Onveilig gehecht topic

PeanutbutterJelly dinsdag 20 september 2022 om 11:20

Het leek me fijn om een praat topic te openen over onveilige hechting.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.

Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.

Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.

In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.

Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft

Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.

Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.

Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.

peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 20-09-2022 18:32

77.59% gewijzigd

Spiri123 maandag 22 mei 2023 om 21:34

vaniteifear schreef: ↑
22-05-2023 10:21
Ik ben heel benieuwd of jullie dit ook herkennen.

Ik zou heel graag ouders willen die gewoon eens aan mijn kant staan, me vertrouwen. Het heeft me een behoorlijke deuk gegeven dat ik me altijd moet bewijzen en ik merk dat dit me tot op de dag van vandaag achtervolgt. Met als gevolg dat ik me continu wil bewijzen, geloofd wil worden, tot in den treure. Waar iemand anders zijn schouders misschien ophaalt en denkt: "Oké, dan geloof je me niet" is het voor mij een regelrechte ramp. Ik ga daar in therapie ook mee aan de slag, omdat dit een belangrijk stuk is om mee te beginnen volgens de therapeute.

Om een beetje achtergrond te schetsen: Al vanaf kleuter heb ik geleerd van mijn ouders om niets over hen te vertellen. Alles wat in huis gebeurde, bleef binnen vier muren. Het ging niemand iets aan wat mijn ouders voor werk deden, hoe oud ze waren, wat ze gezegd hadden of wat ze binnenshuis deden (ze deden overigens niets bijzonders). Als ze op school toch eens ter sprake gekomen waren (bijvoorbeeld als iemand iets vroeg over mijn ouders) werd ik daar uren (ik overdrijf niet) over verhoord. Mijn moeder vooral wilde precies weten wat er was gezegd, tegen wie en in welke volgorde.

Ze waren heel wantrouwig tegenover anderen, maar ook tegenover mij. Als kind beschuldigde een buurman me eens van het stukmaken van een tuintegel of zoiets. Mijn ouders geloofden hem klakkeloos en ik kreeg gigantisch op mijn kop, ook een pak op mijn broek zoals dat heette. Later bleek dat het twee jongens geweest waren. Mijn ouders hadden wel spijt daarna, ik kreeg een ijsje en een cadeautje. Dus berouw was er wel. Eigenlijk heb ik nog tal van voorbeelden.

Mijn moeder werd altijd intens kwaad als ze vermoedde dat ik loog. Ze benadrukte altijd dat liegen het allerergste was dat iemand kon doen. Als jong kind werd ik al psychopaat genoemd als ik een leugentje om bestwil vertelde (en dan bedoel ik geen grove leugen, maar iets als "nee hoor, ik heb het laatste koekje niet gepakt").

Maar de heftigste gebeurtenis is wel dat ik werd gestalkt door een ex. Mijn ouders legden de volledige verantwoordelijkheid hiervan bij mij neer ("jíj wilde een relatie met deze man"). Op een dag kwam mijn ex aan de deur bij mijn ouders en vertelde allerlei leugens (ik zou hem stalken, ik zou geen aangifte tegen hem hebben gedaan en weet ik veel wat meer). Op hoge poten kwamen mijn ouders naar mijn huis om een kopie van het proces verbaal in te zien. Mijn ex, een leugenachtige drugsgebruiker nota bene, werd klakkeloos boven mij geloofd.

Ik merk dat ik hier in het dagelijks leven nog hinder van ondervind. Ik had per ongeluk een zakelijk mailtje niet verzonden (maar wel geschreven) waardoor hij in mijn concepten stond. Het was voor mijn opdrachtgever helemaal geen probleem en uit niets bleek dat zij me niet geloofde. Toch heb ik een foto gemaakt van het mailtje dat in mijn concepten stond, met datum en tijd erbij omcirkeld, voordat ik het verzond. Ze zei achteraf dat het echt niet nodig was, dat ze geen moment aan me had getwijfeld.

Is dit herkenbaar voor iemand? Ik ben echt blij dat we bij therapie hiermee aan de slag gaan. Ik vind therapie nog steeds fijn (wel zwaar) en kijk er ook steeds naar uit. Wel valt het me soms zwaar dat zoveel dingen in mijn jeugd niet normaal blijken te zijn, terwijl ik ze tot op de dag van vandaag als normaal zie.

Best heftig om te lezen. Ik leef dan ook helemaal mee met het kind in jou. Ik herken het niet zo. Al kon mijn vader best kleinerend zijn en mijn kwaliteiten totaal niet zien. Hij leek wel een soort van jaloers denk ik wel eens. Maar kijkend naar zijn geschiedenis zou dat ook nog wel kunnen.

Spiri123 maandag 22 mei 2023 om 21:39

Vage schreef: ↑
22-05-2023 14:45
Ik was net voor het eerst bij een nieuwe haptotherapeut (ben verhuisd). En die zei ook: je bent wel hard voor jezelf zeg.

Sowieso zegt iedereen dat altijd. En dan zeg ik ja, maar dat moet ook, want ik wil nog zoveel leren en anders wordt het niets. No pain no gain.

Maar vandaag brak ik. Ik had er zo geen zin meer in, weer alles uit de kast trekken om 'beter' te worden. Weer oefenen met grenzen, dissocieren, pijn die naar boven komt, en het oordeel van mezelf daarbij, dat ik mezelf heb laten hertraumatiseren door onveilige relaties aan te gaan.

Die schematherapie hadden we het over, en ik kon niet stoppen met janken. Ik heb altijd mezelf verteld dat het goed was, dat ik daar zo aangepakt ben. Het was ook goed, het moest ook anders. Maar ik heb wel een prijs betaald. Door na een jaar maar gewoon de wijde wereld in te trekken terwijl ik mijn zelfbescherming niet meer had. En dat ging ook niet goed. En ik zet nog altijd te veel druk op mezelf, dat ik alles maar moet kunnen.

Als je dan je eigen levensverhaal weer eens op een rijtje ziet staan denk je verdomme, dat kan toch ook allemaal helemaal niet? Dat kan zo'n meisje toch niet in haar eentje allemaal oplossen? En wie zorgt er dan ondertussen voor mij?

Ach meis, ik leef hier zo met je mee. Je zou een ander toch ook niet adviseren hard te zijn voor jezelf. Zelf compassie is het sleutel woord. Ik ben eigenlijk zo blij voor je dat het eruit kwam. Geef het ruimte.

Spiri123 maandag 22 mei 2023 om 21:44

Vage, mooi doel voor jezelf! Iedereen verdient dat.

Ditto, heftig verhaal wat je jezelf zeker niet voor hoeft te verontschuldigen. Nooit jezelf verontschuldigen wat mij betreft. Zacht zijn voor jezelf.

Vage maandag 22 mei 2023 om 22:05

Ditto* schreef: ↑
22-05-2023 18:11
En sorry vage, ben erg benieuwd naar hoe de haptonoom jou kan helpen. Teruggaan naar de babytijd schreef je.. hoe moet ik dat voor me zien? Mocht je dat willen delen.. + ik wil nog even terugkomen op wat je eerder stuurde. Erg confronterend, ik heb de afgelopen periode ook een paar keer meegemaakt dat de wanhoop en angst zo hoog opliepen dat ik mezelf wat aan had kunnen doen. Heb gehuild (voor t eerst) dat ik kinderen had en het daarom niet ‘mocht’ doen. Doodeng om zo diep te gaan. Zelfmoord is iets wat te vaak in mijn hoofd oppopt, vind het beangstigend.. ik snap helemaal je behoefte aan middelen om het te doorstaan.. zelf slik ik ad, slaapmedicatie en met vlagen (veel) xanax. Probeer nu minder te slikken maar het is constant zoeken naar een evenwicht die ontzettend wankel is. Blij dat je er nog bent, ik weet (denk ik) hoe diep je gegaan bent. Ik zit er zelf middenin en wat een pijn. Had/heb je iemand waar je echt bij terecht kan?

Ik weet dus ook hoe diep jij nu zit. Dus verontschuldig je alsjeblieft nergens voor. Je moet door deze fase heen en opnieuw leren leven ofzo... Heb je hulp bij de zorg voor je kinderen, kunnen ze naast school soms ergens heen?

Ja die babytijd nu klinkt het als rebirthing ofzo, haha, maar wat ze ongeveer zei is dat ik bepaal wat de afstand tussen ons is. Als ik haar in de hoek van de kamer wil hebben dan blijft ze daar.

Ik vind dat maar niks omdat ik weet dat je dit soort oefeningen doet bij mensen die ernstige trauma's hebben en/of die misbruikt zijn. En daar voel ik veel angst en onmacht bij, is iets wat ik liever wegstop, ik wil me geen slachtoffer voelen. Dat komt wel heel dichtbij als we dingen gaan doen om mij te beschermen, op dit niveau. Ik ben bang voor wat er dan nog naar boven komt in mezelf. Ik weet precies wat. Al die dingen waar ik nog altijd liever mezelf de schuld van geef.

@Spiri123 je hebt gelijk, thx voor je mooie woorden

Zonneschijn202131 maandag 22 mei 2023 om 22:17

Dit topic gevonden en veel herkenbaarheid...mijn vader is een lieve man maar mijn moeder moet mij niet. Althans zo voel ik dat. Zij zegt dat ze van me houdt maar ik voel het meestal niet. Als ik doe wat zij wil gaat het goed maar als ik mijn eigen zin doe en ze vindt het niks dan kijkt ze me niet meer aan. Vroeger heeft ze me vaak genegeerd in tegenstelling tot mijn 2 zussen die wel in haar straatje lopen en voorbeeldig zijn. Ze zegt ook rustig dat ik lelijk ben en dat ze niet snapt dat ik een man heb. En dat dan van je eigen moeder horen is als een mes in je ziel....ik ben nu heel voorzichtig geworden om niet nog verder gekwetst te worden wil ik even geen contact. Alhoewel ik niets liever wil dan een lieve moeder die er voor me is ongeacht wat ik doe. Ik heb al veel hulpverlening gehad, ook haptotherapie. Maar het blijft moeilijk. En voor mezelf kiezen is ook bijna onmogelijk. Het voelt toch niet goed. Ik ben nu wel (eindelijk) zover dat ik openlijk kan zeggen dat ik geen leuke moeder heb. Tot voor kort heb ik haar altijd verdedigd eigenlijk en vond ik het te pijnlijk om te erkennen. Maar nu erken ik een beetje mijn eigen pijn als ik zeg dat ze geen fijne moeder is. Ik zou zo graag trots zijn en een goede band met haar hebben en haar alles kunnen vertellen. Maar helaas dat zal nooit gebeuren...

Spiri123 maandag 22 mei 2023 om 22:24

Hoe zijn jullie partners gehecht? In het boek dat ik las stond heel hard dat bij iemand met hechtingsproblemen zou het beste een goed gehecht persoon horen. Maar aangezien die geen onveilig gehecht persoon willen blijven de niet veilig gehechte mensen tot elkaar verdoemd. Lekker optimistisch.
Maar zal wel wat in zien.

Mijn vriend is ook onveilig gehecht. Erger dan ik denk ik. Van de week ging ik naar een vriendin en toen ik terug kwam was hij bozig en kortaf. Op een gegeven moment ontaard dat in ruzie omdat hij zich in de steek gelaten voelde. Ik probeerde hem in te laten zien dat hij onredelijk was en zag later ook zijn verlatingsangst. Maar hij heeft nog wel eens woede aanvallen als hij zich aangevallen voelt of verlaten. Ik vond het heel lastig mee om te gaan maar het gaat steeds beter.
Sinds die dag gedraagt hij zich in mijn ogen als een klein jongetje dat heel veel aandacht vraagt (letterlijk ook steeds vraagt "vind je mij nog lief?". Ik word er wat kribbig van merk ik.
Afgelopen zondag vertelde ook nog zijn moeder dat haar nu 8ste partner haar niet bevalt omdat ze al lang geen seks gehad hebben. Zucht. Ik geloof niet dat dat geholpen heeft om hem in zijn kracht te zetten.
Ik weet dat een tijdje aandacht geven, met name lichamelijk, helpt. Maar ik kan het niet echt opbrengen. Ik ben veel te afstandelijk daarvoor.

Hoe gaat dat met jullie partners? Zijn zij veilig gehecht?

Spiri123 maandag 22 mei 2023 om 22:30

Zonneschijn202131 schreef: ↑
22-05-2023 22:17
Dit topic gevonden en veel herkenbaarheid...mijn vader is een lieve man maar mijn moeder moet mij niet. Althans zo voel ik dat. Zij zegt dat ze van me houdt maar ik voel het meestal niet. Als ik doe wat zij wil gaat het goed maar als ik mijn eigen zin doe en ze vindt het niks dan kijkt ze me niet meer aan. Vroeger heeft ze me vaak genegeerd in tegenstelling tot mijn 2 zussen die wel in haar straatje lopen en voorbeeldig zijn. Ze zegt ook rustig dat ik lelijk ben en dat ze niet snapt dat ik een man heb. En dat dan van je eigen moeder horen is als een mes in je ziel....ik ben nu heel voorzichtig geworden om niet nog verder gekwetst te worden wil ik even geen contact. Alhoewel ik niets liever wil dan een lieve moeder die er voor me is ongeacht wat ik doe. Ik heb al veel hulpverlening gehad, ook haptotherapie. Maar het blijft moeilijk. En voor mezelf kiezen is ook bijna onmogelijk. Het voelt toch niet goed. Ik ben nu wel (eindelijk) zover dat ik openlijk kan zeggen dat ik geen leuke moeder heb. Tot voor kort heb ik haar altijd verdedigd eigenlijk en vond ik het te pijnlijk om te erkennen. Maar nu erken ik een beetje mijn eigen pijn als ik zeg dat ze geen fijne moeder is. Ik zou zo graag trots zijn en een goede band met haar hebben en haar alles kunnen vertellen. Maar helaas dat zal nooit gebeuren...

Welkom zonneschijn.
Lijkt me heel pijnlijk om zo een moeder te hebben. Je kunt niet anders dan voor jezelf kiezen. Ik vind het boek 'de fontein' wel heel mooi om de familie systemen in te zien.
Je bent een fijn mens en verdient mensen om je heen die je waarderen.
Denk je dat je moeder narcistisch is? Of oordeel ik dan te snel?

canis-felis dinsdag 23 mei 2023 om 00:03

Mijn therapeut bij schematherapie heeft nooit een ouderrol op zich genomen. Meestal liet ze de verschillende modi in gesprek gaan door mij op die manier te bevragen (vaak ook met op de stoel gaan zitten van de ene of andere modus). En soms ging ze als een soort steun/begeleider mee in de visualisatie van een casus. Dat was dan vooral de volwassene die voor het kind opkwam naar een van mijn ouders. Meest logische en wenselijk was het geweest als dat mijn andere ouder was geweest, maar het had ook een andere volwassene of desnoods hulpverlener kunnen zijn geweest in die tijd.

Het 'onder je vandaan trappen' van je overlevingsmechanismen en je vervolgens aan je lot overlaten klinkt mij niet als een ouderrol, eerlijk gezegd. En ik hoop ook dat dat niet een of andere therapeutische 'strategie' is geweest zoals ik ze ook heb meegemaakt en waarvan ik pas na jaren, nog altijd met moeite, kan benoemen dat het tot hertraumatisering geleid heeft. Therapie zou zo niet moeten zijn. Ik heb de indruk dat het wel een tijd 'mode' geweest dat therapeuten afstandelijk en bijna provocerend konden zijn omdat ze meenden anders het 'ongezonde gedrag' te voeden. Ik hoop dat het inmiddels beter geregeld is in de GGZ... De - recentere - schematherapie volgde ik particulier omdat de wachtlijsten eindeloos waren.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Anoniem_647b4ab3cffd3 dinsdag 23 mei 2023 om 00:44

Een therapeut die de ouderrol op zich neemt, heb ik geen ervaring mee. Vanuit meer emdr achtige traumatherapie ga ik terug naar delen van kindertijd, latere jeugd of gebeurtenis maar ben ik samen met de therapeut degene die bij de jongere versie of toen ik in gebeurtenissen zat, troost of ‘behoefte aan’ erbij haalt, waarbij de therapeut meer een begeleidende rol heeft. Het voelt meer als samenwerking, beetje bondgenoot achtig.
De eerste keer dat er een deeltje werd opgerakeld, vond ik heftig. Toen had ik het gevoel alsof ik langer de tijd nodig had om weer terug te landen tijdens de sessie zelf. Dat heb ik aangegeven bij mijn therapeut, dat ik rustig vanuit de visualisatie terug wil keren en minder tijdsdruk wil voelen. We beginnen sindsdien tijdens een sessie iets eerder met ‘uitpakken’ van iets, het visualiseren en daarna een half uur om de veilige benodigdheden erbij te visualiseren of terug te keren. Het scheelt dat ik niet afhankelijk ben van een GGZ, daardoor kan ik de tijd nemen. Ik ervaar wel dat het eerst slechter gaat voordat het beter gaat, alsof ik vlak erna met een open wond rondloop. Het is erg gericht op het voelen en ik ervaar het alsof er een deksel afgaat van allerlei onderdrukte copingsmechanismes. Er is meer ruimte voor boosheid, herinneringen worden scherper, details komen aan de oppervlakte en langzaam kom ik wat meer in een beschouwende rol maar het gaat met stappen omhoog en soms weer keihard omlaag.

@Spiri, mijn vriend is veilig gehecht. Dat voelt rustig. Ik ken genoeg mensen die vanuit onveilige hechting een veilig gehechte partner treffen. Als iemand zichzelf kent, of je nou onveilig of veilig bent gehecht, kom je al heel ver. Bij mijn vriend voel ik me niet getriggerd in onzekerheden, in dat opzichte een goede match. Wel leer ik nog wat meer van mezelf uit te gaan, hij helpt me er graag bij. Ik probeer een fijne balans tussen ons te houden, dat gaat heel goed. Het helpt dat we latten, dan kan ik me terugtrekken en ik ben naar hem toe helder (dus ook veilig voor hem) in mijn communicatie.

Vage dinsdag 23 mei 2023 om 01:15

Mijne was ook vrijgevestigd maar wel van de oude stempel, een psychoanalyticus.
Inhoudelijk deden we wel ongeveer hetzelfde.

Maar ik ervaarde behoorlijk wat verwarring, schaamte en stress en zat vaak in bange kind modus. En dan zei of deed hij dingen om het veiliger te maken, zoals een symbool voor mijn moeder uit de kamer verwijderen. Klinkt een beetje vaag zo zonder context maar dat was dan ook tijdens een visualisatieoefening. Afstandelijk was hij wel. Hij zei bijvoorbeeld soms heel lang niets, omdat hij wilde dat ik ging praten.

Bepaalde copingmechanismen "mocht" ik niet meer doen omdat die destructief waren en ik vaak in een gedissocieerde staat verkeerde. En dat vond ik lastig om op te geven als je nog geen alternatief hebt. Dus toen ging ik mezelf verdoven met middelen.

Hoe gaan jullie daarmee om, buiten de sessies om? Qua herbelevingen en emoties, dissociatie, ongezonde coping, of hebben jullie dat niet?

Al met al was het niet echt een zachtzinnige therapie als ik er zo aan terugdenk, ik dacht dat dat normaal was maar nu vraag ik me af of het ook anders had gekund. Ik merk dat ik er vaak nog over wil praten omdat ik het zo heftig vond.

Een veilig gehechte partner heb ik alleen ooit toen ik jong was gehad, verder alleen angstig-vermijdende net als ik zelf.

Spiri123 dinsdag 23 mei 2023 om 07:17

Ik begin me na deze verhalen ook af te vragen of de provocerende kant van mijn coaches (geen ggz therapeuten) zo goed waren. Ik werd meestal behandeld als dat 'verwende nest'. Zo voelde het voor mij in ieder geval. Ik had gewoon geen idee wat liefde in hield. Mijn vader kon lief zijn maar kleineerde me ook vaak en mijn moeder hing aan ons. We waren haar therapeut. Ze hadden geen goed huwelijk wat ze ons ook geregeld vertelde. Ik heb geen voorbeeld hoe het ook kan zijn. Dat heeft me lang geduurd om dat te onderzoeken.
Mijn huwelijk was achteraf zo slecht nog niet. Het was rustig maar mijn eerste lange relatie en ik wist niet hoe het fijn kon zijn. Dus was de relatie afstandelijk. Daarna kwamen 2 onrustige relaties met heel veel triggers. De vorige was een hel. Maar ook met hele hoge pieken en enorm veel passie. De angst werd een soort verslaving. Ik denk dat ik nu na 10 jaar na mijn scheiding pas in rustiger vaarwater kom. Ik ben in dat opzicht blij met de burnout om eens mezelf te onderzoeken.
Maar mijn partner is veel jonger en meer getraumatiseerd dan ik. Ik heb het gevoel dat ik daarom op mijn hoede blijf.

Ik vind het fijn te lezen dat er ook mensen zijn met een veilig gehecht partner. Het kan dus wel.

Zonneschijn202131 dinsdag 23 mei 2023 om 13:49

Spiri123 schreef: ↑
22-05-2023 22:30
Welkom zonneschijn.
Lijkt me heel pijnlijk om zo een moeder te hebben. Je kunt niet anders dan voor jezelf kiezen. Ik vind het boek 'de fontein' wel heel mooi om de familie systemen in te zien.
Je bent een fijn mens en verdient mensen om je heen die je waarderen.
Denk je dat je moeder narcistisch is? Of oordeel ik dan te snel?

Dankjewel ! Ik ga eens kijken naar dat boek. Ja misschien zou je wel kunnen zeggen dat mijn moeder narcistisch is of iig trekken ervan heeft.

Zonneschijn202131 dinsdag 23 mei 2023 om 13:52

Spiri123 schreef: ↑
22-05-2023 22:24
Hoe zijn jullie partners gehecht? In het boek dat ik las stond heel hard dat bij iemand met hechtingsproblemen zou het beste een goed gehecht persoon horen. Maar aangezien die geen onveilig gehecht persoon willen blijven de niet veilig gehechte mensen tot elkaar verdoemd. Lekker optimistisch.
Maar zal wel wat in zien.

Mijn vriend is ook onveilig gehecht. Erger dan ik denk ik. Van de week ging ik naar een vriendin en toen ik terug kwam was hij bozig en kortaf. Op een gegeven moment ontaard dat in ruzie omdat hij zich in de steek gelaten voelde. Ik probeerde hem in te laten zien dat hij onredelijk was en zag later ook zijn verlatingsangst. Maar hij heeft nog wel eens woede aanvallen als hij zich aangevallen voelt of verlaten. Ik vond het heel lastig mee om te gaan maar het gaat steeds beter.
Sinds die dag gedraagt hij zich in mijn ogen als een klein jongetje dat heel veel aandacht vraagt (letterlijk ook steeds vraagt "vind je mij nog lief?". Ik word er wat kribbig van merk ik.
Afgelopen zondag vertelde ook nog zijn moeder dat haar nu 8ste partner haar niet bevalt omdat ze al lang geen seks gehad hebben. Zucht. Ik geloof niet dat dat geholpen heeft om hem in zijn kracht te zetten.
Ik weet dat een tijdje aandacht geven, met name lichamelijk, helpt. Maar ik kan het niet echt opbrengen. Ik ben veel te afstandelijk daarvoor.

Hoe gaat dat met jullie partners? Zijn zij veilig gehecht?

Mijn partner is ook onveilig gehecht, heeft toevallig ook een moeder die andere lievelingetjes heeft. Hij is ook onzeker daardoor en denkt snel dat ik niet van hem hou, wat ik lastig en soms kwetsend vind. Verder vinden we juist wel veel steun bij elkaar omdat we in een soortgelijke situatie zitten.

Vage dinsdag 23 mei 2023 om 13:59

Spiri123 schreef: ↑
23-05-2023 07:17
Ik begin me na deze verhalen ook af te vragen of de provocerende kant van mijn coaches (geen ggz therapeuten) zo goed waren. Ik werd meestal behandeld als dat 'verwende nest'. Zo voelde het voor mij in ieder geval. Ik had gewoon geen idee wat liefde in hield. Mijn vader kon lief zijn maar kleineerde me ook vaak en mijn moeder hing aan ons. We waren haar therapeut. Ze hadden geen goed huwelijk wat ze ons ook geregeld vertelde. Ik heb geen voorbeeld hoe het ook kan zijn. Dat heeft me lang geduurd om dat te onderzoeken.
Mijn huwelijk was achteraf zo slecht nog niet. Het was rustig maar mijn eerste lange relatie en ik wist niet hoe het fijn kon zijn. Dus was de relatie afstandelijk. Daarna kwamen 2 onrustige relaties met heel veel triggers. De vorige was een hel. Maar ook met hele hoge pieken en enorm veel passie. De angst werd een soort verslaving. Ik denk dat ik nu na 10 jaar na mijn scheiding pas in rustiger vaarwater kom. Ik ben in dat opzicht blij met de burnout om eens mezelf te onderzoeken.
Maar mijn partner is veel jonger en meer getraumatiseerd dan ik. Ik heb het gevoel dat ik daarom op mijn hoede blijf.

Ik vind het fijn te lezen dat er ook mensen zijn met een veilig gehecht partner. Het kan dus wel.

Dit had ik geschreven kunnen hebben joh, tot op de letter.

Ook nu 10 jaar uit elkaar en daarna wat achtbaanrelaties gehad. Later overspannen geraakt/wat sabbaticals genomen en nu doe ik het ook weer rustig aan.

Ik heb daarna ook een veel jongere en getraumatiseerde partner gehad, maar dat is inmiddels mijn ex. Ik heb wel veel van hem en die relatie geleerd, maar ben ook gehertraumatiseerd geraakt door hoe we op elkaar reageerden. Ik werd op het laatst vooral een expert in het hanteren van zijn emotionele problemen, terwijl ik nog moest leren om met mezelf om te gaan.

Ditto* dinsdag 23 mei 2023 om 14:16

Ik vind het knap dat jullie relaties aan durven gaan. Al kan ik me voorstellen dat dat in dit geval ook zeker geen makkelijk iets is. Het lijkt me heel lastig als dat dan veelal relaties zijn die ook ongezond zijn en daardoor voor hertraumatisering zorgen. Ik heb gemerkt dat ik zolang ik iemand op afstand hou mezelf kan ‘geven’, komt iemand emotioneel dichterbij sla ik volledig dicht. Ik kan niet meer aangeven wat ik wil en geen grenzen over laten gaan. Ik verstijf gewoon en kan geen toenadering verdragen, wil weg. Als iemand emotioneel verder van me af staat kan ik minder goed nee zeggen waardoor daar uiteindelijk meer mee kan want tja nee zeggen is ook zo’n ding. Het klinkt gek zo. Komt er eigenlijk op neer dat ik nooit een echte relatie heb gehad. Althans daar kwam ik nooit verder mee. Ons of friends with benefits makkelijker dan was nee geen optie. Werd er niet gevraagd wat ik wil. Als iemand vraagt wat ik wil raak ik in paniek. Kan geen echte verbinding verdragen en kan geen grenzen over laten gaan. Dus als iemand bepaalde verwachtingen heeft ga ik er in mee, is het een meer ‘echte’ relatie en wordt mij gevraagd wat ik wil dan kan ik t niet.

Vage dinsdag 23 mei 2023 om 14:32

Ik heb dat verstijven ook, maar dan innerlijk, ik ben er nog wel maar ik ben er niet meer echt. Kan ook geen nee zeggen dus ik onderga dan alles, zonder dat ik doorheb dat ik niet meer echt meedoe.
Vind het wel triest, omdat sommige mensen echt om me geven en die zagen me dan voor hun ogen verdwijnen als het ware.

Daar hoop ik aan te werken met de haptotherapie, dat ik tijdig kan aangeven wat ik wil en nodig heb in plaats van overal in mee te gaan en dan te verdwijnen.

Anderlicht dinsdag 23 mei 2023 om 14:32

Mooie herkenbare verhalen. Ik ben een aantal jaar geleden stukje bij beetje achtergekomen dat ik onveilig gehecht ben en codependend gedrag heb. Inmiddels weet ik veel dit onderwerp af en heb mezelf op dat vlak een stuk verder ontwikkeld ( vooral de patronen doorzien en hier verantwoordelijk voor te nemen) maar de diepe pijn en leegte lijkt er altijd te zijn. Acceptatie en verdragen is voor nu het meest helpend omdat ik door heling snel verstrikt raak door de interne kritische ouder.

Vage dinsdag 23 mei 2023 om 14:40

Anderlicht schreef: ↑
23-05-2023 14:32
Mooie herkenbare verhalen. Ik ben een aantal jaar geleden stukje bij beetje achtergekomen dat ik onveilig gehecht ben en codependend gedrag heb. Inmiddels weet ik veel dit onderwerp af en heb mezelf op dat vlak een stuk verder ontwikkeld ( vooral de patronen doorzien en hier verantwoordelijk voor te nemen) maar de diepe pijn en leegte lijkt er altijd te zijn. Acceptatie en verdragen is voor nu het meest helpend omdat ik door heling snel verstrikt raak door de interne kritische ouder.

Wat fijn dat je dit hier komt delen, ik waardeer je bijdragen altijd enorm.
Ik kan veel van jou leren denk ik.

Het dikgedrukte kom ik zelf net achter sinds een paar weken. Dat mijn kritische ouder dat herstel wel ff aan het fixen is, al een hele tijd, maar dat gaat een beetje hardhandig. Mensen roepen al tijden in mijn oor: "je bent goed zoals je bent Vage," maar dat hoor ik niet.

Wat betekent acceptatie en verdragen voor jou?

Ik merk dat ik ermee worstel op het moment. Want dan moet ik stoppen met mezelf repareren. En dat vind ik heel moeilijk. Dat was zo fijn om mee bezig te zijn en lijkt zo zinvol. Als ik dat niet meer heb, wat dan wel...

Anderlicht dinsdag 23 mei 2023 om 14:55

Spiri123 schreef: ↑
22-05-2023 22:24
Hoe zijn jullie partners gehecht?

Hoe gaat dat met jullie partners? Zijn zij veilig gehecht?

Mijn vorige partner was achteraf net als ik ook onveilig gehecht maar we hebben op onze manier wel een langdurige relatie kunnen opbouwen met patronen en mechanismes die ik nu erg kan koppelen aan hechtingsproblemen.
Inmiddels heb ik een nieuwe partner die in de basis een vermijdende hechtingstijl had maar hier erg in is ontwikkeld en (emotioneel) beschikbaar is voor mij.
Juist nu we zo dichtbij zijn gekomen merk ik pas hoe moeilijk het voor mij is om in vertrouwen op een gezonde manier te hechten

Anderlicht dinsdag 23 mei 2023 om 15:07

Vage schreef: ↑
23-05-2023 14:40
Wat fijn dat je dit hier komt delen, ik waardeer je bijdragen altijd enorm.
Ik kan veel van jou leren denk ik.

Dat is wederzijds!

Wat betekent acceptatie en verdragen voor jou?

Dat betekend vooral voelen en zijn zonder bij te sturen. Ik accepteer nu beter dat ik dit meedraag. Het hoeft niet meer weg. Het helpt ook om mezelf bewust te overstijgen “ actieve meditatie “ zodat ik mijn gedachten en gevoelens beschouwend kan waarnemen en er niet teveel in verdwijn.
Ik ben namelijk heel kritisch en veroordelend over mezelf dus als ik teveel focus op herstel dan voel ik me snel te kort schieten en blijf ik er juist langer in hangen. Ik zoek dus naar de balans van af en toe heling en dan weer berusting

Spiri123 dinsdag 23 mei 2023 om 15:35

Vage schreef: ↑
23-05-2023 13:59
Dit had ik geschreven kunnen hebben joh, tot op de letter.

Ook nu 10 jaar uit elkaar en daarna wat achtbaanrelaties gehad. Later overspannen geraakt/wat sabbaticals genomen en nu doe ik het ook weer rustig aan.

Ik heb daarna ook een veel jongere en getraumatiseerde partner gehad, maar dat is inmiddels mijn ex. Ik heb wel veel van hem en die relatie geleerd, maar ben ook gehertraumatiseerd geraakt door hoe we op elkaar reageerden. Ik werd op het laatst vooral een expert in het hanteren van zijn emotionele problemen, terwijl ik nog moest leren om met mezelf om te gaan.

Bijzonder dat we dezelfde verhaallijn hebben. Nu geen partner meer? Ik hoop eigenlijk dat we in deze relatie zoveel leren dat we het gaan halen samen tot de dood. Ik wil echt niet meer wisselen van man. Hierna ben ik er wel klaar mee. Maar alleen is ook maar alleen. Jij geen relatie meer?

Vage dinsdag 23 mei 2023 om 15:52

Spiri123 schreef: ↑
23-05-2023 15:35
Bijzonder dat we dezelfde verhaallijn hebben. Nu geen partner meer? Ik hoop eigenlijk dat we in deze relatie zoveel leren dat we het gaan halen samen tot de dood. Ik wil echt niet meer wisselen van man. Hierna ben ik er wel klaar mee. Maar alleen is ook maar alleen. Jij geen relatie meer?

Dat klinkt heel stellig. Waarom ben je er hierna wel klaar mee?

Ik heb nu geen relatie. Maar voor mijn gevoel leer ik pas net een beetje hoe het allemaal werkt. Dus dat komt vast wel weer. Na de laatste had ik genoeg om aan te werken in ieder geval en ik ben ook wel weer gegroeid als mens.

Nu komt dan het gedeelte "aanvaarding" ofzo. Leren te ontvangen en te zijn met wat er is. 'De Fontein' heb ik ook gelezen (vond het een moeilijk boek) en daar staat ook in: je mag al het goede ontvangen.

En ik oefen mezelf in het loslaten van dingen waar ik geen invloed op heb. Sinds ik dat meer doe zie ik dat er ontzettend veel moois is in het leven. Mensen die zomaar spontaan op mijn pad komen en waar ik heel veel van leer, die mij zien en waarderen en zoals ik ben. Mensen zeggen de meest prachtige dingen tegen me, die me enorm vooruit helpen. Als ik dat kan leren aanvaarden, dat ik dat 'verdien' en er niets voor hoef te doen behalve gewoon mezelf zijn, dan kan ik gezonde relaties ook wel leren. Dat is het idee.

Dus in die zin is 'alleen is ook maar alleen' ook niet helemaal waar. Er is genoeg liefde te delen en ik geloof dat niets ooit voor niets is. Mensen komen en gaan sowieso altijd, dat is onvermijdelijk, al was het maar omdat we sterfelijk zijn.

Spiri123 dinsdag 23 mei 2023 om 17:19

Anderlicht schreef: ↑
23-05-2023 15:07

Hallo Anderlicht! Dat is wel een eyeopener dat helen meer zelfkritiek triggert. Dat moet ik eens op me in laten werken. Ik probeer op alle gevoelens te zeggen dat het er mag zijn maar ik veroordeel nog steeds veel.
Ik zie een vriendin van me al 3 jaar thuis zitten en de zelfkritiek wordt steeds erger. Ik denk dat afleiding uiteindelijk wel goed is.

@vage, jij bent dus ook al een paar keer uit de roulatie geweest. Waar ik mee worstel is: ga ik in mijn eigen kracht staan en neem een hogere functie? Of blijf ik gewoon in een functie onder mijn niveau maar wel veel rustiger?
Ik kan de keuze niet maken. Ik word er gek van. Jarenlang was onder mijn niveau prima. Maar toen ik weer meer moest oppakken ging ik ook meteen weer vol gas en werd de criticus steeds erger. Ik draai er mezelf helemaal in. Is de criticus gewoon mijn vader? En moet ik hem gaan overrulen? Ik merk dat mijn hele lijf strak gaat staan van de stress om te moeten presteren.

Spiri123 dinsdag 23 mei 2023 om 17:24

Vage schreef: ↑
23-05-2023 15:52
Dat klinkt heel stellig. Waarom ben je er hierna wel klaar mee?

Ik heb nu geen relatie. Maar voor mijn gevoel leer ik pas net een beetje hoe het allemaal werkt. Dus dat komt vast wel weer. Na de laatste had ik genoeg om aan te werken in ieder geval en ik ben ook wel weer gegroeid als mens.

Nu komt dan het gedeelte "aanvaarding" ofzo. Leren te ontvangen en te zijn met wat er is. 'De Fontein' heb ik ook gelezen (vond het een moeilijk boek) en daar staat ook in: je mag al het goede ontvangen.

En ik oefen mezelf in het loslaten van dingen waar ik geen invloed op heb. Sinds ik dat meer doe zie ik dat er ontzettend veel moois is in het leven. Mensen die zomaar spontaan op mijn pad komen en waar ik heel veel van leer, die mij zien en waarderen en zoals ik ben. Mensen zeggen de meest prachtige dingen tegen me, die me enorm vooruit helpen. Als ik dat kan leren aanvaarden, dat ik dat 'verdien' en er niets voor hoef te doen behalve gewoon mezelf zijn, dan kan ik gezonde relaties ook wel leren. Dat is het idee.

Dus in die zin is 'alleen is ook maar alleen' ook niet helemaal waar. Er is genoeg liefde te delen en ik geloof dat niets ooit voor niets is. Mensen komen en gaan sowieso altijd, dat is onvermijdelijk, al was het maar omdat we sterfelijk zijn.

Prachtig gezegd! Het geeft me rust te lezen. Je hebt gelijk. Je bent nog even een paar stappen op me voor. Maar kan heel goed zijn dat ik ook niet stellig blijf in mijn "voor mij geen man meer" maar voor nu wil ik gewoon rust. Geen triggers meer.
Ik heb nog eens nagedacht over wat je zei over hertraumatisering. Dat had ik met mijn vorige partner zie ik nu. Ik ben nog de scherven aan het plakken.

Vage dinsdag 23 mei 2023 om 17:37

Spiri123 schreef: ↑
23-05-2023 17:19

@vage, jij bent dus ook al een paar keer uit de roulatie geweest. Waar ik mee worstel is: ga ik in mijn eigen kracht staan en neem een hogere functie? Of blijf ik gewoon in een functie onder mijn niveau maar wel veel rustiger?
Ik kan de keuze niet maken. Ik word er gek van. Jarenlang was onder mijn niveau prima. Maar toen ik weer meer moest oppakken ging ik ook meteen weer vol gas en werd de criticus steeds erger. Ik draai er mezelf helemaal in. Is de criticus gewoon mijn vader? En moet ik hem gaan overrulen? Ik merk dat mijn hele lijf strak gaat staan van de stress om te moeten presteren.

Lastig ja. Ik weet al lang dat ik meer te geven heb aan de wereld dan wat ik nu doe (beetje op vivaforum schrijven, en daarnaast werk ik ook wel).

Maar "het" komt er nog niet uit. Ik heb wel vaker plannen gehad met mijn bedrijf maar dan raakte ik ook vrij snel overspannen vanwege die interne criticus inderdaad. Zelfsabotage. Dus dat zal wel niet de weg zijn.

Klinkt vaag wat ik nu ga zeggen maar ik denk dat ik meer vanuit liefde moet gaan werken. Bij vlagen doe ik dat wel en dan ontstaan mooie dingen, komen er dingen op mijn pad. Maar waar mooie dingen zijn, is dan ook vaak weer mijn eigen oordeel erover. Angst dat dat niet kan, mag, dat ik geen leiding mag nemen, dat ik niet in "die wereld" (van de succesvolle mensen) hoor te zijn. En dat verlamt dan weer.

"Mag dat, kan het echt zo makkelijk zijn?" is dan ook een vraag die in me opkomt.

Ik heb al een hoop coaches versleten maar dit is een hardnekkige. Ik denk soms dat ik een bijna dood ervaring nodig heb voordat ik tot leven kom. Even afkloppen ...

Actieve topics