Netwerk opbouwen op latere leeftijd, hoe?

23-05-2023 16:51 117 berichten
Door een ander topic werd ik aan het denken gezet. Hoe bouw je op latere leeftijd een netwerk op?

Ik ben een paar jaar geleden (tijdens coronatijd) verhuisd naar de andere kant van het land (beetje overdreven, een kilometer of 125). Ik kende hier echt helemaal niemand.

Natuurlijk heb ik niet stilgezeten. Ik heb me aangesloten bij 2 verenigingen en doe sinds kort mee (eens per maand) aan afvalruimen met een groepje wijkbewoners. Ook ga ik met mijn dochter naar peutergym. En natuurlijk kom ik daar allerlei leuke mensen tegen, maar het blijven eigenlijk altijd kennissen.

Voorbeeld: bij een van mijn verenigingen zie je elkaar wekelijks en werk je samen aan iets moois. Er is dan ook echt veel interactie en het is heel erg gezellig, maar ik lijk nooit op dieper niveau te komen met mensen. Ik onthoud verjaardagen, stuur altijd even een appje als er iets is en we liken elkaars foto's en berichten op Facebook. Maar dan zie ik dat anderen bij een babyshower van een lid geweest zijn met zijn allen, of ergens wat gaan eten. Op dat niveau lijk ik nooit te komen.

Ik doe wel mijn best natuurlijk. Ik doe zo normaal mogelijk, stel geïnteresseerde vragen, praat niet te veel over mezelf (tenzij men ernaar vraagt, en dan ben ik kort), kleed me op dat soort dagen standaard, denk aan verjaardagen, stuur een kaartje bij een geboorte of iets, probeer actief mee te denken qua zaken voor de vereniging. Ik merk dat die input ook echt gewaardeerd wordt en ik heb niet de indruk dat die mensen mij niet graag zien. Maar ik merk dat ik altijd een beetje "aan de zijlijn" blijf staan.

Hetzelfde met andere moeders bij peutergym. Na het klasje staan we altijd heel gezellig te praten, maar hoe kom je met dit soort mensen nou echt verder? Ze gewoon, out of the blue, uitnodigen voor een kopje koffie is ook zo raar, of kan dat wel?

Nu merk ik dat ik vooral kennissen aantrek die ik zelf niet zo leuk vind. Mensen die iets nodig hebben, of heel andere normen en waarden hebben. Ik geef dit kans op kans, zonder dat ik er echt voldoening uit haal. Omdat ik mezelf voorhou dat ook deze mensen een kans verdienen en dat ik het misschien toch verkeerd zie. Aan de andere kant merk ik dat ik zelf angstig ben als mensen die ik wel leuk vind toenadering zoeken, want wat als ze erachter komen hoe ik in elkaar zit? Nou ja, hele dilemma's dus.

En oh ja, om iedereen voor te zijn: ja, ik ben in therapie en nee, dit stuk bespreken we nog niet actief.
vivinnetje schreef:
23-05-2023 18:00
Grappig, je zegt veel herkenbare dingen. Ik voel me ook een vreemde eend in de bijt en onbewust plaats ik mezelf vaak in outsider-posities. Misschien uit zelfbescherming, dan is er ten minste een reden voor dat ik er niet bij hoor? Ik ben onlangs ook verhuisd en heb hetzelfde probleem. Nog erger... want ik heb geen kleine kinderen (waardoor je toch wel veel mensen leert kennen weet ik nu achteraf) meer. Nu heb ik een oppervlakkig praatje met de buren, maar verder niks. Op de vereniging waar ik op ging, blijken geen inwoners van mijn nieuwe 'ons-kent-ons' woonplaats te zitten... toch is het gezellig als ik er ben. Maar net als jij geen mensen waar ik buiten de vereniging mee zou afspreken.

Het doet toch wel een beetje pijn om te zien hoe anderen het allemaal makkelijk af lijkt te gaan, maar ook bij mij zit er iets tegenstrijdigs in: opkijken tegen mensen die het 'voor elkaar' hebben: veel vrienden, goeie baan, sociaal handig zijn. Maar tegelijkertijd er niet aan moeten denken om zelf zo'n netwerk te moeten onderhouden. Dan is het zijn op zo'n vereniging en daar gewoon interactie te hebben met mensen eigenlijk wel genoeg en ben ik blij dat ik daarna weer rustig naar mijn huis kan. Want TO, heb je daar over nagedacht... dat je een netwerk ook moet onderhouden en zo ja, wil je dat ook graag?
Ik herken echt helemaal wat je schrijft. Het schijnt inderdaad dat je met kleine kinderen makkelijker contact maak, maar ik merk dat in de praktijk niet echt. Ik denk als mijn dochter naar de basisschool gaat, dat het misschien wel makkelijker wordt. Met speelafspraakjes. Bij mijn oudste waren er dan speelafspraakjes en dat mondde ook wel eens uit in een kopje thee drinken samen met een andere moeder of iets.

Het lijkt me helemaal moeilijk dat jouw nieuwe woonplaats een ons-kent-ons gebeuren is. Zie er dan maar eens tussen te komen. Ik woon in de Zaanstreek, dus hier is het eigenlijk een bij elkaar geraapt boeltje van import, Amsterdammers die goedkoper wilden wonen en "traditionele" bewoners. Maar ik merk eigenlijk dat dat niet echt een probleem is, gelukkig.

Het lijkt sommige anderen inderdaad zo makkelijk af te gaan. Die zijn ook wat minder "socially awkward" volgens mij. En ik denk dat veel mensen misschien ook nog een vriendengroep hebben vanaf de middelbare school? Ik heb mijn hbo-diploma wel gehaald, maar dat heb ik in deeltijd gedaan na mijn 21e, en ik merkte dat dat toch meer ieder voor zich was. Natuurlijk heb je wel gewoon goed contact met klasgenoten, maar buiten school sprak niemand elkaar echt volgens mij. Dat is anders bij voltijd opleidingen denk ik.

Ik heb inderdaad nagedacht over of ik zo'n netwerk wil onderhouden en zo, en op dit moment denk ik van wel. Ik ben wel introvert, maar ook wel graag onder de mensen (als ik daarna weer alleen kan zijn, haha).
Salvavida schreef:
23-05-2023 18:01
Is dat individueel of in een groep? Ik kan me voorstellen dat groepstherapie heel fijn voor je kan zijn (ook al zal je het ws heel eng vinden). Je kunt daar anderen leren kennen met een niet standaard levensloop en de diepte ingaan met elkaar.
Het is individueel. Maar groepstherapie lijkt me eigenlijk ook wel leuk. Ik heb heel vroeger zoiets gehad (rond mijn 12e). Het was een soort assertiviteitstraining en een deel was in een groepje leeftijdsgenoten. Destijds vond ik dat heel erg leuk, vooral om te zien dat deze kinderen allemaal normaal waren :biggrin:
tonkje schreef:
23-05-2023 18:03
:O Doe je dat echt?!

Waarom zeg je niet gewoon dat je daar niet zo'n verstand van hebt? Of stel een wedervraag als "Wat voor type bruiloft wordt het? Een hele sjieke of meer casual?"
Ik ben dan bang om door de mand te vallen. In mijn hoofd bedenk ik dan al een vervelend scenario waarin mijn gesprekspartner vraagt hoe het komt dat ik niet naar bruiloften geweest ben, en dat ik dan verplicht ben uit te leggen dat ik eigenlijk dus niet zo geschikt ben. Zo voelt het voor mezelf hè, waarschijnlijk was dit inderdaad niet gebeurd. Maar op zo'n moment zelf slaat er echt een soort paniek toe.
Ladylola2022 schreef:
23-05-2023 18:08
Nou dan zouden best veel mensen niet stabiel zijn.

Ik ben 8 jaar alleen geweest met mijn vier kinderen (inmiddels 3 volwassen) En sinds 3 jaar een lat-relatie.

Ik heb geen koophuis meer gehad sinds mijn scheiding in 2008.
Ik heb een kleine vriendenkring met 3 heel dierbare vrienden, de rest zijn kennissen en zie ik amper tot nooit, en dan heb ik collega's en oud collega's waar ik weleens een etentje of borrel mee heb,ik hou mijn agenda bewust rustig, mijn leven is al druk en vol genoeg.

Ik heb een tuin, die me de keel uitkomt ( ik snak naar een appartement met een balkon/terras ) Maar zolang ik nog 2 kinderen thuis heb wonen blijf ik voorlopig hier met die enorme achtertuin en die voortuin waar ik me heen sleep om het bij te houden.
Ik heb wel een rijbewijs.

Oh en ik heb je vorige topic gelezen, ik heb een onafgemaakte opleiding, maar werk wel op hbo niveau, en dat heb ik niet aan mijn diploma te danken.

Lieve schat, ooit zei mijn dochter, ze was toen 15, nu inmiddels 22 tegen me als ik me weer eens een nul voelde (nu niet meer ) " mam, wees een beetje liever voor jezelf "

Bovenstaande zegt niets over hoe iemand in zijn hart is ;-)

Ik wil hetzelfde tegen jou zeggen " wees een beetje liever voor jezelf"
Oh, zo grappig, mijn zoon zegt ook dat soort dingen (maar dan op zijn eigen harde manier, haha). Gek hè, dat kinderen dat zelfs zien?

Ik heb vaker gehoord dat ik te hard voor mezelf ben. Zo stom, ik herken dat eigenlijk zelf dan weer niet. Vind dat ik mezelf veel te veel toesta en zo. Maar anderen zien dat dan toch weer anders.

En toch kijk in waarschijnlijk anders naar mezelf dan een buitenstaander. Want als ik jouw verhaal lees, denk ik bij niets "o, wat een loser zeg". Terwijl ik dat over mezelf wel denk, en erger.

In ieder geval bedankt voor je lieve reactie :heart:
Frizz schreef:
23-05-2023 18:21
Daar hecht ik nou echt helemaal geen waarde aan.

Wat ík fijn vind is als mensen lekker zichzelf zijn, met al hun mindere kanten. Mocht het zo zijn dat jij je op een bepaalde manier voordoet omdat je denkt dat men dat de norm vindt of omdat je niemand voor het hoofd wil stoten heb je kans dat ik jou op afstand houd.
Ik voel me zelf namelijk niet zo prettig als ik iemand niet kan peilen, ik word daar onzeker van.

Edit: ik lees net dat je een verhaaltje verzint als antwoord mbv Google.
Mijn voelsprieten zouden mij door dat soort dingen echt laten weten dat ik jou op gepaste afstand moet houden: niet betrouwbaar, geen vriendinnen-materiaal.
Daar heb ik nooit bij stilgestaan, van die voelsprieten. Eigenlijk schakel ik mezelf dan al vanaf het begin uit.

Bedankt voor je reactie trouwens, bij deze kant had ik nooit stilgestaan.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hoi ,
Ik heb niet alles gelezen. Ik ben 5 jaar geleden verhuist naar de andere kant van Nederland. Heb ook alles weer op moeten bouwen. En dat is heel goed gelukt. Geef het wel wat tijd. Een leuk praatje heb je zo. Vriendschap kost tijd. En het begint met gewoon uitnodigen. En als je zelf onzeker bent dan breng je dat over. Dus twijfel niet aan jezelf. En stap op de mensen af waar jij een klik mee voelt.
Succes. Het kan wel hoor!
Don't worry be happy
Alle reacties Link kopieren Quote
vaniteifear schreef:
24-05-2023 07:59
Daar heb ik nooit bij stilgestaan, van die voelsprieten. Eigenlijk schakel ik mezelf dan al vanaf het begin uit.

Bedankt voor je reactie trouwens, bij deze kant had ik nooit stilgestaan.

Ik hou van authentieke mensen. Juist.
Ik hoop dat de therapie je steeds dichter brengt bij wie je bent. En dat je gaat merken dat veel mensen juist van ‘echte’ mensen houden. Die niks weten van een bruiloft, foutjes maken en dingen hebben meegemaakt.
Alle reacties Link kopieren Quote
vaniteifear schreef:
24-05-2023 07:43

Ik heb vaker gehoord dat ik te hard voor mezelf ben. Zo stom, ik herken dat eigenlijk zelf dan weer niet. Vind dat ik mezelf veel te veel toesta en zo.
je bent dus zo hard voor jezelf, dat als je een keer lief bent, je dat eigenlijk niet oke vindt
Dan "sta je jezelf iets toe"
dat is volledig liefdeloos hoor
Vage schreef:
23-05-2023 18:38
Stop er dan lekker mee joh. Je doet zo vreselijk je best, maar het gaat je niets brengen.

Volgens mij ben jij gewoon een super leuk mens, juist als je jezelf bent met je gekke kleding etc. Doe vooral wat jij zelf fijn vindt. En probeer die rare lui die jou leegtrekken een beetje op afstand te houden, je verdient beter.

Ik heb me ook altijd geprobeerd aan te passen en netjes te gedragen zoals het hoort. Maar ik ben een outsider, altijd al geweest, onopgevoed, wereldvreemd, ik heb een eigen stijl/smaak, ik lijk 10 jaar jonger dan ik ben, maak rare grappen, kom uit de randstad en woon in een minuscuul plattelandsdorp.

Maar ik ben dat gewoon een beetje gaan cultiveren. In het begin moeten mensen soms aan me wennen. En echt lang niet iedereen vindt mij leuk. Daar moest ik dan weer aan wennen.

Maar de mensen die mij wél leuk vinden die kiezen vol overtuiging voor mij, en daar hoef ik helemaal niets voor te doen. En dat voelt heel goed.

Dat gun ik jou ook!
Ik herken zó veel in jouw posts altijd.

Ook dit heb je weer zo mooi gezegd :heart:

Inderdaad is de enige oplossing om te stoppen mezelf aan te passen en dan eens te kijken wat er op me af komt. En dat zal voor mij ook wennen worden denk ik. Ik vind het echt tof dat jij zo ver gekomen bent :heart:
Murgatroyd schreef:
23-05-2023 18:41
Och vrouwke ben blij dat je daar niks over weet, dat is gewoon een heel saai onderwerp
Haha :biggrin:
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik ben heel vaak verhuisd, het hele land door. Het opbouwen van nieuwe contacten ken ik dus heel goed. Geef het tijd.
Mijn vrienden en kennissen zijn heel divers. De één woont in een villa, de ander zit in de schuldsanering. Alternatief gekleed tot bloemetjesjurk. Hoog opgeleid, laag opgeleid etc.
Maar ze hebben gemeen dat ze zichzelf zijn. En als ik dan weleens mijn verjaardag ofzo vier, merk je ook dat het een prima mix is en dat ze het met elkaar kunnen vinden.
Het helpt je denk ik als je minder nadenkt wat een ander van je vindt of als je bedenkt wat de ander leuk vindt. Wees jezelf! Authentiek zijn maakt je voor mij betrouwbaar. Wat kan mij het nou schelen als je niks van bruiloften weet.
Voorbeeld: ik ga echt niet naar babyshowers/vrijgezellenfeestjes/genderreveals. M’n vrienden weten dat ook en ik zeg dat ook gewoon. Ze vinden me daarom echt niet minder leuk geloof ik. En als dat wel zo is dan zijn het mijn vrienden blijkbaar niet.
En je schrijft hier hartstikke leuk! Geloof in jezelf!
Alle reacties Link kopieren Quote
Ach Vanity, Het is soms ook gewoon een beetje geluk hebben. Niet alles ligt aan jou of je achtergrond. Een praktische tip: kijk zo mogelijk uit naar een basisschool met wat meer import dan de traditionele dorpsschool. Dan vind je makkelijker aansluiting.

En voor wat het waard is: volgens mij ben jij op het forum een van de authentieksten. Jij schrijft zo ontwapenend, zo oprecht dat ik jouw teksten er met m'n ogen dicht nog uithaal. En hier lijkt 'bij jezelf' blijven je goed af te gaan. Als je iets niet snapt, vraag je het. Als iemand het niet met je eens is, draai je niet opeens om voor meer instemmende reacties. Dat zou je in je echte leven misschien ook meer kunnen doen.
Ars longa, vita brevis
vaniteifear schreef:
24-05-2023 07:39
Het is individueel. Maar groepstherapie lijkt me eigenlijk ook wel leuk. Ik heb heel vroeger zoiets gehad (rond mijn 12e). Het was een soort assertiviteitstraining en een deel was in een groepje leeftijdsgenoten. Destijds vond ik dat heel erg leuk, vooral om te zien dat deze kinderen allemaal normaal waren :biggrin:
Je zou het eens met je behandelaar kunnen overleggen. Al gaat het denk ik erg tegenvallen als je denkt dat het leuk is. Ik denk dat zodra therapie leuk is, je er beter mee kunt stoppen. Je zult uit je comfortzone moeten gaan om het effect te laten hebben.
Kiwibes schreef:
23-05-2023 18:43
Zo te lezen doe je best wat dingen om nieuwe mensen te leren ontmoeten. Van kennis naar vriend(in) gaan, gaat ook niet per se snel. Zoals gezegd zou je iemand met wie je een klik voelt, kunnen uitnodigen voor een koffie. Dat kan spannend zijn, want iemand kan de boot ook afhouden.

Werk kan als je met andere mensen werkt, voor wat aanspraak zorgen. Uiteraard weet je niet of je collega's ook het type mensen zijn om vrienden mee te worden.

Qua verenigingen: een sportvereniging, lid worden van een netwerk- of serviceclub (die zijn juist gericht op het uitbreiden van je netwerk), actief worden binnen een politieke partij (als je dat ligt).

Wat jammer dat je het niet hebben van een middelbare schooltijd als een belemmering ziet. Ik kan me niet herinneren wanneer ik het voor het laatst met iemand over die tijd heb gehad.

Ik voldoe maar deels aan je rijtje van een normaal persoon. Ik probeer het idee van een 'normaal' of 'perfect' leven los te laten. Als ik in de ogen van een ander niet goed ben, tja, jammer dan. Ik gun het je om minder onzeker te zijn.

Tot slot: misschien ben je gewoonweg niet het type voor een rijk sociaal leven. Al gun ik je natuurlijk wel een paar goede vrienden.
Bedankt voor je reactie :heart:

Bij een serviceclub zit ik. Ik merk daar alleen dat het best wel ons-kent-ons is en dat veel leden mannen zijn die ook gelijk een stuk ouder zijn. De vrouwen die lid zijn overigens ook... De bijeenkomsten zijn altijd fijn en de activiteiten ook, maar ik merk toch dat ik er een beetje buiten sta.

Het idee van perfect loslaten is inderdaad iets waar ik aan wil werken :)
rosanna08 schreef:
23-05-2023 18:48
je probeert veel te hard iemand te zijn die je niet bent en omdat je bang bent om door de mand te vallen, hou jezelf weg bij degenen waar je eigenlijk contact mee wil hebben.
Leer om jezelf te zijn, dat gaat er niet voor zorgen dat iedereen je leuk vindt, maar dat hoeft ook helemaal niet.

En geloof me, ik weet heel goed dat jezelf zijn het lastigste is wat je maar kunt bedenken als je je hele leven al probeert te zijn wie je denkt dat de ander wil dat je bent.
Bedankt voor je reactie :heart:

Dat is inderdaad lastig, jezelf zijn. Tenminste, zo ervaar ik het ook heel erg. Maar ik moet idd ook loslaten dat iedereen me altijd maar leuk moet vinden. Dat kan immers niet, ik vind zelf ook niet iedereen leuk. En dat is ook niet erg.
belgali schreef:
23-05-2023 18:55
Je kan pas verbinden met iemand anders als je jezelf bent. Mensen voelen het aan als je niet echt bent. Dan heb je een masker tussen jezelf en de ander.
Dus so what dat je een aparte kledingkeuze hebt, een huurhuis of geen kennis van bruiloft etiquette. Veel makkelijker om gewoon jezelf te zijn. En dan stoor je maar een paar mensen af die je niet moeten - daarvoor krijg je dan wel de juiste mensen om je heen. Die jou kiezen voor jezelf. Met alle rare quirky dingetjes erbij.

Minder overdenken en gewoon doen.
Jaa, dat is een goede, minder overdenken. Want daarvan schiet ik gelijk in een soort panische kramp, haha.

Ik heb er trouwens nooit bij stilgestaan dat mensen dat voelen, dat je niet jezelf bent. Maar ik heb voor mezelf een soort ideaalbeeld van mezelf voor ogen, waar ik dan (van mezelf) aan moet voldoen voordat anderen mij kunnen waarderen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hoi TO, je komt op mij over als een heel leuk en aardig persoon :).
Ik herken het wel hoor. Ik ben super onzeker over hoe ik overkom op anderen. Ik ben ook ‘niet standaard’. Lastige jeugd, onzeker over mezelf en de toekomst.

Probeer wel gewoon lekker jezelf te zijn. Dan trek je de mensen aan die ook jouw interesses delen en het beste passen bij wie je bent.
Alle reacties Link kopieren Quote
vaniteifear schreef:
24-05-2023 10:11
Jaa, dat is een goede, minder overdenken. Want daarvan schiet ik gelijk in een soort panische kramp, haha.

Ik heb er trouwens nooit bij stilgestaan dat mensen dat voelen, dat je niet jezelf bent. Maar ik heb voor mezelf een soort ideaalbeeld van mezelf voor ogen, waar ik dan (van mezelf) aan moet voldoen voordat anderen mij kunnen waarderen.
Als iemand niet zichzelf is dan loop ik er toch onbewust met een boogje omheen. Omdat ik diegene dan niet kan plaatsten. Ik voel me ongemakkelijk bij zo iemand. Wat ik me dan bij jou afvraag, als je je altijd anders voorgedaan hebt, denk je dat je dat helemaal los kan laten in contact met anderen? Dat lijkt me dan ook weer ongemakkelijk voor jou om het masker te laten vallen en gewoon ontspannen bent in contact met anderen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik heb heel bewust vriendinnen gezocht omdat ik daar behoefte aan had. In mijn geval was er een Instagrammer met een groot bereik die hiervoor een post plaatste. Al snel had ik een WhatsAppgroep met 20 meiden uit de omgeving, maar dat vond ik overwhelming en kon ik niet bijhouden. Ik trok naar één iemand toe en dat is nu al bijna een jaar later een hele goede vriendin die ik niet meer zou willen missen. Ik merkte dat daarmee de sociale behoefte ook wel vervuld was, samen met de 2 goede vriendinnen die ik al had.

Als je wil kan ik je het linkje naar die post wel DM'en? Er zijn heel veel reacties onder van meiden die hun woonplaats delen en allemaal kwetsbaar aangeven vriendinnen te zoeken.
Alle reacties Link kopieren Quote
vaniteifear schreef:
24-05-2023 07:39
Het is individueel. Maar groepstherapie lijkt me eigenlijk ook wel leuk. Ik heb heel vroeger zoiets gehad (rond mijn 12e). Het was een soort assertiviteitstraining en een deel was in een groepje leeftijdsgenoten. Destijds vond ik dat heel erg leuk, vooral om te zien dat deze kinderen allemaal normaal waren :biggrin:
groepstherapie is een heleboel, maar leuk, neuh :proud:
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
Alle reacties Link kopieren Quote
vaniteifear schreef:
24-05-2023 10:11
Jaa, dat is een goede, minder overdenken. Want daarvan schiet ik gelijk in een soort panische kramp, haha.

Ik heb er trouwens nooit bij stilgestaan dat mensen dat voelen, dat je niet jezelf bent. Maar ik heb voor mezelf een soort ideaalbeeld van mezelf voor ogen, waar ik dan (van mezelf) aan moet voldoen voordat anderen mij kunnen waarderen.
Het ideaalbeeld is wat voor jóu het ideaal is, want het is zo fijn als mensen zichzelf kunnen zijn. Dat betekent dat ze je vertrouwen, het aandurven om zichzelf bloot te geven (niet letterlijk dan hè). Hoe opener jij daarin bent, hoe meer je de mensen aantrekt die ook zo zijn (en dus niet veroordelen, want van dat soort mensen wil je sowieso ver weg blijven)
vaniteifear schreef:
24-05-2023 10:11
Jaa, dat is een goede, minder overdenken. Want daarvan schiet ik gelijk in een soort panische kramp, haha.

Ik heb er trouwens nooit bij stilgestaan dat mensen dat voelen, dat je niet jezelf bent. Maar ik heb voor mezelf een soort ideaalbeeld van mezelf voor ogen, waar ik dan (van mezelf) aan moet voldoen voordat anderen mij kunnen waarderen.
Hoe leuk is iemand die ideaal is? Daar is toch geen lol aan? Mijn vrienden zijn het niet, hoewel ze allemaal getrouwd zijn, kinderen hebben, een baan en een koophuis, om je rijtje erbij te pakken. Eentje is chronisch ziek en zal niet oud worden, een ander is zo onzeker over de opvoeding dat er opvoedindersteuning over de vloer komt, nog een ander heeft een zeilboot maar is bang voor water en een andere volgt al jaren intensieve therapie om een jeugdtrauma te verwerken.
Staar je niet blind op de buitenkant. Iedereen heeft z’n portie heus gehad en zoniet, dan zijn het zondagskinderen.
Jij bent ook niet leuker als je voldoet aan jouw ideaal, want dan blijft er wat anders om je druk over te maken. Als het echt is, is het mooi, ken je die uitspraak?
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik vind ideale mensen zelfs een beetje saai. Ik ga lekker op mensen die een beetje "niet kloppen" of waar een hoekje af is.
Dat is toch veel interessanter ? Waarom denkt of doet diegene zo anders dan ik, maar is het toch een leuk iemand. En dan die interesse en warmte weer terugkrijgen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.”
Alle reacties Link kopieren Quote
ninanoname schreef:
24-05-2023 12:08
Hoe leuk is iemand die ideaal is? Daar is toch geen lol aan? Mijn vrienden zijn het niet, hoewel ze allemaal getrouwd zijn, kinderen hebben, een baan en een koophuis, om je rijtje erbij te pakken. Eentje is chronisch ziek en zal niet oud worden, een ander is zo onzeker over de opvoeding dat er opvoedindersteuning over de vloer komt, nog een ander heeft een zeilboot maar is bang voor water en een andere volgt al jaren intensieve therapie om een jeugdtrauma te verwerken.
Staar je niet blind op de buitenkant. Iedereen heeft z’n portie heus gehad en zoniet, dan zijn het zondagskinderen.
Jij bent ook niet leuker als je voldoet aan jouw ideaal, want dan blijft er wat anders om je druk over te maken. Als het echt is, is het mooi, ken je die uitspraak?
Wat nergens op lijkt, is echt.
(Jules Deelder)
Alle reacties Link kopieren Quote
belgali schreef:
24-05-2023 13:13
Ik vind ideale mensen zelfs een beetje saai. Ik ga lekker op mensen die een beetje "niet kloppen" of waar een hoekje af is.
Dat is toch veel interessanter ? Waarom denkt of doet diegene zo anders dan ik, maar is het toch een leuk iemand. En dan die interesse en warmte weer terugkrijgen.

Perfecte mensen zijn ook moeilijker om je mee te identificeren.
Ik heb graag mensen om me heen die soms gewoon hun werk even zat zijn, waarvan hun relatie ook weleens een barstje heeft en die ook iets vergeten bij de supermarkt. Of die struikelen, ruzie hebben met hun moeders enz enz. Of, in het geval van TO, die ook geen idee hebben van bruiloften en etiquette.

Dan voel ik me tenminste gewoon normaal in hun bijzijn. :biggrin:

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven