Onveilig gehecht topic

Dank je wel Vage, daar kan ik heel veel mee, daarom stelde ik dus feaag ook aan jou, omdat jij vaak hele rake en zinnige dungen kunt schrijven. Vind het jammer dat je mij verkeerd begreep door te schrijven dat jou optimisme niet op zijn plek is en gelijk niemand daar iets aan heeft, terwijl ik juist een soort hulp vraag had. Niets aanvallend bedoeld dat jij te optimistisch zou zijn, maar meer hoe er mee omgaan als het helen zelf en met hulp niet lukt.

Ik geloof ook wel dat het lukt leven in die leegheid, wat je schrijft je bent nu groot en hebt alles om te overleven, dat klopt.
Wist je dat ze serieus vroeger een onderzoek gedaan hebben naar eenzaamheid op babys? Eén groep kreeg geen aandacht en de andere wel, de baby die geen aandacht kregen stierven. Kan het stuk niet terug vinden, maar ontzettend heftig.

Opgeven betekent mezelf idd opsluiten, dat beschrijf je goed zoals een gewond dier dat zich terug trekt. Maar eigenlijk niet om te sterven. De vraag is hoelang je instaat bent om het op te geven, als zo de jaren aan je voorbij gaan en het niet vanzelf opgeheft wordt zoals uit bepaald onderzoek naar voren komt, dan heeft het opgeven ook niet veel zin. En blijven vechten als je uitgeput bent is zo vermoeiend dat je toch vanzelf opgeeft op een gegeven moment. Je blijft natuurlijk toch ergens altijd de hoop houden om opnieuw geboren te mogen worden, door het opgeven heen te gaan en vanuit innerlijke kracht weer te gaan leven.
Dat stukje er tegen aan vechten houdt het misschien wel tegen, maar dat doe je uit hoop. Als ik nog meer opgeef door maar gewoon te accepteren naast het opgeven dat het is zoals het nu is, geeft dat misschien ook wat meer rust.
Aan de ene kant maakt het mij verdrietig de situatie, omdat je weet dat het anders zou kunnen en ieder mens zijn leven niet in een dal wil zien, maar soms is berusting en het opgeven misschien beter dan blijven vechten zonder resultaat, dat put nog meer uit. Dat anders kunnen moet ik los gaan laten, merk ik nu ik dit schrijf. Dat maakt mij verdrietig iets voor je zien wat er op dit moment niet is, als een eenzaam gemis. Iets waar je heen wil, maar niet lukt waardoor je nog minder vertrouwen krijgt dat het ooit wel zou kunnen lukken.
Nou, het geeft weer veel stof tot nadenken Vage. Een hele andere kijk op het woord opgeven door jou gekregen, misschien is het voor mij eigenlijk best zinvol.....opgeven maar dan ook echt opgeven om weer te herleven.

Gang

.

Weet ik niet zo goed of het belangrijk is om te snappen wat de oorzaak is, dat kan voor iedereen verschillend zijn en daar zijn ook verschillende meningen over. Ik denk zelf dat het misschien toch wel belangrijk is, als je een boom hebt die niet wil bloeien en van boven dood is, maar niet naar de wortels kijkt (de onderliggende oorzaak) maar alleen af en toe snoeit van boven zal het oppervlakkig aangepakt worden, ik denk dat voor mij geldt dat als ik precies zou weten waar het vandaan komt al die gevoelens en het echt begrijp ik er meer mee aan de slag zou kunnen. Dus, eigenlijk antwoord op jou vraag, als ik voor mezelf zou spreken zou ik alle lagen wel willen weten.
Je schrijft dat als jij anders was geweest het anders was geweest? Maar jij hebt het nu eenmaal mee gemaakt, dus hoe kon je anders zijn dan? Als je die 'kleine' dingen die heel je systematisch beeld over jezelf en je omgeving hebben veranderd weer terug zou kunnen veranderen naar een beter beeld help het jou denk ik wel om het te weten toch? Dan kun je het een plekke geven, weet je waar het vandaan komt en kun je het hier in het nu anders aanpakken en anders naar jezelf gaan kijken misschien.

Spiri123, Dank je wel voor de tip over dat boek, lijkt mij wel iets. Vage haar teksten zijn buiten gewoon goed altijd vind ik ook, ze weet mij altijd aan het denken te zetten of net iets anders naar dingen te leren kijken.

Fijn dat we elkaar weer terugvonden bvj
Ik vond deze interactie typerend voor onveilig gehecht zijn, het schrikken van elkaar en dan ook maar meteen ter plekke het bijltje erbij neergooien. Ondertussen ergens wel weten dat het allemaal vanuit een goed hart is, maar toch elkaar niet kunnen vinden. Nouja in dit geval gelukkig weer wel.

Blijkt maar weer dat het bij mij ook nog altijd een handicap blijft. Ik voel me al snel te veel met mijn geblaat, ook al wil ik alleen maar helpen.

Ditto fijn jou ook te lezen, wat maak je een hoop mee. Zo herkenbaar al die delen die opspelen, en hoe een waarheid zich opeens aan je kan opdringen, je bij de strot grijpt. Mijn therapeut had het wel eens over "een verschuiving" en zo voelde het inderdaad, als een aardverschuiving in je hoofd. Maar dat zijn goede dingen. Logisch dat je dan wankel op je benen staat. Je hebt verhalen over je verleden in je hoofd, die eigenlijk als een sluier over andere waarheden heen liggen. Ik heb later die verschuivingen nog wel vaker gehad, ik had veel verdrongen van vroeger of in een totaal ander perspectief geplaatst. Zo was mijn moeder altijd mijn grote held en veilige haven en heb ik nooit kunnen zien/erkennen dat ze letterlijke pogingen heeft gedaan om van me af te komen. Dat de psyche van een kind zo sterk kan zijn, om zulke overlevingsmechanismen in te zetten, ook al verdraaien die de hele waarheid.
Ik weet nog dat ik dacht in die tijd, dit is allemaal te veel, dit gaat nooit in mijn hoofd en hart passen al deze gevoelens. Ik knal uit elkaar of ik draai door en loop in wanhoop het spoor op. Gelukkig gebeurde dat allemaal niet.
En jij komt hier ook doorheen Ditto. Ik leef op afstand met je mee en wens je alle kracht die je nodig hebt. Al voelt het misschien niet zo, je doet het supergoed.

.

.

Fijn dat ik iets kan betekenen. ik ben zeker weten niet je psych.
Ja dat was heel pijnlijk omdat ik daarmee mijn moeder kwijtraakte. Ik heb er jaren om moeten rouwen. Het was alsof het opeens heel stil werd in mijn hoofd. En ik had veel opgekropte boosheid die eruit kwam, een gevoel wat ik eerst niet eens herkende als dusdanig en wat ik bedreigend vond. Wat een vernietigende razernij kan een mens in zich hebben. De therapeut zei dingen als: knijp een handdoek in elkaar, maar dat hielp voor geen meter. Ik voelde me verraden en in de steek gelaten. Ik gaf haar de schuld van mijn pijn. En daar voel ik me dan weer schuldig over, dat ik mijn moeder dat aandoe. Allemaal gevoelens die ik niet naar mijn moeder wilde en kon uiten want zij kan er niets aan doen, en waarschijnlijk dissocieerde ze ook veel toen ik klein was. Ze was ook maar aan het overleven denk ik. Ik ken haar eigenlijk niet. Dat besef deed eerst pijn, was vervreemdend omdat ik ons zo'n hechte twee-eenheid had gevonden vroeger. Dat samen zijn was dus overwegend mijn fantasie geweest. Ze is fysiek wel aanwezig maar emotioneel niet. Het negeren en kleineren dat ze deed, daarvan dacht ik dat ze het uit liefde had gedaan om mij te harden voor het leven. Je bedenkt wat als kind.

Pijnlijk, maar uiteindelijk bevrijdend, want nu hoefde ik die illusie van ouderlijke liefde niet meer in stand te houden. Want dat kost megaveel energie, de hele wereld zich continu laten aanpassen aan mijn eigen waarheid. De gevoelens in mezelf die ik daarvoor moest onderdrukken. De aanname dat er gewoon geen/weinig liefde was voor mij, bleek veel beter te passen bij hoe ik er zelf aan toe was op dat moment, en toen begon de hele puzzel in elkaar te vallen en kon ik al die onderdrukte pijn gaan toelaten. Nouja overspoelde me eerder, er zat geen rem op. Dus ja dat is zeker iets heel groots, dat is verpletterend en levensveranderend. Je wereld stort in elkaar. En je wil al die pijn niet, je kan het niet aan, maar die pijn blijkt juist je enige vriend te zijn die je moet leren te omarmen. Wat een toestand, hoe dan, hoe verzinnen ze het.

En dat ik mijn moeder niet ken, dat betekent dus dat zij mij ook niet kent en dat ik dus misschien helemaal niet ben wie ik denk dat ik ben? En dat klopte inderdaad ook, ik ben totaal niet wie ik dacht dat ik was. Ik ben echt heel anders, veel meer, en veel normaler, socialer en menselijker dan ik dacht dat ik was. Ik ben gewoon een mooi en compleet mens, met waarde, geen slecht mens/monster/psychopaat/autist zoals ik altijd geloofd heb. Ik voelde me altijd een crimineel, een aanstichter van ellende, en ik moest me verstoppen voor de wereld, omdat mijn moeder altijd zo van mij te lijden had terwijl zij zo lief was. Ik deed haar pijn. Ik flipte nogal eens de pan uit als kind en voelde me daar intens schuldig over, en ik kom er pas recent achter dat dat helemaal niet hoeft. Dat gevoelens bij het leven horen en dat het veel lekkerder leeft zonder schuldgevoel en dat ik dat ook gewoon kan. Maar dat zelfbeeld is een reis van inmiddels al 10 jaar en het gaat niet van de ene op de andere dag. Het is geen actief proces maar iets passiefs, meer vanuit je natuurlijke bange/eenzame staat van zijn gaan leven en dan maar zien hoe er op je gereageerd wordt en wat voor ervaringen er op je pad komen, en dan daar weer van proberen te leren.

En dan die gefragmenteerde harde schijf in mijn hoofd dat was een zooitje, ook door al het dissociëren inderdaad. Ik heb rond mijn 16e-18e tot eind 20e depressies gehad en dat heeft nog meer alles verneukt qua geheugen leek het wel, het is een zompig moeras. Ik ben er een tijdje erg gefrustreerd over geweest, die gatenkaas in mijn hoofd. Ik verdacht mezelf ervan dat ik bepaalde dingen, angsten, flarden aan herinneringen die zich aan me opdringen, zelf had verzonnen vanuit een soort aanstelleritus. Wat is realiteit en wat is mijn eigen gekte? Het navragen van de feiten ben ik heel lang uit de weg gegaan, doodsbang dat ik ben voor de hele waarheid. Ik ben daarom mijn hele familie ook gaan mijden, ze keken op een bepaalde (meelevende?) manier naar me en dat maakte me bang, wat weten zij wat ik niet weet? Ben ik een slachtoffer ergens van? Of ben ik een dader, heb ik dingen gedaan tijdens mijn depressies, heb ik iedereen laten vallen?

Na wat navragen was het elke keer erger geweest dan alleen die flard. De slachtoffervariant, de dader bleek ik juist helemaal niet te zijn. En dat vind ik ook weer moeilijk, om met zulke dingen geconfronteerd te worden. Waarom wist ik dat niet, waarom wisten anderen dit maar deed niemand iets? Dan kreeg ik weer een nieuwe schok te verwerken. Dat is erg kut. Ik wil ook niet geloven dat mij die dingen overkomen zijn, dat ik met geestelijk en fysiek geweld ben opgegroeid en dat dat zo diep in mij zit en consequenties heeft, misschien nooit meer weggaat. Ik zie mezelf helemaal niet graag als onschuldig en klein, heb liever dat het mijn eigen schuld was. Dat het me toch overkomen is, dat ik ook een kind had kunnen zijn dat met liefde, veiligheid, troost en aanmoediging opgroeide, is een gedachte die ik nog altijd niet helemaal kan toelaten. Het heeft ook geen zin. Maar ik word er soms moe van dat het nooit weggaat, dat je telkens weer op de meest stomme momenten geheel ongevraagd een stap in je zompige eenzame moeras moet zetten, en dan nog een, en dan sta je daar tot je middel in een moeras, in je eentje, met al die gevoelens en de machteloosheid, en dan voel je je tegelijkertijd een aansteller omdat het je privémoeras is, een ander ziet het niet en je weet dat je toch door moet, dat het wel weer over gaat. Maar ik ben het mezelf wel verschuldigd om die gevoelens er te laten zijn, ze serieus te nemen, mijn ogen open te houden en ik kan het me niet meer permitteren om te vluchten, dat heb ik jaren gedaan en ik schepte er alleen maar nieuwe stront mee in het moeras.

.

Herkenbaar teksten.
Weten jullie ook waar die kleinerende houding van jullie ouders vandaan komt?
Ik kwam er achter dat mijn grootouders van mijn vaders kant graag bij het tweede kind een meisje hadden gehad. Er was namelijk eerder een meisje overleden (mijn tante dus) op 1,5 jarige leeftijd. Het kind dat daarna kwam was een jongen en daarna kregen ze nog een jongen, mijn vader.
Onbewust heeft het steeds het gevoel meegedragen dat hij er niet mocht zijn. Hij heeft er narcistische trekken van ontwikkeld. Toen ik kwam was het hek van de dam. Mijn grootouders zagen mij als het langgehoopte meisje. En dat lieten ze duidelijk merken. Ik heb ook altijd het gevoel gehad aan iemand te moeten tippen. Maar geen idee wie.
Als ik terug kijk naar mijn vaders nare opmerkingen was het jaloezie. Wel onbewust. Ik mag er wel zijn en hij niet.
Op de één of andere manier kan ik er beter mee omgaan deze kennis te hebben.

Afgelopen weekend zei mijn vader tegen iemand die een maagverkleining heeft en kanker overwonnen heeft "niet zoveel eten hoor anders word je weer dik!". En dan hard lachen. Gewoon geen idee dat het absoluut niet kan wat hij zegt. Dan komen bij mij ook een hoop opmerkingen weer boven.

Maq

Lieve bvj, wat een verdrietig verhaal. Ook bij jou ontzettend veel herkenning. Ook hier het niet kennen stukje. Alleen bij mij andersom, ik was altijd zo lief, zo zachtaardig, zo over m’n grenzen gaan dat ik nu tegenval. Ik ben harder.
Misschien wel omdat ik niet meer zo kan zijn.. maar ik stel dus wederom teleur. Wat ontzettend kut dat zo’n twee-eenheid dan wegvalt hè? Als je dingen gaat zien voor wat ze zijn.. dat jouw moeder jou teveel vond maakt me echt verdrietig. Wat zal je je eenzaam hebben gevoeld en nog steeds. Logische dat er ‘’niet zijn’ en geen last willen zijn voor jou zo’n voor de hand liggend mechanisme is geworden. Maar kijk naar je oma, iemand die wel in staat was tot liefhebben.. zij zag je voor wie je was en je was perfect voor haar. Ik kan me voorstellen dat je dat ontzettend mist. Knuffel voor jou

Dank je wel lieve Ditto. Bij mij hetzelfde hoor ik was ook altijd lief zachtaardig over mijn grenzen aan het gaan en op mijn tenen aan het lopen als kind, dat ik uit huis geplaatst was wegens 'moeilijk opvoedbare was niet omdat ik echt lastig was, maar ik liep op dat moment in de weg mijn moeder werd verliefd, kon ze mij niet bij gebruiken.
Ik ben nu ook hard, dus beetje zelfde als bij jou. Maar ook al zijn we voor ons gevoel hard geworden, dat heeft ook zo zijn redenen, geloof en lees ik dat jij een heel lief mens bent. Het was niet jou schuld, ik zou het wel erg genoeg vinden om volledig voor jou te gaan als volwassenen.
Knuffel terug voor jou x

Kaz

.

Dat kan ik mij voorstellen dat je na je eigen geschiedenis jezelf afvgraagd of je het zelf wel goed doet. Je hoort ook vaak dat d'r geschiedenis zich herhaalt en oud zeer mee wordt genomen, dus de vraag is wel terecht lijkt mij. Ik weet niet goed hoe je die lijn van je voor ouders kunt doorbreken, ik hem mij daar niet in verdiept. Heb zelf geen kinderen, zit er denk ik ook niet meer in. Had ze heel graag gewild dat wel en ik denk ook dat ik een leuke moeder zou zijn, ik heb meer geduld en kan altijd goed met kinderen en ouderen omgaan.
Dus aan mij heb je niet zoveel met je vraag, sorry! Lees nu net pas stukje van spiri123, lijkt mij wel fijn om te weten waar het gedrag van je vader vandaan kwam, dan kun je het hoe pijnlijk het voor jou ook wel beter begrijpen dan nog is het niet rechtvaardig om je eigen pijn door te geven aan je kind, maar ergens kan hij er ook niet veel aan doen hij liep ook met pijn rond.
Wat zou het toch fijn zijn als mensen pas klaar zijn voor het ouderschap als ze zelf niet met oude pijn rond lopen die de geschiedenis weer in gaat van kind op kind.
Bij mij weet ik niet waar het gedrag van mijn moeder vandaan komt, ik vind zelf dat ik hele liefdevolle grootouders had niet een voorgeschiedenis van ellende, heb er ook wel eens over nagedacht, maar ik weet het niet. En mijn moeder vragen waarom ze zo is, terwijl ze lieve ouders had lijkt mij niet verstandig.

Niet boos zijn op jezelf en je hoofd. Herken het helemaal, dacht ik ook het interesseert haar ook geen kloot hoe ik mij voel, als ik niets stuur krijg ik ook niets. Probeer maar gewoon aan jezelf te denken en je niet af te vragen hoe of wat bij de psycholoog. Proberen jezelf te zijn of je nu boos bent of niet. Lukt jou wel Ditto.

Denk trouwens wel dat je een goede moeder bent, juist om dat je met je verleden aan de slag gaat. Dan kun je de cirkel doorbreken. En je denkt er overna of je het wel goed doet, dat zegt iets over jou dat je het graag goed wil doen.

Spiri123 schreef: ↑

07-06-2023 18:05

Vage haar teksten vallen compleet in mijn straatje hoe ik denk. Alleen kan zij het 1000x beter verwoorden.

Bvj, je zou eens het boek '(h)echt niet' kunnen lezen. Ik ben door therapeuten altijd opgevoed met de mededeling dat je een keus hebt. Je hebt het leven zelf in de hand. Is er iets wat je niet wilt, verander je dat. Een kwestie van keuzes maken dus.
En kies je voor een copingmechanisme (of niet van jezelf te houden, of in een depressie te zitten enz) dien je daar ook voor te gaan staan. Het mag er zijn. Het heeft jou (ooit) goed geholpen.
Mijn hechtingsprobleem is de mildste vorm dus denk ik dat de theorie van mijn therapeut best kan werken (gaat voor mij al niet vanzelf). Maar in het boek '(h)echt niet' gaan ze ervan uit dat een hechtingsprobleem een handicap is wat niet geneest (zeker de zwaardere vormen). Je kunt wel leren ermee om te gaan.
Ik vind het een goed boek. En ik denk ik jouw geval dat het goed is om je hechtingsprobleem ook zo te zien; je hebt een handicap waarmee je moet leren omgaan. En als dat alleen kan met een copingsmechanisme, so be it.

Spiri, het spijt me, maar ik vind dit nergens op slaan. Als je schizofrenie hebt, kun je kiezen om geen hallucinaties meer te hebben?
Of als je complexe PTSS hebt kun je er voor kiezen om geen trauma's meer te hebben?
Je hebt wel de keuze om met je handicap aan de slag te gaan. Maar echt over zal het nooit gaan.
Ik hoop voor mezelf dat het ooit op een behapbaar niveau komt. Dat is het nu helaas nog niet.

Ik lees jullie en ik zie zo ontzettend veel herkenning. Tegelijk voelt het alsof ik nergens echt op in kan haken. Het zal er mee te maken kunnen hebben dat ik al sinds een week heel hoog in de spanning zit. Dat ik geleefd wordt door de omstandigheden in mijn leven. En ik geen ruimte heb om mee te leven met jullie allemaal.

Btw, ik vind het erg interessant om te merken dat ik helemaal niks kan met het stuk over opgeven. Als ik nu opgeef, dan is er weer een therapie mislukt (de derde al ondertussen geloof ik?). Als ik opgeef is al het harde werk om dagbesteding te mogen doen voor niks geweest.
Als ik opgeef, blijf ik me onveilig voelen in mijn buurt. Krijgt mijn zoon niet de hulp die hij nodig heeft.
Nou ja, alle omstandigheden waardoor ik geleefd wordt dus.....

Martje55, Dat snap ik dat jij daar helemaal niets mee kan. Jij hebt dagbesteding , therapie een kind. Dat is een hele andere situatie, voor mij is het meer dat ik het continu vechten met alleen naar teleurstellingen even loslaat, zodat ik vanuit daar weer de kracht heb om opnieuw te beginnen. Meer even om te overleven, dat opgeven dus.
Kun je niet vergelijken met jou en bij jou ook helemaal geen goed idee, andere situatie. Voor mij geeft het even rust om er zo naar te kijken niet dat continu hopen en vechten voor hulp die er nu even niet is, dus loslaten om het voor mezelf in mijn hoofd rustiger te maken. Snap als je het niet begrijpt hoor, voor jou ook niet van toepassing.

Hai Bloemetje, ik denk dat ik het wel snap.
Dank je wel ook voor het nuanceren dat het hele andere situaties zijn.

Martje55, Goed dat je aangaf dat jij er persoonlijk niets mee kon, dat geeft ruimte om te schrijven. Liefs

Hoe gaat het eigenlijk met je liefdesverdriet? Hoop dat het een beetje gaat, als je er niet over wil schrijven begrijp ik dat ook. Vind het knap dat je het wel geprobeerd hebt in ieder geval en helaas werkt iets soms niet, maar wel positief voor de toekomst dat je die gevoelens weer hebt ervaren, vind ik fijn voor je.