Relaties
alle pijlers
No life anymore....
vrijdag 15 juni 2007 om 20:58
De titel klinkt heftiger dan dat ik (misschien) bedoel.
Ik weet met mijn probleem ook niet zoveel raad en of ik hem hier moet plaatsen, maar ik zou het fijn vinden mijn verhaal te kunnen doen en wat harten onder de riem te krijgen.
Het zit als volgt.
Sinds een half jaar is mijn ex bij mij en ons gezin weg gegaan. Hij had er geen zin meer in en voor mij kwam het geheel onverwachts. Nooit ruzie, nooit spanning.
Anywayz... ik sta er nu alleen voor. Mijn ex is totaal niet meer in de picture. Dus dat betekent dat ik de opvoeding voor onze peuter helemaal alleen doe. Bovendien heb ik een fulltime baan en natuurlijk de huishouding.
De laatste tijd bekruipt mij het gevoel dat ik geen kant op kan. Heb nooit tijd voor mezelf. Zelfs als ik naar de kapper wil of een tandartsafspraak heb, moet ik opvang regelen.
Ook de avonden, zit ik "verplicht" thuis omdat kindje in bed ligt. Kan niet sporten of met een kennis wat gaan drinken.
Laatst heb ik mijn ouders gevraagd of zij van zaterdag op zondag op konden passen, zodat ik eens kon bijtanken en uitslapen. Dit heeft mij zo goed gedaan!! Maar toen ik aangaf of ze zoiets iedere 6 weken wilden doen, kreeg ik te horen dat het dan zo'n verplichting is.
Ik kan af en toe wel huilen omdat ik gewoonweg niet meer aan mezelf toekom. Ben ontzettend moe en iedere dag sleep ik mij er door heen. Het is niets anders dan werken, boodschappen, spelen, opvoeden, huishouden etc etc. Nooit eens leuke dingen in mijn eentje of voor mezelf doen.
Ik ben een type dat erg waarde hecht aan vrijheid eens in de zoveel tijd. Met mijn ex kon ik toendertijd wel eens weggaan 's avonds omdat hij er dan was, maar dat is niet meer. Hij zit lekker in het buitenland zich uit te leven.
Ik voel me gewoon heel verdrietig. Heb niet eens de mogelijkheid om een nieuwe relatie aan te gaan, laat staan een vriendschap op te bouwen.
Echt, mijn familie is best super. Ze passen 1 volle dag per week op als ik moet werken. De andere dagen is mijn kind bij het KDV.
Maar zie het nu even niet meer zitten. Het weekend staat voor de deur en ik geniet er niet van. Al tijden niet. Omdat ik geen kant op kan.
Wie herkent dit???
Of moet dit bij de pijler "Mama"? Maar daar gaat het alleen over baby's en dat soort zaken. Niet over zulke gevoelens die ik heb.
Bedankt voor het lezen. Het is een vrij lang verhaal.
Ik weet met mijn probleem ook niet zoveel raad en of ik hem hier moet plaatsen, maar ik zou het fijn vinden mijn verhaal te kunnen doen en wat harten onder de riem te krijgen.
Het zit als volgt.
Sinds een half jaar is mijn ex bij mij en ons gezin weg gegaan. Hij had er geen zin meer in en voor mij kwam het geheel onverwachts. Nooit ruzie, nooit spanning.
Anywayz... ik sta er nu alleen voor. Mijn ex is totaal niet meer in de picture. Dus dat betekent dat ik de opvoeding voor onze peuter helemaal alleen doe. Bovendien heb ik een fulltime baan en natuurlijk de huishouding.
De laatste tijd bekruipt mij het gevoel dat ik geen kant op kan. Heb nooit tijd voor mezelf. Zelfs als ik naar de kapper wil of een tandartsafspraak heb, moet ik opvang regelen.
Ook de avonden, zit ik "verplicht" thuis omdat kindje in bed ligt. Kan niet sporten of met een kennis wat gaan drinken.
Laatst heb ik mijn ouders gevraagd of zij van zaterdag op zondag op konden passen, zodat ik eens kon bijtanken en uitslapen. Dit heeft mij zo goed gedaan!! Maar toen ik aangaf of ze zoiets iedere 6 weken wilden doen, kreeg ik te horen dat het dan zo'n verplichting is.
Ik kan af en toe wel huilen omdat ik gewoonweg niet meer aan mezelf toekom. Ben ontzettend moe en iedere dag sleep ik mij er door heen. Het is niets anders dan werken, boodschappen, spelen, opvoeden, huishouden etc etc. Nooit eens leuke dingen in mijn eentje of voor mezelf doen.
Ik ben een type dat erg waarde hecht aan vrijheid eens in de zoveel tijd. Met mijn ex kon ik toendertijd wel eens weggaan 's avonds omdat hij er dan was, maar dat is niet meer. Hij zit lekker in het buitenland zich uit te leven.
Ik voel me gewoon heel verdrietig. Heb niet eens de mogelijkheid om een nieuwe relatie aan te gaan, laat staan een vriendschap op te bouwen.
Echt, mijn familie is best super. Ze passen 1 volle dag per week op als ik moet werken. De andere dagen is mijn kind bij het KDV.
Maar zie het nu even niet meer zitten. Het weekend staat voor de deur en ik geniet er niet van. Al tijden niet. Omdat ik geen kant op kan.
Wie herkent dit???
Of moet dit bij de pijler "Mama"? Maar daar gaat het alleen over baby's en dat soort zaken. Niet over zulke gevoelens die ik heb.
Bedankt voor het lezen. Het is een vrij lang verhaal.
zaterdag 16 juni 2007 om 11:26
Ja, zwaar klote als een vader zich aan zijn vaderschap onttrekt...ik weet niet hoe oud je kindje is, maar als ze wat ouder worden gaan ze wel eens uit logeren bij vriendjes en vriendinnetjes.. en verder is het een kwestie van netwerken denk ik.
Ik heb een vriendin die één dag per week op de kinderen van een andere vriendin past, en andersom. Zo hebben ze allebei een drukke dag per week en een dag vrij per week. Misschien zou je iemand kunnen vinden die dat bv op een zaterdag wil doen, of één keer per twee weken of zo..kids vinden het wel leuk.
Maar zwaar lijkt het me wel....je wil ook wel eens iets leuks doen...sterkte
Ik heb een vriendin die één dag per week op de kinderen van een andere vriendin past, en andersom. Zo hebben ze allebei een drukke dag per week en een dag vrij per week. Misschien zou je iemand kunnen vinden die dat bv op een zaterdag wil doen, of één keer per twee weken of zo..kids vinden het wel leuk.
Maar zwaar lijkt het me wel....je wil ook wel eens iets leuks doen...sterkte
zaterdag 16 juni 2007 om 11:27
Sparkle,
Ik heb gelukkig wel redelijk wat contacten met ouders op het KDV. Maar dat komt vooral doordat ik eerst thuis werkte en daardoor ook de tijd had om te staan beppen. Bovendien nodig ik eigenlijk al vanaf mijn zoons eerste verjaardag kindjes van de creche uit voor een feestje, omdat ik geen vriendinnen heb met kinderen van dezelfde leeftijd en eigenlijk ook geen familie met kinderen in zijn leeftijd.
Nu ik in loondienst ben heb ik alleen geen of nauwelijks tijd meer om dergelijke contacten te onderhouden, maar gelukkig heb ik met sommige ouders wel al een lang goed contact, dus het is wel weer makkelijk aan te halen.
ik heb ook een tijd geleden gewoon heel brutaal een briefje in de mandjes van de kinderen waar mijn zoon veel mee speelde gedaan, waarin ik heel open geschreven had dat ik weinig netwerk had en of de ouders ervoor voelden om een soort calamiteiten kring op te richten warbij we elkaar konden bellen als je een keer de kinderen niet op tijd op kon halen of oppas nodig had ofzo. Daar heb ik niet van iedereen een reactie op gekregen, eigenlijk alleen van de ouders met wie ik toch al vaak een praatje maakte, maar goed, dat is wel het begin geweest om dat contact wat te verdiepen. Dus dat is misschien wel een tip voor jullie, geef de kinderen waar die van jou mee spelen een keer een briefje voor hun ouders mee, waarin je aangeeft dat je het fijn zou vinden om wat meer ouders te leren kennen omdat je weinig vangnet hebt en omdat je kind goed kan opschieten met dat van hun.
Ik heb gelukkig wel redelijk wat contacten met ouders op het KDV. Maar dat komt vooral doordat ik eerst thuis werkte en daardoor ook de tijd had om te staan beppen. Bovendien nodig ik eigenlijk al vanaf mijn zoons eerste verjaardag kindjes van de creche uit voor een feestje, omdat ik geen vriendinnen heb met kinderen van dezelfde leeftijd en eigenlijk ook geen familie met kinderen in zijn leeftijd.
Nu ik in loondienst ben heb ik alleen geen of nauwelijks tijd meer om dergelijke contacten te onderhouden, maar gelukkig heb ik met sommige ouders wel al een lang goed contact, dus het is wel weer makkelijk aan te halen.
ik heb ook een tijd geleden gewoon heel brutaal een briefje in de mandjes van de kinderen waar mijn zoon veel mee speelde gedaan, waarin ik heel open geschreven had dat ik weinig netwerk had en of de ouders ervoor voelden om een soort calamiteiten kring op te richten warbij we elkaar konden bellen als je een keer de kinderen niet op tijd op kon halen of oppas nodig had ofzo. Daar heb ik niet van iedereen een reactie op gekregen, eigenlijk alleen van de ouders met wie ik toch al vaak een praatje maakte, maar goed, dat is wel het begin geweest om dat contact wat te verdiepen. Dus dat is misschien wel een tip voor jullie, geef de kinderen waar die van jou mee spelen een keer een briefje voor hun ouders mee, waarin je aangeeft dat je het fijn zou vinden om wat meer ouders te leren kennen omdat je weinig vangnet hebt en omdat je kind goed kan opschieten met dat van hun.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 16 juni 2007 om 13:54
Ben zo blij met jullie verhalen. Dat sterkt mij in het feit dat ik niet alleen ben. Het is lastig uit te leggen aan anderen die niet in dit schuitje zitten, hoe zeer je al je energie er in steekt en dat dat soms best slopend is.
Heb een collega die zegt dat ik me veel te druk maak en dat de was 's avonds ook wel een keer kan blijven liggen, wanneer Jeetje jr in bed ligt.
Zij was vroeger ook werkende moeder (heeft inmiddels volwassen kinderen) en haar man hielp ook niet mee in het huishouden en met de opvoeding. Zij vond het helemaal niet zwaar. Maarja, dan praat ik ook over 30 jaar geleden, toen was de tijd toch anders, minder hectisch. Sowieso had je in die tijd gewoon meer sociale contacten. Dat zie ik wel aan hoe ik mijn jeugd heb ervaren.
En zij had natuurlijk wel haar man waar ze tegen aan kon praten en toch een vangnet. Ik zit 's avonds wel alleen op de bank en lig alleen in mijn bed. Daar mis ik best wel een maatje in.
Bovendien is mijn kindje 2 jaar en 2 maanden en slaapt nog tussen de middag zo'n 2,5 uur en dan zit je ook verplicht binnen. Dan doe ik vaak de overige klusjes of verwen mezelf met een half uurtje internet, hahaha!
Op de zaterdagen dan betrek ik mijn kind veel bij de boodschappen die in huis gehaald moeten worden. Door de week heb ik daar geen tijd voor. Dus dan is het 's ochtends naar de bakker, slager, markt. En 's middags (na het slaapje) naar de super, daarna eten voorbereiden en dat soort dingen.
Voor mij is het nog maar een half jaar geleden dat het uitging, maar ik ben nog steeds zoekende naar een plekje om mijn boosheid in kwijt te kunnen. Ik vind het zo oneerlijk dat mijn ex lekker kan uitslapen, relaties kan aangaan, scharrels uitnodigen en meer van dat soort dingen. Het lijkt alsof hij weer 15 jaar terug in de tijd gaat en aan een 2e jeugd begint, terwijl ik alle verantwoordelijkheden draag.
Misschien voel ik me ook wel fijner als ik een nieuwe relatie zou hebben. Ben daar best aan toe, dan kan ik het net zo leuk hebben als mijn ex nu en zal die pijn en wrok wellicht minder worden.
Heb vandaag mijn moeder nog gesproken. Ze willen nu best wel eens in de zoveel weekenden oppassen, maar niet op vantevoren afgesproken data. Ik moet het dan gewoon aangeven.
Heb een collega die zegt dat ik me veel te druk maak en dat de was 's avonds ook wel een keer kan blijven liggen, wanneer Jeetje jr in bed ligt.
Zij was vroeger ook werkende moeder (heeft inmiddels volwassen kinderen) en haar man hielp ook niet mee in het huishouden en met de opvoeding. Zij vond het helemaal niet zwaar. Maarja, dan praat ik ook over 30 jaar geleden, toen was de tijd toch anders, minder hectisch. Sowieso had je in die tijd gewoon meer sociale contacten. Dat zie ik wel aan hoe ik mijn jeugd heb ervaren.
En zij had natuurlijk wel haar man waar ze tegen aan kon praten en toch een vangnet. Ik zit 's avonds wel alleen op de bank en lig alleen in mijn bed. Daar mis ik best wel een maatje in.
Bovendien is mijn kindje 2 jaar en 2 maanden en slaapt nog tussen de middag zo'n 2,5 uur en dan zit je ook verplicht binnen. Dan doe ik vaak de overige klusjes of verwen mezelf met een half uurtje internet, hahaha!
Op de zaterdagen dan betrek ik mijn kind veel bij de boodschappen die in huis gehaald moeten worden. Door de week heb ik daar geen tijd voor. Dus dan is het 's ochtends naar de bakker, slager, markt. En 's middags (na het slaapje) naar de super, daarna eten voorbereiden en dat soort dingen.
Voor mij is het nog maar een half jaar geleden dat het uitging, maar ik ben nog steeds zoekende naar een plekje om mijn boosheid in kwijt te kunnen. Ik vind het zo oneerlijk dat mijn ex lekker kan uitslapen, relaties kan aangaan, scharrels uitnodigen en meer van dat soort dingen. Het lijkt alsof hij weer 15 jaar terug in de tijd gaat en aan een 2e jeugd begint, terwijl ik alle verantwoordelijkheden draag.
Misschien voel ik me ook wel fijner als ik een nieuwe relatie zou hebben. Ben daar best aan toe, dan kan ik het net zo leuk hebben als mijn ex nu en zal die pijn en wrok wellicht minder worden.
Heb vandaag mijn moeder nog gesproken. Ze willen nu best wel eens in de zoveel weekenden oppassen, maar niet op vantevoren afgesproken data. Ik moet het dan gewoon aangeven.
zaterdag 16 juni 2007 om 14:10
Ik weet ook niet waar je met die boosheid en jaloezie naartoe kunt. Misschien jezelf af en toe toestaan om flink te griepen over je misfortune, en de rest van de tijd proberen te concentreren op de goeie dingen die je hebt. Dat is nogal niet niks: een zoon die bij je is, een baan waarmee je jezelf kunt onderhouden, een huis dat goed voelt, iets meer dan niets netwerk. Zie het als een investering in jouw toekomst die je ex niet maakt, waar hij ook best zichzelf nog wel eens flink zal tegenkomen.
zaterdag 16 juni 2007 om 14:35
Ik prijs mezelf ook heel vaak wél gelukkig! Gisteravond had ik gewoon een dip omdat het weekend voor de deur stond en ik geen leuke plannen had/heb.
Hoop inderdaad dat mijn ex ooit zijn portie nog krijgt. Dat hij zichzelf eens flink tegenkomt. Ik kan het nu niet hebben omdat ik nog van hem hou en graag met hem verder was gegaan. Gelukkig is er geen contact meer zodat mijn gevoelens niet iedere keer gaan opspelen. Kan het nu wel beter aan omdat ik niet met hem (en zijn liefjes) om hoef te gaan.
Hoop inderdaad dat mijn ex ooit zijn portie nog krijgt. Dat hij zichzelf eens flink tegenkomt. Ik kan het nu niet hebben omdat ik nog van hem hou en graag met hem verder was gegaan. Gelukkig is er geen contact meer zodat mijn gevoelens niet iedere keer gaan opspelen. Kan het nu wel beter aan omdat ik niet met hem (en zijn liefjes) om hoef te gaan.
zaterdag 7 juli 2007 om 20:34
Er is al een lange tijd niet meer op dit topic gereageerd. Eerlijk gezegd heb ik er een tijd ook geen behoefte aan gehad.
Maar vandaag had ik een enorme dipdag.
Dus wil graag even van me afschrijven.....
Ieder weekend is zoals elk weekend. Huishouden doen, kindje verzorgen en mee spelen. Boodschappen halen.... en daar komt dat rotgevoel... op de markt, ik zie overal om me heen gezinnetjes. Vaders en moeders met kroost. Een fijne zaterdag die samen gedeeld wordt. Samen fruit en groente halen, even een kopje koffie drinken bij een grandcafé etc etc.
En ik...... ik ploeter me de week door, doe op zaterdag alles wat ik door de week niet redden kan. En niemand die thuis op mij en kindje wacht. Niemand die een kopje thee klaar heeft staan, niemand waar ik na een vermoeiende ochtend even tegen aan kan liggen op de bank. Niemand die zegt van mij te houden.
Ik had het zo graag anders gewild... maarja, partner weg en nooit meer wat van vernomen.
Wordt ook nooit ergens voor gevraagd omdat ik weinig sociale contacten heb, heb nooit een leuke zaterdagavondvisite.... ik zit eigenlijk elke avond alleen. Ben blij dat het weer maandag zal zijn.... collega's om me heen en aanspraak....
Iemand die dit herkent?
Gezien de reacties hier op dit topic zeker wel.... Maar het viel ineens zo stil. Ben ik nou de enige die nog met dit gevoel zit??
Maar vandaag had ik een enorme dipdag.
Dus wil graag even van me afschrijven.....
Ieder weekend is zoals elk weekend. Huishouden doen, kindje verzorgen en mee spelen. Boodschappen halen.... en daar komt dat rotgevoel... op de markt, ik zie overal om me heen gezinnetjes. Vaders en moeders met kroost. Een fijne zaterdag die samen gedeeld wordt. Samen fruit en groente halen, even een kopje koffie drinken bij een grandcafé etc etc.
En ik...... ik ploeter me de week door, doe op zaterdag alles wat ik door de week niet redden kan. En niemand die thuis op mij en kindje wacht. Niemand die een kopje thee klaar heeft staan, niemand waar ik na een vermoeiende ochtend even tegen aan kan liggen op de bank. Niemand die zegt van mij te houden.
Ik had het zo graag anders gewild... maarja, partner weg en nooit meer wat van vernomen.
Wordt ook nooit ergens voor gevraagd omdat ik weinig sociale contacten heb, heb nooit een leuke zaterdagavondvisite.... ik zit eigenlijk elke avond alleen. Ben blij dat het weer maandag zal zijn.... collega's om me heen en aanspraak....
Iemand die dit herkent?
Gezien de reacties hier op dit topic zeker wel.... Maar het viel ineens zo stil. Ben ik nou de enige die nog met dit gevoel zit??
zaterdag 7 juli 2007 om 21:47
Hoi Jeetje,
Hier een beetje vergelijkbaar verhaal. Ik had twee kinderen van 4 en 2 toen mijn man toen mijn huwelijk opeens over was. Groot verschil is wel dat mijn ex co-ouder is en ik maar 24 uur werk en daar gelukkig van rond kan komen. De tijd dat ik niet werk, zorg ik voor de kinderen, eens in de twee weken heb ik een middag voor mezelf en in het weekend een dag.
Dat moet jou luxe in de oren klinken, maar ik vond het een heidens karwei om die eerste jaren door te komen in m'n uppie. Nu de kinderen groter zijn, is het allemaal zo ontzettend veel makkelijker.
Jouw situatie is nog een stuk lastiger. Echt, petje af voor hoe je het doet! Ik bewonder je enorm. Blij dat je ouders toch willen inspringen. Ik herken zo wat je schrijft!
Geen goede raad. Maar houd moed! Het wordt echt veel makkelijker als je kindje groter wordt. Hoop dat het je lukt om af en toe een lekker verwenmoment voor jezelf in te plannen.
En misschien is er een andere alleenstaande moeder in de buurt? Kun je in elk geval af en toe samen koffie drinken terwijl de kids spelen. Of even boodschappen doen. Vrienden met partner hebben in het weekend vaak hun eigen gezinsleven, ik wilde daar niet te veel tussenkomen. Met iemand die in dezelfde situatie zit, kun je afspraken maken waar je allebei plezier van hebt.
Hier een beetje vergelijkbaar verhaal. Ik had twee kinderen van 4 en 2 toen mijn man toen mijn huwelijk opeens over was. Groot verschil is wel dat mijn ex co-ouder is en ik maar 24 uur werk en daar gelukkig van rond kan komen. De tijd dat ik niet werk, zorg ik voor de kinderen, eens in de twee weken heb ik een middag voor mezelf en in het weekend een dag.
Dat moet jou luxe in de oren klinken, maar ik vond het een heidens karwei om die eerste jaren door te komen in m'n uppie. Nu de kinderen groter zijn, is het allemaal zo ontzettend veel makkelijker.
Jouw situatie is nog een stuk lastiger. Echt, petje af voor hoe je het doet! Ik bewonder je enorm. Blij dat je ouders toch willen inspringen. Ik herken zo wat je schrijft!
Geen goede raad. Maar houd moed! Het wordt echt veel makkelijker als je kindje groter wordt. Hoop dat het je lukt om af en toe een lekker verwenmoment voor jezelf in te plannen.
En misschien is er een andere alleenstaande moeder in de buurt? Kun je in elk geval af en toe samen koffie drinken terwijl de kids spelen. Of even boodschappen doen. Vrienden met partner hebben in het weekend vaak hun eigen gezinsleven, ik wilde daar niet te veel tussenkomen. Met iemand die in dezelfde situatie zit, kun je afspraken maken waar je allebei plezier van hebt.
zaterdag 7 juli 2007 om 22:08
Jeetje, misschien zou je eens naar je huisarts moeten gaan en je problemen eens bespreken met hem. Mogelijk komt hij met een oplossing voor het verwerken van je woede en je neerslachtigheid.
Praten met professionele begeleiding zou voor jou misschien een mogelijkheid bieden om je situatie beter aan te kunnen. Wanneer jij beter in je vel zit, dan zullen dingen je makkelijker afgaan en ga je meer dingen ondernemen.
40 uur werken, alleen voor je kind zorgen, een scheiding verwerken, het is allemaal niet niks wat er gebeurd is, daar kun je best wat ondersteuning bij gebruiken!
Praten met professionele begeleiding zou voor jou misschien een mogelijkheid bieden om je situatie beter aan te kunnen. Wanneer jij beter in je vel zit, dan zullen dingen je makkelijker afgaan en ga je meer dingen ondernemen.
40 uur werken, alleen voor je kind zorgen, een scheiding verwerken, het is allemaal niet niks wat er gebeurd is, daar kun je best wat ondersteuning bij gebruiken!
