Relaties
alle pijlers
kwaad wegwandelen
maandag 8 oktober 2007 om 12:52
Hallo,
Mijn vriend, die al bijna 2 jaar bij mij inwoont, maar nog wel zelf een eigen appartement heeft, heeft een vervelende gewoonte. Ondanks dat hij samen met mij plannen heeft om samen iets te kopen of huren om daar te wonen, vindt hij het normaal om als er een probleem is tussen ons, wat hem blijkbaar niet aanstaat, gewoon aan te stappen.
Dat kan varieren van kwaad wegwandelen en later gewoon terug komen (kan half uur zijn maar ook uren later)
Of gewoon z'n spullen pakken en naar zijn appartement vertrekken.
Erover praten lijkt niet te werken.
Als ik zelf niet de eerste stap zet, dan denk ik dat hij er helemaal niet op terugkomt. Dus als hij pakt en gaat, moet ik contact opnemen en vragen hoe en wat en of hij van plan is weg te blijven. Of als hij wel terugkomt, dan wordt er niet over gepraat door hem dan.
Hij vind in ieder geval dat het aan mij ligt en zegt aan te wandelen omdat hij rust wil en dat soort dingen.
Dat ik intussen het idee krijg dat ik van het een op het andere moment aan de kant kan worden gezet door hem, dat snapt hij niet schijnbaar.
Hij heeft, met zijn appartement achter de hand, eigenlijk een soort reserve thuis en kan zich veroorloven om gewoon te gaan. Terwijl ik mijn huis deel en hij dus weldegelijk een deel van mijn leven is.
Verder is hij nogal heel erg close met zijn familie, met name zijn vader en moeder en zussen. Als er iets is, dan weten ma en pa het meteen al. hij gaat blijkbaar alles daar bepraten. Hij is 48 en voorheen 30 jaar getrouwd geweest, dus ik vind het wel een beetje erg onzelfstandig om alles met ouders te gaan bepraten.
Ik verwacht dat hij ons prive binnenhuis houdt en dus met mij erover praat. Maar helaas, dat lukt niet zo geweldig goed, want dan loopt hij juist weg.
Het maakt mij erg onzeker. Ik begin me zelfs af te vragen of ik wel samen met hem op vakantie moet gaan. Stel hij wandeld aan en laat me zonder vervoer in een vreemd land achter. Ik kom dan natuurlijk wel weer thuis, maar het vertrouwen van mijn kant naar hem, wordt erg wankel door dit gedrag.
Heeft iemand hier een mening over, of heeft iemand ervaring met hetzelfde probleem in een relatie?
Mijn vriend, die al bijna 2 jaar bij mij inwoont, maar nog wel zelf een eigen appartement heeft, heeft een vervelende gewoonte. Ondanks dat hij samen met mij plannen heeft om samen iets te kopen of huren om daar te wonen, vindt hij het normaal om als er een probleem is tussen ons, wat hem blijkbaar niet aanstaat, gewoon aan te stappen.
Dat kan varieren van kwaad wegwandelen en later gewoon terug komen (kan half uur zijn maar ook uren later)
Of gewoon z'n spullen pakken en naar zijn appartement vertrekken.
Erover praten lijkt niet te werken.
Als ik zelf niet de eerste stap zet, dan denk ik dat hij er helemaal niet op terugkomt. Dus als hij pakt en gaat, moet ik contact opnemen en vragen hoe en wat en of hij van plan is weg te blijven. Of als hij wel terugkomt, dan wordt er niet over gepraat door hem dan.
Hij vind in ieder geval dat het aan mij ligt en zegt aan te wandelen omdat hij rust wil en dat soort dingen.
Dat ik intussen het idee krijg dat ik van het een op het andere moment aan de kant kan worden gezet door hem, dat snapt hij niet schijnbaar.
Hij heeft, met zijn appartement achter de hand, eigenlijk een soort reserve thuis en kan zich veroorloven om gewoon te gaan. Terwijl ik mijn huis deel en hij dus weldegelijk een deel van mijn leven is.
Verder is hij nogal heel erg close met zijn familie, met name zijn vader en moeder en zussen. Als er iets is, dan weten ma en pa het meteen al. hij gaat blijkbaar alles daar bepraten. Hij is 48 en voorheen 30 jaar getrouwd geweest, dus ik vind het wel een beetje erg onzelfstandig om alles met ouders te gaan bepraten.
Ik verwacht dat hij ons prive binnenhuis houdt en dus met mij erover praat. Maar helaas, dat lukt niet zo geweldig goed, want dan loopt hij juist weg.
Het maakt mij erg onzeker. Ik begin me zelfs af te vragen of ik wel samen met hem op vakantie moet gaan. Stel hij wandeld aan en laat me zonder vervoer in een vreemd land achter. Ik kom dan natuurlijk wel weer thuis, maar het vertrouwen van mijn kant naar hem, wordt erg wankel door dit gedrag.
Heeft iemand hier een mening over, of heeft iemand ervaring met hetzelfde probleem in een relatie?
maandag 8 oktober 2007 om 13:05
o makkelijk kosthuis heeft die man, bevalt t niet dan loop je gewoon weg, en je wordt weer gevraagd terug te komen ook, zonder verantwoording af te hoeven leggen,ofwel niet praten.
maar ja of wij hier een mening over hebben, en of jij je daar iets van aan moet trekken....
misschien eens n keer vastbinden en een gesprek aangaan, en dan niet alleen/vooral wat hij wilt, maar ook wat jij wilt
en ja als voorzorg zou ik toch maar op vakantie de (reserve)autosleutels in jouw bezit houden, als hij dan aanwandelt (ben je brabants?;)) , kun jij tenminste nog op huis aanrijden
maar ja of wij hier een mening over hebben, en of jij je daar iets van aan moet trekken....
misschien eens n keer vastbinden en een gesprek aangaan, en dan niet alleen/vooral wat hij wilt, maar ook wat jij wilt
en ja als voorzorg zou ik toch maar op vakantie de (reserve)autosleutels in jouw bezit houden, als hij dan aanwandelt (ben je brabants?;)) , kun jij tenminste nog op huis aanrijden
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 8 oktober 2007 om 13:32
Wow...weglopen bij een meningsverschil is niet de juiste manier van reageren maar misschien kan hij wel niet anders? Als hij al zijn hele leven zo reageerd is het moeilijk anders te reageren. Heb je hem wel eens gevraagd hoe hij binnen zijn huwelijk op dergelijke situaties reageerde?
Maar misschien moet hij wel de rust hebben om zichzelf te leren kennen...je zegt dat hij nu 2 jaar bij je inwoont en daarvoor 30 jaar getrouwd was, dan is hij op zijn 16e getrouwd dus, denk ik, vanuit huis, 16 tot 46 getrouwd en nu met jou. Hij heeft dus niet, of niet lang, op zichzelf gewoont, misschien wel een goed idee om dat te doen, te lat-ten tot jullie beide weten wat werkt en dat uit te proberen,
Misschien dat je afspraken kan maken dat hij niet wegloopt maar op de bank gaat zitten met je de volgende keer dat het voorkomt zodat jullie erover kunnen praten. Kijken hoe dat gaat.
Succes ermee!
Maar misschien moet hij wel de rust hebben om zichzelf te leren kennen...je zegt dat hij nu 2 jaar bij je inwoont en daarvoor 30 jaar getrouwd was, dan is hij op zijn 16e getrouwd dus, denk ik, vanuit huis, 16 tot 46 getrouwd en nu met jou. Hij heeft dus niet, of niet lang, op zichzelf gewoont, misschien wel een goed idee om dat te doen, te lat-ten tot jullie beide weten wat werkt en dat uit te proberen,
Misschien dat je afspraken kan maken dat hij niet wegloopt maar op de bank gaat zitten met je de volgende keer dat het voorkomt zodat jullie erover kunnen praten. Kijken hoe dat gaat.
Succes ermee!
maandag 8 oktober 2007 om 13:39
Ja dat laatste vraag ik me ook af; waarom dan gaan samenwonen? Waarom heeft hij zn apt nog aangehouden daaarna? Al 2jaar inmiddels.
Eerlijk gezegd vind ik dat hij daarmee wel aangeeft het samenwonen niet serieus te nemen of erg te zien zitten.
Waarom vraag je hem telkens terug als ie weer naar huis is gegaan? Misschien moet je bij de volgende gelegenheid eens niets doen en (eventueel ogenschijnlijk) verder gaan met je leven.
Persoonlijk zou ik meer geneigd zijn de rest van zn spullen na te laten bezorgen.
Dat hij jullie problemen wel met zn hele familie kan bepraten, maar niet met jou, vindt ik niet erg bemoedigend. Krijgt hij daar ook nog zinvolle feedback of krijgt hij vooral gelijk?
Eerlijk gezegd vind ik dat hij daarmee wel aangeeft het samenwonen niet serieus te nemen of erg te zien zitten.
Waarom vraag je hem telkens terug als ie weer naar huis is gegaan? Misschien moet je bij de volgende gelegenheid eens niets doen en (eventueel ogenschijnlijk) verder gaan met je leven.
Persoonlijk zou ik meer geneigd zijn de rest van zn spullen na te laten bezorgen.
Dat hij jullie problemen wel met zn hele familie kan bepraten, maar niet met jou, vindt ik niet erg bemoedigend. Krijgt hij daar ook nog zinvolle feedback of krijgt hij vooral gelijk?
maandag 8 oktober 2007 om 14:21
30 jaar getrouwd is niet helemaal juist. hij heeft vanaf zijn 15e verkering gehad en is met 19 getrouwd met deze vrouw. was een jaar gescheiden toen ik hem leerde kennen. Dus de periode met vorige vrouw is ongeveer 30 jaar.
Dat appartement zou hij allang hebben opgezegd, maar toen kwam zijn zoon zonder woonruimte en die zit er nu in, al meer dan een jaar. Maar wel op zijn naam.
En latten hebben we ook gedaan, ongeveer een half jaar.
Hij is eigenlijk blijven hangen hier, inplaats van weer naar huis te gaan. En zo is het nu 2 jaar dat hij hier woont. Dat is in het begin vanzelfsprekend gegaan, maar na een aantal maanden wel besproken hoe nu verder. Want ik ben geen hotel. alles van mij delen en bij hem niet, is niet erg eerlijk.
Toen zoon in appartement kwam, was het eigenlijk niet meer mogelijk ook van zijn kant te delen. Dus ik voel me wel gebruikt als hij nu dat appartement gebruikt alsof hij hier een leuk hotel had, maar vrijblijvend.
Wat er met zijn moeder en vader besproken wordt over het probleem weet ik niet. Ik hoor alleen als ik er ook eens ben, dat ze allang wisten dat er iets is voorgevallen. Of hij zit bij hun als ik bel of zo.
Verder krijg ik niets te horen over wat er gezegd wordt, maar omdat hij altijd vindt dat het aan mij ligt, zal het waarschijnlijk niet zo zijn dat men hem erop aankijkt. Hij zegt wel dat hij de dingen daar bespreekt, als ik ernaar vraag. Maar verder wordt ik er niet wijzer van.
Dus de situatatie met de schoonfamilie wordt er niet leuker op voor mij.
Ik weet namelijk nooit wat er over mij gezegd is door hem en hun, als ik er niet bij ben.
Dat appartement zou hij allang hebben opgezegd, maar toen kwam zijn zoon zonder woonruimte en die zit er nu in, al meer dan een jaar. Maar wel op zijn naam.
En latten hebben we ook gedaan, ongeveer een half jaar.
Hij is eigenlijk blijven hangen hier, inplaats van weer naar huis te gaan. En zo is het nu 2 jaar dat hij hier woont. Dat is in het begin vanzelfsprekend gegaan, maar na een aantal maanden wel besproken hoe nu verder. Want ik ben geen hotel. alles van mij delen en bij hem niet, is niet erg eerlijk.
Toen zoon in appartement kwam, was het eigenlijk niet meer mogelijk ook van zijn kant te delen. Dus ik voel me wel gebruikt als hij nu dat appartement gebruikt alsof hij hier een leuk hotel had, maar vrijblijvend.
Wat er met zijn moeder en vader besproken wordt over het probleem weet ik niet. Ik hoor alleen als ik er ook eens ben, dat ze allang wisten dat er iets is voorgevallen. Of hij zit bij hun als ik bel of zo.
Verder krijg ik niets te horen over wat er gezegd wordt, maar omdat hij altijd vindt dat het aan mij ligt, zal het waarschijnlijk niet zo zijn dat men hem erop aankijkt. Hij zegt wel dat hij de dingen daar bespreekt, als ik ernaar vraag. Maar verder wordt ik er niet wijzer van.
Dus de situatatie met de schoonfamilie wordt er niet leuker op voor mij.
Ik weet namelijk nooit wat er over mij gezegd is door hem en hun, als ik er niet bij ben.
maandag 8 oktober 2007 om 14:58
Ik vind het nogal zwak, zeker van een volwassen vent, om weg te lopen tijdens een discussie. Je geeft hiermee onbewust aan dat je fout zit.
misschien is het een idee om hier rustig met hem over te praten, op een moment dat jullie geen ruzie hebben. Leg hem uit dat het je stoort, en vraag aan hem waarom hij dat doet.
Suc6
misschien is het een idee om hier rustig met hem over te praten, op een moment dat jullie geen ruzie hebben. Leg hem uit dat het je stoort, en vraag aan hem waarom hij dat doet.
Suc6
maandag 8 oktober 2007 om 15:15
Ik zal dat gaan vragen, als het een keertje uitkomt om te praten.
Maar dat bepraten met pa en ma zit me wel dwars. Ik heb het idee dat alles wat ik zeg straks weer bepraat wordt daar.
Zo heb ik geen enkel prive met mijn relatie, als alles meteen ook de ouders en zussen aangaat.
Zelf bepraat ik weinig met mijn familie. Ik heb een eigen leven en los dingen liever op in de omgeving waar ze thuis horen
Is dat nu zo raar van mij, dat ik vind dat zijn ouders er niets mee te maken hebben als we prive problemen hebben? En dat het nog tijd genoeg is om ze in te lichten als we er dan echt helemaal niet meer uit komen, in plaats van bij elk dingetje meteen alles daar neer te leggen?
Maar dat bepraten met pa en ma zit me wel dwars. Ik heb het idee dat alles wat ik zeg straks weer bepraat wordt daar.
Zo heb ik geen enkel prive met mijn relatie, als alles meteen ook de ouders en zussen aangaat.
Zelf bepraat ik weinig met mijn familie. Ik heb een eigen leven en los dingen liever op in de omgeving waar ze thuis horen
Is dat nu zo raar van mij, dat ik vind dat zijn ouders er niets mee te maken hebben als we prive problemen hebben? En dat het nog tijd genoeg is om ze in te lichten als we er dan echt helemaal niet meer uit komen, in plaats van bij elk dingetje meteen alles daar neer te leggen?
maandag 8 oktober 2007 om 15:57
Een volwassen (althans .. meerderjarige) man van ver in de veertig die niet normaal kan overleggen met zijn partner en wel ijullie sores bespreekt met zijn ouders ? Dit klinkt als heel slecht nieuws, als een man die nooit is losgekomen van zijn ouders (met name van zijn moeder ?).
Zulke mannen worden ook niet meer volwassen en een volwassen relatie opbouwen met zo'n man .... ik wens je veel wijsheid en sterkte !!
Zulke mannen worden ook niet meer volwassen en een volwassen relatie opbouwen met zo'n man .... ik wens je veel wijsheid en sterkte !!
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
maandag 8 oktober 2007 om 15:58
maandag 8 oktober 2007 om 16:10
Nee, ik vind dat niet raar; sterker nog, ik vind het absoluut uit den boze. Privacy is voor mij één van de pijlers van de relatie; zodat je daar jezelf kunt zijn (ook met je kleine, bange, slechte kantjes).
Verder vind ik dat, zodra problemen met de buitenwereld worden besproken, ze meteen een extra lading krijgen; groter/erger worden gemaakt.
Verder lijkt het me nogal ongelijkwaardig, vooral als de buitenstaanders kritiekloos op de hand van de klager zijn. Je krijgt dan meteen zo'n sfeer van: allen tegen één.
maandag 8 oktober 2007 om 16:32
Ik neem toch aan dat je vriend wel financieel bijdraagt aan jullie samenwonen?
Verder zou ik eens uittesten wat er gebeurd als jij na zijn weg wandelen niet als eerste contact opneemt. Laat hem in zijn sop gaarkoken.
En een goed gesprek op een moment waarop er geen ruzie is over zijn wegwandlen, zijn gesprekken met zijn ouders en bv jouw gevoel over niet op vakantie durven gaan, lijkt me een heel goed idee. soms helpt het ook om zo'n gesprek te voeren op algemeen terrein, dus bv ergens in een klein en rustig cafeetje of zo.
Ik zou enorm pissig zijn als mijn vriend onze ruzies met zijn ouders bespreekt.
Verder zou ik eens uittesten wat er gebeurd als jij na zijn weg wandelen niet als eerste contact opneemt. Laat hem in zijn sop gaarkoken.
En een goed gesprek op een moment waarop er geen ruzie is over zijn wegwandlen, zijn gesprekken met zijn ouders en bv jouw gevoel over niet op vakantie durven gaan, lijkt me een heel goed idee. soms helpt het ook om zo'n gesprek te voeren op algemeen terrein, dus bv ergens in een klein en rustig cafeetje of zo.
Ik zou enorm pissig zijn als mijn vriend onze ruzies met zijn ouders bespreekt.
