Relaties
alle pijlers
Iemand ook zo'n situatie? of gewoon tips?....graag!!!
maandag 11 februari 2008 om 08:56
Hallo allemaal, ik hoop dat ik hier tips van jullie kan krijgen over hoe ik om moet gaan met mijn situatie.....
Ik heb besloten een einde aan m'n relatie te maken, we hebben een dochtertje van 10 maand waardoor de situatie veeeeeeel moeilijker is. Al me al zijn we nog niet drie jaar bij elkaar geweest, nog maar net een jaar samengewoond. Normaal zou je zeggen; vechtvechtvechtvecht!!!!!! maar mijn gevoel is zooozooooooooo sterk, ik kan niet meer, wil niet meer, eigenlijk heb ik vanaf het begin mijn ECHTE gevoel weggestopt nl. dat ik wist dat hij niet de persoon voor mij was. heeeeeel slecht, ik weet het. Toen ik zwanger was (ik weet het, dat had beter niet gekund) heb ik gedacht; we gaan ervoor.
Ik de tijd dat we samenwoonden heeft hij heeeel veel gedronken en mij heeeeeeeeeel veel gekwetst. Ik heb vaak gezegd dat er iets moest gebeuren maar dan zeurde ik. Op het moment dat ik ECHT zei weg te zullen gaan is hij gestopt met drinken (nu vier maanden geleden). Toch maakt dit voor mijn gevoel niet uit, ik wil nog steeds niet, we zijn gewoon niet de personen voor elkaar.
Hij houdt nog wel van mij en wil z'n dochter niet 'kwijtraken' LOGISCH!! begrijp dit volkomen!!!! toch vind ik bij elkaar blijven voor haar geen optie.
hij heeft me constant proberen over te halen, lukt niet, zal niet lukken. Hij lijkt het, sinds gisteren, te gaan beseffen dat er geen redding meer mogelijk is.
Nu breekt hij, hij is helemaal radeloos, elke keer als hij onze dochter ziet breekt hij helemaal en is 'ie in tranen.
Ik kan het zo goed begrijpen dat hij hier zo op reageerd, ik voel me ook heeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg schuldig over alles maar er is niets en dan ook helemaal niets in mij wat wil blijven of het toch wil proberen................
Hij denkt dat ik het mezelf maar aanpraat, dat ik mezelf gehersenspoeld heb....
Maar goed; hoe kan ik iets voor hem doen?......... echt, hij is zo machteloos, zoooo verdrietig, ik zou hem zo graag willlen helpen maar weet niet hoe!!! (en tja, hij zal zeggen; je helpt me door me nog een kans te geven..... maar dit wil ik echt niet!!!)
zijn er mensen die ook een iets vergelijkbare situatie mee hebben gemaakt? een ex die dus helemaal kapot leek te gaan, vooral vanwege de kinderen en hoe zijn jullie hier mee omgegaan? hebben jullie hem op welke manier dan ook bij kunnen staan?
Hoop op ervaringen, tips?.....alvast reuze bedankt!!!
ps ik heb inderdaad eerder topics geopend maar toen had ik andere vragen...
Ik heb besloten een einde aan m'n relatie te maken, we hebben een dochtertje van 10 maand waardoor de situatie veeeeeeel moeilijker is. Al me al zijn we nog niet drie jaar bij elkaar geweest, nog maar net een jaar samengewoond. Normaal zou je zeggen; vechtvechtvechtvecht!!!!!! maar mijn gevoel is zooozooooooooo sterk, ik kan niet meer, wil niet meer, eigenlijk heb ik vanaf het begin mijn ECHTE gevoel weggestopt nl. dat ik wist dat hij niet de persoon voor mij was. heeeeeel slecht, ik weet het. Toen ik zwanger was (ik weet het, dat had beter niet gekund) heb ik gedacht; we gaan ervoor.
Ik de tijd dat we samenwoonden heeft hij heeeel veel gedronken en mij heeeeeeeeeel veel gekwetst. Ik heb vaak gezegd dat er iets moest gebeuren maar dan zeurde ik. Op het moment dat ik ECHT zei weg te zullen gaan is hij gestopt met drinken (nu vier maanden geleden). Toch maakt dit voor mijn gevoel niet uit, ik wil nog steeds niet, we zijn gewoon niet de personen voor elkaar.
Hij houdt nog wel van mij en wil z'n dochter niet 'kwijtraken' LOGISCH!! begrijp dit volkomen!!!! toch vind ik bij elkaar blijven voor haar geen optie.
hij heeft me constant proberen over te halen, lukt niet, zal niet lukken. Hij lijkt het, sinds gisteren, te gaan beseffen dat er geen redding meer mogelijk is.
Nu breekt hij, hij is helemaal radeloos, elke keer als hij onze dochter ziet breekt hij helemaal en is 'ie in tranen.
Ik kan het zo goed begrijpen dat hij hier zo op reageerd, ik voel me ook heeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg schuldig over alles maar er is niets en dan ook helemaal niets in mij wat wil blijven of het toch wil proberen................
Hij denkt dat ik het mezelf maar aanpraat, dat ik mezelf gehersenspoeld heb....
Maar goed; hoe kan ik iets voor hem doen?......... echt, hij is zo machteloos, zoooo verdrietig, ik zou hem zo graag willlen helpen maar weet niet hoe!!! (en tja, hij zal zeggen; je helpt me door me nog een kans te geven..... maar dit wil ik echt niet!!!)
zijn er mensen die ook een iets vergelijkbare situatie mee hebben gemaakt? een ex die dus helemaal kapot leek te gaan, vooral vanwege de kinderen en hoe zijn jullie hier mee omgegaan? hebben jullie hem op welke manier dan ook bij kunnen staan?
Hoop op ervaringen, tips?.....alvast reuze bedankt!!!
ps ik heb inderdaad eerder topics geopend maar toen had ik andere vragen...
donderdag 21 februari 2008 om 11:21
Dit is echt raar, het lijkt wel of ik mijn eigen verhaal lees.
Ik ben nu 2,5 jaar samen met mijn vriend, we wonen bijna een jaar samen en hebben een dochtertje van 9 maanden.
Ik wil ook niet meer verder. Hij heeft mij ook heel erg gekleineerd, in de grond gestampt, vernederd, uitgescholden, geslagen, etc. Hij dronk&blowde heel veel, maar is daarmee in augustus gestopt toen ik de relatie wilde verbreken.
de laatste maanden is het weer net zo erg als voorheen, ik en dochter komen altijd op 2e of 3e plaats: voetbal en werk gaan altijd voor.
Hij is in therapie gegaan (verplicht) maar weigert nu te gaan en gedraagt zich weer belachelijk.
Ik wil ook niet meer verder, hij heeft een groot deel van mijn plezier weggenomen door zijn eeuwige negatieve reacties.
Hij wil dat ik blijf, de ene keer vindt hij het verschrikkelijk dat we gaan, de andere keer wil ie ons dochtertje maar 1x in de maand en moeten we lekker oprotten.
Hij verandert steeds. Ik heb inmiddels urgentie aangevraagd omdat zijn gedrag volgens MW toch valt onder huiselijk geweld (schelden, kleineren, spullen kapot maken en me soms heel hard knijpen en duwen) en ook contact opgenomen met steunpunt huiselijk geweld.
En ondanks zijn belachelijke gedrag, voel ik me hierover toch schuldig...
Ik ben nu 2,5 jaar samen met mijn vriend, we wonen bijna een jaar samen en hebben een dochtertje van 9 maanden.
Ik wil ook niet meer verder. Hij heeft mij ook heel erg gekleineerd, in de grond gestampt, vernederd, uitgescholden, geslagen, etc. Hij dronk&blowde heel veel, maar is daarmee in augustus gestopt toen ik de relatie wilde verbreken.
de laatste maanden is het weer net zo erg als voorheen, ik en dochter komen altijd op 2e of 3e plaats: voetbal en werk gaan altijd voor.
Hij is in therapie gegaan (verplicht) maar weigert nu te gaan en gedraagt zich weer belachelijk.
Ik wil ook niet meer verder, hij heeft een groot deel van mijn plezier weggenomen door zijn eeuwige negatieve reacties.
Hij wil dat ik blijf, de ene keer vindt hij het verschrikkelijk dat we gaan, de andere keer wil ie ons dochtertje maar 1x in de maand en moeten we lekker oprotten.
Hij verandert steeds. Ik heb inmiddels urgentie aangevraagd omdat zijn gedrag volgens MW toch valt onder huiselijk geweld (schelden, kleineren, spullen kapot maken en me soms heel hard knijpen en duwen) en ook contact opgenomen met steunpunt huiselijk geweld.
En ondanks zijn belachelijke gedrag, voel ik me hierover toch schuldig...
donderdag 21 februari 2008 om 13:42
