Relaties
alle pijlers
Ik ga bij hem weg, ik denk dat ik sterk kan zijn
zondag 4 mei 2025 om 01:14
Na 20 jaar geef ik het op. De man waarvan ik dacht dat hij mijn grote liefde was.
Twintig jaar geleden vond hij mij geen relatiemateriaal. Hij zag geen toekomst met mij. Ik heb gesmeekt om een kans.
Toen hij drugs gebruikte en loog dat hij gestopt was, terwijl hij de cocaïne in zijn fauteuil verstopte. Nu zou hij écht stoppen,de volgende keer ook geen cocaine of ketamine meer.
Toen hij trots vertelde dat hij het vreemd vond om zijn vrienden te zien gebruiken, blij was dat hij zelf niet meer gebruikte — maar gewoon loog.
Toen hij zei dat hij nooit echt verliefd op mij was geweest.
Toen zijn ex-vriendin tien jaar geleden ziek werd, en ik hem op het hart drukte haar te bellen. Hij sprak regelmatig met haar af, maar drukte mij weg als ik belde, omdat hij later thuis kwam en niets had laten weten. We waren toen al jaren samen.
Ik heb toen nog gevraagd of er iets speelde. Gelukkig kon hij vorig jaar de kracht opbrengen om te vertellen dat hij toen niet wist of hij samen met mij door wilde, maar dat er niets tussen hen was gebeurd.
Toen hij tijdens Covid ziek werd en ik voor en na zijn opname voor hem moest zorgen, deed ik dat met liefde. Toen ik later in mijn zwangerschap bekkeninstabiliteit kreeg, had hij toch behoefte aan vakantie. Mijn fulltime baan, mijn peuter en ik moesten het wel redden zonder hem, thuiswerken met kind want dat moest tijdens Covid.
Toen ik een paar maanden na mijn verlof tegen een burn-out aanzat en stopte met werken omdat ik uitgeput was, hebben we dat samen aan zijn ouders verteld. Jaren later, toen het er opnieuw over ging, zeiden zijn ouders dat ik nooit heb aangegeven dat het niet goed met mij ging, dat ik gewoon een sabbatical had genomen. Hij kon zich eerst niet herinneren hoe het was gegaan, en zei daarna dat ik het nooit aan zijn ouders verteld had — terwijl we dat samen gedaan hebben.
Toen ik ongewenst zwanger raakte, en vanuit ratio, niet vanuit gevoel, koos voor een abortus. Hij zei zijn geboekte vakantie niet af, maar testte positief op Covid — anders had hij me in de dagen voor de ingreep alleen gelaten..
Toen ik de week na de abortus een fulltime online trainingsweek had, praktisch naast mijn werk. Toen onverwachte familievisite mijn huishouden bekritiseerde omdat het niet spik en span was, en dit met andere familieleden deelde, was ik nogal ontstemd. Maar ik was volgens hem onredelijk, ik moest begripvol zijn.
Toen ik EMDR-therapie had en hij een werkuitje had. Hij beloofde vroeg thuis te zijn om te helpen met de kinderen. Ik keek daar enorm naar uit. Maar hij kwam uren later opdagen dan gezegd, zonder iets te laten horen of überhaupt bereikbaar te zijn.
We hebben relatietherapie gehad — samen en alleen. We zouden beter ons best doen. Ik wilde scheiden, maar we moesten het proberen. Hij wilde ervoor vechten, maar zette de therapie zelf niet meer voort.
En nu gaat meneer over twee weken op vakantie. Vijf dagen weg, niet overlegd. Al maanden geleden geboekt.
Ik heb ook een baan, ook een agenda. Natuurlijk moet je op vakantie kunnen, iedereen wil weleens met vrienden weg.
Maar ik ben niet de liefde van zijn leven. Echte vriendschap is er eigenlijk ook niet, denk ik. Zo gaan vrienden niet met elkaar om.
Ik ben blind geweest, want ik hield van hem, van ons gezin. Ik koesterde de mooie momenten en wilde dat alles makkelijk was. Ik was bang te veeleisend te zijn. Ik vond vrijheid essentieel, voor ons beiden. Ik ben twintig jaar gebleven. Ik heb mijn keuzes zelf gemaakt. Ik ben gewaarschuwd, maar dacht dat het jaloezie was.
Nu zijn onze kinderen de grootste verliezers. Ik had hen zo graag iets anders gegund een duurzaam gezin.
Ik wil alleen niet meer vechten voor iets waar ik niet meer in geloof. Vechten in eenzaamheid,het met niemand kunnen delen. We zijn zo een leuk gezin voor de buitenwereld, maar ook als we als gezin samen zijn.
Nee, het leven draait niet om mij. Ik ben gewoon teleurgesteld. Hij was namelijk ook heel lief voor mij. Dat telt toch ook? Echter wat is een relatie zonder vertrouwen?
En nu? Alles wat ik heb opgebouwd is weg.Mijn geld zit in het huis. Een eigen onderneming starten zit er op korte termijn niet in. Al het geld dat ik overhoud, gaat naar een huurwoning — die ik nog moet vinden. Het financiële plaatje waarbij we het huis kunnen behouden, is nog niet duidelijk.
Ik moest het even kwijt,ik ben zo een domme koe en ik bljjf van hem houden, maar nu moet ik sterk zijn. De eenzaamheid ik voel me zo alleen. Ik had zo gehoopt op tot de dood ons scheidt.
Twintig jaar geleden vond hij mij geen relatiemateriaal. Hij zag geen toekomst met mij. Ik heb gesmeekt om een kans.
Toen hij drugs gebruikte en loog dat hij gestopt was, terwijl hij de cocaïne in zijn fauteuil verstopte. Nu zou hij écht stoppen,de volgende keer ook geen cocaine of ketamine meer.
Toen hij trots vertelde dat hij het vreemd vond om zijn vrienden te zien gebruiken, blij was dat hij zelf niet meer gebruikte — maar gewoon loog.
Toen hij zei dat hij nooit echt verliefd op mij was geweest.
Toen zijn ex-vriendin tien jaar geleden ziek werd, en ik hem op het hart drukte haar te bellen. Hij sprak regelmatig met haar af, maar drukte mij weg als ik belde, omdat hij later thuis kwam en niets had laten weten. We waren toen al jaren samen.
Ik heb toen nog gevraagd of er iets speelde. Gelukkig kon hij vorig jaar de kracht opbrengen om te vertellen dat hij toen niet wist of hij samen met mij door wilde, maar dat er niets tussen hen was gebeurd.
Toen hij tijdens Covid ziek werd en ik voor en na zijn opname voor hem moest zorgen, deed ik dat met liefde. Toen ik later in mijn zwangerschap bekkeninstabiliteit kreeg, had hij toch behoefte aan vakantie. Mijn fulltime baan, mijn peuter en ik moesten het wel redden zonder hem, thuiswerken met kind want dat moest tijdens Covid.
Toen ik een paar maanden na mijn verlof tegen een burn-out aanzat en stopte met werken omdat ik uitgeput was, hebben we dat samen aan zijn ouders verteld. Jaren later, toen het er opnieuw over ging, zeiden zijn ouders dat ik nooit heb aangegeven dat het niet goed met mij ging, dat ik gewoon een sabbatical had genomen. Hij kon zich eerst niet herinneren hoe het was gegaan, en zei daarna dat ik het nooit aan zijn ouders verteld had — terwijl we dat samen gedaan hebben.
Toen ik ongewenst zwanger raakte, en vanuit ratio, niet vanuit gevoel, koos voor een abortus. Hij zei zijn geboekte vakantie niet af, maar testte positief op Covid — anders had hij me in de dagen voor de ingreep alleen gelaten..
Toen ik de week na de abortus een fulltime online trainingsweek had, praktisch naast mijn werk. Toen onverwachte familievisite mijn huishouden bekritiseerde omdat het niet spik en span was, en dit met andere familieleden deelde, was ik nogal ontstemd. Maar ik was volgens hem onredelijk, ik moest begripvol zijn.
Toen ik EMDR-therapie had en hij een werkuitje had. Hij beloofde vroeg thuis te zijn om te helpen met de kinderen. Ik keek daar enorm naar uit. Maar hij kwam uren later opdagen dan gezegd, zonder iets te laten horen of überhaupt bereikbaar te zijn.
We hebben relatietherapie gehad — samen en alleen. We zouden beter ons best doen. Ik wilde scheiden, maar we moesten het proberen. Hij wilde ervoor vechten, maar zette de therapie zelf niet meer voort.
En nu gaat meneer over twee weken op vakantie. Vijf dagen weg, niet overlegd. Al maanden geleden geboekt.
Ik heb ook een baan, ook een agenda. Natuurlijk moet je op vakantie kunnen, iedereen wil weleens met vrienden weg.
Maar ik ben niet de liefde van zijn leven. Echte vriendschap is er eigenlijk ook niet, denk ik. Zo gaan vrienden niet met elkaar om.
Ik ben blind geweest, want ik hield van hem, van ons gezin. Ik koesterde de mooie momenten en wilde dat alles makkelijk was. Ik was bang te veeleisend te zijn. Ik vond vrijheid essentieel, voor ons beiden. Ik ben twintig jaar gebleven. Ik heb mijn keuzes zelf gemaakt. Ik ben gewaarschuwd, maar dacht dat het jaloezie was.
Nu zijn onze kinderen de grootste verliezers. Ik had hen zo graag iets anders gegund een duurzaam gezin.
Ik wil alleen niet meer vechten voor iets waar ik niet meer in geloof. Vechten in eenzaamheid,het met niemand kunnen delen. We zijn zo een leuk gezin voor de buitenwereld, maar ook als we als gezin samen zijn.
Nee, het leven draait niet om mij. Ik ben gewoon teleurgesteld. Hij was namelijk ook heel lief voor mij. Dat telt toch ook? Echter wat is een relatie zonder vertrouwen?
En nu? Alles wat ik heb opgebouwd is weg.Mijn geld zit in het huis. Een eigen onderneming starten zit er op korte termijn niet in. Al het geld dat ik overhoud, gaat naar een huurwoning — die ik nog moet vinden. Het financiële plaatje waarbij we het huis kunnen behouden, is nog niet duidelijk.
Ik moest het even kwijt,ik ben zo een domme koe en ik bljjf van hem houden, maar nu moet ik sterk zijn. De eenzaamheid ik voel me zo alleen. Ik had zo gehoopt op tot de dood ons scheidt.
maandag 5 mei 2025 om 07:40
Ik zou echt het birdnestingverhaal heroverwegen en zoals iemand al schreef écht kijken of het anders kan. Toch die meer uren werken, een andere baan, wat dan ook. Ik denk namelijk dat je voor birdnesting op z'n minst een basis van vriendschap moet hebben en die is er al niet. Vergis je niet in hoeveel er naar boven kan komen na een scheiding, aan emoties die je nu misschien niet voorziet, maar ook zullen jullie verschillen veel meer aan het licht komen. Waar je elkaar voorheen misschien ergens in het midden vond, qua opvoeding, qua huishouden, wat dan ook, ben je straks alleen en zal je toch dingen anders gaan of willen doen. En dan wil je niet dat je je aan je ex moet blijven aanpassen. Je zal, bij birdnesting, veel meer met elkaar moeten blijven afstemmen dan als je apart woont, ook over heel onnozele dingen als boodschappen doen. En dat is echt veel gevraagd als je elkaar eigenlijk (op z'n minst) hoogstirritant vindt. Je schrijft dat je dan maar op je tanden moet bijten, maar is dat niet een herhaling van zetten? Dat is toch wat je al jaren doet? Je gaat toch niet weg om in hetzelfde stramien, maar onder een andere noemer, zo door te blijven gaan? Als je het anders wil, zal je ook echt anders moeten doen. Dit klinkt een beetje alsof je je zelf weer ergens achterin de rij plaatst, denkend dat dit een goede keuze is voor de kinderen, maar dat zou ik toch echt serieus en eerlijk nog eens goed tegen het licht houden.
maandag 5 mei 2025 om 07:55
Als voorbeeld: mijn man dacht vroeger - kort na de scheiding - dat hij en zijn ex qua liefde geen match waren, maar dat ze wel samen goed waren in "ouders zijn". Hoe anders bleek het na de scheiding te zijn, ex nam qua opvoeding en contact met de kinderen, en ook met hem, een afslag, die hij niet had voorzien. Hij besefte toen pas, hoeveel hij in het huwelijk overeind had gehouden, hoe vaak hij degene was die zorgde dat ze op een redelijk punt uitkwamen. Toen ze uit elkaar waren, was ineens al die redelijkheid weg en bleek dat zij er echt heel andere opvattingen en ideeën op nahield. Het zat er misschien altijd wel al in, maar het werd echt uitvergroot door de scheiding en mijn man is achteraf ook naïef geweest in het inzien hiervan. Ze hebben in het begin gebirdnest, simpelweg vanwege het nog moeten kopen van huizen enzo, maar dat was wel een periode die liet zien dat dat voor de langere termijn echt geen optie was. De kinderen vonden het trouwens ook ingewikkeld dat hun ouders die periode op de andere momenten een voor hen een soort onzichtbaar leven leiden. En dat het in hun oude, vertrouwde huis, zo ontzettend anders was als hun vader er was of als hun moeder er was. Rust en regelmaat tegenover meer chaos. En dat verschil hebben ze nu dus ook, maar dat is dan in ieder geval in twee verschillende huizen en daardoor heeft het nog iets "overzichtelijk".
maandag 5 mei 2025 om 10:25
Ik denk dat dat birdnesting ook best heel duur kan gaan worden voor jou en goedkoper voor hem. Nu betalen jullie boodschappen samen neem ik aan. Wat als jij er telkens voor zorgt dat alles aangevuld blijft. Eten, drinken, toiletpapier, schoonmaakartikelen, producten voor de persoonlijke verzorging, enzovoort, en hij maakt alles op, misschien zelfs samen met een nieuwe vriendin, en doet geen boodschappen? Kun je de boodschappen betalen voor twee huishoudens? Die schoonmaakster, ga jij die ook betalen?
Je zegt dat je het niet aan kunt om meer te werken, heb je straks ook twee tuinen? Verwacht je dat hij daar wat gaat doen qua onderhoud? Zal hij ook dingen als de was gaan doen, of kom je straks in beide woningen bij iedere wisseling een propvolle wasmand tegen? Ik ben bang dat je het nog veel drukker gaat krijgen met twee huizen. En dat het daarnaast duurder gaat worden. Dan kun je misschien nog beter samen blijven omdat dat minder werk is.
Je zegt dat je het niet aan kunt om meer te werken, heb je straks ook twee tuinen? Verwacht je dat hij daar wat gaat doen qua onderhoud? Zal hij ook dingen als de was gaan doen, of kom je straks in beide woningen bij iedere wisseling een propvolle wasmand tegen? Ik ben bang dat je het nog veel drukker gaat krijgen met twee huizen. En dat het daarnaast duurder gaat worden. Dan kun je misschien nog beter samen blijven omdat dat minder werk is.
maandag 5 mei 2025 om 10:26
TO, ik snap dat je je eigen geluk wilt opofferen voor je kinderen (dat doe je nu al) maar ik denk dat je daarin nu de verkeerde keuzes maakt: ik werk zelf 32 uur per week in een goedbetaalde baan. Met parttime werken (24 uur?) ga je het bijna niet redden als je niet veel geld van jezelf meeneemt. Maar als je je eigen huis(je) hebt, je ex een relevant deel van de opvoeding op zich moet nemen, ga jij veel energie overhouden. En denk eens aan hoe heerlijk het is om die vervelende schoonfamilie niet meer mentaal mee te hoeven torsen! Het is een jaartje wennen, je eigen netwerk opbouwen maar het hielp mij om bewust te gaan denken over de eindsituatie en niet over alle beren op de weg.
En een vriendin van mij woont met haar kinderen in een flatje terwijl haar ex in een groot huis woont: maakt haar kinderen helemaal niets uit, ze zijn net zo graag bij hun moeder. Als je het maar gezellig maakt.
En nog een tip: oefen vast op het verhaal dat je in het dorp gaat vertellen (kort, bondig, niet zeurend, geen zelfmedelijden) want echt iedereen moet gaan weten dat jij op zoek bent naar een woning. En zeg tegen je ex dat je wilt/verwacht/eist dat hij hetzelfde verhaal heeft, om gezeik te voorkomen. Gewoon iets in de trant van 'tropenjaren, uit elkaar gegroeid, hard gewerkt om elkaar weer te vinden maar niet gelukt'. Misschien gelogen maar daar heeft niemand verder iets mee te maken. En meer hoef je niemand ook te vertellen. "vanwege de kinderen laten we het hier bij".
En een vriendin van mij woont met haar kinderen in een flatje terwijl haar ex in een groot huis woont: maakt haar kinderen helemaal niets uit, ze zijn net zo graag bij hun moeder. Als je het maar gezellig maakt.
En nog een tip: oefen vast op het verhaal dat je in het dorp gaat vertellen (kort, bondig, niet zeurend, geen zelfmedelijden) want echt iedereen moet gaan weten dat jij op zoek bent naar een woning. En zeg tegen je ex dat je wilt/verwacht/eist dat hij hetzelfde verhaal heeft, om gezeik te voorkomen. Gewoon iets in de trant van 'tropenjaren, uit elkaar gegroeid, hard gewerkt om elkaar weer te vinden maar niet gelukt'. Misschien gelogen maar daar heeft niemand verder iets mee te maken. En meer hoef je niemand ook te vertellen. "vanwege de kinderen laten we het hier bij".
maandag 5 mei 2025 om 10:30
Ik denk zo te lezen dat de angst voor afwijzing en niet aardig gevonden worden aan de basis ligt van waarom TO in deze situatie terecht is gekomen. Als ik lees wat er in de OP wordt genoemd was ik allang weg geweest. Hoepel op met het dorp en de schoonfamilie zeg, je weet toch zelf hoe het echt zit.
Het mooiste wat je je kinderen mee kunt geven is een voorbeeld geven van hoe je in het leven soms ook voor jezelf moet kiezen.
maandag 5 mei 2025 om 10:33
Het zal soms best werken hoor, maar het is zeker niet standaard de beste oplossing, zoals mensen vaak denken, vanuit het perspectief van het kind gezien.Attraverso schreef: ↑05-05-2025 07:00Ik kan me heel goed inbeelden dat dit soms voor geen van alle partijen aangenaam aanvoelt. Het kind woont in een huis dat voor hem 'thuis' is maar het is voor geen van de ouders 'thuis' en dat zal voelbaar zijn. Het kind krijgt niets mee van het echte leven van de ouder. Hoort er niet echt bij.
maandag 5 mei 2025 om 11:16
Nee ik werk 4 dagen per week en in de praktijk is dat soms 40 uur en heb een goed betaalde baan.Ocherrum schreef: ↑05-05-2025 10:26TO, ik snap dat je je eigen geluk wilt opofferen voor je kinderen (dat doe je nu al) maar ik denk dat je daarin nu de verkeerde keuzes maakt: ik werk zelf 32 uur per week in een goedbetaalde baan. Met parttime werken (24 uur?) ga je het bijna niet redden als je niet veel geld van jezelf meeneemt. Maar als je je eigen huis(je) hebt, je ex een relevant deel van de opvoeding op zich moet nemen, ga jij veel energie overhouden. En denk eens aan hoe heerlijk het is om die vervelende schoonfamilie niet meer mentaal mee te hoeven torsen! Het is een jaartje wennen, je eigen netwerk opbouwen maar het hielp mij om bewust te gaan denken over de eindsituatie en niet over alle beren op de weg.
En een vriendin van mij woont met haar kinderen in een flatje terwijl haar ex in een groot huis woont: maakt haar kinderen helemaal niets uit, ze zijn net zo graag bij hun moeder. Als je het maar gezellig maakt.
En nog een tip: oefen vast op het verhaal dat je in het dorp gaat vertellen (kort, bondig, niet zeurend, geen zelfmedelijden) want echt iedereen moet gaan weten dat jij op zoek bent naar een woning. En zeg tegen je ex dat je wilt/verwacht/eist dat hij hetzelfde verhaal heeft, om gezeik te voorkomen. Gewoon iets in de trant van 'tropenjaren, uit elkaar gegroeid, hard gewerkt om elkaar weer te vinden maar niet gelukt'. Misschien gelogen maar daar heeft niemand verder iets mee te maken. En meer hoef je niemand ook te vertellen. "vanwege de kinderen laten we het hier bij".
En ik wil het gezamenlijk vertellen aan vrienden en familie.
Mijn man doet de was en kookt ook regelmatig. Ik doe de rest en de tuin.
De reden dat ik mijn kant van het verhaal, want alles is subjectief en vanuit mij gedeeld, op een forum deel is omdat ik nergens anders heen kan. Ik wil het voor iedereen houdbaar houden. Ik wil niet dat onze kinderen op enig moment met het bovenstaande geconfronteerd.
Het is wel lastig nu in één huis. Ik heb constante hoofdpijn en mijn slaapmedicatie werkt niet. Zeker nu we vrij zijn moet je elkaar dus veel zien en ik ben nu zo ontzettend boos,verdrietig en eenzaam. Ik heb mijn emoties voor het eerst niet onder controle en heb staan schreeuwen in het bijzijn van onze kinderen. Daarmee heb ik één van onze belangrijkste regels geschonden en ik vind het zo erg dat onze kinderen dit moesten meekrijgen.
Ze zijn terecht ook boos dat ik gemeen deed tegen papa, maar dat doet wel pijn.
maandag 5 mei 2025 om 12:12
Pfff... ok, eerst: jammer dat je hebt geschreeuwd maar je bent ook maar een mens. Daar komen ze wel weer overheen. Maar teken aan de wand dat je zo niet langer door kunt.
Leer van mijn fouten: naar de huisarts! Misschien iets van anti-dpressevia om deze periode door te komen.
En overweeg de komende weken een vakantiehuisje voor de overgangsperiode (birdnesten) terwijl je allebei een andere woning zoekt. Nu de vakantie voorbij is, kan dit wellicht goedkoop voor de komende 2 maanden en heb je allebei af en toe rust.
Spaargeld is voor perioden als deze bedoeld!
Leer van mijn fouten: naar de huisarts! Misschien iets van anti-dpressevia om deze periode door te komen.
En overweeg de komende weken een vakantiehuisje voor de overgangsperiode (birdnesten) terwijl je allebei een andere woning zoekt. Nu de vakantie voorbij is, kan dit wellicht goedkoop voor de komende 2 maanden en heb je allebei af en toe rust.
Spaargeld is voor perioden als deze bedoeld!
maandag 5 mei 2025 om 12:28
maandag 5 mei 2025 om 13:31
Misschien kun je afspreken allebei even omstebeurt weg te gaan?
Een paar dagen in een kleine airbnb hoeft niet zoveel te kosten.
Het is normaal dat je nu veel grote emoties ervaart, maar je kinderen kunnen jouw emoties er niet bij hebben.
Neem even ruimte om voor jezelf te zorgen, zodat je weer stabiel kunt zijn voor je kinderen.
Een paar dagen in een kleine airbnb hoeft niet zoveel te kosten.
Het is normaal dat je nu veel grote emoties ervaart, maar je kinderen kunnen jouw emoties er niet bij hebben.
Neem even ruimte om voor jezelf te zorgen, zodat je weer stabiel kunt zijn voor je kinderen.
maandag 5 mei 2025 om 14:08
Ja mijn man probeert wat te vinden.Dropdrop schreef: ↑05-05-2025 13:31Misschien kun je afspreken allebei even omstebeurt weg te gaan?
Een paar dagen in een kleine airbnb hoeft niet zoveel te kosten.
Het is normaal dat je nu veel grote emoties ervaart, maar je kinderen kunnen jouw emoties er niet bij hebben.
Neem even ruimte om voor jezelf te zorgen, zodat je weer stabiel kunt zijn voor je kinderen.
Ze zien nooit ruzie,ik weet het en ze kunnen het er zeker niet bij hebben.
maandag 5 mei 2025 om 14:19
Hoe lang heeft jullie kind gedaan over het wennen. Hoe waren de eerste avonden?Het lijkt mij heel heftig en leeg, maar dat went. Ook heel eenzaam dus dat wordt extra hobby's zoeken. Mijn sociale leven bestaat uit bevriende stellen ook allemaal met jonge kinderen. Dat valt ook allemaal weg maar daar kan ik aan bouwen.Ocherrum schreef: ↑04-05-2025 18:27Emotioneel ben ik he-le-maal kapot gegaan maar met nu is het al zoveel beter. Maar nog steeds dikke discussies als ik iets wil wat mijn ex niet logisch vindt en ik bij mijn standpunt blijf. Dat gaat nog wel even duren.
En het avondritueel is in mijn huis wat het altijd was en bij mijn ex is het ongeveer hetzelfde. Niet helemaal maar dat is ok: bij mij duurt het ritueel langer, bij zijn vader mag hij daarna langer lezen.
Ons kind ziet vooral de voordelen. Probeert hier en daar de zaak wat uit te spelen maar dat doen ze toch wel, of je nu bij elkaar bent of niet. Daar hebben we dan wel snel contact over maar dat is toch ook snel 'mijn huis, mijn regels'. Over de hoofdzaken moet je het wel eens zijn of eens worden (schermtijd, bedtijd) maar dat dat een tikkie afwijkt, ach.
En ja, hij is nu de hele vakantie bij mij geweest en gaat morgen naar zijn vader. En ik ga hem vreselijk missen. Maar dat is wat ik te verdragen heb. Hij springt vrolijk van het ene huishouden in het andere. En dat doet soms pijn maar beter dan dat hij huilend van het ene huis naar het andere moet worden gesleept. Tip: kind altijd naar ander adres brengen, nooit ophalen: dan is het een meer natuurlijke flow en staat niet 'opeens' de andere ouder voor de deur. Die fout hebben wij twee keer gemaakt en twee keer drama.
En het went natuurlijk ook wel een beetje, de avonden en weekenden zonder kind. Die ga je anders inrichten: sport, werk, vriendinnen, bouwmarkt, shoppen.
maandag 5 mei 2025 om 17:14
Dat is niet helemaal vergelijkbaar: hij heeft halfsiblings die al 2 huizen hadden. Dus hij heeft ongeveer 0 seconden moeten wennen. Hij ziet alleen maar voordelen: 2 kamers = 2 keer zoveel ruimte, bij papa lekker druk en mama lekker voor jezelf alleen. Meer aandacht want elke ouder is blij als hij er is. Zijn halfsiblings hebben toen aan een groepje meegedaan met allemaal kinderen waarvan de ouders gingen scheiden zodat ze zich niet vreemd of alleen voelden.Lely schreef: ↑05-05-2025 14:19Hoe lang heeft jullie kind gedaan over het wennen. Hoe waren de eerste avonden?Het lijkt mij heel heftig en leeg, maar dat went. Ook heel eenzaam dus dat wordt extra hobby's zoeken. Mijn sociale leven bestaat uit bevriende stellen ook allemaal met jonge kinderen. Dat valt ook allemaal weg maar daar kan ik aan bouwen.
En ik huil nog steeds wel eens, maar nu eens per maand in plaats van elke dag.
Hobby zoeken staat nog steeds op de to do lijst maar omdat ik nu mijn weekenden met kind lekker vol zitten met kindvriendelijke dingen, zitten de andere weekenden vol met de rest. En soms even niets en dat is dan vervelend maar dat heeft iedereen wel eens, of je nu in een relatie zit of niet. En mijn vriendinnen met kinderen hebben afgelopen jaar ook heel veel met mij afgesproken hoor, ook (altijd) zonder hun kinderen. Gewoon, terrasje, thuis thee drinken of 's avonds een belletje.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
