Relaties
alle pijlers
No life anymore....
vrijdag 15 juni 2007 om 20:58
De titel klinkt heftiger dan dat ik (misschien) bedoel.
Ik weet met mijn probleem ook niet zoveel raad en of ik hem hier moet plaatsen, maar ik zou het fijn vinden mijn verhaal te kunnen doen en wat harten onder de riem te krijgen.
Het zit als volgt.
Sinds een half jaar is mijn ex bij mij en ons gezin weg gegaan. Hij had er geen zin meer in en voor mij kwam het geheel onverwachts. Nooit ruzie, nooit spanning.
Anywayz... ik sta er nu alleen voor. Mijn ex is totaal niet meer in de picture. Dus dat betekent dat ik de opvoeding voor onze peuter helemaal alleen doe. Bovendien heb ik een fulltime baan en natuurlijk de huishouding.
De laatste tijd bekruipt mij het gevoel dat ik geen kant op kan. Heb nooit tijd voor mezelf. Zelfs als ik naar de kapper wil of een tandartsafspraak heb, moet ik opvang regelen.
Ook de avonden, zit ik "verplicht" thuis omdat kindje in bed ligt. Kan niet sporten of met een kennis wat gaan drinken.
Laatst heb ik mijn ouders gevraagd of zij van zaterdag op zondag op konden passen, zodat ik eens kon bijtanken en uitslapen. Dit heeft mij zo goed gedaan!! Maar toen ik aangaf of ze zoiets iedere 6 weken wilden doen, kreeg ik te horen dat het dan zo'n verplichting is.
Ik kan af en toe wel huilen omdat ik gewoonweg niet meer aan mezelf toekom. Ben ontzettend moe en iedere dag sleep ik mij er door heen. Het is niets anders dan werken, boodschappen, spelen, opvoeden, huishouden etc etc. Nooit eens leuke dingen in mijn eentje of voor mezelf doen.
Ik ben een type dat erg waarde hecht aan vrijheid eens in de zoveel tijd. Met mijn ex kon ik toendertijd wel eens weggaan 's avonds omdat hij er dan was, maar dat is niet meer. Hij zit lekker in het buitenland zich uit te leven.
Ik voel me gewoon heel verdrietig. Heb niet eens de mogelijkheid om een nieuwe relatie aan te gaan, laat staan een vriendschap op te bouwen.
Echt, mijn familie is best super. Ze passen 1 volle dag per week op als ik moet werken. De andere dagen is mijn kind bij het KDV.
Maar zie het nu even niet meer zitten. Het weekend staat voor de deur en ik geniet er niet van. Al tijden niet. Omdat ik geen kant op kan.
Wie herkent dit???
Of moet dit bij de pijler "Mama"? Maar daar gaat het alleen over baby's en dat soort zaken. Niet over zulke gevoelens die ik heb.
Bedankt voor het lezen. Het is een vrij lang verhaal.
Ik weet met mijn probleem ook niet zoveel raad en of ik hem hier moet plaatsen, maar ik zou het fijn vinden mijn verhaal te kunnen doen en wat harten onder de riem te krijgen.
Het zit als volgt.
Sinds een half jaar is mijn ex bij mij en ons gezin weg gegaan. Hij had er geen zin meer in en voor mij kwam het geheel onverwachts. Nooit ruzie, nooit spanning.
Anywayz... ik sta er nu alleen voor. Mijn ex is totaal niet meer in de picture. Dus dat betekent dat ik de opvoeding voor onze peuter helemaal alleen doe. Bovendien heb ik een fulltime baan en natuurlijk de huishouding.
De laatste tijd bekruipt mij het gevoel dat ik geen kant op kan. Heb nooit tijd voor mezelf. Zelfs als ik naar de kapper wil of een tandartsafspraak heb, moet ik opvang regelen.
Ook de avonden, zit ik "verplicht" thuis omdat kindje in bed ligt. Kan niet sporten of met een kennis wat gaan drinken.
Laatst heb ik mijn ouders gevraagd of zij van zaterdag op zondag op konden passen, zodat ik eens kon bijtanken en uitslapen. Dit heeft mij zo goed gedaan!! Maar toen ik aangaf of ze zoiets iedere 6 weken wilden doen, kreeg ik te horen dat het dan zo'n verplichting is.
Ik kan af en toe wel huilen omdat ik gewoonweg niet meer aan mezelf toekom. Ben ontzettend moe en iedere dag sleep ik mij er door heen. Het is niets anders dan werken, boodschappen, spelen, opvoeden, huishouden etc etc. Nooit eens leuke dingen in mijn eentje of voor mezelf doen.
Ik ben een type dat erg waarde hecht aan vrijheid eens in de zoveel tijd. Met mijn ex kon ik toendertijd wel eens weggaan 's avonds omdat hij er dan was, maar dat is niet meer. Hij zit lekker in het buitenland zich uit te leven.
Ik voel me gewoon heel verdrietig. Heb niet eens de mogelijkheid om een nieuwe relatie aan te gaan, laat staan een vriendschap op te bouwen.
Echt, mijn familie is best super. Ze passen 1 volle dag per week op als ik moet werken. De andere dagen is mijn kind bij het KDV.
Maar zie het nu even niet meer zitten. Het weekend staat voor de deur en ik geniet er niet van. Al tijden niet. Omdat ik geen kant op kan.
Wie herkent dit???
Of moet dit bij de pijler "Mama"? Maar daar gaat het alleen over baby's en dat soort zaken. Niet over zulke gevoelens die ik heb.
Bedankt voor het lezen. Het is een vrij lang verhaal.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:26
Even een reactie op dit stukje: weet je zeker dat die mensen het aanbieden als ''gunst'', en niet omdat ze het zelf hartstikke leuk vinden? Je schrijf het alsof je ze ermee belast, maar wie weet doe je ze er juist een plezier mee. Ik krijg bijvoorbeeld af en toe het kind van mijn (alleenstaande) zus te logeren, en dat vind ik heel gezellig en ontspannend. Dat is echt een soort "uitje" voor mij. Dat is dan familie, maar ik ken nog een paar kinderen die ik echt leuk vind. Ik zou me reuze vereerd voelen als ik daar een avond op mocht passen.
Een ander verhaal is natuurlijk of het voor een klein kind vertrouwd genoeg voelt bij een relatief onbekende. Maar als iemand uit zichzelf aanbiedt om op te passen, dan zou ik ervan uitgaan dat dat is omdat ze het graag willen.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:27
Sparkle,
Ook hier het perfecte kind van de verkeerde man. Leuk omschreven!
Tja, misschien is dat ook wel zo, dat een relatie ook niet zaligmakend is. Ik moet zeggen dat ik ook maar weinig leuke relaties zie om me heen. En de paar écht leuke mannen die ik ken, waarvan ik dan weleens denk "goh, zo'n vriend zou ik willen hebben", die hebben dan ook die paar leuke relaties die ik ken. Of het is mijn broer, hahaha.
Ik denk eigenlijk ook wel dat het inderdaad ook wel een beetje aan de mannen van tegenwoordig ligt. Want de meeste mannen vind ik gewoon echt hufterig, eigenlijk.
Ook hier het perfecte kind van de verkeerde man. Leuk omschreven!
Tja, misschien is dat ook wel zo, dat een relatie ook niet zaligmakend is. Ik moet zeggen dat ik ook maar weinig leuke relaties zie om me heen. En de paar écht leuke mannen die ik ken, waarvan ik dan weleens denk "goh, zo'n vriend zou ik willen hebben", die hebben dan ook die paar leuke relaties die ik ken. Of het is mijn broer, hahaha.
Ik denk eigenlijk ook wel dat het inderdaad ook wel een beetje aan de mannen van tegenwoordig ligt. Want de meeste mannen vind ik gewoon echt hufterig, eigenlijk.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 15 juni 2007 om 23:31
Yep, dat had ik vorige week. Voor het eerst een nacht en een dag uit logeren, wilde plannen... Ik zou uitgaan, flirten, uitslapen, winkelen, lekker even huishouden zonder onderbreking...
Wat heb ik uiteindelijk gedaan? He-le-maal niks. Slecht geslapen omdat ik mijn zoon miste, klaarwakker in bed gezeten om 8 uur omdat ik schrok van het feit dat hij me niet wakker maakte, vervolgens suf voor me uit zitten staren en bedenken wat ik nou eigenlijk zou doen en om 4 uur gebeld of ie al bijna thuis kwam. Woehahaha, wat een sukkel voelde ik me toen zeg. :D
Am Yisrael Chai!
vrijdag 15 juni 2007 om 23:32
Goh, als ik dit zo allemaal lees zijn er best veel moeders die elkaar zouden kunnen helpen.
Dat leuren met je kind, ja vind ik ook herkenbaar.
Want vaak heb je al veel mensen nodig voor zaken die gewoon nodig zijn en als je dan eens oppas zoekt voor een leuk uitje dan voel ik me ook bezwaard, zo van, tja nu alwéér... maar nu voor mezelf, terwijl het voor anderen gewoon uitbesteden is, of het nu voor mijn eigen plezier is of voor een zakelijke afspraak, dat is voor anderen geen verschil.
En dan ga je je schuldig voelen als je eens gewoon uitgaat, want tja, dat is 'zomaar plezier'.
Dat leuren met je kind, ja vind ik ook herkenbaar.
Want vaak heb je al veel mensen nodig voor zaken die gewoon nodig zijn en als je dan eens oppas zoekt voor een leuk uitje dan voel ik me ook bezwaard, zo van, tja nu alwéér... maar nu voor mezelf, terwijl het voor anderen gewoon uitbesteden is, of het nu voor mijn eigen plezier is of voor een zakelijke afspraak, dat is voor anderen geen verschil.
En dan ga je je schuldig voelen als je eens gewoon uitgaat, want tja, dat is 'zomaar plezier'.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:32
Ja FV...ze gooien naar mijn mening ook wel erg snel het bijltje erbij neer, geen ruggegraat en nemen geen verantwoording. Alles is vanzelfsprekend noem maar op.
Soms hoor ik nog wel eens via via wat over de vader van mini Sparkle.
Zo zou hij bijv gezegd hebben dat zijn dochter beter af was bij hem want mama had toch nooit tijd voor haar want die was altijd aan het werk.
AAN WIE ZOU DAT NOU LIGGEN DACHT IK TOEN,
Maar ondertussen vond ik het wel een heel kwetsende opmerking ondanks ik wist wie het had gezegd. Voelde me nog aangesproken omdat ik idd weinig tijd heb. Slaat nergens op eigenlijk.
Soms hoor ik nog wel eens via via wat over de vader van mini Sparkle.
Zo zou hij bijv gezegd hebben dat zijn dochter beter af was bij hem want mama had toch nooit tijd voor haar want die was altijd aan het werk.
AAN WIE ZOU DAT NOU LIGGEN DACHT IK TOEN,
Maar ondertussen vond ik het wel een heel kwetsende opmerking ondanks ik wist wie het had gezegd. Voelde me nog aangesproken omdat ik idd weinig tijd heb. Slaat nergens op eigenlijk.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:41
Goh Sparkle, bizar hoeveel ik herken in je verhaal. Ik hoorde laatst via via dat de vader van mijn prins overal zegt dat ie van mij zijn kind niet mag zien. Vond ik ook zo kwetsend, want zijn laatste woorden waren dat ie niets met ons te maken wilde hebben ( en dan wat minder netjes verwoord) en ik heb hem nooit meer gezien. En dan nu om zijn eigen straatje schoon te vegen beweren dat het aan mij ligt. Tsssk.
Ik bedenk net als ik al onze verhalen zo lees dat we eigenlijk gewoon proberen twee mensen tegelijk te zijn. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet. Maar we proberen het toch. En dus wil ik even gewoon onszelf een dikke pluim geven, omdat we het volgens mij gewoon prima doen en dat waarschijnlijk gewoon te weinig tegen onszelf zeggen. :R
En nu ga ik slapen. Welterusten allemaal.
Ik bedenk net als ik al onze verhalen zo lees dat we eigenlijk gewoon proberen twee mensen tegelijk te zijn. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet. Maar we proberen het toch. En dus wil ik even gewoon onszelf een dikke pluim geven, omdat we het volgens mij gewoon prima doen en dat waarschijnlijk gewoon te weinig tegen onszelf zeggen. :R
En nu ga ik slapen. Welterusten allemaal.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 15 juni 2007 om 23:46
Ik heb dat niet zozeer met om het weekend naar vader, want mijn kind heeft nooit een vader gehad dus zelf mis ik dat niet. Maar ik heb dat wel met naar opa en oma gaan. Dat heb ik natuurlijk wel gekend, en daar heb ik het heel vaak moeilijk mee. Dat vanzelfsprekende van even je kind naar je moeder brengen wat werkelijk álle moeders lijken te hebben ( omdat ik daar natuurlijk ook zo gevoelig over ben lijk ik overal dat soort verhalen te horen en lezen) , dat mis ik vreselijk. Dat zou inderdaad mijn leven al zoveel makkelijker maken.
Dus tja, wat dat betreft zitten we idd precies in hetzelfde schuitje, want jij hebt dat ook allebei niet, net als ik.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 15 juni 2007 om 23:46
@Lonbonton...ik zou ook best wel wat voor een ander willen betekenen in die zin. Tis dat ik niemand ken in mijn omgeving die in een soortgelijke situatie zit. Maar eigenlijk zou het best leuk zijn om een dergelijk netwerkje om je heen te hebben. Eens op elkaars kindjes passen zodat de ander er eens tussenuit kan en eventueel samen iets ondernemen met kids.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:48
vrijdag 15 juni 2007 om 23:52
Ja lijkt me heerlijk om te weten dat je kind goed opgevangen wordt door opa en oma, vertrouwd en liefdevol. Ik ken dat ook niet. Weet je, zou mn kind nooit gedurende een hele werk week bij opa en oma willen onderbrengen ( als ze die al had gehad). Grootouders zijn er om grootouders te zijn. Maar idd leek me ook zalig om daar eens op terug te kunnen vallen zonder dat het een verplichting wordt genoemd zoals Jeetje ergens beschrijft.
Alle moeders lijken idd weer een moeder te hebben die wel snel even op wilt passen zodat hun eigen kinderen weer even mens kunnen zijn.
Precies wat jij zegt...het leven zou een stukje makkelijker zijn daardoor.
vrijdag 15 juni 2007 om 23:56
Ik ben iemand waarvan anderen denken dat ik het prima geregeld heb.
Mijn ex heeft wel een weekend om de 2 weken maar volgens mij zijn degenen die, net als ik, wél een ex hebben die nog in beeld is ook op zoek naar oppasmogelijkheden en willen best iets doen.
Ik woon echt in een dorp waarvan je zegt dat daar iedereen nog gewoon getrouwd is en blijft maar toch merk ik dat als je heel open praat over waar je mee zit je veel dichter bij anderen komt te staan.
Mijn ouders wonen niet echt in de buurt maar ze kunnen wel komen als het moet maar ik weet niet of het echt veel uitmaakt. Ik los het liever op een andere manier op.
Ik weet niet of jullie erg open zijn over je situatie of dat het al erg moeilijk is om dat te bespreken maar ik heb gemerkt dat als heel je open bent, anderen ook heel open naar jou zijn en dat dat toch een band schept.
Ik zit dus wel een meer luxere situatie dan jullie, maar aan de andere kant heb ik er 3, en dat is ook erg moeilijk onderbrengen.;)
zaterdag 16 juni 2007 om 00:07
Ja lon,
Dat zat ik net al te denken, jij hebt er natuurlijk 3. Dus wat dat betreft heb ik het weer makkelijker, eentje kan altijd wel mee of ergens even blijven.
Ik denk idd dat het een combinatie is van zelf teveel willen oplossen en niet over willen komen alsof het allemaal kommer en kwel is. Net wat ik daarstraks tegen Sparkle zei, het klinkt zo snel alsof je helemaal niet happy bent met je kind. Of misschien denk ik dat alleen maar, ik merk dat ik vaak denk dat andere mensen die wel een partner hebben enzo niet zullen snappen dat je weleens vreselijk van je kind kunt balen. Niet omdat je van hem baalt, maar omdat je moe bent, en naar de kapper wil, en gewoon even geen zin hebt ofzo.
Op de werk pijler schreef ik laatst dat ik direct uit mijn werk het wel lekker vind om hem niet direct aan mijn been te hebben hangen, en toen kreeg ik direct de reactie "waarom heb jij dan een kind?". En ik ben ergens toch wel gevoelig voor zulk soort oordelen, ik weet niet of Sparkle dat ook herkent of jij misschien ook wel. Toch een soort bewijsdrang ofzo, overcompenseren denk ik.
Ik baal soms van de situatie, de praktische dingen, maar nooit van mijn kind zelf. En ik ben toch ergens wel bang dat anderen die scheiding niet maken, dat balen van de situatie overkomt op anderen als balen van je kind zelf. En dat wil ik niet, dus misschien ben ik er daarom zelf te gesloten over.
Dat zat ik net al te denken, jij hebt er natuurlijk 3. Dus wat dat betreft heb ik het weer makkelijker, eentje kan altijd wel mee of ergens even blijven.
Ik denk idd dat het een combinatie is van zelf teveel willen oplossen en niet over willen komen alsof het allemaal kommer en kwel is. Net wat ik daarstraks tegen Sparkle zei, het klinkt zo snel alsof je helemaal niet happy bent met je kind. Of misschien denk ik dat alleen maar, ik merk dat ik vaak denk dat andere mensen die wel een partner hebben enzo niet zullen snappen dat je weleens vreselijk van je kind kunt balen. Niet omdat je van hem baalt, maar omdat je moe bent, en naar de kapper wil, en gewoon even geen zin hebt ofzo.
Op de werk pijler schreef ik laatst dat ik direct uit mijn werk het wel lekker vind om hem niet direct aan mijn been te hebben hangen, en toen kreeg ik direct de reactie "waarom heb jij dan een kind?". En ik ben ergens toch wel gevoelig voor zulk soort oordelen, ik weet niet of Sparkle dat ook herkent of jij misschien ook wel. Toch een soort bewijsdrang ofzo, overcompenseren denk ik.
Ik baal soms van de situatie, de praktische dingen, maar nooit van mijn kind zelf. En ik ben toch ergens wel bang dat anderen die scheiding niet maken, dat balen van de situatie overkomt op anderen als balen van je kind zelf. En dat wil ik niet, dus misschien ben ik er daarom zelf te gesloten over.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 16 juni 2007 om 00:08
Kitty gaat ook alleen maar naar vriendinnen die ze kent en wiens kinderen dan weer vriendinnetjes van haar zijn. Het moet idd voor haar ook leuk zijn. Overigens wordt het nu een stuk makkelijker, nu ze naar school is. Ineens vriendinnetjes te over, waar ze mee wil spelen. Heb regelmatig het hele huis vol kleine meisjes. Moet soms vechten om zelf ook nog tijd met haar door te mogen brengen, haha.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 16 juni 2007 om 00:21
Ik heb dat topic gelezen en vond dat deel over "waarom heb je dan een kind?" echt niet leuk om te lezen.
Want volgens mij doe je dit juist heel erg goed: om de oppas de 'hectische uren' voor haar rekening te laten nemen.
Want juist de hectische uren is uiteindelijk toch gewoon het afwerken van een ritueel? Vol met ergernis en drukte.
Ik vind jouw oplossing van opvang heel erg goed. Heel goed doordacht.
Maar zo waren er meer, er waren juist veel forummers die vonden dat je het heel goed doet, en die moet je onthouden.
Er waren volgens mij zelfs méér forummers die vonden dat je het goed deed, kun je nagaan, iedereen is zo gewend om de kritíek juist te onthouden. En kritiek blijft dan hangen.
Als meelezer van dat topic vond ik dat er vooral uitsprong dat je het goed doet hoor!
zaterdag 16 juni 2007 om 00:22
Ik denk dat met of zonder betrokken vader beiden z'n voors en z'n na's heeft. Het heeft bij mij bijna 1,5 jaar geduurd voor ik er geen rot gevoel over had dat ik Kitty weg moest brengen naar haar vader, en haar dan soms 4 dagen niet zie. Op een gegeven moment kon ik er wel van genieten om even van de zorg verlost te zijn, maar nu ze iets groter is, zelfstandiger en wijzer wordt en meer 'gezeldschap' is, kan ik haar weer vreselijk missen af en toe.
Soms kan ik dus ook wel eens een beetje jaloers zijn op de vrouwen die het helemaal alleen doen. Altijd je kind voor jezelf, alles zelf beslissen, geen gezeur over de alimentatie, nieuwe vriendinnen, vakanties...... Maar een goed netwerk, en zeker betrokken grootouders en familie, is dan wel zo prettig. Ik heb beide, maar die wonen niet naast de deur. Mijn moeder vangt wel eens op, graag zelfs, maar eigenlijk alleen als ik collegedagen heb of dienst moet draaien. Voor een uurtje is het te ver, en Kitty een hele dag wegbrengen omdat ik 1 uurtje opvang nodig heb, nee, liever niet.
Trouwens, dat helemaal niks doen op je vrije avonden... Kitty is bij haar vader nu, en waar zit ik? Juist, hier! Hahaha.
Soms kan ik dus ook wel eens een beetje jaloers zijn op de vrouwen die het helemaal alleen doen. Altijd je kind voor jezelf, alles zelf beslissen, geen gezeur over de alimentatie, nieuwe vriendinnen, vakanties...... Maar een goed netwerk, en zeker betrokken grootouders en familie, is dan wel zo prettig. Ik heb beide, maar die wonen niet naast de deur. Mijn moeder vangt wel eens op, graag zelfs, maar eigenlijk alleen als ik collegedagen heb of dienst moet draaien. Voor een uurtje is het te ver, en Kitty een hele dag wegbrengen omdat ik 1 uurtje opvang nodig heb, nee, liever niet.
Trouwens, dat helemaal niks doen op je vrije avonden... Kitty is bij haar vader nu, en waar zit ik? Juist, hier! Hahaha.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 16 juni 2007 om 00:25
Ooh, ik vergeet mijn reactie op jouw stukje, Poez.:D
Wat ik wilde zeggen,
Ik heb die ervaring ook: als ze eenmaal naar de basisschool gaan gaat het makkelijker. Ze krijgen echte vriendjes..en ouders die jouw kind er graag bij hebben, want dat is namelijk ook leuk voor hun kind.
Het wordt dan makkelijker een netwerk op te bouwen.
Wat ik wilde zeggen,
Ik heb die ervaring ook: als ze eenmaal naar de basisschool gaan gaat het makkelijker. Ze krijgen echte vriendjes..en ouders die jouw kind er graag bij hebben, want dat is namelijk ook leuk voor hun kind.
Het wordt dan makkelijker een netwerk op te bouwen.
zaterdag 16 juni 2007 om 00:28
Zulke opmerkingen komen nooit van vrouwen die in dezelfde situatie zitten, dat zegt genoeg. Als ik zoiets lees dan denk ik mens, je weet niet waar je het over hebt. Ik vind sowieso dat je het als alleenstaande moeder slecht goed kan doen in andermans ogen. Werk je te veel, dan ben je een foute moeder. Werk je minder, dan profiteer je van de alimentatie, werk je niet, dan profiteer je van de staat. Ja dahag.
Jij doet het prima FV. je kan jezelf bedruipen, heb uit betrouwbare bron vernomen dat je een geweldig kind hebt, en jou zoon krijgt in de dan misschien mindere tijd die jullie samen hebben, zijn dosis liefde, aandacht en zorg meer dan genoeg. Het hangt er toch ook vanaf welke waardes jij je kind mee wilt geven? Zolas jij je leven nu leidt, je problemen oplost, zo wil je ook dat je zoon naar de wereld kijkt.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
