Relaties
alle pijlers
Help, wat moet ik????????????
maandag 27 november 2006 om 18:30
Ik Pieker me suf. Ik weet me even geen raad.Ik ben nu bijna 2 jaar getrouwd en 3 jaar samen. Onze relatie zat in het begin in de sneltrein, binnen een jaar zijn we gaan samenwonen, getrouwd en een hebben een zoon gekregen. Ik was voorheen alleenstaand moeder en ondanks ik erg blij was met mijn leventje was ik toch ook ontzettend blij dat hij erbij kwam. Huisje, boompje, beestje is toch altijd een grote wens van me geweest. Zo was ik altijd een zelfstandige trotse vrouw. Ik deed het huishouden, de opvoeding van een kind en daarnaast werkte en een studeerde ik. Ik had veel vriendinnen en was altijd wel met iets bezig. Via een kennis kregen wij elkaar email adressen en hebben een tijdje gemaild. Ik kende hem nog wel van jaren geleden maar dat hielp op bij hallo en goedendag. Ook kende ik de verhalen rondom zijn persoontje, maar daar heb ik mij niet van aangetrokken. Hij deed zich voor als iemand die van zijn fouten had geleerd en met zijn verleden had gebroken. Dit wilde ik maar al te graag geloven.Eigenlijk als ik heel eerlijk ben is onze relatie nog nooit gelijkwaardig geweest. Zo stom als ik ben heb ik hem op een voetstuk geplaatst. Het begon al bij de zwangerschap, door de hormonen of weet ik veel wat voor een reden werd erg bang, bang om hem te verliezen en weer alleen te komen te staan, angst voor alles dat het niet goed zou gaan met het leventje dat in me groeide, angst voor de dood. Met deze gevoelens kon ik niet bij hem terecht. Ik hoefde niet te verwachten dat ik een schouder en een arm om mee heen kreeg. Hij had genoeg problemen om zijn leven gehad en was niet van plan om die van mij ook nog eens mee te slepen. Ik moest het maar alleen oplossen. In die tijd is het me ook opgevallen dat hij best wel veel drinkt. Als ik daar dan eens wat van zei, kreeg ik te horen dat ik me met hem niet moest bemoeien en dat ik jaloers wat dat ik nu zelf niet kon drinken. Omdat ik zwanger was hoefde het niet zo te zijn dat hij er onder hoefde te lijden. Ik geloofde hem op een gegeven moment , ik had immers ook last van mijn hormonen en kende mijzelf op sommige moment ook niet meer. Wel was ik teleurgesteld dat ik geen begrip of ook maar enige vorm van steun kreeg. Ik voelde me erg alleen tijdens de zwangerschap, ik had hem me zo anders voor gesteld. Bij mijn eerste zwangerschap was ik alleen en jong, ik had een zwangerschap met een partner erbij misschien iets wat romantischer gemaakt dan het in werkelijkheid zou zijn. Hij praatte veel over zijn ex vriendin. Hij had naar mijn idee een haat/liefde verhouding met haar en het nog niet verwerkt. Zoals hij praatte dat hij niet tegen ruzie kan, eerst alles uitpraten voor het slapen gaan enz. Niets er van is waar, hoe vaak ik wel niet heb willen praten of terug komen op iets. Niets word uitgepraat en ik heb soms werkelijk het idee dat hij beter slaap wanneer we ruzie hebben.Twee dagen nadat onze zoon geboren is, zegt hij uit het niets tegen mij “als je vreemd gaat dan blijft dit kind bij mij!’ Mijn goed zeg, ik heb net je kind gebaard en jij hebt het over vreemd gaan? Ik wist niet wat ik met deze opmerking moest. In die week kreeg hij ook een sms-je, “Gefeliciteerd met je zoon en een knuffel aan de kleine kus.” Ik heb aan hem gevraagd van wie dit sms-je was en ik kreeg een vaag antwoord dat het van zijn collega was. Nu ik hem vertelde dat ik het niet vertrouwde omdat hij van dit nummer vaker vage sms-jes kreeg en telefoontjes werd ik uitgelachen en kregen we weer ruzie. Uiteindelijk blijk ik gelijk te hebben en het van zijn ex te zijn. De reden waarom hij toen nog contact met haar had was ook vaag. ( ik heb hier nog mijn grote twijfels over ook al hebben we het er niet meer over). In het eerste jaar na de bevalling ben k vooral bezig geweest om weer mijzelf te worden. Ik heb hier hulp bij gezocht. Toen onze zoon 1 jaar werd had ik het gevoel weer redelijk dicht bij mijzelf te zijn. Ik had gehoopt dat onze relatie dan ook beter zou worden, hij is toch verliefd geworden op die vrolijke spontane zelfstandige meid. Maar niets is minder waar. Op ene of andere manier controleert hij me, als ik eens weg wil dan hebben we ruzie. Ik dacht eerst dat het wel over zou gaan, hij moet er natuurlijk even aan wennen dat ik meer voor mezelf op kom en mijn eigen ruimte weer neem. Maar tot nu toe is er geen verschil en lijkt het alleen maar erger te worden. Zo hadden we laatst ruzie omdat ik na het werk nog een feestelijke bijeenkomst van uit het werk. Ik had met hem afgesproken dat ik daar naar toe zou gaan. Toen ik om 18 uur belde dat het heel iets later zou worden (het begon om 17 uur) kon ik al horen dat hij het niet leuk vond. Ik was tegen 19.30 thuis. Ik kreeg van alles over me heen, ook het weekeindje weg wat besproken hadden om eens alleen zonder de kinderen zijn zou net meer doorgaan, ik hoefde geen brood meer voorhem te smeren en hij zou wel terug naar zijn ex gaan. Ook zou hij niet meer naar de presentatie van mijn zoon gaan, (mijn zoon had het nog expliciet aan hem gevraagd of hij zou komen). Ik vind het zo erg dat hij dingen over de rug van de kinderen uit vecht. Hij is ook daadwerkelijk niet geweest, mijn hart brak toen ik mijn zoon moest vertellen waar zijn (stief) vader er niet bij was. Maar na die tijd word wel weer van mij verwacht dat ik brood smeer en mee ga naar het weekeindje weg. Ik ben geen klein kind die je een snoepje kan geven en weer af kan pakken. Dat weekeindje gaat niet door dat heb ik geannuleerd ik heb het een week kunnen volhouden om zijn brood niet te smeren, maar dat zorgde voor zo veel ruzie dat ik nu maar weer zijn brood smeer en ja en amen zeg. De ergste ruzie’s vind ik nog dat hij over de kinderen begint waar ze bij zijn. Of dat hij bewust wil kwetsen over dingen die ik hem meegemaakt in het verleden en die ik hem in vertrouwen heb verteld. Niet dat nog gapende wonden zijn, ik heb het verwerkt en mee gedeald. Maar valt me zwaar als iemand het bewust tegen me gebruikt om me pijn te doen of me klein te krijgen. We zijn toch niet met elkaar getrouwd om elkaar te kwetsen. Ik krijg allerlei verwijten naar mijn hoofd, het is zo moeilijk uit te leggen. Ik word beschuldigd van allerlei dingen. Ik wil het verhaal graag zo precies vertellen maar als ik ergens begin lijkt er geen einde aan te komen. Ik kan en mag mezelf niet zijn. Ik maak me erg veel zorgen, ik merk dat ook mijn kinderen er last van hebben. Zo heeft mijn oudste problemen op school en is zijn emotionele ontwikkeling gestopt vlak nadat wij in deze relatie kwamen. Dit is iets waar ik net achter ben gekomen. Iets wat hij niet weet want ik ben veels te bang dat het op mijn zoon afgereageerd word. Ik zou er zo graag met hem over praten, hem duidelijk maken dat het zo niet langer gaat en dat je niet op deze manier met elkaar om kan gaan. Ik weet niet wat ik moet en of deze relatie nog te redden is. Ja als ik alles doe wat hij van mij verwacht is er geen probleem. Daarom is het de laatste week rustig. Wie herkent iets in mijn verhaal, kan me tips of adviezen geven. In relatie therapie of überhaupt gewoon een gesprek wil hij niet.Ik ben wanhopig?
maandag 27 november 2006 om 18:35
Jij moet zijn brood smeren?? En als je dat weigert volgt er zoveel ruzie dat je het toch maar doet? En als jij ff iets later komt is het huis te klein?
hallo zeg heb je een partner of een extra kind?
Meis ik zou zeggen, gooi die vent er uit, want ik vrees dat het wachten is tot ie je ook gaat slaan... Misschien moet je zijn ex eens bellen, kan best verhelderend zijn..
Ik zou deze relatie niet ens willen redden, geloof dat je veel beter af bent zonder deze droplul.
hallo zeg heb je een partner of een extra kind?
Meis ik zou zeggen, gooi die vent er uit, want ik vrees dat het wachten is tot ie je ook gaat slaan... Misschien moet je zijn ex eens bellen, kan best verhelderend zijn..
Ik zou deze relatie niet ens willen redden, geloof dat je veel beter af bent zonder deze droplul.
maandag 27 november 2006 om 18:45
Jeetje zeg, wat n heftig verhaal...
Ik vind dat je voor jezelf en voor je kinderen moet kiezen!! Dat is het allerbelangrijkste.
Therapie helpt alleen als jullie allebei willen dat het beter wordt. Hij zal dan ook moeten inzien dat hij fout bezig is, hij zal moeten erkennen dat er een probleem is... Anders komt er nooit een oplossing. En als ik dit zo lees denk ik niet dat hij dat gaat doen.
Je moet nooit wachten tot het ooit beter zal gaan, als je er nú niet tevreden mee bent dan moet je er ook nú iets aan doen...
Kies voor jezelf!! Voor je kinderen! Voor de rust!
succes! :R
Ik vind dat je voor jezelf en voor je kinderen moet kiezen!! Dat is het allerbelangrijkste.
Therapie helpt alleen als jullie allebei willen dat het beter wordt. Hij zal dan ook moeten inzien dat hij fout bezig is, hij zal moeten erkennen dat er een probleem is... Anders komt er nooit een oplossing. En als ik dit zo lees denk ik niet dat hij dat gaat doen.
Je moet nooit wachten tot het ooit beter zal gaan, als je er nú niet tevreden mee bent dan moet je er ook nú iets aan doen...
Kies voor jezelf!! Voor je kinderen! Voor de rust!
succes! :R
maandag 27 november 2006 om 19:17
Weg met die man!!! Jij doet zoeveel om zijn respect te krijgen, maar hij geeft het je gewoon niet. Lijkt er zelfs eerder op dat hij op je neerkijkt. Nog even en je hebt helemaal geen gevoel van eigenwaarde meer. Ik zou zeggen, kies voor jezelf!!! Je verdient minstens 100 x beter!
Die hormoonslavernij!!
maandag 27 november 2006 om 19:21
maandag 27 november 2006 om 19:25
Dat heb jue mis. Zelfs al jij alles zou pikken en geen tegenstand zou bieden heb je nog een levensgroot probleem, en wel de ontwikkeling van je zoon die gevaar loopt.
Jij kunt er desnoods voor kiezen, om in een relatie te blijven zitten die niet goed voor je is, problemen te vermijden door je dan maar te schikken. Ik raad het je niet aan, maar ja, je bent een volwassen vrouw en kan je eigen keuzes maken.
Je zoon kan niet kiezen. Dat moet jij voor hem doen. En als jij signaleert dat zijn ontwikkeling gevaar loopt dan ben je het aan hem verplicht om in te grijpen. En ingrijpen betekent in dit geval je zoon uit de invloedssfeer van deze man halen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 27 november 2006 om 19:40
Het lijkt erop dat hij helemaal niet blij is met de situatie waar hij inzit, en geeft daarbij jou en de kinderen de schuld,
lekker makkelijk,
Het is wel duidelijk dat hij niet van je houdt, ja het klinkt hard, maar dit doe je iemand niet aan waarvan je houdt!
Hij geeft anderen de schuld, en schopt en slaat figuurlijk om zich heen,
Volgens mij is hij nog steeds niet van zijn ex los.............is dat zijn frustratie...........
Sterkte meid, je kunt het, kus van een single mama!
lekker makkelijk,
Het is wel duidelijk dat hij niet van je houdt, ja het klinkt hard, maar dit doe je iemand niet aan waarvan je houdt!
Hij geeft anderen de schuld, en schopt en slaat figuurlijk om zich heen,
Volgens mij is hij nog steeds niet van zijn ex los.............is dat zijn frustratie...........
Sterkte meid, je kunt het, kus van een single mama!
maandag 27 november 2006 om 20:38
In het begin van je verhaal schrijf je dat je dingen over hem gehoord hebt die je niet geloofde, dat je je eigen mening wilde vormen over hem.
Heeft het te maken met hoe hij met jou om gaat? Dat hij er bekend om stond andere vrouwen slecht te behandelen? Want iemand die zich al jaren zo gedraagt kan je niet veranderen, hoe veel je ook van hem houdt.
Jij heb je kans gehad om je mening over hem te vormen. De vraag is alleen wat je hier mee gaat doen.
Wat hierboven ook al gezegd is: Als hij niet vindt dat hij iets fout doet zal hij nooit veranderen.
En nog belangrijker: Jij kiest voor hem maar je kinderen zijn er mede de dupe van. Liever 1 ouder die heel erg veel van ze houdt dan 2 die zo met elkaar en met hun omgaan. (en hij dan vooral met jou... Is dat het voorbeeld dat je je kinderen mee wilt geven? Dat je in een huwelijk zo met elkaar om gaat??)
Ik weet dat het makkelijk praten is voor een buitenstaander maar ik hoop dat je hier steun kan vinden en dat je er uit komt.
Heeft het te maken met hoe hij met jou om gaat? Dat hij er bekend om stond andere vrouwen slecht te behandelen? Want iemand die zich al jaren zo gedraagt kan je niet veranderen, hoe veel je ook van hem houdt.
Jij heb je kans gehad om je mening over hem te vormen. De vraag is alleen wat je hier mee gaat doen.
Wat hierboven ook al gezegd is: Als hij niet vindt dat hij iets fout doet zal hij nooit veranderen.
En nog belangrijker: Jij kiest voor hem maar je kinderen zijn er mede de dupe van. Liever 1 ouder die heel erg veel van ze houdt dan 2 die zo met elkaar en met hun omgaan. (en hij dan vooral met jou... Is dat het voorbeeld dat je je kinderen mee wilt geven? Dat je in een huwelijk zo met elkaar om gaat??)
Ik weet dat het makkelijk praten is voor een buitenstaander maar ik hoop dat je hier steun kan vinden en dat je er uit komt.
maandag 27 november 2006 om 21:10
Nou, dit verhaal klinkt mij zeer bekend in de oren.
Ga er alsjeblieft weg, of zet hem het huis uit. Wat dan ook, maar ga weg.
Ik heb het ook gedaan, was geen pretje, is soms nog niet leuk, maar ik kan je zeggen dat mijn kind (ze is 4 en een half) beter in haar vel zit, op school meer open is en het gewoon allemaal weer leuk vindt.
Nogmaals, het valt echt niet mee hoor, het is gewoon zwaar kut.
Verwijten krijg je, gezeur, het is allemaal jou schuld en noem het maar op! Maar weet je, na een half jaar, kan ik wel zeggen dat ik nu eindelijk rust heb. Gewoon lekker zitten, zonder dat je steeds om je heen kijkt waar hij nu uithangt, of dat eeuwige onrustige gevoel bij je te hebben.
Ik wil je sterkte wensen en vooral veel wijsheid!
*;
Ga er alsjeblieft weg, of zet hem het huis uit. Wat dan ook, maar ga weg.
Ik heb het ook gedaan, was geen pretje, is soms nog niet leuk, maar ik kan je zeggen dat mijn kind (ze is 4 en een half) beter in haar vel zit, op school meer open is en het gewoon allemaal weer leuk vindt.
Nogmaals, het valt echt niet mee hoor, het is gewoon zwaar kut.
Verwijten krijg je, gezeur, het is allemaal jou schuld en noem het maar op! Maar weet je, na een half jaar, kan ik wel zeggen dat ik nu eindelijk rust heb. Gewoon lekker zitten, zonder dat je steeds om je heen kijkt waar hij nu uithangt, of dat eeuwige onrustige gevoel bij je te hebben.
Ik wil je sterkte wensen en vooral veel wijsheid!
*;
dinsdag 28 november 2006 om 10:29
Lieve Klara
Wat een rot situatie. Ik herken veel in je verhaal, en ik wil hier ook graag op reageren. Want als ik dit lees krijg ik weer dat beklemmende gevoel wat ik had tijdens mijn relatie. Als ik daar aan denk ben ik nu zo opgelucht dat dit achter me ligt.
Het is nu een jaar geleden ik bij hem wegging, ik was toen 8 weken zwanger.
Het was echt moeilijk, en dat is het helemaal als je er midden in zit, want nu kan ik terugkijken en dan zie je nog veel meer.
Wat zou de toekomst brengen als je in deze relatie blijft? Voor jou en voor je kinderen?
Wat zou je graag willen?
Een gezellig thuis, waar je je fijn voelt, en gezellig samen praat en speelt en eet, waar je kids thuiskomen uit school en dat er dan ruimte is voor hun belevenissen.
Waar ze het gevoel hebben dat ze alles kunnen zeggen en zichzelf mogen zijn. Waar onverwacht iets leuks kan gebeuren en waar je lekker gek kunt doen.
Ik weet gewoon zeker dat jij ze zo'n thuis kunt geven.
Zoals het nu gaat is in ieder geval niet goed voor jou en je kinderen.
En ik herken het hoor, je bent zenuwachtig als hij thuis komt, wat is zijn bui, je doet je best om aan te passen, om het leuk te maken, overal worden door hem voorwaarden aan verbonden, als jij een keer een leuk dagje uit hebt krijg je eigenlijk gewoon gezeik, hij heeft alleen oog voor zijn eigen dingen en ziet totaal niet waar jij behoefte aan hebt, of wat het is dat je kinderen nu echt nodig hebben.
Als dit door gaat ben je straks ook vervreemd van je vriendinnen en familie want hij vind die alleen maar lastig en zal zich hier tegenover ook lastig gaan gedragen.
Echt, ik kende mezelf niet meer terug op het eind, je gaat je gewoon steeds kleiner voelen omdat je ook niet meer trots op jezelf bent.
Ik kan me goed voorstellen hoe alleen je je hebt gevoeld tijdens de zwangerschap.
En die uitspraak "als je vreemd gaat blijft dit kind bij mij" zegt iets over waar hij met zijn gedachten zit.
Deze situatie zal alleen kunnen veranderen als als hij het ook echt wil, en als hij lijkt op mijn ex zal hij niet willen toegeven.
Hij moet het oppakken maar hij laat het liggen.
Ik vind het echt rot voor je, en het zal ook zwaar worden maar ik denk dat je ook weet wat je eigenlijk wilt.
Als ik nu kijk hoe goed en gezellig mijn dochter en ik het nu hebben is het het allemaal waard!
Wat een rot situatie. Ik herken veel in je verhaal, en ik wil hier ook graag op reageren. Want als ik dit lees krijg ik weer dat beklemmende gevoel wat ik had tijdens mijn relatie. Als ik daar aan denk ben ik nu zo opgelucht dat dit achter me ligt.
Het is nu een jaar geleden ik bij hem wegging, ik was toen 8 weken zwanger.
Het was echt moeilijk, en dat is het helemaal als je er midden in zit, want nu kan ik terugkijken en dan zie je nog veel meer.
Wat zou de toekomst brengen als je in deze relatie blijft? Voor jou en voor je kinderen?
Wat zou je graag willen?
Een gezellig thuis, waar je je fijn voelt, en gezellig samen praat en speelt en eet, waar je kids thuiskomen uit school en dat er dan ruimte is voor hun belevenissen.
Waar ze het gevoel hebben dat ze alles kunnen zeggen en zichzelf mogen zijn. Waar onverwacht iets leuks kan gebeuren en waar je lekker gek kunt doen.
Ik weet gewoon zeker dat jij ze zo'n thuis kunt geven.
Zoals het nu gaat is in ieder geval niet goed voor jou en je kinderen.
En ik herken het hoor, je bent zenuwachtig als hij thuis komt, wat is zijn bui, je doet je best om aan te passen, om het leuk te maken, overal worden door hem voorwaarden aan verbonden, als jij een keer een leuk dagje uit hebt krijg je eigenlijk gewoon gezeik, hij heeft alleen oog voor zijn eigen dingen en ziet totaal niet waar jij behoefte aan hebt, of wat het is dat je kinderen nu echt nodig hebben.
Als dit door gaat ben je straks ook vervreemd van je vriendinnen en familie want hij vind die alleen maar lastig en zal zich hier tegenover ook lastig gaan gedragen.
Echt, ik kende mezelf niet meer terug op het eind, je gaat je gewoon steeds kleiner voelen omdat je ook niet meer trots op jezelf bent.
Ik kan me goed voorstellen hoe alleen je je hebt gevoeld tijdens de zwangerschap.
En die uitspraak "als je vreemd gaat blijft dit kind bij mij" zegt iets over waar hij met zijn gedachten zit.
Deze situatie zal alleen kunnen veranderen als als hij het ook echt wil, en als hij lijkt op mijn ex zal hij niet willen toegeven.
Hij moet het oppakken maar hij laat het liggen.
Ik vind het echt rot voor je, en het zal ook zwaar worden maar ik denk dat je ook weet wat je eigenlijk wilt.
Als ik nu kijk hoe goed en gezellig mijn dochter en ik het nu hebben is het het allemaal waard!
dinsdag 28 november 2006 om 16:37
dinsdag 28 november 2006 om 19:59
Ik moet eerlijk zeggen ik vind het echt bijzonder, al deze reacties, erkenning herkenning en steun. Het is echt fijn dat je je verhaal kwijt kan en er ook reacties op krijgt.
Eigenlijk weet ik het diep van binnen wel, maar vind het moeilijk om de stap te nemen. Angst speelt hierbij een grote rol.Ik vind het fijn om te lezen dat anderen die deze keuze hebben gemaakt het nu goed hebben en blij zijn dat ze hebben doorgezet. Ik hoop dat ik ook zo sterk zal zijn.
Eigenlijk weet ik het diep van binnen wel, maar vind het moeilijk om de stap te nemen. Angst speelt hierbij een grote rol.Ik vind het fijn om te lezen dat anderen die deze keuze hebben gemaakt het nu goed hebben en blij zijn dat ze hebben doorgezet. Ik hoop dat ik ook zo sterk zal zijn.
dinsdag 28 november 2006 om 20:22
Lieve Klara! *;
Het is heel moeilijk, het is ook de vader van je kind.
Ik heb zelf heel lang gewacht met het nemen van een beslissing terwijl ik eigenlijk wel wist hoe laat het was..
Maar ja, er speelt ook zoveel mee, zeker als je echt van iemand houdt, en ik was al 8 jaar met deze man samen. Ik wilde het nooit opgeven omdat ik elke keer dacht: als we deze hindernis hebben genomen..als hij dit inziet... als ik dit nu beter aanpak..enz
Maar het werd gewoon niet beter.
Soms moet je afscheid nemen van 'hoe het had kunnen zijn'
Je blijft natuurlijk heel lang hoop houden.
Zorg dat je alles eens rustig op een rij zet, zou ik zeggen. Er is heel veel waar je aan moet denken, zeker in het belang van je kinderen.
Maar je bent ook veel sterker dan je denkt!!!
Het is heel moeilijk, het is ook de vader van je kind.
Ik heb zelf heel lang gewacht met het nemen van een beslissing terwijl ik eigenlijk wel wist hoe laat het was..
Maar ja, er speelt ook zoveel mee, zeker als je echt van iemand houdt, en ik was al 8 jaar met deze man samen. Ik wilde het nooit opgeven omdat ik elke keer dacht: als we deze hindernis hebben genomen..als hij dit inziet... als ik dit nu beter aanpak..enz
Maar het werd gewoon niet beter.
Soms moet je afscheid nemen van 'hoe het had kunnen zijn'
Je blijft natuurlijk heel lang hoop houden.
Zorg dat je alles eens rustig op een rij zet, zou ik zeggen. Er is heel veel waar je aan moet denken, zeker in het belang van je kinderen.
Maar je bent ook veel sterker dan je denkt!!!
woensdag 29 november 2006 om 12:48
woensdag 29 november 2006 om 12:55
Ik kan er eigenlijk maar 1 ding op zeggen en dat is SCHOP HEM ERUIT!
13 jaar heb ik er over gedaan om in te zien dat ik alleen maar gelukkiger kan zijn zonder hem. Hij zal nooit veranderen en het word alleen maar erger. Ook ik was bang of ik me wel alleen zou redden. We hebben 6 kinderen samen en dan kies je er niet zo gauw voor om het alleen te doen. Maar ik voel me zo heerlijk vrij. De kinderen zijn vrolijker en het is zo gezellig in huis. Niet meer bang zijn dat hij begint te schreeuwen omdat naar zijn zin het huis niet netjes genoeg is. Of omdat de kinderen druk zijn. Of omdat ik nog niet gekookt heb.....En zo kan ik 1001 dingen op noemen.....
Had ik hem maar jaren eerder uitgeknikkerd!
Sterkte meid!
13 jaar heb ik er over gedaan om in te zien dat ik alleen maar gelukkiger kan zijn zonder hem. Hij zal nooit veranderen en het word alleen maar erger. Ook ik was bang of ik me wel alleen zou redden. We hebben 6 kinderen samen en dan kies je er niet zo gauw voor om het alleen te doen. Maar ik voel me zo heerlijk vrij. De kinderen zijn vrolijker en het is zo gezellig in huis. Niet meer bang zijn dat hij begint te schreeuwen omdat naar zijn zin het huis niet netjes genoeg is. Of omdat de kinderen druk zijn. Of omdat ik nog niet gekookt heb.....En zo kan ik 1001 dingen op noemen.....
Had ik hem maar jaren eerder uitgeknikkerd!
Sterkte meid!
woensdag 6 december 2006 om 09:03
Hoi Iseo, Hoe gaat het ermee, toen ik vorige week de schijn (het spel “van alles is goed”) was het rustig. Zolang ik doe wat hij van mij verwacht is er niets aan de hand en kan het zelfs momenten van gezelligheid zijn. Het is alleen zo dubbel omdat ik weet wat hij doet, hoe hij zo ongeveer te werk gaat en dit mar een groot toneelstuk is kan ik er niet meer van genieten. In mijn achterhoofd weet ik natuurlijk wel dat het maar even is en dat de volgende ruzie of uitbarsting voor de deur staat. Ik loop dus op mijn tenen omdat niet te laten gebeuren omdat ik vooral rust voor de kinderen wil creëren. Ook het nodig om zelf even op krachten te komen en alles goed te overdenken wat mijn volgende stappen richting vrijheid zullen zijn. De uitbarsting kwam echter al eerder dan verwacht (tja ondanks je denkt het door te hebben komt het nog onverwachts) en ook dit keer weer om een heel klein iets. Ik zou naar mijn ouders gaan terwijl hij moest overwerken. Hij begon al met een bepaalde ondertoon. Moet je nu weer naar je ouders, zij vinden dat echt niet leuk hoor dat je daar zo vaak komt, zij willen ook wel eens een vrije middag, ik heb al gemerkt toen we daar laatst waren. Ik werd hier een beetje pissig van, ik had zo iets van kom je me hier ook al aan. Terwijl ik echt niet zo vaak naar mijn ouders ga en daarbij de laatste tijd voel ik me daar meer thuis dan in mijn eigen huis. Ik zei dat hij zich daar niet druk om hoefde te maken en dat hij zich er niet mee moest bemoeien toen hij verder ging. Ik was brood aan het maken voor hem voor het werk en zo een broodje gebakken ei op het vuistje. Ik gaf hem dat en toen hij zich omdraaide stak ik mijn middel vinger naar hem op. Ja ik weet het, het is heel kinderachtig maar dit was een frustratie van op de tenen lopen niet kunnen zeggen wat je denkt om escalatie te voorkomen. Het was natuurlijk ook niet de bedoeling dat hij dat zou zien, en hij heeft het ook niet gezien maar ik ben dan zo’n sukkel dat mijn hand weer ergens hard op terecht komt en dat hoorde hij. Ik kreeg de broodjes ei langs mijn oren geslingerd en ik was een achterbaks wijf, we hadden een ka….huwelijk en hij zou wel opzoek gaan naar een ander wijf dit zijn letterlijk zijn woorden. Nou dit heeft het hele weekeinde geduurd, eerst allerlei verwijten van wat er mis met me is. Daarna heeft hij me het hele weekeinde genegeerd. Ow wat doet dat pijn en wat is dat frustrerend, ook voor de kinderen natuurlijk. Maar hij moest mij straffen lijkt wel. Hij kikt erop op een of andere manier. Voordat hij naar het werk ging gaf hij me nog wel een kus, ik dacht ow dus nu is het weer goed. Maar hij dacht natuurlijk ik ben straks een paar uur weg en dan heeft zij de vrije hand. Toen hij thuis kwam had ik voor mijn zoon wat lekkers gehaald voor bij de tv, we zouden samen de x-factor kijken en ook voor hun is het natuurlijk ook zaterdag avond die ik niet mag verpesten. Gezellig hebben we de kaarsje aangestoken. Toen hij thuis kwam en de kaarsjes zag ik een lachje op zijn gezicht alsof ik de kaarsjes voor hem had aangestoken en hij ging zo weer verder met negeren. Zondags ging hij ook door en op een gegeven moment brak ik van verdriet en wanhoop ik kon alleen nog maar huilen. IK huilde niet om hem wat hij waarschijnlijk dacht, weer zo;n lachje. Hij trok onze jongste zoon bij hem op schoot en zei, kijk mamma huilt. Middags ben ik maar weg gegaan met de kids.Tegen de avond kwam ik thuis en toen zei hij zullen we maar geen ruzie maken. Nou ik heb het maar zo gelaten ik kan even geen strijd aan. Maar het liefs zou ik hem zeggen dat hij een lul is, geen idee heeft wat hij aan het doen is en wat hij weg gooit, maar ik weet ook dat het geen zin heeft. Ik ben me aan het voorbereiden om stappen te kunnen ondernemen die goed zijn voor de kids en mij. Maar het is moeilijk, het lijkt wel of ik een dubbelleven lijd op dit moment. Aan de ene kant ben ik zijn vrouw en speel ik het spel mee en aan de andere kant ga ik straks dingen doen die hij totaal niet verwacht. Dit past niet bij me, ik ben normaal eerlijk en open maar ik heb gevoel dat als ik dat nu ook ben ik mezelf in de vingers snijd. Ik ben ook continu zenuwachtig. Nou zo gaat het nu een beetje, herken je dit ook. Pfff ik ben mijn verhaal weer kwijt. Dankjewel voor je interesse.
woensdag 6 december 2006 om 09:55
Hoi Klara, ik heb nu niet veel tijd maar ik wil toch vast even reageren. De situatie die je beschrijft is zeker herkenbaar, vul maar een ander moment en een andere aanleiding in, maar de uiteindelijke sfeer is hetzelfde. Ik denk dat dit voor jou een onhoudbare situatie is, en dat het heel goed is dat je je aan het voorbereiden bent om stappen te ondernemen die je naar een fijner leven brengen. Je kan hier echt verandering in brengen! Als je het idee hebt dat er nog mogelijkheden zijn voor je relatie, als je voelt dat jullie weer vrienden kunnen zijn in dit huwelijk zou ik zeggen dat je daar voor moet gaan. Maar ik denk dat je je keuze inderdaad gemaakt hebt, en ik kan me heel goed voorstellen hoe je je nu voelt. Zoals een andere forumster al zei, schakel alle hulp in die je kunt krijgen, ik weet niet in welke provincie je woont anders kan ik je misschien nog een tip geven.
Het zal echt een moeilijke tijd worden, maar je hebt straks ook meer ruimte voor jezelf, en dan kan je weer een hoop aan.
Ik moet nu gaan, maar we schrijven verder ok? Zet 'em op! Liefs Iseo
Het zal echt een moeilijke tijd worden, maar je hebt straks ook meer ruimte voor jezelf, en dan kan je weer een hoop aan.
Ik moet nu gaan, maar we schrijven verder ok? Zet 'em op! Liefs Iseo
woensdag 6 december 2006 om 12:19
Het lijkt er inderdaad op dat ik mijn keuze heb gemaakt. In die zin dat ik weet wat het beste is. Soms zeggen gevoel en verstand hetzelfde en sommige momenten zegt het gevoel weer wat anders. Maar ik weet ook dat het een leugen is, omdat het dan even gezellig is (omdat ik me gedraag zoals hij wil) en dat de kinderen lekker zitten spelen. Of soms is het de angst die me laat twijfelen. Wie ben ik om mijn jongste uit zijn huis te maken. Of gewoon de angst voor dat wat komen gaat. Maar ondertussen blijf ik informeren en voorbereiden voor wanneer het moment komt. Hoe heb jij dat precies gedaan? Heb jij het hem wel verteld? Of kon je eerst bij andere mensen terecht? Welke stappen heb jij ondernomen?Ik heb er wel bewondering voor en vind het fijn voor je dat je nu weer kan genieten. Groet Klara
woensdag 6 december 2006 om 12:37
Hoi Klara!
Natuurlijk ben je bang voor wat er komen gaat. Wat je nu hebt dat ken je en ook al is het moeilijk, het is ook vertrouwd en de toekomst die is onzeker. Maar geloof me, nu ik terugkijk op mijn relatie ben ik zo blij dat alles anders is!
En wat je kindje betreft, zijn moeder is niet gelukkig. Dit kind verdient daarom beter, en op welke manier dat aangepakt wordt dat is nu aan jou. Als het voor jou beter is om weg te gaan bij deze man, dan zal het voor je kind ook beter zijn. En je andere kind heeft nu ook problemen, zoals je eerder al vertelde, dus in zijn belang moet je zeker iets aan deze situatie veranderen!
Het zal echt niet makkelijk zijn! Maar het kost ook zo veel energie om je zelf te handhaven in deze situatie. De zorg voor je kinderen, het zenuwachtig zijn voor wat er nu weer gaat komen, het op je tenen lopen, het huishouden etc.
Als ik je kon uitleggen wat voor een enorme opluchting het was toen wij uit elkaar waren! Echt, ik heb zoveel energie om welk probleem dan ook tegemoet te treden!
Ik herken echt veel in je verhaal, en ik vind het zo rot voor je.
Het is nu aan jou. Ik zal vanavond nog schrijven over hoe ik wat dingen aanpakte. Maar er is zeker hulp te krijgen, om te beginnen heb je echt iemand nodig om samen met je alles op een rij te zetten, iemand die met je meedenkt. Ik weet nu een klein gedeelte van waar je mee zit, maar ik zou zeker alles op alles gaan zetten om hier uit te raken! Echt, je verdient veel beter dan je zo te voelen!
Lieve Klara, als je al zoveel hebt geprobeerd, en als je kunt zien hoe deze relatie in de toekomst zal gaan zijn, dan moet je echt voor jezelf en je kindjes kiezen! Tot schrijfs!
Natuurlijk ben je bang voor wat er komen gaat. Wat je nu hebt dat ken je en ook al is het moeilijk, het is ook vertrouwd en de toekomst die is onzeker. Maar geloof me, nu ik terugkijk op mijn relatie ben ik zo blij dat alles anders is!
En wat je kindje betreft, zijn moeder is niet gelukkig. Dit kind verdient daarom beter, en op welke manier dat aangepakt wordt dat is nu aan jou. Als het voor jou beter is om weg te gaan bij deze man, dan zal het voor je kind ook beter zijn. En je andere kind heeft nu ook problemen, zoals je eerder al vertelde, dus in zijn belang moet je zeker iets aan deze situatie veranderen!
Het zal echt niet makkelijk zijn! Maar het kost ook zo veel energie om je zelf te handhaven in deze situatie. De zorg voor je kinderen, het zenuwachtig zijn voor wat er nu weer gaat komen, het op je tenen lopen, het huishouden etc.
Als ik je kon uitleggen wat voor een enorme opluchting het was toen wij uit elkaar waren! Echt, ik heb zoveel energie om welk probleem dan ook tegemoet te treden!
Ik herken echt veel in je verhaal, en ik vind het zo rot voor je.
Het is nu aan jou. Ik zal vanavond nog schrijven over hoe ik wat dingen aanpakte. Maar er is zeker hulp te krijgen, om te beginnen heb je echt iemand nodig om samen met je alles op een rij te zetten, iemand die met je meedenkt. Ik weet nu een klein gedeelte van waar je mee zit, maar ik zou zeker alles op alles gaan zetten om hier uit te raken! Echt, je verdient veel beter dan je zo te voelen!
Lieve Klara, als je al zoveel hebt geprobeerd, en als je kunt zien hoe deze relatie in de toekomst zal gaan zijn, dan moet je echt voor jezelf en je kindjes kiezen! Tot schrijfs!
donderdag 7 december 2006 om 21:26
Hoi Klara, hoe gaat het met je?
We zijn op een rot manier uit elkaar gegaan. Hij is helemaal over zijn toeren geweest, en ik was bang en verdrietig want ergens wilde ik hem niet kwijt. En als ik je iets mag aanraden, voor als je daadwerkelijk bij hem weggaat, is dat je zorgt dat er iemand bij is als je hem nog ziet daarna. Mijn ex intimideerde me erg, en ik kroop als het ware in mezelf en was veel te meegaand. Ook al wist ik wat ik eigenlijk wilde, hij kon precies met de juiste dingen komen waardoor ik erg aan mezelf twijfelde. En ik ging met hem in discussie, niet doen! Ik probeerde mezelf uit te leggen, probeerde te vertellen wat ik voelde maar je je gaat dan op een gegeven moment in de verdediging en dat moet je juist zien te voorkomen met iemand die verbaal zo sterk is en altijd zijn woorden klaar heeft. Ik had niet veel zelfvertrouwen op dat moment en wist ook niet waar ik heen moest, maar op een of andere manier is dat goed gekomen. Het heeft nog een hele tijd geduurd voor ik me los kon maken van deze man. Het is gek want als ik erop terugkijk kan ik het soms gewoon niet geloven. Er zijn zoveel rare dingen gebeurd, ook toen hij zei dat hij zo veel spijt had en niet meer zonder me kon en me zo miste trapte ik er weer bijna in. Gelukkig zat hij toen ineens in de geldproblemen, waar hij mij natuurlijk de schuld van gaf, want zus en zo bla bla. En toen viel het kwartje, het zou altijd zo blijven gaan. Nooit zou hij het bij zichzelf zoeken. Het was mijn schuld dat hij zich nu zo voelde! Hij wilde mij helemaal niet gelukkig maken, en toen kon ik alles in een ander licht gaan zien. Ik ben heel blij dat mijn dochter is geboren toen we al uit elkaar waren, ik heb even de tijd gehad om mezelf en mijn vrienden terug te vinden. En ze is het mooiste wat mij overkomen is! Ik ben nu heel blij met mijn leven.
Maar er is nog het een en ander gebeurd, ik heb een ander nummer moeten nemen omdat hij bleef bellen en sms-en, ook 's nachts en dan weer vol spijt, dan weer dreigend. Hij heeft me zwart gemaakt bij andere mensen, hij geeft mij van veel dingen gewoon de schuld.
Maar ik weet beter en ik heb echt van hem gehouden en erg mijn best gedaan in de relatie. Zelfs al snap ik er achteraf soms weinig van hoe ik daar middenin kon zitten. Maar ik heb me niet verschrikkelijk gedragen. Hij is degene die manipuleerde, mijn woorden tegen me gebruikte,( idd dingen die je eerder in vertrouwen hebt verteld tegen je gebruiken), en ga maar door. En altijd aan zichzelf dacht. Ik was in een isolement geraakt, en erg verdrietig maar werkte hard aan alle problemen, alleen kwam het dus maar van een kant.
Je wilt iemand aan je zijde die veel om je geeft, je hoeft niet hetzelfde te zijn maar als het erop aan komt moet diegene willen weten hoe je je voelt en je verhaal willen horen. En ruzie maken moet op een gezonde manier kunnen.
Onze ervaringen zijn niet dezelfde, maar ik hoop dat je hier wat aan hebt. Het is echt gaaf hoe iemand kan opbloeien! Als je weg bent uit zo'n benauwende situatie.
Binnen een jaar is voor mij alles anders geworden, en het is goed zo. Ik ben moeder geworden, zonder mijn ex had ik nu niet deze prachtige lieve dochter gehad dus daar ben ik hem dankbaar voor in zekere zin. En ik heb zoveel geleerd over mezelf en dat is ook juist iets goeds.
Het alleenstaande moederschap bevalt me prima.
Maar zorg dat je precies weet waar je aan toe bent, er zijn bv rechtswinkels in veel steden, zoek alle info waar je wat aan hebt.
Houd precies in je gedachten wat je graag wilt voor jou en je kindjes en baseer daar je keuzes op!!!
We zijn op een rot manier uit elkaar gegaan. Hij is helemaal over zijn toeren geweest, en ik was bang en verdrietig want ergens wilde ik hem niet kwijt. En als ik je iets mag aanraden, voor als je daadwerkelijk bij hem weggaat, is dat je zorgt dat er iemand bij is als je hem nog ziet daarna. Mijn ex intimideerde me erg, en ik kroop als het ware in mezelf en was veel te meegaand. Ook al wist ik wat ik eigenlijk wilde, hij kon precies met de juiste dingen komen waardoor ik erg aan mezelf twijfelde. En ik ging met hem in discussie, niet doen! Ik probeerde mezelf uit te leggen, probeerde te vertellen wat ik voelde maar je je gaat dan op een gegeven moment in de verdediging en dat moet je juist zien te voorkomen met iemand die verbaal zo sterk is en altijd zijn woorden klaar heeft. Ik had niet veel zelfvertrouwen op dat moment en wist ook niet waar ik heen moest, maar op een of andere manier is dat goed gekomen. Het heeft nog een hele tijd geduurd voor ik me los kon maken van deze man. Het is gek want als ik erop terugkijk kan ik het soms gewoon niet geloven. Er zijn zoveel rare dingen gebeurd, ook toen hij zei dat hij zo veel spijt had en niet meer zonder me kon en me zo miste trapte ik er weer bijna in. Gelukkig zat hij toen ineens in de geldproblemen, waar hij mij natuurlijk de schuld van gaf, want zus en zo bla bla. En toen viel het kwartje, het zou altijd zo blijven gaan. Nooit zou hij het bij zichzelf zoeken. Het was mijn schuld dat hij zich nu zo voelde! Hij wilde mij helemaal niet gelukkig maken, en toen kon ik alles in een ander licht gaan zien. Ik ben heel blij dat mijn dochter is geboren toen we al uit elkaar waren, ik heb even de tijd gehad om mezelf en mijn vrienden terug te vinden. En ze is het mooiste wat mij overkomen is! Ik ben nu heel blij met mijn leven.
Maar er is nog het een en ander gebeurd, ik heb een ander nummer moeten nemen omdat hij bleef bellen en sms-en, ook 's nachts en dan weer vol spijt, dan weer dreigend. Hij heeft me zwart gemaakt bij andere mensen, hij geeft mij van veel dingen gewoon de schuld.
Maar ik weet beter en ik heb echt van hem gehouden en erg mijn best gedaan in de relatie. Zelfs al snap ik er achteraf soms weinig van hoe ik daar middenin kon zitten. Maar ik heb me niet verschrikkelijk gedragen. Hij is degene die manipuleerde, mijn woorden tegen me gebruikte,( idd dingen die je eerder in vertrouwen hebt verteld tegen je gebruiken), en ga maar door. En altijd aan zichzelf dacht. Ik was in een isolement geraakt, en erg verdrietig maar werkte hard aan alle problemen, alleen kwam het dus maar van een kant.
Je wilt iemand aan je zijde die veel om je geeft, je hoeft niet hetzelfde te zijn maar als het erop aan komt moet diegene willen weten hoe je je voelt en je verhaal willen horen. En ruzie maken moet op een gezonde manier kunnen.
Onze ervaringen zijn niet dezelfde, maar ik hoop dat je hier wat aan hebt. Het is echt gaaf hoe iemand kan opbloeien! Als je weg bent uit zo'n benauwende situatie.
Binnen een jaar is voor mij alles anders geworden, en het is goed zo. Ik ben moeder geworden, zonder mijn ex had ik nu niet deze prachtige lieve dochter gehad dus daar ben ik hem dankbaar voor in zekere zin. En ik heb zoveel geleerd over mezelf en dat is ook juist iets goeds.
Het alleenstaande moederschap bevalt me prima.
Maar zorg dat je precies weet waar je aan toe bent, er zijn bv rechtswinkels in veel steden, zoek alle info waar je wat aan hebt.
Houd precies in je gedachten wat je graag wilt voor jou en je kindjes en baseer daar je keuzes op!!!
donderdag 7 december 2006 om 22:01
Klara, dappere vrouw. Fijn dat je steun vindt in dit topic.
Zo te horen ben je op de goede weg!
Ik wil je alleen als tip meegeven (en je doet dit al, maar toch) om je goed voor te bereiden. En als dan de dag komt dat je de deur dicht trekt, doe het dan goed en wees sterk. Life will only get better from now on! :R
Zo te horen ben je op de goede weg!
Ik wil je alleen als tip meegeven (en je doet dit al, maar toch) om je goed voor te bereiden. En als dan de dag komt dat je de deur dicht trekt, doe het dan goed en wees sterk. Life will only get better from now on! :R
zaterdag 9 december 2006 om 08:15
Dankjewel Myrax ik ga me zeker goed voor bereiden. Hoi Iseo, Ik kan niet schrijven als hij in huis is, ookal zit hij voor de tv hij kan zo achter me staan om te kijken wat ik doe. Als hij zou zien dat ik hier mijn verhaal kwijt kan dat is het huis te klein. Iseo heeft jou ex nog contact met jou dochtertje? En hoe gaat het nu. Dat lijkt me erg moeilijk. Ik zeker wat aan je verhaal, bemoedigt me en geeft me een bevestiging. Verschillende dingen heb al ondernomen om weg te kunnen. Eigenlijk is nu wachten op een huisje en als dat er eenmaal is de advocaat inschakelen enz. Een huis vinden dat kan wel een behoorlijke tijd duren maar in het nieuwe jaar ga ik er actief achter aan. Misschien dat ik een urgentie kan krijgen. Wat ik erg lastig vind is dat het allemaal stiekem moet. Ik weet dat als ik er open met hem over zal praten hij me niet laat gaan en het me nog veel moeilijker gaat maken. Ik hoop echt dat alles snel voorbij is. Af en toe heb ik nog kleine twijfels maar die verdwijnen daarna dan ook wel snel als ik er weer achter kom hoe hij is. Dat er alleen maar commentaar uit zijn mond kan komen en nooit een zin positief. Soms vraag ik me af, is hij wel gelukkig? Vind hij dit allemaal leuk? Nou ja het heeft geen zin om daar bij stil te staan. Het is nu rustig in huis, ik loop op mijn tenen want zelfs en verkeerde uitdrukking op mijn gezicht kan hem van slag maken. Ik hoop echt dat het rustig blijft dit weekeinde, zal ook wel eens fijn zijn voor de kinderen. Ik wens jou en je dochtertje een fijn weekeinde.Liefs Klara
