Onveilig gehecht topic

Ja, fijn Spiri, daar kan ik wat mee. Onze beginnende vriendschap heeft mijn heftige relatiebreuk niet overleefd. Omdat het inderdaad niet stroomt.

In dezelfde tijd ging het met een andere vriendin juist wel stromen. Ik sprak haar eerst voornamelijk in een groep op Slack. Maar toen ze daar hoorde dat het moeilijk tussen ons ging (nog een paar weken voor de daadwerkelijke breuk) vroeg ze of we ook één op één konden appen. En sinds die tijd berichten we elkaar bijna dagelijks.

martje55 schreef: ↑

23-04-2023 08:44

Ja, fijn Spiri, daar kan ik wat mee. Onze beginnende vriendschap heeft mijn heftige relatiebreuk niet overleefd. Omdat het inderdaad niet stroomt.

In dezelfde tijd ging het met een andere vriendin juist wel stromen. Ik sprak haar eerst voornamelijk in een groep op Slack. Maar toen ze daar hoorde dat het moeilijk tussen ons ging (nog een paar weken voor de daadwerkelijke breuk) vroeg ze of we ook één op één konden appen. En sinds die tijd berichten we elkaar bijna dagelijks.

Oh heerlijk, zo een klik. Van genieten. Hopelijk lang genieten en zo niet is dat ook ergens goed voor.

Spiri123 schreef: ↑

23-04-2023 07:58

Ik heb ook eens geprobeerd vrienden te worden met een aardige vrouw. Ze was manisch depressief. Ik merkte dat ik het uiteindelijk op gaf. Ik wilde haar graag accepteren zoals ze was en dat betekende dat op dagen dat het niet goed ging dat ze afspraken af zei. Dat vond ik een tijdje prima maar ik merkte ook dat na een jaar proberen het trekken aan een dood paard was. Ik vind het vervelend voor haar. Ik denk dat ze gedesorganiseerd gehecht is. Ze wil graag vriendinnen maar stoot ze steeds af. Ik ben best wel veel mensen tegen gekomen in mijn leven met een gedesorganiseerde hechting. Ik heb het allemaal opgegeven (ook eentje na 2,5 jaar relatie). Het is gewoon niet goed voor me te blijven willen redden en er niets voor terug te krijgen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: "als het niet stroomt is het niet meant to be". En ik snap inmiddels ook dat als een relatie in de kinderschoenen staat tijdens een moeilijke periode voor iemand dat de relatie niet stand houdt.

Ook wel meegemaakt. Sommige mensen raken helaas in een destructieve chaos zodra ze zich gezien en gewaardeerd voelen.

Zelf heb ik dit ook wel enigszins, echte intimiteit en kwetsbaarheid roept angst op. En dan komt er compensatiegedrag, zodat ik die angst niet voel.

Dan is het makkelijker om een ander te gaan "redden" dan hoef ik zelf niets met mijn angst. Maar duurzame vriendschappen zijn het dan niet.

Als ik eenzaam was ben ik vaak zo'n soort contact aangegaan. Het lijkt heel wat, maar echt geven en nemen is er dan niet bij.

Ik houd voor mezelf nu maar als regel aan dat ik zoveel blinde vlekken heb, dat zodra ik naar een ander wijs, ik eerst de tijd moet nemen om in mezelf te kijken. En dan zie ik dat een ander eigenlijk helemaal nooit iets te verwijten valt. Maar echt nooit. Bijna alles is altijd een gevolg mijn eigen onbewuste patronen, of het nu gaat om iets zoeken bij mensen die het niet kunnen geven, of dat ik zelf onduidelijk ben over wat ik nodig heb, of dat ik geen grenzen heb aangegeven, of dat ik bleef trekken aan een dood paard en signalen negeerde die er weldegelijk waren.

Soms duurde dat zelfonderzoek wel een halfjaar of langer, omdat ik zo gekwetst en leeg was. Tegenwoordig ken ik mijn sneaky patronen iets beter en zie ik sneller wat ik zelf (niet) deed.

TLDR; je eigen patronen en blinde vlekken zijn de oorzaak van pijn in sociale contacten.

Vage schreef: ↑

23-04-2023 10:07

Ook wel meegemaakt. Sommige mensen raken helaas in een destructieve chaos zodra ze zich gezien en gewaardeerd voelen.

Zelf heb ik dit ook wel enigszins, echte intimiteit en kwetsbaarheid roept angst op. En dan komt er compensatiegedrag, zodat ik die angst niet voel.

Dan is het makkelijker om een ander te gaan "redden" dan hoef ik zelf niets met mijn angst. Maar duurzame vriendschappen zijn het dan niet.

Als ik eenzaam was ben ik vaak zo'n soort contact aangegaan. Het lijkt heel wat, maar echt geven en nemen is er dan niet bij.

Ik houd voor mezelf nu maar als regel aan dat ik zoveel blinde vlekken heb, dat zodra ik naar een ander wijs, ik eerst de tijd moet nemen om in mezelf te kijken. En dan zie ik dat een ander eigenlijk helemaal nooit iets te verwijten valt. Maar echt nooit. Bijna alles is altijd een gevolg mijn eigen onbewuste patronen, of het nu gaat om iets zoeken bij mensen die het niet kunnen geven, of dat ik zelf onduidelijk ben over wat ik nodig heb, of dat ik geen grenzen heb aangegeven, of dat ik bleef trekken aan een dood paard en signalen negeerde die er weldegelijk waren.

Soms duurde dat zelfonderzoek wel een halfjaar of langer, omdat ik zo gekwetst en leeg was. Tegenwoordig ken ik mijn sneaky patronen iets beter en zie ik sneller wat ik zelf (niet) deed.

TLDR; je eigen patronen en blinde vlekken zijn de oorzaak van pijn in sociale contacten.

Knufff!
Wat ik me dan afvraag hoe je het met werken doet. Ik herken het om te zelf reflecteren en leeg te geraken. Maar heb je dan een baan die dat toelaat om op te laden?

Spiri123 schreef: ↑

24-04-2023 10:33

Knufff!
Wat ik me dan afvraag hoe je het met werken doet. Ik herken het om te zelf reflecteren en leeg te geraken. Maar heb je dan een baan die dat toelaat om op te laden?

Ik heb net als jij moeten stoppen met het werk dat ik deed omdat ik soort van instortte.

En ik weet niet hoe anderen dit doen, maar ik probeerde werk altijd wel op een laag pitje te zetten zodat het me niet te veel opslokt. Persoonlijk herstel na een burnout/crisis is best wel intensief vind ik.

Ik heb ook wat eenvoudigere bijbanen gehad om meer die ruimte te hebben. Of periodes veel gewerkt (als zzp'er) en daarna wat tijd vrijaf. Dus dan heb je best wel tijd voor al die soulsearching inderdaad. Maar ik vind het geen overbodige luxe, het brengt me heel veel.

Ik ben angstig vermijdend gehecht. Toch kan ik liefhebben en een relatie opbouwen en onderhouden.
Vertrouwen en mezelf kunnen en durven zijn zijn wel een ding. Dat vergt veel geduld van de tegenpartij.

Daarnaast ben ik enorm gehecht aan vrijheid, onafhankelijkheid en autonomie.

Een relatie hebben met mij is niet gemakkelijk, gaat niet zonder slag of stoot en vergt inzet. Van beide kanten.

Vage, het klinkt alsof je toch wel jezelf accepteert zoals je bent. Dat bewonder ik. Ik heb toch wat goedkeuring nodig. ik zou zo graag een eigen bedrijf willen maar ik kan niet zoveel goed.

BlaBla, heb je een partner met een veilige hechting?

Spiri123 schreef: ↑

22-04-2023 19:37

Ik las dat mensen met een angstige gehechtheid geen productieve werknemers zijn omdat ze te druk bezig zijn met aardig gevonden worden en daarmee te druk bezig zijn met zichzelf. En daarmee ook nog eens gevoelig zijn voor een burnout.
Wat vinden jullie daarvan?
Als ik dit zo lees zou ik mezelf niet aannemen. Maar mijn ervaring is dat ik altijd de redder ben en steeds alles op me neem om ervoor te zorgen dat mensen me aardig vinden of mijn manager me ziet staan. Op die manier werk ik mezelf wel over de kop, dat dan weer wel.

Hoi Spiri, ik las dat je je wilde verdiepen in schematherapie etc en vervolgens bovenstaande, en zou je het al eerder getipte boek 'Patronen doorbreken' willen aanraden. Dat gaat op een heldere en praktische manier in op het conceot schematherapie. Ik weet niet wat de bron is van wat je hierboven noemt, maar erg objectief komt het niet op me over met formuleringen als 'te druk bezig om / met...'. Ook als er al een kern van waarheid in zou zitten, lijkt me niet dat je daar als je zo in elkaar steekt mee geholpen bent, dat zo te lezen. Ik zou dus wat objectievere informatie zoeken.

Spiri123 schreef: ↑

24-04-2023 13:53

Vage, het klinkt alsof je toch wel jezelf accepteert zoals je bent. Dat bewonder ik. Ik heb toch wat goedkeuring nodig. ik zou zo graag een eigen bedrijf willen maar ik kan niet zoveel goed.

BlaBla, heb je een partner met een veilige hechting?

Nou, die goedkeuring en bevestiging heb ik helaas ook nog altijd nodig. Ik weet niet of dat ooit weggaat.

Iets als een eigen bedrijf starten of uitbouwen is ook iets wat moed vergt. Je gaat iets doen wat nog nooit gedaan is, niet op die manier in ieder geval, want jouw persoonlijkheid kleurt het bedrijf en wie je bent is uniek. Dat realiseer ik me nooit, omdat ik blijkbaar vind dat ik een blik met kwaliteiten ben dat je alleen maar hoeft open te trekken. En maar zoeken naar de blikopener... Maar zo werkt een mens niet, denk ik. Hoe een bedrijf werkt heb ik nooit geleerd op school, ik heb er geen verstand van en geen ervaring mee, dus hoezo dacht ik dat wel even te doen? Maar al doende leert men. En ik kan nog steeds niet veel goed.

Mindset is alles, dingen anders benaderen, minder zwart-wit denken, dat soort dingen helpen wel eens. Maar ook daar heb ik anderen bij nodig, om me daarbij te helpen. Je kan het gewoon allemaal niet alleen.

Hoe concreet zijn je plannen om voor jezelf te beginnen? Kan je via dat werk-naar-werktraject misschien gaan starten?

martje55 schreef: ↑

22-04-2023 21:52

Vage, ik hoop dat je mijn antwoord niet persoonlijk op kunt vatten. Je vraag doet heel wat met me.

In mijn hoofd gaat de gedachtengang zo: nee, natuurlijk moet ze mij niet steunen. Maar ik had wel steun nodig.
Dat je met deze vraag impliceert dat niemand ooit verplicht is iemand te steunen. En dat triggert weer het aloude: jij bent het niet waard.

En dat is dus mijn dilemma. In hoeverre kan ik mijn grens zetten: dit is mijn behoefte en als zij daar niet aan kan voldoen, matchen wij niet als vrienden. En wanneer worden het onvervulde kinderlijke behoeftes die ik niet bij een ander neer moet leggen.

Dat lijkt mij terecht en heeft niks te maken met of de ander het al dan niet waard is, maar met de eigen grenzen. Juist vanuit mijn eigen hechtingsproblematiek zou ik een (prille) vriendschap waarin zoiets simpelweg van mij verwacht wordt heel ingewikkeld vinden. Dat iemand voor mij zou willen bepalen - en dat is dan dus weer een trigger bij mij - dat ik hem/haar op een bepaalde manier moet steunen zonder dat er enig bewustzijn lijkt te zijn van míjn situatie ervaar ik vanuit mijn hechtingsproblematiek als grensoverschrijding. Ik probeer er op mijn manier voor iemand te zijn, maar vaak is dat eerder een appje of een kleinigheidje per post dan avondenlang bellen of zo. Als dat niet voldoet, is het inderdaad geen match. Ik veroordeel mezelf er vaak zat op, ook als ik bijdragen zoals die van jou lees, maar mijn grenzen - die, zeker in zwaardere periodes, in een aantal opzichten misschien 'hoger' zijn dan van een ander - moet ik doen om zelf te kunnen overleven. Punt. Anderzijds sta ik op mijn manier vaak zat klaar en zal ik in nood ook in actie komen.

Canis, ben jij vermijdend gehecht?

In je vetgedrukte zin gaat het voor mij niet eens om vriendschappen, maar heel basaal om het gevoel dat ik veel te weinig steun heb gekregen van mijn ouders.
En die steun en liefde heb ik jarenlang vanuit een angstige hechting te veel bij anderen willen halen. Pas in de laatste twee jaren leer ik om mezelf te troosten en steunen.
Maar ik vind het soms dus nog lastig waar de grens ligt tussen gezond mijn behoefte aan te geven en te behoeftig zijn.
En soms ben je inderdaad gewoon geen match.

Het is ook een hele zoektocht. Kan je je behoeftes wel letterlijk uitspreken, en je kwetsbaar opstellen? Hoe gaat het met incasseren, kijken en luisteren, als iemand bijvoorbeeld signalen geeft dat hij/zij het niet kan geven?

Deze vragen komen voort uit mijn eigen zoektocht en 'blindheid', ik heb vaak gevraagd van mensen die het niet kunnen geven. En dat weten mensen vaak van zichzelf niet, maar je kan het zelf wel in elkaar puzzelen. Ik hoop niet dat je voelt dat ik je onderschat hiermee martje, ik zoek een beetje een ingang. Omdat het zonde zou zijn, als je onverhoopt toch wegens eigen blinde vlekken een potentiële waardevolle vriendschap om zeep zou helpen zeg maar. Blinde vlekken zijn erg lastig vind ik.

Ik ben zelf angstig-vermijdend gehecht, over lastig gesproken... En heb inmiddels een redelijke reis afgelegd op dat gebied, ik kom de laatste jaren meer in aanraking met veilig gehechte mensen. Alleen spelen in mezelf mijn onzekerheid, emoties en patronen nog altijd net zo hevig op door die contacten, door het kwetsbaar moeten zijn. En dat is dan extra lastig weer, want wat mag je van anderen verwachten en wat moet ik zelf managen?

Mijn ervaring is: ik kan wel delen wie ik ben en wat er soms met me gebeurt, maar ik moet in eerste instantie alles daarvan zelf managen, incasseren en verdragen. En dat is meer en moeilijker dan ik ooit had gedacht. Ik ben echt een grote kleuter op emotioneel gebied. Het enige wat ik erg goed kon was gevoelens onderdrukken. En dat moet juist niet meer. Ik heb er nog vaak een dagtaak aan om mijn gevoelens bewust te verdragen en te verwerken, als er dingen in mijn leven aan de hand zijn zoals een conflict. En dat stuk moet echt volledig bij mij liggen, niemand kan me daarbij helpen. Want dan pleur ik het gewoon maar allemaal over de schutting en daarmee trek je anderen leeg. Ik weet dat sommige mensen dit wel bij elkaar doen, dat dumpen, maar dat zijn altijd neerwaartse spiralen en dat wil ik niet, ik vind dat de basis van vriendschap iets positiefs moet zijn, een echte connectie en echt respect, niet dat je elkaars emotionele afvoerput bent.

Dus ook al ben ik enerzijds een volwassen, intelligent en liefdevol persoon, zodra mijn patroon getriggerd raakt moet ik alle zeilen bijzetten, niets onderdrukken, in mijn eentje die gevoelens verwerken en kan en mag ik even helemaal niets verlangen van een ander. Omdat ik dan ook echt niet kan bedenken wat redelijk zou zijn en wat niet, omdat ik in mijn emoties de ander niet goed kan waarnemen, en dan snel in een aanklacht of verwijt terecht zou kunnen komen. En prille vriendschappen kunnen dat één, misschien twee keer hebben, maar eigenlijk is één onredelijke verwachting natuurlijk al te veel.

Hoe ik het nu doe is letterlijk iemand vragen of ik iets mag delen waar ik emotioneel over ben, of waar ik mee zit. En goddank, er is tot op heden niemand die zegt: nou nee liever niet Vage. Integendeel, mensen staan echt te springen om me te helpen en te steunen. Als angstig-vermijdend ook weer lastig, omdat ik dan wantrouwend kan worden. Maar dat stuk lijkt wel al erg verbeterd, ik ben nu vaak meer angstig dan vermijdend.

Heel verhaal, maar misschien heb je er wat aan.

martje55 schreef: ↑

28-04-2023 13:31

Canis, ben jij vermijdend gehecht?

In je vetgedrukte zin gaat het voor mij niet eens om vriendschappen, maar heel basaal om het gevoel dat ik veel te weinig steun heb gekregen van mijn ouders.
En die steun en liefde heb ik jarenlang vanuit een angstige hechting te veel bij anderen willen halen. Pas in de laatste twee jaren leer ik om mezelf te troosten en steunen.
Maar ik vind het soms dus nog lastig waar de grens ligt tussen gezond mijn behoefte aan te geven en te behoeftig zijn.
En soms ben je inderdaad gewoon geen match.

Onder meer vermijdend, niet enkel dat. Het hangt ook echt van een contact af wat er getriggerd wordt, maar een rode draad is het risico van mezelf verwijderd te raken omdat ik emoties als een spons opneem en me mede verantwoordelijk voel (wat natuurlijk iets uit mijn eigen problematiek is) of omdat ik juist getriggerd wordt in mijn verlatingsangst. Ik heb als kind en puber zeker geprobeerd te halen wat ik thuis miste maar dat lukte (natuurlijk?) niet. Tegelijkertijd ben ik te vroeg in een volwassen rol beland in de gezinsdynamiek waar ik lange tijd in gevangen zat.

Ah, die vetgedrukte zin las ik in de context van vriendschappen. Familie is anders maar des te complexer en ik heb ook jaren gedaan wat jij deed. Ik denk dat met het ouder worden ik én wat meer grond onder de voeten voelde met vertrouwen dat ik het wel zou overleven (los van de vraag of het leven leuk was/is, maar dat is weer een ander verhaal), én meer gebruik kon gaan maken van mijn ratio. Dat laatste is tegelijkertijd ook weer een valkuil, haha.

Canis-Felis, ik ga het boek bestellen. Lijkt me heel zinvol. Ik heb "(h) echt niet" gelezen en ik ga "wat ik eerder had willen weten over angst, zelfliefde en acceptatie" lezen. Dit boek komt erbij. Dank je.

Vage, blij te lezen dat ik niet de enige ben die zwart- wit denkt. Ik wil nu nog niet een eigen praktijk beginnen maar over een jaar hopelijk wel. Ik moet nog een vaardigheid bemachtigen eerst.

Martje55, ik heb vandaag ook gevraagd aan de jobcoach om objectieve feedback. Ik heb gevraagd of ze me eerlijk wil vertellen als ze mijn behoefte aan bevestiging ongezond vind. Ik herken dus je niet weten. Toch denk ik dat het belangrijkste is om onszelf geheel te accepteren in alles dat we zijn.

Canis-felis, ik herken in je verhaal het verantwoordelijk voelen voor andermans emoties en verlatingsangst. Maar dat is toch meer de angstige hechting. Waar blijkt dan de vermijdende hechting uit?

Spiri123 schreef: ↑

28-04-2023 22:42

Martje55, ik heb vandaag ook gevraagd aan de jobcoach om objectieve feedback. Ik heb gevraagd of ze me eerlijk wil vertellen als ze mijn behoefte aan bevestiging ongezond vind. Ik herken dus je niet weten. Toch denk ik dat het belangrijkste is om onszelf geheel te accepteren in alles dat we zijn.

Canis-felis, ik herken in je verhaal het verantwoordelijk voelen voor andermans emoties en verlatingsangst. Maar dat is toch meer de angstige hechting. Waar blijkt dan de vermijdende hechting uit?

Ik zei ook: niet enkel vermijdend gehecht. Vermijdend gehecht volgens mij in het mezelf afzonderen / niet meer vertrouwen op steun, emotioneel onafhankelijk en ook weinig aan me te zien in dat opzicht. Voor de buitenwereld lkan ik erg rationeel lijken. Et cetera.

Vage schreef: ↑

28-04-2023 14:12

Het is ook een hele zoektocht. Kan je je behoeftes wel letterlijk uitspreken, en je kwetsbaar opstellen? Hoe gaat het met incasseren, kijken en luisteren, als iemand bijvoorbeeld signalen geeft dat hij/zij het niet kan geven?

Deze vragen komen voort uit mijn eigen zoektocht en 'blindheid', ik heb vaak gevraagd van mensen die het niet kunnen geven. En dat weten mensen vaak van zichzelf niet, maar je kan het zelf wel in elkaar puzzelen. Ik hoop niet dat je voelt dat ik je onderschat hiermee martje, ik zoek een beetje een ingang. Omdat het zonde zou zijn, als je onverhoopt toch wegens eigen blinde vlekken een potentiële waardevolle vriendschap om zeep zou helpen zeg maar. Blinde vlekken zijn erg lastig vind ik.

Ik ben zelf angstig-vermijdend gehecht, over lastig gesproken... En heb inmiddels een redelijke reis afgelegd op dat gebied, ik kom de laatste jaren meer in aanraking met veilig gehechte mensen. Alleen spelen in mezelf mijn onzekerheid, emoties en patronen nog altijd net zo hevig op door die contacten, door het kwetsbaar moeten zijn. En dat is dan extra lastig weer, want wat mag je van anderen verwachten en wat moet ik zelf managen?

Mijn ervaring is: ik kan wel delen wie ik ben en wat er soms met me gebeurt, maar ik moet in eerste instantie alles daarvan zelf managen, incasseren en verdragen. En dat is meer en moeilijker dan ik ooit had gedacht. Ik ben echt een grote kleuter op emotioneel gebied. Het enige wat ik erg goed kon was gevoelens onderdrukken. En dat moet juist niet meer. Ik heb er nog vaak een dagtaak aan om mijn gevoelens bewust te verdragen en te verwerken, als er dingen in mijn leven aan de hand zijn zoals een conflict. En dat stuk moet echt volledig bij mij liggen, niemand kan me daarbij helpen. Want dan pleur ik het gewoon maar allemaal over de schutting en daarmee trek je anderen leeg. Ik weet dat sommige mensen dit wel bij elkaar doen, dat dumpen, maar dat zijn altijd neerwaartse spiralen en dat wil ik niet, ik vind dat de basis van vriendschap iets positiefs moet zijn, een echte connectie en echt respect, niet dat je elkaars emotionele afvoerput bent.

Dus ook al ben ik enerzijds een volwassen, intelligent en liefdevol persoon, zodra mijn patroon getriggerd raakt moet ik alle zeilen bijzetten, niets onderdrukken, in mijn eentje die gevoelens verwerken en kan en mag ik even helemaal niets verlangen van een ander. Omdat ik dan ook echt niet kan bedenken wat redelijk zou zijn en wat niet, omdat ik in mijn emoties de ander niet goed kan waarnemen, en dan snel in een aanklacht of verwijt terecht zou kunnen komen. En prille vriendschappen kunnen dat één, misschien twee keer hebben, maar eigenlijk is één onredelijke verwachting natuurlijk al te veel.

Hoe ik het nu doe is letterlijk iemand vragen of ik iets mag delen waar ik emotioneel over ben, of waar ik mee zit. En goddank, er is tot op heden niemand die zegt: nou nee liever niet Vage. Integendeel, mensen staan echt te springen om me te helpen en te steunen. Als angstig-vermijdend ook weer lastig, omdat ik dan wantrouwend kan worden. Maar dat stuk lijkt wel al erg verbeterd, ik ben nu vaak meer angstig dan vermijdend.

Heel verhaal, maar misschien heb je er wat aan.

Vage, wat een mooie post. Ik herken echt ontzettend veel in wat je schrijft. Ik heb er sommige dagen ook een dagtaak aan om mijn emoties te reguleren. Vooral in contact met anderen en je hebt het dan niet altijd voor het zeggen waardoor/wanneer je getriggerd raakt.

Ik heb de laatste jaren ook geleerd om mijn emoties zelf te verdragen en zelf op te lossen. Wel merk ik dat ik een grote behoefte heb aan iemand die naast me staat. Of nog liever, me vastpakt en zegt dat het wel goed komt. Zonder dat daarmee de verantwoordelijkheid bij de ander komt te liggen.

Ik weet niet waarvoor je een ingang zoekt. Wel denk ik dat ik op één punt een andere mening heb. Namelijk dat het niet lukken van een vriendschap altijd ligt aan je eigen blinde vlek. Sommige mensen vind ik namelijk ook 'gewoon' niet zo aardig. Of zijn voor mij duidelijk emotioneel onvolwassen. (Klein voorbeeld: ik geef bij persoon x aan dat haar mail mij gekwetst heeft om reden y. Er komt alleen een reply terug van haar partner met hoofdletters. De pogingen die ik daarna doe om contact met haar te zoeken, worden genegeerd).

Ik vind het hier schrijven en ervaringen uitwisselen heel waardevol.

Spiri123 schreef: ↑

28-04-2023 22:42

Martje55, ik heb vandaag ook gevraagd aan de jobcoach om objectieve feedback. Ik heb gevraagd of ze me eerlijk wil vertellen als ze mijn behoefte aan bevestiging ongezond vind. Ik herken dus je niet weten. Toch denk ik dat het belangrijkste is om onszelf geheel te accepteren in alles dat we zijn.

Canis-felis, ik herken in je verhaal het verantwoordelijk voelen voor andermans emoties en verlatingsangst. Maar dat is toch meer de angstige hechting. Waar blijkt dan de vermijdende hechting uit?

Wat goed dat je het zo aangeeft Spiri. Juist zo iemand is denk ik een veilig persoon om het bij te oefenen.

Ja, en dat is nog een hele opgave, om jezelf te accepteren met alles wat je bent. Ik vind het doen van zelfcompassie oefeningen daar heel helpend bij.

martje55 schreef: ↑

01-05-2023 12:50

Vage, wat een mooie post. Ik herken echt ontzettend veel in wat je schrijft. Ik heb er sommige dagen ook een dagtaak aan om mijn emoties te reguleren. Vooral in contact met anderen en je hebt het dan niet altijd voor het zeggen waardoor/wanneer je getriggerd raakt.

Ik heb de laatste jaren ook geleerd om mijn emoties zelf te verdragen en zelf op te lossen. Wel merk ik dat ik een grote behoefte heb aan iemand die naast me staat. Of nog liever, me vastpakt en zegt dat het wel goed komt. Zonder dat daarmee de verantwoordelijkheid bij de ander komt te liggen.

Ik weet niet waarvoor je een ingang zoekt. Wel denk ik dat ik op één punt een andere mening heb. Namelijk dat het niet lukken van een vriendschap altijd ligt aan je eigen blinde vlek. Sommige mensen vind ik namelijk ook 'gewoon' niet zo aardig. Of zijn voor mij duidelijk emotioneel onvolwassen. (Klein voorbeeld: ik geef bij persoon x aan dat haar mail mij gekwetst heeft om reden y. Er komt alleen een reply terug van haar partner met hoofdletters. De pogingen die ik daarna doe om contact met haar te zoeken, worden genegeerd).

Ik vind het hier schrijven en ervaringen uitwisselen heel waardevol.

Een ingang die zou leiden naar het ultieme inzicht voor jou denk ik

Want dat gun ik je, omdat ik de worsteling zo goed ken.

Voor wat het waard is: het komt ook goed! Het is al goed zelfs.

Maar iemand in je leven die die woorden tegen je zegt, liefst bij herhaling, is ontzettend waardevol, misschien wel onmisbaar inderdaad.

Bedoel je daarmee eigenlijk te zeggen dat je eenzaam bent? Of is je hechtingssysteem geactiveerd, zoals ze dat zo mooi noemen?

Ik merkte vaak dat ik of heel zen was, nergens last van had, maar wel feitelijk heel alleen en op mezelf aangewezen was. Met alleen wat aanspraak van kennissen.

Of ik had contacten met mensen waarin ik me kwetsbaar en klein voelde, die altijd een neerwaartse spiraal waren.

Heel frustrerend, want als ik "zen" ben heb ik geen enkele prikkel om iets te veranderen aan mijn leven. En als ik getriggerd ben heb ik wel die prikkel, maar ook te veel angst en stress om normaal te functioneren. Dat vind ik eigenlijk het moeilijkst aan onveilig gehecht zijn. Dat als je rustig op je lauweren rust en je stress systeem is gedeactiveerd, je dromen niet zullen uitkomen simpelweg omdat je nog niet geleerd hebt om gezonde relaties te hebben.

En het is toch wel een droom van me om, als ik oud mag worden, dat samen met een metgezel te doen. Of in ieder geval met verbinding en emotionele intimiteit in mijn leven.

Een paar jaar terug heb ik me voorgenomen om me niet meer te focussen op liefdesrelaties, maar om eerst het level "vriendschap" te proberen te bereiken. Dat heeft wel wat ingangen gegeven, en waardevolle lessen (en nieuwe vriendschappen) en de nodige gemaakte fouten, die ook lessen zijn natuurlijk. Hoe loopt dat nu bij jou over het algemeen, heb je er stappen in kunnen zetten?

En heb je ook hulp van (een) professional(s) daarbij?

Iemand een idee hoe ik er vanaf kom dat ik me zo aantrek wat een ander van me vindt?
Mijn buurvrouw aan de ene kant moet niets van me hebben maar moet van niemand wat hebben. Dus dat kan ik wel handelen.
Maar mijn andere buurvrouw was een beetje een kluizenaar. Niets mis mee. Nu heeft ze een hond aangeschaft. Ik denk voor de sociale contacten. Ze kent namelijk niemand in het dorp. En sindsdien zie ik haar regelmatig met mensen kletsen of ze gedag zeggen. En bij mij/ ons loopt ze met een boog een andere kant op. Mijn vriend vindt ze helemaal niets. Gisteren was hij zijn auto aan het wassen maar er kwam wat schuim op haar auto. Ze kwam meteen aan de deur.
Ik denk dat hij zijn motor start om half 7 in de ochtend kan ze ook niet waarderen (snap ik, maar hij is niet als ik dat hij de straat uit gaat en dan pas start om niemand tot last te zijn).
Ik heb uit mijn angst wel eens gevraagd of ze boos op me is. Ze zegt van niet, ze is gewoon moe. Maar ze blijft met een boog om ons heen gaan.
Ik kan er gewoon niet tegen. Ik ben de liefheid zelve. Maar goed, ik moet hier aan werken voor mezelf. Anderen pleasen heeft nu oa overspannen gemaakt.
Iemand dat ooit opgelost gekregen?

Dan zou ik eens beginnen met met je vriend bespreken dat hij niet om half 7 's ochtends zijn motor start in de straat. Nogal asociaal. Da maar even niet lief.

Ik heb het hem zojuist gevraagd en hij gaat hem voorstaan starten als hij de tuin uit is en meteen weg rijdt. Hij kan geregeld de motor starten en dan nog van alles gaan doen voordat hij weg rijdt. Hij krijgt de motor helaas niet omhoog geduwd de straat uit. Onze straat loopt schuin.
Ik weet niet of het aan zijn adhd ligt maar hij bedenkt dat soort dingen gewoon niet zelf.

Maar nu zit ik nog steeds met een buurvrouw die me/ ons niet moet. Iemand tips hoe ermee om te gaan?

Jezelf afvragen waarom je er niet tegen kan. Waarom is het zo belangrijk dat zij aardig tegen je doet? Je kan toch niet iedereen te vriend houden. Ik zou zeggen, laat het los, maar ja, dat is natuurlijk precies het probleem. Ik herken het totaal niet. Er zijn zeker mensen die mij niet zo leuk of aardig vinden en ik weet ook wel wie. Het interesseert me niet zo. Want ik weet gewoon dat niet iedereen je aardig kan vinden. Ik vind de meeste mensen zelf ook niet zo leuk. Geeft niks, ze zijn er gewoon en ik ook, we hoeven verder niks met elkaar behalve elkaar respecteren. Maar dat kan ook als je iemand niet zo leuk vindt.

Ik vind een hoop mensen ook niet zo leuk. Dus waarom zou iedereen mij wel leuk moeten vinden. Zit wat in.

Ja hier ook.

Vorig jaar voor iets anders de molen in gegaan en dit kwam er uit. Ze wilden therapie starten maar in mijn hoofd kon het niet enkel aan mijn opvoeding liggen en iedere week therapie vond ik te heftig. Had er ook totaal geen energie voor.

Nu zijn we een jaar verder en heb ik inmiddels geen contact meer met mijn moeder. Ik wist altijd al wel dat het niet allemaal koosjer was gegaan en dat het een uitwerking heeft gehad op mijn leven, maar het moest nog even bezinken hoe veel invloed alles heeft gehad.

Overigens niet enkel mijn moeder maar ook bepaalde figuren door de jaren heen, maar het is wel met de opvoeding begonnen. Met de koude hand noemde de therapeut het.

In mijn privéleven qua vriendschappen en kennissen heb ik tien jaar geleden al wijzigingen gemaakt en dat gaat nu veelal prima. Merk echter wel dat ik er in mijn werk enorm veel last van heb en het me belemmert. En dit heeft weer een uitwerking op mijn privéleven en gezondheid.

Een relatie heb ik nooit gehad en ben nog nooit verliefd geweest. En dat vind ik ook eigenlijk wel prima. Alleen het werkgedeelte is echt dood en doodvermoeiend.