Relaties
alle pijlers
Onveilig gehecht topic
dinsdag 20 september 2022 om 11:20
Het leek me fijn om een praat topic te openen over onveilige hechting.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 20-09-2022 18:32
77.59% gewijzigd
donderdag 11 mei 2023 om 15:02
Ik heb zelf ook altijd gezegd "psychologen zijn zelf de grootste gekkies". Ik heb een vriendin die psycholoog is en ik wilde het zelf ook worden maar heb de opleiding niet afgemaakt. Het is dan ook geen aanval als ik zeg dat psychologen gekkies zijn. Ik voel me nou eenmaal ook aangetrokken tot het werkveld.Vage schreef: ↑10-05-2023 15:53Dat zou fijn zijn, maar is absoluut niet zo.
Nou ja - zij lopen er zelf niet tegenaan inderdaad. Maar hun cliënten des te meer.
Ik ken een heel aantal onveilig gehechte psychologen. Ik ben er zelf één, maar werk niet in het veld. Maar zelfs in mijn werk heb ik met mijn hechtingsproblematiek te maken. In elke relatie waar je autoriteit hebt heb je dat. Dus ook als leidinggevende of psycholoog.
Zie ook https://www.vkjp.nl/tijdschrift-artikel ... e-momenten
Bowlby (1988) beschrijft ook dat de rol van therapeut vergelijkbaar is met die van een (good enough) moeder die haar kind een veilige basis verschaft, van waaruit het kind zijn omgeving kan exploreren. Wallin (2007) maakt dezelfde vergelijking tussen de hechtingstheorie en de relatie tussen therapeut en cliënt. Hij stelt dat ook in de therapiekamer een veilige relatie van belang is om de cliënt in staat te stellen om te veranderen. De dynamiek tussen ouder en kind vertoont gelijkenissen met wat er in de relatie tussen therapeut en cliënt gebeurt. Hoewel de ouder-kindrelatie en de relatie tussen therapeut en cliënt niet hetzelfde is, gaat het bij beide relaties om wederzijdse beïnvloeding en het gezamenlijk creëren van een dyadische relatie.
De basis is dat de cliënt het vertrouwen krijgt dat er iemand beschikbaar is om het emotionele evenwicht te helpen herstellen als de spanning te hoog oploopt. Net als in goed genoeg ouderschap is het daarom in psychotherapie van belang dat de therapeut empathisch is en, net als binnen de ouder-kindrelatie, de cliënt stimuleert om zich verder te ontwikkelen.
Dit is nogal complex om aan te leren, om jezelf volledig beschikbaar te stellen zodat iemand in jouw veilige ruimte zichzelf kan herstellen.
Het lukt niet zonder therapie om daar te komen, als je zelf niet veilig gehecht bent.
Gespecialiseerde klinische- en psychotherapeuten hebben daarom in hun scholing zelf ook therapie gehad. Maar basispsychologen en coaches hebben dit niet. Dus daar ontbreekt vaak juist de kwaliteit van de behandelrelatie.
Helaas en misschien heel gek dat het zo is, kan en mag bestaan. Maar daarom niet minder waar.
Mensen lopen zelfs trauma's op in de GGZ. Om over de jeugdzorg maar niet te spreken, een broedplaats van onveilige hulpverleners lijkt het wel. Disclaimer: er zijn natuurlijk ook hele goede en zelfs absolute toppers in het werkveld. Maar helaas lopen die vaak weg bij de verzekerde zorg, omdat ze de onveilige werksfeer niet trekken.
Maar een psycholoog kan zich nou eenmaal in iedereen inleven. En dat kan je het beste als je van alle problematieken iets geroken hebt.
Zo wordt iemand met ervaring in narcisme 'narcismecoach', iemand met hsp wordt 'hsp-coach', iemand die zijn leven omgooide en een eigen bedrijf begon wordt jobcoach enz.
Maar een psycholoog moet van alles wat in huis hebben.
Daarom zeg ik ook altijd dat het de grootste gekkies zijn. Maar ik heb er tegelijkertijd de beste bewondering voor. Ik wilde altijd worden als hen. Dan was je pas iemand.
Ik vind trouwens wel dat iedereen hier heel intelligent over komt. Zit dat in onveilige hechting? Of doen hoger opgeleiden meer aan zelfreflectie? Ik vermoed het laatste.
donderdag 11 mei 2023 om 18:30
Ik denk nog steeds dat het hier nu over veel meer gaat dan onveilige hechting. Ik ben niet zo goed in staat om het onder woorden te brengen, maar hechting gaat mijns inziens over intimiteit en het al of niet daarmee om kunnen gaan/het aan kunnen gaan (in een liefdesrelatie). Ik kan dat niet. Maar op mijn werk heb ik geen intieme relaties, dus niet zo'n soort probleem. Ik kan grenzen aangeven en adequaat reageren als er overheen gegaan wordt. Ook met mijn hechtingsproblemen. Ik zie en ervaar het verband zelf helemaal niet.
donderdag 11 mei 2023 om 20:13
Mooie inzichten.martje55 schreef: ↑11-05-2023 09:33Wauw Vage, wat ben jij bewust bezig met het aangaan van vriendschappen. Dat is een facet van mijn leven waar ik maar heel weinig aandacht aan gegeven heb tot nu toe. Maar nu sta ik op een punt dat ik nieuwe vrienden wil maken na mijn scheiding.
Ik begin wel patronen te zien. Ik laat mensen toe in mijn leven op basis van wat ze zeggen. Ik raak dan heel verward als ze niet doen wat ze zeggen. En blijf ze eindeloos kansen geven onder het mom van "ja maar je zei toch dat je je x ging doen?" Nu ik het zo opschrijf klinkt het als een heel kinderlijk deel van mij.
En een tweede type mensen dat ik aantrek, zijn mensen die hun vriendschap en een luisterend oor aanbieden. Vaak als ik op een dieptepunt zit en dan maak ik er gretig gebruik van. Maar als ik weer uit het dal klim, merk ik dat het eenrichtingsverkeer blijft. Ik deel dingen met hun, maar zij delen geen/weinig dingen met mij. Of het blijft heel feitelijk: ik moet naar het ziekenhuis. Dan vraag ik of ze het eng vinden. Daar komt een oppervlakkig reply op.
Ik kan dit zeker gaan bespreken in systeemtherapie!
Dat kinderlijke heb ik ook wel. De realiteit is zo weerbarstig, vaak wil ik die nog even niet zien.
Soms denk ik iemand heel aardig te vinden terwijl ik er eigenlijk diep van binnen geen goed gevoel (meer) bij krijg. En dan snap ik niet waarom. Dus dat negeer ik dan maar, omdat het beter in mijn straatje zou passen als ik er wel een goed gevoel bij zou krijgen. Schiet niet op...
maandag 15 mei 2023 om 21:19
Ok denk dat het door twee dingen komt. Sommige mensen met een onveilige hechting ervaren weinig problemen, die lopen weg voor situaties en leggen de schuld bij een ander. Een ander deel van de onveilig gehechte mensen ervaren wel de problemen. Dat is een stimulans om er over na te denken.
Daarnaast denk ik inderdaad dat mensen met bepaald denkvermogen, misschien niet eens IQ, veel meer over de wereld en zichzelf nadenken.
maandag 15 mei 2023 om 21:22
Ik denk niet dat hechting alleen over intieme, romantische relaties gaat Humanista. Bij een onveilige hechting heb je zulke diepgewortelde overtuigingen over jezelf en over de mensen om je heen. Dat heeft in alle relaties een effect. Waarschijnlijk wel het meest in je romantische relatie, want daar ben je als het goed is het meest kwetsbaar.humanista schreef: ↑11-05-2023 18:30Ik denk nog steeds dat het hier nu over veel meer gaat dan onveilige hechting. Ik ben niet zo goed in staat om het onder woorden te brengen, maar hechting gaat mijns inziens over intimiteit en het al of niet daarmee om kunnen gaan/het aan kunnen gaan (in een liefdesrelatie). Ik kan dat niet. Maar op mijn werk heb ik geen intieme relaties, dus niet zo'n soort probleem. Ik kan grenzen aangeven en adequaat reageren als er overheen gegaan wordt. Ook met mijn hechtingsproblemen. Ik zie en ervaar het verband zelf helemaal niet.
vrijdag 19 mei 2023 om 13:43
Wat dat betreft heb ik nu een vraag aan jullie. Sinds twee weken heb ik een nieuwe schoonmaakster en ik vind haar echt ontzettend intens. Ze praat veel en het gaat daarbij heel veel over haar. Ook komt ze direct met hele heftige details over een doodgeboren kindje en HELPP syndroom in haar andere zwangerschap. Op deze manier vreet het energie. Maar ik weet ook niet goed hoe ik haar kan begrenzen. Pas achteraf besef ik me ook pas hoe ongepast haar gedrag is. Wat zouden jullie zeggen?
zaterdag 20 mei 2023 om 10:00
Tsja, ik ontloop dat soort mensen. Dus ik ontsla haar of ik ga ergens anders heen als ze er is. Als ik een schoonmaakster in dienst zou hebben zou ik niet thuis aanwezig zijn als ze komt. Ik heb een periode na mijn scheiding ook bij mensen schoon gemaakt en vond het toch ongemakkelijk als mensen thuis zijn. Of iemand moet in een aparte kamer zijn waar ik verder niet kom.martje55 schreef: ↑19-05-2023 13:43Wat dat betreft heb ik nu een vraag aan jullie. Sinds twee weken heb ik een nieuwe schoonmaakster en ik vind haar echt ontzettend intens. Ze praat veel en het gaat daarbij heel veel over haar. Ook komt ze direct met hele heftige details over een doodgeboren kindje en HELPP syndroom in haar andere zwangerschap. Op deze manier vreet het energie. Maar ik weet ook niet goed hoe ik haar kan begrenzen. Pas achteraf besef ik me ook pas hoe ongepast haar gedrag is. Wat zouden jullie zeggen?
zaterdag 20 mei 2023 om 10:19
Oei, dit zou ik een lastige vinden. Als je je er echt niet fijn bij voelt, zou je een andere schoonmaakster kunnen zoeken. Of doet ze haar werk wel goed? Dan zou je erover kunnen praten met haar.martje55 schreef: ↑19-05-2023 13:43Wat dat betreft heb ik nu een vraag aan jullie. Sinds twee weken heb ik een nieuwe schoonmaakster en ik vind haar echt ontzettend intens. Ze praat veel en het gaat daarbij heel veel over haar. Ook komt ze direct met hele heftige details over een doodgeboren kindje en HELPP syndroom in haar andere zwangerschap. Op deze manier vreet het energie. Maar ik weet ook niet goed hoe ik haar kan begrenzen. Pas achteraf besef ik me ook pas hoe ongepast haar gedrag is. Wat zouden jullie zeggen?
Wat ik uit ervaring kan zeggen is dat HELLP doormaken heel heftig en eenzaam kan zijn. Zeker met een doodgeboren kindje tot gevolg. Ik denk dat ze haar verhaal kwijt wil en begrip zoekt. Want er is weinig begrip voor HELLP. De opvatting is dat het over is zodra je bent bevallen, maar veel vrouwen hebben nog jaren restklachten en sommigen houden er zelfs NAH aan over. En zij dus een doodgeboren kindje, heel heftig
Maar dan ben jij nog niet de juiste persoon om haar verhaal aan kwijt te kunnen. Jullie hebben een zakelijke overeenkomst. Je zou dat dus misschien kunnen zeggen? Dat je het verschrikkelijk vindt voor haar, maar dat je het graag zakelijk wilt houden? Lijkt me geen onredelijke wens.
zondag 21 mei 2023 om 09:46
Humanista, ik vind het een rare vraag. En ik proef er een subtiel verwijt in.
Ik schrijf al een tijd met de mensen in dit topic, daarom leek mij dit een fijne plek om dit te vragen.
zondag 21 mei 2023 om 09:51
@Spiri, ze is nu twee keer bij mij geweest en ik ben ook serieus aan het nadenken of ik haar wil 'ontslaan'. Tussen aanhalingstekens, want dan gaat ze gewoon bij een andere cliënt werken.
@Vaniteifair, het was nog meer ellende, bij de ene zwangerschap een doodgeboren kindje en bij de andere HELLP syndroom.
Ja, ik ga volgende week bespreken dat ik het contact zakelijker wil houden. Ik heb genoeg aan mijn eigen ellende.
@Vaniteifair, het was nog meer ellende, bij de ene zwangerschap een doodgeboren kindje en bij de andere HELLP syndroom.
Ja, ik ga volgende week bespreken dat ik het contact zakelijker wil houden. Ik heb genoeg aan mijn eigen ellende.
zondag 21 mei 2023 om 10:03
Ditto, welkom, leuk als je mee gaat schrijven.
Ik herken heel veel van wat je schrijft, over het aanpassen, gevoelig zijn voor sfeer, overspoeld raken als ik voor mezelf op moet komen. Op dat moment doe ik mezelf geen pijn. Maar ik heb sinds heel kort geleden door dat ik mezelf pijn ga doen als ik echt boos ben op iemand. Mijn vader was heel dominant, mijn emoties en zeker mijn boosheid mochten er niet zijn. Als dat nu dus opkomt, straf ik mezelf af. Maar ik ben aan het oefenen om het nu toch uit te spreken dat ik boos ben.
Je stukje over contact met hulpverleners herken ik (helaas voor jou) niet zo. Ik ben in het verleden vaak ontzettend clingy geweest. En aan het pleasen. Is nog wel een ding, soms begrijpt ze me niet goed en zegt iets wat de plank volledig misslaat. Ik vind het dan heel moeilijk om te zeggen: nee, zo voelt het niet voor mij. Na zoveel jaren therapie, ben ik wel veel beter geworden in het open zijn over mijn gevoelens.
Voor iedereen hier denk ik wel interessant. De boeken van Marian Mudder schijnen heel goed te zijn. Ik heb haar nieuwste "Wat ik eerder had willen weten" gereserveerd bij de bieb.
En ze heeft een podcast "Lieve Marian".
Ik herken heel veel van wat je schrijft, over het aanpassen, gevoelig zijn voor sfeer, overspoeld raken als ik voor mezelf op moet komen. Op dat moment doe ik mezelf geen pijn. Maar ik heb sinds heel kort geleden door dat ik mezelf pijn ga doen als ik echt boos ben op iemand. Mijn vader was heel dominant, mijn emoties en zeker mijn boosheid mochten er niet zijn. Als dat nu dus opkomt, straf ik mezelf af. Maar ik ben aan het oefenen om het nu toch uit te spreken dat ik boos ben.
Je stukje over contact met hulpverleners herken ik (helaas voor jou) niet zo. Ik ben in het verleden vaak ontzettend clingy geweest. En aan het pleasen. Is nog wel een ding, soms begrijpt ze me niet goed en zegt iets wat de plank volledig misslaat. Ik vind het dan heel moeilijk om te zeggen: nee, zo voelt het niet voor mij. Na zoveel jaren therapie, ben ik wel veel beter geworden in het open zijn over mijn gevoelens.
Voor iedereen hier denk ik wel interessant. De boeken van Marian Mudder schijnen heel goed te zijn. Ik heb haar nieuwste "Wat ik eerder had willen weten" gereserveerd bij de bieb.
En ze heeft een podcast "Lieve Marian".
zondag 21 mei 2023 om 10:23
@ Martje55, allereerst, ik zou ook heel veel moeite hebben om haar te ontslaan, ben zelf genegen om me dusdanig aan te passen dat het voor de ander ‘goed’ is. Op die manier nogal vaak in situaties gekomen dat ik over mijn eigen grenzen ga om een ander te pleassen. Het gevoel meteen gegijzeld te worden door een ander. Het is een zakelijke overeenkomst
Dus je kan gewoon aangeven dat je hoofd te vol zit voor dit. Dat je iemand nodig hebt om jou te ontlasten maar op deze manier het juist energie kost. Dat je helemaal snapt dat het niet zo negatief bedoeld is maar dat jij het niet trekt. Conclusie; je mag gewoon iemand aanspreken op of ontslaan omdat het voor jou niet goed is, energie kost etc. En dan is eng om te doen. Snap ik. Kost heel veel moed maar gaat je uiteindelijk heel veel opleveren. Toch van de gekke dat iemand bij jou komt schoonmaken maar het uiteindelijk meer energie kost?
Dus je kan gewoon aangeven dat je hoofd te vol zit voor dit. Dat je iemand nodig hebt om jou te ontlasten maar op deze manier het juist energie kost. Dat je helemaal snapt dat het niet zo negatief bedoeld is maar dat jij het niet trekt. Conclusie; je mag gewoon iemand aanspreken op of ontslaan omdat het voor jou niet goed is, energie kost etc. En dan is eng om te doen. Snap ik. Kost heel veel moed maar gaat je uiteindelijk heel veel opleveren. Toch van de gekke dat iemand bij jou komt schoonmaken maar het uiteindelijk meer energie kost?
zondag 21 mei 2023 om 11:45
Ik herken het wel wat ja. Mijn belevingswereld draaide een tijd om de buurvrouw die niets van me wil weten. Momenteel vermijd ik haar maar. En die neiging heb ik nu ook met mijn werk. Ik wil een baan waarbij ik met niemand iets te maken heb.Ditto* schreef: ↑21-05-2023 08:36Hai, ik zou hier graag mee willen schrijven. Als ik jullie lees is er zoveel wat ik herken, fijn om een plek te hebben waar ik soms de chaos die mijn hoofd is kan ontrafelen (of iig delen). Ik ben zelf sinds ruim een jaar in therapie maar de vooruitgang laat soms nogal wat te wensen over. Ik merk dat ik zoveel negatieve denkpatronen heb, zoveel niet helpende gedachten, overtuigingen en angsten. Ik ben ws angstig-ambivalent gehecht of gedesorganiseerd. Ik verdwijn in het contact met anderen, pas me altijd aan, lijk sociaal heel sterk maar ik verlies mezelf totaal. Als iemand ontevreden met me lijkt wring ik me in allerlei bochten om dit goed te maken (ook als ik deze persoon niet eens mag), heel gevoelig voor sfeer en stemming anderen en stem daar constant op af. In mijn ‘privé’ leven laat ik niemand dichtbij, mensen weten niet wat echt speelt en dat wil ik zo houden. Ook partner niet. Moeite met intimiteit, gaat beter als ik juist geen band heb met iemand. Constant alles aan het nalopen wat ik gezegd heb, hoe ik overkwam. Raak overspoeld met paniek als ik voor mezelf op moet komen of wat fout gedaan heb. Dit uit zich soms in mezelf pijn doen om paniek te kalmeren of overstemmen. Als ik dit zo lees denk ik ik ben echt gek. Snap veel van mezelf dan ook niet. In relatie heb ik gekozen voor soort platonisch variant om zo afstand te kunnen bewaren en niet binnen te hoeven laten maar het is echt een zooitje. Zit eigenlijk helemaal klem.. en nu in therapie voor t eerst in tijden open stellen en ik ben er zo slecht in. Constant checken of het nog wel goed is tussen ons, moeite delen, niet aan kunnen kijken, helemaal strak staan en dus grote angst dat ze me zat gaat zijn. Het gevoel wat daarbij loskomt laat zien dat ik met reden afstand bewaar. Want ik ben er slecht in.. is het voor mensen herkenbaar dat de chaos van je binnenwereld zo tot uiting komt in contact met hulpverlener? Sorry voor het ik gehalte van dit bericht. Ga er vast spijt van krijgen maar hoop zo herkenning te vinden. Dat t beter kan worden. Ik lees jullie graag iig
Dat mezelf pijn doen gaat me te ver. Zo erg heb ik het niet. Maar ik heb de opdracht gekregen van mijn therapeut om mezelf 2x per dag een paar minuten te prikken met mijn vinger. Ik merk dat voelen niet gepaard gaat met denken. Het gaat niet samen. En met die wetenschap snap ik ineens mensen die zichzelf pijn doen.
Vanuit het boek '(h)echt niet' gaan ze ervan uit dat (zeker de) gedesorganiseerde versie een handicap is waarmee je moet leren omgaan en niet te genezen is. Zo klinkt het mij ook in de oren als ik jou zo hoor. Misschien (net als ik) eens oefenen met jezelf volledig te accepteren zoals je bent. Inclusief alle stemmen, emoties, afsluiten enz. Alles mag er zijn! Ik vind het helpend.
zondag 21 mei 2023 om 11:48
Dat boek heb ik net uit. Inderdaad een aanrader.martje55 schreef: ↑21-05-2023 10:03Ditto, welkom, leuk als je mee gaat schrijven.
Ik herken heel veel van wat je schrijft, over het aanpassen, gevoelig zijn voor sfeer, overspoeld raken als ik voor mezelf op moet komen. Op dat moment doe ik mezelf geen pijn. Maar ik heb sinds heel kort geleden door dat ik mezelf pijn ga doen als ik echt boos ben op iemand. Mijn vader was heel dominant, mijn emoties en zeker mijn boosheid mochten er niet zijn. Als dat nu dus opkomt, straf ik mezelf af. Maar ik ben aan het oefenen om het nu toch uit te spreken dat ik boos ben.
Je stukje over contact met hulpverleners herken ik (helaas voor jou) niet zo. Ik ben in het verleden vaak ontzettend clingy geweest. En aan het pleasen. Is nog wel een ding, soms begrijpt ze me niet goed en zegt iets wat de plank volledig misslaat. Ik vind het dan heel moeilijk om te zeggen: nee, zo voelt het niet voor mij. Na zoveel jaren therapie, ben ik wel veel beter geworden in het open zijn over mijn gevoelens.
Voor iedereen hier denk ik wel interessant. De boeken van Marian Mudder schijnen heel goed te zijn. Ik heb haar nieuwste "Wat ik eerder had willen weten" gereserveerd bij de bieb.
En ze heeft een podcast "Lieve Marian".
zondag 21 mei 2023 om 12:13
Ik ga beide boeken lezen, thanks voor de tips!
@spiri123 , wat lastig van je buurvrouw. Helaas herkenbaar dat nou net die contacten zo’n sterke wissel op je trekken. Hopelijk gaat t nu je haar negeert beter? En ja dat pijn doen is indd meer de rest niet kunnen voelen. Het klinkt heel zwaar en ga ook echt niet heel ver erin. Maar als de emoties te hoog oplopen betrap ik mezelf er wel op. Zelfs als er iemand bij is. Het is iets wat automatisch gebeurd. Ben hard aan het werk om dat te stoppen. Zeker gezien mijn 3 kids die nu leeftijd krijgen waarop ze dingen zien. Ik wil voor hun stabiel worden. Ik denk indd ook meer gedesorganiseerd gehecht. Ik ga het boek lezen. Het voelt indd als een handicap waarmee ik moet leren leven..
@spiri123 , wat lastig van je buurvrouw. Helaas herkenbaar dat nou net die contacten zo’n sterke wissel op je trekken. Hopelijk gaat t nu je haar negeert beter? En ja dat pijn doen is indd meer de rest niet kunnen voelen. Het klinkt heel zwaar en ga ook echt niet heel ver erin. Maar als de emoties te hoog oplopen betrap ik mezelf er wel op. Zelfs als er iemand bij is. Het is iets wat automatisch gebeurd. Ben hard aan het werk om dat te stoppen. Zeker gezien mijn 3 kids die nu leeftijd krijgen waarop ze dingen zien. Ik wil voor hun stabiel worden. Ik denk indd ook meer gedesorganiseerd gehecht. Ik ga het boek lezen. Het voelt indd als een handicap waarmee ik moet leren leven..
zondag 21 mei 2023 om 12:15
zondag 21 mei 2023 om 17:49
Ditto, in '(h)echt niet' lees ik ook wel dat onveilig gehechte mensen wel eens de therapeut in de plek van de ouder zetten om zo in te halen wat ze gemist hebben. Hoeft op zich niet verkeerd te zijn. Zou dat bij jou ook zo zijn?
Ik denk dat ik dat met mijn therapeut vroeger ook gedaan heb. Alleen kwam haar liefdevolle aanpak niet bij me aan waardoor ze me best hard aangepakt heeft (zoals mijn vader). Op die manier bleef ze op een voetstuk voor me en bleef ik in de veronderstelling dat ik niets waard was. Dat voelde vertrouwd.
Maar bedenk je maar dat een therapeut niet zo snel oordeelt. Dat is hun werk.
Ik denk dat ik dat met mijn therapeut vroeger ook gedaan heb. Alleen kwam haar liefdevolle aanpak niet bij me aan waardoor ze me best hard aangepakt heeft (zoals mijn vader). Op die manier bleef ze op een voetstuk voor me en bleef ik in de veronderstelling dat ik niets waard was. Dat voelde vertrouwd.
Maar bedenk je maar dat een therapeut niet zo snel oordeelt. Dat is hun werk.
zondag 21 mei 2023 om 18:34
@spiri123, wat klinkt dat heftig hoe dat is gegaan met jouw therapeut. Ik snap dat die rol beter paste gezien jouw verleden maar heeft het je ook wat goeds opgeleverd?
En misschien, welke rol ik haar ook toebedeel het is uiteindelijk één grote teleurstelling. Misschien inderdaad vervulling van behoeftes, wel iemand hebben om op te kunnen rekenen, of juist het stuk van in de steek laten en het niet waard zijn in deze constructie te herhalen. Als ze er voor me is voelt t alsof ik toch wat waard ben en als ze niet reageert als een bevestiging dat ik het niet waard ben. Beide ben ik naar op zoek..
En misschien, welke rol ik haar ook toebedeel het is uiteindelijk één grote teleurstelling. Misschien inderdaad vervulling van behoeftes, wel iemand hebben om op te kunnen rekenen, of juist het stuk van in de steek laten en het niet waard zijn in deze constructie te herhalen. Als ze er voor me is voelt t alsof ik toch wat waard ben en als ze niet reageert als een bevestiging dat ik het niet waard ben. Beide ben ik naar op zoek..
zondag 21 mei 2023 om 19:27
Ditto, dat is heel normaal, en heet overdracht.
Wat fijn dat je een therapeut hebt gevonden om mee te werken en die jou ziet, bij wie dit er kan zijn en dat je zo een kans krijgt om te helen.
Logisch juist dat dit er dan allemaal uit komt, sterker nog, dat 'hoort' zo in psychotherapie. Alles herbeleven en uitleven van dat bange en boze kind dat in je zit.
Mijn therapeut was ook een ouderfiguur voor me en heeft eigenlijk een deel van de opvoeding op zich genomen, wat ik nog gemist had.
Het kost gewoon simpelweg (veel) tijd, al die gevoelens en associaties die aan de oppervlakte komen en de kwetsbaarheid die daarbij komt kijken, waardoor je overleving het weer wil overnemen, enz.
Echt fijn om te lezen dat je het aangegaan bent en zo doorzet ondanks alles. Ik herken de gevoelens en weet hoe intens die kunnen zijn, dat je het liefst wil verdwijnen. Ik lag er echt helemaal af tijdens therapie. Heb jij dat ook, of functioneer je nog wel enigszins? Hoe lang mag je nog in therapie blijven, of is er nog geen eindpunt afgesproken en kan het gewoon zo lang als nodig is?
Wat fijn dat je een therapeut hebt gevonden om mee te werken en die jou ziet, bij wie dit er kan zijn en dat je zo een kans krijgt om te helen.
Logisch juist dat dit er dan allemaal uit komt, sterker nog, dat 'hoort' zo in psychotherapie. Alles herbeleven en uitleven van dat bange en boze kind dat in je zit.
Mijn therapeut was ook een ouderfiguur voor me en heeft eigenlijk een deel van de opvoeding op zich genomen, wat ik nog gemist had.
Het kost gewoon simpelweg (veel) tijd, al die gevoelens en associaties die aan de oppervlakte komen en de kwetsbaarheid die daarbij komt kijken, waardoor je overleving het weer wil overnemen, enz.
Echt fijn om te lezen dat je het aangegaan bent en zo doorzet ondanks alles. Ik herken de gevoelens en weet hoe intens die kunnen zijn, dat je het liefst wil verdwijnen. Ik lag er echt helemaal af tijdens therapie. Heb jij dat ook, of functioneer je nog wel enigszins? Hoe lang mag je nog in therapie blijven, of is er nog geen eindpunt afgesproken en kan het gewoon zo lang als nodig is?
zondag 21 mei 2023 om 20:49
@vage, bedankt voor je reactie. Ik ben indd bekend met de term overdracht. Beetje jammer dat ik tijdens mijn tweede sessie heb verkondigd dat ik niet aan overdracht deed, dat het infantiel is om gevoelens uit t verleden over te dragen op personen in t nu. Specifiek binnen therapie
. Oeps, ga ik nu even hard onderuit. ‘Fijn’ te lezen dat ik niet de enige ben, ben jij er met behulp van je therapeut uitgekomen? Fijn dat hij/zij die rol kon vervullen maar ik merk zelf dat ik het heel moeilijk vind om mee om te gaan..
En we hebben geen einddatum, we grappen er wel eens over dat ik heb tot dr pensioen. Het lijkt me eerlijk gezegd ook heel zwaar om af te sluiten.. hoelang ben jij in therapie geweest? En was het bij voorbaat bepaalde einddatum? Voelde het ‘af’? En kon je makkelijk zonder?
Wbt de impact, die is inderdaad gigantisch. Ik heb zelf een gezin met 3 jonge kinderen dus helemaal uit kan ik niet maar het is loodzwaar en soms weet ik niet hoe ik het moet volhouden. Werk niet en de kinderen gaan nu allemaal naar school en denk wel eens dat dat m’n redding is. Liefst neem ik slaappil om er niet te zijn.. En inderdaad het willen verdwijnen. Het is zo overweldigend..
Mocht mijn peut hier meeschrijven en me herkennen pleasse let me know. Ik ben nogal herkenbaar denk
. Oeps, ga ik nu even hard onderuit. ‘Fijn’ te lezen dat ik niet de enige ben, ben jij er met behulp van je therapeut uitgekomen? Fijn dat hij/zij die rol kon vervullen maar ik merk zelf dat ik het heel moeilijk vind om mee om te gaan.. En we hebben geen einddatum, we grappen er wel eens over dat ik heb tot dr pensioen. Het lijkt me eerlijk gezegd ook heel zwaar om af te sluiten.. hoelang ben jij in therapie geweest? En was het bij voorbaat bepaalde einddatum? Voelde het ‘af’? En kon je makkelijk zonder?
Wbt de impact, die is inderdaad gigantisch. Ik heb zelf een gezin met 3 jonge kinderen dus helemaal uit kan ik niet maar het is loodzwaar en soms weet ik niet hoe ik het moet volhouden. Werk niet en de kinderen gaan nu allemaal naar school en denk wel eens dat dat m’n redding is. Liefst neem ik slaappil om er niet te zijn.. En inderdaad het willen verdwijnen. Het is zo overweldigend..
Mocht mijn peut hier meeschrijven en me herkennen pleasse let me know. Ik ben nogal herkenbaar denk
zondag 21 mei 2023 om 22:27
Ach hemel, ga er maar aanstaan joh...
Daar heb ik diep respect voor, dat je dit doet.
En ik snap niet hoe. Tjonge...
En mooi toch wbt die overdracht, je bent net een echt mens.
Ik kwam daar ook met van die mooie rotsvaste overtuigingen die allemaal stuk voor stuk eraan gingen. Uiteindelijk zit je daar gewoon als een kind en ga je met de billen bloot en alles voelen, de verlatingsangst en al die ellende. Nouja het voelen was bij mij vooral tussen de afspraken door. En ik had een dagboek waar ik het dan in schreef, om samen te bespreken. Dus tijdens die 40 minuten was ik dan weer even 'veilig' en terug op het rechte pad gezet.
Gaat dat bij jou ook ongeveer zo, of wat doen jullie in de sessies? Als je het wel vertellen natuurlijk.
Ik had een jaar therapie en dat kon met een jaar verlengd worden, maar hij vond dat ik wel klaar was. Ik vond dat niet echt maar ik ging ook verhuizen dus het was maar zo.
Zonder ging niet echt super goed, eerlijk gezegd, maar ik was wel stabiel genoeg. Ik ging anders ook een beetje aan hem hangen. En ik denk achteraf, dat ik nog allerlei dingen moest en wilde ervaren, vanwege alles wat ik onderdrukt had waardoor ik nog nooit iets 'met gevoel' had gedaan. Qua relaties moest ik alles nog gaan ontdekken, dat werd ook een rampenplan.
Maar ik had inmiddels wel voldoende inzichten om ongeveer te kunnen zien wat ik aan het doen was. En uiteindelijk moet het leven toch geleefd worden denk ik dan maar, om ervan te kunnen leren met alles wat daarbij hoort. Maar ik heb geen kinderen, dat maakt wel verschil natuurlijk.
Daar heb ik diep respect voor, dat je dit doet.
En ik snap niet hoe. Tjonge...
En mooi toch wbt die overdracht, je bent net een echt mens.
Ik kwam daar ook met van die mooie rotsvaste overtuigingen die allemaal stuk voor stuk eraan gingen. Uiteindelijk zit je daar gewoon als een kind en ga je met de billen bloot en alles voelen, de verlatingsangst en al die ellende. Nouja het voelen was bij mij vooral tussen de afspraken door. En ik had een dagboek waar ik het dan in schreef, om samen te bespreken. Dus tijdens die 40 minuten was ik dan weer even 'veilig' en terug op het rechte pad gezet.
Gaat dat bij jou ook ongeveer zo, of wat doen jullie in de sessies? Als je het wel vertellen natuurlijk.
Ik had een jaar therapie en dat kon met een jaar verlengd worden, maar hij vond dat ik wel klaar was. Ik vond dat niet echt maar ik ging ook verhuizen dus het was maar zo.
Zonder ging niet echt super goed, eerlijk gezegd, maar ik was wel stabiel genoeg. Ik ging anders ook een beetje aan hem hangen. En ik denk achteraf, dat ik nog allerlei dingen moest en wilde ervaren, vanwege alles wat ik onderdrukt had waardoor ik nog nooit iets 'met gevoel' had gedaan. Qua relaties moest ik alles nog gaan ontdekken, dat werd ook een rampenplan.
Maar ik had inmiddels wel voldoende inzichten om ongeveer te kunnen zien wat ik aan het doen was. En uiteindelijk moet het leven toch geleefd worden denk ik dan maar, om ervan te kunnen leren met alles wat daarbij hoort. Maar ik heb geen kinderen, dat maakt wel verschil natuurlijk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
