Relaties
alle pijlers
Is dit het 'dertigersdilemma' of is er meer aan de hand?
zaterdag 9 april 2022 om 19:58
Lieve VIVA- dames en een enkele heer,
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen, maar feit is dat ik momenteel echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer het zo kort en bondig mogelijk te houden. Wees alsjeblieft een beetje lief voor me want vind het doodeng dit te delen.
Momenteel ben ik 29 jaar, ben 5 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 2, heb een goede baan met vast contract, heb een koophuis in een leuke stad, we zijn gezond en hebben het op het oog hartstikke goed. Maar met mij gaat het niet goed. Ongeveer het laatste jaar vraag ik me steeds meer af: "Is dit het nou?". Met momenten zou ik het het liefste kei hard wegrennen, het vliegtuig pakken en nooit meer terug komen, kan elke dag wel in huilen uitbarsten, voel me zo ontzettend gevangen: in mijn leven, in mijn relatie, voel me zo verschrikkelijk alleen.
Mijn dochtertje is alles voor me en zou ik haar nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. Zij is het enige waar ik nog vrolijk van word.
De relatie met mijn man en mij is redelijk, maar ondertussen spelen er een heleboel irritaties. Ik kan niks zeggen of hij denkt dat ik boos ben, hij kan niks zeggen of ik heb de indruk dat hij boos is. Ik doe eigenlijk alles in het huishouden, de administratie, de boodschappen, regel en kook het eten en dan nog is het niet goed genoeg. Ik kan hier niks over zeggen, want dan wordt het weer ruzie, hij is ervan overtuigd dat hij zijn aandeel levert. Soms denk ik, had ik maar gewoon lekker een eigen huisje, alleen met de kleine. Gewoon wij tweetjes, ik doe het nu toch al alleen.
Ik ben zo moe en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Stel ik mij nou zo verschrikkelijk aan?
Dit was even een hersenspinsel, weet niet zo goed hoe ik het duidelijker kan formuleren. Mocht er iets onduidelijk zijn dan probeer ik daar graag antwoord op te geven.
Mijn vraag is eigenlijk: Is dit normaal? Hoort dit erbij? Zijn dit de tropenjaren? Of ben ik gewoon een zeurpiet?
Aanvulling: Naar aanleiding van een vraag van een forummer is dit misschien toch erg belangrijk om te delen. Een maand of 2 geleden heb ik een man ontmoet. Dit was uiteraard niet de bedoeling en ben er zeker niet trots op. Hij toont oprechte interesse in me, kan met hem sparren, diepgaande gesprekken voeren, hij maakt tijd voor me en laat zien hoe het ook kan. Nogmaals, ik ben hier niet trots op en dit is niet goed tov mijn partner. Verder wil ik ook niks van/met deze man, maar vind het gewoon fijn dat er interesse in me getoond wordt en dat iemand oprecht geïnteresseerd is in mij als persoon. Niet de vrouw van, niet de moeder van etc. Ik voel me weer gezien maar ik zou zo graag willen dat mijn man dit doet.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen, maar feit is dat ik momenteel echt niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Ik probeer het zo kort en bondig mogelijk te houden. Wees alsjeblieft een beetje lief voor me want vind het doodeng dit te delen.
Momenteel ben ik 29 jaar, ben 5 jaar getrouwd, heb een dochtertje van 2, heb een goede baan met vast contract, heb een koophuis in een leuke stad, we zijn gezond en hebben het op het oog hartstikke goed. Maar met mij gaat het niet goed. Ongeveer het laatste jaar vraag ik me steeds meer af: "Is dit het nou?". Met momenten zou ik het het liefste kei hard wegrennen, het vliegtuig pakken en nooit meer terug komen, kan elke dag wel in huilen uitbarsten, voel me zo ontzettend gevangen: in mijn leven, in mijn relatie, voel me zo verschrikkelijk alleen.
Mijn dochtertje is alles voor me en zou ik haar nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. Zij is het enige waar ik nog vrolijk van word.
De relatie met mijn man en mij is redelijk, maar ondertussen spelen er een heleboel irritaties. Ik kan niks zeggen of hij denkt dat ik boos ben, hij kan niks zeggen of ik heb de indruk dat hij boos is. Ik doe eigenlijk alles in het huishouden, de administratie, de boodschappen, regel en kook het eten en dan nog is het niet goed genoeg. Ik kan hier niks over zeggen, want dan wordt het weer ruzie, hij is ervan overtuigd dat hij zijn aandeel levert. Soms denk ik, had ik maar gewoon lekker een eigen huisje, alleen met de kleine. Gewoon wij tweetjes, ik doe het nu toch al alleen.
Ik ben zo moe en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Stel ik mij nou zo verschrikkelijk aan?
Dit was even een hersenspinsel, weet niet zo goed hoe ik het duidelijker kan formuleren. Mocht er iets onduidelijk zijn dan probeer ik daar graag antwoord op te geven.
Mijn vraag is eigenlijk: Is dit normaal? Hoort dit erbij? Zijn dit de tropenjaren? Of ben ik gewoon een zeurpiet?
Aanvulling: Naar aanleiding van een vraag van een forummer is dit misschien toch erg belangrijk om te delen. Een maand of 2 geleden heb ik een man ontmoet. Dit was uiteraard niet de bedoeling en ben er zeker niet trots op. Hij toont oprechte interesse in me, kan met hem sparren, diepgaande gesprekken voeren, hij maakt tijd voor me en laat zien hoe het ook kan. Nogmaals, ik ben hier niet trots op en dit is niet goed tov mijn partner. Verder wil ik ook niks van/met deze man, maar vind het gewoon fijn dat er interesse in me getoond wordt en dat iemand oprecht geïnteresseerd is in mij als persoon. Niet de vrouw van, niet de moeder van etc. Ik voel me weer gezien maar ik zou zo graag willen dat mijn man dit doet.
vickyvox wijzigde dit bericht op 10-04-2022 09:48
16.99% gewijzigd
zaterdag 9 april 2022 om 21:20
zaterdag 9 april 2022 om 21:27
Een weekendje weg staat op de planning! Hij vond dat eigenlijk niet relaxed, maar goed, heb dat echt doorgedrukt, dus helemaal eens met je tip dat hij dan maar 'even zelf uit moet zoeken'.
We zijn samen sinds dat ik 24 ben en hij 28, inderdaad dus jong getrouwd, ook tegen een hoop vooroordelen moeten op boksen. Ik denk dat wat ons nu parten speelt ook het stukje 'niveauverschil' is en dat klinkt echt heel erg, maar dat bedoel ik niet zo. Ik heb behoefte aan diepgang, goede gesprekken, met elkaar kunnen sparren, kunnen discussiëren zonder dat het gelijk ruzie wordt (agree to disagree) - dat is er nu dus ook niet. Dus wat jij zegt dat ik ik verder gegroeid ben zou best wel kunnen.
zaterdag 9 april 2022 om 21:38
Het klinkt alsof je hem gewoon voorbij bent gelopen om maar zo te zeggen (en nu jezelf ook). Hij voegt weinig toe dat beseft hij vast ook (deels) en dan mogelijk ziet hij geen nut. Dat autoritaire is om toch nog zijn punt te kunnen maken en zichzelf wijs te maken dat dat hij heel wat is.
Inderdaad eerst met die poh oid bij jezelf te raden gaan hoe je in deze voor jou onbevredigende situatie bent gekomen en dan kijken hoe dat te veranderen.
Inderdaad eerst met die poh oid bij jezelf te raden gaan hoe je in deze voor jou onbevredigende situatie bent gekomen en dan kijken hoe dat te veranderen.
zaterdag 9 april 2022 om 21:47
Nou, inderdaad!!
zaterdag 9 april 2022 om 22:02
Het klinkt niet echt als normaal. Hoezo moet jij alles doen? En wat doet hij dan waarvan hij vindt dat het genoeg is? Misschien een idee om even de rollen om te wisselen, dan zal hij het wel snel snappen denk ik. Let wel op met uit elkaar gaan: misschien eist hij co-ouderschap en moet je je dochter de helft van de tijd afgeven! Eerst eens goed aftasten of die kans erin zit zou ik denken.
zaterdag 9 april 2022 om 22:04
Even zonder de reacties verder nog gelezen te hebben: het lijkt wel alsof ik mezelf lees van dertien jaar geleden. Ik herken het gevoel exact. ik had ook nog vergelijkbare omstandigheden. Wel was er lichamelijk nog wat meer aan de hand, maar dat was in het begin zó subtiel dat het een tijdje duurde voor ik doorhad dat er iets aan de hand was. De meest in het oog springende klacht was: depressieve buien. Kon dagen duren. Die dagen waren dan heel zwart. Dan voelde ik me gevangen. In mijn baan, in mijn huwelijk, in mijn leven. En dan klaarde het weer een paar dagen op. Pas toen er uiteindelijk ook wat andere dingen bij kwamen (vergeetachtigheid, niet op woorden komen, trillende handen, haaruitval, moe) viel het kwartje dat er iets fysiek niet goed was.
Ik bleek een flink vitamine B12 tekort te hebben omdat mijn lichaam het niet opneemt. Ik kreeg om de dag injecties. En toen twee keer per week, eens per week enzovoort. Nu al jaren elke drie maanden. En al die klachten, inclusief de depressieve gevoelens, zijn helemaal verdwenen.
Kortom, misschien raadzaam om eerst fysieke oorzaken uit te sluiten. Even bloed laten prikken, vitamine gehalten checken.
Ik bleek een flink vitamine B12 tekort te hebben omdat mijn lichaam het niet opneemt. Ik kreeg om de dag injecties. En toen twee keer per week, eens per week enzovoort. Nu al jaren elke drie maanden. En al die klachten, inclusief de depressieve gevoelens, zijn helemaal verdwenen.
Kortom, misschien raadzaam om eerst fysieke oorzaken uit te sluiten. Even bloed laten prikken, vitamine gehalten checken.
zaterdag 9 april 2022 om 22:07
?Murgatroyd schreef: ↑09-04-2022 21:14Alleen de titel gelezen maar ik vermoed dat er meer aan de hand is.
zaterdag 9 april 2022 om 22:13
Moet hij natuurlijk wel mee in relatie-therapie willen.
Je kan hem moeilijk als een klein kind bij zijn haren vastgrijpen en er naartoe slepen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 9 april 2022 om 22:25
Nou ja, als hij zijn laatste kans nog wil grijpen bedoelde ik, want To zit al te dromen van een plek voor zichzelf en haar dochtertje..
kerst71 wijzigde dit bericht op 09-04-2022 22:35
1.72% gewijzigd
zaterdag 9 april 2022 om 22:30
Dat vraag ik me ook af. Ik kan t me niet voorstellen dat hij dan wel ineens oog heeft voor de behoeftes van TO.Babette2017 schreef: ↑09-04-2022 22:27Oprechte vraag: hoe kun je wel een goed seksleven hebben met iemand waarbij er vrijwel geen warmte is (zo interpreteer ik jullie relatie). Of is hij wel lief/attent/complimenteus naar jou?
Been there, done that, got the T-shirt.
zaterdag 9 april 2022 om 22:39
Goede vraag! En ik merk dat ik hem lastig vind om te beantwoorden. We hebben regelmatig seks, vind ik dan, om de dag. En dan doet hij wel erg zijn best. Vind het belangrijk dat ik geniet etc. Maar als we klaar zijn, kan er van het een op het andere moment ook weer 'irritatie' zijn, om iets kleins of onbenulligs.Babette2017 schreef: ↑09-04-2022 22:27Oprechte vraag: hoe kun je wel een goed seksleven hebben met iemand waarbij er vrijwel geen warmte is (zo interpreteer ik jullie relatie). Of is hij wel lief/attent/complimenteus naar jou?
Hij geeft vaak aan heel veel van me te houden en me niet kwijt te willen. Maar goed, ik VOEL het niet.
Aanvulling: Ik besef me nu dat er alleen tijdens de seks aandacht voor mij is.
zaterdag 9 april 2022 om 22:44
Zegt hij dan ook waarom precies jou niet kwijt te willen, en niet zijn veilige leven met gezin waarin alles wel geregeld wordt?
Wat vind hij leuk aan jou. Of mooi aan jou. Of grappig. Want wat er niet goed is wordt al besproken. Maar de goede dingen lijken overgeslagen te worden.
Goed dat je naar de huisarts gaat!
En ook als je een vitamine tekort hebt moet de communicatie tussen jullie echt beter.
Wat vind hij leuk aan jou. Of mooi aan jou. Of grappig. Want wat er niet goed is wordt al besproken. Maar de goede dingen lijken overgeslagen te worden.
Goed dat je naar de huisarts gaat!
En ook als je een vitamine tekort hebt moet de communicatie tussen jullie echt beter.
zaterdag 9 april 2022 om 22:50
Dankjewel. Toevallig hebben een aantal mensen in mijn omgeving dit ook al gezegd, laat je vitamines eens checken.. dus door jouw herkenning en uitleg ga ik dat nu zeker doen! Nogmaals bedankt.Jufjoke schreef: ↑09-04-2022 22:04Even zonder de reacties verder nog gelezen te hebben: het lijkt wel alsof ik mezelf lees van dertien jaar geleden. Ik herken het gevoel exact. ik had ook nog vergelijkbare omstandigheden. Wel was er lichamelijk nog wat meer aan de hand, maar dat was in het begin zó subtiel dat het een tijdje duurde voor ik doorhad dat er iets aan de hand was. De meest in het oog springende klacht was: depressieve buien. Kon dagen duren. Die dagen waren dan heel zwart. Dan voelde ik me gevangen. In mijn baan, in mijn huwelijk, in mijn leven. En dan klaarde het weer een paar dagen op. Pas toen er uiteindelijk ook wat andere dingen bij kwamen (vergeetachtigheid, niet op woorden komen, trillende handen, haaruitval, moe) viel het kwartje dat er iets fysiek niet goed was.
Ik bleek een flink vitamine B12 tekort te hebben omdat mijn lichaam het niet opneemt. Ik kreeg om de dag injecties. En toen twee keer per week, eens per week enzovoort. Nu al jaren elke drie maanden. En al die klachten, inclusief de depressieve gevoelens, zijn helemaal verdwenen.
Kortom, misschien raadzaam om eerst fysieke oorzaken uit te sluiten. Even bloed laten prikken, vitamine gehalten checken.
zaterdag 9 april 2022 om 22:51
Ik denk dat je jezelf vooral de vraag moet stellen: wat is het alternatief?
En dan eerlijk.
Ik weet dat er hier vaak geroepen wordt dat je moet scheiden, maar als je dat eens serieus overweegt…
Dat betekent je dochter nog maar de helft van de tijd om je heen. Dat klinkt misschien niet zo erg, maar het is dus niet ‘met je dochter samen wonen zonder hem, want je doet toch alles alleen’. Het betekent concreet dat je de helft van de komende 16 jaar niet bij haar bent, maar alleen.
Het betekent dubbele kosten voor alles. Het betekent mogelijk een samengesteld gezin met alle moeilijkheden die daarbij komen kijken. Mogelijk je dochter de helft van de tijd bij je, maar een later gekregen kind fulltime. Het betekent verjaardagen van je kind die ze bij haar vader doorbrengt, in plaats van bij jou. Het betekent de helft van de feestdagen missen of maar half met elkaar vieren. Het betekent voor haar een leven uit koffers.
Is het dat echt waard? Zoals de poster eerder in het topic schreef, met veel spanning en ruzie en een depressieve moeder thuis, dan is het ‘t zonder meer waard. Maar dat lees ik bij jou niet.
Bij mij thuis waren mijn ouders wel vrolijk, goede vrienden, maar de passie was eruit. Ze leefden een beetje langs elkaar heen en mijn moeder voelde zich ook alleen, denk ik. Ze zijn uit elkaar gegaan en noch zij, noch mijn vader, noch wij als kinderen, hebben diezelfde opluchting gevoeld. Er kwam een nieuwe man, een halfbroertje, en met de nieuwe man was er wel voortdurend ruzie, dus wij gingen er in die zin op achteruit.
Wat je het beste kunt doen weet ik niet. Het klinkt mij eerlijk gezegd allemaal nogal als tropenjarenchagrijn. Hij trekt zich terug omdat hij het zwaar vindt allemaal en jij bent oververmoeid en overvraagd en vergroot al zijn negatieve kanten daardoor zodanig uit dat je niet meer weet wat je ooit leuk aan hem vond.
Dat noem je dan voorbij gegroeid of dertigersdilemma, maar ik weet niet of het dat is.
Ik denk dat jij hem en jullie relatie anders bent gaan zien, niet omdat je je roze bril hebt afgezet, maar omdat je nu meer van hem verwacht had, meer van hem nodig hebt, en daarin telkens wordt teleurgesteld.
Je staat op een kruispunt, denk ik. Je kunt proberen de weg naar je man terug te vinden, of je eigen weg gaan. Ik denk dat je voor beiden niet per se in relatietherapie hoeft, al denk ik dat het wel beter zou zijn, maar iig lijkt het me dat je man op zijn minst open moet staan voor zijn aandeel in de huidige situatie. Maar ik denk ook dat beide wegen naar een gelukkig leven kunnen leiden.
Ik zie een relatie als iets fluctuerends. Als je het lang met elkaar uit wil houden heb je pieken, periodes dat het kabbelt en dalen. Dat hoort erbij. Dat er nu een dal is betekent niet dat het zo blijft. Met familie verbreek je de banden ook niet als je levensfases of beleving even wat uit elkaar liggen. Dat groeit vaak vanzelf wel weer recht in een latere periode. Als je elke keer je relatie stopt op zo’n moment krijg je de kans niet om dat te ervaren.
Het beste advies dat ik je kan geven is: kijk naar jouw aandeel. Hoe jij nu over hem denkt staat hij al met 1-0 achter, zelfs al wordt hij nu van de een op de andere dag de meest betrokken en attente man op aarde. Dat is ook niet eerlijk.
En bovendien zet je hem klem. Hij voelt heus wel aan hoe je over hem denkt. Dat hij dan reageert door zich nog meer af te sluiten is contraproductief, maar ook wel begrijpelijk. De vrouw van wie hij houdt, de moeder van zijn kind, heeft het gevoel dat ze hem voorbij is gestreefd, dat hij is blijven hangen op een ‘lager’ punt. Dat is geen lekkere (onuitgesproken) boodschap.
En als je je relatie wil redden moet dat allemaal anders. Vanuit jullie béíden.
Sterkte met alles en veel geluk toegewenst, welke weg het ook wordt
En dan eerlijk.
Ik weet dat er hier vaak geroepen wordt dat je moet scheiden, maar als je dat eens serieus overweegt…
Dat betekent je dochter nog maar de helft van de tijd om je heen. Dat klinkt misschien niet zo erg, maar het is dus niet ‘met je dochter samen wonen zonder hem, want je doet toch alles alleen’. Het betekent concreet dat je de helft van de komende 16 jaar niet bij haar bent, maar alleen.
Het betekent dubbele kosten voor alles. Het betekent mogelijk een samengesteld gezin met alle moeilijkheden die daarbij komen kijken. Mogelijk je dochter de helft van de tijd bij je, maar een later gekregen kind fulltime. Het betekent verjaardagen van je kind die ze bij haar vader doorbrengt, in plaats van bij jou. Het betekent de helft van de feestdagen missen of maar half met elkaar vieren. Het betekent voor haar een leven uit koffers.
Is het dat echt waard? Zoals de poster eerder in het topic schreef, met veel spanning en ruzie en een depressieve moeder thuis, dan is het ‘t zonder meer waard. Maar dat lees ik bij jou niet.
Bij mij thuis waren mijn ouders wel vrolijk, goede vrienden, maar de passie was eruit. Ze leefden een beetje langs elkaar heen en mijn moeder voelde zich ook alleen, denk ik. Ze zijn uit elkaar gegaan en noch zij, noch mijn vader, noch wij als kinderen, hebben diezelfde opluchting gevoeld. Er kwam een nieuwe man, een halfbroertje, en met de nieuwe man was er wel voortdurend ruzie, dus wij gingen er in die zin op achteruit.
Wat je het beste kunt doen weet ik niet. Het klinkt mij eerlijk gezegd allemaal nogal als tropenjarenchagrijn. Hij trekt zich terug omdat hij het zwaar vindt allemaal en jij bent oververmoeid en overvraagd en vergroot al zijn negatieve kanten daardoor zodanig uit dat je niet meer weet wat je ooit leuk aan hem vond.
Dat noem je dan voorbij gegroeid of dertigersdilemma, maar ik weet niet of het dat is.
Ik denk dat jij hem en jullie relatie anders bent gaan zien, niet omdat je je roze bril hebt afgezet, maar omdat je nu meer van hem verwacht had, meer van hem nodig hebt, en daarin telkens wordt teleurgesteld.
Je staat op een kruispunt, denk ik. Je kunt proberen de weg naar je man terug te vinden, of je eigen weg gaan. Ik denk dat je voor beiden niet per se in relatietherapie hoeft, al denk ik dat het wel beter zou zijn, maar iig lijkt het me dat je man op zijn minst open moet staan voor zijn aandeel in de huidige situatie. Maar ik denk ook dat beide wegen naar een gelukkig leven kunnen leiden.
Ik zie een relatie als iets fluctuerends. Als je het lang met elkaar uit wil houden heb je pieken, periodes dat het kabbelt en dalen. Dat hoort erbij. Dat er nu een dal is betekent niet dat het zo blijft. Met familie verbreek je de banden ook niet als je levensfases of beleving even wat uit elkaar liggen. Dat groeit vaak vanzelf wel weer recht in een latere periode. Als je elke keer je relatie stopt op zo’n moment krijg je de kans niet om dat te ervaren.
Het beste advies dat ik je kan geven is: kijk naar jouw aandeel. Hoe jij nu over hem denkt staat hij al met 1-0 achter, zelfs al wordt hij nu van de een op de andere dag de meest betrokken en attente man op aarde. Dat is ook niet eerlijk.
En bovendien zet je hem klem. Hij voelt heus wel aan hoe je over hem denkt. Dat hij dan reageert door zich nog meer af te sluiten is contraproductief, maar ook wel begrijpelijk. De vrouw van wie hij houdt, de moeder van zijn kind, heeft het gevoel dat ze hem voorbij is gestreefd, dat hij is blijven hangen op een ‘lager’ punt. Dat is geen lekkere (onuitgesproken) boodschap.
En als je je relatie wil redden moet dat allemaal anders. Vanuit jullie béíden.
Sterkte met alles en veel geluk toegewenst, welke weg het ook wordt
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 9 april 2022 om 23:17
Wat een extreem rake post Lux - zoals ik van je gewend ben 
. Wat is het alternatief is een goede vraag. Maar ook: hoe ga ik dit oplossen? Het is het, zeker gelet ik je dochter, wel waard hierin te investeren - maar dan wel met hulp van derden.
. Wat is het alternatief is een goede vraag. Maar ook: hoe ga ik dit oplossen? Het is het, zeker gelet ik je dochter, wel waard hierin te investeren - maar dan wel met hulp van derden.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 10 april 2022 om 00:04
Jeetje.. als je die aandacht nog niet eens van je partner krijgt... Hoe was je dag,?
Doodnormale vraag zeg... Wat is er wel leuk aan hem?
zondag 10 april 2022 om 00:10
zondag 10 april 2022 om 06:36
Allemaal leuk en aardig lux, en je moet het ook van beide kanten kijken. Maar ze komt eindelijk voor zichzelf op en dan kan hij er allemaal niks aan doen omdat zij op hem neer kijkt.
Ze zijn tijdens de sex in dezelfde kamer. Verder vlucht hij. Hij is ook volwassen. En als zij het dan wil verbeteren want ze moeten nog even samen geeft hij niet thuis.
Ze zitten samen klem. Ze moeten samen in actie.
Wat is dan de manier om hem nu wel mee te krijgen, want het lukt tot nu toe niet.
Ze zijn tijdens de sex in dezelfde kamer. Verder vlucht hij. Hij is ook volwassen. En als zij het dan wil verbeteren want ze moeten nog even samen geeft hij niet thuis.
Ze zitten samen klem. Ze moeten samen in actie.
Wat is dan de manier om hem nu wel mee te krijgen, want het lukt tot nu toe niet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
