Relaties
alle pijlers
No life anymore....
vrijdag 15 juni 2007 om 20:58
De titel klinkt heftiger dan dat ik (misschien) bedoel.
Ik weet met mijn probleem ook niet zoveel raad en of ik hem hier moet plaatsen, maar ik zou het fijn vinden mijn verhaal te kunnen doen en wat harten onder de riem te krijgen.
Het zit als volgt.
Sinds een half jaar is mijn ex bij mij en ons gezin weg gegaan. Hij had er geen zin meer in en voor mij kwam het geheel onverwachts. Nooit ruzie, nooit spanning.
Anywayz... ik sta er nu alleen voor. Mijn ex is totaal niet meer in de picture. Dus dat betekent dat ik de opvoeding voor onze peuter helemaal alleen doe. Bovendien heb ik een fulltime baan en natuurlijk de huishouding.
De laatste tijd bekruipt mij het gevoel dat ik geen kant op kan. Heb nooit tijd voor mezelf. Zelfs als ik naar de kapper wil of een tandartsafspraak heb, moet ik opvang regelen.
Ook de avonden, zit ik "verplicht" thuis omdat kindje in bed ligt. Kan niet sporten of met een kennis wat gaan drinken.
Laatst heb ik mijn ouders gevraagd of zij van zaterdag op zondag op konden passen, zodat ik eens kon bijtanken en uitslapen. Dit heeft mij zo goed gedaan!! Maar toen ik aangaf of ze zoiets iedere 6 weken wilden doen, kreeg ik te horen dat het dan zo'n verplichting is.
Ik kan af en toe wel huilen omdat ik gewoonweg niet meer aan mezelf toekom. Ben ontzettend moe en iedere dag sleep ik mij er door heen. Het is niets anders dan werken, boodschappen, spelen, opvoeden, huishouden etc etc. Nooit eens leuke dingen in mijn eentje of voor mezelf doen.
Ik ben een type dat erg waarde hecht aan vrijheid eens in de zoveel tijd. Met mijn ex kon ik toendertijd wel eens weggaan 's avonds omdat hij er dan was, maar dat is niet meer. Hij zit lekker in het buitenland zich uit te leven.
Ik voel me gewoon heel verdrietig. Heb niet eens de mogelijkheid om een nieuwe relatie aan te gaan, laat staan een vriendschap op te bouwen.
Echt, mijn familie is best super. Ze passen 1 volle dag per week op als ik moet werken. De andere dagen is mijn kind bij het KDV.
Maar zie het nu even niet meer zitten. Het weekend staat voor de deur en ik geniet er niet van. Al tijden niet. Omdat ik geen kant op kan.
Wie herkent dit???
Of moet dit bij de pijler "Mama"? Maar daar gaat het alleen over baby's en dat soort zaken. Niet over zulke gevoelens die ik heb.
Bedankt voor het lezen. Het is een vrij lang verhaal.
Ik weet met mijn probleem ook niet zoveel raad en of ik hem hier moet plaatsen, maar ik zou het fijn vinden mijn verhaal te kunnen doen en wat harten onder de riem te krijgen.
Het zit als volgt.
Sinds een half jaar is mijn ex bij mij en ons gezin weg gegaan. Hij had er geen zin meer in en voor mij kwam het geheel onverwachts. Nooit ruzie, nooit spanning.
Anywayz... ik sta er nu alleen voor. Mijn ex is totaal niet meer in de picture. Dus dat betekent dat ik de opvoeding voor onze peuter helemaal alleen doe. Bovendien heb ik een fulltime baan en natuurlijk de huishouding.
De laatste tijd bekruipt mij het gevoel dat ik geen kant op kan. Heb nooit tijd voor mezelf. Zelfs als ik naar de kapper wil of een tandartsafspraak heb, moet ik opvang regelen.
Ook de avonden, zit ik "verplicht" thuis omdat kindje in bed ligt. Kan niet sporten of met een kennis wat gaan drinken.
Laatst heb ik mijn ouders gevraagd of zij van zaterdag op zondag op konden passen, zodat ik eens kon bijtanken en uitslapen. Dit heeft mij zo goed gedaan!! Maar toen ik aangaf of ze zoiets iedere 6 weken wilden doen, kreeg ik te horen dat het dan zo'n verplichting is.
Ik kan af en toe wel huilen omdat ik gewoonweg niet meer aan mezelf toekom. Ben ontzettend moe en iedere dag sleep ik mij er door heen. Het is niets anders dan werken, boodschappen, spelen, opvoeden, huishouden etc etc. Nooit eens leuke dingen in mijn eentje of voor mezelf doen.
Ik ben een type dat erg waarde hecht aan vrijheid eens in de zoveel tijd. Met mijn ex kon ik toendertijd wel eens weggaan 's avonds omdat hij er dan was, maar dat is niet meer. Hij zit lekker in het buitenland zich uit te leven.
Ik voel me gewoon heel verdrietig. Heb niet eens de mogelijkheid om een nieuwe relatie aan te gaan, laat staan een vriendschap op te bouwen.
Echt, mijn familie is best super. Ze passen 1 volle dag per week op als ik moet werken. De andere dagen is mijn kind bij het KDV.
Maar zie het nu even niet meer zitten. Het weekend staat voor de deur en ik geniet er niet van. Al tijden niet. Omdat ik geen kant op kan.
Wie herkent dit???
Of moet dit bij de pijler "Mama"? Maar daar gaat het alleen over baby's en dat soort zaken. Niet over zulke gevoelens die ik heb.
Bedankt voor het lezen. Het is een vrij lang verhaal.
vrijdag 15 juni 2007 om 22:37
Enne Boxy, "men" spreekt elkaar altijd weer tegen.
Jij zegt dat als je te graag wilt, je het niet krijgt. Nu lees ik hier en elders op fora over The Secret. Een boek (en film?) dat gaat over positieve gedachten en dat alles wat je qua gedachten het universum in stuurt, je ook daadwerkelijk krijgt!!!
Dus misschien NOG harder daar aan denken??? :P
Jij zegt dat als je te graag wilt, je het niet krijgt. Nu lees ik hier en elders op fora over The Secret. Een boek (en film?) dat gaat over positieve gedachten en dat alles wat je qua gedachten het universum in stuurt, je ook daadwerkelijk krijgt!!!
Dus misschien NOG harder daar aan denken??? :P
vrijdag 15 juni 2007 om 22:38
quote: fashionvictim reageerde
Nicknames waarvan ik weet dat ze alleenstaande moeders zijn en die binnen no-time dan weer schrijven over hun nieuwe man waarmee ze samen wonen. Hoe dóen die vrouwen dat? En wat doe ik dan fout?
Misschien zijn dat vrouwen die gewoon niet alleen kunnen zijn en daarom genoegen nemen met second best?
Nicknames waarvan ik weet dat ze alleenstaande moeders zijn en die binnen no-time dan weer schrijven over hun nieuwe man waarmee ze samen wonen. Hoe dóen die vrouwen dat? En wat doe ik dan fout?
Misschien zijn dat vrouwen die gewoon niet alleen kunnen zijn en daarom genoegen nemen met second best?
vrijdag 15 juni 2007 om 22:40
vrijdag 15 juni 2007 om 22:46
Hallo Jeetje,
Hier nog een single mom met een dochter van 4. Gelukkig co-ouder ik met de vader van mijn uk, dat geeft wat lucht. Maar ja, de meeste dagen dat ze daar is zijn voor mij lange werkdagen, dus kom ik ook niet echt aan mezelf toe.
Wat mij enorm heeft geholpen is een vriendinnenkring die ik ken van internet. Allemaal vrouwen met kleine kinderen, in mijn eigen regio. Wel allemaal met een partner, maar dat maakt niet uit. Met een aantal van hen heb ik inmiddels zo'n goed contact, dat ik mijn dochter daar wel eens te spelen kan brengen als ik bv naar de fysio of de kapper moet.
Ben nu 3,5 jaar single. Relaties, ik heb het ook geprobeerd. Inmiddels is mijn laatste echte vriendje al weer 2 jaar geleden. Die relatie ging niet door te veel gedoe met hij een kind, ik een kind etc. Heel jammer! Ben inmiddels wel happy in mijn eentje, heb 2 af en toe vriendjes waar ik wel eens wat leuks mee onderneem, maar een relatie zit er met beiden niet in. En eigenlijk hoeft dat niet voor mij, ben ik wel happy zo. Al dat gedate bracht me ook heel veel onrust en daar werd ik niet happier van en eigenlijk red ik mezelf zo wel heel erg goed. Maar het gevoel van FV, hoe doen al die single moms dat, binnen no time weer een relatie en samenwonen etc, heb ik ook wel eens!
Maar het meest heb ik toch gehad aan actief een sociaal netwerk op gaan bouwen, met mensen die ook kinderen hebben. De kinderen kunnen lekker samen spelen, de moeders kleppen lekker over hun eigen dingen, je kan eens oppasdiensten uitwisselen voor elkaar en als het goed klikt kan je zelfs je uk wel eens een nachtje te logeren brengen.
Kijk eens websites zoals eenouder, of ouderalleen. Die hebben een actief forum en er wonen altijd lotgenoten bij je in de buurt.
Hier nog een single mom met een dochter van 4. Gelukkig co-ouder ik met de vader van mijn uk, dat geeft wat lucht. Maar ja, de meeste dagen dat ze daar is zijn voor mij lange werkdagen, dus kom ik ook niet echt aan mezelf toe.
Wat mij enorm heeft geholpen is een vriendinnenkring die ik ken van internet. Allemaal vrouwen met kleine kinderen, in mijn eigen regio. Wel allemaal met een partner, maar dat maakt niet uit. Met een aantal van hen heb ik inmiddels zo'n goed contact, dat ik mijn dochter daar wel eens te spelen kan brengen als ik bv naar de fysio of de kapper moet.
Ben nu 3,5 jaar single. Relaties, ik heb het ook geprobeerd. Inmiddels is mijn laatste echte vriendje al weer 2 jaar geleden. Die relatie ging niet door te veel gedoe met hij een kind, ik een kind etc. Heel jammer! Ben inmiddels wel happy in mijn eentje, heb 2 af en toe vriendjes waar ik wel eens wat leuks mee onderneem, maar een relatie zit er met beiden niet in. En eigenlijk hoeft dat niet voor mij, ben ik wel happy zo. Al dat gedate bracht me ook heel veel onrust en daar werd ik niet happier van en eigenlijk red ik mezelf zo wel heel erg goed. Maar het gevoel van FV, hoe doen al die single moms dat, binnen no time weer een relatie en samenwonen etc, heb ik ook wel eens!
Maar het meest heb ik toch gehad aan actief een sociaal netwerk op gaan bouwen, met mensen die ook kinderen hebben. De kinderen kunnen lekker samen spelen, de moeders kleppen lekker over hun eigen dingen, je kan eens oppasdiensten uitwisselen voor elkaar en als het goed klikt kan je zelfs je uk wel eens een nachtje te logeren brengen.
Kijk eens websites zoals eenouder, of ouderalleen. Die hebben een actief forum en er wonen altijd lotgenoten bij je in de buurt.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 15 juni 2007 om 22:46
Hahaha, Boxy, ook ik moet om je lachen.
Ik vind het reuze toevallig dat jeetje nu net vandaag dit topic opent en ik het - ondanks de vreselijke titel :) - nog aanklik ook, want ik loop hier dus ook al ruim een week mee rond. Soms is het gewoon even allemaal teveel, denk ik. Heb een zware periode op mijn werk achter de rug, heb juist door mijn werk weer ontzettend veel dingen op stapel staan die allemaal ontzettend leuk zouden kunnen zijn, ware het niet dat het praktisch allemaal zo ontzettend onhaalbaar is. Toevallig had ik gisteren ook al wat jeetje schreef: Toen mijn moeder net overleden was liep ik bij de shrink, en die belde toevallig. En eigenlijk zou ik best weer naar haar toe willen, omdat ik de laatste tijd niet al te lekker in mijn vel zit. Maar daar ga je dan alweer: wanneer dan in godsnaam? Want óf ik ben aan het werk, óf ik ben met mijn zoon. En dan nog huishouden en dat soort shit, en zo rijgen de dagen zich aaneen.
Zij zei ook al : cijfer je jezelf niet te veel weg? Als je echt zou willen dan zou het wel lukken. En dat zegt iedereen eigenlijk altijd. Mensen kunnen gewoon bijna niet geloven dat je gewoon écht geen vangnet heb, ik ga namelijk ook mijn kind niet bij jan en alleman dumpen, daar is hij me te lief en te dierbaar voor.
En wat mij ook wel verdrietig maakt is het feit dat mijn zoon zo ontzettend fantastisch is en dat ik in de praktijk dus toch eigenlijk nauwelijks mensen heb met wie ik dat kan delen. Ik heb wel vriendinnen, mijn collegas zijn dol op hem en leven met alles mee, mijn broer is gek op hem, maar ja, dat is allemaal toch anders dan gewoon mensen die zélf niet kunnen wachten totdat ze hem weer eens voor zichzelf hebben. Daar kan ik wel jaloers op zijn, verhalen over opas en omas die elkaar de tent uitvechten over waar het kleinkind mag gaan logeren enzo. Maar goed, daar denk ik maar niet teveel over na want dan word ik altijd erg verdrietig, vooral omdat ik het hem en mijzelf zo had gegund.
Ik vind het reuze toevallig dat jeetje nu net vandaag dit topic opent en ik het - ondanks de vreselijke titel :) - nog aanklik ook, want ik loop hier dus ook al ruim een week mee rond. Soms is het gewoon even allemaal teveel, denk ik. Heb een zware periode op mijn werk achter de rug, heb juist door mijn werk weer ontzettend veel dingen op stapel staan die allemaal ontzettend leuk zouden kunnen zijn, ware het niet dat het praktisch allemaal zo ontzettend onhaalbaar is. Toevallig had ik gisteren ook al wat jeetje schreef: Toen mijn moeder net overleden was liep ik bij de shrink, en die belde toevallig. En eigenlijk zou ik best weer naar haar toe willen, omdat ik de laatste tijd niet al te lekker in mijn vel zit. Maar daar ga je dan alweer: wanneer dan in godsnaam? Want óf ik ben aan het werk, óf ik ben met mijn zoon. En dan nog huishouden en dat soort shit, en zo rijgen de dagen zich aaneen.
Zij zei ook al : cijfer je jezelf niet te veel weg? Als je echt zou willen dan zou het wel lukken. En dat zegt iedereen eigenlijk altijd. Mensen kunnen gewoon bijna niet geloven dat je gewoon écht geen vangnet heb, ik ga namelijk ook mijn kind niet bij jan en alleman dumpen, daar is hij me te lief en te dierbaar voor.
En wat mij ook wel verdrietig maakt is het feit dat mijn zoon zo ontzettend fantastisch is en dat ik in de praktijk dus toch eigenlijk nauwelijks mensen heb met wie ik dat kan delen. Ik heb wel vriendinnen, mijn collegas zijn dol op hem en leven met alles mee, mijn broer is gek op hem, maar ja, dat is allemaal toch anders dan gewoon mensen die zélf niet kunnen wachten totdat ze hem weer eens voor zichzelf hebben. Daar kan ik wel jaloers op zijn, verhalen over opas en omas die elkaar de tent uitvechten over waar het kleinkind mag gaan logeren enzo. Maar goed, daar denk ik maar niet teveel over na want dan word ik altijd erg verdrietig, vooral omdat ik het hem en mijzelf zo had gegund.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 15 juni 2007 om 22:52
Poezewoes,
Dat is ook makkelijker gezegd dan gedaan hoor, althans, in mijn geval. Dat kan ook aan mijn dip liggen nu, natuurlijk, maar ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan zou moeten halen om een netwerk op te bouwen. En ik heb ook best een netwerk volgens mij, maar in de praktijk zie ik iedereen net niet frequent genoeg of niet frequent genoeg samen met kind om hem daar met een gerust hart te kunnen achterlaten.
Mensen bieden het weleens aan hoor, "je kan hem altijd brengen als je omhoog zit", maar als je vervolgens nooit tijd hebt om af te spreken als je níet omhoog zit, dan wordt het ook zo asociaal om wél te bellen als het goed uitkomt. En in de praktijk is het ook nauwelijks haalbaar to return the favour, dus dan voel ik me ook enorm bezwaard om wel van andermans gunsten gebruik te maken.
Dat is ook makkelijker gezegd dan gedaan hoor, althans, in mijn geval. Dat kan ook aan mijn dip liggen nu, natuurlijk, maar ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan zou moeten halen om een netwerk op te bouwen. En ik heb ook best een netwerk volgens mij, maar in de praktijk zie ik iedereen net niet frequent genoeg of niet frequent genoeg samen met kind om hem daar met een gerust hart te kunnen achterlaten.
Mensen bieden het weleens aan hoor, "je kan hem altijd brengen als je omhoog zit", maar als je vervolgens nooit tijd hebt om af te spreken als je níet omhoog zit, dan wordt het ook zo asociaal om wél te bellen als het goed uitkomt. En in de praktijk is het ook nauwelijks haalbaar to return the favour, dus dan voel ik me ook enorm bezwaard om wel van andermans gunsten gebruik te maken.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 15 juni 2007 om 22:53
Hier hoef ik niets meer aan toe te voegen........:(
Duidelijk, precies zo had ik het kunnen schrijven. Vooral dat laatste. Geen gezin (vader) die ook ziet hoe fantastisch zoon/dochter is!!
Dat je dat niet kunt delen.
Overige familie en/of vrienden is toch anders inderdaad.
En vwb de shrink, tja..... allemaal prietpraat. Cijfer je jezelf niet teveel weg? Ja, dat doen we wel, maar we hebben geen keuze.
Duidelijk, precies zo had ik het kunnen schrijven. Vooral dat laatste. Geen gezin (vader) die ook ziet hoe fantastisch zoon/dochter is!!
Dat je dat niet kunt delen.
Overige familie en/of vrienden is toch anders inderdaad.
En vwb de shrink, tja..... allemaal prietpraat. Cijfer je jezelf niet teveel weg? Ja, dat doen we wel, maar we hebben geen keuze.
vrijdag 15 juni 2007 om 22:53
Lieve Jeetje,
Heel herkenbaar je verhaal! Ik zit in een soortgelijke situatie. De vader van mijn kind is ervandoor gegaan toen onze kleine 3 maanden was. Dochterlief is inmiddels al 7 en ik heb nooit enige vorm van support van zijn kant mogen ontvangen. Niet mbt opvoeding en ook niet financieel. Ik heb een drukke fulltime baan met veel verantwoording en en mn dochter gaat alle dagen na school naar de opvang. Na 7 jaar weet ik inmiddels dat ik van haar papa niets meer hoef te verwachten want hij is naar de andere kant van het land verhuisd. Mijn ouders leven niet meer dus daar kan ik ook niet meer op terugvallen. Financieel heb ik het niet slecht en daar ben ik wel blij om. Maar ik heb dus ook echt nooit tijd voor mezelf. Ook ik zit opgehokt en heb soms het gevoel geen kant meer uit te kunnen....en dat al jaren achter elkaar. Heb soms het idee dat ik mezelf totaal kwijt ben daardoor. En ik niet de leuke moeder ben die ik graag wil zijn. Tijd om op zoek te gaan naar nieuwe vriendschappen is er ook nauwelijks. En laat staan een betrouwbare relatie. Probeer er het beste van te maken en op de spaarzame momenten iets leuks te gaan doen met mijn kindje. In de zomer is het altijd een stuk beter te doen dan in de winter. Dagjes speeltuin, lekker zwemmen, af en toe een pretpark bezoeken, filmpje pakken etc.
Je vraagt ergens wat je met een peuter kan gaan doen....neem bijv een abonnement op een leuke speeltuin in de buurt en je kleintje amuseert zich kostelijk. Het hoeft niet allemaal zo veel te kosten.
Dus Jeetje, kan me erg goed voorstellen hoe jij je voelt.
Sparkle:R
Heel herkenbaar je verhaal! Ik zit in een soortgelijke situatie. De vader van mijn kind is ervandoor gegaan toen onze kleine 3 maanden was. Dochterlief is inmiddels al 7 en ik heb nooit enige vorm van support van zijn kant mogen ontvangen. Niet mbt opvoeding en ook niet financieel. Ik heb een drukke fulltime baan met veel verantwoording en en mn dochter gaat alle dagen na school naar de opvang. Na 7 jaar weet ik inmiddels dat ik van haar papa niets meer hoef te verwachten want hij is naar de andere kant van het land verhuisd. Mijn ouders leven niet meer dus daar kan ik ook niet meer op terugvallen. Financieel heb ik het niet slecht en daar ben ik wel blij om. Maar ik heb dus ook echt nooit tijd voor mezelf. Ook ik zit opgehokt en heb soms het gevoel geen kant meer uit te kunnen....en dat al jaren achter elkaar. Heb soms het idee dat ik mezelf totaal kwijt ben daardoor. En ik niet de leuke moeder ben die ik graag wil zijn. Tijd om op zoek te gaan naar nieuwe vriendschappen is er ook nauwelijks. En laat staan een betrouwbare relatie. Probeer er het beste van te maken en op de spaarzame momenten iets leuks te gaan doen met mijn kindje. In de zomer is het altijd een stuk beter te doen dan in de winter. Dagjes speeltuin, lekker zwemmen, af en toe een pretpark bezoeken, filmpje pakken etc.
Je vraagt ergens wat je met een peuter kan gaan doen....neem bijv een abonnement op een leuke speeltuin in de buurt en je kleintje amuseert zich kostelijk. Het hoeft niet allemaal zo veel te kosten.
Dus Jeetje, kan me erg goed voorstellen hoe jij je voelt.
Sparkle:R
vrijdag 15 juni 2007 om 22:59
Thanks, Sparkle!!
Jij ook een knuffel van mij!
Gelukkig is die van jou al weer 7, maar dat doet niets af aan het feit dat jij er ook zo voor hebt gestaan als FV en ik. Ga wel vaak naar de speeltuin. Alleen met die leeftijd moet je er toch wel bij zijn, klimmen/klauteren, glijden, daar is die van mij nog net te jong voor om alleen te laten. Dus ben daar dan best druk mee, hahaha.
Toch nog best veel dames hier die het alleen moeten rooien. Ligt dat aan de mannen van tegenwoordig?? Daar waar ik vandaan kom, betekent het nog iets als je aan een gezin begint.
@ Boxy: wuahhahahahahah!!!!!! Ik lig me echt rot te lachen!!! Ga zodadelijk fijn slapen. Je hebt mijn avond gered!! Hahaha, wat een grapjurk ben jij.
Jij ook een knuffel van mij!
Gelukkig is die van jou al weer 7, maar dat doet niets af aan het feit dat jij er ook zo voor hebt gestaan als FV en ik. Ga wel vaak naar de speeltuin. Alleen met die leeftijd moet je er toch wel bij zijn, klimmen/klauteren, glijden, daar is die van mij nog net te jong voor om alleen te laten. Dus ben daar dan best druk mee, hahaha.
Toch nog best veel dames hier die het alleen moeten rooien. Ligt dat aan de mannen van tegenwoordig?? Daar waar ik vandaan kom, betekent het nog iets als je aan een gezin begint.
@ Boxy: wuahhahahahahah!!!!!! Ik lig me echt rot te lachen!!! Ga zodadelijk fijn slapen. Je hebt mijn avond gered!! Hahaha, wat een grapjurk ben jij.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:00
Weet je, mij zit het het meest dwars dat ik altijd het gevoel heb dat ik zo moet leuren met mijn kind. Alsof hij me teveel is ofzo, want dat is hij niet. Dat is denk ik wel de grootste oorzaak van dipperigheid. Dat gevoel dat je altijd iemand "lastig moet vallen" om doodnormale dingen te doen, alsof je kind een soort wegwerpartikel is, zo voelt dat voor mij. En dat gevoel wil ik niet hebben, dus cijfer ik inderdaad mezelf dan maar weg. Want ik wil voor geen goud dat mijn zoon ooit het gevoel krijgt dat hij her en der gedumpt moest worden zodat ik een leven had. Maar als ik dat opschrijf denk ik gelijk: maar ik wil ook niet dat hij ooit het gevoel krijgt dat ik mijn leven voor hem "opgeofferd" heb, want dat is ook weer niet zo.
De balans vinden tussen die twee gevoelens vind ik eigenlijk het allermoeilijkst aan de situatie.
De balans vinden tussen die twee gevoelens vind ik eigenlijk het allermoeilijkst aan de situatie.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 15 juni 2007 om 23:03
ps was niet de bedoeling er zo'n zielig verhaal van te maken.
er zijn ook wel leuke momenten hoor
Ik zie het zelf niet altijd hoor maar denk soms dat ik er best trots op kan zijn het allemaal zo "goed"geregeld te hebben. Je moet het klusje toch maar in je uppie zien te klaren. Ondanks dat je zelf niet altijd een leven hebt. Heb er wel vertrouwen in dat het uiteindelijk allemaal op zn pootjes terecht komt. Die ene, leuke man, gezellig gezin, iets kunnen delen met een ander. En ga zo maar door.
er zijn ook wel leuke momenten hoor
Ik zie het zelf niet altijd hoor maar denk soms dat ik er best trots op kan zijn het allemaal zo "goed"geregeld te hebben. Je moet het klusje toch maar in je uppie zien te klaren. Ondanks dat je zelf niet altijd een leven hebt. Heb er wel vertrouwen in dat het uiteindelijk allemaal op zn pootjes terecht komt. Die ene, leuke man, gezellig gezin, iets kunnen delen met een ander. En ga zo maar door.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:05
Fash, die contacten heb ik voor een groot deel hier van het forum. En onderhoud ik dus ook grotendeels via internet. En dat kan ik dus lekker thuis doen, als Kitty te bed ligt. Zo ben ik er ook mee begonnen, aan huis gebonden dus waar leer je in vredesnaam nieuwe mensen kennen? Nou, hier dus. We zien elkaar veel minder dan we zouden willen, maar zo blijven we wel in touch. En gelukkig zijn dit wel vrouwen waar ik op kan rekenen als ik het nodig heb. Ze hebben dan ook allemaal een relatie en werken veel minder dan ik. Maar er is ook genoeg begrip dat ik niet zo makkelijk even voor hun in kan springen...
Kan me wel voorstellen dat je die dienst met een andere alleenstaande moeder uit xou kunnen wisselen. De ene keer heb jij es wat en slaapt je kind daar, de andere keer heb je zelf een logeetje. Is voor de kinderen ook leuk! Moet wel zeggen dat ik er in de praktijk ook zo min mogelijk gebruik van maak hoor, als ik mijn tijd met Kitty heb, wil ik er ook van genieten!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 15 juni 2007 om 23:06
Ik vatte het niet als een zielig verhaal op hoor, dat is juist altijd zo moeilijk hieraan vind ik. Het klinkt al snel als klagen en alsof je niet blij bent met je leven en vooral niet blij bent met je kind, terwijl dat natuurlijk absoluut niet zo is. Juist je kind maakt alles goed, maar makkelijk is het niet altijd, nee. Ik ben juist blij om weleens wat van andere moeders in hetzelfde schuitje te lezen. Dus bedankt juist voor je verhaal.
ps was niet de bedoeling er zo'n zielig verhaal van te maken.
er zijn ook wel leuke momenten hoor
Ik zie het zelf niet altijd hoor maar denk soms dat ik er best trots op kan zijn het allemaal zo "goed"geregeld te hebben. Je moet het klusje toch maar in je uppie zien te klaren. Ondanks dat je zelf niet altijd een leven hebt. Heb er wel vertrouwen in dat het uiteindelijk allemaal op zn pootjes terecht komt. Die ene, leuke man, gezellig gezin, iets kunnen delen met een ander. En ga zo maar door.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 15 juni 2007 om 23:09
Ja, bedankt Sparkle!
We doen het toch maar mooi in ons eentje!
En ik red me ook ontzettend goed. Heb een mooi groot fijn huis en een grote auto voor de deur, geen schulden, loop er netjes bij, evenals die kleine van me. Dus daar ben ik ook gigantisch trots op. Ooit komt het wel op zijn pootjes terecht.
We doen het toch maar mooi in ons eentje!
En ik red me ook ontzettend goed. Heb een mooi groot fijn huis en een grote auto voor de deur, geen schulden, loop er netjes bij, evenals die kleine van me. Dus daar ben ik ook gigantisch trots op. Ooit komt het wel op zijn pootjes terecht.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:14
Poez,
Ik ben gewoon zelf ook niet zo makkelijk in hem loslaten. Als ik het al doe, dan wil ik dat het in de eerste plaats voor hem leuk is. Dus een vriendin die hij bijna nooit ziet, of bij die aardige moeder die ik zo leuk vind maar wiens kind hij niet zo leuk vindt, dat is dan voor mij geen optie. Misschien zou ik daar wat makkelijker in moeten worden, want daar maak ik het mezelf vaak moeilijk mee. Ik durf dan bijna niet weg, bang dat hij het niet naar zijn zin heeft en ik voel me ook altijd schuldig eigenlijk. Alsof ik hem dump. Dus eigenlijk doe ik het gewoon nooit, daar komt het op neer. :D
Ik ben gewoon zelf ook niet zo makkelijk in hem loslaten. Als ik het al doe, dan wil ik dat het in de eerste plaats voor hem leuk is. Dus een vriendin die hij bijna nooit ziet, of bij die aardige moeder die ik zo leuk vind maar wiens kind hij niet zo leuk vindt, dat is dan voor mij geen optie. Misschien zou ik daar wat makkelijker in moeten worden, want daar maak ik het mezelf vaak moeilijk mee. Ik durf dan bijna niet weg, bang dat hij het niet naar zijn zin heeft en ik voel me ook altijd schuldig eigenlijk. Alsof ik hem dump. Dus eigenlijk doe ik het gewoon nooit, daar komt het op neer. :D
Am Yisrael Chai!
vrijdag 15 juni 2007 om 23:15
quote: Sparkle reageerde
ps was niet de bedoeling er zo'n zielig verhaal van te maken.
er zijn ook wel leuke momenten hoor
Ik zie het zelf niet altijd hoor maar denk soms dat ik er best trots op kan zijn het allemaal zo "goed"geregeld te hebben. Je moet het klusje toch maar in je uppie zien te klaren. Ondanks dat je zelf niet altijd een leven hebt. Heb er wel vertrouwen in dat het uiteindelijk allemaal op zn pootjes terecht komt. Die ene, leuke man, gezellig gezin, iets kunnen delen met een ander. En ga zo maar door.
Ik vatte het niet als een zielig verhaal op hoor, dat is juist altijd zo moeilijk hieraan vind ik. Het klinkt al snel als klagen en alsof je niet blij bent met je leven en vooral niet blij bent met je kind, terwijl dat natuurlijk absoluut niet zo is. Juist je kind maakt alles goed, maar makkelijk is het niet altijd, nee. Ik ben juist blij om weleens wat van andere moeders in hetzelfde schuitje te lezen. Dus bedankt juist voor je verhaal.
Ja klopt , is ook niet bedoeld om te klagen maar af en toe is het zo lekker om eens je gal te spuwen. En fijn dat er mensen zijn die het helemaal begrijpen. Er zullen zat mensen zijn die er begrip voor kunnen opbrengen maar het is toch heel anders wanneer je in hetzelfde schuitje zit.
Soms denk ik stiekem heel even " is dit het nou, als ze er niet was geweest had mijn leven heel anders uitgezien" Maar als ze dan eens een keer logeren is geniet ik van mn vrijheid en tegelijk mis ik haar enorm. Soms zit ik dan nog maar wat alleen te koekeloeren thuis en ben ik dolblij dat ze er weer is...leven in de brouwerij.
Maar tis net wat je ergens schrijft...je moet de goede balans vinden.
En die heb ik na 7 jaar nog steeds niet gevonden.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:20
Of aan onze keuze voor de verkeerde man...ehum, althans in mijn geval, al zeg ik het zelf. Heb het ideale kind, alleen van de verkeerde vader.
Ff tussendoor...bedenk me net dat ik dolgraag een warm gezin zou willen hebben maar als je zolang alleen bent ga je de zaken idealiseren. Als ik sommige verhalen hier bijv lees is het zo slecht nog niet om alleen met een kind te zijn.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:22
Het is al eerder gezegd maar ik denk dat je via sites als ouderalleen en 1 ouder best leuke contacten kunt vinden. En veel herkenning.
Want dat is nu juist het probleem, je wilt er wat vaker uit maar je zit met een (of meer) kleine kind(eren) die je vanwege werk toch al vaak moet missen. Wat je wilt is tegelijkertijd ook iets wat zo moeilijk is juist omdat dat in de tijd is dat je kind bij jou is.
Een goede avondoppas is ook al moeilijk omdat, als je eens weg wilt, je een oppas die pas hooguit 16 is ook niet echt tot erg laat kunt laten blijven.
Toch zijn er ook wel meisjes die willen blijven slapen.
Stel je zoekt een meisje die eens per maand blijft slapen ofzo?
Dat je daar dan je vast stapavond van kan maken?
Maar mannen vinden op een stapavond.. nee, dat dat zou voor mij ook niet echt een optie zijn.
Ik zou het meer zoeken in de dingen die je interesseren, want daar kom je sowieso mensen tegen die een beetje op jouw lijn zitten.
Ik ben binnenkort ook alleenstaande ouder en woon in een klein dorpje. Daar ben ik nu juist erg blij mee. Ik ga gewoon mee in het dorpsgebeuren met af en toe een oppas en dat is nu mijn leefwereld.
In een grote stad lijkt me dat veel lastiger.
Ik heb laatst rondgevraagd voor een oppas om 1 avond te kunnen sporten en dat viel me niet tegen.
Ik vind het heel moeilijk om dat te vragen, bang dat ze nee zeggen, maar ik had toch vrij snel een meisje uit de buurt gevonden.
Maar inderdaad wel moeilijk om een meisje te vinden die jij vertrouwt met je kind terwijl je zelf weg bent. Ik heb iemand die zelf nog een jonger broertje heeft en dat is wel aan te raden. Het gaat dan allemaal heel natuurlijk.
Woon je in een dorp of in een stad? En is het een groot probleem om iemand te vinden die een vaste avond per maand oppast?
Het is toch wel erg lekker om er af en toe eens uit te zijn.
Jouw kind is nog wel erg jong en afhankelijk. Echt een leeftijd waarbij je als moeder zo goed voelt dat je er voor je kind moet zijn, vind ik.
Mijn jongste is 3, en toen ik hem vertelde over de oppas voor 1 avond per week vond hij dat wel leuk. Dat had ik niet verwacht.
" Kom jongens, naar bed want mama moet sporten" zeg ik dan, en dan zijn ze juist heel gehoorzaam.:)
Want dat is nu juist het probleem, je wilt er wat vaker uit maar je zit met een (of meer) kleine kind(eren) die je vanwege werk toch al vaak moet missen. Wat je wilt is tegelijkertijd ook iets wat zo moeilijk is juist omdat dat in de tijd is dat je kind bij jou is.
Een goede avondoppas is ook al moeilijk omdat, als je eens weg wilt, je een oppas die pas hooguit 16 is ook niet echt tot erg laat kunt laten blijven.
Toch zijn er ook wel meisjes die willen blijven slapen.
Stel je zoekt een meisje die eens per maand blijft slapen ofzo?
Dat je daar dan je vast stapavond van kan maken?
Maar mannen vinden op een stapavond.. nee, dat dat zou voor mij ook niet echt een optie zijn.
Ik zou het meer zoeken in de dingen die je interesseren, want daar kom je sowieso mensen tegen die een beetje op jouw lijn zitten.
Ik ben binnenkort ook alleenstaande ouder en woon in een klein dorpje. Daar ben ik nu juist erg blij mee. Ik ga gewoon mee in het dorpsgebeuren met af en toe een oppas en dat is nu mijn leefwereld.
In een grote stad lijkt me dat veel lastiger.
Ik heb laatst rondgevraagd voor een oppas om 1 avond te kunnen sporten en dat viel me niet tegen.
Ik vind het heel moeilijk om dat te vragen, bang dat ze nee zeggen, maar ik had toch vrij snel een meisje uit de buurt gevonden.
Maar inderdaad wel moeilijk om een meisje te vinden die jij vertrouwt met je kind terwijl je zelf weg bent. Ik heb iemand die zelf nog een jonger broertje heeft en dat is wel aan te raden. Het gaat dan allemaal heel natuurlijk.
Woon je in een dorp of in een stad? En is het een groot probleem om iemand te vinden die een vaste avond per maand oppast?
Het is toch wel erg lekker om er af en toe eens uit te zijn.
Jouw kind is nog wel erg jong en afhankelijk. Echt een leeftijd waarbij je als moeder zo goed voelt dat je er voor je kind moet zijn, vind ik.
Mijn jongste is 3, en toen ik hem vertelde over de oppas voor 1 avond per week vond hij dat wel leuk. Dat had ik niet verwacht.
" Kom jongens, naar bed want mama moet sporten" zeg ik dan, en dan zijn ze juist heel gehoorzaam.:)
vrijdag 15 juni 2007 om 23:25
Ja erg he...er zijn soms dagen dat ik echt zoiets heb van "nu mag je hem best ff peren kleintje"
Gebeurt het dan eindelijk ben je te moe om iets te ondernemen, kan niemand met je mee op stap en uiteindelijk beland je om tien uur in bed omdat je daar beter af bent ipv je de hele tijd maar vanalles af te zitten vragen. Je bekijkt het positief omdat je weet dat je de dag erna eindelijk eens lekker kan uitslapen en vervolgens ben je om 7.00 uur hoentje fit.
