Relaties
alle pijlers
Hoe gaat een bedrogen vrouw verder met haar partner?
dinsdag 4 december 2007 om 14:24
Ik heb hier al eens eerder een topic over "vergeven, hoe doe je dat?" geplaatst.
Mijn partner heeft me belazerd, kort gezegd is vreemdgegaan.
Ik heb het hem proberen vergeven, maar dat lukt me niet. Ik kan het simpelweg niet, omdat ik vind dat hij mijn vertrouwen teveel geschonden heeft. Ik heb het wel geprobeerd, maar ik bleef bij de minste en geringste aanleiding weer "zeiken" over wat er gebeurd was.
Daarnaast had ik op momenten, dat het wel leuk was, snel de gedachte: "Maar je hebt wel je tong in de mond van die ander geduwd" of "je bent wel voor die trut naar Amsterdam gereden" om het maar even simpel te houden.
Mijn vraag is: waarom kon jij wel verder met je man/partner? Vertrouwde je hem weer, bleef je er niet over zeuren? Of ben ik gewoon een "zeikwijf" die het niet wilde vergeven
Mijn partner heeft me belazerd, kort gezegd is vreemdgegaan.
Ik heb het hem proberen vergeven, maar dat lukt me niet. Ik kan het simpelweg niet, omdat ik vind dat hij mijn vertrouwen teveel geschonden heeft. Ik heb het wel geprobeerd, maar ik bleef bij de minste en geringste aanleiding weer "zeiken" over wat er gebeurd was.
Daarnaast had ik op momenten, dat het wel leuk was, snel de gedachte: "Maar je hebt wel je tong in de mond van die ander geduwd" of "je bent wel voor die trut naar Amsterdam gereden" om het maar even simpel te houden.
Mijn vraag is: waarom kon jij wel verder met je man/partner? Vertrouwde je hem weer, bleef je er niet over zeuren? Of ben ik gewoon een "zeikwijf" die het niet wilde vergeven
woensdag 5 december 2007 om 17:08
De vragensteller wil bevestiging van dat onderbuikgevoel.
Zolang die bevestiging er niet is, gebeurt er niets.
Je bent dan gijzelaar van je gevoel.
Echter, neem je dat gevoel serieus, dan onderneem je stappen en wordt het je partner vanzelf duidelijk dat er inderdaad iets grondig mis is en die zal dan in antwoord ook zijn/haar verantwoording voor de relatie moeten nemen.
Het gaat erom je grenzen niet steeds te verleggen.
Geen genoegen nemen met een nietszeggend antwoord.
Geen genoegen nemen met een vent die achter de PC wegduikt als je ergens over wil praten.
Communicatie is olie van een relatie.
Als je merkt dat deze olie niet meer aanwezig is, wacht je dan op het vastlopen of ga je als de sodemieter voor olie zorgen.
Zolang die bevestiging er niet is, gebeurt er niets.
Je bent dan gijzelaar van je gevoel.
Echter, neem je dat gevoel serieus, dan onderneem je stappen en wordt het je partner vanzelf duidelijk dat er inderdaad iets grondig mis is en die zal dan in antwoord ook zijn/haar verantwoording voor de relatie moeten nemen.
Het gaat erom je grenzen niet steeds te verleggen.
Geen genoegen nemen met een nietszeggend antwoord.
Geen genoegen nemen met een vent die achter de PC wegduikt als je ergens over wil praten.
Communicatie is olie van een relatie.
Als je merkt dat deze olie niet meer aanwezig is, wacht je dan op het vastlopen of ga je als de sodemieter voor olie zorgen.
woensdag 5 december 2007 om 17:17
HVJ, je zegt dus in feite dat, als je een onderbuikgevoel hebt dat je partner vreemdgaat of ontevreden is, je je partner moet 'dwingen' tot communicatie en dat, als je partner dat niet wil, je de relatie dan maar moet beëindigen.
Als iemand zo handelt zoals jij het beschrijft, is het dan goed? Vind je DAN dat hij/zij geen aandeel heeft in het mislukken van de relatie? Want je schreef dat het aandeel (van Hokuspokus denk ik) was, dat zij de relatie niet snel genoeg beëindigd had toen ze niet serieus genomen werd door haar partner. Ik vind het een nogal paradoxale uitspraak van je, dat het aandeel in het mislukken van iemands relatie erin bestaat dat ze die relatie NIET onmiddellijk beëindigd heeft toen haar partner niet wilde communiceren! Of heb ik je verkeerd begrepen? Want ik vind het een verwarde discussie.
Als iemand zo handelt zoals jij het beschrijft, is het dan goed? Vind je DAN dat hij/zij geen aandeel heeft in het mislukken van de relatie? Want je schreef dat het aandeel (van Hokuspokus denk ik) was, dat zij de relatie niet snel genoeg beëindigd had toen ze niet serieus genomen werd door haar partner. Ik vind het een nogal paradoxale uitspraak van je, dat het aandeel in het mislukken van iemands relatie erin bestaat dat ze die relatie NIET onmiddellijk beëindigd heeft toen haar partner niet wilde communiceren! Of heb ik je verkeerd begrepen? Want ik vind het een verwarde discussie.
woensdag 5 december 2007 om 17:20
En hoe is "de relatie beeindigen"voor olie zorgen?
ik ben het wel met je eens dat je je onderbuikgevoelens niet opzij moet zetten en dat je je eigen grens in de gaten moet houden.
Maar als je de relatie niet wilt beeindigen, waarom zou je dan bij iemand weggaan? dan ben je toch juist kwijt waar je voor wilt vechten?
ik ben het wel met je eens dat je je onderbuikgevoelens niet opzij moet zetten en dat je je eigen grens in de gaten moet houden.
Maar als je de relatie niet wilt beeindigen, waarom zou je dan bij iemand weggaan? dan ben je toch juist kwijt waar je voor wilt vechten?
woensdag 5 december 2007 om 17:26
Mijn antwoord hierop is heel simpel...maar toch ook weer niet, hij moet je vertrouwen weer terug winnen.Dat kan lang duren of niet, feit is dat je vertrouwen gekrenkt /beschadigd is, dat is niet zo maar èèn twee drie hersteld, de tijd is het enige die je kan helpen weer te vertrouwen, geef je hem die tijd dan komt vergeving en daarna hopelijk het vertrouwen weer terug. Als iets van jou is, komt het vanzelf terug bij je...Ik weet wel dat vergeven je weer energie geeft, bovendien onthoud dat we maar mensen zijn, die fouten maken, en als het goed is, leren en groeien we er weer van.Het kan ook nog eens zo zijn dat je relatie er beter van wordt.Uit ervaring weet ik ook wel dat het niet allemaal zo simpel is hoor, daarom kop op zie het wat toch ook van de positieve kant, een (pijnlijke) ervaring rijker.
Alles is niets, Niets is alles
woensdag 5 december 2007 om 17:30
Dat schreef ik.
En ik schreef later ook: Hoe serieus neem je jezelf.
Als jij het idee hebt dat je relatie op enig gebied niet goed loopt, zul je daar iets mee moeten doen.
Niets doen, is ook een keuze.
De vraag is dus: Berust je in hetgeen je voelt of wil je niet verder in een relatie als die dat gevoel oplevert.
Als je niet verder wilt, zul je dat moeten communiceren.
"Als ik mij zo blijf voelen in onze relatie, dan wil ik er niet mee verder".
Op dat moment is de relatie weer beider verantwoording.
De partner weet dat als er niets veranderd, de relatie stopt.
Oftewel, je geeft je grens aan.
Blijf je echter hangen in alleen maar vragen, speuren, zeuren e.d. dan heb je je partner niet duidelijk gemaakt dat er iets moet veranderen, dat er iets schort aan de relatie dat dient te veranderen, omdat het anders stopt voor jou.
woensdag 5 december 2007 om 17:54
Pfffffffffffffffff..............moeten jullie allemaal niet gewoon weken overdag hihi 
Goed even met betrekking tot het communiceren.
Ben het wel eens dat wij dames er een handje van hebben om gelijk in de aanval te gaan.
Zo van jij doet dat en dat niet goed verander of ik ben weg
Tenminste als ik naar mezelf kijk van een tijdje geleden.
Tegenwoordig probeer (let wel PROBEER) ik een meer open vorm vab communiceren aan te gaan.
Maar vriendlief heeft een drukke baan, werkt momenteel 16 uur per dag, wordt lastig tijd vinden voor een "goed" gesprek.
Dan gaat het dus broeien en klapt er wel eens iets onredelijks uit.
Nou weet hij indertussen wel hoe ik in elkaar steek en snapt ook echt wel dat blaffende honden niet bijten, dus dan knallen we even en zoenen het weer af
Ben echt heel erg van mening dat je ook een beetje rekening moet houden met de ander dus als lief het druk heeft en stijf staat van de stress dan slik je soms wat meer dan goed voor je is.(met alle gevolgen van dien op dat moment)
Is dat dan ook een grens verleggen?
Mijn psych heeft me namelijk uitgelegd dat je een grens best mag verleggen als je maar eerst heel goed bij jezelf te rade gaat wat het met jou gaat doen en of je er dus voor 100% achter staat.
Voorbeeldje, mijn droom was ooit trouwen
Lief is anti witte jurken zeg maar dus die droom zal met hem niet gaan gebeuren
Nou kan ik me aan mijn grens houden en dus weggaan
MAAR, als ik mijn grens verleg naar niet trouwen zie ik ons ook wel heel gelukkig worden.....
Dus kies ervoor niet te trouwen.
Ik verleg dus een grens, maar voel me er eigenlijk dus gewoon best wel heel goed onder.
Wat ik dus wil zeggen dat grenzen verleggen dus wel kan, maar je moet wel de consequenties dragen
Het heel hard roepen ik hou vast aan mijn grenzen kan naar mijn mening ook vaak een gesprek blokkeren.
Goed even met betrekking tot het communiceren.
Ben het wel eens dat wij dames er een handje van hebben om gelijk in de aanval te gaan.
Zo van jij doet dat en dat niet goed verander of ik ben weg
Tenminste als ik naar mezelf kijk van een tijdje geleden.
Tegenwoordig probeer (let wel PROBEER) ik een meer open vorm vab communiceren aan te gaan.
Maar vriendlief heeft een drukke baan, werkt momenteel 16 uur per dag, wordt lastig tijd vinden voor een "goed" gesprek.
Dan gaat het dus broeien en klapt er wel eens iets onredelijks uit.
Nou weet hij indertussen wel hoe ik in elkaar steek en snapt ook echt wel dat blaffende honden niet bijten, dus dan knallen we even en zoenen het weer af
Ben echt heel erg van mening dat je ook een beetje rekening moet houden met de ander dus als lief het druk heeft en stijf staat van de stress dan slik je soms wat meer dan goed voor je is.(met alle gevolgen van dien op dat moment)
Is dat dan ook een grens verleggen?
Mijn psych heeft me namelijk uitgelegd dat je een grens best mag verleggen als je maar eerst heel goed bij jezelf te rade gaat wat het met jou gaat doen en of je er dus voor 100% achter staat.
Voorbeeldje, mijn droom was ooit trouwen
Lief is anti witte jurken zeg maar dus die droom zal met hem niet gaan gebeuren
Nou kan ik me aan mijn grens houden en dus weggaan
MAAR, als ik mijn grens verleg naar niet trouwen zie ik ons ook wel heel gelukkig worden.....
Dus kies ervoor niet te trouwen.
Ik verleg dus een grens, maar voel me er eigenlijk dus gewoon best wel heel goed onder.
Wat ik dus wil zeggen dat grenzen verleggen dus wel kan, maar je moet wel de consequenties dragen
Het heel hard roepen ik hou vast aan mijn grenzen kan naar mijn mening ook vaak een gesprek blokkeren.
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 5 december 2007 om 17:59
hou van jezelf, als je partner de olie niet geeft of kan geven dan moet je dus opstappen. Oke helemaal duidelijk.
Wat ik moeilijk vond is dat ik moest opstappen en niet hij terwijl hij op alle fronten dwarslag. Opstappen betekende voor mij en kind, geen huis, intrekken bij familie (?) grrr een eind hier vandaan. Andere school voor kind, ik die ander werk moest zoeken (nu fulltime) en dat allemaal omdat meneer niks wilde. Nou heel raar misschien maar op dat moment voelde dat zo oneerlijk dat ik vond dat hij moest gaan en niet ik. Waarom moesten kind en ik alle gevolgen dragen van zijn misdragingen. Ik vond en vind dat hij de gevolgen moest dragen.
Deze periode is trouwens afgesloten ik verwoord nu de gevoelens die ik destijds had. Wat ik wel heb gedaan is met hem hebben leren praten, (gaat nog steeds niet altijd soepel), financieel onafhankelijk geworden, een groter eigen leven gaan leiden. Waarom omdat ik me op deze manier gelijkwaardiger voel in onze relatie. En het maakt me sterk dat ik nu voor mij en mijn kind in alle opzichten kan zorgen als ik vind dat de tijd daar is.
Toen vond ik dat ik mijn kind niet in de ellende mocht stortten omdat ik het niet meer trok. Waarschijnlijk ook weer helemaal fout maar zo dacht ik toen.
Wat ik moeilijk vond is dat ik moest opstappen en niet hij terwijl hij op alle fronten dwarslag. Opstappen betekende voor mij en kind, geen huis, intrekken bij familie (?) grrr een eind hier vandaan. Andere school voor kind, ik die ander werk moest zoeken (nu fulltime) en dat allemaal omdat meneer niks wilde. Nou heel raar misschien maar op dat moment voelde dat zo oneerlijk dat ik vond dat hij moest gaan en niet ik. Waarom moesten kind en ik alle gevolgen dragen van zijn misdragingen. Ik vond en vind dat hij de gevolgen moest dragen.
Deze periode is trouwens afgesloten ik verwoord nu de gevoelens die ik destijds had. Wat ik wel heb gedaan is met hem hebben leren praten, (gaat nog steeds niet altijd soepel), financieel onafhankelijk geworden, een groter eigen leven gaan leiden. Waarom omdat ik me op deze manier gelijkwaardiger voel in onze relatie. En het maakt me sterk dat ik nu voor mij en mijn kind in alle opzichten kan zorgen als ik vind dat de tijd daar is.
Toen vond ik dat ik mijn kind niet in de ellende mocht stortten omdat ik het niet meer trok. Waarschijnlijk ook weer helemaal fout maar zo dacht ik toen.
woensdag 5 december 2007 om 18:45
houvanjezelf, leuk om (als ook man) jouw bijdragen te lezen. Ergens heb je wel een punt (aantal punten). Maar het is en blijft een feit dat de meeste vreemdgangers alles zullen ontkennen, mits het natuurlijk nog niet met bewijzen gestaafd is, en eerder hun eigen partner "voor gek zullen verklaren" want "er is niets aan de hand en je ziet spoken". Volgens mij zijn mannen daar zelf sterker en doortastender in dan vrouwen. Je communiceert dan tegen een spoorbiels. Komt er, of is er, aantoonbaar bewijs dan krijgt wederzijds communiceren vaker wel weer een kans. Dan kan de vreemdganger(ster) er niet meer aan ontsnappen.
woensdag 5 december 2007 om 19:56
Doen mannen dat niet juist omdat ze weten dat vrouwen wel bakzeil halen?
Zouden vrouwen zichzelf serieuzer nemen dan pikten ze dat niet en komt manlief er niet (meer) mee weg.
En inderdaad, kies je ervoor om dingen te accepteren, miep er dan ook niet meer over.
@puk:
Hoe vervelend ook, je hebt ervan geleerd en zal niet meer zo'n zelfde soort relatie accepteren.
Je geeft zelf al aan dat je een gelijkwaardigere relatie wil.
Je legt je grenzen anders en daarmee zorg je ervoor dat de relatie niet kan worden zoals die met je ex was.
woensdag 5 december 2007 om 20:05
hou van jezelf, ik beken, ik heb geen ex. De man die me bedrogen heeft is nog steeds mijn man, ik heb alleen zelf gezorgd voor ingredienten die meer gelijkwaardigheid geven en Pukman heeft uiteindelijk ingezien dat het veranderen of exit was.
Vandaar ook mijn geschrijf op deze topic, ik ben gebleven na bedrog en vertel hier hoe ik er destijds mee ben omgegaan.
En als ik terugkijk ben ik het zeker met je eens, de bedrogene (man of vrouw) zou veel eerder harder moeten worden. Ik heb zelf wel eens gedacht dat als je niet direct opstapt dat het daarna alleen maar moeilijker wordt.
Blijven en dingen uitpraten oplossen en veranderen is ook heel moeilijk maar ik denk wel heel leerzaam.
Leven is leren en ontwikkelen en groeien.
Vandaar ook mijn geschrijf op deze topic, ik ben gebleven na bedrog en vertel hier hoe ik er destijds mee ben omgegaan.
En als ik terugkijk ben ik het zeker met je eens, de bedrogene (man of vrouw) zou veel eerder harder moeten worden. Ik heb zelf wel eens gedacht dat als je niet direct opstapt dat het daarna alleen maar moeilijker wordt.
Blijven en dingen uitpraten oplossen en veranderen is ook heel moeilijk maar ik denk wel heel leerzaam.
Leven is leren en ontwikkelen en groeien.
woensdag 5 december 2007 om 20:11
Doen mannen dat niet juist omdat ze weten dat vrouwen wel bakzeil halen?
Houvanjezelf, helemaal met je eens. Denk dat de meesten mannen (vrouwen ..) die vreemd gaan hun partner prima kennen en heel aardig weten (risicoinschatting) hoe veel potjes ze kunnen breken voordat het voor hen echt link gaat worden en echte consequenties gaat hebben.
Houvanjezelf, helemaal met je eens. Denk dat de meesten mannen (vrouwen ..) die vreemd gaan hun partner prima kennen en heel aardig weten (risicoinschatting) hoe veel potjes ze kunnen breken voordat het voor hen echt link gaat worden en echte consequenties gaat hebben.
woensdag 5 december 2007 om 20:17
En als ik terugkijk ben ik het zeker met je eens, de bedrogene (man of vrouw) zou veel eerder harder moeten worden.
Puk dat mag je je zelf niet verwijten. Waarschijnlijk ben jij vrij pats boem met de waarheid geconfronteerd. Dan is het met alle emoties daar om heen niet simpel om direct concrete stappen te ondernemen. Ten opzichte van je pukman stond je zonder meer op achterstand want hij had al veel langer na te kunnen over de mogelijke scenario's bij uitkomst en hoe hij er dan op zou kunnen reageren en anticiperen.
Puk dat mag je je zelf niet verwijten. Waarschijnlijk ben jij vrij pats boem met de waarheid geconfronteerd. Dan is het met alle emoties daar om heen niet simpel om direct concrete stappen te ondernemen. Ten opzichte van je pukman stond je zonder meer op achterstand want hij had al veel langer na te kunnen over de mogelijke scenario's bij uitkomst en hoe hij er dan op zou kunnen reageren en anticiperen.
donderdag 6 december 2007 om 11:19
Puk, hier ben ik het helemaal mee eens. Het meest belangrijke wat je zei was: "als ik erop terugkijk". Inderdaad, achteraf worden de dingen zoveel helderder.
Ik vind dan ook dat je jezelf niet zo hard moet vallen. Je hebt gedaan wat je kon op bepaalde momenten. Of het het goede was of juist het verkeerde; dat je misschien over je grenzen bent heen gegaan of hem hebt laten gaan; dat je misschien uitgeprobeerd hebt of je grenzen wel moesten liggen waar ze altijd gelegen hadden .............. tja dat is allemaal onderdeel van het proces en van de warboel van emoties. Dus zelfs als je achteraf concludeert dat je misschien hier en daar wel verkeerde beslissingen hebt genomen of gemengde signalen hebt uitgezonden, dan wordt het tijd dat je jezelf daarvoor vergeeft. Je bent ook maar een mens die in een zware overstroming geroeid heeft wat ie kon om een of andere vaste wal te bereiken.
Laten we wel wezen als je van de hele geschiedenis zo'n helder draaiboek had gehad, dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest.
Verder denk ik ook dat je niet meer je hoofd moet breken over wat jij had kunnen en nalaten. De verantwoording ligt toch echt bij je man, jij bent gewoon voor het blok gegooid, zonder enige vorm van op de hoogte zijn, laat staan inspraak.
donderdag 6 december 2007 om 17:43
Hoi Mabel en ikkezelf, ik moet mezelf ook geen verwijten maken. Ik heb toen gekozen op basis van wat ik toen wist en voelde. En ik dacht dat ik het goede deed. Ik kan mezelf nog steeds recht in de spiegel aankijken.
En ach je filosofeert weleens wat als ik toen.... en hij toen... maar ik kan nog veel meer situaties bedenken buiten dit verhaal waarvan je later wel eens denkt, had ik toen... Maar echte spijt, nee dat heb ik niet.
Ik ben blij dat ik wel geleerd heb en veranderd ben en daar heb ik op lange termijn zelf veel meer aan.
Maar wel bedankt voor jullie lieve woorden dat geeft toch een fijn gevoel.
En ach je filosofeert weleens wat als ik toen.... en hij toen... maar ik kan nog veel meer situaties bedenken buiten dit verhaal waarvan je later wel eens denkt, had ik toen... Maar echte spijt, nee dat heb ik niet.
Ik ben blij dat ik wel geleerd heb en veranderd ben en daar heb ik op lange termijn zelf veel meer aan.
Maar wel bedankt voor jullie lieve woorden dat geeft toch een fijn gevoel.
woensdag 12 december 2007 om 10:39
Duo je schrijft wijze woorden maar Kreng jou snap ik ook erg goed. Ik heb het zelf mee gemaakt op 2 manieren. Ik was de minnares en ik was later de partner die belazerd is.
De eerste rol zag ik toen niet als mijn verantwoording want ik ging niet vreemd,ik had geen relatie toen. Ik kijk daar nu wel anders naar.
De tweede rol heeft mij laten voelen hoeveel pijn het kan doen. Het meest pijn deed me zijn leugens, inderdaad het gevoel van veiligheid wat bezoedeld was.Niet eens zo zeer het lijfelijke vreemdgaan.Ik heb, nadat ik er zelf achter kwam de touwtjes in handen genomen. Ik bepaalde het tempo en gaf aan dat ik er net zo vaak over zou praten als goed voor mij was. Als hij dat niet trok moest hij maar opstappen.Ik heb wat afgejankt en gepraat met hem, soms op de meest ongelukkige tijdstippen. Maar het heeft wel geholpen. Het nam de druk bij mij weg. Het is nu bijna 2 jaar geleden. Het komt af en toe nog bij me boven dan ben ik er weer verdrietig over en dan praat ik er weer over. het vertrouwen is voor een groot stuk terug gekomen maar heel soms kan mijn wantrouwen wel weer om de hoek komen. Vergeten zal ik het nooit, vergeven heb ik, denk ik, al wel gedaan.
De eerste rol zag ik toen niet als mijn verantwoording want ik ging niet vreemd,ik had geen relatie toen. Ik kijk daar nu wel anders naar.
De tweede rol heeft mij laten voelen hoeveel pijn het kan doen. Het meest pijn deed me zijn leugens, inderdaad het gevoel van veiligheid wat bezoedeld was.Niet eens zo zeer het lijfelijke vreemdgaan.Ik heb, nadat ik er zelf achter kwam de touwtjes in handen genomen. Ik bepaalde het tempo en gaf aan dat ik er net zo vaak over zou praten als goed voor mij was. Als hij dat niet trok moest hij maar opstappen.Ik heb wat afgejankt en gepraat met hem, soms op de meest ongelukkige tijdstippen. Maar het heeft wel geholpen. Het nam de druk bij mij weg. Het is nu bijna 2 jaar geleden. Het komt af en toe nog bij me boven dan ben ik er weer verdrietig over en dan praat ik er weer over. het vertrouwen is voor een groot stuk terug gekomen maar heel soms kan mijn wantrouwen wel weer om de hoek komen. Vergeten zal ik het nooit, vergeven heb ik, denk ik, al wel gedaan.
