Relaties
alle pijlers
Onveilig gehecht topic
dinsdag 20 september 2022 om 11:20
Het leek me fijn om een praat topic te openen over onveilige hechting.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 20-09-2022 18:32
77.59% gewijzigd
dinsdag 11 april 2023 om 08:41
Ik vind zelf 'Patronen doorbreken' van Van Gesteren et al. een heel fijn, praktisch boek. Gaat niet direct over onveilige hechting, maar is een zelfhulpboek met de principes van schematherapie. Het geeft mij veel inzicht in waar mijn onveilige hechting vandaan komt, wat er in mijn jeugd speelde. En ook welke dingen ik mezelf nu vertel, die me in die afstandelijkheid houden, die zo'n kenmerkend gevolg is van onveilige hechting. Het gaat bijvoorbeeld over je 'straffende-ouder modus' die een stem is in jezelf, en die je doet geloven dat je gevoelens er niet toe doen. Voor mij allemaal heel herkenbaar en door de manier hoe het in dat boek beschreven is, ook echt toepasbaar, met oefeningen enzo.Murgatroyd schreef: ↑10-04-2023 21:35Herkenbaar, al zijn het bij mij meerdere korte relaties geweest met zo'n patroon. Ben toch maar weer in therapie en zal in ieder geval meelezen hier. Als er naast het eerder genoemde Liefdesbang (waarin ik ben begonnen) nog meer boeken zijn die jullie aanraden, lees ik het graag.
dinsdag 11 april 2023 om 08:45
OliebolmetKrenten schreef: ↑10-04-2023 19:28Ik kan het vertrouwen snel kwijt zijn in mijn partner. Dan kan ik denken dat hij mij niet meer leuk vind, gaat verlaten, ongelukkig is door mij etc. Ik heb veel bevestiging nodig. Veel knuffels en zien dat er interesse is voor mij. Als ik zo'n bui heb voel ik onmacht. De angst dat er niet van mij gehouden wordt en dat ik het ook niet waard ben om van te houden. Dan kan ik gemeen worden en willen weglopen.
Dit is super herkenbaar, wat fijn dat je dat opschrijft. Zoals anderen hier ook al zeggen, het is best fijn om me een keer herkenning te vinden en me niet de 'mislukte' te voelen (niet dat ik jullie zo zie, helemaal niet, maar mezelf dan weer wel..)
Hoe gaat jouw partner daarmee om? Herkent hij de signalen dat je in zo'n bui zit, en dat het dus niet aan hem ligt? Mijn vorige partner deed dat heel fijn, die gaf me dan echt een veilige omgeving waarin ik mocht worstelen en hij rustig aanwezig was, en me dus zekerheid gaf dat hij niet zomaar weg zou gaan.
dinsdag 11 april 2023 om 09:51
Ik zal als nieuweling hier iets over mezelf en jeugd vertellen.
Ik heb 3 oudere broers/zussen.
Mijn vader is emotioneel niet erg handig zeg maar, mijn moeder heeft veel jeugdtrauma's.
Ze (vooral mijn moeder) waren streng als in je moet zo laat thuis zijn. Maar niet geïnteresseerd in wat je hebt gedaan.
Ze zijn gescheiden toen ik 6 was.
Die scheiding gaf bij mijn moeder nog meer trauma/woede.
+ ze kwam langzaam in een rolstoel.
Mijn moeder had niemand nodig, jaagde iedereen bij haar weg.
Ondertussen werd ik puber.
Mijn hele jeugd heb ik gehoord dat ik me niet moet aanstellen. Pijn? Stel je niet aan, voordat je een jongetje bent is het over.
Leuk aankleden: doe normaal, je staat niet op een modeshow.
Schoolkeuze, vakkenpakket, huiswerk. Geen enkele begeleiding vanuit mijn ouders.
Wat ik me, nu ik zelf een kind heb, heel erg ben gaan beseffen: bij een veilige hechting durft een kind te gaan spelen en ontdekken met ouder in de buurt.
Wanneer ik aan het spelen was op een kinderverjaardag bijv, en mijn moeder kwam mij ophalen, stopte ik me spelen. Uit angst dat ze mij weer zou vertellen dat ik normaal moest doen. Ik durfde niet te spelen in haar zicht.
Wel veel mee moeten helpen in huishouden. Wat in principe normaal is hoor. Maar mijn moeder werd al boos omdat je iets niet had gedaan, voordat je wist dat je iets moest doen.
En omdat zij op een gegeven moment heel weinig meer kon en ik als laatste nog thuis woonde, deed ik heel veel. Huiswerk leed er heel erg onder. Maar dat durfde ik niet te zeggen. Ik moest gewoon beter mijn best doen.
Want dat was het devies van mijn moeder: kom op, stel je niet aan!
Gezelligheid bestond niet bij ons thuis.
Je liep altijd op je tenen.
Mijn ouders zijn nu veel zachter. Ik heb nu een oké band met hen. Vooral met mijn vader. Die heeft het ook erg zwaar gehad in zijn huwelijk met mijn moeder.
Maar mijn moeder zie ik niet als moeder. De rol van moeder/ dochter is scheef gegroeid.
Ik heb 3 oudere broers/zussen.
Mijn vader is emotioneel niet erg handig zeg maar, mijn moeder heeft veel jeugdtrauma's.
Ze (vooral mijn moeder) waren streng als in je moet zo laat thuis zijn. Maar niet geïnteresseerd in wat je hebt gedaan.
Ze zijn gescheiden toen ik 6 was.
Die scheiding gaf bij mijn moeder nog meer trauma/woede.
+ ze kwam langzaam in een rolstoel.
Mijn moeder had niemand nodig, jaagde iedereen bij haar weg.
Ondertussen werd ik puber.
Mijn hele jeugd heb ik gehoord dat ik me niet moet aanstellen. Pijn? Stel je niet aan, voordat je een jongetje bent is het over.
Leuk aankleden: doe normaal, je staat niet op een modeshow.
Schoolkeuze, vakkenpakket, huiswerk. Geen enkele begeleiding vanuit mijn ouders.
Wat ik me, nu ik zelf een kind heb, heel erg ben gaan beseffen: bij een veilige hechting durft een kind te gaan spelen en ontdekken met ouder in de buurt.
Wanneer ik aan het spelen was op een kinderverjaardag bijv, en mijn moeder kwam mij ophalen, stopte ik me spelen. Uit angst dat ze mij weer zou vertellen dat ik normaal moest doen. Ik durfde niet te spelen in haar zicht.
Wel veel mee moeten helpen in huishouden. Wat in principe normaal is hoor. Maar mijn moeder werd al boos omdat je iets niet had gedaan, voordat je wist dat je iets moest doen.
En omdat zij op een gegeven moment heel weinig meer kon en ik als laatste nog thuis woonde, deed ik heel veel. Huiswerk leed er heel erg onder. Maar dat durfde ik niet te zeggen. Ik moest gewoon beter mijn best doen.
Want dat was het devies van mijn moeder: kom op, stel je niet aan!
Gezelligheid bestond niet bij ons thuis.
Je liep altijd op je tenen.
Mijn ouders zijn nu veel zachter. Ik heb nu een oké band met hen. Vooral met mijn vader. Die heeft het ook erg zwaar gehad in zijn huwelijk met mijn moeder.
Maar mijn moeder zie ik niet als moeder. De rol van moeder/ dochter is scheef gegroeid.
She was brave and strong and broken, all at once.
zondag 16 april 2023 om 09:05
Ik herken wel wat je schrijft Woez. Mijn ouders hebben beiden een keiharde opvoeding gehad. Aan moederskant komt dat door oorlogstrauma, aan vaderskant doordat hij opgroeide in een heel groot gezin waardoor er weinig aandacht was voor kinderen. Toen ik klein was, was mijn vader altijd aan het werk. En mijn moeder is sowieso niet de stabielste, waardoor ik veel taken ging oppakken om haar te ontzien. Zij heeft me vanaf mijn tienerjaren als vriendin behandeld, waardoor ik nog harder ging rennen om haar gelukkig te maken.
Ik ben zelf vermijdend gehecht, omdat ik nooit heb meegekregen hoe het is om op iemand te kunnen leunen. Ik heb gelukkig wel altijd redelijk stabiele relaties gehad, want ik ben allergisch voor onnodig drama. Maar het maakt wel dat ik het leven soms erg eenzaam vind. Ik heb twee goede vriendinnen bij wie ik steun zoek in moeilijke tijden, maar zelfs dat vind ik lastig om te doen. Ik trek me liever gewoon terug en verschijn dan wel weer een keer als ik het allemaal zelf heb uitgevogeld.
Ik ben zelf vermijdend gehecht, omdat ik nooit heb meegekregen hoe het is om op iemand te kunnen leunen. Ik heb gelukkig wel altijd redelijk stabiele relaties gehad, want ik ben allergisch voor onnodig drama. Maar het maakt wel dat ik het leven soms erg eenzaam vind. Ik heb twee goede vriendinnen bij wie ik steun zoek in moeilijke tijden, maar zelfs dat vind ik lastig om te doen. Ik trek me liever gewoon terug en verschijn dan wel weer een keer als ik het allemaal zelf heb uitgevogeld.
zondag 16 april 2023 om 10:51
Dankje Laura.
Hier hetzelfde in vriendschappen. Ik zoek ook nooit steun bij vriendinnen. Ik zoek het zelf wel uit en verdwijn even van de radar en daarna meld ik me weer.
(En daarna ben ik boos omdat niemand ondertussen aan me heeft gevraagd hoe het met me gaat
)
Hier hetzelfde in vriendschappen. Ik zoek ook nooit steun bij vriendinnen. Ik zoek het zelf wel uit en verdwijn even van de radar en daarna meld ik me weer.
(En daarna ben ik boos omdat niemand ondertussen aan me heeft gevraagd hoe het met me gaat
)
She was brave and strong and broken, all at once.
donderdag 20 april 2023 om 17:10
Wat een herkenning nu ik dit allemaal gelezen heb
. Ik voelde me zo stom maar ik voel me beter te weten dat ik niet alleen ben.
Ik lees ook dingen van mensen die 'beter' zijn geworden. Dat geeft moed. Ikzelf ben bezig met 'elk gevoel mag er zijn'. Zo hoop ik wat rust in mezelf te vinden door van mezelf te gaan houden.
Ik had zelf dit topic geopend (misschien kan hier iemand nog tips geven over een baan):
In mijn burnout (herstellende) ben ik een boek aan het lezen over hechting.
Ik herken er helaas heel veel in.
Ik liep vroeger van vriendje naar vriendje. Van baan naar baan. Durfde nooit echt connectie te maken maar hunkerde er ook naar. Uiteindelijk getrouwd met een workaholic.
Na een relatie van 12 jaar is dat kapot gegaan. En in de 2 relaties erna alleen maar drama. De liefde was groot maar de angst dat de relatie klapte was nog veel groter. Ook deze mannen hebben een hechtingsprobleem. De eerste relatie na mijn huwelijk had een hechtingsstoornis denk ik. Ik wist nooit waar ik aan toe was. De ene dag alles mooi en de andere dag stond hij te schreeuwen tegen me. Heeft 2,5 jaar geduurd voordat ik hem eruit zette. Ik ben altijd de pleaser/ redder.
Mijn huidige relatie heeft ook veel drama gehad. Het is nu rustig na veel praten met elkaar. Maar of het blijvend is weet ik niet. Ik twijfel altijd. Ik leek op een gegeven moment verslaafd aan de drama. De hunkering naar de adrenaline.
Ik denk dat dat een grote bijdrage geleverd heeft in mijn burnout.
Heeft er iemand ervaring met slechte hechting? Is er iets mee gedaan?
Als ik het zo lees heb ik de mildste vorm (angstig gehecht, vroeger angstig vermijdend gehecht). Ik hoop nog dat het te behandelen is.
En hoe gaat dat met werk? Ik heb na veel wisselen een baan gevonden waar ik volledig mijn eigen gang kon gaan. Dat is 9 jaar goed gegaan. Sinds de baan gestopt is 2 jaar geleden voel ik me niet happy in mijn werk. Alles op me nemen, geen waardering voelen, nog meer pleasen en redden. Tot ik door draaide.
Ik zie het nu in. Maar mijn psycholoog zegt dat ik mijn please gedrag er nooit meer helemaal uit krijg.
Mijn werk zet me nu op een traject om ander werk voor me te vinden. Ik ben aan de ene kant blij en aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik eruit gewerkt wordt. En ik heb geen idee wat ik nu moet doen.
Weer een sociale baan? Of alleen maar thuiswerken? Ik heb de neiging me terug te trekken van de wereld. Ik voel me echt stom, zeker omdat het niet te genezen is. Iemand ervaring met wat voor werk handig voor me zou zijn?
. Ik voelde me zo stom maar ik voel me beter te weten dat ik niet alleen ben. Ik lees ook dingen van mensen die 'beter' zijn geworden. Dat geeft moed. Ikzelf ben bezig met 'elk gevoel mag er zijn'. Zo hoop ik wat rust in mezelf te vinden door van mezelf te gaan houden.
Ik had zelf dit topic geopend (misschien kan hier iemand nog tips geven over een baan):
In mijn burnout (herstellende) ben ik een boek aan het lezen over hechting.
Ik herken er helaas heel veel in.
Ik liep vroeger van vriendje naar vriendje. Van baan naar baan. Durfde nooit echt connectie te maken maar hunkerde er ook naar. Uiteindelijk getrouwd met een workaholic.
Na een relatie van 12 jaar is dat kapot gegaan. En in de 2 relaties erna alleen maar drama. De liefde was groot maar de angst dat de relatie klapte was nog veel groter. Ook deze mannen hebben een hechtingsprobleem. De eerste relatie na mijn huwelijk had een hechtingsstoornis denk ik. Ik wist nooit waar ik aan toe was. De ene dag alles mooi en de andere dag stond hij te schreeuwen tegen me. Heeft 2,5 jaar geduurd voordat ik hem eruit zette. Ik ben altijd de pleaser/ redder.
Mijn huidige relatie heeft ook veel drama gehad. Het is nu rustig na veel praten met elkaar. Maar of het blijvend is weet ik niet. Ik twijfel altijd. Ik leek op een gegeven moment verslaafd aan de drama. De hunkering naar de adrenaline.
Ik denk dat dat een grote bijdrage geleverd heeft in mijn burnout.
Heeft er iemand ervaring met slechte hechting? Is er iets mee gedaan?
Als ik het zo lees heb ik de mildste vorm (angstig gehecht, vroeger angstig vermijdend gehecht). Ik hoop nog dat het te behandelen is.
En hoe gaat dat met werk? Ik heb na veel wisselen een baan gevonden waar ik volledig mijn eigen gang kon gaan. Dat is 9 jaar goed gegaan. Sinds de baan gestopt is 2 jaar geleden voel ik me niet happy in mijn werk. Alles op me nemen, geen waardering voelen, nog meer pleasen en redden. Tot ik door draaide.
Ik zie het nu in. Maar mijn psycholoog zegt dat ik mijn please gedrag er nooit meer helemaal uit krijg.
Mijn werk zet me nu op een traject om ander werk voor me te vinden. Ik ben aan de ene kant blij en aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik eruit gewerkt wordt. En ik heb geen idee wat ik nu moet doen.
Weer een sociale baan? Of alleen maar thuiswerken? Ik heb de neiging me terug te trekken van de wereld. Ik voel me echt stom, zeker omdat het niet te genezen is. Iemand ervaring met wat voor werk handig voor me zou zijn?
vrijdag 21 april 2023 om 10:44
Zo herkenbaar, ook dat laatste
Terwijl ik uitstraal: vraag mij niet hoe het gaat! En dan balen dat mensen dat niet doen 
Welkom in dit topic Spiri.Spiri123 schreef: ↑20-04-2023 17:10
Ik zie het nu in. Maar mijn psycholoog zegt dat ik mijn please gedrag er nooit meer helemaal uit krijg.
Mijn werk zet me nu op een traject om ander werk voor me te vinden. Ik ben aan de ene kant blij en aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik eruit gewerkt wordt. En ik heb geen idee wat ik nu moet doen.
Weer een sociale baan? Of alleen maar thuiswerken? Ik heb de neiging me terug te trekken van de wereld. Ik voel me echt stom, zeker omdat het niet te genezen is. Iemand ervaring met wat voor werk handig voor me zou zijn?
Ik kan me voorstellen dat het je allemaal te snel gaat, dat er vanalles besloten wordt terwijl je daar nog niet bent, zelf. Misschien kun je kijken naar of het parallel kan, werken aan je ontwikkeling rondom hechting, en voor nu een baan waarin je kalmte ervaart? Dan kun je over een paar jaar altijd weer kijken naar wat je dan zou willen en kunnen qua werk, nadat je stapjes hebt gezet in je hechtingsproblematiek.
Wat voor therapie heb je nu? Want 'niet te genezen' lijkt het me zeker niet. Er zijn hier diverse mensen die baat hebben bij schematherapie, maar er zijn vast ook andere therapievormen die veel voor je kunnen doen. Dat het een valkuil blijft voor de rest van je leven geloof ik zeker, maar ook dat je echt wel stappen kan zetten om veel vaker op tijd te stoppen, voor je die kuil in flikkert.
vrijdag 21 april 2023 om 13:31
40% van de mensen is onveilig gehecht.
Een groot deel daarvan weet dit van zichzelf niet.
Jij weet het nu wel. En daarom kan je gaan leren om nog beter met jezelf en je schaduwkanten en valkuilen om te gaan.
Een klein deel van die 40% stapt vervolgens later in het leven over naar die grotere groep van 60%.
Het is allemaal best hard werken maar het hoeft niet een somber vooruitzicht te zijn. Het is ook een reis die heel verrijkend kan zijn.
Een groot deel daarvan weet dit van zichzelf niet.
Jij weet het nu wel. En daarom kan je gaan leren om nog beter met jezelf en je schaduwkanten en valkuilen om te gaan.
Een klein deel van die 40% stapt vervolgens later in het leven over naar die grotere groep van 60%.
Het is allemaal best hard werken maar het hoeft niet een somber vooruitzicht te zijn. Het is ook een reis die heel verrijkend kan zijn.
vrijdag 21 april 2023 om 14:48
Stokbroodje, bedankt voor je wijze woorden. Ik vind het een slim idee om eerst een baan te nemen die wat rustiger is en waarbij ik aan mezelf kan werken. Ik zit nu bij een psycholoog vanwege mijn burnout maar ik ga de hechting ook aankaarten. Ik ga me eens verdiepen in schematherapie.
Ik las in het boek '(h) echt niet' dat het niet te genezen is. Maar ik denk dat ze de gedesorganiseerde hechting bedoelen. Ik heb het boek nog niet uit.
Vage (had een naam geweest die ik bedacht zou kunnen hebben
), bedankt voor je inspirerende woorden. Ik ga ervoor!
Ik las in het boek '(h) echt niet' dat het niet te genezen is. Maar ik denk dat ze de gedesorganiseerde hechting bedoelen. Ik heb het boek nog niet uit.
Vage (had een naam geweest die ik bedacht zou kunnen hebben
), bedankt voor je inspirerende woorden. Ik ga ervoor!
vrijdag 21 april 2023 om 14:58
Hoe kom je aan die 40%? Het lijkt me nogal veel.Vage schreef: ↑21-04-2023 13:3140% van de mensen is onveilig gehecht.
Een groot deel daarvan weet dit van zichzelf niet.
Jij weet het nu wel. En daarom kan je gaan leren om nog beter met jezelf en je schaduwkanten en valkuilen om te gaan.
Een klein deel van die 40% stapt vervolgens later in het leven over naar die grotere groep van 60%.
Het is allemaal best hard werken maar het hoeft niet een somber vooruitzicht te zijn. Het is ook een reis die heel verrijkend kan zijn.
vrijdag 21 april 2023 om 15:12
Het leek mij ook erg veel, maar als ik erop googel kom ik 30/40% onveilig gehecht tegen. Maar niet iedereen die onveilig gehecht is, heeft er vervolgens ook echt last van.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
vrijdag 21 april 2023 om 15:14
Weet ik niet, maar dat wordt altijd in de literatuur genoemd. Hier is een linkje:
https://www.nji.nl/cijfers/hechting
Als ik zo eens om me heen kijk in het dagelijks leven vind ik het niet gek. Veel mensen zitten in slechte relaties, kunnen geen relatie vinden of behouden, of kampen met verslavingen of ander probleemgedrag. Veel wat terug te voeren is op onveilig gehecht zijn. Burnout trouwens ook. Geen veiligheid voelen in jezelf.
Maar veel mensen weten dit dus van zichzelf niet. De GGZ behandelt alleen stoornissen, dus hechtingsstijlen blijven daar vaak ook onbelicht, behalve in gespecialiseerde therapie zoals schematherapie of psychotherapie.
https://www.nji.nl/cijfers/hechting
Als ik zo eens om me heen kijk in het dagelijks leven vind ik het niet gek. Veel mensen zitten in slechte relaties, kunnen geen relatie vinden of behouden, of kampen met verslavingen of ander probleemgedrag. Veel wat terug te voeren is op onveilig gehecht zijn. Burnout trouwens ook. Geen veiligheid voelen in jezelf.
Maar veel mensen weten dit dus van zichzelf niet. De GGZ behandelt alleen stoornissen, dus hechtingsstijlen blijven daar vaak ook onbelicht, behalve in gespecialiseerde therapie zoals schematherapie of psychotherapie.
vrijdag 21 april 2023 om 17:33
Wow, ik ben lang niet in dit topic geweest zie ik nu. Ik ben door een hele heftige tijd gegaan. Eind februari besloot mijn nu ex-man de relatie te verbreken. Daar heb ik het behoorlijk moeilijk mee gehad. Toen kwam er ook nog corona overheen.stokbootje schreef: ↑05-04-2023 09:45Ik haal dit topic weer even omhoog. Hoe gaat het met jullie? En met jullie relaties?
Ik was aan het begin van dit jaar flink aan de slag met mijn verlatings/bindingsangst problematiek, en de onveilige hechting. Ik heb echt wel stappen gezet, maar was toch iets te optimistisch. Gisteren een lang gesprek gehad met de man met wie ik nu een tijdje date, en wel ingezien dat we allebei heel sterk in de verlatings/bindingsangst zitten, dat we ook elkaar daar in mee trekken en precies doen wat niet werkt voor elkaar.
Ik baal een beetje, dat ik dacht dat het een stapje beter ging maar eigenlijk het nog gewoon hetzelfde is. Ik weet wel dat het niet zo makkelijk te repareren is, maar toch had ik wel die hoop
Werken jullie vooral alleen aan het bestrijden van je eigen hechtingsangsten, of vooral samen met je partner?
Pas sinds een week ofzo voel ik dat ik over het ergste heen ben.
vrijdag 21 april 2023 om 17:42
Hmmm voor een deel herkenbaar, maar ik wil dit even checken bij jullie. Ik heb vrij snel mijn vriendenkring verteld van de breuk.
Er was een vrouw waarmee ik een beginnende vriendschap aan het opbouwen was. Maar in die heftige tijd van de scheiding heeft zij helemaal niks van zich laten horen. Ik heb nu dus het gevoel: laat maar. Ik vind het logisch dat ik in die tijd geen puf had om contact met haar op te nemen, maar dat zij andersom niet gevraagd heeft: hoe gaat het met je, wil je je verhaal kwijt? Dat voelt heel naar.
vrijdag 21 april 2023 om 17:45
Maar mijn psycholoog zegt dat ik mijn please gedrag er nooit meer helemaal uit krijg.[i/]
Ik ben het wel en niet eens met de psycholoog. Het zou goed kunnen dat please gedrag onderdeel is van je persoonlijkheid. Dat het nooit echt weg gaat. Maar ik denk wel dat je heel veel kunt oefenen om je bewust te zijn van dat gedrag. En dan heel bewust andere keuzes te maken.
Ik ben het wel en niet eens met de psycholoog. Het zou goed kunnen dat please gedrag onderdeel is van je persoonlijkheid. Dat het nooit echt weg gaat. Maar ik denk wel dat je heel veel kunt oefenen om je bewust te zijn van dat gedrag. En dan heel bewust andere keuzes te maken.
vrijdag 21 april 2023 om 18:25
Het is heel moeilijk om hier iets over te zeggen vind ik.martje55 schreef: ↑21-04-2023 17:42Hmmm voor een deel herkenbaar, maar ik wil dit even checken bij jullie. Ik heb vrij snel mijn vriendenkring verteld van de breuk.
Er was een vrouw waarmee ik een beginnende vriendschap aan het opbouwen was. Maar in die heftige tijd van de scheiding heeft zij helemaal niks van zich laten horen. Ik heb nu dus het gevoel: laat maar. Ik vind het logisch dat ik in die tijd geen puf had om contact met haar op te nemen, maar dat zij andersom niet gevraagd heeft: hoe gaat het met je, wil je je verhaal kwijt? Dat voelt heel naar.
Zelf probeer ik altijd om "leven en laten leven" toe te passen, ik weet dat de meeste vriendschappen weinig ruimte hebben voor levenscrises. Prille al helemaal niet. En dan ben ik ook nog iemand die vaak onbedoeld onkwetsbaar overkomt, waardoor mensen niet zien dat ik steun kan gebruiken. Story of my life en dat kan echt niet aan al die mensen liggen, want die waren echt wel lief, hoewel veel zelf ook worstelden.
Ik merk dat nu ik me meer kwetsbaar durf op te stellen dat echt iederéén er zowat voor me wil zijn, zelfs de kaasboer bij wijze van spreken.
Maar het is nooit erg om ergens van weg te lopen als het niet goed voelt. Er is dan sowieso niets meer te "halen" noch te brengen want dan zitten die gevoelens in de weg. Of je moet het eerst zelf verwerken en dan het contact weer oppakken.
vrijdag 21 april 2023 om 19:47
Ik probeer dat soort dingen rond vriendschappen ook niet te zwart-wit te zien. Want als ik denk 'laat maar, ze is er toch niet voor me', dan weet ik inmiddels dat dat eigenlijk het stemmetjes is die zegt: zie je wel, je bent onbelangrijk.
En ik weet heel zeker dat die vriend of vriendin van me dat dan niet bedoeld heeft. Dat er waarschijnlijk iets was waardoor hij of zij zelf even genoeg aan zijn hoofd had. Want als ze me onbelangrijk vonden, waren we geen vrienden geweest. En dan is het ook makkelijker om over die pijn heen te stappen, en zelf weer een bericht te sturen om de vriendschap aan te halen. En eigenlijk gaat dat dan altijd goed en heel fijn, en dan ben ik blij dat ik me open gesteld heb in plaats van gekwetst (of eigenlijk onzeker) mijn gelijk te halen.
En ik weet heel zeker dat die vriend of vriendin van me dat dan niet bedoeld heeft. Dat er waarschijnlijk iets was waardoor hij of zij zelf even genoeg aan zijn hoofd had. Want als ze me onbelangrijk vonden, waren we geen vrienden geweest. En dan is het ook makkelijker om over die pijn heen te stappen, en zelf weer een bericht te sturen om de vriendschap aan te halen. En eigenlijk gaat dat dan altijd goed en heel fijn, en dan ben ik blij dat ik me open gesteld heb in plaats van gekwetst (of eigenlijk onzeker) mijn gelijk te halen.
vrijdag 21 april 2023 om 19:49
zaterdag 22 april 2023 om 09:08
Fijn dat jullie met me mee willen denken.
Ik merk dat ik het op een aantal punten niet met jullie eens ben. En daar ook wel sterke gevoelens over heb, dus daar zit iets.
Bijvoorbeeld @Vage, ik heb geen vader, moeder, broer of zus meer in mijn leven. Dus in mijn vriendschappen moet er juist wel ruimte zijn voor levenscrises. Het zijn de enige mensen die ik heb om mij er door te slepen (naast hulpverleners).
En @Stokbootje, ik geloof dat mijn "laat maar" het tegenovergestelde is. Het is juist: ik ben meer waard dan dit. Ik verdien vrienden in mijn leven die er voor mij zijn op moeilijke momenten.
Er zit nog wel een grimmigheid achter: als je niet voldoet aan dat beeld, dan schuif ik je terzijde. Misschien kan ik daar nog milder in zijn.
Je schrijft over over de pijn heen stappen. En toch weer contact zoeken. Dat is denk ik nu ook het punt waar ik op sta. Maar mijn afweging is vooral: ga ik er energie in steken, ga ik me kwetsbaar opstellen? Om te kijken of we toch weer een vriendschap kunnen opbouwen? Of denk ik: ze heeft nu al laten zien dat ze me niet steunt in een heftige tijd, dus kan ik beter concluderen dat we niet bij elkaar passen.
Ik merk dat ik het op een aantal punten niet met jullie eens ben. En daar ook wel sterke gevoelens over heb, dus daar zit iets.
Bijvoorbeeld @Vage, ik heb geen vader, moeder, broer of zus meer in mijn leven. Dus in mijn vriendschappen moet er juist wel ruimte zijn voor levenscrises. Het zijn de enige mensen die ik heb om mij er door te slepen (naast hulpverleners).
En @Stokbootje, ik geloof dat mijn "laat maar" het tegenovergestelde is. Het is juist: ik ben meer waard dan dit. Ik verdien vrienden in mijn leven die er voor mij zijn op moeilijke momenten.
Er zit nog wel een grimmigheid achter: als je niet voldoet aan dat beeld, dan schuif ik je terzijde. Misschien kan ik daar nog milder in zijn.
Je schrijft over over de pijn heen stappen. En toch weer contact zoeken. Dat is denk ik nu ook het punt waar ik op sta. Maar mijn afweging is vooral: ga ik er energie in steken, ga ik me kwetsbaar opstellen? Om te kijken of we toch weer een vriendschap kunnen opbouwen? Of denk ik: ze heeft nu al laten zien dat ze me niet steunt in een heftige tijd, dus kan ik beter concluderen dat we niet bij elkaar passen.
zaterdag 22 april 2023 om 19:32
Ik snap je dilemma Martje.
Ik heb inmiddels mezelf aangeleerd om de steun te gaan halen. Zelfs zijn beste vriendinnen die ik al 30 jaar heb geven me niet vaak de steun die ik zou willen. Als ik steun wil ga ik het halen. Ook al zit er wel een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat de stom is en dat dat alleen kan als het gelijkwaardig is en dat ik de steun net zoveel terug moet geven (enz enz).
Is deze vriendin het waard om voor te gaan of niet? Dat is aan jou.
Ik heb inmiddels mezelf aangeleerd om de steun te gaan halen. Zelfs zijn beste vriendinnen die ik al 30 jaar heb geven me niet vaak de steun die ik zou willen. Als ik steun wil ga ik het halen. Ook al zit er wel een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat de stom is en dat dat alleen kan als het gelijkwaardig is en dat ik de steun net zoveel terug moet geven (enz enz
).Is deze vriendin het waard om voor te gaan of niet? Dat is aan jou.
zaterdag 22 april 2023 om 19:37
Ik las dat mensen met een angstige gehechtheid geen productieve werknemers zijn omdat ze te druk bezig zijn met aardig gevonden worden en daarmee te druk bezig zijn met zichzelf. En daarmee ook nog eens gevoelig zijn voor een burnout.
Wat vinden jullie daarvan?
Als ik dit zo lees zou ik mezelf niet aannemen. Maar mijn ervaring is dat ik altijd de redder ben en steeds alles op me neem om ervoor te zorgen dat mensen me aardig vinden of mijn manager me ziet staan. Op die manier werk ik mezelf wel over de kop, dat dan weer wel.
Wat vinden jullie daarvan?
Als ik dit zo lees zou ik mezelf niet aannemen
. Maar mijn ervaring is dat ik altijd de redder ben en steeds alles op me neem om ervoor te zorgen dat mensen me aardig vinden of mijn manager me ziet staan. Op die manier werk ik mezelf wel over de kop, dat dan weer wel.
zaterdag 22 april 2023 om 21:52
Vage, ik hoop dat je mijn antwoord niet persoonlijk op kunt vatten. Je vraag doet heel wat met me.
In mijn hoofd gaat de gedachtengang zo: nee, natuurlijk moet ze mij niet steunen. Maar ik had wel steun nodig.
Dat je met deze vraag impliceert dat niemand ooit verplicht is iemand te steunen. En dat triggert weer het aloude: jij bent het niet waard.
En dat is dus mijn dilemma. In hoeverre kan ik mijn grens zetten: dit is mijn behoefte en als zij daar niet aan kan voldoen, matchen wij niet als vrienden. En wanneer worden het onvervulde kinderlijke behoeftes die ik niet bij een ander neer moet leggen.
zaterdag 22 april 2023 om 21:57
Thanks Spiri, dit geeft mij ook weer een inzicht. Bij een bestaande, stevige vriendschap durf ik wel steun te gaan halen. Omdat ik weet dat we al veel over en weer geïnvesteerd hebben. Bij een beginnende vriendschap durf ik niet te bellen met de wetenschap dat ik alleen maar haar aandacht voor mijn problemen ga vragen. Had ik haar handreiking nodig, dat zij aan mij vroeg: hoe gaat het nu met je? We hebben sinds eind januari 4 berichten uitgewisseld.Spiri123 schreef: ↑22-04-2023 19:32Ik snap je dilemma Martje.
Ik heb inmiddels mezelf aangeleerd om de steun te gaan halen. Zelfs zijn beste vriendinnen die ik al 30 jaar heb geven me niet vaak de steun die ik zou willen. Als ik steun wil ga ik het halen. Ook al zit er wel een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat de stom is en dat dat alleen kan als het gelijkwaardig is en dat ik de steun net zoveel terug moet geven (enz enz
Is deze vriendin het waard om voor te gaan of niet? Dat is aan jou.
zondag 23 april 2023 om 07:58
Ik heb ook eens geprobeerd vrienden te worden met een aardige vrouw. Ze was manisch depressief. Ik merkte dat ik het uiteindelijk op gaf. Ik wilde haar graag accepteren zoals ze was en dat betekende dat op dagen dat het niet goed ging dat ze afspraken af zei. Dat vond ik een tijdje prima maar ik merkte ook dat na een jaar proberen het trekken aan een dood paard was. Ik vind het vervelend voor haar. Ik denk dat ze gedesorganiseerd gehecht is. Ze wil graag vriendinnen maar stoot ze steeds af. Ik ben best wel veel mensen tegen gekomen in mijn leven met een gedesorganiseerde hechting. Ik heb het allemaal opgegeven (ook eentje na 2,5 jaar relatie). Het is gewoon niet goed voor me te blijven willen redden en er niets voor terug te krijgen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: "als het niet stroomt is het niet meant to be". En ik snap inmiddels ook dat als een relatie in de kinderschoenen staat tijdens een moeilijke periode voor iemand dat de relatie niet stand houdt.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: "als het niet stroomt is het niet meant to be". En ik snap inmiddels ook dat als een relatie in de kinderschoenen staat tijdens een moeilijke periode voor iemand dat de relatie niet stand houdt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
