Relaties
alle pijlers
Hij wil niet samenwonen, maar wel afhankelijk zijn
zondag 28 oktober 2007 om 10:23
Hallo,
Mijn vriend en ik wonen niet samen. Ik woon anti-kraak in Midden Nederland en mijn vriend woont 200 km ver weg. Samenwonen vind ik nu nog geen goed idee. Doordat ik officieel ook in dezelfde gemeente als mijn vriend woon (ik heb een eigen kamer waar ik ook huur voor betaal, dus in feite heb ik nu dubbele huur) heb ik grote kans dat ik tussen nu en binnenkort woonruimte via de woningcorporatie kan krijgen. Omdat dit ontzettend ver weg is. Zodra ik reageer ben ik tweede of eerste die in aanmerking komt.
Ik sta als eenpersoonshuishouden ingeschreven, maar wat ik kan krijgen is bijna net zo groot als een kleine eengezinswoning, echter betreft het altijd een flat. (60 vierkante meter)
Mijn vriend heeft een uitkering, maar doordat hij niet meewerkt aan zijn reintegratie loopt hij het risico om zijn uitkering te verliezen. Hij heeft al 8 jaar een bijstandsuitkering en nauwelijks werkervaring. Zijn oorspronkelijke studie heeft hij nooit iets mee gedaan en de richting die hij uit wil is een totale ommezwaai. Maar dat lukt eigenlijk niet. Hij wil als bedrijfsleider op een boerderij gaan werken, maar de eigenaresse heeft nog een boerderij in Frankrijk en kan niemand in dienst nemen. Nu vertrouw ik haar ook niet zo en heb ik het idee dat hij aan het lijntje gehouden wordt. In feite wil hij daar gaan werken met behoud van uitkering, maar de sociale dientst werkt niet mee. Nu heb ik heel vaak gezegd dat het ontzettend naief is om te denken dat zij dat gaan doen. Intussen word hij een reintegratie traject in gestuurd waar hij niks mee kan en eist hij eigenlijk om accoord te gaan met zijn plan.
Doordat ik mijn mening vertel vind hij dat ik niet achter hem sta, maar dat doe ik juist wel. Als het lukt vind ik het namelijk fantastisch!!!
Zodra hij zijn uitkering kwijt raakt wil hij graag op mijn kamer gaan wonen. Zolang ik nog geen vaste woonruimte heb, heb ik daar geen problemen mee. Die kamer moet ik toch betalen omdat ik dat adres echt nodig heb. Zodra ik wel vaste woonruimte heb wil hij niet samenwonen want hij is bang dat hij tegen de muren oploopt. Hij vind alles wat ik kan krijgen te klein! Zijn voorstel is dat hij in mijn anti-kraak kamer gaat wonen en dat ik zijn huur en zijn levensonderhoud moet gaan betalen. Als dit pand ophoudt wil hij door naar de volgende anti-kraak kamer.
De keuze om te gaan voor vaste woonruimte heb ik zelf gemaakt. Ik trek het niet meer om op deze manier te wonen en te leven. Er was nooit een andere keus. Nu kan ik de stap maken wil ik het doen. Mijn vriend staat daar niet achter. Het is namelijk alleen een oplossing voor mijzelf. Het liefst modddert hij op deze manier verder.
Echt definitief een punt achter mijn relatie zetten kan ik (nog) niet. Op dit moment zit ik in een overgangsfase. Ik ben bezig om voor mijzelf te kiezen, maar ik ben er praktisch gezien nog niet. Toch ben ik bezig om mijn eigen leventje hier op te bouwen, in plaats van half hier en half daar!
Bovendien zit ik nog met sociale en emotionele problemen als gevolg van jarenlang op deze manier door te gaan. Ik merk dat ik aan het afglijden ben. Zodra mijn vriend bij mij is merk ik dat ik de kans niet krijg om af te glijden.
Ik merk dat ik alles erg lastig vind om mee om te gaan.
Mijn vriend en ik wonen niet samen. Ik woon anti-kraak in Midden Nederland en mijn vriend woont 200 km ver weg. Samenwonen vind ik nu nog geen goed idee. Doordat ik officieel ook in dezelfde gemeente als mijn vriend woon (ik heb een eigen kamer waar ik ook huur voor betaal, dus in feite heb ik nu dubbele huur) heb ik grote kans dat ik tussen nu en binnenkort woonruimte via de woningcorporatie kan krijgen. Omdat dit ontzettend ver weg is. Zodra ik reageer ben ik tweede of eerste die in aanmerking komt.
Ik sta als eenpersoonshuishouden ingeschreven, maar wat ik kan krijgen is bijna net zo groot als een kleine eengezinswoning, echter betreft het altijd een flat. (60 vierkante meter)
Mijn vriend heeft een uitkering, maar doordat hij niet meewerkt aan zijn reintegratie loopt hij het risico om zijn uitkering te verliezen. Hij heeft al 8 jaar een bijstandsuitkering en nauwelijks werkervaring. Zijn oorspronkelijke studie heeft hij nooit iets mee gedaan en de richting die hij uit wil is een totale ommezwaai. Maar dat lukt eigenlijk niet. Hij wil als bedrijfsleider op een boerderij gaan werken, maar de eigenaresse heeft nog een boerderij in Frankrijk en kan niemand in dienst nemen. Nu vertrouw ik haar ook niet zo en heb ik het idee dat hij aan het lijntje gehouden wordt. In feite wil hij daar gaan werken met behoud van uitkering, maar de sociale dientst werkt niet mee. Nu heb ik heel vaak gezegd dat het ontzettend naief is om te denken dat zij dat gaan doen. Intussen word hij een reintegratie traject in gestuurd waar hij niks mee kan en eist hij eigenlijk om accoord te gaan met zijn plan.
Doordat ik mijn mening vertel vind hij dat ik niet achter hem sta, maar dat doe ik juist wel. Als het lukt vind ik het namelijk fantastisch!!!
Zodra hij zijn uitkering kwijt raakt wil hij graag op mijn kamer gaan wonen. Zolang ik nog geen vaste woonruimte heb, heb ik daar geen problemen mee. Die kamer moet ik toch betalen omdat ik dat adres echt nodig heb. Zodra ik wel vaste woonruimte heb wil hij niet samenwonen want hij is bang dat hij tegen de muren oploopt. Hij vind alles wat ik kan krijgen te klein! Zijn voorstel is dat hij in mijn anti-kraak kamer gaat wonen en dat ik zijn huur en zijn levensonderhoud moet gaan betalen. Als dit pand ophoudt wil hij door naar de volgende anti-kraak kamer.
De keuze om te gaan voor vaste woonruimte heb ik zelf gemaakt. Ik trek het niet meer om op deze manier te wonen en te leven. Er was nooit een andere keus. Nu kan ik de stap maken wil ik het doen. Mijn vriend staat daar niet achter. Het is namelijk alleen een oplossing voor mijzelf. Het liefst modddert hij op deze manier verder.
Echt definitief een punt achter mijn relatie zetten kan ik (nog) niet. Op dit moment zit ik in een overgangsfase. Ik ben bezig om voor mijzelf te kiezen, maar ik ben er praktisch gezien nog niet. Toch ben ik bezig om mijn eigen leventje hier op te bouwen, in plaats van half hier en half daar!
Bovendien zit ik nog met sociale en emotionele problemen als gevolg van jarenlang op deze manier door te gaan. Ik merk dat ik aan het afglijden ben. Zodra mijn vriend bij mij is merk ik dat ik de kans niet krijg om af te glijden.
Ik merk dat ik alles erg lastig vind om mee om te gaan.
zondag 28 oktober 2007 om 10:28
JoJootjes, met iemand die al 8 jaar van de bijstand leeft en ook niet van plan is daar verandering in te brengen, kun je toch geen toekomst opbouwen. Ik zou hem zeker niet gaan onderhouden als ik jou was, laat hem lekker zijn eigen boontjes doppen en zoek een vent die niet te lui is om te werken voor de kost, dit schiet toch niet op zo.
zondag 28 oktober 2007 om 10:37
Hier moet ik inderdaad ook ff op reageren... Het eerste wat in me opkomt is het woord 'profiteur'. Je vriend klinkt als iemand die geen verantwoordeljikheid kan of wil nemen voor zijn eigen leven. Als je al 8 jaar 'profiteert' van bijstand zit er ergens iets fout, en als je dan ook nog niet meewerkt aan je reïntegratie... Jezelf focussen op een plan wat zoveel onzekerheid meebrengt als hij doet getuigt van weinig realiteitszin. Evenals de veronderstelling dat als zijn plan niet lukt 'jij wel voor een dak boven zijn hoofd en voeding zorgt'. Je bent zn moeder niet! En al was je z'n moeder wél: zelfs voor een ouder houdt het op een gegeven moment op en moet een kind voor zichzelf leren zorgen! Hoe oud is je vriend ondertussen?
Je zegt dat je het gevoel hebt dat je aan het afglijden bent, en dat je daarom geen einde kan maken aan de relatie. Verder vertel je niet zo goed hoe en wat, maar één ding weet ik wel: aan deze jongen kan je jezelf niet optrekken! Je klinkt als een sterke meid die haar plannen en leven op orde heeft, en ik ben er van overtuigd dat jij het wel zou redden in je eentje! Wie weet hoe je jezelf verbaast als je jezelf helemaal op jezelf kan richten. Hoe heerlijk zou het niet zijn om een kerel te hebben die er (financieel) ook voor jou is in plaats van alleen andersom?!
Veel sterkte hoor hiermee!
Je zegt dat je het gevoel hebt dat je aan het afglijden bent, en dat je daarom geen einde kan maken aan de relatie. Verder vertel je niet zo goed hoe en wat, maar één ding weet ik wel: aan deze jongen kan je jezelf niet optrekken! Je klinkt als een sterke meid die haar plannen en leven op orde heeft, en ik ben er van overtuigd dat jij het wel zou redden in je eentje! Wie weet hoe je jezelf verbaast als je jezelf helemaal op jezelf kan richten. Hoe heerlijk zou het niet zijn om een kerel te hebben die er (financieel) ook voor jou is in plaats van alleen andersom?!
Veel sterkte hoor hiermee!
zondag 28 oktober 2007 om 10:39
quote:malu3 schreef op 28 oktober 2007 @ 10:28:
JoJootjes, met iemand die al 8 jaar van de bijstand leeft en ook niet van plan is daar verandering in te brengen, kun je toch geen toekomst opbouwen. Ik zou hem zeker niet gaan onderhouden als ik jou was, laat hem lekker zijn eigen boontjes doppen en zoek een vent die niet te lui is om te werken voor de kost, dit schiet toch niet op zo.Helemaal eens met Malu! Als ik heel eerlijk ben, was mijn eerste gedachte 'wat een uitvreter!'. Meid, kies voor iemand die jou ook iets te bieden heeft! (en nee, dan heb ik het niet alleen over geld!)
JoJootjes, met iemand die al 8 jaar van de bijstand leeft en ook niet van plan is daar verandering in te brengen, kun je toch geen toekomst opbouwen. Ik zou hem zeker niet gaan onderhouden als ik jou was, laat hem lekker zijn eigen boontjes doppen en zoek een vent die niet te lui is om te werken voor de kost, dit schiet toch niet op zo.Helemaal eens met Malu! Als ik heel eerlijk ben, was mijn eerste gedachte 'wat een uitvreter!'. Meid, kies voor iemand die jou ook iets te bieden heeft! (en nee, dan heb ik het niet alleen over geld!)
zondag 28 oktober 2007 om 10:46
Wauw lekker makkelijk zeg; 'als ik mijn omstandigheden verkloot, mag jij het gaan oplossen'
Net wat mijn voorgangers ook al zeggen; mijn eerste gedachten was ook; wat een profiteur!
Je geeft aan bezig te zijn voor jezelf te kiezen en ik begrijp dat dat een proces is, maar als ik jou was zal ik beginnen met jezelf een gelijkwaardige relatie te gunnen waarin je vriend hebt die zijn eigen boontjes dopt en reeel is en vooral geen profiteur....kortom dit is een goed begin om voor jezelf te kiezen en hem laten voor wat het is.
Gun jezelf een fijne en stabiele toekomst op alle vlakken!!
Net wat mijn voorgangers ook al zeggen; mijn eerste gedachten was ook; wat een profiteur!
Je geeft aan bezig te zijn voor jezelf te kiezen en ik begrijp dat dat een proces is, maar als ik jou was zal ik beginnen met jezelf een gelijkwaardige relatie te gunnen waarin je vriend hebt die zijn eigen boontjes dopt en reeel is en vooral geen profiteur....kortom dit is een goed begin om voor jezelf te kiezen en hem laten voor wat het is.
Gun jezelf een fijne en stabiele toekomst op alle vlakken!!
zondag 28 oktober 2007 om 10:51
Ik heb wel eens - zo ongeveer - in jouw schoenen gestaan. In eerste instantie koos ik er toen voor om inderdaad de partner te onderhouden. Maar - niet zo verwonderlijk - uiteindelijk kwam ik tot de slotsom dat ik inderdaad niet degene ben die voor het onderhoud van een partner (die-zo-graag-alles-wil-zoals-hij-het-droomt) kon blijven zorgen. Want juist doordat ik er was, kwam die partner ook niet verder. Gevolg: toch loslaten, maar zelf wel een heleboel jaren achterop geraakt zijn, door een blok aan mijn been.
Ik raad het je dus af, om je vriend te gaan onderhouden. Hij is volwassen. Hij maakt keuzes. Prima. Maar die keuzes kunnen beter gebaseerd zijn op een realistische kijk op de maatschappij, werk, inkomen en huisvesting. Hoe vervelend het ook is, maar we krijgen in dit leven de zaken niet precies zoals we ze dromen.
Ik raad het je dus af, om je vriend te gaan onderhouden. Hij is volwassen. Hij maakt keuzes. Prima. Maar die keuzes kunnen beter gebaseerd zijn op een realistische kijk op de maatschappij, werk, inkomen en huisvesting. Hoe vervelend het ook is, maar we krijgen in dit leven de zaken niet precies zoals we ze dromen.
zondag 28 oktober 2007 om 11:19
Je zegt dat je vriend voorkomt dat jij afglijd. Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd waarom jij denkt dat je zonder hem aan het afglijden bent en op welke manier hij voorkomt dat dit gebeurd.
Hij is namelijk zelf heel erg aan het afglijden. Hij heeft al 8 niet gewerkt en wil ook niet meewerken aan reïntegratie. Hij is zichzelf volkomen buiten de maatschappij aan het plaatsen.
Besef je wel dat als jij met zijn plannen meegaat, hij volledig afhankelijk van je wordt. Als hij eenmaal op jouw kamer woont en geen uitkering meer heeft dan kun je de relatie met hem bijna niet meer verbreken.
Doe je dat dan wel dan wordt hij een dakloze zwerver. Jij weet dat je niet zomaar aan een woning komt en wie wil er een kamer verhuren aan een werkloze zonder inkomen? Als je je zelf zolang buiten de maatschappij hebt geplaatst kom je ook echt niet zomaar aan een baantje, laat staan dat hij dat vol zou houden.
Dus meid rennen nu het nog kan. Nu heeft hij nog woonruimte en een uitkering en kan hij zich zelf redden. Maak hem nu duidelijk dat het ook de bedoeling is dat hij dat blijft doen. Dat hij dus mee moet gaan werken aan zijn reïntegratie of zelf de consequentie's gaat aanvaarden maar dat je niet wil dast hij een blok aan je been wordt.
Hij is namelijk zelf heel erg aan het afglijden. Hij heeft al 8 niet gewerkt en wil ook niet meewerken aan reïntegratie. Hij is zichzelf volkomen buiten de maatschappij aan het plaatsen.
Besef je wel dat als jij met zijn plannen meegaat, hij volledig afhankelijk van je wordt. Als hij eenmaal op jouw kamer woont en geen uitkering meer heeft dan kun je de relatie met hem bijna niet meer verbreken.
Doe je dat dan wel dan wordt hij een dakloze zwerver. Jij weet dat je niet zomaar aan een woning komt en wie wil er een kamer verhuren aan een werkloze zonder inkomen? Als je je zelf zolang buiten de maatschappij hebt geplaatst kom je ook echt niet zomaar aan een baantje, laat staan dat hij dat vol zou houden.
Dus meid rennen nu het nog kan. Nu heeft hij nog woonruimte en een uitkering en kan hij zich zelf redden. Maak hem nu duidelijk dat het ook de bedoeling is dat hij dat blijft doen. Dat hij dus mee moet gaan werken aan zijn reïntegratie of zelf de consequentie's gaat aanvaarden maar dat je niet wil dast hij een blok aan je been wordt.
zondag 28 oktober 2007 om 11:23
Jojootje, dit is idd een gevalletje van een profiterende luilak. Hoezo gaat hij op jouw kamer wonen als hij zijn uitkering kwijtraakt? Hoe zit dat dan met de vaste lasten, huur, gwl, eten drinken, de was doen, schoonmaken? Draai jij daar dan ook allemaal voor op? Ik zou hem daar helemaal niet laten wonen. Zet hem voor het blok, of je gaat nu realistisch keihard op zoek naar een baan of je kan het bekijken.Het is geen kind meer! Jij werkt toch ook voor je geld? De bijstand is er voor mensen die geen werk hebben maar die er wel keihard hun best voor doen om een baan te krijgen en dus ook maar tijdelijk gebruik maken van deze dienst. Blijkbaar vindt hij het geen probleem dat hij al 8 jaar op de zak van werkend NL teert en als hij kan overstappen op jouw zakken zal hij dat niet erg vinden. Maar dan durft hij ook nog eisen te stellen aan jouw woonruimte?? Dus je mag wel voor hem betalen maar je mag geen vast woning aannemen en gaan samenwonen? Meid alsjeblieft doe jezelf een lol en kies voor jezelf
zondag 28 oktober 2007 om 11:33
Ik ben inderdaad erg summier over mijn eigen achtergrond. Op dit moment ben ik aan het vechten tegen mijzelf. Ik trek de dingen echt niet meer. Hoe dat voelt kan ik niet anders omschrijven. Het is meer dan alleen de omstandigheden.
Ik ben erg lastig in het opbouwen van vriendschappen. Op zich maak ik erg makkelijk contact, maar de diepgang (die ik echt zo ontzettend graag wil, maar wat ik niet kan en dat maakt dat ik mij erg onmachtig voel) komt er maar niet. Er zijn iedere keer weer nieuwe vriendschappen aan de onderkant bijgekomen. Dit is de laatste jaren in het slop geraakt. Ook omdat het erg lastig om afspraken met mij te maken, ik weet niet waar ik de weekenden ben. Mijn vriend wil eigenlijk dat ik een leven daar opbouw, door hier mijn baan op te zeggen. Maar daar heb ik dan niks voorhanden. Dat maakt dat ik mij steeds eenzamer ben gaan voelen.
Op dit moment ben ik wel bezig mijn eigen sociale leven op te bouwen (voornamelijk via internet) maar dat gaat langzaam.
Mijn werk is het enige stabiele in mijn leven, het is echt mijn houvast. Het is voor hem niet voor te stellen dat ik mijn werk ontzettend leuk vind!
Afgelopen jaar stond mijn baan op het spel door mijn gedragsproblemen. Uiteindelijk is het allemaal wel goed gekomen. Hij heeft altijd geroepen dat ik mij moest laten ontslaan. Hierdoor is er emotioneel gezien al een breuk gekomen en vind ik hem steeds meer en meer een profiteur. Hier hebben we ook veel ruzie over de laatste tijd.
Ik weet wel dat het voor hem niet makkelijk is om aan werk te komen. Hij is erg langzaam, maar kan ontzettend veel en is ontzettend intelligent. Hij kan niet door middel van (werk)ervaring aantonen wat hij weet en wat hij kan.
Hij is 40 dus een volwassen man.
Ik ben erg lastig in het opbouwen van vriendschappen. Op zich maak ik erg makkelijk contact, maar de diepgang (die ik echt zo ontzettend graag wil, maar wat ik niet kan en dat maakt dat ik mij erg onmachtig voel) komt er maar niet. Er zijn iedere keer weer nieuwe vriendschappen aan de onderkant bijgekomen. Dit is de laatste jaren in het slop geraakt. Ook omdat het erg lastig om afspraken met mij te maken, ik weet niet waar ik de weekenden ben. Mijn vriend wil eigenlijk dat ik een leven daar opbouw, door hier mijn baan op te zeggen. Maar daar heb ik dan niks voorhanden. Dat maakt dat ik mij steeds eenzamer ben gaan voelen.
Op dit moment ben ik wel bezig mijn eigen sociale leven op te bouwen (voornamelijk via internet) maar dat gaat langzaam.
Mijn werk is het enige stabiele in mijn leven, het is echt mijn houvast. Het is voor hem niet voor te stellen dat ik mijn werk ontzettend leuk vind!
Afgelopen jaar stond mijn baan op het spel door mijn gedragsproblemen. Uiteindelijk is het allemaal wel goed gekomen. Hij heeft altijd geroepen dat ik mij moest laten ontslaan. Hierdoor is er emotioneel gezien al een breuk gekomen en vind ik hem steeds meer en meer een profiteur. Hier hebben we ook veel ruzie over de laatste tijd.
Ik weet wel dat het voor hem niet makkelijk is om aan werk te komen. Hij is erg langzaam, maar kan ontzettend veel en is ontzettend intelligent. Hij kan niet door middel van (werk)ervaring aantonen wat hij weet en wat hij kan.
Hij is 40 dus een volwassen man.
zondag 28 oktober 2007 om 11:36
zondag 28 oktober 2007 om 11:37
Huh hij is 40, zoals je hem beschrijft doet hij me meer denken aan een 18 jarige jongen die nog niet op eigen benen durft te staan of gewoon te lui is. Maar je komt over als een lieve intelligente maar helaas onzekere vrouw die heel goed voor zichzelf kan zorgen. Geef je baan niet op waar je zoveel plezier in hebt! Wat wil hij dan, gezellig samen in de bijstand gaan zitten? Je moet nu je grenzen trekken voor het letterlijk te laat is!
zondag 28 oktober 2007 om 11:40
Ik kan me niet voorstellen dat het lekker voelt om 8 jaar in de bijstand te zitten. Ja als hij perse piloot wil zijn en niks anders, dan vindt hij geen baan (noem maar even een stom voorbeeld). Maar als je werkloos bent zorg je dat je zo snel mogelijk een baan vindt, wat voor baan dan ook zodat je in je eigen onderhoud kan voorzien en vanaf daar ga je dan weer zoeken naar een leukere baan. Maar je moet er wel wat voor doen. Ik ben nog maar 23 maar ik werk al vanaf mijn 14e en ik vind onafhankelijk zijn van anderen een enorm groot goed! En zo zou het ook moeten zijn. Zodra jij je leven op de rails hebt en op 1 plek gevestigd bent zonder dit mega blok aan je been komen die vriendschappen vanzelf. Maar het is volgens mij echt tijd om deze grote baby los te laten!
zondag 28 oktober 2007 om 11:41
"Zijn voorstel is dat hij in mijn anti-kraak kamer gaat wonen en dat ik zijn huur en zijn levensonderhoud moet gaan betalen."
Leuke voorstel doet hij je.
Heeft hij lang moeten zoeken naar iemand die daar misschien wel intrapt (naar iemand als jij dus)
Ik zie nergens dat hij niet kan werken, maar wel zou willen, en wat hij wil is gelijk bedrijfsleider zijn, is dat realistisch?
hij kan zijn eigen leven niet eens leiden, hoe dan een bedrijf?
misschien is t een heel aardige jongen verder, maar geld in investeren is een heel andere zaak, lijkt me een bodemloze put
Leuke voorstel doet hij je.
Heeft hij lang moeten zoeken naar iemand die daar misschien wel intrapt (naar iemand als jij dus)
Ik zie nergens dat hij niet kan werken, maar wel zou willen, en wat hij wil is gelijk bedrijfsleider zijn, is dat realistisch?
hij kan zijn eigen leven niet eens leiden, hoe dan een bedrijf?
misschien is t een heel aardige jongen verder, maar geld in investeren is een heel andere zaak, lijkt me een bodemloze put
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 28 oktober 2007 om 11:42
JoJootje, je hebt een enorme user te pakken. Kies voor jezelf: jij hebt hem niet nodig om verder te komen. Als ik je verhaal lees denk ik juist dat jij de boel aardig op de rit aan het krijgen bent. Ga daarmee door. Ik denk dat je vriend alleen maar overtollige ballast is. Gebruik je energie voor jezelf meid!
Wat nou moeilijk voor hem om werk te vinden? Ja... eh moeilijk misschien om werk te vinden dat goed genoeg voor hem is... Laat je niks wijs maken. Hij laat graag anderen voor zich zorgen. Stop ermee diegene te zijn!
Wat nou moeilijk voor hem om werk te vinden? Ja... eh moeilijk misschien om werk te vinden dat goed genoeg voor hem is... Laat je niks wijs maken. Hij laat graag anderen voor zich zorgen. Stop ermee diegene te zijn!
zondag 28 oktober 2007 om 11:45
Zonder de praktische problemen hebben we het heel goed met elkaar. We hebben dezelfde brede interesses en staan (op dit punt na) op dezelfde manier in het leven, in wat wij belangrijk vinden etc.
Hij is echt heel lief en zorgzaam en wij houden echt heel veel van elkaar.
Ik weet dat hij niet de makkelijkste is in de omgang, maar ik ben dat ook absoluut niet.
Eigenlijk ben ik wel heel blij met jullie reacties, ik merk echt dat het laatste jaar (zeker sinds de problemen op mijn werk) dat ik anders tegen de dingen aan kijk en eigenlijk weet ik dat ik zonder hem verder moet, wil ik zelf wel verder komen. Volgens mij moet ik die stap nu en resoluut zetten. Nu heeft hij nog woonruimte en een eigen uitkering. Als hij eenmaal afhankelijk is van mij word dat ook steeds moeilijker. Nu kan hij nog voor zichzelf keuzes maken! Net zoals ik nu mijn eigen keuzes maak.
Het blijft lastig om die stap te zetten als er zoveel liefde en intimiteit tussen ons is. Hoe ik dat moet gaan doen weet ik niet.
Hij is echt heel lief en zorgzaam en wij houden echt heel veel van elkaar.
Ik weet dat hij niet de makkelijkste is in de omgang, maar ik ben dat ook absoluut niet.
Eigenlijk ben ik wel heel blij met jullie reacties, ik merk echt dat het laatste jaar (zeker sinds de problemen op mijn werk) dat ik anders tegen de dingen aan kijk en eigenlijk weet ik dat ik zonder hem verder moet, wil ik zelf wel verder komen. Volgens mij moet ik die stap nu en resoluut zetten. Nu heeft hij nog woonruimte en een eigen uitkering. Als hij eenmaal afhankelijk is van mij word dat ook steeds moeilijker. Nu kan hij nog voor zichzelf keuzes maken! Net zoals ik nu mijn eigen keuzes maak.
Het blijft lastig om die stap te zetten als er zoveel liefde en intimiteit tussen ons is. Hoe ik dat moet gaan doen weet ik niet.
