Relaties
alle pijlers
Kan liefde groeien of terugkomen?
dinsdag 25 maart 2008 om 18:41
Hoi Hoi,
Ruim 8 maanden heb ik een relatie. Eerste paar maanden erg verliefd, was allemaal hartstikke leuk. Op een gegeven moment, kwamen iritaties van mijn kant. Door de week zagen we elkaar niet, alleen weekenden, en dan zaten we altijs bij mij thuis. Deden weinig leuke dingen, omdat hij het financieel niet breed had (student). Hij lag alleen op de bank, hield weinig rekening met me en toonde voor mijn gevoel weinig interesse...ook hielp hij me nooit eens met koken, ik deed altijd alles!
Ik vind het niet erg om dingen voor mn lief te doen, maar op een gegeven zijn de irritatieszo opgestapeld, dat ik er niet meer tegenkon.
Ik heb het eruit gegooid, hij ziet ook dondersgoed in wat hij moet veranderen, en wat hij moet doen. Hij is hier heel erg mee bezig, ik zie hem veranderen, hij laat de afgelopen weken zo duidelijk merken dat ie ech va me houdt, en alles voor me over heeft. Wat dat betreft goeie zaak dus!
Maar nu zit ik met de enorme twijfels. Door die irritaties had ik de conclusie getrokken dat we toch verschillend waren, dat ik met zo'n jongen geen leven lang samen zag. Omdat ik vooral het gevoel had dat ik alles maar deed voor onze relatie, dat het van mijn kant kwam, het voelde erg ongelijkwaardig...lijkt het alsof mijn liefde voor hem een stuk minder is geworden.
Hij veranderd nu,en doet alles voor me dat zie ik, maar ik vraag me af is het niet te laat? Waarom heb je dat niet eerder gedaan?
Hij heeft dingen in zich die mij wel aantrekken...we denken over veel dingen hetzelfde en hebben ook hetzelfde toekomstbeeld. Ik ben totaal mezelf bij hem, vertrouw hem en voel me op mn gemak.
Maar ben ik nog wel verliefd?
We zien elkaar nog steeds in het weekend...ik vind het leuk om hem weer te zien, en vind dat gezellig, maar merk dat ik het doordeweek niet zo erg vind om hem dan niet te zien. In het begin had ik dit niet!
het is heel tegenstrijdig..als ik hem niet zie prima, maar ik kijk er dan wel naar uit als we weer afgesproken hebben.
Als hij niet bij me is dan heb ik zin in sex of om hem gewoon te zoenen, maar als we samen zijn heb ik daar niet zo'n behoefte aan.
Ik twjfel nog steeds of ik met hem een leven lang samen zie..hij weet van de twijfel,m aar doet alsof er niks aan de hand is. Door mijn twijfel voelt het alsof ik hem voor de gek hou alsik hem zou zoenen, want misschien blijkt wel dat ik het niet zie zitten met hem.
Hoe kom ik hierachter? Kan liefde groeien, of terugkomen?
moet je altijd die verliefde gevoelens hebben?
Nogmaals hij heeft dingen die ik wel wil in mijn toekomst, hetzelfde beeld daarvan, kindjes enz...ik vind het leuk dat ik een vriend heb die daar precies hetzelfde over denkt.
Maar is dat genoeg? Kun je daarmee leven, of ga ik dan die verliefdheid missen?
Ik word een beetje gek van mijn twijfels..de ene dag denk ik JA! de dag erna NEE. Ik heb gedacht aan een time out, maar twijfels in een relatie kan toch nooit goed zijn?
Daarom heb ik het even hier opgeschreven en ben ik benieuwd wat jullie eerste reactie hierop is.
groetjes
Mokkie
Ruim 8 maanden heb ik een relatie. Eerste paar maanden erg verliefd, was allemaal hartstikke leuk. Op een gegeven moment, kwamen iritaties van mijn kant. Door de week zagen we elkaar niet, alleen weekenden, en dan zaten we altijs bij mij thuis. Deden weinig leuke dingen, omdat hij het financieel niet breed had (student). Hij lag alleen op de bank, hield weinig rekening met me en toonde voor mijn gevoel weinig interesse...ook hielp hij me nooit eens met koken, ik deed altijd alles!
Ik vind het niet erg om dingen voor mn lief te doen, maar op een gegeven zijn de irritatieszo opgestapeld, dat ik er niet meer tegenkon.
Ik heb het eruit gegooid, hij ziet ook dondersgoed in wat hij moet veranderen, en wat hij moet doen. Hij is hier heel erg mee bezig, ik zie hem veranderen, hij laat de afgelopen weken zo duidelijk merken dat ie ech va me houdt, en alles voor me over heeft. Wat dat betreft goeie zaak dus!
Maar nu zit ik met de enorme twijfels. Door die irritaties had ik de conclusie getrokken dat we toch verschillend waren, dat ik met zo'n jongen geen leven lang samen zag. Omdat ik vooral het gevoel had dat ik alles maar deed voor onze relatie, dat het van mijn kant kwam, het voelde erg ongelijkwaardig...lijkt het alsof mijn liefde voor hem een stuk minder is geworden.
Hij veranderd nu,en doet alles voor me dat zie ik, maar ik vraag me af is het niet te laat? Waarom heb je dat niet eerder gedaan?
Hij heeft dingen in zich die mij wel aantrekken...we denken over veel dingen hetzelfde en hebben ook hetzelfde toekomstbeeld. Ik ben totaal mezelf bij hem, vertrouw hem en voel me op mn gemak.
Maar ben ik nog wel verliefd?
We zien elkaar nog steeds in het weekend...ik vind het leuk om hem weer te zien, en vind dat gezellig, maar merk dat ik het doordeweek niet zo erg vind om hem dan niet te zien. In het begin had ik dit niet!
het is heel tegenstrijdig..als ik hem niet zie prima, maar ik kijk er dan wel naar uit als we weer afgesproken hebben.
Als hij niet bij me is dan heb ik zin in sex of om hem gewoon te zoenen, maar als we samen zijn heb ik daar niet zo'n behoefte aan.
Ik twjfel nog steeds of ik met hem een leven lang samen zie..hij weet van de twijfel,m aar doet alsof er niks aan de hand is. Door mijn twijfel voelt het alsof ik hem voor de gek hou alsik hem zou zoenen, want misschien blijkt wel dat ik het niet zie zitten met hem.
Hoe kom ik hierachter? Kan liefde groeien, of terugkomen?
moet je altijd die verliefde gevoelens hebben?
Nogmaals hij heeft dingen die ik wel wil in mijn toekomst, hetzelfde beeld daarvan, kindjes enz...ik vind het leuk dat ik een vriend heb die daar precies hetzelfde over denkt.
Maar is dat genoeg? Kun je daarmee leven, of ga ik dan die verliefdheid missen?
Ik word een beetje gek van mijn twijfels..de ene dag denk ik JA! de dag erna NEE. Ik heb gedacht aan een time out, maar twijfels in een relatie kan toch nooit goed zijn?
Daarom heb ik het even hier opgeschreven en ben ik benieuwd wat jullie eerste reactie hierop is.
groetjes
Mokkie
donderdag 27 maart 2008 om 13:21
Hoi Reiger, even ter bevrediging van jouw nieuwsgierigheid 
Het verschil tussen mijn huidige partner en mijn ex (alle exen eigenlijk) is dat ik nu genoeg liefde voel om om te gaan met evnetuele downs in onze relatie. Voorheen voelde ik zeker liefde maar het speelde zich ook wel voornamelijk in mijn hoofd af als je begrijpt wat ik bedoel. De beslissing om te "vechten voor de relatie" kwam toen ook voort uit allerlei overwegingen die TO ook noemt. Ook ik ben verliefd geweest en och we pasten zo bij elkaar en hij had zoveel opgegeven en het was toch zo'n schat en we hadden immers kinderen samen en de humor was er wel enz enz. Maar ja het "echte" gevoel was er toch niet waardoor het inderdaad een struggle is. En met die ene meneer is het gevoel er dan wel, het gevoel dat je gewoon WEET dat het goed zit en dat je er doorheen komt met 2en. Maar ik geloof dat jij dan precies weet over welk gevoel ik het heb Reiger? Ik heb dan ook wel een heel duidelijk idee over de relatie van TO, maar durf dat dan eigenlijk niet zo heel hard neer te zetten omdat het voor anderen wellicht niet zo werkt.
Het verschil tussen mijn huidige partner en mijn ex (alle exen eigenlijk) is dat ik nu genoeg liefde voel om om te gaan met evnetuele downs in onze relatie. Voorheen voelde ik zeker liefde maar het speelde zich ook wel voornamelijk in mijn hoofd af als je begrijpt wat ik bedoel. De beslissing om te "vechten voor de relatie" kwam toen ook voort uit allerlei overwegingen die TO ook noemt. Ook ik ben verliefd geweest en och we pasten zo bij elkaar en hij had zoveel opgegeven en het was toch zo'n schat en we hadden immers kinderen samen en de humor was er wel enz enz. Maar ja het "echte" gevoel was er toch niet waardoor het inderdaad een struggle is. En met die ene meneer is het gevoel er dan wel, het gevoel dat je gewoon WEET dat het goed zit en dat je er doorheen komt met 2en. Maar ik geloof dat jij dan precies weet over welk gevoel ik het heb Reiger? Ik heb dan ook wel een heel duidelijk idee over de relatie van TO, maar durf dat dan eigenlijk niet zo heel hard neer te zetten omdat het voor anderen wellicht niet zo werkt.
donderdag 27 maart 2008 om 16:59
Dank je wel, Radiance, voor het bevredigen van mijn nieuwsgierigheid
Maar eigenlijk bedoelde ik iets anders: waarom had je dat gevoel (genoeg liefde) niet bij je exen en bij je huidige partner wel? Dat moet toch een reden hebben?? Of zie ik het nu verkeerd? Dat je dat gevoel niet had bij je exen moet toch te maken hebben met iets in hun persoonlijkheid dat je stoorde?
En jazeker, ik ken dat gevoel! Ik heb het bij mijn man ook.
Ik vind mijn vraag niet helemaal off-topic, omdat TO aangeeft dat het gevoel bij haar weggegaan is omdat haar vriend niet genoeg moeite voor haar deed in het begin. Hoewel ik me afvraag of dat wel de echte reden is. Misschien speelt er nog iets anders mee, waarvan TO zich niet zo bewust is.
Maar eigenlijk bedoelde ik iets anders: waarom had je dat gevoel (genoeg liefde) niet bij je exen en bij je huidige partner wel? Dat moet toch een reden hebben?? Of zie ik het nu verkeerd? Dat je dat gevoel niet had bij je exen moet toch te maken hebben met iets in hun persoonlijkheid dat je stoorde?
En jazeker, ik ken dat gevoel! Ik heb het bij mijn man ook.
Ik vind mijn vraag niet helemaal off-topic, omdat TO aangeeft dat het gevoel bij haar weggegaan is omdat haar vriend niet genoeg moeite voor haar deed in het begin. Hoewel ik me afvraag of dat wel de echte reden is. Misschien speelt er nog iets anders mee, waarvan TO zich niet zo bewust is.
donderdag 27 maart 2008 om 17:24
Hoi hoi,
Radiance je mag je mening over mijn verhaal best geven hoor, ik kan daar wel tegen!
Ik heb liever dat mensen echt eerlijk zeggen wat ze denken dan dat ze er omheen praten als ware om mijn toch maar een goed gevoel te geven.
Ik heb juist veel aan jullie eerlijke reactie, ook al kan het confronterend of hard aankomen.
Maar dat hoort er nou eenmaal bij.
Wat jij schrijft herken ik wel hoor..je denkt dat je zo goed bij elkaar past, hij doet zo zn best nu, hij veranderd, maar dat ECHTE gevoel...ik denk dat ik ook bang zijn dat dat er niet echt (meer) is.
Ik ben echt wel verliefd op hem geweest, maar het lijkt weg...
En Reiger, het gevoel is denk ik niet alleen weggegaan doordat hij te weinig moeite voor me deed. Ik wist altijd wel dat hij gek op me was, maar het waren allerlei (kleine) dingen bij elkaar.
Hij hielp me nooit, hij ging er altijd vanuit dat ik hem altijd voeral naartoe reed, zonder dit aan mij te vragen, ik voelde me daarin misbruikt. Heb dit ook aangegeven toen, dan zei hij dat het niet zn bedoeling was, maar na verloop gebeurde het weer.
Leeftijd speelt ook mee, hij is 2,5 jaar jonger, woont nog thuis, ik niet, hij studeert nog, ik niet meer...hij is niet zo zelfstandig als ik...daarin zit die ongelijkwaardigheid wat ik voelde..ik voelde me altijd verder.
Daar kwam bij dat ik na een half jaar nog niet was voorgesteld aan zn ouders. Ik heb er vaak om gevraagd, maar hij zei dan ''vergeten'' of er was nog geen tijd/gelegenheid voor geweest. Terwijl ik trots was op mij vriend en hem al lang aan mn ouders had voorgesteld, ik vond dat erg leuk!
Maar doordat hij dat niet deed, kreeg ik het gevoel dat hij niet trots op me was ofzo. Geen terecht gevoel misschien, maar zo voelde het op die momenten wel als hij zei ''vergeten''.
Moet ook eerlijk zeggen dat ik totaal niet snel verliefd wordt, en ik me ook afvraag of ik echt wel ooit heel erg super verliefd ben geweest. Ik vond het heerlijk om bij mn vriend te zijn, samen te zijn, en ik miste hem ook oprecht als ik hem een tijdje niet zag...daaraan wist ik dat ik verliefd was. Maar die echte vlinders in je buik, hele dag met een smile lopen, ik heb dat nog nooit echt gehad.
Misschien is dat een teken dat ik de ''ware'' nog niet ben tegengekomen, ik weet het niet.
Maar nogmaals, ik waardeerd het echt als jullie je eerlijke mening geven. Daar heb ik het meeste aan...
Radiance je mag je mening over mijn verhaal best geven hoor, ik kan daar wel tegen!
Ik heb liever dat mensen echt eerlijk zeggen wat ze denken dan dat ze er omheen praten als ware om mijn toch maar een goed gevoel te geven.
Ik heb juist veel aan jullie eerlijke reactie, ook al kan het confronterend of hard aankomen.
Maar dat hoort er nou eenmaal bij.
Wat jij schrijft herken ik wel hoor..je denkt dat je zo goed bij elkaar past, hij doet zo zn best nu, hij veranderd, maar dat ECHTE gevoel...ik denk dat ik ook bang zijn dat dat er niet echt (meer) is.
Ik ben echt wel verliefd op hem geweest, maar het lijkt weg...
En Reiger, het gevoel is denk ik niet alleen weggegaan doordat hij te weinig moeite voor me deed. Ik wist altijd wel dat hij gek op me was, maar het waren allerlei (kleine) dingen bij elkaar.
Hij hielp me nooit, hij ging er altijd vanuit dat ik hem altijd voeral naartoe reed, zonder dit aan mij te vragen, ik voelde me daarin misbruikt. Heb dit ook aangegeven toen, dan zei hij dat het niet zn bedoeling was, maar na verloop gebeurde het weer.
Leeftijd speelt ook mee, hij is 2,5 jaar jonger, woont nog thuis, ik niet, hij studeert nog, ik niet meer...hij is niet zo zelfstandig als ik...daarin zit die ongelijkwaardigheid wat ik voelde..ik voelde me altijd verder.
Daar kwam bij dat ik na een half jaar nog niet was voorgesteld aan zn ouders. Ik heb er vaak om gevraagd, maar hij zei dan ''vergeten'' of er was nog geen tijd/gelegenheid voor geweest. Terwijl ik trots was op mij vriend en hem al lang aan mn ouders had voorgesteld, ik vond dat erg leuk!
Maar doordat hij dat niet deed, kreeg ik het gevoel dat hij niet trots op me was ofzo. Geen terecht gevoel misschien, maar zo voelde het op die momenten wel als hij zei ''vergeten''.
Moet ook eerlijk zeggen dat ik totaal niet snel verliefd wordt, en ik me ook afvraag of ik echt wel ooit heel erg super verliefd ben geweest. Ik vond het heerlijk om bij mn vriend te zijn, samen te zijn, en ik miste hem ook oprecht als ik hem een tijdje niet zag...daaraan wist ik dat ik verliefd was. Maar die echte vlinders in je buik, hele dag met een smile lopen, ik heb dat nog nooit echt gehad.
Misschien is dat een teken dat ik de ''ware'' nog niet ben tegengekomen, ik weet het niet.
Maar nogmaals, ik waardeerd het echt als jullie je eerlijke mening geven. Daar heb ik het meeste aan...
donderdag 27 maart 2008 om 17:47
quote:mokkie25 schreef op 27 maart 2008 @ 17:24:
Daar kwam bij dat ik na een half jaar nog niet was voorgesteld aan zn ouders. Ik heb er vaak om gevraagd, maar hij zei dan ''vergeten'' of er was nog geen tijd/gelegenheid voor geweest.
Terwijl ik trots was op mij vriend en hem al lang aan mn ouders had voorgesteld, ik vond dat erg leuk!
Maar doordat hij dat niet deed, kreeg ik het gevoel dat hij niet trots op me was ofzo. Geen terecht gevoel misschien, maar zo voelde het op die momenten wel als hij zei ''vergeten''.
Ja, ik kan me voorstellen dat dat een domper op je gevoelens zet... Een van de dingen die ik leuk vond aan mijn man, was juist dat hij de dag na onze eerste kus enthousiast zijn hele familie op de hoogte bracht dat hij een vriendin had!
Moet ook eerlijk zeggen dat ik totaal niet snel verliefd wordt, en ik me ook afvraag of ik echt wel ooit heel erg super verliefd ben geweest. Ik vond het heerlijk om bij mn vriend te zijn, samen te zijn, en ik miste hem ook oprecht als ik hem een tijdje niet zag...daaraan wist ik dat ik verliefd was. Maar die echte vlinders in je buik, hele dag met een smile lopen, ik heb dat nog nooit echt gehad.
Misschien is dat een teken dat ik de ''ware'' nog niet ben tegengekomen, ik weet het niet.
Anderzijds hoeft het feit dat je die vlinders hebt, niet te betekenen dat het de ware is. Je kunt best erg verliefd worden op iemand met wie je later een heel slechte relatie krijgt (been there...).
Misschien ben jij iemand die wel nooit erg verliefd wordt? Zulke mensen bestaan immers!
Maar nogmaals, ik waardeerd het echt als jullie je eerlijke mening geven. Daar heb ik het meeste aan...
Na wat je in je vorige post schrijft is mijn eerlijke mening dat je niet 'opkijkt' tegen je vriend en je niet voelt dat hij trots op je is. Misschien is hij te jong voor je? En dan bedoel ik zelfs meer zijn 'geestelijke' leeftijd dan zijn biologische... Ik begin steeds meer te twijfelen of dit wel goed afloopt
Daar kwam bij dat ik na een half jaar nog niet was voorgesteld aan zn ouders. Ik heb er vaak om gevraagd, maar hij zei dan ''vergeten'' of er was nog geen tijd/gelegenheid voor geweest.
Terwijl ik trots was op mij vriend en hem al lang aan mn ouders had voorgesteld, ik vond dat erg leuk!
Maar doordat hij dat niet deed, kreeg ik het gevoel dat hij niet trots op me was ofzo. Geen terecht gevoel misschien, maar zo voelde het op die momenten wel als hij zei ''vergeten''.
Ja, ik kan me voorstellen dat dat een domper op je gevoelens zet... Een van de dingen die ik leuk vond aan mijn man, was juist dat hij de dag na onze eerste kus enthousiast zijn hele familie op de hoogte bracht dat hij een vriendin had!
Moet ook eerlijk zeggen dat ik totaal niet snel verliefd wordt, en ik me ook afvraag of ik echt wel ooit heel erg super verliefd ben geweest. Ik vond het heerlijk om bij mn vriend te zijn, samen te zijn, en ik miste hem ook oprecht als ik hem een tijdje niet zag...daaraan wist ik dat ik verliefd was. Maar die echte vlinders in je buik, hele dag met een smile lopen, ik heb dat nog nooit echt gehad.
Misschien is dat een teken dat ik de ''ware'' nog niet ben tegengekomen, ik weet het niet.
Anderzijds hoeft het feit dat je die vlinders hebt, niet te betekenen dat het de ware is. Je kunt best erg verliefd worden op iemand met wie je later een heel slechte relatie krijgt (been there...).
Misschien ben jij iemand die wel nooit erg verliefd wordt? Zulke mensen bestaan immers!
Maar nogmaals, ik waardeerd het echt als jullie je eerlijke mening geven. Daar heb ik het meeste aan...
Na wat je in je vorige post schrijft is mijn eerlijke mening dat je niet 'opkijkt' tegen je vriend en je niet voelt dat hij trots op je is. Misschien is hij te jong voor je? En dan bedoel ik zelfs meer zijn 'geestelijke' leeftijd dan zijn biologische... Ik begin steeds meer te twijfelen of dit wel goed afloopt
donderdag 27 maart 2008 om 19:30
Ja juist, en zeker omdat ik er meerdere malen naar heb gevraagd, was dit echt een domper.
Het kan best zijn dat zijn ouders druk zijn, dat geloof ik wel, maar mijn ouders zijn dat ook, maar ik heb gewoon moeite gedaan om tijd te maken zodat ze elkaar konden ontmoeten!
Het is nu uitgesproken hoor, maar toen zat het me erg dwars! Tel daarbij mijn irritaties op over het nietsdoen, luiheid, en het gebruik maken van mij, dan kun je je voorstellen dat ik er echt even genoeg van had!
Ik weet dat ik wel echt verliefd kan worden. Ik ben ooit heel erg verliefd geweest, al heel wat jaren terug, maar ik weet dat nog goed. Ik zag alles door een roze bril, heerlijk gevoel was dat. Ik wordt het niet snel, maar ik weet dat ik wel degelijk verliefd kan worden.
Die gevoelens zoals toen heb ik daarna nooit meer gehad trouwens, ook niet bij mn huidige vriend.
Ik vind het ''leuk'' dat je de leeftijd noemt, ik heb namelijk vanaf het begin erg moeilijk gedaan hierover. Niet naar hem toe, maar in mezelf...ik heb altijd relaties gehad met mannen die ouder waren. Omdat mn vriend nu 2,5 jaar jonger is vond ik dat wel lastig...qua verstand is hij totaal niet jonger, hij is heel volwassen. Maar ik ben een stuk zelfstandiger, heb een huis, auto, baan enz..hij heeft dat allemaal niet. Moet op zich niets uitmaken, maar voor mij blijkbaar wel. Ik heb regelmatig het gevoel gehad dat ik zn moeder was, moest hem in veel dingen aansporen om iets te doen.. of dat ik met een jonger iemand over straat liep. Ik kan het niet eens zo goed uitleggen, maar het is een bepaald gevoel...waarschijnlijk snap je wel wat ik bedoel.
Ik zeg ook weleens...als hij 2,5 jaar ouder was geweest, en ook al zover was als ik, dan bedoel ik zelfstandig, rijbewijs, huisje enz...dan was het voor mij makkelijker geweest, en was er een hele grote twijfel al weggevallen.
Ik vind het tegelijkertijd onzin om iemand af te wijzen omdat ie maar 2,5 jaar jonger is, maar ik denk dat als iemand 22 is 2,5 jaar verschil best wat uitmaakt.
Denk je niet?
Is dit heel raar dat ik zulke ideeen daarbij heb?
Het kan best zijn dat zijn ouders druk zijn, dat geloof ik wel, maar mijn ouders zijn dat ook, maar ik heb gewoon moeite gedaan om tijd te maken zodat ze elkaar konden ontmoeten!
Het is nu uitgesproken hoor, maar toen zat het me erg dwars! Tel daarbij mijn irritaties op over het nietsdoen, luiheid, en het gebruik maken van mij, dan kun je je voorstellen dat ik er echt even genoeg van had!
Ik weet dat ik wel echt verliefd kan worden. Ik ben ooit heel erg verliefd geweest, al heel wat jaren terug, maar ik weet dat nog goed. Ik zag alles door een roze bril, heerlijk gevoel was dat. Ik wordt het niet snel, maar ik weet dat ik wel degelijk verliefd kan worden.
Die gevoelens zoals toen heb ik daarna nooit meer gehad trouwens, ook niet bij mn huidige vriend.
Ik vind het ''leuk'' dat je de leeftijd noemt, ik heb namelijk vanaf het begin erg moeilijk gedaan hierover. Niet naar hem toe, maar in mezelf...ik heb altijd relaties gehad met mannen die ouder waren. Omdat mn vriend nu 2,5 jaar jonger is vond ik dat wel lastig...qua verstand is hij totaal niet jonger, hij is heel volwassen. Maar ik ben een stuk zelfstandiger, heb een huis, auto, baan enz..hij heeft dat allemaal niet. Moet op zich niets uitmaken, maar voor mij blijkbaar wel. Ik heb regelmatig het gevoel gehad dat ik zn moeder was, moest hem in veel dingen aansporen om iets te doen.. of dat ik met een jonger iemand over straat liep. Ik kan het niet eens zo goed uitleggen, maar het is een bepaald gevoel...waarschijnlijk snap je wel wat ik bedoel.
Ik zeg ook weleens...als hij 2,5 jaar ouder was geweest, en ook al zover was als ik, dan bedoel ik zelfstandig, rijbewijs, huisje enz...dan was het voor mij makkelijker geweest, en was er een hele grote twijfel al weggevallen.
Ik vind het tegelijkertijd onzin om iemand af te wijzen omdat ie maar 2,5 jaar jonger is, maar ik denk dat als iemand 22 is 2,5 jaar verschil best wat uitmaakt.
Denk je niet?
Is dit heel raar dat ik zulke ideeen daarbij heb?
donderdag 27 maart 2008 om 19:53
Dag Reiger en Mokkie. Nog even verder over de twijfel en of het dan goed zit of niet. Wat ik ermee wil zeggen is.... dat er naar mijn idee geen twijfel is als je genoeg van je partner houdt. Als je dat wel doet wil dat overigens ook niet zeggen dat dat goed afloopt hoor. Maar in dit geval is het mijn bescheiden mening (en in mijn geval van toepassing) dat ik niet genoeg heb gehouden van mijn exen. Was wel verliefd, enkele keren heel hevig. Er was ook zeker een zekere passendheid, maar nogmaals beredeneerd vanuit het hoofd. In je buik moet je voelen dat je bij iemand wil zijn, dat je iemand gelukkig wil maken om het eenvoudig te zeggen. Daarna komen nog de volgende hindernissen . Ik denk dan aan kunnen communiceren, elkaar helpen (ja ook in het huishouden, en nee niet alleen als je het vraagt) en als er ontevredenheid is, dit gewoon rustig kunnen uitpraten. Verder denk ik ook dat er geen al te grote allergie moet zijn voor de persoonlijkheid van je partner. Ik denk aan pessimistische mensen, daar ben ik dus allergisch voor. Kan niet samen. Maar ik pretendeer echt niet de wijsheid in pacht te hebben hoor, want ongetwijfeld hebben anderen een gelukkige relatie nadat ze jaren gevochten hebben voor elkaar. Ik ben gewoon blij dat wij voornamelijk genieten van elkaar. Mja wat is voor jou acceptabel. Wat wil je in het leven? Kan me voorstellen dat een fijne huisvader en stabiele vader voor je kinderen een heel belangrijke overweging kan zijn. Maar leg de lat dan ook niet bij vervullend levensgeluk, maar bij een stabiele relatie.
. Ik denk dan aan kunnen communiceren, elkaar helpen (ja ook in het huishouden, en nee niet alleen als je het vraagt) en als er ontevredenheid is, dit gewoon rustig kunnen uitpraten. Verder denk ik ook dat er geen al te grote allergie moet zijn voor de persoonlijkheid van je partner. Ik denk aan pessimistische mensen, daar ben ik dus allergisch voor. Kan niet samen. Maar ik pretendeer echt niet de wijsheid in pacht te hebben hoor, want ongetwijfeld hebben anderen een gelukkige relatie nadat ze jaren gevochten hebben voor elkaar. Ik ben gewoon blij dat wij voornamelijk genieten van elkaar. Mja wat is voor jou acceptabel. Wat wil je in het leven? Kan me voorstellen dat een fijne huisvader en stabiele vader voor je kinderen een heel belangrijke overweging kan zijn. Maar leg de lat dan ook niet bij vervullend levensgeluk, maar bij een stabiele relatie.
donderdag 27 maart 2008 om 21:18
Radiance, jij verwoort het mooi, dat je met je buik iets moet voelen, en niet altijd redeneren vanuit het hoofd.
het toevallige is dat ik momenteel in therapie ben om dat onder de knie te krijgen, dat ik moet leren om te luisteren naar mn buik, en mn echte gevoel dus, dan altijd vanuit mn hoofd.
Ik denk dat ik nu met mn vriend ook vooral vanuit mn hoofd denk...hij zou een leuke vader zijn voor mn kinderen, er is veel humor, ik ben mezelf, vertrouw hem, als hij zn gedrag veranderd is hij een type die goed bij mij past.
maar ja, dit is allemaal vanuit mn hoofd....ik moet nu heel eerlijk gaan nadenken vanuit mn buik!
En het leeftijdsverschil, nu ik terugkijk....vanaf dag 1 heb ik daar aan gedacht, getwijfeld of het wel wat was voor mij, een jongere vriend van 22.
Ik denk ook dat het eigenlijk al niet goed was dat ik vanaf dag 1 daaraan getwijfeld heb. Ik heb het een tijdje los kunnen laten, maar toen al die irriaties kwamen enz kwam het gelijk weer: ''zie hij is toch te jong voor'mij. ''zie ik ben toch al verder en zelfstandiger dan hij''
tegelijkertijd denk ik dan met mn hoofd, ja maar wat is 2,5 jaar..straks over 5 jaar merk je daar niets meer van.
En daarbij het zien dat hij zo moeite doet om me te houden, ook vecht van me houdt en zn best doet om te veranderen, voor mij! Dat maakt de verstandhouding hoofd-buik wel even lastig. Want vanuit mn hoofd zie ik dat ik dat leuk vind, dat het misschien toch kan werken, maar ik moet dat ook vanuit mn buik voelen, en dat is helaas niet zo aan de orde...in ieder geval niet zo hevig als zou moeten en ik zou willen!
het toevallige is dat ik momenteel in therapie ben om dat onder de knie te krijgen, dat ik moet leren om te luisteren naar mn buik, en mn echte gevoel dus, dan altijd vanuit mn hoofd.
Ik denk dat ik nu met mn vriend ook vooral vanuit mn hoofd denk...hij zou een leuke vader zijn voor mn kinderen, er is veel humor, ik ben mezelf, vertrouw hem, als hij zn gedrag veranderd is hij een type die goed bij mij past.
maar ja, dit is allemaal vanuit mn hoofd....ik moet nu heel eerlijk gaan nadenken vanuit mn buik!
En het leeftijdsverschil, nu ik terugkijk....vanaf dag 1 heb ik daar aan gedacht, getwijfeld of het wel wat was voor mij, een jongere vriend van 22.
Ik denk ook dat het eigenlijk al niet goed was dat ik vanaf dag 1 daaraan getwijfeld heb. Ik heb het een tijdje los kunnen laten, maar toen al die irriaties kwamen enz kwam het gelijk weer: ''zie hij is toch te jong voor'mij. ''zie ik ben toch al verder en zelfstandiger dan hij''
tegelijkertijd denk ik dan met mn hoofd, ja maar wat is 2,5 jaar..straks over 5 jaar merk je daar niets meer van.
En daarbij het zien dat hij zo moeite doet om me te houden, ook vecht van me houdt en zn best doet om te veranderen, voor mij! Dat maakt de verstandhouding hoofd-buik wel even lastig. Want vanuit mn hoofd zie ik dat ik dat leuk vind, dat het misschien toch kan werken, maar ik moet dat ook vanuit mn buik voelen, en dat is helaas niet zo aan de orde...in ieder geval niet zo hevig als zou moeten en ik zou willen!
donderdag 27 maart 2008 om 23:54
Beste Mokkie,
Aan mijn mening moet je niet te veel waarde hechten omdat ik momenteel op het punt sta om te gaan scheiden en dus wat negatief gesteld ben. Maar toch,
Eigenlijk was het bij ons ook na een aantal jaar niet goed meer. Natuurlijk heeft iedereen een dip na 8 maanden ongeveer. Ineens ruik je de stinkvoeten of ga je je ergeren aan die WC bril die niet meer omlaag gedaan wordt of het niet goed stofzuigen. Maar bij mij was het gevoel daarna echt een heel stuk minder. Zelf dacht ik dat het kwam doordat we het te druk hadden, dat was ook zo, maar als je nu al zo sterk het gevoel hebt dat je wat mist, hoe zal het dan zijn over 10 jaar, of 30 jaar?
Aan mijn mening moet je niet te veel waarde hechten omdat ik momenteel op het punt sta om te gaan scheiden en dus wat negatief gesteld ben. Maar toch,
Eigenlijk was het bij ons ook na een aantal jaar niet goed meer. Natuurlijk heeft iedereen een dip na 8 maanden ongeveer. Ineens ruik je de stinkvoeten of ga je je ergeren aan die WC bril die niet meer omlaag gedaan wordt of het niet goed stofzuigen. Maar bij mij was het gevoel daarna echt een heel stuk minder. Zelf dacht ik dat het kwam doordat we het te druk hadden, dat was ook zo, maar als je nu al zo sterk het gevoel hebt dat je wat mist, hoe zal het dan zijn over 10 jaar, of 30 jaar?
vrijdag 28 maart 2008 om 11:14
Hoi Nieuws,
daar heb je wel gelijk, hoe zal het over 10 jaar zijn!
Dan kun je er misschien beter voor kiezen om er nu een punt achter te zetten, dan er over 10 jaar achterkomen, maar je inmiddels wel een kind hebt rondlopen ofzo, of getrouwd bent, ik noem maar wat...
Het blijft alleen moeilijk om dingen af te wegen, en om ook echt die keuze te maken. Bang om spijt te krijgen enz...
vervelend dat je in een scheiding ligt!
Sterkte ermee
daar heb je wel gelijk, hoe zal het over 10 jaar zijn!
Dan kun je er misschien beter voor kiezen om er nu een punt achter te zetten, dan er over 10 jaar achterkomen, maar je inmiddels wel een kind hebt rondlopen ofzo, of getrouwd bent, ik noem maar wat...
Het blijft alleen moeilijk om dingen af te wegen, en om ook echt die keuze te maken. Bang om spijt te krijgen enz...
vervelend dat je in een scheiding ligt!
Sterkte ermee
vrijdag 28 maart 2008 om 11:46
Voordat ik mijn huidige man leerde kennen, heb ik 5 jaar een relatie gehad met mijn "highschool-love". En ik dacht ook dat ik verliefd op hem was geweest en ik kan met zekerheid zeggen dat ik van hem gehouden heb. Maar ook ik had op een gegeven moment het gevoel dat ik hem ontgroeid was. Daarna heb ik nog zeker anderhalf de relatie voortgezet. En ik kon me heel makkelijk bedenken hoe ik met deze man/jongen ooit zou trouwen en kindjes ging krijgen. Maar diep, diep van binnen wist ik dat er méér moest zijn en dat wat wij hadden niet genoeg was. Mensen vonden dat we perfect bij elkaar pastten en waren dan ook zeer verbaasd dat ik na lang wikken en wegen toch de relatie beëindigde.
Zelf heb ik ook daarna nog een behoorlijke tijd getwijfeld en was ik bang dat ik misschien de `man van m´n leven` liet lopen. Ook was ik jaloers als ik hem met een ander zag zoenen en ging hem dan weer opeisen. Vandaar dat we ook nog wel eens met elkaar in bed belandde. Maar op de morning after, wist ik het eigenlijk wel weer: hij is het niet....
Dus een behoorlijk lange afkickperiode was bij mij nodig.
Maar man, man, man, wat ben ik nu blij dat ik niet met hem ben doorgegaan. Hij begeeft zich nog steeds binnen mijn wereldje en ik weet dat ik met hem doodongelukkig zou zijn geworden. En nog steeds geef ik om hem, vind ik het belangrijk dat het goed met hem gaat. Je hebt gewoon een bepaald deel van je leven samen doorgebracht en dat schept een levenslange band (voor mij, dan).
En toen kwam ik dus op een dag mijn huidige lief tegen. En dat was nou niet bepaald het soort partner dat mijn omgeving voor mij in gedachten had gehad. Maar vanaf het eerste moment, wist ik: dit is HEM.
En hoe moeilijk het af en toe ook was, nooit, nooit, nooit, heb ik getwijfeld aan mijn gevoelens voor hem. Allerlei praktische zaken maakte het dat ik soms dacht: Gaan we het wel redden? Maar ik ging zowat dood als ik eraan dacht dat ie weg zou gaan en we hebben als leeuwen gevochten.
Nu, na 17 jaar samen, staat ons niets meer in de weg en kan er niets of niemand meer tussen komen. En nu hoop ik alleen maar dat we nog lang gezond mogen blijven zodat we lekker samen oud mogen worden en nog lang van elkaar mogen genieten.
Moraal van dit verhaal: Mokkie, je weet het allang, dit is HEM niet. Is hij het wel, komen jullie vanzelf weer bij elkaar. Laat hem een tijdje los en zie wat dat met je doet. Het oude, vertrouwde laten gaan is 1 van de moeilijkste dingen die er zijn, maar meestal word je er alleen maar beter van. En inderdaad, nu kan het nog. Als je getrouwd, met hypotheek en kindjes zit, is het echt veel moeilijker om deze stap te zetten.
Zelf heb ik ook daarna nog een behoorlijke tijd getwijfeld en was ik bang dat ik misschien de `man van m´n leven` liet lopen. Ook was ik jaloers als ik hem met een ander zag zoenen en ging hem dan weer opeisen. Vandaar dat we ook nog wel eens met elkaar in bed belandde. Maar op de morning after, wist ik het eigenlijk wel weer: hij is het niet....
Dus een behoorlijk lange afkickperiode was bij mij nodig.
Maar man, man, man, wat ben ik nu blij dat ik niet met hem ben doorgegaan. Hij begeeft zich nog steeds binnen mijn wereldje en ik weet dat ik met hem doodongelukkig zou zijn geworden. En nog steeds geef ik om hem, vind ik het belangrijk dat het goed met hem gaat. Je hebt gewoon een bepaald deel van je leven samen doorgebracht en dat schept een levenslange band (voor mij, dan).
En toen kwam ik dus op een dag mijn huidige lief tegen. En dat was nou niet bepaald het soort partner dat mijn omgeving voor mij in gedachten had gehad. Maar vanaf het eerste moment, wist ik: dit is HEM.
En hoe moeilijk het af en toe ook was, nooit, nooit, nooit, heb ik getwijfeld aan mijn gevoelens voor hem. Allerlei praktische zaken maakte het dat ik soms dacht: Gaan we het wel redden? Maar ik ging zowat dood als ik eraan dacht dat ie weg zou gaan en we hebben als leeuwen gevochten.
Nu, na 17 jaar samen, staat ons niets meer in de weg en kan er niets of niemand meer tussen komen. En nu hoop ik alleen maar dat we nog lang gezond mogen blijven zodat we lekker samen oud mogen worden en nog lang van elkaar mogen genieten.
Moraal van dit verhaal: Mokkie, je weet het allang, dit is HEM niet. Is hij het wel, komen jullie vanzelf weer bij elkaar. Laat hem een tijdje los en zie wat dat met je doet. Het oude, vertrouwde laten gaan is 1 van de moeilijkste dingen die er zijn, maar meestal word je er alleen maar beter van. En inderdaad, nu kan het nog. Als je getrouwd, met hypotheek en kindjes zit, is het echt veel moeilijker om deze stap te zetten.
vrijdag 28 maart 2008 om 12:05
Hoi Charlotte,
mooi verhaal! En in veel dingen echt herkenbaar hoor.
Bij mij is het ook mn omgeving die ons niet echt bij elkaar vinden passen, die een ander type man bij mij zouden verwachten. Misschien moet ik daar ook naar luisteren...
Wat je zegt over het oude vertrouwde loslaten dat herken ik ook...ik vind dat heel moeilijk, niet alleen in relaties, maar ook daarbuiten. Maar ik weet nu wat ik heb, en weet niet wat ik ervoor terugkrijg als ik het uitmaak. Zal ik idd ook niet de man van mn leven laten lopen? Of zal er nog wel iemand rondlopen die nog beter bij me past, en waarbij ik ook nooit, nooit, nooit hoef te twijfelen aan mn gevoelens?
Het is een stap, een moeilijke die ik moet zetten! Ik denk dat je ook gelijk hebt dat ik op dit moment moet toegeven dat hij het niet helemaal is voor mij, hoe graag ik ook zou willen dat het wel zo is!
mooi verhaal! En in veel dingen echt herkenbaar hoor.
Bij mij is het ook mn omgeving die ons niet echt bij elkaar vinden passen, die een ander type man bij mij zouden verwachten. Misschien moet ik daar ook naar luisteren...
Wat je zegt over het oude vertrouwde loslaten dat herken ik ook...ik vind dat heel moeilijk, niet alleen in relaties, maar ook daarbuiten. Maar ik weet nu wat ik heb, en weet niet wat ik ervoor terugkrijg als ik het uitmaak. Zal ik idd ook niet de man van mn leven laten lopen? Of zal er nog wel iemand rondlopen die nog beter bij me past, en waarbij ik ook nooit, nooit, nooit hoef te twijfelen aan mn gevoelens?
Het is een stap, een moeilijke die ik moet zetten! Ik denk dat je ook gelijk hebt dat ik op dit moment moet toegeven dat hij het niet helemaal is voor mij, hoe graag ik ook zou willen dat het wel zo is!
vrijdag 28 maart 2008 om 12:17
eeeh, mijn omgeving vond mijn vroegere vriend wél bij mij passen en mijn huidige vent niet. Dus ik heb eigenlijk juist niet geluisterd naar mijn omgeving maar puur naar m'n gevoel en niet naar m'n verstand.
Had ik geluisterd naar m'n verstand, was ik nu getrouwd met m'n jeugdliefde en had alle passie en liefde die ik nu dagelijks voel, misgelopen.
Lieve Mokkie, niemand kan jou garanderen dat je ooit iemand tegenkomt, die dit gevoel in je naar boven brengt. De vraag is alleen: ga je voor second best of durf je het risico te nemen en op zoek te gaan naar dat wat werkelijk bestaat: nooit, nooit, nooit meer twijfelen over je gevoelens voor je lief?
Liefs,
Charlotte
Had ik geluisterd naar m'n verstand, was ik nu getrouwd met m'n jeugdliefde en had alle passie en liefde die ik nu dagelijks voel, misgelopen.
Lieve Mokkie, niemand kan jou garanderen dat je ooit iemand tegenkomt, die dit gevoel in je naar boven brengt. De vraag is alleen: ga je voor second best of durf je het risico te nemen en op zoek te gaan naar dat wat werkelijk bestaat: nooit, nooit, nooit meer twijfelen over je gevoelens voor je lief?
Liefs,
Charlotte
anoniem_57699 wijzigde dit bericht op 28-03-2008 12:19
Reden: rare leestekens verwijderd
Reden: rare leestekens verwijderd
% gewijzigd
vrijdag 28 maart 2008 om 13:50
quote:Charlotte69 schreef op 28 maart 2008 @ 11:46:
En ik dacht ook dat ik verliefd op hem was geweest en ik kan met zekerheid zeggen dat ik van hem gehouden heb. Maar ook ik had op een gegeven moment het gevoel dat ik hem ontgroeid was. Daarna heb ik nog zeker anderhalf de relatie voortgezet. En ik kon me heel makkelijk bedenken hoe ik met deze man/jongen ooit zou trouwen en kindjes ging krijgen. Maar diep, diep van binnen wist ik dat er méér moest zijn en dat wat wij hadden niet genoeg was. Mensen vonden dat we perfect bij elkaar pastten en waren dan ook zeer verbaasd dat ik na lang wikken en wegen toch de relatie beëindigde.
Dit zou mijn verhaal kunnen zijn.
Ik ben het dan ook met Charlotte eens dat je ergens van binnen wel de wil moet hebben om ondanks al zijn vervelende eigenschappen toch met je vriend door te gaan. Mijn huidige vriendje heeft heel wat meer 'nadelen' om het zo maar te noemen dan mijn ex maar toch vind ik dit allemaal niet zo erg. Ik wil voor hem gaan omdat ik ergens diep van binnen ontzettend veel van hem hou. Ik vind eerlijk gezegd ook niet dat je moet gaan redeneren over dingen die over 5 jaar anders kunnen zijn. Als je het nu niet leuk genoeg vind is het moeilijk om daar over vijf op te wachten en dan weet je nog niet of het echt anders zal zijn over 5 jaar. Ik vind je twijfels helemaal niet raar. Ik heb zelf ook mijn twijfels gehad over mijn huidige vriendje. Maar op het moment dat ik mijn relatie ging evalueren kwam ik er toch achter dat ik hem gewoon de allerleukste vind. Ik denk dat als je dit hebt en dit in je achterhoofd kunt houden dat je er wel door komt.
En ik dacht ook dat ik verliefd op hem was geweest en ik kan met zekerheid zeggen dat ik van hem gehouden heb. Maar ook ik had op een gegeven moment het gevoel dat ik hem ontgroeid was. Daarna heb ik nog zeker anderhalf de relatie voortgezet. En ik kon me heel makkelijk bedenken hoe ik met deze man/jongen ooit zou trouwen en kindjes ging krijgen. Maar diep, diep van binnen wist ik dat er méér moest zijn en dat wat wij hadden niet genoeg was. Mensen vonden dat we perfect bij elkaar pastten en waren dan ook zeer verbaasd dat ik na lang wikken en wegen toch de relatie beëindigde.
Dit zou mijn verhaal kunnen zijn.
Ik ben het dan ook met Charlotte eens dat je ergens van binnen wel de wil moet hebben om ondanks al zijn vervelende eigenschappen toch met je vriend door te gaan. Mijn huidige vriendje heeft heel wat meer 'nadelen' om het zo maar te noemen dan mijn ex maar toch vind ik dit allemaal niet zo erg. Ik wil voor hem gaan omdat ik ergens diep van binnen ontzettend veel van hem hou. Ik vind eerlijk gezegd ook niet dat je moet gaan redeneren over dingen die over 5 jaar anders kunnen zijn. Als je het nu niet leuk genoeg vind is het moeilijk om daar over vijf op te wachten en dan weet je nog niet of het echt anders zal zijn over 5 jaar. Ik vind je twijfels helemaal niet raar. Ik heb zelf ook mijn twijfels gehad over mijn huidige vriendje. Maar op het moment dat ik mijn relatie ging evalueren kwam ik er toch achter dat ik hem gewoon de allerleukste vind. Ik denk dat als je dit hebt en dit in je achterhoofd kunt houden dat je er wel door komt.
vrijdag 28 maart 2008 om 16:36
Ik heb precies hetzelfde zoals jou, alleen ik heb 4 maanden en geen 8 maanden:
Ik was int begin ook zooo verliefd. Het was liefde op het eerste gezicht, ik dacht dat dit misschien wel die ene was.
Daarna kwamen er irritaties door bepaalde dingen waarover ik anders denk of ben dan hij.
Ik heb er tot nu toe nog niks over verteld en krop het inderdaad ook dus alleen maar op, waardoor het misschien al te laat is... om er wat aan te doen.
Mijn gevoel is nu ook een stuk minder en de behoefte aan inimiteit ook.
Dit is in onze beide situaties zeker geen goed teken en we moete ons beide afvragen dat als dit nu al zo vroeg afspeelt of dit wel dan de man voor de rest van ons leven is?!
Maar ik moet het er eerst ook nog met met vriend over hebben. Dit vind ik alleen zoooo moeilijk altijd. Ik weet nooit hoe ik erover moet beginnen en durf het ook nooit goed. Ben een gesloten boek zeg maar.
Ik was int begin ook zooo verliefd. Het was liefde op het eerste gezicht, ik dacht dat dit misschien wel die ene was.
Daarna kwamen er irritaties door bepaalde dingen waarover ik anders denk of ben dan hij.
Ik heb er tot nu toe nog niks over verteld en krop het inderdaad ook dus alleen maar op, waardoor het misschien al te laat is... om er wat aan te doen.
Mijn gevoel is nu ook een stuk minder en de behoefte aan inimiteit ook.
Dit is in onze beide situaties zeker geen goed teken en we moete ons beide afvragen dat als dit nu al zo vroeg afspeelt of dit wel dan de man voor de rest van ons leven is?!
Maar ik moet het er eerst ook nog met met vriend over hebben. Dit vind ik alleen zoooo moeilijk altijd. Ik weet nooit hoe ik erover moet beginnen en durf het ook nooit goed. Ben een gesloten boek zeg maar.
vrijdag 28 maart 2008 om 17:53
Hoi Aruba,
het is nog steeds hetzelfde. Ik heb wel veel aan alle meningen en adviezen die hier gegeven worden...ik ben daardoor meer echt naar mn gevoel gaan luisteren, en niet alleen maar naar wat ik verstandig vind.
We hebben elkaar afgelopen week niet gezien, spreken elkaar wel elk dag, meestal ff smsen. Ik vind het erg om te zeggen, maar ik ben eerlijk als ik zeg dat het me niet zo heel veel doet dat ik hem een week niet zie.
Ik neig steeds meer naar het uitmaken, omdat ik er op dit moment er niet helemaal achtersta. Ik mis hem niet echt, ik heb ook nog steedsen behoefte aan intimiteit.
Door de reacties hier ga ik steeds meer inzien dat ik in het NU moet leven, en niet hoe het mischien over zoveel jaar zou zijn...en als ik me nu al zo voel, of beter gezegd, als ik zulke essentiële gevoelens nu na 8 maanden al kwijt ben, dan klopt het niet!
Ik wil ook iemand waar ik elke dag aan denk, en waarbij ik niet hoef te twijfelen over mn liefde voor hem.
Ik zou echt heel graag willen dat het anders was, dat ik me anders zou voelen, maar het is niet anders...
En female, ik herken jouw verhaal ook...ik vond en vind het nog steeds heel moeilijk om het te vertellen aan mn vriend.
Maar jemoet het wel doen..ik heb het op laten lopen tot de bom barste, en ik denk nu dat het toen te laat was!
Waarom twijfel je? Wat zijn de irritaties?
Maar als je het al hebt na 4 maanden, dan ben ik bang dat er ook iets niet goed is....na 4 maanden had ik het nog niet namelijk...
het is nog steeds hetzelfde. Ik heb wel veel aan alle meningen en adviezen die hier gegeven worden...ik ben daardoor meer echt naar mn gevoel gaan luisteren, en niet alleen maar naar wat ik verstandig vind.
We hebben elkaar afgelopen week niet gezien, spreken elkaar wel elk dag, meestal ff smsen. Ik vind het erg om te zeggen, maar ik ben eerlijk als ik zeg dat het me niet zo heel veel doet dat ik hem een week niet zie.
Ik neig steeds meer naar het uitmaken, omdat ik er op dit moment er niet helemaal achtersta. Ik mis hem niet echt, ik heb ook nog steedsen behoefte aan intimiteit.
Door de reacties hier ga ik steeds meer inzien dat ik in het NU moet leven, en niet hoe het mischien over zoveel jaar zou zijn...en als ik me nu al zo voel, of beter gezegd, als ik zulke essentiële gevoelens nu na 8 maanden al kwijt ben, dan klopt het niet!
Ik wil ook iemand waar ik elke dag aan denk, en waarbij ik niet hoef te twijfelen over mn liefde voor hem.
Ik zou echt heel graag willen dat het anders was, dat ik me anders zou voelen, maar het is niet anders...
En female, ik herken jouw verhaal ook...ik vond en vind het nog steeds heel moeilijk om het te vertellen aan mn vriend.
Maar jemoet het wel doen..ik heb het op laten lopen tot de bom barste, en ik denk nu dat het toen te laat was!
Waarom twijfel je? Wat zijn de irritaties?
Maar als je het al hebt na 4 maanden, dan ben ik bang dat er ook iets niet goed is....na 4 maanden had ik het nog niet namelijk...
zaterdag 29 maart 2008 om 09:52
Hey Mokkie25,
Als het nu nog steeds bij jou hetzelfde is, zie ik ook weinig kans voor jullie relatie in de toekomst.
Ik heb gisteravond eindelijk met mijn vriend erover gepraat. Hij begon er zelf over, want hij zag dat er wat was. Ik was er niet helemaal bij met m'n hoofd, had zelfs de afslag naar zijn woonplaats gemist!
Maar hij dacht dat het juist de laatste weken beter ging, dus het kwam wel onverwacht voor hem en voelt zich nu heel rot en heeft heel de nacht maar 1 uurtje geslapen. We hebben afgesproken dat we elkaar een weekje niet zien en erover nadenken en kijken hoe het is een weekje zonder elkaar.
Nu we erover gepraat hebben, voel ik me een stuk beter. Ten eerste omdat ik het eindelijk kwijt ben en ten tweede omdat ik nu positiever denk als gisteren. Ik weet alleen niet of dit voldoende zal zijn en of dit over een week nog zo is.
De dingetjes waardoor ik ben gaan twijfelen zijn:
Ik ben maar 2,5 maand vrijgezel geweest toen ik hem tegenkwam en wist eigenlijk niet of ik toe was aan een relatie. Ik ben het toch aangegaan, omdat 't echt liefde op het eerste gezicht was en ik dit niet vaak meemaak. Hij begon alleen na 1 week al over samenwonen, kinderen en trouwen en we zagen elkaar die week heel vaak want we hadden allebei kerstvakantie. In die week ben ik dus voor het eerst ook erg gaan twijfelen.
Die twijfels zijn altijd een beetje gebleven en ik denk dat die 'gevoed' zijn door negatieve dingen die ik bij hem zag of eigenschappen die niet bij mij passen. Ik ben bijv. heel dominant en heb in m'n vorige relaties gemerkt dat ik iemand nodig heb die ook een beetje dominant is en tegengas geeft. Mijn huidige vriend is daarentegen heel meegaand. Hij zegt het wel als ie het ergens niet mee eens is of iets niet wil, maar als ik bijv. stom tegen hem doe door mijn irritaties dan pikt hij dit gewoon en zegt er niks tot weinig van. Hij zegt nu dat dit is omdat hij niet goed hoogte van mij krijgt en mij niet wil kwetsen door fel terug te reageren.
Daarnaast is er een niveauverschil. Ik heb eigenlijk altijd wel gevonden dat je op een gelijk niveau moet zitten qua denken. Ik wist dat hij een lagere opleiding had als ik (hij is automonteur en ik heb een hbo-opleiding), maar ik doe niet aan vooroordelen, dus ik ben gewoon een relatie met hem aangegaan... Maar ik merk toch wel redelijk goed dat hij wat 'minder slim' is. Hij is ook dyslectisch, dat scheelt.
Sorry, het is best een lang verhaal geworden volgens mij!
Ik ben wel benieuwd hoe andere nou over mijn situatie denken. Soms denk ik van waarom twijfel ik door zulke stomme dingen. Hij is verder namelijk super leuk, lief, grappig, verstandig en hij accepteert mij hoe ik ben. Maar ik denk ook veel negatief over mezelf i.p.v. aan de positieve dingen, misschien doe ik dit ook in relaties. Ik weet 't niet. Misschien is het toch niet zo stom dat ik door die dingen tijfel?
Als het nu nog steeds bij jou hetzelfde is, zie ik ook weinig kans voor jullie relatie in de toekomst.
Ik heb gisteravond eindelijk met mijn vriend erover gepraat. Hij begon er zelf over, want hij zag dat er wat was. Ik was er niet helemaal bij met m'n hoofd, had zelfs de afslag naar zijn woonplaats gemist!
Maar hij dacht dat het juist de laatste weken beter ging, dus het kwam wel onverwacht voor hem en voelt zich nu heel rot en heeft heel de nacht maar 1 uurtje geslapen. We hebben afgesproken dat we elkaar een weekje niet zien en erover nadenken en kijken hoe het is een weekje zonder elkaar.
Nu we erover gepraat hebben, voel ik me een stuk beter. Ten eerste omdat ik het eindelijk kwijt ben en ten tweede omdat ik nu positiever denk als gisteren. Ik weet alleen niet of dit voldoende zal zijn en of dit over een week nog zo is.
De dingetjes waardoor ik ben gaan twijfelen zijn:
Ik ben maar 2,5 maand vrijgezel geweest toen ik hem tegenkwam en wist eigenlijk niet of ik toe was aan een relatie. Ik ben het toch aangegaan, omdat 't echt liefde op het eerste gezicht was en ik dit niet vaak meemaak. Hij begon alleen na 1 week al over samenwonen, kinderen en trouwen en we zagen elkaar die week heel vaak want we hadden allebei kerstvakantie. In die week ben ik dus voor het eerst ook erg gaan twijfelen.
Die twijfels zijn altijd een beetje gebleven en ik denk dat die 'gevoed' zijn door negatieve dingen die ik bij hem zag of eigenschappen die niet bij mij passen. Ik ben bijv. heel dominant en heb in m'n vorige relaties gemerkt dat ik iemand nodig heb die ook een beetje dominant is en tegengas geeft. Mijn huidige vriend is daarentegen heel meegaand. Hij zegt het wel als ie het ergens niet mee eens is of iets niet wil, maar als ik bijv. stom tegen hem doe door mijn irritaties dan pikt hij dit gewoon en zegt er niks tot weinig van. Hij zegt nu dat dit is omdat hij niet goed hoogte van mij krijgt en mij niet wil kwetsen door fel terug te reageren.
Daarnaast is er een niveauverschil. Ik heb eigenlijk altijd wel gevonden dat je op een gelijk niveau moet zitten qua denken. Ik wist dat hij een lagere opleiding had als ik (hij is automonteur en ik heb een hbo-opleiding), maar ik doe niet aan vooroordelen, dus ik ben gewoon een relatie met hem aangegaan... Maar ik merk toch wel redelijk goed dat hij wat 'minder slim' is. Hij is ook dyslectisch, dat scheelt.
Sorry, het is best een lang verhaal geworden volgens mij!
Ik ben wel benieuwd hoe andere nou over mijn situatie denken. Soms denk ik van waarom twijfel ik door zulke stomme dingen. Hij is verder namelijk super leuk, lief, grappig, verstandig en hij accepteert mij hoe ik ben. Maar ik denk ook veel negatief over mezelf i.p.v. aan de positieve dingen, misschien doe ik dit ook in relaties. Ik weet 't niet. Misschien is het toch niet zo stom dat ik door die dingen tijfel?
zaterdag 29 maart 2008 om 11:40
Hoi Mokkie, je bent bang niet meer iemand tegen te komen die zo goed bij dat toekomstbeeld past, schrijf je ergens.
Dan is het voor mij duidelijk: je raadgever is angst. En dat is nooit een goede raadgever. En daarom heen ga je van allerlei smoesjes en excuses bedenken waarom je toch zou moeten blijven.
De gevoelens van jaloezie en missen zijn normaal na langere tijd omgang maar zeggen niets over het feit of hij de ware is. Je twijfel en bovengaande zegt me wel genoeg.
Opstappen dus, dat is eerlijker tov jullie allebei.
Dan is het voor mij duidelijk: je raadgever is angst. En dat is nooit een goede raadgever. En daarom heen ga je van allerlei smoesjes en excuses bedenken waarom je toch zou moeten blijven.
De gevoelens van jaloezie en missen zijn normaal na langere tijd omgang maar zeggen niets over het feit of hij de ware is. Je twijfel en bovengaande zegt me wel genoeg.
Opstappen dus, dat is eerlijker tov jullie allebei.
zaterdag 29 maart 2008 om 11:48
zover had ik er nog niet over nagedacht. 't Spreekwoord zegt daar niets over, maar persoonlijk denk ik dat wanneer liefde helemaal dood is, het niet meer kan groeien of terug kan komen. Wanneer het op een laag pitje staat, of wanneer er altijd nog 'iets' is, wel denk ik.
Ik denk daarnaast dat 't heel lang kan duren voor een liefde of vriendschap echt dood is, ik heb sommige mensen jaren niet gezien, maar ik denk dat we de vriendschap best weer aan zouden kunnen halen. En met liefde is dat natuurlijk nog sterker (bij mij dan), mijn exvriendje wil ik absoluut niet terug, maar 't heeft toch wel jaren geduurd voor ik me realiseerde dat ik helemaal geen zwak meer voor 'm had.
Ik denk daarnaast dat 't heel lang kan duren voor een liefde of vriendschap echt dood is, ik heb sommige mensen jaren niet gezien, maar ik denk dat we de vriendschap best weer aan zouden kunnen halen. En met liefde is dat natuurlijk nog sterker (bij mij dan), mijn exvriendje wil ik absoluut niet terug, maar 't heeft toch wel jaren geduurd voor ik me realiseerde dat ik helemaal geen zwak meer voor 'm had.
zaterdag 29 maart 2008 om 12:19
Hey Female,
wat ik bedoelde met nog steeds hetzelfde is dat ik nog steeds met deze twijfel gevoelens zit. Wat de relatie en hem betreft, hij veranderd n doet echt zn best, dusbij hem is het kwartje wel gevallen. Maar ik denk dat het voor mij te laat is!
Goed dat je met je vriend gepraat heb..bij mij luchtte dat toen ook erg op.
Ik herken echt veel in je verhaal....bij mij waren kleine twijfels er altijd al, en dat had met de leeftijd te maken. Hij is niet dommer dan ik, zeker niet, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik verder was, ik heb in alles ook meer ervaring..ik had daardoor het gevoel dat ik hem vaak op sleeptouw mee moest nemen. Terwijl ik eigenlijk een man wil die het allemaal al wel weet, en die mij op sleeptouw mee zou nemen bij wijze van.
En die twijfels zijn bij mij ook gevoed...telkens als er weer een irritatie kwam dan dacht ik "zie je wel"!
Ik herken ook je onzekerheid. Ik ben zelf ook onzeker, hoewel niemand dat van de buitenkant ziet. Ik ben niet zo blij met mn figuur enz, en denk snel negatief over mezelf...juist daardoor ben ik zo blij dat ik een vriend heb gevonden die mij neemt zoals ik ben, die mij gewoon mooi vind, die wat jij zegt ook leuk lief en grappig is...maar toch mist er iets, anders hadden we toch niet zo hoeven twijfelen!
Mijn vriend is ook vrij meegaand, en rustig. Terwijl ik vrij druk ben, niet op mn mondje ben gevallen...en ik kon met hem ook geen ruzie maken. Hij vond alles wel best, en deed of dat er niks aan de hand was, of zei ach valt allemaal wel mee!
Ik heb denk ik ook een man nodig die mij tegengas geeft enz.
Omdat ik veel herken ik je verhaal, en dat je na 4 maanden al in zo'n situatie zit ben ik bang dat het op hetzelfde uitloopt als bij mij. Het is niet raar dat je door je eigen onzekerheid gaat twijfelen aan je relatie, dat heb ik ook..maar ik denk dat je diep van binnen donders goed weet wat je wel en niet wil!
Ik ga dat nu steeds meer beseffen, deze reacties hier hebben me echt geholpen!
Ik zie steeds meer in dat zoveel twijfels, en weinig behoefte an intimiteit niet goed is! Als ik diep van binnen kijk weet ik dat ik een andere man wil, waarbj ik niet hoef te twijfelen aan mijn liefde. En zoals hierboven beschreven, ben ik bang om het uit te maken, bang om niemand meer tegen te komen die mij ook mooi vind, en mij neem zoals ik ben..maar dat is geen reden om bij iemand te blijven! Ik ben nu in therapie, en leer daar oa om tevreden te worden met mezelf. Denk dat dat heel belangrijk is.
Ik neig echt steeds meer naar het definitief uitmaken, omdat we elkaar nu bijvoorbeeld een hele week niet gezien hebben en weinig gesproken, en ik merk aan mezelf dat het me niet zo heel veel doet, hoe jammer ik het ook vind!
Denk er maar gewoon rustig over na, maar kijk vooral die naar binnen, en ik denk dat je daar het antwoord wel hebt liggen!
en ik zeg ook, als wij voor elkaar bestemd zijn dan komt het alsnog wel goed, maar dat zien we dan we weer...
wat ik bedoelde met nog steeds hetzelfde is dat ik nog steeds met deze twijfel gevoelens zit. Wat de relatie en hem betreft, hij veranderd n doet echt zn best, dusbij hem is het kwartje wel gevallen. Maar ik denk dat het voor mij te laat is!
Goed dat je met je vriend gepraat heb..bij mij luchtte dat toen ook erg op.
Ik herken echt veel in je verhaal....bij mij waren kleine twijfels er altijd al, en dat had met de leeftijd te maken. Hij is niet dommer dan ik, zeker niet, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik verder was, ik heb in alles ook meer ervaring..ik had daardoor het gevoel dat ik hem vaak op sleeptouw mee moest nemen. Terwijl ik eigenlijk een man wil die het allemaal al wel weet, en die mij op sleeptouw mee zou nemen bij wijze van.
En die twijfels zijn bij mij ook gevoed...telkens als er weer een irritatie kwam dan dacht ik "zie je wel"!
Ik herken ook je onzekerheid. Ik ben zelf ook onzeker, hoewel niemand dat van de buitenkant ziet. Ik ben niet zo blij met mn figuur enz, en denk snel negatief over mezelf...juist daardoor ben ik zo blij dat ik een vriend heb gevonden die mij neemt zoals ik ben, die mij gewoon mooi vind, die wat jij zegt ook leuk lief en grappig is...maar toch mist er iets, anders hadden we toch niet zo hoeven twijfelen!
Mijn vriend is ook vrij meegaand, en rustig. Terwijl ik vrij druk ben, niet op mn mondje ben gevallen...en ik kon met hem ook geen ruzie maken. Hij vond alles wel best, en deed of dat er niks aan de hand was, of zei ach valt allemaal wel mee!
Ik heb denk ik ook een man nodig die mij tegengas geeft enz.
Omdat ik veel herken ik je verhaal, en dat je na 4 maanden al in zo'n situatie zit ben ik bang dat het op hetzelfde uitloopt als bij mij. Het is niet raar dat je door je eigen onzekerheid gaat twijfelen aan je relatie, dat heb ik ook..maar ik denk dat je diep van binnen donders goed weet wat je wel en niet wil!
Ik ga dat nu steeds meer beseffen, deze reacties hier hebben me echt geholpen!
Ik zie steeds meer in dat zoveel twijfels, en weinig behoefte an intimiteit niet goed is! Als ik diep van binnen kijk weet ik dat ik een andere man wil, waarbj ik niet hoef te twijfelen aan mijn liefde. En zoals hierboven beschreven, ben ik bang om het uit te maken, bang om niemand meer tegen te komen die mij ook mooi vind, en mij neem zoals ik ben..maar dat is geen reden om bij iemand te blijven! Ik ben nu in therapie, en leer daar oa om tevreden te worden met mezelf. Denk dat dat heel belangrijk is.
Ik neig echt steeds meer naar het definitief uitmaken, omdat we elkaar nu bijvoorbeeld een hele week niet gezien hebben en weinig gesproken, en ik merk aan mezelf dat het me niet zo heel veel doet, hoe jammer ik het ook vind!
Denk er maar gewoon rustig over na, maar kijk vooral die naar binnen, en ik denk dat je daar het antwoord wel hebt liggen!
en ik zeg ook, als wij voor elkaar bestemd zijn dan komt het alsnog wel goed, maar dat zien we dan we weer...
