Relaties
alle pijlers
Help, wat moet ik????????????
maandag 27 november 2006 om 18:30
Ik Pieker me suf. Ik weet me even geen raad.Ik ben nu bijna 2 jaar getrouwd en 3 jaar samen. Onze relatie zat in het begin in de sneltrein, binnen een jaar zijn we gaan samenwonen, getrouwd en een hebben een zoon gekregen. Ik was voorheen alleenstaand moeder en ondanks ik erg blij was met mijn leventje was ik toch ook ontzettend blij dat hij erbij kwam. Huisje, boompje, beestje is toch altijd een grote wens van me geweest. Zo was ik altijd een zelfstandige trotse vrouw. Ik deed het huishouden, de opvoeding van een kind en daarnaast werkte en een studeerde ik. Ik had veel vriendinnen en was altijd wel met iets bezig. Via een kennis kregen wij elkaar email adressen en hebben een tijdje gemaild. Ik kende hem nog wel van jaren geleden maar dat hielp op bij hallo en goedendag. Ook kende ik de verhalen rondom zijn persoontje, maar daar heb ik mij niet van aangetrokken. Hij deed zich voor als iemand die van zijn fouten had geleerd en met zijn verleden had gebroken. Dit wilde ik maar al te graag geloven.Eigenlijk als ik heel eerlijk ben is onze relatie nog nooit gelijkwaardig geweest. Zo stom als ik ben heb ik hem op een voetstuk geplaatst. Het begon al bij de zwangerschap, door de hormonen of weet ik veel wat voor een reden werd erg bang, bang om hem te verliezen en weer alleen te komen te staan, angst voor alles dat het niet goed zou gaan met het leventje dat in me groeide, angst voor de dood. Met deze gevoelens kon ik niet bij hem terecht. Ik hoefde niet te verwachten dat ik een schouder en een arm om mee heen kreeg. Hij had genoeg problemen om zijn leven gehad en was niet van plan om die van mij ook nog eens mee te slepen. Ik moest het maar alleen oplossen. In die tijd is het me ook opgevallen dat hij best wel veel drinkt. Als ik daar dan eens wat van zei, kreeg ik te horen dat ik me met hem niet moest bemoeien en dat ik jaloers wat dat ik nu zelf niet kon drinken. Omdat ik zwanger was hoefde het niet zo te zijn dat hij er onder hoefde te lijden. Ik geloofde hem op een gegeven moment , ik had immers ook last van mijn hormonen en kende mijzelf op sommige moment ook niet meer. Wel was ik teleurgesteld dat ik geen begrip of ook maar enige vorm van steun kreeg. Ik voelde me erg alleen tijdens de zwangerschap, ik had hem me zo anders voor gesteld. Bij mijn eerste zwangerschap was ik alleen en jong, ik had een zwangerschap met een partner erbij misschien iets wat romantischer gemaakt dan het in werkelijkheid zou zijn. Hij praatte veel over zijn ex vriendin. Hij had naar mijn idee een haat/liefde verhouding met haar en het nog niet verwerkt. Zoals hij praatte dat hij niet tegen ruzie kan, eerst alles uitpraten voor het slapen gaan enz. Niets er van is waar, hoe vaak ik wel niet heb willen praten of terug komen op iets. Niets word uitgepraat en ik heb soms werkelijk het idee dat hij beter slaap wanneer we ruzie hebben.Twee dagen nadat onze zoon geboren is, zegt hij uit het niets tegen mij “als je vreemd gaat dan blijft dit kind bij mij!’ Mijn goed zeg, ik heb net je kind gebaard en jij hebt het over vreemd gaan? Ik wist niet wat ik met deze opmerking moest. In die week kreeg hij ook een sms-je, “Gefeliciteerd met je zoon en een knuffel aan de kleine kus.” Ik heb aan hem gevraagd van wie dit sms-je was en ik kreeg een vaag antwoord dat het van zijn collega was. Nu ik hem vertelde dat ik het niet vertrouwde omdat hij van dit nummer vaker vage sms-jes kreeg en telefoontjes werd ik uitgelachen en kregen we weer ruzie. Uiteindelijk blijk ik gelijk te hebben en het van zijn ex te zijn. De reden waarom hij toen nog contact met haar had was ook vaag. ( ik heb hier nog mijn grote twijfels over ook al hebben we het er niet meer over). In het eerste jaar na de bevalling ben k vooral bezig geweest om weer mijzelf te worden. Ik heb hier hulp bij gezocht. Toen onze zoon 1 jaar werd had ik het gevoel weer redelijk dicht bij mijzelf te zijn. Ik had gehoopt dat onze relatie dan ook beter zou worden, hij is toch verliefd geworden op die vrolijke spontane zelfstandige meid. Maar niets is minder waar. Op ene of andere manier controleert hij me, als ik eens weg wil dan hebben we ruzie. Ik dacht eerst dat het wel over zou gaan, hij moet er natuurlijk even aan wennen dat ik meer voor mezelf op kom en mijn eigen ruimte weer neem. Maar tot nu toe is er geen verschil en lijkt het alleen maar erger te worden. Zo hadden we laatst ruzie omdat ik na het werk nog een feestelijke bijeenkomst van uit het werk. Ik had met hem afgesproken dat ik daar naar toe zou gaan. Toen ik om 18 uur belde dat het heel iets later zou worden (het begon om 17 uur) kon ik al horen dat hij het niet leuk vond. Ik was tegen 19.30 thuis. Ik kreeg van alles over me heen, ook het weekeindje weg wat besproken hadden om eens alleen zonder de kinderen zijn zou net meer doorgaan, ik hoefde geen brood meer voorhem te smeren en hij zou wel terug naar zijn ex gaan. Ook zou hij niet meer naar de presentatie van mijn zoon gaan, (mijn zoon had het nog expliciet aan hem gevraagd of hij zou komen). Ik vind het zo erg dat hij dingen over de rug van de kinderen uit vecht. Hij is ook daadwerkelijk niet geweest, mijn hart brak toen ik mijn zoon moest vertellen waar zijn (stief) vader er niet bij was. Maar na die tijd word wel weer van mij verwacht dat ik brood smeer en mee ga naar het weekeindje weg. Ik ben geen klein kind die je een snoepje kan geven en weer af kan pakken. Dat weekeindje gaat niet door dat heb ik geannuleerd ik heb het een week kunnen volhouden om zijn brood niet te smeren, maar dat zorgde voor zo veel ruzie dat ik nu maar weer zijn brood smeer en ja en amen zeg. De ergste ruzie’s vind ik nog dat hij over de kinderen begint waar ze bij zijn. Of dat hij bewust wil kwetsen over dingen die ik hem meegemaakt in het verleden en die ik hem in vertrouwen heb verteld. Niet dat nog gapende wonden zijn, ik heb het verwerkt en mee gedeald. Maar valt me zwaar als iemand het bewust tegen me gebruikt om me pijn te doen of me klein te krijgen. We zijn toch niet met elkaar getrouwd om elkaar te kwetsen. Ik krijg allerlei verwijten naar mijn hoofd, het is zo moeilijk uit te leggen. Ik word beschuldigd van allerlei dingen. Ik wil het verhaal graag zo precies vertellen maar als ik ergens begin lijkt er geen einde aan te komen. Ik kan en mag mezelf niet zijn. Ik maak me erg veel zorgen, ik merk dat ook mijn kinderen er last van hebben. Zo heeft mijn oudste problemen op school en is zijn emotionele ontwikkeling gestopt vlak nadat wij in deze relatie kwamen. Dit is iets waar ik net achter ben gekomen. Iets wat hij niet weet want ik ben veels te bang dat het op mijn zoon afgereageerd word. Ik zou er zo graag met hem over praten, hem duidelijk maken dat het zo niet langer gaat en dat je niet op deze manier met elkaar om kan gaan. Ik weet niet wat ik moet en of deze relatie nog te redden is. Ja als ik alles doe wat hij van mij verwacht is er geen probleem. Daarom is het de laatste week rustig. Wie herkent iets in mijn verhaal, kan me tips of adviezen geven. In relatie therapie of überhaupt gewoon een gesprek wil hij niet.Ik ben wanhopig?
zaterdag 9 december 2006 om 08:58
Hoi lieve Klara *;
Ja het is echt naar dat het zo stiekem moet. Ik kan me voorstellen hoe zenuwachtig je bent. Het is zo jammer, maar als dit de manier is waarop het moet gebeuren dan is zo. Ik leef erg met je mee, en ik ben blij dat je er wat aan hebt, aan mijn verhaal.
Voor een buitenstaander kan dit lastig te begrijpen zijn, dat weet ik als geen ander. Als je me nu zou leren kennen zou je nooit verwachten dat ik zo heb vastgezeten in een relatie zoals die was.
Ik ben ook helemaal niet van plan geweest om hierover te gaan schrijven, het is iets dat ik niet graag deel, maar toen ik jouw verhaal las herkende ik zoveel. En ik wilde je laten weten dat dit kan gebeuren, en dat je er later op terug kunt kijken, en dan ziet dat je veel sterker bent dan je dacht. Volgens mij kan jij je echt prima redden straks, als dat begin nou maar is gemaakt. En dit is ook het lastige gedeelte.
Het lijkt erop dat dit een man is die het je idd moeilijk kan maken als je hierover eerlijk zou proberen te praten. Dat is ook zo oneerlijk. En misschien zouden anderen het niet begrijpen waarom het op deze manier moet. Maar jij weet het meeste van jouw situatie, en je doet het voor jou en je kids.
Lieve Klara, ik wens je echt heel veel geluk met alles, want dit is echt moeilijk. Ondertussen weet je het thuis ook nog min of meer vol te houden en ik weet hoe zwaar dat is. Moet je voorstellen hoe heerlijk het is als je straks al deze energie in jezelf en je kindjes kunt stoppen!
Mijn ex laat nu al een tijd niets van zich horen. Hij weet ook niet waar we wonen, en dat vind ik toch een prettige gedachte. Hij is iemand gebleken die moeilijk kan toegeven dat hij iets niet goed heeft gedaan. Het is altijd de schuld van een ander, van mij.
Maar goed, ik denk dat het gewoon heel jammer voor hem is, want ik ben blij met elke les die ik heb geleerd, ook al kun je dat soms pas achteraf zeggen. Je wilt toch ook groeien als mens, denk ik dan.
Ik heb veel leuke herinneringen aan de eerste jaren met hem samen, ik ben niet gek dat ik voor hem viel. Ik heb trouwens wel contact met zijn ouders.
Ik ben blij dat je hier bent begonnen te schrijven, kunnen we je een beetje steunen. Maar heb je ook iemand in je omgeving die je hierbij helpt? Dit is zwaar om allemaal alleen te doen.
Je hoeft je echt nergens voor te schamen, dat had ik echt heel erg. Ik schaamde me zo voor alles wat er gebeurde, wat ik had laten gebeuren dat dat het moeilijk maaakte om hulp te vragen. Maar als ik eenmaal iemand in vertrouwen nam, heb ik gemerkt dat iemand best begrijpt dat je in een situatie vast bent komen te zitten.
Een huisje vinden, het is soms niet makkelijk, maar je hoeft niet kieskeurig te zijn, dat kan later wel weer als je weg bent, eerst maar eens tot jezelf komen en dan weer de volgende stap nemen!
En soms is er idd urgentie maar niet in alle gemeenten, ik heb hulp gehad van een erg assertieve hulpverleenster die niet zomaar nee aannam en bleef bellen en brieven sturen om zo snel mogelijk iets te helpen vinden. Zoek ook iemand die dit kan doen, je hebt je handen aan veel dingen al vol.
Nou, ik moet gaan, maar we schrijven verder!
Veel liefs!
Ja het is echt naar dat het zo stiekem moet. Ik kan me voorstellen hoe zenuwachtig je bent. Het is zo jammer, maar als dit de manier is waarop het moet gebeuren dan is zo. Ik leef erg met je mee, en ik ben blij dat je er wat aan hebt, aan mijn verhaal.
Voor een buitenstaander kan dit lastig te begrijpen zijn, dat weet ik als geen ander. Als je me nu zou leren kennen zou je nooit verwachten dat ik zo heb vastgezeten in een relatie zoals die was.
Ik ben ook helemaal niet van plan geweest om hierover te gaan schrijven, het is iets dat ik niet graag deel, maar toen ik jouw verhaal las herkende ik zoveel. En ik wilde je laten weten dat dit kan gebeuren, en dat je er later op terug kunt kijken, en dan ziet dat je veel sterker bent dan je dacht. Volgens mij kan jij je echt prima redden straks, als dat begin nou maar is gemaakt. En dit is ook het lastige gedeelte.
Het lijkt erop dat dit een man is die het je idd moeilijk kan maken als je hierover eerlijk zou proberen te praten. Dat is ook zo oneerlijk. En misschien zouden anderen het niet begrijpen waarom het op deze manier moet. Maar jij weet het meeste van jouw situatie, en je doet het voor jou en je kids.
Lieve Klara, ik wens je echt heel veel geluk met alles, want dit is echt moeilijk. Ondertussen weet je het thuis ook nog min of meer vol te houden en ik weet hoe zwaar dat is. Moet je voorstellen hoe heerlijk het is als je straks al deze energie in jezelf en je kindjes kunt stoppen!
Mijn ex laat nu al een tijd niets van zich horen. Hij weet ook niet waar we wonen, en dat vind ik toch een prettige gedachte. Hij is iemand gebleken die moeilijk kan toegeven dat hij iets niet goed heeft gedaan. Het is altijd de schuld van een ander, van mij.
Maar goed, ik denk dat het gewoon heel jammer voor hem is, want ik ben blij met elke les die ik heb geleerd, ook al kun je dat soms pas achteraf zeggen. Je wilt toch ook groeien als mens, denk ik dan.
Ik heb veel leuke herinneringen aan de eerste jaren met hem samen, ik ben niet gek dat ik voor hem viel. Ik heb trouwens wel contact met zijn ouders.
Ik ben blij dat je hier bent begonnen te schrijven, kunnen we je een beetje steunen. Maar heb je ook iemand in je omgeving die je hierbij helpt? Dit is zwaar om allemaal alleen te doen.
Je hoeft je echt nergens voor te schamen, dat had ik echt heel erg. Ik schaamde me zo voor alles wat er gebeurde, wat ik had laten gebeuren dat dat het moeilijk maaakte om hulp te vragen. Maar als ik eenmaal iemand in vertrouwen nam, heb ik gemerkt dat iemand best begrijpt dat je in een situatie vast bent komen te zitten.
Een huisje vinden, het is soms niet makkelijk, maar je hoeft niet kieskeurig te zijn, dat kan later wel weer als je weg bent, eerst maar eens tot jezelf komen en dan weer de volgende stap nemen!
En soms is er idd urgentie maar niet in alle gemeenten, ik heb hulp gehad van een erg assertieve hulpverleenster die niet zomaar nee aannam en bleef bellen en brieven sturen om zo snel mogelijk iets te helpen vinden. Zoek ook iemand die dit kan doen, je hebt je handen aan veel dingen al vol.
Nou, ik moet gaan, maar we schrijven verder!
Veel liefs!
zondag 10 december 2006 om 13:17
Hoi Iseo, Mijn man is buiten de bladeren aan het vegen dus kan ik even snel een berichtje schrijven. We hebben net een klein kerstboompje versiert dus hij is in een goede bui. Een weekeinde zonder ruzie is ook wel eens lekker al krijg ik steeds kleine bevestigingen dat ik er goed aan doe mijn plannen door te zetten. Uit opmerkingen die hij maakt , de manier hoe hij naar me kijkt zit geen respect. Jammer voor hem, moet ik dan maar denken. Hoe ziet dat contact met zijn ouders er dan uit? Lijkt me ook wel lastig, hebben ze het dan niet steeds over je ex of weten ze er goed mee om te gaan. Ik denk dat ik ook opzoek ga naar iemand die me kan ondersteunen bij al deze zaken, net zoals je zegt je moet al aan zoveel dingen denken. Ik heb wel vriendinnen met wie ik kan praten maar op een of andere manier begrijpen ze me niet helemaal en ze vinden het ook lastig omdat ze mijn man als een heel andere man kennen dan dat ik vertel. Hij kan erg aardig zijn en ook vol adviezen als ze relatie problemen hebben. Echt soms dan is hij aan het praten en dan zit ik hem aan te kijken, valt mijn mond zowat open, zo mooi als hij kan praten. Als hij zijn eigen adviezen nou eens opzou volgen had ik een perfecte relatie. Als het me straks lukt zal ik dat andere topic eens gaan lezen, met hem in de buurt kan ik me niet echt goed ontspannen en moet ik oppassen. Tot snel, Klara
zondag 10 december 2006 om 13:34
Ja, het is erg lastig als je hier met iemand over praat en deze herkent je man niet in wat je over hem vertelt. Ik herken ook wat je schrijft, het geven van goede raad naar anderen toe maar zelf een bord voor de kop hebben als het om zn eigen gedrag gaat. Dingen die voor anderen gelden, gelden ook nooit voor hemzelf want dan waren er weer allemaal omstandigheden en uitvluchten, als hij het er al over had.
Dit is echt een moeilijke man.
Maar je hoeft je echt nooit tegenover je omgeving te verdedigen in ieder geval, want ook al kennen ze hem niet in hoe hij zich echt thuis gedraagt, jij wel en voor jou is het reden genoeg om uit deze relatie te stappen.
Het gaat om jou geluk, en wat je wel bij vriendinnen kunt aangeven is dat je hun steun nodig hebt, omdat het eigenlijk niet goed met je gaat.
Het contact met zijn ouders verloopt stroef, maar ik vind het toch belangrijk. Het zijn wel de grootouders van mijn dochter en zij willen haar graag af en toe zien. Alles gaat onder mijn voorwaarden maar daar nemen ze zeker genoegen mee omdat ze haar anders niet kunnen zien.
Het blijkt nu ook dat mijn ex waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis heeft, ze proberen hulp voor hem te vinden omdat hij is afgegleden in drank misbruik de laatste tijd. Maar ik houd afstand. Maar soms kan vooral zijn moeder het niet laten wat over hem te vertellen, ze probeert toch een beetje sympathie te kweken, of iets over vroeger te vertellen. Ik geloof best dat hij een lief jochie was hoor toen die 4 jaar was maar ik hoef het nu allemaal niet te weten.
Maar goed, mijn problemen zijn bij lange na niet zo groot als toen ik samen met hem was!
Sterkte he!!
Kijk je op tegen de kerstdagen, of zal het thuis wat rust brengen?
*; groet Iseo
Dit is echt een moeilijke man.
Maar je hoeft je echt nooit tegenover je omgeving te verdedigen in ieder geval, want ook al kennen ze hem niet in hoe hij zich echt thuis gedraagt, jij wel en voor jou is het reden genoeg om uit deze relatie te stappen.
Het gaat om jou geluk, en wat je wel bij vriendinnen kunt aangeven is dat je hun steun nodig hebt, omdat het eigenlijk niet goed met je gaat.
Het contact met zijn ouders verloopt stroef, maar ik vind het toch belangrijk. Het zijn wel de grootouders van mijn dochter en zij willen haar graag af en toe zien. Alles gaat onder mijn voorwaarden maar daar nemen ze zeker genoegen mee omdat ze haar anders niet kunnen zien.
Het blijkt nu ook dat mijn ex waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis heeft, ze proberen hulp voor hem te vinden omdat hij is afgegleden in drank misbruik de laatste tijd. Maar ik houd afstand. Maar soms kan vooral zijn moeder het niet laten wat over hem te vertellen, ze probeert toch een beetje sympathie te kweken, of iets over vroeger te vertellen. Ik geloof best dat hij een lief jochie was hoor toen die 4 jaar was maar ik hoef het nu allemaal niet te weten.
Maar goed, mijn problemen zijn bij lange na niet zo groot als toen ik samen met hem was!
Sterkte he!!
Kijk je op tegen de kerstdagen, of zal het thuis wat rust brengen?
*; groet Iseo
maandag 11 december 2006 om 14:57
Hoi Iseo, Hier ben ik weer, zo het weekeinde is weer voorbij, gelukkig. Hoe was jou weekeinde? Die van mij lekker rustig en zonder ruzie dit keer. Het huis is helemaal klaar voor de kerst. Ik ben normaal niet zo uitpakkerig met kerst maar mijn man had er schijnbaar erg veel zin in en heeft het hele huis versiert, nou ja het bezorgde hem een goede bui dus ik ben allang blij. Je ex heeft waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis? Dat is vast niet nieuw voor jou? Hij drinkt vertelde je, deed hij dat tijdens jullie relatie ook? Mijn man heeft er ook een handje van, gezellig een wijntje drinken is er niet bij want een flesje is zo leeg. Ik zie niet erg op tegen de feestdagen, ik moet werken dus 1 dag ben ik al door, verder zullen we de verplichte bezoekjes afgaan (ouders enz). Ik houd het kort maar vanavond schrijf ik meer, dan zijn de kids lekker in bed en heb ik de tijd.Groetjes Klara
dinsdag 12 december 2006 om 19:46
Verdorie het is weer zo ver, hij heeft of een fles wijn op, of is ziek of zijn dag niet. Wat het ook is het reageert het weer op mij af. Oefffff ik word hier zo moe en boos van, verdriet is nu wel het laatste wat ik voel. Mijn god, ik heb zo iets van “hoe lang houd ik dit nog vol!!!”Wie denkt hij el niet dat hij is, dat hij me hier kan negeren en respectloos met me omgaan, dat recht heeft toch niemand. Dit keer ook nog zonder aanleiding of wat dan ook, ik heb werkelijk geen idee wat ik nu weer verkeerd heb gedaan. En heel eerlijk interesseert het me nu ook niet, heb de hele dag hard gewerkt, toen ik thuis kwam netjes gekookt, afgewassen en jawel zijn brood gesmeerd. Ik lijk wel gek dat ik dit allemaal toelaat. Oeh dit moest ik even kwijt. Hoi Iseo, Hoe gaat het nu met jou?Groetjes Klara
dinsdag 12 december 2006 om 20:42
Dit is gewoon zo KL*TE!!!
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.
Ik zat vandaag aan je te denken. Vroeg me af, of ik niet te veel mijn ex in jouw verhaal herkende, en daarom meteen zo iets had van, weg met hem. Ik vroeg me dus af of ik niet beter ook kon beginnen over de mogelijkheden om aan je relatie te werken. Maar ik las net je posting. Volgens mij heeft hij echt niet door wat hij aan het kwijtraken is!! Hij is zijn gezin aan het verliezen, de vrouw met wie hij getrouwd is.
Maar ik wilde eerder dus aan je vragen, denk je dat er een kans is dat jullie hier met iemand samen over kunnen praten? Een hulpverlener, therapeut die het gesprek begeleid? Waar jij kan proberen eerlijk te vertellen hoe je je voelt? Dat je bang bent dat dit gezin uit elkaar valt, terwijl jij het idee hebt dat je zo je best doet en niet meer weet waar je het moet zoeken?
Zou je het nog willen proberen? Houd je van hem?
Of ben je bang voor de gevolgen van het aankaarten van het idee om met iemand te gaan praten?
Hoe zou hij reageren als hij wist wat je op je hart hebt, waar je hier over hebt geschreven?
Wat wil je het liefst? Hoe gaat het met je oudste?
Hoe zie je de toekomst?
Ik ben met mij ex deze gesprekken aangegaan. Helaas wist hij precies te zeggen wat iedereen wilde horen, om thuis iets heel anders te zeggen. Ik heb altijd gedacht dat deze man in de knoop zat, onverwerkt verdriet/verleden. Dat het tijd nodig had, maar dat we er wel zouden komen. Maar helaas liet ik hem mijn grenzen steeds verder oprekken. En ik ben uiteindelijk vaak bang geweest.
Hij kon ook een tijdje erg zijn best doen, maar als er dan iets mis ging kon hij alles laten varen wat hij in therapie geleerd had, en op dat moment vinden dat dat allemaal onzin was en hij voelde zich nu zo en kon dan alles (kapot)maken.
Dat hij een persoonlijkheidsstoornis zou kunnen hebben, ik kan er nu niets mee. Ik denk dat veel dingen mij nog dwars zitten, en om dan dit te benaderen alsof hij er ook niet veel aan kan doen (zoals zijn moeder graag wil denken) gaat mij te ver. Ik weet wel dat hij zich buiten erg bewust was van sociaal-wenselijk gedrag. Hij wist in gezelschap vaak erg goed te weten tot hoever hij kon gaan.
Hij had erg wisselende buien, een tijdje ging het goed, was hij een attente hard werkende man, maar het kon ineens omslaan, dan reageerde hij of de hele wereld tegen hem samenspande. Hij kon zich echt vreselijk gedragen.
Maar weet je, aan het eind van het verhaal zat ik thuis, in een sociaal isolement, thuis met een man die zich gewoon vreselijk tegenover mij gedroeg en ik zat maar bij mezelf te zoeken wat ik allemaal kon doen om het beter te maken.
Het gekke was dat het soms echt leek of we ergens kwamen, dan ging hij trouw een tijd lang mee praten, dan zei hij hoe graag hij me gelukkig wilde maken. Maar er gebeurde altijd wel iets waardoor we uiteindelijk verder van huis waren.
Hoe dan ook: ik ben zo blij dat ik van hem af ben!
Als ik dit zit te schrijven weet ik ook niet waar ik nou precies heen wil, ik weet niet goed wat ik voor je kan doen. Ik wil je aan de ene kant laten weten dat ik me goed voor kan stellen hoe je je voelt. Maar ik weet ook niet wat je nu het beste kan doen. Ik snap dat je het liefst zou hebben, dat jullie met jullie problemen aan de slag zouden kunnen gaan. Volgens mij zou je zeker bereid zijn om jouw aandeel te leveren.
Maar ik lees dat je niet wordt gewaardeerd om wie je bent en wat je allemaal doet. En dat is zo kl*te, ik kan het niet anders zeggen.
Lieve Klara *; hier heb je weer even een dikke knuffel.
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.
Ik zat vandaag aan je te denken. Vroeg me af, of ik niet te veel mijn ex in jouw verhaal herkende, en daarom meteen zo iets had van, weg met hem. Ik vroeg me dus af of ik niet beter ook kon beginnen over de mogelijkheden om aan je relatie te werken. Maar ik las net je posting. Volgens mij heeft hij echt niet door wat hij aan het kwijtraken is!! Hij is zijn gezin aan het verliezen, de vrouw met wie hij getrouwd is.
Maar ik wilde eerder dus aan je vragen, denk je dat er een kans is dat jullie hier met iemand samen over kunnen praten? Een hulpverlener, therapeut die het gesprek begeleid? Waar jij kan proberen eerlijk te vertellen hoe je je voelt? Dat je bang bent dat dit gezin uit elkaar valt, terwijl jij het idee hebt dat je zo je best doet en niet meer weet waar je het moet zoeken?
Zou je het nog willen proberen? Houd je van hem?
Of ben je bang voor de gevolgen van het aankaarten van het idee om met iemand te gaan praten?
Hoe zou hij reageren als hij wist wat je op je hart hebt, waar je hier over hebt geschreven?
Wat wil je het liefst? Hoe gaat het met je oudste?
Hoe zie je de toekomst?
Ik ben met mij ex deze gesprekken aangegaan. Helaas wist hij precies te zeggen wat iedereen wilde horen, om thuis iets heel anders te zeggen. Ik heb altijd gedacht dat deze man in de knoop zat, onverwerkt verdriet/verleden. Dat het tijd nodig had, maar dat we er wel zouden komen. Maar helaas liet ik hem mijn grenzen steeds verder oprekken. En ik ben uiteindelijk vaak bang geweest.
Hij kon ook een tijdje erg zijn best doen, maar als er dan iets mis ging kon hij alles laten varen wat hij in therapie geleerd had, en op dat moment vinden dat dat allemaal onzin was en hij voelde zich nu zo en kon dan alles (kapot)maken.
Dat hij een persoonlijkheidsstoornis zou kunnen hebben, ik kan er nu niets mee. Ik denk dat veel dingen mij nog dwars zitten, en om dan dit te benaderen alsof hij er ook niet veel aan kan doen (zoals zijn moeder graag wil denken) gaat mij te ver. Ik weet wel dat hij zich buiten erg bewust was van sociaal-wenselijk gedrag. Hij wist in gezelschap vaak erg goed te weten tot hoever hij kon gaan.
Hij had erg wisselende buien, een tijdje ging het goed, was hij een attente hard werkende man, maar het kon ineens omslaan, dan reageerde hij of de hele wereld tegen hem samenspande. Hij kon zich echt vreselijk gedragen.
Maar weet je, aan het eind van het verhaal zat ik thuis, in een sociaal isolement, thuis met een man die zich gewoon vreselijk tegenover mij gedroeg en ik zat maar bij mezelf te zoeken wat ik allemaal kon doen om het beter te maken.
Het gekke was dat het soms echt leek of we ergens kwamen, dan ging hij trouw een tijd lang mee praten, dan zei hij hoe graag hij me gelukkig wilde maken. Maar er gebeurde altijd wel iets waardoor we uiteindelijk verder van huis waren.
Hoe dan ook: ik ben zo blij dat ik van hem af ben!
Als ik dit zit te schrijven weet ik ook niet waar ik nou precies heen wil, ik weet niet goed wat ik voor je kan doen. Ik wil je aan de ene kant laten weten dat ik me goed voor kan stellen hoe je je voelt. Maar ik weet ook niet wat je nu het beste kan doen. Ik snap dat je het liefst zou hebben, dat jullie met jullie problemen aan de slag zouden kunnen gaan. Volgens mij zou je zeker bereid zijn om jouw aandeel te leveren.
Maar ik lees dat je niet wordt gewaardeerd om wie je bent en wat je allemaal doet. En dat is zo kl*te, ik kan het niet anders zeggen.
Lieve Klara *; hier heb je weer even een dikke knuffel.
dinsdag 12 december 2006 om 22:25
Lieve Iseo, Ik vind het zo bijzonder ergens een vrouw is, een sterke en moedige vrouw met haar kindje. Iemand die ik niet ken maar waar ik erkenning en herkenning van krijg. Het vrolijkt me op als ik een bericht terug krijg en dat er echt naar me geluisterd word. Dankjewel daarvoor. Ik herken ook veel in datgene wat jij schrijft. Jij hebt de stappen al ondernomen en heb gevochten maar niet verloren. Het is niet gegaan zoals je het liefste had gehoopt maar je bent zoveel wijzer en sterker geworden. Ik hoop echt dat ik ook zo ver kom en ben heel blij dat je jouw verhaal met mij wil delen. Ik weet uit ervaring dat het best zwaar is om de keuze te maken om bij iemand weg te moeten gaan. Ik schaam me als ik je moet vertellen dat ik deze keuze ook al eens eerder heb moeten maken toen ik zwanger was van mijn eerste zoon.Toen kon ik bij mijn ouders terecht en daar ben ik bevallen, een tijdje gewoond en op mezelf gegaan. Ben gaan werken en studeren, het was echt “wij”tegen de rest van de wereld. Ik was trots zelfstandig en had nooit verwacht dat ooit weer voor een soort gelijke keuze kwam te staan. Mijn wens “huisje, boompje, beestje”en een lieve zorgzame vader voor mijn zoon was groter dan alle tekenen en waarschuwing die ik misschien had kunnen zien. Echt, als ik er aan denk wat in mijn mannetjes hiermee heb aangedaan of aandoe breekt mijn hard. Ik ben verplicht aan hen er voor te zorgen dat het beter word. Ik weet dat ik het alleen kan, ik heb het eerder gedaan. Maar ik wil de juiste keuze maken en er inderdaad alles aangedaan hebben van mijn kant uit. Ik weet dat mijn man niet wil praten, telkens als ik er over begin dan eindigt het in een ruzie. Ik moet maar gaan als ik niet gelukkig ben, zegt hij dan. Maar ik denk dat hij niet in de gaten heeft dat ik inderdaad een keer echt zou kunnen gaan. Hoe ik dat aan zijn verstand moet krijgen weet ik echt niet. Voorstellen om er met iemand anders over te praten gaat hij al überhaupt niet op in, de vuile was hang je immers niet buiten. Hij praat er zelf ook niet over met anderen, hij heeft ook bijna geen vrienden. Toen ik nog niet wat ging hij veel de stad in en de mensen daar zijn vrienden, maar ik heb ze nog nooit gezien. Twee kameraden komen af en toe bij ons en zij kijken tegen hem op, dus daar zou hij ook nooit iets tegen vertellen. Precies zoals je schrijft denk ik ook vaak over mijn man, hij is getekend door het leven, hij moet vertrouwen krijgen en dan veranderd het wel. Ook heb ik gedacht we komen er wel uit, maar telkens is er weer een teleurstelling. En inderdaad hoe ver laat je, je grenzen oprekken. Jij omschrijft het precies zoals het is. Ik kan me voorstellen dat je er niets mee kan dat het aan licht komt dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft. Inderdaad, is dit dan het vrijbriefje voor alles wat hij je heeft aangedaan? Dan kan toch niet zo zijn, hij had ook eerder aan de bel kunnen trekken, zelf initiatief kunnen nemen om hulp te zoeken. Er is altijd hulp, ook voor hen. Zie jij trouwens tegen de feestdagen op? En hoe heb jij uiteindelijk toen je de enorme stap heb genomen weer je eigen leven terug gekregen?Liefs Klara
dinsdag 12 december 2006 om 22:44
Lieve Klara ik zit hier even een potje te huilen.
Ik begrijp je wens volkomen. Trots en zelfstandig zijn, en ook zo graag een zorgzame vader voor je gezin willen.
Het lijkt me zo moeilijk om te moeten toegeven aan jezelf dat je eigenlijk weer voor de keuze komt te staan.
Soms wil je iets zo graag dat je de waarschuwingen inderdaad niet meer ziet.
Maar ik vind je ook heel sterk en dapper. Ik weet zeker dat je de juiste keuze zult maken voor je kindjes. Je kunt het jezelf in ieder geval niet meer kwalijk blijven nemen dat je een droom hebt nageleefd als je nu bezig bent om het juiste te gaan doen, naar eer en geweten de juiste beslissing probeert te nemen.
Ik leef erg met je mee, het maakt iets bij me los want ik praat hier niet veel over. Het is moeilijk om uit te leggen wat ik heb meegemaakt. Het verhaal wat je vertelt is ook nooit compleet.
En het doet me verdriet dat mijn lieve prachtige meisje zonder fijne vader opgroeit. We blijven schrijven ok?
Ik begrijp je wens volkomen. Trots en zelfstandig zijn, en ook zo graag een zorgzame vader voor je gezin willen.
Het lijkt me zo moeilijk om te moeten toegeven aan jezelf dat je eigenlijk weer voor de keuze komt te staan.
Soms wil je iets zo graag dat je de waarschuwingen inderdaad niet meer ziet.
Maar ik vind je ook heel sterk en dapper. Ik weet zeker dat je de juiste keuze zult maken voor je kindjes. Je kunt het jezelf in ieder geval niet meer kwalijk blijven nemen dat je een droom hebt nageleefd als je nu bezig bent om het juiste te gaan doen, naar eer en geweten de juiste beslissing probeert te nemen.
Ik leef erg met je mee, het maakt iets bij me los want ik praat hier niet veel over. Het is moeilijk om uit te leggen wat ik heb meegemaakt. Het verhaal wat je vertelt is ook nooit compleet.
En het doet me verdriet dat mijn lieve prachtige meisje zonder fijne vader opgroeit. We blijven schrijven ok?
woensdag 13 december 2006 om 12:00
Het is verdrietig als een kind zonder vader opgroeit, ik heb als moeder zijnde altijd het gevoel gehad dat ik dat moest compenseren. Je bent vader,moeder, vriendje tegelijk, je kent dat vast wel. Overal zie je trotse pappa’s en dat gun je, je kindje ook zo graag. Dat gevoel gaat tot diep in je buik, als ik zo terug denk voel ik het ook weer. Ik kan zeggen, ze heeft jou, wie weet kom je een leive man tegen in de toekomst enz.. maar aan deze woorden heb je niets.Het doet gewoon pijn omdat het (nu) niet anders is. We blijven zeker schrijven, moet er nu snel vandoor. Ik schrijf vanavond meer. Spannend vandaag voor het eerst met mijn jongste naar de tandarts voor controle. Liefs Klara
woensdag 13 december 2006 om 21:57
Hoi Iseo, Hier ben ik weer. Hoe gaat het met je? Hier gaat het wel goed. Ben met de jongens naar de tandarts geweest. Voor de jongste was het de eerste keer en het viel me reuze mee. De tandarts mocht even in zijn mondje kijken maar hij moest natuurlijk wel bij mij op schoot. Altijd weer bijzonder die eerste momenten. Net weer een kleine discussie, een vriendin had me gebeld. Ik had dus een gemiste oproep, ik kon het zelf niet zien omdat hij al gekeken had wie het was. Ik had geen zin om terug te bellen, doe ik wel een andere keer en als het belangrijk is dan belt ze me terug. Hij kon niet begrijpen waarom ik niet direct terug bel, ik heb dus iets te verbergen. Nou dat is dus helemaal niet het geval! Maar zin om me hierin te verdedigen heb ik niet dus ik heb het maar zo gelaten er verder niet op gereageerd. Gelukkig hield hier ook bij op. Ik ben veels te moe voor een ruzie, de jongste was om 05.00 uur al wakker vanochtend en had geen zin om weer te gaan slapen. Ik kruip er zo ook maar lekker in, morgen weer voeg op. Dat zal jij ook nog wel hebben of niet vroeg er uit, en misschien s’nachts ook wel. Dat kan breken op een gegeven moment vooral als niet helemaal lekker in je vel zit. Zo ik ga mijn warme bedje opzoeken, mijn man heeft nachtdienst dus ik heb het hele bed voor me alleen. Slaaplekker voor straks. Klara
donderdag 14 december 2006 om 03:19
Ja, mijn dochter wordt altijd wel vroeg wakker. En ze is nu verkouden en slaapt deze nacht slecht. Ik ben er al een paar keer uitgemoeten, dus eigenlijk klaarwakker nu haha, ben maar even achter de computer gekropen.
Maar als je niet lekker in je vel zit, is je nachtrust belangrijk. Slaap je vaak alleen, werkt hij wel vaker in de nacht? Zijn dat avonden die je even voor jezelf hebt?
Die eerste momenten zijn zeker mooi, met je kind. Mijn dochter krijgt nu tandjes. Ik vind dit eerste jaar heel bijzonder, er gebeurt zo veel en ze wordt al best groot. Soms kijk ik naar haar en dan denk ik, wat gaat het toch snel.
Soms lijkt het alweer zo lang geleden dat ik nog met haar vader samen was, terwijl ik een jaar geleden hoogzwanger me aan het losmaken was van deze man. Er is zoveel gebeurd in de tussentijd, bijna niet te geloven dat er nog maar een jaar voorbij is.
Ik vond het fijn om als het ware mezelf terug te vinden in kleine dingen, er was zoveel dat we op een gegeven moment op zijn manier deden. Dat sloop er echt in. Heel vaak maakte hij ergens een punt van en ik dacht dan, nou daar kom ik later op een rustig moment wel op terug. Maar dan gebeurde het volgende al weer. Ik kon het niet meer bijhouden. Dat is dan ook waardoor ik over me heen liet lopen. Ik kreeg de kans niet meer, maar was alweer met het volgende probleem bezig.
Soms als ik me afvraag hoe ik dingen anders had moeten aanpakken weet ik het ook allemaal niet. Je kunt ook steeds kwaad zijn omdat je wilde dat je de zaken anders aanpakte, maar daar kom je op den duur ook niet verder mee. Ik ben wel een tijd boos op alles en mezelf geweest voor de situatie waar ik middenin zat.
Dan kom ik nu, uiteindelijk op de gedachte uit dat het goed is zo. Als er maar iets anders was geweest was ik nu niet de moeder van dit geweldige meisje. Het klinkt een beetje simpel maar het is een gedachte waar ik mezelf goed mee kan troosten.
Ik vond mezelf terug in het genieten van de kleine dingen van het leven. Waar ik eerst geen tijd voor had om bij stil te staan.
Ik leefde in deze relatie van dag tot dag. Dat ken je wel. Hoe is de sfeer, wat is zijn bui. Wat is er nu weer aan de hand. Er was ook veel tegenslag te verwerken.
Nu kijk ik vooruit. Ik studeer, ik spaar. Ik ben bezig met de toekomst van mijn kind, met de dingen die ik zelf graag wil doen. Ik doe waar ik zin in heb, spreek af met vrienden, zonder gedoe.
Ik moest er echt aan wennen, aan het leven zonder de constante stress. Dat merkte ik dus later pas. Ik zat bij de huisarts voor controle van de zwangerschap en ik had klachten die te maken hadden met overspannen zijn.
Maar dit jaar is heel mooi geweest. Ik heb zo veel geleerd en herontdekt, ik vind het moeilijk om dit uit te leggen in voorbeelden.
Is het jouw mobiel waar hij op kijkt wie er gebeld heeft? Is dat wat je bedoelt met het controleren? Ik ken dat wel, in elk geval dat wantrouwende en dat hij altijd bang is dat er achter zijn rug om allerlei dingen gaande zijn. Vervelend is dat want het kost zo veel energie, om iets wat er helemaal niet is. Ik dacht altijd dat dit soort dingen uit onzekerheid misschien gebeurden. Maar ik begrijp het eigenlijk nog steeds niet als ik erover nadenk.
Op den duur heb je echt geen zin meer om je te gaan verdedigen. Dan heb je echt dat gevoel dat je samen met iemand leeft, die jou dus helemaal niet kent.
Het is voor mij goed om hier over na te denken, er zijn nog veel dingen waar ik nog mee in het reine moet komen.
Veel liefs!
Ik ga weer naar mn bed, welterusten.
Maar als je niet lekker in je vel zit, is je nachtrust belangrijk. Slaap je vaak alleen, werkt hij wel vaker in de nacht? Zijn dat avonden die je even voor jezelf hebt?
Die eerste momenten zijn zeker mooi, met je kind. Mijn dochter krijgt nu tandjes. Ik vind dit eerste jaar heel bijzonder, er gebeurt zo veel en ze wordt al best groot. Soms kijk ik naar haar en dan denk ik, wat gaat het toch snel.
Soms lijkt het alweer zo lang geleden dat ik nog met haar vader samen was, terwijl ik een jaar geleden hoogzwanger me aan het losmaken was van deze man. Er is zoveel gebeurd in de tussentijd, bijna niet te geloven dat er nog maar een jaar voorbij is.
Ik vond het fijn om als het ware mezelf terug te vinden in kleine dingen, er was zoveel dat we op een gegeven moment op zijn manier deden. Dat sloop er echt in. Heel vaak maakte hij ergens een punt van en ik dacht dan, nou daar kom ik later op een rustig moment wel op terug. Maar dan gebeurde het volgende al weer. Ik kon het niet meer bijhouden. Dat is dan ook waardoor ik over me heen liet lopen. Ik kreeg de kans niet meer, maar was alweer met het volgende probleem bezig.
Soms als ik me afvraag hoe ik dingen anders had moeten aanpakken weet ik het ook allemaal niet. Je kunt ook steeds kwaad zijn omdat je wilde dat je de zaken anders aanpakte, maar daar kom je op den duur ook niet verder mee. Ik ben wel een tijd boos op alles en mezelf geweest voor de situatie waar ik middenin zat.
Dan kom ik nu, uiteindelijk op de gedachte uit dat het goed is zo. Als er maar iets anders was geweest was ik nu niet de moeder van dit geweldige meisje. Het klinkt een beetje simpel maar het is een gedachte waar ik mezelf goed mee kan troosten.
Ik vond mezelf terug in het genieten van de kleine dingen van het leven. Waar ik eerst geen tijd voor had om bij stil te staan.
Ik leefde in deze relatie van dag tot dag. Dat ken je wel. Hoe is de sfeer, wat is zijn bui. Wat is er nu weer aan de hand. Er was ook veel tegenslag te verwerken.
Nu kijk ik vooruit. Ik studeer, ik spaar. Ik ben bezig met de toekomst van mijn kind, met de dingen die ik zelf graag wil doen. Ik doe waar ik zin in heb, spreek af met vrienden, zonder gedoe.
Ik moest er echt aan wennen, aan het leven zonder de constante stress. Dat merkte ik dus later pas. Ik zat bij de huisarts voor controle van de zwangerschap en ik had klachten die te maken hadden met overspannen zijn.
Maar dit jaar is heel mooi geweest. Ik heb zo veel geleerd en herontdekt, ik vind het moeilijk om dit uit te leggen in voorbeelden.
Is het jouw mobiel waar hij op kijkt wie er gebeld heeft? Is dat wat je bedoelt met het controleren? Ik ken dat wel, in elk geval dat wantrouwende en dat hij altijd bang is dat er achter zijn rug om allerlei dingen gaande zijn. Vervelend is dat want het kost zo veel energie, om iets wat er helemaal niet is. Ik dacht altijd dat dit soort dingen uit onzekerheid misschien gebeurden. Maar ik begrijp het eigenlijk nog steeds niet als ik erover nadenk.
Op den duur heb je echt geen zin meer om je te gaan verdedigen. Dan heb je echt dat gevoel dat je samen met iemand leeft, die jou dus helemaal niet kent.
Het is voor mij goed om hier over na te denken, er zijn nog veel dingen waar ik nog mee in het reine moet komen.
Veel liefs!
Ik ga weer naar mn bed, welterusten.
zaterdag 16 december 2006 om 08:16
Lieve Iseo,Ik kon even niet schrijven want manlief heeft vrij, hij kwam donderdag ochtend thuis met de mededeling ik heb nu weekeinde, pfff als of daar op zit te wachten. En nu al helemaal niet. Gister haalde hij mij op vanuit mijn werk. Hij rook al weer naar alcohol, hij had maar 1 biertje gehad maar toen we thuis waren en ik hem hoorde slissen waren het er vast wel meer dan 1. Ik heb er maar niets van gezegd want we hadden visite. Nou toen die weg waren kreeg ik op mijn kop dat ik niet gezellig ben en niet aardig ben tegen de visite. Ik ben me van geen kwaad bewust. Hij was al wat kortaf in de auto en in de keuken snauwde hij me ook alleen keer toe maar dan met het excuus dat hij hoofdpijn had. Ik moet zeggen dat ik me redelijk sterk heb gehouden, normaal als hij me negeert of me niet de moeite waard vind om met me te praten (altijd dus) krijg ik zo’n naar gevoel ik mijn lijf en in mij onder buik. Nu had ik dat ook wel iets maar niet zo erg. Het leek er meer op dat het me niet meer zo heelveel uitmaakte wat hij nou deed of zei want het is toch nooit goed. Ook dacht er aan dat ik nu wel heel snel een ander huisje moet zoeken want deze man is gewoon niet goed wijs. Ik heb hem dat ook verteld en hem ook (nogmaals) gezegd dat ik er geen zin meer in heb op deze manier. Daar antwoordde hij op, dan weet je wat je te doen staan. Waar ik vervolgens weer op zei dat ik dat inderdaad weet. Heb hem hierna maar links laten liggen, die strijd en mezelf verdedigen waarvoor doe ik het eigenlijk?En weetje wat het ergst is. Ik had zelfs gisteren overdag nog even gedacht vannacht misschien is het allemaal niet zo erg als ik iets sterker word en verander misschien kunnen we het dan redden. Nu ik zie wat ik zo schrijf vind ik het te belachelijk, ik moet niet veranderen maar hij waar heb ik het over. Maar begrijp je, ik had waarschijnlijk even een zwak moment en probeerde weer ergens een beetje hoop vandaan te halen. Ik wilde het gisteravond nog gezellig maken ik had een leuke dag gehad op het werk en heb besloten weer een opleiding te gaan doen. In mijn enthousiasme van het besluit heb ik me dus even laten gaan en ik ben weer zwaar teleurgesteld.
zaterdag 16 december 2006 om 08:30
Hoe ver wil je het laten komen? Hoe weinig zelfrespect heb je om je dit te laten gebeuren? Denk je nou werkelijk dat je kinderen beter af zijn in een gezin waar de spanning te snijden is en waar de vader niet respectvol met de moeder omgaat (lekker voorbeeld trouwens!). Pak je spullen en ga er vandoor. Je laat verdorie toch niet je leven (en die van je kinderen!) vergallen door een vent??
zaterdag 16 december 2006 om 08:39
Ik moest even stoppen ik dacht dat hij eraan kwam. Hij heeft dus totaal geen interesse en heeft zelfs niet gevraagd naar het hoe en wat van de opleiding. Ja alleen hoeveel het kost en dat niet van is om te betalen. Nou ja steun zal ik wel niet van hem moeten verwachten op welke manier dan ook. Ik ben het zo zat,maar ook ben ik mezelf zo zat, telkens als ik weer wat hoop heb of kracht voel word dat weer door hem de grond in getrapt. Ik kan dus beter helemaal niet nadenken over mijn relatie en de hoop op beter. Ik moest gisteravond nog een mailtje de deur uitdoen i.v.m. die opleiding, hij wilde weten naar wie ik mailde en waarom. Ik raakte een beetje geïrriteerd want verdorie nergens geen interesse in en dat wel. Dus ik zeg hem er wat van en dan draait hij de rollen om, ja jij controleert mij altijd. Tuurlijk doe ik dat, man ik hoop nu gewoon dat hij dingen doet die niet door de beugel kunnen of als ik thuis kom dat hij in huis ligt met een andere vrouw dan heb ik een reden (die hij kan begrijpen) om weg te gaan. Nou ja ik hoop dat we het weekeinde rustig houden. Hoe is het met jou? Ik vind het zo knap hoe je het hebt aangepakt en hoe je nu bezig bent met je dochter. Het verhaal wat je nu ook weer schrijft is zo herkenbaar, dat de ruzie volgen en je geen tijd hebt om ze op te lossen omdat de ander zich al weer aankondigt. En dat je jezelf troost met de gedachte dat het goed is en je nu je kleine meisje is toch ook zo. Dat doe ik ook met mij kinderen, ik zou ze voor geen goud willen missen. En het klinkt misschien cliché je komt ergens sterker uit dan je er in gaat. Ik vind het nu iets te eng, ik heb het gevoel dat hij er elk moment naar bededen kan komen. Ik stop nu maar en zal een ander moment verder schrijven. Tot snel Liefs Klara
zaterdag 16 december 2006 om 09:16
Hoi SilvieJe hebt helemaal gelijk maar waar ga je zo snel naar toe. Het duurt wel even voordat ik een huisje heb. En tot die tijd zal ik hier moeten blijven en zullen mijn gevoelens ook blijven door gaan. De ene keer heb ik hoop, de andere keer ben ik boos. Tuurlijk hoop ik dat, dat mijn gevoelens in balans komen.
zaterdag 16 december 2006 om 09:40
Hoi Klara,
Ik heb je topic met veel verbijstering gelezen.
Wat deze man doet is echt niet normaal hoor!!
Denk niet dat het allemaal wel meevalt, want dit valt echt onder geestelijke mishandeling.
Misschien dat je op dit punt nog niet zo goed weet waar je naartoe moet, en het allemaal maar rustig bekijkt en de schijn probeert op te houden. Maar vergeet niet dat je kinderen hebt! Die kun je dit niet langer aandoen.
Bel de gemeente, vriendinnen, familie, ga op internet zoeken naar huurwoningen. Zorg dat je daar binnen enkele dagen weg bent, heb zelfrespect. En als jij je verhaal vertelt dan helpen mensen je echt wel!
Ik werk zelf in het onderwijs en ik weet hoeveel dit soort situaties met kinderen kan doen. Ze worden voor het leven getekend.
Tip: Als je niet wilt dat hij kan zien op welke sites je hebt gekeken.
Ga je in de menubalk naar:
- Extra
- Internet-opties
- Algemeen
- Geschiedenis wissen
Heel veel sterkte! *;
Ik heb je topic met veel verbijstering gelezen.
Wat deze man doet is echt niet normaal hoor!!
Denk niet dat het allemaal wel meevalt, want dit valt echt onder geestelijke mishandeling.
Misschien dat je op dit punt nog niet zo goed weet waar je naartoe moet, en het allemaal maar rustig bekijkt en de schijn probeert op te houden. Maar vergeet niet dat je kinderen hebt! Die kun je dit niet langer aandoen.
Bel de gemeente, vriendinnen, familie, ga op internet zoeken naar huurwoningen. Zorg dat je daar binnen enkele dagen weg bent, heb zelfrespect. En als jij je verhaal vertelt dan helpen mensen je echt wel!
Ik werk zelf in het onderwijs en ik weet hoeveel dit soort situaties met kinderen kan doen. Ze worden voor het leven getekend.
Tip: Als je niet wilt dat hij kan zien op welke sites je hebt gekeken.
Ga je in de menubalk naar:
- Extra
- Internet-opties
- Algemeen
- Geschiedenis wissen
Heel veel sterkte! *;
zaterdag 16 december 2006 om 10:17
Lieve Klara, als je woonruimte werkelijk de enige reden is om bij hem te blijven is dan lijkt me dat daar ook wel een oplossing voor komt. Je hebt vast wel vrienden/familie of inderdaad via het internet wat huren. Ik snap ook wel dat je hoop hebt en dat je een relatie niet zomaar stopt maar dat je bijna zit te wachten op een misstap.... Ook dan zit je met het zelfde probleem hoor. Laat je kinderen niet voor de rest van hun leven beschadigd raken door 'woningnood'. Je verdiend echt een betere vent! Hoe lang denk je hier nog mee door te gaan? Je bent zelf ook een mens hoor, niet een 'slaaf' van je partner.
zaterdag 16 december 2006 om 10:29
Hoi Klara, ook ik heb met verbijstering jou verhaal gelezen, die man is jou en je kids niet waard, en zolang je langer bij hem blijft neem je jezelf en zeer zeker de kids in de maling. Iedere dag in spanning leven is niet gezond, hoe hard je ook je best doet, hij vind altijd wel iets wat je niet goed doet ( in zijn ogen).
Het is de moeilijkste stap die er is maar kap er mee, succes!!
Het is de moeilijkste stap die er is maar kap er mee, succes!!
zaterdag 16 december 2006 om 11:44
Als straks het moment daar is dat ze vertrekt met haar kindjes, zal ze een hoop te verduren krijgen. Dan moet je sterk in je schoenen staan en precies weten wat je doet en waarom.
Zolang je tussen hoop en verdriet zweeft is het echt moeilijk om zo een ingrijpende stap te nemen.
Ik ben het helemaal met jullie eens dat ze weg moet bij deze man, en zeker in het belang van haar kinderen. En daar is ze ook naar op weg denk ik. Ze heeft nu vooral ook steun nodig om alles op een rij te zetten zodat ze sterk kan zijn als het er op aan komt.
Als ze niet zeker van haar keuze is wordt het echt een nare situatie, en dat kan ik vertellen uit eigen ervaring.
Lieve Klara, ik heb nu niet veel tijd want ik moet weg, maar ik begrijp hoe dit voor jou moet zijn. Ze hebben wel gelijk, deze man verdient je niet. Ik hoop dat je bij iemand terecht kunt, als een huurhuis te lang op zich laat wachten. Misschien kun je in je omgeving al iemand in vertrouwen nemen? Heel veel liefs!! *;
Zolang je tussen hoop en verdriet zweeft is het echt moeilijk om zo een ingrijpende stap te nemen.
Ik ben het helemaal met jullie eens dat ze weg moet bij deze man, en zeker in het belang van haar kinderen. En daar is ze ook naar op weg denk ik. Ze heeft nu vooral ook steun nodig om alles op een rij te zetten zodat ze sterk kan zijn als het er op aan komt.
Als ze niet zeker van haar keuze is wordt het echt een nare situatie, en dat kan ik vertellen uit eigen ervaring.
Lieve Klara, ik heb nu niet veel tijd want ik moet weg, maar ik begrijp hoe dit voor jou moet zijn. Ze hebben wel gelijk, deze man verdient je niet. Ik hoop dat je bij iemand terecht kunt, als een huurhuis te lang op zich laat wachten. Misschien kun je in je omgeving al iemand in vertrouwen nemen? Heel veel liefs!! *;
zaterdag 16 december 2006 om 13:19
jeetje wat een verhaal! ik heb zelf totaal geen ervaring met een dergelijke situatie, maar wat zal het moeilijk zijn! Ik krijg er echt de kriebels van om de manier waarop je man psychologische spelletjes met je speelt.. bah. Het is natuurlijk simpel om te zeggen: pak je spullen en ga. Maar zo makkelijk is het natuurlijk niet. hij zal nooit verwachten dat je echt weggaat, omdat hij waarschijnlijk denkt dat jij het zelf toch niet kan redden zonder hem.
Als je bij hem weggaat zal hij vermoedelijk ook veel dingen tegen je gaan gebruiken om jou in een kwaad daglicht te zetten. Want zo zijn zulke mannen wel.
Ik wens je enorm veel sterkte toe, en zorg ervoor dat je heel sterk in je schoenen staat als je daadwerkelijk bij hem weggaat. Zijn gemene woorden en acties moet je dan echt kunnen negeren en absoluut de eer aan jezelf houden! Bereid alles zorgvuldig voor, regel je financien, zorg dat je belangrijke zaken goed op orde hebt voor je gaat. Je bent een goede moeder en zeker de moeite waard; je redt het echt wel en zonder hem zul je veel gelukkiger zijn! *; ik wens je het beste
Als je bij hem weggaat zal hij vermoedelijk ook veel dingen tegen je gaan gebruiken om jou in een kwaad daglicht te zetten. Want zo zijn zulke mannen wel.
Ik wens je enorm veel sterkte toe, en zorg ervoor dat je heel sterk in je schoenen staat als je daadwerkelijk bij hem weggaat. Zijn gemene woorden en acties moet je dan echt kunnen negeren en absoluut de eer aan jezelf houden! Bereid alles zorgvuldig voor, regel je financien, zorg dat je belangrijke zaken goed op orde hebt voor je gaat. Je bent een goede moeder en zeker de moeite waard; je redt het echt wel en zonder hem zul je veel gelukkiger zijn! *; ik wens je het beste
maandag 18 december 2006 om 11:32
Lieve Klara, hoe gaat het met je? Hoe is het dit weekend gegaan?
Ik hoop dat het een beetje lukt om je gedachten op een rij te zetten.
Je schreef dat je denkt dat je maar beter niet kan nadenken over je relatie en de hoop op beter. Ik denk ook niet dat het beter zal worden, tenzij er een hoop werk door vooral je man verzet wordt. Maar wees niet teleurgesteld in jezelf! Probeer je teleurstelling om te zetten in daadkrachtig handelen. Binnenshuis zal het heel moeilijk zijn om uit de bekende patronen te breken, maar daarbuiten kun je al het een en ander regelen. Daar kun je ook weer kracht uit putten.
Ik weet dat je heel erg met je zelf in de knoop kan zitten, omdat je het gevoel hebt dat je dingen laat gebeuren die je afkeurt. Het is zo naar dat elke keer als er iets leuks voor jou is, zoals nu met je opleiding, er weer bijna meteen iets vervelends gebeurd. Ik denk ook dat je man het erg moeilijk vind dat jij dingen voor jezelf doet, zoals je verder ontwikkelen, groeien. Mischien anders onbewust, zal hij je toch tegenwerken.
Anders was hij wel geinteresseerd geweest in deze kans voor jou.
Je verdient echt zo veel beter!
En je komt hier zeker sterker uit!! Dat is echt zeker! Ik denk dat je nu in een soort tussenperiode zit. Je bent de balans aan het opmaken, je ziet hoeveel je er hebt ingestopt en wat je terugkrijgt. Je ziet waar de mogelijkheden eventueel nog liggen. En je ziet hoe het ook steeds erger kan worden. Ik denk dat het ook ineens snel kan gaan. Soms kan je inderdaad zitten wachten op een goede reden om te vertrekken, door iets wat hij doet zoals als je hem zou betrappen met een andere vrouw. Maar vergeet niet dat je met zo een gedachte een reden zoekt die voor hem genoeg zou zijn om te vertrekken, snap je wat ik bedoel? Alsof hij dan pas zou snappen waarom je het recht hebt om te gaan.
Terwijl er al genoeg gebeurd is waarom jij eigenlijk uit deze relatie zou moeten stappen. Het belangrijkste is nog steeds denk ik, dat deze man geen vriend is zoals je een vriend kan zijn, en dat het niet goed is voor je kinderen.
Ik wens je een beetje rust voor jezelf om terug te kunnen kijken, en daarna naar de toekomst zoals jij die graag ziet.
Liefs!!
Ik hoop dat het een beetje lukt om je gedachten op een rij te zetten.
Je schreef dat je denkt dat je maar beter niet kan nadenken over je relatie en de hoop op beter. Ik denk ook niet dat het beter zal worden, tenzij er een hoop werk door vooral je man verzet wordt. Maar wees niet teleurgesteld in jezelf! Probeer je teleurstelling om te zetten in daadkrachtig handelen. Binnenshuis zal het heel moeilijk zijn om uit de bekende patronen te breken, maar daarbuiten kun je al het een en ander regelen. Daar kun je ook weer kracht uit putten.
Ik weet dat je heel erg met je zelf in de knoop kan zitten, omdat je het gevoel hebt dat je dingen laat gebeuren die je afkeurt. Het is zo naar dat elke keer als er iets leuks voor jou is, zoals nu met je opleiding, er weer bijna meteen iets vervelends gebeurd. Ik denk ook dat je man het erg moeilijk vind dat jij dingen voor jezelf doet, zoals je verder ontwikkelen, groeien. Mischien anders onbewust, zal hij je toch tegenwerken.
Anders was hij wel geinteresseerd geweest in deze kans voor jou.
Je verdient echt zo veel beter!
En je komt hier zeker sterker uit!! Dat is echt zeker! Ik denk dat je nu in een soort tussenperiode zit. Je bent de balans aan het opmaken, je ziet hoeveel je er hebt ingestopt en wat je terugkrijgt. Je ziet waar de mogelijkheden eventueel nog liggen. En je ziet hoe het ook steeds erger kan worden. Ik denk dat het ook ineens snel kan gaan. Soms kan je inderdaad zitten wachten op een goede reden om te vertrekken, door iets wat hij doet zoals als je hem zou betrappen met een andere vrouw. Maar vergeet niet dat je met zo een gedachte een reden zoekt die voor hem genoeg zou zijn om te vertrekken, snap je wat ik bedoel? Alsof hij dan pas zou snappen waarom je het recht hebt om te gaan.
Terwijl er al genoeg gebeurd is waarom jij eigenlijk uit deze relatie zou moeten stappen. Het belangrijkste is nog steeds denk ik, dat deze man geen vriend is zoals je een vriend kan zijn, en dat het niet goed is voor je kinderen.
Ik wens je een beetje rust voor jezelf om terug te kunnen kijken, en daarna naar de toekomst zoals jij die graag ziet.
Liefs!!
maandag 18 december 2006 om 16:40
Hoi Iseo, Ik ben totaal gebroken en weet dat ik uit deze situatie weg moet. Dit weekeinde weer ruzie gehad en dat lag natuurlijk weer aan mij. Ik ben maar een zeur en dram altijd ergens over. Hij heeft verteld hoe hij over me denkt ten opzichte van anderen. Er klopt helemaal niets van zijn verhaal maar stom genoeg ga je toch nog aan jezelf twijfelen. IK kan er met mijn hoofd niet bij dat je eigen partner zo over je kan denken en dn zelf niet denk ik maak een einde aan de relatie. Ik heb hem gezegd dat ik het gevoel heb dat hij me bewust aan het klein houden is. Ach ja hier kan hij natuurlijk toch niets mee. Ik heb zelfs de woningbouw gebeld om te vragen of het niet mogelijk is voor een urgentie en ik werd direct terug gebeld dat ze iets voor me hadden. Helaas was de huur te hoog dus dat is geen optie. Ik me ook op andere huizen in laten schrijven en dus is het afwachten daarop. Morgen ga ik een afspraak maken met een advocaat om mijn angsten en mijn mogelijkheden mee te bespreken wat betreft een scheiding. Ik trek het niet meer en ben vooral erg verbaast over hoe iemand me zo kan laten breken. Ik schrijf dit even snel, ben op mijn werk, weet niet of de computer het thuis doet. Hoe is het met jou? Heb je een leuk weekeinde gehad? We blijven toch nog wel schrijven?Liefs Klara
maandag 18 december 2006 om 17:47
lieve klara,
ik herken heel erg veel van mezelf in jou gevoel. ook ik heb zo gezeten.
mijn ex was/is een alcohollist. hij had een kwaaie dronk. ook ik zat altijd in de angst als hij thuis kwam voor in wat voor bui hij zou zijn. hij was ook verschrikkelijk jaloers en controleerde me. hij ging heel erg ver. ik werd dagelijks uitgescholden en ik kon echt niks goed doen. ik werd gekleineerd, kreeg spullen waaronder bierflessen naar me gesmeten, sex tegen mijn wil in, heb met hem gevochten, was gedwongen om bij hem in de auto te stappen na een krat bier op te hebben uit angst voor een woedeuitbarsting, ben met de dood bedreigd waar onderanderen mijn kinderen bij waren en zo nog een hele was lijst. ik kon er ook niet tegen. ook mijn kinderen vooral mijn zoon moest het ontgelden. ik zal je de details besparen. hij is nu bijna 6 en heeft er 4,5 jaar in die ellende gezeten. hij is door alles getraumatiseert geraakt en heeft nu hulp nodig. mijn dochtertje, net 3 geworden, heeft er minder van mee gekregen.
ik heb zo vaak gedacht dat de enigste uit weg zou zijn als hij dood zou gaan of ik. heb mezelf menig nachten in slaap gehuild.
ik durfde niet bij mijn ex weg. ik was doodsbang voor de gevolgen daarvan. ik heb hem anderhalf jaar geprobeert zo ver te krijgen dat hij zelf weg wilde. ik gaf hem geen sex meer, niet vrijwillig in elk geval en liefde voelde ik niet meer en kon ik dus ook niet meer geven. na anderhalf jaar kon hij daar niet meer tegen en ging zelf weg.
ik ben ook bij woningbouwen geweest maar hier geld de regel dat een scheiding geen rede is voor urgentie. hoe ik daar ook heb zitten huilen.
nu ben ik ruim een jaar verder en we zijn weer redelijk gelukkig. we zijn eruit gekomen en hoeven nooit meer mee te maken wat we meegemaakt hebben.
ook ons is het gelukt. als ik het kan, kan jij het ook! ik dacht echt dat ik DE persoon op aarde was die nooit van haar ex af zou kunnen komen. heb zelfs af en toe aan zelfmoord gedacht maar mijn kinderen hebben mij op de been gehouden. wilde hun niet achter laten. ik zag geen uitweg. maar hij is er gekomen. ook voor jou zal die uitweg er komen!!! vertrouw daarop.
je krijgt de antwoorden vanzelf hoe je alles het beste aan kan pakken. luister naar het stemmetje diep in je. die zal je hier doorheen helpen. vertrouw daar op!!!
heel veel sterkte
ik herken heel erg veel van mezelf in jou gevoel. ook ik heb zo gezeten.
mijn ex was/is een alcohollist. hij had een kwaaie dronk. ook ik zat altijd in de angst als hij thuis kwam voor in wat voor bui hij zou zijn. hij was ook verschrikkelijk jaloers en controleerde me. hij ging heel erg ver. ik werd dagelijks uitgescholden en ik kon echt niks goed doen. ik werd gekleineerd, kreeg spullen waaronder bierflessen naar me gesmeten, sex tegen mijn wil in, heb met hem gevochten, was gedwongen om bij hem in de auto te stappen na een krat bier op te hebben uit angst voor een woedeuitbarsting, ben met de dood bedreigd waar onderanderen mijn kinderen bij waren en zo nog een hele was lijst. ik kon er ook niet tegen. ook mijn kinderen vooral mijn zoon moest het ontgelden. ik zal je de details besparen. hij is nu bijna 6 en heeft er 4,5 jaar in die ellende gezeten. hij is door alles getraumatiseert geraakt en heeft nu hulp nodig. mijn dochtertje, net 3 geworden, heeft er minder van mee gekregen.
ik heb zo vaak gedacht dat de enigste uit weg zou zijn als hij dood zou gaan of ik. heb mezelf menig nachten in slaap gehuild.
ik durfde niet bij mijn ex weg. ik was doodsbang voor de gevolgen daarvan. ik heb hem anderhalf jaar geprobeert zo ver te krijgen dat hij zelf weg wilde. ik gaf hem geen sex meer, niet vrijwillig in elk geval en liefde voelde ik niet meer en kon ik dus ook niet meer geven. na anderhalf jaar kon hij daar niet meer tegen en ging zelf weg.
ik ben ook bij woningbouwen geweest maar hier geld de regel dat een scheiding geen rede is voor urgentie. hoe ik daar ook heb zitten huilen.
nu ben ik ruim een jaar verder en we zijn weer redelijk gelukkig. we zijn eruit gekomen en hoeven nooit meer mee te maken wat we meegemaakt hebben.
ook ons is het gelukt. als ik het kan, kan jij het ook! ik dacht echt dat ik DE persoon op aarde was die nooit van haar ex af zou kunnen komen. heb zelfs af en toe aan zelfmoord gedacht maar mijn kinderen hebben mij op de been gehouden. wilde hun niet achter laten. ik zag geen uitweg. maar hij is er gekomen. ook voor jou zal die uitweg er komen!!! vertrouw daarop.
je krijgt de antwoorden vanzelf hoe je alles het beste aan kan pakken. luister naar het stemmetje diep in je. die zal je hier doorheen helpen. vertrouw daar op!!!
heel veel sterkte
maandag 18 december 2006 om 17:50
