Relaties
alle pijlers
Hij wil niet samenwonen, maar wel afhankelijk zijn
zondag 28 oktober 2007 om 10:23
Hallo,
Mijn vriend en ik wonen niet samen. Ik woon anti-kraak in Midden Nederland en mijn vriend woont 200 km ver weg. Samenwonen vind ik nu nog geen goed idee. Doordat ik officieel ook in dezelfde gemeente als mijn vriend woon (ik heb een eigen kamer waar ik ook huur voor betaal, dus in feite heb ik nu dubbele huur) heb ik grote kans dat ik tussen nu en binnenkort woonruimte via de woningcorporatie kan krijgen. Omdat dit ontzettend ver weg is. Zodra ik reageer ben ik tweede of eerste die in aanmerking komt.
Ik sta als eenpersoonshuishouden ingeschreven, maar wat ik kan krijgen is bijna net zo groot als een kleine eengezinswoning, echter betreft het altijd een flat. (60 vierkante meter)
Mijn vriend heeft een uitkering, maar doordat hij niet meewerkt aan zijn reintegratie loopt hij het risico om zijn uitkering te verliezen. Hij heeft al 8 jaar een bijstandsuitkering en nauwelijks werkervaring. Zijn oorspronkelijke studie heeft hij nooit iets mee gedaan en de richting die hij uit wil is een totale ommezwaai. Maar dat lukt eigenlijk niet. Hij wil als bedrijfsleider op een boerderij gaan werken, maar de eigenaresse heeft nog een boerderij in Frankrijk en kan niemand in dienst nemen. Nu vertrouw ik haar ook niet zo en heb ik het idee dat hij aan het lijntje gehouden wordt. In feite wil hij daar gaan werken met behoud van uitkering, maar de sociale dientst werkt niet mee. Nu heb ik heel vaak gezegd dat het ontzettend naief is om te denken dat zij dat gaan doen. Intussen word hij een reintegratie traject in gestuurd waar hij niks mee kan en eist hij eigenlijk om accoord te gaan met zijn plan.
Doordat ik mijn mening vertel vind hij dat ik niet achter hem sta, maar dat doe ik juist wel. Als het lukt vind ik het namelijk fantastisch!!!
Zodra hij zijn uitkering kwijt raakt wil hij graag op mijn kamer gaan wonen. Zolang ik nog geen vaste woonruimte heb, heb ik daar geen problemen mee. Die kamer moet ik toch betalen omdat ik dat adres echt nodig heb. Zodra ik wel vaste woonruimte heb wil hij niet samenwonen want hij is bang dat hij tegen de muren oploopt. Hij vind alles wat ik kan krijgen te klein! Zijn voorstel is dat hij in mijn anti-kraak kamer gaat wonen en dat ik zijn huur en zijn levensonderhoud moet gaan betalen. Als dit pand ophoudt wil hij door naar de volgende anti-kraak kamer.
De keuze om te gaan voor vaste woonruimte heb ik zelf gemaakt. Ik trek het niet meer om op deze manier te wonen en te leven. Er was nooit een andere keus. Nu kan ik de stap maken wil ik het doen. Mijn vriend staat daar niet achter. Het is namelijk alleen een oplossing voor mijzelf. Het liefst modddert hij op deze manier verder.
Echt definitief een punt achter mijn relatie zetten kan ik (nog) niet. Op dit moment zit ik in een overgangsfase. Ik ben bezig om voor mijzelf te kiezen, maar ik ben er praktisch gezien nog niet. Toch ben ik bezig om mijn eigen leventje hier op te bouwen, in plaats van half hier en half daar!
Bovendien zit ik nog met sociale en emotionele problemen als gevolg van jarenlang op deze manier door te gaan. Ik merk dat ik aan het afglijden ben. Zodra mijn vriend bij mij is merk ik dat ik de kans niet krijg om af te glijden.
Ik merk dat ik alles erg lastig vind om mee om te gaan.
Mijn vriend en ik wonen niet samen. Ik woon anti-kraak in Midden Nederland en mijn vriend woont 200 km ver weg. Samenwonen vind ik nu nog geen goed idee. Doordat ik officieel ook in dezelfde gemeente als mijn vriend woon (ik heb een eigen kamer waar ik ook huur voor betaal, dus in feite heb ik nu dubbele huur) heb ik grote kans dat ik tussen nu en binnenkort woonruimte via de woningcorporatie kan krijgen. Omdat dit ontzettend ver weg is. Zodra ik reageer ben ik tweede of eerste die in aanmerking komt.
Ik sta als eenpersoonshuishouden ingeschreven, maar wat ik kan krijgen is bijna net zo groot als een kleine eengezinswoning, echter betreft het altijd een flat. (60 vierkante meter)
Mijn vriend heeft een uitkering, maar doordat hij niet meewerkt aan zijn reintegratie loopt hij het risico om zijn uitkering te verliezen. Hij heeft al 8 jaar een bijstandsuitkering en nauwelijks werkervaring. Zijn oorspronkelijke studie heeft hij nooit iets mee gedaan en de richting die hij uit wil is een totale ommezwaai. Maar dat lukt eigenlijk niet. Hij wil als bedrijfsleider op een boerderij gaan werken, maar de eigenaresse heeft nog een boerderij in Frankrijk en kan niemand in dienst nemen. Nu vertrouw ik haar ook niet zo en heb ik het idee dat hij aan het lijntje gehouden wordt. In feite wil hij daar gaan werken met behoud van uitkering, maar de sociale dientst werkt niet mee. Nu heb ik heel vaak gezegd dat het ontzettend naief is om te denken dat zij dat gaan doen. Intussen word hij een reintegratie traject in gestuurd waar hij niks mee kan en eist hij eigenlijk om accoord te gaan met zijn plan.
Doordat ik mijn mening vertel vind hij dat ik niet achter hem sta, maar dat doe ik juist wel. Als het lukt vind ik het namelijk fantastisch!!!
Zodra hij zijn uitkering kwijt raakt wil hij graag op mijn kamer gaan wonen. Zolang ik nog geen vaste woonruimte heb, heb ik daar geen problemen mee. Die kamer moet ik toch betalen omdat ik dat adres echt nodig heb. Zodra ik wel vaste woonruimte heb wil hij niet samenwonen want hij is bang dat hij tegen de muren oploopt. Hij vind alles wat ik kan krijgen te klein! Zijn voorstel is dat hij in mijn anti-kraak kamer gaat wonen en dat ik zijn huur en zijn levensonderhoud moet gaan betalen. Als dit pand ophoudt wil hij door naar de volgende anti-kraak kamer.
De keuze om te gaan voor vaste woonruimte heb ik zelf gemaakt. Ik trek het niet meer om op deze manier te wonen en te leven. Er was nooit een andere keus. Nu kan ik de stap maken wil ik het doen. Mijn vriend staat daar niet achter. Het is namelijk alleen een oplossing voor mijzelf. Het liefst modddert hij op deze manier verder.
Echt definitief een punt achter mijn relatie zetten kan ik (nog) niet. Op dit moment zit ik in een overgangsfase. Ik ben bezig om voor mijzelf te kiezen, maar ik ben er praktisch gezien nog niet. Toch ben ik bezig om mijn eigen leventje hier op te bouwen, in plaats van half hier en half daar!
Bovendien zit ik nog met sociale en emotionele problemen als gevolg van jarenlang op deze manier door te gaan. Ik merk dat ik aan het afglijden ben. Zodra mijn vriend bij mij is merk ik dat ik de kans niet krijg om af te glijden.
Ik merk dat ik alles erg lastig vind om mee om te gaan.
vrijdag 28 december 2007 om 18:28
Ik moest diep graven in de krochter der viva om dit topic weer te vinden.
Ik ben benieuwd hoe het nu gaat, heb je die woning aangenomen bijvoorbeeld?
En het verbaasd me dat alle forummers nu zo eensgezind zijn in hun mening over jouw vriend JoJootje. Dat zegt toch wel iets toch?
quote:Van mijzelf weet ik dat ik erg kattig en explosief kan zijn. Dat is een groot probleem van mij, omgaan met boosheid en frustraties. Hiervoor ben ik onder andere ook in therapie gegaan.Ben je niet kattig en explosief omdat hij deze slechte eigenschap in je naar boven haalt?
Ik ben benieuwd hoe het nu gaat, heb je die woning aangenomen bijvoorbeeld?
En het verbaasd me dat alle forummers nu zo eensgezind zijn in hun mening over jouw vriend JoJootje. Dat zegt toch wel iets toch?
quote:Van mijzelf weet ik dat ik erg kattig en explosief kan zijn. Dat is een groot probleem van mij, omgaan met boosheid en frustraties. Hiervoor ben ik onder andere ook in therapie gegaan.Ben je niet kattig en explosief omdat hij deze slechte eigenschap in je naar boven haalt?
dinsdag 1 januari 2008 om 18:19
Ik had de latere reacties nog niet gelezen. Iemand gaf mijn vriend het etiketje van het Syndroom van Asperger. Nu heb ik inderdaad ook al vaker zitten denken aan een stoornis binnen het autistisch spectrum. HIerdoor ben ik nog meer dingen gaan zien die hier binnen vallen, zowel binnen zijn gedrag als wat hij wil.
Het HTS diploma heb ik niet gezien, zijn vliegbrevet wel en ik heb ook met hem meegevlogen. Zijn ouders ken ik ook, het verhaal klopt wel. Bovendien iedereen (mijn familie en twee vriendinnen) ziet ook dat hij ontzettend veel weet en ontzettend veel kan. Hij wil er beroepsmatig niks mee doen. Hij is enorm wiskundig aangelegd en kan van alles doorberekenen aan veiligheid. Zowel elec, als mechanisch als houtcontstucties. Op technish gebied kan hij bijna alles.
Maar zijn ouders schamen zich ook voor hun zoon en willen niets liever dat hij een baan heeft en zich aanpast aan de samenleving. Hij zit heel erg in de slachtofferrol en de buitenwereld heeft het altijd verkeerd gedaan.
Hoe het nu gaat?
Ik zie mijn vriend al een poos niet meer. Hij neemt geen contact met mij op en ik kan hem niet bereiken als hij niet wil. Alleen als hij wat van mij wil neemt hij contact met mij op.
Op 24 december belde hij plots op en vroeg of ik met kerst mee naar zijn zus ging, daar ging de hele familie dit jaar naar toe. Ik heb heel duidelijk afgezegd en heb heerlijk kerst met mijzelf doorgebracht.
Oud en nieuw heb ik met anderen doorgebracht, maar niet met mijn vriend.
Het is officieel nog steeds aan, maar ik merk dat ik er helemaal klaar mee ben. Emotioneel gezien ook. Ik heb hier toch mijn eigen leven, al merk ik dat ik mijn leven erg leeg vind en dat maakt ook dat ik mij af voel glijden. Voor mijzelf heb ik eindelijk toegegeven dat ik overspannen ben, maar dat heeft ook te maken met het feit dat ik te lang anti-kraak woon en altijd het gevoel heb dat ik moet knokken en mijzelf staande moet houden. Wat ik graag wil is rust! Ik wil de relatie niet telefonisch verbreken, omdat ik vind dat een relatie die bijna 7 jaar duurt netjes verbroken dient te worden. Ik hoop dat als ik hem weer zie dat ik de kracht ook heb om het uit te kunnen maken.
Ik ben wel zover dat ik duidelijk (zowel telefonisch als via de email om mijn woord kracht bij te zetten) mijn grenzen stel en duidelijk maak wat ik allemaal niet accepteer.
Gisteren heb ik van de woningcorporatie een telefoontje gekregen dat het met het huis allemaal rond is. Zodra de renovatie (het huis wordt aan de binnenkant gerenoveerd) gereed is word er telefonisch contact met mij opgenomen voor het tekenen van het huurcontract. Dat wordt waarschijnlijk begin februari.
Hij komt er niet in en dat heb ik hem al telefonisch duidelijk gemaakt.
Ik heb na 24.00 uur een sms gestuurd om nieuw jaar te wensen en daarin gemeld dat ik het huis heb. Hij heeft direct telefonisch contact met mij opgenomen. Ineens weer poeslief......
Ik hoop dat ik sterk genoeg ben om er niet in te trappen.
Een baan heeft hij niet (krijgt hij ook niet met zijn kritische houding) en hij gaat niet naar het reintegratie traject onddanks een schriftelijke waarschuwing van de Sociale Dienst. Zijn ombudsman procedure loopt nog. Tenminste dat was het laatste wat ik er van weet.
Het HTS diploma heb ik niet gezien, zijn vliegbrevet wel en ik heb ook met hem meegevlogen. Zijn ouders ken ik ook, het verhaal klopt wel. Bovendien iedereen (mijn familie en twee vriendinnen) ziet ook dat hij ontzettend veel weet en ontzettend veel kan. Hij wil er beroepsmatig niks mee doen. Hij is enorm wiskundig aangelegd en kan van alles doorberekenen aan veiligheid. Zowel elec, als mechanisch als houtcontstucties. Op technish gebied kan hij bijna alles.
Maar zijn ouders schamen zich ook voor hun zoon en willen niets liever dat hij een baan heeft en zich aanpast aan de samenleving. Hij zit heel erg in de slachtofferrol en de buitenwereld heeft het altijd verkeerd gedaan.
Hoe het nu gaat?
Ik zie mijn vriend al een poos niet meer. Hij neemt geen contact met mij op en ik kan hem niet bereiken als hij niet wil. Alleen als hij wat van mij wil neemt hij contact met mij op.
Op 24 december belde hij plots op en vroeg of ik met kerst mee naar zijn zus ging, daar ging de hele familie dit jaar naar toe. Ik heb heel duidelijk afgezegd en heb heerlijk kerst met mijzelf doorgebracht.
Oud en nieuw heb ik met anderen doorgebracht, maar niet met mijn vriend.
Het is officieel nog steeds aan, maar ik merk dat ik er helemaal klaar mee ben. Emotioneel gezien ook. Ik heb hier toch mijn eigen leven, al merk ik dat ik mijn leven erg leeg vind en dat maakt ook dat ik mij af voel glijden. Voor mijzelf heb ik eindelijk toegegeven dat ik overspannen ben, maar dat heeft ook te maken met het feit dat ik te lang anti-kraak woon en altijd het gevoel heb dat ik moet knokken en mijzelf staande moet houden. Wat ik graag wil is rust! Ik wil de relatie niet telefonisch verbreken, omdat ik vind dat een relatie die bijna 7 jaar duurt netjes verbroken dient te worden. Ik hoop dat als ik hem weer zie dat ik de kracht ook heb om het uit te kunnen maken.
Ik ben wel zover dat ik duidelijk (zowel telefonisch als via de email om mijn woord kracht bij te zetten) mijn grenzen stel en duidelijk maak wat ik allemaal niet accepteer.
Gisteren heb ik van de woningcorporatie een telefoontje gekregen dat het met het huis allemaal rond is. Zodra de renovatie (het huis wordt aan de binnenkant gerenoveerd) gereed is word er telefonisch contact met mij opgenomen voor het tekenen van het huurcontract. Dat wordt waarschijnlijk begin februari.
Hij komt er niet in en dat heb ik hem al telefonisch duidelijk gemaakt.
Ik heb na 24.00 uur een sms gestuurd om nieuw jaar te wensen en daarin gemeld dat ik het huis heb. Hij heeft direct telefonisch contact met mij opgenomen. Ineens weer poeslief......
Ik hoop dat ik sterk genoeg ben om er niet in te trappen.
Een baan heeft hij niet (krijgt hij ook niet met zijn kritische houding) en hij gaat niet naar het reintegratie traject onddanks een schriftelijke waarschuwing van de Sociale Dienst. Zijn ombudsman procedure loopt nog. Tenminste dat was het laatste wat ik er van weet.
dinsdag 1 januari 2008 om 18:31
Jojootje, het allerbeste gewenst voor 2008! Voor de rest hoop ik dat je de kracht vindt om door te zetten en te breken met deze profiteur. Ronduit schandalig dat hij geen contact met je opneemt behalve wanneer er iets te halen valt, zie kerst en zijn reactie na je sms en opmerking over het huis.
Een relatie verbreken is moeilijk, maar dit is geen relatie. Jij bent slechts gastvrouw voor een enome parasiet. Volgens mij ben je een prachtmens en ik vind het echt erg om te lezen hoe deze strontvlieg je als stront behandelt. Misschien niet netjes maar ik zou desnoods de relatie verbreken per telefoon of brief zodat hij je niet alsnog kan omlullen want helaas lijkt hij wel over die macht te bezitten. Lieve Jojoo, je verdient echt een stuk beter dan dat, kappen met die handel!
Schrijf hier van je af, misschien dat andere forummers nog waardevolle tips hebben.
Een relatie verbreken is moeilijk, maar dit is geen relatie. Jij bent slechts gastvrouw voor een enome parasiet. Volgens mij ben je een prachtmens en ik vind het echt erg om te lezen hoe deze strontvlieg je als stront behandelt. Misschien niet netjes maar ik zou desnoods de relatie verbreken per telefoon of brief zodat hij je niet alsnog kan omlullen want helaas lijkt hij wel over die macht te bezitten. Lieve Jojoo, je verdient echt een stuk beter dan dat, kappen met die handel!
Schrijf hier van je af, misschien dat andere forummers nog waardevolle tips hebben.
maandag 7 januari 2008 om 19:09
Jojootje, het klinkt allemaal positief! Maar je moet inderdaad wel goed voor ogen houden dat jij beter af bent zonder hem. Ook als je hem ooit weer onder ogen moet komen.
En misschien is het helemaal niet zo'n gek idee dat je hem een brief moet schrijven. Dan kun je tenminste goed jouw kant van het verhaal vertellen zonder dat hij over je heen walst.
Ik wens je veel sterkte, en ik wil je even prijzen om alles wat je nu al bereikt hebt!
En misschien is het helemaal niet zo'n gek idee dat je hem een brief moet schrijven. Dan kun je tenminste goed jouw kant van het verhaal vertellen zonder dat hij over je heen walst.
Ik wens je veel sterkte, en ik wil je even prijzen om alles wat je nu al bereikt hebt!
