Relaties
alle pijlers
Hoe los ik dit op?
dinsdag 2 oktober 2007 om 18:04
Geen groot probleem is dit, maar toch zit ik ermee.
Mijn vriend heeft een broer waar hij heel close mee is en die in het buitenland woont. Zelf ken ik zijn broer wel redelijk goed en ik kan goed met hem overweg, zijn vriendin ken ik niet zo goed, ik vind haar wel aardig, maar we zijn nogal andere types.
Mijn vriend gaat een paar keer per jaar voor een weekend naar zijn broer toe. Ik ga nooit mee, omdat het nogal ver weg is en ik geen zin heb om dat voor een weekendje te doen.
Nu wil zijn broer met zijn vriendin 2 weken bij ons komen logeren. Op zich vind ik het leuk dat ze komen, maar 2 weken vind ik gewoon te lang. Ik ben erg op mijn privacy gesteld en kan er slecht tegen om continu mensen om me heen te hebben. Verder heb ik een baan met onregelmatige werktijden, dus het is ook niet handig als ik heel vroeg op moet of 's nacht thuiskom. Daarbij komt dat wij erg klein wonen (50 m2) en maar 1 slaapkamer hebben. Zij zouden dan in de woonkamer moeten slapen.
Ik zou het prima vinden om hun een paar dagen hier te hebben en ik wil ze ook niet voor het hoofd stoten, maar ik weet ook dat ik 2 weken gewoon niet trek. Misschien kunnen jullie even met me meedenken en een oplossing hiervoor vinden?
Alvast bedankt.
Mijn vriend heeft een broer waar hij heel close mee is en die in het buitenland woont. Zelf ken ik zijn broer wel redelijk goed en ik kan goed met hem overweg, zijn vriendin ken ik niet zo goed, ik vind haar wel aardig, maar we zijn nogal andere types.
Mijn vriend gaat een paar keer per jaar voor een weekend naar zijn broer toe. Ik ga nooit mee, omdat het nogal ver weg is en ik geen zin heb om dat voor een weekendje te doen.
Nu wil zijn broer met zijn vriendin 2 weken bij ons komen logeren. Op zich vind ik het leuk dat ze komen, maar 2 weken vind ik gewoon te lang. Ik ben erg op mijn privacy gesteld en kan er slecht tegen om continu mensen om me heen te hebben. Verder heb ik een baan met onregelmatige werktijden, dus het is ook niet handig als ik heel vroeg op moet of 's nacht thuiskom. Daarbij komt dat wij erg klein wonen (50 m2) en maar 1 slaapkamer hebben. Zij zouden dan in de woonkamer moeten slapen.
Ik zou het prima vinden om hun een paar dagen hier te hebben en ik wil ze ook niet voor het hoofd stoten, maar ik weet ook dat ik 2 weken gewoon niet trek. Misschien kunnen jullie even met me meedenken en een oplossing hiervoor vinden?
Alvast bedankt.
Cum non tum age
woensdag 3 oktober 2007 om 16:43
Ik vind dat sommigen hier wel te ver gaan in de discussie wanneer iemand wel of niet depressief is of waar iemand depressief van kan worden. Je kunt een ander daarop niet beoordelen of veroordelen of wat dan ook.
Aangezien dit mijn topic is, vraag ik jullie dan ook om elkaar dan ook met respect te behandelen.
Aangezien dit mijn topic is, vraag ik jullie dan ook om elkaar dan ook met respect te behandelen.
Cum non tum age
woensdag 3 oktober 2007 om 16:48
He Sienna, ik ben zo iemand die dan weer vrolijk en dan weer depri was. Raar maar waar, dat kan zomaar.....weet je hoe ze dat noemen? Manisch depressief. En te lang met mensen in 1 huis kan dat al triggeren...en dan kan ik dus de eerste 2 dagen vrolijk zijn en niets is teveel en dag 3 sloeg ik om als een blad aan een boom, en was t klaar.
woensdag 3 oktober 2007 om 16:49
Fleurtje nu spreek je jezelf toch wel erg tegen eerst zeg je dat iemand van bijv 2 weken logees in huis depressief kan worden als ik dat tegenspreek dan moet ik opeens oppassen op wat ik zeg, en vervolgens zeg je zelf dat als het altijd latent aanwezig is het wel kan gebeuren maar dan is er toch MEER aan de hand dan alleen die logees of niet, goed lezen zou misschien ook wel handig zijn.
woensdag 3 oktober 2007 om 16:53
Ja, iemand kan van twee weken logees depressief worden als dat al latent aanwezig is. Tja, het is maar hoe je het wilt lezen. Ik heb volgens mij nergens gezegd dat je daar out of the blue depressief van kan worden (al voelt dat wél zo). Als het er toch zo staat, of als het zo overgekomen is: ik bedoelde het dus op de manier van 'laten aanwezig zijn'.
Ik vind alleen niet dat jij kan bepalen wanneer en waarom iemand echt depressief is. Misschien ben jij nooit bij de crisisopvang beland, misschien heb jij wel nooit een mes in je polsen gezet, maar wie ben ik om dan te zeggen dat jij niet depressief bent geweest?
Ik vind alleen niet dat jij kan bepalen wanneer en waarom iemand echt depressief is. Misschien ben jij nooit bij de crisisopvang beland, misschien heb jij wel nooit een mes in je polsen gezet, maar wie ben ik om dan te zeggen dat jij niet depressief bent geweest?
woensdag 3 oktober 2007 om 16:58
Als er al meer aan de hand is, dan kunnen die logees net de druppel zijn die de emmer doet overlopen.
Ik zou er zelf ook niet aan moeten denken om twee weken lang mijn huis vol logees te hebben. Als ik thuiskom, wil ik graag rust aan mijn hoofd, eventjes helemaal niets moeten. met logees kan dat niet, dan moet je toch min of meer "representatief"gedragen. het zou voor mij voelen als twee weken op mijn tenen lopen, en dat kan ik niet altijd hebben. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat Noa er geen zin in heeft. Ik zou precies hetzelfde hebben. Paar dagen is ok, maar twee hele weken op 50 M2? nee, ik zou gillend gek worden.
Ik zou er zelf ook niet aan moeten denken om twee weken lang mijn huis vol logees te hebben. Als ik thuiskom, wil ik graag rust aan mijn hoofd, eventjes helemaal niets moeten. met logees kan dat niet, dan moet je toch min of meer "representatief"gedragen. het zou voor mij voelen als twee weken op mijn tenen lopen, en dat kan ik niet altijd hebben. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat Noa er geen zin in heeft. Ik zou precies hetzelfde hebben. Paar dagen is ok, maar twee hele weken op 50 M2? nee, ik zou gillend gek worden.
woensdag 3 oktober 2007 om 16:58
Wat betreft je gevoel dat 2 weken logees over de vloer je doet steigeren, kan me levendig voorstellen, ik ben precies zo.
Ik werk in de zorg en als ik thuis ben wil ik graag rust en mijn eigen ding kunnen doen.
Mijn vriend en ik zijn zo op elkaar ingespeelt wat dat betreft waardoor het altijd goed gaat, met logees in huis moet je je eigen plekje vinden in de hele situatie en situaties gaan creeeren om jezelf op te kunnen laden.
Daarnaast je veilige plekje afstaan is voor types zoals ik en waar (denk ik) jij ook gezien je postings en je reacties, ook onder valt soms moeilijk er mee om te gaan.
Dat je daar niet om staat te springen snap ik maar al te goed......máárrrrr ik vind het niet kunnen om een familielid die ver weg woont, waar je partner een goede band mee heeft die regelmatig naar hun toe gaat en nu een keer andersom is, te weigeren.
Jij hebt er een probleem mee en vind ook dat je het probleem bij jezelf moet laten.
Jullie wonen samen, het is ook zijn huis dus en die twee weken daar vind je je weg echt wel in hoor, je moet alleen er wel even wat voor doen.
Aangezien ik ook last kan hebben van blijvende drukte/verplichtingen om me heen, ook omdat het in karakter zit, een goeie slag van mijn ouders heb meegekregen (týpisch nederlands), maar daarnaast ook vanwege een ziekte die ik heb.
Toch, als ik me in jou verplaats zou ik dit niet de reden laten en niet wíllen laten zijn dat dierbaren niet kunnen komen.
Ik zou in jou geval broer met vriendin laten komen, ondertussen familie of vrienden vragen die een extra kamer of wat mee ruimte hebben of je evt die kant op kan komen als het je teveel word....ik zou persoonlijk desnoods in een tent slapen op de dichtsbijzijnde camping als dat moet om mijn eigen ruimte te behouden, of een advertentie zetten of mensen in die periode op vakantie zijn zodat ik op het huis/huisdieren kan passen.
Daarnaast heeft diegene die eerder schreef; 'ga het eens anders bekijken' (weet naam niet meer) wel gelijk.
Men lijd het meest van het lijden dat men vreest gaat hier wel op..........in je posts verdedig je jezelf direct waardoor je eigenlijk al aangeeft dat je niet open staat om het anders te benaderen/ tegen aan te kijken....je hebt voor jezelf helemaal duidelijk, dat jij hier last van hebt en dat jij dit niet fijn vind, hoe anderen hier onder voelen/het zien maakt je niets uit wat betreft je besluit, het maakt je wel uit in die zin dat je er een schuldgevoel aan over houd.
Dat is jammer want dat zou al veel schelen het anders te benaderen, want je hebt nu ws meer stress en zenuwen in al die tijd tot ze komen dan dat je in die werkelijke 2 weken zou hebben als je anders tegen de situatie aankijkt.
Begrijp me niet verkeerd, ik zou ook in eerste instantie zo reageren en voelen, maar voor een dierbare die mij dierbaar is, vind ik dat je daar best wat voor over mag hebben.
En dit kan je allemaal bewerkstelligen door elders je eigen geestelijke ruimte te creeeren wanneer je daar behoefte aan hebt zodat je niet je eigen grenzen passeerd w.b drukte e.d en tegelijkertijd geef je een ander de ruimte voor 2 weken te doen wat ze willen doen.
Ik hoop dat je wat flexibeler kan opstellen en open staat om een oplossing te zoeken, bedenk dat ook al is het qua gevoel niet makkelijk het écht het einde van de wereld niet is.
Succes!
Ik werk in de zorg en als ik thuis ben wil ik graag rust en mijn eigen ding kunnen doen.
Mijn vriend en ik zijn zo op elkaar ingespeelt wat dat betreft waardoor het altijd goed gaat, met logees in huis moet je je eigen plekje vinden in de hele situatie en situaties gaan creeeren om jezelf op te kunnen laden.
Daarnaast je veilige plekje afstaan is voor types zoals ik en waar (denk ik) jij ook gezien je postings en je reacties, ook onder valt soms moeilijk er mee om te gaan.
Dat je daar niet om staat te springen snap ik maar al te goed......máárrrrr ik vind het niet kunnen om een familielid die ver weg woont, waar je partner een goede band mee heeft die regelmatig naar hun toe gaat en nu een keer andersom is, te weigeren.
Jij hebt er een probleem mee en vind ook dat je het probleem bij jezelf moet laten.
Jullie wonen samen, het is ook zijn huis dus en die twee weken daar vind je je weg echt wel in hoor, je moet alleen er wel even wat voor doen.
Aangezien ik ook last kan hebben van blijvende drukte/verplichtingen om me heen, ook omdat het in karakter zit, een goeie slag van mijn ouders heb meegekregen (týpisch nederlands), maar daarnaast ook vanwege een ziekte die ik heb.
Toch, als ik me in jou verplaats zou ik dit niet de reden laten en niet wíllen laten zijn dat dierbaren niet kunnen komen.
Ik zou in jou geval broer met vriendin laten komen, ondertussen familie of vrienden vragen die een extra kamer of wat mee ruimte hebben of je evt die kant op kan komen als het je teveel word....ik zou persoonlijk desnoods in een tent slapen op de dichtsbijzijnde camping als dat moet om mijn eigen ruimte te behouden, of een advertentie zetten of mensen in die periode op vakantie zijn zodat ik op het huis/huisdieren kan passen.
Daarnaast heeft diegene die eerder schreef; 'ga het eens anders bekijken' (weet naam niet meer) wel gelijk.
Men lijd het meest van het lijden dat men vreest gaat hier wel op..........in je posts verdedig je jezelf direct waardoor je eigenlijk al aangeeft dat je niet open staat om het anders te benaderen/ tegen aan te kijken....je hebt voor jezelf helemaal duidelijk, dat jij hier last van hebt en dat jij dit niet fijn vind, hoe anderen hier onder voelen/het zien maakt je niets uit wat betreft je besluit, het maakt je wel uit in die zin dat je er een schuldgevoel aan over houd.
Dat is jammer want dat zou al veel schelen het anders te benaderen, want je hebt nu ws meer stress en zenuwen in al die tijd tot ze komen dan dat je in die werkelijke 2 weken zou hebben als je anders tegen de situatie aankijkt.
Begrijp me niet verkeerd, ik zou ook in eerste instantie zo reageren en voelen, maar voor een dierbare die mij dierbaar is, vind ik dat je daar best wat voor over mag hebben.
En dit kan je allemaal bewerkstelligen door elders je eigen geestelijke ruimte te creeeren wanneer je daar behoefte aan hebt zodat je niet je eigen grenzen passeerd w.b drukte e.d en tegelijkertijd geef je een ander de ruimte voor 2 weken te doen wat ze willen doen.
Ik hoop dat je wat flexibeler kan opstellen en open staat om een oplossing te zoeken, bedenk dat ook al is het qua gevoel niet makkelijk het écht het einde van de wereld niet is.
Succes!
woensdag 3 oktober 2007 om 17:03
Ik reageer hier op, op wat jij schrijft.Je spreekt van geen depressie, want een dag later vrolijk, maar van de buitenkant kan jij neit zien of die persoon depressief is of manisch depressief. een depressie kan zijn, en dat is t dus wel. JIj oordeelt dat die persoon dus nooit een depressie kan hebben. manisch depressief is namelijk gewoon depressief,maar dan afgewisseld met een manie.
woensdag 3 oktober 2007 om 17:17
woensdag 3 oktober 2007 om 20:09
Als je ziek bent (en daar versta ik ook depressie, schizofrenie, bipolar etc., etc. onder) dan kan ik me in de meeste gevallen voorstellen dat je geen gasten wilt.
Maar dat speelt hier toch helemaal niet? TO kan gewoon niet tegen mensen om haar heen. Wel op haar werk, maar thuis niet, ten minste niet voor 2 weken, want ze heeft haar "plek" nodig - alleen haar virend kan ze velen.
Wat ik denk doet er natuurlijk niet toe voor TO en als je denkt dat je het echt niet kan moet je die mensen natuurlijk weigeren - ieder doet wat 'ie moet doen. En bovendien is er al een oplossing. Hoewel niet duidelijk is wat die oplossing inhoudt, neem ik aan dat het betekent dat schoonbroer en -zus niet bij TO komen logeren, anders zou het voor haar geen oplossing zijn natuurlijk. Prima.
Ik weet niet of je mijn verhaal van de eerste pagina nog kan herinneren en de privacy behoeften van mijn schoonzus - ook daar is toendertijd een oplossing voor gekomen. Geen probleem, overal zijn oplossingen voor. En hoewel ik hun beslissing toendertijd ook zonder er een woord over te zeggen heb geaccepteerd (wat moet je anders? gastvrijheid kan je, net zo min als liefde, afdwingen) en ander onderdak heb gevonden, is de relatie met mijn broer er niet warmer op geworden. De relatie met mijn (nu) schoonzus is eigenlijk nooit wat geworden. Als ze geen kindjes hadden (die ik geweldig vind) zou ik denk ik zelfs niet meer bij ze gaan eten als ik in Nederland ben. Om eerlijk te zijn heb ik dat zelfs de laatste keren al niet meer gedaan en zie ik ze alleen op familie aangelegenheden. Mijn broer zie ik nog wel eens apart en van hem hou ik natuurlijk, maar ik kan het maar niet uit m'm hoofd krijgen hoe ik me toen voelde, hoe ik me schaamde tegenover mijn man en hoe egocentrisch ik haar vond (en dat ze dat is is nu wel vaker gebleken..) en m'n broer heb ik nooit voor 100% vergeven dat hij toen zijn grenzen niet wat meer aan de hare getoetst heeft.
Maar goed, in iedere familie speelt wel wat en misschien reageert die zwager van jou heel anders dan ik en kan hij het echt begrijpen en niet alleen verstandelijk, zoals ik.
Maar dat speelt hier toch helemaal niet? TO kan gewoon niet tegen mensen om haar heen. Wel op haar werk, maar thuis niet, ten minste niet voor 2 weken, want ze heeft haar "plek" nodig - alleen haar virend kan ze velen.
Wat ik denk doet er natuurlijk niet toe voor TO en als je denkt dat je het echt niet kan moet je die mensen natuurlijk weigeren - ieder doet wat 'ie moet doen. En bovendien is er al een oplossing. Hoewel niet duidelijk is wat die oplossing inhoudt, neem ik aan dat het betekent dat schoonbroer en -zus niet bij TO komen logeren, anders zou het voor haar geen oplossing zijn natuurlijk. Prima.
Ik weet niet of je mijn verhaal van de eerste pagina nog kan herinneren en de privacy behoeften van mijn schoonzus - ook daar is toendertijd een oplossing voor gekomen. Geen probleem, overal zijn oplossingen voor. En hoewel ik hun beslissing toendertijd ook zonder er een woord over te zeggen heb geaccepteerd (wat moet je anders? gastvrijheid kan je, net zo min als liefde, afdwingen) en ander onderdak heb gevonden, is de relatie met mijn broer er niet warmer op geworden. De relatie met mijn (nu) schoonzus is eigenlijk nooit wat geworden. Als ze geen kindjes hadden (die ik geweldig vind) zou ik denk ik zelfs niet meer bij ze gaan eten als ik in Nederland ben. Om eerlijk te zijn heb ik dat zelfs de laatste keren al niet meer gedaan en zie ik ze alleen op familie aangelegenheden. Mijn broer zie ik nog wel eens apart en van hem hou ik natuurlijk, maar ik kan het maar niet uit m'm hoofd krijgen hoe ik me toen voelde, hoe ik me schaamde tegenover mijn man en hoe egocentrisch ik haar vond (en dat ze dat is is nu wel vaker gebleken..) en m'n broer heb ik nooit voor 100% vergeven dat hij toen zijn grenzen niet wat meer aan de hare getoetst heeft.
Maar goed, in iedere familie speelt wel wat en misschien reageert die zwager van jou heel anders dan ik en kan hij het echt begrijpen en niet alleen verstandelijk, zoals ik.
woensdag 3 oktober 2007 om 22:34
Oja de oplossing: een vriend van ons is in die periode op vakantie, dus ze kunnen zo in zijn appartement, is voor hun fijner en voor ons ook. Wij geven die vriend wat geld voor het water en gas/elektra enzo.
Iedereen blij.
Nogmaals iedereen is anders, sommigen hier kunnen het echt stom of egocentrisch vinden, maar ik vind niet dat ik me hoef te verantwoorden voor hoe ik ben.
Anyway, bedankt voor het meedenken om een oplossing te vinden.
Iedereen blij.
Nogmaals iedereen is anders, sommigen hier kunnen het echt stom of egocentrisch vinden, maar ik vind niet dat ik me hoef te verantwoorden voor hoe ik ben.
Anyway, bedankt voor het meedenken om een oplossing te vinden.
Cum non tum age
donderdag 4 oktober 2007 om 00:38
Nou, Noa, dat is 'n goede oplossing. En je hoeft helemaal geen verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat je niet wilde dat ze bij jullie zouden logeren, want je kunt het helemaal erop gooien dat dit veel beter voor hun is en dat het helemaal niets met jou te maken heeft. Dat zou toch wat moeilijker zijn geweest als je vriend ze had moeten vragen naar een hotel te gaan. Gefeliciteerd, daar ben je met succes omheen gezeild.
En natuurlijk hoef je je niet te verantwoorden voor hoe je bent, maar je zette dit probleem op een druk bezocht, openbaar forum, waar warempel misschien ook wel mensen komen die anders over jouw probleem denken of het van een ander gezichtspunt bekijken dan jij. Dat is alles.
Ik hoop dat jij en je vriend veel genieten van het bezoek.
En natuurlijk hoef je je niet te verantwoorden voor hoe je bent, maar je zette dit probleem op een druk bezocht, openbaar forum, waar warempel misschien ook wel mensen komen die anders over jouw probleem denken of het van een ander gezichtspunt bekijken dan jij. Dat is alles.
Ik hoop dat jij en je vriend veel genieten van het bezoek.
donderdag 4 oktober 2007 om 00:58
Zo zeg wat een veroordelende reacties lees ik hier voorbij komen. Ik ben niet depressief of zelfs maar ooit geweest, maar ik ben wél ontzettend op mijn privacy gesteld, kan slecht tegen veranderingen, dus dit was voor mij ook geen optie geweest. Ik woon in een apartement van 45m2 met kind en man, ik heb dus werkelijk in dit hele huisje geen plekje voor mezelf en dat is al moeilijk genoeg voor mij, ik heb dat nodig. Zeker omdat ik een chronische ziekte heb waardoor ik mijn rust hard nodig heb.
Als welk familielid dan ook vraagt om langer dan een nachtje te blijven zeg ik nee, omdát het te klein is hier. Als ik thuis kom, wil ik niemand anders dan man en kind aantreffen omdat ik dan echt tot rust kan komen. Soms is hier dan bezoek en dat trek ik bijzonder slecht. Ik speel de rol van leuke gezellige Mik tot ze weg zijn en dan mag ik het bezuren.
Ik neem aan uit wat ik gelezen heb van TO dat dit in zekere mate ook voor haar geld. Ik kan dan ook zeer slecht tegen de redenatie van: ik heb dat ook gedaan dus ergens verwacht ik dat ook van....
Of hij zal je wel koud, harteloos ed vinden. Fijn dat een ander dat van mij vind, maar ik heb voor mezelf en mijn gezin te zorgen, niet voor een ander....
Klinkt hard, maar zo voelt het voor mij wel.
Als welk familielid dan ook vraagt om langer dan een nachtje te blijven zeg ik nee, omdát het te klein is hier. Als ik thuis kom, wil ik niemand anders dan man en kind aantreffen omdat ik dan echt tot rust kan komen. Soms is hier dan bezoek en dat trek ik bijzonder slecht. Ik speel de rol van leuke gezellige Mik tot ze weg zijn en dan mag ik het bezuren.
Ik neem aan uit wat ik gelezen heb van TO dat dit in zekere mate ook voor haar geld. Ik kan dan ook zeer slecht tegen de redenatie van: ik heb dat ook gedaan dus ergens verwacht ik dat ook van....
Of hij zal je wel koud, harteloos ed vinden. Fijn dat een ander dat van mij vind, maar ik heb voor mezelf en mijn gezin te zorgen, niet voor een ander....
Klinkt hard, maar zo voelt het voor mij wel.
donderdag 4 oktober 2007 om 01:06
Ok ik had gezegt niet meer off topic te reageren maar kan het toch ff niet laten ik doelde met die opmerking niet op depressieve of manisch depressieve mensen maar op mensen die te pas en te onpas roepen dat ze het zijn want die zijn er gewoon ook terwijl ze dat dus niet zijn het is absoluut niet mijn bedoeling mensen die er dus mee te maken hebben of mee te maken gehad hebben voor het hoofd te stoten, maar blijkbaar voelen sommigen zich nogal snel aangevallen. En ik weet je kan niet aan iemand zo snel zien of het echt of niet echt is, maar je kan toch ook niet ontkennen dat er ook wel is mensen zijn die zodra ze zich ff ellendig voelen of een dipje hebben gelijk roepen dat ze zo depressief zijn en ik vind dus dat daarmee mensen die inderdaad depressief zijn tekort gedaan worden.
donderdag 4 oktober 2007 om 01:20
Nou Mik, je kan nartuurlijk allerlei zeer goede redenen hebben om het niet te trekken en Noa en al die andere op hun privacy gestelden ook en het is je goed recht om geen logees te willen, en ik vind het niet koud of harteloos, maar gewoon ongastvrij. In die zin dat gastvrij betekent dat je graag gasten hebt, ongastvrij dat je die niet wilt hebben.
En gastvrijheid staat bij mij hoog in het vaandel, dus ik heb altijd meer moeite met ongastvrije mensen. Ik heb liever mensen die, zelfs al hebben ze weinig, hun huis en tafel toch met gasten kunnen en willen delen. Een persoonlijke voorkeur, meer niet.
Ik vind Nederlanders vaak erg ongastvrij, een van de niet zo leuke trekjes van de Nederlandse cultuur, wat mij betreft.
En gastvrijheid staat bij mij hoog in het vaandel, dus ik heb altijd meer moeite met ongastvrije mensen. Ik heb liever mensen die, zelfs al hebben ze weinig, hun huis en tafel toch met gasten kunnen en willen delen. Een persoonlijke voorkeur, meer niet.
Ik vind Nederlanders vaak erg ongastvrij, een van de niet zo leuke trekjes van de Nederlandse cultuur, wat mij betreft.
donderdag 4 oktober 2007 om 10:05
Tja Ottelien, jij kunt dat ongastvrij noemen en een niet zo leuk Nederlands trekje, maar ik noem dat zelfbehoud. Ik vind het prima als mensen blijven logeren, maar niet langer dan één nacht in deze flat.
2 weken mensen om mij heen betekent dat ik 2 weken lang ga doen alsof ik níet verrek van de pijn, alsof ik het niet erg vind dat ik niet kan doen en laten wat ik wil, dat ik 's nachts niet door het huis kan banjeren als ik weer eens niet kan slapen van de pijn.
Lijkt me geen goed plan, ik heb als ik pijn heb al geen best humeur, maar als ik ook niet mijn eigen gang kan gaan wordt ik echt een monster. Dan maar liever ongastvrij, als ruzie met mijn familie.
Maar goed dit zijn mijn redenen om niet zo lang iemand te logeren willen hebben, een ander kan andere, voor die persoon legitieme redenen hebben.
Maar jouw reactie is wel wat ik bedoel met; ik ben ook gastvrij, ik vind het belangrijk om gastvrij te zijn, dus ik verwacht het eigenlijk ook van een ander.
Prima dat je dat verwacht, maar hou er dan wel rekening mee dat dit Nederland is en wij daar anders tegen aan kijken.
2 weken mensen om mij heen betekent dat ik 2 weken lang ga doen alsof ik níet verrek van de pijn, alsof ik het niet erg vind dat ik niet kan doen en laten wat ik wil, dat ik 's nachts niet door het huis kan banjeren als ik weer eens niet kan slapen van de pijn.
Lijkt me geen goed plan, ik heb als ik pijn heb al geen best humeur, maar als ik ook niet mijn eigen gang kan gaan wordt ik echt een monster. Dan maar liever ongastvrij, als ruzie met mijn familie.
Maar goed dit zijn mijn redenen om niet zo lang iemand te logeren willen hebben, een ander kan andere, voor die persoon legitieme redenen hebben.
Maar jouw reactie is wel wat ik bedoel met; ik ben ook gastvrij, ik vind het belangrijk om gastvrij te zijn, dus ik verwacht het eigenlijk ook van een ander.
Prima dat je dat verwacht, maar hou er dan wel rekening mee dat dit Nederland is en wij daar anders tegen aan kijken.
donderdag 4 oktober 2007 om 10:38
Ottelien,
naast een goede gastvrouw staat natuurlijk ook een goede gast.
Ik zou, als ik in de geval de gast was, er niet over piekeren om mezelf 2 weken in te kwartieren bij familie in een klein huis, waar ik alleen in de woonkamer zou kunnen slapen, zeker als de gastvrouw in die periode ook nog gewoon moest werken.
Goed gastvrouwschap kan in dit geval ook betekenen dat je ander onderzoek voor ze zoekt.
Ik vind de gekozen oplossing dan ook heel goed en ik verwacht dat alle betrokkenen op deze manier veel meer plezier aan het bezoek zullen beleven.
naast een goede gastvrouw staat natuurlijk ook een goede gast.
Ik zou, als ik in de geval de gast was, er niet over piekeren om mezelf 2 weken in te kwartieren bij familie in een klein huis, waar ik alleen in de woonkamer zou kunnen slapen, zeker als de gastvrouw in die periode ook nog gewoon moest werken.
Goed gastvrouwschap kan in dit geval ook betekenen dat je ander onderzoek voor ze zoekt.
Ik vind de gekozen oplossing dan ook heel goed en ik verwacht dat alle betrokkenen op deze manier veel meer plezier aan het bezoek zullen beleven.
donderdag 4 oktober 2007 om 14:36
Jou uitgangspunt is zelfbehoud, omdat dat voor jou voorop staat, maar dat is dus voor een ander ongastvrij toch?
Wat je zegt, met een kleine ruimte en een chronische ziekte en nog een kind waarmee je niet zo snel kan en gaat zeulen, maakt het verhaal nog gecompliceerder, maar naar mijn mening/idee gaat het zelfbehoud en gastvrijheid best samen zolang je je oplossingsgericht opstelt.
Waar het om gaat, of beter gezegt waar het mij om gaat in het hele verhaal is dat er meteen gesteigerd word; ik wil dit niet en trek het niet, men zit meteen op de kast en er word vrij snel medegedeelt aan de tegen partij dat je dat niet trekt.
(ik begrijp het gevoel, maar het handelen niet)
Je kan naar mijn idee gastvrij zijn zonder jezelf uit het oog te verliezen.
Ik zou mogelijkheden in kaart brengen en iets proberen te gaan regelen en om me heen rondvragen.
Zo zie je nu bijvoorbeeld bij TO dat ze een perfecte oplossing hebben gevonden, maar voor dat er is gaan zoeken, heeft vriend al tegen broer gezegt dat vriendin het niet ziet zitten.
Dat is jammer, als er eerst eens naar mogelijkheden gezocht zou worden, had de tegenpartij hier niets over te horen gekregen en zouden zich sowieso helemaal welkom voelen.
