Relaties
alle pijlers
Is dit het 'dertigersdilemma' of is er meer aan de hand?
zaterdag 9 april 2022 om 19:58
Lieve VIVA- dames en een enkele heer,
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen, maar feit is dat ik momenteel echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer het zo kort en bondig mogelijk te houden. Wees alsjeblieft een beetje lief voor me want vind het doodeng dit te delen.
Momenteel ben ik 29 jaar, ben 5 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 2, heb een goede baan met vast contract, heb een koophuis in een leuke stad, we zijn gezond en hebben het op het oog hartstikke goed. Maar met mij gaat het niet goed. Ongeveer het laatste jaar vraag ik me steeds meer af: "Is dit het nou?". Met momenten zou ik het het liefste kei hard wegrennen, het vliegtuig pakken en nooit meer terug komen, kan elke dag wel in huilen uitbarsten, voel me zo ontzettend gevangen: in mijn leven, in mijn relatie, voel me zo verschrikkelijk alleen.
Mijn dochtertje is alles voor me en zou ik haar nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. Zij is het enige waar ik nog vrolijk van word.
De relatie met mijn man en mij is redelijk, maar ondertussen spelen er een heleboel irritaties. Ik kan niks zeggen of hij denkt dat ik boos ben, hij kan niks zeggen of ik heb de indruk dat hij boos is. Ik doe eigenlijk alles in het huishouden, de administratie, de boodschappen, regel en kook het eten en dan nog is het niet goed genoeg. Ik kan hier niks over zeggen, want dan wordt het weer ruzie, hij is ervan overtuigd dat hij zijn aandeel levert. Soms denk ik, had ik maar gewoon lekker een eigen huisje, alleen met de kleine. Gewoon wij tweetjes, ik doe het nu toch al alleen.
Ik ben zo moe en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Stel ik mij nou zo verschrikkelijk aan?
Dit was even een hersenspinsel, weet niet zo goed hoe ik het duidelijker kan formuleren. Mocht er iets onduidelijk zijn dan probeer ik daar graag antwoord op te geven.
Mijn vraag is eigenlijk: Is dit normaal? Hoort dit erbij? Zijn dit de tropenjaren? Of ben ik gewoon een zeurpiet?
Aanvulling: Naar aanleiding van een vraag van een forummer is dit misschien toch erg belangrijk om te delen. Een maand of 2 geleden heb ik een man ontmoet. Dit was uiteraard niet de bedoeling en ben er zeker niet trots op. Hij toont oprechte interesse in me, kan met hem sparren, diepgaande gesprekken voeren, hij maakt tijd voor me en laat zien hoe het ook kan. Nogmaals, ik ben hier niet trots op en dit is niet goed tov mijn partner. Verder wil ik ook niks van/met deze man, maar vind het gewoon fijn dat er interesse in me getoond wordt en dat iemand oprecht geïnteresseerd is in mij als persoon. Niet de vrouw van, niet de moeder van etc. Ik voel me weer gezien maar ik zou zo graag willen dat mijn man dit doet.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen, maar feit is dat ik momenteel echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer het zo kort en bondig mogelijk te houden. Wees alsjeblieft een beetje lief voor me want vind het doodeng dit te delen.
Momenteel ben ik 29 jaar, ben 5 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 2, heb een goede baan met vast contract, heb een koophuis in een leuke stad, we zijn gezond en hebben het op het oog hartstikke goed. Maar met mij gaat het niet goed. Ongeveer het laatste jaar vraag ik me steeds meer af: "Is dit het nou?". Met momenten zou ik het het liefste kei hard wegrennen, het vliegtuig pakken en nooit meer terug komen, kan elke dag wel in huilen uitbarsten, voel me zo ontzettend gevangen: in mijn leven, in mijn relatie, voel me zo verschrikkelijk alleen.
Mijn dochtertje is alles voor me en zou ik haar nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. Zij is het enige waar ik nog vrolijk van word.
De relatie met mijn man en mij is redelijk, maar ondertussen spelen er een heleboel irritaties. Ik kan niks zeggen of hij denkt dat ik boos ben, hij kan niks zeggen of ik heb de indruk dat hij boos is. Ik doe eigenlijk alles in het huishouden, de administratie, de boodschappen, regel en kook het eten en dan nog is het niet goed genoeg. Ik kan hier niks over zeggen, want dan wordt het weer ruzie, hij is ervan overtuigd dat hij zijn aandeel levert. Soms denk ik, had ik maar gewoon lekker een eigen huisje, alleen met de kleine. Gewoon wij tweetjes, ik doe het nu toch al alleen.
Ik ben zo moe en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Stel ik mij nou zo verschrikkelijk aan?
Dit was even een hersenspinsel, weet niet zo goed hoe ik het duidelijker kan formuleren. Mocht er iets onduidelijk zijn dan probeer ik daar graag antwoord op te geven.
Mijn vraag is eigenlijk: Is dit normaal? Hoort dit erbij? Zijn dit de tropenjaren? Of ben ik gewoon een zeurpiet?
Aanvulling: Naar aanleiding van een vraag van een forummer is dit misschien toch erg belangrijk om te delen. Een maand of 2 geleden heb ik een man ontmoet. Dit was uiteraard niet de bedoeling en ben er zeker niet trots op. Hij toont oprechte interesse in me, kan met hem sparren, diepgaande gesprekken voeren, hij maakt tijd voor me en laat zien hoe het ook kan. Nogmaals, ik ben hier niet trots op en dit is niet goed tov mijn partner. Verder wil ik ook niks van/met deze man, maar vind het gewoon fijn dat er interesse in me getoond wordt en dat iemand oprecht geïnteresseerd is in mij als persoon. Niet de vrouw van, niet de moeder van etc. Ik voel me weer gezien maar ik zou zo graag willen dat mijn man dit doet.
vickyvox wijzigde dit bericht op 10-04-2022 09:48
16.99% gewijzigd
zaterdag 9 april 2022 om 20:39
Yes, dit is al het geval. Dat cash geld niet overigens, maar weet niet of dat echt noodzakelijk is?mdh schreef: ↑09-04-2022 20:29Jij houdt alle ballen hoog; inkomen, kind, huishouden.
Hij wil niets doen in het huishouden, is geïrriteerd als je iets zegt (dat zijn status quo dreigt te doorbreken) en gaat alleen met vrienden de hort op.
Een huisje alleen met dochter lijkt mij ook aantrekkelijker. Zo wil je toch niet 5-10-25 jaar door?!
Jij doet de administratie? Zorg al wel dat je je eigen bankrekening hebt en jouw salaris daar binnenkomt. Vaste lasten van een gezamenlijke rekening. Stel je spaargeld veilig op een rekening waar hij niet bijkan of stal het cash bij je ouders.
Leg hem de keuze voor; óf in therapie óf je kiest voor jezelf.
zaterdag 9 april 2022 om 20:42
Dat zou ik ergens ook wel willen, maar ik zie ook een heleboel haken en ogen. Natuurlijk dat ons kind, ook al, net als wij in een gebroken gezin opgroeit, het gevoel van falen, praktische zaken regelen, rompslomp, het vinden van een andere woning is bijna zo goed als onmogelijk.
Als ik dit zo opschrijf raakt het me eigenlijk wel dat mijn man er geen een keer in voorkomt, ik vraag me af of ik hem oprecht zou missen.
zaterdag 9 april 2022 om 20:47
Wat je man doet, is tijd voor zichzelf nemen. Kindzorg en huishouden zijn voor hem een sluitpost.
Wat jij doet, is kindzorg en huishouden op je schouders nemen. Jouw tijd voor jezelf is een sluitpost.
Wel even een verschil hè.
Gaat hij met vrienden de hort op?
Dan laat jij in die tijd een schoonmaakster komen.
Elke cent waard.
Terwijl iemand de badkamer aan het poetsen is, mag jij op bed liggen met een mindfulnessoefening (of waar je van houdt) op de koptelefoon.
Ja, dat mag.
Je mag tijd voor jezelf nemen.
Wat jij doet, is kindzorg en huishouden op je schouders nemen. Jouw tijd voor jezelf is een sluitpost.
Wel even een verschil hè.
Gaat hij met vrienden de hort op?
Dan laat jij in die tijd een schoonmaakster komen.
Elke cent waard.
Terwijl iemand de badkamer aan het poetsen is, mag jij op bed liggen met een mindfulnessoefening (of waar je van houdt) op de koptelefoon.
Ja, dat mag.
Je mag tijd voor jezelf nemen.
explorista wijzigde dit bericht op 10-04-2022 22:26
6.55% gewijzigd
'Durf te antwoorden' is één van de leukste topics op het forum.
En ´Plaatje wisselen´ is ook heel leuk.
En ´Plaatje wisselen´ is ook heel leuk.
zaterdag 9 april 2022 om 20:48
Ja die praktische zaken zijn een hoop gedoe. En uiteraard is het voor je dochter heel verdrietig dat haar ouders niet meer samenzijn. En samen opvoeden met een lapzwans, excusez-moi le mot, is ingewikkeld. Maar zonder hem zijn geeft je misschien wel de energie om al die zaken aan te kunnen. Het is een moeilijke afweging.
zaterdag 9 april 2022 om 20:49
Ja dit hoor.WasHetMaarWat schreef: ↑09-04-2022 20:18Je hebt geen last van een dertigers dilemma, je bent gewoon getrouwd met een eikel. Dat zag je waarschijnlijk eerst nog niet vanwege een mooie roze bril, maar die is inmiddels wel weg.
Als ik jou was zou ik toch aandringen op relatietherapie en anders toch echt voor je eigen geluk gaan.
Het klinkt dat hij je op emotioneel gebied behoorlijk verwaarloosd. Daar komt ook dat lege gevoel waarschijnlijk vandaan.
Weet je zelf wel voldoende wat je wil, en kom je daar ook voor op? Geef jij je grenzen voldoende aan?
Idd erop staan: relatietherapie. En zo niet ben je zeker uiteindelijk beter af zonder hem.
zaterdag 9 april 2022 om 20:51
Als je hem voor de keuze ‘therapie of uit elkaar gaan’ stelt, zou ik wel zorgen dat hij niet al het spaargeld van jullie rekening kan halen.
Zijn jullie in gemeenschap van goederen getrouwd? Dan kun je bv. ook 50% van jullie spaargeld elders onderbrengen.
De toekomst is niet meer wat het was
zaterdag 9 april 2022 om 20:51
Nou gezellig.... En dan ook nog alleen alles moeten doen. Klinkt echt niet leuk.VickyVox schreef: ↑09-04-2022 20:08Ons seksleven is prima, haha. Maar dat grote menserigs doen we eigenlijk nooit. Hij heeft daar geen behoefte aan. Zit het liefste het hele weekend op de bank of spreekt met vrienden af. Áls we een keer iets doen dan straalt het ervan af dat het van hem allemaal niet zo hoeft.
zaterdag 9 april 2022 om 20:54
Ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat, vooral dat emotionele stuk, daar heb ik zoveel behoefte aan. Al zou er maar eens oprecht gevraagd worden: "Hoe was je dag?"juliadenders schreef: ↑09-04-2022 20:49Ja dit hoor.
Het klinkt dat hij je op emotioneel gebied behoorlijk verwaarloosd. Daar komt ook dat lege gevoel waarschijnlijk vandaan.
Weet je zelf wel voldoende wat je wil, en kom je daar ook voor op? Geef jij je grenzen voldoende aan?
Idd erop staan: relatietherapie. En zo niet ben je zeker uiteindelijk beter af zonder hem.
zaterdag 9 april 2022 om 20:59
De ervaring van iemand waarvan de ouders bij elkaar bleven voor de kinderen, en die zelf ook een lange relatie inclusief samenwonen heeft verbroken (weliswaar zonder kinderen): het was een opluchting toen mijn ouders eindelijk gingen scheiden. Eindelijk niet meer constant spanning en ruzie in huis. Eindelijk een vrolijke moeder, ipv een die altijd boos of verdrietig was. We zijn een tijd straatarm geweest, maar de eerste jaren na de scheiding van mijn ouders zijn de gelukkigste jaren uit mijn jeugd geweest. Kinderen worden niet gelukkiger van ouders die zelf ongelukkig zijn, omdat die ouders toevallig in hetzelfde huis wonen.VickyVox schreef: ↑09-04-2022 20:42Dat zou ik ergens ook wel willen, maar ik zie ook een heleboel haken en ogen. Natuurlijk dat ons kind, ook al, net als wij in een gebroken gezin opgroeit, het gevoel van falen, praktische zaken regelen, rompslomp, het vinden van een andere woning is bijna zo goed als onmogelijk.
Als ik dit zo opschrijf raakt het me eigenlijk wel dat mijn man er geen een keer in voorkomt, ik vraag me af of ik hem oprecht zou missen.
Wat betreft de praktische zaken: ja, er moet veel geregeld worden, en als je getrouwd bent en een kind hebt ongetwijfeld nog veel meer. Mij heeft het lang tegengehouden om mijn relatie te beëindigen, en die praktische zaken gaven een tijdje veel stress. Je krijgt er echter ook veel rust voor terug als je niet meer samen hoeft te wonen met iemand waarmee je niet meer door een deur kan. Je doet nu toch alles al alleen. Je schrijft eerder dat jij aanzienlijk meer verdiend dan je man. Verdien je dan niet ook genoeg om voor jezelf een andere woning te vinden? Ondanks de huidige woningmarkt is er vaak best wat mogelijk.
zaterdag 9 april 2022 om 21:00
Ik vind het trouwens heel verdrietig dat je, zoals juliadenders terecht opmerkt, emotioneel bent verwaarloosd.
Het feit dat je alleen nog maar vrolijk wordt van jullie kind, zegt dat je eenzaam bent in de relatie.
Op deze wijze kunnen jullie niet door, voor jezelf niet en niet voor jullie dochter. Nu is ze jong, maar ze zal hier steeds meer van gaan merken.
Probeer, als je dat kunt en wilt opbrengen, therapie voor te stellen. Maak ook gelijk duidelijk dat je er doorheen zit, ongelukkig bent en dat de koek op is. Je hebt ruimte nodig om te ademen. Neem deze ook, en laat de boel de boel.
Sterkte gewenst
Het feit dat je alleen nog maar vrolijk wordt van jullie kind, zegt dat je eenzaam bent in de relatie.
Op deze wijze kunnen jullie niet door, voor jezelf niet en niet voor jullie dochter. Nu is ze jong, maar ze zal hier steeds meer van gaan merken.
Probeer, als je dat kunt en wilt opbrengen, therapie voor te stellen. Maak ook gelijk duidelijk dat je er doorheen zit, ongelukkig bent en dat de koek op is. Je hebt ruimte nodig om te ademen. Neem deze ook, en laat de boel de boel.
Sterkte gewenst
De toekomst is niet meer wat het was
zaterdag 9 april 2022 om 21:01
VickyVox schreef: ↑09-04-2022 20:08Ons seksleven is prima, haha. Maar dat grote menserigs doen we eigenlijk nooit. Hij heeft daar geen behoefte aan. Zit het liefste het hele weekend op de bank of spreekt met vrienden af. Áls we een keer iets doen dan straalt het ervan af dat het van hem allemaal niet zo hoeft.
Correctie: hij heeft daar wèl behoefte aan - maar niet met jou. En jij neemt daar genoegen mee?!
zaterdag 9 april 2022 om 21:03
puntillita schreef: ↑09-04-2022 21:01Correctie: hij heeft daar wèl behoefte aan - maar niet met jou. En jij neemt daar genoegen mee?!
Nee, want anders had ze dit probleem niet.
zaterdag 9 april 2022 om 21:04
Eens met alles wat hier gezegd wordt. Iets klein wat je al kunt doen nú, is concreet dingen bij hem neerleggen. Als vanzelfsprekend doe je nu veel te veel. 'Dit moet morgen gebeuren, pak jij dat op?' Als je het zo concreet maakt is de kans groot dat hij niet weigert, omdat hij wel aanvoelt dat je gelijk hebt. Iets verder gaat het om een overzicht op papier te zetten van alles wat er moet gebeuren en om de tafel te gaan om het te verdelen. Laat hem maar merken hoe veel er allemaal te doen is.
Volgens mij is communicatie heel belangrijk, en balans ook. Je mag echt aangeven wat je nodig hebt.
Volgens mij is communicatie heel belangrijk, en balans ook. Je mag echt aangeven wat je nodig hebt.
zaterdag 9 april 2022 om 21:04
Ja, niet met mij blijkbaar. Zo zwart wit had ik het nog niet bekeken.puntillita schreef: ↑09-04-2022 21:01Correctie: hij heeft daar wèl behoefte aan - maar niet met jou. En jij neemt daar genoegen mee?!
vickyvox wijzigde dit bericht op 09-04-2022 21:05
9.39% gewijzigd
zaterdag 9 april 2022 om 21:05
Ok, ik weet wat je voelt en doormaakt, zit er zelf ook in. En komt veel meer voor dan je denkt. Gelukkig zie jij het in, velen gaan gewoon door.
Mijn persoonlijk advies, probeer toch eerst aan jezelf te werken. Het feit dat je hier tot nu toe altijd genoegen mee hebt genomen en zo n type man hebt gekozen zegt ook veel over jou. Dus hoe dan ook ( of je nu wel of niet met hem verder gaat) zal je hiermee aan de bak moeten.
Verder zou ik hem echt nog een kans geven. Maak hem duidelijk hoe leeg en alleen jij je voelt en wat je van hem nodig hebt. Misschien eerst zo zelf, werkt dit niet met relathietherapeut. Vertel hoe pijn het je doet dat jij niet zn prioriteit bent en anderen eigenlijk voorgaan.
Staat hij hier niet voor open dan lijkt het me duidelijk.
Maar hopelijk gaat hij je nog verbazen.
zaterdag 9 april 2022 om 21:09
Ik heb al een aantal keer aangegeven dat ik moe ben, dat ik er doorheen zit. Voorbeeld: Gisteren gevraagd of hij vandaag de eerste verdieping, trap en zolder wilde stofzuigen - ondertussen slaapt de kleine, dus dat kan niet meer. Morgen nog een dag natuurlijk, maar juist, dat ik alles tien keer moet vragen en het uiteindelijk van ellende maar zelf doe, dat vind ik frustrerend. En ik weet dat ik dan de boel de boel moet laten, maar ik heb, omdat ik al zo moe ben, zelf ook echt behoefte aan een opgeruimd en schoon huis. Anders word ik echt gek.PlayingTheAngel schreef: ↑09-04-2022 21:04Eens met alles wat hier gezegd wordt. Iets klein wat je al kunt doen nú, is concreet dingen bij hem neerleggen. Als vanzelfsprekend doe je nu veel te veel. 'Dit moet morgen gebeuren, pak jij dat op?' Als je het zo concreet maakt is de kans groot dat hij niet weigert, omdat hij wel aanvoelt dat je gelijk hebt. Iets verder gaat het om een overzicht op papier te zetten van alles wat er moet gebeuren en om de tafel te gaan om het te verdelen. Laat hem maar merken hoe veel er allemaal te doen is.
Volgens mij is communicatie heel belangrijk, en balans ook. Je mag echt aangeven wat je nodig hebt.
zaterdag 9 april 2022 om 21:09
Dankjewel voor het delen van je ervaring, eye- opener. Wat fijn dat het voor jou/jullie uiteindelijk een opluchting was, ondanks de financieel zware jaren.VeggieBurrito schreef: ↑09-04-2022 20:59De ervaring van iemand waarvan de ouders bij elkaar bleven voor de kinderen, en die zelf ook een lange relatie inclusief samenwonen heeft verbroken (weliswaar zonder kinderen): het was een opluchting toen mijn ouders eindelijk gingen scheiden. Eindelijk niet meer constant spanning en ruzie in huis. Eindelijk een vrolijke moeder, ipv een die altijd boos of verdrietig was. We zijn een tijd straatarm geweest, maar de eerste jaren na de scheiding van mijn ouders zijn de gelukkigste jaren uit mijn jeugd geweest. Kinderen worden niet gelukkiger van ouders die zelf ongelukkig zijn, omdat die ouders toevallig in hetzelfde huis wonen.
Wat betreft de praktische zaken: ja, er moet veel geregeld worden, en als je getrouwd bent en een kind hebt ongetwijfeld nog veel meer. Mij heeft het lang tegengehouden om mijn relatie te beëindigen, en die praktische zaken gaven een tijdje veel stress. Je krijgt er echter ook veel rust voor terug als je niet meer samen hoeft te wonen met iemand waarmee je niet meer door een deur kan. Je doet nu toch alles al alleen. Je schrijft eerder dat jij aanzienlijk meer verdiend dan je man. Verdien je dan niet ook genoeg om voor jezelf een andere woning te vinden? Ondanks de huidige woningmarkt is er vaak best wat mogelijk.
zaterdag 9 april 2022 om 21:13
En weer sla je de spijker op zijn kop. Man is best wel, nou ja, eigenlijk erg autoritair en dat vond ik altijd super fijn(?), maar nu heb ik er eigenlijk veel meer ellende van. Maar het zégt ook inderdaad iets over mij. Hopelijk gaat het met jou wel oke, ondanks de omstandighedenjuliadenders schreef: ↑09-04-2022 21:05Ok, ik weet wat je voelt en doormaakt, zit er zelf ook in. En komt veel meer voor dan je denkt. Gelukkig zie jij het in, velen gaan gewoon door.
Mijn persoonlijk advies, probeer toch eerst aan jezelf te werken. Het feit dat je hier tot nu toe altijd genoegen mee hebt genomen en zo n type man hebt gekozen zegt ook veel over jou. Dus hoe dan ook ( of je nu wel of niet met hem verder gaat) zal je hiermee aan de bak moeten.
Verder zou ik hem echt nog een kans geven. Maak hem duidelijk hoe leeg en alleen jij je voelt en wat je van hem nodig hebt. Misschien eerst zo zelf, werkt dit niet met relathietherapeut. Vertel hoe pijn het je doet dat jij niet zn prioriteit bent en anderen eigenlijk voorgaan.
Staat hij hier niet voor open dan lijkt het me duidelijk.
Maar hopelijk gaat hij je nog verbazen.
Dankjewel voor je tips
zaterdag 9 april 2022 om 21:17
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
zaterdag 9 april 2022 om 21:17
Een weekend of een week weg - eventueel met een vriendin - en hem eens een week de boel laten redden?
Intussen kan je én bijslapen én nadenken ofdat je hem uberhaupt wel mist.
En wie weet nog wel in een leuke stad of op een leuk strand vakantie vieren.
Dat het huis nadien een stort is en er weinig gebeurd is zou ik voor lief nemen.
Zolang hij maar voor kind zorgt of kind ergens onderbrengt ...
En wie weet laat zo'n week weg - een weekend lijkt mij daar nogal kort voor - hem ook wel eens nadenken.
En is een zinnig gesprek ineens wel mogelijk.
Intussen kan je én bijslapen én nadenken ofdat je hem uberhaupt wel mist.
En wie weet nog wel in een leuke stad of op een leuk strand vakantie vieren.
Dat het huis nadien een stort is en er weinig gebeurd is zou ik voor lief nemen.
Zolang hij maar voor kind zorgt of kind ergens onderbrengt ...
En wie weet laat zo'n week weg - een weekend lijkt mij daar nogal kort voor - hem ook wel eens nadenken.
En is een zinnig gesprek ineens wel mogelijk.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 9 april 2022 om 21:20
Ik ben zoooo blij dat wij je hebben kunnen helpen. In je openingspost kon ik al opmerken dat je bang bent verwend/zeurderig over te komen. Zo herkenbaar:)VickyVox schreef: ↑09-04-2022 21:13En weer sla je de spijker op zijn kop. Man is best wel, nou ja, eigenlijk erg autoritair en dat vond ik altijd super fijn(?), maar nu heb ik er eigenlijk veel meer ellende van. Maar het zégt ook inderdaad iets over mij. Hopelijk gaat het met jou wel oke, ondanks de omstandigheden
Er gaat een wereld voor je open nu je je gerichter erin kan verdiepen. Heel erg waardevol.
Ja ik voel me nog steeds leeg. Bij mij is het geval dat mn ouders eigenlijk precies zo waren, dus nooit geleerd.
Dat ga ik nu wel doen, voor mezelf opkomen! Mijn man reageert er wel goed op. Maar ik ken ook weer meerdere in mijn omgeving die hierdoor zijn gaan scheiden.
Je bent nog jong en leeft maar een kerr. Zonde om je zo te voelen!
Maar geloof me, vanaf nu wordt het al beter.
Succes!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
