Relaties
alle pijlers
Onveilig gehecht topic
dinsdag 20 september 2022 om 11:20
Het leek me fijn om een praat topic te openen over onveilige hechting.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 20-09-2022 18:32
77.59% gewijzigd
maandag 26 september 2022 om 17:20
Thanks! Heeft wel even mogen duren. 2 jaar om precies te zijn. Ik ben van het kastje naar de muur gestuurd en ondertussen nog meer verzand in mijn andere diagnose.vivinnetje schreef: ↑23-09-2022 13:41Ik heb mijn vriend leren kennen op een datingsite. Voordeel daarvan is, is dat je weet dat de ander ook op zoek is (hoewel, nu ik dit opschrijf bedenk ik me dat er ook een hoop op zitten met een dubbele agenda. Desondanks voelde het wel goed en oprecht, dat hielp mij wel om me wat zekerder van mezelf te kunnen opstellen. Maar eerlijk, ik heb daarvoor ook wel wat mismatches gehad. Heel veel eigenlijk. En dat waren van die eeuwig door zoekende types. Ik vind het niet moeilijk om open te zijn tijdens zo'n date. Eén-op-één is voor mij heel prettig, onverdeelde aandacht. Iemand aanspreken op een feestje is echt een heel ander verhaal, zoiets durf ik niet. En als ik aangesproken word, voor ik me in zo'n setting ook ongemakkelijk.
Het valt me steeds vaker op dat het 'gedoe' komt van extern. En omdat ik weinig tot geen mensen om me heen heb, altijd zijn vrienden. Ik doe niet moeilijk als hij iets met ze wil doen (hoewel ik het soms wel veel vindt, want verschillende vriendengroepen), maar soms word ik erin meegetrokken. Bijvoorbeeld een trouwerij ofzo, waarbij iedereen verwacht dat je als partner mee komt. Ik hoor daar niet bij, maar het 'hoort' dan zo. Er spelen altijd dingen op de achtergrond, ook tussen de 'vrouwen van', lijntjes en bondjes, idem dito in de familiegroepsapp waar ik uit ben gestapt... ik kan daar slecht tegen en houd me er liever ver van. Maar daar wordt natuurlijk wel iets van gevonden, wat dan weer botst met het pleasende stuk... en laat ik eerlijk zijn. Ik baal er ook gewoon van dat ik niet gewoon normaal met anderen om kan gaan zonder al die gevoeligheid. Dat dubbele herken ik erg!
Hopelijk ga je iets hebben aan de schematherapie. Sowieso is het al bijzonder om hulp te kunnen krijgen op het moment!
maandag 26 september 2022 om 18:33
Het frustreert me op dit moment zo dat ik gewoon geen relatie aan kan gaan terwijl ik me zo alleen voel.
Ik weet niet eens meer wat verliefd worden is. Hoe dat voelt. Ik ben nu 33 en ik heb alleen een soort van liefde op het eerste gezicht meegemaakt. De laatste keer dat dat me overkwam was ik 25.
Ik heb zoveel mannen gedate de afgelopen jaren maar bij niemand kreeg ik kriebels. Ja, bij iemand die ook hechtgestoord was. Alleen dat werd nooit een verliefdheid want ik trapte op de rem omdat ik voelde dat hij zich niet kon binden. Na een halfjaar op en neer heb ik er een punt achter gezet.
Onlangs was ik aan het daten. Alleen de manier hoe het me aanvloog heb ik nog nooit meegemaakt. Hij ging helemaal voor me en mijn muur ging omhoog. Ik heb hem gister gesproken en gezegd dat ik nu de ruimte niet voel om te daten.
Ik voel me gewoon niet normaal. Ik heb nog nooit een gelijkwaardige relatie gehad. Dat we beide verliefd op elkaar waren. Hij alleen op mij.
Zo.. Moest dit even kwijt.
Ik weet niet eens meer wat verliefd worden is. Hoe dat voelt. Ik ben nu 33 en ik heb alleen een soort van liefde op het eerste gezicht meegemaakt. De laatste keer dat dat me overkwam was ik 25.
Ik heb zoveel mannen gedate de afgelopen jaren maar bij niemand kreeg ik kriebels. Ja, bij iemand die ook hechtgestoord was. Alleen dat werd nooit een verliefdheid want ik trapte op de rem omdat ik voelde dat hij zich niet kon binden. Na een halfjaar op en neer heb ik er een punt achter gezet.
Onlangs was ik aan het daten. Alleen de manier hoe het me aanvloog heb ik nog nooit meegemaakt. Hij ging helemaal voor me en mijn muur ging omhoog. Ik heb hem gister gesproken en gezegd dat ik nu de ruimte niet voel om te daten.
Ik voel me gewoon niet normaal. Ik heb nog nooit een gelijkwaardige relatie gehad. Dat we beide verliefd op elkaar waren. Hij alleen op mij.
Zo.. Moest dit even kwijt.
maandag 26 september 2022 om 20:14
For what it's worth: ik ben bijna 40 en heb er een redelijk zooitje van gemaakt wat betreft relaties. Relatief korte, gauw in een relatie 'stappen'. Snel verveeld zijn, in zo'n relatie, het afkappen en vervolgens extreme verlatingsangst.
Ik durf geen relatie meer aan te gaan, bang voor verlating, na me kwetbaatsbaar opgesteld te hebben of om een ander teleur te stellen, door dat ik er vrij snel wel weer klaar mee ben.
Ik ben eigenlijk constant bezig, als iemand iets dichtbij komt met op afstand houden en als die gene dat ook daadwerkelijk doet weer aantrekken.
Een stabiele, gezonde relatie raak ik al helemaal snel verveeld in, terwijl ik het wel graag zou willen.
Ik durf geen relatie meer aan te gaan, bang voor verlating, na me kwetbaatsbaar opgesteld te hebben of om een ander teleur te stellen, door dat ik er vrij snel wel weer klaar mee ben.
Ik ben eigenlijk constant bezig, als iemand iets dichtbij komt met op afstand houden en als die gene dat ook daadwerkelijk doet weer aantrekken.
Een stabiele, gezonde relatie raak ik al helemaal snel verveeld in, terwijl ik het wel graag zou willen.
dinsdag 27 september 2022 om 10:17
PeanutbutterJelly schreef: ↑26-09-2022 18:33Het frustreert me op dit moment zo dat ik gewoon geen relatie aan kan gaan terwijl ik me zo alleen voel.
Ik weet niet eens meer wat verliefd worden is. Hoe dat voelt. Ik ben nu 33 en ik heb alleen een soort van liefde op het eerste gezicht meegemaakt. De laatste keer dat dat me overkwam was ik 25.
Ik heb zoveel mannen gedate de afgelopen jaren maar bij niemand kreeg ik kriebels. Ja, bij iemand die ook hechtgestoord was. Alleen dat werd nooit een verliefdheid want ik trapte op de rem omdat ik voelde dat hij zich niet kon binden. Na een halfjaar op en neer heb ik er een punt achter gezet.
Onlangs was ik aan het daten. Alleen de manier hoe het me aanvloog heb ik nog nooit meegemaakt. Hij ging helemaal voor me en mijn muur ging omhoog. Ik heb hem gister gesproken en gezegd dat ik nu de ruimte niet voel om te daten.
Ik voel me gewoon niet normaal. Ik heb nog nooit een gelijkwaardige relatie gehad. Dat we beide verliefd op elkaar waren. Hij alleen op mij.
Zo.. Moest dit even kwijt.
Wat verdrietig…
Open deur is natuurlijk of je degene die ook een hechtingsprobleem had, om die reden aantrekkelijk vond. Veilig, omdat die niet beschikbaar was. En degene waarmee je net hebt afgekapt bedreigend, omdat die wel beschikbaar was. Verlatingsangst en bindingsangst liggen dicht bij elkaar. Daar zal het in therapie vast over gaan. Want hoe het je aanvloog, lastig om iets over te zeggen natuurlijk, in hoeverre is dat terecht? Als dit een heel needy type was die té graag wilde, dan snap ik dat je dat niet trekt. Ik heb dus het omgekeerde… ben zelf jarenlang in een slechte relatie blijven zitten onder het mom: beter dan niets. Het was heel erg aantrekken - afstoten. En terugkijkend heb ik mezelf echt verloochend zeg… Met terugwerkende kracht kan ik soms boos zijn dat iemand zo met mij is omgegaan, maar ik heb het ook laten gebeuren. Dat was iemand die het steeds uitmaakte, me testte (bijvoorbeeld me plotseling nodig had als ik iets belangrijks voor m’n werk had) en isoleerde (scenes maakte in bijzijn van mensen die belangrijk voor mij waren en me dan laten ‘kiezen’). Lang heb ik die dynamiek voor grootse meeslepende liefde aangezien, terwijl het me echt kapotmaakte.
Ik ben daarna dus echt - gezien ook mijn eigen problematiek - op zoek gegaan naar iemand die gezond gehecht was…. Tja, hoe zie je dat, het staat niet op iemand’s voorhoofd?! Maar je ontwikkelt er toch een radar voor. Voorheen zou ik het te saai en burgerlijk hebben gevonden, maar met die ervaring van aantrekken - afstoten in mijn achterhoofd, is dit comfortabel en veilig. Ik denk dat het best lastig is om iemand te vinden die dezelfde dynamiek in een relatie zoekt want als één van de twee het té comfortabel en veilig vindt, dan zou die dat omschrijven als ‘saai’.
dinsdag 27 september 2022 om 13:45
Heel herkenbaar, Peanutbutter. Ik heb ook nog nooit echt een gelijkwaardige relatie gehad. Ik voel me altijd aangetrokken tot types die ook een hechtingsstoornis hebben. En dat resulteert altijd in aantrekken en afstoten. Aan/uit-relaties zijn mij dan ook niet onbekend en kan ik jaren volhouden. De kick van de hoge pieken na een diep dal. Het gevoel van "het moet wel echte liefde zijn als je steeds weer bij elkaar terugkomt". Maar vergeten dat je ook steeds weer uit elkaar gaat. Normale mannen die echt bij mij willen zijn en iets met mij willen opbouwen, zie ik nauwelijks staan, vind ik saai, voel ik me niet toe aangetrokken en parkeer ik in de friendzone. Het je niet normaal voelen, is ook heel herkenbaar. Dus weet dat je zeker niet de enige bent die hiermee worstelt.
Ontzettend knap Vivinnetje, dat het jou wel gelukt is om hieruit te komen. En het biedt hoop dat het dus wel kan! Hoe heb je dat precies gedaan? Met hulp van een therapeut?
Ontzettend knap Vivinnetje, dat het jou wel gelukt is om hieruit te komen. En het biedt hoop dat het dus wel kan! Hoe heb je dat precies gedaan? Met hulp van een therapeut?
dinsdag 27 september 2022 om 19:01
Wat een fijn topic! Ik heb nog niet alle reacties gelezen. Maar wil graag meeschrijven/reageren.
Ik ben vermijdend gehecht. Dit is overigens niet officieel vastgesteld. Ik heb een aantal jaar geleden een aantal sessies bij een psycholoog gehad maar zelfs daar ben ik niet open geweest over mijn gevoel en mijn verleden. Ik gaf de gewenste antwoorden. Dat doe ik eigenlijk al mij hele leven. Ik leefde mijn leven zoals van mij verwacht werd. Zo ben ik opgevoed. En zo zijn mijn ouders opgevoed.
Hard werken, schouders eronder. En bij tegenslagen dit gewoon ergens ver weg stoppen en niet meer teveel over nadenken.
Dat gaat op een gegeven moment wel fout kan ik zeggen. Mijn leven leek/lijkt van de buitenkant heel perfect. Maar er spelen zaken waar ik met (bijna) niemand over durf te praten. Dat maakt best eenzaam.
Ik lijk altijd vrolijk, blij, easy-going. Maar ben zeer oppervlakkig als het over mijzelf gaat. Ik doe veel dingen af met grapjes of lach het weg.
Ik kan goed luisteren en mensen raad geven. Maar ik vraag nooit zelf om hulp. Ik geef mezelf nooit helemaal bloot. Ik ben erg gereserveerd. Daardoor ga ik nooit diepe verbindingen aan.
Ik heb een man. Daar ben ik jaren geleden aan vast blijven plakken. En nu onze kinderen groter worden probeer ik heel hard mijn best te doen om hen wel goed te laten hechten. En de cirkel te doorbreken. Ik hoop dat het lukt. Ik stimuleer het dat ze hun emoties uiten en dat ze altijd alles kunnen zeggen. Ik hoop dat het niet te laat is voor ze.
Ook mijn ouders hebben aangegeven dat ze in zien wat ze anders hadden kunnen doen tijdens mijn jeugd. En ik zie dat ze heel anders omgaan met hun kleinkinderen dan met mij en mijn broer/zus vroeger. Ik neem ze ook niks kwalijk overigens.
Ik ben vermijdend gehecht. Dit is overigens niet officieel vastgesteld. Ik heb een aantal jaar geleden een aantal sessies bij een psycholoog gehad maar zelfs daar ben ik niet open geweest over mijn gevoel en mijn verleden. Ik gaf de gewenste antwoorden. Dat doe ik eigenlijk al mij hele leven. Ik leefde mijn leven zoals van mij verwacht werd. Zo ben ik opgevoed. En zo zijn mijn ouders opgevoed.
Hard werken, schouders eronder. En bij tegenslagen dit gewoon ergens ver weg stoppen en niet meer teveel over nadenken.
Dat gaat op een gegeven moment wel fout kan ik zeggen. Mijn leven leek/lijkt van de buitenkant heel perfect. Maar er spelen zaken waar ik met (bijna) niemand over durf te praten. Dat maakt best eenzaam.
Ik lijk altijd vrolijk, blij, easy-going. Maar ben zeer oppervlakkig als het over mijzelf gaat. Ik doe veel dingen af met grapjes of lach het weg.
Ik kan goed luisteren en mensen raad geven. Maar ik vraag nooit zelf om hulp. Ik geef mezelf nooit helemaal bloot. Ik ben erg gereserveerd. Daardoor ga ik nooit diepe verbindingen aan.
Ik heb een man. Daar ben ik jaren geleden aan vast blijven plakken. En nu onze kinderen groter worden probeer ik heel hard mijn best te doen om hen wel goed te laten hechten. En de cirkel te doorbreken. Ik hoop dat het lukt. Ik stimuleer het dat ze hun emoties uiten en dat ze altijd alles kunnen zeggen. Ik hoop dat het niet te laat is voor ze.
Ook mijn ouders hebben aangegeven dat ze in zien wat ze anders hadden kunnen doen tijdens mijn jeugd. En ik zie dat ze heel anders omgaan met hun kleinkinderen dan met mij en mijn broer/zus vroeger. Ik neem ze ook niks kwalijk overigens.
dinsdag 27 september 2022 om 21:26
Thanks voor je reactie!vivinnetje schreef: ↑27-09-2022 10:17
Wat verdrietig…
Open deur is natuurlijk of je degene die ook een hechtingsprobleem had, om die reden aantrekkelijk vond. Veilig, omdat die niet beschikbaar was. En degene waarmee je net hebt afgekapt bedreigend, omdat die wel beschikbaar was. Verlatingsangst en bindingsangst liggen dicht bij elkaar. Daar zal het in therapie vast over gaan. Want hoe het je aanvloog, lastig om iets over te zeggen natuurlijk, in hoeverre is dat terecht? Als dit een heel needy type was die té graag wilde, dan snap ik dat je dat niet trekt. Ik heb dus het omgekeerde… ben zelf jarenlang in een slechte relatie blijven zitten onder het mom: beter dan niets. Het was heel erg aantrekken - afstoten. En terugkijkend heb ik mezelf echt verloochend zeg… Met terugwerkende kracht kan ik soms boos zijn dat iemand zo met mij is omgegaan, maar ik heb het ook laten gebeuren. Dat was iemand die het steeds uitmaakte, me testte (bijvoorbeeld me plotseling nodig had als ik iets belangrijks voor m’n werk had) en isoleerde (scenes maakte in bijzijn van mensen die belangrijk voor mij waren en me dan laten ‘kiezen’). Lang heb ik die dynamiek voor grootse meeslepende liefde aangezien, terwijl het me echt kapotmaakte.
Ik ben daarna dus echt - gezien ook mijn eigen problematiek - op zoek gegaan naar iemand die gezond gehecht was…. Tja, hoe zie je dat, het staat niet op iemand’s voorhoofd?! Maar je ontwikkelt er toch een radar voor. Voorheen zou ik het te saai en burgerlijk hebben gevonden, maar met die ervaring van aantrekken - afstoten in mijn achterhoofd, is dit comfortabel en veilig. Ik denk dat het best lastig is om iemand te vinden die dezelfde dynamiek in een relatie zoekt want als één van de twee het té comfortabel en veilig vindt, dan zou die dat omschrijven als ‘saai’.
Wat je zegt. Je leeft een beetje naar de high en lows. Vermijdend trekt angstig aan.
En zo zeg, wat een manipulatieve asshole heb jij als ex! Ik snap dat je met terugwerkende kracht boos kunt worden. Wat een rollercoaster. Maar je zat er toen middenin en het overkomt je. Het is een goede leerschool geweest.
Ik ben met terugwerkende kracht ook wel eens wat boos op mezelf of teleurgesteld. Ik heb een goed gehechte man op het verkeerde been gezet. Ik zat met hem in een relatie, ik was niet verliefd en ik liet me een beetje meeslepen van; het is zo'n goede man, geef het een kans. Maar ja niet elke goede man past. Toen hij heel erg serieus werd heb ik er een punt achter gezet. Opgelucht was ik. Ik ben nu soms wel boos op mezelf dat ik dat hem heb aangedaan.
De man die ik nu heb afgekapt is denk ik ook niet goed gehecht. Hij vertelde dat zijn vader er nooit voor hem was. Hij is opgevoed door zijn moeder. Misschien voelde ik bij hem wel dat afhankelijke ofzo? Net iets te needy. Er iets te erg bovenop. Te vaak het woord 'daten' zeggen, een beetje naar mijn pijpen dansen. En ik voel me een beetje oppervlakkig, maar toch weer niet, want ik weet waar het vandaan komt. Hij is kaal. Ik val daar niet op. Hij kan er niks aan doen. Maar mijn broer is kaal en hij verziekte mijn leven. Ik zie dan een beetje mijn broer in hem en dat wil ik niet.
Voor nu ff focus op mezelf en niet daten.
dinsdag 27 september 2022 om 21:31
Voor jou wil ik het boek (H)echt niet aanraden. De schrijver zelf is een GZ psycholoog die gespecialiseerd is in hechting. Hij heeft een eigen praktijk.freakshow81 schreef: ↑26-09-2022 20:14For what it's worth: ik ben bijna 40 en heb er een redelijk zooitje van gemaakt wat betreft relaties. Relatief korte, gauw in een relatie 'stappen'. Snel verveeld zijn, in zo'n relatie, het afkappen en vervolgens extreme verlatingsangst.
Ik durf geen relatie meer aan te gaan, bang voor verlating, na me kwetbaatsbaar opgesteld te hebben of om een ander teleur te stellen, door dat ik er vrij snel wel weer klaar mee ben.
Ik ben eigenlijk constant bezig, als iemand iets dichtbij komt met op afstand houden en als die gene dat ook daadwerkelijk doet weer aantrekken.
Een stabiele, gezonde relatie raak ik al helemaal snel verveeld in, terwijl ik het wel graag zou willen.
Het boek gaat specifiek over gedesorganiseerd gehecht zijn. Hij noemt het een handicap.
Ik heb het boek geleend uit de Bieb, maar wil hem kopen want er staan oefeningen in. Misschien dat jij ook wat aan de oefeningen hebt.
woensdag 28 september 2022 om 09:31
Thnx! Ik luister het nu op Storytel.
Al stemt het me wat somber, dat er meteen gesuggereerd wordt, dat dit niet is te helen en slechts handvatten om er mee om te gaan zijn.
Veelal lees ik, dat het wel mogelijk is je uiteindelijk gezond te hechten.
Door processen te doorlopen, erkennen, wellicht de nodige therapie etc.
Dat klinkt toch hoopvoller.
Al stemt het me wat somber, dat er meteen gesuggereerd wordt, dat dit niet is te helen en slechts handvatten om er mee om te gaan zijn.
Veelal lees ik, dat het wel mogelijk is je uiteindelijk gezond te hechten.
Door processen te doorlopen, erkennen, wellicht de nodige therapie etc.
Dat klinkt toch hoopvoller.
woensdag 28 september 2022 om 12:55
Wat een fijn topic dit, ik heb alle reacties doorgelezen de afgelopen dagen en zou ook wel graag mee schrijven.
Ik worstel ook met bepaalde patronen die volgens mij in hechtingsproblematiek vallen. Dit is niet officieel vastgesteld, al ben ik momenteel wel in gesprek met een psycholoog. Al merk ik dat ik het daar toch moeilijk vind om het hele verhaal goed en helder te vertellen.
Wat ik erg merk is dat ik bij anderen en van enige afstand heel goed kan zien wat er allemaal aan het gebeuren is en veel steun kan bieden en helpen analyseren.
Maar... als het op mezelf aankomt, schiet ik toch onwijs in de emoties en angst gevoelens en ik krijg mezelf er niet uit.
Ik herken mezelf vooral in de angstige hechtingsstijl en ik heb dan ook heel clichematig een relatie met iemand die vrij duidelijk een vermijdende hechtingsstijl heeft. En ook mijn vorige relatie had deze "hang naar vrijheid" en ervaarde mij als verstikkend.
Het zorgt voor een dynamiek waarin ik een soort van achter mijn partner aan jaag om in mijn behoeftes voorzien te worden, en dat hem alleen maar verder weg duwt.
Het komt bij mij ook met een groot gevoel van schaamte, omdat ik het idee heb dat ik beter zou moeten weten en er toch mee doorga, dus meeschrijven hier is mijn eerste stap naar erkennen dat het niet goed zit.
Mijn dilemma is ook dat ik niet weet of ik nou aan mijn hechtingsproblematiek moet werken, of gewoon uit deze relatie moet stappen (al hangt die al aan een zijden draadje). Maarja, mijn vorige relatie was ook met dit type, dus ik vrees dat alleen de relatie beeindigen niet gaat zorgen voor die fijne, veilig gehechte relatie want ik blijf ook op dit type vallen.
Ik worstel ook met bepaalde patronen die volgens mij in hechtingsproblematiek vallen. Dit is niet officieel vastgesteld, al ben ik momenteel wel in gesprek met een psycholoog. Al merk ik dat ik het daar toch moeilijk vind om het hele verhaal goed en helder te vertellen.
Wat ik erg merk is dat ik bij anderen en van enige afstand heel goed kan zien wat er allemaal aan het gebeuren is en veel steun kan bieden en helpen analyseren.
Maar... als het op mezelf aankomt, schiet ik toch onwijs in de emoties en angst gevoelens en ik krijg mezelf er niet uit.
Ik herken mezelf vooral in de angstige hechtingsstijl en ik heb dan ook heel clichematig een relatie met iemand die vrij duidelijk een vermijdende hechtingsstijl heeft. En ook mijn vorige relatie had deze "hang naar vrijheid" en ervaarde mij als verstikkend.
Het zorgt voor een dynamiek waarin ik een soort van achter mijn partner aan jaag om in mijn behoeftes voorzien te worden, en dat hem alleen maar verder weg duwt.
Het komt bij mij ook met een groot gevoel van schaamte, omdat ik het idee heb dat ik beter zou moeten weten en er toch mee doorga, dus meeschrijven hier is mijn eerste stap naar erkennen dat het niet goed zit.
Mijn dilemma is ook dat ik niet weet of ik nou aan mijn hechtingsproblematiek moet werken, of gewoon uit deze relatie moet stappen (al hangt die al aan een zijden draadje). Maarja, mijn vorige relatie was ook met dit type, dus ik vrees dat alleen de relatie beeindigen niet gaat zorgen voor die fijne, veilig gehechte relatie want ik blijf ook op dit type vallen.
woensdag 28 september 2022 om 14:10
Ik geloof ook niet dat het te helen is. De neurale paden zijn al aangelegd in de vroege kindertijd en sindsdien alleen maar verder versterkt door latere ervaringen. Hierdoor blijf je altijd houden dat deze opnieuw getriggerd kunnen worden waarop je systeem reageert met angst.freakshow81 schreef: ↑28-09-2022 09:31Thnx! Ik luister het nu op Storytel.
Al stemt het me wat somber, dat er meteen gesuggereerd wordt, dat dit niet is te helen en slechts handvatten om er mee om te gaan zijn.
Veelal lees ik, dat het wel mogelijk is je uiteindelijk gezond te hechten.
Door processen te doorlopen, erkennen, wellicht de nodige therapie etc.
Dat klinkt toch hoopvoller.
Maar als positieve noot, ik denk wel dat je in die mate kan groeien qua zelfbewustzijn en gezonde coping, dat je je reactie op die angst kan veranderen. Waardoor je relaties met veilig gehechte mensen zou kunnen aangaan. En deze kan behouden, zonder dat de bedoel scheefloopt of ontploft door de hechtingsstijl en bijbehorende angst. Dan ben je zelf alsnog niet veilig gehecht, maar heb je wel een relatie die emotioneel veilig is.
woensdag 28 september 2022 om 15:22
In mijn eigen relatie ben ik na 10+ jaar nog altijd op mijn hoede en zie ik een toekomst voor me waarin ik alleen ben omdat mijn man me niet meer wil en mijn kinderen ook al niet meer naar me omkijken.
Waar ik ook tegenaan loop, is dat ik voor mijn gevoel niks anders kan dan bewustwording. Hier is bijvoorbeeld absoluut niet met mijn ouders over te praten. Ik snap dat alles zo gelopen is, gezien de gezinnen waar zij zelf uit komen. Maar ik worstel er wel mee dat ik weinig met mijn gevoel / ontdekking kan. Ze zullen het alleen maar als onterechte verwijten zien.
Waar ik ook tegenaan loop, is dat ik voor mijn gevoel niks anders kan dan bewustwording. Hier is bijvoorbeeld absoluut niet met mijn ouders over te praten. Ik snap dat alles zo gelopen is, gezien de gezinnen waar zij zelf uit komen. Maar ik worstel er wel mee dat ik weinig met mijn gevoel / ontdekking kan. Ze zullen het alleen maar als onterechte verwijten zien.
donderdag 29 september 2022 om 00:21
Fijn, een topic hierover, dank @PeanutbutterJelly!stokbootje schreef: ↑22-09-2022 22:31Ik heb gelezen wat jullie allemaal geschreven hebben, fijn dat jullie zo open zijn. Is de hechtingsstijl bij jullie door iemand vastgesteld?
Ik twijfel soms of ik er iets mee moet, maar voel me dan al snel een aansteller omdat ik eigenlijk een jeugd zonder hele schokkende dingen heb gehad, heb alleen een tik gehad van de scheiding van mijn ouders en hun emotionele houding. Maar dat lijkt me weer zo iets gangbaars, niet bijzonder genoeg eigenlijk.
Maar tegelijkertijd herken ik wel het een en ander als ik lees over onveilige hechting. Ik wil heel sterk onafhankelijk zijn, zowel richting mijn partner als richting vrienden en collega's. Is vaak een sterk punt, maar het zit me ook regelmatig wel in de weg. De basis achter dat onafhankelijk zijn is deels dat ik gewoon graag mijn eigen weg ga zonder bemoeienis, maar ook omdat ik ergens een overtuiging heb dat iedereen ieder moment kan weggaan/wegvallen. Hoewel uiteindelijk ik meestal degene ben die weggaat, ik ben al vaak verhuisd, in binnen en buitenland, en start vaak nieuwe projecten.
@Stokbootje, je schrijft een aantal herkenbare zaken. Loyliteit richting ouders is er daar eentje van, ik heb toch een prima jeugd gehad en niks ernstigs meegemaakt? Maar dat hoeft volgens mij ook niet; in mijn geval werd (en wordt) er niet over emoties gesproken, en op het moment dat ik emoties vroeger zeldzaam wel liet zien werd het niet echt opgepakt of genegeerd. Daarnaast heb ik me nooit een 'match' gevoeld met mijn ouders, we liggen zover uit elkaar op zoveel vlakken en begrijpen elkaar (ondanks de beste bedoelingen) niet.
Inmiddels heb ik aardig wat gelezen over hechting en soms kun je problemen op dit vlak krijgen doordat je ouders niet goed zagen wat je nodig had/wanneer omdat ze zelf dat misschien ook nooit goed geleerd hebben dat te kunnen zien, of omdat jullie heel verschillend zijn en afstemmen op elkaar lastig was, etc. Feit is wel dat het invloed op je had en nog steeds heeft. Je hoeft je ouders dat niet perse kwalijk te nemen, maar je zou wel kunnen constateren dat er daar iets is misgegaan.
Het lukt mij overigens wel om langdurigere relaties aan te gaan(langer dan 5 jr) alleen zie ik ook daarin een patroon dat ik na een aantal jaren, op het moment dat het over zou kunnen gaan naar een echt langdurige relatie ik het benauwd krijg (en ergens lonkt er dan altijd vrijheid en avontuur). Dat uit zich in meer behoefte aan eigen tijd/ruimte/dingen doen, maar ook naar een barriere op het vlak van intimiteit. Ik voel me niet meer aangetrokken en ga op slot om het zo maar eens te zeggen. Ik baal hier heel erg van.
Begin dit jaar kwam ik achter mijn vermijdende stijl en helt helpt me om dingen steeds beter te kunnen plaatsen. Veranderen valt me zwaar, de -ik red mezelf wel- opstelling krijg ik er niet zomaar uit. Praten over kwetsbaarheden of behoeften blijft heel erg lastig en verdomde eng, maar goed; ik ben blij met de inzichten tot nu toe en steeds wat meer zelfkennis. Babysteps zullen we maar zeggen.
donderdag 29 september 2022 om 09:02
Bedankt voor je verhaal.Blubber schreef: ↑27-09-2022 19:01Wat een fijn topic! Ik heb nog niet alle reacties gelezen. Maar wil graag meeschrijven/reageren.
Ik ben vermijdend gehecht. Dit is overigens niet officieel vastgesteld. Ik heb een aantal jaar geleden een aantal sessies bij een psycholoog gehad maar zelfs daar ben ik niet open geweest over mijn gevoel en mijn verleden. Ik gaf de gewenste antwoorden. Dat doe ik eigenlijk al mij hele leven. Ik leefde mijn leven zoals van mij verwacht werd. Zo ben ik opgevoed. En zo zijn mijn ouders opgevoed.
Hard werken, schouders eronder. En bij tegenslagen dit gewoon ergens ver weg stoppen en niet meer teveel over nadenken.
Dat gaat op een gegeven moment wel fout kan ik zeggen. Mijn leven leek/lijkt van de buitenkant heel perfect. Maar er spelen zaken waar ik met (bijna) niemand over durf te praten. Dat maakt best eenzaam.
Ik lijk altijd vrolijk, blij, easy-going. Maar ben zeer oppervlakkig als het over mijzelf gaat. Ik doe veel dingen af met grapjes of lach het weg.
Ik kan goed luisteren en mensen raad geven. Maar ik vraag nooit zelf om hulp. Ik geef mezelf nooit helemaal bloot. Ik ben erg gereserveerd. Daardoor ga ik nooit diepe verbindingen aan.
Ik heb een man. Daar ben ik jaren geleden aan vast blijven plakken. En nu onze kinderen groter worden probeer ik heel hard mijn best te doen om hen wel goed te laten hechten. En de cirkel te doorbreken. Ik hoop dat het lukt. Ik stimuleer het dat ze hun emoties uiten en dat ze altijd alles kunnen zeggen. Ik hoop dat het niet te laat is voor ze.
Ook mijn ouders hebben aangegeven dat ze in zien wat ze anders hadden kunnen doen tijdens mijn jeugd. En ik zie dat ze heel anders omgaan met hun kleinkinderen dan met mij en mijn broer/zus vroeger. Ik neem ze ook niks kwalijk overigens.
De erkenning van je ouders moet wel fijn zijn toch? En wat is je plan van aanpak omtrent jezelf? Weer in therapie? Het lijkt me namelijk zo eenzaam dat je zo gereserveerd bent.
donderdag 29 september 2022 om 09:12
Helder! Dit is precies de liefdesdans die Hannah Cuppen beschrijft in haar boek Liefdesbang. Ik raad je dat boek aan. Andere auteurs beschrijven het ook. Vermijdend en angstig trekken elkaar aan.LuluLeCrap schreef: ↑28-09-2022 12:55Wat een fijn topic dit, ik heb alle reacties doorgelezen de afgelopen dagen en zou ook wel graag mee schrijven.
Ik worstel ook met bepaalde patronen die volgens mij in hechtingsproblematiek vallen. Dit is niet officieel vastgesteld, al ben ik momenteel wel in gesprek met een psycholoog. Al merk ik dat ik het daar toch moeilijk vind om het hele verhaal goed en helder te vertellen.
Wat ik erg merk is dat ik bij anderen en van enige afstand heel goed kan zien wat er allemaal aan het gebeuren is en veel steun kan bieden en helpen analyseren.
Maar... als het op mezelf aankomt, schiet ik toch onwijs in de emoties en angst gevoelens en ik krijg mezelf er niet uit.
Ik herken mezelf vooral in de angstige hechtingsstijl en ik heb dan ook heel clichematig een relatie met iemand die vrij duidelijk een vermijdende hechtingsstijl heeft. En ook mijn vorige relatie had deze "hang naar vrijheid" en ervaarde mij als verstikkend.
Het zorgt voor een dynamiek waarin ik een soort van achter mijn partner aan jaag om in mijn behoeftes voorzien te worden, en dat hem alleen maar verder weg duwt.
Het komt bij mij ook met een groot gevoel van schaamte, omdat ik het idee heb dat ik beter zou moeten weten en er toch mee doorga, dus meeschrijven hier is mijn eerste stap naar erkennen dat het niet goed zit.
Mijn dilemma is ook dat ik niet weet of ik nou aan mijn hechtingsproblematiek moet werken, of gewoon uit deze relatie moet stappen (al hangt die al aan een zijden draadje). Maarja, mijn vorige relatie was ook met dit type, dus ik vrees dat alleen de relatie beeindigen niet gaat zorgen voor die fijne, veilig gehechte relatie want ik blijf ook op dit type vallen.
Je zou met de relatie door kunnen gaan. Maar dan is het belangrijk dat jullie beide erkennen en herkennen wat de patronen zijn. Er samen goed en helder over communiceren.
Een vriendin van mij is vermijdend gehecht en haar vriend angstig. Hij wil het liefst non stop bij haar zijn en zij wil ook wel eens tijd voor haarzelf. Zij kan ook kortsluiting krijgen als hij een opmerking maakt als: 'Deze keuken hebben mijn ex en ik uitgezocht.' Zij woont nu samen met hem in het huis waar hij 10 jaar met zijn ex heeft gewoond.
Zij herkent dit patroon. Zij heeft nu tegen hem gezegd dat ze bij zulke opmerkingen kortsluiting krijgt. 'Dit hoort bij mij. Jij moet er niet op reageren. Niet boos worden of persoonlijk maken.' Vervolgens gaat ze wel prikken. Waar hij ook niet op moet reageren. Maar hij reageert vaak toch wel. Want dan raakt hij zijn pijn. En wordt het ruzie.
Ze zijn dus heel erg aan het leren om het niet te laten escaleren.
donderdag 29 september 2022 om 09:59
Is dat boek, liefdesbang, ook interessant als je last heb van verlatingsangst?
Ik heb het namelijk wel voorbij zien komen, maar twijfel om deze te kopen.
Aankomende weekenden veel feestjes. En ik maak me er nu al druk om.
Vind het vaak wel gezellig, maar ik ben nooit helemaal op mijn gemak.
De angst dat mijn partner mij niet ziet staan, is zo enorm groot (achteraf kan ik wel relativeren en blijkt dat ik me niet zo druk moet maken, want het valt altijd mee). Terwijl hij de hele avond naast me staat zo wat (maar wel de hele avond ook met andere praat uiteraard), en als ik het zo op schrijf klinkt het zo idioot.
Ik zou ook zo graag in gezelschap mezelf op m'n gemak willen voelen, met iedereen gezellig kletsen, drankje doen. Maar het lukt me niet. Ik ben teveel bezig met mijn partner, en het is verschrikkelijk. Ik wil dit niet
@Peanutbutter, je reactie van je vriendin is wel echt herkenbaar. Mijn partner zegt ook heel af en toe nog wel eens zoiets van, ja daar ben ik met mijn ex toen geweest bla bla, dan krijg ik ook kortsluiting. Ik wil dat allemaal niet weten. Wel goed dat zij het hem verteld heeft, wat het met haar doet. Ik wil mijn partner er ook wat meer bij gaan betrekken, want hij weet niet wat het met mij doet.. Maar dit vind ik lastig. Ik wil hem er eigenlijk niet bij betrekken, want het is mijn angst.
Ik had eigenlijk afgelopen week een afspraak voor schematherapie, maar is afgezegd. Ik kan hier zo teleurgesteld van raken, want ik had me er op verheugd. Ik moest echt m'n hart luchten, en dan kan dat niet
Meer mensen hier last van verlatingsangst? Wat doe jij er aan? Betrek jij je partner er bij, of juist niet?
Ik heb het namelijk wel voorbij zien komen, maar twijfel om deze te kopen.
Aankomende weekenden veel feestjes. En ik maak me er nu al druk om.
Vind het vaak wel gezellig, maar ik ben nooit helemaal op mijn gemak.
De angst dat mijn partner mij niet ziet staan, is zo enorm groot (achteraf kan ik wel relativeren en blijkt dat ik me niet zo druk moet maken, want het valt altijd mee). Terwijl hij de hele avond naast me staat zo wat (maar wel de hele avond ook met andere praat uiteraard), en als ik het zo op schrijf klinkt het zo idioot.
Ik zou ook zo graag in gezelschap mezelf op m'n gemak willen voelen, met iedereen gezellig kletsen, drankje doen. Maar het lukt me niet. Ik ben teveel bezig met mijn partner, en het is verschrikkelijk. Ik wil dit niet
@Peanutbutter, je reactie van je vriendin is wel echt herkenbaar. Mijn partner zegt ook heel af en toe nog wel eens zoiets van, ja daar ben ik met mijn ex toen geweest bla bla, dan krijg ik ook kortsluiting. Ik wil dat allemaal niet weten. Wel goed dat zij het hem verteld heeft, wat het met haar doet. Ik wil mijn partner er ook wat meer bij gaan betrekken, want hij weet niet wat het met mij doet.. Maar dit vind ik lastig. Ik wil hem er eigenlijk niet bij betrekken, want het is mijn angst.
Ik had eigenlijk afgelopen week een afspraak voor schematherapie, maar is afgezegd. Ik kan hier zo teleurgesteld van raken, want ik had me er op verheugd. Ik moest echt m'n hart luchten, en dan kan dat niet
Meer mensen hier last van verlatingsangst? Wat doe jij er aan? Betrek jij je partner er bij, of juist niet?
donderdag 29 september 2022 om 11:31
Lief dat je dat zegt. Want eerlijk gezegd vind ik het zo stom van mezelf dat ik dit jarenlang heb laten gebeuren, dat ik het dus echt niet zie als knap dat ik er uiteindelijk wel uit ben gestapt! Ik weet wel dat ik toen met iemand praatte, maar therapie kan ik het niet noemen. Meer elke twee weken verontwaardigd vertellen wat er nu weer was gebeurd en diegene reageerde en analyseerde.AppeltjeEitje3 schreef: ↑27-09-2022 13:45Ontzettend knap Vivinnetje, dat het jou wel gelukt is om hieruit te komen. En het biedt hoop dat het dus wel kan! Hoe heb je dat precies gedaan? Met hulp van een therapeut?
Misschien heeft het wel meegeholpen om de stap te zetten, maar het was meer omdat de situatie gewoon onhoudbaar was. Ik heb heel lang de schijn kunnen ophouden en alle sores bij mezelf kunnen laten. Maar dan komt onvermijdelijk het moment dat ik mijn hart bij iemand uitstortte en dan was de reactie: stop ermee. Waar ik het dan ook mee eens was, maar ik ging toch weer terug... en dan moest ik degene weer onder ogen komen. Tegelijkertijd vond m'n partner dan dat ik diegene niet meer moest zien omdat die had aangeraden dat ik bij hem weg moest gaan, dus die voelde onveilig.
vivinnetje wijzigde dit bericht op 30-09-2022 14:56
26.65% gewijzigd
donderdag 29 september 2022 om 11:43
Herkenbaar hoor... maar is dit niet gewoon sociaal ongemak? Dat je op je partner bent gericht omdat hij vertrouwd is? Dan is je partner niet de reden dat je geen praatje aanknoopt met anderen, maar een manier om je op zo'n feestje staande te houden?Lovelylady89 schreef: ↑29-09-2022 09:59Aankomende weekenden veel feestjes. En ik maak me er nu al druk om.
Vind het vaak wel gezellig, maar ik ben nooit helemaal op mijn gemak.
De angst dat mijn partner mij niet ziet staan, is zo enorm groot (achteraf kan ik wel relativeren en blijkt dat ik me niet zo druk moet maken, want het valt altijd mee). Terwijl hij de hele avond naast me staat zo wat (maar wel de hele avond ook met andere praat uiteraard), en als ik het zo op schrijf klinkt het zo idioot.
Ik zou ook zo graag in gezelschap mezelf op m'n gemak willen voelen, met iedereen gezellig kletsen, drankje doen. Maar het lukt me niet. Ik ben teveel bezig met mijn partner, en het is verschrikkelijk. Ik wil dit niet
donderdag 29 september 2022 om 12:19
Dank voor je reactie en voorbeeld.PeanutbutterJelly schreef: ↑29-09-2022 09:12Helder! Dit is precies de liefdesdans die Hannah Cuppen beschrijft in haar boek Liefdesbang. Ik raad je dat boek aan. Andere auteurs beschrijven het ook. Vermijdend en angstig trekken elkaar aan.
Je zou met de relatie door kunnen gaan. Maar dan is het belangrijk dat jullie beide erkennen en herkennen wat de patronen zijn. Er samen goed en helder over communiceren.
Een vriendin van mij is vermijdend gehecht en haar vriend angstig. Hij wil het liefst non stop bij haar zijn en zij wil ook wel eens tijd voor haarzelf. Zij kan ook kortsluiting krijgen als hij een opmerking maakt als: 'Deze keuken hebben mijn ex en ik uitgezocht.' Zij woont nu samen met hem in het huis waar hij 10 jaar met zijn ex heeft gewoond.
Zij herkent dit patroon. Zij heeft nu tegen hem gezegd dat ze bij zulke opmerkingen kortsluiting krijgt. 'Dit hoort bij mij. Jij moet er niet op reageren. Niet boos worden of persoonlijk maken.' Vervolgens gaat ze wel prikken. Waar hij ook niet op moet reageren. Maar hij reageert vaak toch wel. Want dan raakt hij zijn pijn. En wordt het ruzie.
Ze zijn dus heel erg aan het leren om het niet te laten escaleren.
Ik ga het boek bestellen (en dan vervolgens verstoppen / kaften omdat ik niet wil dat mijn partner het ziet liggen). Ik denk dat wij er al heel veel over gepraat hebben, echter zonder enige sturing of achtergrondbegrip waardoor er veel ruzies en spanningen en onbegrip is opgebouwd.
Ik herken en erken mijn rol en angstige hechting, maar hij wil er absoluut niet aan of over praten of hij misschien een vermijdende hechtingsstijl heeft. Hij vindt dat hij gewoon behoefte heeft aan individualiteit en vrijheid en vind mijn relatiebehoeftes nogal eens extreem of ongezond, of hij zegt ‘ dat is er toch al’ als ik aangeef wat ik nodig heb.
Maar waar hij 1 etentje in de 6 weken voldoende quality time vindt buitenshuis, vind ik dat zeker niet voldoende.
Om maar even te onderstrepen dat ik eigenlijk geen hoop heb om er samen aan te kunnen werken.
Herkenbaar ja; ik krijg op feestjes soms ook een hyperfocus op mijn partner, vooral als ik niet veel anderen ken.Lovelylady89 schreef: ↑29-09-2022 09:59Aankomende weekenden veel feestjes. En ik maak me er nu al druk om.
Vind het vaak wel gezellig, maar ik ben nooit helemaal op mijn gemak.
De angst dat mijn partner mij niet ziet staan, is zo enorm groot (achteraf kan ik wel relativeren en blijkt dat ik me niet zo druk moet maken, want het valt altijd mee). Terwijl hij de hele avond naast me staat zo wat (maar wel de hele avond ook met andere praat uiteraard), en als ik het zo op schrijf klinkt het zo idioot.
Ik zou ook zo graag in gezelschap mezelf op m'n gemak willen voelen, met iedereen gezellig kletsen, drankje doen. Maar het lukt me niet. Ik ben teveel bezig met mijn partner, en het is verschrikkelijk. Ik wil dit niet
Bij mij uit het zich in dat ik ga analyseren hoe hij met anderen praat, of ik daar bedreiging in zie (het iets te gezellig hebben met een andere vrouw bvb, in mijn ogen). Heel vervelend.
Voor mij helpt het om kleine uitdagingen voor mezelf te maken, bijvoorbeeld wel een kort gesprek met iemand aanknopen en daarbij bewust even met mijn rug naar mijn partner toe te staan praten (niet heel overdriven of geforceerd maar zodat mn blikveld verandert).
Dan focus ik me op aandachtig aanwezig zijn in het gesprek wat ik voer, zodat mijn gedachten vooral gaan over wat ik hoor en wat ik ga reageren. Als je dit het eerste feestje eens 1 of 2 keer probeert, en dat dan per feestje uitbouwt heb je steeds wat meer ‘winmomentjes’ en zie je ook dat het helemaal niet zo eng is om je partner soms even te laten gaan.
Het is voor mij niet weg oid, obviously, maar dit maakte het wel dat ik best zin kreeg in feestjes omdat het weer een gelegenheid was om te oefenen en de uitdaging met mezelf aan te gaan.
Denk je dat je partner open kan staan voor dat gesprek? Ik zou het zeker aankaarten, op een rustig moment en dat je zo alvast de regie erover kan pakken. Ik weet uit ervaring dat het er anders ineens uit zou kunnen knallen, wanneer het kannetje al overstroomt en vrij rauw op iemands dak kan vallen.
vrijdag 30 september 2022 om 09:20
Bedankt voor je reactie op mij Lululecrap!
Vind het toch fijn om te lezen dat ik écht niet de enige ben met deze gevoelens.
Wel herkenbaar trouwens. Wij wonen niet samen, en ik zou hem meer willen zien dan hij mij. Als er plots een avond is zonder kinderen, had ik graag gezien dat hij naar mij kwam. Hij kiest ervoor een avondje rust. Hier kan ik dan énorm teleurgesteld in zijn.
Juist dat analyseren, dat doe ik zowat de hele avond dus Daardoor kan ik dus niet helemaal genieten en op mijn gemak zijn op een feestje. En mijn partner is echt een super sociale man, hij praat met iedereen. Maar ergens vind ik dat dus wel lastig, want hij praat inderdaad soms ook iets te lang (voor mijn gevoel) met een andere vrouw.
Maar dat is wel een goede tip ja. Ik heb volgende week een festival, waar ik me nu al druk over loop te maken.. Ik ga dat eens proberen, bedankt!
Ik heb laatst wel kort met hem erover gesproken waar ik last van heb.
Maar eigenlijk nog niet alles verteld, wat mij triggert bijv. Ik zou er nog een keer over moeten praten, maar ik start met schematherapie, en ik ga met de therapeut bespreken in hoeverre mijn partner er bij te betrekken.
Maar heb geen idee wat ik dan precies zou moeten zeggen tegen m'n partner, of hoe ik zo'n gesprek met hem kan voeren. Ik wil hem niets opleggen, want ik vind het nog altijd mijn angst..
Wat ik wel had aangegeven aan mijn partner wat mij kan helpen, is dat als hij op een feestje even met iemand staat te kletsen (voornamelijk een single dame die we regelmatig zien), hij daarna even naar mij komt, mij even aanraakt bijv.. z'n handen op m'n rug/heup legt. Even iets van een aanraking.
Vind het toch fijn om te lezen dat ik écht niet de enige ben met deze gevoelens.
Wel herkenbaar trouwens. Wij wonen niet samen, en ik zou hem meer willen zien dan hij mij. Als er plots een avond is zonder kinderen, had ik graag gezien dat hij naar mij kwam. Hij kiest ervoor een avondje rust. Hier kan ik dan énorm teleurgesteld in zijn.
Juist dat analyseren, dat doe ik zowat de hele avond dus
Daardoor kan ik dus niet helemaal genieten en op mijn gemak zijn op een feestje. En mijn partner is echt een super sociale man, hij praat met iedereen. Maar ergens vind ik dat dus wel lastig, want hij praat inderdaad soms ook iets te lang (voor mijn gevoel) met een andere vrouw. Maar dat is wel een goede tip ja. Ik heb volgende week een festival, waar ik me nu al druk over loop te maken.. Ik ga dat eens proberen, bedankt!
Ik heb laatst wel kort met hem erover gesproken waar ik last van heb.
Maar eigenlijk nog niet alles verteld, wat mij triggert bijv. Ik zou er nog een keer over moeten praten, maar ik start met schematherapie, en ik ga met de therapeut bespreken in hoeverre mijn partner er bij te betrekken.
Maar heb geen idee wat ik dan precies zou moeten zeggen tegen m'n partner, of hoe ik zo'n gesprek met hem kan voeren. Ik wil hem niets opleggen, want ik vind het nog altijd mijn angst..
Wat ik wel had aangegeven aan mijn partner wat mij kan helpen, is dat als hij op een feestje even met iemand staat te kletsen (voornamelijk een single dame die we regelmatig zien), hij daarna even naar mij komt, mij even aanraakt bijv.. z'n handen op m'n rug/heup legt. Even iets van een aanraking.
zondag 2 oktober 2022 om 15:04
Mooi topic.. Ik herken me veel in dit:
'Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.'
Mijn moeder heeft borderline en mijn vader was niet altijd emotioneel beschikbaar.
Ik ben mezelf wel bewust aan het Helen de laatste jaren. Maar daar is veel therapie aan vooraf gegaan. En stilstaan bij het verdriet dat je hebt dat je niet gekregen hebt wat je als kind zo nodig had. Ik merkte dat vooral toen ik zelf kinderen kreeg, dat dit zo was.
Erbij stil staan gaf veel verdriet maar is enorm Belangrijk geweest in het helen en erkennen van wat er speelt en daardoor herkennen wat er gebeurt.
Nog altijd heb ik als eerste gevoel bij mensen 'ze zitten niet op mij te wachten, ik ben niet interessant of leuk genoeg, het kan ze niks schelen', maar ik weet nu tegen mezelf te zeggen dat het kletspraat is en ik dus mijn mening of gevoel of interesse mag tonen en dat mensen dit ook echt wel doen naar mij. En dat blijkt ook.
Ben nu zelfs aan het proberen om goed te worden in small talk. Dit heb ik altijd ontweken omdat ik er vanuit ging dat mensen me niet wilden. Blijkt helemaal niet zo te zijn
'Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.'
Mijn moeder heeft borderline en mijn vader was niet altijd emotioneel beschikbaar.
Ik ben mezelf wel bewust aan het Helen de laatste jaren. Maar daar is veel therapie aan vooraf gegaan. En stilstaan bij het verdriet dat je hebt dat je niet gekregen hebt wat je als kind zo nodig had. Ik merkte dat vooral toen ik zelf kinderen kreeg, dat dit zo was.
Erbij stil staan gaf veel verdriet maar is enorm Belangrijk geweest in het helen en erkennen van wat er speelt en daardoor herkennen wat er gebeurt.
Nog altijd heb ik als eerste gevoel bij mensen 'ze zitten niet op mij te wachten, ik ben niet interessant of leuk genoeg, het kan ze niks schelen', maar ik weet nu tegen mezelf te zeggen dat het kletspraat is en ik dus mijn mening of gevoel of interesse mag tonen en dat mensen dit ook echt wel doen naar mij. En dat blijkt ook.
Ben nu zelfs aan het proberen om goed te worden in small talk. Dit heb ik altijd ontweken omdat ik er vanuit ging dat mensen me niet wilden. Blijkt helemaal niet zo te zijn
zondag 2 oktober 2022 om 15:06
donderdag 6 oktober 2022 om 09:03
Ik ben ook onveilig gehecht, maar ook ptss, mijn moeder had al jeugdtrauma's mijn echte vader was alcoholist in heb in deze situatie gezeten tot mijn 4e jaar, ze ging weg maar keer op keer kwam ze weer in de zelfde situatie terecht met idiote mannen in dus ook en mijn 2 latere zusjes ook. Ik heb geen verlatingsangst, bindingsangst niet extreem ik ben wel gereserveerd vooral omdat ik veel slechte vrienden heb gehad die mij vooral als optie zagen waar ik als jonge meid enorm verdrietig en pleaserig van werd. Nu jaren later een hoop toxic vrienden verlaten mijn vaste partner is me altijd blijven steunen op zijn manier hij heeft licht autisme dus emotioneel niet altijd goed bereikbaar dat maakte me vaak wel eenzaam maar ik heb ook geleerd om te zien dat hij degelijk mij wel steunt. Heb veel therapie gehad wat ik nog wel heb is dat ik mij zelf graag veilig stel huis op mijn naam, betere studie doen betere baan side hustle om maar niet afhankelijk van een ander te zijn en nog steeds alles zelf willen fixen. Ik trek nog steeds energie vampieren aan met ook issues die enorm aan mij willen trekken 2 studie genoten waarvan 1 extreem zij benaderd me alleen maar als haar ego weer eens is aangetast wilt klagen maar als het goed met haar gaat hoor je maanden niets praat alleen maar overzichzelf en zal nooit vragen hoe het met jou gaat zij is een enorme negatieve trigger voor mij dus doe enorm mijn besr om haar niet meer toe te laten ook al moeten we een jaar samenwerken in stage met een andere groep.
donderdag 6 oktober 2022 om 12:12
Wauw lavendel, herkenbaar voor mij allemaal. Ook zo'n jeugd gehad.
Soms leek het wel of ik continu banden aan het verbreken was met energiezuigers. Dat je echt een boeman lijkt.
Maar het lukt me eindelijk om mensen in mijn leven te laten en te houden, die niet een innerlijke leegte proberen op te vullen via mij en die daadwerkelijk vreugde, inspiratie en loyaliteit brengen in mijn leven. Die redelijk en consistent zijn en sorry kunnen zeggen. Het is goed om daar heel strikt in te zijn.
Ben ook gewend en in staat om alles zelf te doen en te regelen, zorgen voor een goed inkomen en de nodige financiële en technische kennis en skills zodat ik van niets en niemand afhankelijk ben.
Een relatie heb ik dan weer niet, maar ik mis het momenteel ook niet. Als ik een relatie wil zal het ook een goede moeten zijn met iemand die veilig gehecht is, voor minder wil ik het niet meer doen.
Soms leek het wel of ik continu banden aan het verbreken was met energiezuigers. Dat je echt een boeman lijkt.
Maar het lukt me eindelijk om mensen in mijn leven te laten en te houden, die niet een innerlijke leegte proberen op te vullen via mij en die daadwerkelijk vreugde, inspiratie en loyaliteit brengen in mijn leven. Die redelijk en consistent zijn en sorry kunnen zeggen. Het is goed om daar heel strikt in te zijn.
Ben ook gewend en in staat om alles zelf te doen en te regelen, zorgen voor een goed inkomen en de nodige financiële en technische kennis en skills zodat ik van niets en niemand afhankelijk ben.
Een relatie heb ik dan weer niet, maar ik mis het momenteel ook niet. Als ik een relatie wil zal het ook een goede moeten zijn met iemand die veilig gehecht is, voor minder wil ik het niet meer doen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
