Relaties
alle pijlers
Iemand ook zo'n situatie? of gewoon tips?....graag!!!
maandag 11 februari 2008 om 08:56
Hallo allemaal, ik hoop dat ik hier tips van jullie kan krijgen over hoe ik om moet gaan met mijn situatie.....
Ik heb besloten een einde aan m'n relatie te maken, we hebben een dochtertje van 10 maand waardoor de situatie veeeeeeel moeilijker is. Al me al zijn we nog niet drie jaar bij elkaar geweest, nog maar net een jaar samengewoond. Normaal zou je zeggen; vechtvechtvechtvecht!!!!!! maar mijn gevoel is zooozooooooooo sterk, ik kan niet meer, wil niet meer, eigenlijk heb ik vanaf het begin mijn ECHTE gevoel weggestopt nl. dat ik wist dat hij niet de persoon voor mij was. heeeeeel slecht, ik weet het. Toen ik zwanger was (ik weet het, dat had beter niet gekund) heb ik gedacht; we gaan ervoor.
Ik de tijd dat we samenwoonden heeft hij heeeel veel gedronken en mij heeeeeeeeeel veel gekwetst. Ik heb vaak gezegd dat er iets moest gebeuren maar dan zeurde ik. Op het moment dat ik ECHT zei weg te zullen gaan is hij gestopt met drinken (nu vier maanden geleden). Toch maakt dit voor mijn gevoel niet uit, ik wil nog steeds niet, we zijn gewoon niet de personen voor elkaar.
Hij houdt nog wel van mij en wil z'n dochter niet 'kwijtraken' LOGISCH!! begrijp dit volkomen!!!! toch vind ik bij elkaar blijven voor haar geen optie.
hij heeft me constant proberen over te halen, lukt niet, zal niet lukken. Hij lijkt het, sinds gisteren, te gaan beseffen dat er geen redding meer mogelijk is.
Nu breekt hij, hij is helemaal radeloos, elke keer als hij onze dochter ziet breekt hij helemaal en is 'ie in tranen.
Ik kan het zo goed begrijpen dat hij hier zo op reageerd, ik voel me ook heeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg schuldig over alles maar er is niets en dan ook helemaal niets in mij wat wil blijven of het toch wil proberen................
Hij denkt dat ik het mezelf maar aanpraat, dat ik mezelf gehersenspoeld heb....
Maar goed; hoe kan ik iets voor hem doen?......... echt, hij is zo machteloos, zoooo verdrietig, ik zou hem zo graag willlen helpen maar weet niet hoe!!! (en tja, hij zal zeggen; je helpt me door me nog een kans te geven..... maar dit wil ik echt niet!!!)
zijn er mensen die ook een iets vergelijkbare situatie mee hebben gemaakt? een ex die dus helemaal kapot leek te gaan, vooral vanwege de kinderen en hoe zijn jullie hier mee omgegaan? hebben jullie hem op welke manier dan ook bij kunnen staan?
Hoop op ervaringen, tips?.....alvast reuze bedankt!!!
ps ik heb inderdaad eerder topics geopend maar toen had ik andere vragen...
Ik heb besloten een einde aan m'n relatie te maken, we hebben een dochtertje van 10 maand waardoor de situatie veeeeeeel moeilijker is. Al me al zijn we nog niet drie jaar bij elkaar geweest, nog maar net een jaar samengewoond. Normaal zou je zeggen; vechtvechtvechtvecht!!!!!! maar mijn gevoel is zooozooooooooo sterk, ik kan niet meer, wil niet meer, eigenlijk heb ik vanaf het begin mijn ECHTE gevoel weggestopt nl. dat ik wist dat hij niet de persoon voor mij was. heeeeeel slecht, ik weet het. Toen ik zwanger was (ik weet het, dat had beter niet gekund) heb ik gedacht; we gaan ervoor.
Ik de tijd dat we samenwoonden heeft hij heeeel veel gedronken en mij heeeeeeeeeel veel gekwetst. Ik heb vaak gezegd dat er iets moest gebeuren maar dan zeurde ik. Op het moment dat ik ECHT zei weg te zullen gaan is hij gestopt met drinken (nu vier maanden geleden). Toch maakt dit voor mijn gevoel niet uit, ik wil nog steeds niet, we zijn gewoon niet de personen voor elkaar.
Hij houdt nog wel van mij en wil z'n dochter niet 'kwijtraken' LOGISCH!! begrijp dit volkomen!!!! toch vind ik bij elkaar blijven voor haar geen optie.
hij heeft me constant proberen over te halen, lukt niet, zal niet lukken. Hij lijkt het, sinds gisteren, te gaan beseffen dat er geen redding meer mogelijk is.
Nu breekt hij, hij is helemaal radeloos, elke keer als hij onze dochter ziet breekt hij helemaal en is 'ie in tranen.
Ik kan het zo goed begrijpen dat hij hier zo op reageerd, ik voel me ook heeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg schuldig over alles maar er is niets en dan ook helemaal niets in mij wat wil blijven of het toch wil proberen................
Hij denkt dat ik het mezelf maar aanpraat, dat ik mezelf gehersenspoeld heb....
Maar goed; hoe kan ik iets voor hem doen?......... echt, hij is zo machteloos, zoooo verdrietig, ik zou hem zo graag willlen helpen maar weet niet hoe!!! (en tja, hij zal zeggen; je helpt me door me nog een kans te geven..... maar dit wil ik echt niet!!!)
zijn er mensen die ook een iets vergelijkbare situatie mee hebben gemaakt? een ex die dus helemaal kapot leek te gaan, vooral vanwege de kinderen en hoe zijn jullie hier mee omgegaan? hebben jullie hem op welke manier dan ook bij kunnen staan?
Hoop op ervaringen, tips?.....alvast reuze bedankt!!!
ps ik heb inderdaad eerder topics geopend maar toen had ik andere vragen...
maandag 11 februari 2008 om 09:07
quote:moedertje2007 schreef op 11 februari 2008 @ 08:56:
hebben jullie hem op welke manier dan ook bij kunnen staan?
Volgens mij kun JIJ nooit degene zijn die hem bijstaat en kan steunen. Jij bent degene die hem verlaat, die besluit om jullie relatie te beeindigen. Hard maar waar: hij zal zijn steun elders moeten vinden (vrienden, familie, professionele hulp, o.i.d.). Als jij hem gaat steunen, komen jullie nooit los van elkaar (gezien alle andere topics die je al over het verbreken van je relatie hebt geopend).
hebben jullie hem op welke manier dan ook bij kunnen staan?
Volgens mij kun JIJ nooit degene zijn die hem bijstaat en kan steunen. Jij bent degene die hem verlaat, die besluit om jullie relatie te beeindigen. Hard maar waar: hij zal zijn steun elders moeten vinden (vrienden, familie, professionele hulp, o.i.d.). Als jij hem gaat steunen, komen jullie nooit los van elkaar (gezien alle andere topics die je al over het verbreken van je relatie hebt geopend).
Peas on earth!
maandag 11 februari 2008 om 09:11
Er is denk weinig wat je kan doen. Het is heel lief dat je je zorgen maakt om je ex, maar als jouw beslissing vast staat en je graag weg wilt (en dat lijkt me overduidelijk) dan moet je gaan voor je eigen geluk. Meer dan dat kun je niet doen. Overigens lijkt het me slim om zo snel mogelijk te gaan. Ik heb eerder berichten van je gelezen en ik denk dat de sfeer in jullie huis op dit moment voor niemand prettig is. Misschien kun je tot je eigen woonruimte hebt bij familie of vrienden terecht?
Wat jullie voor je kind kunnen doen, is zorgen dat jullie op een zo normaal mogelijke manier uit elkaar gaan. Dus niet met modder gooien, elkaar niet onnodig kwetsen, geen haat voor elkaar voelen... Nu zal je kindje niet alles meekrijgen, maar de spanning zal ze wel voelen.
Met je ex zou je afspraken kunnen maken over co ouderschap, zodat jullie de tijd met jullie kind evenwichtig verdelen. Wel zou ik als ik jou was heel goed opletten hoe het zit met zijn alcoholgebruik.
Wat jullie voor je kind kunnen doen, is zorgen dat jullie op een zo normaal mogelijke manier uit elkaar gaan. Dus niet met modder gooien, elkaar niet onnodig kwetsen, geen haat voor elkaar voelen... Nu zal je kindje niet alles meekrijgen, maar de spanning zal ze wel voelen.
Met je ex zou je afspraken kunnen maken over co ouderschap, zodat jullie de tijd met jullie kind evenwichtig verdelen. Wel zou ik als ik jou was heel goed opletten hoe het zit met zijn alcoholgebruik.
maandag 11 februari 2008 om 09:50
Hoi Moedertje,
Ik had ook zo een ex, die helemaal aan de grond zat, me huilend opbelde dat hij het niet zag zitten zonder mij, en hij dreigde zelfs met zelfmoord omdat hij geen andere uitweg zag. En ik voelde me schuldig... Hij voelde zich zo omdat ik weg ging. Maar uiteindelijk heb ik het contact verbroken, niet gezegd waar ik ben gaan wonen en mijn telefoonnummer veranderd. Maarja, er was geen kind in het spel.
Veel sterkte meid....
Ik had ook zo een ex, die helemaal aan de grond zat, me huilend opbelde dat hij het niet zag zitten zonder mij, en hij dreigde zelfs met zelfmoord omdat hij geen andere uitweg zag. En ik voelde me schuldig... Hij voelde zich zo omdat ik weg ging. Maar uiteindelijk heb ik het contact verbroken, niet gezegd waar ik ben gaan wonen en mijn telefoonnummer veranderd. Maarja, er was geen kind in het spel.
Veel sterkte meid....
maandag 11 februari 2008 om 09:56
Ik sluit me aan bij de vorige posters. Jij bent degene die weggaat en dat betekent dat jij hem ook niet kunt helpen om hier overheen te komen.
Wat je wel kunt doen is hem de geruststelling bieden dat hij zijn dochter niet kwijt zal raken. Zorg voor een goede regeling, waarbij hij deel uit zal maken van haar leven en haar opvoeding. Meer als dat kun jij niet doen.
Wat je wel kunt doen is hem de geruststelling bieden dat hij zijn dochter niet kwijt zal raken. Zorg voor een goede regeling, waarbij hij deel uit zal maken van haar leven en haar opvoeding. Meer als dat kun jij niet doen.
maandag 11 februari 2008 om 10:14
Hoi moedertje,
Het is inderdaad een moeilijke situatie. En hoe makkelijker je het kunt maken, hoe beter het is. Dus als je uit huis kunt, dan is dat waarschijnlijk het beste.
Als een man huilt, moet je dat eigenlijk ijskoud bezien, het is een vorm van dreigen, en het is een act. Hoe echt het er ook uitziet, het is een ACT. En hij is er goed in: dreigen met zelfmoord, dreigen met emotie (huilen), dreigen met drinken, dreigen met dat hij jullie kind nooit meer zal zien, ... Ga er niet op in, want het dreigen wordt alleen maar erger. Hij is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen daden, en je kunt hem niet redden. Dat kan hij alleen zelf, en alleen als hij stopt met dreigen.
Waarschijnlijk heb je nog steeds gevoelens voor hem, en dan is het extra moeilijk, om die streep te trekken. Zeker als hij een vorm van verdriet toont. Ga je hem troosten, dan zal hij dat opvatten, dat hij jouw weer een stapje heeft ingepalmd. Dan heb je hem weer extra dingen uit te leggen. Die hij dan weer niet wil begrijpen, omdat hij er niks mee opschiet als hij jouw begrijpt.
Moedertje het blijft moeilijk, maar een in ieder geval een dikke knuf en sterkte kreefft.
Het is inderdaad een moeilijke situatie. En hoe makkelijker je het kunt maken, hoe beter het is. Dus als je uit huis kunt, dan is dat waarschijnlijk het beste.
Als een man huilt, moet je dat eigenlijk ijskoud bezien, het is een vorm van dreigen, en het is een act. Hoe echt het er ook uitziet, het is een ACT. En hij is er goed in: dreigen met zelfmoord, dreigen met emotie (huilen), dreigen met drinken, dreigen met dat hij jullie kind nooit meer zal zien, ... Ga er niet op in, want het dreigen wordt alleen maar erger. Hij is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen daden, en je kunt hem niet redden. Dat kan hij alleen zelf, en alleen als hij stopt met dreigen.
Waarschijnlijk heb je nog steeds gevoelens voor hem, en dan is het extra moeilijk, om die streep te trekken. Zeker als hij een vorm van verdriet toont. Ga je hem troosten, dan zal hij dat opvatten, dat hij jouw weer een stapje heeft ingepalmd. Dan heb je hem weer extra dingen uit te leggen. Die hij dan weer niet wil begrijpen, omdat hij er niks mee opschiet als hij jouw begrijpt.
Moedertje het blijft moeilijk, maar een in ieder geval een dikke knuf en sterkte kreefft.
maandag 11 februari 2008 om 11:01
Bedankt voor jullie reacties!!
Ik begin ook in te zien dat weggaan (en dan bedoel ik totdat ik een huisje heb) het beste is. Hij probeert me constant weer over te halen, ik blijf bij mijn standpunt en dat maakt de sfeer natuurlijk slecht....
Ik wil hem aan alle kanten tegemoet komen betreft het zien van ons dochtertje alleen onze afstand (45km) maakt het lastig, mijn werk, de oppas is allemaal daar en hij kan moeilijk 'sochtends eerst 45 km gaan rijden om haar bij de oppas te brengen....co-ouderschap zal er dus niet in zitten (en hij kan dat ook nooit aan...)
Kreeft; ik voel niets meer voor hem maar ik maak me wel zorgen.....daarom wil ik hem helpen maar ik denk inderdaad niet dat ik het kan (ja; wel wat betreft het zien van ons kindje, daarin kan ik hem helpen, verder niet)
Wat dat huilen betreft; eigenlijk is het toch heeel logisch, echt, we hebben zoooon lieve dochter, zo gemakkelijk, altijd vrolijk en tja, als je er dan bij nadenkt dat hij haar niet vaak meer ziet, dan is dat toch hartverscheurend!!!! het doet mij gewoon ontzettend veel pijn als ik me probeer voor te stellen hoe hij zich moet voelen.....
Aan de andere kant heb je denk ik wel gelijk in andere wat je zegt; hij probeert me in te palmen; gisteravond moest hij zo hartverscheurend huilen, hij vroeg of ik hem a.u.b. wilde troosten, vast wilde houden (heb hem in geen maaaaanden aangeraakt....) ik heb eerst gezegd dat ik daardoor misschien hoop zou geven, hij gaf aan dat dit niet zo was, dus hebben we elkaar vastgehouden, beide heeeel veel gehuild, hij vroeg of ik hem vaker wilde troosten/of dat hij bij me mocht komen als hij wilde huilen....
zie het inderdaad zelf ook als hoop geven.....
ik ga hoogstwaarschijnlijk (als ze tenminste beide thuis zijn) vanavond naar m'n ouders toe om het te vertellen (neee......ik schaam me....ik heb het nog steeds niet gedaan)
en dan zal ik kijken of ze me aanbieden om tijdelijk bij hun te komen of dat ik naar een vriendin kan want dit wordt onhoudbaar zo......
pffff wat fijn zeg om hier m'n verhaal te kunnen doen!!!
Ontzettend bedankt!!
Ik begin ook in te zien dat weggaan (en dan bedoel ik totdat ik een huisje heb) het beste is. Hij probeert me constant weer over te halen, ik blijf bij mijn standpunt en dat maakt de sfeer natuurlijk slecht....
Ik wil hem aan alle kanten tegemoet komen betreft het zien van ons dochtertje alleen onze afstand (45km) maakt het lastig, mijn werk, de oppas is allemaal daar en hij kan moeilijk 'sochtends eerst 45 km gaan rijden om haar bij de oppas te brengen....co-ouderschap zal er dus niet in zitten (en hij kan dat ook nooit aan...)
Kreeft; ik voel niets meer voor hem maar ik maak me wel zorgen.....daarom wil ik hem helpen maar ik denk inderdaad niet dat ik het kan (ja; wel wat betreft het zien van ons kindje, daarin kan ik hem helpen, verder niet)
Wat dat huilen betreft; eigenlijk is het toch heeel logisch, echt, we hebben zoooon lieve dochter, zo gemakkelijk, altijd vrolijk en tja, als je er dan bij nadenkt dat hij haar niet vaak meer ziet, dan is dat toch hartverscheurend!!!! het doet mij gewoon ontzettend veel pijn als ik me probeer voor te stellen hoe hij zich moet voelen.....
Aan de andere kant heb je denk ik wel gelijk in andere wat je zegt; hij probeert me in te palmen; gisteravond moest hij zo hartverscheurend huilen, hij vroeg of ik hem a.u.b. wilde troosten, vast wilde houden (heb hem in geen maaaaanden aangeraakt....) ik heb eerst gezegd dat ik daardoor misschien hoop zou geven, hij gaf aan dat dit niet zo was, dus hebben we elkaar vastgehouden, beide heeeel veel gehuild, hij vroeg of ik hem vaker wilde troosten/of dat hij bij me mocht komen als hij wilde huilen....
zie het inderdaad zelf ook als hoop geven.....
ik ga hoogstwaarschijnlijk (als ze tenminste beide thuis zijn) vanavond naar m'n ouders toe om het te vertellen (neee......ik schaam me....ik heb het nog steeds niet gedaan)
en dan zal ik kijken of ze me aanbieden om tijdelijk bij hun te komen of dat ik naar een vriendin kan want dit wordt onhoudbaar zo......
pffff wat fijn zeg om hier m'n verhaal te kunnen doen!!!
Ontzettend bedankt!!
maandag 11 februari 2008 om 15:16
Hoi, denk aub aan jezelf. Zo'n keuze maken doe je echt niet voor niks!
Je kunt nu niks voor hem doen als hij eerder geluisterd had was het misschien nog gelukt.
Mijn ex is ook door een hel gegaan (en nunog na 6 jaar!) Maar als ik bij hem was gebleven was ik er nu waarschijnlijk niet geweest.
Bij hem bleef hen niet bij blowen maar zijn handen zaten erg los.
Mij werd toen verteld dat als je je verweerd je geen aangifte kunt doen. Nu weet ik wel beter.
Ik heb voor mezelf en mijn zoon gekozen. Hij is beter af bij zijn moeder dan bij ruziënde ouders en misschien uiteindelijk zonder moeder!Ex zit echt onder aan de put ik ben gelukkig hertrouwd en heb een schat van een dochter erbij. Ex zal altijd moeilijk blijven doen maar voor mij en mijn zoon is het echt heel goed geweest om voor me zelf te kiezen. DUS na mij idee kies voor je zelf en je kindje je gaat echt niet voor je lol uit elkaar. Je aankomende ex komt er echt wel die moet maar even bij andere hulp zoeken! Succes Tuli
Je kunt nu niks voor hem doen als hij eerder geluisterd had was het misschien nog gelukt.
Mijn ex is ook door een hel gegaan (en nunog na 6 jaar!) Maar als ik bij hem was gebleven was ik er nu waarschijnlijk niet geweest.
Bij hem bleef hen niet bij blowen maar zijn handen zaten erg los.
Mij werd toen verteld dat als je je verweerd je geen aangifte kunt doen. Nu weet ik wel beter.
Ik heb voor mezelf en mijn zoon gekozen. Hij is beter af bij zijn moeder dan bij ruziënde ouders en misschien uiteindelijk zonder moeder!Ex zit echt onder aan de put ik ben gelukkig hertrouwd en heb een schat van een dochter erbij. Ex zal altijd moeilijk blijven doen maar voor mij en mijn zoon is het echt heel goed geweest om voor me zelf te kiezen. DUS na mij idee kies voor je zelf en je kindje je gaat echt niet voor je lol uit elkaar. Je aankomende ex komt er echt wel die moet maar even bij andere hulp zoeken! Succes Tuli
maandag 11 februari 2008 om 15:25
Eerlijk gezegd begrijp ik niet zo goed dat je 1,5 jaar terug er nog voor koos om samen met hem een kind te willen en je nu ijskoud zegt "niets meer voor hem te voelen".
Ikzelf zou me ook ontzettend belazerd voelen als iemand met mij gaat samenwonen, met mij aan kinderen begint en mij vervolgens 10 maanden later weer laat zitten. Ik zou zelfs ontzettend kwaad zijn.
Ikzelf zou me ook ontzettend belazerd voelen als iemand met mij gaat samenwonen, met mij aan kinderen begint en mij vervolgens 10 maanden later weer laat zitten. Ik zou zelfs ontzettend kwaad zijn.
maandag 11 februari 2008 om 15:26
Hoe graag je het ook wilt, maar dat kan niet. Mijn oma (jawel) heeft daar een heel mooie uitspraak over.
"Je kunt niet met de ene hand iemand een blauw oog slaan om met je andere hand over zijn rug te wrijven om de pijn weg te halen en te zeggen dat je het zo erg voor hem vind...."
Wijsheid uit lang geleden maar zo waar als een koe
"Je kunt niet met de ene hand iemand een blauw oog slaan om met je andere hand over zijn rug te wrijven om de pijn weg te halen en te zeggen dat je het zo erg voor hem vind...."
Wijsheid uit lang geleden maar zo waar als een koe
maandag 11 februari 2008 om 21:20
Hoi moedertje, er is absoluut niks waarvoor je je hoeft te schamen. Raadgeven is altijd makkelijker, en elke stap die je zet, kost energie en moeite. En soms heb je niet de energie om alle stappen tegelijkertijd te zetten.
Je kijkt objectief naar je eigen situatie, en dat is al heel moeilijk. En je hebt al een aantal moeilijke stappen gezet. Daar mag je zeker trots op zijn. Je hebt nog niet alle stappen genomen, maar ik heb het volste vertrouwen in je. Je bent veel sterker, dan dat jezelf denkt.
Groetjes kreeft.
Je kijkt objectief naar je eigen situatie, en dat is al heel moeilijk. En je hebt al een aantal moeilijke stappen gezet. Daar mag je zeker trots op zijn. Je hebt nog niet alle stappen genomen, maar ik heb het volste vertrouwen in je. Je bent veel sterker, dan dat jezelf denkt.
Groetjes kreeft.
dinsdag 12 februari 2008 om 11:14
quote:yoyo2 schreef op 11 februari 2008 @ 15:25:
Eerlijk gezegd begrijp ik niet zo goed dat je 1,5 jaar terug er nog voor koos om samen met hem een kind te willen en je nu ijskoud zegt "niets meer voor hem te voelen".
Ikzelf zou me ook ontzettend belazerd voelen als iemand met mij gaat samenwonen, met mij aan kinderen begint en mij vervolgens 10 maanden later weer laat zitten. Ik zou zelfs ontzettend kwaad zijn.
Ik begrijp je reactie volkomen en ik neem het mezelf ook heel erg kwalijk!!!! Je moest eens weten hoe rot ik me er onder voel. Ik heb al die tijd mijn echte gevoel weggestop. Ik wilde graag een relatie, ik wilde graag een kindje, ik probeerde te geloven dat het allemaal goed zat, ik geloofde dat als er eenmaal een kindje zou zijn dat mijn vriend dan z'n verantwoordelijkheiden wel zou nemen. Ik heb het allemaal gehoopt, en er in geloofd. Mijn echte gevoel heb ik diep weggestopt en dat is nu naar boven gekomen.
Welke keus heb ik? Moet ik dan zeggen; oke, het is allemaal mijn schuld dus ik moet maar blijven? zelf ongelukkig worden? ik weet het ook niet, ik moet gewoon kiezen; of hij of ik.......
als ik dan kijk naar dingen die hij me aangedaan heeft dan maakt het de keus alleen maar makkelijker om voor mezelf te kiezen....
MAAR HET DOET ME ONTZETTEND VEEL PIJN!!!!!!!! ECHT!!!
Je weet niet half hoe erg ik het voor hem vindt dat hij z'n dochtertje niet dagelijks zal zien.
Ik heb geen andere keus....
Eerlijk gezegd begrijp ik niet zo goed dat je 1,5 jaar terug er nog voor koos om samen met hem een kind te willen en je nu ijskoud zegt "niets meer voor hem te voelen".
Ikzelf zou me ook ontzettend belazerd voelen als iemand met mij gaat samenwonen, met mij aan kinderen begint en mij vervolgens 10 maanden later weer laat zitten. Ik zou zelfs ontzettend kwaad zijn.
Ik begrijp je reactie volkomen en ik neem het mezelf ook heel erg kwalijk!!!! Je moest eens weten hoe rot ik me er onder voel. Ik heb al die tijd mijn echte gevoel weggestop. Ik wilde graag een relatie, ik wilde graag een kindje, ik probeerde te geloven dat het allemaal goed zat, ik geloofde dat als er eenmaal een kindje zou zijn dat mijn vriend dan z'n verantwoordelijkheiden wel zou nemen. Ik heb het allemaal gehoopt, en er in geloofd. Mijn echte gevoel heb ik diep weggestopt en dat is nu naar boven gekomen.
Welke keus heb ik? Moet ik dan zeggen; oke, het is allemaal mijn schuld dus ik moet maar blijven? zelf ongelukkig worden? ik weet het ook niet, ik moet gewoon kiezen; of hij of ik.......
als ik dan kijk naar dingen die hij me aangedaan heeft dan maakt het de keus alleen maar makkelijker om voor mezelf te kiezen....
MAAR HET DOET ME ONTZETTEND VEEL PIJN!!!!!!!! ECHT!!!
Je weet niet half hoe erg ik het voor hem vindt dat hij z'n dochtertje niet dagelijks zal zien.
Ik heb geen andere keus....
dinsdag 12 februari 2008 om 11:18
Hier nog even een tweede berichtje.
Ik ben gisteravond bij m'n ouders geweest. We hebben een heel goed gesprek gehad. Ze hadden het wel een beetje verwacht. Het liefst hadden ze gezien dat we het samen zouden proberen op te lossen, samen hulp zoeken. Ze gaven echter ook aan; er moet wel iets zijn om voor te vechten, als er helemaal niets meer is dan is het vechten tegen beter weten in en dan kun je beter je tijd steken in een oplossing zoeken, zo goed mogelijk uit elkaar gaan voor onze dochter, elkaar in ons waarde laten, goed contact blijven houden.
Ik ben zo opgelucht!!!!! Ook gaven ze aan me bij alles te willen helpen waar dat nodig is. Geweldig van ze!!!
toen ik thuis kwam heb ik een heel goed gesprek gehad met ex. hij ziet nu echt dat het niet meer goed zal komen. We hebben een heel duidelijk en open gesprek gehad, ook over praktische dingen enz. Voelt erg goed. Al zal hij zeker ook z'n terugslagen krijgen!! Wat ik ook begrijp.
Het was gisteren in ieder geval positief, hopelijk is dat een goed begin van een nieuw begin..........
Ik ben gisteravond bij m'n ouders geweest. We hebben een heel goed gesprek gehad. Ze hadden het wel een beetje verwacht. Het liefst hadden ze gezien dat we het samen zouden proberen op te lossen, samen hulp zoeken. Ze gaven echter ook aan; er moet wel iets zijn om voor te vechten, als er helemaal niets meer is dan is het vechten tegen beter weten in en dan kun je beter je tijd steken in een oplossing zoeken, zo goed mogelijk uit elkaar gaan voor onze dochter, elkaar in ons waarde laten, goed contact blijven houden.
Ik ben zo opgelucht!!!!! Ook gaven ze aan me bij alles te willen helpen waar dat nodig is. Geweldig van ze!!!
toen ik thuis kwam heb ik een heel goed gesprek gehad met ex. hij ziet nu echt dat het niet meer goed zal komen. We hebben een heel duidelijk en open gesprek gehad, ook over praktische dingen enz. Voelt erg goed. Al zal hij zeker ook z'n terugslagen krijgen!! Wat ik ook begrijp.
Het was gisteren in ieder geval positief, hopelijk is dat een goed begin van een nieuw begin..........
dinsdag 12 februari 2008 om 11:25
quote:yoyo2 schreef op 11 februari 2008 @ 15:25:
Eerlijk gezegd begrijp ik niet zo goed dat je 1,5 jaar terug er nog voor koos om samen met hem een kind te willen en je nu ijskoud zegt "niets meer voor hem te voelen".
Ikzelf zou me ook ontzettend belazerd voelen als iemand met mij gaat samenwonen, met mij aan kinderen begint en mij vervolgens 10 maanden later weer laat zitten. Ik zou zelfs ontzettend kwaad zijn.
Eens met Yoyo.
Hebben jullie wel therapie geprobeerd? Zo nee, dan vind ik wel dat je er erg gemakkelijk uitstapt. Je kunt een relatie pas netjes afsluiten als je alles menselijkerwijs geprobeerd hebt. Dat is een verplichting die je, zeker naar je dochtertje toe, hebt!
Eerlijk gezegd begrijp ik niet zo goed dat je 1,5 jaar terug er nog voor koos om samen met hem een kind te willen en je nu ijskoud zegt "niets meer voor hem te voelen".
Ikzelf zou me ook ontzettend belazerd voelen als iemand met mij gaat samenwonen, met mij aan kinderen begint en mij vervolgens 10 maanden later weer laat zitten. Ik zou zelfs ontzettend kwaad zijn.
Eens met Yoyo.
Hebben jullie wel therapie geprobeerd? Zo nee, dan vind ik wel dat je er erg gemakkelijk uitstapt. Je kunt een relatie pas netjes afsluiten als je alles menselijkerwijs geprobeerd hebt. Dat is een verplichting die je, zeker naar je dochtertje toe, hebt!
dinsdag 12 februari 2008 om 11:52
ik snap het dat jullie het zo zien, ik zou het denk ik ook tegen een ander zeggen maar wat als ik echt 0,0% gevoelens voor hem heb. Als ik ook maar een strohalm had om vast te grijpen, iets wat ik voor hem voel om voor te vechten, dan zou ik die vast pakken.
wanneer je een goeie basis hebt dan kun je daar op terugkijken en dan weet je waar je voor moet vechten. die basis is er bij ons niet. vanaf het begin zijn er steeds dingen geweest waar ik de schuld naartoe schoof waarom het niet goed ging, zo van; als dat eenmaal opgelost is zal het tussen ons ook beter gaan. TErwijl het gewoon vanaf het begin niet goed heeft gezeten.....
Ik weet ook niet hoe ik het beter uit moet leggen......
ik hoop dat ik een reactie van je terug krijg.....er moet iets zijn om voor te vechten toch? (en ja, we hebben een dochter, en ik wil het aller aller beste voor haar!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) maar het mag niet de reden zijn om daarom bij elkaar te blijven....toch?............
wanneer je een goeie basis hebt dan kun je daar op terugkijken en dan weet je waar je voor moet vechten. die basis is er bij ons niet. vanaf het begin zijn er steeds dingen geweest waar ik de schuld naartoe schoof waarom het niet goed ging, zo van; als dat eenmaal opgelost is zal het tussen ons ook beter gaan. TErwijl het gewoon vanaf het begin niet goed heeft gezeten.....
Ik weet ook niet hoe ik het beter uit moet leggen......
ik hoop dat ik een reactie van je terug krijg.....er moet iets zijn om voor te vechten toch? (en ja, we hebben een dochter, en ik wil het aller aller beste voor haar!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) maar het mag niet de reden zijn om daarom bij elkaar te blijven....toch?............
dinsdag 12 februari 2008 om 12:34
Als het vanaf het begin niet goed heeft gezeten en je 0,0 % voor hem voelde, snap ik niet waarom je aan een kind bent begonnen. Of je moet de relatie aangegaan zijn om een kind te krijgen, omdat je alleen een kind wilde. Je had dan beter een zaaddonor kunnen zoeken. Dat was een stuk eerlijker geweest tegenover je vriend.
dinsdag 12 februari 2008 om 12:57
ik vind het erg zwart/wit.
0.0%vanaf het begin is denk ik niet het geval maar ik had niet genoeg ervaring om m'n gevoelens goed te kunnen plaatsen.
Een arm om je heen, een persoon die aandacht voor je heeft kan goed voelen, dit kan ook verward worden met verliefdheid......
reacties van mensen; wanneer je een relatie op iets oudere leeftijd aangaat, gaat het vaak veel sneller, weet je vaak sneller of het goed zit of niet, enz enz, ik heb dit te graag willen geloven, ik wilde het allemaal te graag.
En nee, geloof me, ik heb dit nooit gedaan om een kind te krijgen, geloof me, zo ben ik absoluut niet!!!!!
Maar daarom geef ik wel toe dat ik een fout heb gemaakt, dat ik het te snel heb laten gebeuren en dat ik niet eerlijk tegen over mezelf ben geweest t.a.v. mijn gevoel.
Ik kan dit niet terugdraaien.
ik heb een fout gemaakt
een ander moet hiervoor boeten
maar de ander heeft ook grote fouten gemaakt
ik kan op dit moment alleen maar hopen dat alles goed komt....
geloof me; ik ben niet een hard, oneerlijke, simpel mens........
maar goed, de mensen om mij heen weten dit gelukkig.....
0.0%vanaf het begin is denk ik niet het geval maar ik had niet genoeg ervaring om m'n gevoelens goed te kunnen plaatsen.
Een arm om je heen, een persoon die aandacht voor je heeft kan goed voelen, dit kan ook verward worden met verliefdheid......
reacties van mensen; wanneer je een relatie op iets oudere leeftijd aangaat, gaat het vaak veel sneller, weet je vaak sneller of het goed zit of niet, enz enz, ik heb dit te graag willen geloven, ik wilde het allemaal te graag.
En nee, geloof me, ik heb dit nooit gedaan om een kind te krijgen, geloof me, zo ben ik absoluut niet!!!!!
Maar daarom geef ik wel toe dat ik een fout heb gemaakt, dat ik het te snel heb laten gebeuren en dat ik niet eerlijk tegen over mezelf ben geweest t.a.v. mijn gevoel.
Ik kan dit niet terugdraaien.
ik heb een fout gemaakt
een ander moet hiervoor boeten
maar de ander heeft ook grote fouten gemaakt
ik kan op dit moment alleen maar hopen dat alles goed komt....
geloof me; ik ben niet een hard, oneerlijke, simpel mens........
maar goed, de mensen om mij heen weten dit gelukkig.....
dinsdag 12 februari 2008 om 13:14
quote:moedertje2007 schreef op 12 februari 2008 @ 12:57:
geloof me; ik ben niet een hard, oneerlijke, simpel mens........
maar goed, de mensen om mij heen weten dit gelukkig.....
Dat geloof ik ook wel, alleen blijkbaar heb je al die tijd geweten dat er iets niet goed zat.
Ik kan me heel goed voorstellen dat hij heel verdrietig is en er niets van begrijpt. Hij heeft al die tijd gedacht dat jij "echt" voor hem ging en dat jij met hem een gezin wilde. Je hebt hem laten geloven in iets dat blijkbaar niet bestaan heeft.
Ik denk daarom ook niet dat jij hem bij dit verdriet kunt helpen. Probeer daarom om goede afspraken met hem te maken over jullie dochter, zodat hij en jullie dochter er goed mogelijk mee kunnen leven.
geloof me; ik ben niet een hard, oneerlijke, simpel mens........
maar goed, de mensen om mij heen weten dit gelukkig.....
Dat geloof ik ook wel, alleen blijkbaar heb je al die tijd geweten dat er iets niet goed zat.
Ik kan me heel goed voorstellen dat hij heel verdrietig is en er niets van begrijpt. Hij heeft al die tijd gedacht dat jij "echt" voor hem ging en dat jij met hem een gezin wilde. Je hebt hem laten geloven in iets dat blijkbaar niet bestaan heeft.
Ik denk daarom ook niet dat jij hem bij dit verdriet kunt helpen. Probeer daarom om goede afspraken met hem te maken over jullie dochter, zodat hij en jullie dochter er goed mogelijk mee kunnen leven.
dinsdag 12 februari 2008 om 13:20
quote:yoyo2 schreef op 12 februari 2008 @ 13:14:
[...]
Dat geloof ik ook wel, alleen blijkbaar heb je al die tijd geweten dat er iets niet goed zat.
.
Ik heb dit helaas te diep weggestopt, heb niet eerlijk naar mezelf durven kijken, kijk; ik zie dit nu pas echt in he, het is niet zo dat ik toen constant liep met het idee; het gaat niet goed komen met ons, ik heb toen altijd hoop gehad, heb me door heeeeeel veel heeeeel vervelende situaties geslagen omdat ik iets niet zomaar op wilde geven.
We zijn nu ook bezig om het zo goed mogelijk te regelen en ik zal me voor 100% inzetten om het draaglijk voor hem te maken en de dingen goed en eerlijk te doen.
[...]
Dat geloof ik ook wel, alleen blijkbaar heb je al die tijd geweten dat er iets niet goed zat.
.
Ik heb dit helaas te diep weggestopt, heb niet eerlijk naar mezelf durven kijken, kijk; ik zie dit nu pas echt in he, het is niet zo dat ik toen constant liep met het idee; het gaat niet goed komen met ons, ik heb toen altijd hoop gehad, heb me door heeeeeel veel heeeeel vervelende situaties geslagen omdat ik iets niet zomaar op wilde geven.
We zijn nu ook bezig om het zo goed mogelijk te regelen en ik zal me voor 100% inzetten om het draaglijk voor hem te maken en de dingen goed en eerlijk te doen.
dinsdag 12 februari 2008 om 15:19
quote:Pinksterbloempje schreef op 12 februari 2008 @ 11:25:
[...]
Eens met Yoyo.
Hebben jullie wel therapie geprobeerd? Zo nee, dan vind ik wel dat je er erg gemakkelijk uitstapt. Je kunt een relatie pas netjes afsluiten als je alles menselijkerwijs geprobeerd hebt. Dat is een verplichting die je, zeker naar je dochtertje toe, hebt!
Ik vind dat je moet vechten voor je relatie en kind, maar er zijn uitzonderingen, en ik denk dat dit zo'n uitzondering is.
Ik vind niet dat moedertje er makkelijk uitstapt. Er is al een heel gevecht geweest van haar om haar relatie te verbeteren. En daar zijn twee partijen voor nodig. Nu het 2 over twaalf is, begint hij wat te veranderen, omdat hij ziet dat hij zo niet door kan gaan. Of hij die verbetering volhoudt is een tweede. En voordat iemand aan relatie therapie kan beginnen, moet hij eerst voor zichzelf kunnen zorgen, en voldoende respect opbrengen voor zijn partner.
[...]
Eens met Yoyo.
Hebben jullie wel therapie geprobeerd? Zo nee, dan vind ik wel dat je er erg gemakkelijk uitstapt. Je kunt een relatie pas netjes afsluiten als je alles menselijkerwijs geprobeerd hebt. Dat is een verplichting die je, zeker naar je dochtertje toe, hebt!
Ik vind dat je moet vechten voor je relatie en kind, maar er zijn uitzonderingen, en ik denk dat dit zo'n uitzondering is.
Ik vind niet dat moedertje er makkelijk uitstapt. Er is al een heel gevecht geweest van haar om haar relatie te verbeteren. En daar zijn twee partijen voor nodig. Nu het 2 over twaalf is, begint hij wat te veranderen, omdat hij ziet dat hij zo niet door kan gaan. Of hij die verbetering volhoudt is een tweede. En voordat iemand aan relatie therapie kan beginnen, moet hij eerst voor zichzelf kunnen zorgen, en voldoende respect opbrengen voor zijn partner.
dinsdag 12 februari 2008 om 15:33
Ik vind ook niet dat je er te gemakkelijk uitstapt. Het is wel duidelijk dat er op dit moment niets makkelijk is voor je.
Goed, je bent er ms niet met het juiste gevoel aan begonnen, maar als je toen of later al helder had gehad wat je nu weet dan was je er wel eerder uitgestapt. En was je man anders geweest, liefdevol enz, wie weet was het gevoel dan wel goed gewòrden.
Ik denk dan ook dat je jezelf niet zo hard moet vallen. Schuldig voelen is niet nodig lijkt me. Je hebt de afgelopen jaren zat seinen gegeven dat het niet goed ging, neem ik aan? Al die keren dat hij je kwetste b.v.
Misschien had je vanaf het begin niet het juiste gevoel, maar ik denk dat het gevoel dat er wel was stukje bij beetje is afgebroken bij iedere (dronken) scene. (relatie)therapie lijkt mij nutteloos als je besluit vast staat.
Ik denk ook niet dat je iemand een dienst bewijst door bij hem te blijven uit medelijden.
Sterkte
Mabel
Goed, je bent er ms niet met het juiste gevoel aan begonnen, maar als je toen of later al helder had gehad wat je nu weet dan was je er wel eerder uitgestapt. En was je man anders geweest, liefdevol enz, wie weet was het gevoel dan wel goed gewòrden.
Ik denk dan ook dat je jezelf niet zo hard moet vallen. Schuldig voelen is niet nodig lijkt me. Je hebt de afgelopen jaren zat seinen gegeven dat het niet goed ging, neem ik aan? Al die keren dat hij je kwetste b.v.
Misschien had je vanaf het begin niet het juiste gevoel, maar ik denk dat het gevoel dat er wel was stukje bij beetje is afgebroken bij iedere (dronken) scene. (relatie)therapie lijkt mij nutteloos als je besluit vast staat.
Ik denk ook niet dat je iemand een dienst bewijst door bij hem te blijven uit medelijden.
Sterkte
Mabel
dinsdag 12 februari 2008 om 16:34
Het beste wat je kunt doen is duidelijkheid scheppen.
Voor jou.
Voor de vader van.
Voor je kind.
Als je uit de relatie wilt, doe dat dan ook.
Onzekerheid, aan het lijntje houden, is ongezonder dan half vol blijven houden.
Het zal eerst meer zeer doen, dieper snijden, maar uiteindelijk meer rust verschaffen.
En maak een goede regeling op goede voorwaarden. Bedenk welk scenario jij graag wilt. Laat de man ook zijn wensen op papier zetten. Daar kan een advocaat of een mediater jou en de vader van jullie kindje mee helpen.
Sterkte.
Voor jou.
Voor de vader van.
Voor je kind.
Als je uit de relatie wilt, doe dat dan ook.
Onzekerheid, aan het lijntje houden, is ongezonder dan half vol blijven houden.
Het zal eerst meer zeer doen, dieper snijden, maar uiteindelijk meer rust verschaffen.
En maak een goede regeling op goede voorwaarden. Bedenk welk scenario jij graag wilt. Laat de man ook zijn wensen op papier zetten. Daar kan een advocaat of een mediater jou en de vader van jullie kindje mee helpen.
Sterkte.
woensdag 13 februari 2008 om 06:36
Kreeft en Mabel; erg erg erg bedankt voor jullie reacties, jullie weten niet half wat het met me deed toen ik deze las. Ik kan echt lezen dat jullie de andere topics ook hebben gelezen en jullie omschrijven het hoe ik het voel. Het doet me erg goed!!
en kjong, ook bedankt, ik ben er inderdaad nu mee bezig, duidelijkheid geven en we hebben al een aantal hele goeie gesprekken gehad over de toekomst.
Ook je aanvulling in je tweede berichtje vind ik een prachtige 'spreuk'.
Normaal 's ochtends vroeg als we elkaar tegenkwamen (kwartiertje geleden, hij is inmiddels naar werk, ik ga zo) was de sfeer om te snijden, hij zei net; heb je wel door hoe anders je nu bent? veel relaxter.....
ik zag het inderdaad ja, het lijkt wel dat er kilo's van me af zijn gevallen nu ik met m'n ouders heb gesproken en nu het hem echt duidelijk is dat ik ga....pffff had het even nodig.
En hier kunnen schrijven is ook heerlijk!!!!
bedankt
en kjong, ook bedankt, ik ben er inderdaad nu mee bezig, duidelijkheid geven en we hebben al een aantal hele goeie gesprekken gehad over de toekomst.
Ook je aanvulling in je tweede berichtje vind ik een prachtige 'spreuk'.
Normaal 's ochtends vroeg als we elkaar tegenkwamen (kwartiertje geleden, hij is inmiddels naar werk, ik ga zo) was de sfeer om te snijden, hij zei net; heb je wel door hoe anders je nu bent? veel relaxter.....
ik zag het inderdaad ja, het lijkt wel dat er kilo's van me af zijn gevallen nu ik met m'n ouders heb gesproken en nu het hem echt duidelijk is dat ik ga....pffff had het even nodig.
En hier kunnen schrijven is ook heerlijk!!!!
bedankt
