Relaties
alle pijlers
Onveilig gehecht topic
dinsdag 20 september 2022 om 11:20
Het leek me fijn om een praat topic te openen over onveilige hechting.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 20-09-2022 18:32
77.59% gewijzigd
zaterdag 24 juni 2023 om 15:28
Wat naar dat bij jou consent werd overschreden Eve. Als ik je goed lees, ben je nu niet meer actief in de community. Komt dat hier door?Eve schreef: ↑23-06-2023 16:32Klopt dat je daarin kan groeien. Dat heb ik er wel van geleerd, alleen via de harde leerschool.
De vraag is of er een relatie is met onveilig gehechte mensen, dat herken ik terug, niet hoe mensen nu met elkaar communiceren en of ze nu veilig en gezond zijn. Wat ik leuk vond aan de munches was hoe open je met elkaar kon praten. Daar heb ik leuke herinneringen aan, absoluut (eerlijk gezegd mis ik dat het meest).
Ik had helaas te maken met een ander individu waarbij consent werd overschreden maar die stond ook los van de ‘scene’. Juist in de scene denk ik dat het veiliger is.
Op Fetlife bijvoorbeeld staan onwijs veel fijne dominanten en subs maar ook de wat ‘foutere’ figuren staan erop, tenminste genoeg rode vlag mannen gezien. Dan wordt seks als machtsmiddel ingezet. Als je dat niet herkent, weinig ervaring hebt, kan dat tricky zijn. Daar is in het bdsm topic destijds hier ook voor gewaarschuwd.
Andere vraag, staat voor jou onveilig gehecht aan ongezond? Voor mij niet. Voor mij staat en valt veel met zelfreflectie.
Mijn bedoeling is niet om mensen met seksuele voorkeuren (die ik zelf herken) een stempel te geven maar ik herken wel dat de meeste mensen die ik sprak onveilig gehecht zijn, ondanks dat ze zijn gegroeid, fijn communiceren en goed behoeftes en grenzen kunnen aangeven. Voor mij heeft het in dat opzichte geen negatieve lading.
Ik ben juist heel erg bezig om meer netwerk op te bouwen door naar munches e.d. te gaan. En idd zo fijn om ongedwongen te kunnen praten op munches.
Goeie vraag, eentje waar ik toevallig vandaag veel over na aan het denken ben. Ja, iemand die nog een onveilige hechtingsstijl heeft vind ik voor mezelf ongezond. Ik denk zeker wel dat mensen kunnen reflecteren en kunnen leren en daarmee een veilige hechtingsstijl kunnen aanleren.
Maar na mijn laatste ex ben ik er klaar mee om het emotionele werk voor de man te doen. Ik gun mijzelf nu iemand die al veel werk zelf gedaan heeft. Of misschien iemand die nu volop in het proces zit, maar dat vind ik al lastig. En dat heeft alles te maken met dat mijn ex in woorden heel veel beloofde anders te doen. Nu achteraf zie ik dat er weinig van dat alles terecht is gekomen. Daarom vind ik het moeilijk om iemand te geloven op zijn woorden.
maandag 26 juni 2023 om 14:06
Dat is denk ik het onderscheid tussen ziel en ego wat je beschrijft. Mijn diepste zielsconnectie op aarde is gewoon als mens geen leuke man. Maar de verbinding is vuurwerk.Vage schreef: ↑21-06-2023 13:25Nee dat is ook niet te doen, dat onderscheid maken, met een ex al helemaal niet. Na een relatie zit je toch beiden in je eigen waarheid/wereldbeeld. Is het nodig dat je contact hebt met je ex?
Bij mij is het beiden, vaak is het gevoel wel terecht maar komt er wat extra lading bij wegens oude herinneringen/emoties.
Het duurde even voordat ik dit doorhad, ik dacht dat ik een wandelende herbeleving/emobom was maar blijkbaar werkt mijn gevoel/intuïtie uitstekend. Hoe meer de extra lading eraf gaat hoe beter die lijkt te werken, ik lijk soms wel helderziend. Dat is het voordeel van opgroeien in een onveilig thuis, die extragevoellige voelsprieten.
Maar oude herinneringen/emoties werken wel als gif in een relatie dat wel, helemaal als je dissocieert. Ik wist dit niet van mezelf, je vindt jezelf natuurlijk normaal, maar terugkijkend snap ik wel waarom mijn ex daar zo over tekeer ging. Het is pijnlijk en eenzaam als je geliefde alleen maar angsten loopt te projecteren op de wereld, zich schuldig voelt, niet zichzelf is, alles goed wil doen etc. Dat had ik daarvoor niet ingezien.
Ik blijf het ook een bijzondere ervaring vinden, dat ik fysiek (hoeft niet per se seksueel) tot op het einde een fijne verbinding met iemand kan hebben waarin ik me thuisvoel en mijn lichaam zich ontspant, ook al is de verbale communicatie verstoord omdat we in onze eigen werelden en patronen zitten.
Die fysieke connectie is dus inderdaad geen graadmeter voor de kwaliteit van de relatie. Als ik mijn exen weerzie is die connectie er ook altijd nog gewoon. Daarom vermijd ik contact met exen als de pest. Je hoeft het jezelf ook weer niet onnodig moeilijk te maken.
Martje55, is het echte belangrijk om te weten of het je afweermechanismes zijn of dat iemand echt een zak is? Het gedrag is voor jou niet oké, dat is denk ik info genoeg. We zijn zo geprogrammeerd om aan onszelf te werken. Maar dat hoeft niet altijd.
maandag 26 juni 2023 om 14:20
Interessant om eens na te denken over seksuele voorkeuren en onveilige hechting.
Mijn vriend en zijn ex deden aan bdsm maar zijn beiden zeer onveilig gehecht. Ik ben aardig vanilla maar zoek wel altijd spanning en uitdagingen. Ik sluit niet uit dat de scene wat voor me is. Niet met mijn vriend, hij is een echte sub. Maar aangezien ik wil dat hij meer de leiding neemt in de relatie zie ik onze sub/ dom verhaal in de slaapkamer niet zo zitten.
Vage, mijn ervaring met zielen is dat hoe meer shit ze op aarde meemaken, hoe verder weg ze van de mens gaan staan en hoe dichter bij 'de bron/ de kracht'. Dat maakt dat mensen die veel meegemaakt hebben fijngevoeliger zijn.
Zo is het ook met adhd/ autisme/ hsp/ narcisme. De ziel zit verder van het lichaam vandaan. Bij aangeboren psychische stoornissen lijkt de ziel al vanaf begin af aan niet zo een fan te zijn van op aarde komen. Dus blijven ze boven hangen.
Mijn vriend en zijn ex deden aan bdsm maar zijn beiden zeer onveilig gehecht. Ik ben aardig vanilla maar zoek wel altijd spanning en uitdagingen. Ik sluit niet uit dat de scene wat voor me is. Niet met mijn vriend, hij is een echte sub. Maar aangezien ik wil dat hij meer de leiding neemt in de relatie zie ik onze sub/ dom verhaal in de slaapkamer niet zo zitten.
Vage, mijn ervaring met zielen is dat hoe meer shit ze op aarde meemaken, hoe verder weg ze van de mens gaan staan en hoe dichter bij 'de bron/ de kracht'. Dat maakt dat mensen die veel meegemaakt hebben fijngevoeliger zijn.
Zo is het ook met adhd/ autisme/ hsp/ narcisme. De ziel zit verder van het lichaam vandaan. Bij aangeboren psychische stoornissen lijkt de ziel al vanaf begin af aan niet zo een fan te zijn van op aarde komen. Dus blijven ze boven hangen.
maandag 26 juni 2023 om 15:15
Ik geloof dat ik een diepgewortelde overtuiging heb dat alles in een conflict altijd mijn schuld is. Dus het is voor mij al heel wat als ik soms tot de conclusie kom dat een conflict ook komt door rotgedrag van de ander.
Ik gun mezelf daarin om nog verder te groeien.
Tegelijk, geen enkel conflict is het waard om jezelf van kant te willen maken. Zo hoog kunnen de emoties bij mij wel oplopen. En dat is, weet ik vrij zeker, oude pijn/trauma/oid.
En het is niet eerlijk om die hoogoplopende emoties bij iemand anders op het bord te leggen: het is jouw schuld met je kutgedrag!
maandag 26 juni 2023 om 20:23
dinsdag 27 juni 2023 om 00:30
@Martje Wat leuk dat je lekker aan het netwerken bent!
Over het aanleren van een veilige hechtingsstijl ben ik het met je eens. Ik geloof dat je jezelf een veilig hechtingsstijl kan aanleren maar het vraagt wel het nodige binnenwerk. Net als jij zou ik ook niet (meer) zitten wachten op een man waarbij ik al het emotionele werk moet compenseren. Voor mezelf en de ander het werk doen is teveel.
Een man die een relatie plotseling uitmaakt zonder de maanden daarvoor ook maar iets met je te delen waar hij mee zit, klinkt als iemand die emotioneel z’n zaakjes niet op orde heeft. Ik vind het naar dat je dat hebt meegemaakt. Wat onhandig dat je samen nog in een muziekgroep zit. Ik kan me voorstellen dat het beladen aanvoelt als je met elkaar in die setting moet samenwerken. Gewoon doen wat voor jou goed voelt en wat de rest denkt, zal wel. Niet leuk maar je hebt liefdesverdriet en daar mag je de tijd en maatregelen voor nemen die je nodig hebt.
Over het aanleren van een veilige hechtingsstijl ben ik het met je eens. Ik geloof dat je jezelf een veilig hechtingsstijl kan aanleren maar het vraagt wel het nodige binnenwerk. Net als jij zou ik ook niet (meer) zitten wachten op een man waarbij ik al het emotionele werk moet compenseren. Voor mezelf en de ander het werk doen is teveel.
Een man die een relatie plotseling uitmaakt zonder de maanden daarvoor ook maar iets met je te delen waar hij mee zit, klinkt als iemand die emotioneel z’n zaakjes niet op orde heeft. Ik vind het naar dat je dat hebt meegemaakt. Wat onhandig dat je samen nog in een muziekgroep zit. Ik kan me voorstellen dat het beladen aanvoelt als je met elkaar in die setting moet samenwerken. Gewoon doen wat voor jou goed voelt en wat de rest denkt, zal wel. Niet leuk maar je hebt liefdesverdriet en daar mag je de tijd en maatregelen voor nemen die je nodig hebt.
anoniem_657c20bb8c63c wijzigde dit bericht op 12-07-2023 16:49
Reden: Privé
Reden: Privé
61.25% gewijzigd
woensdag 28 juni 2023 om 11:31
Rot dat jij het herkent Ditto. Knuffel daarvoor. Ja, naar hè om zo de grip kwijt te raken. Ik hoop echt dat dit in therapie verbeterd.
Eve, wat een fijn, lang bericht.
Iemand anders omschreef het heel mooi. Dat diegene mij een man gunde die zijn eigen rugzak draagt.
Ja, dat zeg je goed. Nu ik er op terugkijk, zie ik hoe hij wel beloofde om zijn eigen shit aan te pakken, maar het toch niet deed. Alleen datgene waar ik hem toe pushte en dat moet voor hem alleen maar meer stress gegeven hebben.
Ik vind het best lastig om te blijven bij wat ik belangrijk vind mbt de muziekgroep. Er is weinig begrip voor het feit dat ik hem de eerste maanden niet tegen wou komen. Ik voel druk vanuit de groep om me niet aan te stellen, weer 'normaal' te doen. Nou ja, ik kijk hoe lang deze situatie nog houdbaar is, als ik me teveel gepusht voel, stop ik.
Ken je de term sub frenzy? Veel mensen die net met BDSM beginnen raken een beetje verslaafd. Dat klinkt als wat jou ook is overkomen.
Wat bedoel je met "Een d/s relatie is niet iets wat ik zou willen, ik voel het niet"?
Klinkt alsof je nu een fijne modus hebt gevonden met je vriend. En niks staat idd vast, ook nu kunnen er nog dingen veranderen/groeien.
In mijn eerste lange relatie zat wat softe BDSM. Af en toe vastbinden, een blinddoek voor. Met de man met wie het nu uit is, ben ik volop de BDSM wereld ingedoken. En heb ik ontdekt hoeveel het met mij doet om te spelen.
Ik ben benieuwd, hoe merk je dat je dissocieert? En hoe haal je jezelf terug?
Eve, wat een fijn, lang bericht.
Iemand anders omschreef het heel mooi. Dat diegene mij een man gunde die zijn eigen rugzak draagt.
Ja, dat zeg je goed. Nu ik er op terugkijk, zie ik hoe hij wel beloofde om zijn eigen shit aan te pakken, maar het toch niet deed. Alleen datgene waar ik hem toe pushte en dat moet voor hem alleen maar meer stress gegeven hebben.
Ik vind het best lastig om te blijven bij wat ik belangrijk vind mbt de muziekgroep. Er is weinig begrip voor het feit dat ik hem de eerste maanden niet tegen wou komen. Ik voel druk vanuit de groep om me niet aan te stellen, weer 'normaal' te doen. Nou ja, ik kijk hoe lang deze situatie nog houdbaar is, als ik me teveel gepusht voel, stop ik.
Ken je de term sub frenzy? Veel mensen die net met BDSM beginnen raken een beetje verslaafd. Dat klinkt als wat jou ook is overkomen.
Wat bedoel je met "Een d/s relatie is niet iets wat ik zou willen, ik voel het niet"?
Klinkt alsof je nu een fijne modus hebt gevonden met je vriend. En niks staat idd vast, ook nu kunnen er nog dingen veranderen/groeien.
In mijn eerste lange relatie zat wat softe BDSM. Af en toe vastbinden, een blinddoek voor. Met de man met wie het nu uit is, ben ik volop de BDSM wereld ingedoken. En heb ik ontdekt hoeveel het met mij doet om te spelen.
Ik ben benieuwd, hoe merk je dat je dissocieert? En hoe haal je jezelf terug?
woensdag 5 juli 2023 om 18:16
Oei, ik heb nog helemaal niet op je laatste bericht gereageerd. Sorry. Bij sommige vragen wilde ik eerst weer mezelf inchecken en dan laat ik het even maar in dit geval stelde ik ook een beetje uit.
Hoe gaat het bij de muziekgroep? Echt jammer, dat je je daarin niet gesteund voelt. Zijn ‘ze’ vaker minder goed inlevend?
Trouwens, volgens mij leer je in de community fijne mensen kennen
. Een van de leukste dingen die ik op het laatst deed, was een keer een touw sessie. Ik kon me er eerst niks bij voorstellen maar vond dat meditatief, heerlijk dat zwevende gevoel waarbij je loslaat. Daar zou ik in de toekomst misschien wel meer mee willen.
De term sub frenzy ken ik. Vlak voordat ik er daadwerkelijk indook, had ik zo’n drie delen bdsm topics doorgespit, advies gevraagd en ga zo maar door.
Ik dacht op alles voorbereid te zijn maar ja, lullig gezegd, was ik vatbaar voor een mede ongezond persoon, trauma bonding en was ik niet in verbinding met mijzelf. Laat ik het erop houden dat er veel is gebeurd en dat er meerdere kanten aan die periode zat. Het doet er niet meer toe. Ik weet ook niet of je het weggehaalde stukje had gelezen. Hoe dan ook, pijnlijk, beschadigend en ook ongelooflijk leerzaam en vandaar uit best helend.
De mindere ervaringen hadden niet zozeer met bdsm zelf te maken maar met de persoon, maar ja, het was wel de associatie daarmee. Onderdanig zijn, voelde ik daarom lange tijd weerstand tegen. Ik wilde er flink afstand van, want het zou me alleen maar triggeren of ik zou last krijgen van herbelevingen. Dat vervaagt nu, hoewel ik pas geleden op het station een flinke herbeleving had waarin ik even helemaal bevroor. Het gevoel van controle verlies vind ik dan gek, onprettig en onwerkelijk. Met mijn ratio kon ik mezelf snel terughalen met gedachtes als ‘ik ben nu hier, dit is niet echt’ maar mijn lichaam voelde vreemd, een soort versteend achtig gevoel. Toen ik bij de therapeut zat, stond er zoveel lading op dat ik de betreffende herbeleving in eerste instantie niet kon na vertellen, alsof je weer terug naar een gespannen gevoel gaat. Ik moest eerst weer in mijn lichaam komen, ademhaling voelen, weten dat ik nu in de nieuwe realiteit zit. Nou ja, klinkt vast heel vaag.
Gevoel omschrijven vind ik sowieso een van de lastigste dingen om neer te pennen, daarom stelde ik uit. Om die reden lees ik graag anderen.
Deze week heb ik een opdracht vanuit therapie om stil te staan bij momenten uit mijn jeugd waar mijn behoeftes wel werden vervuld. Aanleiding daarvan was, dat ik tot de conclusie kwam dat ik me in mijn jeugd pakweg 90% van de tijd in contact met anderen niet veilig voelde. Deze constatering kwam wel even bij me binnen, zonder al teveel emotie maar wel een slik, lichamelijke sensatie, alsof het zwaar op mijn maag valt.
Ik moet erg mijn best doen om die 10% waarin in me helemaal veilig en geliefd voelde naar voren te halen. Beelden komen gefragmenteerd binnen, zoals de moeder van mijn beste vriendin waar ik graag logeerde, die mij en vriendin vlak voor het slapen gaan kruidenthee met honing in aardewerk kommetjes gaf en we nog even kletsten. Het gevoel dat er voor je werd gezorgd, kind mocht zijn, een soort veilige en warme sfeer. Dat gevoel kan ik terughalen maar ze voelen zo spaarzaam, die rustige momenten die ik toen had.
Soms wentel ik me een paar dagen in passiviteit, loop ik ergens tegenaan te hikken, daarna verwerk ik en komt er emotie los. Vervolgens voel ik weer nieuwe energie en meer vrolijkheid en soms weer op repeat maar steeds minder beladen. Steeds meer ruimte.
Hoe gaat het met de anderen? Ik ga weer even terug in de meelees stand.
Hoe gaat het bij de muziekgroep? Echt jammer, dat je je daarin niet gesteund voelt. Zijn ‘ze’ vaker minder goed inlevend?
Trouwens, volgens mij leer je in de community fijne mensen kennen
. Een van de leukste dingen die ik op het laatst deed, was een keer een touw sessie. Ik kon me er eerst niks bij voorstellen maar vond dat meditatief, heerlijk dat zwevende gevoel waarbij je loslaat. Daar zou ik in de toekomst misschien wel meer mee willen.De term sub frenzy ken ik. Vlak voordat ik er daadwerkelijk indook, had ik zo’n drie delen bdsm topics doorgespit, advies gevraagd en ga zo maar door.
Ik dacht op alles voorbereid te zijn maar ja, lullig gezegd, was ik vatbaar voor een mede ongezond persoon, trauma bonding en was ik niet in verbinding met mijzelf. Laat ik het erop houden dat er veel is gebeurd en dat er meerdere kanten aan die periode zat. Het doet er niet meer toe. Ik weet ook niet of je het weggehaalde stukje had gelezen. Hoe dan ook, pijnlijk, beschadigend en ook ongelooflijk leerzaam en vandaar uit best helend.
De mindere ervaringen hadden niet zozeer met bdsm zelf te maken maar met de persoon, maar ja, het was wel de associatie daarmee. Onderdanig zijn, voelde ik daarom lange tijd weerstand tegen. Ik wilde er flink afstand van, want het zou me alleen maar triggeren of ik zou last krijgen van herbelevingen. Dat vervaagt nu, hoewel ik pas geleden op het station een flinke herbeleving had waarin ik even helemaal bevroor. Het gevoel van controle verlies vind ik dan gek, onprettig en onwerkelijk. Met mijn ratio kon ik mezelf snel terughalen met gedachtes als ‘ik ben nu hier, dit is niet echt’ maar mijn lichaam voelde vreemd, een soort versteend achtig gevoel. Toen ik bij de therapeut zat, stond er zoveel lading op dat ik de betreffende herbeleving in eerste instantie niet kon na vertellen, alsof je weer terug naar een gespannen gevoel gaat. Ik moest eerst weer in mijn lichaam komen, ademhaling voelen, weten dat ik nu in de nieuwe realiteit zit. Nou ja, klinkt vast heel vaag.
Gevoel omschrijven vind ik sowieso een van de lastigste dingen om neer te pennen, daarom stelde ik uit. Om die reden lees ik graag anderen.
Deze week heb ik een opdracht vanuit therapie om stil te staan bij momenten uit mijn jeugd waar mijn behoeftes wel werden vervuld. Aanleiding daarvan was, dat ik tot de conclusie kwam dat ik me in mijn jeugd pakweg 90% van de tijd in contact met anderen niet veilig voelde. Deze constatering kwam wel even bij me binnen, zonder al teveel emotie maar wel een slik, lichamelijke sensatie, alsof het zwaar op mijn maag valt.
Ik moet erg mijn best doen om die 10% waarin in me helemaal veilig en geliefd voelde naar voren te halen. Beelden komen gefragmenteerd binnen, zoals de moeder van mijn beste vriendin waar ik graag logeerde, die mij en vriendin vlak voor het slapen gaan kruidenthee met honing in aardewerk kommetjes gaf en we nog even kletsten. Het gevoel dat er voor je werd gezorgd, kind mocht zijn, een soort veilige en warme sfeer. Dat gevoel kan ik terughalen maar ze voelen zo spaarzaam, die rustige momenten die ik toen had.
Soms wentel ik me een paar dagen in passiviteit, loop ik ergens tegenaan te hikken, daarna verwerk ik en komt er emotie los. Vervolgens voel ik weer nieuwe energie en meer vrolijkheid en soms weer op repeat maar steeds minder beladen. Steeds meer ruimte.
Hoe gaat het met de anderen? Ik ga weer even terug in de meelees stand.
anoniem_657c20bb8c63c wijzigde dit bericht op 06-07-2023 07:51
1.49% gewijzigd
woensdag 5 juli 2023 om 19:02
Geeft niet Eve, ik heb het ook behoorlijk druk op het moment, dus minder actief op het forum.
Nee, eigenlijk ken ik de mensen van de muziekgroep als heel begripvol. Ik heb mijn ex nu één keer gezien in die context en toen presteerde hij het gelijk om iets ontzettend pijnlijks te zeggen. Ik vertelde hem dat achteraf in een mail, daar kreeg ik als reactie op dat het niet zijn schuld was en dat hij niet kon beloven dat het niet weer zou gebeuren. Mijn reactie daarop was: dan praten we de komende twee maanden niet met elkaar in sociale situaties. De groep is gelukkig groot genoeg om hem te negeren.
Ja, via de munches en feestjes leer ik veel leuke mensen kennen.
Wat leuk dat je zo'n fijne ervaring met touw hebt gehad. Ik ken dat wegzweven ook. Heel interessant, ik heb één keer gehad dat ik ging wegzweven toen de touwen losgemaakt werden.
Wat goed dat je je ingelezen hebt. Het BDSM topic is daar echt fijn voor.
Ik kan me goed voorstellen dat die associatie er dan toch is.
Nee, je beschrijving van dissociatie leest helemaal niet vaag. Maar dat is omdat ik er veel van herken. Dat je dan nog kan denken: "ik ben nu hier" vind ik heel knap. Mij lukt dat vaak niet.
Oef, heftige conclusie ja, dat zo'n groot deel van je jeugd onveilig was. Wat je dan beschrijft over thee drinken bij een vriendin klinkt zo mooi
Ik wil graag nog iets delen waar ik trots op ben. Sinds kort heb ik een manier gevonden om mezelf weg te halen van de rand van de klif, emotioneel gezien. Steeds vaker kan ik voelen dat ik op die rand sta, dat ik volledig overweldigd dreig te worden. Dan ga ik direct yoga doen en daardoor kan ik mezelf weer tot rust brengen.
Nee, eigenlijk ken ik de mensen van de muziekgroep als heel begripvol. Ik heb mijn ex nu één keer gezien in die context en toen presteerde hij het gelijk om iets ontzettend pijnlijks te zeggen. Ik vertelde hem dat achteraf in een mail, daar kreeg ik als reactie op dat het niet zijn schuld was en dat hij niet kon beloven dat het niet weer zou gebeuren. Mijn reactie daarop was: dan praten we de komende twee maanden niet met elkaar in sociale situaties. De groep is gelukkig groot genoeg om hem te negeren.
Ja, via de munches en feestjes leer ik veel leuke mensen kennen.
Wat leuk dat je zo'n fijne ervaring met touw hebt gehad. Ik ken dat wegzweven ook. Heel interessant, ik heb één keer gehad dat ik ging wegzweven toen de touwen losgemaakt werden.
Wat goed dat je je ingelezen hebt. Het BDSM topic is daar echt fijn voor.
Ik kan me goed voorstellen dat die associatie er dan toch is.
Nee, je beschrijving van dissociatie leest helemaal niet vaag. Maar dat is omdat ik er veel van herken. Dat je dan nog kan denken: "ik ben nu hier" vind ik heel knap. Mij lukt dat vaak niet.
Oef, heftige conclusie ja, dat zo'n groot deel van je jeugd onveilig was. Wat je dan beschrijft over thee drinken bij een vriendin klinkt zo mooi
Ik wil graag nog iets delen waar ik trots op ben. Sinds kort heb ik een manier gevonden om mezelf weg te halen van de rand van de klif, emotioneel gezien. Steeds vaker kan ik voelen dat ik op die rand sta, dat ik volledig overweldigd dreig te worden. Dan ga ik direct yoga doen en daardoor kan ik mezelf weer tot rust brengen.
woensdag 5 juli 2023 om 20:24
Hier ook, op één hand te tellen. En ik weet nog dat ik me slecht en schuldig voelde op die momenten, omdat ik 'nep' was. Ik kon die warmte en zachtheid niet binnenlaten.
Zo gaat dat bij mij ook.Soms wentel ik me een paar dagen in passiviteit, loop ik ergens tegenaan te hikken, daarna verwerk ik en komt er emotie los. Vervolgens voel ik weer nieuwe energie en meer vrolijkheid en soms weer op repeat maar steeds minder beladen. Steeds meer ruimte.
Hoe gaat het met de anderen? Ik ga weer even terug in de meelees stand.
Ik vond ook je andere post fijn om te lezen. Dacht dat ik dat al gepost had maar alleen in mijn hoofd zo te zien.
Hoe gaat het met Ditto?
Om zelf ook nog iets te delen dan maar. Ik heb nu twee therapeuten die ik bezoek, beide lichaamsgericht en dat gaat heel goed. Die warmte en zachtheid staan daar vooral centraal en mijn eigenheid, mijn kind-zijn als het ware. Het voelt als een groot en belangrijk cadeau aan mezelf. Hoewel het geen overbodige luxe is eigenlijk, het gaat om iets basaals, de liefdevolle aandacht van een ander mens ontvangen en leren accepteren dat ik liefde waard ben.
Wat ik lastig vind is dat ik soms na zo'n sessie onverwachte dingen neig te doen zoals impulsief contact zoeken met een ex. Gelukkig houd ik mezelf elke keer tegen. Dat is mijn patroon van vroeger, iets fijns meemaken en dan naar mijn (onbeschikbare/achterdochtige) moeder hollen om het te delen, waarop zij me afwees. Ze begreep me oprecht niet en dat maakte me in de war, haar wereld vs. mijn gevoelswereld. Dat vind ik pijnlijk om te zien, dat ik dit inmiddels al 30 jaar doe. Mensen op allerlei manieren proberen te bereiken in hun wereld en hopen dat die schelp op een dag openbreekt en hun liefde gaat stromen. Dat gebeurde niet en ik raakte mezelf kwijt. Maar zodra ik de sleutel naar mijn hart weer had gevonden, holde ik direct weer naar ze toe.
En als ik dat niet doe, wat dan wel. Ik vind het moeilijk om er alleen mee te zijn. Negatieve emoties en pijn kan ik redelijk goed hanteren maar die hele overweldigende positieve, liefdevolle vind ik moeilijk, waar laat je dat. Het lijkt groter en sterker dan ik, en ik weet me er totaal geen raad mee. Nu schrijf ik dan soms een brief die ik niet verstuur, dat werkt wel enigszins, maar ook weer niet omdat alsnog mijn leven soms helemaal op z'n kop lijkt te staan door de heelheid en liefde die ik voel. En dan duik ik maar weer snel terug in mijn oude vertrouwde patronen.
vrijdag 7 juli 2023 om 09:53
Ja, zoiets zou ik ook denken Vage.Bloemetjesvoorjou schreef: ↑05-07-2023 22:23Dat liefdevolle gevoel delen met mensen die ook liefdevol zijn? Ipv naar de verkeerde te hollen. Als je veel liefde voelt, maar het niet kwijt kan loop je weer tegen jezelf aan. Door je liefde te delen, krijg je nog meer liefde.
Je mag het ook altijd hier op het forum delen. Hier zitten ook veel empathische mensen.
En wat fijn dat er steeds meer zachtheid komt. En je begint het patroon al te doorzien, dan ben je al meer dan halverwege.
vrijdag 7 juli 2023 om 10:08
Naar liefdevolle mensen toegaan is nog wel een grote stap, ik heb dat vertrouwen nog niet. Alsof ik een reis naar de maan zou boeken, geen idee wat me dan staat te wachten. Alleen maar goede dingen natuurlijk, maar dat is alsnog eng.
'Ooit' giet ik deze liefde hopelijk in iets wat bijdraagt aan de wereld. Ik doe mijn werk en vrijwilligerswerk bijvoorbeeld steeds meer met liefde en dat levert veel op. Stralende gezichten, blijdschap, positiviteit, sfeer, verbinding. Dat is een stuk minder eng dan privé. Ik hoop ook dat ik de stap kan maken om nieuwe dingen te gaan creëren, ook in werk en privé, waar anderen door geïnspireerd kunnen raken. Groot of klein maakt niet uit.
Ik las laatst ergens dat de wens "rest in peace" net zo goed voor de levenden bedoeld is. Je mag jezelf zijn en rusten in vrede. Je hebt je eigen kleur, je eigen energie en die is altijd om je heen. Dat is voor mij nog nieuw en vind ik echt lastig, dat ik er niets voor hoef te doen. Ik schiet telkens in een kramp zodra ik die liefde, heelheid en ontspanning voel. Misschien is dat ook wel gewoon heel menselijk.
En dierlijk. Ik heb een getraumatiseerde kat en het duurde ook een poos voordat zij kon "rusten in vrede." In het begin kwam ze telkens naar me toe, kroop ze naast me op de bank en kreeg ik vervolgens uit het niets een snauw en een haal en rende ze weg. Ze doet moeilijk haar eigen ding, houdt mij altijd in de gaten. Pas nu na drie jaar ligt ze regelmatig rustig naast me te spinnen, of is ze ergens boven aan het slapen of naar buiten aan het kijken en zie ik haar een halve dag niet. Op schoot wil ze wel maar verdraagt ze nog steeds niet, dan kan ze zich niet ontspannen.
'Ooit' giet ik deze liefde hopelijk in iets wat bijdraagt aan de wereld. Ik doe mijn werk en vrijwilligerswerk bijvoorbeeld steeds meer met liefde en dat levert veel op. Stralende gezichten, blijdschap, positiviteit, sfeer, verbinding. Dat is een stuk minder eng dan privé. Ik hoop ook dat ik de stap kan maken om nieuwe dingen te gaan creëren, ook in werk en privé, waar anderen door geïnspireerd kunnen raken. Groot of klein maakt niet uit.
Ik las laatst ergens dat de wens "rest in peace" net zo goed voor de levenden bedoeld is. Je mag jezelf zijn en rusten in vrede. Je hebt je eigen kleur, je eigen energie en die is altijd om je heen. Dat is voor mij nog nieuw en vind ik echt lastig, dat ik er niets voor hoef te doen. Ik schiet telkens in een kramp zodra ik die liefde, heelheid en ontspanning voel. Misschien is dat ook wel gewoon heel menselijk.
En dierlijk. Ik heb een getraumatiseerde kat en het duurde ook een poos voordat zij kon "rusten in vrede." In het begin kwam ze telkens naar me toe, kroop ze naast me op de bank en kreeg ik vervolgens uit het niets een snauw en een haal en rende ze weg. Ze doet moeilijk haar eigen ding, houdt mij altijd in de gaten. Pas nu na drie jaar ligt ze regelmatig rustig naast me te spinnen, of is ze ergens boven aan het slapen of naar buiten aan het kijken en zie ik haar een halve dag niet. Op schoot wil ze wel maar verdraagt ze nog steeds niet, dan kan ze zich niet ontspannen.
vrijdag 7 juli 2023 om 14:55
Nou, ik vind dat dissociëren maar een vreemd iets. Ik was me er niet van bewust dus dan was het er voor mijn gevoel voorheen ook niet. Nu sta ik er wat meer stil als ik me getriggerd voel, wat gebeurt er in mijn lichaam? Dat versteende gevoel met een lading spanning kan ik omschrijven. Het haalt me uit m’n normale denkvermogen en hup in de emotie, die voel ik. Dat vind ik confronterend, want hoe kun je dan nog op je waarnemingen vertrouwen? Het maakt me ook boos, want ik kan niet zo goed tegen mijn eigen onvermogendheid. Wil controle hebben, wil dingen correct doen. Ik ken de theorie, ik snap het maar soms vind ik het vervelend te verteren. Oefenen, oefenen. Op die momenten voel ik me zo ver afstaan van wie ik wil zijn, hoe ik me wil voelen. En ook dat is valkuil, zelfafwijzing en dan als ik me dan na een tijdje weer in m’n ‘normale’ staat van zijn voel, kan ik erom lachen, kan ik er wel aardige woorden voor vinden en ook dat voelen. Het mag van mij allemaal wat simpeler.martje55 schreef: ↑05-07-2023 19:02Nee, je beschrijving van dissociatie leest helemaal niet vaag. Maar dat is omdat ik er veel van herken. Dat je dan nog kan denken: "ik ben nu hier" vind ik heel knap. Mij lukt dat vaak niet.
Oef, heftige conclusie ja, dat zo'n groot deel van je jeugd onveilig was. Wat je dan beschrijft over thee drinken bij een vriendin klinkt zo mooi
Ik wil graag nog iets delen waar ik trots op ben. Sinds kort heb ik een manier gevonden om mezelf weg te halen van de rand van de klif, emotioneel gezien. Steeds vaker kan ik voelen dat ik op die rand sta, dat ik volledig overweldigd dreig te worden. Dan ga ik direct yoga doen en daardoor kan ik mezelf weer tot rust brengen.
vrijdag 7 juli 2023 om 15:14
Herkenbaar van het dissociëren. Ik heb er notabene over geleerd op school, maar nooit op mezelf betrokken. Ik dacht dat het als een soort psychose eruit zou zien.
Het was puur omdat partners heftig op me reageerden (wat ik absurd vond) dat ik ging researchen wat er aan de hand kon zijn. Ik wist helemaal niets van triggers en hoe emoties werken, dat die via bepaalde scripts de hele boel overnemen. Ik voel me juist veilig als ik dissocieer, maar ondertussen gaat alles wat ik wil naar de klote, dat is het enige wat ik wist.
Dat 'ik' graag controle wil heb ik maar losgelaten, er is dus geen realiteit en dat 'ik' is alleen maar een ego. Het ego zoekt altijd controle, daar is een ego voor gemaakt. Maar het onderbewuste heeft toch de touwtjes in handen. Mijn gevoelens reiken me iets aan, daar kan ik niet tegenin gaan. Ik ben daar veel meer naar gaan luisteren en handelen, dan dissocieer ik niet meer. Haptotherapie helpt me daar heel erg bij, om meer naar mezelf te gaan luisteren en minder naar mijn gedachten en wat 'de realiteit' zoal predikt. Want die botsen meestal frontaal. En daar gaat zo veel energie in zitten.
Het is in mijn geval behoorlijk veel leren loslaten en afdrijven van wat je dacht dat je wilde, en dan nóg verder afdrijven en blijken dat je heel iemand anders bent dan je altijd dacht, verrassingen en wonderen die gebeuren, waardoor je toch ergens weet dat het goed is, ook al drijf je af. En dan is daar dan dus ook ineens innerlijke rust. Leven werkt echt heel anders dan ik altijd heb gedacht. Heel raar als je erover nadenkt, hoe je van niet eens weten dat je dissocieert uiteindelijk hier uitkomt (en ik ben 'er' nog niet eens).
Het was puur omdat partners heftig op me reageerden (wat ik absurd vond) dat ik ging researchen wat er aan de hand kon zijn. Ik wist helemaal niets van triggers en hoe emoties werken, dat die via bepaalde scripts de hele boel overnemen. Ik voel me juist veilig als ik dissocieer, maar ondertussen gaat alles wat ik wil naar de klote, dat is het enige wat ik wist.
Dat 'ik' graag controle wil heb ik maar losgelaten, er is dus geen realiteit en dat 'ik' is alleen maar een ego. Het ego zoekt altijd controle, daar is een ego voor gemaakt. Maar het onderbewuste heeft toch de touwtjes in handen. Mijn gevoelens reiken me iets aan, daar kan ik niet tegenin gaan. Ik ben daar veel meer naar gaan luisteren en handelen, dan dissocieer ik niet meer. Haptotherapie helpt me daar heel erg bij, om meer naar mezelf te gaan luisteren en minder naar mijn gedachten en wat 'de realiteit' zoal predikt. Want die botsen meestal frontaal. En daar gaat zo veel energie in zitten.
Het is in mijn geval behoorlijk veel leren loslaten en afdrijven van wat je dacht dat je wilde, en dan nóg verder afdrijven en blijken dat je heel iemand anders bent dan je altijd dacht, verrassingen en wonderen die gebeuren, waardoor je toch ergens weet dat het goed is, ook al drijf je af. En dan is daar dan dus ook ineens innerlijke rust. Leven werkt echt heel anders dan ik altijd heb gedacht. Heel raar als je erover nadenkt, hoe je van niet eens weten dat je dissocieert uiteindelijk hier uitkomt (en ik ben 'er' nog niet eens).
vrijdag 7 juli 2023 om 15:33
Een ‘feest’ van herkenning geloof ik. Ik dacht ook dat het een soort psychotische staat zou zin. Iets wat je heel duidelijk merkt. Ja, nu merk ik het pas. Vreemde gewaarwording.Vage schreef: ↑07-07-2023 15:14Herkenbaar van het dissociëren. Ik heb er notabene over geleerd op school, maar nooit op mezelf betrokken. Ik dacht dat het als een soort psychose eruit zou zien.
Het was puur omdat partners heftig op me reageerden (wat ik absurd vond) dat ik ging researchen wat er aan de hand kon zijn. Ik wist helemaal niets van triggers en hoe emoties werken, dat die via bepaalde scripts de hele boel overnemen. Ik voel me juist veilig als ik dissocieer, maar ondertussen gaat alles wat ik wil naar de klote, dat is het enige wat ik wist.
Dat 'ik' graag controle wil heb ik maar losgelaten, er is dus geen realiteit en dat 'ik' is alleen maar een ego. Het ego zoekt altijd controle, daar is een ego voor gemaakt. Maar het onderbewuste heeft toch de touwtjes in handen. Mijn gevoelens reiken me iets aan, daar kan ik niet tegenin gaan. Ik ben daar veel meer naar gaan luisteren en handelen, dan dissocieer ik niet meer. Haptotherapie helpt me daar heel erg bij, om meer naar mezelf te gaan luisteren en minder naar mijn gedachten en wat 'de realiteit' zoal predikt. Want die botsen meestal frontaal. En daar gaat zo veel energie in zitten.
Het is in mijn geval behoorlijk veel leren loslaten en afdrijven van wat je dacht dat je wilde, en dan nóg verder afdrijven en blijken dat je heel iemand anders bent dan je altijd dacht, verrassingen en wonderen die gebeuren, waardoor je toch ergens weet dat het goed is, ook al drijf je af. En dan is daar dan dus ook ineens innerlijke rust. Leven werkt echt heel anders dan ik altijd heb gedacht. Heel raar als je erover nadenkt, hoe je van niet eens weten dat je dissocieert uiteindelijk hier uitkomt (en ik ben 'er' nog niet eens).
Zelf in mijn vrolijkheid en enthousiasme, wat ik echt als iets heel fijns van mezelf beschouwde, schijn ik te dissociëren. Treed ik buiten mezelf, alsof ik word overspoelt. Ik dacht dat dat vanuit mijn autisme kwam, maar zie het als een (nog steeds autistisch) kenmerk dat dus voor mij nu een duidelijkere oorsprong heeft. Het is niet perse goed of slecht, wel ‘nieuw’.
anoniem_657c20bb8c63c wijzigde dit bericht op 12-07-2023 15:17
10.87% gewijzigd
vrijdag 7 juli 2023 om 15:48
Helemaal waar BJV.Bloemetjesvoorjou schreef: ↑05-07-2023 22:23Dat liefdevolle gevoel delen met mensen die ook liefdevol zijn? Ipv naar de verkeerde te hollen. Als je veel liefde voelt, maar het niet kwijt kan loop je weer tegen jezelf aan. Door je liefde te delen, krijg je nog meer liefde.
Ik herken wat Vage schrijft deels wel, misschien wel meer dan ik nu nog besef. Wie weet.
Als kind ben ik niet veel geknuffeld en ik voelde de eerste jaren dat beste vriendin en haar ouders mij een knuffel wilde geven weerstand. Ik vond dat heel ongemakkelijk en onveilig. Bang dus voor liefdevolle aanrakingen. En toch, mede door hun, is het op ‘natuurlijke’ wijze gegroeid. Mijn vriend kent me niet anders dan als de grote knuffelaar. Bij vreemden reageer ik nog steeds soms schrikkerig. Ook als iemand me echt aankijkt en heel empatisch reageert, weet niet waar ik het moet zoeken. Ook dan versteen ik soms.
vrijdag 7 juli 2023 om 16:14
Wat heftig Eve, die woedeuitbarstingen van je moeder. Ik reageer er zelfs hier achter het scherm op met angst. In mijn geval was dat mijn vader, een hypergevoelig persoon met heel weinig eigenwaarde en veel agressie.
Dat andere wat je schrijft is voor mij ook weer herkenbaar. Ik merk dat ik ook neig te dissociëren van positieve emoties.
Maar nu dat verandert, schrik ik soms van de reacties van anderen wanneer ik echte liefde en plezier voel stromen in mezelf. Het maakt zoveel los bij anderen. Alsof mijn aanwezigheid iets te vertellen heeft.
Ik doe het ook alleen maar goed met 'echte' mensen. Ik zie al aan het aura of iemand 'mijn' persoon is of niet, nog voordat ik ze bewust heb waargenomen zelfs. Mijn lichaam reageert er ook sneller op dan ik rationeel kan bedenken. Vaak hebben mensen met wie ik goed kan een diagnose als ASS, helaas, want ik geloof niet dat deze mensen een probleem hebben. Een probleem in de maatschappij ja, maar dat kan net zo goed aan deze maatschappij liggen. Ik zie stuk voor stuk sociale mensen juist, met een diepgaande eerlijkheid, creativiteit, talent en humor. Volgens mij zijn 'we' gewoon meer dan gemiddeld sensitief en daardoor beschadigd geraakt.
Als kind maakte ik wat los bij mensen, schreef ik verhalen en gedichten en die droeg ik voor, ik was altijd met kleuren, mode en muziek bezig. Dat ben ik allemaal kwijtgeraakt en ben heel passief, rationeel en pragmatisch geworden. Echt een overlever. Ik kan alles wat moet wel fixen. Maar toch heb ik het gevoel dat ik nergens goed in ben. En doe ik dingen waar mijn hart niet in ligt.
Nu zie ik dat het zo iets moois was, dat ik mensen toen nog kon raken door simpelweg mezelf te zijn. Ik vind het ook triest/verdrietig dat ik daar zo ver vanaf ben geraakt, dat het nu iets beangstigends voor me is als mensen me zien en bij me willen zijn. Vooral dat laatste vind ik overweldigend, hoeveel liefde er naar me toe stroomt als ik mezelf ben. En dan doe ik helemaal niets speciaals, zie ik er niet eens mooi uit. Gisteren liep zomaar spontaan mijn tuin ineens vol met buren, alsof ik ze had uitgenodigd voor een feestje, maar dat had ik niet. Vorig weekend werkte ik met een groep mensen die ik nog niet kende maar het was zo fijn, ik kreeg zelfs spontane knuffels en werd overladen met lieve woorden, hoe fijn het was om met me te werken. Dat zijn dingen die ik nooit heb meegemaakt op deze manier. Wel complimentjes natuurlijk, maar zo warm en spontaan van een groep onbekenden. Terwijl ik me had voorgenomen om gewoon mezelf te zijn, en dan ben ik eigenlijk vrij stil en onopvallend en vooral op mijn werk gericht. Toen die buren allemaal kwamen deed ik ook helemaal niets, ik stond gewoon achter het huis een beetje te staren. Zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden. En dan heb ik dus alsnog de rem erop. Als ik echt ga delen wat ik voel, als ik blijdschap voel, ben ik bang wat er dan allemaal zal gebeuren. Ik verdraag niet zo veel intimiteit.
Dat andere wat je schrijft is voor mij ook weer herkenbaar. Ik merk dat ik ook neig te dissociëren van positieve emoties.
Maar nu dat verandert, schrik ik soms van de reacties van anderen wanneer ik echte liefde en plezier voel stromen in mezelf. Het maakt zoveel los bij anderen. Alsof mijn aanwezigheid iets te vertellen heeft.
Ik doe het ook alleen maar goed met 'echte' mensen. Ik zie al aan het aura of iemand 'mijn' persoon is of niet, nog voordat ik ze bewust heb waargenomen zelfs. Mijn lichaam reageert er ook sneller op dan ik rationeel kan bedenken. Vaak hebben mensen met wie ik goed kan een diagnose als ASS, helaas, want ik geloof niet dat deze mensen een probleem hebben. Een probleem in de maatschappij ja, maar dat kan net zo goed aan deze maatschappij liggen. Ik zie stuk voor stuk sociale mensen juist, met een diepgaande eerlijkheid, creativiteit, talent en humor. Volgens mij zijn 'we' gewoon meer dan gemiddeld sensitief en daardoor beschadigd geraakt.
Als kind maakte ik wat los bij mensen, schreef ik verhalen en gedichten en die droeg ik voor, ik was altijd met kleuren, mode en muziek bezig. Dat ben ik allemaal kwijtgeraakt en ben heel passief, rationeel en pragmatisch geworden. Echt een overlever. Ik kan alles wat moet wel fixen. Maar toch heb ik het gevoel dat ik nergens goed in ben. En doe ik dingen waar mijn hart niet in ligt.
Nu zie ik dat het zo iets moois was, dat ik mensen toen nog kon raken door simpelweg mezelf te zijn. Ik vind het ook triest/verdrietig dat ik daar zo ver vanaf ben geraakt, dat het nu iets beangstigends voor me is als mensen me zien en bij me willen zijn. Vooral dat laatste vind ik overweldigend, hoeveel liefde er naar me toe stroomt als ik mezelf ben. En dan doe ik helemaal niets speciaals, zie ik er niet eens mooi uit. Gisteren liep zomaar spontaan mijn tuin ineens vol met buren, alsof ik ze had uitgenodigd voor een feestje, maar dat had ik niet. Vorig weekend werkte ik met een groep mensen die ik nog niet kende maar het was zo fijn, ik kreeg zelfs spontane knuffels en werd overladen met lieve woorden, hoe fijn het was om met me te werken. Dat zijn dingen die ik nooit heb meegemaakt op deze manier. Wel complimentjes natuurlijk, maar zo warm en spontaan van een groep onbekenden. Terwijl ik me had voorgenomen om gewoon mezelf te zijn, en dan ben ik eigenlijk vrij stil en onopvallend en vooral op mijn werk gericht. Toen die buren allemaal kwamen deed ik ook helemaal niets, ik stond gewoon achter het huis een beetje te staren. Zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden. En dan heb ik dus alsnog de rem erop. Als ik echt ga delen wat ik voel, als ik blijdschap voel, ben ik bang wat er dan allemaal zal gebeuren. Ik verdraag niet zo veel intimiteit.
vrijdag 7 juli 2023 om 16:15
zondag 9 juli 2023 om 10:21
Herkenbaar hoor, ik had het geschreven kunnen hebben!
De volgende fase bij mij werd dat ik niet meer "lief"* was en mijn boosheid niet meer kon verbergen, wat leidde tot moeizame conflicten waarin ik me nergens overheen kon zetten. Ik dacht dat ik kon vergeven maar dat heb ik nooit gekund, ik onderdrukte alleen maar. Ik zat vol wrok en kon me niet over mijn trots heen zetten vanwege alle lading die achter mijn boosheid zat, alle shit uit het verleden die ik heb laten gebeuren.
Daar voelde ik me dan weer immens schuldig over, dat ik mensen heb gekwetst en van me afgestoten heb door al die woede en trots. Ik ben niet van harde woorden of geweld, maar ben wel een kille tante en kan heel volhardend zijn in zwijgen en zwelgen. Dat knaagde zo erg aan me, dat ik die persoon ben, dat het me opnieuw verlamde. Er kwam lang niets uit mijn handen en ik gedroeg me nederig en minderwaardig, sloot mezelf op. Totdat dat weer tot nieuwe problemen leidde en daar liep ik vast en ben weer hulp gaan zoeken.
Nu heb ik die hulp en leer ik dat dat niet hoeft, al die schuldgevoelens. Omdat ik een mens ben en lerende ben. Nu leer ik mezelf echt te vergeven, te kennen en te omarmen.
*Ik vind het niet lief. Boosheid onderdrukken en geen grenzen aangeven doet jezelf en anderen juist tekort. Het is passief agressief en het kan zijn dat je een vat vol onderdrukte woede bent, wat mensen ergens altijd wel aanvoelen.
Het mezelf verlaten ben ik zo erg gaan vinden sinds ik dat weet van mezelf, dat ik een stuk duidelijker ben geworden in het aangeven van mijn grenzen en nog liever onterecht te hard of te boos ben dan andersom. Ik kan het me niet permitteren, nu ik weet dat het me mijn welzijn, gezondheid en heel veel tijd van mijn leven kost om dat te doen. Hoezo dacht ik ooit dat ik mezelf en mijn geluk op de tweede plek kon zetten? Hoezo dacht ik dat iemand dat van me verlangde? Het was pijnlijk voor mezelf en anderen dat ik dat deed en het heeft me zo veel ellende opgeleverd.
Geen idee of je hier iets aan hebt Eve. Maar ik denk dus dat het altijd goed is om je schaduwkanten te kennen en onder ogen te komen. We hebben die allemaal. En het is heel helend, het zijn ontbrekende puzzelstukken die we eerder niet konden zien.
De volgende fase bij mij werd dat ik niet meer "lief"* was en mijn boosheid niet meer kon verbergen, wat leidde tot moeizame conflicten waarin ik me nergens overheen kon zetten. Ik dacht dat ik kon vergeven maar dat heb ik nooit gekund, ik onderdrukte alleen maar. Ik zat vol wrok en kon me niet over mijn trots heen zetten vanwege alle lading die achter mijn boosheid zat, alle shit uit het verleden die ik heb laten gebeuren.
Daar voelde ik me dan weer immens schuldig over, dat ik mensen heb gekwetst en van me afgestoten heb door al die woede en trots. Ik ben niet van harde woorden of geweld, maar ben wel een kille tante en kan heel volhardend zijn in zwijgen en zwelgen. Dat knaagde zo erg aan me, dat ik die persoon ben, dat het me opnieuw verlamde. Er kwam lang niets uit mijn handen en ik gedroeg me nederig en minderwaardig, sloot mezelf op. Totdat dat weer tot nieuwe problemen leidde en daar liep ik vast en ben weer hulp gaan zoeken.
Nu heb ik die hulp en leer ik dat dat niet hoeft, al die schuldgevoelens. Omdat ik een mens ben en lerende ben. Nu leer ik mezelf echt te vergeven, te kennen en te omarmen.
*Ik vind het niet lief. Boosheid onderdrukken en geen grenzen aangeven doet jezelf en anderen juist tekort. Het is passief agressief en het kan zijn dat je een vat vol onderdrukte woede bent, wat mensen ergens altijd wel aanvoelen.
Het mezelf verlaten ben ik zo erg gaan vinden sinds ik dat weet van mezelf, dat ik een stuk duidelijker ben geworden in het aangeven van mijn grenzen en nog liever onterecht te hard of te boos ben dan andersom. Ik kan het me niet permitteren, nu ik weet dat het me mijn welzijn, gezondheid en heel veel tijd van mijn leven kost om dat te doen. Hoezo dacht ik ooit dat ik mezelf en mijn geluk op de tweede plek kon zetten? Hoezo dacht ik dat iemand dat van me verlangde? Het was pijnlijk voor mezelf en anderen dat ik dat deed en het heeft me zo veel ellende opgeleverd.
Geen idee of je hier iets aan hebt Eve. Maar ik denk dus dat het altijd goed is om je schaduwkanten te kennen en onder ogen te komen. We hebben die allemaal. En het is heel helend, het zijn ontbrekende puzzelstukken die we eerder niet konden zien.
zondag 9 juli 2023 om 11:24
In het andere topic las ik over de schuldvraag. Die schuldvraag is niet eens van toepassing maar dat ik er niet op momenten a,b, c en z voor mezelf opkwam, niet voor mezelf stond, niet uitsprak. Die machteloosheid die ik toen voelde, vind ik echt K met P. En dat gevoel wil ik achter me laten.
Ik was kwaad om mijn eigen freeze waar ik graag in de fight had willen zijn (en hoe). En ik weet hoe het lichamelijk werkt, dat is helend. Maar het gebagatelliseer van mensen, daar zit ik niet meer op te wachten. Waardeoordelen over trauma net zo min maar wat ik er dan wel weer uithaal, is dat empathie van meerdere kanten komt, want eerlijk is eerlijk voor mijn ervaringen met burn out, trauma had ik ook andere meningen omdat ik de wereld anders ervoer.
Overigens ben ik wel van mening dat je ook met het in stand houden van copingsmechanismes en daardoor nergens last van hebt, je een sprankelend leven kan hebben. Wat werkt werkt zou een motto van mij kunnen zijn
.
Ik was kwaad om mijn eigen freeze waar ik graag in de fight had willen zijn (en hoe). En ik weet hoe het lichamelijk werkt, dat is helend. Maar het gebagatelliseer van mensen, daar zit ik niet meer op te wachten. Waardeoordelen over trauma net zo min maar wat ik er dan wel weer uithaal, is dat empathie van meerdere kanten komt, want eerlijk is eerlijk voor mijn ervaringen met burn out, trauma had ik ook andere meningen omdat ik de wereld anders ervoer.
Overigens ben ik wel van mening dat je ook met het in stand houden van copingsmechanismes en daardoor nergens last van hebt, je een sprankelend leven kan hebben. Wat werkt werkt zou een motto van mij kunnen zijn
.
anoniem_657c20bb8c63c wijzigde dit bericht op 12-07-2023 16:51
Reden: Privé
Reden: Privé
57.53% gewijzigd
zondag 9 juli 2023 om 11:54
Dat gaat tegen mijn logica en intuïtie in.
Wat houdt die sprankel dan in?
Ik zie coping als een ontkenning van de realiteit. Ik heb 30 jaar in een illusie geleefd en zie velen om me heen dat ook doen, vasthouden aan dingen die niet getoetst zijn op echtheid, die niet een eigen bewuste keuze zijn geweest en die nergens aan bijdragen. Maar toch eraan vasthouden want coping. Voor mij is het ondergaan van je angsten, het integreren van wat je wegdrukt en de overgave aan wat er is de sleutel tot een echt vervullend leven. Hoe krijgt die sprankel, het wonder en het mysterie van het leven anders ooit een kans?
Het zijn juist onze mooiste en krachtigste eigenschappen (zoals boosheid) die we onderdrukken met coping. Een letterlijk vernietigende boosheid soms, waardoor sommige dingen tot een definitief einde komen (zoals de relatie met ouders) maar misschien betekent dat dat er inderdaad iets vernietigd moet worden. Zodat iets nieuws geboren kan worden.
Of hebben we een ander beeld bij sprankelend, dat kan ook
Moet er wel bij zeggen, ik lees momenteel boeken over Jezus Christus en radicale ontwaking, bevrijding, vergeving en dat soort dingen. En ik ben niet zo goed in diplomatie, vrouwengroepjes en ingewikkelde relaties, nouja ik ben er wel goed in maar ik kan prima alleen met mezelf zijn en vind de meeste contacten niet meer de moeite van het schipperen waard. Ik ben liever in contact met mezelf en raak daar nog wel eens makkelijk van afgeleid als ik veel/vaak mensen om me heen heb die overwegend vanuit angst/coping leven.
Ik heb momenteel ook geen zin in al die vastgeroeste oordelen en angsten van anderen en om het daar over te hebben. Waarschijnlijk omdat ik dat altijd heel erg gedaan heb, in de hoop dat dat me iets (liefde, gezien worden) zou opleveren. Maar ik zocht het nooit bij de goede mensen.
Ook omdat ik zelf onveilig gehecht ben (even ontopic) kan ik me dat niet meer veroorloven heb ik het idee. Eén onveilig gehecht persoon in mij nabijheid kan me al doen terugvallen in oude patronen.
Dit zal vast wel verbeteren mettertijd. Maar nu even just-me-time. En ik slorp heel egoïstisch de liefde van de mensen om me heen op. Althans ze zeggen dat dat juist de bedoeling is, maar het voelt heel egoïstisch. Maar ook wel goed.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
