Relaties
alle pijlers
Moeilijke fase relatie
maandag 10 juni 2024 om 05:21
Vraag: Hoe gaan jullie om met de moeilijke fases in je relatie? De fases waarin de irritaties zich opstapelen, je kneiterhard werkt aan jezelf en elkaar, en je na een fijn moment samen telkens weer in een dal ploft.
Dan zakt de moed me weer in de schoenen, hoe lang moeten we hier mee doorgaan?
We hebben jonge kinderen, en zijn door de stress daarvan elkaar kwijt geraakt. Ik vind het bloedirritant dat het zo enorm veel tijd en moeite kost om elkaar weer te vinden.
Ja, we hebben relatietherapie, maar we moeten van zo ver komen dat dat een traag proces is. Ik wil gewoon gelukkig zijn, maar dat kan die therapeut niet toveren.
We regelen oppas en plannen dates om leuke dingen te doen, maar zelfs de uitjes waar we vroeger zo’n plezier in hadden monden uit in gedoe over afspraken of verschillende verwachtingen of andere onbenulligheden. Dan denk ik echt bij mezelf, hoe komt het ooit nog goed als ik zelfs geen zin meer heb om met m’n eigen man uit eten te gaan?
Ik houd me vast aan de lichtpuntjes en de kinderen. En dat we er allebei voor willen gaan. Maar de nachten dat ik huilend van ellende in bed lig zijn niet meer te tellen.
Dus mijn vraag aan ervaringsdeskundigen is hoe jullie zo’n periode zijn doorgekomen. Want ik ben het soms helemaal kwijt. Wat kan ik doen om het voor mezelf lichter en zachter te maken? Hoe kan ik omgaan met de gedachten dat ik er helemaal klaar mee ben en NU weg wil? (Wat niet realistisch is, want dan komt er een hoop andere praktische en emotionele ellende).
Elke vorm van inzicht of wijsheid is welkom.
Dan zakt de moed me weer in de schoenen, hoe lang moeten we hier mee doorgaan?
We hebben jonge kinderen, en zijn door de stress daarvan elkaar kwijt geraakt. Ik vind het bloedirritant dat het zo enorm veel tijd en moeite kost om elkaar weer te vinden.
Ja, we hebben relatietherapie, maar we moeten van zo ver komen dat dat een traag proces is. Ik wil gewoon gelukkig zijn, maar dat kan die therapeut niet toveren.
We regelen oppas en plannen dates om leuke dingen te doen, maar zelfs de uitjes waar we vroeger zo’n plezier in hadden monden uit in gedoe over afspraken of verschillende verwachtingen of andere onbenulligheden. Dan denk ik echt bij mezelf, hoe komt het ooit nog goed als ik zelfs geen zin meer heb om met m’n eigen man uit eten te gaan?
Ik houd me vast aan de lichtpuntjes en de kinderen. En dat we er allebei voor willen gaan. Maar de nachten dat ik huilend van ellende in bed lig zijn niet meer te tellen.
Dus mijn vraag aan ervaringsdeskundigen is hoe jullie zo’n periode zijn doorgekomen. Want ik ben het soms helemaal kwijt. Wat kan ik doen om het voor mezelf lichter en zachter te maken? Hoe kan ik omgaan met de gedachten dat ik er helemaal klaar mee ben en NU weg wil? (Wat niet realistisch is, want dan komt er een hoop andere praktische en emotionele ellende).
Elke vorm van inzicht of wijsheid is welkom.
maandag 10 juni 2024 om 10:47
De tijd met kleine kinderen zijn met recht tropenjaren. Blijf dingen samen doen en doe ook dingen apart zodat je tijd voor jezelf hebt om op te laden.
Maar onthoud ook dat je jezelf niet hoeft te verliezen. Als iets niet meer werkt en je het niet gedraaid krijgt en je hier dood ongelukkig van word dan is voor jezelf kiezen geen schande.
Volgens mij doen jullie er alles aan om het te doen slagen, als dat niet werkt.....dan kan dat ook de conclusie zijn.
Maar onthoud ook dat je jezelf niet hoeft te verliezen. Als iets niet meer werkt en je het niet gedraaid krijgt en je hier dood ongelukkig van word dan is voor jezelf kiezen geen schande.
Volgens mij doen jullie er alles aan om het te doen slagen, als dat niet werkt.....dan kan dat ook de conclusie zijn.
maandag 10 juni 2024 om 10:52
Kijken waar je invloed op hebt en de rest even laten voor nu…jouw verhaal zou het mijne kunnen zijn behalve dat we nog niet met therapie bezig zijn.
Huilend in bed lig ik niet (meer), situatie is nu zoals die is: de basis zijn de kinderen en ik. Als man er is, is meestal fijn, maar qua praktische dingen reken ik nu nergens op.
Huilend in bed lig ik niet (meer), situatie is nu zoals die is: de basis zijn de kinderen en ik. Als man er is, is meestal fijn, maar qua praktische dingen reken ik nu nergens op.
maandag 10 juni 2024 om 11:05
Wellicht voor jezelf ook therapie? Want jij wil gewoon gelukkig zijn, hele goed instelling maar even dus op een rijtje krijgen wat "gelukkig" inhoudt voor jou, niet het perfecte plaatje wat iedereen of je man en kinderen misschien verwachten maar gewoon voor jou, wat is voor jou belangrijk om je niet meer zo ellendig te voelen en weer de weg naar gelukkiger in te slaan? Krijg je genoeg rust, of kun je misschien eens oppas inschakelen om gewoon even niks te doen of lekker bij te slapen, iets voor jezelf doen. En kijken wat je nog wel of niet leuk vind om samen te doen, als je geen zin hebt om uit eten te gaan, vind je het dan bijvoorbeeld wel leuk om gewoon samen een broodje te halen en dit in een park op te eten of tijdens het slenteren door een leuke stad? En als wat plant en doet gewoon proberen geen verwachtingen te hebben, ik weet het is moeilijk maar als je al teveel verwacht van een uitje of van alles in je hoofd erover fantaseert kan het tegenvallen, ga er "neutraal" in en probeer van het moment te genieten en kijk dan achgteraf of het voor herhalling vatbaar is of niet. Ga vooral niet allebei geforceerd leuke dingen doen, dat werkt voor geen meter en geeft alleen nog meer irritaties. Soms werkt het juist om lekker allebei me-time te nemen en dan weer wat relaxter samen te kunnen zijn Hoe staat je man erin? Is hij ook zo ongelukkig als jij? wil hij ook er volledig voor gaan? Sterkte iig
maandag 10 juni 2024 om 11:10
Door je man niet te zien als iemand met wie je liefdesrelatie moet slagen, maar door je partner te beschouwen als een vriend en levenspartner met wie je het gezin wil laten slagen, bij voorkeur niet gescheiden, tenzij het echt niet anders gaat en er echt heel veel sprake is van ruzie en stress.
Door geen date nights en dineetjes voor twee te gaan houden maar de focus heel erg bij jezelf te leggen en kiezen voor date nights en dineetjes die niet voor spanning zorgen: met een vriendin, collega, oude studievrienden weer eens op te trommelen, nieuwe mensen leren kennen en zorgen voor dingen die je ontspannen. Of dat nou een avond sporten is, naar het café gaan, een wellness weekend of een hele zondag alleen thuis kunnen lummelen (en de ander met de kinderen er op uit trekt).
Daarnaast ook blijven investeren in samen, maar dan vooral samen als gezin en niet zozeer als geliefden. Ook samen met de kinderen uitstapjes blijven maken, een boswandeling of uit eten gaan.
Door de focus op die 2 dingen te leggen (de ruimte voor jezelf kunnen pakken en de verbondenheid als gezin) nam bij ons de stress af dat het qua relatie allemaal maar mwah-mwah is en functioneren zo prima. Blijven goed aandacht houden voor elkaars' behoeften.
Door geen date nights en dineetjes voor twee te gaan houden maar de focus heel erg bij jezelf te leggen en kiezen voor date nights en dineetjes die niet voor spanning zorgen: met een vriendin, collega, oude studievrienden weer eens op te trommelen, nieuwe mensen leren kennen en zorgen voor dingen die je ontspannen. Of dat nou een avond sporten is, naar het café gaan, een wellness weekend of een hele zondag alleen thuis kunnen lummelen (en de ander met de kinderen er op uit trekt).
Daarnaast ook blijven investeren in samen, maar dan vooral samen als gezin en niet zozeer als geliefden. Ook samen met de kinderen uitstapjes blijven maken, een boswandeling of uit eten gaan.
Door de focus op die 2 dingen te leggen (de ruimte voor jezelf kunnen pakken en de verbondenheid als gezin) nam bij ons de stress af dat het qua relatie allemaal maar mwah-mwah is en functioneren zo prima. Blijven goed aandacht houden voor elkaars' behoeften.
maandag 10 juni 2024 om 11:29
Hier ook iemand in hetzelfde schuitje... Ook jonge kinderen en alles wat het met zich meebrengt (maar ook al wel wat dingen die daarvoor al niet helemaal goed zaten, en nu dus 10x zo erg worden).
Mijn nieuwe strategie is nu (na heel veel verdriet van het telkens maar weer toenadering zoeken, gezelligheid zoeken, erover willen praten en allemaal zonder succes) om emotioneel afstand te nemen van mijn partner. Ik vind dat retemoeilijk, want het is eigenlijk niet wat ik wil, maar zoals ik het nu doe, werkt het ook niet, en ben ik telkens weer teleurgesteld.
Ik hoop dat mijn eigen humeur in ieder geval wat constanter blijft als ik minder verwacht op het vlak van gezelligheid/interesse in elkaar/intimiteit, en dat ik dan in ieder geval me niet telkens rot voel als ik word 'afgewezen'.
Het risico daarvan is dat je dan emotioneel uiteindelijk te ver van hem afdrijft om nog weer dichterbij te komen. Maar eigenlijk is er niet echt een alternatief, zoals ik het zie, want op dit moment is die nabijheid blijkbaar niet mogelijk. Liever een stabiele, maar wat 'zakelijke' sfeer in huis dan een gespannen sfeer met telkens ruzie. En ja, het liefst zou ik ook willen dat het warm, vrolijk en liefdevol zou zijn, niet in het minst voor de kinderen, maar die optie ligt nu niet op tafel helaas.
En mocht er toch nog iets weer kunnen opbloeien tussen jullie, dan is dat kans groter dat dat gebeurt als je iets anders doet dan jullie nu doen - ipv in hetzelfde cirkeltje blijven draaien. Loslaten zodat er ruimte komt voor iets om te bewegen.
Dus ik sluit me ook aan bij het advies om je op jezelf te richten en te genieten van de contacten die nu wel soepel gaan.
Veel sterkte gewenst, het is echt heel naar. Ik hoop dat jullie er toch uit gaan komen!
Mijn nieuwe strategie is nu (na heel veel verdriet van het telkens maar weer toenadering zoeken, gezelligheid zoeken, erover willen praten en allemaal zonder succes) om emotioneel afstand te nemen van mijn partner. Ik vind dat retemoeilijk, want het is eigenlijk niet wat ik wil, maar zoals ik het nu doe, werkt het ook niet, en ben ik telkens weer teleurgesteld.
Ik hoop dat mijn eigen humeur in ieder geval wat constanter blijft als ik minder verwacht op het vlak van gezelligheid/interesse in elkaar/intimiteit, en dat ik dan in ieder geval me niet telkens rot voel als ik word 'afgewezen'.
Het risico daarvan is dat je dan emotioneel uiteindelijk te ver van hem afdrijft om nog weer dichterbij te komen. Maar eigenlijk is er niet echt een alternatief, zoals ik het zie, want op dit moment is die nabijheid blijkbaar niet mogelijk. Liever een stabiele, maar wat 'zakelijke' sfeer in huis dan een gespannen sfeer met telkens ruzie. En ja, het liefst zou ik ook willen dat het warm, vrolijk en liefdevol zou zijn, niet in het minst voor de kinderen, maar die optie ligt nu niet op tafel helaas.
En mocht er toch nog iets weer kunnen opbloeien tussen jullie, dan is dat kans groter dat dat gebeurt als je iets anders doet dan jullie nu doen - ipv in hetzelfde cirkeltje blijven draaien. Loslaten zodat er ruimte komt voor iets om te bewegen.
Dus ik sluit me ook aan bij het advies om je op jezelf te richten en te genieten van de contacten die nu wel soepel gaan.
Veel sterkte gewenst, het is echt heel naar. Ik hoop dat jullie er toch uit gaan komen!
maandag 10 juni 2024 om 11:40
Waar zit die stress precies in? Hoeveel kinderen hebben jullie en hoe oud zijn ze? Hoe zijn werk- en zorg- en regeltaken verdeeld?
Zijn jullie allebei gewoon doodmoe? Of gaat het er eigenlijk over dat de taken en verantwoordelijkheden niet eerlijk verdeeld zijn?
Hebben jullie allebei tijd voor jezelf? Voor een hobby of sport of gewoon eens een avondje alleen thuis?
Als uitgaan meer stress dan plezier oplevert, dan zou ik dat even laten voor wat het is. Eet eens (gezellig) samen thuis als de kinderen naar bed zijn. Iets afhalen/laten bezorgen of een ovenschotel die je al eerder hebt gemaakt, glaasje wijn erbij. Dan hoeft er geen oppas geregeld te worden en kun je gewoon op tijd naar bed.
Zijn jullie allebei gewoon doodmoe? Of gaat het er eigenlijk over dat de taken en verantwoordelijkheden niet eerlijk verdeeld zijn?
Hebben jullie allebei tijd voor jezelf? Voor een hobby of sport of gewoon eens een avondje alleen thuis?
Als uitgaan meer stress dan plezier oplevert, dan zou ik dat even laten voor wat het is. Eet eens (gezellig) samen thuis als de kinderen naar bed zijn. Iets afhalen/laten bezorgen of een ovenschotel die je al eerder hebt gemaakt, glaasje wijn erbij. Dan hoeft er geen oppas geregeld te worden en kun je gewoon op tijd naar bed.
maandag 10 juni 2024 om 11:49
Negatieve gevoelens worden meestal geprojecteerd op een ander. Je angstbrein zoekt altijd naar een verklaring waarom je ongelukkig voelt en wijst iets of iemand aan.
Maar meestal zit het in jezelf! Zoek daar ook de oplossing. Zoek de liefde en verbinding met jezelf en dan sla je ook weer makkelijker een brug naar de ander/hem. Geef hem wat je zelf mist zonder kassabon. Denk niet in tekorten maar in overvloed.
Geloof niet in alles wat je zelf denkt. Je brein is heel herhalend en beperkend. Vergoot daarom je perspectief dat brengt lucht.
Maar meestal zit het in jezelf! Zoek daar ook de oplossing. Zoek de liefde en verbinding met jezelf en dan sla je ook weer makkelijker een brug naar de ander/hem. Geef hem wat je zelf mist zonder kassabon. Denk niet in tekorten maar in overvloed.
Geloof niet in alles wat je zelf denkt. Je brein is heel herhalend en beperkend. Vergoot daarom je perspectief dat brengt lucht.
maandag 10 juni 2024 om 11:54
In de tropenjaren deden we weinig samen buiten de deur.
We zochten samen een serie die we wilden kijken en deden dat samen. Of gingen een bordspel doen. Dus eigenlijk spendeerden we een deel van onze vrije tijd met elkaar binenshuis.
Wat ook hielp was het echt sámen te doen. Dus als team samen zorgen voor huis en kinderen. Geen mein en dein vwb huishoudelijke klusjes, maar samen verantwoordelijk zijn en als je iets zag, dat je het dan deed.
En wat ook hielp was om elkaar tijd wég te gunnen. Man ging graag kijken bij sportwedstrijden, ik liep graag over een braderie of festival. Dan pakte de ander de kinderen op, zodat het leefbaar bleef voor iedereen.
Maar wat wás ik blij toen de jongste ook gewoon zindelijk was, kon praten en af en niet meer in de nacht wakker was!
We zochten samen een serie die we wilden kijken en deden dat samen. Of gingen een bordspel doen. Dus eigenlijk spendeerden we een deel van onze vrije tijd met elkaar binenshuis.
Wat ook hielp was het echt sámen te doen. Dus als team samen zorgen voor huis en kinderen. Geen mein en dein vwb huishoudelijke klusjes, maar samen verantwoordelijk zijn en als je iets zag, dat je het dan deed.
En wat ook hielp was om elkaar tijd wég te gunnen. Man ging graag kijken bij sportwedstrijden, ik liep graag over een braderie of festival. Dan pakte de ander de kinderen op, zodat het leefbaar bleef voor iedereen.
Maar wat wás ik blij toen de jongste ook gewoon zindelijk was, kon praten en af en niet meer in de nacht wakker was!
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 10 juni 2024 om 13:24
De vraag is of je de tijd wil investeren om te kijken of het nog beter wordt. Ben wel eerlijk naar jezelf als dat niet zo is.
Wij zitten in een soortgelijke situatie. Maar we zijn beide individueel bezig en met een relatietherapeut. We willen met elkaar verder maar er moeten wel wat dingetjes veranderen.
Wij zitten in een soortgelijke situatie. Maar we zijn beide individueel bezig en met een relatietherapeut. We willen met elkaar verder maar er moeten wel wat dingetjes veranderen.
Decrypting life one day at the time
maandag 10 juni 2024 om 13:52
Anderlicht schreef: ↑10-06-2024 11:49Negatieve gevoelens worden meestal geprojecteerd op een ander. Je angstbrein zoekt altijd naar een verklaring waarom je ongelukkig voelt en wijst iets of iemand aan.
Precies. Mijn man liet de zorg voor de kinderen aan mij over, zodat ik twee kinderen combineerde met een bijna fulltime baan. Ik had geen sociaal leven, ik voelde me gevangen, ik was zwaar overwerkt. Maar ik wees mijn man aan als schuldige. Dat was hij natuurlijk helemaal niet, ik projecteerde dat alleen. Ik heb hem tijd en vrijheid gegeven zonder kassabon. Toen werd ik weer gelukkig.
Oh wacht.
maandag 10 juni 2024 om 13:54
Maar serieus: ik heb mijn man gezegd dat ik weg zou gaan als hij nog langer afwezig zou zijn. Dat hielp. We zijn nu jaren verder. De zorg is minder, omdat de kinderen groter zijn, maar hij is ook echt veel meer gaan zorgen. Het was hard werken en de barsten in onze relatie zijn nog niet geheeld; die vreselijk periode heeft gewoon zijn sporen achter gelaten. Maar het is beter. Ik heb weer een leven naast het overleven. Ik ben gelukkig. En langzaam vinden we elkaar weer 
maandag 10 juni 2024 om 14:54
Ik ga even proberen te reageren op wat jullie allemaal schrijven.
Nu werkt het al een hele poos niet, maar dat wil niet zeggen dat we het niet werkend kunnen maken. Daar wil ik wel alles aan gedaan hebben. Ik vind het wel heftig om te lezen dat anderen ook al jaren in zo’n situatie zitten en aan het zoeken zijn.
Ik heb voor mezelf ook therapie, waarbij we ingaan op wat er in mij speelt aan pijnlijke herinneringen. Maar ook dat is niet even snel opgelost en weer allemaal vrolijk. Lang proces.
Ik verwacht wel vaak te veel, bijv van een uitje. Dat het leuk en gezellig is en we leuke gesprekken voeren. Net als vroeger. Maar het is niet net als vroeger, want tijdens een avondje uit of zelfs een nachtje weg als de kinderen uit logeren zijn, hebben we tijd nodig om elkaar weer te vinden en voorbij de irritaties te gaan. En dat vind ik zo irritant, met een vriendin is het meteen leuk en kunnen we uren kletsen over van alles, en met m’n man weten we gewoon niet wat we moeten zeggen. Behalve over de kinderen, het cliché is dat we daar samen uuuuren over kunnen praten. Maar dat brengt ons niet dichter bij elkaar.
Mijn man is niet ongelukkig, die vindt het prima zo en ziet alles van de zonnige kant. Dat siert hem, maar ik voel me er ook eenzaam door. En een zeur omdat ik telkens niet tevreden ben en hij daar niks van snapt. Dan wil ik er niet weer over beginnen en kropt het op. Ik werk in de therapie aan mezelf uiten, maar voor hem is het heel moeilijk om een vrouw te hebben die zich vaak niet happy voelt. Dubbel frustrerend. En dan hebben we daar weer gedoe over
Nu werkt het al een hele poos niet, maar dat wil niet zeggen dat we het niet werkend kunnen maken. Daar wil ik wel alles aan gedaan hebben. Ik vind het wel heftig om te lezen dat anderen ook al jaren in zo’n situatie zitten en aan het zoeken zijn.
Ik heb voor mezelf ook therapie, waarbij we ingaan op wat er in mij speelt aan pijnlijke herinneringen. Maar ook dat is niet even snel opgelost en weer allemaal vrolijk. Lang proces.
Ik verwacht wel vaak te veel, bijv van een uitje. Dat het leuk en gezellig is en we leuke gesprekken voeren. Net als vroeger. Maar het is niet net als vroeger, want tijdens een avondje uit of zelfs een nachtje weg als de kinderen uit logeren zijn, hebben we tijd nodig om elkaar weer te vinden en voorbij de irritaties te gaan. En dat vind ik zo irritant, met een vriendin is het meteen leuk en kunnen we uren kletsen over van alles, en met m’n man weten we gewoon niet wat we moeten zeggen. Behalve over de kinderen, het cliché is dat we daar samen uuuuren over kunnen praten. Maar dat brengt ons niet dichter bij elkaar.
Mijn man is niet ongelukkig, die vindt het prima zo en ziet alles van de zonnige kant. Dat siert hem, maar ik voel me er ook eenzaam door. En een zeur omdat ik telkens niet tevreden ben en hij daar niks van snapt. Dan wil ik er niet weer over beginnen en kropt het op. Ik werk in de therapie aan mezelf uiten, maar voor hem is het heel moeilijk om een vrouw te hebben die zich vaak niet happy voelt. Dubbel frustrerend. En dan hebben we daar weer gedoe over
maandag 10 juni 2024 om 15:02
Waarom zou het jullie niet dichter tot elkaar brengen om uuuuuuren over jullie kids te praten. Die kinderen zijn het belangrijkste wat je hebt, wat jullie samen hebben.
Ga gewoon de hele avond over die kinderen lullen of doe inderdaad een bordspelletje samen. Hou het klein en je verwachtingen ook en kijk wat het je brengt.
Ga gewoon de hele avond over die kinderen lullen of doe inderdaad een bordspelletje samen. Hou het klein en je verwachtingen ook en kijk wat het je brengt.
maandag 10 juni 2024 om 15:29
Als je niet weet waar je over wilt of kunt praten kun je misschien een activiteit doen of een workshop ofzo waar je niet per se met elkaar hoeft te praten maar gewoon lekker bezig bent, een film of een concert, dat geeft dan na afloop weer gesprekstof of anders iets met vrienden, ben je toch uit de kindersleur maar hoef je niet twee op twee te praten, of spelletjes in de zin van bepaalde vragen of quizs over onderwerpen of weetjes. Je moet ook denk ik niet willen dat het zo als vroeger is of wordt, dat kan niet, dat is voorbij, je hebt nu kinderen, een heel ander leven en je kunt er nu juist weer wat van maken dat straks misschien net zo fijn of beter is dan vroeger. Vergelijken heeft geen zin, dat brengt alleen maar teleurstellingenen laat geen plaats aan nieuwe ervaringen, gesprekken, ideeËn... kijk niet achterom maar richt je blik vooruit en wie weet komen jullie blikken langzaam in dezelfde richting, of igg allebeid weer richting iets fijns wat dat dan ook mogen zijn.
maandag 10 juni 2024 om 16:11
Zo herkenbaar...wij zijn net uit het dal geklommen en kan nu zeggen dat het weer echt goed gaat, maar ik herken het gevoel zeker. Voor mij was het vooral aan mezelf werken en toen ik beter in mn vel zat, ging de relatie ook beter. Mijn man herkende me weer zoals ik was en we hebben weer lol samen. Maar dat kostte heel veel tijd, lees toch wel ongeveer 2 jaar....
maandag 10 juni 2024 om 16:18
Ik denk trouwens dat het ook echt niet te vergelijken is hoor, uit eten gaan of een avond uit met een vriendin die je misschien niet vaak ziet en met wie je geen gesprekken hebt over de opvoeding, hoogte van het zakgeld, ergernissen over het huishouden en met wie je niet al elke avond samen aan tafel zit.
Ik vind het eigenlijk eerder een wonder dat TO's probleem niet "gewoon" bij ieder stel speelt. Ik vind het zo normaal klinken dat ik eigenlijk niet eens kan voorstellen dat het ook anders kan en hoe dat dan voelt.
Ik vind het eigenlijk eerder een wonder dat TO's probleem niet "gewoon" bij ieder stel speelt. Ik vind het zo normaal klinken dat ik eigenlijk niet eens kan voorstellen dat het ook anders kan en hoe dat dan voelt.
maandag 10 juni 2024 om 16:36
Meen je dit nu serieus? Je hebt de hele OP gelezen?Olea schreef: ↑10-06-2024 16:18Ik denk trouwens dat het ook echt niet te vergelijken is hoor, uit eten gaan of een avond uit met een vriendin die je misschien niet vaak ziet en met wie je geen gesprekken hebt over de opvoeding, hoogte van het zakgeld, ergernissen over het huishouden en met wie je niet al elke avond samen aan tafel zit.
Ik vind het eigenlijk eerder een wonder dat TO's probleem niet "gewoon" bij ieder stel speelt. Ik vind het zo normaal klinken dat ik eigenlijk niet eens kan voorstellen dat het ook anders kan en hoe dat dan voelt.
maandag 10 juni 2024 om 18:38
Wat normaal is, is dat de focus van je relatie met elkaar verplaatst naar focus op de kinderen. En zeker als er zorgen zijn of kinderen slecht slapen oid dan haalt dat niet het beste in mensen naar boven. Dus de nodige irritaties enzo zijn denk ik normaal. Maar… verder is de situatie van TO denk ik niet echt “wat je mag verwachten”. Ik herken het zelf iig niet. Natuurlijk verandert je focus en verlies je elkaar een klein beetje met jonge kinderen. Maar wij voelen ons nog steeds verbonden met elkaar en met onze dochter. En irritaties ok, maar daar kunnen we goed over praten. Dus om te doen of dit de standaard is… dat lijkt me wat verdrietig.
maandag 10 juni 2024 om 18:52
Goede post. Wat wij indertijd deden op onze avondjes uit samen (in de tropenperiode) is samen dromen en filosoferen over de toekomst. Waar zouden we ooit als gezin naar toe willen op reis/vakantie? Wat lijkt hem erg leuk om nog een keer te doen, samen/alleen/met vrienden? En jou? Dat soort gesprekken: dromen delen en voelen dat er ooit andere tijden gaan komen. En dat dan in te steken vanuit een nieuwsgierigheid naar de ander en niet teveel te denken en te reageren vanuit ‘maar wat betekent dat dan voor mij?’Maeliran schreef: ↑10-06-2024 15:29Als je niet weet waar je over wilt of kunt praten kun je misschien een activiteit doen of een workshop ofzo waar je niet per se met elkaar hoeft te praten maar gewoon lekker bezig bent, een film of een concert, dat geeft dan na afloop weer gesprekstof of anders iets met vrienden, ben je toch uit de kindersleur maar hoef je niet twee op twee te praten, of spelletjes in de zin van bepaalde vragen of quizs over onderwerpen of weetjes. Je moet ook denk ik niet willen dat het zo als vroeger is of wordt, dat kan niet, dat is voorbij, je hebt nu kinderen, een heel ander leven en je kunt er nu juist weer wat van maken dat straks misschien net zo fijn of beter is dan vroeger. Vergelijken heeft geen zin, dat brengt alleen maar teleurstellingenen laat geen plaats aan nieuwe ervaringen, gesprekken, ideeËn... kijk niet achterom maar richt je blik vooruit en wie weet komen jullie blikken langzaam in dezelfde richting, of igg allebeid weer richting iets fijns wat dat dan ook mogen zijn.
(Dit is meer een tip qua gespreksonderwerp tijdens een avondje samen en niet de oplossing voor het probleem.)
maandag 10 juni 2024 om 18:58
Ja hoor en de andere reacties van TO én die van anderen ook. Ik lees eigenlijk echt helemaal niks raars maar het is wel dat ik wéét dat het anders kan.
Zolang je als gezin functioneert en allebei een aandeel hebt in zowel zorgtaken, als in huishouden als in financiële verantwoordelijkheid, zie ik niet zoveel vreemds of verkeerds.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
