Relaties
alle pijlers
Mijn vrouw wil relaties met anderen
zondag 20 januari 2008 om 18:02
Mijn vrouw, aantrekkelijke dertigster, heeft aangegeven dat ze er tijdens onze relatie van 15 jaar en 2 kinderen is achter gekomen dat de rol van echtgenoot en moeder niet " haar ding" is en niet gelukkig is of denkt te kunnen worden in de huidige situatie. Ze wil vrijheid, spanning, anderen ontmoeten, al dan niet voor sex, en heeft het gevoel dat ze deze zaken heeft laten schieten door vroeg te trouwen. In haar ideale wereld kan dit allemaal inclusief een goed contact, al dan niet met sex, met mij. In voorgaande jaren heb ik duidelijk aangegeven dat ik haar niet wil delen maar ik zie ook dat zij niet gelukkig is en het spijt haar enorm dat deze gevoelens niet bij haar weggaan. Ik hou van haar, we hebben goede sex en ze zegt niks te klagen te hebben met mij als echtgenoot en vader van onze kinderen. Hoe kan zij gelukkig worden? Een scheiding lijkt de simpelste oplossing maar ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ik daarna de deur zal opendoen als ze de kinderen komt ophalen, maar ik geen kop koffie, laat staan sex, zal kunnen geven. De gedachte dat ons gezin uiteenvalt maakt me beroerd. Als iemand vreemdgaat en het stil houdt ondermijn je het vertrouwen, wat als iemand vreemd wil gaan en hier open over is? Zij verwacht de nodige shit over haar heen te krijgen van vrienden, familie etc. als onze relatie eindigt en daar is ze bang voor. Ik hou van haar wat inhoudt dat ik haar gelukkig wil zien, zelfs als dit ten koste gaat van mijn eigen geluk maar maar ik weet niet of ik het emotioneel aan kan om ons gezin bijeen te houden en over te gaan op een vrije relatie. Ik voel me momenteel, natuurlijk, superklote en triest maar ik ben niet boos en kan haar zelfs begrijpen. Wie kan/wil/durft hier iets over te zeggen zodat ik er niet alleen mee hoef te wortselen, snik.
maandag 21 januari 2008 om 18:53
dinsdag 22 januari 2008 om 10:52
quote:eleonora schreef op 21 januari 2008 @ 18:50:
en_nu, ik hoop dat jullie in een later stadium kunnen praten over de gesprekken met anderen, misschien kan ze dan wel lezen wat we hier besproken hebben als jij dat ook wil....
...
Dat mensen niet meer met elkaar om kunnen gaan na een scheiding is dat een principe van je of meer iets waarvan je denkt dat het voor jou zo werkt?
Hoi eleonora,
Ik heb haar gisteravond dit forum laten zien. Ze vond dat ik haar situatie/gevoelens goed verwoordde en denkt dat ik haar begrijp.
Het voelde wat surrealistisch, alsof je samen met een team werkt aan de volgende aflevering van een serie. Jullie reacties geven daar natuurlijk aanleiding voor, sommige geven hoop anderen schrikken af. Ze is er achter gekomen dat ze van mij niet kan verwachten dat ik een knoop doorhak en dat ze zelf een (de) stap moet durfen zetten. Dat ze iets van mij verwachtte had denk ik te maken met het feit dat zij verwacht(te) dat er een vriendschap mogelijk is na een scheiding. Ik weet niet of het een principe is, of zelfbescherming maar dat ik haar begrijp betekent niet dat ik begrip kan opbrengen als zij de stekker eruit trekt, ik ben doodsbang voor een scheiding.
Ze zegt dat ze haar hart moet volgen en dat ze begin vorig jaar weer het gevoel kreeg ongelukkig te zijn. Ze was er ontzettend boos over. Voor mij geeft het woordje "weer" hoop, dat ze dus wel een tijd zonder die gevoelens heeft kunnen leven. 6 jaar geleden zijn we in therapie geweest, dat heeft toen onze relatie gered, zij zegt nu toen niet helemaal open te zijn geweest dat dus niet alles is verwerkt. Ik had bij dezelfde therapeute al een afspraak gemaakt (alleen), ze heeft ingestemd om ook terug te gaan (alleen of samen).
Voor haar hoeft het gras niet groener te zijn maar anders. Ze wil idd vrij zijn, hoeveel is niet concreet te zeggen, iig de wens verliefd te kunnen worden en hieraan te kunnen toegeven. Hopelijk is dit een fase is die over kan gaan, maar alleen zij kan beslissen of die gevoelens de stap waard zijn. Voor mij betekent het momenteel al veel dat ik toegang heb tot haar hart, tot vorige week was dit besloten gebied voor mij, ik wist niet wie ze (momenteel) was, wat ze dacht wat ze deed. Door te praten voel ik me beter bij haar en heb bijvoorbeeld niet meer de negatieve gevoelens bij de msn activiteiten. Ik heb gister met vrienden gesproken, toen ik daarna naar huis ging wilde ik ontzettend graag bij haar zijn, of dat uit angst is weet ik niet, het voelde iig ontzettend lekker (tegen de vlinders aan).
Zo'n uitschieter in gevoel komt dubbel zo hard terug (in fysieke pijn) als je je af en toe realiseert dat het allemaal ook compleet kan verdwijnen.
en_nu, ik hoop dat jullie in een later stadium kunnen praten over de gesprekken met anderen, misschien kan ze dan wel lezen wat we hier besproken hebben als jij dat ook wil....
...
Dat mensen niet meer met elkaar om kunnen gaan na een scheiding is dat een principe van je of meer iets waarvan je denkt dat het voor jou zo werkt?
Hoi eleonora,
Ik heb haar gisteravond dit forum laten zien. Ze vond dat ik haar situatie/gevoelens goed verwoordde en denkt dat ik haar begrijp.
Het voelde wat surrealistisch, alsof je samen met een team werkt aan de volgende aflevering van een serie. Jullie reacties geven daar natuurlijk aanleiding voor, sommige geven hoop anderen schrikken af. Ze is er achter gekomen dat ze van mij niet kan verwachten dat ik een knoop doorhak en dat ze zelf een (de) stap moet durfen zetten. Dat ze iets van mij verwachtte had denk ik te maken met het feit dat zij verwacht(te) dat er een vriendschap mogelijk is na een scheiding. Ik weet niet of het een principe is, of zelfbescherming maar dat ik haar begrijp betekent niet dat ik begrip kan opbrengen als zij de stekker eruit trekt, ik ben doodsbang voor een scheiding.
Ze zegt dat ze haar hart moet volgen en dat ze begin vorig jaar weer het gevoel kreeg ongelukkig te zijn. Ze was er ontzettend boos over. Voor mij geeft het woordje "weer" hoop, dat ze dus wel een tijd zonder die gevoelens heeft kunnen leven. 6 jaar geleden zijn we in therapie geweest, dat heeft toen onze relatie gered, zij zegt nu toen niet helemaal open te zijn geweest dat dus niet alles is verwerkt. Ik had bij dezelfde therapeute al een afspraak gemaakt (alleen), ze heeft ingestemd om ook terug te gaan (alleen of samen).
Voor haar hoeft het gras niet groener te zijn maar anders. Ze wil idd vrij zijn, hoeveel is niet concreet te zeggen, iig de wens verliefd te kunnen worden en hieraan te kunnen toegeven. Hopelijk is dit een fase is die over kan gaan, maar alleen zij kan beslissen of die gevoelens de stap waard zijn. Voor mij betekent het momenteel al veel dat ik toegang heb tot haar hart, tot vorige week was dit besloten gebied voor mij, ik wist niet wie ze (momenteel) was, wat ze dacht wat ze deed. Door te praten voel ik me beter bij haar en heb bijvoorbeeld niet meer de negatieve gevoelens bij de msn activiteiten. Ik heb gister met vrienden gesproken, toen ik daarna naar huis ging wilde ik ontzettend graag bij haar zijn, of dat uit angst is weet ik niet, het voelde iig ontzettend lekker (tegen de vlinders aan).
Zo'n uitschieter in gevoel komt dubbel zo hard terug (in fysieke pijn) als je je af en toe realiseert dat het allemaal ook compleet kan verdwijnen.
dinsdag 22 januari 2008 om 11:02
Elkaar los laten uit liefde.
Is dat mogelijk voor jou?
Binnen bepaalde grenzen uiteraard.
Probeer je eens in te leven en probeer te ontdekken wat er precies speelt bij jou emotioneel gezien.
Welke waarden, normen en overtuigingen houden je tegen en welke versterken je. Welke heb je voor jezelf nog niet getoetst en welke heb je voor waar aangenomen.
Zijn deze werkelijk vast of is het mogelijk om daar iets mee of aan te doen.
Is dat mogelijk voor jou?
Binnen bepaalde grenzen uiteraard.
Probeer je eens in te leven en probeer te ontdekken wat er precies speelt bij jou emotioneel gezien.
Welke waarden, normen en overtuigingen houden je tegen en welke versterken je. Welke heb je voor jezelf nog niet getoetst en welke heb je voor waar aangenomen.
Zijn deze werkelijk vast of is het mogelijk om daar iets mee of aan te doen.
dinsdag 22 januari 2008 om 11:24
quote:en_nu schreef op 22 januari 2008 @ 10:52:
[...]
sch Ik weet niet of het een principe is, of zelfbescherming maar dat ik haar begrijp betekent niet dat ik begrip kan opbrengen als zij de stekker eruit trekt, ik ben doodsbang voor een scheiding.
Dat is normaal, bijna iedereen is doodsbang voor een scheiding. Het is iets waar je geen ervaring mee hebt en je hoort meestal alleen droevige verhalen van mensen die in scheiding liggen, je hoort meestal niet hoe het vervolgens met hen gegaan is.
Ze wil idd vrij zijn, hoeveel is niet concreet te zeggen, iig de wens verliefd te kunnen worden en hieraan te kunnen toegeven.
Heel begrijpelijk. Ze is waarschijnlijk al verliefd en wil daaraan toegeven (seks hebben, en zelfs meer: een relatie) maar wil niet de verantwoordelijkheid voor de scheiding. Als zij jouw toestemming heeft om seks/een relatie te hebben met een ander, hoeft ze zich niet schuldig te voelen. Het gebeurde immers allemaal met jouw instemming. Dat spreekt haar vrij van verantwoordelijkheid, en ze hoeft dan ook geen kritiek te vrezen van familie (en kinderen).
, toen ik daarna naar huis ging wilde ik ontzettend graag bij haar zijn, of dat uit angst is weet ik niet, het voelde iig ontzettend lekker (tegen de vlinders aan).
Op mij komt het heel eenzijdig over, alle gevoelens van liefde lijken van jouw kant te komen. Hoe zit het met haar gevoelens voor jou? Houdt zij nog van jou op een andere manier dan alleen maar vriendschappelijk? Je kunt het haar vragen, maar dan nog ben je niet zeker van een eerlijk antwoord. Daden zeggen hier veel meer dan woorden. Met daden bedoel ik niet 'seks', want dat kun je ook hebben met iemand waarvoor je alleen vriendschap voelt.
Hoe is ze met jou? Straalt ze als ze naar je kijkt? Pakt ze jou nog wel eens hartstochtelijk beet? Zegt ze lieve dingen tegen je, is ze blij dat ze met jou het leven kan delen?
Als dat niet zo is: kun je leven in een huwelijk waarin zij voor jou alleen nog vriendschappelijke gevoelens heeft, en vooral om pragmatische redenen, uit vertrouwdheid, uit angst zich te vergissen, of uit medelijden blijft, maar waarin ze met haar hart bij een ander is? Ik ben bang dat zachte heelmeesters hier ook stinkende wonden zullen maken.
.
[...]
sch Ik weet niet of het een principe is, of zelfbescherming maar dat ik haar begrijp betekent niet dat ik begrip kan opbrengen als zij de stekker eruit trekt, ik ben doodsbang voor een scheiding.
Dat is normaal, bijna iedereen is doodsbang voor een scheiding. Het is iets waar je geen ervaring mee hebt en je hoort meestal alleen droevige verhalen van mensen die in scheiding liggen, je hoort meestal niet hoe het vervolgens met hen gegaan is.
Ze wil idd vrij zijn, hoeveel is niet concreet te zeggen, iig de wens verliefd te kunnen worden en hieraan te kunnen toegeven.
Heel begrijpelijk. Ze is waarschijnlijk al verliefd en wil daaraan toegeven (seks hebben, en zelfs meer: een relatie) maar wil niet de verantwoordelijkheid voor de scheiding. Als zij jouw toestemming heeft om seks/een relatie te hebben met een ander, hoeft ze zich niet schuldig te voelen. Het gebeurde immers allemaal met jouw instemming. Dat spreekt haar vrij van verantwoordelijkheid, en ze hoeft dan ook geen kritiek te vrezen van familie (en kinderen).
, toen ik daarna naar huis ging wilde ik ontzettend graag bij haar zijn, of dat uit angst is weet ik niet, het voelde iig ontzettend lekker (tegen de vlinders aan).
Op mij komt het heel eenzijdig over, alle gevoelens van liefde lijken van jouw kant te komen. Hoe zit het met haar gevoelens voor jou? Houdt zij nog van jou op een andere manier dan alleen maar vriendschappelijk? Je kunt het haar vragen, maar dan nog ben je niet zeker van een eerlijk antwoord. Daden zeggen hier veel meer dan woorden. Met daden bedoel ik niet 'seks', want dat kun je ook hebben met iemand waarvoor je alleen vriendschap voelt.
Hoe is ze met jou? Straalt ze als ze naar je kijkt? Pakt ze jou nog wel eens hartstochtelijk beet? Zegt ze lieve dingen tegen je, is ze blij dat ze met jou het leven kan delen?
Als dat niet zo is: kun je leven in een huwelijk waarin zij voor jou alleen nog vriendschappelijke gevoelens heeft, en vooral om pragmatische redenen, uit vertrouwdheid, uit angst zich te vergissen, of uit medelijden blijft, maar waarin ze met haar hart bij een ander is? Ik ben bang dat zachte heelmeesters hier ook stinkende wonden zullen maken.
.
dinsdag 22 januari 2008 om 12:56
Lieve En_nu,
Ik vind dat Reiger goede dingen zegt. Het zal heel confronterend voor je zijn.
Je schrijft zo lief over je vrouw, zo gevoelig over hoe graag je bij haar wil zijn, dat ontroert me echt. Je schrijft al blij te zijn dat je toegang hebt tot haar hart. Dat snap ik, al lees ik ook verontrustende dingen in je posting.
Even daarvoor schrijf je namelijk dat je vrouw ongelukkig is en dat ze dat al is sinds begin vorig jaar. Dat vind ik behoorlijk lang. Natuurlijk is het dan goed dat jullie weer in therapie gaan en natuurlijk hoop ik dat jullie relatie opnieuw gered wordt maar ik voel door jouw letters heen dat jouw vrouw zich aan het losmaken is. Dat doet ze eigenlijk al vele jaren, bijvoorbeeld door niet helemaal open te zijn geweest toen jullie eerder in therapie waren.
Ze hield dingen achter, uit zelfbehoud en waarschijnlijk ook uit angst om je te verliezen maar En_nu, ik ben bang dat je vrouw straks zover is. Dat ze er klaar voor is om je te verlaten en dat jij eigenlijk min of meer wacht tot zij die stap gaat nemen. Want jij kunt het niet, omdat je bang bent en hoopt op redding. Dat hoop ik voor jou ook, vanzelfsprekend maar ik wil je ook meegeven dat ik voor jou hoop dat jeniet hard gekwetst gaat worden door een afwachtende houding aan te nemen.
Het ziet er nu namelijk een beetje naar uit - voor mij, als buitenstaander - dat jouw vrouw gaat bedenken hoe vrij ze wil zijn en daar naar gaat leven en jij gaat bekijken in hoeverre jij daarin mee kunt gaan. Een valkuil daarbij is het verleggen van emotionele en normgrenzen. Hou dat goed in de gaten.
Goed dat je haar hebt laten lezen hier, het was in ieder geval weer een aanleiding tot een openhartig gesprek als ik het goed begrijp.
Ik vind dat Reiger goede dingen zegt. Het zal heel confronterend voor je zijn.
Je schrijft zo lief over je vrouw, zo gevoelig over hoe graag je bij haar wil zijn, dat ontroert me echt. Je schrijft al blij te zijn dat je toegang hebt tot haar hart. Dat snap ik, al lees ik ook verontrustende dingen in je posting.
Even daarvoor schrijf je namelijk dat je vrouw ongelukkig is en dat ze dat al is sinds begin vorig jaar. Dat vind ik behoorlijk lang. Natuurlijk is het dan goed dat jullie weer in therapie gaan en natuurlijk hoop ik dat jullie relatie opnieuw gered wordt maar ik voel door jouw letters heen dat jouw vrouw zich aan het losmaken is. Dat doet ze eigenlijk al vele jaren, bijvoorbeeld door niet helemaal open te zijn geweest toen jullie eerder in therapie waren.
Ze hield dingen achter, uit zelfbehoud en waarschijnlijk ook uit angst om je te verliezen maar En_nu, ik ben bang dat je vrouw straks zover is. Dat ze er klaar voor is om je te verlaten en dat jij eigenlijk min of meer wacht tot zij die stap gaat nemen. Want jij kunt het niet, omdat je bang bent en hoopt op redding. Dat hoop ik voor jou ook, vanzelfsprekend maar ik wil je ook meegeven dat ik voor jou hoop dat jeniet hard gekwetst gaat worden door een afwachtende houding aan te nemen.
Het ziet er nu namelijk een beetje naar uit - voor mij, als buitenstaander - dat jouw vrouw gaat bedenken hoe vrij ze wil zijn en daar naar gaat leven en jij gaat bekijken in hoeverre jij daarin mee kunt gaan. Een valkuil daarbij is het verleggen van emotionele en normgrenzen. Hou dat goed in de gaten.
Goed dat je haar hebt laten lezen hier, het was in ieder geval weer een aanleiding tot een openhartig gesprek als ik het goed begrijp.
dinsdag 22 januari 2008 om 14:08
quote:blijfgewoonbianca schreef op 21 januari 2008 @ 18:53:
Seks met een ander is niet persé het einde van jullie relatie , schreef je .... wat dan wél ? Intimiteit op ánder vlak ?
Wat denkt ze als single meer/ anders te kunnen doen dan nu ?Het gevoel dat je niet degene bent voor iemand waar jezelf wel voor kiest (heb gekozen) zou voor mij het einde betekenen.
Als single denkt ze zich te kunnen overgeven aan verliefdheid en als je jezelf dat toestaat dan kom ik op de 2e plaats, daar pas ik voor.
Seks met een ander is niet persé het einde van jullie relatie , schreef je .... wat dan wél ? Intimiteit op ánder vlak ?
Wat denkt ze als single meer/ anders te kunnen doen dan nu ?Het gevoel dat je niet degene bent voor iemand waar jezelf wel voor kiest (heb gekozen) zou voor mij het einde betekenen.
Als single denkt ze zich te kunnen overgeven aan verliefdheid en als je jezelf dat toestaat dan kom ik op de 2e plaats, daar pas ik voor.
dinsdag 22 januari 2008 om 14:26
quote:houvanjezelf schreef op 22 januari 2008 @ 11:02:
Elkaar los laten uit liefde.
Is dat mogelijk voor jou?
Binnen bepaalde grenzen uiteraard.
Probeer je eens in te leven en probeer te ontdekken wat er precies speelt bij jou emotioneel gezien.
Welke waarden, normen en overtuigingen houden je tegen en welke versterken je. Welke heb je voor jezelf nog niet getoetst en welke heb je voor waar aangenomen.
Zijn deze werkelijk vast of is het mogelijk om daar iets mee of aan te doen.
Los laten uit liefde komt op mij mooi over maar betekend ook dat het over is want het is heel lastig grenzen te bepalen. Ik probeer me nu continue voor te stellen hoe het na een breuk zou zijn, of het gevoel van wraak (verwijten) is of dat ik uit zelfbescherming denk geen enkel contact meer te willen.
Of ik mijn normen en waarden kan aanpassen (grenzen verleggen) weet ik niet, het helpt wel natuurlijk dat we er zelf heel open en eerlijk over kunnen praten, dit vergroot de kans dat je elkaar meer gunt. Ik geloof dat de tijd heelt en ik heb zojuist met mijn vrouw gelunched en speel met de gedacht om zelf te vertrekken. Het eerste wat in me opkomt is India, ik heb de mogelijkheid om daar maanden naar toe te gaan. Ik zie het als een bewuste vlucht om in een compleet nieuwe (sociale) omgeving afscheid te kunnen nemen van hetgeen ik had. Dat ik mijn kinderen dan niet zie levert mij op dit moment, vreemd genoeg, geen verscheurend gevoel op. Ik kies dan voor mezelf, ook met het besef dat als ik alleen met de kinderen achter blijf ik sterk het vermoeden heb we een zeer nare periode tegemoet gaan, die ik ze op de wijze kan besparen. En msn verzacht wel wat denk ik.
Elkaar los laten uit liefde.
Is dat mogelijk voor jou?
Binnen bepaalde grenzen uiteraard.
Probeer je eens in te leven en probeer te ontdekken wat er precies speelt bij jou emotioneel gezien.
Welke waarden, normen en overtuigingen houden je tegen en welke versterken je. Welke heb je voor jezelf nog niet getoetst en welke heb je voor waar aangenomen.
Zijn deze werkelijk vast of is het mogelijk om daar iets mee of aan te doen.
Los laten uit liefde komt op mij mooi over maar betekend ook dat het over is want het is heel lastig grenzen te bepalen. Ik probeer me nu continue voor te stellen hoe het na een breuk zou zijn, of het gevoel van wraak (verwijten) is of dat ik uit zelfbescherming denk geen enkel contact meer te willen.
Of ik mijn normen en waarden kan aanpassen (grenzen verleggen) weet ik niet, het helpt wel natuurlijk dat we er zelf heel open en eerlijk over kunnen praten, dit vergroot de kans dat je elkaar meer gunt. Ik geloof dat de tijd heelt en ik heb zojuist met mijn vrouw gelunched en speel met de gedacht om zelf te vertrekken. Het eerste wat in me opkomt is India, ik heb de mogelijkheid om daar maanden naar toe te gaan. Ik zie het als een bewuste vlucht om in een compleet nieuwe (sociale) omgeving afscheid te kunnen nemen van hetgeen ik had. Dat ik mijn kinderen dan niet zie levert mij op dit moment, vreemd genoeg, geen verscheurend gevoel op. Ik kies dan voor mezelf, ook met het besef dat als ik alleen met de kinderen achter blijf ik sterk het vermoeden heb we een zeer nare periode tegemoet gaan, die ik ze op de wijze kan besparen. En msn verzacht wel wat denk ik.
dinsdag 22 januari 2008 om 14:34
reiger en eleonora
ik kom er later op terug
ik waardeer het onwijs wat jullie (en alle anderen) hier schrijven
ik zit momenteel met een rollercoaster in mijn kop, wil hier over denken, schrijven en praten maar moet nu echt oppassen dat mijn werk niet geheel in de soep loopt door besprekingen te blijven missen, email niet te beantwoorden en gewoon niet te willen werken, het moet nu even, ik hoop hier vanavond weer terug te kunnen komen.
bedankt bedankt
ik kom er later op terug
ik waardeer het onwijs wat jullie (en alle anderen) hier schrijven
ik zit momenteel met een rollercoaster in mijn kop, wil hier over denken, schrijven en praten maar moet nu echt oppassen dat mijn werk niet geheel in de soep loopt door besprekingen te blijven missen, email niet te beantwoorden en gewoon niet te willen werken, het moet nu even, ik hoop hier vanavond weer terug te kunnen komen.
bedankt bedankt
dinsdag 22 januari 2008 om 14:52
Lieve en_nu,
Het ziet er even naar uit dat je in paniek aan het raken bent. Weglopen en je kinderen maanden niet zien is uitstel van executie lieve man, als je terugkomt uit India zul je alsnog liefdesverdriet hebben om je vrouw. Dit is tenslotte allemaal jouw keuze niet.
Het is heel hard maar weglopen is geen optie, tenminste, je kunt wel weggaan (tijdelijk) maar terug moet je toch en je kinderen de dupe laten worden (want hoewel jij niet verscheurd wordt bij het idee, jouw kinderen zullen daar anders over denken) is geen goed idee. Ik denk dat je daar zelf ook wel anders tegenaan kijkt als je er wat langer over nadenkt.
Laat alles maar rustig even betijen, er is geen reden tot paniek, jullie zijn aan het praten, met elkaar, met een therapeut. De tijd gaat nu leren of dat genoeg is en als, ik zeg áls er gescheiden gaat worden dan hoeft dat niet in blinde paniek en met een grote knal, dat kan ook kalm en weloverwogen. Wees verstandig en neem nu nog even geen grote beslissingen.
Hoop je snel weer terug te zien hier.
Het ziet er even naar uit dat je in paniek aan het raken bent. Weglopen en je kinderen maanden niet zien is uitstel van executie lieve man, als je terugkomt uit India zul je alsnog liefdesverdriet hebben om je vrouw. Dit is tenslotte allemaal jouw keuze niet.
Het is heel hard maar weglopen is geen optie, tenminste, je kunt wel weggaan (tijdelijk) maar terug moet je toch en je kinderen de dupe laten worden (want hoewel jij niet verscheurd wordt bij het idee, jouw kinderen zullen daar anders over denken) is geen goed idee. Ik denk dat je daar zelf ook wel anders tegenaan kijkt als je er wat langer over nadenkt.
Laat alles maar rustig even betijen, er is geen reden tot paniek, jullie zijn aan het praten, met elkaar, met een therapeut. De tijd gaat nu leren of dat genoeg is en als, ik zeg áls er gescheiden gaat worden dan hoeft dat niet in blinde paniek en met een grote knal, dat kan ook kalm en weloverwogen. Wees verstandig en neem nu nog even geen grote beslissingen.
Hoop je snel weer terug te zien hier.
dinsdag 22 januari 2008 om 14:54
quote:houvanjezelf schreef op 22 januari 2008 @ 14:31:
Sorry hoor, maar hier zakt mijn broek van af.
Je vrouw doet tenminste nog moeite om er met je over te praten.
Jij gaat er als een hond met zijn staart tussen zijn benen vandoor.
Dan vind ik je vrouw moediger.Ik zie dat toch helemaal andersom.
Sorry hoor, maar hier zakt mijn broek van af.
Je vrouw doet tenminste nog moeite om er met je over te praten.
Jij gaat er als een hond met zijn staart tussen zijn benen vandoor.
Dan vind ik je vrouw moediger.Ik zie dat toch helemaal andersom.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
dinsdag 22 januari 2008 om 15:40
En_nu, het is volkomen normaal dat je nu allerlei tegenstrijdige gevoelens hebt, dat je het ene moment vlinders voelt en het andere moment naar India wil vluchten. Dat je het ene moment hoopt en het andere moment in paniek raakt. Dat hoort bij de situatie waar jij nu in zit, en waar je je geen raad mee weet. Mijn man, die het ook meegemaakt heeft, heeft het wel eens als een 'achtbaan van gevoelens' beschreven, waarbij hij afwisselend hoop en wanhoop, verdriet en boosheid, acceptatie en opstandigheid, paniek en verwardheid ervaarde.
Van één ding ben ik heel zeker: het is niet verstandig om nu naar India te gaan. Stel dat je het wel doet: zodra je even tot bezinning gekomen zult zijn, zul je het gevoel hebben dat je je kinderen in de steek gelaten hebt. En erger nog: zij zullen dat gevoel ook hebben en dat kan tot gevolg hebben dat je helemaal geen contact meer met ze hebt. Hoe oud zijn ze eigenlijk?
Je kinderen zijn belangrijker dan je relatie. Want ze zijn onvervangbaar. Probeer een goede band met hen te behouden, wat er ook gebeurt. Je moet sterk blijven voor hen. Of tenminste, je sterk 'houden'. Je bent hun vader en ze moeten op je kunnen rekenen in alle omstandigheden. Je kinderen hebben hier niet voor gekozen, laat hen zo min mogelijk het slachtoffer ervan worden.
Heel goed van je dat je ondanks alles toch je werk blijft doen.
Je hebt nu het gevoel dat je wereld instort, maar je zult er bovenop komen, hoe dan ook. Het is een moeilijk moment nu in je leven, het is rot, maar dat zal niet blijven duren. (Ik heb ook ooit radeloze momenten, dagen, weken en maanden meegemaakt. Veel van degenen die hier schrijven hebben die ook meegemaakt.) Doe alleen geen dingen, in een onbesuisde bui, die later moeilijk weer recht te krijgen zijn. Sterkte en schrijf hier gerust van je af.
Van één ding ben ik heel zeker: het is niet verstandig om nu naar India te gaan. Stel dat je het wel doet: zodra je even tot bezinning gekomen zult zijn, zul je het gevoel hebben dat je je kinderen in de steek gelaten hebt. En erger nog: zij zullen dat gevoel ook hebben en dat kan tot gevolg hebben dat je helemaal geen contact meer met ze hebt. Hoe oud zijn ze eigenlijk?
Je kinderen zijn belangrijker dan je relatie. Want ze zijn onvervangbaar. Probeer een goede band met hen te behouden, wat er ook gebeurt. Je moet sterk blijven voor hen. Of tenminste, je sterk 'houden'. Je bent hun vader en ze moeten op je kunnen rekenen in alle omstandigheden. Je kinderen hebben hier niet voor gekozen, laat hen zo min mogelijk het slachtoffer ervan worden.
Heel goed van je dat je ondanks alles toch je werk blijft doen.
Je hebt nu het gevoel dat je wereld instort, maar je zult er bovenop komen, hoe dan ook. Het is een moeilijk moment nu in je leven, het is rot, maar dat zal niet blijven duren. (Ik heb ook ooit radeloze momenten, dagen, weken en maanden meegemaakt. Veel van degenen die hier schrijven hebben die ook meegemaakt.) Doe alleen geen dingen, in een onbesuisde bui, die later moeilijk weer recht te krijgen zijn. Sterkte en schrijf hier gerust van je af.
dinsdag 22 januari 2008 om 16:14
dinsdag 22 januari 2008 om 16:16
en_nu, je relatie hangt aan een zijden draadje, en dan weggaan voor langere tijd, is waarschijnlijk echt het einde. Je vrouw zoekt een vrijbrief of excuus van jouw om een buitenechtelijke relatie te hebben, en die krijgt ze dan. Ze is met een losmakingsproces van jouw bezig, en langzaamaan maakt ze voortgang.
Ze heeft waarschijnlijk al iemand op het oog, of ze heeft al een relatie buiten jouw om. Dit wil je waarschijnlijk niet horen, en het lijkt er niet op dat ze je vertelt heeft. Hij is spannender en leuker dan jij op dit moment, dus je ligt achter op punten. De zachte manier die je geprobeert hebt, lijkt niet te werken. Een vlucht (bv naar India) gaat waarschijnlijk ook niet werken. Relatie therapie werkt meestal alleen als beiden gemotiveerd zijn. Zij lijkt me niet gemotiveerd, maar ze doet het voor jouw. En misschien uit het voor wat hoor wat princiepe. Jij je therapie, zij weer wat meer van hem.
Ik denk, dat je voor haar spannender moet worden, dat ze je meer moet gaan waarderen, en dat haar focus voor hem minder moet gaan worden. Dit gaat niet vanzelf, en is misschien wat tegen je natuur in.
Heb je haar al vertelt wat je wilt. Bv dat je het niet leuk vindt dat ze MSN-t met andere mannen. Daar start het bij denk ik, haar duidelijk vertellen, dat je nog steeds van haar houdt, en ook wat je niet leuk vindt wat ze doet. Bovendien heb je haar er ook al eens op gewezen, dat het heel slecht kan uitvallen voor de kinderen? Ik ben niet voor ruzie, maar misschien is het nu ook een goed moment, om een keer ruzie te maken.
En-nu, ik geloof niet dat je dit allemaal leuk vindt om te lezen, maar ik probeer je een aantal hints aan de hand te doen. Heel veel sterkte kreeft.
Ze heeft waarschijnlijk al iemand op het oog, of ze heeft al een relatie buiten jouw om. Dit wil je waarschijnlijk niet horen, en het lijkt er niet op dat ze je vertelt heeft. Hij is spannender en leuker dan jij op dit moment, dus je ligt achter op punten. De zachte manier die je geprobeert hebt, lijkt niet te werken. Een vlucht (bv naar India) gaat waarschijnlijk ook niet werken. Relatie therapie werkt meestal alleen als beiden gemotiveerd zijn. Zij lijkt me niet gemotiveerd, maar ze doet het voor jouw. En misschien uit het voor wat hoor wat princiepe. Jij je therapie, zij weer wat meer van hem.
Ik denk, dat je voor haar spannender moet worden, dat ze je meer moet gaan waarderen, en dat haar focus voor hem minder moet gaan worden. Dit gaat niet vanzelf, en is misschien wat tegen je natuur in.
Heb je haar al vertelt wat je wilt. Bv dat je het niet leuk vindt dat ze MSN-t met andere mannen. Daar start het bij denk ik, haar duidelijk vertellen, dat je nog steeds van haar houdt, en ook wat je niet leuk vindt wat ze doet. Bovendien heb je haar er ook al eens op gewezen, dat het heel slecht kan uitvallen voor de kinderen? Ik ben niet voor ruzie, maar misschien is het nu ook een goed moment, om een keer ruzie te maken.
En-nu, ik geloof niet dat je dit allemaal leuk vindt om te lezen, maar ik probeer je een aantal hints aan de hand te doen. Heel veel sterkte kreeft.
dinsdag 22 januari 2008 om 16:21
De beslissing werd voor mij genomen.
Mijn ex wilde scheiden, ik niet.
Maar goed, we zijn als vrienden uit elkaar gegaan en hij is nu mijn beste vriend.
En toch heb ik de achtbaan nog en soms een steen op mijn maag. Het is nog geen 2 jaar geleden en ik woon inmiddels samen met een nieuwe partner, en toch is het er nog.
Wij waren 23 jaar bij elkaar. Dat vlak je niet zomaar in een paar weken of maanden weg.
Ik had hetzelfde als de vrouw van En Nu, ik ging ook eens om me heen kijken, met fatale gevolgen. Ook mijn ex had begrip, maar op een gegeven moment was zijn koek op.
Dus daarom zou ik zo willen zeggen, met zoveel nadruk: NIET DOEN!
Het brengt je niks....
Of de liefde moet helemaal over zijn, maar dat lees ik niet uit de verhalen, alleen dat zij ontevreden is met haar leven.
En door die fase gaan we allemaal wel eens.
Mijn ex wilde scheiden, ik niet.
Maar goed, we zijn als vrienden uit elkaar gegaan en hij is nu mijn beste vriend.
En toch heb ik de achtbaan nog en soms een steen op mijn maag. Het is nog geen 2 jaar geleden en ik woon inmiddels samen met een nieuwe partner, en toch is het er nog.
Wij waren 23 jaar bij elkaar. Dat vlak je niet zomaar in een paar weken of maanden weg.
Ik had hetzelfde als de vrouw van En Nu, ik ging ook eens om me heen kijken, met fatale gevolgen. Ook mijn ex had begrip, maar op een gegeven moment was zijn koek op.
Dus daarom zou ik zo willen zeggen, met zoveel nadruk: NIET DOEN!
Het brengt je niks....
Of de liefde moet helemaal over zijn, maar dat lees ik niet uit de verhalen, alleen dat zij ontevreden is met haar leven.
En door die fase gaan we allemaal wel eens.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
dinsdag 22 januari 2008 om 16:55
quote:yasmijn schreef op 22 januari 2008 @ 16:21:
De beslissing werd voor mij genomen.
Mijn ex wilde scheiden, ik niet.
Maar goed, we zijn als vrienden uit elkaar gegaan en hij is nu mijn beste vriend.
En toch heb ik de achtbaan nog en soms een steen op mijn maag. Het is nog geen 2 jaar geleden en ik woon inmiddels samen met een nieuwe partner, en toch is het er nog.
Wij waren 23 jaar bij elkaar. Dat vlak je niet zomaar in een paar weken of maanden weg.
Ik denk dat het vooral te maken heeft dat jullie als vrienden uit elkaar gegaan zijn: hij heeft jou niet slecht behandeld, is niet vreemd gegaan, heeft niet over jou geroddeld of tegen je gelogen, heeft je kinderen niet tegen je opgezet, enz., en daarom is het voor jou moeilijker om emotioneel afstand te nemen. Je kunt immers niet boos op hem zijn. Als je het gevoel hebt dat je onrechtvaardig behandeld bent, dan is het makkelijker om afstand te nemen en zonder schuldgevoelens verder te gaan met je leven. Ik had 29 jaar een relatie gehad, maar toen het over was, was het gelijk helemaal over. Mijn man had ook een relatie van meer dan 20 jaar, maar de liefde was bij hem ook snel over omdat hij redenen had om boos te zijn op zijn ex.
Of de liefde moet helemaal over zijn, maar dat lees ik niet uit de verhalen, alleen dat zij ontevreden is met haar leven.
En door die fase gaan we allemaal wel eens.
Ik lees eerder tussen de regels door dat de liefde bij En_nu zijn vrouw erg bekoeld is, omdat ze zo nuchter praat over scheiden; ze lijkt geen moeite te hebben met het idee van een scheiding. Moeilijk om het van hieruit te beoordelen, maar het zal moeten blijken.
Ik ben het overigens niet met je eens dat we allemaal wel eens door die fase gaan (en daarom open staan voor een ander.)
De beslissing werd voor mij genomen.
Mijn ex wilde scheiden, ik niet.
Maar goed, we zijn als vrienden uit elkaar gegaan en hij is nu mijn beste vriend.
En toch heb ik de achtbaan nog en soms een steen op mijn maag. Het is nog geen 2 jaar geleden en ik woon inmiddels samen met een nieuwe partner, en toch is het er nog.
Wij waren 23 jaar bij elkaar. Dat vlak je niet zomaar in een paar weken of maanden weg.
Ik denk dat het vooral te maken heeft dat jullie als vrienden uit elkaar gegaan zijn: hij heeft jou niet slecht behandeld, is niet vreemd gegaan, heeft niet over jou geroddeld of tegen je gelogen, heeft je kinderen niet tegen je opgezet, enz., en daarom is het voor jou moeilijker om emotioneel afstand te nemen. Je kunt immers niet boos op hem zijn. Als je het gevoel hebt dat je onrechtvaardig behandeld bent, dan is het makkelijker om afstand te nemen en zonder schuldgevoelens verder te gaan met je leven. Ik had 29 jaar een relatie gehad, maar toen het over was, was het gelijk helemaal over. Mijn man had ook een relatie van meer dan 20 jaar, maar de liefde was bij hem ook snel over omdat hij redenen had om boos te zijn op zijn ex.
Of de liefde moet helemaal over zijn, maar dat lees ik niet uit de verhalen, alleen dat zij ontevreden is met haar leven.
En door die fase gaan we allemaal wel eens.
Ik lees eerder tussen de regels door dat de liefde bij En_nu zijn vrouw erg bekoeld is, omdat ze zo nuchter praat over scheiden; ze lijkt geen moeite te hebben met het idee van een scheiding. Moeilijk om het van hieruit te beoordelen, maar het zal moeten blijken.
Ik ben het overigens niet met je eens dat we allemaal wel eens door die fase gaan (en daarom open staan voor een ander.)
dinsdag 22 januari 2008 om 17:17
--------------------------------------------------------------------------------
quote:
Ik denk dat het vooral te maken heeft dat jullie als vrienden uit elkaar gegaan zijn: hij heeft jou niet slecht behandeld, is niet vreemd gegaan, heeft niet over jou geroddeld of tegen je gelogen, heeft je kinderen niet tegen je opgezet, enz., en daarom is het voor jou moeilijker om emotioneel afstand te nemen. Je kunt immers niet boos op hem zijn. Als je het gevoel hebt dat je onrechtvaardig behandeld bent, dan is het makkelijker om afstand te nemen en zonder schuldgevoelens verder te gaan met je leven. Ik had 29 jaar een relatie gehad, maar toen het over was, was het gelijk helemaal over. Mijn man had ook een relatie van meer dan 20 jaar, maar de liefde was bij hem ook snel over omdat hij redenen had om boos te zijn op zijn ex.
Helemaal waar. Zo had ik het nog niet bekeken.
Ik was wel boos over het feit dat hij al veel sneller klaar was met alles, hij heeft er maanden mee rondgelopen en was al veel verder in het proces.
Daar was ik eigenlijk heel erg boos over en dat kan ik nog zijn diep van binnen.
Het ging niet gelijk op.
En ook was ik boos dat ik het huis uitging, hij bleef in ons oude grote huis met kinderen (22 en 18) en katten, dus alles bleef bij hem 'gewoon', alleen dan dat ik er niet meer woonde.
Ik zat ineens in een ander huis met andere meubels, en alleen, na een druk gezin gewend geweest te zijn.
Pff, wat was dat een hard gelag.
En wat was ik daar boos over, heb hem de meest verwenselijke dingen naar het hoofd gegooid, en hij bleef redelijk en kalm.
Als ik hem was, dan had ik mezelf een pak slaag gegeven.
Maar die boosheid werd uiteindelijk wel minder en toch blijft het soms nog moeilijk.
Ook als ik in mijn oude huis ben en ik zie dat ie dingen veranderd heeft. Dat steekt.
Ik maak er dan wel een geintje van, zovan: en dat allemaal zonder mij daar in te kennen?
Maar toch krijg ik een steek van binnen.
En op zijn verjaardag zitten andere vrouwen in MIJN kasten te rommelen! Ja, zeg, dat kan niet!
quote:
Ik denk dat het vooral te maken heeft dat jullie als vrienden uit elkaar gegaan zijn: hij heeft jou niet slecht behandeld, is niet vreemd gegaan, heeft niet over jou geroddeld of tegen je gelogen, heeft je kinderen niet tegen je opgezet, enz., en daarom is het voor jou moeilijker om emotioneel afstand te nemen. Je kunt immers niet boos op hem zijn. Als je het gevoel hebt dat je onrechtvaardig behandeld bent, dan is het makkelijker om afstand te nemen en zonder schuldgevoelens verder te gaan met je leven. Ik had 29 jaar een relatie gehad, maar toen het over was, was het gelijk helemaal over. Mijn man had ook een relatie van meer dan 20 jaar, maar de liefde was bij hem ook snel over omdat hij redenen had om boos te zijn op zijn ex.
Helemaal waar. Zo had ik het nog niet bekeken.
Ik was wel boos over het feit dat hij al veel sneller klaar was met alles, hij heeft er maanden mee rondgelopen en was al veel verder in het proces.
Daar was ik eigenlijk heel erg boos over en dat kan ik nog zijn diep van binnen.
Het ging niet gelijk op.
En ook was ik boos dat ik het huis uitging, hij bleef in ons oude grote huis met kinderen (22 en 18) en katten, dus alles bleef bij hem 'gewoon', alleen dan dat ik er niet meer woonde.
Ik zat ineens in een ander huis met andere meubels, en alleen, na een druk gezin gewend geweest te zijn.
Pff, wat was dat een hard gelag.
En wat was ik daar boos over, heb hem de meest verwenselijke dingen naar het hoofd gegooid, en hij bleef redelijk en kalm.
Als ik hem was, dan had ik mezelf een pak slaag gegeven.
Maar die boosheid werd uiteindelijk wel minder en toch blijft het soms nog moeilijk.
Ook als ik in mijn oude huis ben en ik zie dat ie dingen veranderd heeft. Dat steekt.
Ik maak er dan wel een geintje van, zovan: en dat allemaal zonder mij daar in te kennen?
Maar toch krijg ik een steek van binnen.
En op zijn verjaardag zitten andere vrouwen in MIJN kasten te rommelen! Ja, zeg, dat kan niet!
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
dinsdag 22 januari 2008 om 17:31
Hoi En_nu ik heb je verhaal gelezen. Het idee wat een beetje bij me opkomt is het volgende: weet je zeker dat er hier niet 'gewoon' een ander in het spel is? En dan bedoel ik dus 1 bepaald persoon. Ik vind de behoefte om 'vrij te zijn' en 'contacten met anderen te hebben' zo vaag klinken.
Op de een of andere manier bekruipt me het gevoel dat ze reeds verliefd is en een vrijbrief van jou wil om dit pad dieper te verkennen.
Weet je met wie en hoeveel contact ze op MSN heeft? Ik bedoel, zit ze daar met Jan en alleman te chatten of is er 1 persoon die haar aandacht heeft.
Kan natuurlijk dat ik er helemaal naast zit, maar ben gewoon benieuwd of je hier wel eens aan gedacht/naar gevraagd hebt.
Op de een of andere manier bekruipt me het gevoel dat ze reeds verliefd is en een vrijbrief van jou wil om dit pad dieper te verkennen.
Weet je met wie en hoeveel contact ze op MSN heeft? Ik bedoel, zit ze daar met Jan en alleman te chatten of is er 1 persoon die haar aandacht heeft.
Kan natuurlijk dat ik er helemaal naast zit, maar ben gewoon benieuwd of je hier wel eens aan gedacht/naar gevraagd hebt.
dinsdag 22 januari 2008 om 17:34
Zoals jij gescheiden bent Yasmijn, ik denk dat veel mensen daar voor zouden tekenen. Dat is niet voor iedereen weggelegd helaas maar ik hoop er wel op voor En_nu. Er zijn kinderen in het spel en ze houden van elkaar maar misschien is de relatie als geliefden op. Voor En_nu hoop ik dat ze een doorstart kunnen maken maar zo niet, dan zou het fijn zijn als er iets van de liefde overbleef, om met elkaar om te kunnen blijven gaan.
Als ik het goed begrijp Yas, is er bij jou en je ex man nooit sprake van geweest dat jullie ooit werkelijk zonder elkaar zouden kunnen. Jullie zijn zo met elkaar vergroeid, daar komt niemand tussen, ook geen nieuwe partners. Dat zou ik voor En_nu en zijn vrouw ook fijn vinden.
Maar goed, punt een is dat nog niet aan de orde en punt twee is daarvoor wel van beide kanten iets nodig, namelijk de wil om elkaar vrij te laten in liefde en met respect voor elkaar.
Als ik het goed begrijp Yas, is er bij jou en je ex man nooit sprake van geweest dat jullie ooit werkelijk zonder elkaar zouden kunnen. Jullie zijn zo met elkaar vergroeid, daar komt niemand tussen, ook geen nieuwe partners. Dat zou ik voor En_nu en zijn vrouw ook fijn vinden.
Maar goed, punt een is dat nog niet aan de orde en punt twee is daarvoor wel van beide kanten iets nodig, namelijk de wil om elkaar vrij te laten in liefde en met respect voor elkaar.
dinsdag 22 januari 2008 om 18:22
Dat klopt, Leo.
Mijn ex man en mijn vriend zijn goede vrienden geworden en dat vind ik erg fijn.
Wij zijn inderdaad met elkaar vergroeid, dat gaat niet meer los.
Ik hoop dat als mijn ex een vriendin krijgt, dat ik met haar ook goed zal kunnen opschieten.
En als zij met mijn band met hem problemen heeft, dan gaat het verhaal niet door.
Ex is daar heel stellig in. Die heeft geen zin meer in gedoe, geen moeilijkheden, het moet allemaal soepel verlopen anders laat mooi gaan. Geen handvol maar een landvol, zo redeneert hij.
Had ik ook, als ex mijn vriend niet had gemogen of andersom, dan was het over geweest. Want dan kun je nooit de goede band handhaven en dat willen we. En al helemaal met de kinderen, als die van mij niet met hem zouden kunnen en ik niet met die van hem, dan is het over met de pret.
Sommige mensen zeggen weleens: waarom zijn jullie in godsnaam gescheiden.
Sja, dat vind ik zelf ook een lastige.
Achteraf gezien ja.
Want je herinnert je de leuke dingen en de minder leuke dingen vergeet je.
Een vriendin van me ging laatst trouwen, haar moeder woont in het buitenland, dus die ziet ons niet vaak en die zei: en nou is het afgelopen met die flauwekul, jullie gaan gewoon weer bij elkaar, nokken met die onzin!
Niet dus.
Wij worden hier in town ook nog steeds in één adem genoemd.
Op een verjaardag onlangs zei iemand tegen me die ik helemaal niet ken:
Nooit gedacht dat jullie ooit uit elkaar zouden gaan!
Maar ik geloof dat ik En Nu's topic overneem.
Mijn ex man en mijn vriend zijn goede vrienden geworden en dat vind ik erg fijn.
Wij zijn inderdaad met elkaar vergroeid, dat gaat niet meer los.
Ik hoop dat als mijn ex een vriendin krijgt, dat ik met haar ook goed zal kunnen opschieten.
En als zij met mijn band met hem problemen heeft, dan gaat het verhaal niet door.
Ex is daar heel stellig in. Die heeft geen zin meer in gedoe, geen moeilijkheden, het moet allemaal soepel verlopen anders laat mooi gaan. Geen handvol maar een landvol, zo redeneert hij.
Had ik ook, als ex mijn vriend niet had gemogen of andersom, dan was het over geweest. Want dan kun je nooit de goede band handhaven en dat willen we. En al helemaal met de kinderen, als die van mij niet met hem zouden kunnen en ik niet met die van hem, dan is het over met de pret.
Sommige mensen zeggen weleens: waarom zijn jullie in godsnaam gescheiden.
Sja, dat vind ik zelf ook een lastige.
Achteraf gezien ja.
Want je herinnert je de leuke dingen en de minder leuke dingen vergeet je.
Een vriendin van me ging laatst trouwen, haar moeder woont in het buitenland, dus die ziet ons niet vaak en die zei: en nou is het afgelopen met die flauwekul, jullie gaan gewoon weer bij elkaar, nokken met die onzin!
Niet dus.
Wij worden hier in town ook nog steeds in één adem genoemd.
Op een verjaardag onlangs zei iemand tegen me die ik helemaal niet ken:
Nooit gedacht dat jullie ooit uit elkaar zouden gaan!
Maar ik geloof dat ik En Nu's topic overneem.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
dinsdag 22 januari 2008 om 18:33
Ik ben juist blij met je verhaal Yas. Het geeft En_nu inzicht in hoe het óók kan gaan als je uit elkaar gaat. Dat betekent het einde van een huwelijk maar niet altijd het einde van alles. Jij en je ex zijn daar een uitstekend voorbeeld van.
Misschien dat jullie op een bepaald level zelfs meer van elkaar houden nu er meer ruimte tussen jullie is. Je zit niet meer op elkaars lip en die afstand kan heel ehm...geestverruimend werken, om het maar zo te zeggen.
Misschien dat jullie op een bepaald level zelfs meer van elkaar houden nu er meer ruimte tussen jullie is. Je zit niet meer op elkaars lip en die afstand kan heel ehm...geestverruimend werken, om het maar zo te zeggen.
