Relaties
alle pijlers
Onveilig gehecht topic
dinsdag 20 september 2022 om 11:20
Het leek me fijn om een praat topic te openen over onveilige hechting.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 20-09-2022 18:32
77.59% gewijzigd
zondag 4 juni 2023 om 20:34
Ik wil even van me afschrijven en zit zo vast in mijn hoofd en drukkende en sombere gevoel.
Korte samenvatting: Ik ben een heel gevoelig mens. Als kind al super sensitief. Mijn moeder was en is dat totaal niet. Veel gebeurd als kind en toen ik tiener was ging ik eten als coping. Ik ontwikkelde boulimia. Toen ik op kamers ging was het hek wat meer van de dam. Het werd erger, maar nog wel houdbaar. Aan het einde van mijn studie liep ik een stage wat verschrikkelijk was (veel te harde wereld) en ik haalde mijn scriptie niet. In die tijd kreeg ik meer en meer eetbuien. Ik trok aan de bel en kon na een halfjaar in deeltijd therapie voor mijn eetstoornis. 4 dagen in de week. Focus op mijzelf, geen werk en studie. Druk van de ketel. Het ging gelijk goed met eten, had nog maar 1 eetbui in die therapie en dat was het. Na 7 maanden ging ik verder met individuele therapie met een eetstoornis therapeut, maar de klik was er niet. Ik pakte de studie weer op en kreeg weer eetbuien. Ook ging ik in al deze jaren (20ste tot 28ste) relaties uit de weg. Ik durfde niet, vond het te eng als iemand me leuk vond en ik vond altijd de mannen leuk die mij niet zagen staan.Op mijn 28ste een relatie aangegaan maar ik was niet verliefd. Er was afstand.
Ondertussen altijd drama met mijn ouders. Het kind in mij verlangde zo naar mijn moeder.. Dus ik belde veel, maar eenmaal face to face kon ik haar niet uitstaan.
In de tussentijd veel banen gehad, maar ik kon de druk niet aan. Als ik teveel stress kreeg ging ik weer eten en kwam in die vicieuze cirkels terecht.
Op mijn 31ste was ik voor de tweede keer uitgevallen op werk en heb ik me aangemeld bij een eetstoorniskliniek. Hier werd ik afgewezen omdat ik wat aan mijn traumatische hechting moest doen. Toen viel het kwartje.. Ik ben veel gaan lezen en ik ben erachter gekomen dat ik inderdaad hechtingsproblematiek heb.
Ik werd aangemeld voor een andere therapie bij instelling X. Bijna een jaar verder na de eerste aanmelding voor de kliniek kon ik pas terecht voor de intake en diagnostische gesprekken bij X. Ik pakte in die tijd ook een studie op, want ik trok de commerciële organisaties waar ik in had gewerkt niet meer en wou wat gaan betekenen voor mensen. Aangezien ik werkloos was, kon ik dit gaan doen en heb wat geregeld met de gemeente.
Helaas na al die gesprekken bij X kreeg ik te horen dat ik naar een andere ggz moest, want mijn eetstoornis was te erg aanwezig. Ik was afgewezen door een kliniek, maar dat ging er niet in bij ze. Ik moest naar een andere ggz (instelling Q) met afdeling eetstoornissen. Ik moest weer maanden wachten. Eenmaal daar in gesprek met mijn oude ES therapeut en het eerste wat ze zei: Ik snap niet wat je hier doet..
Ik werd weer terug gestuurd naar X. Maar die instelling stuurde me ook weer terug naar Q. Heen en weer.
Ik viel helemaal om. Voelde me zo slecht van het kastje naar de muur. Stress van studie, stress van die onzekerheid en het wachten en inmiddels ook al 6 maanden geen contact meer met ouders omdat de bom was gebarsten.
Ik ben daarna via via weer binnengekomen bij X, bij een andere afdeling. Hier kon ik eindelijk op gesprek voor MBT. Ondertussen zat ik 2 dagen bij Lentis om mijn leven weer wat op de rit te krijgen en was ik gestopt met de studie.
MBT was niks voor mij, maar kon op intake bij schematherapie. Hier kwam ik op de wachtlijst en ben in november '22 begonnen. Na 5 maanden thuiszitten pakte ik in september mijn studie weer op. Maar dat voelt nu te vroeg.
In november dus begonnen met therapie. Het helpt, het maakt alles super inzichtelijk..Alleen ik krijg die ES niet onder controle. Het werd juist erger doordat er een blik aan ellende werd opengetrokken. Ondertussen ben ik ook moe en krijg ik niks uit handen wat mijn studie betreft en wil ik rust.
Misschien ook wel logisch, therapie is zwaar, te vroeg begonnen en had in november ook al ruim een jaar geen contact met mijn ouders. Waar ik sinds 3 maanden mee in systeemtherapie zit. Wat een rollercoaster is. We hebben gekeken naar andere coping, maar het lukt me niet en nu moet ik maar bedenken wat ik heb geleerd in de tijd van mijn therapie van 10 jaar geleden en dat toepassen.. Alleen die situatie kan ik niet vergelijken.
Ik date nu een hele leuke lieve man en ik zat zo op een wolk, dat ik even alles positief had en van de eetbuien af was. We klikken op elke vlak. Heb nog nooit zoiets meegemaakt. Maar het komt me nu veel te dichtbij.. Ben weer veel gaan eten en ik zit zo verstrikt in mezelf. Die eetstoornis. Die criticus.
En hij is zo goed voor me.. Alleen het lukt me niet. Ik kan er goed met hem over praten. Dat scheelt. Hij is zo begripvol. Maar waarom doet mijn hoofd dit?? Ik ben zo moe...
Korte samenvatting: Ik ben een heel gevoelig mens. Als kind al super sensitief. Mijn moeder was en is dat totaal niet. Veel gebeurd als kind en toen ik tiener was ging ik eten als coping. Ik ontwikkelde boulimia. Toen ik op kamers ging was het hek wat meer van de dam. Het werd erger, maar nog wel houdbaar. Aan het einde van mijn studie liep ik een stage wat verschrikkelijk was (veel te harde wereld) en ik haalde mijn scriptie niet. In die tijd kreeg ik meer en meer eetbuien. Ik trok aan de bel en kon na een halfjaar in deeltijd therapie voor mijn eetstoornis. 4 dagen in de week. Focus op mijzelf, geen werk en studie. Druk van de ketel. Het ging gelijk goed met eten, had nog maar 1 eetbui in die therapie en dat was het. Na 7 maanden ging ik verder met individuele therapie met een eetstoornis therapeut, maar de klik was er niet. Ik pakte de studie weer op en kreeg weer eetbuien. Ook ging ik in al deze jaren (20ste tot 28ste) relaties uit de weg. Ik durfde niet, vond het te eng als iemand me leuk vond en ik vond altijd de mannen leuk die mij niet zagen staan.Op mijn 28ste een relatie aangegaan maar ik was niet verliefd. Er was afstand.
Ondertussen altijd drama met mijn ouders. Het kind in mij verlangde zo naar mijn moeder.. Dus ik belde veel, maar eenmaal face to face kon ik haar niet uitstaan.
In de tussentijd veel banen gehad, maar ik kon de druk niet aan. Als ik teveel stress kreeg ging ik weer eten en kwam in die vicieuze cirkels terecht.
Op mijn 31ste was ik voor de tweede keer uitgevallen op werk en heb ik me aangemeld bij een eetstoorniskliniek. Hier werd ik afgewezen omdat ik wat aan mijn traumatische hechting moest doen. Toen viel het kwartje.. Ik ben veel gaan lezen en ik ben erachter gekomen dat ik inderdaad hechtingsproblematiek heb.
Ik werd aangemeld voor een andere therapie bij instelling X. Bijna een jaar verder na de eerste aanmelding voor de kliniek kon ik pas terecht voor de intake en diagnostische gesprekken bij X. Ik pakte in die tijd ook een studie op, want ik trok de commerciële organisaties waar ik in had gewerkt niet meer en wou wat gaan betekenen voor mensen. Aangezien ik werkloos was, kon ik dit gaan doen en heb wat geregeld met de gemeente.
Helaas na al die gesprekken bij X kreeg ik te horen dat ik naar een andere ggz moest, want mijn eetstoornis was te erg aanwezig. Ik was afgewezen door een kliniek, maar dat ging er niet in bij ze. Ik moest naar een andere ggz (instelling Q) met afdeling eetstoornissen. Ik moest weer maanden wachten. Eenmaal daar in gesprek met mijn oude ES therapeut en het eerste wat ze zei: Ik snap niet wat je hier doet..
Ik werd weer terug gestuurd naar X. Maar die instelling stuurde me ook weer terug naar Q. Heen en weer.
Ik viel helemaal om. Voelde me zo slecht van het kastje naar de muur. Stress van studie, stress van die onzekerheid en het wachten en inmiddels ook al 6 maanden geen contact meer met ouders omdat de bom was gebarsten.
Ik ben daarna via via weer binnengekomen bij X, bij een andere afdeling. Hier kon ik eindelijk op gesprek voor MBT. Ondertussen zat ik 2 dagen bij Lentis om mijn leven weer wat op de rit te krijgen en was ik gestopt met de studie.
MBT was niks voor mij, maar kon op intake bij schematherapie. Hier kwam ik op de wachtlijst en ben in november '22 begonnen. Na 5 maanden thuiszitten pakte ik in september mijn studie weer op. Maar dat voelt nu te vroeg.
In november dus begonnen met therapie. Het helpt, het maakt alles super inzichtelijk..Alleen ik krijg die ES niet onder controle. Het werd juist erger doordat er een blik aan ellende werd opengetrokken. Ondertussen ben ik ook moe en krijg ik niks uit handen wat mijn studie betreft en wil ik rust.
Misschien ook wel logisch, therapie is zwaar, te vroeg begonnen en had in november ook al ruim een jaar geen contact met mijn ouders. Waar ik sinds 3 maanden mee in systeemtherapie zit. Wat een rollercoaster is. We hebben gekeken naar andere coping, maar het lukt me niet en nu moet ik maar bedenken wat ik heb geleerd in de tijd van mijn therapie van 10 jaar geleden en dat toepassen.. Alleen die situatie kan ik niet vergelijken.
Ik date nu een hele leuke lieve man en ik zat zo op een wolk, dat ik even alles positief had en van de eetbuien af was. We klikken op elke vlak. Heb nog nooit zoiets meegemaakt. Maar het komt me nu veel te dichtbij.. Ben weer veel gaan eten en ik zit zo verstrikt in mezelf. Die eetstoornis. Die criticus.
En hij is zo goed voor me.. Alleen het lukt me niet. Ik kan er goed met hem over praten. Dat scheelt. Hij is zo begripvol. Maar waarom doet mijn hoofd dit?? Ik ben zo moe...
maandag 5 juni 2023 om 13:49
Spiri, dat is echt niet normaal zeg, ik zou me ook genegeerd voelen. Klein beetje herkenbaar, ik heb in drie maanden ziekte ook niks van collega's gehoord. Daarna ging ik ziek uit dienst, vertrokken met de stille trom. Maar ik heb van vrienden ook andere verhalen gehoord met heel betrokken collega's.
Ik zou als eerste idd jouw gekwetste kind troosten. Daarna kan je ervoor kiezen om het gesprek met één of meerdere personen aan te gaan. Of zoals Bloemetje zegt, dit onthouden en weten dat je niks van ze kunt verwachten.
En wat let je om, als je je goed genoeg voelt, te solliciteren naar een andere baan?
Ik zou als eerste idd jouw gekwetste kind troosten. Daarna kan je ervoor kiezen om het gesprek met één of meerdere personen aan te gaan. Of zoals Bloemetje zegt, dit onthouden en weten dat je niks van ze kunt verwachten.
En wat let je om, als je je goed genoeg voelt, te solliciteren naar een andere baan?
maandag 5 juni 2023 om 14:07
Ach lieve PBJ, wat ontzettend veel is het bij elkaar. En het klinkt behoorlijk complex.
Ik gun je iemand in je omgeving om je te helpen keuzes te maken. Of wil je dat wij met je meedenken?
Wat betreft de leuke man, zou het werken om te bedenken hoe het contact voor jou fijn voelt? Dat hem daten niet ook een bron van stress wordt.
Ik gun je iemand in je omgeving om je te helpen keuzes te maken. Of wil je dat wij met je meedenken?
Wat betreft de leuke man, zou het werken om te bedenken hoe het contact voor jou fijn voelt? Dat hem daten niet ook een bron van stress wordt.
maandag 5 juni 2023 om 14:12
Ik heb hier ontzettend zware dagen gehad. Iemand waarvan ik dacht dat het een vriendin was, zei vrij onomwonden dat ze het belangrijker vond dat mijn ex bij een evenement aanwezig was dan ik. Dat deed zo veel pijn. Ik raakte compleet gedissocieerd, kon niet meer nadenken. Ik heb in de dagen daarna echt vertwijfeld afgevraagd of ik nog wel de moed op kon brengen om weer overeind te krabbelen. Dat is me pas vanmorgen gelukt. Pfieuw, wat een energie heeft dat gekost
maandag 5 juni 2023 om 19:51
PBJ, Wat vreselijk je wil zo graag vooruit en geholpen worden en dan zo van het kastje naar de muur gestuurd worden.
Waarom moet je nu zelf toepassen wat je tien jaar geleden geleerd hebt? Toen was de situatie toch heel anders. Helpen ze je daar niet bij? Zo lijkt het idd of je het zelf maar uit kan zoeken. Ik zou die fijne man proberen toe te laten in je leven, hoe moeilijk ook maar misschien geeft je dat wat houvast. En wat het eten betreft dag bij dag maar bekijken, maar eigenlijk vind ik dat ze je daar bij moeten begeleiden en helpen, dat kun je gewoon niet alleen. Snap ook niet dat ze nu alles boven halen wat super heftig is, natuurlijk krijg je dan een terug val wat eten betreft, want zo houd je voor jezelf de situatie een beetje onder controle, maar vind het onbegrijpelijk dat de hulpverleners dat niet inzien en je zo aan je lot wordt over gelaten. Probeer het dag bij dag te zien en niet te hard voor jezelf te zijn ook al heb je een terug val.
Waarom moet je nu zelf toepassen wat je tien jaar geleden geleerd hebt? Toen was de situatie toch heel anders. Helpen ze je daar niet bij? Zo lijkt het idd of je het zelf maar uit kan zoeken. Ik zou die fijne man proberen toe te laten in je leven, hoe moeilijk ook maar misschien geeft je dat wat houvast. En wat het eten betreft dag bij dag maar bekijken, maar eigenlijk vind ik dat ze je daar bij moeten begeleiden en helpen, dat kun je gewoon niet alleen. Snap ook niet dat ze nu alles boven halen wat super heftig is, natuurlijk krijg je dan een terug val wat eten betreft, want zo houd je voor jezelf de situatie een beetje onder controle, maar vind het onbegrijpelijk dat de hulpverleners dat niet inzien en je zo aan je lot wordt over gelaten. Probeer het dag bij dag te zien en niet te hard voor jezelf te zijn ook al heb je een terug val.
maandag 5 juni 2023 om 19:55
Martje55, Ja z'n grote teleurstelling voor jou kost energie, begrijpelijk! Dan moet je jezelf weer even helemaal herpakken om weer door te gaan. Toch zou ik adviseren om het bij die ander te laten, ook al doet het je enorm veel pijn en raakt het je wat een 'vriendin heeft gezegd, blijf bij jezelf. Dat ze er blij mee is dat je ex wel bij het evenement was en jij niet, zoek het uit!
Volg je eigen weg en als mensen zo met je omgaan, laat ze los. Nieuwe week voor jou, hopelijk een betere.
Volg je eigen weg en als mensen zo met je omgaan, laat ze los. Nieuwe week voor jou, hopelijk een betere.
dinsdag 6 juni 2023 om 08:58
PBJ, heftig hoor! Lijkt me zo machteloos als ze je zo laten bungelen.
Maar uiteindelijk ben je de enige die jezelf kan vertellen dat je het waard bent. Dat kan een therapeut niet.
Het ego/ stemmetje in je hoofd uitschakelen is enorm moeilijk, weet er alles van.
Ik vond het boek "wat ik eerder wilde weten over over angst, zelfliefde en acceptatie" wel helpend.
En verder alles van jezelf accepteren. Dus ook je ES. Iets in jou wil aandacht en door alles in jezelf af te wijzen worden de dingen die jij bestempeld als negatief alleen maar groter.
Je ES blijft terug komen. Het wil je iets zeggen. Luister ernaar. Koester het. En je zult zien dat het naar de achtergrond geraakt.
Ik hoop echt dat je die man toe gaat laten. Je hebt echt meer dan genoeg je shit gehad voor dit leven. Je verdient liefde (van jezelf en de ander).
Maar uiteindelijk ben je de enige die jezelf kan vertellen dat je het waard bent. Dat kan een therapeut niet.
Het ego/ stemmetje in je hoofd uitschakelen is enorm moeilijk, weet er alles van.
Ik vond het boek "wat ik eerder wilde weten over over angst, zelfliefde en acceptatie" wel helpend.
En verder alles van jezelf accepteren. Dus ook je ES. Iets in jou wil aandacht en door alles in jezelf af te wijzen worden de dingen die jij bestempeld als negatief alleen maar groter.
Je ES blijft terug komen. Het wil je iets zeggen. Luister ernaar. Koester het. En je zult zien dat het naar de achtergrond geraakt.
Ik hoop echt dat je die man toe gaat laten. Je hebt echt meer dan genoeg je shit gehad voor dit leven. Je verdient liefde (van jezelf en de ander).
dinsdag 6 juni 2023 om 08:59
Onthoud goed dat je eruit gekomen bent! Je bent een power vrouw! Knufff.martje55 schreef: ↑05-06-2023 14:12Ik heb hier ontzettend zware dagen gehad. Iemand waarvan ik dacht dat het een vriendin was, zei vrij onomwonden dat ze het belangrijker vond dat mijn ex bij een evenement aanwezig was dan ik. Dat deed zo veel pijn. Ik raakte compleet gedissocieerd, kon niet meer nadenken. Ik heb in de dagen daarna echt vertwijfeld afgevraagd of ik nog wel de moed op kon brengen om weer overeind te krabbelen. Dat is me pas vanmorgen gelukt. Pfieuw, wat een energie heeft dat gekost
dinsdag 6 juni 2023 om 09:02
Bloemetjesvoorjou.
Ik heb een stuk of 4 keer met een andere therapeut gezocht naar andere coping. Alleen het kwam niet echt binnen. Zo kwam ik wel eens hoog in stress binnen, verliet ik alsnog het pand hoog in stress omdat een halfuur iets daar doen me niet hielp.
Ik vond de druk te veel om soms drie therapiesessies in de week te doen. Ik heb een therapiemiddag. 1x in de twee weken individueel en dan nog die sessies met haar erbij elke week. Zij zei ook; wat je nu doet is allemaal veel. Eigenlijk moet je met iets stoppen. Alleen ik kan niet stoppen met stage, want dan stopt de studie.
Ik kreeg meer begrip van haar dan mijn huidige individuele therapeut.
Van haar moet ik inderdaad maar doen wat ik heb geleerd. Ze vindt me oprecht te negatief denken. En ik weet dat ik dat kan doen, alleen nu vind ik het wel op zijn plaats? Ik kom er ook niet uit alleen.
Ik heb 2 jaar moeten wachten op hulp.. Mezelf zo ingegraven en ik kom er zelf niet meer uit met mijn eigen blote handen.
Ik heb een stuk of 4 keer met een andere therapeut gezocht naar andere coping. Alleen het kwam niet echt binnen. Zo kwam ik wel eens hoog in stress binnen, verliet ik alsnog het pand hoog in stress omdat een halfuur iets daar doen me niet hielp.
Ik vond de druk te veel om soms drie therapiesessies in de week te doen. Ik heb een therapiemiddag. 1x in de twee weken individueel en dan nog die sessies met haar erbij elke week. Zij zei ook; wat je nu doet is allemaal veel. Eigenlijk moet je met iets stoppen. Alleen ik kan niet stoppen met stage, want dan stopt de studie.
Ik kreeg meer begrip van haar dan mijn huidige individuele therapeut.
Van haar moet ik inderdaad maar doen wat ik heb geleerd. Ze vindt me oprecht te negatief denken. En ik weet dat ik dat kan doen, alleen nu vind ik het wel op zijn plaats? Ik kom er ook niet uit alleen.
Ik heb 2 jaar moeten wachten op hulp.. Mezelf zo ingegraven en ik kom er zelf niet meer uit met mijn eigen blote handen.
dinsdag 6 juni 2023 om 09:26
Lieve PBJ, een ander gaat niet voor je zorgen. Ook je vriend en je ouders niet. Jij bent aan het leren om voor jezelf te zorgen en dat neem je straks mee de rest van je leven. Dan kan je gaan bouwen aan relaties met anderen.
Zo te lezen heb je momenteel je handen vol aan jezelf. Schematherapie en je opleiding zijn voor jou, jouw leven, jouw toekomst.
Dat je ES nu opspeelt is helemaal niet raar, juist logisch. Het geeft alleen maar aan hoe sterk je bent, dat je zo erg probeert om alles goed te doen. Maar probeer te stoppen met ertegen te vechten. Het eten (dissociatie) is een vriend, die jou altijd beschermt in moeilijke tijden en die altijd het roer zal overnemen als hij het nodig vindt. Die gaat nooit weg en is zelfs sterker dan jij. Zodra jij je nieuwe beste vriend wordt, gaat deze vanzelf wel naar de achtergrond. Zo ver is het nu nog niet.
Je hoeft geen nieuwe coping te leren, je kan het zonder coping doen of met de coping die jij nu kent. Wat waarschijnlijk inhoudt dat je een eenzame tijd in gaat en mensen op afstand wil houden. Het zal gevolgen hebben voor je relaties. Maar het beste van twee werelden gaat in deze niet. Ik denk dat als je naar je innerlijke stem luistert dat je dit al wel weet.
Zo te lezen heb je momenteel je handen vol aan jezelf. Schematherapie en je opleiding zijn voor jou, jouw leven, jouw toekomst.
Dat je ES nu opspeelt is helemaal niet raar, juist logisch. Het geeft alleen maar aan hoe sterk je bent, dat je zo erg probeert om alles goed te doen. Maar probeer te stoppen met ertegen te vechten. Het eten (dissociatie) is een vriend, die jou altijd beschermt in moeilijke tijden en die altijd het roer zal overnemen als hij het nodig vindt. Die gaat nooit weg en is zelfs sterker dan jij. Zodra jij je nieuwe beste vriend wordt, gaat deze vanzelf wel naar de achtergrond. Zo ver is het nu nog niet.
Je hoeft geen nieuwe coping te leren, je kan het zonder coping doen of met de coping die jij nu kent. Wat waarschijnlijk inhoudt dat je een eenzame tijd in gaat en mensen op afstand wil houden. Het zal gevolgen hebben voor je relaties. Maar het beste van twee werelden gaat in deze niet. Ik denk dat als je naar je innerlijke stem luistert dat je dit al wel weet.
dinsdag 6 juni 2023 om 09:33
Dat is heel zwaar, zo te lezen ben je diep gegaan en dat vreet veel energie inderdaad. Je zit in een zware tijd zo te lezen.martje55 schreef: ↑05-06-2023 14:12Ik heb hier ontzettend zware dagen gehad. Iemand waarvan ik dacht dat het een vriendin was, zei vrij onomwonden dat ze het belangrijker vond dat mijn ex bij een evenement aanwezig was dan ik. Dat deed zo veel pijn. Ik raakte compleet gedissocieerd, kon niet meer nadenken. Ik heb in de dagen daarna echt vertwijfeld afgevraagd of ik nog wel de moed op kon brengen om weer overeind te krabbelen. Dat is me pas vanmorgen gelukt. Pfieuw, wat een energie heeft dat gekost
Wat mij in de loop der jaren is opgevallen is dat elke ervaring, elk dal waar ik in pleurde, hoe groot, hoe diep en onoverkomelijk ook, nooit voor niets was. Het brengt je steeds dichter bij bij je kern en maakt je uiteindelijk echt sterker, ook al zie je dat nu nog helemaal niet. De meeste pijn hoef je maar één keer door (en daarna komen er weer nieuwe, andere beproevingen). Ik hoop dat het voor jou ook zo zal zijn.
dinsdag 6 juni 2023 om 12:04
dinsdag 6 juni 2023 om 12:07
Bloemetje, therapie heeft bijna altijd dat effect, dat het eerst slechter gaat, voordat het beter gaat.Bloemetjesvoorjou schreef: ↑05-06-2023 19:51PBJ, Wat vreselijk je wil zo graag vooruit en geholpen worden en dan zo van het kastje naar de muur gestuurd worden.
Waarom moet je nu zelf toepassen wat je tien jaar geleden geleerd hebt? Toen was de situatie toch heel anders. Helpen ze je daar niet bij? Zo lijkt het idd of je het zelf maar uit kan zoeken. Ik zou die fijne man proberen toe te laten in je leven, hoe moeilijk ook maar misschien geeft je dat wat houvast. En wat het eten betreft dag bij dag maar bekijken, maar eigenlijk vind ik dat ze je daar bij moeten begeleiden en helpen, dat kun je gewoon niet alleen. Snap ook niet dat ze nu alles boven halen wat super heftig is, natuurlijk krijg je dan een terug val wat eten betreft, want zo houd je voor jezelf de situatie een beetje onder controle, maar vind het onbegrijpelijk dat de hulpverleners dat niet inzien en je zo aan je lot wordt over gelaten. Probeer het dag bij dag te zien en niet te hard voor jezelf te zijn ook al heb je een terug val.
Ik kan me van mijn eigen schematherapie herinneren dat ik in het begin zó verward was. Allerlei overtuigingen die ik had, werden onderuit gehaald. Ik vroeg me echt af wie ik nog was zonder al die coping strategieën.
dinsdag 6 juni 2023 om 13:51
Ik herken het hoor martje. Juist die oude woordeloze gevoelens doen zo verschrikkelijk pijn!martje55 schreef: ↑06-06-2023 12:04Dank je wel voor de lieve woorden.
@Vage, ik denk helaas dat het voor mij anders werkt. Ik kan idd emoties voelen en verwerken. Maar dit is ontzettend oud trauma, waarschijnlijk uit mijn peuter- of kleutertijd. Die pijn herbeleef ik, het lijkt niks op te lossen om daar in te vallen.
Maar trauma integreer je wel door te herbeleven. Ook wanneer het door ongewenste triggers is zoals een verbroken relatie, of als het op een andere manier wordt aangeraakt.
Ik denk zelfs (en lees erover) dat we in ons leven en onze relaties (onbewust) onze oude pijn blijven opzoeken, zodat het aangeraakt wordt, om ervan te kunnen helen. Het gaat helaas nooit zachtzinnig en de les ligt vaak verborgen. Maar als je je verzet kan opgeven, je ratio aan de kant kan zetten en je krijgt er een beetje vertrouwen in, dan kunnen die diepe dalen wel degelijk een functie hebben. Eigenlijk is het een geschenk als de pijn van je gekwetste kind naar boven komt, zodat je er voor haar kan (leren) zijn. Lukte het wel om bijvoorbeeld zelfcompassie oefeningen te doen?
dinsdag 6 juni 2023 om 17:13
PBJ, Dikke knuffel voor jou! Je hebt het nu erg moeilijk en natuurlijk denk je dat je hier niet uit gaat komen op dit moment, maar blijf vertrouwen in jezelf houden. Ik vind het niet gek dat je negatief denkt als alles weer opspeeld.
Martje55, ik begrijp dat als je in een therapie traject zit dat het eerst slechter kan gaan voordat het beter gaat, je moet door nogal wat heen. Maar als mensen daarbij zich zelf totaal verliezen door schadelijk gedrag of ernstige terug vallen zonder iets om op terug te vallen alleen een therapie die het op dat moment erger maakt, heb ik daar mijn vraagtekens bij. Daar zou best naast de therapie voor iemand een soort vangnet mogen zijn, iets om op terug te vallen als je zelf totaal de controle verliest.
Als ik kijk naar mezelf en mijn dwangneurose, stel voor dat ik therapie ga volgen en daardoor mijn dwangneurose in alle heftigheid thuis terug komt, dan zou ik een groot probleem hebben als ik op mezelf aan gewezen ben. Als ik dat stukje alleen zou moeten oplossen, wat mij dan dus niet lukt omdat ik de therapie zo heftig vind daardoor verlies ik mezelf en wordt de dwang zo ernstig op het gevaarlijke af. Ik vind echt dat naast z'n therapie iets van een vangnet zou moeten zijn, begrijp dat iemand door de pijn heen moet en het alleen moet doen, maar als het echt niet gaat alleen dan gaat het niet en Jan het flink de verkeerde kant op gaan.
Vage, Een geschenk dat de pijn van het gekwetste kind naar boven komt kan het zijn. Maar wat als de pijn voortdurend naar boven komt heel je leven lang en je geen goede hulp krijgt? Elke aanraking je niet een beetje doet helen, maar elke aanraking je vertrouwen helemaal naar de malemoer brengt. Wat moet je dan? Soms, denk ik ik kan beter opgeven. Alles wat ik probeer of aan ga heeft mij tot nu toe totaal niet verder gebracht. Ik raak er steeds meer van overtuigd hoe minder ik toelaat hoe beter het met mij gaat en dat is natuurlijk niet de waarheid. Maar het is wel een feit dat als ik iemand of iets toe laat er voor open sta, je mij daarna kunt begraven zo ernstig heb ik het ervaren. Met het gevolg dat je, je van alles en iedereen gaat terug trekken, omdat je dat gevoel niet meer wil. Dan leef je een eenzaam bestaan door toedoen van andere en vooral van jezelf.
Martje55, ik begrijp dat als je in een therapie traject zit dat het eerst slechter kan gaan voordat het beter gaat, je moet door nogal wat heen. Maar als mensen daarbij zich zelf totaal verliezen door schadelijk gedrag of ernstige terug vallen zonder iets om op terug te vallen alleen een therapie die het op dat moment erger maakt, heb ik daar mijn vraagtekens bij. Daar zou best naast de therapie voor iemand een soort vangnet mogen zijn, iets om op terug te vallen als je zelf totaal de controle verliest.
Als ik kijk naar mezelf en mijn dwangneurose, stel voor dat ik therapie ga volgen en daardoor mijn dwangneurose in alle heftigheid thuis terug komt, dan zou ik een groot probleem hebben als ik op mezelf aan gewezen ben. Als ik dat stukje alleen zou moeten oplossen, wat mij dan dus niet lukt omdat ik de therapie zo heftig vind daardoor verlies ik mezelf en wordt de dwang zo ernstig op het gevaarlijke af. Ik vind echt dat naast z'n therapie iets van een vangnet zou moeten zijn, begrijp dat iemand door de pijn heen moet en het alleen moet doen, maar als het echt niet gaat alleen dan gaat het niet en Jan het flink de verkeerde kant op gaan.
Vage, Een geschenk dat de pijn van het gekwetste kind naar boven komt kan het zijn. Maar wat als de pijn voortdurend naar boven komt heel je leven lang en je geen goede hulp krijgt? Elke aanraking je niet een beetje doet helen, maar elke aanraking je vertrouwen helemaal naar de malemoer brengt. Wat moet je dan? Soms, denk ik ik kan beter opgeven. Alles wat ik probeer of aan ga heeft mij tot nu toe totaal niet verder gebracht. Ik raak er steeds meer van overtuigd hoe minder ik toelaat hoe beter het met mij gaat en dat is natuurlijk niet de waarheid. Maar het is wel een feit dat als ik iemand of iets toe laat er voor open sta, je mij daarna kunt begraven zo ernstig heb ik het ervaren. Met het gevolg dat je, je van alles en iedereen gaat terug trekken, omdat je dat gevoel niet meer wil. Dan leef je een eenzaam bestaan door toedoen van andere en vooral van jezelf.
woensdag 7 juni 2023 om 14:17
Ik heb even niet de puf om uitgebreid te schrijven hier, maar ik wilde eventjes kort inchecken. Om te laten weten dat ik het fijn vindt dat dit topic nog loopt.
Vage, jouw teksten zijn voor mij juist heel helpend. Compassie met mezelf is super moeilijk, en de manier waarop jij dat voorzichtig aanreikt, zonder door te drammen is voor mij fijn. Hoeft natuurlijk niet iedereen te passen, we luisteren allemaal net weer anders, met andere filters (helaas vaak een beetje/nogal verkeerd afgestelde filters, bij ons zooitje mensen met hechtingsproblemen..)
Vage, jouw teksten zijn voor mij juist heel helpend. Compassie met mezelf is super moeilijk, en de manier waarop jij dat voorzichtig aanreikt, zonder door te drammen is voor mij fijn. Hoeft natuurlijk niet iedereen te passen, we luisteren allemaal net weer anders, met andere filters (helaas vaak een beetje/nogal verkeerd afgestelde filters, bij ons zooitje mensen met hechtingsproblemen..)
woensdag 7 juni 2023 om 15:24
Huh? Hoezo heeft niemand daar wat aan? Dat schrijf ik helemaal niet, alleen stelde ik de vraag juist aan jou, omdat jij vaak wel goed weet te omschrijven, wat als het niet lukt met helen? Maar laat maar, wellicht denk ik dan te doemdenkerig voor jou en is dat ongepast.
woensdag 7 juni 2023 om 15:26
Het niet iedereen passen gaat over mij. Het paste mij juist wel, stelde alleen een vraag die blijkbaar ongepast was en niet al te optimistisch.stokbootje schreef: ↑07-06-2023 14:17Ik heb even niet de puf om uitgebreid te schrijven hier, maar ik wilde eventjes kort inchecken. Om te laten weten dat ik het fijn vindt dat dit topic nog loopt.
Vage, jouw teksten zijn voor mij juist heel helpend. Compassie met mezelf is super moeilijk, en de manier waarop jij dat voorzichtig aanreikt, zonder door te drammen is voor mij fijn. Hoeft natuurlijk niet iedereen te passen, we luisteren allemaal net weer anders, met andere filters (helaas vaak een beetje/nogal verkeerd afgestelde filters, bij ons zooitje mensen met hechtingsproblemen..)
woensdag 7 juni 2023 om 15:45
Mooi praktijkvoorbeeld dus van hoe die filters werken 
'Gelukkig' zitten we allemaal in dat schuitje.
Ik wil gewoon niet degene zijn die anderen probeert te verlichten door optimisme rond te strooien, juist omdat je dat meestal toch niet voelt als je op een hele andere plek bent.
Ik las het als retorische vragen BVJ. Hoe dan ook heb ik de antwoorden niet.
Soms is opgeven misschien maar gewoon wat je moet doen, als je dat zo voelt. Want wat betekent opgeven voor jou? Jezelf opsluiten? Misschien is dat gewoon logisch en iets natuurlijks wat een mens/dier doet als het gewond is. Wegkruipen om te sterven. Je verzet je ertegen, omdat het niet goed zou zijn om te doen. En dat is sterk, maar wat als diezelfde kracht en wil om door te gaan, jou juist tegenhoudt om te 'sterven' en daarna écht jezelf te worden?
Volgens het boeddhisme (en dit geloof ik zelf ook) moet je soms sterven in je leven, alle hoop opgeven. Om weer opnieuw geboren te kunnen worden, maar dan meer vanuit je innerlijke kracht. Depressies heffen zichzelf na een tijdje bijna altijd vanzelf op, blijkt uit onderzoek. 'Wij' westerse mensen zijn depressies gaan bestrijden, omdat we vinden dat die pijn niet bij het leven zou moeten horen, alsof het een defect is. We zijn het als een ziekte gaan zien die genezen moet worden. Maar soms is het juist een natuurlijk proces, iets ongezonds wat afsterft in jezelf. Dat doet veel pijn. Maar uiteindelijk is het ook een bevrijding. Misschien leefde je tot die tijd wel in een illusie.
Ik denk dat velen van ons vasthouden aan een illusie, vooral mensen met hechtingsproblematiek. Je bestaan voelt bodemloos, dus klamp je je continu aan van alles vast. Aan vertrouwde overtuigingen, gevoelens, relaties waar niets te halen valt. Omdat het leven zo leeg is zonder al die dingen. Maar dat vastklampen veroorzaakt enorme angsten, want niets is blijvend in het leven, dus je valt steeds opnieuw. En dat put vreselijk uit.
Een mens moet denk ik dan maar echt lijfelijk ervaren dat je kan blijven vallen. Dat er geen bodem is, dat je gewoon 'er bent', zelfs als dat zonder het vangnet en de veiligheid is die sommige anderen als baby/kind wel gehad hebben. Want ik geloof dat het wel kan, leven in de leegte en zonder die veiligheid. Als baby/kind kon je dat letterlijk niet, je zou doodgaan zonder aandacht, liefde, zorg. Daardoor zit die schrik nog in ons lijf, wij hebben die doodsangst gevoeld en zijn sindsdien nog altijd aan het vluchten, vechten om te overleven. Maar dat is een illusie. Je bent nu groot, je hebt alles wat je nodig hebt om te overleven al in jezelf zitten. Je weet het alleen nog niet.
Het is maar een theorie, want ik weet niet hoe het is om in jouw schoenen te staan en wat jou kan helpen bloemetjes. Maar als je moe bent van het vechten dan is dat misschien gewoon wat het is nu.
'Gelukkig' zitten we allemaal in dat schuitje.
Ik wil gewoon niet degene zijn die anderen probeert te verlichten door optimisme rond te strooien, juist omdat je dat meestal toch niet voelt als je op een hele andere plek bent.
Ik las het als retorische vragen BVJ. Hoe dan ook heb ik de antwoorden niet.
Soms is opgeven misschien maar gewoon wat je moet doen, als je dat zo voelt. Want wat betekent opgeven voor jou? Jezelf opsluiten? Misschien is dat gewoon logisch en iets natuurlijks wat een mens/dier doet als het gewond is. Wegkruipen om te sterven. Je verzet je ertegen, omdat het niet goed zou zijn om te doen. En dat is sterk, maar wat als diezelfde kracht en wil om door te gaan, jou juist tegenhoudt om te 'sterven' en daarna écht jezelf te worden?
Volgens het boeddhisme (en dit geloof ik zelf ook) moet je soms sterven in je leven, alle hoop opgeven. Om weer opnieuw geboren te kunnen worden, maar dan meer vanuit je innerlijke kracht. Depressies heffen zichzelf na een tijdje bijna altijd vanzelf op, blijkt uit onderzoek. 'Wij' westerse mensen zijn depressies gaan bestrijden, omdat we vinden dat die pijn niet bij het leven zou moeten horen, alsof het een defect is. We zijn het als een ziekte gaan zien die genezen moet worden. Maar soms is het juist een natuurlijk proces, iets ongezonds wat afsterft in jezelf. Dat doet veel pijn. Maar uiteindelijk is het ook een bevrijding. Misschien leefde je tot die tijd wel in een illusie.
Ik denk dat velen van ons vasthouden aan een illusie, vooral mensen met hechtingsproblematiek. Je bestaan voelt bodemloos, dus klamp je je continu aan van alles vast. Aan vertrouwde overtuigingen, gevoelens, relaties waar niets te halen valt. Omdat het leven zo leeg is zonder al die dingen. Maar dat vastklampen veroorzaakt enorme angsten, want niets is blijvend in het leven, dus je valt steeds opnieuw. En dat put vreselijk uit.
Een mens moet denk ik dan maar echt lijfelijk ervaren dat je kan blijven vallen. Dat er geen bodem is, dat je gewoon 'er bent', zelfs als dat zonder het vangnet en de veiligheid is die sommige anderen als baby/kind wel gehad hebben. Want ik geloof dat het wel kan, leven in de leegte en zonder die veiligheid. Als baby/kind kon je dat letterlijk niet, je zou doodgaan zonder aandacht, liefde, zorg. Daardoor zit die schrik nog in ons lijf, wij hebben die doodsangst gevoeld en zijn sindsdien nog altijd aan het vluchten, vechten om te overleven. Maar dat is een illusie. Je bent nu groot, je hebt alles wat je nodig hebt om te overleven al in jezelf zitten. Je weet het alleen nog niet.
Het is maar een theorie, want ik weet niet hoe het is om in jouw schoenen te staan en wat jou kan helpen bloemetjes. Maar als je moe bent van het vechten dan is dat misschien gewoon wat het is nu.
woensdag 7 juni 2023 om 15:54
Sorry als het vervelend over kwam! Ik bedoelde het totaal niet negatief naar jou toe. Ik hoop zo dat iedereen hier zich op zijn plek voelt en vrij om te schrijven wat hij of zij wil. Juist omdat we allemaal vaak in het dagelijks leven al zo super veel energie moeten stoppen in zorgen dat het contact met andere mensen goed gaat. Dus als ik je het gevoel heb gegeven dat ik je reactie ongepast vond, dan spijt me dat echt.Bloemetjesvoorjou schreef: ↑07-06-2023 15:26Het niet iedereen passen gaat over mij. Het paste mij juist wel, stelde alleen een vraag die blijkbaar ongepast was en niet al te optimistisch.
woensdag 7 juni 2023 om 16:39
In het moment zelf ben ik alleen maar pijn. Ik vermoed dat de zelfcompassie in je prefrontale cortex zit, het "redelijke" deel van je brein. En dat is totaal uitgeschakeld in zo'n moment.Vage schreef: ↑06-06-2023 13:51Ik herken het hoor martje. Juist die oude woordeloze gevoelens doen zo verschrikkelijk pijn!
Maar trauma integreer je wel door te herbeleven. Ook wanneer het door ongewenste triggers is zoals een verbroken relatie, of als het op een andere manier wordt aangeraakt.
Ik denk zelfs (en lees erover) dat we in ons leven en onze relaties (onbewust) onze oude pijn blijven opzoeken, zodat het aangeraakt wordt, om ervan te kunnen helen. Het gaat helaas nooit zachtzinnig en de les ligt vaak verborgen. Maar als je je verzet kan opgeven, je ratio aan de kant kan zetten en je krijgt er een beetje vertrouwen in, dan kunnen die diepe dalen wel degelijk een functie hebben. Eigenlijk is het een geschenk als de pijn van je gekwetste kind naar boven komt, zodat je er voor haar kan (leren) zijn. Lukte het wel om bijvoorbeeld zelfcompassie oefeningen te doen?
Na een nacht slapen kan ik weer wat beter functioneren en dan lukt het wel om zelfcompassie te hebben. Daardoor ben ik deze keer behoorlijk snel uit het dal gekomen, gelukkig.
woensdag 7 juni 2023 om 17:31
Geeft niets, misschien kwam ik zelf verkeerd over, maar ik lees Vage juist super graag. Je hebt mij geen slecht gevoel gegeven hoor.stokbootje schreef: ↑07-06-2023 15:54Sorry als het vervelend over kwam! Ik bedoelde het totaal niet negatief naar jou toe. Ik hoop zo dat iedereen hier zich op zijn plek voelt en vrij om te schrijven wat hij of zij wil. Juist omdat we allemaal vaak in het dagelijks leven al zo super veel energie moeten stoppen in zorgen dat het contact met andere mensen goed gaat. Dus als ik je het gevoel heb gegeven dat ik je reactie ongepast vond, dan spijt me dat echt.
woensdag 7 juni 2023 om 18:05
Vage haar teksten vallen compleet in mijn straatje hoe ik denk. Alleen kan zij het 1000x beter verwoorden
.
Bvj, je zou eens het boek '(h)echt niet' kunnen lezen. Ik ben door therapeuten altijd opgevoed met de mededeling dat je een keus hebt. Je hebt het leven zelf in de hand. Is er iets wat je niet wilt, verander je dat. Een kwestie van keuzes maken dus. En kies je voor een copingmechanisme (of niet van jezelf te houden, of in een depressie te zitten enz) dien je daar ook voor te gaan staan. Het mag er zijn. Het heeft jou (ooit) goed geholpen.
Mijn hechtingsprobleem is de mildste vorm dus denk ik dat de theorie van mijn therapeut best kan werken (gaat voor mij al niet vanzelf). Maar in het boek '(h)echt niet' gaan ze ervan uit dat een hechtingsprobleem een handicap is wat niet geneest (zeker de zwaardere vormen). Je kunt wel leren ermee om te gaan.
Ik vind het een goed boek. En ik denk ik jouw geval dat het goed is om je hechtingsprobleem ook zo te zien; je hebt een handicap waarmee je moet leren omgaan. En als dat alleen kan met een copingsmechanisme, so be it.
.Bvj, je zou eens het boek '(h)echt niet' kunnen lezen. Ik ben door therapeuten altijd opgevoed met de mededeling dat je een keus hebt. Je hebt het leven zelf in de hand. Is er iets wat je niet wilt, verander je dat. Een kwestie van keuzes maken dus. En kies je voor een copingmechanisme (of niet van jezelf te houden, of in een depressie te zitten enz) dien je daar ook voor te gaan staan. Het mag er zijn. Het heeft jou (ooit) goed geholpen.
Mijn hechtingsprobleem is de mildste vorm dus denk ik dat de theorie van mijn therapeut best kan werken (gaat voor mij al niet vanzelf). Maar in het boek '(h)echt niet' gaan ze ervan uit dat een hechtingsprobleem een handicap is wat niet geneest (zeker de zwaardere vormen). Je kunt wel leren ermee om te gaan.
Ik vind het een goed boek. En ik denk ik jouw geval dat het goed is om je hechtingsprobleem ook zo te zien; je hebt een handicap waarmee je moet leren omgaan. En als dat alleen kan met een copingsmechanisme, so be it.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
