Hoe los ik dit op?

Ik ben zeer dienstverlenend, maar eerlijk gezegd zou ik als voorstel doen om in een hotel/camping/huisje/b&b te gaan. Ik zou echt niet mijn hele vriendenkring afbellen om te kijken of iemand een plekje voor ze heeft. Dat men op basis van mijn woorden vindt dat ik ongastvrij ben soit, aan vrienden of familie leg ik altijd netjes uit dat en waarom ik het niet trek. Gek genoeg vindt niemand mij dan ongastvrij eerlijk gezegd; zelfs niet als ik níet met een oplossing kom. Men voelt zich nog altijd welkom in mijn huis, omdat ze weten waar ze bij mij aan toe zijn. Dat ik ze heel graag ontvang op mijn tijd en mijn voorwaarden, omdat ik juist dán een leuke en gastvrije gastvrouw ben.



ik snap best dat als je uit het buitenland komt voor vakantie dat het fijn is als je een goedkope slaapplaats hebt, maar ik ben het met sommigen eens dat ik daar nooit vanuit zou gaan. Je zal maar eens ruzie krijgen met je gastvrouw/heer, lekker dan, waar moet je naar toe?



gastvrijheid heeft m.i. weinig te maken met het in huis nemen van logees voor X tijd, maar wel met het feit dat mensen zich welkom voelen in jouw huis. Zolang men mijn spelregels in acht nemen zijn ze meer dan welkom in mijn huis.

Mik, ik heb nooit ruzie met mensen, dus niet van toepassing. En Mabel007, ik ben een zeer verantwoordelijke gast en probeer heel gevoelig te zijn tegenover mijn gastvrouw/heer en als ik ook maar een seconde denk dat ze het niet leuk vinden dat ik er ben, dat ik in de weg zit of dat mijn aanwezigheid een beperking is of overlast bezorgt, ben ik meteen weg. Dat is me gelukkig maar een keer overkomen. En als ik ook maar een aarzeling van 1/10de seconde hoor als ik vraag of ik ergens kan logeren, ga ik niet, natuurlijk niet. Denk je dat ik ergens ook maar een minuut onwelkom wil zijn?



Gastvrijheid heeft in mijn idee te maken met dat je alle moeite wilt doen om het je gasten naar de zin te maken, dat je het leuk vind om gasten te hebben, dat je het leuk vind als ze blijven slapen, ook al is het voor twee weken en zelfs als jouw spelregels niet altijd in acht gehouden worden. Juist als jij je spelregels of voorwaarden opzij kunt zetten voor je gasten ben je gastvrij.



Maar als je dat niet kan, maakt dat helemaal niet uit, hoor. Iedereen is anders - dat is nu eenmaal zo. En als je het niet aankan, dan kan je het gewoon niet aan. Niets fout mee. Iedereen heeft recht haar eigen ding te doen. En je bent misschien assertief en het is prima als mensen weten waar ze met jou aan toe zijn en ze zullen je respecteren omdat jij weet wat je nodig hebt en je bent geen vervelend mens of ook maar iets van die aard. Alleen noem ik het niet gastvrij. Dat is het enige.



En het valt mij echt op dat waar ik nu woon de meeste mensen zo veel makkelijker hiermee (logees en eters bedoel ik) omgaan dan in Nederland. In mijn hele vriendengroep en schoonfamilie is er niemand die je niet met open armen otvangt als je komt logeren. Er is gewoon altijd plek. Dat is in Nederland wel anders, daar moet je heel voorzichtig zijn, zelfs het vragen is al moeilijk en zelfs bij iemand in mijn eigen familie. (Gelukkig heb ik dus een heel gastvrije, fantastische vriendin die het als een belediging zou opvatten als ik het woord hotel al in de mond neem, dus na die ene keer slaap ik alleen bij mijn familie als ik word uitgenodigd). Maar goed. Ooit ben een keer met mijn familie uit Nederland (9 man met mijn gezin inbegrepen) naar mijn schoonzus gereisd en hoewel we in een motel in de buurt wilden logeren, stond m'n schoonzus erop dat we bij haar kwamen. Ze nodigde bovendien haar ouders uit en twee broers met hun familie. Ik geloof dat we uiteindelijk met een man of 21 waren en iedereen bleef slapen. Opa en Oma kregen natuurlijk de beste (haar) slaapkamer, er sliepen mensen in de camper voor het huis, verschillende tenten vol kinderen in de achtertuin, mijn (ex) man en ik lagen op luchtbedjes in de badkamer. We douchten niet allemaal 1 keer per dag, er werden grote schalen eten gemaakt of bij de Chinees gehaald, we maakten tussendoor wandelingen, het was een groot feest en een van de leukste 4 dagen die ik ooit heb meegemaakt. Zoiets kan natuurlijk maar bij weinig mensen en ik zou het in mijn levensjaren niet verwachten, maar man, wat is het leuk als het wel kan.

En nu ik plannen maak om weer voorgoed naar Nederland te gaan heb ik al een stuk of 3 uitnodigingen van vrienden om te komen logeren als ik dan terugkom om eventueel voor een paar maanden te werken. En als ik dan zeg, ja maar dat is een veel te lange tijd, ik vind wel een andere oplossing - hoor ik: waar heb je het over, wat is nou twee maanden, je gaat toch niet in een hotel zitten, het is leuk als je logeert....



Dat noem ik gastvrijheid.



Maar Noa heeft al een goede oplossing gevonden voor haar probleem, dus dit is allemaal mosterd.

Natuurlijk is het in mijn geval anders Ottelien. ik had ook graag gehad dat ik nog onbevangen zoals vroeger iedereen kon laten slapen (wat ik toen nog deed).



ik wil best alle mogelijke moeite doen om iemand zich welkom te laten voelen in mijn huis, helaas houdt dat dus in dat ik eerlijk moet zijn en mensen moet weigeren. Alleen doe ik dat natuurlijk niet bot, maar probeer ik heel tactvol uit te leggen dat ik het fijn vind dat ze komen, maar dat langere tijd voor mij consequenties heeft die ik graag vermijd.

Voor ik ziek werd stond mijn deur eigenlijk altijd open voor alles en iedereen.

Maar nu ik ziek ben snap ik wel dat niet iedereen dat kan, dus om dat meteen ongastvrij te noemen gaat me te ver. ik ben, binnen mijn mogelijkheden, zeer gastvrij.

Ik zou trouwens ook nevernooit drie weken bij familie op de lip willen zitten, als ik naar ze toe ga in Suri. Huur liever zelf een huis...