Relaties
alle pijlers
Is dit het 'dertigersdilemma' of is er meer aan de hand?
zaterdag 9 april 2022 om 19:58
Lieve VIVA- dames en een enkele heer,
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen, maar feit is dat ik momenteel echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer het zo kort en bondig mogelijk te houden. Wees alsjeblieft een beetje lief voor me want vind het doodeng dit te delen.
Momenteel ben ik 29 jaar, ben 5 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 2, heb een goede baan met vast contract, heb een koophuis in een leuke stad, we zijn gezond en hebben het op het oog hartstikke goed. Maar met mij gaat het niet goed. Ongeveer het laatste jaar vraag ik me steeds meer af: "Is dit het nou?". Met momenten zou ik het het liefste kei hard wegrennen, het vliegtuig pakken en nooit meer terug komen, kan elke dag wel in huilen uitbarsten, voel me zo ontzettend gevangen: in mijn leven, in mijn relatie, voel me zo verschrikkelijk alleen.
Mijn dochtertje is alles voor me en zou ik haar nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. Zij is het enige waar ik nog vrolijk van word.
De relatie met mijn man en mij is redelijk, maar ondertussen spelen er een heleboel irritaties. Ik kan niks zeggen of hij denkt dat ik boos ben, hij kan niks zeggen of ik heb de indruk dat hij boos is. Ik doe eigenlijk alles in het huishouden, de administratie, de boodschappen, regel en kook het eten en dan nog is het niet goed genoeg. Ik kan hier niks over zeggen, want dan wordt het weer ruzie, hij is ervan overtuigd dat hij zijn aandeel levert. Soms denk ik, had ik maar gewoon lekker een eigen huisje, alleen met de kleine. Gewoon wij tweetjes, ik doe het nu toch al alleen.
Ik ben zo moe en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Stel ik mij nou zo verschrikkelijk aan?
Dit was even een hersenspinsel, weet niet zo goed hoe ik het duidelijker kan formuleren. Mocht er iets onduidelijk zijn dan probeer ik daar graag antwoord op te geven.
Mijn vraag is eigenlijk: Is dit normaal? Hoort dit erbij? Zijn dit de tropenjaren? Of ben ik gewoon een zeurpiet?
Aanvulling: Naar aanleiding van een vraag van een forummer is dit misschien toch erg belangrijk om te delen. Een maand of 2 geleden heb ik een man ontmoet. Dit was uiteraard niet de bedoeling en ben er zeker niet trots op. Hij toont oprechte interesse in me, kan met hem sparren, diepgaande gesprekken voeren, hij maakt tijd voor me en laat zien hoe het ook kan. Nogmaals, ik ben hier niet trots op en dit is niet goed tov mijn partner. Verder wil ik ook niks van/met deze man, maar vind het gewoon fijn dat er interesse in me getoond wordt en dat iemand oprecht geïnteresseerd is in mij als persoon. Niet de vrouw van, niet de moeder van etc. Ik voel me weer gezien maar ik zou zo graag willen dat mijn man dit doet.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen, maar feit is dat ik momenteel echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer het zo kort en bondig mogelijk te houden. Wees alsjeblieft een beetje lief voor me want vind het doodeng dit te delen.
Momenteel ben ik 29 jaar, ben 5 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 2, heb een goede baan met vast contract, heb een koophuis in een leuke stad, we zijn gezond en hebben het op het oog hartstikke goed. Maar met mij gaat het niet goed. Ongeveer het laatste jaar vraag ik me steeds meer af: "Is dit het nou?". Met momenten zou ik het het liefste kei hard wegrennen, het vliegtuig pakken en nooit meer terug komen, kan elke dag wel in huilen uitbarsten, voel me zo ontzettend gevangen: in mijn leven, in mijn relatie, voel me zo verschrikkelijk alleen.
Mijn dochtertje is alles voor me en zou ik haar nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. Zij is het enige waar ik nog vrolijk van word.
De relatie met mijn man en mij is redelijk, maar ondertussen spelen er een heleboel irritaties. Ik kan niks zeggen of hij denkt dat ik boos ben, hij kan niks zeggen of ik heb de indruk dat hij boos is. Ik doe eigenlijk alles in het huishouden, de administratie, de boodschappen, regel en kook het eten en dan nog is het niet goed genoeg. Ik kan hier niks over zeggen, want dan wordt het weer ruzie, hij is ervan overtuigd dat hij zijn aandeel levert. Soms denk ik, had ik maar gewoon lekker een eigen huisje, alleen met de kleine. Gewoon wij tweetjes, ik doe het nu toch al alleen.
Ik ben zo moe en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Stel ik mij nou zo verschrikkelijk aan?
Dit was even een hersenspinsel, weet niet zo goed hoe ik het duidelijker kan formuleren. Mocht er iets onduidelijk zijn dan probeer ik daar graag antwoord op te geven.
Mijn vraag is eigenlijk: Is dit normaal? Hoort dit erbij? Zijn dit de tropenjaren? Of ben ik gewoon een zeurpiet?
Aanvulling: Naar aanleiding van een vraag van een forummer is dit misschien toch erg belangrijk om te delen. Een maand of 2 geleden heb ik een man ontmoet. Dit was uiteraard niet de bedoeling en ben er zeker niet trots op. Hij toont oprechte interesse in me, kan met hem sparren, diepgaande gesprekken voeren, hij maakt tijd voor me en laat zien hoe het ook kan. Nogmaals, ik ben hier niet trots op en dit is niet goed tov mijn partner. Verder wil ik ook niks van/met deze man, maar vind het gewoon fijn dat er interesse in me getoond wordt en dat iemand oprecht geïnteresseerd is in mij als persoon. Niet de vrouw van, niet de moeder van etc. Ik voel me weer gezien maar ik zou zo graag willen dat mijn man dit doet.
vickyvox wijzigde dit bericht op 10-04-2022 09:48
16.99% gewijzigd
zondag 10 april 2022 om 07:34
Eens. Man is gewoon een lapzwans. Dat heeft weinig met tropenjaren te maken.LuciFee2022 schreef: ↑10-04-2022 00:10Altijd mooi die vragen over het seksleven en wat er nog leuk is aan TO, terwijl ze alles doet qua zorg, huishouden en ook nog werkt.
Echt om te janken weer.
En als hij niet wil meer wil doen aan zijn normale eigen aandeel in het gezin... dan zou ik dat 'alternatief ' wel overwegen.
zondag 10 april 2022 om 07:35
Jufjoke schreef: ↑09-04-2022 22:04Even zonder de reacties verder nog gelezen te hebben: het lijkt wel alsof ik mezelf lees van dertien jaar geleden. Ik herken het gevoel exact. ik had ook nog vergelijkbare omstandigheden. Wel was er lichamelijk nog wat meer aan de hand, maar dat was in het begin zó subtiel dat het een tijdje duurde voor ik doorhad dat er iets aan de hand was. De meest in het oog springende klacht was: depressieve buien. Kon dagen duren. Die dagen waren dan heel zwart. Dan voelde ik me gevangen. In mijn baan, in mijn huwelijk, in mijn leven. En dan klaarde het weer een paar dagen op. Pas toen er uiteindelijk ook wat andere dingen bij kwamen (vergeetachtigheid, niet op woorden komen, trillende handen, haaruitval, moe) viel het kwartje dat er iets fysiek niet goed was.
Ik bleek een flink vitamine B12 tekort te hebben omdat mijn lichaam het niet opneemt. Ik kreeg om de dag injecties. En toen twee keer per week, eens per week enzovoort. Nu al jaren elke drie maanden. En al die klachten, inclusief de depressieve gevoelens, zijn helemaal verdwenen.
Kortom, misschien raadzaam om eerst fysieke oorzaken uit te sluiten. Even bloed laten prikken, vitamine gehalten checken.
Ik denk niet dat een eventueel B12 tekort bij TO de oorzaak is dat hij niks in huis en de administratie laat verslonzen
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zondag 10 april 2022 om 07:46
Ja he? De hoofdreden waarom ik mijn relatie dus de deur uit heb gedonderd. Deed alles al jaren alleen, dus dan maar helemaal zonder blok aan mijn been.LuciFee2022 schreef: ↑10-04-2022 00:10Altijd mooi die vragen over het seksleven en wat er nog leuk is aan TO, terwijl ze alles doet qua zorg, huishouden en ook nog werkt.
Echt om te janken weer.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
zondag 10 april 2022 om 07:58
Ik vind Lux post heel sterk, maar snap ook wat anderen zeggen dat de verhouding veel te scheef is en de man een eikel.
Maar TO, je bent wel ineens heel erg negatief over hem, niks deugd. Een beetje alsof.. je misschien een crush op iemand anders hebt op dit moment? Dat bedoel ik niet verwijtend, maar ik denk dat het voor velen herkenbaar is: als je verliefd bent op een ander deugd thuis ineens niks meer. Dat hoeft niet het einde te betekenen trouwens, het kan ook de aardbeving zijn die je nodig hebt om daarna je relatie weer beter op te bouwen. Speelt er zoiets aan de zijlijn?
De man klinkt zoals TO hem beschrijft als een eikel, maar als zij sinds kort zich ineens uit begint te spreken, kan het ook zijn angstreflex zijn om te doen alsof hij het probleem niet ziet. Dat het eerst even bij hem moet landen. Moet hij vervolgens wel open staan voor vooruitgang, natuurlijk. Hoe lang bespreek je dit al met hem, TO? Weken, maanden, jaren?
Maar TO, je bent wel ineens heel erg negatief over hem, niks deugd. Een beetje alsof.. je misschien een crush op iemand anders hebt op dit moment? Dat bedoel ik niet verwijtend, maar ik denk dat het voor velen herkenbaar is: als je verliefd bent op een ander deugd thuis ineens niks meer. Dat hoeft niet het einde te betekenen trouwens, het kan ook de aardbeving zijn die je nodig hebt om daarna je relatie weer beter op te bouwen. Speelt er zoiets aan de zijlijn?
De man klinkt zoals TO hem beschrijft als een eikel, maar als zij sinds kort zich ineens uit begint te spreken, kan het ook zijn angstreflex zijn om te doen alsof hij het probleem niet ziet. Dat het eerst even bij hem moet landen. Moet hij vervolgens wel open staan voor vooruitgang, natuurlijk. Hoe lang bespreek je dit al met hem, TO? Weken, maanden, jaren?
zondag 10 april 2022 om 08:29
Nee, dat denk ik ook niet. Maar ik vond het desondanks waardevol om mijn ervaring te delen omdat ik zo herkende hoe to haar gevoelens omschreef. Ik zag toen ook niets leuks meer aan mijn man, baan en soms zelfs mijn kind. Achteraf gezien was alles onder een laag depressieve gevoelens verstopt en zag ik weer alle fijne dingen toen het fysieke probleem verholpen was.
Het is makkelijk uit te zoeken, de tip leek me dus de moeite waard.
zondag 10 april 2022 om 08:39
Vreemde post, wie zegt dat ze überhaupt een tweede kind wil. Waarom beren op de weg zien die er absoluut niet toe doen.lux- schreef: ↑09-04-2022 22:51Ik denk dat je jezelf vooral de vraag moet stellen: wat is het alternatief?
En dan eerlijk.
Ik weet dat er hier vaak geroepen wordt dat je moet scheiden, maar als je dat eens serieus overweegt…
Dat betekent je dochter nog maar de helft van de tijd om je heen. Dat klinkt misschien niet zo erg, maar het is dus niet ‘met je dochter samen wonen zonder hem, want je doet toch alles alleen’. Het betekent concreet dat je de helft van de komende 16 jaar niet bij haar bent, maar alleen.
Het betekent dubbele kosten voor alles. Het betekent mogelijk een samengesteld gezin met alle moeilijkheden die daarbij komen kijken. Mogelijk je dochter de helft van de tijd bij je, maar een later gekregen kind fulltime. Het betekent verjaardagen van je kind die ze bij haar vader doorbrengt, in plaats van bij jou. Het betekent de helft van de feestdagen missen of maar half met elkaar vieren. Het betekent voor haar een leven uit koffers.
Is het dat echt waard? Zoals de poster eerder in het topic schreef, met veel spanning en ruzie en een depressieve moeder thuis, dan is het ‘t zonder meer waard. Maar dat lees ik bij jou niet.
Bij mij thuis waren mijn ouders wel vrolijk, goede vrienden, maar de passie was eruit. Ze leefden een beetje langs elkaar heen en mijn moeder voelde zich ook alleen, denk ik. Ze zijn uit elkaar gegaan en noch zij, noch mijn vader, noch wij als kinderen, hebben diezelfde opluchting gevoeld. Er kwam een nieuwe man, een halfbroertje, en met de nieuwe man was er wel voortdurend ruzie, dus wij gingen er in die zin op achteruit.
Wat je het beste kunt doen weet ik niet. Het klinkt mij eerlijk gezegd allemaal nogal als tropenjarenchagrijn. Hij trekt zich terug omdat hij het zwaar vindt allemaal en jij bent oververmoeid en overvraagd en vergroot al zijn negatieve kanten daardoor zodanig uit dat je niet meer weet wat je ooit leuk aan hem vond.
Dat noem je dan voorbij gegroeid of dertigersdilemma, maar ik weet niet of het dat is.
Ik denk dat jij hem en jullie relatie anders bent gaan zien, niet omdat je je roze bril hebt afgezet, maar omdat je nu meer van hem verwacht had, meer van hem nodig hebt, en daarin telkens wordt teleurgesteld.
Je staat op een kruispunt, denk ik. Je kunt proberen de weg naar je man terug te vinden, of je eigen weg gaan. Ik denk dat je voor beiden niet per se in relatietherapie hoeft, al denk ik dat het wel beter zou zijn, maar iig lijkt het me dat je man op zijn minst open moet staan voor zijn aandeel in de huidige situatie. Maar ik denk ook dat beide wegen naar een gelukkig leven kunnen leiden.
Ik zie een relatie als iets fluctuerends. Als je het lang met elkaar uit wil houden heb je pieken, periodes dat het kabbelt en dalen. Dat hoort erbij. Dat er nu een dal is betekent niet dat het zo blijft. Met familie verbreek je de banden ook niet als je levensfases of beleving even wat uit elkaar liggen. Dat groeit vaak vanzelf wel weer recht in een latere periode. Als je elke keer je relatie stopt op zo’n moment krijg je de kans niet om dat te ervaren.
Het beste advies dat ik je kan geven is: kijk naar jouw aandeel. Hoe jij nu over hem denkt staat hij al met 1-0 achter, zelfs al wordt hij nu van de een op de andere dag de meest betrokken en attente man op aarde. Dat is ook niet eerlijk.
En bovendien zet je hem klem. Hij voelt heus wel aan hoe je over hem denkt. Dat hij dan reageert door zich nog meer af te sluiten is contraproductief, maar ook wel begrijpelijk. De vrouw van wie hij houdt, de moeder van zijn kind, heeft het gevoel dat ze hem voorbij is gestreefd, dat hij is blijven hangen op een ‘lager’ punt. Dat is geen lekkere (onuitgesproken) boodschap.
En als je je relatie wil redden moet dat allemaal anders. Vanuit jullie béíden.
Sterkte met alles en veel geluk toegewenst, welke weg het ook wordt
Dubbele kosten heeft to zelf geen last van, zij betaald en bepaald haar eigen leven.
Juist in deze relatie zou relatie therapie goed zijn maar die kerel gelooft er niet in (alsof het een religie of de kerstman is)
Hij verzaakt in de relatie maar toch moet de vrouw naar haar eigen aandeel kijken, wat is dat voor een onzin.
Hij vraagt niet hoe haar dag is en dan moet zij nog maar wat harder haar best doen zeker.
Zij trekt financieel de kar, zorgt voor hun dochter en het huishouden terwijl hij geen zak uitvoert en niks wil, geen dagje weg niks. Hij staat 0-10 achter maar dat heeft hij toch echt zelf veroorzaakt. Mag hij dus ook zelf oplossen. Wil hij dat niet, prima hoor dan mag hij fijn in z’n eentje op de bank blijven chagrijnen in een huis wat hij in z’n eentje moet schoonmaken.
zondag 10 april 2022 om 08:46
Alimentatie voor je partner houdt na 12 jaar op.
Als je bij elkaar blijft, betaal je de rest van jouw leven voor hem.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
zondag 10 april 2022 om 08:46
Vind ik juist helemaal niet. Op het Viva-forum is het standaard zo dat wanneer iemand een topic aanmaakt over relatieproblemen dat er een aantal mensen zijn die standaard zeggen "je moet die lapzwans gewoon dumpen". Terwijl er misschien best wel mogelijkheden zijn om de relatie weer recht te trekken. Sommige relaties zijn kansloos voorbij het punt dat er gerepareerd kan worden, maar daar lees ik hier niet over. Niet dat het daarmee alsnog goed gaat komen, maar in een huwelijk met een kind vind ik dat dat in ieder geval onderzocht moet worden. Te meer omdat het alternatief voor alle partijen echt niet per definitie beter zal zijn.
zondag 10 april 2022 om 08:51
Ho ho dat zeg ik niet. Maar er moet er een zijn die de cirkel gaat doorbreken. En TO kan wachten tot hij dat doet, maar aangezien dat onderdeel is van het probleem, denk ik dat het realistisch is om te zeggen dat zij de eerste stappen moet gaan zetten.Madderijn schreef: ↑10-04-2022 06:36Allemaal leuk en aardig lux, en je moet het ook van beide kanten kijken. Maar ze komt eindelijk voor zichzelf op en dan kan hij er allemaal niks aan doen omdat zij op hem neer kijkt.
Ze zijn tijdens de sex in dezelfde kamer. Verder vlucht hij. Hij is ook volwassen. En als zij het dan wil verbeteren want ze moeten nog even samen geeft hij niet thuis.
Ze zitten samen klem. Ze moeten samen in actie.
Wat is dan de manier om hem nu wel mee te krijgen, want het lukt tot nu toe niet.
Want dat is denk ik de manier. Deze man heeft heus niet alleen maar slechte kanten. Alleen soms raak je blind voor de goede. Door vermoeidheid, teleurstelling, you name it.
En opeens blijkt je man dan een lapzwans waar helemaal niets goed aan is. Tja, als je daaraan vast blijft houden is de relatie simpelweg gewoon al over.
Het gaat er ook niet om wie schuldig is in een relatie die op het punt van knappen staat. Het gaat erom wie een stap naar de ander durft te doen. Een echte, oprechte stap. Dat is de enige weg voorwaarts als je samen verder wil. En dat zou ik toch wel het liefst willen met de vader van mijn kind.
Ook in een scheiding is het fijn als je je visie op je man verbetert, het lijkt mij iig geen fijn gevoel om de helft van het jaar je kind bij een man te laten opgroeien die je geen knip voor de neus waard vindt.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zondag 10 april 2022 om 09:01
zondag 10 april 2022 om 09:06
Dan vertel je hem in een gesprek rustig waar je tegenaan loopt. Dat jij voor je ziet dat er met relatietherapie nog kans is dat jullie relatie gered kan worden maar dat je op deze manier niet tevreden bent.
Niet verwijtend maar gewoon eerlijk zijn over je gevoel.
Jullie praten niet met elkaar en ik denk dat er in elke relatie een fase is waarin dat minder is. Maar wil een relatie een kans van slagen hebben, zul je op een gegeven moment toch weer tot elkaar moeten komen.
Als jullie dat zelf niet lukt dan hebben jullie misschien wat aan hulp van buitenaf.
Ik denk dat je dan vanzelf ontdekt of het een dertigers dilemma is of dat jullie inderdaad uit elkaar gegroeid zijn. Maar dan heb je er in ieder geval wel alles aan gedaan.
Edit: en bij dat praten hoort natuurlijk ook dat jij eerlijk kunt aangeven dat je vindt dat hij weinig doet in huis. En hij zou daar dan vervolgens wat mee moeten doen.
Mocht het allemaal niet lukken met eventueel relatietherapie, zou ik echt het alternatief overwegen. Ik zou er geen zin in hebben om de rest van de tijd de kar alleen te trekken….
hendrikje106 wijzigde dit bericht op 10-04-2022 09:09
Reden: Zie edit
Reden: Zie edit
16.33% gewijzigd
The problem is people are being hated when they are real, and are being loved when they are fake.
zondag 10 april 2022 om 09:15
goede vragen!lolapaloeza schreef: ↑10-04-2022 09:06TO, is je man een leuke vader? Doet hij leuke dingen met jullie dochter, is hij betrokken bij de zorg, kent hij de mensen bij de opvang, is hij trots op haar etc?
Gaat u anders ondertussen even wat voor u zelf doen. (Viktor)
zondag 10 april 2022 om 09:40
Als die man z’n best niet wil doen dan lijkt repareren mij nogal een lastige opgave. Ik lees vooral wat hij niet wil en niet wat hij wel wil doen voor de relatie.NosceTeIpsum schreef: ↑10-04-2022 08:46Vind ik juist helemaal niet. Op het Viva-forum is het standaard zo dat wanneer iemand een topic aanmaakt over relatieproblemen dat er een aantal mensen zijn die standaard zeggen "je moet die lapzwans gewoon dumpen". Terwijl er misschien best wel mogelijkheden zijn om de relatie weer recht te trekken. Sommige relaties zijn kansloos voorbij het punt dat er gerepareerd kan worden, maar daar lees ik hier niet over. Niet dat het daarmee alsnog goed gaat komen, maar in een huwelijk met een kind vind ik dat dat in ieder geval onderzocht moet worden. Te meer omdat het alternatief voor alle partijen echt niet per definitie beter zal zijn.
Ik ben het met je eens hoor dat uit elkaar gaan niet de eerste keus moet zijn maar hoe lang ga je door met trekken aan dat dode paard?
zondag 10 april 2022 om 09:40
Dankjewel voor jullie nieuwe reacties en vragen. Ik probeer alle antwoorden samen te vatten in deze post.
@Lux-: Dankjewel voor je rake post, verhelderend ook. Ik wil er ook graag samen uitkomen, er is inderdaad geen spanning thuis, we leven gewoon langs elkaar heen. Ik weet alleen niet hoe ik mijn man zo ver kan krijgen ook aan de slag te gaan. Ik denk gewoon echt serieus het gesprek aan: het is er samen aan werken of het is uit elkaar. Verder heb ik geen kinderwens meer, ik begin ook nooit meer aan een man. Ja, misschien latten, maar ik geef noooooit meer mijn eigen plekje op. Verder denk ik dat mijn dochter het grootste deel van de tijd bij mij zou wonen omdat ik flexibelere werktijden heb. Maar goed, ik gun haar dat niet omdat ik zelf ook weet hoe het is om elke week/twee weken je spulletjes te moeten verhuizen.
@stokbootje: Dankjewel voor je reactie. Het stuk huishouden bespreek ik de laatste 2 jaar ongeveer met hem, administratie wil ik echt zelf doen dat ga ik niet meer riskeren uit handen te geven. Het is dus niet iets van het laatste half jaar. Geef dit al langere tijd aan. En verder ja, je hebt gelijk. Ongeveer een maand of twee geleden een man leren kennen. Dit gaat niks worden, dit wil ik ook niet, maar voor nu is het fijn om wel met iemand 'de diepte' in te kunnen gaan (figuurlijk), hij maakt tijd voor me, luistert naar me. Zo kan het dus ook, hij laat me zien dat een man wel naar je kan luisteren en tijd voor je kan maken. En ik weet dat het niet netjes is!!!! Dat weet ik, maar het is zo fijn dat er iemand is die wel oprecht interesse in mij toont.
@Bluebell: ik verwacht inderdaad niet 50/50.
@hendrikje106: Ik denk dat wij inderdaad hulp van buitenaf nodig hebben, dat dit voor ons allebei erg verhelderend kan/gaat zijn.
@lolapaloeza: Hij is lief voor haar, maar onderneemt ook met haar niks. Ik ben gisteren bijvoorbeeld alleen met mijn dochter naar een grote speeltuin geweest, hij wilde een dutje doen. Hij kent een leidster op de opvang omdat zij met ons het intakegesprek gedaan heeft, maar verder doe ik eigenlijk alles: Naar doktersafspraken, dingen regelen, inschrijven op de basisschool, alle administratieve zaken. Hij is apetrots op haar en kan soms zichtbaar ontroerd zijn door iets wat ze doet, maar ondernemend helaas niet zo.
@Lux-: Dankjewel voor je rake post, verhelderend ook. Ik wil er ook graag samen uitkomen, er is inderdaad geen spanning thuis, we leven gewoon langs elkaar heen. Ik weet alleen niet hoe ik mijn man zo ver kan krijgen ook aan de slag te gaan. Ik denk gewoon echt serieus het gesprek aan: het is er samen aan werken of het is uit elkaar. Verder heb ik geen kinderwens meer, ik begin ook nooit meer aan een man. Ja, misschien latten, maar ik geef noooooit meer mijn eigen plekje op. Verder denk ik dat mijn dochter het grootste deel van de tijd bij mij zou wonen omdat ik flexibelere werktijden heb. Maar goed, ik gun haar dat niet omdat ik zelf ook weet hoe het is om elke week/twee weken je spulletjes te moeten verhuizen.
@stokbootje: Dankjewel voor je reactie. Het stuk huishouden bespreek ik de laatste 2 jaar ongeveer met hem, administratie wil ik echt zelf doen dat ga ik niet meer riskeren uit handen te geven. Het is dus niet iets van het laatste half jaar. Geef dit al langere tijd aan. En verder ja, je hebt gelijk. Ongeveer een maand of twee geleden een man leren kennen. Dit gaat niks worden, dit wil ik ook niet, maar voor nu is het fijn om wel met iemand 'de diepte' in te kunnen gaan (figuurlijk), hij maakt tijd voor me, luistert naar me. Zo kan het dus ook, hij laat me zien dat een man wel naar je kan luisteren en tijd voor je kan maken. En ik weet dat het niet netjes is!!!! Dat weet ik, maar het is zo fijn dat er iemand is die wel oprecht interesse in mij toont.
@Bluebell: ik verwacht inderdaad niet 50/50.
@hendrikje106: Ik denk dat wij inderdaad hulp van buitenaf nodig hebben, dat dit voor ons allebei erg verhelderend kan/gaat zijn.
@lolapaloeza: Hij is lief voor haar, maar onderneemt ook met haar niks. Ik ben gisteren bijvoorbeeld alleen met mijn dochter naar een grote speeltuin geweest, hij wilde een dutje doen. Hij kent een leidster op de opvang omdat zij met ons het intakegesprek gedaan heeft, maar verder doe ik eigenlijk alles: Naar doktersafspraken, dingen regelen, inschrijven op de basisschool, alle administratieve zaken. Hij is apetrots op haar en kan soms zichtbaar ontroerd zijn door iets wat ze doet, maar ondernemend helaas niet zo.
zondag 10 april 2022 om 09:46
Helemaal mee eens. Het gevolg van die besluiten is wel dat er nu een derde bij betrokken is, wat maakt dat je niet alleen jezelf nog op de eerste plaats kunt zetten.
zondag 10 april 2022 om 09:46
https://www.samenuiteen.nl/scheiden-of-blijven/
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 10 april 2022 om 09:50
Deze man zit klem in zijn eigen fuik van conservatisme en lethargie. En hij ziet je niet als zijn beste vriend. Veel sterkte TO.
Je zult er nog een hele kluif aan hebben om hem in beweging te krijgen, laat staan progressie. Hij voelt geen urgentie.
Je zult er nog een hele kluif aan hebben om hem in beweging te krijgen, laat staan progressie. Hij voelt geen urgentie.
"Wees gewoon jezelf....maar in jouw geval dringend een ander"
zondag 10 april 2022 om 09:51
Tuurlijk toont een “ nieuwe “ interesse. Er is immers geen ruis in de zin van afwas, aandacht vragend kind, journaal, afspraken in de agenda, etc. Is die man getrouwd ? Zou zijn vrouw hem ook - nog - intellectueel uitdagend en emotioneel betrokken vinden ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 10 april 2022 om 09:52
Als je alles hebt geprobeerd, maar de ander wil niet dan houdt het echt op. Maar voor nu zijn er nog legio andere mogelijke redenen waarom hij niets heeft ondernomen. Depressie, niet inzien dat de relatie op omvallen staat, met eigen emoties in de knoop zitten en onvoldoende tools hebben om dit op een constructieve manier op te pakken, noem maar op. Als iemand echt niet wil veranderen dan houdt alles op, maar het lijkt mij vooralsnog erg vroeg om die conclusie te trekken.Foux schreef: ↑10-04-2022 09:40Als die man z’n best niet wil doen dan lijkt repareren mij nogal een lastige opgave. Ik lees vooral wat hij niet wil en niet wat hij wel wil doen voor de relatie.
Ik ben het met je eens hoor dat uit elkaar gaan niet de eerste keus moet zijn maar hoe lang ga je door met trekken aan dat dode paard?
zondag 10 april 2022 om 09:56
Volgens mij zit je relatie ook gewoon in een ontzettende sleur. Het is jammer dat hij weinig oog heeft voor jou en wat jij doet. En toch moet je wel dat gesprek aangaan en blijven voeren. En ja dat een fijn gesprek met een ander die wel oog voor je heeft dan heel prettig is, kan ik mij goed indenken. Fantaseer je ook over die ander?
Kijk, weggaan kan altijd, maar dan alleen als elke denkbare andere optie gewoon niet werkt. Doorgaan op ze huidige voet is geen optie, want daar ga jij niet gelukkig van worden, integendeel.
Kijk, weggaan kan altijd, maar dan alleen als elke denkbare andere optie gewoon niet werkt. Doorgaan op ze huidige voet is geen optie, want daar ga jij niet gelukkig van worden, integendeel.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 10 april 2022 om 09:56
Natuurlijk is dat er niet en daar ben ik mezelf ook heel goed van bewust. Waarschijnlijk is er bij hem ook iets niet in orde he, anders doe je zoiets niet. Ik ben er ook niet trots op, maar wat hij doet, dat is precies waar ik momenteel naar snak. Oprechte interesse, aandacht, gesprekken kunnen voeren die verder gaan dan: "Wat wil je vanavond eten". En nogmaals: Ik wil niks met hem.blijfgewoonbianca schreef: ↑10-04-2022 09:51Tuurlijk toont een “ nieuwe “ interesse. Er is immers geen ruis in de zin van afwas, aandacht vragend kind, journaal, afspraken in de agenda, etc. Is die man getrouwd ? Zou zijn vrouw hem ook - nog - intellectueel uitdagend en emotioneel betrokken vinden ?
zondag 10 april 2022 om 09:57
5 jaar tegenwoordig, of tot het jongste kind 12 wordt (als dat langer dan 5 jaar duurt). Onder bepaalde omstandigheden is het maximum 10 jaar, maar daar is de man van TO te jong voor.docotrandus schreef: ↑10-04-2022 08:46Alimentatie voor je partner houdt na 12 jaar op.
Als je bij elkaar blijft, betaal je de rest van jouw leven voor hem.
Maar eeh, er is een ander in het spel. Ik herinner mij vooral de onver klaarbare en absurde beschuldigingen en de plotselinge onvrede van mijn ex man. Niets deugde er nog van mij. Als je verliefd bent op een ander heeft therapie weinig zin, dan belazer je de kluit en laat je hem met zichzelf aan de slag gaan, terwijl jouw onvrede voortkomt uit iets heel anders. Het is maar de vraag of dat overgaat als hij wel van alles doet in huis.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 10 april 2022 om 09:58
In je op staat: 29 en 5 jaar getrouwd. Ben je dan binnen het jaar nadat je hem ontmoette getrouwd? Zo ja, speelt hier nog religie oid mee?VickyVox schreef: ↑09-04-2022 21:27
We zijn samen sinds dat ik 24 ben en hij 28, inderdaad dus jong getrouwd, ook tegen een hoop vooroordelen moeten op boksen. Ik denk dat wat ons nu parten speelt ook het stukje 'niveauverschil' is en dat klinkt echt heel erg, maar dat bedoel ik niet zo. Ik heb behoefte aan diepgang, goede gesprekken, met elkaar kunnen sparren, kunnen discussiëren zonder dat het gelijk ruzie wordt (agree to disagree) - dat is er nu dus ook niet. Dus wat jij zegt dat ik ik verder gegroeid ben zou best wel kunnen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
