Help, wat moet ik????????????

Hoi lieve Klara!

Hoe gaat het met je?

misschien tot straks?

Denk veel aan je, liefs Iseo

Hoi Klaar!

Met mij gaat het goed. Eigenlijk zou ik wat meer moeten schrijven over mijn leven nu. Wat meer vertellen over hoe heerlijk het is om zelf te kiezen wat ik doe vandaag, of ik even achter de computer kruip, of liever een eindje ga wandelen. Wat ik vanavond wil eten, hoe laat mijn dochter en ik opstaan deze zondag, welke muziek ik opzet. Of ik vanmiddag met mijn dochter even langs mijn ouders ga, of toch mijn vriendin uitnodig om bij te komen kletsen.

Dat soort dingen.

Je bent het niet meer gewend, dat het ook zo kan gaan.



Ik geniet elke dag weer van dat ik zelf kies wat ik doe. Ik studeer, de ene avond heb ik wat meer zin dan de andere avond. Dus dan ga ik fijn een boek lezen of ik kijk wat tv. De andere avond ga ik er weer helemaal voor. Dan kan ik soms uren achter elkaar bezig zijn met uittreksels maken, de stof bestuderen. Op internet wat extra informatie zoeken.

Wat ik er mee wil zeggen is, dat er niemand is aan wie ik 'verantwoording' hoef af te leggen. Ik doe het voor mezelf, voor mijn kind ook. Maar ik weet precies hoe het was gegaan als ik nog met mijn ex was samen geweest, en ik was gaan studeren. Dit onderwerp zou een volgend middel in de strijd zijn geworden, hij zou telkens opmerkingen gaan maken, het gaan gebruiken.

Je weet precies wat ik bedoel Klara.



Het wordt echt tijd dat je weer kunt gaan genieten van het leven, van de dingen die je onderneemt. Je hebt nu steeds die dubbele agenda, en je moet constant rekening houden met hoeveel je hem vertelt. Hoeveel informatie geef je hem, wat geef je hem in handen om later weer tegen je te kunnen gaan gebruiken...

Het is zo vermoeiend, en het kan zo anders!!



Ik lees in je verhaal dat het echt niet lang meer gaat duren voor je de stap hebt genomen en uit deze situatie weg bent.

Ik denk dat als je straks terugkijkt, je dan ook pas ziet hoe ongelofelijk belangrijk het is geweest dat je nu je vader hebt ingelicht!

Je vader gaat je helpen. Je kunt niet meer terug, je kunt niet meer net doen of het allemaal wel meevalt, dingen wegstoppen en het proberen recht te praten.

Hoe meer je over je problemen praat met andere mensen die je vertrouwt, hoe beter. Je moet echt de dingen op een rij zetten, je moet echt zien wat er aan de hand is. Mensen kunnen je helpen niet op te geven,  kunnen je helpen door te zetten in moeilijke omstandigheden. Mensen kunnen zich van hun beste kant laten zien als het er op aankomt. Je bent nooit alleen!

Je vader is erg belangrijk.

Praat met hem.

Wees eerlijk, zeg dat je moed en kracht verzameld, maar dat het zo moeilijk is om echt door te zetten, dat je daar hulp bij nodig hebt. Dat je weet dat het gaat lukken, maar dat je een begin moet maken en je zo alleen voelt.

Wees eerlijk naar de mensen waar jij om geeft. Licht je vriendinnen in als jij ze ook zou helpen als ze in de problemen zaten.



Neem zelf je verantwoordelijkheid. Je bent het al een hele tijd gewend dat je man op een bepaalde manier de touwtjes in handen heeft. Het is bijna zover dat jij zelf gaat doen wat jou het beste lijkt.

Het gaat steeds moeilijker zijn voor hem om invloed uit te oefenen op je gemoedstoestand. Hij zal extra druk gaan uitoefenen.

Jij hebt het in handen, bind je in, of zet je door?

Hij heeft vaak genoeg gewonnen, jij hebt dan precies gedaan (uiteindelijk) wat hij wilde, en het werd weer rustig. Nu gaat hij dat niet krijgen.

Wat mij erg hielp, is met kleine dingen beginnen. Voordat het zover was ben ik begonnen met kleine nieuwe rituelen. Die gaven mij een soort rust, en vastigheid waar ik zeker wat mee kon.

Sommige voorbeelden klinken misschien een beetje simpel, maar vergis je niet, je moet ergens beginnen. Vertaal ze naar wat voor jou werkt.

Elke ochtend maakte ik een kop thee klaar, mijn favoriete thee, een grote beker. Dan ging ik die helemaal op mijn gemak leegdrinken, een ochtend ritueel waar bij ik voor mezelf in gedachten herhaalde wat ik ging doen, wat ik wilde. Een rustig moment om de dag mee te beginnen. Om helder te worden, bij mezelf te komen.

De hele dag door begon ik kleine momenten te creëren waar ik even tot mezelf kon komen, mijn energie opladen en mijn doel scherp voor ogen houden.

Ik kocht elke dag iets, van fruit of een broodje ofzo, wat ik zelf echt lekker vond, maar wat mijn ex onzin vond, of niet lekker, en wat dus niet meer in huis kwam sinds een lange tijd.

Ik kocht een boek, met sterke vrouwen in de hoofdrol, en elke dag las ik een hoofdstuk.

Ik nam vanaf dat moment overal mijn walkman mee naartoe, met daarin een inspirerende cd. Net zoals CharlieJo als voorbeeld geeft, er is ergens een liedje wat je raakt en waar je inspiratie uit haalt. Laat dat liedje niet los, maar laat het je helpen.

Vanaf dat moment ben ik dus eerst in kleine dingen mijn eigen pad weer gaan volgen. Zorg voor jezelf.

Draag je lievelingstrui of broek, koop een mooie sjaal die je al een tijdje wilde. Ik kocht een tas, niets bijzonders maar een mooie kleur, daarin deed ik wat dingetjes met symbolische waarde, een  kleine boekje waar ik korte zinnetjes in schreef die me moed gaven.

Ik kocht vitamine pillen, nieuwe dagcreme, ik bracht kleren naar de tweedehandswinkel, boeken naar de tweedehandswinkel.

Langzaam aan maakte ik een nieuw begin voor mezelf.

Bepaal wat je echt niet kwijt wilt en leg het alvast veilig bij iemand, bij je ouders. Ik had een tas met dingen met waarde, papieren, foto's. Die tas had ik verstopt voor als het moment daar was, en ik geen tijd had. Maar beter is het nog om die ergens te leggen bij je ouders.

Beslis voor jezelf, dat je gaat.

Je hoeft niet meer met hem in een huis te wonen, in afwachting van andere woonruimte.

Geldt ook voor jou CharlieJo, jij kunt al ergens terecht. Spreek met jezelf af dat je het gaat doen. De zenuwen gieren door je keel, en dan herhaal je in jezelf de reden waarom je het doet. Voor je kind(eren) en voor jezelf. Omdat je weet dat het beter wordt, omdat als je blijft het alleen maar slechter wordt.



We wonen in Nederland, je kunt altijd ergens terecht. Ik heb een nacht in de noodopvang van het Leger des Heils gezeten, omdat mijn ex vreselijk doordraaide en ik heb moeten vluchten. Daar was een huiskamer, een fijne slaapkamer met boeken, een warme douche. Als ik kinderen had gehad was er speelgoed voor hen.

Broodjes, een goed gesprek.

Zij hielpen me met moeilijke telefoontjes.

Of het maatschappelijk werk, er is echt iemand die je kan helpen, soms moet je even zoeken, even doorvragen tot je de juiste persoon te pakken hebt.

Natuurlijk is er ergens een familielid die een kamer over heeft, een vriendin met een zolder. Het is niet ideaal, maar alles is beter dan dit. Als je daar eenmaal bent, kan het ook dat een instantie je wel kan helpen, omdat je nu dringender een plek nodig hebt voor jezelf. Het is gek maar soms werkt het zo. Ze konden minder voor me doen, toen ik nog een huis had samen met mijn ex, maar toen ik logeerde op een kleine kamer bij familie, was het duidelijk verhaal en kon men echt iets beginnen te doen.



Ga naar je huisarts, maak een afspraak met dubbele tijd, vertel je hele verhaal en vraag om advies, voor je kinderen, vraag om adressen.

Je schrijft aan CharlieJo:... dat je het merkt kom je er niet meer los van.....

Nu ga je zien dat je er wel los van kunt komen!

Als ik het kon, kunnen jullie het ook. Denk niet dat ik toevallig geluk heb gehad, met woonruimte bijvoorbeeld. Het kan echt, onderneem actie, zorg dat je alles weet van regelingen, alle adressen kent, regel gesprekken, laat mensen weten dat je dringend woonruimte nodig hebt. Ga naar het maatschappelijk werk, vertel dat je nu zover bent om uit een ontzettend moeilijke relatie te stappen, dat je nu hulp nodig hebt om door te zetten.



Kwel jezelf niet met de gedachte dat je het veel eerder had moeten inzien, eerder had moeten handelen. Het is nu zoals het is, nu is de tijd rijp. Je hebt genoeg voorbeelden gegeven waarom het het juiste is wat je gaat doen, je bent er nu klaar voor.



Je zult gaan zien hoe sterk je wel niet bent, ook al voel je je slap en verdrietig, ben je onzeker, vraag je je af of je wel de goede keuzes maakt...... want terwijl je hierover nadenkt, piekert, doe je ondertussen alles wat nodig is, en wordt je elke dag krachtiger. Elke dag dat je weg bent bij hem, wordt mooier, elke dag heeft een nieuwe boodschap voor je. Ook al ben je een hele tijd in de war. Dan nog is het niets vergeleken met waar je uitkomt!!!

Vergeet niet dat het echt heel erg zwaar is waar je nu inzit! Je hebt geen idee wat het je kost totdat je eruit bent, totdat je er los van komt! Echt waar!

Ik voel me licht, vrij. Ik heb een dochtertje en ik weet dat ik goed voor haar zorg. Ik heb geldproblemen, maar ik heb een eigen plek, en we eten gezond en vers. Ik heb niet veel dure spullen, maar mijn dochter heeft erg mooi speelgoed. Ik twijfel elke dag, maar ik voel me vrij. Ik slaap niet goed, mijn dochtertje spookt nu hele nachten want de kiezen komen door en ze huilt veel en dan troost ik haar maar we slapen niet veel, maar toch sta ik met een fijn gevoel op, uitgerust.

Dat zware, drukkende gevoel is weg. De stem in mijn hoofd, de stem van mijn ex, die vervaagt. Soms hoor ik hem nog praten....in mijn gedachten....en nu weet ik dat hij er naast zat!



Lieve meiden, ga ervoor!!!!!!!

Ik moet nu weg, maar Klara, je bent heel dichtbij, en het gaat je lukken!!!!

CharlieJo, laat ons weten hoe het vandaag met je gaat!

Schrijf nog wat van je verhaal als je het kwijt wilt, of heb je nog een mooie tekst die inspiratie geeft, plaats het hier!

Veel liefs!

Hey meiden....door wat een vreselijke toestanden moeten jullie. Eén van jullie is er al uitgestapt, maar de anderen zijn nog volop aan het strijden. Je kunt dan uitgeput raken van de "normale dagelijkse dingen" hè?



Zelf heb ik twee moeizame relaties achter de rug, maar bij lange na niet zo extreem als bij jullie...of hou je jezelf voor de gek en denk je altijd dat het bij een ander erger is?



In ieder geval zal ik jullie blijven volgen en hoop dat het jullie lukt een beter bestaan op te bouwen, óók voor jullie kindern!



*;

Het doet me zo goed om jullie berichten te lezen! Klara wat goed dat je het je vader nu ook hebt verteld! Dat is echt een echte stok achter de deur. En nee harddrugs en roken is echt niet hetzelfde! Laat je niets wijsmaken. SInds ik hier een bericht heb achtergelaten blijft het de gehele dag door mijn hoofd heen spoken, de eerste stap is nu gezet, jullie spreken allebei echt klare taal en het maakt het veel helderder. Ik heb mijn man gezegd dat ik er klaar mee ben en dat ik zo niet verder wil, dat ik het best nog een kans wil geven maar dat het de allerlaatste is. Eigenlijk weet ik zeker dat ie het verknald. en dan moet ik de kracht hebben. Met mij gaat het nu redelijk, ben erg verdrietig, het liefste wil je toch een gelukkig gezinnetje.. Wat het moeilijk maakt is dat ik zo aan mezelf twijfel, ligt het niet allemaal aan mij, alles wordt altijd zo gedraaid dat ik de schuldige ben en dat ik de dingen fout doe. Lastig is dat hij wel heel veel voor me doet, maar me aan de andere kant ook zo klein houd, het liefst zo onzelfstandig mogelijk, helaas autorijden heb ik net weer opgepakt, dus dat kan ik nu ook. Iseo jij bent een wondertje hier op het forum. Je zegt precies de juiste dingen! Er blijven dingen naar boven komen, wat niet klopt en die niet fair zijn. Hij waagde het om te zeggen dat hij niet me niet kwijt wou want ik was nog steeds een lekker stuk...verder lever t ie wel commentaar dat ik makeup op moet doen en dat ik meeeters weg moet halen.......Ik haat dat uiterlijke vertoon, heb daar niets mee. Hij manipuleert dat het een lieve lust is. Hij is niet lichamelijk agressief (niet vaak gelukkig) maar hij is verbaal ontzettend sterk en verdraait alles, daardoor sta ik dan gewoon met mijn mond vol tanden en weet niets meer te zeggen want redelijkheid kent ie niet, alleen zwart of wit, en alleen zijn eigen warheid kent ie. Ik ben nu bezig langzaamaan mensen om me heen steeds meer in te lichten, ik heb het nodig om te horen dat dit niet normaal is, dit geen relatie is. Dank jullie voor het lezen en reageren. Klara succes met de vervolgstappen, ik blijf lezen en schrijven, dank voor jullie steun! Moet helaas weer aan het werk, ik probeer zo snel mogelijk weer te schrijven. Iseo je woorden van hoe je nu je leven inricht klinken echt als muziek in de oren, je doet je eigen ding, het lijkt me heerlijk om niet meer afhankelijk te zijn van zijn buien en hoe hij zich voelt.

Iseo ik ben nog maar heel pril zwanger, vrij onverwacht want we hadden gedacht dat het nog een jaar of wat ging duren ivm medische complicaties, vermoedelijk ben ik een week of 9 zwanger nu, binnenkort krijg ik wederom een termijn echo en ze verwachten dan met zekerheid te kunnen zeggen hoe lang ik zwanger ben. Wat fijn om te lezen dat het genieten van mijn zwangerschap vanzelf komt.

CharlieJo!

Heb veel te weinig tijd om je terug te schrijven! Maar wil toch even reageren, misschien schrijf ik vanavond meer.

Ik was net zo ver in de zwangerschap als jij, toen we uit elkaar gingen.

Ik zal proberen eerlijk te zijn.

Sorry als ik het wat hard stel, maar onze verhalen lijken zo sterk op elkaar dat ik het wel durf te zeggen.

Deze relatie gaat zo niet werken.

Je geeft hem nog een kans, maar ik kan je nu al vertellen dat het niets wordt.

Als je wilt dat deze relatie echt een kans moet krijgen moet je het anders aanpakken. Er is teveel gebeurd om nu goed samen verder te gaan, binnen de kortste keren vervallen jullie in oude patronen, ook al lijkt het of jullie allebei je best doen.

Wat nodig is, is dat jij los van hem tot jezelf komt. Je bent jezelf helemaal kwijtgeraakt, CharlieJo. Ik bedoel hiermee, dat als jij nu niet voor jezelf kiest, je ook niet voor je relatie kunt kiezen.

Ik schreef het eerder al aan Klaar. Een echte vriendschap, waar een relatie toch voornamelijk op gebaseerd is, kan nu niet de kans krijgen.

Ik raad je echt aan eerst op jezelf te gaan wonen, geef jezelf de tijd, je moet nu niet ineens willen dat na al die jaren, na alles wat er gebeurd is, het binnen een paar maanden goed gaat komen.

Je hebt tijd nodig om jezelf terug te vinden, om weer degene te worden die je echt bent.

Want zeg nou zelf, als je een vriendschap met iemand wilt, een relatie, dan wil je toch dat diegene echt de kans krijgt om bevriend met jou te zijn?

Deze relatie, zal zich zo voortzetten en erger worden, als je nu niet ingrijpt.

Als hij zich helemaal inzet, los van jou, dan zul je dat merken en kun je op een rustige manier, met goede gesprekken, langzaam kijken wat jullie samen hebben en willen voor de toekomst. Als je een gezin met deze man wilt vormen in de toekomst moet je nu de basis leggen. En hij op zijn beurt ook.

Maar ik denk wel, dat als je eenmaal los van hem bent, en de kans hebt om te verwerken wat er allemaal is gebeurd, om op adem te komen, tot jezelf te komen, dat je dan anders in een heel ander licht gaat zien. Beslis dan pas wat je gaat doen! Als jullie samen verder willen, en je merkt echt dat hij naar je luistert, je probeert te begrijpen, zijn best doet om aan zichzelf te werken om jullie vriendschap een kans te geven, dan zou het misschien kunnen werken.

Maar misschien is voor jullie het hoogst haalbare wel een goede bverstandhouding omwille van jullie kind. En zelfs daarcoor is niet alleen jou, maar ook zijn inzet nodig!



Ik weet zeker dat jij je best gaat doen, je gaat inzetten. Maar zorg dat je je energie geeft aan datgene wat het verdient. Begin bij jezelf! Hij heeft hierin zijn eigen verantwoordelijkheid!



Je hebt de kracht! Maar je tijwelt al zo lang aan jezelf dat je het nog even niet voelt! Maar je kunt het wel!

Je kon mij opvegen, toen ik uit de relatie kwam, en ik kon het ook!!!

Straks ga je zo trots zijn op jezelf! Je gaat weer van jezelf houden.



Dit is echt het goede moment, je hebt de eerste stap gezet!

Aan Klara's verhaal kun je goed merken hoe zwaar het is als er eenmaal kinderen in het spel zijn......

Wees dat voor, ik ben nog elke dag dankbaar dat ik op tijd weg was, voordat mijn dochter was geboren.

Als je echt serieus de relatie een kans wilt geven, is het noodzakelijk dat je nu hoe dan ook doorzet en tot jezelf gaat komen, anders werkt het nooit. Ga bij hem weg, kom tot rust en ga met behulp van iemand anders, zou ik je echt aanraden, kijken wat er mogelijk is tussen jullie. Als je het echt wilt.



Geef jezelf de kans! Onderneem zelf actie om het beter te maken!

Het leven is zo kort en bijzonder, het is zo zonde dat je nu zo leeft!

Neem het in eigen handen! Jij wilt een goede, fijne moeder zijn! Wat hij voor vader wil zijn is aan hem!

Elke dag ga je meer en meer je nieuwe leven vormgeven!

Ik moet nu gaan, ben nog lang niet klaar met schrijven....

Tot vanavond!

Liefs, Iseo!

Iseo!

Dank weer voor je reactie. Ik hoop dat ik vanavond de kans krijg om te schrijven, doe mijn best. Ik geloof dat ik diep van binnen weet dat deze relatie nooit kans van slagen heeft en is teveel gebeurd en ook samen met iemand kijken hoe we dit vorm kunnen geven heeft geen zin, een blauwe maandag relatietherapie gevolgd, totdat de therapeut kritiek had op mijn man, vanaf toen is hij nooit meer gegaan....................... Meneer voelt zich vandaag niet goed en gaat zich ziekmelden, hij vroeg nog hoe het ging, ik gaf aan niet zo heel lekker, druk op het werk en baalde dat het zo tussen ons ging, waar ik me druk om maakte want zaterdag en zondag ging toch goed (hoezo plaat voor zijn hoofd), waarop ik aangaf dat het wel doorwerkte, tja dat kon hij er nu niet bijhebben hoor, kon hij ook niets aan doen en hij had nu genoeg aan zichzelf..... Hij sterkt me alleen maar in mijn besluit met dit soort opmerkingen. Het is zo heerlijk en opluchtend om hierzo dit soort dingen kwijt te kunnen, scheelt mij weer een portie tranen. Ik begin steeds meer te leren en te begrijpen en me los te maken, en dat is het belangrijkste!

DANK!

Zelf heb ik twee moeizame relaties achter de rug, maar bij lange na niet zo extreem als bij jullie...of hou je jezelf voor de gek en denk je altijd dat het bij een ander erger is?





Helmy, je hebt helemaal gelijk, zelfs nu ik hier middenin zit en mijn verhaal deel merk ik dat ik het liefst doe alsof het niet zo erg is als bij de anderen. En soms denk had ik maar niet geschreven zodat ik mijn hoofd in het zand kon steken, dat lijkt nl echt makkelijker dan echt voor jezelf te gaan kiezen, dit is nl bekend.

Jij ook dank voor je steun en het meelezen!

Lieve Klara en CharlieJo!

Klaar, eigenlijk is het wel goed dat je man zich nu zo vreselijk gedraagt. Klinkt een beetje raar, maar hij laat nu toch weer even heel duidelijk zien waarom je niet met deze man samen wilt zijn.

Echt onverantwoordelijk gedrag, en het ergste vind ik nog dat hij het op een of andere manier weer zo weet te draaien dat jij er nog een aandeel in hebt ook! Heel herkenbaar trouwens.

Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat deze man goed in zijn vel zit, ik kan je voorspellen dat hoe langer het moeizame samenleven gaat duren, hoe meer hij zichzelf ook gaat ontvluchten in drugs of drank. Het kan namelijk gewoon niet dat hij blij is met zichzelf, en op het moment dat het hem niet lukt het hele verhaal zo te draaien dat jij de schuld hebt, grijpt hij naar andere middelen.

Dit is echt een aflopende zaak, en ik ben zo blij dat je gaat ingrijpen! Ik zeg het wel vaker, maar ik geloof echt dat wat jij gaat doen, in ieders belang is. Ook voor je man! Voor hem wordt het ook niet beter zo als jullie zo doorgaan.

Natuurlijk geef je ergens wel om hem, ik weet zeker dat je het liefst zou zien dat hij happy is, misschien niet met jullie in een huis als gezin, maar ik heb gewoon het idee dat je het hem wel gunt. Levenslessen moet je verdienen, en jij gunt het hem om met zichzelf in het reine te komen. Ook omdat hij de vader van je jongste is, maar ook omdat hij ook maar gewoon een mens is.

En het is nogal moeilijk om ineens op te houden met om iemand geven, dat heb ik zelf ook gemerkt.

Mijn ex heeft zich echt vreselijk gedragen(misdragen), maar ik vond het zo moeilijk om van hem los te komen... Ik geef ergens nog om hem, hoop dat hij ooit de rust vindt om het met zichzelf eens uit te zoeken, zichzelf te vinden.

Ik weet zeker dat jullie het heel lastig krijgen met afstand nemen, maar het zal jullie echt lukken. Soms lijken dingen heel groot en bijna onmogelijk, je moet dan maar ergens beginnen. Dan gaat het toch op een gegeven moment steeds beter, en lukt het je steeds meer je pad te volgen.

Dat is in dit geval ook, het zal heel heftig zijn om op die dag die binnenkort gaat komen, de deur achter je dicht te trekken. Maar als je het doet, dan moet je ook niet omkijken. Je moet jezelf beloven dat je gaat, en het dan doen. Hoe het met hem gaat, is dan aan hemzelf.

Pas als je tot rust bent gekomen, uitgehuild, jezelf hebt gevonden, je praktische zaken een beetje op orde hebt, als je het gevoel hebt dat je sterker in je schoenen staat, dan pas zou je eventueel een gesprek aan kunnen gaan.

Maar zorg goed voor jezelf, regel dat er iemand bij is, als je het gevoel hebt dat je niet tegen hem opkunt, als je je zorgen maakt of hij wel echt bereid is naar je te luisteren, als je bang bent om in oude patronen te vervallen.



Wacht niet op die ene gebeurtenis die moet bepalen dat het moment is aangebroken, want jullie hebben al zoveel meegemaakt dat je echt niet meer helder kunt zien. En weet je, het ergste is nog niet eens die klap, of die keer dat hij tekeer ging, nee, de ergste dingen zijn het manipulerende gedrag, CharlieJo die niet kan vertellen hoe ze zich voelt terwijl ze zwanger is, het niet serieus genomen worden, genegeerd worden. Dat iemand niet echt naar je luistert maar even je woorden aanhoort om ze op te slaan en later te gebruiken op een manier die hem uitkomt.

Dat je een harmonieus gezinsleven wilt en je daar elke dag voor inzet en dat hij dat elke dag saboteert en niet waardeert. Dat iemand je niet waardeert om wie je bent, niet bereid is echt naar je te kijken en te luisteren. Iemand die je beste eigenschappen tegen je gebruikt....



Ik durfde nooit met mijn verhaal bij iemand aan te komen. Je denkt inderdaad dat het wel meevalt, je geeft er zelf maar weer een draai aan. Om de schaamte niet door te hoeven maken, om dat je niet durft te praten, omdat na een voorbeeld de ander al steil achterover slaat waarna je de rest niet eens meer durft te zeggen. Omdat je bang bent dat wanneer het de volgende dag wat beter gaat, je spijt hebt dat je iemand een kijkje in je leven hebt gegeven...



Als je je verhaal aan iemand gaat doen, een vriendin bijvoorbeeld, zeg het dan van te voren. Zeg dat je met iemand moet praten, maar dat er een heel verhaal komt, dat je je schaamt maar echt hulp nodig hebt, dat het lang heeft geduurd voor je zover was om dit te gaan doen, dat er veel dingen zijn om te vertellen, die heftig zijn, dat ze vragen moet stellen om je alles te helpen laten vertellen, omdat je heel je verhaal wilt doen omdat je dan echt niet meer terug kunt, omdat het je zal opluchten, omdat je niet meer eenzaam wilt zijn.

Ik ben op een dag heel mijn verhaal gaan vertellen aan een hulpverleenster, ik heb uren gepraat, zij luisterde. Daarna kon ik niet meer treug, mijn verhaal was niet langer een geheim, en dat hielp zo mee!

Vergeet ook niet dat jij nog steeds een slimme, gevoelige, stoere meid bent, ook al heb je zo'n relatie gehad! Want je gaat jezelf weer terugvinden! Straks ga je pas goed merken hoe sterk je eigenlijk wel niet bent! Je zet nu al zoveel in in deze relatie, je hebt echt geen idee!



CharlieJo, hoe voel je je vandaag?

Het zal straks best eenzaam zijn, om je zwangerschap te gaan beleven terwijl je weg bent gegaan bij je vriend. Maar ergens put je daar ook weer kracht uit, het is zo'n intense belevenis, en je zult je naarmate de zwangerschap vordert zo verbonden gaan voelen met dit kind, dat werkt ook helend en je begint een band op te bouwen voor het leven!

Straks kun je echt goed voor jezelf gaan zorgen, als de grootste bron van spanning weg is. Je zult dichter bij jezelf, je lichaam, je wensen, je kind komen te staan, en dat is zo geweldig! Wacht maar tot je straks echt eens helemaal ontspannen op je bed ligt, je armen op je buik. Je bent alleen, maar je bent met jezelf en je kind, en dat moment dat je dat voor het eerst hebt, en dat je voelt dat het goed is, is zo belangrijk! Want dat zal steeds groter worden, en je zult je steeds completer gaan voelen! Dat gaat echt groeien, samen met je zelfvertrouwen, je kracht, je plezier in het leven, plezier omdat je moeder gaat worden, je liefde voor grote en kleine dingen! Je hebt echt niemand nodig, als je dit weer ervaart, hoe de toekomst zal zijn, wie er nog meer deel van uitmaakt buiten jij en je kindje, diegene zal echt iets moois moeten toevoegen aan hetgeen je al hebt!





Veel liefs!

Echt onverantwoordelijk gedrag, en het ergste vind ik nog dat hij het op een of andere manier weer zo weet te draaien dat jij er nog een aandeel in hebt ook! Heel herkenbaar trouwens.

Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat deze man goed in zijn vel zit, ik kan je voorspellen dat hoe langer het moeizame samenleven gaat duren, hoe meer hij zichzelf ook gaat ontvluchten in drugs of drank. Het kan namelijk gewoon niet dat hij blij is met zichzelf, en op het moment dat het hem niet lukt het hele verhaal zo te draaien dat jij de schuld hebt, grijpt hij naar andere middelen.





Bovenstaande klopt volledig. Ook ik herken dit. Net als hetgeen dat hij dingen die je in vertrouwen of op goede momenten verteld gebruikt op een later moment Gisteren hem nogmaals duidelijk gemaakt dat dit niet meer gaat en dat ik niet meer kan. Nog eenmaal grote bek en ik vertrek, en mijn keus is nu definitief. Geen gedraai meer, ik kan niet meer terug. Meerdere mensen in mijn omgeving hebben bevestigd dat ik afstand moet nemen. Maar ook ik geef diep van binnen nog om hem, vind het een vreselijke stap maar moet aan mezelf denken. Ben nog maar een schim van mezelf. Nu heeft hij aangeboden om een paar dagen weg te gaan, zodat ik tot rust kan komen, hij ziet in dat ik hieraan onderdoor ga. Maar dan, dan komt ie terug en dan kan ik zien hoe nu gaat of hij kan veranderen. Door hem te laten gaan dringt natuurlijk de noodzaak wel heel goed tot hem door. Hij wil niet dat ik ga, ik kan dan in het huis blijven en voor de honden zorgen (die zou ik anders ook meenemen).





Omdat je bang bent dat wanneer het de volgende dag wat beter gaat, je spijt hebt dat je iemand een kijkje in je leven hebt gegeven...





Heb gisteren bij mijn stiefmoeder uit zitten huilen, voelt als verraad, want stel nou dat ik thuis zou komen en het beter zou zijn. Iseo je hebt dit allemaal al meegemaakt en alles wat je zegt klopt als een bus, maar het is zo moeilijk.





Al word dat heel moeilijk er is namelijk al zoveel gebeurd en de volgende keer dat hij het verknald is gaat onopgemerkt voorbij het is niet 1 ding wat je aan kan wijzen maar het sluimert er in. Moeilijk uit te leggen, maar ik hoop dat je begrijpt.





Klara ik begrijp zeker wat je bedoelt, daarom dat ik me nu zo rot voel. Daarom heb ik het gezegd en voel nu in alle botten van mijn lijf dat ik het meen, het moet nu anders of het is over,  het doet alleen zo'n pijn, dit is niet wat ik wou en niet wat ik hem gun.

Maar ook ik heb zitten wachten en hopen dat ie veilig thuis zou komen terwijl die met de auto wegscheurde, gelukkig is hij nu zo verstandig en is dit al een tijdje niet meer voorgekomen, ik heb hem de laatste keer gezegd dat ie mij dan met giga schulden achter zou laten, want op deze manier zou de verzekering niets uitkeren, of dat was wat ie wou.

Ik vind het erg om te moeten horen van hem dat ik gelijk heb als we dan eindelijk praten en hij inziet dat het zo niet goed gaat, dat zegt ie iedere drie maanden maar hij doet er vervolgens gewoon niets mee.

Ik geloof dat het een goed idee is als hij eenpaar dagen gaat, ik ben nu een vod en kan niets anders dan huilen. Het verdriet wat ik zo lang heb weggestopt, alle pijn waar ik over heen ben gestapt, ik kan het nu niet meer, het is teveel en het moet eruit. Ik kan niet meer doen alsof ik gelukkig getrouwd ben. Ergens nog de hoop dat het nu allemaal doordringt, misschien wel echt als hij een paar dagen weg is. Merk het snel genoeg als ie weer thuis.........

Iseo dank! Klara ook jij weer veel sterkte! Ik denk veel aan jullie!

Hoi Klara,



ik heb zojuist je hele verhaal doorgelezen, en wil je heel veel sterkte en geluk wensen. Het is niet niks, zo'n nare relatie.



Wel valt het me op dat je al vier maanden bezig bent, de laatste stap te zetten. Ik kan niet inschatten of dat echt heel lang is, maar mij klinkt het wel lang in de oren. Ik kan het me wel voorstellen, dat het moeilijk is, door de bomen het bos nog te zien. Dat je neit weet waar je moet beginnen, en daarom blijft hangen in het huisjes kijken. Ik denk dat er veel meer opties zijn.



Ook valt het me op dat je je nog compleet gedraagt alsof je nog een volwaardige relatie met die man hebt. Je maakt nog ruzie met hem over wat je wel en niet zou mogen doen, over wat hij gebruikt en meer van dat. Terwijl hij helemaal niets over je te zeggen heeft. Ik wil je best wat tips geven, maar ik weet niet of je er op zit te wachten. Daarom vraag ik dat eerst even. Eentje kan ik je er wel geven. Waarom gooi je hem niet uit het huis, ipv dat jij een nieuwe plek zoekt voor jou en je kinderen? Laat hem lekker een tijdje ergens anders gaan logeren, dan kan jij rustig je spulen regelen...

misschien is het handig, een soort financieel plan te maken, zodat je overzicht krijgt van wat je straks te besteden hebt. Je kunt aan je advocaat vragen hoe het zit met recht op alimentatie, hoeveen kinderbijslag je kunt verwachten als je alleenstaande ouder bent, enzovoort. Als het echt zo blijkt te zijn dat je zoon speciale zorg nodig heeft voor school oid, kun je daar ook een tegemoetkoming voor krijgen. Verder kun je denken aan huurtoeslag etc. Waarschijnlijk moet je wel gaan nadenken over eensoort van opvang of oppas voor je kinderen, je kunt ze natuurlijk niet zomaar in een leeg huis in bed leggen, denk ik. 



Heb je al eens op de website van direct wonen gekeken? Die hebben vrij snel huisjes. Ze zijn wel wat duurder, maar je hoeft natuurlijk niet eeuwig in dat huisje te blijven. Ik zou denk ik als ik jou was ook dat huisje in de binnenstad overwegen, je kunt daaruit iets anders zoeken en dan ben je tenminste weg van die man. Het lijkt me voor je kinderen minder erg om een half jaartje in de binnenstad te wonen, dan om nog een half jaar te blijven waar ze nu zijn.



Ik leef erg met je mee, en ik hoop dan ook echt dat ik je (jullie) kan helpen. Als ik iets uit moet zoeken op et web, dan hoor ik het wel he, ik kan daar vooral 's avonds prima tijd voor vrij maken, en wil het met alle liefde voor je doen.



Als je echt de stap neemt, en bang bent dat hij jullie gezamelijke rekeninger doorheen jast, dan kun je die bij de bank laten omzetten naar een en/en rekening. Dan heeft de ene rekeninghouder een handtekening nodig van de andere om grotere bedragen op te nemen of over te maken.

was ik weer. Laatste nieuws in dit tranendal. Dom om te geloven dat hij inderdaad een paar dagen weg zou gaan.........hij heeft dat gisteren voorgesteld (telefonisch omdat het zo niet ging en hij ook niet wist wat te doen) dus toen ik gisteren uit mijn werk thuiskwam en zei dat het me inderdaad een goed idee leek om even wat afstand te nemen wist ie in een keer niet meer waar hij dan heen moest gaan. Als ie naar zijn moeder ging kon ik net zo goed gelijk die scheiding aanvragen. Probleem is gewoon dat hij niet weet hoe hij van de shit af moet blijven, weet ie echt niet, dat ik nu zwanger ben is schijnbaar niet voldoende reden om voor te vechten. Hij gaat het nu natuurlijk weer proberen en anders is de volgende stap dat we paar dagen afstand nemen om tot rust te komen. Ik geloof alleen dat hij denkt dat omdat hij VIND dat hij niemand heeft om heen te gaan behalve een hotel (financieel niet haalbaar) ik ook wel niet zal gaan dus het wel los zal lopen. Ook kwam de onuitgesproken onmacht weer naar boven, als ik jou niet heb heb ik toch niets meer, ik ga niet terug naar mijn moeder, jij kan het huis wel houden, daar is wel een manier voor (nee want ik kan je niet uitkopen dus ik moet ook naar mijn moeder terug) oh jawel je kan in het huis blijven, mijn zoontje red zich wel zonder mij etc etc etc oftewel meneer maakt er dan een eind aan. Gelukkig is dat voor mij geen reden om te blijven, dat is dan nl zijn keus en zijn onmacht. Ik dwing hem daar niet toe en hij kan en mag mij daarmee niet dwingen om te blijven, dus das pech voor hem en zijn moeder (moet ze zoiets nog eens meemaken) Nou als ik en onze baby nog geen reden is om van de shit af te blijven, zoek het dan toch uit. Weet zeker dat ie vanavond weer shit moet hebben want hij kan er allemaal niet mee omgaan. Stomme is dat zonder shit en die behoefte van hem onze relatie hemel op aarde is, maar omdat ik weet hoe het kan zijn, wil ik dit zoals het nu is dus juist niet meer. Ik heb gisteren ook gezegd dat ik het helemaal niet leuk vind om straks mijn kleintje mee te moeten geven 1x per twee weken oid. Nou hij vond het niet nodig dat ik daar over praatte. Toen heb ik dus aangegeven dat ik het wel nodig vond, want dat zijn de dingen die mij wel bezighouden, zover ben ik al in dit proces. Toen was hij dus even stil. zien wel weer hoe het vanavond loopt. Ee paar dagen rust zit er dus niet in. Al doet hij wel zijn best zoals vanmorgen, ik knoeide iets over de keuken die net door hem was schoongemaakt en hij werd niet eens boos (het is een wonder.......). Ik merk dat ik er geen vertrouwen in hem heb, ik geloof het niet meer. Dus we zien het vanavond wel weer!

Klare hoe is het met jou? Hoe is het met je zoektocht naar een huisje? Kan je niet bij je ouders terecht voor tijdelijk?

Goedemorgen Klara en Iseo, hoop dat alles goed met jullie gaat. Geen gelegenheid gehad om te schrijven. Bij mij thuis nu even rustig. Lijkt of zijn ogen zijn geopend. Ik heb geen geduld of begrip meer voor hem maar hij doet vreselijk zijn best. Uiteindelijk is niemand een paar dagen weggegaan. Dat is nu de volgende stap en dan zal ik een paar dagen gaan, ik kan ergens terecht en ga niet zitten wachten totdat hij misschien weg gaat. Eens kijken hoe lang dat hij het nu volhoudt en of ie echt zijn best doet en blijft doen of dat het allemaal maar schijn is. Klara ik hoop dat het bij jou ook rustig is en dat het met jou goed gaat.

Meiden, heb zo'n druk weekend gehad, helemaal geen tijd gehad om er even rustig voor te gaan zitten om jullie te schrijven.

Vanavond ben ik er weer, dan heb ik tijd. Wil jullie veel vertellen, heb ook nog nagedacht over wat Allis schreef en wil daar graag op ingaan.

We praten hier erg veel over de de emotionele kant van het weggaan, maar Allis heeft helemaal gelijk met wat ze schrijft. Als je echt bezig bent met praktische dingen regelen, lijstjes maken, advies vragen, contact leggen met mensen en instanties die je verder kunnen helpen, helpt dat je ook erg goed om alles helderder te zien, en om afstand te kunnen nemen.

Misschien moeten we wat meer gaan invullen wat er moet gaan gebeuren, elkaar tips geven. Als je eenmaal de keuze hebt gemaakt, en in allebei jullie gevallen lijkt het me heel duidelijk dat jullie tijd en ruimte voor jezelf nodig hebben, ongeacht hoe je wil dat het verder gaat in de relatie (wel of niet aan gaan werken), helpt het zo veel om daadwerkelijk stappen te ondernemen en dingen te regelen.

We kunnen eens alles op een rij gaan zetten, en kijken hoe het ervoor staat?

Maar goed, vanavond ben ik er, wens jullie een goede, rustige dag toe, veel liefs!!!

Hoi!

Allis, ook aan de hand van jouw lijstje, maak ik er hier eentje. Ik heb even gekeken naar wat ik zelf moest regelen, misschien kunnen jullie eruit halen wat op jullie van toepassing is.



Geld- Wat zal je inkomen zijn? Blijf je werken?

In mijn geval was ik dus twee maanden in verwachting, en ik was overspannen. Op advies van de huisarts en de hulpverleenster die mij hielp met alles, heb ik een bijstandsuitkering aangevraagd. Ik werkte trouwens voor uitzendbureaus, had niet echt een vaste baan.

Als je een uitkering aanvraagd, duurt het best even en je moet al je papieren op orde hebben om te laten zien. Ik kreeg zonder problemen een uitkering, er werd meteen afgesproken dat drie maanden na de bevalling ik zou starten met een trajectplan, om aan een baan te komen, of om een opleiding te gaan doen.

In de tijd die ik nu voor mezelf had, heb ik gesprekken gehad om het een en ander te verwerken en op een rij te zetten. Ik ben veel gaan lezen, wandelen.

Maak een financieel plan. Een consulente van de gemeente is er samen met mij voor gaan zitten om te kijken waar ik allemaal recht op heb. In mijn geval heb ik recht op een-ouder-toeslag, zorgtoeslag, kinderkorting, kinderbijslag, (toen ik woonruimte had gevonden- ik logeerde eerst bij familie) huurtoeslag. Bij de belastingdienst kun je een folder bestellen en daarin kun je precies nagaan waar je recht op hebt, qua toeslagen. Je moet hier zelf achteraan, kijken of je ergens recht op hebt en het dan aanvragen. Als mijn dochter straks naar het kdv gaat, heb ik ook nog recht op kinderopvangtoeslag.

Als je niet veel te besteden hebt is er in veel gemeentes ook een regeling waardoor je bijzondere bijstand kunt aanvragen. Ik kreeg een lening, en daardoor kon ik mijn huisje inrichten. Dit betaal ik nu maandelijks terug, maar betaal niet zo veel rente. Mijn ex liet mij achter met schulden, dus deze regeling was erg fijn om een nieuwe start te maken. Dit is niet alleen voor mensen die al in de bijstand zitten, ook voor anderen met een laag inkomen.

Wat kost de opvang van de kinderen?

Wat zal er veranderen in de vaste bedragen die je nu betaalt, zoals ziektekosten?

Welke extra kosten zullen erbij komen?

Krijg je alimentatie,  waar heb je recht op?

Wat is er mogelijk voor de oudste van Klara? Heeft hij recht op een 'rugzakje' oid?

Kinderbijslag is voor mijn dochter 183 Euro per kwartaal, maar dat is denk ik voor jullie hetzelfde?

Heb je recht op kwijtschelding van gemeente belastingen?



Woonruimte- Bij wie kun je logeren?

ik kon zelf terecht op een zolderkamer bij familie. Wat geeft het, je zult heus een huisje vinden, als je maar weg bent. Ondertussen heb ik contact gelegd met iedereen die huizen verhuurde, woningbouwvereniging en particulier. Vakantiehuisjes, anti-kraak (wel een net huis), probeer overal aan te denken wat in jullie omgeving mogelijk is.

Ik betaalde kostgeld zolang ik bij familie logeerde. Ik reageerde op alle huizen in de wijde omgeving waar ik op kon reageren, in een dorp een eindje uit de buurt of niet... Dat mooie huis kwam later wel, eerst maar ergens beginnen. Ik keek elke dag op het internet, reageerde op particuliere advertenties.

Uiteindelijk had ik geluk, ik had namelijk op een klein huisje gereageerd bij de woningbouwvereniging, en toevallig had niemand van de eigenlijke leeftijdscategorie interesse in een kleine woning zonder cv, dus was ik de eerstvolgende op de lijst!

Probeer ook verder te kijken dan de gemeente waar je nu woont. Het is geen ramp om een tijdje ergens anders te wonen, misschien juist wel goed. In Klara's geval is het misschien iets lastiger omdat de oudste al naar school gaat, maar kijk ook daar wat mogelijk is.



Kinderopvang- Wat is er nodig voor oppas/opvang als je blijft werken? Wil oma of opa misschien een dag oppassen? Je kunt iemand aandragen als gastouder, dan is alles officieel geregeld, en wordt diegene netjes betaald. Dit gaat via het kdv.



Papieren- Hoe zit het met de gezamenlijke rekening? Heb je je eigen papieren allemaal bij je? Wat moet je omzetten, bijvoorbeeld het voorbeeld wat Allis gaf, van de en/en rekening. Heb je je polissen, formulieren van de verzekering, etc.

Probeer alles te verzamelen, te ordenen, kijk wat je mist, zodat je nu even de tijd hebt om het in orde te maken. Als je aanspraak wilt maken op regelingen als het kwijtschelden van gemeentebelastingen enzo, heb je van heel veel dingen een kopie nodig. Is dus erg belangrijk dat je nu kijkt of je alles hebt.



Voor CharlieJo, hoe ga je het doen met het erkennen van je kindje door de vader? Als jullie niet getrouwd zijn, en je wilt dat, moet jij toestemming geven. Mijn ex heeft mijn dochter niet erkend. Hij heeft ook niet te kennen gegeven dat hij dat wilde. Als hij dat wel had gewild, had ik daarvoor geen toestemming gegeven. In mijn geval is het echt voor het kind beter. Ik sta wel open voor contact in de toekomst, ben daar heel nuchter in, heb ook nog goed contact met zijn familie. Maar mijn ex is echt erg onvoorspelbaar en onbetrouwbaar op dit moment, en zijn familie begrijpt die keuze volledig. Ik wil ook geen geld van hem. Dit is wat ik vind, in mijn geval, maar kijk zelf dus goed wat je wilt.



Ik krijg nu bezoek, kom later nog terug, er zijn vast nog meer dingen waar we aan moeten denken....

Dag!

Klaar! Ik zie je berichtje.

Natuurlijk begin je nu heel erg te twijfelen. De schrik slaat je om het hart!

Dit hoort er allemaal bij, is heel vanzelfsprekend dat je nu zo twijfelt.

Lees alles wat we geschreven hebben nog eens door....

Denk ook aan de stukjes waarin we het hadden over, wat als je wel in de toekomst een goede vriendschap/relatie met je man wilt? Dan nog is het nu noodzakelijk deze stap te nemen!!!

Je doet het in ieders belang!

Je moet echt sterk zijn, en dat ben je hoor! het is alleen zo verdomde eng, dat weet ik!

Je kunt ook niet meer terug, als je een echt relatie wilt met deze man, zul je om te beginnen aan jezelf moeten werken, jezelf moeten terugvinden. Dat ga je nu doen. En denk aan je kinderen, zoals het nu gaat, gaat het niet goed.... denk aan die fijne dag dat je met je oudste met de trein een dagje wegging.... wat het voor hem betekende...

Denk aan wat je ze wilt meegeven, over wat ze leren over vriendschap, relaties, over hoe je iets positiefs kunt veranderen als het niet goed gaat!

ees hun voorbeeld, en laat iedereen zien wie je bent! Een prachtige vrouw, waar je echt en oprecht mee kunt praten, mee kunt lachen en huilen. Iemand die aandacht geeft aan waar het echt omdraait in het leven!

Klara, ik kan me voorstellen dat je er de bibbers van krijgt. Maar dat is nergens voor nodig! Het komt uiteindelijk allemaal goed, neem de tijd. Goed dat je met iemand praten gaat, dat zal ook wel wat rust scheppen in je hoofd. Bel ook eens met de gemeente, om te vragen naar iemand die je bij eventuele praktische zaken kan begeleiden...



Als het allemaal even niet meer wil, ga dan gewoon even iets anders doen. Pak de fiets en ga lekker naar buiten, neem je kinderen mee naar een speeltuin, bel een vriendin en drink een rosé in de avondzon...



Lieverd, je weet toch dat het eigenlijk niet hoort dat je blij moet zijn als je van je man in rok naar buiten 'mag'? Ik heb bijvoorbeeld nog nooit nagedacht of ik een bepaald kledingstuk van mijn Lief wel dragen mag, laat staan dat hij er iets over zegt...

Hoi Klara, hoe is het vandaag gegaan? Hoe voel je je?



Ik herken het. Die twijfel. Je zit eigenlijk te wachten op het moment dat niet jij degene bent die iets moet ondernemen, maar dat je als het ware geen keus meer hebt en dat de situatie zo is dat je gedwongen wordt. Bijvoorbeeld dat je man de relatie verbreekt.

Dat niet jij degene bent die als eerste een stap gaat zetten naar een totale verandering. Terwijl het wel nodig is dat het iets gebeurt!



Eigenlijk bevind je je nu in een soort tussengebied. De relatie is allang niet goed meer, is niet wat je wilt, is niet gezond. Maar het is ook nog niet zover dat je aan de nieuwe periode in je leven bent begonnen.

Je weet wat je te doen staat, maar je blijft je vasthouden aan het idee dat als......

Dit is echt een heel moeilijk moment.



Geen wonder dat je zo onrustig bent. Als je zometeen zo ver bent, en gaat, gaat er een hoop tegelijk gebeuren. En het voelt alsof je daar nog niet klaar voor bent...

Maar ik kan je vertellen, je bent er echt klaar voor!!

Je voelt je heel erg onzeker, maar dat is ook een direct gevolg van de situatie waar je in verkeert.



Dit schreef je pas geleden:

'En inderdaad het leven wat je nu hebt : WIL IK OOK.

We gaan er voor!!!'



Ik beschreef hier heel simpel gezegd, hoe het ook al weer is, om gewoon zelf je dag te bepalen, om de rust te ervaren die je kunt hebben in je eigen huis.

Ik denk dat jij hier zo aan toe bent!!



Je twijfelt of je het allemaal wel goed ziet.... Die twijfel zal nog wel even door je hoofd rondspoken, Klaar. Dat hoort er echt bij. Het denken aan alleen de goede tijden, de leuke dagen, het denken aan je droom...

Wat zou je doen als je beste vriendin je in vertrouwen zou vertellen wat jij hier hebt geschreven in dit topic?



Weet je, het voorbeeld wat Allis aanhaalt in haar laatste reactie, over een rok aandoen, zegt heel veel. Voor jou zijn er zo veel dingen elke dag, die je al bijna niet meer opvallen, waar je je allang bij hebt neergelegd, die er nu eenmaal zo zijn, maar die helemaal niet ok zijn!

Het niet eerlijk kunnen zeggen hoe je je voelt. Het zelf bepalen wat je gaat doen, aantrekt die dag. Het niet met hem kunnen praten over je oudste zoontje....



Vooral voor je kinderen moet er echt iets veranderen. Deze tijd met je kids krijg je nooit meer terug, dit is hun jeugd! Wat je ook kan doen, moet je doen, dat is de verantwoordelijkheid die je op je hebt genomen toen je moeder werd!



Met je oudste gaat het nu niet goed, en je maakt je zorgen. Het is je al duidelijk, dat hij het erg moeilijk heeft. Hij voelt zich niet echt thuis bij je man, je hebt een aantal voorbeelden gegeven, van hoe je man met hem omgaat...

Wat er moet gebeuren, kan ik ook niet zeggen, je weet nu van mij dat in hoeverre ik het kan beoordelen, ik het allerliefste zou zien dat jij en de kinderen een eigen huisje krijgen.

Weg bij deze man, daarna eventueel gesprekken met een derde erbij om te kijken hoe jullie in de toekomst met elkaar overweg kunnen, wat betreft de omgang met de kinderen, en heel misschien als je man zich ook wil inzetten, vrienden worden.

Ik denk dat je er goed aan doet het te gaan bespreken met een professional. Maar vertel dan ook alles, vertel wat je van hem of haar nodig hebt. Wat je wilt.



Vertel je man, dat je zelfs nog een toekomst ziet voor het huwelijk, als dat zo is, maar dat er echt en serieus gepraat moet worden, met iemand erbij, zodat je er vertrouwen in kunt krijgen, je wilt zien van hem dat hij zijn aandeel levert, dat hij zich inzet.

Wil hij er niets van weten, wil hij niet praten, wil hij niet zijn best doen om een fijn thuis te maken voor de kinderen, om een eerlijke en gelijkwaardige relatie met jou te hebben.... Dan weet je het, dan kun je echt niet blijven.

Maar ik zou echt zeggen, nu ik weet hoe belangrijk het voor mij is geweest, ga op jezelf wonen. Het duurde bij mij een hele tijd om los te komen van mijn ex, terwijl het eigenlijk overduidelijk was dat het geen goede gezonde relatie was... sterker nog, dat het echt een ramp was. Ik was mezelf helemaal kwijt... Ik herken je verhaal, Klara.



Hoe het nu is..

Je kunt hier heel lang nog in blijven hangen. Vooral om je dat je erg van dag tot dag leeft.

Je weet precies wat ik bedoel, toch?



Maar ergens denk ik dat er onderdaad iets gaat gebeuren. Misschien ben je wel de laatste twijfels aan het wegwerken, voor je echt aan de slag gaat. Dat geeft veel onrust, je keert in jezelf, alles schiet door je hoofd. Je kan wel uren janken, maar er wordt zo veel van je gevraagd dat je doorgaat met de dagelijkse dingen, het verzorgen van de kinderen, je werk, het huishouden. Je man.





CharlieJo, hoe gaat het met jou? Kom schrijven, vertel ons hoe het met je gaat! Kun je ergens een week logeren, bij familie, vrienden? Een week voor jezelf hebben, dingen op een rij zetten, praten met iemand.

Weet je wat ik telkens dacht toen ik zwanger was, je wordt nu iemands moeder! Wat voor moeder ga je zijn? Deze zin had ik vaak in mijn hoofd, en hielp me om rigoreus keuzes te maken. Ga ik een moeder zijn die vecht voor een fijn thuis voor mijn kind? Ga ik een moeder zijn die aan een ander overlaat hoe we ons voelen? Hoe de sfeer is in huis? Gaat mijn kind een moeder krijgen die veel met hem lacht? Die leuke spelletjes doet, waarmee je kunt praten? Ga ik een bange moeder zijn? Een moeder die zenuwachtig wacht tot papa thuiskomt, en daarbij mij vergeet omdat papa en zijn buien voor gaat?

Krijgt mijn kind een moeder die trots is? Die durft na te streven wat ze belangrijk vindt in het leven? Krijgt mijn kind een alleenstaande moeder? Is dat erg?

Vul maar in. Ik was hier elke dag mee bezig, ik had het zo moeilijk... Ik ben telkens weer gezwicht voor hem, tot ik echt had besloten dat ik een trotse moeder wilde zijn en dat ik koos voor mijn kind. Toen ben ik door gaan zetten.

Ik weet niet hoe het voor een ander is om dit zo te lezen, maar het is een beetje de worsteling waar ik toen mee zat. voor iemand anders lijkt de keuze misschien heel makkelijk, lijkt het volslagen duidelijk wat er moet gebeuren. Maar ik leef met jullie mee, omdat ik het hiermee zelf zo onwijs moeilijk heb gehad.

Maar voor mij is het zo, dat ik nu zo blij ben met mijn leven! Als ik kijk naar mijn dochtertje, ben ik elke dag blij dat wij hier samen in dit fijne huisje wonen! Hier heerst rust, wij maken plezier.

En het is echt hard werken, en er zijn dagen dat het echt pfffffff is, moeizaam gaat. Maar het is niets vergeleken bij hoe het zou zijn geweest als...



Ik vertrouw mij ex echt niet als het gaat om de, hoe zeg je dat, emotionele opvoeding van dit kindje. Dit kind is zo geweldig, ik wil echt mijn best voor haar doen.

Ik kan me er een voorstelling van maken, hoe het zou zijn als hij hier zou wonen.... krijg spontaan tranen in mijn ogen, en wordt op slag heel onrustig, het idee.....



Heb mijn hart weer uitgestort, hopenlijk hebben jullie er wat aan...

Veel liefs en zet em op!!!!!