Relaties
alle pijlers
Mee met vriend naar bruiloft of niet?
donderdag 8 november 2007 om 08:27
Wie o wie heeft goede raad?
Ik zit in de volgende situatie: ik (29 jr) ben ruim een jaar samen met mijn vriend (32 jr). Ik ben niet gemakkelijk, maar hij heeft veel geduld met me. In het begin had ik af en toe jaloerse trekjes, maar ik probeerde dat weg te stoppen. En dat ging vrij goed. We hebben een echte klik, veel lol samen, kunnen goed praten, lachen, huilen, ons zelf zijn.. De laatste tijd (sinds een paar weken) zit ik echter niet lekker in mijn vel. Dit komt door lichamelijke klachten, maar ook door drie keer overlijden in de naaste omgeving in 1,5 maand tijd (oma, nichtje van 16 jr, een goede vriend van vriend). Mijn ''oude ik'', de moeilijke ik en de jaloerse ik zijn weer volop naar boven gekomen. Ik heb een tijdje therapie gehad, maar besloot vorige week dat ik opnieuw in therapie zou gaan. Gisteren ben ik daar geweest en zij heeft me een goede en realistische spiegel voorgehouden. En helpt me nu, stapje voor stapje, te veranderen (gedragstherapie). Dat gaat langzaam, zwemmen leer je tenslotte ook niet meteen midden op zee. Over 1,5 week heb ik weer een afspraak. Vriend was overigens mee naar therapie.
Vriend heeft een aantal exen, met wie hij af en toe nog eens contact heeft (2x per jaar bellen/mailen, heel soms eens afspreken en bijpraten). Hier zit totaal geen bijbedoeling bij en verstandelijk gezien WEET ik dat ook. Ik voel me alleen lelijk(er), dom(mer) enz. GEVOEL is nu echter de baas en dat wil ik niet meer! Daarom ook de stap om opnieuw in therapie te gaan.
Nu hebben we echter wel over 2,5 week de situatie dat een vriend van vriend gaat trouwen (ik heb deze mensen nog nooit gezien). Zijn ex komt dan ook. Ik heb niks tegen haar persoonlijk en ik WEET ook dat het vriend niets meer doet, maar vanaf het moment dat ik het hoorde zat mijn keel dicht geknepen. Ik hoop dat er een dag komt dat ik mezelf gewoon goed voel en dat het me niks doet om zijn ex te ontmoeten. Maar zo ver ben ik nu nog niet. Ik ben nu TE onzeker. Ben tenslotte pas gisteren weer in therapie gegaan. Vriend vindt het niet erg als ik niet mee ga (heeft hij al gezegd voordat ik wist dat ex kwam, aangezien ik niemand ken op die bruiloft). Ik wilde wel mee, maar vraag me af of het nu wel verstandig is. Ik ben waarschijnlijk nog niet zo sterk dat ik er goed mee kan om gaan (zal waarschijnlijk mijzelf nog gaan vergelijken met ex) en ik zit nu totaal niet lekker in mijn vel.. Is het dan wel verstandig om zo'n situatie op te zoeken? Kan ik niet nu beter voor mezelf kiezen en de bruiloft aan me voorbij laten gaan? Of moet ik mezelf er over heen zetten en het toch proberen?
Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk is.
Hoop op jullie reacties.
Ik zit in de volgende situatie: ik (29 jr) ben ruim een jaar samen met mijn vriend (32 jr). Ik ben niet gemakkelijk, maar hij heeft veel geduld met me. In het begin had ik af en toe jaloerse trekjes, maar ik probeerde dat weg te stoppen. En dat ging vrij goed. We hebben een echte klik, veel lol samen, kunnen goed praten, lachen, huilen, ons zelf zijn.. De laatste tijd (sinds een paar weken) zit ik echter niet lekker in mijn vel. Dit komt door lichamelijke klachten, maar ook door drie keer overlijden in de naaste omgeving in 1,5 maand tijd (oma, nichtje van 16 jr, een goede vriend van vriend). Mijn ''oude ik'', de moeilijke ik en de jaloerse ik zijn weer volop naar boven gekomen. Ik heb een tijdje therapie gehad, maar besloot vorige week dat ik opnieuw in therapie zou gaan. Gisteren ben ik daar geweest en zij heeft me een goede en realistische spiegel voorgehouden. En helpt me nu, stapje voor stapje, te veranderen (gedragstherapie). Dat gaat langzaam, zwemmen leer je tenslotte ook niet meteen midden op zee. Over 1,5 week heb ik weer een afspraak. Vriend was overigens mee naar therapie.
Vriend heeft een aantal exen, met wie hij af en toe nog eens contact heeft (2x per jaar bellen/mailen, heel soms eens afspreken en bijpraten). Hier zit totaal geen bijbedoeling bij en verstandelijk gezien WEET ik dat ook. Ik voel me alleen lelijk(er), dom(mer) enz. GEVOEL is nu echter de baas en dat wil ik niet meer! Daarom ook de stap om opnieuw in therapie te gaan.
Nu hebben we echter wel over 2,5 week de situatie dat een vriend van vriend gaat trouwen (ik heb deze mensen nog nooit gezien). Zijn ex komt dan ook. Ik heb niks tegen haar persoonlijk en ik WEET ook dat het vriend niets meer doet, maar vanaf het moment dat ik het hoorde zat mijn keel dicht geknepen. Ik hoop dat er een dag komt dat ik mezelf gewoon goed voel en dat het me niks doet om zijn ex te ontmoeten. Maar zo ver ben ik nu nog niet. Ik ben nu TE onzeker. Ben tenslotte pas gisteren weer in therapie gegaan. Vriend vindt het niet erg als ik niet mee ga (heeft hij al gezegd voordat ik wist dat ex kwam, aangezien ik niemand ken op die bruiloft). Ik wilde wel mee, maar vraag me af of het nu wel verstandig is. Ik ben waarschijnlijk nog niet zo sterk dat ik er goed mee kan om gaan (zal waarschijnlijk mijzelf nog gaan vergelijken met ex) en ik zit nu totaal niet lekker in mijn vel.. Is het dan wel verstandig om zo'n situatie op te zoeken? Kan ik niet nu beter voor mezelf kiezen en de bruiloft aan me voorbij laten gaan? Of moet ik mezelf er over heen zetten en het toch proberen?
Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk is.
Hoop op jullie reacties.
dinsdag 27 november 2007 om 09:28
dinsdag 27 november 2007 om 09:50
jeetje deesi, ik lees nu pas je verhaal. het doet me denken aan mijn eigen ex, die heeft nu een vriendin die net zo onzeker is. je hebt me aan et denken gezet, ik was niet altijd aardig over haar.( ze keek me dan ook vernietigend aan toen ik mijn ex die ik twee jaar niet gesproken had knuffelde...)
Ik vind je ongeloveijk dapper en een kleine tip die ik wel vaker zeg, als je echt heel erg in paniek bent met je onzekerheid op een onhandig moment , gewoon doen alsof je de stoerste bent adem halen en weer verder!
en je vriend is een engel!
dikke zoen
bees
dinsdag 27 november 2007 om 10:01
Ha Lievebees,
Jij ook hier?![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Ik ben ook wel blij nu dat ik dit heb gedaan. Ik weet nu dat het voor haar echt geen probleem is en mocht ik haar ooit nog tegenkomen (kans is niet groot, maar ja, de wereld is soms klein), dan is dit in ieder geval uit de wereld. Vriend is trots op me dat ik deze stap heb gezet. Het was volgens hem niet nodig (hij kent ex natuurlijk beter), maar hij vond het wel goed dat ik het heb gedaan. Tip zal ik onthouden. Die k** onzekerheid ook af en toe.. 
Ik zou trouwens inderdaad wel de nieuwe vriendin van je ex kunnen zijn, bij wijze van.. Alhoewel het me niet zoveel deed toen ze met elkaar aan het praten waren, maar toen ze tegen mij begon te praten, toen klapte ik dicht..
Jij ook hier?
Ik ben ook wel blij nu dat ik dit heb gedaan. Ik weet nu dat het voor haar echt geen probleem is en mocht ik haar ooit nog tegenkomen (kans is niet groot, maar ja, de wereld is soms klein), dan is dit in ieder geval uit de wereld. Vriend is trots op me dat ik deze stap heb gezet. Het was volgens hem niet nodig (hij kent ex natuurlijk beter), maar hij vond het wel goed dat ik het heb gedaan. Tip zal ik onthouden. Die k** onzekerheid ook af en toe.. Ik zou trouwens inderdaad wel de nieuwe vriendin van je ex kunnen zijn, bij wijze van.. Alhoewel het me niet zoveel deed toen ze met elkaar aan het praten waren, maar toen ze tegen mij begon te praten, toen klapte ik dicht..
dinsdag 27 november 2007 om 19:20
Je mag zeker wel helemaal trots op jezelf zijn! Als ik het zo hoor vind je zelf eigenlijk ook wel dat je 99% van de tijd het gewoon enorm goed gedaan hebt en baal je van die ene % die even wat minder lekker liep. Joh, je hebt het echt geweldig gedaan hoor!
En ik vind het heel netjes en dapper van je dat je die e-mail nog gestuurd hebt. Zo kun je het namelijk ook voor jezelf even afsluiten dat je vond dat je je toen niet netjes gedragen hebt (al valt dat ook wel weer mee hoor!). En die ex van hem reageert ook erg lief en begripvol naar jou toe wat alleen maar prettig is. Je dus vooral niet meer druk over maken, want niets aan de hand. En je hebt een enorme stap vooruit gemaakt hiermee hoor. Terecht dat je vriend trots is op je, nu jijzelf nog
En ik vind het heel netjes en dapper van je dat je die e-mail nog gestuurd hebt. Zo kun je het namelijk ook voor jezelf even afsluiten dat je vond dat je je toen niet netjes gedragen hebt (al valt dat ook wel weer mee hoor!). En die ex van hem reageert ook erg lief en begripvol naar jou toe wat alleen maar prettig is. Je dus vooral niet meer druk over maken, want niets aan de hand. En je hebt een enorme stap vooruit gemaakt hiermee hoor. Terecht dat je vriend trots is op je, nu jijzelf nog
dinsdag 27 november 2007 om 19:48
Ja, ik ga het proberen, om toch trots op mezelf te zijn. Dit is ook wel typisch Deesi hoor, 99% gaat goed, slechts 1% gaat fout, maar de focus komt dan te liggen op wat fout ging. Wat goed ging vergeet ik dan ook 'spontaan'. De lat ligt vaak nogal hoog voor mezelf.
Ex heeft inderdaad erg begripvol gereageerd (ben blij dat ze uberhaupt heeft gereageerd) en nu moet ik het dan echt gaan afsluiten. Ik zal proberen te kijken naar het geen dat wel goed is gegaan en over wat fout is gegaan zal ik maar niet te lang nadenken (of denken dat de intentie wel goed was).
Iedereen heel erg bedankt voor de reacties en het medeleven!!
Ex heeft inderdaad erg begripvol gereageerd (ben blij dat ze uberhaupt heeft gereageerd) en nu moet ik het dan echt gaan afsluiten. Ik zal proberen te kijken naar het geen dat wel goed is gegaan en over wat fout is gegaan zal ik maar niet te lang nadenken (of denken dat de intentie wel goed was).
Iedereen heel erg bedankt voor de reacties en het medeleven!!
dinsdag 27 november 2007 om 20:49
Ik ken de gedachtengang wel hoor, klinkt me erg perfectionistisch in de oren (en dat ben ik zelf helaas ook, want ik vind het met regelmaat erg lastig omdat ik me met het kleinste ding om de oren kan slaan!).
Iemand heeft me ooit eens gezegd ivm mijn onzekerheid op mijn werk: "als jij 70% ergens zeker van bent voor jezelf, dan mag je er gerust van uitgaan dat het zo is, want dan klopt het vrijwel altijd.". Voor mij toch met regelmaat een geheugensteuntje op momenten dat ik me onzeker voel en het kan me soms helpen om die onzekerheid weg te duwen en er gewoon voor te gaan (wat het ook is). Want het klopt ook wel: waar ik bijvoorbeeld voor die 70% zeker ben, zal de gemiddelde mens bij 70% zekerheid er gewoon al vanuit gaan dat het klopt of in ieder geval er niet onzeker over zijn terwijl ik dat wel ben. Ze beseffen niet eens dat er sprake is van 70% zekerheid, terwijl ik doorgaans als ik wil er best wel een percentage op kan plakken hoe zeker ik ben.
Door in ieder geval ervoor te gaan als ik me 70% zeker voel, helpt het me wel bij toekomstige onzekerheden en geeft het me meer zelfvertrouwen. En tja, die enkele keer dat het dan toch de andere kant op gaat... dan probeer ik het maar heel snel te vergeten
Iemand heeft me ooit eens gezegd ivm mijn onzekerheid op mijn werk: "als jij 70% ergens zeker van bent voor jezelf, dan mag je er gerust van uitgaan dat het zo is, want dan klopt het vrijwel altijd.". Voor mij toch met regelmaat een geheugensteuntje op momenten dat ik me onzeker voel en het kan me soms helpen om die onzekerheid weg te duwen en er gewoon voor te gaan (wat het ook is). Want het klopt ook wel: waar ik bijvoorbeeld voor die 70% zeker ben, zal de gemiddelde mens bij 70% zekerheid er gewoon al vanuit gaan dat het klopt of in ieder geval er niet onzeker over zijn terwijl ik dat wel ben. Ze beseffen niet eens dat er sprake is van 70% zekerheid, terwijl ik doorgaans als ik wil er best wel een percentage op kan plakken hoe zeker ik ben.
Door in ieder geval ervoor te gaan als ik me 70% zeker voel, helpt het me wel bij toekomstige onzekerheden en geeft het me meer zelfvertrouwen. En tja, die enkele keer dat het dan toch de andere kant op gaat... dan probeer ik het maar heel snel te vergeten
dinsdag 27 november 2007 om 21:04
dat van die net doen alsof heb ik zelf heel vaak gebruikt. ik heb vele idiote en uitdagende dingen gedaan en iedere keer als ik met knikkende knien de uitdaging voor het eerst deed dan dacht ik bij mezelf ik ben gewoon de allerbeste ...... en dat zal ik even proffesioneel gaan demonstreren. weg paniek...hi hi
woensdag 28 november 2007 om 09:34
Het ergste van dat perfectionistische gedrag is nog dat jij er ZELF last van hebt en dat een ander het 9 van de 10 keer niet zo ervaart als dat je het zelf doet. Jullie tips en ervaringen zal ik ook eens proberen toe te passen. Het is af en toe zo hinderlijk en wat lijkt het me heerlijk om ook eens tevreden te zijn met mezelf. Voorbeeldje: in mijn vakgebied is er een bepaald examen met een slagingskans van 31% (landelijk). Het diploma is wel waardevol in mijn branche en heb collega's om me heen 3, 4, 5 enz. keer examen zien doen. Ik haal het in één keer. In plaats van trots te zijn, kijk ik alleen naar het cijfer en zeg vervolgens: ik had maar een 6 (eindcijfer). Een ander zou denken: maakt niet uit, geslaagd is geslaagd en heel goed dat ik het in één keer heb gehaald. Ik haal het 'negatieve' (of in mijn ogen negatieve) naar voren. In een relatie is het ook wel eens lastig als je alles goed wilt doen. Vriend probeert me vaak voor ogen te houden dat ik ook een mens ben die ook fouten MAG maken.
woensdag 28 november 2007 om 10:10
Deesi, ik zal je gelijk maar even wakker schudden: jij bent echt niet perfect hoor! Maar ik zal je er wel even bij zeggen dat dat ook helemaal niet hoeft!
Soms kom ik wel eens mensen tegen die in mijn ogen aardig aan perfectie voldoen, maar eigenlijk krijg ik daar alleen maar de kriebels van. Ik vind mensen vaak veel leuker waar ik me aan kan identificeren! Mensen die net als ik eens een onvoldoende halen, of mensen die ook eens een bad hair day hebben, mensen die ook eens teveel gezopen hebben en de wc vol kotsen, of mensen die ook eens een keer een ontzettende flater maken bij hun baas. Het maakt iemand menselijk en bovenal uniek!
Ik hou geen haar meer van mijn vriend als hij een 6 of een 8 voor zijn examen haalt. Ik zou het hem alleen gunnen, omdat ik van hem hou, meer niet.
En denk eens bij jezelf na: vind jij iemand een leuker en beter mens omdat die gene richting perfectie neigt? Ga jij tegen iemand opkijken? Ga jij daardoor meer gevoelens voor iemand krijgen?
Welnee joh... mensen zijn gewoon leuk zoals ze zijn. Jij kunt je wel heel druk over jezelf gaan maken, maar misschien vond die ex het alleen maar leuk om te zien dat haar ex weer gelukkig was met iemand anders, en heeft ze verder geen seconde bij je stil gestaan.
Soms kom ik wel eens mensen tegen die in mijn ogen aardig aan perfectie voldoen, maar eigenlijk krijg ik daar alleen maar de kriebels van. Ik vind mensen vaak veel leuker waar ik me aan kan identificeren! Mensen die net als ik eens een onvoldoende halen, of mensen die ook eens een bad hair day hebben, mensen die ook eens teveel gezopen hebben en de wc vol kotsen, of mensen die ook eens een keer een ontzettende flater maken bij hun baas. Het maakt iemand menselijk en bovenal uniek!
Ik hou geen haar meer van mijn vriend als hij een 6 of een 8 voor zijn examen haalt. Ik zou het hem alleen gunnen, omdat ik van hem hou, meer niet.
En denk eens bij jezelf na: vind jij iemand een leuker en beter mens omdat die gene richting perfectie neigt? Ga jij tegen iemand opkijken? Ga jij daardoor meer gevoelens voor iemand krijgen?
Welnee joh... mensen zijn gewoon leuk zoals ze zijn. Jij kunt je wel heel druk over jezelf gaan maken, maar misschien vond die ex het alleen maar leuk om te zien dat haar ex weer gelukkig was met iemand anders, en heeft ze verder geen seconde bij je stil gestaan.
woensdag 28 november 2007 om 10:32
Nee, ik weet niet zo goed waarom ik precies zo streng ben. En waar het vandaan komt.. Geen idee.. Ik weet alleen wel dat het mijn leven af en toe veel te veel beheerst! Ik zou vaak graag iets relaxter met dingen om willen gaan.
En nee, ik vind iemand niet leuker als diegene neigt naar 'perfect'. Je hebt gelijk, flaters en onvoldoendes (enz) maken iemand meer tot mens. Het stomme is alleen dat ik voor een ander die lat nooit zo hoog zal leggen. Dan ben ik veel milder en meer realistisch. Ik meet eigenlijk met twee maten, de menselijke voor mijn omgeving en de extreem hoge voor mijzelf. De lat ligt eigenlijk zo hoog dat ik er nooit bij kan en als gevolg daarvan dus nooit een keertje tevreden over mezelf kan zijn.
En nee, ik vind iemand niet leuker als diegene neigt naar 'perfect'. Je hebt gelijk, flaters en onvoldoendes (enz) maken iemand meer tot mens. Het stomme is alleen dat ik voor een ander die lat nooit zo hoog zal leggen. Dan ben ik veel milder en meer realistisch. Ik meet eigenlijk met twee maten, de menselijke voor mijn omgeving en de extreem hoge voor mijzelf. De lat ligt eigenlijk zo hoog dat ik er nooit bij kan en als gevolg daarvan dus nooit een keertje tevreden over mezelf kan zijn.
woensdag 28 november 2007 om 11:02
woensdag 28 november 2007 om 13:36
Ik herken het Deesi. Het is nu stukken minder maar ben ook heel lang heel streng voor mijzelf geweest en heel mild voor anderen. Waar het bij mij uit voortkwam was dat ik voelde dat elk minuscuul stukje ruimte wat ik innam al gauw veel teveel was en dat ik het echt moest rechtvaardigen, oftewel altijd vreselijk mijn best doen om me maar gemiddeld te kunnen voelen. Enorm minderwaardigheidscomplex dus. Misschien herken je dit, misschien heeft het bij jou een andere reden. Maar dacht, ik schrijf het toch even op voor het geval je er iets aan hebt.
woensdag 28 november 2007 om 14:09
Een minderwaardigheidscomplex is het ook hoor (zit daar oa voor in (gedrags)therapie. Voel me zelf ook snel te veel en zie de 'meerwaarde' van mijzelf of mijn aanwezigheid niet altijd. Probeer hier wel heel hard aan te werken (met hulp van therapeute), maar merk nu (vooral de laatste tijd) dat het echt een lange weg is met veeeeeel vallen en elke keer weer opstaan.
woensdag 28 november 2007 om 20:34
Probeer ook geen stappen van 1 km breed te nemen in 1 keer, zeg maar.
Besef dat verandering niet ineens komt en dat het een kwestie is van steeds weer een klein stapje vooruit zetten. En veel van die kleine stapjes bij elkaar opgesteld blijken dan achteraf die ene grote stap te zijn! Maar waar die ene grote stap gewoon te ver is in één keer, zijn die kleinere stapjes veel behapbaarder en heb je steeds weer een klein succesje.
Probeer ook af en toe als je iets kleins goed aangepakt hebt of iets leuks/liefs gedaan hebt, jezelf daarvoor te prijzen. Probeer heel bewust te zijn van de dingen die je wel goed doet, en in het begin zul je misschien gewoon heel bewust na moeten denken wat je nou voor goede dingen op een dag gedaan hebt, terwijl je daarna al nadat je het gedaan hebt merkt van "hey, dit heb ik goed gedaan!".
Het is ook goed dat je in therapie zit om je hierbij te begeleiden. En onthoud vooral goed: kleine stapjes werkt het beste!
Besef dat verandering niet ineens komt en dat het een kwestie is van steeds weer een klein stapje vooruit zetten. En veel van die kleine stapjes bij elkaar opgesteld blijken dan achteraf die ene grote stap te zijn! Maar waar die ene grote stap gewoon te ver is in één keer, zijn die kleinere stapjes veel behapbaarder en heb je steeds weer een klein succesje.
Probeer ook af en toe als je iets kleins goed aangepakt hebt of iets leuks/liefs gedaan hebt, jezelf daarvoor te prijzen. Probeer heel bewust te zijn van de dingen die je wel goed doet, en in het begin zul je misschien gewoon heel bewust na moeten denken wat je nou voor goede dingen op een dag gedaan hebt, terwijl je daarna al nadat je het gedaan hebt merkt van "hey, dit heb ik goed gedaan!".
Het is ook goed dat je in therapie zit om je hierbij te begeleiden. En onthoud vooral goed: kleine stapjes werkt het beste!
donderdag 29 november 2007 om 08:02
Kiks, bedankt voor je tips. Ik ga het zeker proberen. Het scheelt al de helft denk ik als ik probeer mijzelf ook positief te benaderen en te bekijken. Net zoals ik bij mensen probeer uit te gaan van het goede c.q. hun goede bedoelingen, zou ik dat bij mijzelf ook moeten doen.
Heb pas over drie weken weer therapie (therapeute is met vakantie), maar ik blijf intussen aan mezelf werken. Moet het uiteindelijk toch zelf doen..
Bedankt!
Heb pas over drie weken weer therapie (therapeute is met vakantie), maar ik blijf intussen aan mezelf werken. Moet het uiteindelijk toch zelf doen..
Bedankt!
