Help, wat moet ik????????????

Hoi lieve Klara!Dankje, het gaat hier best goed. Wel heb ik het heel erg druk met mijn studie, zit nu net weer achter de computer want mijn dochtertje slaapt nu. Heb wel veel werk voor de hele avond maar ik dacht, ik kijk nog even op het forum!Ze is bijna jarig, nog twee weekjes, leuk hoor, de tijd gaat echt snel met zo'n kleintje!Hoe gaat het nu met je oudste?Ik begrijp uit je vorige posting dat er meer testen gaan komen. Hebben jullie nog fijn gepraat? Jij en je zoontje?Je hebt helemaal gelijk, dat hij geen interesse heeft voor dit jongetje is gewoon niet goed te praten.Hoop dat het allemaal een beetje lukt, het komt allemaal op jou schouders neer, terwijl je toch eens hebt gedacht dat je er niet meer alleen voor zou staan. En op dit soort momenten zou je hem echt nodig hebben, en hij laat het weer afweten.Heb je iets gehoord van die huisjes? Ik hoop zo dat je zo snel als mogelijk is daar weg kan.Hoe gaat het met je jongste? En wanneer ga je studeren, gaat dat nog door?Ik probeer vanavond nog even te reageren.Ik moet best vaak aan je denken, ik duim voor je dat je snel goed nieuws krijgt. Ben zo blij dat je ervoor gaat.Heel veel liefs voor je kindjes!!!Doeg, Iseo.bewerkt door moderator,

Lieve Klara!

Ik duim voor je! Ik denk aan je!

Je bent erg moedig!



Het was me opgevallen ja, je naam. Ik dacht of het is een foutje, of je wilt toch graag je echte naam geven.

Maar die advocaat! Dus je man is er op deze manier achter gekomen. Ik probeer me voor te stellen hoe dat moment voor jou moet zijn geweest... Heftig hoor lieve Klaar!

Wat bleef je rustig!! Echt goed van je.

Het is zo spannend nu, ik leef met je mee, maar ik heb er ook veel vertrouwen in!

Je kunt in ieder geval toch niet terug naar hoe het was, en je kiest voor je kinderen en jezelf en daar heb ik zo veel bewondering voor. Omdat ons verhaal overeenkomsten heeft, echt ik kan me het heel goed voorstellen wat je nu meemaakt.

Ik weet zeker dat je vanaf nu de touwtjes in handen blijft hebben!!! Er komen ongetwijfeld lastige dagen, maar ik weet zeker dat het je gaat lukken!



Ik wil eigenlijk zo veel zeggen, dat ik niet weet hoe.

Voel je niet verantwoordelijk voor iemand anders dan jezelf en je zoontjes. Ik denk dat je bijna ex- man hier wel eens op zou kunnen gaan inspelen. Als hij echt zo ontzettend graag een positieve inbreng in jullie leven wil hebben zal hij daar zijn uiterste best voor moeten doen!

En dat laten merken op allerlei manieren, in het overleg over het zien van zijn zoon, in zijn houding tegenover jou, in al dat soort momenten.



Ook al speelt hij mooi weer tegenover buitenstaanders, laat je niet van je stuk brengen, jij weet waarom en dat is genoeg.

Nog even en jullie kunnen beginnen met een nieuwe tijd! Tot rust komen, want straks kun je pas weer echt merken welke invloed het samen leven met deze man op jullie leven, jullie gemoed, jullie zelf had.

Ik hoop dat de praktische dingen een beetje soepel zullen verlopen, heb je al nieuws over woonruimte?



Nou meid, ik hoop dat je snel zekerheid hebt. Lucht je hart als je het moeilijk hebt! Ik hoop dat je morgen ochtend even tijd hebt, ik probeer dan snel te reageren!

Heel veel liefs!!!!!

Hoi lieve Klara!

Je bent juist wel sterk! Ik lees nergens dat je de touwtjes waar we het over hebben niet meer in handen hebt!

Je man, het lijkt wel of hij zich werkelijk geen enkele voorstelling kan maken van hoe het voor jou en de kinderen is om met hem samen te wonen.

En trap er niet in he, dat hij aan je vraagt wat er anders moet, dat jij moet gaan vertellen wat er is! Deze kansen heeft hij al zo veel gehad, jij hebt je tot nu toe altijd zo redelijk opgesteld, bleef erin geloven, gaf hem na elke rottige dag weer een kans. De maat is gewoon vol.

Dat jij nu weggaat wil ook niet zeggen dat je hem niet gunt om beter in zijn vel te komen zitten, natuurlijk stop je niet zomaar van iemand te houden, je zou hem ook graag happy zien. Maar dit samenleven werkt zo niet nu.

Je oudste heeft er waarschijnlijk nog de meeste last en problemen van. Omwille van hem is het niet anders dan juist dat je afstand neemt.

Dan kan hij als hij echt aan zichzelf wil werken, dat juist doen om in de toekomst toch een positieve relatie met jullie te hebben!

Hij weet heus wel dat jij heel redelijk bent, en open blijft staan voor een goed gesprek. (Als hij heeft geleerd dat het zo niet werkt, het goede gesprek wat hij zogenaamd nu met je voerde!)

Maar je hebt nu de ruimte nodig, dus laat je niet anders vertellen he! Niets ben je verplicht aan hem, niets.

Hij gedraagt zich ontkennend, zwak, hij dreigt met dingen die super onredelijk zijn, geeft wijn de schuld! Wat denkt hij wel niet!

Jij geeft hem ook niet de kans te kunnen veranderen als je deze situatie in stand houdt, dan leert hij er zowiezo niks van, want voor hem werkt het.

Jij bent de sterke vrouw in dit verhaal, die verder kijkt en niet bang is te moeten doen wat haar het beste lijkt voor iedereen, dus ook voor hem!!!

En wie weet, als hij het licht ziet kunnen jullie in de toekomst toch de leuke dingen als ouders toch delen? Snap je wat ik bedoel?

Het is het einde van een tijd, maar het begin van een nieuwe, waarin jij meer geluk wilt voor een ieder! Waarin je oudste kindje zichzelf kan zijn, en aangemoedigt wordt! Waarin je zelf de vrijheid voelt om je te ontwikkelen!

Waarin je jongste de kans krijgt op te groeien op een plek met een fijne sfeer, en wie weet, met zijn vader die hem zo nu en dan ziet en inmiddels zo ver is gegroeid dat hij een positief voorbeeld geeft als man!

En als hij dat niet kan, en doet, is het in ieder geval goed dat je hebt doorgezet en daar bij hem bent weggegaan!



Dit is wat ik denk, Klara. Ik weet niet precies hoe het voor je is, maar ik hoop je toch een beetje te steunen. Dit is wat ik lees, en ik vergelijk het met wat ik weet, en dan kom ik er op uit, dat jij echt de juiste keuze maakt in het belang van iedereen!

Houd vol, ook op die lastige momenten, houd je doel voor ogen!

Nou, meid, ik moet zo weg, maar ik denk aan je en ik duim voor je!!!!!!

*;

*; 't gaat echt goedkomen, lieverd!

Hoi lieve Klara

Hoe gaat het met je?

Ik hoop dat het goed is met jou en je zoontjes.

Is het nog op een escalatie uitgekomen, nu je man begint te beseffen dat het werkelijk zo kan zijn dat jij je plannen gaat doorzetten, en bezig bent de stap te nemen van hem te gaan scheiden?

Ik denk veel aan je.

Wat een moeilijke en verwarrende tijd, het zou fijn zijn als je snel goed bericht krijgt over woonruimte. Dan kun je overgaan, en hoef je niet steeds met hem samen in een huis te zijn. Dat lijkt me erg veel spanning geven.

Of gaat hij juist weer lief doen? Gooit hij het over die boeg?

Hoe gaat het met je kindjes? Je bent ook nog eens bezig met je oudste he, met wat er misschien speciaal voor hem geregeld moet gaan worden, een aanpak die beter bij hem past op school? Hoe gaat het daarmee?

En heb je al eens een fijn gesprek kunnen hebben met je familie, of een vriendin hierover? Over hoe het gaat met je oudste zoontje, en over de stap die je gaat nemen om bij je man weg te gaan?



Ik zou het fijn vinden als je liet weten hoe het met je gaat, misschien kan ik iets voor je doen?

Of duizelt het je nu allemaal? Er gebeurt ook zoveel.

Lieve Klaar, vertrouw op je hart en je gevoel!

Ik denk aan je, hopelijk snel tot schrijfs!!

Iseo

Ik Pieker me suf. Ik weet me even geen raad.



Ik ben nu bijna 2 jaar getrouwd en 3 jaar samen. Onze relatie zat in het begin in de sneltrein, binnen een jaar zijn we gaan samenwonen, getrouwd en een hebben een zoon gekregen.



Ik was voorheen alleenstaand moeder en ondanks ik erg blij was met mijn leventje was ik toch ook ontzettend blij dat hij erbij kwam. Huisje, boompje, beestje is toch altijd een grote wens van me geweest. Zo was ik altijd een zelfstandige trotse vrouw. Ik deed het huishouden, de opvoeding van een kind en daarnaast werkte en een studeerde ik. Ik had veel vriendinnen en was altijd wel met iets bezig.



Via een kennis kregen wij elkaar email adressen en hebben een tijdje gemaild. Ik kende hem nog wel van jaren geleden maar dat hielp op bij hallo en goedendag. Ook kende ik de verhalen rondom zijn persoontje, maar daar heb ik mij niet van aangetrokken. Hij deed zich voor als iemand die van zijn fouten had geleerd en met zijn verleden had gebroken. Dit wilde ik maar al te graag geloven.

Eigenlijk als ik heel eerlijk ben is onze relatie nog nooit gelijkwaardig geweest. Zo stom als ik ben heb ik hem op een voetstuk geplaatst. Het begon al bij de zwangerschap, door de hormonen of weet ik veel wat voor een reden werd erg bang, bang om hem te verliezen en weer alleen te komen te staan, angst voor alles dat het niet goed zou gaan met het leventje dat in me groeide, angst voor de dood. Met deze gevoelens kon ik niet bij hem terecht. Ik hoefde niet te verwachten dat ik een schouder en een arm om mee heen kreeg. Hij had genoeg problemen om zijn leven gehad en was niet van plan om die van mij ook nog eens mee te slepen. Ik moest het maar alleen oplossen.

In die tijd is het me ook opgevallen dat hij best wel veel drinkt. Als ik daar dan eens wat van zei, kreeg ik te horen dat ik me met hem niet moest bemoeien en dat ik jaloers wat dat ik nu zelf niet kon drinken. Omdat ik zwanger was hoefde het niet zo te zijn dat hij er onder hoefde te lijden. Ik geloofde hem op een gegeven moment , ik had immers ook last van mijn hormonen en kende mijzelf op sommige moment ook niet meer. Wel was ik teleurgesteld dat ik geen begrip of ook maar enige vorm van steun kreeg. Ik voelde me erg alleen tijdens de zwangerschap, ik had hem me zo anders voor gesteld. Bij mijn eerste zwangerschap was ik alleen en jong, ik had een zwangerschap met een partner erbij misschien iets wat romantischer gemaakt dan het in werkelijkheid zou zijn.

Hij praatte veel over zijn ex vriendin. Hij had naar mijn idee een haat/liefde verhouding met haar en het nog niet verwerkt. Zoals hij praatte dat hij niet tegen ruzie kan, eerst alles uitpraten voor het slapen gaan enz. Niets er van is waar, hoe vaak ik wel niet heb willen praten of terug komen op iets. Niets word uitgepraat en ik heb soms werkelijk het idee dat hij beter slaap wanneer we ruzie hebben.

Twee dagen nadat onze zoon geboren is, zegt hij uit het niets tegen mij “als je vreemd gaat dan blijft dit kind bij mij!’ Mijn goed zeg, ik heb net je kind gebaard en jij hebt het over vreemd gaan? Ik wist niet wat ik met deze opmerking moest.

In die week kreeg hij ook een sms-je, “Gefeliciteerd met je zoon en een knuffel aan de kleine kus.” Ik heb aan hem gevraagd van wie dit sms-je was en ik kreeg een vaag antwoord dat het van zijn collega was. Nu ik hem vertelde dat ik het niet vertrouwde omdat hij van dit nummer vaker vage sms-jes kreeg en telefoontjes werd ik uitgelachen en kregen we weer ruzie. Uiteindelijk blijk ik gelijk te hebben en het van zijn ex te zijn. De reden waarom hij toen nog contact met haar had was ook vaag. ( ik heb hier nog mijn grote twijfels over ook al hebben we het er niet meer over).

In het eerste jaar na de bevalling ben k vooral bezig geweest om weer mijzelf te worden. Ik heb hier hulp bij gezocht. Toen onze zoon 1 jaar werd had ik het gevoel weer redelijk dicht bij mijzelf te zijn.

Ik had gehoopt dat onze relatie dan ook beter zou worden, hij is toch verliefd geworden op die vrolijke spontane zelfstandige meid. Maar niets is minder waar. Op ene of andere manier controleert hij me, als ik eens weg wil dan hebben we ruzie.

Ik dacht eerst dat het wel over zou gaan, hij moet er natuurlijk even aan wennen dat ik meer voor mezelf op kom en mijn eigen ruimte weer neem. Maar tot nu toe is er geen verschil en lijkt het alleen maar erger te worden. Zo hadden we laatst ruzie omdat ik na het werk nog een feestelijke bijeenkomst van uit het werk. Ik had met hem afgesproken dat ik daar naar toe zou gaan. Toen ik om 18 uur belde dat het heel iets later zou worden (het begon om 17 uur) kon ik al horen dat hij het niet leuk vond. Ik was tegen 19.30 thuis. Ik kreeg van alles over me heen, ook het weekeindje weg wat besproken hadden om eens alleen zonder de kinderen zijn zou net meer doorgaan, ik hoefde geen brood meer voorhem te smeren en hij zou wel terug naar zijn ex gaan. Ook zou hij niet meer naar de presentatie van mijn zoon gaan, (mijn zoon had het nog expliciet aan hem gevraagd of hij zou komen). Ik vind het zo erg dat hij dingen over de rug van de kinderen uit vecht. Hij is ook daadwerkelijk niet geweest, mijn hart brak toen ik mijn zoon moest vertellen waar zijn (stief) vader er niet bij was. Maar na die tijd word wel weer van mij verwacht dat ik brood smeer en mee ga naar het weekeindje weg. Ik ben geen klein kind die je een snoepje kan geven en weer af kan pakken. Dat weekeindje gaat niet door dat heb ik geannuleerd ik heb het een week kunnen volhouden om zijn brood niet te smeren, maar dat zorgde voor zo veel ruzie dat ik nu maar weer zijn brood smeer en ja en amen zeg. De ergste ruzie’s vind ik nog dat hij over de kinderen begint waar ze bij zijn. Of dat hij bewust wil kwetsen over dingen die ik hem meegemaakt in het verleden en die ik hem in vertrouwen heb verteld. Niet dat nog gapende wonden zijn, ik heb het verwerkt en mee gedeald. Maar valt me zwaar als iemand het bewust tegen me gebruikt om me pijn te doen of me klein te krijgen. We zijn toch niet met elkaar getrouwd om elkaar te kwetsen.

Ik krijg allerlei verwijten naar mijn hoofd, het is zo moeilijk uit te leggen. Ik word beschuldigd van allerlei dingen. Ik wil het verhaal graag zo precies vertellen maar als ik ergens begin lijkt er geen einde aan te komen. Ik kan en mag mezelf niet zijn.

Ik maak me erg veel zorgen, ik merk dat ook mijn kinderen er last van hebben. Zo heeft mijn oudste problemen op school en is zijn emotionele ontwikkeling gestopt vlak nadat wij in deze relatie kwamen. Dit is iets waar ik net achter ben gekomen. Iets wat hij niet weet want ik ben veels te bang dat het op mijn zoon afgereageerd word.



Ik zou er zo graag met hem over praten, hem duidelijk maken dat het zo niet langer gaat en dat je niet op deze manier met elkaar om kan gaan. Ik weet niet wat ik moet en of deze relatie nog te redden is. Ja als ik alles doe wat hij van mij verwacht is er geen probleem. Daarom is het de laatste week rustig.

Wie herkent iets in mijn verhaal, kan me tips of adviezen geven. In relatie therapie of überhaupt gewoon een gesprek wil hij niet.

Ik ben wanhopig?

KIES VOOR JE KIND!!! Alarmbellen zijn al gaan rinkelen op school. De rest doet er niet toe of je nu wel of geen brood voor hem smeert. Hij is slecht voor de ontwikkeling van je kind. Een stiefvader is al moeilijk omdat het niet zijn echte vader is. Maar als ie hem ook nog eens zo afwijst wat moet hij gaan denken wat het enige mannelijke rolmodel in zijn leven. Zo'n kind gaat denken dat het aan hem ligt. Ik weet dat het moeilijk is maar je krijgt maar je krijgt maar een kind zoals hij maar mannen zijn er genoeg. Inderdaad praat met zijn ex probeer info te achterhalen. Als je je ruimte wilt innemen maak hem duidelijk dat hij normaal moet doen tegen je kinderen want anders houdt het op. Kies voor je kids.



Succes Sana

Hoi Klaar!

Sorry, ik had je vorige berichtje helemaal niet gezien. Ik kom vaak even langs om te kijken of je wat geschreven hebt.

Met mij gaat het wel goed, heb het alleen ontzettend druk met het studeren voor een aantal toetsen binnenkort. Niet veel tijd om te forummen dus...

Maar ik ben blij wat van je te lezen!

Wil je weten wat ik denk? Het is zo goed dat je dingen voor jezelf doet! Lekker even met je oudste op stap! Ik weet zeker dat het voor hem veel betekend heeft, en voor jou is het gewoon heel goed om er even tussenuit te gaan, lieve leuke mensen opzoeken.



En over je man, en het dilemma wat je toch hebt, over het bekijken hoe het nu zal gaan nu hij wat ruimte geeft en wat zijn best lijkt te doen.

Vergeet niet dat je het niet zwart-wit hoeft te zien he! Het is niet alles of niets, niet òf een huwelijk en de problemen tussen jullie, òf elkaar nooit meer zien en problemen hebben met het aangaan van een co-ouderschap voor je jongste.

Mijn advies zou zijn, al weet ik natuurlijk niet hoe alles precies in elkaar steekt, maar ik ga uit van wat we nu allemaal besproken hebben:

Volg je eigen plan, ga doen wat jij graag wilt. Ik bedoel hiermee, een plek vinden waar jij je thuisvoelt, waar je tot jezelf kan komen, al die dingen kunt doen waar we het eerder over hadden. Zodat je kiest voor je kinderen en jezelf.

Daarnaast kun je samen met je man het gesprek aangaan. Als hij inziet dat er dingen anders moeten kun je hem daar zeker de kans voor geven, en daarbij duidelijk maken wat jij belangrijk vindt, zodat jullie uiteindelijk vriendschappelijk kunnen praten over de opvoeding van jullie zoontje. Dat lijkt me het belangrijkste, het uitgangspunt waar je het voor doet. Wat jullie er verder nog bij kunnen winnen is alleen maar mooi meegenomen, misschien doet hij echt zo zijn best dat jullie ooit vrienden worden.

Maar daar moet je niet van uitgaan, het kan inderdaad maar tijdelijk zijn, de ruimte die hij je geeft, de toenadering die hij zoekt.

Ik zou eraan werken dat je zelf een positie verkrijgt waarin je sterk bent, je grenzen goed kunt aangeven.

Ik denk niet dat je het hem te makkelijk moet maken, nu hij na al die tijd eindelijk eens een beetje zijn best doet.

Je oudste zoontje heeft nu veel aandacht nodig, dit is de tijd waarin je de toon zet voor de toekomst, anders krijg je echt enorme spijt ben ik bang! Bedoel ik niet zo hard zoals het er misschien lijkt te staan, Klaar, ik bedoel dat je nu de kans hebt om zelf het heft in handen te nemen om de best mogelijke uitkomst voor je kinderen te forceren!



Ik zou dit bij alles in je achterhoofd houden, ook uitspreken, aan je man, hij moet ook begrijpen waar jouw (zeer terechte) prioriteiten liggen! Hij kan je daar in tegemoetkomen als hij het begrijpt, als hij snapt wat er nou echt speelt.

Zolang het zo onzeker is zou ik absoluut doorgaan met je plannen.

Als je bij hem weg gaat, ergens anders gaat wonen, betekent het niet dat jullie niet alsnog werken aan de relatie tussen jullie! Jullie hebben immers samen een kind, je blijft altijd verbonden, en misschien dus in de toekomst dat jullie dit op een positieve manier kunnen invullen.



Ik zou het laten weten dat je het waardeert als hij zijn best doet, maar hij moet echt begrijpen dat je niet zomaar goed kunt maken wat al een hele tijd scheef zit, hij moet echt het diepe in.

Verder zou ik me gedragen op een erg verantwoordelijke en volwassen manier waaruit blijkt dat jij de kinderen op nummer 1 zet, en een pittige vrouw bent die positief in het leven staat, die haar stabiliteit in zichzelf niet meer omver laat werpen door andermans wispelturige gedrag.

Dan ga je dit ook steeds meer uitstralen, en geef je ook het goede voorbeeld, zet je de toon. Niet dat je dit al niet doet ofzo, ik probeer te omschrijven hoe ik het zou aanpakken, nu ik zelf weet wat ik nu weet!

Behandel hem zoals jij behandelt wilt worden, maar probeer geen intimiteit te veinzen die er niet is, maar dus wel beleefd blijven, en als er iets leuks gebeurd, daar wel van genieten. Hij moet echt gaan snappen dat jij en de kinderen het waard zijn om voor te knokken, maar dat hij een lange weg te gaan heeft voordat hij jou waard is!



Ik zou zeker doorgaan met je plan, op jezelf wonen en tot rust komen om overzicht te krijgen lijkt me de noodzakelijke eerste stap. Daarna kun je al veel helderder naar alles kijken, geloof me, en word je echt kalmer en sterker.

Een relatie hoort veilig te zijn, prettig, waarin je vrienden bent, samen voor de kinderen zorgt. Zolang dit niet zo is, zet dan door. Je kunt nog niet in de toekomst kijken, maar als hij het licht gaat zien, is het sowieso nog steeds beter als je eerst weg gaat.

Ik denk ook dat je dan ook beter op jezelf kunt passen, en kritischer kunt zijn, wat je echt moet zijn, met twee jonge kinderen die alles meekrijgen van de sfeer in hun huis!

Lieve Klara, heb weer een heel stuk geschreven, hoop dat je er wat mee kan!

Als ik ergens naast zit moet je het wel zeggen, ik schrijf hier heel verhit mijn verhaal omdat echt hoop dat je voor jezelf kiest!

Veel liefs voor je kindjes en tot gauw!!!

Hoi Klaar!

Zoals het op mij overkomt doet hij eigenlijk niet eens zo zijn best. Ik denk dat jij zo weinig kameraadschap bent gewend de laatste tijd dat je in kleine dingetjes al denkt te zien dat hij zijn best doet.

Hij lijkt nog steeds weinig geinteresseerd in wat er in je omgaat, waarom jij die opmerking over een scheiding maakte.

Ik ben echt blij dat jij je plannen doorzet. Mijns inziens is de enige manier om deze relatie eventueel te redden, door afstand te nemen, tot jezelf komen, je wensen te ontdekken, en dan met elkaar in gesprek erover. Een echt gesprek, eerlijk, waar ruimte is voor wie je echt bent. Ik denk dat zo'n gesprek in jullie geval ook echt met een derde erbij zou moeten gebeuren. Jullie lijken wel zo vast te zitten in gewoontes die zich hebben ontwikkeld, machtsstrijd, dat ik vrees dat nu met elkaar praten in deze situatie weinig zoden aan de dijk zet.

Ik wil niet negatief zijn, maar ik denk echt dat hier veel moet gebeuren wil het ooit fijn worden tussen jullie. Ik snap dat je dat wel het liefste wilt. Maar is het realistisch? Wat denk je echt?

Kies voor jezelf, en geef hem de kans te laten zien dat hij eraan werkt, niet omdat je hem iets verplicht bent, maar simpelweg omdat hij de vader is van je kind, en je daarom een goede verstandhouding met hem wilt.

Van liefde lijkt me nu geen sprake, vriendschap bespeur ik ook niet, ik lees alleen maar dat jij eenzaam bent in je huwelijk, je jezelf afvraagt of er niet teveel gebeurt is om hem te kunnen vergeven. En ondertussen blijf je wel aan jezelf werken, goed hoor.

Maar richt je aandacht dan ook echt op jezelf, je verdient het om je te ontwikkelen, om uit te zoeken wat je wilt in de toekomst, je verdient het om je thuis te kunnen ontspannen!

Stop je energie in jezelf en de kinderen, laat hem. Als hij je nodig heeft nu hij ziek is, is het jammer dat hij zo weinig in de relatie investeert, want dan had je nu met liefde hem vertroetelt. Doe geen dingen omdat je je verplicht voelt, omdat je denkt dat het moet ofzo!



Kun je echt nergens terecht, ik zou zo graag lezen dat je de mogelijkheid hebt om eens echt afstand te nemen! Ik denk dat je ogen echt pas opengaan als je los van hem bent. Je bent het zo gewend, joh, hoe het gaat, hoe het werkt tussen jullie. En ik spreek hier uit ervaring!

Wacht niet tot hij een stap zet, kies zelf voor wat je het beste lijkt, dit huwelijk is over, het zou nog goed kunnen komen, maar dan moet je echt eerst afstand nemen en tot jezelf komen en uitzoeken wat je wilt. Anders bouw je nog geen goede basis waarop het huwelijk moet staan.

Een gezamenlijk plan kun je opstellen als jullie er allebei uit zijn dat jullie het willen, en wanneer jullie elkaar begrijpen en respecteren. Ik denk dat je dit alleen bereikt door afstand te nemen, je grenzen goed aan te geven, en dan met een goede coach samen leren praten en een nieuwe weg in slaan.

En als je het niet wilt, als er teveel gebeurd is, en je alleen een goede verstandhouding wenst omwille van het samen opvoeden van je kind, dan is dat jouw goed recht! Dan nog zou ik trouwens een coach zoeken, om te zorgen voor goede communicatie en valkuilen te vermijden.

Je kunt geen relatie hebben met iemand die niet de moeite neemt om te ontdekken wie je echt bent. Het blijft een proces, in een relatie kies je als het ware telkens toch weer voor elkaar?

Ik hoop zo dat je snel woonruimte vindt! Naar mijn idee duurt dit inderdaad al veels te lang! Maar je, ik ben ook erg ongeduldig, zou je graag zien opbloeien! Lezen dat je je draai weer vindt, je kracht weer vindt! Dat kan me niet snel genoeg gaan, nee!

Maar we blijven schrijven tot het zover is!

Ik vraag me soms af of ik het vanuit een andere invalshoek moet bekijken, maar het enige wat ik telkens denk is dat ik hoop dat je snel weg gaat bij hem.

Ik snap dat hij misschien ook een andere kant heeft, maar hij heeft zijn credit wel aardig verspeelt lijkt me, en dan heb je nog maar een paar voorbeelden gegeven van wat hij zei of deed! En nogmaals, uit ervaring weet ik dat er nog veel meer gebeurd is wat je hier niet geschreven hebt.



Alleen al wat je schrijft over de opluchting die je ervaart als je even weg bent van hem zegt al genoeg.

Neem telkens een stap, je kunt nog niet te ver vooruit kijken.

Misschien droom je van het moment dat bij hem het kwartje valt, maar ondertussen blijf je dan misschien passief, terwijl je dan ook veel voor jezelf en de kinderen had kunnen doen.

Ik zou zeggen, wacht niets af maar kies zelf wat je wilt en laat je daar niet van weerhouden! En als je een peptalk nodig hebt dan ben ik er voor je!

Zet em op!

Klaar, ik denk aan je, en hoop dat je zo snel mogelijk de eerste stap kunt gaan zetten!

Liefs!!

Klara!

Ik duim voor je dat je dat huis krijgt! Ideaal, zo dicht bij je ouders. Heb je al met hun gepraat over wat je nu doormaakt?

Ik wil je nog advies geven over dat het goed is om anderen hierbij te betrekken. Als jouw vriendin in nood zat zou je ook extra de huizenadvertenties in de gaten houden, als je wist dat ze met spoed woonruimte zocht. Schakel je netwerk in!



Ik kan me helemaal voorstellen wat je voelde, dat moment dat je op de bank zat en je de rust ervaarde. En of je het ook alleen kan? Ja! Straks merk je pas goed hoeveel energie het wel niet kost om met deze man samen te leven. Op alle gebieden, want je beschrijft weer wat hij zoal tegen je zegt, dat kost ook een hoop energie!

 Je twee kindjes knuffelen en opvoeden, helpen met huiswerk etc dat doe je al, en met liefde, en een huishouden draaiende houden kun je.

Het enige wat je man op dit moment inbrengt in de relatie en het gezin is een hoop negatieven energie en drama. In plaats van kritiek leveren en ruzie maken zou hij ook kunnen investeren in jullie vriendschap. En in de kinderen!

Natuurlijk wil je meer! Een relatie zou je wat op moeten leveren, een positieve bijdrage moeten leveren aan wat je al hebt. Ik bedoel niet dat het allemaal maar lief en gezellig hoeft te zijn, een keer ruzie maken is niet verkeerd, als het maar een constructieve ruzie is. En je moet elkaar willen blijven leren kennen, investeren in de vriendschap, zodat je samen bent, in mooie en moeilijke tijden.

Het is ook niet leuk voor jou, je laat steeds meer een kant van jezelf zien die je ook niet leuk vindt. Zoals ruzie maken op deze manier eigenlijk niets voor jou is denk ik, maar omdat je zo moe bent, in zo'n negatieve cirkel zit, zo geirriteerd bent, gebeurt het wel.

Zo jammer.



Ik denk dat hij zeker probeert meer grip op je te krijgen, hij lijkt wel even aan te zien hoe het gaat als hij een beetje zijn best doet, en raakt dan geirriteerd omdat jij niet regaeert zoals hij gewend is, namelijk dat jij het goedmaakt.

Jij mag de lat hoog leggen. Zeg hardop tegen jezelf wat je wenst, elke dag weer! Houd je toekomstdromen in beeld! Zorg dat je weet wat je wilt, werk het erg precies uit, realistische wensen.

Dat houd je scherp en gefocused.



Ik zou je echt adviseren niet mee te gaan in ruziemaken!

Hoe moeilijk dat ook is! echt, je voelt je zoveel beter over jezelf als je daarmee stopt!

Het is alleen maar een (machts)strijd en je wint er helemaal niets mee, hij luistert toch niet naar wat je zegt dus je ei kwijt kunnen lukt ook niet. Dat komt later misschien, als het jullie lukt echt het gesprek aan te gaan. Maar dan zijn we al maanden verder, en woon je opjezelf met je kids, waardoor je op adem hebt kunnen komen om eens echt te kijken wat er mogelijk is in de toekomst tussen jullie.

Stop met ruziemaken, zeg dat je er niet op in gaat, moe bent, er geen zin in hebt. Zeg dat hij het maar moet opschrijven wat hem dwars zit en dat dat ook oplucht!

En doe dat zelf ook! Schrijf het van je af, hier, of in een dagboek.

Het helpt je meer dan in discussie gaan met hem, er komen daar geen winnaars uit.



Jammer zeg, wat er op je werk is gebeurd.

Hoe gaat het verder met je kindjes? O, ik hoop zo dat je dat huis krijgt!

Zet hem op, Klara!

Schakel iedereen in die je zou kunnen helpen, schaam je niet, mensen zijn vaak erg hulpvaardig als je eenmaal de stap hebt gezet om hun te vertellen dat je het erg moeilijk hebt. Het is nooit verkeerd om iets te willen veranderen aan een situatie die niet goed zit! Mensen snappen heus wel dat jij miet zomaar weg wilt bij je man, ook al is het moeilijk hierover te beginnen omdat je er zelf vanalles bij denkt. Zoals je in het begin al vertelde, dat je te snel bent getrouwd, dat soort dingen. Dat je bang bent wat een ander ervan denkt, daar moet je echt niet mee zitten, want meestal ben je zelf veel kritischer. (ik weet niet of dit speelt, maar ik noem het omdat ik zelf erg lang heb gewacht met mijn verhaal aan iemand vertellen omdat ik mij erg schaamde voor alles wat ik 'had laten gebeuren')

Denk aan hoe je zou reageren als je vriendin om jouw hulp en raad zou vragen!

Informeer bij instanties of ze kunnen bemiddelen voor woonruimte, bijvoorbeeld maatschappelijk werk waar ik woon probeert in dit soort situaties te bemiddelen voor tijdelijke woonruimte tot je een huis kunt krijgen via de lijst van de woningbouw.



Ga ervoor, en leg de lat maar hoog voor wat je wilt voor je kinderen en jezelf! Nou, niet te hoog wat betreft woonruimte dan! Alles is goed, als je maar weg kunt, dan kun je van daaruit verder zoeken.

Maar voor de rest, stel hoge eisen, aan hoe je wilt dat mensen (je man) met je kinderen omgaan! Hoe iemand met jou omgaat! je verdient het.

Veel liefs!

Hoi Klaar!

Schrijf het maar van je af hoor!

Lucht toch vast wat op, en misschien kun je wat met mijn reacties.

Ik denk dat het een heel goed idee is er een derde bij in te schakelen. Ik zou nu echt alles op alles gaan zetten om een verandering voor elkaar te krijgen. Leg uit waar je voor komt, vertel dat het noodzakelijk is dat je tot rust komt. Eigen woonruimte heeft nu de allergrootste prioriteit!

Misschien een andere gemeente bij jou in de buurt? Leg het voor aan een contactpersoon van de woningbouwvereniging, het maatschappelijk werk, het Leger des Heils (klinkt misschien gek, maar die zitten ook in veel gemeentes en hebben een eigen soort maatschappelijk werk, kunnen helpen zoeken naar woonruimte en hebben zelfs vaak een noodopvang, zijn erg betrokken mensen heb ik ervaren)

De voorbeelden die je geeft spreken ook weer voor zich. Laat jezelf niet aanpraten dat je een slechte moeder bent! Dat ben je niet! Zeker niet als je nu in het belang van je kinderen dit plan aan het maken bent, want het is me al snel duidelijk geworden dat je het heel erg vindt hoe je oudste kind de dupe is van dit alles, en dat je een beter rolmodel voor je jongste kindje wenst, en je ook zorgen maakt over wat hij hiervan oppikt. Kortom, je denkt niet alleen aan jezelf, maar juist ook aan je kinderen, want als zij niet in het spel waren geweest zou je misschien wel langer in deze relatie zijn blijven aanmodderen voor je echt sterk genoeg was geweest om te zeggen: Dit is niet oké!  Er moet nu iets veranderen in ieders belang!

Nu heb je zoveel om voor te vechten, uit wat je schrijft denk ik ook te lezen dat je het beste wenst voor je man, dat je het liefst ooit een vriendschappelijke omgang met hem zou willen. Kortom, je bent geen slechte moeder, juist omdat jij degene bent die hier de moeilijke beslissing neemt om nu actie te ondernemen.

Het is duidelijk dat je man telkens iets nieuws voor je voeten gooit om te kijken hoe je daar weer op reageert, ik zou echt proberen om niet steeds je gelijk te willen halen en dus met hem in discussie te gaan. Laat je niet meeslepen, maar steek je energie in datgene wat nu zo belangrijk is!

Als hij iets erg onredelijks zegt, antwoord dan dat je wel met hem wilt praten, maar dan op een volwassen en respectvolle manier. Loop dan weg, ga niet in discussie.

Antwoord pas als de toon van het gesprek je bevalt. Het is een machtsstrijd, en ik zou echt het goede voorbeeld proberen te geven, als je dan toch met hem in discussie wilt.

Als je niet in discussie wilt gaan, hoeft dat niet!



Als je echt verder wilt komen, dan gaat dat ook lukken. Je denkt dat je niet verder komt, maar vaak ben je op zo'n moment juist zelf degene die nog iets tegenhoudt.

Als je beslist dat je het echt gaat doen, en bereid bent daar nu helemaal voor te gaan, gaat het echt gebeuren! En dat is best eng!

Ik kan heel makkelijk denken als ik je verhaal lees, waar wacht ze op?

Hoeveel voorbeelden moet ze nog hier schrijven voordat ze echt gaat?

Maar zo simpel is het niet.

De enige die het kan gaan doen, ben jij, Klara.

En jij moet er klaar voor ziujn en het willen.

Ik weet zeker dat je achteraf heel erg trots gaat zijn op jezelf, omdat je uiteindelijk iedereen de kans geeft te groeien en een betere relatie met elkaar te hebben in de toekomst, dit geldt voor jou, voor je kinderen, en voor je man.

Je wilt het beste voor iedereen, en allereerst moet je voor jezelf zorgen, en voor de kinderen.

Ik weet zeker dat je als je op jezelf woont, je de rust gaat vinden om te werken aan jezelf, om helderder te krijgen wat er precies is gebeurd en wat het is wat je wilt voor de toekomst!



Nog even op een rijtje zetten wat je nu schrijft.

Je man dreigt met cocaine gebruik, en geeft jou daar de schuld van.

(Hij geeft er een draai aan, maakt het waarschijnlijk zelfs voor zichzelf goed dat hij dus dit kan doen....)

Een vader die cocaine gebruikt is niet bepaald wenselijk, zeker niet in zijn geval.

Cocaine is een drug die wordt gebruikt om je on top of the world te voelen. Is zeer verslavend, vooral het gevoel wat het hem geeft. Hij heeft al vaker de neiging om zichzelf boven anderen te plaatsen, schrijf je, en deze drug versterkt dit.

Je hoeft dit niet te accepteren, wat er nu gebeurd! Niets is meer waard dan de emotionele en lichamelijke gezondheid van je kinderen, de liefde die je voor hen voelt, de liefde die je voor jezelf voelt. Je huis wat je kwijtraakt, is het niet waard om hierboven te stellen, je spullen doen er niet toe als het om je eigenwaarde en je kids gaat. Je baan zelfs, alles is inwisselbaar. Maar de jeugd van je kinderen, dat is iets wat je niet over kunt doen om het goed te maken, en als dit huwelijk, het samenwonen met deze man blijkt af te stevenen op iets wat je jezelf en je kinderen niet wilt aandoen, moet je nu ingrijpen!

Niemand zegt dat je later niet samen met je man kunt werken aan de problemen! Je hoeft nu niet bij hem in huis te blijven, ook al wil je dat wel in de toekomst! Daar kun je gezamenlijk naar toe werken.

En als je niet meer met hem een relatie wilt, is dat ook goed, dan ga je voor het best haalbare contact in het belang van de kinderen.

Met hulp van een professional.



Wees trots op wie je bent! Op je persoonlijkheid! Laat je niet hard worden en bitter! Hij heeft mijns inziens een beeld van zichzelf, een harde man die overal tegenop gewassen is, die het wel redt in de maatschappij. Maar eigenlijk is het zo sneu, dat hij niet eens een fijne band kan opbouwen met zijn kinderen, hij snapt nog steeds niet hoe het werkt, hoe je een echte diepe vriendschap met iemand onderhoudt. De kinderen zijn bang voor hem, in ieder geval voor zijn onvoorspelbare gedrag! De vrouw die met hem getrouwd is wenst dat ze eens echt praten, dat ze echt vrienden kunnen worden, maar hij ziet het niet! Hij ziet het niet...

Hij is helemaal nog niet klaar voor het echte leven. Iedereen komt er op een geven moment achter dat alles wat je nodig hebt in het leven, liefde is, een gezin of vriendschap waar je je in thuisvoelt, de mensen waar je om geeft om je heen, en samen leven. De rest is zo onbelangrijk.... Tuurlijk, ik ben ook erg blij met mijn huis en alles wat er in staat. Maar ik heb ook geleefd met hele oude spullen in een kaal huis. Die spullen komen wel, dat gaat allemaal komen. Het enige wat een plek nodig heeft is de ziel van wie er wonen.



Ga ervoor Klara! Doe het voor jezelf, je kinderen en ook je man. Wie weet wat de toekomst brengt? Het gaat echt doorzetten zijn, jezelf in het begin sterk houden, niet opgeven. Maar dan, dan kun je tot rust komen en je bezinnen op wat je wilt gaan bereiken.

Schakel iedereen in , waar je aan kunt denken. Wees actief, met een actieve en positieve houding kun je veel bereiken.

Ik ben het niet eens met je vriendin, soms krijg je iets in je schoot geworpen, soms moet je het afdwingen. In het laatste geval kun je ook nog eens erg trots zijn op jezelf en wat je voor elkaar hebt gekregen ondanks dat veel je tegenzat!!



Waar je bang voor bent? Voor het onbekende, en waarschrijnlijk ook voor zijn reactie. Je bent nu ook zo gewend dat hij uitmaakt hoe jij je voelt, dat dit wat er nu gaat gebeuren eigenlijk heel eng is.

Denk aan deze zin: 'You should not allow anyone to hurt your stability'

Wees nu niet te trots om ervoor uit te komen dat je nu hier hulp bij nodig hebt. Straks kun je supertrots zijn op alles wat je hebt bereikt!!!

Het harde werken komt nu toch op jou neer, maar het is het waard! De hulp die je nu zoekt, dat zijn mensen die hebben wat jij zoekt en nu nodig hebt, het zou juist raar zijn die kans te laten liggen!



Enne, stop weer met roken! Voel je je echt beter!!

Veel liefs voor jou en je kindjes!

Ik hoor snel van je, hoop ik!

Doeg!

Lieve Iseo en KLara

Iseo wat ben jij sterk om uit zo'n relatie te stappen! Klara laat je jezelf niet gek maken, blijf bij jezelf denken en weet van jezelf dat je er mag zijn, zeg dit tegen jezelf zodat de woorden van je man je niet (te erg) raken. Wees sterk en zet vooral door. Ik haal heel veel kracht uit jullie verhalen, zit al vanaf half 5 te lezen nadat mijn man me toeriep dat ik een boom moest opzoeken en een touw moest meenemen. Ook ik doe altijd alles fout, alles wat misgaat is mijn schuld, dat hij rookt is mijn schuld, dat hij niet stopt is mijn schuld, hij is the best en ik ben niets waard. Ik krijg iedere dag kritiek op alles, wat ik denk, wat ik zeg en hoe ik eruit zie (niets over te klagen!). Terwijl ik een goed opgeleide meid ben. Geestelijke/mentale mishandeling is wat er gebeurd. Ook ik smeer iedere ochtend zijn brood om ruzie te vermijden. Ik heb gigantisch zitten huilen om alle herkenning, de brieven heb ik boven in een ton, de brieven naar hem al vanaf het begin, ik heb er de kracht niet voor om dat terug te lezen om te beseffen dat het al vanaf het begin mis was. Ook ik heb op straat rondgezworven, ben er letterlijk uitgegooid, heb in de schuur geslapen, ben het bed uit getrapt (met mijn hoofd op een glazen nachtkastje terechtgekomen) heb in het ziekenhuis foto's moeten laten maken van handen, heb krassen en beschadigingen in mijn gezicht, gedachten aan zelfmoord, van idioterie in mijn armen gaan snijden (littekens zitten er nog) dit doe ik nu gelukkig niet meer, ben toch echtg iets wijzer geworden, Ik ben nu zwanger (weten het net en is redelijk onverwacht gezien medische complicaties), mijn nu  heb ik mijn zin krijg ik te horen en hij heeft pech (hij gooide de condooms weg, ik niet). Al die tijd al ben ik degene die de ruzies goedmaakt, heb al zovaak op het punt gestaan om weg te gaan en steeds ga ik niet, nu ik zewanger ben is de noodzaak groter dan ooit. Ik moet schoonmaken en niet zeuren en klagen over mijn zwangerschap, ik ben de gehele dag ziek en spuug de hele dag (las op internet dat dit kwam van spychische spanningen). Iedere vakantie is het raak, de meest vreselijke ruzies in de meest mooie landen ter wereld, als ik weg wil gaan smeekt ie me om te blijven praat me naar de mond en vertelt en zegt dat ie weet dat het allemaal zijn schuld is. Iedere dag is het ruzie, nooit eens normaal, wat is normaal, hoe gaat een normale relatie? Na 9  jaar weet ik het niet meer, ben tot op de grond toe afgebrand door hem. Hij is daarstraks thuisgekomen en  direct naar boven gegaan, gaat daar zitten roken. Wil het schijnbaar niet goed maken terwijl we daar gisteren nog over hebben gepraat, want natuurlijk weer ruzie. Mijn eigenwaarde is nihil, dankzij een coach (via mijn werk) weet ik dat ik ermag zijn, dankzij mijn vriendinnen die me altijd bellen weet ik dat ik wel een leuk mens ben (anders bellen ze toch niet en willen ze me toch niet zien). Ik weet dat ik woonruimte heb (kan zo bij mijn moeder in, niet ideaal maar toch) maar we hebben net een huis gekocht, het is net klaar. Het had zo mooi kunnen zijn en ook dat doet verdriet, want die drie dagen in de maand dat het wel goed gaat zijn ook echt geweldig. Maar toch is mijn gevoel weg, ik zeg nog wel ik hou van je maar ik meen het niet, het is stuk, teveel voor gebeurd, teveel voor kapot gemaakt. Als ik zo zit te typen komt er van alles boven, nu snap ik jullie lange verhalen.

Om toch eens af te ronden, ik blijf jullie verhalen lezen en het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Ook ik blijf twijfelen en wil het goed gaan maken (doe ik tenslotte al 9 jaar). Wat deze kerels doen is je klein houden, dreigen dat ze gaan (maar ze gaan nooit), dreigen met alles.

Iseo nogmaals je bent geweldig sterk en dapper dat je het hebt doorgezet en het doet me goed te lezen dat je ook als alleenstaande moeder weer opbloeit en je beter voelt dan ooit tevoren.

Klara zet dit door, je bent al zo'n eind op de goede weg, ga! Laat hem alleen, hij veranderd niet, Hooguit voor een paar dagen (dit blijkt ook uit je verhaal) Dank dat ik hier mijn verhaal kwijt kon. KLara heel veel kracht en sterkte. Een mooie tekst die ik vandaag vond:

Als je van oordeel bent dat alles verloren is, rest er altijd nog de toekomst!!! En je toekomst kan alleen maar beter worden dat dat je leven nu is!

CharlieJo

ps sorry voor rommelige bericht ,aar er komt zoveel boven als je eenmaal begint, dit is het meest heftige, de wat mindere dingen stop je weg, geen tijd voor om iut te praten want er komt altijd weer een nieuwe ruzie....

CharlieJo

Blijf met ons schrijven!! Please, lucht hier je hart, en blijf schrijven, we helpen elkaar om het beter te maken!

Je twijfelt nog wat je moet doen, maar wat je moet doen is al duidelijk. Net als bij Klara.

Ik heb tranen in mijn ogen, wat je meemaakt is zo erg, en voor jou is het allang iets waar je gewoon mee leeft. Je hebt inderdaad geen idee meer wat normaal is.

Ik wil vanalles tegen je zeggen, zo veel opschrijven waar ik nu allemaal aan moet denken, waar Klara en ik het al over gehad hebben. Maar ik denk dat jij ergens heel goed weet wat er moet gebeuren.

Je verdient beter! Je kindje verdient beter! Jij moet het doen!



Ik weet dat je moe bent, zo moe.

Het is zo moeilijk, maar je kunt het. Ik kan het , Klara gaat het doen, en jij gaat ook je kracht leren kennen.

Je gaat jezelf terugvinden, je hebt geen keus, je wordt moeder.



Je hebt de een stap gezet door hier op dit topic je verhaal te doen, we laten je niet los, CharlieJo.

Schrijf al die rommelige verhalen maar voor ons op, we lezen ze, en samen zetten we alles op een rij. Want je doel is duidelijk, je moet alleen nu zover gaan komen dat het echt gaat gebeuren.

Ik weet zeker dat je het kan.



Ik weet waarover je schrijft, het is mijn verhaal. Dus ik weet ook dat het echt beter gaat worden. Kon ik jou en Klaar maar eventjes laten zien en voelen hoe het nu is, dan zou je voelen wat er mogelijk is.

We gaan ervoor, we doen het samen!

Hoop je snel weer te zien/lezen hier, kom maar op met je warrige verhaal, schrijf het van je af.

Jij gaat weg bij deze man, en je voorbereiden op het moederschap. Daar werken we naar toe!!

Veel liefs Iseo!

*;

Dank voor je woorden! Het moet echt, hoe moeilijk ook!



Klara ik weet niet of je het nummer van Brandy kent, Tommorrow, zie de tekst hieronder:



If you would only treat me right

I'd stay here by your side

But I am down to my last cru

So I'm leaving you goodbye

You turned away from opportunities

To sit and talk things through

But now when I'm saying I'm leaving

You have so much to prove



So long to all my pain

Goodnight to my heartache

Goodbye sorrow

I wont cry no more

I'm leaving tomorrow



Stop writing me sweet letters and

Calling me on the phone

We argued constantly when I saw you

Always left me in the cold

I made the choice to finally goCause I cant stand this pain

Its time for my last tear to fall

And me to smile again



Sorrows and heartache goodbye

I'm leaving you

Don't wanna meet again

Has got to be the end

The end



The sun will finally shone on me

And clouds will drift away

There's something that's in store for me

That's my brighter day



Now I just cant wait

Tomorrow's too late

I'm leaving you today



Ik luister hier al de hele tijd naar, eigenlijk luister ik al 7 jaar. Maar nu gaat het me lukken. Iseo ik ga mijn kracht vinden en Klara jij bent er al bijna. Zet het door! Je bent meer waard dan zo'n man. Iseo je woorden zijn geweldig. Een grote steun, eerste stap is inderdaad reageren, het staat er nu, niemand die deze dingen weet..........maar nu ik het zo lees, zo erg....

Ik ben GEEN zeur en zeikerd. Ik mag niet zeggen dat ik misselijk ben. Waarom altijd die boosheid, waarom doe ik nooit iets goed. Waarom ben ik toch naar boven gegaan om te willen praten? Reactie was natuurlijk "als dat zo was, was ik wel naar beneden gekomen". Het is toch duidelijk, waarom kwel ik mezelf zo. Ik kan niet eens blij zijn dat ik moeder word, ik heb altijd te horen gekregen dat ik geen goede moeder zou zijn. Maar dat ben ik wel en dat word ik wel. ZIjn eigen moeder en zoon zijn (mijn stiefzoon) zijn bang voor hem..............

dank je wel iseo voor je woorden

Hej meid,



Jeetje wat zit je in een ingewikkelde situatie. Maar ik herken het heel goed hoor, heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Je wilt het beste voor  je kinderen, het beste voor je zelf. En ik denk dat ook het geen is waar je nu op dit moment echt ff aan moet denken. En stel je zelf eens de vraag, gaat deze relatie me uiteindelijk echt opleveren wat ik er van verwacht? Waarschijnlijk weet je zelf die van binnen het antwoord wel.... Kijk eens wat goed is voor je kinderen, ik denk dat dat erg belangrijks is. Zij hebben niet om deze situatie gevraagd. En tuurlijk zou het beter zijn als julllie als gezin verder kunnen, maar als het echt niet gaat, dan moet je soms wel eens beslissingen nemen die gewoon heel moeillijk zijn. Maar de situatie waarin je nu leeft is echt niet gezond. Je loopt op je tenen om maar geen ruzie te krijgen, ook dat merken je kinderen hoor!



Ik wens je heel veel wijsheid en heel veel sterkte toe!

Lieve CharlieJo!

Je kunt hier eerlijk zijn.

In het begin toen we hier gingen schrijven was ik voorzichtig, maar je hebt wel gemerkt dat we inmiddels ergens zijn aangekomen dat we elkaar kunnen schrijven waar het echt om gaat.

Dus daarom zal ik ook zo aan jou schrijven.

Ik denk dat jij heel dichtbij bent, ik denk het echt.

Je wens om een goede moeder te zijn gaat je nu helpen.

Je weet wat je wilt voor je kind, je voelt wat je wilt.

Wat je kind nodig heeft, is dat jij je kracht vind en een thuis creëert. Een veilige omgeving.



Je bent bijna zover om bij hem weg te gaan. Je hebt geen andere keuze.

Er is niets om voor te blijven, behalve dat een vast ingesleten patroon je dwingt steeds dezelfde pogingen te wagen om er iets van te maken.

Maar je wordt telkens weer teleurgesteld en naar beneden getrapt.



Het is heel eng om weer op jezelf te komen te staan. Je zou er bijna de moed van opgeven. Maar dan, ineens wordt je op een morgen wakker, en voel je het.... je gaat er komen!

Je gaat nu een erg moeilijke periode tegemoet, maar je bent niet alleen!

Dit is het moment!

Laat dit kindje niet in deze situatie terecht komen! Dit is de tijd om te zorgen voor jezelf zodat je voor je kind kunt zorgen!

Bij mij was dit ook het moment. Ik was ook net zwanger, en ik voelde het, het is nu of nooit!

Jij voelt het ook!

Je kiest nu of voor een leven zoals het al is, maar dan met je kindje erbij. Waar je zo veel van gaat houden, en alles gaat pijn doen en het wordt een vreselijk drama want er wordt niets beter, alleen erger.

Of je kiest voor een nieuwe leven, waarin je jezelf de kans geeft te helen. Om je kracht terug te vinden, zodat je je kind kunt gaan geven wat je hem of haar zou willen geven. Met vallen en opstaan, maar met liefde.



Ik kon ook niet blij zijn met mijn zwangerschap, maar toen maakte ik de keuze, en de laatste maanden waren zo mooi! En na de geboorte van mijn dochter gaf het moederschap me zo veel, ik weet nu zo goed waar ik het voor doe. Jij kunt het ook!



Doe het in de eerste plaats voor jezelf, zorg goed voor de moeder van dit kind.

Je bent nooit alleen! Er zijn vrouwen die weten hoe je je voelt. En die je aanmoedigen als je het zo zwaar vindt....



Stel jezelf niet meer steeds dezelfde vragen, maar stel jezelf vanaf nu doelen.



CharlieJo, ik hoop echt dat je er wat aan zult hebben om hier te schrijven, het is echt niet onmogelijk om uit deze relatie te stappen. Ook al zit je zo gevangen voor je gevoel. Vraag je jezelf af waarom je naar boven gaat, terwijl je al weet wat hij gaat zeggen...je zit vast in dit patroon.

Wat hij tegen je zegt is al lang niet meer persoonlijk, want hij kent je helemaal niet. Hij weet niet wie hij voor zich heeft, die geweldige meid met al die kwaliteiten.



Hoe ver ben je in verwachting nu? Wil je wat meer vertellen over hoe het met je gaat? Ben je erg misselijk, hoe voel je je?



Ik geloof in je,

liefs Iseo