Onveilig gehecht topic

.

Vage schreef: ↑

07-07-2023 15:14

Herkenbaar van het dissociëren. Ik heb er notabene over geleerd op school, maar nooit op mezelf betrokken. Ik dacht dat het als een soort psychose eruit zou zien.

Het was puur omdat partners heftig op me reageerden (wat ik absurd vond) dat ik ging researchen wat er aan de hand kon zijn. Ik wist helemaal niets van triggers en hoe emoties werken, dat die via bepaalde scripts de hele boel overnemen. Ik voel me juist veilig als ik dissocieer, maar ondertussen gaat alles wat ik wil naar de klote, dat is het enige wat ik wist.

Dat 'ik' graag controle wil heb ik maar losgelaten, er is dus geen realiteit en dat 'ik' is alleen maar een ego. Het ego zoekt altijd controle, daar is een ego voor gemaakt. Maar het onderbewuste heeft toch de touwtjes in handen. Mijn gevoelens reiken me iets aan, daar kan ik niet tegenin gaan. Ik ben daar veel meer naar gaan luisteren en handelen, dan dissocieer ik niet meer. Haptotherapie helpt me daar heel erg bij, om meer naar mezelf te gaan luisteren en minder naar mijn gedachten en wat 'de realiteit' zoal predikt. Want die botsen meestal frontaal. En daar gaat zo veel energie in zitten.

Het is in mijn geval behoorlijk veel leren loslaten en afdrijven van wat je dacht dat je wilde, en dan nóg verder afdrijven en blijken dat je heel iemand anders bent dan je altijd dacht, verrassingen en wonderen die gebeuren, waardoor je toch ergens weet dat het goed is, ook al drijf je af. En dan is daar dan dus ook ineens innerlijke rust. Leven werkt echt heel anders dan ik altijd heb gedacht. Heel raar als je erover nadenkt, hoe je van niet eens weten dat je dissocieert uiteindelijk hier uitkomt (en ik ben 'er' nog niet eens).

Wauw, dat klinkt heel fijn Vage. Dat afdrijven van wat er eerst was en dan toch innerlijke rust gaan ervaren.

Ik heb net met mijn therapeut bedacht dat een goed mantra zou zijn: ik weet heel goed wat ik wil.
Ik hoop dat dat me meer bij mezelf brengt.

martje55 schreef: ↑

09-07-2023 18:41

Ik heb net met mijn therapeut bedacht dat een goed mantra zou zijn: ik weet heel goed wat ik wil.
Ik hoop dat dat me meer bij mezelf brengt.

Mooi en stevig mantra. Ik kan me voorstellen dat die heel goed werkt. En uit je schrijven krijg ik toch echt de indruk dat je je leven mooi aan het vormgeven bent.

Goeie mantra's allebei.

Ik roep wel eens "NEE, fuck dat" als een schuldgevoel me bekruipt.

Ook las ik ergens dat schuld helemaal geen gevoel is. Dus je kan het gewoon wegdrukken zonder gevolgen. Hooguit kom je dan je angst tegen. Maar soms kom ik juist plezier tegen.

Ik lees hier al een tijdje mee en ik heb besloten om ook mee te schrijven omdat ik veel herken.

Mijn moeder heeft borderline. Mijn vader zie ik eigenlijk als held omdat hij ondanks de ziekte van mijn moeder ons een zo normale jeugd wilde geven. Dat is redelijk gelukt maar ik merk toch dat mijn jeugd zijn sporen heeft achtergelaten.
Inmiddels woon ik op mezelf, ik woon op een fijne en beschermende plek. Het contact met mijn moeder is inmiddels verbroken, ik had het ook liever anders gezien maar ik dreigde er onderdoor te gaan. Met mijn vader en zus heb ik wel goed contact.

Ik sta nu op de wachtlijst voor pmt therapie.

Welkom Blauwetrui. Wat heftig dat je het contact hebt moeten verbreken maar ook sterk dat je voor je eigen welzijn kiest. Wat is pmt therapie?

Eve schreef: ↑

10-07-2023 22:24

Welkom Blauwetrui. Wat heftig dat je het contact hebt moeten verbreken maar ook sterk dat je voor je eigen welzijn kiest. Wat is pmt therapie?

Dank je wel.

Dat is psychomotorische therapie.

.

.

Dankjewel voor je uitgebreide en persoonlijke reactie hierboven Eve. Fijn dat je de moeite neemt om het vanuit jezelf te beschrijven. Ik krijg een beetje beter een beeld denk ik. Vanuit de schematherapie bezien, welke copingstijlen/modi heb/had je?

Toen ik de intake had voor schematherapie had ik geen gezonde volwassene, alleen kindmodi en een straffende/eisende ouder. Mijn ratio was een oudermodus, geen gezonde volwassene. Misschien zit daar een belangrijk verschil in onze ervaringen, als je wel een gezonde volwassene toen al had. Ik heb ook mijn gezonde ratio en logica maar dat is niet echt een probleem, die helpt me juist. Ik had eerder beter "disfunctionele coping" kunnen schrijven als ik dat bedoelde, in plaats van "coping," het is niet goed dat ik die door elkaar heen gooi.

Mijn disfunctionele copingstijlen zijn vermijden, vluchten en verdoven en mijn straffende/eisende ouder voert dan het woord. Dat is (zelf)destructief gebleken en funest voor relaties en contacten.

Vandaag de dag is mijn gezonde volwassen modus de persoon die neutraal alles waarneemt, die zowel die harde/rationele ouder waarneemt als dat kleine meisje en haar gevoelens. Nouja dat is het idee, inmiddels ben ik overwegend in die staat maar kan ik nog wel onverwacht in vermijding raken. Daarom ben ik heel alert op copingmodi want ze gaan nogal stiekem te werk geloof ik, ik heb het zelf soms pas achteraf door. Nu het echte dissociëren eraf is zie ik wat voor lollige trucjes je brein/ego met je uithaalt en hoe je het vervolgens rechtpraat voor jezelf. Ik heb de neiging om dat af te wijzen maar ergens is dat ook gewoon wat mensen doen, pijnlijke ervaringen wegdrukken en rationaliseren en hun onlogische gedrag goedpraten voor zichzelf. Ik ben daar waarschijnlijk te alert en te kritisch op, waardoor het juist sneller kan gebeuren. Ik mag meer ontspannen, dat lukt nog niet altijd zo goed.

Pas de laatste tijd kan ook mijn 'blije kind modus' vaker tevoorschijn komen. Dat zie ik eigenlijk als die 'sparkle', dat je dat kind in mij kan ontmoeten en kennen als je met me omgaat. Eerder had ik dat niet. Mijn humor was ook nogal grof en duister. Soms nog wel, maar dan is het een bewuste keuze.

Dat met die herinneringen heb ik erg veel gehad. De laatste tijd word ik soms overvallen door een "extreem thuisgevoel" (extreem simpelweg omdat ik het hiervoor niet kende waarschijnlijk) door me heen. Met een herinnering erbij aan de plaats waar ik vandaan kom, dingen die ik deed toen ik een kind/tiener was. Het voelt als de hemel op aarde.

Ik was laatst bij een klankschalenconcert, we deden eerst allerlei ontspanningsoefeningen en daarna lag je op een comfortabel bedje al die geluiden/trillingen te ondergaan. Toen maakte ik zelfs een hele reis door mijn leven, met fijne momenten en de mensen die in mijn leven waren, alsof ik ze allemaal weer even zag en begroette, hun hand vasthield. Het was tijdloos en dat was prachtig. Dat een mens/brein ook dat kan faciliteren. Voorheen waren het altijd alleen maar nare herinneringen die bovenkwamen, echt ja-ren heeft dat geduurd, al-leen-maar-ellende

Gisteravond zat ik een beetje op mijn stoepje naar de mooie avondlucht te kijken en mijn kat liep tegen me aan te kroelen, toen kwam ik ook even in die tijdloosheid terecht. Alsof tussen het verleden en heden ineens helemaal niets meer ligt. Ik was tegelijk toen en nu, hier en daar, klein en groot. Een eenheid, alsof alles klopt en er geen tijd is, geen zorgen zijn over het verleden en de toekomst.

Ik ben weer een beetje lang van stof merk ik, beetje last van verbale/emotionele diarree af en toe... Daar loop ik nu wel eens tegenaan, dat ik behoefte heb aan verbinding maar nog niet zo veel mensen heb die dichtbij me staan. Bijna geen (contact met) familie meer en ik ben pas verhuisd, collega's heb ik niet want eenpitter. Juist deze positieve gevoelens en ervaringen zou ik zo graag willen delen en uiten. Ik hoop dat ik het een beetje kan gaan opbouwen de komende tijd, er zijn ook al best wel nieuwe mensen in mijn leven, maar die kan ik niet overladen met reisverslagen over mijn persoonlijke ontwikkeling. Het kost gewoon tijd om een sociale kring op te bouwen. Dus blaat ik hier soms maar een beetje van me af. Ik hoop dat dat ok is.

Ik heb het grootste deel van het topic gelezen, en ik zou wel mee willen schrijven als dat mag.
Vandaag mijn eerste emdr behandeling gehad. Wat was het moeilijk om hardop het beeld te beschrijven waar ik het meeste last van heb. Zelfs hier durf ik het niet op te schrijven, terwijl ik hier anoniem ben. Het heeft te maken met misbruik.
Het heeft wel wat geholpen, maar ik ben er nog niet. In de schematherapie komt ook veel los. Mijn gezonde ouder-modus is nog lang niet sterk genoeg. Het is zo heftig allemaal, het liefst ren ik ervoor weg. Maar al die gevoelens wegstoppen, helpt niet meer. En ik heb een paar schadelijke coping mechanismes.
Nou ja, als ik hier af en toe van me af mag schrijven dan zou ik dat wel fijn vinden.

Ach, wat heftig Also. Vandaag een EMDR sessie achter de kiezen. Wil je delen hoe je het hebt ervaren?

Ik ken het als je alleen maar copingmechanismen hebt, vond het ook niet echt lekker te doen die schematherapie. Heel zwaar. Het is niet dat je even een gezonde volwassene van de plank trekt.
Alsof ze tegen een driejarige zeggen: ga maar in je eentje op jezelf wonen en ohja dit is je baan waar je elke dag heen moet. Hier heb je wat verlatingsangst en een bult herbelevingen, succes.

Het was wel bijzonder, die emdr. Ik zat voor een apparaatje met een lampje, en moest in grote lijnen de herinnering beschrijven (gelukkig hoefde ik geen details te delen). Dan vroeg de therapeut wat voor gevoel ik daarbij had, dat gevoel moest ik vasthouden en tegelijk het lichtje volgen met mijn ogen, heel snel ging dat.
Tijdens elke volgende stap, gevoel beschrijven en lampje volgen.
En werkelijk, na een keer of vijf herhalen, kwam er meer afstand tot het beeld. Echt heel bijzonder.

@Vage, volg jij nog schematherapie?

Heb je iets waarmee je wat ontspanning kan vinden na zo'n dag?

Mijn therapie is al jaren geleden. Maar het is voor mij nog niet afgesloten. Ik blijf er vaak aan denken. Alsof de stress ervan nog ergens in mijn zenuwstelsel zit. Heb ook het gevoel alsof iets er bij mij uitgeramd is, mijn veiligheid, en dat je dan weer buiten staat. Terwijl het niet gewelddadig was ofzo. Maar wel sturend, de therapeut had zijn methoden zoals me lang zwijgend en glimlachend aankijken totdat ik vanuit mezelf zou praten. Ik zie dat gezicht nog regelmatig voor me. Het was geen warme man die therapeut.

Hoe lang ben jij nu bezig en is het ook individueel?

Ben nu drie maanden bezig, 1x per week groeps, en 1x per twee weken individueel. Vooral de groepstherapie is fijn. De herkenning, de spiegel die we elkaar voorhouden. Ik kom tot inzichten. Wel pittig ook, omdat er dingen bovenkomen die lang zijn weggestopt. Het duurt ongeveer een jaar, dus ik moet nog even.
En nee, ontspannen gaat nu niet. Ik kan nog geen weerstand bieden aan de coping mechanismen. Het is wat het is.

Blauwetrui en Also, welkom.

Sorry dat ik een tijd afwezig was. Ik merk dat ik met al dat solliciteren en afgewezen worden in een depressie zak. Ik ervaar even geen plezier in het leven. Ik kom er wel weer uit hoor. Komt goed. Maar voor nu is dit het even. Ik kan gewoon niet meer vechten en dat maakt me verdrietig.
.
Die schematherapie lijkt me nog steeds heel zinvol als ik dat allemaal zo lees. Tegelijkertijd ben ik wat therapie moe. Mijn psycholoog (poh) is wel een goede. Daar ben ik blij mee. Ik zoek altijd spirituele coaches op. Maar ik begin in te zien dat een goede psycholoog of therapeut me waarschijnlijk verder had geholpen.

Ik moet aan het werk maar heb het gevoel mezelf compleet kwijt te zijn. Ik kan niks en weet gewoon niet wat ik wil. Ik heb er spijt van mijn werk gezegd te hebben dat ik niet terug wil naar mijn oude team. Ik wil het ook echt niet maar dat is nog vertrouwd. Nu zweef ik in het niets en dat maakt me doodongelukkig. Ik moet gaan reïntegreren maar mijn werk laat al 3 weken niets van zich horen.
Ik leef niet.

Spiri, wat een moeilijke tijd zit je in. Solliciteren en afgewezen is ook hels en dan ben je dus ook nog afhankelijk van je werk om te reïntegreren?

Dat je niet meer kan vechten, misschien is dat wat het leven/het universum/een hogere macht (als je daar in gelooft) je wil vertellen, dat je niet hoeft te vechten?

Ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar soms maken we het onszelf te moeilijk of leggen we de lat te hoog. Ik weet uit ervaring dat als het om je inkomen of dak boven je hoofd gaat, dat deze woorden geen verlichting geven. Toch kwam het bij mij altijd goed, net op het moment dat ik alles kwijt was, geen hoop meer had en daardoor noodgedwongen losliet. Alsof dan je ware kracht pas tevoorschijn kan komen, ik weet niet hoe dat werkt.

Blauwe trui en Also, welkom in het topic!

Wat een goed mantra Eve. Ik hoop dat je er veel aan hebt.

Ditto, ik hoop nog dat je meeleest. Ik hoorde van de week een podcast en daar ging het over als je begint een band op te bouwen met een therapeut dat je dan vanuit onveilig gehecht zijn, juist in de weerstand schiet. Dat dat normaal en begrijpelijk is. En dat daarna een fase komt waarin je echt op kan bouwen.

Deze podcast vond ik ook heel mooi: Being Well, How to become securely attached.

Vage, ik heb wel even een traan gelaten toen ik las "misschien hoef ik ook even niet te vechten".
Ik weet dat het altijd weer goed komt. Dat geloof ik ook nog steeds. Het nummer "het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor" is passend voor dit moment in mijn leven.
Het lijkt of de stem die steeds zegt dat ik niets waard ben zijn mond is gaan houden. Dat zou heel mooi moeten zijn. Maar het gekke is dat er dan gewoon niets over blijft. Ik ben 20 jaar bezig met mijn afweermechanismes in bedwang te houden en nu ze weg zijn weet ik gewoon niet wie ik ben. Het is leeg, volledig leeg.
Ik moet een baan kiezen maar weet gewoon niet wat ik wil. Ik heb altijd opgevangen wat nodig was, me gewoon aangepast. En nu de wereld een soort voor me open ligt heb ik echt geen idee. Er is zoveel!

Spiri, misschien moet je beginnen met het even gwoon te laten zijn hoe het is. Zonder dat je van alles moet van jezelf.
Hoe komt het, denk je, dat die strenge stem (de veeleisende/kritische ouder-modus heet dat in schematherapie) nu z'n mond houdt? Wat is er anders?

Waarschijnlijk omdat ik het vechten opgegeven heb. Het is wat het is. Zelfs als dat betekent dat ik geen missie in het leven heb of vindt dat ik niet veel kwaliteiten bezit. Het is goed zo. Ik laat het wel komen. Maar ik heb doelloos
Dat ben ik nog nooit geweest in mijn leven. Volledig doelloos. Er is dus ook niets om kritiek op te geven.

Bedankt martje55 en spiri123.

Spiri, heb je door dat het zelf vinden dat je geen kwaliteiten bezit en doelloos bent, juist wél die kritische stem in je is?
"Geef het maar op, je kunt toch niks, je bent waardeloos". En daardoor ga je jezelf minachten en geef je het op.
Ik gun je meer.

Dank je Also. Ik denk op zich niet dat het kritiek is. Ik zie mijn kwaliteiten wel. Ik denk alleen dat de wereld waarin we leven er niet op zitten te wachten.
Mijn kritische stem zegt nog wel dat hoogsensitieve personen als ik allemaal ademcoach, intuïtief coach, natuurcoach, wandelcoach, nacismecoach, hsp coach enz worden. En we ons maar afvragen hoe het komt dat de zorg en het onderwijs zoveel personeel te kort komt.
Ik werd laatst afgewezen op een gesprek met als argument dat ik het (hardwerkende, onderbetaalde) personeel te veel aandacht wilde geven en daar simpelweg geen tijd voor is.
De wereld waarin alles om geld draait zit niet te wachten op mensen met empathie en betrokkenheid (mijn kwaliteiten). En wat moet ik dan? Ik weet het niet.
En dat laat ik even zo. Geen idee waar het me heen brengt.

Soms kan het opgeven juist ook even opluchten, even laten en denken het is wat het is. Je kunt blijven vechten op een moment zonder resultaat, dan is opgeven met hetzelfde resultaat even wat makkelijker voor jezelf, ik begrijp dat wel.
En heb het niet over situaties die echt moeten, daarbij kun je niet opgeven.
Maar even om jezelf wat meer ruimte te geven niet continu in een gevecht, als je niet weet welk gevecht je precies aan het aangaan bent. Even rust, dingen laten bezinken om vanuit daar weer verder te gaan. En het stomme is de zorg heeft juist mensen zoals jij heel hard nodig, er werken veel mensen die misschien wel hun papieren op orde hebben, maar wat het allerbelangrijkste is, is volledige aandacht empathie. Wacht maar eens rustig af, van hoger af zullen ze dit op een geven moment ook inzien, we leven nu even in een gekke tijd. Maar dat gaat weer draaien en dan zul je zien dat juist mensen zoals jij het meest gewaardeerd gaan worden, mensen met een goed hard die echt willen zorgen en niet zorgen voor het geld, alles snel snel snel zoals het nu wel moet omdat het hele zorgstelsel op het moment gewoon bar slecht geregeld is.
Blijf vertrouwen hebben in je kwaliteiten ook al gebruik je ze nu even niet, je hebt ze wel. En dat kan niet iedereen zeggen, wees op dat stukje trots op jezelf.