Relaties
alle pijlers
Help, wat moet ik????????????
maandag 27 november 2006 om 18:30
Ik Pieker me suf. Ik weet me even geen raad.Ik ben nu bijna 2 jaar getrouwd en 3 jaar samen. Onze relatie zat in het begin in de sneltrein, binnen een jaar zijn we gaan samenwonen, getrouwd en een hebben een zoon gekregen. Ik was voorheen alleenstaand moeder en ondanks ik erg blij was met mijn leventje was ik toch ook ontzettend blij dat hij erbij kwam. Huisje, boompje, beestje is toch altijd een grote wens van me geweest. Zo was ik altijd een zelfstandige trotse vrouw. Ik deed het huishouden, de opvoeding van een kind en daarnaast werkte en een studeerde ik. Ik had veel vriendinnen en was altijd wel met iets bezig. Via een kennis kregen wij elkaar email adressen en hebben een tijdje gemaild. Ik kende hem nog wel van jaren geleden maar dat hielp op bij hallo en goedendag. Ook kende ik de verhalen rondom zijn persoontje, maar daar heb ik mij niet van aangetrokken. Hij deed zich voor als iemand die van zijn fouten had geleerd en met zijn verleden had gebroken. Dit wilde ik maar al te graag geloven.Eigenlijk als ik heel eerlijk ben is onze relatie nog nooit gelijkwaardig geweest. Zo stom als ik ben heb ik hem op een voetstuk geplaatst. Het begon al bij de zwangerschap, door de hormonen of weet ik veel wat voor een reden werd erg bang, bang om hem te verliezen en weer alleen te komen te staan, angst voor alles dat het niet goed zou gaan met het leventje dat in me groeide, angst voor de dood. Met deze gevoelens kon ik niet bij hem terecht. Ik hoefde niet te verwachten dat ik een schouder en een arm om mee heen kreeg. Hij had genoeg problemen om zijn leven gehad en was niet van plan om die van mij ook nog eens mee te slepen. Ik moest het maar alleen oplossen. In die tijd is het me ook opgevallen dat hij best wel veel drinkt. Als ik daar dan eens wat van zei, kreeg ik te horen dat ik me met hem niet moest bemoeien en dat ik jaloers wat dat ik nu zelf niet kon drinken. Omdat ik zwanger was hoefde het niet zo te zijn dat hij er onder hoefde te lijden. Ik geloofde hem op een gegeven moment , ik had immers ook last van mijn hormonen en kende mijzelf op sommige moment ook niet meer. Wel was ik teleurgesteld dat ik geen begrip of ook maar enige vorm van steun kreeg. Ik voelde me erg alleen tijdens de zwangerschap, ik had hem me zo anders voor gesteld. Bij mijn eerste zwangerschap was ik alleen en jong, ik had een zwangerschap met een partner erbij misschien iets wat romantischer gemaakt dan het in werkelijkheid zou zijn. Hij praatte veel over zijn ex vriendin. Hij had naar mijn idee een haat/liefde verhouding met haar en het nog niet verwerkt. Zoals hij praatte dat hij niet tegen ruzie kan, eerst alles uitpraten voor het slapen gaan enz. Niets er van is waar, hoe vaak ik wel niet heb willen praten of terug komen op iets. Niets word uitgepraat en ik heb soms werkelijk het idee dat hij beter slaap wanneer we ruzie hebben.Twee dagen nadat onze zoon geboren is, zegt hij uit het niets tegen mij “als je vreemd gaat dan blijft dit kind bij mij!’ Mijn goed zeg, ik heb net je kind gebaard en jij hebt het over vreemd gaan? Ik wist niet wat ik met deze opmerking moest. In die week kreeg hij ook een sms-je, “Gefeliciteerd met je zoon en een knuffel aan de kleine kus.” Ik heb aan hem gevraagd van wie dit sms-je was en ik kreeg een vaag antwoord dat het van zijn collega was. Nu ik hem vertelde dat ik het niet vertrouwde omdat hij van dit nummer vaker vage sms-jes kreeg en telefoontjes werd ik uitgelachen en kregen we weer ruzie. Uiteindelijk blijk ik gelijk te hebben en het van zijn ex te zijn. De reden waarom hij toen nog contact met haar had was ook vaag. ( ik heb hier nog mijn grote twijfels over ook al hebben we het er niet meer over). In het eerste jaar na de bevalling ben k vooral bezig geweest om weer mijzelf te worden. Ik heb hier hulp bij gezocht. Toen onze zoon 1 jaar werd had ik het gevoel weer redelijk dicht bij mijzelf te zijn. Ik had gehoopt dat onze relatie dan ook beter zou worden, hij is toch verliefd geworden op die vrolijke spontane zelfstandige meid. Maar niets is minder waar. Op ene of andere manier controleert hij me, als ik eens weg wil dan hebben we ruzie. Ik dacht eerst dat het wel over zou gaan, hij moet er natuurlijk even aan wennen dat ik meer voor mezelf op kom en mijn eigen ruimte weer neem. Maar tot nu toe is er geen verschil en lijkt het alleen maar erger te worden. Zo hadden we laatst ruzie omdat ik na het werk nog een feestelijke bijeenkomst van uit het werk. Ik had met hem afgesproken dat ik daar naar toe zou gaan. Toen ik om 18 uur belde dat het heel iets later zou worden (het begon om 17 uur) kon ik al horen dat hij het niet leuk vond. Ik was tegen 19.30 thuis. Ik kreeg van alles over me heen, ook het weekeindje weg wat besproken hadden om eens alleen zonder de kinderen zijn zou net meer doorgaan, ik hoefde geen brood meer voorhem te smeren en hij zou wel terug naar zijn ex gaan. Ook zou hij niet meer naar de presentatie van mijn zoon gaan, (mijn zoon had het nog expliciet aan hem gevraagd of hij zou komen). Ik vind het zo erg dat hij dingen over de rug van de kinderen uit vecht. Hij is ook daadwerkelijk niet geweest, mijn hart brak toen ik mijn zoon moest vertellen waar zijn (stief) vader er niet bij was. Maar na die tijd word wel weer van mij verwacht dat ik brood smeer en mee ga naar het weekeindje weg. Ik ben geen klein kind die je een snoepje kan geven en weer af kan pakken. Dat weekeindje gaat niet door dat heb ik geannuleerd ik heb het een week kunnen volhouden om zijn brood niet te smeren, maar dat zorgde voor zo veel ruzie dat ik nu maar weer zijn brood smeer en ja en amen zeg. De ergste ruzie’s vind ik nog dat hij over de kinderen begint waar ze bij zijn. Of dat hij bewust wil kwetsen over dingen die ik hem meegemaakt in het verleden en die ik hem in vertrouwen heb verteld. Niet dat nog gapende wonden zijn, ik heb het verwerkt en mee gedeald. Maar valt me zwaar als iemand het bewust tegen me gebruikt om me pijn te doen of me klein te krijgen. We zijn toch niet met elkaar getrouwd om elkaar te kwetsen. Ik krijg allerlei verwijten naar mijn hoofd, het is zo moeilijk uit te leggen. Ik word beschuldigd van allerlei dingen. Ik wil het verhaal graag zo precies vertellen maar als ik ergens begin lijkt er geen einde aan te komen. Ik kan en mag mezelf niet zijn. Ik maak me erg veel zorgen, ik merk dat ook mijn kinderen er last van hebben. Zo heeft mijn oudste problemen op school en is zijn emotionele ontwikkeling gestopt vlak nadat wij in deze relatie kwamen. Dit is iets waar ik net achter ben gekomen. Iets wat hij niet weet want ik ben veels te bang dat het op mijn zoon afgereageerd word. Ik zou er zo graag met hem over praten, hem duidelijk maken dat het zo niet langer gaat en dat je niet op deze manier met elkaar om kan gaan. Ik weet niet wat ik moet en of deze relatie nog te redden is. Ja als ik alles doe wat hij van mij verwacht is er geen probleem. Daarom is het de laatste week rustig. Wie herkent iets in mijn verhaal, kan me tips of adviezen geven. In relatie therapie of überhaupt gewoon een gesprek wil hij niet.Ik ben wanhopig?
maandag 25 december 2006 om 07:49
Heerlijk die feestdagen, Kerstavond begon al goed, ik wil niet weten wat er de rest van de dagen op het menu staat. Manlief was erg in zijn sas met zijn versierseltjes (achterthuis lijkt het wel een kerstmarkt qua lichtjes en verzieringen) maar toe, als dit hem rustig en tevreden houd mag hij van mij een nieuwe hobby hebben. S’middags begon hij al met een herftsbockje ( Dat had hij die dag daarvoor ook gedronken, toen zijn we uiteten geweest omdat we zogenaamd twee jaar getrouwd zijn. Ook zo dubbel en zo ontzettend gezellig (niet dus). Hij had het allemaal zelf geregeld, de oppas enz. Normaal zou ik dat doen maar ik heb niet te vieren dus ik was erg nieuwsgierig naar hoe het zou zijn. Het was alleen uiteten en weer naar huis, geen diepgaande gesprekken, lekker natafelen of wat dan ook. Hij vroeg of ik de stad nog in wilde, ja dat wilde ik wel maar dan wel met hem. Ik ben nl. al die tijd dat we bij elkaar zijn niet meer in de stad geweest, hooguit een enkele keer alleen met collega’s en dat heeft dan zoveel ruzie veroorzaakt dat ik blij ben dat die uitstapjes niet iedere maand zijn. Nee hij had hoofdpijn, tja dat zal de hersftsbock zijn. We zijn naar huis gegaan en ondanks ik er niet veel van had verwacht was mijn teleurstelling groot. We hebben ook niets meer met elkaar, geen humor, geen gesprekken, helemaal niets. )Terug naar kerstavond, in zijn sas met de herfstbock hebben we gegourmet, vervolgens all you need is love gekenen, is hij helemaal weg van. In de tussentijd is het programma afgelopen en heeft hij twee flessen wij achter zijn kiezen. Zijn humor ging (voor zo ver hij die heeft) nog verder achter uit. Dat ging van pakken en paaien, vieze natte kussen en likken in mijn nek en gezicht, van respectloos scheten tegen mij aan laten, broek naar beneden laten zakken om zijn kont te laten zien en dan omdraaien om mijn gezicht naar zijn geslacht te drukken. WALGELIJK ! ik kon er werkelijk niet om lachen en was blij dat we geen bezoek hadden. Ik kom er steeds meer achter hoe weinig respect voor me heeft. Ik walg er van! Tuurlijk zeg ik dat hij moet ophouden en me met rust moet laten, dat ik zo naar bed ga als hij niet ophoud. Maar ik moet ook zo oppassen hij al wat drank op en zijn humeur is vergeleken bij zijn andere kant nog aardig. Weetje wat me ook steeds meer opvalt dat hij vaker bedreigingen in de lucht gooit, dat is dan een grapje en moet ik verder niet over nadenken volgens hem. Zoals als wat ik eerder schreef met overwaarde van het huis. Gisteren weer we zaten naar het week overzicht nieuws te kijken waarin die kinderen naar een halfjaar bij de ambassade te hebben gezeten weer naar huis konden. Da gebeurde volgens mijn man niet alleen met buitenlandse mannen maar ook met Nederlandse mannen, hij keek mij een op een manier van wees gewaarschuwd. Ik heb hem ook wel gevraagd waarom hij het nodig vind telkens die bedreigingen mijn richting op te doen maar ik moet niet zeuren en alles zo serieus nemen. Zo ik moest het even kwijt. Het komt misschien over als zeuren maar ik ben echt bezig om een ander thuis voor mij en mijn kinderen te zoeken. Ik moet wel want dit houd ik nog geen jaar vol, laat staan mijn kinderen. Godzijdank lagen zij gisteren al in bed.
maandag 25 december 2006 om 13:50
Alleen al hoe je hem beschrijft, lieve Klara, echt vreselijk... Als je voor je eigen man alleen nog maar walging voelt is er echt niet veel meer over van je gevoel (het klinkt ook allemaal verschrikkelijk moet ik zeggen).
Ik hoop dat je opmerking "ik hou dit geen jaar meer vol" niet duidt op het feit, dat het dus nog minstens een half jaar of langer gaat duren, voordat je bij hem weg bent. Je hebt vast veel te regelen, ook vanwege je kinderen, maar ook een tijdelijke oplossing is een oplossing, hoor. Je hoeft niet meteen een eigen huis te hebben oid, de hoofdzaak is, dat je zo snel mogelijk aktie onderneemt. Laat dat maar een "goed voornemen" voor het nieuwe jaar zijn
. De eerstkomende schoolvakantie is toch alweer in april, als je dat nu eens als "deadline" neemt? Ik zeg maar wat... Ik hoop dat je de komende dagen een beetje doorkomt...!
Ik hoop dat je opmerking "ik hou dit geen jaar meer vol" niet duidt op het feit, dat het dus nog minstens een half jaar of langer gaat duren, voordat je bij hem weg bent. Je hebt vast veel te regelen, ook vanwege je kinderen, maar ook een tijdelijke oplossing is een oplossing, hoor. Je hoeft niet meteen een eigen huis te hebben oid, de hoofdzaak is, dat je zo snel mogelijk aktie onderneemt. Laat dat maar een "goed voornemen" voor het nieuwe jaar zijn
. De eerstkomende schoolvakantie is toch alweer in april, als je dat nu eens als "deadline" neemt? Ik zeg maar wat... Ik hoop dat je de komende dagen een beetje doorkomt...!
dinsdag 26 december 2006 om 13:17
Godzijdank gaan de feestdagen snel voorbij. Het is allemaal zo dubbel, er worden plannen gemaakt door volgend jaar terwijl ik daar helemaal niet mee bezig ben. Als ik bij mijn schoonouders zit denk ik, dit is waarschijnlijk de laatste kerst met hun. Ik verlang er naar om alleen te zien al beangstigt mij dat ook wel. Mijn zoon heeft gisteren in bed gehuild, ik kwam op zijn kamertje en daar lag hij in tranen. Voor het eerst heeft hij tegen me gezegd dat hij hier niet meer wil wonen. Hij dacht dat we weer ruzie hadden en dat het zijn schuld was. Dit doet pijn, arm kind. Ik wou dat ik kon zeggen, ja jongen we gaan weg maar ik wil hem niet belasten met iets waar hij te jong voor is om mee om te gaan. Het enigste wat ik heb gezegd is, mamma zorgt er voor dat alles weer goed komt. Aan de ene kant hoop ik dat er een wonder gebeurd, hij tot inzicht zal komen en dat echt alles goed zou komen. Natuurlijk weet ik dat dit een illusie is
dinsdag 26 december 2006 om 13:31
Zorg dan ook dat het goedkomt !! en wel zo SNEL mogelijk..
Een kind kan hiermee met zijn hele leven rondlopen.Iets wat tijdelijk gebeurd van korte duur.. Een kind kan daar echt een *trauma* door oplopen en daar later last mee hebben. In de zin van : Ik geloof niemand meer , want mama heeft altijd gezegd dat t goedkomt , maar t kwam nooit goed.. Zorg dat je kind t vertrouwen in je Houd !!!(En in anderen houd)
Pak je spullen na de kerst en ga bij vrienden/familie wonen met de kinderen !!!
Triest om te zien dat de kinderen de dupe worden.. Al doe je t niet direct voor jezelf , maar doe t AUB voor de kinderen. Je ziet nu zelf hoe je ene kind er al lijd !!!
dinsdag 26 december 2006 om 13:39
vrijdag 29 december 2006 om 22:51
Hoi Klara ik ben weer terug. Ik heb alles even gelezen maar als eerste wil ik toch op dit stukje reageren.
Dit raakt me zo. Arm kindje. Ik heb echt met je zoon te doen. Dat hij het heeft durven zeggen, ik wil hier niet meer wonen. Voor een kind gaat dit ver, en inderdaad hij vertrouwt je nu nog en durft het je te zeggen. Je kunt zijn vertrouwen nu niet beschamen. Ik weet dat jij dit ook weet en voelt, maar ik wil het je toch ook zeggen. Je kunt echt niet meer terug!
Ik leef met je mee. Hoe je je gevoeld moet hebben toen je je zoontje wilde troosten. En het gaat nu echt om hem. Hij is het kind, jij bent de volwassene die de enige is die het nu voor hem kan gaan doen!
Dit jongetje kan zelf niets veranderen, hij betrekt zelfs alles op zichzelf en denkt dat het zijn schuld is.
Ik weet dat wat ik schrijf, jijzelf ook weet. Maar ik probeer je ook te helpen, ik heb hier zelf zo lang over gedaan. Maar in mijn geval was mijn dochtertje nog niet geboren, dat maakt toch een verschil.
Jij hebt een grotere verantwoordelijkheid dan ik toen had.
Ik hoop dat je plannen vaste vormen beginnen aan te nemen. Je kunt het je niet permitteren om lang te wachten. Na alles wat je hebt geschreven is wel duidelijk geworden wat er gaat komen. Jij gaat weg bij deze man. Met je kindjes een nieuw begin maken en ze overladen met moederliefde, en weer gelukkig worden!!!
Ik wens je voor het nieuwe jaar veel kracht en wijsheid toe! Ik wens dat het je maar een beetje mee mag zitten met alles regelen, dat je geluk hebt in het vinden van een nieuwe plek om te gaan wonen. Ik wens je veel mooie momenten met je kinderen het nieuwe jaar, en dat zij hun moeder terugkrijgen, de vrouw die je echt bent!!!
Ik ben ook begonnen met een schuld, woon in een piepklein huurhuisje, met vooral tweedehands spulletjes. Maar dit is mijn thuis!
Hier groeit mijn dochtertje op en het is hier fijn.
Het is zeker heel verstandig om het achter zijn rug om te doen, de voorbereidingen voor je vertrek. Het is niet oneerlijk of wat dan ook, het is simpelweg verstandig.
Om te voorkomen dat hij je gaat tegenwerken, op welke manier dan ook.
Vreselijk, die avond die je beschrijft (kerstavond?), dat zegt toch alles? En dan die 'dreigementen', hij zegt wel dat je niet moet zeuren en niet alles serieus moet nemen, maar ik zou het zeker wel serieus nemen. Hij zit hier maar wel met zijn gedachten. Hij zegt het op dat moment vooral om je te stangen, maar ondertussen zou ik het wel serieus nemen.
Mijn ervaring is dat veel dingen al gezegd waren, en toen mijn ex doordraaide kwam er veel uit van waar hij al eerder over sprak.
Het zegt echt iets over hem.
Ik wil je niet bang maken, maar je kunt beter voorbereid zijn, dan te laat. Mijn ex had een paar momenten van erge agressiviteit. Ik merk dat ik het moeilijk vind om hier echt iets over te vertellen.
Maar waar het om gaat is dat je het beste heel nuchter voorzorgsmaatregelen kunt nemen. Bij de politie heb ik kunnen aangeven dat ik me zorgen maak over het ineens opduiken van mijn ex in zeer agressieve toestand. Door wat ik met hem heb meegemaakt weet ik dat het mogelijk is dat het nu zou kunnen gebeuren. En als ik nu de politie bel in dat geval is het genoeg om mijn naam en straat te noemen zodat ze meteen actie ondernemen.
Zoek uit voor jezelf wat jij denkt dat belangrijk is om als voorzorg geregeld te hebben.
Iemand met dit soort machtsproblemen, zoals eerder beschreven, kan rare sprongen maken.
Andere forumsters hebben dit ook al aangehaald, dat hij zegt dat het je eigen schuld is hoe hij zich tegenover je gedraagt. Iemand die niet zal toegeven, niet zal inbinden maar liever volhouden dan 'gezichtsverlies'(in zijn gedachtegang) lijden. Liver volhouden dan ergens op terugkomen.
Ik hoop dat hij het er snel bij zal laten zitten als hij merkt straks dat zijn invloed op jou over is.
Ik denk zeker dat hij aanvoelt dat er iets te gebeuren staat. Wat hij precies denkt te weten is een gok, maar het kan goed dat hij zich niet echt kan voorstellen dat je serieus weg gaat. Je zegt dat je merkt dat hij op allerlei manieren probeert jou weer in een hoek te drukken.
Ik denk dat je niet te lang moet wachten met het uitvoeren van je plannen. Misschien kunnen wij met je meedenken over de praktische kanten van dit verhaal. Wat is het dat je nu tegenhoudt? Wat moet er gebeuren voor je echt de stap kunt nemen?
Vergeet ook niet dat als je afstand van hem hebt kunnen nemen, een aantal zaken helderder worden en dat je dan ook beter kunt zien wat je moet doen.
Wat Lieniepienie schrijft is echt belangrijk. En ik weet dat jij je dit ook realiseert. Ze schrijft dat haar moeder en vriendin zo geschokt waren door het hele verhaal, dat ze ineens zag, hoever het allemaal was gekomen.
Soms bedenk ik me wel eens dat ik sommige voorvallen nog aan niemand heb durven vertellen. Ik heb nog schaamte, ben bang om echt eerlijk te zijn. Maar het is zo ontzettend belangrijk om in ieder geval eerlijk te zijn tegenover jezelf, en daarmee je kinderen.
Je kunt echt niet meer denken dat het wel meevalt. Het is nog misschien niet eens wat hij doet of zegt, maar vooral dat je bent getrouwd met een man die echt niet bij je past, die je belemmert in het leven, in het zorgen voor je kinderen.
Nou Klaar, het is weer een heel verhaal! Maar ik leef echt met je mee. Je staat op een kruispunt, en ik weet hoe dat voelt.
Maar ik heb er veel vertrouwen in, volgens mij kun je veel bereiken als je straks eenmaal op gang bent!!!
In wat je schrijft lees ik dat je ondanks dat wat je meemaakt in het dagelijks leven met je man, je heel goed weet wat je wel en niet wilt. Voor jou en je zoontjes. En dit gaat jou jaar worden, 2007, let maar op!!
Ik ga mn logeertassen maar es uitpakken, hihi, wilde eerst even wat van me laten horen!
Dag! Groeten Iseo
*;
zondag 31 december 2006 om 10:48
Hoi Iseo, Wat fijn dat je weer terg bent. Hoe heb je het gehad? Ben je de kerstdagen goed doorgekomen. Ik was blij en verast op je bericht te lezen, ik dacht dat je pas weer in het nieuwe jaar terug zou komen. Ik vind het heel erg knap dat je me op deze manier steunt, terwijl er nog zo veel dingen zijn die je zelf moet verwerken. Je mag echt heel trots zijn op jezelf, en je doet het maar mooi even met je dochter. Ik wens jou ook veel kracht toe op het al het gebeurde te verwerken en een plekje te geven. Veel licht en liefde voor jou en je dochtertje. Het is moeilijk te begrijpen dat dit soort mensen bestaan zoals jouw ex en mijn man en vele andere. Het is zo vreemd in een relatie kan je elkaar aanvullen en gelukkig maken i.p.v. afbeken en kapot maken. Ik weet dat het geen zin meer heeft om hier bij stil te staan maar af en toe heb ik het er echt moeilijk mee, ik kan er niet bij. De dagen zijn tot zo ver rustig verlopen, ik heb een paar korte maar goede gesprekken gehad met mijn oudste zoon. Hij is zo lief en al zo ontzettend groot voor zijn leeftijd, mijn hart breekt, ik weet dat ik zijn vertrouwen niet mag beschamen en geloof me dat zal ik ook echt niet doen!!! Mijn kinderen zijn me zeker meer waard dan mijn leven met mijn man. Mijn plannen zijn gemaakt en ik weet wat me te doen staat in 2007. Ik heb alweer gereageerd op een huisje en het is afwachten of ik hier kans op maak, maar we gaan gewoon door. Ik moet nog wat verschillende papieren bij elkaar zoeken en kopiëren maar dit kan pas als hij weer aan het werk is. Een lijst maken van waar ik aan moet denken als het zo ver is zoals die pincodes veranderen, andere dingen misschien blokkeren. De afspraak een advocaat gebeurd ook direct in januari. Dit is er een die gespecialiseerd is en op bepaalde tijden informatie gesprekken houd waar je niets voor hoef te betalen. Hier wil ik verschillende vragen neer leggen die mij nu tegen houden om te vertrekken (en het feit dat ik nergens naar toe kan) . Wat je zei ‘zijn dingen serieus nemen’ dat doet ik zeker, een collega van me heeft bij de politie gewerkt en heeft me hierin ook al wat tips gegeven, wat ik kan doen. Ik zie er tegen op maar kijk er aan de ene kant ook wel naar uit om opnieuw te beginnen. Mijn man en ik liepen laatst bij de IKEA en ik liep daar natuurlijk met een hele andere agenda dan hij. Ik bleef staan bij de eettafels ik zag een mooie grote en ook nog van dat materiaal dat de kinderen er op kunnen knoeien en tekenen zonder dat er krassen op komen. Hij was maar 300 euro en ik kon het niet geloven dus ik vraag aan mij man of dit wel klopt en of die dan ook echt zo groot is. Hij reageerde heel verbaast “Ja dit is de prijs, maar eeeuhm we hebben toch net een nieuwe eettafel” ik: “Hahahahaha ja dat klopt, maar deze heeft mijn vriendin ook dus ik dacht kijk even”. Pffffffffff oeps Zo ik ga er nu vandoor, ik heb veel te doen. We krijgen bezoek en moet nog veel voorbereidingen doen voor het eten. Ik wens iedereen een goed en gezond nieuwjaar toe. Liefs Klara
zondag 31 december 2006 om 12:02
Hoi Klara!
Ja, ik ben maar een weekje weggeweest. Het was erg leuk hoor, lekker rustige kerstdagen gehad, gewandeld in het bos enzo, heerlijk.
Ben zo blij om te lezen dat je ondanks alles het hoofd koel houdt. Ik denk dat je echt het juiste doet, en het is goed om het in deze volgorde te doen. Alles nu heel zorgvuldig regelen en overdenken bespaart je straks best een hoop drama denk ik, is ook beter voor je kindjes.
Bedankt voor je lieve woorden, Klaar. Het is gek dat je op een forum als dit elkaar toch van heel dichtbij leert kennen. Er zullen heel veel dingen in ons leven verschillend zijn en toch herkennen we elkaar in wat we hier schrijven. Ik heb me soms alleen gevoeld, en nu nog wel, omdat dit niet iets is waar ik makkelijk over praat. Ik heb wel eens eerder geprobeerd mijn verhaal te vertellen aan bijvoorbeeld een vriendin, en die was bij het eerste stukje al zo geschokt dat ik bij mezelf dacht, je moest eens weten wat er nog meer is.....
Dan schaam ik me ook erg, heb het gevoel dat ik slap ben, dingen heb laten gebeuren die ik afkeur. Terwijl ik mezelf ook weer niet zo zie, heel dubbel is dat. Maar hoe langer ik het nu alleen doe, hoe meer ik mezelf terugvind.
Het is inderdaad heel vreemd dat je in een relatie die twee kanten opkunt. Als ik nu ook terugkijk hoe veel energie ik erin heb gestoken, en al die jaren. Ik had echt zo lang het idee dat we het wel zouden gaan redden, heb lang in een droom geloofd, en niet willen zien hoe het eigenlijk was. Ik dacht dat hij hetzelfde wilde als ik, en hij kon me daar ook zo nu en dan van overtuigen. Maar hij wilde er niet voor werken, en helemaal niet naar zichzelf kijken. Het gekke is ook dat ik zoveel hoop putte uit die aantal keer dat hij zei wat ik graag wilde horen, terwijl hij zich dan echt maar makkelijk van iets afmaakte.
Maar wat mooi is, als ik nu kijk naar mijn kind, ons leven. Ik ben blij met alles, hoe het nu is. Ik wil niets veranderen, en dus ook niets aan wat er gebeurd is. Natuurlijk doet het soms pijn, maar het houdt me ook bij de les. Ik weet nu wat ik wil, ook in relaties met anderen. Niet alleen met een man, want voorlopig hoef ik echt even geen man in mijn leven.
Dat is toch fijn hoor, er zit ook een soort schoonheid in verdriet, en het leven heeft gewoon alles in zich. Gek misschien maar ik ben een heel dankbaar persoon geworden, nu zo blij met al die kleine dingen die mijn dag vullen. Wat ik vroeger als vanzelfsprekend aannam.
Dus het is goed zo, dat gevoel hoop ik dat jij ook zult krijgen. Nu is het zo verwarrend voor je, al die tegenstrijdigheden, en vooral omdat hij ook de vader van je zoontje is.
Fijn dat je met je oudste hebt kunnen praten. Ik geloof ook zeker niet dat je zijn vertrouwen zult beschamen. Straks alles er rust is in huis, kunnen jullie samen verder, en zal hij met jouw liefde en misschien ook wat hulp van iemand anders alles een plek geven.
Kinderen beleven alles ook zo intens, het is goed dat je daar zorgvuldig mee omgaat.
Veel succes straks bij de gesprekken, met je advocaat en zo. Kennis is alles nu, dus probeer helemaal duidelijk te krijgen wat je rechten zijn, wat er mogelijk is, wat je moet doen. Ik hoop dat je ook snel dat nieuwe huisje vindt. Wil je indezelfde plaats blijven wonen? Of ga je buiten je huidige woonplaats verhuizen? Heb je steun van je familie?
Soms hoeven mensen niet alles te weten om je toch te kunnen steunen. Voel je in ieder geval niet verplicht om je te verdedigen tegenover je keuzes. Zeker niet ales men het verhaal niet kent wat erachter zit.
Ik snap dat het moelijk voelt, maar ook fijn, de gedachte om zelf opnieuw te gaan beginnen. Dat moment in de Ikea, ik kan het me helemaal voorstellen! Ik denk dat het straks nog veel fijner is dan je nu denkt. Probeer je maar eens voor te stellen, alles inrichten hoe jij het leuk vindt, muziekje opzetten waar jij zin in hebt, of juist rust als je wilt. Thuiskomen en niet voorzichtig hoeven polsen welke stemming de huiskamer opvult, maar zelf vrolijkheid en liefde meebrengen. Lekker knuffelen en gek doen met je kids! Alle aandacht geven aan dingen die jij belangrijk vindt!
We gaan ervoor in 2007!!! Tot schrijfs!
Ja, ik ben maar een weekje weggeweest. Het was erg leuk hoor, lekker rustige kerstdagen gehad, gewandeld in het bos enzo, heerlijk.
Ben zo blij om te lezen dat je ondanks alles het hoofd koel houdt. Ik denk dat je echt het juiste doet, en het is goed om het in deze volgorde te doen. Alles nu heel zorgvuldig regelen en overdenken bespaart je straks best een hoop drama denk ik, is ook beter voor je kindjes.
Bedankt voor je lieve woorden, Klaar. Het is gek dat je op een forum als dit elkaar toch van heel dichtbij leert kennen. Er zullen heel veel dingen in ons leven verschillend zijn en toch herkennen we elkaar in wat we hier schrijven. Ik heb me soms alleen gevoeld, en nu nog wel, omdat dit niet iets is waar ik makkelijk over praat. Ik heb wel eens eerder geprobeerd mijn verhaal te vertellen aan bijvoorbeeld een vriendin, en die was bij het eerste stukje al zo geschokt dat ik bij mezelf dacht, je moest eens weten wat er nog meer is.....
Dan schaam ik me ook erg, heb het gevoel dat ik slap ben, dingen heb laten gebeuren die ik afkeur. Terwijl ik mezelf ook weer niet zo zie, heel dubbel is dat. Maar hoe langer ik het nu alleen doe, hoe meer ik mezelf terugvind.
Het is inderdaad heel vreemd dat je in een relatie die twee kanten opkunt. Als ik nu ook terugkijk hoe veel energie ik erin heb gestoken, en al die jaren. Ik had echt zo lang het idee dat we het wel zouden gaan redden, heb lang in een droom geloofd, en niet willen zien hoe het eigenlijk was. Ik dacht dat hij hetzelfde wilde als ik, en hij kon me daar ook zo nu en dan van overtuigen. Maar hij wilde er niet voor werken, en helemaal niet naar zichzelf kijken. Het gekke is ook dat ik zoveel hoop putte uit die aantal keer dat hij zei wat ik graag wilde horen, terwijl hij zich dan echt maar makkelijk van iets afmaakte.
Maar wat mooi is, als ik nu kijk naar mijn kind, ons leven. Ik ben blij met alles, hoe het nu is. Ik wil niets veranderen, en dus ook niets aan wat er gebeurd is. Natuurlijk doet het soms pijn, maar het houdt me ook bij de les. Ik weet nu wat ik wil, ook in relaties met anderen. Niet alleen met een man, want voorlopig hoef ik echt even geen man in mijn leven.
Dat is toch fijn hoor, er zit ook een soort schoonheid in verdriet, en het leven heeft gewoon alles in zich. Gek misschien maar ik ben een heel dankbaar persoon geworden, nu zo blij met al die kleine dingen die mijn dag vullen. Wat ik vroeger als vanzelfsprekend aannam.
Dus het is goed zo, dat gevoel hoop ik dat jij ook zult krijgen. Nu is het zo verwarrend voor je, al die tegenstrijdigheden, en vooral omdat hij ook de vader van je zoontje is.
Fijn dat je met je oudste hebt kunnen praten. Ik geloof ook zeker niet dat je zijn vertrouwen zult beschamen. Straks alles er rust is in huis, kunnen jullie samen verder, en zal hij met jouw liefde en misschien ook wat hulp van iemand anders alles een plek geven.
Kinderen beleven alles ook zo intens, het is goed dat je daar zorgvuldig mee omgaat.
Veel succes straks bij de gesprekken, met je advocaat en zo. Kennis is alles nu, dus probeer helemaal duidelijk te krijgen wat je rechten zijn, wat er mogelijk is, wat je moet doen. Ik hoop dat je ook snel dat nieuwe huisje vindt. Wil je indezelfde plaats blijven wonen? Of ga je buiten je huidige woonplaats verhuizen? Heb je steun van je familie?
Soms hoeven mensen niet alles te weten om je toch te kunnen steunen. Voel je in ieder geval niet verplicht om je te verdedigen tegenover je keuzes. Zeker niet ales men het verhaal niet kent wat erachter zit.
Ik snap dat het moelijk voelt, maar ook fijn, de gedachte om zelf opnieuw te gaan beginnen. Dat moment in de Ikea, ik kan het me helemaal voorstellen! Ik denk dat het straks nog veel fijner is dan je nu denkt. Probeer je maar eens voor te stellen, alles inrichten hoe jij het leuk vindt, muziekje opzetten waar jij zin in hebt, of juist rust als je wilt. Thuiskomen en niet voorzichtig hoeven polsen welke stemming de huiskamer opvult, maar zelf vrolijkheid en liefde meebrengen. Lekker knuffelen en gek doen met je kids! Alle aandacht geven aan dingen die jij belangrijk vindt!
We gaan ervoor in 2007!!! Tot schrijfs!
vrijdag 5 januari 2007 om 16:44
zaterdag 6 januari 2007 om 18:23
Hoi Appelsientje en Iseo,Ik wens jullie ook alles wat goed is voor 2007. Ik kan niet veel schrijven mijn man heeft nachtdienst en is dus overdag thuis wanneer ik aan het werk ben. .Dit is best wel fijn, op deze manier ontlopen we elkaar. Op het werk zijn veel zieken en een aantal met vakantie, daar kan ik ook niet achter de pc kruipen. Verder heb ik veel tijd aan mijn oudste zoon besteed, hij heeft nog vakantie en vind het heerlijk om bij mamma in bed te liggen en samen film te kijken. We zijn het nieuwe jaar goed begonnen met een hevige ruzie. Op zich doet het me niet meer zo veel, ik merk dat ik harder word voor zijn woorden en dreigementen. De ruzie ging over dat ik hem controleer. (Nou doe ik dat ook wel, maar om heel andere redenen dan hij denkt en het gaat het ook niets aan. Ik heb natuurlijk wel twee kinderen die ik niet wil blootstellen aan zijn zogenaamde waarden en normen en ik mag graag weten wat me te wachten staat)Ik was dus achter zijn computer geweest, ik start op en zijn MSN opent automatisch.( Dat kan als je dat zo heb ingesteld.) Een vriend van hem springt voor mijn neus met de vraag of hij het nog moet langs brengen. Ik word nieuwsgierig en vraag “hoezo” . “Ja je hebt mij toch ge-smst” kreeg ik als antwoord. Toen heb ik gezegd dat ik, ik ben en gevraagd wat hij nou bedoelde. Hij zou voor ons gaan koken zei hij. Heel vreemd maar het alarm belletje ging bij mij. Mijn man had voor de gein een tijdje geleden aan mij gevraagd of hij met oud en nieuw wat mocht gaan gebruiken. Nu ging ik er van uit dat dit een grapjes was. Tuurlijk heb ik gezegd dat spul (coke) komt er bij mij niet in. Om een lang verhaal kort te maken, heeft hij dus gebruik (wat hij normaal echt niet doet) vriend heeft het gebracht en verklapt dat ik deed alsof ik hem was online en precies 1 januari hebben we daar ruzie om gekregen. Hij zou terug gaan naar zijn ex. En ik was een slechte moeder, een slechte vrouw enz .enz. enz. Ik heb hem verteld wat ik van hem vond (uit het diepste van mijn hard met walging) en ook gezegd dat hij zijn dreigementen maar is moest waar maken. Nou goed, om dus moe van te worden. Ook bij zijn ouders deed hij respectloos, schold mij liefdevol uit voor Grafbek. Ben ik zo boos geworden dat ik zei dat hij normaal moest doen, geen respect had. Ik had zelfs het lef om zijn moeder er bij in te betrekken te vragen “deed hij dit bij al zijn vriendinnen?” hij keek me aan joh. Weetje ik droom ook zoveel, van die vreemde dromen waar ik heel onrustig van word. Over vriendinnen, mijn huwelijk, maar niet 1 lijn ofzo. Misschien komt het omdat ik nu alleen slaap? Teleurstellend is, de huisjes waar ik op heb gereageerd is niets geworden. Maar we gaan door.Oh misschien is dit nu een heel warrig verhaal maar ik ben zo moe nu, ik kan wel huilen maar de tranen komen niet. Ik kan wel op een kussen slaan maar ik heb de kracht niet. Ik vind het zo lief dat jullie naar me vragen en met me meelezen, echt ik ben er dankbaar voor.Liefs van mij (gister avond geschreven maar kon niet plaatsen, schrijf snel weer)
zaterdag 6 januari 2007 om 20:10
Oh Klara ik hoop toch zo dat je snel een plek vindt om heen te gaan! Is het mogelijk om met maatschappelijk werk te gaan praten, zij kunnen ook bemiddelen in de zoektocht naar een (tijdelijke) woning. Soms worden ook recreatieve woningen in de winter verhuurd voor een schappelijke prijs, dat heb ik bijna gedaan toen ik dacht dat het niet ging lukken via de woningbouw. Het was dan wel een park wat niet helemaal leeg was in de winter en binnen de bebouwde kom.
Anders had ik daar zeg maar niet goed durven gaan wonen.
Misschien kunnen zij je meer tips geven om achteraan te gaan.
Ik ken die onrustige dromen. Het is ook een teken dat je in de nacht probeert dingen te verwerken.
Ik moet nu gaan want mijn dochter begint hard te huilen in haar bedje, kom later terug!
Blij om wat van je te horen, Klaar! Al is het niet om vrolijk van te worden, wat je allemaal schrijft. Ik wens je zo veel beter!
Anders had ik daar zeg maar niet goed durven gaan wonen.
Misschien kunnen zij je meer tips geven om achteraan te gaan.
Ik ken die onrustige dromen. Het is ook een teken dat je in de nacht probeert dingen te verwerken.
Ik moet nu gaan want mijn dochter begint hard te huilen in haar bedje, kom later terug!
Blij om wat van je te horen, Klaar! Al is het niet om vrolijk van te worden, wat je allemaal schrijft. Ik wens je zo veel beter!
maandag 8 januari 2007 om 15:08
Hoi Iseo, Hier ben ik weer in alle rust. Manlief is naar het werk, het huishouden is gedaan dus ik kan even lekker achter de computer zitten. Hoe gaat het met jou? Je dochter? En hoe gaat het met je studie? Ben jij oud en nieuw nog goed doorgekomen?Ik heb een weekeinde gehad zonder ruzie. Hij doet wat liever, erg verdacht! We hebben een film gekeken over een vader die zijn kind alleen moest opvoeden. Mijn man was erg door geëmotioneerd. Vroeg telkens jij zou me toch nooit alleen achter laten met onze zoon. Het zou me wat kunnen doen, hij die zijn gevoelens (een heel klein beetje) laat zien. Maar ik voelde me juist mateloos geïrriteerd. Ik zou mijn kind in eerste plaats nooit alleen bij je achter laten (sukkel)!. En we hebben toch nog een ander kind, maar nee dat word niet over gepraat. Nou ja, ik heb me dus behoorlijk lopen irriteren aan zijn zogenaamde emoties. Nee hij zou het nooit toelaten dat ik zijn kind mee zou nemen als ik weg ga. En waarom zou ik ook weg gaan we hebben het toch goed, mooi huis, auto, beiden een vaste baan. Hij heeft gelijk, op dat gebied hebben we het goed, alleen jammer dat de basis een goede relatie ontbreekt. Het was volgens hem ook weer tijd om zijn wekelijkse intieme contact op te eisen. Gewoon sex dus, nou ik had er geen zin en heb het ook niet gedaan. Hij was wel een beetje teleurgesteld maar het viel me mee hij heeft er geen groot drama van gemaakt. Ik heb echt geen idee hoe hijs straks gaat reageren als ik eenmaal weg ben met de kinderen. Aan de ene kant denk ik dat hij me zo zou laten gaan en andere andere kant ben ik er bang voor dat hij het me wel heel moeilijk gaat maken. Onze jongste zoon is voor hem een soort tweede kans omdat hij zijn eerste in de steek heeft gelaten toen hij heel jong was. Hij zegt ook vaak dat onze zoon niet zonder vader en moeder op mag groeien. Daarbij vergeet hij onze andere zoon (die van hem en die van mij). Nou mijn oudste komt zo thuis, ik zal vast wat drinken klaar zetten. Liefs van mij
maandag 8 januari 2007 om 19:37
Hoi Klara!
Met ons gaat het wel goed, mijn dochter slaapt tegenwoordig alleen een beetje onrustig in. Ze huilt wat vaker als ze naar bed moet.
Met leren gaat het ook wel goed, heb veel te doen maar ik loop nog op schema!
Als je relatie niet fijn is, en vertrouwd, dan stelt de rest ook niets voor nee. Alsof het een reden is voor jou om bij hem te blijven, een comfortabel leventje. Voor jou zijn dus andere dingen veel belangrijker, en het valt hem niet eens op dat je nou juist dat mist!
En dat hij wat liever doet, en zijn gevoelens zogenaamd toont, ik kan me heel goed vooorstellen dat het je weinig doet. Dat het irritatie opwekt. Hij heeft natuurlijk al lang laten zien hoe hij in het leven staat, en hoe hij is als vader en echtgenoot, dat maak je niet zomaar goed met een avondje gevoelig doen.
Sorry dat ik zo stel, maar ik lees dat jij er eigenlijk ook zo over denkt, en helemaal omdat hij je oudste zoon in het geheel lijkt te vergeten!! Ongelofelijk, juist als hij een weg wil vinden naar jouw hart, zou hij dat ook via je eerste kind moeten proberen. Door liefdevol contact met je zoon, oprecht, en interesse in zijn gevoelens. Dat zou jou goed doen.
Maar goed, we weten nu inmiddels dat hij met heel andere dingen bezig is.
Ik denk dat je er nog steeds het beste aan doet, door zo snel mogelijk bij hem weg te gaan met je kinderen. Daarna kun je in alle rust overdenken hoe je het als ouders met hem wil gaan aanpakken. Een scheiding hoeft niet te betekenen dat een van de ouders de kinderen nooit meer ziet natuurlijk.
Ik denk dat hij je het zeker heel moeilijk gaat maken, maar misschien heeft hij snel door dat het weinig zin heeft. Soms denk ik wel dat hij op mijn ex lijkt, en uit die ervaring zou ik denken, dat hij het ziet als gezichtsverlies als jij vertrekt. Hij kan het nog niet echt geloven dat je het serieus meent. Kan heel kwaad worden, zich aangetast voelen in zijn beeld van hoe alles in elkaar steekt, en vooral zal hij niets willen toegeven.
Als dit zo is, moet je echt sterk in je schoenen staan Klaar, weten wat jij wilt, en waarom. Doorzetten en doorbijten. Je aandacht op de kinderen richten, rustig blijven. Daarna als het wat in rustiger water komt, heb je de tijd op alles te verwerken.
Verlies je niet in het zelfde gedrag wat hij gaat vertonen, probeer echt kalm te blijven, de verstandigste te zijn. Ga niet terugschreeuwen, ofzo.Niet in de verdediging schieten, en op het moment dat het erop aankomt jezelf gaan uitleggen, de situatie aan hem proberen uit te leggen, hij vindt altijd wel weer iets in je verhaal om je op te pakken. Wees sterk, en weet wat je doet. Laat je niet meeslepen door zijn gedrag!
Tot vandaag ben ik nog steeds blij dat dat me is gelukt!
Heel veel liefs en zet em op!!!!
Met ons gaat het wel goed, mijn dochter slaapt tegenwoordig alleen een beetje onrustig in. Ze huilt wat vaker als ze naar bed moet.
Met leren gaat het ook wel goed, heb veel te doen maar ik loop nog op schema!
Als je relatie niet fijn is, en vertrouwd, dan stelt de rest ook niets voor nee. Alsof het een reden is voor jou om bij hem te blijven, een comfortabel leventje. Voor jou zijn dus andere dingen veel belangrijker, en het valt hem niet eens op dat je nou juist dat mist!
En dat hij wat liever doet, en zijn gevoelens zogenaamd toont, ik kan me heel goed vooorstellen dat het je weinig doet. Dat het irritatie opwekt. Hij heeft natuurlijk al lang laten zien hoe hij in het leven staat, en hoe hij is als vader en echtgenoot, dat maak je niet zomaar goed met een avondje gevoelig doen.
Sorry dat ik zo stel, maar ik lees dat jij er eigenlijk ook zo over denkt, en helemaal omdat hij je oudste zoon in het geheel lijkt te vergeten!! Ongelofelijk, juist als hij een weg wil vinden naar jouw hart, zou hij dat ook via je eerste kind moeten proberen. Door liefdevol contact met je zoon, oprecht, en interesse in zijn gevoelens. Dat zou jou goed doen.
Maar goed, we weten nu inmiddels dat hij met heel andere dingen bezig is.
Ik denk dat je er nog steeds het beste aan doet, door zo snel mogelijk bij hem weg te gaan met je kinderen. Daarna kun je in alle rust overdenken hoe je het als ouders met hem wil gaan aanpakken. Een scheiding hoeft niet te betekenen dat een van de ouders de kinderen nooit meer ziet natuurlijk.
Ik denk dat hij je het zeker heel moeilijk gaat maken, maar misschien heeft hij snel door dat het weinig zin heeft. Soms denk ik wel dat hij op mijn ex lijkt, en uit die ervaring zou ik denken, dat hij het ziet als gezichtsverlies als jij vertrekt. Hij kan het nog niet echt geloven dat je het serieus meent. Kan heel kwaad worden, zich aangetast voelen in zijn beeld van hoe alles in elkaar steekt, en vooral zal hij niets willen toegeven.
Als dit zo is, moet je echt sterk in je schoenen staan Klaar, weten wat jij wilt, en waarom. Doorzetten en doorbijten. Je aandacht op de kinderen richten, rustig blijven. Daarna als het wat in rustiger water komt, heb je de tijd op alles te verwerken.
Verlies je niet in het zelfde gedrag wat hij gaat vertonen, probeer echt kalm te blijven, de verstandigste te zijn. Ga niet terugschreeuwen, ofzo.Niet in de verdediging schieten, en op het moment dat het erop aankomt jezelf gaan uitleggen, de situatie aan hem proberen uit te leggen, hij vindt altijd wel weer iets in je verhaal om je op te pakken. Wees sterk, en weet wat je doet. Laat je niet meeslepen door zijn gedrag!
Tot vandaag ben ik nog steeds blij dat dat me is gelukt!
Heel veel liefs en zet em op!!!!
donderdag 11 januari 2007 om 21:20
Hoi Klara!
Hoe gaat het met je?
Ik hoop dat je wat tijd voor jezelf hebt!
Ik heb een paar drukke dagen gehad, maar wel goede cijfers gehaald voor mijn toetsen.
Heeft het gesprek met de advocaat nog wat opgeleverd?
Nou, ik kom je vooral even een dikke knuffel geven eigenlijk!
*;
Tot schrijfs, als je ervoor voelt,
veel liefs!
Hoe gaat het met je?
Ik hoop dat je wat tijd voor jezelf hebt!
Ik heb een paar drukke dagen gehad, maar wel goede cijfers gehaald voor mijn toetsen.
Heeft het gesprek met de advocaat nog wat opgeleverd?
Nou, ik kom je vooral even een dikke knuffel geven eigenlijk!
*;
Tot schrijfs, als je ervoor voelt,
veel liefs!
vrijdag 12 januari 2007 om 19:00
Lieve Iseo, Sorry dat ik laats geen reactie heb achter gelaten. Ik was ook erg druk en te onrustig om even goed te gaan zitten om te schrijven. Gefeliciteerd met je goede cijfers, heerlijk lijkt me dat. Door jouw verhaal herinner ik me weer hoe fijn het is om alleen te zijn en goede dingen te doen voor jezelf. Toen ik alleen was met mijn eerste zoon heb ik ook weer een studie opgepakt en de eerste de cijfers die ik terug kreeg waren boven verwachting goed en dat was zo’n geweldig gevoel. Dankjewel voor je vorige bericht en de tips die je me gegeven hebt. Je niet laten verleiden tot enz. Aanstaande donderdag heb ik een afspraak met de advocaat. Jawel ik ga het nu echt doen, op een of andere manier was de drempel te groot. Dan is het weer een tijdje rustig geweest en dan op een of andere manier tegen beter weten in begin ik toch weer te twijfelen. Misschien als ik dit probeer, of als ik dat probeer, of zus of zo doen dan……. Maar nee ik weet ook dat er maar iets hoeft te gebeuren en het is weer feest. Maar het is zo slopend, ik weet het allemaal, echt waar. Maar die hoop, de gedachte heb ik er wel alles aan gedaan. Misschien ben ik niet duidelijk of. Ach je begrijpt het vast wel. Ik word er zo radeloos van, ik wil het beste voor mijn kinderen en dan toch. Bah ik voel me slecht, en het ergste is ik ga zo aan mezelf twijfelen. Ik kan me voorstellen dat als je dit hele topic leest dat mensen zo iets hebben van, he! wat een zeur pak je spullen en ga!!!. Ik zie ook wel dat ik in herhaling al met mijn verhaal. Ik zit in zo’n vicieuze cirkel waar ik uit wil breken, maar het is zo moeilijk. Dus volgende week advocaat en ik heb op twee huizen gereageerd. Als het maar eenmaal op gang gezet is dan is er geen weg meer terug. Vandaag ook weer ruzie. Mijn oudste zoon heeft vaak wat met zijn fiets, dan ligt zijn lamp er weer af en dan is zijn standaard weer scheef. Tja hij crost er ook wel mee maar dat doen jongens van 11. Hij heeft moeite met regelmaat je moet em 20 x wat zeggen en zelfs dan is het nog niet vanzelfsprekend, maar hier zijn ze hem ook op aan het testen op school. Maar hij kan bij mijn man nooit wat goeds doen. Hij krijgt nooit een compliment of word nooit mee gespeeld. Dus vanochtend kon er geen goedemorgen vanaf, hij begon direct met dat heb je niet goed gedaan en dit niet ………… Het lijkt wel of mijn zoon een muur om zich heen heeft gebouwd en het langs zich heen liet glijden. Het enigste wat mijn man als reactie kreeg was, mag ik dat of dat spel hebben voor de computer. Ow dat was een ongepast moment, maar ja geeft wel aan wat mijn zoon met zijn gezeur doet. Ik ga er nu even vandoor, ik ben er later wel weer. Liefs
vrijdag 12 januari 2007 om 21:26
Lieve Klara
Ik begrijp het heel goed.
Voel je alsjeblieft nergens toe verplicht, sorry zeggen is niet nodig. Schrijf als je er behoefte aan hebt, en ik reageer op wat je schrijft omdat jouw verhaal mij raakt. In de hoop dat je er misschien wat aan hebt.
Je hebt zoveel aan je hoofd!
Ik begrijp je twijfel echt wel, zoalng je hoop hebt ga je door. En je wilt zo graag een toekomst als gezin.
Maar dit voorbeeld van hoe hij omgaat met je zoon vertel je denk ik ook niet voor niets. Ik denk dat dit weer zoveel pijn doet dat het je weer met beide benen op de grond zet, en dat je weer weet waarom je hier uit wilt met je kinderen.
Het is een moeilijk proces, ik denk niet dat als iemand dit leest je dan een zeur vindt want het is wel duidelijk dat dit heel erg zwaar is, maar wat je ook leest is dat jij echt wel de goede keuze gaat maken, vooral uit liefde voor je kinderen, en uit liefde voor jezelf. Het is een moeilijk proces, maar het gaat je zeker lukken, als straks het moment daar is, en ik denk inderdaad niet dat dat moment ver weg is, dan kun je het achter je laten omdat je weet dat je echt het juiste doet.
Soms kijk je even weg, maar het duurt niet lang voor je weer weet waarom je dit niet meer wilt en kunt volhouden.
Ik wens je een goed gesprek donderdag en ik duim voor je dat 1 van deze huizen het gaat worden!!
Twijfel niet aan jezelf maar volg je hart! Ga ervoor!
*;
Ik begrijp het heel goed.
Voel je alsjeblieft nergens toe verplicht, sorry zeggen is niet nodig. Schrijf als je er behoefte aan hebt, en ik reageer op wat je schrijft omdat jouw verhaal mij raakt. In de hoop dat je er misschien wat aan hebt.
Je hebt zoveel aan je hoofd!
Ik begrijp je twijfel echt wel, zoalng je hoop hebt ga je door. En je wilt zo graag een toekomst als gezin.
Maar dit voorbeeld van hoe hij omgaat met je zoon vertel je denk ik ook niet voor niets. Ik denk dat dit weer zoveel pijn doet dat het je weer met beide benen op de grond zet, en dat je weer weet waarom je hier uit wilt met je kinderen.
Het is een moeilijk proces, ik denk niet dat als iemand dit leest je dan een zeur vindt want het is wel duidelijk dat dit heel erg zwaar is, maar wat je ook leest is dat jij echt wel de goede keuze gaat maken, vooral uit liefde voor je kinderen, en uit liefde voor jezelf. Het is een moeilijk proces, maar het gaat je zeker lukken, als straks het moment daar is, en ik denk inderdaad niet dat dat moment ver weg is, dan kun je het achter je laten omdat je weet dat je echt het juiste doet.
Soms kijk je even weg, maar het duurt niet lang voor je weer weet waarom je dit niet meer wilt en kunt volhouden.
Ik wens je een goed gesprek donderdag en ik duim voor je dat 1 van deze huizen het gaat worden!!
Twijfel niet aan jezelf maar volg je hart! Ga ervoor!
*;
woensdag 17 januari 2007 om 11:34
Lieve Iseo, Hoe gaat het met je? En je kleine meid? Slaapt ze al weer wat beter en zijn de tandjes er nu door? Hoe gaat het met je ex, heb daar nog wat over gehoord (pure nieuwsgierigheid hoor, als je niet wil antwoorden of er niet over wil hebben begrijp ik dat) Hier gaat het goed, ook met de kinderen. Het is rustig, gelukkig. Ik zat net zo te denken in wat voor een bizarre wereld ik ben terecht gekomen. Als ik zeg dat het een tijdje rustig dan hebben nog maar een paar dagen geen ruzie. Dan heb ik de tijd om even op adem te komen tot de volgende ruzie zich weer aankondigt. Dat is toch eigenlijk te gek voor woorden, dat ik leef van dag tot dag en dat een tijdje maar een paar dagen is. Begrijp je wat ik bedoel. Dat ik binnenkort met de collega’s wil stappen (een leuk uitje heb ik echt wel nodig) en dat ik me nu al druk maak om zijn reactie en me zit te bedenken hoe ik het nu weer aan ga pakken en dat als ik het niet door durf te zetten welke smoes ik dan aan me collega’s ga vertellen. Zo stom want eigenlijk moet ik het gewoon mededelen dan en dan ben ik weg met mijn collega’s. Ik ben al bezig met weg gaan dus wat maakt mij het nu uit of we daar ruzie om krijgen. Zie je hoe stom en krom alles in elkaar zit. Nou ja morgen naar de advocaat, ik heb al verschillende vragen op papier gezet. Ben erg benieuwd. Morgen schrijf ik meer als ik de kans krijg. Liefs van mij.
woensdag 17 januari 2007 om 13:23
Hoi Klara!
Met mijn dochter en mij gaat het wel goed, dank je. Ze heeft nu geen last meer van doorkomende tandjes, maar slaapt nog wel wat onrustig. Overdag is ze heel vrolijk, en ze eet ook weer goed.
Ik heb niets gehoord van mijn ex, en nu mijn dochters eerste verjaardag eraan komt ben ik er wel meer mee bezig. In de zin van dat ik er zo weinig van begrijp allemaal. Dan kijk ik naar mijn prachtige kind en dan vraag ik me af hoe het mogelijk is. Vind het niet leuk voor haar al is ze nog zo klein, maar aan de andere kant is het zo heerlijk rustig en ben ik ook weer blij dat hij niets van zich laat horen. Het is zo dubbel.
Ik begrijp wederom heel goed wat je bedoelt. Je leeft van dag tot dag, en je kijkt tegen de simpelste dingen op, zoals in dit geval dat je niet weet hoe je het aan moet pakken met dat uitje met je collega's. Maar het is wel heel goed dat je het zelf ziet, ik was op een gegeven moment zo gewend aan dit soort dingen, ik zag het bijna niet meer dat het gewoon idioot was.
Ik zal nog een voorbeeld geven. Ik was niet lang nadat we uit elkaar waren even bij een stel op bezoek, en zij hadden op een moment even een beetje ruzie ergens over. Nou ik was helemaal van de kaart, dacht dat het uit de hand zou gaan lopen, kreeg hartkloppingen enzo. Terwijl er gewoon niets aan de hand was! De een een beetje pissig op de ander omdat die iets belangrijks was vergeten op te halen, maar het was binnen 5 minuten uitgepraat en opgelost...
Ik wens je een heel goed gesprek morgen, ook een goed idee dat je je vragen op papier hebt staan dan vergeet je niets. Heel veel succes!!!!
En over dat avondje stappen, ik hoop dat je gaat, je hebt een leuke avond met je collega's zeker verdiend!
Liefs voor je kindjes!
Met mijn dochter en mij gaat het wel goed, dank je. Ze heeft nu geen last meer van doorkomende tandjes, maar slaapt nog wel wat onrustig. Overdag is ze heel vrolijk, en ze eet ook weer goed.
Ik heb niets gehoord van mijn ex, en nu mijn dochters eerste verjaardag eraan komt ben ik er wel meer mee bezig. In de zin van dat ik er zo weinig van begrijp allemaal. Dan kijk ik naar mijn prachtige kind en dan vraag ik me af hoe het mogelijk is. Vind het niet leuk voor haar al is ze nog zo klein, maar aan de andere kant is het zo heerlijk rustig en ben ik ook weer blij dat hij niets van zich laat horen. Het is zo dubbel.
Ik begrijp wederom heel goed wat je bedoelt. Je leeft van dag tot dag, en je kijkt tegen de simpelste dingen op, zoals in dit geval dat je niet weet hoe je het aan moet pakken met dat uitje met je collega's. Maar het is wel heel goed dat je het zelf ziet, ik was op een gegeven moment zo gewend aan dit soort dingen, ik zag het bijna niet meer dat het gewoon idioot was.
Ik zal nog een voorbeeld geven. Ik was niet lang nadat we uit elkaar waren even bij een stel op bezoek, en zij hadden op een moment even een beetje ruzie ergens over. Nou ik was helemaal van de kaart, dacht dat het uit de hand zou gaan lopen, kreeg hartkloppingen enzo. Terwijl er gewoon niets aan de hand was! De een een beetje pissig op de ander omdat die iets belangrijks was vergeten op te halen, maar het was binnen 5 minuten uitgepraat en opgelost...
Ik wens je een heel goed gesprek morgen, ook een goed idee dat je je vragen op papier hebt staan dan vergeet je niets. Heel veel succes!!!!
En over dat avondje stappen, ik hoop dat je gaat, je hebt een leuke avond met je collega's zeker verdiend!
Liefs voor je kindjes!
zaterdag 20 januari 2007 om 10:51
Hoi Iseo, Het gesprek met de advocaat ging niet door, ze belde af, er was wat tussen gekomen. Het is verplaats naar volgende week donderdag. Ik sta tweede op de lijst voor een huisje, of het wat is weet ik niet want het heeft al meerdere keren te huur aangeboden gestaan en er hebben al heel wat mensen afgezegd. Ik ga er vandaag even langs om te kijken of het wat is en anders wil ik er volgende week even binnen kijken. Goed tweede dus de persoon die voor mij komt kan het natuurlijk nemen en ik ben wel heel nieuwsgierig waarom andere mensen het niet nemen omdat het in een heel gewillige buurt is. Wel spannend allemaal. Ik merk dat mijn gevoel voor mijn man helemaal wegebt. Ik kijk naar hem en denk je bent het niet meer. Ik voel me niet meer aangetrokken en elke keer als hij wat zegt of vraagt moet k oppassen dat ik niet geïrriteerd reageer. Aan de ene kant zou je zeggen nou dat komt mooi uit in deze situatie maar aan de andere kant word het er ook niet makkelijker op. Het lijkt alsof ik daardoor milder naar de situatie ga kijken. Ik zal straks die brieven maar weer eens lezen die ik een tijdje geleden weer terug heb gevonden. Het is verwarrend, maar moet toch voor ogen houden dat als mijn gevoel nu helemaal weg is er echt geen hoop meer is. Zelfs al zou hij willen veranderen weet ik niet of ik hem nog een kans kan geven omdat het weg is. Getver wat schrijf ik nou toch allemaal weer, snap jij het nog. Het is een warreboel in mijn hoofd. Ik hoop dat het allemaal snel voor bij is. Lieve Iseo, hoe gaat het met jou? Wat fijn dat je dochter niet meer zo veel last heeft van haar tandjes. Tja dat onrustige slapen ken ik ook nog wel. Die kleintjes hebben heel wat te verwerken van wat ze overdag meemaken. Mijn jongste moest zich het eerste jaar echt in slaap huilen, gelukkig is dat nu voor bij. Ik kan me voorstellen hoe je je voelt met de eerste verjaardag inzicht. Wow dan is er al een jaar voorbij, en wat gaat de tijd snel gaat er door je heen. De eerste verjaardag van mijn eerste zoon keek ik er ook zo naar, en dan toch wel blijdschap om er een mooie dag van te maken voor hem, en de herinneren dat je een jaar geleden alleen bent bevallen en je het zo graag anders had gewild en de pijn dat de man, de vader er niet bij is terwijl je je kindje dat ook zo graag wil geven. Ik heb de verjaardag toen met familie en vrienden gevierd, overdag voor de kleine en sávonds hebben mijn ouders opgepast en ben ik met een paar vriendinnen op stap geweest op te vieren dat ik een jaar moeder was en het toch aardig had gedaan in mijn eentje. Ik kijk er nog met plezier naar terug. Ik wens je in ieder geval een hele fijne dag met allemaal lieve mensen om jullie heen.Liefs Klara
zaterdag 20 januari 2007 om 13:02
Hoi Klara! Ik snap het nog hoor!
Op dit moment is het voor jou en de kinderen het beste om een ander huisje te vinden en daar tot rust te komen. Maar dat wil niet zeggen dat hij nooit de kans krijgt om te laten zien dat hij wil veranderen. Als hij serieus zijn best doet en echt de wil heeft kan hij aan zichzelf werken om zo misschien in de toekomst een betere relatie met de kinderen en met jou te krijgen. Maar het is voor niemand goed om dat nu te willen, in hetzelfde huis wonend.
Je kunt het het beste stap voor stap bekijken. Eerst maar zo snel mogelijk woonruimte vinden. En dan dient zich vanzelf de volgende zet aan.
Het in de toekomst het liefst een goede verstandhouding willen, en hem de kans willen geven zich van zijn beste kant laten zien, dat is allemaal van latere zorg, daar kun je nu echt zo weinig over zeggen. Eerst moet jij zelf tot rust komen, uitvinden wat jij wilt, de band met je kinderen versterken, je oudste helpen met waar hij mee zit.
En ik weet zeker dat je iemand die het verdient een kans geeft. Maar dan moet hij eerst jouw respect terugwinnen, en over een langere tijd laten zien dat hij het echt waard is om die kans te krijgen. Anders zit je geheid snel weer vast in oude patronen.
Ik begrijp dat je milder naar de situatie kijkt. Het zit ook in de mens om eigenlijk vast te willen houden aan wat bekend is. Je weet nu wat je hebt, de toekomst is eng en onzeker. Je hebt nu allerlei maniertjes ontwikkeld om te overleven en die geven ook een soort houvast.
Maar je weet niet meer goed hoe het voelt ontspannen te zijn, jezelf te zijn, zelf de toon te zetten. Het is allemaal eng wat er gaat gebeuren maar ik weet zeker dat je de juiste keuze maakt!
Samengevat: Dit is een onhoudbare situatie. Jij geeft door afstand van hem te nemen iedereen de kans om tot rust te komen. Daarna kun je met herwonnen zelfvertrouwen en een helder hoofd kijken wat de mogelijkheden zijn. Je hoeft nog niets uit te sluiten want zover is het nog niet!
Je neemt nu een belangrijke beslissing, een die vooral heel belangrijk is voor je oudste kind, omdat hij schade oploopt als dit blijft voortduren. Voor jezelf omdat je nu klem zit.
Daarna komt een periode van afscheid nemen van wat was, en omhelzen wat gaat komen. Dat is een hobbelige weg, maar met een mooie bestemming. Daarna kun je heel verstandige beslissingen nemen en je (ex) man de kans geven om ervoor te gaan. Om te bewijzen dat hij wel een goede vriend van jou kan zijn, en je gelukkig wilt zien, en te laten zien dat hij wel een liefdevolle en begripvolle vader kan zijn.
Maar hij heeft een lange weg te gaan en het is in niemands voordeel nu met hem samen te wonen.
Als hij er later voor gaat hebben jullie meer gelijkwaardigheid in het samen nemen van beslissingen voor de toekomst, als hij het laat afweten heb je in ieder geval de juiste keuze al gemaakt en ben je weg gegaan.
Lieve Klara! Ik sta achter je!
Ik hoop niet dat je het erg vind dat ik het zo voor je opschrijf, dat ik je wil overtuigen van wat ik vind dat je moet doen. Maar het heeft mij zelf geholpen dat iemand anders het op een rijtje bleef zetten en me aanmoedigde die grote stap te nemen. Ik hoop gewoon dat je er wat aan hebt.
Want het lijkt er zeker op dat we met de zelfde (schuld)gevoelens te maken hebben. Die warboel in je hoofd is voor mij heel herkenbaar, en ik kan er nu met wat meer afstand naar kijken.
Heel spannend, dat huisje! Je staat dus tweede op de lijst. Misschien is het een huisje met een beetje vreemde indeling, heeft het geen achterom of maar een kleine tuin. Dat zijn allemaal dingen waarom anderen misschien nog even verder zoeken. Maar jij hoeft daar niet mee te zitten, je kunt wel verder zoeken als je er eenmaal zit. Dat scheelt wel, je hebt minder eisen, dus ik hoop dat de eerste op de lijst de slaapkamer te klein vindt of de keuken ofzo, zodat jij het huis kan aannemen!!!
Jammer dat het gesprek is verzet, het is al zo spannend. Je hebt er toch naar toe geleefd, je vragen opgeschreven. Maar goed, nog even geduld hebbeb en dan weet je meer.
Heel veel succes de komende dagen!
Schrijf als je wilt, ik kijk vaak even of je wat gepost hebt om te reageren.
Luister naar niets anders dan je (moeder)hart!!!!!
Zet em op!!!
Liefs Iseo
Op dit moment is het voor jou en de kinderen het beste om een ander huisje te vinden en daar tot rust te komen. Maar dat wil niet zeggen dat hij nooit de kans krijgt om te laten zien dat hij wil veranderen. Als hij serieus zijn best doet en echt de wil heeft kan hij aan zichzelf werken om zo misschien in de toekomst een betere relatie met de kinderen en met jou te krijgen. Maar het is voor niemand goed om dat nu te willen, in hetzelfde huis wonend.
Je kunt het het beste stap voor stap bekijken. Eerst maar zo snel mogelijk woonruimte vinden. En dan dient zich vanzelf de volgende zet aan.
Het in de toekomst het liefst een goede verstandhouding willen, en hem de kans willen geven zich van zijn beste kant laten zien, dat is allemaal van latere zorg, daar kun je nu echt zo weinig over zeggen. Eerst moet jij zelf tot rust komen, uitvinden wat jij wilt, de band met je kinderen versterken, je oudste helpen met waar hij mee zit.
En ik weet zeker dat je iemand die het verdient een kans geeft. Maar dan moet hij eerst jouw respect terugwinnen, en over een langere tijd laten zien dat hij het echt waard is om die kans te krijgen. Anders zit je geheid snel weer vast in oude patronen.
Ik begrijp dat je milder naar de situatie kijkt. Het zit ook in de mens om eigenlijk vast te willen houden aan wat bekend is. Je weet nu wat je hebt, de toekomst is eng en onzeker. Je hebt nu allerlei maniertjes ontwikkeld om te overleven en die geven ook een soort houvast.
Maar je weet niet meer goed hoe het voelt ontspannen te zijn, jezelf te zijn, zelf de toon te zetten. Het is allemaal eng wat er gaat gebeuren maar ik weet zeker dat je de juiste keuze maakt!
Samengevat: Dit is een onhoudbare situatie. Jij geeft door afstand van hem te nemen iedereen de kans om tot rust te komen. Daarna kun je met herwonnen zelfvertrouwen en een helder hoofd kijken wat de mogelijkheden zijn. Je hoeft nog niets uit te sluiten want zover is het nog niet!
Je neemt nu een belangrijke beslissing, een die vooral heel belangrijk is voor je oudste kind, omdat hij schade oploopt als dit blijft voortduren. Voor jezelf omdat je nu klem zit.
Daarna komt een periode van afscheid nemen van wat was, en omhelzen wat gaat komen. Dat is een hobbelige weg, maar met een mooie bestemming. Daarna kun je heel verstandige beslissingen nemen en je (ex) man de kans geven om ervoor te gaan. Om te bewijzen dat hij wel een goede vriend van jou kan zijn, en je gelukkig wilt zien, en te laten zien dat hij wel een liefdevolle en begripvolle vader kan zijn.
Maar hij heeft een lange weg te gaan en het is in niemands voordeel nu met hem samen te wonen.
Als hij er later voor gaat hebben jullie meer gelijkwaardigheid in het samen nemen van beslissingen voor de toekomst, als hij het laat afweten heb je in ieder geval de juiste keuze al gemaakt en ben je weg gegaan.
Lieve Klara! Ik sta achter je!
Ik hoop niet dat je het erg vind dat ik het zo voor je opschrijf, dat ik je wil overtuigen van wat ik vind dat je moet doen. Maar het heeft mij zelf geholpen dat iemand anders het op een rijtje bleef zetten en me aanmoedigde die grote stap te nemen. Ik hoop gewoon dat je er wat aan hebt.
Want het lijkt er zeker op dat we met de zelfde (schuld)gevoelens te maken hebben. Die warboel in je hoofd is voor mij heel herkenbaar, en ik kan er nu met wat meer afstand naar kijken.
Heel spannend, dat huisje! Je staat dus tweede op de lijst. Misschien is het een huisje met een beetje vreemde indeling, heeft het geen achterom of maar een kleine tuin. Dat zijn allemaal dingen waarom anderen misschien nog even verder zoeken. Maar jij hoeft daar niet mee te zitten, je kunt wel verder zoeken als je er eenmaal zit. Dat scheelt wel, je hebt minder eisen, dus ik hoop dat de eerste op de lijst de slaapkamer te klein vindt of de keuken ofzo, zodat jij het huis kan aannemen!!!
Jammer dat het gesprek is verzet, het is al zo spannend. Je hebt er toch naar toe geleefd, je vragen opgeschreven. Maar goed, nog even geduld hebbeb en dan weet je meer.
Heel veel succes de komende dagen!
Schrijf als je wilt, ik kijk vaak even of je wat gepost hebt om te reageren.
Luister naar niets anders dan je (moeder)hart!!!!!
Zet em op!!!
Liefs Iseo
zondag 28 januari 2007 om 09:58
Hoi Iseo, Even snel een kort verslag ben namelijk niet alleen. Gord gesprek gehad en denk dat ik nu goed ben voorbereid. Heb gisteren tijdens een ruzie heel rustig en koel gezegd dat ik dit niet meer accepteer en wil scheiden. Of hij het nu geloofd of niet het kan straks niet als donderslag bij heldere hemel komen. Ik heb hem ook gezegd dat ik al wat info zou zoeken om te kijken hoe het allemaal gaat. Toen hij later beneden kwam grapte hij wel van, heb je de info al. Ben de hele avond koel geweest tegen hem en heb mijn programma’s gekeken op tv en ben daarna naar bed gegaan, hoe laat hij er in kwam weet ik niet maar hij ligt er nog steeds in. Morgen schrijf ik meer want dan ben ik weer alleen. Hoe gaat het met jou?Liefs
zondag 28 januari 2007 om 10:42
dinsdag 30 januari 2007 om 18:58
Hoi Iseo, Het komt inderdaad dicht bij, het is heel spannend allemaal. Nu heb ik afgelopen zaterdag tegen hem gezegd dat ik wil scheiden. Nu hij is poes lief, belt me om de haverklap, sms’jes van ik houd van je enz, hij wil met me stappen, ik mag van hem de sauna in. Tuurlijk wint hij me hier niet mee, maar het is wel frappant want mijn woorden zijn toch aangekomen. Jammer dat ik niet te paaien ben, hij slaat hier toch de plank mis want wat moet er gebueren, juist praten, praten. Nou ja dat doet hij dus toch niet en ik ben benieuwd hoe lang hij dit vasthoud. Hij zal op een gegeven moment wel balen dat ik niet lief terug doe en het niet op zijn manier weer laat over waaien en ja dan hebben we weer een volgende ruzie. Ach ja dat zien we dan wel weer, intussen ben ik me nog steeds aan het voorbereiden op de grote stap. Ik ben er echt klaar voor. Vorige week te horen gekregen wat er allemaal met mijn oudste zoon aan de hand is en wat voor een testen ze nog meer gaan doen, nou dat word je niet vrolijk van. Hij heeft nog geen eens gevraagd wat er aan de hand is met mijn zoon. Ik heb hem alleen verteld dat er meer aan de hand is dan wij denken en het enigste wat hij zei was “dan moet je daar wat aan doen”. Toen moest hij naar het werk. De volgende dag heeft hij nog gevraagd moet hij nu van school af, waar ik nee op antwoordde en dat was het dan. Helemaal niets, terwijl andere mensen, buitenstaander tenminste nog even vragen hoe het met hem gaat wat ze precies hebben gevonden en wat de plannen verder zijn. Nou bij zo’n man wil ik leven, echt niet, de …Af en toe maak ik me woest en dan denk ik waar haalt hij het lef vandaan om zo met ons om te gaan, wie denkt hij wel niet dat hij is. Afgelopen zaterdag heeft hij me de hele dag genegeerd omdat ik volgens hem niet voldoende in het huishouden had gedaan. Nou ik had genoeg gedaan, met de kinderen ontbijten, samen onder de douche, kleren aan, speelgoed opruimen, vegen, kaste op orde maken met de kids naar de winkel en met hen gespeeld. Maar nee dat was niet voldoende, het moet gelikt zijn als meneer uit zijn nachtdienst komt en heeft geslapen. Hij moet in een perfect huisje terug komen. Man hoe kan ik dweilen waar de kids bij zijn, krijg ik toch allemaal voetstapjes op de vloer en de keuken schoonmaken, kom nou heb ik een week daarvoor nog gedaan. Hij wou dus niet met me praten want wij waren toch niet meer te redden. Ik werd woest en ik voelde die onrustige kriebels in mijn buik. Hij wilde niet eens luisteren naar wat ik allemaal wel had gedaan en toen zei dat hij maar een andere vrouw moest zoeken en ik kon wel gaan volgens hem. Nou als ik een tas had klaar staan met kleren en andere spulletjes was ik echt weg gegaan, ow wat was ik boos. Toen hij onder de douche stond heb ik hem de waarheid gezegd over het scheiden enz, dat ik niet langer meer van plan ben om aan hem te bewijzen dat ik geen bitch/slet enz ben. Zo mijn verhaal is weer rond, ik ga me even met de kids bemoeien, die moeten zo naar bed. Hoe gaat het met jou en je kleine meid? Is ze al jarig geweest? Liefs van mij
