Relaties
alle pijlers
Help, wat moet ik????????????
maandag 27 november 2006 om 18:30
Ik Pieker me suf. Ik weet me even geen raad.Ik ben nu bijna 2 jaar getrouwd en 3 jaar samen. Onze relatie zat in het begin in de sneltrein, binnen een jaar zijn we gaan samenwonen, getrouwd en een hebben een zoon gekregen. Ik was voorheen alleenstaand moeder en ondanks ik erg blij was met mijn leventje was ik toch ook ontzettend blij dat hij erbij kwam. Huisje, boompje, beestje is toch altijd een grote wens van me geweest. Zo was ik altijd een zelfstandige trotse vrouw. Ik deed het huishouden, de opvoeding van een kind en daarnaast werkte en een studeerde ik. Ik had veel vriendinnen en was altijd wel met iets bezig. Via een kennis kregen wij elkaar email adressen en hebben een tijdje gemaild. Ik kende hem nog wel van jaren geleden maar dat hielp op bij hallo en goedendag. Ook kende ik de verhalen rondom zijn persoontje, maar daar heb ik mij niet van aangetrokken. Hij deed zich voor als iemand die van zijn fouten had geleerd en met zijn verleden had gebroken. Dit wilde ik maar al te graag geloven.Eigenlijk als ik heel eerlijk ben is onze relatie nog nooit gelijkwaardig geweest. Zo stom als ik ben heb ik hem op een voetstuk geplaatst. Het begon al bij de zwangerschap, door de hormonen of weet ik veel wat voor een reden werd erg bang, bang om hem te verliezen en weer alleen te komen te staan, angst voor alles dat het niet goed zou gaan met het leventje dat in me groeide, angst voor de dood. Met deze gevoelens kon ik niet bij hem terecht. Ik hoefde niet te verwachten dat ik een schouder en een arm om mee heen kreeg. Hij had genoeg problemen om zijn leven gehad en was niet van plan om die van mij ook nog eens mee te slepen. Ik moest het maar alleen oplossen. In die tijd is het me ook opgevallen dat hij best wel veel drinkt. Als ik daar dan eens wat van zei, kreeg ik te horen dat ik me met hem niet moest bemoeien en dat ik jaloers wat dat ik nu zelf niet kon drinken. Omdat ik zwanger was hoefde het niet zo te zijn dat hij er onder hoefde te lijden. Ik geloofde hem op een gegeven moment , ik had immers ook last van mijn hormonen en kende mijzelf op sommige moment ook niet meer. Wel was ik teleurgesteld dat ik geen begrip of ook maar enige vorm van steun kreeg. Ik voelde me erg alleen tijdens de zwangerschap, ik had hem me zo anders voor gesteld. Bij mijn eerste zwangerschap was ik alleen en jong, ik had een zwangerschap met een partner erbij misschien iets wat romantischer gemaakt dan het in werkelijkheid zou zijn. Hij praatte veel over zijn ex vriendin. Hij had naar mijn idee een haat/liefde verhouding met haar en het nog niet verwerkt. Zoals hij praatte dat hij niet tegen ruzie kan, eerst alles uitpraten voor het slapen gaan enz. Niets er van is waar, hoe vaak ik wel niet heb willen praten of terug komen op iets. Niets word uitgepraat en ik heb soms werkelijk het idee dat hij beter slaap wanneer we ruzie hebben.Twee dagen nadat onze zoon geboren is, zegt hij uit het niets tegen mij “als je vreemd gaat dan blijft dit kind bij mij!’ Mijn goed zeg, ik heb net je kind gebaard en jij hebt het over vreemd gaan? Ik wist niet wat ik met deze opmerking moest. In die week kreeg hij ook een sms-je, “Gefeliciteerd met je zoon en een knuffel aan de kleine kus.” Ik heb aan hem gevraagd van wie dit sms-je was en ik kreeg een vaag antwoord dat het van zijn collega was. Nu ik hem vertelde dat ik het niet vertrouwde omdat hij van dit nummer vaker vage sms-jes kreeg en telefoontjes werd ik uitgelachen en kregen we weer ruzie. Uiteindelijk blijk ik gelijk te hebben en het van zijn ex te zijn. De reden waarom hij toen nog contact met haar had was ook vaag. ( ik heb hier nog mijn grote twijfels over ook al hebben we het er niet meer over). In het eerste jaar na de bevalling ben k vooral bezig geweest om weer mijzelf te worden. Ik heb hier hulp bij gezocht. Toen onze zoon 1 jaar werd had ik het gevoel weer redelijk dicht bij mijzelf te zijn. Ik had gehoopt dat onze relatie dan ook beter zou worden, hij is toch verliefd geworden op die vrolijke spontane zelfstandige meid. Maar niets is minder waar. Op ene of andere manier controleert hij me, als ik eens weg wil dan hebben we ruzie. Ik dacht eerst dat het wel over zou gaan, hij moet er natuurlijk even aan wennen dat ik meer voor mezelf op kom en mijn eigen ruimte weer neem. Maar tot nu toe is er geen verschil en lijkt het alleen maar erger te worden. Zo hadden we laatst ruzie omdat ik na het werk nog een feestelijke bijeenkomst van uit het werk. Ik had met hem afgesproken dat ik daar naar toe zou gaan. Toen ik om 18 uur belde dat het heel iets later zou worden (het begon om 17 uur) kon ik al horen dat hij het niet leuk vond. Ik was tegen 19.30 thuis. Ik kreeg van alles over me heen, ook het weekeindje weg wat besproken hadden om eens alleen zonder de kinderen zijn zou net meer doorgaan, ik hoefde geen brood meer voorhem te smeren en hij zou wel terug naar zijn ex gaan. Ook zou hij niet meer naar de presentatie van mijn zoon gaan, (mijn zoon had het nog expliciet aan hem gevraagd of hij zou komen). Ik vind het zo erg dat hij dingen over de rug van de kinderen uit vecht. Hij is ook daadwerkelijk niet geweest, mijn hart brak toen ik mijn zoon moest vertellen waar zijn (stief) vader er niet bij was. Maar na die tijd word wel weer van mij verwacht dat ik brood smeer en mee ga naar het weekeindje weg. Ik ben geen klein kind die je een snoepje kan geven en weer af kan pakken. Dat weekeindje gaat niet door dat heb ik geannuleerd ik heb het een week kunnen volhouden om zijn brood niet te smeren, maar dat zorgde voor zo veel ruzie dat ik nu maar weer zijn brood smeer en ja en amen zeg. De ergste ruzie’s vind ik nog dat hij over de kinderen begint waar ze bij zijn. Of dat hij bewust wil kwetsen over dingen die ik hem meegemaakt in het verleden en die ik hem in vertrouwen heb verteld. Niet dat nog gapende wonden zijn, ik heb het verwerkt en mee gedeald. Maar valt me zwaar als iemand het bewust tegen me gebruikt om me pijn te doen of me klein te krijgen. We zijn toch niet met elkaar getrouwd om elkaar te kwetsen. Ik krijg allerlei verwijten naar mijn hoofd, het is zo moeilijk uit te leggen. Ik word beschuldigd van allerlei dingen. Ik wil het verhaal graag zo precies vertellen maar als ik ergens begin lijkt er geen einde aan te komen. Ik kan en mag mezelf niet zijn. Ik maak me erg veel zorgen, ik merk dat ook mijn kinderen er last van hebben. Zo heeft mijn oudste problemen op school en is zijn emotionele ontwikkeling gestopt vlak nadat wij in deze relatie kwamen. Dit is iets waar ik net achter ben gekomen. Iets wat hij niet weet want ik ben veels te bang dat het op mijn zoon afgereageerd word. Ik zou er zo graag met hem over praten, hem duidelijk maken dat het zo niet langer gaat en dat je niet op deze manier met elkaar om kan gaan. Ik weet niet wat ik moet en of deze relatie nog te redden is. Ja als ik alles doe wat hij van mij verwacht is er geen probleem. Daarom is het de laatste week rustig. Wie herkent iets in mijn verhaal, kan me tips of adviezen geven. In relatie therapie of überhaupt gewoon een gesprek wil hij niet.Ik ben wanhopig?
maandag 18 december 2006 om 21:12
O, Simpleme, wat heb je veel meegemaakt. Na jouw verhaal te hebben gelezen, en ik begrijp dat dit nog maar een klein gedeelte is van de hele geschiedenis, ben ik zo opgelucht voor je dat je nu van deze man af bent.
Ik hoop dat je zoon goed geholpen gaat worden, en dat jij zelf de rust kunt vinden om alles te verwerken. Je kan hier altijd je hart luchten, als je behoefte hebt om te schrijven.
We hebben niet hetzelfde meegemaakt, maar herkennen onszelf wel in de ander. En wat je schrijft over de eenzame nachten, dat je jezelf in slaap huilde, het raakt me.
Lieve Simpleme, volgens mij heb je helemaal gelijk over dat stemmetje, en over dat je vertrouwen moet hebben.
En als je je aangesproken voelt door wat er in dit topic geschreven wordt, gaat het zeker over jou.
Ik voelde me aangesproken toe Klara begon met haar verhaal, en wilde graag reageren. Maar nu merk ik dat ik er zelf echt wat aan heb. Ik leer ook weer over mezelf.
Ik wens je echt veel geluk Simpleme, voor jou en je zoontje en dochtertje!!!
Lieve Klara twijfel niet aan jezelf!!!!!
Wat hij ook zegt twijfel niet aan jezelf. Hij is niet te vertrouwen als het op deze dingen aankomt. Helaas het is zo, dus blijf bij jezelf.
Dat hij deze dingen allemaal tegen je zegt, en hoe hij zich gedraagt, en dan inderdaad zelf geen einde maakt aan jullie relatie zegt dat er iets echt aan de hand is. Ik weet daar ook niet de vinger op te leggen maar ik herken dit.
Het betekent zowiezo dat jij de stap moet nemen. Dan krijg jij zeker weten een hoop ellende van zijn kant te verwerken, maar zo is het hoe het waarschijnlijk gaat gebeuren.
Ik vind het echt supergoed en moedig van je dat je de woningbouw en een advocaat hebt gebeld! En wat fijn dat de woningbouwvereniging meteen met een huis kwam. Echt jammer dat de huur zo hoog was, maar zorg dat je contact houdt met wie je hebt gesproken. In mijn geval zeiden ze ook telkens dat regels regels zijn, maar omdat ik en mijn hulpverleenster bleven bellen was mijn verhaal wel bekend, en dat heeft zeker geholpen om het hele proces te versnellen.
Ik hoop dat je echt wat gaat hebben aan het gesprek met de advocaat. Je moet inderdaad uitzoeken waar je aan toe bent. Ik vind het zo dapper dat je nu deze stappen zet!!
We blijven zeker schrijven. Alleen ga ik straks met kerst wel een weekje logeren bij een tante, met mijn dochter. Zij heeft geen computer, dus als je dan even niets van me hoort weet je dat ik geen computer kan vinden om je te schrijven.
Ik begrijp je verbazing, zoals je die beschreef. Ik ben zelf ook heel verbaasd geweest, en nog steeds. Maar ik denk dat jij je hart hebt geopend omdat je de wens had dat dit wederzijds zou zijn, en deze man heeft de verantwoordelijkheid daarvoor duidelijk niet aangekund. Hij kent zichzelf waarschijnlijk heel slecht en zijn gevoelens ook niet en kan zich moeilijk inleven in jouw gevoelens, of hij is echt iemand die weet wat hij doet. Hoe dan ook, niet goed voor jou.
Ik moet nu naar mijn dochtertje, ze huilt in haar bedje, ik kom later terug. Veel liefs!!
Ik hoop dat je zoon goed geholpen gaat worden, en dat jij zelf de rust kunt vinden om alles te verwerken. Je kan hier altijd je hart luchten, als je behoefte hebt om te schrijven.
We hebben niet hetzelfde meegemaakt, maar herkennen onszelf wel in de ander. En wat je schrijft over de eenzame nachten, dat je jezelf in slaap huilde, het raakt me.
Lieve Simpleme, volgens mij heb je helemaal gelijk over dat stemmetje, en over dat je vertrouwen moet hebben.
En als je je aangesproken voelt door wat er in dit topic geschreven wordt, gaat het zeker over jou.
Ik voelde me aangesproken toe Klara begon met haar verhaal, en wilde graag reageren. Maar nu merk ik dat ik er zelf echt wat aan heb. Ik leer ook weer over mezelf.
Ik wens je echt veel geluk Simpleme, voor jou en je zoontje en dochtertje!!!
Lieve Klara twijfel niet aan jezelf!!!!!
Wat hij ook zegt twijfel niet aan jezelf. Hij is niet te vertrouwen als het op deze dingen aankomt. Helaas het is zo, dus blijf bij jezelf.
Dat hij deze dingen allemaal tegen je zegt, en hoe hij zich gedraagt, en dan inderdaad zelf geen einde maakt aan jullie relatie zegt dat er iets echt aan de hand is. Ik weet daar ook niet de vinger op te leggen maar ik herken dit.
Het betekent zowiezo dat jij de stap moet nemen. Dan krijg jij zeker weten een hoop ellende van zijn kant te verwerken, maar zo is het hoe het waarschijnlijk gaat gebeuren.
Ik vind het echt supergoed en moedig van je dat je de woningbouw en een advocaat hebt gebeld! En wat fijn dat de woningbouwvereniging meteen met een huis kwam. Echt jammer dat de huur zo hoog was, maar zorg dat je contact houdt met wie je hebt gesproken. In mijn geval zeiden ze ook telkens dat regels regels zijn, maar omdat ik en mijn hulpverleenster bleven bellen was mijn verhaal wel bekend, en dat heeft zeker geholpen om het hele proces te versnellen.
Ik hoop dat je echt wat gaat hebben aan het gesprek met de advocaat. Je moet inderdaad uitzoeken waar je aan toe bent. Ik vind het zo dapper dat je nu deze stappen zet!!
We blijven zeker schrijven. Alleen ga ik straks met kerst wel een weekje logeren bij een tante, met mijn dochter. Zij heeft geen computer, dus als je dan even niets van me hoort weet je dat ik geen computer kan vinden om je te schrijven.
Ik begrijp je verbazing, zoals je die beschreef. Ik ben zelf ook heel verbaasd geweest, en nog steeds. Maar ik denk dat jij je hart hebt geopend omdat je de wens had dat dit wederzijds zou zijn, en deze man heeft de verantwoordelijkheid daarvoor duidelijk niet aangekund. Hij kent zichzelf waarschijnlijk heel slecht en zijn gevoelens ook niet en kan zich moeilijk inleven in jouw gevoelens, of hij is echt iemand die weet wat hij doet. Hoe dan ook, niet goed voor jou.
Ik moet nu naar mijn dochtertje, ze huilt in haar bedje, ik kom later terug. Veel liefs!!
dinsdag 19 december 2006 om 21:10
Hoi Iseo, Heerlijk zeg een weekje er tussenuit, ik wens je natuurlijk heel veel plezier. Hoe is het verder met je en je kleine meid? Heeft ze nog erg veel last van de tandjes? Hier is het rustig, maar ja dat kan zo veranderen. Ik heb gisteren mijn kast opgeruimd en ben allemaal brieven gevonden die ik in het verleden heb geschreven. Aan hem maar ook in dagboek vorm. Hij heeft ze nooit gelezen maar het is een manier om mijn gevoelens van me af te schrijven. Ik schrok toen ik ze weer terug las en ik schaam me. Het is dus werkelijk al van af het begin dat we deze problemen hebben en ze begonnen al naar twee maanden. Ik las hoe ik nog twee dagen na ons huwelijk hoogzwanger uren in de kou buiten heb gelopen omdat ik bang was om naar huis te gaan, bang om weer genegeerd te worden of de opmerkingen die hij zou maken. Zelfs toen vertrouwde hij me al niet en beschuldigde mij er van al die tijd bij een vriendje in huis te hebben gezeten. Echt als ik het zo terug bekijk was dat in de tijd dat hij stiekem naar zijn ex ging, tja zoals hij waard is vertrouwd hij zijn gasten. Ow, ow je begrijpt dat ik gister een potje heb zitten huilen op de bank. Van schaamte, verbazing, schuldgevoel ten opzichte van mijn kinderen maar ook een heel klein beetje van blijdschap omdat ik het nu door heb welk spel er met mij gespeeld word, dat ik het zie en de macht heb het te doorbreken en een andere weg in kan slaan. Ik weet dat het een lange en zware weg word maar ik moet wel, ik kan het niet meer negeren. Op zicht voel ik me nu wel heel krachtig, maar oke das even voor nu. Morgen kan ik hier wel weer een heel ander verhaal schrijven over hoe ik me voel omdat er weer het een of ander is gebeurd. Maar ik ben blij dat ik het hier kwijt kan. Mijn broer is op visite dus ik stop er even mee. Tot snel. Liefs
dinsdag 19 december 2006 om 21:20
Pff heftig topic dit.. ik vind het vreselijk dat er zoveel kortzichtigheid is (door drank). Gelukkig heb ik er zelf weinig ervaring mee, maar als ik de verhalen van Iseo, Klara en Simpleme lees, erger ik me aan het structureel onverantwoordelijke gedrag van hun (ex-)partner. Ik heb dan geen relatie of kinderen, maar als daarvoor zou ik wel beter mijn best voor doen. Je hebt toch samen een kind? Belachelijk..
Ik wil jullie alledrie heel veel sterkte wensen en kies voor jezelf. Zoek de gezelligheid op met Kerst (hoop dat dat kan) en probeer het even van je af te zetten. Blijf geloven in mooiere perioden!
Good luck! *;
Ik wil jullie alledrie heel veel sterkte wensen en kies voor jezelf. Zoek de gezelligheid op met Kerst (hoop dat dat kan) en probeer het even van je af te zetten. Blijf geloven in mooiere perioden!
Good luck! *;
dinsdag 19 december 2006 om 21:50
Hoi Lieve Klaar!
Ik begrijp je volkomen. De schaamte. Het schuldgevoel. Je gaat terugdenken aan dingen die eerder zijn gebeurd, in jouw geval lees je ook deze brieven. En dan schrik je, en wordt het plaatje steeds completer. Je stopt in al die tijd ook veel weg, steeds als je besluit door te zetten, en na zijn uitleg denkt dat het allemaal niet zo ernstig is, als je aan jezelf twijfelt, je stopt het weg en daarna gebeurd er wel weer iets waar je dan weer mee bezig bent.
Maar nu wordt jij geconfronteerd met eigenlijk alles wat er al die tijd al speelt. Moeilijk hoor, en de tranen die dan komen...
Maar het is goed, jij bent supergoed bezig!!! En dit is belangrijk voor je.
Ik heb hier heel lang over gedaan, de tijd van doorkrijgen wat er allemaal speelt en dan handelen naar wat je weet . En afscheid nemen van alles waar ik dacht hard voor te werken. Dat was nog wel het moeilijkste, en zeker toen ik zwanger was. Zelfs na alles wat er was gebeurd wilde ik zo graag samen een gezinnetje vormen.
Het zal zeker een lange zware weg worden, maar je bent echt niet alleen, en het zal je voldoening geven dat je weet en voelt dat je het juiste doet! Probeer de kracht die je voelt toch vast te houden.
Het is toch een hele opluchting als je doorkrijgt wat voor spelletjes er gespeeld worden.
Als ik denk aan alles wat ik niet wilde zien en geloven....
Ik denk dat je net als ik straks heel erg gaat moeten wennen aan het gevoel wat je krijgt wanneer je niet langer meegezogen wordt in de buien van je man. Echt, als ik er op terugkijk bepaalde hij echt alles.
En nu zit ik hier in mn huisje, en ik geef aandacht aan wat ik zelf belangrijk vind, en dat maakt me echt gelukkig. Ik ben o zo blij dat mijn dochter niet klem hoeft te zitten in een leefomgeving met die man erbij.
En soms krijg ik de zenuwen hoor. Hij is erg onvoorspelbaar, maar zolang ik met hem samen was wist ik wel waar ik aan toe was.
Klinkt een beetje gek. Maar hij is zoals ik het nu zie, een man bij wie de stoppen af en toe doorslaan. Dat heb ik ook meegemaakt, en daarna was hij weer totaal iemand anders. Ik heb vaak het gevoel gehad dat ik droomde ofzo. En ik ging steeds minder mensen zien. Had al een moeilijke tijd achter de rug toen ik hem leerde kennen, en was een beetje eenzaam toen. Maar op het laatst zat ik echt in een andere wereld. Dat heeft me gek genoeg wel geholpen toen ik afstand moest nemen, het verschil was zo duidelijk, daar kon ik op een gegeven moment toch niet omheen.
Ik word er verdrietig van, wat je schrijft over dat moment dat je hoogzwanger in de kou hebt gelopen omdat je niet naar binnen durft. Het is ook zo naar, ik heb ook van die herinneringen.
Maar laat ze maar komen, het is pijnlijk maar wel nodig om nu de goede weg in te slaan.
Ik moet nu naar mn dochtertje toe, ze heeft nog steeds erg veel last van haar doorkomende tandjes ja. Ze wil maar niet gaan slapen en huilt veel.
Veel liefs!
Ik begrijp je volkomen. De schaamte. Het schuldgevoel. Je gaat terugdenken aan dingen die eerder zijn gebeurd, in jouw geval lees je ook deze brieven. En dan schrik je, en wordt het plaatje steeds completer. Je stopt in al die tijd ook veel weg, steeds als je besluit door te zetten, en na zijn uitleg denkt dat het allemaal niet zo ernstig is, als je aan jezelf twijfelt, je stopt het weg en daarna gebeurd er wel weer iets waar je dan weer mee bezig bent.
Maar nu wordt jij geconfronteerd met eigenlijk alles wat er al die tijd al speelt. Moeilijk hoor, en de tranen die dan komen...
Maar het is goed, jij bent supergoed bezig!!! En dit is belangrijk voor je.
Ik heb hier heel lang over gedaan, de tijd van doorkrijgen wat er allemaal speelt en dan handelen naar wat je weet . En afscheid nemen van alles waar ik dacht hard voor te werken. Dat was nog wel het moeilijkste, en zeker toen ik zwanger was. Zelfs na alles wat er was gebeurd wilde ik zo graag samen een gezinnetje vormen.
Het zal zeker een lange zware weg worden, maar je bent echt niet alleen, en het zal je voldoening geven dat je weet en voelt dat je het juiste doet! Probeer de kracht die je voelt toch vast te houden.
Het is toch een hele opluchting als je doorkrijgt wat voor spelletjes er gespeeld worden.
Als ik denk aan alles wat ik niet wilde zien en geloven....
Ik denk dat je net als ik straks heel erg gaat moeten wennen aan het gevoel wat je krijgt wanneer je niet langer meegezogen wordt in de buien van je man. Echt, als ik er op terugkijk bepaalde hij echt alles.
En nu zit ik hier in mn huisje, en ik geef aandacht aan wat ik zelf belangrijk vind, en dat maakt me echt gelukkig. Ik ben o zo blij dat mijn dochter niet klem hoeft te zitten in een leefomgeving met die man erbij.
En soms krijg ik de zenuwen hoor. Hij is erg onvoorspelbaar, maar zolang ik met hem samen was wist ik wel waar ik aan toe was.
Klinkt een beetje gek. Maar hij is zoals ik het nu zie, een man bij wie de stoppen af en toe doorslaan. Dat heb ik ook meegemaakt, en daarna was hij weer totaal iemand anders. Ik heb vaak het gevoel gehad dat ik droomde ofzo. En ik ging steeds minder mensen zien. Had al een moeilijke tijd achter de rug toen ik hem leerde kennen, en was een beetje eenzaam toen. Maar op het laatst zat ik echt in een andere wereld. Dat heeft me gek genoeg wel geholpen toen ik afstand moest nemen, het verschil was zo duidelijk, daar kon ik op een gegeven moment toch niet omheen.
Ik word er verdrietig van, wat je schrijft over dat moment dat je hoogzwanger in de kou hebt gelopen omdat je niet naar binnen durft. Het is ook zo naar, ik heb ook van die herinneringen.
Maar laat ze maar komen, het is pijnlijk maar wel nodig om nu de goede weg in te slaan.
Ik moet nu naar mn dochtertje toe, ze heeft nog steeds erg veel last van haar doorkomende tandjes ja. Ze wil maar niet gaan slapen en huilt veel.
Veel liefs!
donderdag 21 december 2006 om 01:02
Dennis je bent een lieverd!
Hoi Klara, hoe gaat het? Wil je nog even laten weten dat ik hoop dat het goed ging bij je advocaat, of als je nog gaat, veel succes. Ik ga morgen weg, misschien zie ik je pas hier weer over een weekje.
Laat de moed niet zakken, de kerstdagen zullen wel vreemd zijn maar geniet met je kindjes van de kleine dingen.
Het zal echt beter worden!
Heel veel liefs!!
Simpleme, hoe gaat het met jou?
Groeten van Iseo
Hoi Klara, hoe gaat het? Wil je nog even laten weten dat ik hoop dat het goed ging bij je advocaat, of als je nog gaat, veel succes. Ik ga morgen weg, misschien zie ik je pas hier weer over een weekje.
Laat de moed niet zakken, de kerstdagen zullen wel vreemd zijn maar geniet met je kindjes van de kleine dingen.
Het zal echt beter worden!
Heel veel liefs!!
Simpleme, hoe gaat het met jou?
Groeten van Iseo
zaterdag 23 december 2006 om 09:51
Wat een L** hij vertelde mij gisteren tussen neus en lippen door dat ons huis nog geen overwaarde heeft dus dat als ik weg ga ik heb de hem de helft moet betalen van onderwaarde (of hoe noem je dat). Ik heb echt geen idee van hoe dit soort dingen allemaal werkt ik heb me er ook nooit mee bezig gehouden. Maar dat betekend dat ik straks begin met een schuld een huurhuisje en tweedehands spulletjes terwijl een leuk en verbouwd huisje heeft, mooie spullen enz. Is dit niet oneerlijk? Tuurlijk is dit geen reden om bij hem te blijven maar het gaf me wel weer even een beklemmend gevoel. Hoi Iseo, Ik wens je hele fijne dagen en ik hoop je over een week weer te zien.Liefs Klara
zaterdag 23 december 2006 om 11:49
Hey Klara, heb je hem dan verteld dat je weggaat? Of voelt ie iets aan?
Laat je zo even niks wijsmaken hè! Hij kan wel zeggen dat er geen overwaarde is, maar laat dat maar een makelaar o.i.d. over. Ik heb er ook niet veel verstand van, maar zelfs als er geen overwaarde is, dan hoef jij toch niet in de schulden te zitten? Dat is alleen zo als het huis + hypotheek nu minder waard is dan toen je het kocht, en dat is hoogst onwaarschijnlijk. En als jullie een extra hypotheek hebben genomen voor een verbouwing ofzo, dan zou het huis juist in waarde moeten zijn toegenomen > hij zal daarvan profiteren als hij het huis houdt, dus zijn de schulden ook voor hem.
Nouja, samenvattend: laat je niks aanpraten, maar neem een expert (advokaat?) in de arm!
Sterkte! :R
Laat je zo even niks wijsmaken hè! Hij kan wel zeggen dat er geen overwaarde is, maar laat dat maar een makelaar o.i.d. over. Ik heb er ook niet veel verstand van, maar zelfs als er geen overwaarde is, dan hoef jij toch niet in de schulden te zitten? Dat is alleen zo als het huis + hypotheek nu minder waard is dan toen je het kocht, en dat is hoogst onwaarschijnlijk. En als jullie een extra hypotheek hebben genomen voor een verbouwing ofzo, dan zou het huis juist in waarde moeten zijn toegenomen > hij zal daarvan profiteren als hij het huis houdt, dus zijn de schulden ook voor hem.
Nouja, samenvattend: laat je niks aanpraten, maar neem een expert (advokaat?) in de arm!
Sterkte! :R
zaterdag 23 december 2006 om 12:09
klara,
het huis kan geschat worden, 1 of meer makelaars om het voor beiden aanvaardbaar te krijgen, op marktwaarde. Daar trek je dan de restschuld hypotheek van af. Is er geld over dan heb jij recht op de helft daar van .Is er geld te kort dan heb je ook "recht" op de helft van de resterende schuld. Maar dan nog kun je samen een deal maken als je daar aan uit kan komen. HIJ bepaald in ieder geval niet de waarde.
het huis kan geschat worden, 1 of meer makelaars om het voor beiden aanvaardbaar te krijgen, op marktwaarde. Daar trek je dan de restschuld hypotheek van af. Is er geld over dan heb jij recht op de helft daar van .Is er geld te kort dan heb je ook "recht" op de helft van de resterende schuld. Maar dan nog kun je samen een deal maken als je daar aan uit kan komen. HIJ bepaald in ieder geval niet de waarde.
zaterdag 23 december 2006 om 12:11
Sorry dat ik op zoiets kleins als "zijn brood smeren" terugkom, maar ik vind het zo'n ongelofelijk iets, dat je dát nog doet. Ik snap wel, dat je de ruzies wilt vermijden, hoor, maar waarom laat je hem er niet alvast óók aan wennen, hoe het is, als jij er niet meer bent?! (ookal weet hij niet dat je weggaat). Je bent in een komplete afhankelijkheidssituatie terecht gekomen: als jij bepaalde dingen niet doet, behandelt hij je als een stuk vuil. Nu je erachter bent gekomen, dat dit niet het leven is, wat jij je had voorgesteld, zou ik langzaam aan kleine dingetjes gaan veranderen. En dus zou ik zijn brood ook niet meer smeren!! Dan maar ruzie, hoor, maar je bent toch niet zijn huissloofje?! Als hij van dit soort kleine dingen al een woede-aanval krijgt, kun je steeds opnieuw weer zeggen, dat je geen zin meer hebt om op déze manier iets voor hem te doen.
Klara, ik hoop echt, dat je de voorbereidingen om bij hem weg te gaan, serieus meent. Ik ken dat gevoel namelijk wel, ik zat ook ooit in zo'n situatie. Je zegt steeds tegen jezelf "eerst moet ik nog even dit op een rijtje zetten" of "na de feestdagen dan, want nu is niet het goede moment". Maar op deze manier stel je het meer en meer uit en wordt het ook steeds moeilijker. Hak de knoop door, kies voor jezelf! Laat hem zelf z'n boontjes doppen (en z'n broodjes smeren ).
Klara, ik hoop echt, dat je de voorbereidingen om bij hem weg te gaan, serieus meent. Ik ken dat gevoel namelijk wel, ik zat ook ooit in zo'n situatie. Je zegt steeds tegen jezelf "eerst moet ik nog even dit op een rijtje zetten" of "na de feestdagen dan, want nu is niet het goede moment". Maar op deze manier stel je het meer en meer uit en wordt het ook steeds moeilijker. Hak de knoop door, kies voor jezelf! Laat hem zelf z'n boontjes doppen (en z'n broodjes smeren ).
zaterdag 23 december 2006 om 12:22
Ik denk juist doordat ik bepaalde dingen niet meer zoveel doe zoals het brood smeren, weg gaan naar een vriendin en niet meer al te veel op zijn buien (proberen) in gaan. Hij het vermoeden heeft gekregen dat ik het wel eens in mijn hoofd heb kunnen halen om te vertrekken. Ik merk dat hij op allerlei manieren probeert mij weer in een hoek te drukken. Door te zeggen dat ik nog geen week zonder hem kan, dat als ik weg zou gaan ik een slechte moeder zou zijn enz. Vandaar hij waarschijnlijk ook met de opmerking kwam over de overwaarde van het huis. Mijn plannen zijn echt serieus om weg te gaan met of zonder schuld.
zaterdag 23 december 2006 om 12:35
Dat weet ik ook wel, hoor. Zoals ik al aanduidde, heb ik zelf ook ooit in zo'n situatie gezeten. Bij mij ging het vooral om lichamelijk geweld en ja, ik heb toen ook dingen gedaan, om erger te voorkomen. Ik snap het dus wel heel goed. Je schrijft dat je al vaker naar een vriendin gaat enzo, en dat is ook eigenlijk wat ik bedoelde. Hij schijnt het dus al wel te merken, dat jij je terugtrekt. Ik vind het fijn om te lezen, dat je plannen écht serieus zijn. Ik hoop ook niet, dat mijn reaktie eerder fout over is gekomen, ik kan me voorstellen, dat het met kinderen ook nog eens véél moeilijker is om zo'n stap te nemen.
Ik wens je heel veel sterkte toe!! Je verdient beter en op een dag zul je dat ook krijgen *;.
zaterdag 23 december 2006 om 12:51
hoi meiden,
ik heb weer zo veel dingen gelezen die zo herkenbaar zijn. het buiten lopen bijvoorbeeld. ik heb dat ook zo veel gedaan. zelfs met mijn nog zeer jonge babyzoontje toen der tijd erbij. ook het dagboekbrieven schrijven. ik deed dat ook altijd als ik het niet meer aan kon.
een hoop herrineringen vervagen met de tijd. dat merk ik ook. de meest ingrijpende dingen blijven wel hangen. toen mijn zoontje bijvoorbeeld ongeveer een half jaar oud was brak de hel weer los. er was een feestdag in de stad en het begon goed. het was gezellig totdat we zijn zus tegen kwamen en die aandrong om op een terras wat mee te gaan drinken. het werd steeds kouder zo later op de dag en ik wilde naar huis. het mocht niet van mijn ex. hij schold me verrot waar iedereen bij zat. ik gunde hem ook nooit een wat leuks! ik schaamde me kapot. wilde het liefst even zomaar van de aardbodem verdwijnen. ik ben nog even gebleven uit angst voor nog meer ruzie. op een gegeven moment was de broek van mijn zoontje echt zeiknat. de poep zat zelfs aan zijn sokken. ik stond er weer op om naar huis te gaan. dat mannentje voelde ook ijskoud aan. hij weigerde weer. die kleine moest maar in de kroeg opdrogen want hij had nog geen zin om weg te gaan. ik ben toen weg gelopen en naar huis gegaan. die arme knul was super nat en ijskoud. heb hem eerst lekker in een warm badje gelegd om weer een beetje bij te komen. savonds kwam mijn ex thuis en begon het geruzie weer. ik gunde hem ook niks. was egoistisch en het hele scheldwoorden abc kreeg ik over mee heen. hij was straal bezopen. het was allemaal mijn schuld. had ik die 6 maanden oude knul maar ergens op de grond moeten leggen en hem op tijd verschonen. alsof dat zo hygienisch is!!!! hij werd zo woest en viel me aan. ik zat op de bank en hij pakte mijn enkel om me van de bank af te trekken. ik heb hem in zijn buik van me af geschopt en hij viel achterover. hij kwam met opgehevenhand weer op me afgestoormt. ik ben opgestaan en heb hem de eerste klap gegeven. hoopte dat hij tot inkeer zou komen en zou schrikken van waar hij mee bezig was. ipv daarvan sloeg hij em in mijn gezicht terug. en achteraf moest ik nou eens kijken wat ik hem had laten doen. de dagen daarna had hij spijt van wat hij had gedaan en was weer even poeslief. dat duurde alleen helaas nooit lang.
dat is de enigste keer geweest dat hij me geslagen heeft. hij heeft me nog wel vaak tegen de muur deur of wat ook geduwd. ook hoogzwanger met mijn rug tegen de verwarming aan.
zo zijn er nog heel veel dingen die ik nooit zal vergeten.
nu op dit moment gaat het redelijk. we hebben hem een maand niet gezien. hij zag de kinderen om de 2 weken 2 uurtjes onder mijn toezicht. hij heeft nu echter weer een nieuwe vriendin. ze kenden mekaar 2 weken en is ze al bij hem ingetrokken. dat is op zich niet zo erg, moet hij vooral zelf weten. het probleem was echter dat mijn dochter vorige week jarig was en hij zijn nieuwe vriendin daar perse bij wil hebben. ik wil dat niet. hij heeft om de paar weken een ander. laat hij eerst maar eens een half jaar met 1 vrouw omgaan voordat hij haar voor wil stellen. daar zijn weer de grootste ruzies om gekomen. uiteindelijk heeft hij voor haar gekozen en niks voor zijn dochters verjaardag gedaan. geen kaartje geen cadeutjes geen bezoekje niks. hij heeft sinds vorige week niks meer van zich laten horen. ik hoop dat hij nooit meer iets van zich laat horen. tis heel hard maar wel beter voor de kinderen. hij heeft tenslotte nooit echt zoals een vader van zijn kinedern gehouden. zijn vriendinnen gaan altijd voor. en zeg nou zelf, een vader die zijn eigen zoon zo hard tegen de deurpost aan trekt dat hij 6 weken met een giga bult heeft gelopen, verdient het niet om zich vader te noemen.
maar goed zo kan ik blijven schrijven hahaha. ik vind het heel lief dat jullie af en toe naar me vragen. toppie meiden. ik hoop dat het met jullie ook goed gaat!!!!!!
groetjes
ik heb weer zo veel dingen gelezen die zo herkenbaar zijn. het buiten lopen bijvoorbeeld. ik heb dat ook zo veel gedaan. zelfs met mijn nog zeer jonge babyzoontje toen der tijd erbij. ook het dagboekbrieven schrijven. ik deed dat ook altijd als ik het niet meer aan kon.
een hoop herrineringen vervagen met de tijd. dat merk ik ook. de meest ingrijpende dingen blijven wel hangen. toen mijn zoontje bijvoorbeeld ongeveer een half jaar oud was brak de hel weer los. er was een feestdag in de stad en het begon goed. het was gezellig totdat we zijn zus tegen kwamen en die aandrong om op een terras wat mee te gaan drinken. het werd steeds kouder zo later op de dag en ik wilde naar huis. het mocht niet van mijn ex. hij schold me verrot waar iedereen bij zat. ik gunde hem ook nooit een wat leuks! ik schaamde me kapot. wilde het liefst even zomaar van de aardbodem verdwijnen. ik ben nog even gebleven uit angst voor nog meer ruzie. op een gegeven moment was de broek van mijn zoontje echt zeiknat. de poep zat zelfs aan zijn sokken. ik stond er weer op om naar huis te gaan. dat mannentje voelde ook ijskoud aan. hij weigerde weer. die kleine moest maar in de kroeg opdrogen want hij had nog geen zin om weg te gaan. ik ben toen weg gelopen en naar huis gegaan. die arme knul was super nat en ijskoud. heb hem eerst lekker in een warm badje gelegd om weer een beetje bij te komen. savonds kwam mijn ex thuis en begon het geruzie weer. ik gunde hem ook niks. was egoistisch en het hele scheldwoorden abc kreeg ik over mee heen. hij was straal bezopen. het was allemaal mijn schuld. had ik die 6 maanden oude knul maar ergens op de grond moeten leggen en hem op tijd verschonen. alsof dat zo hygienisch is!!!! hij werd zo woest en viel me aan. ik zat op de bank en hij pakte mijn enkel om me van de bank af te trekken. ik heb hem in zijn buik van me af geschopt en hij viel achterover. hij kwam met opgehevenhand weer op me afgestoormt. ik ben opgestaan en heb hem de eerste klap gegeven. hoopte dat hij tot inkeer zou komen en zou schrikken van waar hij mee bezig was. ipv daarvan sloeg hij em in mijn gezicht terug. en achteraf moest ik nou eens kijken wat ik hem had laten doen. de dagen daarna had hij spijt van wat hij had gedaan en was weer even poeslief. dat duurde alleen helaas nooit lang.
dat is de enigste keer geweest dat hij me geslagen heeft. hij heeft me nog wel vaak tegen de muur deur of wat ook geduwd. ook hoogzwanger met mijn rug tegen de verwarming aan.
zo zijn er nog heel veel dingen die ik nooit zal vergeten.
nu op dit moment gaat het redelijk. we hebben hem een maand niet gezien. hij zag de kinderen om de 2 weken 2 uurtjes onder mijn toezicht. hij heeft nu echter weer een nieuwe vriendin. ze kenden mekaar 2 weken en is ze al bij hem ingetrokken. dat is op zich niet zo erg, moet hij vooral zelf weten. het probleem was echter dat mijn dochter vorige week jarig was en hij zijn nieuwe vriendin daar perse bij wil hebben. ik wil dat niet. hij heeft om de paar weken een ander. laat hij eerst maar eens een half jaar met 1 vrouw omgaan voordat hij haar voor wil stellen. daar zijn weer de grootste ruzies om gekomen. uiteindelijk heeft hij voor haar gekozen en niks voor zijn dochters verjaardag gedaan. geen kaartje geen cadeutjes geen bezoekje niks. hij heeft sinds vorige week niks meer van zich laten horen. ik hoop dat hij nooit meer iets van zich laat horen. tis heel hard maar wel beter voor de kinderen. hij heeft tenslotte nooit echt zoals een vader van zijn kinedern gehouden. zijn vriendinnen gaan altijd voor. en zeg nou zelf, een vader die zijn eigen zoon zo hard tegen de deurpost aan trekt dat hij 6 weken met een giga bult heeft gelopen, verdient het niet om zich vader te noemen.
maar goed zo kan ik blijven schrijven hahaha. ik vind het heel lief dat jullie af en toe naar me vragen. toppie meiden. ik hoop dat het met jullie ook goed gaat!!!!!!
groetjes
zaterdag 23 december 2006 om 13:08
Vooral die laatste zin is heel herkenbaar. Mijn ex wilde me uit woede naar zich toetrekken en er zat een muurtje tussen. Ik had een gat in mijn hoofd en moest naar het ziekenhuis. In de auto kwam hij niet eens tot inkeer, ik dacht wel dat hij ook geschrokken zou zijn. Maar nee, het was toch mijn eigen schuld, dat het zo ver was gekomen.
Dit soort opmerkingen kunnen alleen van mensen komen, die een ontzettend groot machtsprobleem hebben. Die het niet kunnen hebben, dat je af en toe ook eens iets toe moet geven. Die zien dat als het "zich ónder iemand plaatsen". Terwijl het daar natuurlijk niks mee te maken heeft. Dat soort mensen zullen nooit een gelijkwaardige relatie kunnen hebben. De man van Klara lijkt me ook zo iemand. Helaas. En jammer ook, dat zoiets meestal pas naar buiten komt, als je al een tijd samen bent. Maar ik geloof wel, dat het je sterker maakt als je het hebt meegemaakt. Zoiets laat je nooit meer gebeuren.
zaterdag 23 december 2006 om 14:20
Ja ik heken het wel. Wij hebben ook een paar keer van die ruzie gehad dat het er lichamelijk en verbaal hard aan toe ging. Ik ben zelf een heel zacht en geduldig persoon, absoluut niet gewelddadig ingesteld. Maar hij heeft me echt zover gekregen dat het me zwart voor de ogen werd en ik de eerste klap uitdeelde. Dit resulteerde in een gevecht die ik natuurlijk niet kon winnen hij is twee koppen groter en zeker wel 30 kilo zwaarder dan ik. Gelukkig is dit de laatste tijd niet meer voorgekomen en laat ik me ook niet meer zo gek maken. Ik loop weg ga naar bed of (heel erg) schenk hem nog maar wat bij zodat hij snel in slaap valt. Hey Simpele , ik hoop ook dat jouw ex uit de buurt blijft en zich helemaal stort op zijn nieuwe relatie, zodat jij en je kinderen eindelijk de rust krijgen die jullie nodig hebben. Je hebt gelijk een vader die zo is mag zich helemaal geen vader noemen.Lieniepiene, dankjewel voor je berichtjes en je medeleven. Hoe ben jij uit de situatie gekomen als ik vagen mag. Liefs Klara
zaterdag 23 december 2006 om 19:21
Hoi Klara,
Ik wilde graag reageren op het huizen gebeuren, ik lig namenlijk zelf in scheiding, en als je weggaat naar een huurwoning hoef jij geen geld aan hem te betalen hoor, laat je niks aanpraten.
Ik ga ook uit onze koopwoning naar een huurwoning en mijn exman blijft in onze koopwoning wonen, maar hij is degene die mij moet uitkopen en niet andersom.
Ik wil je sterkte wensen, je zit in een zeer moeilijke relatie, ik ook, mijn man is vreemdgeweest, en heeft voor haar gekozen, en dat is vreselijk.
Ik wens je veel sterkte toe, meid kop op!
Ik wilde graag reageren op het huizen gebeuren, ik lig namenlijk zelf in scheiding, en als je weggaat naar een huurwoning hoef jij geen geld aan hem te betalen hoor, laat je niks aanpraten.
Ik ga ook uit onze koopwoning naar een huurwoning en mijn exman blijft in onze koopwoning wonen, maar hij is degene die mij moet uitkopen en niet andersom.
Ik wil je sterkte wensen, je zit in een zeer moeilijke relatie, ik ook, mijn man is vreemdgeweest, en heeft voor haar gekozen, en dat is vreselijk.
Ik wens je veel sterkte toe, meid kop op!
zaterdag 23 december 2006 om 20:49
Dat klinkt hier ook makkelijker als het is geweest, maar ik ben op een dag gewoon weggegaan. Ik was het helemaal zat. Ik ben me daar echter vooral van bewust geworden, toen ik er met mijn moeder en met een vriendin over heb gepraat. Die waren zo geschokt van mijn hele verhaal, dat ik ineens zag, hoe ver het allemaal al was gekomen. Ik ben bij een vriendin gaan logeren en heb hem gezegd, dat ik bij hem wegging. Hij was woest, brulde over de telefoon dat hij me kwam halen, dat ik mijn geld (van de openstaande huur, van een gezamelijke spaarrekening ed) wel op mijn buik kon schrijven enz. enz. Ik had de sleutel van ons appartement toen nog en ben op zijn vaste sportavond mijn eigen appartement "binnengedrongen" en heb alles gehaald wat van mij was. Ik heb mijn deel van het geld - waar ik recht op had - van zijn bankrekening naar de mijne overgemaakt (ik wist zijn password) en daarna heb ik mijn eigen gegevens gewijzigd, zodat hij me niks meer kon maken. En ook als dat hier heel fout overkomt: het was heerlijk om hém eens een keer zo machteloos te zien. Maar vooral was het goed, dat ik ben weggegaan op een moment, dat hij er niet bij was. Zo heb ik de grootste ruzie toch wel voorkomen. Het was een heel bevrijdend gevoel. Ik hoop dat jij dat op een dag ook zult hebben *;.
zaterdag 23 december 2006 om 23:59
Hoi Lienepienie, Ik begrijp wat je bedoelt met dat het minder lijkt dat het in werkelijkheid is. Op papier of in je hoofd maar kom je er achter als je er met andere mensen over praat in wat voor een situatie je zit en hoe ongezond het eigenlijk is. Ik denk ook heel vaak, ach het valt wel mee, hij slaat me niet elke dag in elkaar of hij is niet elke dag dronken. Maar nu ik alles op papier zet, er hier op het forum over praat en in mijn omgeving wat mensen in vertouwen neem, kom ik erachter dat het echt wel serieus is. Ik vind het heel knap wat je hebt gedaan en ook erg slim! Bedankt voor de tip: wachtwoorden veranderen als het zover is. Hij beheert ook alles en weet dus ook alle wachtwoorden ik zal eens kijken of ik hier achter kan komen. Het is toch beter om op die manier een stap voor te zijn. Ik kan me zo goed voorstellen wat je voelde toen je hem die ene keer machteloos zag. Weetje het is best wel spannend en griezelig om zo bezig te zijn, als hij er nu achter zou komen waar ik mee bezig ben… Ik weet alleen geen andere manier. Liefs Klara
zondag 24 december 2006 om 14:27
Het is ook heel griezelig, ook ik heb zelden zoveel angst gevoeld als op het moment dat ik mijn eigen spullen uit mijn eigen huis ging halen. Klinkt dat alleen al niet heel tegenstrijdig? Mijn hart bonkte zowat mijn keel uit toen ik daar zat, maar op het moment dat ik weer weg was kon ik wel van de daken schreeuwen hoe trots ik op mezelf was. Heel ironisch allemaal.
Als je met een man samen bent, die het toch op geen enkele manier zal begrijpen (of dit toe zal geven) dat je bij hem wegwil, dan is dit vaak wel de enige manier om het te doen. Ik weet nog hoe mijn ex-vriend langzaam begon te merken, dat ik steeds ongeinteresseerder op onze ruzies begon te reageren. Ik was gewoon moe van het vechten en schreeuwen en kon op een bepaald moment gewoon niet meer. Dus liet ik het hem maar doen. En zelfs dáár kon hij niet tegen. Hij moest altijd de touwtjes zelf in handen hebben. Zo komt jouw man ook een beetje over en daarom is het goed, dat je dit half stiekem aan het regelen bent. Als je het er open met hem over zou hebben, zal hij waarschijnlijk proberen zó veel invloed op je uit te oefenen, dat dit je hele plan alleen nog maar meer belast.
Regel alles rustig (inderdaad, passwords veranderen is heel slim
), zorg dat je zelf alles op een rijtje hebt en zet er een streep onder, wanneer JIJ dat wil. En dan is het voorbij, punt, basta. Laat hem dan maar schreeuwen. Ik wens je heeeeel veel succes en sterkte, maar ik weet zeker dat het je gaat lukken en dat jij over een tijdje weer die zelfstandige vrouw bent, die je ooit bent geweest :R.
