Relaties
alle pijlers
Kan liefde groeien of terugkomen?
dinsdag 25 maart 2008 om 18:41
Hoi Hoi,
Ruim 8 maanden heb ik een relatie. Eerste paar maanden erg verliefd, was allemaal hartstikke leuk. Op een gegeven moment, kwamen iritaties van mijn kant. Door de week zagen we elkaar niet, alleen weekenden, en dan zaten we altijs bij mij thuis. Deden weinig leuke dingen, omdat hij het financieel niet breed had (student). Hij lag alleen op de bank, hield weinig rekening met me en toonde voor mijn gevoel weinig interesse...ook hielp hij me nooit eens met koken, ik deed altijd alles!
Ik vind het niet erg om dingen voor mn lief te doen, maar op een gegeven zijn de irritatieszo opgestapeld, dat ik er niet meer tegenkon.
Ik heb het eruit gegooid, hij ziet ook dondersgoed in wat hij moet veranderen, en wat hij moet doen. Hij is hier heel erg mee bezig, ik zie hem veranderen, hij laat de afgelopen weken zo duidelijk merken dat ie ech va me houdt, en alles voor me over heeft. Wat dat betreft goeie zaak dus!
Maar nu zit ik met de enorme twijfels. Door die irritaties had ik de conclusie getrokken dat we toch verschillend waren, dat ik met zo'n jongen geen leven lang samen zag. Omdat ik vooral het gevoel had dat ik alles maar deed voor onze relatie, dat het van mijn kant kwam, het voelde erg ongelijkwaardig...lijkt het alsof mijn liefde voor hem een stuk minder is geworden.
Hij veranderd nu,en doet alles voor me dat zie ik, maar ik vraag me af is het niet te laat? Waarom heb je dat niet eerder gedaan?
Hij heeft dingen in zich die mij wel aantrekken...we denken over veel dingen hetzelfde en hebben ook hetzelfde toekomstbeeld. Ik ben totaal mezelf bij hem, vertrouw hem en voel me op mn gemak.
Maar ben ik nog wel verliefd?
We zien elkaar nog steeds in het weekend...ik vind het leuk om hem weer te zien, en vind dat gezellig, maar merk dat ik het doordeweek niet zo erg vind om hem dan niet te zien. In het begin had ik dit niet!
het is heel tegenstrijdig..als ik hem niet zie prima, maar ik kijk er dan wel naar uit als we weer afgesproken hebben.
Als hij niet bij me is dan heb ik zin in sex of om hem gewoon te zoenen, maar als we samen zijn heb ik daar niet zo'n behoefte aan.
Ik twjfel nog steeds of ik met hem een leven lang samen zie..hij weet van de twijfel,m aar doet alsof er niks aan de hand is. Door mijn twijfel voelt het alsof ik hem voor de gek hou alsik hem zou zoenen, want misschien blijkt wel dat ik het niet zie zitten met hem.
Hoe kom ik hierachter? Kan liefde groeien, of terugkomen?
moet je altijd die verliefde gevoelens hebben?
Nogmaals hij heeft dingen die ik wel wil in mijn toekomst, hetzelfde beeld daarvan, kindjes enz...ik vind het leuk dat ik een vriend heb die daar precies hetzelfde over denkt.
Maar is dat genoeg? Kun je daarmee leven, of ga ik dan die verliefdheid missen?
Ik word een beetje gek van mijn twijfels..de ene dag denk ik JA! de dag erna NEE. Ik heb gedacht aan een time out, maar twijfels in een relatie kan toch nooit goed zijn?
Daarom heb ik het even hier opgeschreven en ben ik benieuwd wat jullie eerste reactie hierop is.
groetjes
Mokkie
Ruim 8 maanden heb ik een relatie. Eerste paar maanden erg verliefd, was allemaal hartstikke leuk. Op een gegeven moment, kwamen iritaties van mijn kant. Door de week zagen we elkaar niet, alleen weekenden, en dan zaten we altijs bij mij thuis. Deden weinig leuke dingen, omdat hij het financieel niet breed had (student). Hij lag alleen op de bank, hield weinig rekening met me en toonde voor mijn gevoel weinig interesse...ook hielp hij me nooit eens met koken, ik deed altijd alles!
Ik vind het niet erg om dingen voor mn lief te doen, maar op een gegeven zijn de irritatieszo opgestapeld, dat ik er niet meer tegenkon.
Ik heb het eruit gegooid, hij ziet ook dondersgoed in wat hij moet veranderen, en wat hij moet doen. Hij is hier heel erg mee bezig, ik zie hem veranderen, hij laat de afgelopen weken zo duidelijk merken dat ie ech va me houdt, en alles voor me over heeft. Wat dat betreft goeie zaak dus!
Maar nu zit ik met de enorme twijfels. Door die irritaties had ik de conclusie getrokken dat we toch verschillend waren, dat ik met zo'n jongen geen leven lang samen zag. Omdat ik vooral het gevoel had dat ik alles maar deed voor onze relatie, dat het van mijn kant kwam, het voelde erg ongelijkwaardig...lijkt het alsof mijn liefde voor hem een stuk minder is geworden.
Hij veranderd nu,en doet alles voor me dat zie ik, maar ik vraag me af is het niet te laat? Waarom heb je dat niet eerder gedaan?
Hij heeft dingen in zich die mij wel aantrekken...we denken over veel dingen hetzelfde en hebben ook hetzelfde toekomstbeeld. Ik ben totaal mezelf bij hem, vertrouw hem en voel me op mn gemak.
Maar ben ik nog wel verliefd?
We zien elkaar nog steeds in het weekend...ik vind het leuk om hem weer te zien, en vind dat gezellig, maar merk dat ik het doordeweek niet zo erg vind om hem dan niet te zien. In het begin had ik dit niet!
het is heel tegenstrijdig..als ik hem niet zie prima, maar ik kijk er dan wel naar uit als we weer afgesproken hebben.
Als hij niet bij me is dan heb ik zin in sex of om hem gewoon te zoenen, maar als we samen zijn heb ik daar niet zo'n behoefte aan.
Ik twjfel nog steeds of ik met hem een leven lang samen zie..hij weet van de twijfel,m aar doet alsof er niks aan de hand is. Door mijn twijfel voelt het alsof ik hem voor de gek hou alsik hem zou zoenen, want misschien blijkt wel dat ik het niet zie zitten met hem.
Hoe kom ik hierachter? Kan liefde groeien, of terugkomen?
moet je altijd die verliefde gevoelens hebben?
Nogmaals hij heeft dingen die ik wel wil in mijn toekomst, hetzelfde beeld daarvan, kindjes enz...ik vind het leuk dat ik een vriend heb die daar precies hetzelfde over denkt.
Maar is dat genoeg? Kun je daarmee leven, of ga ik dan die verliefdheid missen?
Ik word een beetje gek van mijn twijfels..de ene dag denk ik JA! de dag erna NEE. Ik heb gedacht aan een time out, maar twijfels in een relatie kan toch nooit goed zijn?
Daarom heb ik het even hier opgeschreven en ben ik benieuwd wat jullie eerste reactie hierop is.
groetjes
Mokkie
zaterdag 29 maart 2008 om 12:23
En Margaretha,
de liefde is zeker wel geweest, absoluut...ik was hartstikk gek op hem, en denk dat ik ook van hem hield.
Maar op een gegeven moment lijkt het wel half dood te zijn gegaan. En dat wordt steeds erger. Ik vind hem nog steeds heel leuk, en nog steeds een type dat bij me zou passen, maar ik mis nu iets....er zijn nu teveel twijfels waardoor die echte liefde lijkt weg te gaan!
de liefde is zeker wel geweest, absoluut...ik was hartstikk gek op hem, en denk dat ik ook van hem hield.
Maar op een gegeven moment lijkt het wel half dood te zijn gegaan. En dat wordt steeds erger. Ik vind hem nog steeds heel leuk, en nog steeds een type dat bij me zou passen, maar ik mis nu iets....er zijn nu teveel twijfels waardoor die echte liefde lijkt weg te gaan!
zondag 30 maart 2008 om 16:55
Hallo,
Ik zit in een soort gelijke situatie. Ik heb in de relatie die ik hem vooral mezelf weggecijfert. Hij is erg dominant terwijl ik dat juist absoluut niet ben. Ik heb vaak dingen niet gezegd dat ik het er bijvoorbeeld niet mee eens was of me gekwetst voelde enzo. 3 weken geleden trok ik het niet meer. Ik heb toen al mijn gevoelens aan hem verteld. Dat ik de manier waarop wij met elkaar omgingen niet trok. Hij was hier heel erg van geschrokken, hij had het niet verwacht en had het helemaal niet door dat ik het zo vervelend vond allemaal. We hebben elkaar toen een week met rust gelaten. Ik heb toen veel nagedacht. Na een week heb ik besloten om door te gaan met de relatie. Hij is te bijzonder en leuk om te laten gaan. Na een paar dagen heeft hij het uitgemaakt. Bleek dat hij exact dezelfde twijfels had als mij.
Als we samen zijn is alels perfecft. Super leuk en gezellig. Ik vind het ook nooit vervelend als hij me aanraakt en knuffelt enzo. Ik iriteer me ook zelde aan hem. Maar als we niet samen zijn begin ik te twijfelen over mijn gevoelens voor hem. Houd ik nog wel van hem? Is mijn liefde weg? Ik weet hier het antwoord echt niet op. Als ik bij hem ben dan denk ik bijna altijd, wat hou ik toch veel van hem. Als ik thuis ben en weer een hoop tijd heb om te piekeren, denk ik, is dat wel zo?
Waar ik nu het meeste mee zit is: Ben ik gaan twijfelen over de relatie omdat ik niet meer, of niet genoeg, van hem houd. Of ben ik gaan twijfelen over mijn gevoelens omdat de relatie niet goed ging?
We zijn nu, na een week dat het uit was, weer bij elkaar. Toen ik wist dat het weer goed kwam voelde ik me weer helemaal verliefd en happy. Ik had voor het eerst weer eetlust en ik kon niet wachten om hem weer te zien.
Nu een week later, twijfel ik weer. Ik vind die twijfel zo vervelend! Door te twijfel is het automatisch bij hem minder leuk. Ik ga dan alles de hele tijd testen. Dan lig ik tegen hem aan en dan denk ik ineens. Vind ik dit eigenlijk wel leuk? En dan voel ik me meteen rot. Want dan denk ik, ja dit vind ik leuk, maar de volgende gedachte is, is dat wel zo?
Sommige momenten ben ik ervan overtuigd dat ik echt wel van hem houd. Soms ben ik ook bang dat ik dat mezeld wijs maak, omdat ik geen afscheid kan nemen van hem.
Al mijn gevoelens en gedachtes trek ik zelf in twijfel. Ik heb hem dit nog niet verteld en denk ook niet dat ik dat ga doen.
Ik denk dat ik allemaal maar even te tijd geef. Proberen alles los te laten en samen verder te gaan. Als ik na een tijd nog steeds twijfel dan zal het écht niet goed zitten.
Ik vind het vervelend dat ik niet zeker weer wat ik voel. Ik twijfel wel pas als ik zeker weet dat hij voor mij kiest zegmaar. ALs ik weet dat hij van mij houd, dan begint de twijfel.
Ik hoop dat andere mensen dit ook hebben. Op deze manier probeer ik mezelf wat beter te begrijpen. Als ik mezelf begrijp dan kan ik ook weer voor 100 % met de relatie verder.
Ik moet een stap vooruit zetten maar vind het zo ontzettend eng. Eigenlijk is het ergste wat er kon gebeuren al gebeurd. Dat het uit zou gaan. Maar ja nu zijn we weer samen.. haha wat een gedoe allemaal.
Ik hoop dat ik er voor mezelf uit kom zodat ik geen twijfels meer heb. Mijn keuze heb ik eigenlijk al gemaakt. Ik ga het niet uit maken. Ik ga met hem verder. Ik twijfel alleen over mijn gevoel...
Gr,
Ik zit in een soort gelijke situatie. Ik heb in de relatie die ik hem vooral mezelf weggecijfert. Hij is erg dominant terwijl ik dat juist absoluut niet ben. Ik heb vaak dingen niet gezegd dat ik het er bijvoorbeeld niet mee eens was of me gekwetst voelde enzo. 3 weken geleden trok ik het niet meer. Ik heb toen al mijn gevoelens aan hem verteld. Dat ik de manier waarop wij met elkaar omgingen niet trok. Hij was hier heel erg van geschrokken, hij had het niet verwacht en had het helemaal niet door dat ik het zo vervelend vond allemaal. We hebben elkaar toen een week met rust gelaten. Ik heb toen veel nagedacht. Na een week heb ik besloten om door te gaan met de relatie. Hij is te bijzonder en leuk om te laten gaan. Na een paar dagen heeft hij het uitgemaakt. Bleek dat hij exact dezelfde twijfels had als mij.
Als we samen zijn is alels perfecft. Super leuk en gezellig. Ik vind het ook nooit vervelend als hij me aanraakt en knuffelt enzo. Ik iriteer me ook zelde aan hem. Maar als we niet samen zijn begin ik te twijfelen over mijn gevoelens voor hem. Houd ik nog wel van hem? Is mijn liefde weg? Ik weet hier het antwoord echt niet op. Als ik bij hem ben dan denk ik bijna altijd, wat hou ik toch veel van hem. Als ik thuis ben en weer een hoop tijd heb om te piekeren, denk ik, is dat wel zo?
Waar ik nu het meeste mee zit is: Ben ik gaan twijfelen over de relatie omdat ik niet meer, of niet genoeg, van hem houd. Of ben ik gaan twijfelen over mijn gevoelens omdat de relatie niet goed ging?
We zijn nu, na een week dat het uit was, weer bij elkaar. Toen ik wist dat het weer goed kwam voelde ik me weer helemaal verliefd en happy. Ik had voor het eerst weer eetlust en ik kon niet wachten om hem weer te zien.
Nu een week later, twijfel ik weer. Ik vind die twijfel zo vervelend! Door te twijfel is het automatisch bij hem minder leuk. Ik ga dan alles de hele tijd testen. Dan lig ik tegen hem aan en dan denk ik ineens. Vind ik dit eigenlijk wel leuk? En dan voel ik me meteen rot. Want dan denk ik, ja dit vind ik leuk, maar de volgende gedachte is, is dat wel zo?
Sommige momenten ben ik ervan overtuigd dat ik echt wel van hem houd. Soms ben ik ook bang dat ik dat mezeld wijs maak, omdat ik geen afscheid kan nemen van hem.
Al mijn gevoelens en gedachtes trek ik zelf in twijfel. Ik heb hem dit nog niet verteld en denk ook niet dat ik dat ga doen.
Ik denk dat ik allemaal maar even te tijd geef. Proberen alles los te laten en samen verder te gaan. Als ik na een tijd nog steeds twijfel dan zal het écht niet goed zitten.
Ik vind het vervelend dat ik niet zeker weer wat ik voel. Ik twijfel wel pas als ik zeker weet dat hij voor mij kiest zegmaar. ALs ik weet dat hij van mij houd, dan begint de twijfel.
Ik hoop dat andere mensen dit ook hebben. Op deze manier probeer ik mezelf wat beter te begrijpen. Als ik mezelf begrijp dan kan ik ook weer voor 100 % met de relatie verder.
Ik moet een stap vooruit zetten maar vind het zo ontzettend eng. Eigenlijk is het ergste wat er kon gebeuren al gebeurd. Dat het uit zou gaan. Maar ja nu zijn we weer samen.. haha wat een gedoe allemaal.
Ik hoop dat ik er voor mezelf uit kom zodat ik geen twijfels meer heb. Mijn keuze heb ik eigenlijk al gemaakt. Ik ga het niet uit maken. Ik ga met hem verder. Ik twijfel alleen over mijn gevoel...
Gr,
donderdag 3 april 2008 om 14:59
Nou bij mij de relatie sinds gisteren over. Ik voel me er wel rot bij. Hij is diegene die nu de knoop doorgehakt heeft.
Hij kwam gisteren naar mij. Het eerste wat ie zei was: ik ben eruit. Ik heb vrijdag 1 bladzijde van je boek gezien, en die beviel me niet. Ik hoef de rest daarom ook niet te zien.
Dat kwam erg hard aan moet ik zeggen, had ik niet verwacht. Ik had wel een beetje verwacht dat hij niet meer verder zou willen met iemand die twijfelde. Omdat hij eerder ook heeft gezegd dat als ik twijfel het hem niet moet vertellen want hij wil iemand die voor hem gaat en het dan zelf niet meer zou zien te zitten. Nou dat heb ik dus gemerkt.
En nu neemt hij het mij heel erg kwalijk dat ik er niks eerder over heb gezegd.
Zijn voornaamste redenen om ermee te stoppen waren dan ook mijn twijfels, mijn geslotenheid en het feit dat ik in het begin altijd verlegen ben als ik iemand niet ken, maar als ik mee eenmaal op m'n gemak voel juist dominant ben. Hij was juist op het verlegen meisje gevallen zei hij en dat ben ik niet meer bij hem. Maar ja, hij kan toch moeilijk verwachten dat ik me ongemakkelijk blijf voelen bij hem en verlegen blijf.
Ohhhh, ik voel me zo rot over die ene zin (van dat boek). Juist omdat ik het al moeilijk vindt om open te zijn. Nou ben ik open geweest en is het hem niet bevallen. Hij zegt nu weet ik pas wie je echt bent. Ook al is hij nog steeds gek op me, hij wil/kan niet verder met me.
De laatste tijd zit ik te denken om misschien met een psycholoog te gaan praten... Ik moet gewoon opener worden in relaties. En ik ben al opener als in het verleden hierin, maar nog lang niet genoeg.
@ Kaasje: wel herkenbaar voor mij dat je zegt dat als je geen onzekerheid hebt van zijn kant, je twijfelt en dat als je wel onzekerheid hebt over wat hij voelt, je juist wel gaat twijfelen. Hier heb ik ook vaker last van gehad in relaties, maar hoe het precies komt... geen idee! Waarschijnlijk zijn die personen dan toch niet de ware geweest... Ik vrees dan ook voor jou relatie. Ik vrees dat die twijfel niet weg zal gaan bij jou en dan moet je toch op een gegeven moment die heeeel erg moeilijk knoop gaan doorhakken.
Mijn nu inmiddels ex heeft dat voor mij gedaan, waarschijnlijk maar het beste.
Hij kwam gisteren naar mij. Het eerste wat ie zei was: ik ben eruit. Ik heb vrijdag 1 bladzijde van je boek gezien, en die beviel me niet. Ik hoef de rest daarom ook niet te zien.
Dat kwam erg hard aan moet ik zeggen, had ik niet verwacht. Ik had wel een beetje verwacht dat hij niet meer verder zou willen met iemand die twijfelde. Omdat hij eerder ook heeft gezegd dat als ik twijfel het hem niet moet vertellen want hij wil iemand die voor hem gaat en het dan zelf niet meer zou zien te zitten. Nou dat heb ik dus gemerkt.
En nu neemt hij het mij heel erg kwalijk dat ik er niks eerder over heb gezegd.
Zijn voornaamste redenen om ermee te stoppen waren dan ook mijn twijfels, mijn geslotenheid en het feit dat ik in het begin altijd verlegen ben als ik iemand niet ken, maar als ik mee eenmaal op m'n gemak voel juist dominant ben. Hij was juist op het verlegen meisje gevallen zei hij en dat ben ik niet meer bij hem. Maar ja, hij kan toch moeilijk verwachten dat ik me ongemakkelijk blijf voelen bij hem en verlegen blijf.
Ohhhh, ik voel me zo rot over die ene zin (van dat boek). Juist omdat ik het al moeilijk vindt om open te zijn. Nou ben ik open geweest en is het hem niet bevallen. Hij zegt nu weet ik pas wie je echt bent. Ook al is hij nog steeds gek op me, hij wil/kan niet verder met me.
De laatste tijd zit ik te denken om misschien met een psycholoog te gaan praten... Ik moet gewoon opener worden in relaties. En ik ben al opener als in het verleden hierin, maar nog lang niet genoeg.
@ Kaasje: wel herkenbaar voor mij dat je zegt dat als je geen onzekerheid hebt van zijn kant, je twijfelt en dat als je wel onzekerheid hebt over wat hij voelt, je juist wel gaat twijfelen. Hier heb ik ook vaker last van gehad in relaties, maar hoe het precies komt... geen idee! Waarschijnlijk zijn die personen dan toch niet de ware geweest... Ik vrees dan ook voor jou relatie. Ik vrees dat die twijfel niet weg zal gaan bij jou en dan moet je toch op een gegeven moment die heeeel erg moeilijk knoop gaan doorhakken.
Mijn nu inmiddels ex heeft dat voor mij gedaan, waarschijnlijk maar het beste.
