Relaties
alle pijlers
Hij wil niet samenwonen, maar wel afhankelijk zijn
zondag 28 oktober 2007 om 10:23
Hallo,
Mijn vriend en ik wonen niet samen. Ik woon anti-kraak in Midden Nederland en mijn vriend woont 200 km ver weg. Samenwonen vind ik nu nog geen goed idee. Doordat ik officieel ook in dezelfde gemeente als mijn vriend woon (ik heb een eigen kamer waar ik ook huur voor betaal, dus in feite heb ik nu dubbele huur) heb ik grote kans dat ik tussen nu en binnenkort woonruimte via de woningcorporatie kan krijgen. Omdat dit ontzettend ver weg is. Zodra ik reageer ben ik tweede of eerste die in aanmerking komt.
Ik sta als eenpersoonshuishouden ingeschreven, maar wat ik kan krijgen is bijna net zo groot als een kleine eengezinswoning, echter betreft het altijd een flat. (60 vierkante meter)
Mijn vriend heeft een uitkering, maar doordat hij niet meewerkt aan zijn reintegratie loopt hij het risico om zijn uitkering te verliezen. Hij heeft al 8 jaar een bijstandsuitkering en nauwelijks werkervaring. Zijn oorspronkelijke studie heeft hij nooit iets mee gedaan en de richting die hij uit wil is een totale ommezwaai. Maar dat lukt eigenlijk niet. Hij wil als bedrijfsleider op een boerderij gaan werken, maar de eigenaresse heeft nog een boerderij in Frankrijk en kan niemand in dienst nemen. Nu vertrouw ik haar ook niet zo en heb ik het idee dat hij aan het lijntje gehouden wordt. In feite wil hij daar gaan werken met behoud van uitkering, maar de sociale dientst werkt niet mee. Nu heb ik heel vaak gezegd dat het ontzettend naief is om te denken dat zij dat gaan doen. Intussen word hij een reintegratie traject in gestuurd waar hij niks mee kan en eist hij eigenlijk om accoord te gaan met zijn plan.
Doordat ik mijn mening vertel vind hij dat ik niet achter hem sta, maar dat doe ik juist wel. Als het lukt vind ik het namelijk fantastisch!!!
Zodra hij zijn uitkering kwijt raakt wil hij graag op mijn kamer gaan wonen. Zolang ik nog geen vaste woonruimte heb, heb ik daar geen problemen mee. Die kamer moet ik toch betalen omdat ik dat adres echt nodig heb. Zodra ik wel vaste woonruimte heb wil hij niet samenwonen want hij is bang dat hij tegen de muren oploopt. Hij vind alles wat ik kan krijgen te klein! Zijn voorstel is dat hij in mijn anti-kraak kamer gaat wonen en dat ik zijn huur en zijn levensonderhoud moet gaan betalen. Als dit pand ophoudt wil hij door naar de volgende anti-kraak kamer.
De keuze om te gaan voor vaste woonruimte heb ik zelf gemaakt. Ik trek het niet meer om op deze manier te wonen en te leven. Er was nooit een andere keus. Nu kan ik de stap maken wil ik het doen. Mijn vriend staat daar niet achter. Het is namelijk alleen een oplossing voor mijzelf. Het liefst modddert hij op deze manier verder.
Echt definitief een punt achter mijn relatie zetten kan ik (nog) niet. Op dit moment zit ik in een overgangsfase. Ik ben bezig om voor mijzelf te kiezen, maar ik ben er praktisch gezien nog niet. Toch ben ik bezig om mijn eigen leventje hier op te bouwen, in plaats van half hier en half daar!
Bovendien zit ik nog met sociale en emotionele problemen als gevolg van jarenlang op deze manier door te gaan. Ik merk dat ik aan het afglijden ben. Zodra mijn vriend bij mij is merk ik dat ik de kans niet krijg om af te glijden.
Ik merk dat ik alles erg lastig vind om mee om te gaan.
Mijn vriend en ik wonen niet samen. Ik woon anti-kraak in Midden Nederland en mijn vriend woont 200 km ver weg. Samenwonen vind ik nu nog geen goed idee. Doordat ik officieel ook in dezelfde gemeente als mijn vriend woon (ik heb een eigen kamer waar ik ook huur voor betaal, dus in feite heb ik nu dubbele huur) heb ik grote kans dat ik tussen nu en binnenkort woonruimte via de woningcorporatie kan krijgen. Omdat dit ontzettend ver weg is. Zodra ik reageer ben ik tweede of eerste die in aanmerking komt.
Ik sta als eenpersoonshuishouden ingeschreven, maar wat ik kan krijgen is bijna net zo groot als een kleine eengezinswoning, echter betreft het altijd een flat. (60 vierkante meter)
Mijn vriend heeft een uitkering, maar doordat hij niet meewerkt aan zijn reintegratie loopt hij het risico om zijn uitkering te verliezen. Hij heeft al 8 jaar een bijstandsuitkering en nauwelijks werkervaring. Zijn oorspronkelijke studie heeft hij nooit iets mee gedaan en de richting die hij uit wil is een totale ommezwaai. Maar dat lukt eigenlijk niet. Hij wil als bedrijfsleider op een boerderij gaan werken, maar de eigenaresse heeft nog een boerderij in Frankrijk en kan niemand in dienst nemen. Nu vertrouw ik haar ook niet zo en heb ik het idee dat hij aan het lijntje gehouden wordt. In feite wil hij daar gaan werken met behoud van uitkering, maar de sociale dientst werkt niet mee. Nu heb ik heel vaak gezegd dat het ontzettend naief is om te denken dat zij dat gaan doen. Intussen word hij een reintegratie traject in gestuurd waar hij niks mee kan en eist hij eigenlijk om accoord te gaan met zijn plan.
Doordat ik mijn mening vertel vind hij dat ik niet achter hem sta, maar dat doe ik juist wel. Als het lukt vind ik het namelijk fantastisch!!!
Zodra hij zijn uitkering kwijt raakt wil hij graag op mijn kamer gaan wonen. Zolang ik nog geen vaste woonruimte heb, heb ik daar geen problemen mee. Die kamer moet ik toch betalen omdat ik dat adres echt nodig heb. Zodra ik wel vaste woonruimte heb wil hij niet samenwonen want hij is bang dat hij tegen de muren oploopt. Hij vind alles wat ik kan krijgen te klein! Zijn voorstel is dat hij in mijn anti-kraak kamer gaat wonen en dat ik zijn huur en zijn levensonderhoud moet gaan betalen. Als dit pand ophoudt wil hij door naar de volgende anti-kraak kamer.
De keuze om te gaan voor vaste woonruimte heb ik zelf gemaakt. Ik trek het niet meer om op deze manier te wonen en te leven. Er was nooit een andere keus. Nu kan ik de stap maken wil ik het doen. Mijn vriend staat daar niet achter. Het is namelijk alleen een oplossing voor mijzelf. Het liefst modddert hij op deze manier verder.
Echt definitief een punt achter mijn relatie zetten kan ik (nog) niet. Op dit moment zit ik in een overgangsfase. Ik ben bezig om voor mijzelf te kiezen, maar ik ben er praktisch gezien nog niet. Toch ben ik bezig om mijn eigen leventje hier op te bouwen, in plaats van half hier en half daar!
Bovendien zit ik nog met sociale en emotionele problemen als gevolg van jarenlang op deze manier door te gaan. Ik merk dat ik aan het afglijden ben. Zodra mijn vriend bij mij is merk ik dat ik de kans niet krijg om af te glijden.
Ik merk dat ik alles erg lastig vind om mee om te gaan.
zondag 28 oktober 2007 om 13:25
Wacht even, begrijp ik het nou goed?
Je vriend wil, als zijn uitkering wordt stopgezet, niet met jou gaan samenwonen maar jij moet wel in zijn levensonderhoud gaan voorzien?
Verder wil hij graag dat je je baan opzegt en je sociale contacten opgeeft om bij hem in de buurt te komen wonen?
Sorry hoor, maar waar ga jij dan zijn levensonderhoud van betalen? Als je zelf ontslag neemt, krijg je toch ook geen ww? En een uitkering voor een persoon is toch niet genoeg om twee gescheiden huishoudens aan de gang te houden?
Alles goed en wel, met doen wat je graag wilt en ik snap zelfs nog dat je in sommige gevallen dan liever in een uitkeringssituatie blijft. Ik weet dat sommige mensen dit een schande vinden, maar als je hoogopgeleid bent en en tegen de 40, dan kun je de domme baantjes wel vergeten, die krijg je niet. Zo'n reintegratietraject is ook een wassen neus - daar leer je dingen als 'je moet op tijd komen bij een sollicitatie', ja duuhh... - en ik snap best dat hij daar geen zin in heeft.
Maarrr... wat ik dus niet begrijp is dat jij ook moet doen wat hij graag wil. Jij bent toch zelf iemand, met eigen wensen?
Nooit, maar dan ook nooit, moet je je sociale leven opgeven voor een vriendje. Da's nog veel erger dan je inkomen opgeven.
Je vriend wil, als zijn uitkering wordt stopgezet, niet met jou gaan samenwonen maar jij moet wel in zijn levensonderhoud gaan voorzien?
Verder wil hij graag dat je je baan opzegt en je sociale contacten opgeeft om bij hem in de buurt te komen wonen?
Sorry hoor, maar waar ga jij dan zijn levensonderhoud van betalen? Als je zelf ontslag neemt, krijg je toch ook geen ww? En een uitkering voor een persoon is toch niet genoeg om twee gescheiden huishoudens aan de gang te houden?
Alles goed en wel, met doen wat je graag wilt en ik snap zelfs nog dat je in sommige gevallen dan liever in een uitkeringssituatie blijft. Ik weet dat sommige mensen dit een schande vinden, maar als je hoogopgeleid bent en en tegen de 40, dan kun je de domme baantjes wel vergeten, die krijg je niet. Zo'n reintegratietraject is ook een wassen neus - daar leer je dingen als 'je moet op tijd komen bij een sollicitatie', ja duuhh... - en ik snap best dat hij daar geen zin in heeft.
Maarrr... wat ik dus niet begrijp is dat jij ook moet doen wat hij graag wil. Jij bent toch zelf iemand, met eigen wensen?
Nooit, maar dan ook nooit, moet je je sociale leven opgeven voor een vriendje. Da's nog veel erger dan je inkomen opgeven.
zondag 28 oktober 2007 om 13:36
Ik kan me alleen maar aansluiten bij de andere reacties: wat een profiteur, was het eerste dat in me opkwam.
Maak hem inderdaad niet afhankelijker van je dan hij al is. Je hebt het over vechten tegen jezelf en dat hij goed voor je zou zijn, maar gezien zijn manier van leven en zijn instelling heb ik eerder het vermoeden dat hij juist slechter is voor jou dan dat hij positief bijdraagt. Hoe dan ook, ik hoop dat je professionele hulp gezocht hebt bij het verwerken van de nodige zaken en het zelf weer opkrabbelen? Ik zie je namelijk precies datgene zeggen wat ik een jaar of 6 geleden ook al zei "mijn werk is mijn houvast"... het ritme van mijn werk hield me net voldoende op de been, maar dan ook maar net. Ik ben toen de nodige keren bij een psych geweest om het een en ander in mezelf te verwerken en recht te trekken en al die tijd is voor mij gewoon mijn werk ook mijn houvast gebleven, ik denk omdat juist ritme zo heel erg belangrijk is.
Laat hem niet op jouw kamer gaan wonen, laat hem zijn eigen boontjes doppen. Mensen leren nooit om volwassen te worden als anderen hen te hulp blijven schieten en ik denk dat als hij zijn uitkering mocht verliezen het belangrijk is dat hij tot inkeer komt dat hij dan toch echt zijn droombaan aan de kant moet schuiven en moet gaan leren aanpakken. Pas vooral op dat hij jou niet meetrekt in zijn neerwaartse spiraal. Pas goed op jezelf
Maak hem inderdaad niet afhankelijker van je dan hij al is. Je hebt het over vechten tegen jezelf en dat hij goed voor je zou zijn, maar gezien zijn manier van leven en zijn instelling heb ik eerder het vermoeden dat hij juist slechter is voor jou dan dat hij positief bijdraagt. Hoe dan ook, ik hoop dat je professionele hulp gezocht hebt bij het verwerken van de nodige zaken en het zelf weer opkrabbelen? Ik zie je namelijk precies datgene zeggen wat ik een jaar of 6 geleden ook al zei "mijn werk is mijn houvast"... het ritme van mijn werk hield me net voldoende op de been, maar dan ook maar net. Ik ben toen de nodige keren bij een psych geweest om het een en ander in mezelf te verwerken en recht te trekken en al die tijd is voor mij gewoon mijn werk ook mijn houvast gebleven, ik denk omdat juist ritme zo heel erg belangrijk is.
Laat hem niet op jouw kamer gaan wonen, laat hem zijn eigen boontjes doppen. Mensen leren nooit om volwassen te worden als anderen hen te hulp blijven schieten en ik denk dat als hij zijn uitkering mocht verliezen het belangrijk is dat hij tot inkeer komt dat hij dan toch echt zijn droombaan aan de kant moet schuiven en moet gaan leren aanpakken. Pas vooral op dat hij jou niet meetrekt in zijn neerwaartse spiraal. Pas goed op jezelf
zondag 28 oktober 2007 om 13:47
quote:nlies schreef op 28 oktober 2007 @ 12:02:
[...]
en jij niet de makkelijkste in de omgang, iedereen heeft zn gebruiksaanwijzingen, en van de een pik je die makkelijker dan van n ander.
maar wie zn idee is dat eigenlijk, heeft hij je dat stiekemweg aangepraat om jou afhankelijk van hem te maken:"blijf maar bij mij, want de anderen snappen jou toch niet"of iets in die geest?
Dit vind ik een heel goede vraag!
Zou best kunnen dat je, als je van hem los bent, helemaal niet zo moeilijk in de omgang bent als je zelf denkt.
[...]
en jij niet de makkelijkste in de omgang, iedereen heeft zn gebruiksaanwijzingen, en van de een pik je die makkelijker dan van n ander.
maar wie zn idee is dat eigenlijk, heeft hij je dat stiekemweg aangepraat om jou afhankelijk van hem te maken:"blijf maar bij mij, want de anderen snappen jou toch niet"of iets in die geest?
Dit vind ik een heel goede vraag!
Zou best kunnen dat je, als je van hem los bent, helemaal niet zo moeilijk in de omgang bent als je zelf denkt.
zondag 28 oktober 2007 om 14:01
quote:sugarmiss schreef op 28 oktober 2007 @ 12:51:
En toch is vriend blijkbaar niet altijd zo'n loser geweest.
HTS is echt geen makkelijke studie en die heeft hij toch maar mooi afgerond. Je komt ook niet vanzelf op een pilotenopleiding in de VS terecht.
Vroeger probeerde hij wel wat te bereiken in het leven. Wat is er gebeurd in zijn leven/werkverleden dat hij zo is veranderd. Eerder had hij dus blijkbaar wel doorzettingsvermogen?
Daar ben ik ook wel erg benieuwd naar. Je vriend heeft dus (ooit) wel iets in zijn mars (gehad).
Overigens ben ik het niet eens met de mensen die hier aangeven dat hij binnen no time wel ergens een baantje kan vinden. Ik werk zelf als bijstandsconsulent en ik denk dat hij gezien zijn behoorlijk grote gat op zijn cv, zijn beperkte werkervaring, zijn scholingsniveau en zijn leeftijd erg lastig aan een baan zal komen. Voor laag geschoold werk zal hij niet worden aangenomen omdat hij te hoog opgeleid en te oud is, en voor hogere functies heeft hij geen werkervaring. Jammer dat hij niet wil meewerken aan het traject; m.i. is dat eigenlijk zijn enige kans om nog aan het werk te komen.
TO, ga zeker niet je baan en sociale leven voor hem opzeggen. Zo te horen heb jij alles wel redelijk goed op een rijtje, dus blijf daar goed voor zorgen. En ga hem ook zeker niet onderhouden.
En toch is vriend blijkbaar niet altijd zo'n loser geweest.
HTS is echt geen makkelijke studie en die heeft hij toch maar mooi afgerond. Je komt ook niet vanzelf op een pilotenopleiding in de VS terecht.
Vroeger probeerde hij wel wat te bereiken in het leven. Wat is er gebeurd in zijn leven/werkverleden dat hij zo is veranderd. Eerder had hij dus blijkbaar wel doorzettingsvermogen?
Daar ben ik ook wel erg benieuwd naar. Je vriend heeft dus (ooit) wel iets in zijn mars (gehad).
Overigens ben ik het niet eens met de mensen die hier aangeven dat hij binnen no time wel ergens een baantje kan vinden. Ik werk zelf als bijstandsconsulent en ik denk dat hij gezien zijn behoorlijk grote gat op zijn cv, zijn beperkte werkervaring, zijn scholingsniveau en zijn leeftijd erg lastig aan een baan zal komen. Voor laag geschoold werk zal hij niet worden aangenomen omdat hij te hoog opgeleid en te oud is, en voor hogere functies heeft hij geen werkervaring. Jammer dat hij niet wil meewerken aan het traject; m.i. is dat eigenlijk zijn enige kans om nog aan het werk te komen.
TO, ga zeker niet je baan en sociale leven voor hem opzeggen. Zo te horen heb jij alles wel redelijk goed op een rijtje, dus blijf daar goed voor zorgen. En ga hem ook zeker niet onderhouden.
zondag 28 oktober 2007 om 14:24
En even puur practisch. Als jij jouw vriend in jouw flat laat wonen, ben jij illegaal aan het onderverhuren ( ook al betaalt ie niks). Jij staat ingeschreven op dat adres en hij niet, dus als de woningbouw daar dan achterkomt worden jullie er allebei uitgezet en verlies je je inschrijving. Dus ook geen recht meer op dat flatje dat je zo graag wilt. Als je je werk hebt waar je nu woont, dan zou ik trouwens eerder in die omgeving iets vasters zoeken, want 200 km van je werk afwonen is niet erg handig. Je kunt du8s beter investeren in woonruimte dichtbij je werk dan bij je vriend.
Hem onderhouden zou ik sowieso niet aan beginnen. Want idd als hij geen inkomen meer heeft, kom je nooit meer van hem af.
Hem onderhouden zou ik sowieso niet aan beginnen. Want idd als hij geen inkomen meer heeft, kom je nooit meer van hem af.
zondag 28 oktober 2007 om 14:32
quote:malu3 schreef op 28 oktober 2007 @ 14:06:
Er is toch geen weldenkend mens die deze meneer een baan gaat geven. Sluit me volledig bij Branwen aan. Hij heeft kennelijk wel capaciteiten maar doet er niks mee. Volledig onbruikbaar dus.Ik weet natuurlijk niet of dit ook geldt voor de vriend van TO, maar dit is best nog een grote groep in de bijstand; mensen die op zich capabel zijn en soms zelf een goede opleiding hebben genoten, maar die psychisch gezien niet helemaal in orde zijn en daardoor geen baan kunnen behouden.
Er is toch geen weldenkend mens die deze meneer een baan gaat geven. Sluit me volledig bij Branwen aan. Hij heeft kennelijk wel capaciteiten maar doet er niks mee. Volledig onbruikbaar dus.Ik weet natuurlijk niet of dit ook geldt voor de vriend van TO, maar dit is best nog een grote groep in de bijstand; mensen die op zich capabel zijn en soms zelf een goede opleiding hebben genoten, maar die psychisch gezien niet helemaal in orde zijn en daardoor geen baan kunnen behouden.
zondag 28 oktober 2007 om 14:43
En vergeet niet dat het nu ook een andere tijd is, en dat er best het een en ander in het arbeidsethos is veranderd de afgelopen 20 jaar. Begin jaren '80 was een kwart van de Groningers werkloos. In Groningen was een beweging actief tegen de sollicitatieplicht, omdat die mensen die geen enkel uitzicht op werk hadden de kans ontnam om vrijwilligerswerk te doen.
Ik wil hiermee zeggen dat er niet per se 'psychisch iets mis' hoeft te zijn, je kunt ook in het verkeerde netwerk terecht zijn gekomen, weinig vrienden hebben die wel werken, weinig voorbeelden over hoe je er uit zou kunnen komen, zoiets.
Ik wil hiermee zeggen dat er niet per se 'psychisch iets mis' hoeft te zijn, je kunt ook in het verkeerde netwerk terecht zijn gekomen, weinig vrienden hebben die wel werken, weinig voorbeelden over hoe je er uit zou kunnen komen, zoiets.
zondag 28 oktober 2007 om 15:00
Branwen, zo kijk ik er ook tegenaan. Hij heeft een goede opleiding, maar kan er niks mee doordat hij vast zit in zijn idealen. Hij heeft werkelijk waar het besef niet dat een werkgever ook kan eisen dat er taken zijn die je niet leuk vindt. Hij wil alles op zijn manier en zijn tempo doen en kan zich niet aanpassen. Hij zit zichzelf in de weg.
Het klinkt heel gek, maar soms krijg ik het idee dat hij autistiformi gedrag vertoont.
Ik heb geen (nog) geen flat in de buurt waar ik werk. Die kan er wel elk moment aankomen. Alleen iemand met urgentie (en 200 km reisafstand is geen reden tot urgentie met status economisch vestiger) heeft voor mij recht op woonruimte. Hierdoor ben ik zelf ietwat kieskeurig, maar ik hoef ook niet per se vandaag nieuwe woonruimte. Als ik ergens ga kijken wil ik er mij thuis kunnen voelen. Ik heb pas heel lang op nr 2 gestaan voor woonruimte waar ik wel heel graag had willen wonen, helaas heeft nr 1 deze geaccepteerd. Nu wacht ik tot er weer iets leuks voorbij komt.
Intussen woon ik zelf anti-kraak. Een woonvorm die voor mij uit nood geboren is en eigenlijk veel te lang duurt. Als het nog langer duurt ga ik er echt aan onderdoor. Het iedere keer binnen twee weken iets nieuws moeten zoeken en moeten verhuizen breekt mij op. Maar voor mij is het einde in zicht. In het pand waar ik nu woon voel ik mij niet eens thuis en ik trek mijn huisgenoten ook niet.
Om toch het idee te hebben dat ik nog maar een keertje hoef te verhuizen wil ik direct naar iets waar ik denk dat ik mij er thuis kan voelen.
De kamer die ik 200 km hiervan daan heb huur ik niet van een woningcorporatie, maar huur ik van een vereniging. En ja, daar word ik het gebouw uitgekeken omdat ik een schijnbewoonster ben. Een reden waarom ik niet meer vaak daar ben. Dat adres heb ik nodig om voor de flat in de buurt van mijn werk in aanmerking te komen.
Mijn sociaal leven speelt zich hier en daar af, maar nergens echt. Deels door mijn eigen onvermogen om echte sociale contacten aan te gaan, deels doordat ik nergens de kans heb om iets voor mezelf op te bouwen. In de buurt van mijn werk woon ik altijd maar tijdelijk. Daar ver weg is niet de plek waar ik mij ga vestigen.
Het is niet door mijn vriendje aangepraat dat ik moeilijk in de omgang ben. Dat ben ik al jaren en ik herken bij mijzelf de patronen. Steeds weer kom ik in mijn eigen negatieve gedrag terecht. Ook dit ben ik aan het doorbreken, doordat ik afgelopen week net gestart ben met therapie. Ik moet veranderen, ik wil veranderen omdat ik tegen mijzelf aanloop. Ik heb wel gemerkt dat juist datgene waarvan ik denk ik dat ik dat moeilijk vind, bijvoorbeeld op het gebied van het aangaan van sociale contacten dat het mij veel makkelijker afgaat. Ik moet alleen mijzelf veel meer durven laten zien en ik moet mijzelf echt veel meer durven te uiten.
In een andere topic vond ik het verhaal van Jojanneke zo vreselijk mooi, over het kind in haar dat getroost word door de volwassene in haar. Zo daar herken ik ontzettend veel in, eigenlijk reageert het kind in mij altijd op moeilijke situaties. Dat kan lang goed gaan, maar doorat ik steeds ouder word, word het steeds minder geaccepteerd en moet ik meer vanuit mijn volwassene ik gaan reageren! Dat proces moet ik omzetten, maar ik weet dat het mij niet gaat lukken zonder hulp.
Het klinkt heel gek, maar soms krijg ik het idee dat hij autistiformi gedrag vertoont.
Ik heb geen (nog) geen flat in de buurt waar ik werk. Die kan er wel elk moment aankomen. Alleen iemand met urgentie (en 200 km reisafstand is geen reden tot urgentie met status economisch vestiger) heeft voor mij recht op woonruimte. Hierdoor ben ik zelf ietwat kieskeurig, maar ik hoef ook niet per se vandaag nieuwe woonruimte. Als ik ergens ga kijken wil ik er mij thuis kunnen voelen. Ik heb pas heel lang op nr 2 gestaan voor woonruimte waar ik wel heel graag had willen wonen, helaas heeft nr 1 deze geaccepteerd. Nu wacht ik tot er weer iets leuks voorbij komt.
Intussen woon ik zelf anti-kraak. Een woonvorm die voor mij uit nood geboren is en eigenlijk veel te lang duurt. Als het nog langer duurt ga ik er echt aan onderdoor. Het iedere keer binnen twee weken iets nieuws moeten zoeken en moeten verhuizen breekt mij op. Maar voor mij is het einde in zicht. In het pand waar ik nu woon voel ik mij niet eens thuis en ik trek mijn huisgenoten ook niet.
Om toch het idee te hebben dat ik nog maar een keertje hoef te verhuizen wil ik direct naar iets waar ik denk dat ik mij er thuis kan voelen.
De kamer die ik 200 km hiervan daan heb huur ik niet van een woningcorporatie, maar huur ik van een vereniging. En ja, daar word ik het gebouw uitgekeken omdat ik een schijnbewoonster ben. Een reden waarom ik niet meer vaak daar ben. Dat adres heb ik nodig om voor de flat in de buurt van mijn werk in aanmerking te komen.
Mijn sociaal leven speelt zich hier en daar af, maar nergens echt. Deels door mijn eigen onvermogen om echte sociale contacten aan te gaan, deels doordat ik nergens de kans heb om iets voor mezelf op te bouwen. In de buurt van mijn werk woon ik altijd maar tijdelijk. Daar ver weg is niet de plek waar ik mij ga vestigen.
Het is niet door mijn vriendje aangepraat dat ik moeilijk in de omgang ben. Dat ben ik al jaren en ik herken bij mijzelf de patronen. Steeds weer kom ik in mijn eigen negatieve gedrag terecht. Ook dit ben ik aan het doorbreken, doordat ik afgelopen week net gestart ben met therapie. Ik moet veranderen, ik wil veranderen omdat ik tegen mijzelf aanloop. Ik heb wel gemerkt dat juist datgene waarvan ik denk ik dat ik dat moeilijk vind, bijvoorbeeld op het gebied van het aangaan van sociale contacten dat het mij veel makkelijker afgaat. Ik moet alleen mijzelf veel meer durven laten zien en ik moet mijzelf echt veel meer durven te uiten.
In een andere topic vond ik het verhaal van Jojanneke zo vreselijk mooi, over het kind in haar dat getroost word door de volwassene in haar. Zo daar herken ik ontzettend veel in, eigenlijk reageert het kind in mij altijd op moeilijke situaties. Dat kan lang goed gaan, maar doorat ik steeds ouder word, word het steeds minder geaccepteerd en moet ik meer vanuit mijn volwassene ik gaan reageren! Dat proces moet ik omzetten, maar ik weet dat het mij niet gaat lukken zonder hulp.
zondag 28 oktober 2007 om 16:11
Maar JoJootje, ben je het enigzins met ons eens dat het niet een heel redelijk voorstel is van hem? En dat het ook niet ok is om hem in jou huis te laten wonen terwijl jij hem verzorgt? Er is een hele grote kans dat mijn vriend later heel weinig gaat werken en huisman wordt, dit om dat ik graag fulltime wil werken en ook veel meer zal verdienen dan hij. We willen voorlopig eerst een bestaan opbouwen SAMEN zodat hij zonder problemen minder kan gaan werken. Dit soort dingen kunnen wel, maar dan wel met z'n tweeen. En jouw vriend denkt niet eens aan wat goed is voor jou, waar jij gelukkig van wordt. Hij is alleen maar bezig met verzinnen hoe hij niet hoeft te werken en hoe hij straks lekker op jouw zak kan gaan teren. Je gaat overal op in behalve op alle reacties hier over je vriend.
zondag 28 oktober 2007 om 17:49
Hallo Ambrosia,
Tja, ik vind het ook maar niks dat hij geen werk heeft. Pas nadat mijn baan onzeker werd is mijn gedachte hierover veranderd. Voor die tijd was het gewoon zo. Dat draagt ertoe bij dat mijn vriend vind dat ik niet meer achter hem sta.
Al weet ik ook wel dat het voor hem erg lastig is om na zoveel jaren weer aan de arbeid te gaan. Hij zegt dat hij wel wil werken, maar dat het hem niet lukt om dat te doen wat hij graag wil gaan doen. In mijn ogen heeft hij alle realiteit verloren. Wat hij graag wil is met behoud van uitkering ervaring opdoen in de biologische sector of bijvoorbeeld natuurbeheer. Hij vindt dat de sociale dienst dat moet gaan regelen. Hij ziet een subsidiebaan als een mogelijkheid. Intussen werpt hij allerlei drempels op om niet verder te komen. Hij wil eigenlijk geen moeite doen, het moet hem aan komen waaien. Zo werkt het helaas niet.
Ik ben regelmatig hierover met hem in gesprek. Maar meestal loopt hij weg of negeert hij het onderwerp, word hij boos etc. Hij wil er gewoon niet over praten. Doe ik dat wel dan vind hij dus dat ik niet achter hem sta en zijn we weer rond.
Een ander voorbeeld:
Laatst was ik weer hierover in gesprek en hij heeft het argument dat als hij bij mij in de regio solliciteerd dat kandidaten uit de regio toch eerder de baan krijgen dan hij als buitenregionaal. Maar ik draag het argument aan dat hij in zijn brief kan vermelden dat ik hier woon en dat wij graag samen willen wonen. Voor een werkgever is dat namelijk heel acceptabel om toch iemand van ver weg aan te nemen. Het is bijna een welles niettes discussie, maar hij eindigd met met "dan moet die baan hier wel zijn". Ik schrijf het heel erg kort op maar mijn interpretatie is dat hij liever niet wil solliciteren.
Toen hij net afgestudeerd was heerste er grote werkeloosheid en schreef hij wekelijks 100 brieven. Maar mondjesmaat werd hij uitgenodigd voor een gesprek, maar nooit werd hij aangenomen. Dat is eigenlijk zijn grote angst, dat hij heel veel moeite moet doen en steeds afgewezen worden.
Dat hij financieel afhankelijk van mij wil worden is iets dat de laatste twee weken speelt. Hij is naar een reintegratie traject gestuurd. Dat heeft hij twee en halve dag volgehouden. Al snap ik dat ook wel weer, want door het spelen van computerspelletjes (om hersenactiviteit te stimuleren), van fitnessen (om hoe heet dat ook al weer wat je lichaam tijdens het sporten aanmaakt om het gelukgevoel te stimuleren) en van intervisie over je sollicitatie ervaringen word je ook niet aan een baan geholpen.
Eigenlijk heb ik mijn besluit genomen. Hij mag ook niet in mijn kamer elders gaan wonen (juist om argumenten van dit forum waar ik nog niet eerder aan gedacht heb, mijn dank hiervoor), maar ik wil het eigenlijk ook uitmaken. Iedere keer als ik met hem aan het praten ben en het word te lastig voor hem kapt hij het gesprek af. Vorige week (herfstvakantie) waren we in mijn anti-kraakkamer. We hebben ruzie gehad en hij is boos naar huis gegaan. Ik probeer hem sindsdien al te bellen. Dat doe ik zo twee tot vijf keer per dag, maar hij neemt of de telefoon niet op, of hij staat uit. Pas als hij er weer zin in heeft zoekt hij weer contact. Dat is vaker op die manier gebeurd (na telefonische discussies over dit onderwerp) en ook daar heb ik genoeg van. Nu laat ik het erbij en wacht tot ik wat van hem hoor. Ik hoop dat ik het vol kan houden en als het puntje bij paaltje komt sterk genoeg ben om het uit te maken.
Tja, ik vind het ook maar niks dat hij geen werk heeft. Pas nadat mijn baan onzeker werd is mijn gedachte hierover veranderd. Voor die tijd was het gewoon zo. Dat draagt ertoe bij dat mijn vriend vind dat ik niet meer achter hem sta.
Al weet ik ook wel dat het voor hem erg lastig is om na zoveel jaren weer aan de arbeid te gaan. Hij zegt dat hij wel wil werken, maar dat het hem niet lukt om dat te doen wat hij graag wil gaan doen. In mijn ogen heeft hij alle realiteit verloren. Wat hij graag wil is met behoud van uitkering ervaring opdoen in de biologische sector of bijvoorbeeld natuurbeheer. Hij vindt dat de sociale dienst dat moet gaan regelen. Hij ziet een subsidiebaan als een mogelijkheid. Intussen werpt hij allerlei drempels op om niet verder te komen. Hij wil eigenlijk geen moeite doen, het moet hem aan komen waaien. Zo werkt het helaas niet.
Ik ben regelmatig hierover met hem in gesprek. Maar meestal loopt hij weg of negeert hij het onderwerp, word hij boos etc. Hij wil er gewoon niet over praten. Doe ik dat wel dan vind hij dus dat ik niet achter hem sta en zijn we weer rond.
Een ander voorbeeld:
Laatst was ik weer hierover in gesprek en hij heeft het argument dat als hij bij mij in de regio solliciteerd dat kandidaten uit de regio toch eerder de baan krijgen dan hij als buitenregionaal. Maar ik draag het argument aan dat hij in zijn brief kan vermelden dat ik hier woon en dat wij graag samen willen wonen. Voor een werkgever is dat namelijk heel acceptabel om toch iemand van ver weg aan te nemen. Het is bijna een welles niettes discussie, maar hij eindigd met met "dan moet die baan hier wel zijn". Ik schrijf het heel erg kort op maar mijn interpretatie is dat hij liever niet wil solliciteren.
Toen hij net afgestudeerd was heerste er grote werkeloosheid en schreef hij wekelijks 100 brieven. Maar mondjesmaat werd hij uitgenodigd voor een gesprek, maar nooit werd hij aangenomen. Dat is eigenlijk zijn grote angst, dat hij heel veel moeite moet doen en steeds afgewezen worden.
Dat hij financieel afhankelijk van mij wil worden is iets dat de laatste twee weken speelt. Hij is naar een reintegratie traject gestuurd. Dat heeft hij twee en halve dag volgehouden. Al snap ik dat ook wel weer, want door het spelen van computerspelletjes (om hersenactiviteit te stimuleren), van fitnessen (om hoe heet dat ook al weer wat je lichaam tijdens het sporten aanmaakt om het gelukgevoel te stimuleren) en van intervisie over je sollicitatie ervaringen word je ook niet aan een baan geholpen.
Eigenlijk heb ik mijn besluit genomen. Hij mag ook niet in mijn kamer elders gaan wonen (juist om argumenten van dit forum waar ik nog niet eerder aan gedacht heb, mijn dank hiervoor), maar ik wil het eigenlijk ook uitmaken. Iedere keer als ik met hem aan het praten ben en het word te lastig voor hem kapt hij het gesprek af. Vorige week (herfstvakantie) waren we in mijn anti-kraakkamer. We hebben ruzie gehad en hij is boos naar huis gegaan. Ik probeer hem sindsdien al te bellen. Dat doe ik zo twee tot vijf keer per dag, maar hij neemt of de telefoon niet op, of hij staat uit. Pas als hij er weer zin in heeft zoekt hij weer contact. Dat is vaker op die manier gebeurd (na telefonische discussies over dit onderwerp) en ook daar heb ik genoeg van. Nu laat ik het erbij en wacht tot ik wat van hem hoor. Ik hoop dat ik het vol kan houden en als het puntje bij paaltje komt sterk genoeg ben om het uit te maken.
zondag 28 oktober 2007 om 18:12
Jouw leven kan zonder deze parasiet alleen maar beter worden. Zoveel negativiteit en slachtoffergedrag, ik heb er geen woorden voor. Je toont nog begrip ook voor zoveel zwakheid, hij sleurt jou mee naar daar waar je niet wezen wilt als je niet oppast. Kom op meid, even doorzetten, je doet er jezelf een groot plezier mee.
zondag 28 oktober 2007 om 18:43
Heel veel sterkte met je beslissing.
En voor je vriend hoop ik dat hij momenteel in therapie is of in therapie gaat, want hij is zo verre van realistisch bezig met zijn leven, zijn wereldbeeld klopt absoluut niet met hoe de wereld van vandaag in elkaar zit. En als hij inderdaad bang is om afgewezen te worden, wat ik me heel goed voor kan stellen, dan zal hij daar in deze wereld toch mee moeten leren omgaan.
Wat hier al gezegd is, geloof ik ook wel: met zijn opleiding, leeftijd, en enorme gat in het CV denk ik ook dat het moeilijk is dat iemand hem een kans zal geven. Jammer voor hem, maar dit is wel waar hij het inmiddels zelf naar gemaakt lijkt te hebben.
En voor je vriend hoop ik dat hij momenteel in therapie is of in therapie gaat, want hij is zo verre van realistisch bezig met zijn leven, zijn wereldbeeld klopt absoluut niet met hoe de wereld van vandaag in elkaar zit. En als hij inderdaad bang is om afgewezen te worden, wat ik me heel goed voor kan stellen, dan zal hij daar in deze wereld toch mee moeten leren omgaan.
Wat hier al gezegd is, geloof ik ook wel: met zijn opleiding, leeftijd, en enorme gat in het CV denk ik ook dat het moeilijk is dat iemand hem een kans zal geven. Jammer voor hem, maar dit is wel waar hij het inmiddels zelf naar gemaakt lijkt te hebben.
zondag 28 oktober 2007 om 19:39
Heel veel sterkte komende tijd! Maar je kan het wel hoor. En je moet ook maar in je achterhoofd houden dat het ook beter is dat je het uitmaakt, ook voor hem! Vooral voor hem, want dan moet hij wel op eigen benen gaan staan. Ik begrijp dat hij er moeite mee heeft om een baan te zoeken maar dat komt deels natuurlijk ook doordat hij weet dat hij op jou kan terugvallen. Zodra jij er niet meer bent, moet hij wel zijn leven in eigen hand nemen.
dinsdag 6 november 2007 om 10:47
begrijp ik goed dat hij wel op jou kamer wil wonen, maar dat jij daar zelf niet zit?
En niet in een woning waar jij wel zit, dus samen met jou?
Voor hem betalen, NOOIT doen. Hij wil eigenlijk niks met jou samen, maar wel op je zak teren.
Wat een ......... zeg.
Of het is een profiteur, of er schort iets aan hem en hij heeft een goede therapeut nodig of beide.
Maar als relatie, gauw uitmaken en iemand nemen die wel iets met jou samen wil opbouwen.
En niet in een woning waar jij wel zit, dus samen met jou?
Voor hem betalen, NOOIT doen. Hij wil eigenlijk niks met jou samen, maar wel op je zak teren.
Wat een ......... zeg.
Of het is een profiteur, of er schort iets aan hem en hij heeft een goede therapeut nodig of beide.
Maar als relatie, gauw uitmaken en iemand nemen die wel iets met jou samen wil opbouwen.
vrijdag 16 november 2007 om 16:04
In een andere topic vond ik het verhaal van Jojanneke zo vreselijk mooi, over het kind in haar dat getroost word door de volwassene in haar. Zo daar herken ik ontzettend veel in, eigenlijk reageert het kind in mij altijd op moeilijke situaties. Dat kan lang goed gaan, maar doorat ik steeds ouder word, word het steeds minder geaccepteerd en moet ik meer vanuit mijn volwassene ik gaan reageren! Dat proces moet ik omzetten, maar ik weet dat het mij niet gaat lukken zonder hulp
En dit is nu precies waarom jij bij hem blijft, emotioneel afhankelijk, meid direct bij hem weg!! En geloof me (heb het zelf ondervonden) je wordt al heel snel veel gelukkiger, hem kan je niet helpen en hij helpt zeker jou niet, alleen maar de afgrond in. Kom op je bent meer waard!!!!
En dit is nu precies waarom jij bij hem blijft, emotioneel afhankelijk, meid direct bij hem weg!! En geloof me (heb het zelf ondervonden) je wordt al heel snel veel gelukkiger, hem kan je niet helpen en hij helpt zeker jou niet, alleen maar de afgrond in. Kom op je bent meer waard!!!!
vrijdag 16 november 2007 om 16:38
Is meneer wel helemaal lekker in zijn hoofd? Verwacht hij serieus dat jij de taak van de belastingbetalers gaat overnemen? Daarmee bedoel ik dat je zijn geparasiteer gaat betalen volgens zijn plan. Niet doen dus. Nee, geen discussie maars of hij is zo liehiehiehief...gewoon niet doen!! Hij komt maar van zijn luie verwende ass af en gaat maar gewoon een baan aannemen die hem even niet zo bevalt. Dat moeten wel meer mensen!
Waar haalt hij trouwens het lef vandaan om zoiets te verwachten?!
Waar haalt hij trouwens het lef vandaan om zoiets te verwachten?!
vrijdag 16 november 2007 om 16:45
quote:Branwen76 schreef op 28 oktober 2007 @ 14:32:
[...]
Ik weet natuurlijk niet of dit ook geldt voor de vriend van TO, maar dit is best nog een grote groep in de bijstand; mensen die op zich capabel zijn en soms zelf een goede opleiding hebben genoten, maar die psychisch gezien niet helemaal in orde zijn en daardoor geen baan kunnen behouden.Of ze zijn gewoon lui...dat zie ik in mijn omgeving helaas veel. Ze kunnen wel, maar "geen ZIN..."
[...]
Ik weet natuurlijk niet of dit ook geldt voor de vriend van TO, maar dit is best nog een grote groep in de bijstand; mensen die op zich capabel zijn en soms zelf een goede opleiding hebben genoten, maar die psychisch gezien niet helemaal in orde zijn en daardoor geen baan kunnen behouden.Of ze zijn gewoon lui...dat zie ik in mijn omgeving helaas veel. Ze kunnen wel, maar "geen ZIN..."
vrijdag 16 november 2007 om 17:42
vrijdag 16 november 2007 om 17:55
Natuurlijk zijn er mensen die door psychische problemen niet kunnen werken en daarom terecht een bijstands of wao uitkering krijgen. De vriend van TO lijkt me iemand die vooral ontzettend goed kan manipuleren: zijn vriendin (straks zit hij in haar woning en is zij dakloos), zichzelf (hij maakt zichzelf wijs dat er maar 1 onbereikbare droombaan voor hem bestaat) en de uitkeringsinstanties (waarom zou hij anders nog steeds geen normale baan hebben?).
