Onveilig gehecht topic

Goedemorgen broodtrommel,
Ik ben benieuwd wat voor uitwerking het op je werk heeft.
Ik ben nu uitgevallen en twijfel of ik gewoon een andere werkplek ga vinden om bepaalde mensen te ontwijken of dat ik intensief in therapie ga (al zegt mijn psycholoog dat het er nooit meer helemaal uit gaat).
Ik ben benieuwd naar jou ervaringen.

Vage schreef: ↑

01-05-2023 13:18

Een ingang die zou leiden naar het ultieme inzicht voor jou denk ik

Want dat gun ik je, omdat ik de worsteling zo goed ken.

Voor wat het waard is: het komt ook goed! Het is al goed zelfs.

Maar iemand in je leven die die woorden tegen je zegt, liefst bij herhaling, is ontzettend waardevol, misschien wel onmisbaar inderdaad.

Bedoel je daarmee eigenlijk te zeggen dat je eenzaam bent? Of is je hechtingssysteem geactiveerd, zoals ze dat zo mooi noemen?

Ik merkte vaak dat ik of heel zen was, nergens last van had, maar wel feitelijk heel alleen en op mezelf aangewezen was. Met alleen wat aanspraak van kennissen.

Of ik had contacten met mensen waarin ik me kwetsbaar en klein voelde, die altijd een neerwaartse spiraal waren.

Heel frustrerend, want als ik "zen" ben heb ik geen enkele prikkel om iets te veranderen aan mijn leven. En als ik getriggerd ben heb ik wel die prikkel, maar ook te veel angst en stress om normaal te functioneren. Dat vind ik eigenlijk het moeilijkst aan onveilig gehecht zijn. Dat als je rustig op je lauweren rust en je stress systeem is gedeactiveerd, je dromen niet zullen uitkomen simpelweg omdat je nog niet geleerd hebt om gezonde relaties te hebben.

En het is toch wel een droom van me om, als ik oud mag worden, dat samen met een metgezel te doen. Of in ieder geval met verbinding en emotionele intimiteit in mijn leven.

Een paar jaar terug heb ik me voorgenomen om me niet meer te focussen op liefdesrelaties, maar om eerst het level "vriendschap" te proberen te bereiken. Dat heeft wel wat ingangen gegeven, en waardevolle lessen (en nieuwe vriendschappen) en de nodige gemaakte fouten, die ook lessen zijn natuurlijk. Hoe loopt dat nu bij jou over het algemeen, heb je er stappen in kunnen zetten?

En heb je ook hulp van (een) professional(s) daarbij?

Ik vind het lief dat je mij een ultiem inzicht gunt, maar met kleine stapjes kom ik er denk ik ook. Hier schrijven met gelijkgestemden is er één en de systeemtherapie is er nog één en dan nog het werk wat ik zelf doe, met meditatie en zelfcompassie.

Ja, dat ben ik helemaal met je eens, iemand in je leven die tegen je zegt dat je goed bent zoals je bent en dat de dingen wel goed komen is zo ontzettend waardevol!

Hmmm, ik weet niet goed welke van de twee het is. Ik ben niet echt eenzaam. Wel sinds ongeveer drie maanden gescheiden en ik merk dat ik op het moment intimiteit heel erg mis. En dat zit hem meer in knuffels en huidhonger dan seks.

Dat lijkt me idd behoorlijk frustrerend. Als je zen bent, kun je dan jezelf ook activeren om toch de deur uit te gaan, mensen te ontmoeten? Een vriendin van mij vindt dat ook heel lastig, dan bespreekt ze dat met mij en dan ben ik haar 'stok achter de deur' en gaat ze wel dingen doen.

Die zin raakt me heel erg: Of in ieder geval met verbinding en emotionele intimiteit in mijn leven.
Dat is absoluut wat ik ook wil in mijn leven. Ik dacht dat ik het gevonden had met mijn ex. Nu ik erop terug kijk, zie ik hoe ik me wel open en kwetsbaar heb opgesteld, maar hij niet.

Ik heb me de afgelopen maanden ook gefocust op nieuwe mensen leren kennen, ben daarbij behoorlijk uit mijn comfortzone gegaan. (En daar echt trots op). Ik vind dat ik er nog lang niet aan toe ben om weer een relatie aan te gaan, maar ik ben wel aan het overwegen om op zoek te gaan naar een friend with benefits.
Heb jij voor jezelf helder wanneer je "next level" wilt gaan, wel voor een relatie wilt gaan?

Spiri123 schreef: ↑

04-05-2023 07:57

Iemand een idee hoe ik er vanaf kom dat ik me zo aantrek wat een ander van me vindt?
Mijn buurvrouw aan de ene kant moet niets van me hebben maar moet van niemand wat hebben. Dus dat kan ik wel handelen.
Maar mijn andere buurvrouw was een beetje een kluizenaar. Niets mis mee. Nu heeft ze een hond aangeschaft. Ik denk voor de sociale contacten. Ze kent namelijk niemand in het dorp. En sindsdien zie ik haar regelmatig met mensen kletsen of ze gedag zeggen. En bij mij/ ons loopt ze met een boog een andere kant op. Mijn vriend vindt ze helemaal niets. Gisteren was hij zijn auto aan het wassen maar er kwam wat schuim op haar auto. Ze kwam meteen aan de deur.
Ik denk dat hij zijn motor start om half 7 in de ochtend kan ze ook niet waarderen (snap ik, maar hij is niet als ik dat hij de straat uit gaat en dan pas start om niemand tot last te zijn).
Ik heb uit mijn angst wel eens gevraagd of ze boos op me is. Ze zegt van niet, ze is gewoon moe. Maar ze blijft met een boog om ons heen gaan.
Ik kan er gewoon niet tegen. Ik ben de liefheid zelve. Maar goed, ik moet hier aan werken voor mezelf. Anderen pleasen heeft nu oa overspannen gemaakt.
Iemand dat ooit opgelost gekregen?

Spiri, ik weet niet of dit jouw probleem oplost. Wat ik denk te lezen is dat er een onzeker kind in jou leeft. Je zou er rustig voor kunnen gaan zitten om contact te maken met dat kleine kindje, om die gerust te stellen, te troosten en te vertellen dat je van jezelf een mooi mens bent.

Als je Engels kunt luisteren, zijn de geleide meditaties van Kirstin Neff heel erg fijn hiervoor.

martje55 schreef: ↑

06-05-2023 18:26

Spiri, ik weet niet of dit jouw probleem oplost. Wat ik denk te lezen is dat er een onzeker kind in jou leeft. Je zou er rustig voor kunnen gaan zitten om contact te maken met dat kleine kindje, om die gerust te stellen, te troosten en te vertellen dat je van jezelf een mooi mens bent.

Als je Engels kunt luisteren, zijn de geleide meditaties van Kirstin Neff heel erg fijn hiervoor.

Bedankt! Mijn innerlijk kind lijkt nog rustig. Maar ik ken het principe. Inderdaad mooi om daar naar te kijken.
Ik ga die meditaties eens beluisteren.

martje55 schreef: ↑

06-05-2023 18:23

Ik vind het lief dat je mij een ultiem inzicht gunt, maar met kleine stapjes kom ik er denk ik ook. Hier schrijven met gelijkgestemden is er één en de systeemtherapie is er nog één en dan nog het werk wat ik zelf doe, met meditatie en zelfcompassie.

Ja, dat ben ik helemaal met je eens, iemand in je leven die tegen je zegt dat je goed bent zoals je bent en dat de dingen wel goed komen is zo ontzettend waardevol!

Hmmm, ik weet niet goed welke van de twee het is. Ik ben niet echt eenzaam. Wel sinds ongeveer drie maanden gescheiden en ik merk dat ik op het moment intimiteit heel erg mis. En dat zit hem meer in knuffels en huidhonger dan seks.

Dat lijkt me idd behoorlijk frustrerend. Als je zen bent, kun je dan jezelf ook activeren om toch de deur uit te gaan, mensen te ontmoeten? Een vriendin van mij vindt dat ook heel lastig, dan bespreekt ze dat met mij en dan ben ik haar 'stok achter de deur' en gaat ze wel dingen doen.

Die zin raakt me heel erg: Of in ieder geval met verbinding en emotionele intimiteit in mijn leven.
Dat is absoluut wat ik ook wil in mijn leven. Ik dacht dat ik het gevonden had met mijn ex. Nu ik erop terug kijk, zie ik hoe ik me wel open en kwetsbaar heb opgesteld, maar hij niet.

Ik heb me de afgelopen maanden ook gefocust op nieuwe mensen leren kennen, ben daarbij behoorlijk uit mijn comfortzone gegaan. (En daar echt trots op). Ik vind dat ik er nog lang niet aan toe ben om weer een relatie aan te gaan, maar ik ben wel aan het overwegen om op zoek te gaan naar een friend with benefits.
Heb jij voor jezelf helder wanneer je "next level" wilt gaan, wel voor een relatie wilt gaan?

Systeemtherapie lijkt me heel waardevol om naar je eigen patronen te kijken, klopt dat?

Het lastige bij mij met vriendschappen vind ik, is dat het probleem niet ligt in het ontmoeten en leren kennen van mensen.

Het gaat ergens mis in de selectie, in het verdiepen van contacten. Omdat ik blind kies voor mensen die me weinig te geven hebben. Dat voelt het meest vertrouwd en comfortabel en gaat als vanzelf. Mijn ouders zagen mij ook niet, ik ben gewend dat ik ervoor moet werken en dat voelt voor mij prettig en bevredigend, het zet mij 'aan' als het ware en dan blijf ik investeren.

Pas later, soms veel later, merk ik dat het niet goed zit, en nooit goed gezeten heeft.

Om het goed te doen moet ik juist doen wat onveilig voelt, mezelf laten zien aan mensen die mij echt zien en mij willen kennen, mij interessant vinden. Maar dat roept zo veel angst op, dan sla ik dicht en ik vertrouw deze mensen vaak ook niet, ik denk dat ze iets van me willen wat ik niet kan geven.

Dus ik voel me veilig bij onveilige mensen, en onveilig bij veilige mensen, dat is het eigenlijk.

Het is hard werken om dat steeds weer aan te gaan, en dan telkens niet goed te weten of iets nu wel of niet normaal, gezond of veilig is. Zelfsabotage speelt daar ook een rol in, soms vertel ik mezelf dat ik iets wel kan (zoals een fwb, of vrienden met persoonlijkheidsproblematiek, verslaving, etc.), terwijl het feit is dat ik het absoluut niet kan. Maar dat 'vergeet' ik dan want het voelt zo goed. En zo loop ik weer nieuwe kwetsuren op.

Dus wat die relatie betreft, dat wordt hem niet. Ik zou het met iemand willen die veilig gehecht is, die voor mij een veilige haven kan zijn zodat ik ook verder kan groeien. Maar die weet ik er vooralsnog niet uit te pikken, het lijkt in mijn wereld alsof zulke mensen niet eens bestaan, al weet ik dat dat onzin is.

Vage schreef: ↑

09-05-2023 20:53

Systeemtherapie lijkt me heel waardevol om naar je eigen patronen te kijken, klopt dat?

Het lastige bij mij met vriendschappen vind ik, is dat het probleem niet ligt in het ontmoeten en leren kennen van mensen.

Het gaat ergens mis in de selectie, in het verdiepen van contacten. Omdat ik blind kies voor mensen die me weinig te geven hebben. Dat voelt het meest vertrouwd en comfortabel en gaat als vanzelf. Mijn ouders zagen mij ook niet, ik ben gewend dat ik ervoor moet werken en dat voelt voor mij prettig en bevredigend, het zet mij 'aan' als het ware en dan blijf ik investeren.

Pas later, soms veel later, merk ik dat het niet goed zit, en nooit goed gezeten heeft.

Om het goed te doen moet ik juist doen wat onveilig voelt, mezelf laten zien aan mensen die mij echt zien en mij willen kennen, mij interessant vinden. Maar dat roept zo veel angst op, dan sla ik dicht en ik vertrouw deze mensen vaak ook niet, ik denk dat ze iets van me willen wat ik niet kan geven.

Dus ik voel me veilig bij onveilige mensen, en onveilig bij veilige mensen, dat is het eigenlijk.

Het is hard werken om dat steeds weer aan te gaan, en dan telkens niet goed te weten of iets nu wel of niet normaal, gezond of veilig is. Zelfsabotage speelt daar ook een rol in, soms vertel ik mezelf dat ik iets wel kan (zoals een fwb, of vrienden met persoonlijkheidsproblematiek, verslaving, etc.), terwijl het feit is dat ik het absoluut niet kan. Maar dat 'vergeet' ik dan want het voelt zo goed. En zo loop ik weer nieuwe kwetsuren op.

Dus wat die relatie betreft, dat wordt hem niet. Ik zou het met iemand willen die veilig gehecht is, die voor mij een veilige haven kan zijn zodat ik ook verder kan groeien. Maar die weet ik er vooralsnog niet uit te pikken, het lijkt in mijn wereld alsof zulke mensen niet eens bestaan, al weet ik dat dat onzin is.

Dit is voor mij extreem herkenbaar, alsof ik mezelf lees. Maar ik had het me nooit zo gerealiseerd.

Merk jij ook dat je (misschien door je eigen patroon) juist ook mensen aantrekt die je weinig te geven hebben? Ik lijk echt een soort magneet te zijn voor die mensen. Bij mij helpt het ook niet echt mee dat ik ernstig ben gepest in mijn jeugd, waardoor ik een soort idee heb ontwikkeld dat als je meer accepteert van en geeft aan de ander, ze je misschien vanzelf aardig en goed genoeg gaan vinden. Waardoor ik regelmatig over mijn eigen grenzen ga en veel te veel toelaat, waar dan later weer frustraties uit voortkomen.

Ik ben vorige week met schematherapie begonnen en in die ene sessie (de intake had ik al achter de rug) is me al zoveel duidelijk geworden over mijn eigen patronen en het ontstaan daarvan. Echt ongelofelijk, ik wou dat ik het eerder had gedaan.

Qua vriendschappen heb ik de bezem er al tien jaar geleden doorheen gehaald. Toen kwam ik tot de conclusie dat sommige vriendschappen echt niet goed voor me waren.

Ik had altijd eenzelfde type vriend/ vriendin in mijn kring zitten. Dat patroon bleef zich ook maar herhalen.

De types die je weinig te geven hebben zoals jullie ze noemen, kiezen je er op uit volgens mij. Ze voelen een soort van wanhoop/ pleasend gedrag. Ik weet het niet anders te omschrijven.

Daarmee bedoel ik dat je een deurmat bent waarbij ze overal mee weg komen. Van die eenzijdige vriendschappen omdat ze weten dat je er altijd voor ze bent, ze van alles geeft (tijd, energie, hulp etc) maar ze hoeven daar zelf het minimale voor te doen. En als het even niet uit komt of er is iets interessanters schuiven ze je meteen als eerste aan de kant totdat ze je weer nodig hebben. Jij bent dan vooral degene die er aan trekt en contact zoekt. Tenzij ze iets van je moeten.

Maar oh wee als je ooit zelf een keertje nee zegt.

Dat soort types?

Spiri123 schreef: ↑

05-05-2023 07:11

Goedemorgen broodtrommel,
Ik ben benieuwd wat voor uitwerking het op je werk heeft.
Ik ben nu uitgevallen en twijfel of ik gewoon een andere werkplek ga vinden om bepaalde mensen te ontwijken of dat ik intensief in therapie ga (al zegt mijn psycholoog dat het er nooit meer helemaal uit gaat).
Ik ben benieuwd naar jou ervaringen.

Ik moet er even over nadenken hoe ik het neer moet zetten. Een aantal zaken zijn me zelf pas net duidelijk geworden.

Ik kom er op terug.

Spiri123 schreef: ↑

05-05-2023 07:11

Goedemorgen broodtrommel,
Ik ben benieuwd wat voor uitwerking het op je werk heeft.
Ik ben nu uitgevallen en twijfel of ik gewoon een andere werkplek ga vinden om bepaalde mensen te ontwijken of dat ik intensief in therapie ga (al zegt mijn psycholoog dat het er nooit meer helemaal uit gaat).
Ik ben benieuwd naar jou ervaringen.

Ik lees af en toe mee op dit topic en wil graag wat met je delen, als je dat goed vindt. Want ik ben er altijd stellig van overtuigd dat je jezelf meeneemt naar je werk. Ik zie vaak dat mensen die onveilig gehecht zijn, op den duur uitvallen op hun werk. Het zijn vaak mensen die erg bezig zijn met het goed doen, gezien worden. Dat zijn niet ineens dingen die je loslaat zodra je over de drempel van je kantoor stapt. Het zijn ook vaak mensen die hun eigen grenzen niet goed kennen of aanvoelen en vooral bezig zijn met de ander, omdat dat is hoe ze het al van jongsaf aan hebben geleerd. Ook mensen die al te jong veel verantwoordelijkheid hadden, niet om hulp hebben leren vragen en het veelal zelf moesten uitzoeken. Dat zijn dus allemaal rode vlaggen om op den duur flink overwerkt te raken. Want je gaat hard werken om een goede werknemer te zijn, om aardig gevonden te worden, een complimentje te krijgen, je neemt nog wat extra's op je want dat lukt je allemaal heus wel etc. En je hebt ondertussen helemaal niet door dat het teveel is en dat je eigenlijk doet wat je je hele leven al doet, maar dan nu op je werk: hunkeren naar erkenning, jezelf ondergeschikt maken aan het andere belang enzvoorts enzovoorts. Dus wat ik vaak zie is dat een verandering van baan (of tijdelijk minder werken) niet helpt, omdat het het onderliggende probleem niet wegneemt, wat dan na een tijdje gewoon weer de kop kan opsteken als je daar niet aan gaat werken. Veel mensen hebben dan de focus op de baan of collega's, terwijl vragen als: hoe komt het dat ik mijn grenzen niet aanvoel, wat heb ik daarin ooit geleerd, hoe komt dat, hoe verwerk ik dat, op termijn veel effectiever zijn.

vaniteifear schreef: ↑

10-05-2023 05:59

Dit is voor mij extreem herkenbaar, alsof ik mezelf lees. Maar ik had het me nooit zo gerealiseerd.

Merk jij ook dat je (misschien door je eigen patroon) juist ook mensen aantrekt die je weinig te geven hebben? Ik lijk echt een soort magneet te zijn voor die mensen. Bij mij helpt het ook niet echt mee dat ik ernstig ben gepest in mijn jeugd, waardoor ik een soort idee heb ontwikkeld dat als je meer accepteert van en geeft aan de ander, ze je misschien vanzelf aardig en goed genoeg gaan vinden. Waardoor ik regelmatig over mijn eigen grenzen ga en veel te veel toelaat, waar dan later weer frustraties uit voortkomen.

Ik ben vorige week met schematherapie begonnen en in die ene sessie (de intake had ik al achter de rug) is me al zoveel duidelijk geworden over mijn eigen patronen en het ontstaan daarvan. Echt ongelofelijk, ik wou dat ik het eerder had gedaan.

Wat fijn dat je met schematherapie bent begonnen. Ben benieuwd hoe het voor je gaat zijn.

Ja ik ben ook een magneet, dat woord gebruik ik er ook wel voor.

Ik besef dat ik zelf dus ook zo iemand ben die veilig voelt voor bepaalde mensen. Ik ben angstig-vermijdend gehecht en mensen met deze hechtingsstijl trek ik ook aan. Het zijn bij uitstek moeilijke/beschadigde en vaak zoekende, eenzame mensen, dat ben ik zelf ook. Ik heb een ontvankelijke uitstraling, wil graag aardig gevonden worden, ben positief, kalm en kom stabiel en stevig over, maar ben wel gereserveerd en op enig moment stuit je op een muur. Bij mij moet je ook 'ervoor werken'. Ik loop nooit zelf achter mensen aan, ben moeilijk met contacten onderhouden en meestal erg op mezelf. Als mensen echt heel veilig en warm zijn vind ik het overweldigend en durf ik het soms niet aan om ze weer op te zoeken, dan stel ik het eeuwig uit. Een veilig gehecht iemand haakt dan al heel snel af merk ik, wat logisch is.

Maar voor een bepaald type mensen maakt dat mij heel veilig en aantrekkelijk, alsof je me voor je moet winnen. Want eenmaal in een vriendschap of relatie ben ik loyaal en ga ik veel geven en tolereren, want dan heb ik me gehecht en slaat de verlatingsangst toe. Ik vind andersom deze mensen dan dus ook fijn en veilig voelen, en voorspelbaar, omdat er altijd een mate van afstand vs. nabijheid is die ik prettig vind, en ik voel dat er bij hen ook die angst onder zit - dus we begrijpen elkaar volledig. Het voelt voor mij echt als thuiskomen.

Het zijn/lijken daardoor ook hele waardevolle en diepe vriendschappen. Maar ze zijn altijd een kaartenhuis gebleken. De fundering mist, omdat je elkaar hebt aangetrokken op basis van het aantrekken-afstotenpatroon, maar de basis van veiligheid in jezelf ontbreekt bij jezelf en bij de ander. Als er dan ook maar iets van een misverstand ontstaat triggert het de onderliggende patronen bij één, die triggert met zijn/haar reactie de onveiligheid van de ander en daardoor ontstaat een patroon van elkaar heel hard wegduwen, met vaak angst, boosheid, bij mij ook wantrouwen, verlatingsangst, ellende.

Het duurde lang voordat ik dit ben gaan inzien. En nu zie ik het in, maar nog steeds ben ik die magneet. Overal waar ik kom voel ik alleen maar een klik met onveilig gehechte mensen. Voor mijn gevoel moet ik dus iedereen die ik aardig vind en die ik in mijn leven wil, van me af duwen en afhouden. En het contact opzoeken met mensen die mij eigenlijk afstoten, door hun oivermatige belangstelling voor mijn persoon. Het roept vaak angst en verwarring op om zulke contacten te hebben, ik vertrouw mensen niet die echt iets te geven hebben en die mij waarderen om wie ik ben, dat ik mag zijn zoals ik ben zonder dat ik daarvoor iets hoef te doen. Ik zoek het wel meer op, en het voelt ontzettend warm aan de ene kant, maar vaak 's avonds in bed voel ik schaamte, schuld en wil ik me het liefst voor ze verstoppen zodat ik die schuld niet hoef te voelen. Ik vind dat echt lastig om mee om te gaan vooralsnog.

Volgens mij had dit ook in minder woorden gekund, maarja. Ben benieuwd of jij dit ook herkent.

Vage schreef: ↑

10-05-2023 09:33

Wat fijn dat je met schematherapie bent begonnen. Ben benieuwd hoe het voor je gaat zijn.

Ja ik ben ook een magneet, dat woord gebruik ik er ook wel voor.

Ik besef dat ik zelf dus ook zo iemand ben die veilig voelt voor bepaalde mensen. Ik ben angstig-vermijdend gehecht en mensen met deze hechtingsstijl trek ik ook aan. Het zijn bij uitstek moeilijke/beschadigde en vaak zoekende, eenzame mensen, dat ben ik zelf ook. Ik heb een ontvankelijke uitstraling, wil graag aardig gevonden worden, ben positief, kalm en kom stabiel en stevig over, maar ben wel gereserveerd en op enig moment stuit je op een muur. Bij mij moet je ook 'ervoor werken'. Ik loop nooit zelf achter mensen aan, ben moeilijk met contacten onderhouden en meestal erg op mezelf. Als mensen echt heel veilig en warm zijn vind ik het overweldigend en durf ik het soms niet aan om ze weer op te zoeken, dan stel ik het eeuwig uit. Een veilig gehecht iemand haakt dan al heel snel af merk ik, wat logisch is.

Maar voor een bepaald type mensen maakt dat mij heel veilig en aantrekkelijk, alsof je me voor je moet winnen. Want eenmaal in een vriendschap of relatie ben ik loyaal en ga ik veel geven en tolereren, want dan heb ik me gehecht en slaat de verlatingsangst toe. Ik vind andersom deze mensen dan dus ook fijn en veilig voelen, en voorspelbaar, omdat er altijd een mate van afstand vs. nabijheid is die ik prettig vind, en ik voel dat er bij hen ook die angst onder zit - dus we begrijpen elkaar volledig. Het voelt voor mij echt als thuiskomen.

Het zijn/lijken daardoor ook hele waardevolle en diepe vriendschappen. Maar ze zijn altijd een kaartenhuis gebleken. De fundering mist, omdat je elkaar hebt aangetrokken op basis van het aantrekken-afstotenpatroon, maar de basis van veiligheid in jezelf ontbreekt bij jezelf en bij de ander. Als er dan ook maar iets van een misverstand ontstaat triggert het de onderliggende patronen bij één, die triggert met zijn/haar reactie de onveiligheid van de ander en daardoor ontstaat een patroon van elkaar heel hard wegduwen, met vaak angst, boosheid, bij mij ook wantrouwen, verlatingsangst, ellende.

Het duurde lang voordat ik dit ben gaan inzien. En nu zie ik het in, maar nog steeds ben ik die magneet. Overal waar ik kom voel ik alleen maar een klik met onveilig gehechte mensen. Voor mijn gevoel moet ik dus iedereen die ik aardig vind en die ik in mijn leven wil, van me af duwen en afhouden. En het contact opzoeken met mensen die mij eigenlijk afstoten, door hun oivermatige belangstelling voor mijn persoon. Het roept vaak angst en verwarring op om zulke contacten te hebben, ik vertrouw mensen niet die echt iets te geven hebben en die mij waarderen om wie ik ben, dat ik mag zijn zoals ik ben zonder dat ik daarvoor iets hoef te doen. Ik zoek het wel meer op, en het voelt ontzettend warm aan de ene kant, maar vaak 's avonds in bed voel ik schaamte, schuld en wil ik me het liefst voor ze verstoppen zodat ik die schuld niet hoef te voelen. Ik vind dat echt lastig om mee om te gaan vooralsnog.

Volgens mij had dit ook in minder woorden gekund, maarja. Ben benieuwd of jij dit ook herkent.

Ja, ik ben mogelijk ook angstig-vermijdend gehecht. De therapeute heeft veel verteld over de verschillende hechtingsstijlen en kon het heel begrijpelijk uitleggen aan de hand van voorbeelden. In deze hechtingsstijl herkende ik mezelf het meest.

Ik herken mezelf zeker in wat je schrijft. Echt bizar, ik dacht altijd dat ik gek was en de enige die dit had, maar nu lees ik zoveel herkenning. Heel stom, maar het stelt me ook enigszins gerust. Nu is het wel zo dat ik zelf geen klik voel met de mensen die ik aantrek. Het zijn vaak types die of iets van me willen, of gewoon totaal niet passen bij me. En dan voel ik me alsnog een soort verplicht om met ze om te gaan. Of ik denk dat de klik vanzelf komt, dat het gewoon moet groeien. Dat ik nu eenmaal geen kijk heb op menselijke, sociale interacties (wat enigszins klopt).

vaniteifear schreef: ↑

10-05-2023 09:58

Ja, ik ben mogelijk ook angstig-vermijdend gehecht. De therapeute heeft veel verteld over de verschillende hechtingsstijlen en kon het heel begrijpelijk uitleggen aan de hand van voorbeelden. In deze hechtingsstijl herkende ik mezelf het meest.

Ik herken mezelf zeker in wat je schrijft. Echt bizar, ik dacht altijd dat ik gek was en de enige die dit had, maar nu lees ik zoveel herkenning. Heel stom, maar het stelt me ook enigszins gerust. Nu is het wel zo dat ik zelf geen klik voel met de mensen die ik aantrek. Het zijn vaak types die of iets van me willen, of gewoon totaal niet passen bij me. En dan voel ik me alsnog een soort verplicht om met ze om te gaan. Of ik denk dat de klik vanzelf komt, dat het gewoon moet groeien. Dat ik nu eenmaal geen kijk heb op menselijke, sociale interacties (wat enigszins klopt).

Dat heb ik ook vaak gehad. Ben dan ook halve relaties met ze aangegaan omdat ik precies hetzelfde dacht als jij, dat ik nu eenmaal geen verstand heb van liefde. En omdat ik ervan dacht te leren. Wat ook wel zo was. Terwijl er vaak ver over mijn grenzen is gegaan. Ik heb lang gedacht dat ik die schade en pijn nodig had om beter te worden. En misschien is dat uiteindelijk ook wel zo, de pijn hielp me wel om mijn kernwond te gaan voelen en van daaruit te helen.

Tegenwoordig zijn het meer ontwikkelde angstig-vermijdend gehechte mensen die ik ontmoet, waarschijnlijk omdat ik mezelf ook meer ontwikkeld heb. En die zijn vaak erg aantrekkelijk voor mij en vice versa. Een volwassen persoon met toch iets speciaals wat ik ervaar als diepgang. Hebben het op het oog goed voor elkaar in het leven, zijn bezig met zelfontwikkeling, de wereld aan het ontdekken, beleven de dingen intens, precies de dingen die ik ook belangrijk vind en zoals ik ook ben. Maar toch werkt deze combinatie slecht, vanwege het aantrekken-afstoten wat je beiden automatisch doet, het vervagen van grenzen. Ik val dan makkelijk terug in oude patronen en die ander ook.

Blijft lastig en frustrerend, omdat ik dus denk te groeien en het anders denk te doen. Is het toch gewoon weer hetzelfde in een ander jasje.

Maar hechtingsproblematiek is sterker dan je bewustzijn, het zijn onbewuste patronen die je aansturen en het zit verweven in al je gedrag, je gedachten, je gevoel, je uitstraling. Dus het kost gewoon veel tijd en inspanning om te veranderen.

meisje85 schreef: ↑

10-05-2023 08:34

Ik lees af en toe mee op dit topic en wil graag wat met je delen, als je dat goed vindt. Want ik ben er altijd stellig van overtuigd dat je jezelf meeneemt naar je werk. Ik zie vaak dat mensen die onveilig gehecht zijn, op den duur uitvallen op hun werk. Het zijn vaak mensen die erg bezig zijn met het goed doen, gezien worden. Dat zijn niet ineens dingen die je loslaat zodra je over de drempel van je kantoor stapt. Het zijn ook vaak mensen die hun eigen grenzen niet goed kennen of aanvoelen en vooral bezig zijn met de ander, omdat dat is hoe ze het al van jongsaf aan hebben geleerd. Ook mensen die al te jong veel verantwoordelijkheid hadden, niet om hulp hebben leren vragen en het veelal zelf moesten uitzoeken. Dat zijn dus allemaal rode vlaggen om op den duur flink overwerkt te raken. Want je gaat hard werken om een goede werknemer te zijn, om aardig gevonden te worden, een complimentje te krijgen, je neemt nog wat extra's op je want dat lukt je allemaal heus wel etc. En je hebt ondertussen helemaal niet door dat het teveel is en dat je eigenlijk doet wat je je hele leven al doet, maar dan nu op je werk: hunkeren naar erkenning, jezelf ondergeschikt maken aan het andere belang enzvoorts enzovoorts. Dus wat ik vaak zie is dat een verandering van baan (of tijdelijk minder werken) niet helpt, omdat het het onderliggende probleem niet wegneemt, wat dan na een tijdje gewoon weer de kop kan opsteken als je daar niet aan gaat werken. Veel mensen hebben dan de focus op de baan of collega's, terwijl vragen als: hoe komt het dat ik mijn grenzen niet aanvoel, wat heb ik daarin ooit geleerd, hoe komt dat, hoe verwerk ik dat, op termijn veel effectiever zijn.

Grappig. Ik ken mijn eigen grenzen namelijk wel, die geef ik ook aan en toch walsen mensen er over heen. Het probleem is dat ik daardoor weer over die grenzen heen ga.

Want ze weten dat ik onzeker ben, niet van conflicten houd etc.. En na wat gemopper, Broodtrommel het toch wel weer doet. Ik kan me fysiek ook echt slecht voelen als ik iemand teleurstel of denk dat degene boos op me is.

Als ik een euro had gekregen voor de opmerking, Oh Broodtrommel doet het wel of als Broodtrommel het doet dan komt het tenminste goed, kon ik rentenieren.

Werkgevers hebben er in het verleden dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. En het suffe is dat ik vanwege die onzekerheid en de hunkering naar erkenning dit zelf ook in stand houd. Dat gezien worden speelt inderdaad dus wel mee. Dat je erkent wordt in wat je doet, dat je mening ook mee telt omdat dit er nooit toe heeft gedaan in het verleden. Dat hoeft absoluut niet publiekelijk maar een keer een fatsoenlijk salaris en rekening houden met iemands grenzen zou fijn zijn.

meisje85 schreef: ↑

10-05-2023 08:34

Dus wat ik vaak zie is dat een verandering van baan (of tijdelijk minder werken) niet helpt, omdat het het onderliggende probleem niet wegneemt, wat dan na een tijdje gewoon weer de kop kan opsteken als je daar niet aan gaat werken. Veel mensen hebben dan de focus op de baan of collega's, terwijl vragen als: hoe komt het dat ik mijn grenzen niet aanvoel, wat heb ik daarin ooit geleerd, hoe komt dat, hoe verwerk ik dat, op termijn veel effectiever zijn.

Ik ben het met je eens wat betreft het moeten werken aan jezelf, wanneer je uitvalt en ongezonde patronen hebt.

Tegelijkertijd zie ik in mijn werk veel mensen uitvallen in een onveilige werkomgeving. Met een directeur of manager die zelf onveilig gehecht is (dit komt heel veel voor), die daar onbewust ook op selecteert en op basis daarvan mensen motiveert of juist demotiveert. De zogenaamde angstcultuur, die komt vrij veel voor, zij het vaak niet zo extreem. Het uit zich in uitval van collega's en stress bij de medewerkers. Zelf ben ik ook altijd voor zulke leidinggevenden gegaan, omdat ik daar initieel een klik mee had en het mij intrinsiek motiveert. Maar het maakte me wel overspannen.

Bij mezelf is het ook heel bepalend waar ik werk, welke kant van mij tot uiting komt. Ik kan ergens na een dag al buikpijn krijgen of een onwijze pleaser worden, ondanks dat het er wel gezellig en goed aanvoelt in eerste instantie. Terwijl ik elders daar totaal geen last van heb en juist assertief en zelfverzekerd ben.

Een bedrijf waar ik regelmatig voor werk heeft sinds een jaar een nieuw directieteam en inmiddels kampt de helft van het team met stressklachten en/of vertrekt. Er zit ook spanning in het directieteam zelf, iets wat onveilig gehechte mensen vaak ook goed aanvoelen en op zichzelf betrekken. Maar vaak krijgen deze mensen dan een burnout en vervolgens allerlei diagnoses, naar de match met de werkplek wordt niet meteen gekeken.

Nouja, ik zou er een boek over kunnen schrijven, hele interessante en vaak onderbelichte materie.

Vage schreef: ↑

10-05-2023 12:13

Ik ben het met je eens wat betreft het moeten werken aan jezelf, wanneer je uitvalt en ongezonde patronen hebt.

Tegelijkertijd zie ik in mijn werk veel mensen uitvallen in een onveilige werkomgeving. Met een directeur of manager die zelf onveilig gehecht is (dit komt heel veel voor), die daar onbewust ook op selecteert en op basis daarvan mensen motiveert of juist demotiveert. De zogenaamde angstcultuur, die komt vrij veel voor, zij het vaak niet zo extreem. Het uit zich in uitval van collega's en stress bij de medewerkers. Zelf ben ik ook altijd voor zulke leidinggevenden gegaan, omdat ik daar initieel een klik mee had en het mij intrinsiek motiveert. Maar het maakte me wel overspannen.

Bij mezelf is het ook heel bepalend waar ik werk, welke kant van mij tot uiting komt. Ik kan ergens na een dag al buikpijn krijgen of een onwijze pleaser worden, ondanks dat het er wel gezellig en goed aanvoelt in eerste instantie. Terwijl ik elders daar totaal geen last van heb en juist assertief en zelfverzekerd ben.

Een bedrijf waar ik regelmatig voor werk heeft sinds een jaar een nieuw directieteam en inmiddels kampt de helft van het team met stressklachten en/of vertrekt. Er zit ook spanning in het directieteam zelf, iets wat onveilig gehechte mensen vaak ook goed aanvoelen en op zichzelf betrekken. Maar vaak krijgen deze mensen dan een burnout en vervolgens allerlei diagnoses, naar de match met de werkplek wordt niet meteen gekeken.

Nouja, ik zou er een boek over kunnen schrijven, hele interessante en vaak onderbelichte materie.

Dat bedoel ik dus ook met managers die constant over je grenzen heen walsen en gebruik maken van je onzekerheid. Ook het ongeneerd jatten van je ideeën waarbij ze je eerder nog hebben weggewuifd komt regelmatig voor bij dit soort figuren. Helaas zitten werkplekken er vol mee en moet je daar wel mee dealen terwijl het je volop triggert. In je privéleven kan je deze mensen tenminste nog mijden.

Het zorgt voor een onbewuste herbeleving van patronen uit je kindertijd. En die pijn roept het dus ook op, wat vaak afgedekt wordt door ons eigen ratio met gedachten als "ik stel me aan. " En dan kan het tot lichamelijke klachten gaan leiden.

Onbewust zoeken we die ervaringen zelf ook op, juist om ervan te kunnen leren/helen misschien wel. Maar dan moet je die stap om te helen wel kunnen maken wanneer de tijd daarvoor rijp is.

De pest is dat verreweg de meeste hulpverleners óók onveilig gehecht (geweest) zijn.

Werkomgevingen in de GGZ zijn vaak onveilig en hebben een heel hoog verzuimpercentage. De lamme helpt de blinde.

Vooral nu er een wildgroei aan coaches en particuliere basispsychologen is ontstaan is het heel lastig om kwaliteit te herkennen, en te voorkomen dat iemand je door zijn/haar eigen blinde vlekken van de regen in de drup helpt.

Als je het eenmaal gaat zien en herkennen die hechtingsstijlen, gaat de wereld er anders uitzien.

Er wordt nu wel heel veel aan opgehangen. Heel veel mensen die onveilig gehecht zijn kunnen redelijk tot goed functioneren op het sociale vlak of op hun werk. Ook als je hulpverlener bent, is mijn mening. Die lopen alleen tegen patronen aan in hun liefdesrelaties.
Daarnaast kan je ratio een deel van de pijn wegnemen. Maar je ratio kan je niet behoeden voor niet-functionele gevoelens die je in de weg kunnen zitten, maar waar je door je ratio niet altijd naar hoeft te handelen.

humanista schreef: ↑

10-05-2023 15:19

Er wordt nu wel heel veel aan opgehangen. Heel veel mensen die onveilig gehecht zijn kunnen redelijk tot goed functioneren op het sociale vlak of op hun werk. Ook als je hulpverlener bent, is mijn mening. Die lopen alleen tegen patronen aan in hun liefdesrelaties.

Dat zou fijn zijn, maar is absoluut niet zo.

Nou ja - zij lopen er zelf niet tegenaan inderdaad. Maar hun cliënten des te meer.

Ik ken een heel aantal onveilig gehechte psychologen. Ik ben er zelf één, maar werk niet in het veld. Maar zelfs in mijn werk heb ik met mijn hechtingsproblematiek te maken. In elke relatie waar je autoriteit hebt heb je dat. Dus ook als leidinggevende of psycholoog.

Zie ook https://www.vkjp.nl/tijdschrift-artikel ... e-momenten

Bowlby (1988) beschrijft ook dat de rol van therapeut vergelijkbaar is met die van een (good enough) moeder die haar kind een veilige basis verschaft, van waaruit het kind zijn omgeving kan exploreren. Wallin (2007) maakt dezelfde vergelijking tussen de hechtingstheorie en de relatie tussen therapeut en cliënt. Hij stelt dat ook in de therapiekamer een veilige relatie van belang is om de cliënt in staat te stellen om te veranderen. De dynamiek tussen ouder en kind vertoont gelijkenissen met wat er in de relatie tussen therapeut en cliënt gebeurt. Hoewel de ouder-kindrelatie en de relatie tussen therapeut en cliënt niet hetzelfde is, gaat het bij beide relaties om wederzijdse beïnvloeding en het gezamenlijk creëren van een dyadische relatie.

De basis is dat de cliënt het vertrouwen krijgt dat er iemand beschikbaar is om het emotionele evenwicht te helpen herstellen als de spanning te hoog oploopt. Net als in goed genoeg ouderschap is het daarom in psychotherapie van belang dat de therapeut empathisch is en, net als binnen de ouder-kindrelatie, de cliënt stimuleert om zich verder te ontwikkelen.

Dit is nogal complex om aan te leren, om jezelf volledig beschikbaar te stellen zodat iemand in jouw veilige ruimte zichzelf kan herstellen.

Het lukt niet zonder therapie om daar te komen, als je zelf niet veilig gehecht bent.

Gespecialiseerde klinische- en psychotherapeuten hebben daarom in hun scholing zelf ook therapie gehad. Maar basispsychologen en coaches hebben dit niet. Dus daar ontbreekt vaak juist de kwaliteit van de behandelrelatie.

Helaas en misschien heel gek dat het zo is, kan en mag bestaan. Maar daarom niet minder waar.

Mensen lopen zelfs trauma's op in de GGZ. Om over de jeugdzorg maar niet te spreken, een broedplaats van onveilige hulpverleners lijkt het wel. Disclaimer: er zijn natuurlijk ook hele goede en zelfs absolute toppers in het werkveld. Maar helaas lopen die vaak weg bij de verzekerde zorg, omdat ze de onveilige werksfeer niet trekken.

broodtrommel schreef: ↑

10-05-2023 11:30

Grappig. Ik ken mijn eigen grenzen namelijk wel, die geef ik ook aan en toch walsen mensen er over heen. Het probleem is dat ik daardoor weer over die grenzen heen ga.

Want ze weten dat ik onzeker ben, niet van conflicten houd etc.. En na wat gemopper, Broodtrommel het toch wel weer doet. Ik kan me fysiek ook echt slecht voelen als ik iemand teleurstel of denk dat degene boos op me is.

Als ik een euro had gekregen voor de opmerking, Oh Broodtrommel doet het wel of als Broodtrommel het doet dan komt het tenminste goed, kon ik rentenieren.

Werkgevers hebben er in het verleden dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. En het suffe is dat ik vanwege die onzekerheid en de hunkering naar erkenning dit zelf ook in stand houd. Dat gezien worden speelt inderdaad dus wel mee. Dat je erkent wordt in wat je doet, dat je mening ook mee telt omdat dit er nooit toe heeft gedaan in het verleden. Dat hoeft absoluut niet publiekelijk maar een keer een fatsoenlijk salaris en rekening houden met iemands grenzen zou fijn zijn.

Ook dit herken ik. Toch weer iets te veel werk op je bord krijgen, toch weer werk van anderen op mogen knappen, toch weer een spoed-deadline krijgen terwijl je vrij genomen hebt om iets leuks met de kinderen te gaan doen. Althans, dat gebeurt hier, is dat bij jou ook aan de orde?

Ik hou het inderdaad ook zelf in stand omdat ik de erkenning fijn vind. Volgens mij komt dat best door het onveilig gehecht zijn. Ik kreeg nooit de erkenning van mijn moeder: ik was nooit mooi, elegant, slank of lief genoeg. Met als gevolg dat ik me als kind in allerlei bochten wrong om haar erkenning te krijgen. En tegenwoordig nog steeds gezien wil worden in mijn werk. Best een logisch verband eigenlijk.

Dat merk ik in mijn huidige werk als zzp'er niet zo, maar in de bedrijven waar ik in loondienst heb gewerkt wel. Of collega's die toch over je grenzen gaan op andere gebieden. (Ik heb recent met grensoverschrijdend gedrag te maken gekregen. Zo erg, dat ik zelfs besloten heb om weg te gaan bij het bedrijf. Toch bleef de ex-collega berichten sturen en kwam hij zelfs twee keer aan de deur. Ik heb zijn vrouw ingelicht en hem niet meer gehoord sindsdien Het voelde oprecht als een overwinning. Eindelijk eens mijn grens aangegeven en ergens een streep getrokken. Niet meer aardig en correct blijven.)

vaniteifear schreef: ↑

10-05-2023 16:18

Ook dit herken ik. Toch weer iets te veel werk op je bord krijgen, toch weer werk van anderen op mogen knappen, toch weer een spoed-deadline krijgen terwijl je vrij genomen hebt om iets leuks met de kinderen te gaan doen. Althans, dat gebeurt hier, is dat bij jou ook aan de orde?

Ik hou het inderdaad ook zelf in stand omdat ik de erkenning fijn vind. Volgens mij komt dat best door het onveilig gehecht zijn. Ik kreeg nooit de erkenning van mijn moeder: ik was nooit mooi, elegant, slank of lief genoeg. Met als gevolg dat ik me als kind in allerlei bochten wrong om haar erkenning te krijgen. En tegenwoordig nog steeds gezien wil worden in mijn werk. Best een logisch verband eigenlijk.

Dat merk ik in mijn huidige werk als zzp'er niet zo, maar in de bedrijven waar ik in loondienst heb gewerkt wel. Of collega's die toch over je grenzen gaan op andere gebieden. (Ik heb recent met grensoverschrijdend gedrag te maken gekregen. Zo erg, dat ik zelfs besloten heb om weg te gaan bij het bedrijf. Toch bleef de ex-collega berichten sturen en kwam hij zelfs twee keer aan de deur. Ik heb zijn vrouw ingelicht en hem niet meer gehoord sindsdien Het voelde oprecht als een overwinning. Eindelijk eens mijn grens aangegeven en ergens een streep getrokken. Niet meer aardig en correct blijven.)

Ik herken alles wat je zegt ja. Moeilijke cases werden bij mij neergelegd, projecten, vragen? Leg maar bij Broodtrommel neer. Ook ideeën zijn gebruikt waar ik nimmer erkenning voor heb gekregen. Maar het meest frustrerende vond ik mijn salaris al die tijd. Er kon nooit wat, zeker niet tijdens de crisis en helaas veranderde dat ook niet toen het weer goed ging.

Objectief gezien deed ik ook echt meer en beter werk dan een aantal mensen die meer betaald kregen. Dit is ook echt wel aangegeven dus het is niet iets wat enkel in mijn hoofd zit ofzo. Ik had bij 1 zelfs een hogere functie waar de rest voor is afgewezen. Kan er nog steeds kwaad om worden. Ook op mezelf want het is iets wat ik ook zelf doe: mezelf undersellen en wegstrepen waar ze dus gebruik van maken.

Op een gegeven moment zei ik gewoon dat ik iets niet wist als iemand me iets vroeg. Dat hielp en werden mensen tenminste niet geïrriteerd.

Helaas ook wel een paar toxische werkgevers/ ongeschikte managers meegemaakt zodat je nog meer getriggerd wordt. In het begin betrek je alles op jezelf totdat mensen die zich nooit laten raken ineens instorten en jankend buiten staan. Een beetje jammer dat je dan inmiddels al heel wat zelfkastijding verder bent.

Dat grensoverschrijdende gedrag van je collega was gewoon sexuele intimidatie x1000. Ik heb zelf helaas ook al heel wat mee gemaakt maar mijn mond viel er echt van open. Wat erg, maar wat goed dat je van je af hebt gebeten. Blij te lezen dat die lamlul eindelijk is opgehouden. Die is echt ziek in zijn hoofd hoor.

Wauw Vage, wat ben jij bewust bezig met het aangaan van vriendschappen. Dat is een facet van mijn leven waar ik maar heel weinig aandacht aan gegeven heb tot nu toe. Maar nu sta ik op een punt dat ik nieuwe vrienden wil maken na mijn scheiding.

Ik begin wel patronen te zien. Ik laat mensen toe in mijn leven op basis van wat ze zeggen. Ik raak dan heel verward als ze niet doen wat ze zeggen. En blijf ze eindeloos kansen geven onder het mom van "ja maar je zei toch dat je je x ging doen?" Nu ik het zo opschrijf klinkt het als een heel kinderlijk deel van mij.

En een tweede type mensen dat ik aantrek, zijn mensen die hun vriendschap en een luisterend oor aanbieden. Vaak als ik op een dieptepunt zit en dan maak ik er gretig gebruik van. Maar als ik weer uit het dal klim, merk ik dat het eenrichtingsverkeer blijft. Ik deel dingen met hun, maar zij delen geen/weinig dingen met mij. Of het blijft heel feitelijk: ik moet naar het ziekenhuis. Dan vraag ik of ze het eng vinden. Daar komt een oppervlakkig reply op.

Ik kan dit zeker gaan bespreken in systeemtherapie!

Vaniteifair, wat goed dat je schematherapie gaat volgen. En super dat je na één sessie al zoveel geleerd hebt!

Volg je het individueel of in een groep?
Ik heb het jaren geleden als groepstherapie gevolgd. Als je wilt sparren mag dat altijd.

Hallo allemaal,

Ik schrijf graag mee vanaf de andere kant. Mijn man is onveilig gehecht. Zijn jeugd en de band met zijn moeder is zo bizar, hij is voor zichzelf een 'boek' aan het schrijven om alle ervaringen op een rijtje te zetten. Zijn moeder is opgevoed door een psychisch zwaar zieke moeder en een alcoholistische gewelddadige vader, waardoor ze zelf ook helemaal verknipt is geraakt maar dit niet wil/kan inzien. In haar hoofd is de hele wereld gek en is zij superieur aan iedereen. De vader van man is zeer jong overleden, maar was wel een lieve man (die zij ook helemaal terroriseerde). Nadat hij was weggevallen is de ellende alleen maar erger geworden. Zo is ze een jaar 'kwijt' geweest (ze was opeens op reis met een of andere idiote vent) en moest man bij haar ouders wonen en toen ze terug was zijn ze ingetrokken bij die vent. Ook hij is overleden en hierna is zijn moeder helemaal doorgedraaid. Het huis veranderd in een hoarding situatie en zijn moeder werkloos en depressief thuis. Zijn hele jeugd heeft hij geen steun van haar gehad, in haar ogen kon en kan hij niks goed doen, constant vergeleken worden met kinderen van haar zus (die zelf ook getraumatiseerd zijn door hun even gekke moeder).

Nu man volwassen is, is de relatie met zijn moeder gecompliceerd. Hij is enorm loyaal naar iedereen om hem heen, maar ook naar zijn moeder. Zijn moeder wisselt periodes van 'lief' doen af met hem helemaal afbranden. Hij denkt dat het aan hem ligt, omdat het erin gestampt is dat hij zo'n slechte zoon is en een slecht mens. Op dit moment zie ik het dan ook nog niet gebeuren dat hij het contract verbreekt, want hij zit helemaal verstrengeld in deze ingewikkelde constructie.

Deze week was het weer raak, hij was bij zijn moeder op bezoek geweest en ze heeft hem weer op van alles gepakt. We zitten momenteel in een verbouwing die uitloopt, vervelend maar geen ramp. Ze heeft hem deze week meerdere malen opgebeld om te zeggen dat hij een mislukking is omdat de verbouwing uitloopt en dat ik hem sowieso hierom ga verlaten. Dit is natuurlijk absoluut niet waar. Het grootste struikelblok tussen ons is wel zijn grote angst om mij te verliezen. We hebben hier gisteren enorme ruzie met schreeuwen aan toe over gehad omdat ik het gedrag van zijn moeder en hoe ik mijn man emotioneel steeds zie afbrokkelen als een geslagen puppy spuugzat was en in mijn wanhoop heb geroepen dat ik haar nooit meer wil zien. Mijn boosheid was voor hem een trigger dat ik hem inderdaad ga verlaten, hij verwijt mij dat ik emotioneel onbereikbaar ben en zaken te analytisch bekijk (dit kan ook kloppen want ik ben licht autistisch) wat hem niet het vertrouwen geeft dat hij wil. Maar ik heb tegelijkertijd het gevoel dat niemand, autistisch of niet, hem in die angst kan helpen. Hij is ook altijd bang dat zijn vrienden hem gaan verlaten, terwijl hij juist degene is die alle vrienden bij elkaar houdt en zijn vrienden zijn altijd positief over hem.

Ik hou heel veel van mijn man, en 90% van de tijd gaat onze relatie hartstikke goed omdat ik een extreem voorspelbaar persoon ben voor hem en hij mij heel goed kan weerhouden van een enorme kluizenaar worden, maar op dit soort momenten vind ik het doodvermoeiend dat hij zo beschadigd is en nog steeds wordt eigenlijk door zijn moeder. Ik voel zoveel woede richting haar en herken dit ook totaal niet van mijn eigen ouders. Ik lees veel herkenning in jullie verhalen over zijn gedragspatronen.

meisje85 schreef: ↑

10-05-2023 08:34

Ik lees af en toe mee op dit topic en wil graag wat met je delen, als je dat goed vindt. Want ik ben er altijd stellig van overtuigd dat je jezelf meeneemt naar je werk. Ik zie vaak dat mensen die onveilig gehecht zijn, op den duur uitvallen op hun werk. Het zijn vaak mensen die erg bezig zijn met het goed doen, gezien worden. Dat zijn niet ineens dingen die je loslaat zodra je over de drempel van je kantoor stapt. Het zijn ook vaak mensen die hun eigen grenzen niet goed kennen of aanvoelen en vooral bezig zijn met de ander, omdat dat is hoe ze het al van jongsaf aan hebben geleerd. Ook mensen die al te jong veel verantwoordelijkheid hadden, niet om hulp hebben leren vragen en het veelal zelf moesten uitzoeken. Dat zijn dus allemaal rode vlaggen om op den duur flink overwerkt te raken. Want je gaat hard werken om een goede werknemer te zijn, om aardig gevonden te worden, een complimentje te krijgen, je neemt nog wat extra's op je want dat lukt je allemaal heus wel etc. En je hebt ondertussen helemaal niet door dat het teveel is en dat je eigenlijk doet wat je je hele leven al doet, maar dan nu op je werk: hunkeren naar erkenning, jezelf ondergeschikt maken aan het andere belang enzvoorts enzovoorts. Dus wat ik vaak zie is dat een verandering van baan (of tijdelijk minder werken) niet helpt, omdat het het onderliggende probleem niet wegneemt, wat dan na een tijdje gewoon weer de kop kan opsteken als je daar niet aan gaat werken. Veel mensen hebben dan de focus op de baan of collega's, terwijl vragen als: hoe komt het dat ik mijn grenzen niet aanvoel, wat heb ik daarin ooit geleerd, hoe komt dat, hoe verwerk ik dat, op termijn veel effectiever zijn.

Prachtig verwoord! En heel herkenbaar (helaas).
Ik ben een tijdje in een leidinggevende positie gaan zitten omdat er geen leidinggevende was. Daarna kwam er een nieuwe leidinggevende en werd ik voor mijn gevoel aan de kant gezet. Geen erkenning, niet gezien. En terwijl wat teamleden achterover gingen hangen of in de slachtofferrol gingen zitten ging ik in de reddersrol steeds harder werken. Met een stemmetje in mijn hoofd dat zei dat ik toch niets waard was.
Maar ik vind dat een andere baan niet zomaar mijn angst wegneemt. Daar zal ik toch aan moeten werken.

broodtrommel schreef: ↑

10-05-2023 11:30

Grappig. Ik ken mijn eigen grenzen namelijk wel, die geef ik ook aan en toch walsen mensen er over heen. Het probleem is dat ik daardoor weer over die grenzen heen ga.

Want ze weten dat ik onzeker ben, niet van conflicten houd etc.. En na wat gemopper, Broodtrommel het toch wel weer doet. Ik kan me fysiek ook echt slecht voelen als ik iemand teleurstel of denk dat degene boos op me is.

Als ik een euro had gekregen voor de opmerking, Oh Broodtrommel doet het wel of als Broodtrommel het doet dan komt het tenminste goed, kon ik rentenieren.

Werkgevers hebben er in het verleden dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. En het suffe is dat ik vanwege die onzekerheid en de hunkering naar erkenning dit zelf ook in stand houd. Dat gezien worden speelt inderdaad dus wel mee. Dat je erkent wordt in wat je doet, dat je mening ook mee telt omdat dit er nooit toe heeft gedaan in het verleden. Dat hoeft absoluut niet publiekelijk maar een keer een fatsoenlijk salaris en rekening houden met iemands grenzen zou fijn zijn.

Heel herkenbaar. Ik geef ook wel mijn grenzen aan. Maar ik denk dat ik het te vaag doe. Dat komt door het stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik niet moet zeuren en gewoon moet werken. En de enorme hunkering naar gezien worden speelt ook mee.
In dat opzicht zit ik in het welzijnswerk wel goed. Tijdens coaching dagen leer je elkaar kennen en dan gaat ineens iedereen rekening met me houden. Tenminste, dat zeggen ze. Verder verandert er weinig. Maar ik zie dat echt als mijn eigen schuld.