Onveilig gehecht topic

Spiri123 schreef: ↑

12-07-2023 17:46

Vage, ik heb wel even een traan gelaten toen ik las "misschien hoef ik ook even niet te vechten".
Ik weet dat het altijd weer goed komt. Dat geloof ik ook nog steeds. Het nummer "het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor" is passend voor dit moment in mijn leven.
Het lijkt of de stem die steeds zegt dat ik niets waard ben zijn mond is gaan houden. Dat zou heel mooi moeten zijn. Maar het gekke is dat er dan gewoon niets over blijft. Ik ben 20 jaar bezig met mijn afweermechanismes in bedwang te houden en nu ze weg zijn weet ik gewoon niet wie ik ben. Het is leeg, volledig leeg.
Ik moet een baan kiezen maar weet gewoon niet wat ik wil. Ik heb altijd opgevangen wat nodig was, me gewoon aangepast. En nu de wereld een soort voor me open ligt heb ik echt geen idee. Er is zoveel!

Jeetje wat herkenbaar dit. Ik lees dit topic nu pas voor het eerst. Die leegte....die komt binnen bij me. Ik herken dat zo en ik kan niet uitleggen wat dat gevoel is.
Ik moet nog meer bijlezen,dan probeer ik ook mee te schrijven

PeanutbutterJelly schreef: ↑

16-07-2023 21:36

Het lijkt alsof ik mezelf hoor praten. Al bijna een jaar in schematherapie en die coping mechanismen zijn nog duidelijk aanwezig. Ik vermijd en ik word zelfdestructief. En God wat ben ik moe altijd.

Sinds kort date ik iemand en die legt mijn kernovertuigingen zo bloot. Dat ik het niet waard ben om van te houden en dat ik niet goed genoeg ben.
Hij past echt bij me, het samen zijn gaat natuurlijk, we hebben zo'n klik. Alleen de vermijder gaat aan, mijn ongezonde coping en de kritische stem. Die altijd al zo kritisch is naar mij, gaat nu ook aan naar hem. En hoe! 'Hij is lelijk (terwijl ik hem aantrekkelijk vind), hij kijkt raar, hij is niet sportief genoeg, hij moet 'dit' of 'dat' veranderen..' kut stem. En door die stem wil ik ook niet graag intiem zijn.
Net zoals die stem aangaat als hij zegt hij me zo mooi vindt, mijn lichaam mooi vindt. Die stem zegt dan: ja doei. En die kernovertuiging dat ik lelijk ben overheerst dan.
Heel soms heb ik even zo'n geluksmomentje dat ik denk; ik ben gek op jou. Maar die kritische stem verpest het gewoon zo..
Gelukkig kunnen we erover praten en is hij geduldig. Maar vraag me af voor hoe lang..
Hij heeft zelf ook wat schema's, alleen niet op liefdesgebied. Hij kan zich binden.

Hoe doen jullie het in de liefde? Voor diegene die daten?
Of hoe was jullie relatie in het begin? Ook zo?

Peanutbutter, wat knap dat je er met hem over kan praten. Ik denk niet dat het een kwestie van geduld is, maar zolang je blijft zien dat er vooruitgang is, zit je op de goede weg.

Ik ben sinds twee weken ook aan het daten. Ik vind het allemaal reuze spannend. Een deel van mij geniet er ook erg van. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. En er is een wereld van infinite possibilities op dit moment.

Ik denk dat ik, mocht ik echt een verbinding met iemand willen aangaan, nog wel hard aan de slag moet met mijn hart weer openstellen.

By the way, ik las dat Vage een ban heeft gekregen. Vind ik jammer, want ze schreef mooie dingen.

Bloemetjesvoorjou, heel erg bedankt voor je mooie woorden. Het doet me goed.

PeanutbutterJelly, ik hoop dat het goed komt met deze man. Mijn ervaring is dat zo iemand in je leven komt om alles om te gooien. Om te helen. Laat het mag komen. En wat goed zeg dat jullie er wel over kunnen praten.

Vage, gefeliciteerd met je baan! Ik ben benieuwd hoe het gaat.

Newspaper, knufff!

Martje55, ik ben benieuwd hoe het verder gaat in de prille liefde. Ik hoop voor je dat het stand houdt en veel geluk met zich mee brengt.

Ik heb de afgelopen 2 dagen dit topic doorgelezen, want ik had hem weleens gezien en ontweek hem steeds. Wat een herkenning. Zoveel 'aha' momenten, gevoelens die ik 1 op 1 herken etc. Ik weet niet of dit topic nog erg actief is, maar ik zal mijn verhaal ook delen.
Ik ging in therapie (een jaar wekelijks groepstherapie) toen mijn oudste dochter een paar jaar oud was. Door haar komst werd ik zo met mezelf en mijn jeugd geconfronteerd, enorm heftig vond ik dat. Mijn jeugd was dubbel, enerzijds heel fijn met ouders die zielsveel van mij en broers houden, en tegelijkertijd veel ruzie, onvoorspelbaarheid, verbale agressie en veel angst. Ik ben heel bang geweest en werd als oudste in een veel te verantwoordelijke rol gegooid. Dat ging vanzelf, ik deed het als overlevingsmechanisme en de rest vond het wel fijn leek het.
Ik ging eten gebruiken als coping, dat was mijn vertrouwde veilige stukje, al duurde dat maar even. Ik kon dan heel even ontspannen en vluchten uit de angst en onzekerheid.
Maar ik kreeg als kind ook altijd mee dat dik zijn slecht was, slank was de norm. Ik was niet mooi, er werden opmerkingen gemaakt, ik had tijd het gevoel dat ik niet voldoet. Dus nog meer eten, nog meer schuldgevoel daarover en zo in een negatieve cirkel rondom eten. In de ggz diagnose angststoornis als gevolg van langdurig veel stress, plus een ongezonde relatie met eten.
A fijn, therapie heeft me veel inzichten gegeven in patronen, van mijzelf en mijn gezin van herkomst. Ik leerde voelen, zo moeilijk vond en vind ik dat. Want ik voel heel veel, maar druk het weg. Ik zit soms zo opgezadeld met allerlei gevoelens die ik dan niet kwijt kan.
Mijn vader was heel onvoorspelbaar, kwam uit een vreselijk gezin, zwaar beschadigd en hij kon dat vaak niet handelen. Dan word hij ineens heel boos, heel angstig. Ik was altijd bang dat hij mijn moeder iets zou aandoen. Gelukkig nooit fysiek geweld geweest, maar wel de dreiging. Ik vond het vreselijk. En tussendoor was het ook heel lang prima, dan was het leuk en fijn en mijn vriendinnen kwamen altijd graag bij ons. Ze moesten eens weten, want ze hadden geen idee hoe ik me voelde.
Ik vond mijn vader een dreiging en tegelijkertijd heel zielig. Ik ging voor hem zorgen, oprecht vond ik het zo zielig hoe hij was behandeling door zijn ouders. Ik verklaarde zijn gedrag altijd, dat is een kwaliteit van mij want ik oordeel niet snel, maar het sloeg bij mij wel door. Ik kon niet boos worden, ik bleef hem sneu vinden die ik moest helpen, ik moest op hem letten en ook op mijn moeder die het moeilijk vond. Gezin met 3 kinderen, vader/man die het moeilijk had en dus werd ik jong volwassenen.
Ik heb niet gepuberd, ik liep altijd in het gareel want ik wilde alles veilig houden en m'n vader geen reden geven boos te worden. Ik liep op m'n tenen, was altijd alert, trooste m'n broertjes als eerste weer ruzie was geweest. Ik zorgde, maar niet voor mezelf. Dat weet je als kind natuurlijk niet.

Nu ben ik een stuk gegroeid, heeft de therapie me veel geleerd maar vooral op gebied van inzicht en herkenning. Het doen, dat lukt me niet.
Ik blijf altijd bezig met m'n vader, als het hem niet goed gaat durf ik het mezelf niet goed laten gaan. Als ik geluk voel saboteer ik mezelf want ik ken dat niet, ik mag niet gelukkig zijn ofzo. Heel krom als ik het zo opschrijf. Dit topic helpt me om het op een rij te zetten.
Ik heb alles om gelukkig te zijn, mooi gezin, geweldige man, gezond, fijne werkgever, en toen blijf ik mezelf saboteren. Ik blijf ongezond eten, wordt ik zwaarder om dan weer te zeggen "zie je wel, je bent een loser". Ik ben een sprankelend persoon, met veel energie, maar ik voel me lusteloos en gelaten. Ik durf het niet te laten zien. Ik blijf op m'n hoede. Durf geen echte grote keuzes te maken, zoals een studie wat ik graag wil doen. Ik ben altijd bezig met wat dit betekent voor anderen. En dan laat ik het weer gaan, want ik moet op iedereen letten en mijzelf moet ik dan maar lager zetten. Het klopt niet, want ik verdien alle geluk. Dat weet ik rationeel, ik voel dat niet. Laatste tijd ben ik somber en negatief en zo ben ik niet. Zo wil ik niet zijn. Ik wil spelen, leven, dansen, lachen. Maar het lukt me niet en ik snap niet waarom.

Na mij therapie heb ik nog een half jaar 1 op 1 gehad. Toen was ik klaar. Ik vond het ook goed, mijn therapeut zei dat ik het zelf kon en genoeg handvatten had. Klopt ook, ik wil niet meer therapie. Ik wil het zelf doen, het zelf kunnen. Maar iets blokkeert me, en ik krijg er de vinger niet op.
Ik ben weleens bang dat ik bijna dood moet gaan om alle controle en zorgen los te laten. En dat ik dan pas ga leven. Maar ik wil natuurlijk niet zover komen, ik wil nu leven. Het frustreert me zo, ik ben boos op mezelf. Boos op mijn ouders, op mijn broers die steeds ruzie hebben, zomaar weggaan en contact verbreken. Ik zou zoiets nooit doen, maar zij doen het. En ik weet dat we allemaal onze eigen pijn hebben en daar anders mee o gaan, dus ik breng ook weer begrip op voor hen. En zo blijf ik bezig met anderen, snap ik alles, pas ik me weer aan, luister ik weer als ze onderling gezeik hebben en dat ook altijd met mij willen delen, want ik kan zo goed luisteren en praten. En ik kan er geen afstand van nemen, ik durf gewoon niet voor mezelf te kiezen.
Ik heb het vertrouwen ook niet, ik ben gewend aan mensen die onvoorspelbaar zijn, aan alert zijn dat er altijd weer iets kan gebeuren. Ik moet aan staan. Dat moet niet natuurlijk, maar ik doe het als vanzelf. Het gebeurt gewoon, alsof het is wie ik ben.

Ik weet niet wie ik ben. Als iemand vraagt waar ik blij van wordt of welke hobby ik heb..geen idee. Ik weet het niet. Ik heb me altijd aangepast, geschikt, gedaan wat voor het gezin en die ander goed was, ik kon niet voor mezelf kiezen. Ik heb geen studie afgemaakt, ik kon het niet combineren, ik had de energie en ruimte in m'n hoofd niet. Ik vond mezelf een sukkel daardoor, want snapte toen niet wat ik nu weet. Ik wilde net als vriendinnen op reis, maar ik kon thuis niet weg. Ik kon de boel niet achterlaten, want er kon zoveel misgaan. Ik moest er dus zijn.

En jeetje, nu ik ruim volwassen ben en een eigen gezin heb, ben ik nog steeds bezig met die patronen en denkwijzen van toen.
Ik vind het zo enorm zwaar en frustrerend!

Wow newspaper, je eerste alinea's zijn net alsof ik een beschrijving van mezelf lees (vervang angststoornis door eetstoornis en 3 door 2 kinderen en je bent er).

Ik heb geen advies voor je, heb er zelf enkele jaren terug voor gekozen om het contact met mijn vader te verbreken maar heb daar ook weer veel pijn en schuldgevoel van. Wilde je alleen even een virtuele knuffel geven, je bent niet alleen ik weet precies hoe je je voelt en hoe zwaar dat is

tortelduif schreef: ↑

19-07-2023 13:05

Wow newspaper, je eerste alinea's zijn net alsof ik een beschrijving van mezelf lees (vervang angststoornis door eetstoornis en 3 door 2 kinderen en je bent er).

Ik heb geen advies voor je, heb er zelf enkele jaren terug voor gekozen om het contact met mijn vader te verbreken maar heb daar ook weer veel pijn en schuldgevoel van. Wilde je alleen even een virtuele knuffel geven, je bent niet alleen ik weet precies hoe je je voelt en hoe zwaar dat is

Lief, dank je wel. Herkenning is fijn he, anderzijds vind ik het verdrietig dat jij en anderen dit zo meegemaakt hebben. Dat het je hele zijn, je hele leven zo beïnvloed, dat vind ik zo jammer en verdrietig.
Ik hoef geen contact te verbreken, ik kan goed met mijn ouders. En dit is lastig, want zij triggeren mij ook. Als ik bij hen ben, raak ik overprikkeld. Als mijn vader gezondheidsproblemen heeft dan ga ik in zorg modus, dan pieker ik en wil het dat het zsm weer goed met hem gaat. Het lijkt wel dat het pas goed met mij gaat, of mag gaan, als het hem goed gaat. Dat is van jongs af aan mijn patroon geweest. Ik ben denk ik bang dat wanneer ik echt voor mezelf kies, wat ik heel graag wil (!) Dat ik hem in de steek laat. Want ik zorg toch altijd voor hem? Hoe kan ik dan echt mijn eigen leven leiden, want ik moet er altijd voor hem zijn. En die dwangmatige gedachte zit in mijzelf, mijn vader heeft dat nooit bewust gevraagd en hij heeft me niet lang geleden gezegd dat ik niet voor hem hoef te zorgen. Maar weet je, dan geloof ik hem niet. Want ik denk dat hij dat juist wel wil en nodig heeft

Heel herkenbaar newspaper.
Ik probeer ook te leren geen aapjes van anderen op mijn schouders te nemen en met alles wat ik voel me verplicht voelen er iets mee te doen. Maar het is ook een stuk van ons karakter. We zijn hsp, hoeft niet altijd denk ik te maken te hebben met trauma's. Het is ook gewoon het feit dat we gevoelstypes zijn.

PeanutbutterJelly schreef: ↑

16-07-2023 21:36

Het lijkt alsof ik mezelf hoor praten. Al bijna een jaar in schematherapie en die coping mechanismen zijn nog duidelijk aanwezig. Ik vermijd en ik word zelfdestructief. En God wat ben ik moe altijd.

Sinds kort date ik iemand en die legt mijn kernovertuigingen zo bloot. Dat ik het niet waard ben om van te houden en dat ik niet goed genoeg ben.
Hij past echt bij me, het samen zijn gaat natuurlijk, we hebben zo'n klik. Alleen de vermijder gaat aan, mijn ongezonde coping en de kritische stem. Die altijd al zo kritisch is naar mij, gaat nu ook aan naar hem. En hoe! 'Hij is lelijk (terwijl ik hem aantrekkelijk vind), hij kijkt raar, hij is niet sportief genoeg, hij moet 'dit' of 'dat' veranderen..' kut stem. En door die stem wil ik ook niet graag intiem zijn.
Net zoals die stem aangaat als hij zegt hij me zo mooi vindt, mijn lichaam mooi vindt. Die stem zegt dan: ja doei. En die kernovertuiging dat ik lelijk ben overheerst dan.
Heel soms heb ik even zo'n geluksmomentje dat ik denk; ik ben gek op jou. Maar die kritische stem verpest het gewoon zo..
Gelukkig kunnen we erover praten en is hij geduldig. Maar vraag me af voor hoe lang..
Hij heeft zelf ook wat schema's, alleen niet op liefdesgebied. Hij kan zich binden.

Hoe doen jullie het in de liefde? Voor diegene die daten?
Of hoe was jullie relatie in het begin? Ook zo?

Ik viel vroeger op foute mannen. Je weet wel, die zich niet wilden binden.
Met mijn ex ben ik ruim twintig jaar getrouwd geweest. Hij was door en door betrouwbaar. Dacht ik. Want hij is toch vreemd gegaan. Ik kan het niet van me afzetten dat ik daar zelf schuld aan heb. Ik zat immers in een depressie. Weet je, het voelt gewoon of ik niet belangrijk genoeg ben voor mensen. Uiteindelijk gaan mensen altijd van me weg.
Schematherapie was weer heftig deze week. Het is elke keer weer een worsteling. En ja, dan komt mijn zelfdestructieve kant naarboven. Fysieke pijn om de mentale pijn te verdoven.

Also, ik had een heel bericht getypt over hoe ik soms snap als mensen vreemd gaan. En dat dat niemand zijn schuld hoeft te zijn. Maar ik heb nog eens nagedacht en moet toch zeggen dat je beter verdiend en hij geen reden had om vreemd te gaan. Ik voorspoed en in tegenspoed. Stop met jezelf daarover te pijnigen. Ook jij verdient een gelukkig leven.

Hoi allemaal, ik schreef in het begin met dit topic mee, maar was nu een tijdje stil. Ik lees soms bij, en vind het fijn om jullie te lezen, te zien hoe jullie met dingen omgaan en beetje herkenning te vinden.

Ik ga vandaag naar de bedrijfsarts. Ik ben denk ik overspannen, hik gevaarlijk dicht tegen een burnout aan, vrees ik. Dat vind ik heel moeilijk toe te geven, maar het is nu om hulp vragen of binnenkort verdrinken, denk ik.
Mijn baas is een eersteklas eikel, die ontzettend goed is in subtiel pesten en manipuleren. En ik ben er vol ingetuind. Ik baal zo, want ik was echt goed bezig om mezelf dingen af te leren, bepaalde patronen rondom afwijzing en rond waardering moeten verdienen: me nooit genoeg voelen om wie ik ben, altijd denken dat ik alleen wat waard ben vanwege mijn prestaties.
En nu is het op het werk weer allemaal opgerakeld, en daardoor speelt het ook weer vol door in mijn priveleven. Ik voel me een niksnut, onbelangrijk, gefaald. En dat gun ik die klootzak van een baas helemaal niet.. maar het lukt me niet om het van me af te zetten, om zijn pesterijen van me af te laten ketsen. Ik heb geen energie meer, en ik geef nergens meer iets om. Ik ben mezelf kwijt, op zijn minst de kant van mezelf die fijn is voor mezelf en voor anderen om me heen.. En ik voel me zwak dat ik mezelf niet beter heb kunnen beschermen, dat het zo'n effect op me heeft, de toxische atmosfeer op het werk.

Sorry voor de egopost, en dankjulliewel voor het luisterend oor. Het zit me enorm hoog op het moment, en ik weet niet goed bij wie ik terecht kan. Ik wil niet lastig zijn, en durf ook niemand dichtbij te laten, uit angst voor het gevoel van falen maar ook omdat ik het zelf niet meer op afstand kan houden, de pijn en het verdriet, als iemand lief tegen me is.

Stokbootje, wat nou egopost? Supergoed juist, hoe je kunt benoemen waar de schoen wringt. Gekke vraag: kun je misschien ander werk zoeken? Je baas is nou eenmaal je baas, die verandert niet.
En verder: je bent niet zwak of lastig. Schrijf hier zo vaak je wilt, want hier zitten mensen die precies weten hoe je je voelt.

Stokbootje, sterkte. Wat een narigheid op je werk. Goed dat je naar de bedrijfsarts gaat. Heb je het gesprek al gehad? En hoe ging het? Toegeven en accepteren dat het niet gaat is een rotgevoel dus heel goed dat je aan de bel trekt.
Schrijf vooral van je af. Je wordt gelezen.

Dankjulliewel voor de super lieve berichten. Dat is echt heel fijn.

Ik denk er inderdaad over om weg te gaan bij mijn werk, ik heb spaargeld dus ik kan even zonder werk wel overbruggen (woon alleen). En het is hier echt niet goed voor me.

Toen ik dat tegen de bedrijfsarts zei, stelde ze voor om me dan tijdens mijn opzegtermijn ziek te melden.. Dat ik dus niet meer hoef te werken totdat ik wegga. Dat moet ik even laten bezinken, of ik dat zou willen. Maar in ieder geval stond zij erachter dus. Ze zei hetzelfde als jij, Also, dat mijn baas niet ineens gaat veranderen, dus dat terugkomen van ziek zijn gewoon alles weer van voren af aan laat beginnen waarschijnlijk. Mijn baas gaat over een tijdje met pensioen, dus daar wacht het werk op, ze gaan hem niet eruit werken oid.

Door de afgelopen dagen weer bij te lezen in dit topic, en door jullie lieve reacties, heb ik me ook gerealiseerd dat ik het mezelf misschien moet gunnen om deze kans aan te grijpen om met een professional te gaan spreken. Om dat stukje 'zoeken naar bevestiging' beter te leren aanpakken. Want het probleem nu qua overspannenheid is absoluut mijn super slechte baas, maar ik gun mezelf ook dat ik niet zo negatief over mezelf denk.
Ik zink nu soms zo diep.. dat vind ik echt moeilijk. Op andere momenten voel ik me beter, gelukkig. Maar die diepe dalen zijn er nu veel te vaak, en die wil ik liefst echt aanpakken nu. Ik mag mezelf eens een keer leren oke te vinden zoals ik ben.. ik hoop dat dat me gaat lukken. Dat ik mezelf dat niet vertel, maar het ook echt ga geloven.

Nog een keer dankjewel, doet me echt wat dat jullie plek voor mij maken en me vertellen dat ik plek mag innemen.

Zo, dat noem ik nou nog eens een goede bedrijfsarts! Gun jezelf deze kans. En ja, therapie is misschien wel een goed idee, mits je het zelf graag wilt natuurlijk. Hoe fijn zou het zijn als je dalen straks niet meer zo diep zijn en je jezelf niet meer zo in de weg zit!

Stokbootje, zeker deze kans pakken! Ik zit nu 8,5 maand thuis met een burnout en begin nu in te zien waar het goed voor was. Ik heb mijn patronen aangepakt. Op die manier accepteer ik ook mijn donkere kant en houdt mijn innerlijke/destructieve criticus zijn mond. Zo een verademing!
Het is een zware weg maar kan het zeker aanraden.

Stokbootje, een paar gedachtes komen in me op.
Kun je inschatten of je opknapt als je eenmaal uit de situatie bent dus dat je weg van je baan bent? Of ben je al verder door je energiereserves heen en heb je langer de tijd nodig? Het lastige aan een burn out, vind ik, dat je soms niet weet hoe het verloopt.
Als jij opzegt, heb je nergens meer recht op. Hoe lang kun je overbruggen? Is er genoeg werk in jouw werkveld? Bij een burn out zou ik me ziek melden, elders reïntegreren en dan uitkijken naar een andere baan. Bij overspannenheid door ongezonde werkomgeving waarbij je weet dat je spoedig opknapt, is het wel een mooie kans. Mijn vragen hoef je niet te beantwoorden maar meer ter afweging. Ik neem aan dat je dit in je achterhoofd hebt.

Zoals de anderen al schrijven kan dit een mooie kans zijn om negatieve overtuigingen over jezelf aan te pakken. Het doorvoelen is dan inderdaad effectiever dan woorden aanhoren die niet echt binnenkomen.
Eerst accepteren dat je nu eerst voor jezelf zorgt en dat je een mooie stap hebt gemaakt door naar de bedrijfsarts te stappen. Die is binnen.

Ik kom ook weer terug na een tijdje afwezigheid.

Ik vind het heel bijzonder wat ik aan het meemaken ben nu. Ik zit op een dating app en had twee weken geleden een match met een leuke man. We gingen schrijven en ontdekten ontzettend veel raakvlakken. Vorige week zaterdag viel er iets uit, waardoor ik ruimte had om op date te gaan. In het echt is er ook een geweldige klik. Aan alles laat hij blijken dat hij me leuk, lief en bijzonder vindt.
Ik ben me ervan bewust dat dit botst met mijn diepste overtuigingen. Juist daarom wil ik dit wel aangaan. Maar man, wat vind ik dit eng!

Wat goed Martje! Ik wens je heel veel geluk. Ik hoop dat het goed gaat met jullie.
Ik vind het in deze tijd maar eng om te daten. Voordat je het weet heb je een narcist ofzo aangetrokken. Daar ben ik nogal goed in. Ik laat die vent van mij niet meer los (ookal is het niet perfect, ik ben er blij mee). En anders geen man meer voor mij. Rare wereld leven we in.

@Spiri, zoveel mensen zijn er niet hoor, die een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebben. Het is vrij zeldzaam.
Maar ik snap je punt wel. Daten is lastig, ik durf ook niet goed meer. Mijn ex is vreemdgegaan, en ik heb het idee dat alle mannen zo'n beetje hetzelfde zijn.

.

Mag ik wat tegen jullie aanhouden?

Ik heb de laatste weken een paar podcasts geluisterd wat gaat over hechting(stijlen). Dit naar aanleiding van het verbreken van mijn relatie, nu voor de derde keer. Terwijl ze ondanks haar 'dingen' toch wel echt is wat ik zoek.

Mijn ex is heeft een afhankelijk persoonlijkheidsstoornis en ook een vermijdende persoonlijkheidsstoornis en is ook angstig (vermijdend) gehecht, heeft weer therapie. Daar was ze een tijdje niet naar te geweest.

Mijn ex heeft best de focus op mij, ik voel me daar soms best verstikkend in. Ze wil snel allerlei stappen in het leven nemen (carrière, kinderen, ander huis etc). Soms staan mensen wel eens op de splitsing van: ik ga voor kinderen of ik ga eerst voor carrière. Zij kan geen keus maken. Heeft dit ook nooit geleerd vanuit haar jeugd.
Daarnaast is ze besluiteloos en soms wispelturig. Schaft dingen aan die ze te laat retourneert. Dit zijn de kleine dingen.
Wat mij soms frustreert zijn de hele gesprekken over haar werk die ze wil voeren of dat ik het huishouden helemaal voor mijn rekening neem. Als ik geen tijd of zin heb dan voelt ze een afwijzing.
Dit zorgt voor verwijten (ook over andere dingen), zij voelt zich afgewezen, voelt geen verbinding met mij en verbreekt de relatie.
Bij haar vriendinnen is dit helaas ook gebeurd, op bepaalde momenten waren ze er niet voor haar om goede redenen en dan laat ze het contact gaan.

Ik merk dat ik in drukke periodes meer in mijn hoofd zit, dat ik niet goed kan vertellen wat ik voel en er door mij heen gaat. Op het moment dat ze het uitmaakt en we dingen moeten regelen praten we heel veel en kan ik mezelf wel uitten (en daarbij huilen).

Ik vermoed dat ik vanuit mijn kind zijn ook ergens een onveilige hechting heb, ik lag van mijn 3-10e regelmatig in het ziekenhuis en mijn moeder zei eens dat ik altijd in paniek raakte als ze weg moest (had ook nog een broertje thuis, ziekenhuis was een uur rijden). En dat ik veel alleen was en leerde om dingen alleen te doen, want dan gebeurde het tenminste. Dat zie ik ook in bijv het huishouden, ik doe alles alleen want dan weet ik dat het gebeurd. Als ik op haar wacht dan gebeurd er weinig. Ze stelt het uit.

Het is geen verwijt nu naar haar hoor, maar probeer ik het gedrag te begrijpen. Ze is de laatste 4 jaar, 5x van baan gewisseld en het lijkt nu dat ze goed op haar plek zit. Qua werk doet ze het heel goed, maar privé merk ik dat ze erg afhankelijk van mij is. Ze kan niet alleen zijn of zichzelf vermaken.
De keren dat het uit was had ze snel een andere relatie en na 2-3 maand nam ze toch weer contact op. Dat aantrekken en afstoten vind ik enorm moeilijk, geeft me onrust in mijn lichaam. Het is uit, maar we zagen elkaar af en toe nog voor de verdeling maar daar ging het amper over. We spraken dan over de toekomst, dingen die we wilden doen en dan merken we dat we gek veel overeenkomsten hebben. Of ze appte of ik mee wilde uiteten, thuis kletsen en bij elkaar blijven slapen.
Ze gaf aan dat ze op zo'n vrije dag niet alleen wilde zijn en ook niet wilde gaan Tinderen.

Ik kon het niet meer aan en heb via een brief op de keukentafel het contact verbroken, uit liefde en om mezelf rust te geven. Hoe moeilijk ook want ik wil samen graag kijken naar een oplossing met hulp erbij. Ik vroeg haar om via mail de restpuntjes af te handelen en als ik op vakantie was dat ze dan haar spullen verhuisde zoals we hadden afgesproken. Ze woont een paar minuten fietsen bij me vandaan in een appartement die ze huurt.

Ze wil leren om alleen te zijn en zichzelf te vermaken.
Het voelt soms alsof ik verlatingsangst heb, maar ook wel iets vermijdends. Wat ik eerder zei: ik kan nogal in mijn hoofd zitten in drukke periodes, of bij 'grote' stappen die ze wilde terwijl ik voel dat ze niet helemaal stabiel is. Er zijn ook perioden dat het huist heel goed gaat.

Nu heb ik een aantal weken geleden de praktijkondersteuner gebeld, 6 oktober kan ik terecht voor een gesprek. Enerzijds neig ik door luisteren van podcasts om naar EFT therapie te kijken (dit kan ook individueel last ik), misschien is er wel niets met me aan de hand (kan ook), maar deze relatie kan ik moeilijk loslaten omdat ik weet uit ervaring en mijn omgeving dat de kans bestaat dat ze toch weer toenadering zoekt. Ze weet dat ik de voorwaarde heb dat als dat gebeurd, dat we dan hulp erbij gaan zoeken want het patroon kunnen we samen niet doorbreken.

Maar eerst aan mezelf werken. Wat kunnen jullie adviseren om in tussentijd te doen? Het boek Liefdesbang heb ik gelezen, podcasts over hechting vind ik interessant.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?

Ik heb het al in een ander topic gezegd Sanderink, maar jij en je ex halen niet bepaald het beste in elkaar naar boven. En dat wordt met therapie echt niet anders. Laat haar los. Jullie hebben gewoon geen goede dynamiek en ik geloof ook niet in relaties waarbij zoveel analyse en therapie nodig is om het te laten werken

-verwijderd-