Relaties
alle pijlers
Onveilig gehecht topic
dinsdag 20 september 2022 om 11:20
Het leek me fijn om een praat topic te openen over onveilige hechting.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 20-09-2022 18:32
77.59% gewijzigd
woensdag 24 mei 2023 om 09:24
Zonneschijn, wat knap. Ik vind je al heel erg goed voor jezelf kiezen door te erkennen dat je geen leuke moeder hebt. En dat je van haar niet hebt gekregen wat jij nodig had.
Spiri, mijn laatste partner was ook onveilig gehecht, hij had bindingsangst. We hebben daar heel veel over gepraat. Nu achteraf bekeken, denk ik dat ik hem wou veranderen, terwijl hij het aangaan van emoties maar moeilijk vindt.
Wbt je post over werk. Ik denk dat daar meerdere dingen spelen. Voor mezelf werkt het zo dat als ik meer stress heb, dat ik dan meer moeite heb om mijn emoties te reguleren. Dan wordt de innerlijke criticus ook veel sterker.
Tegelijk denk ik dat je je ook bewust kunt zijn van deze processen. En dat je met begeleiding toch die hogere functie misschien wel kunt handelen.
Dat verstijven herken ik ook, gelukkig bij mij niet zo gauw in relaties, maar vooral bij 'authoriteitsfiguren'. Bijvoorbeeld een hulpverlener of iemand bij een instantie waar ik hulp vraag.
Spiri, mijn laatste partner was ook onveilig gehecht, hij had bindingsangst. We hebben daar heel veel over gepraat. Nu achteraf bekeken, denk ik dat ik hem wou veranderen, terwijl hij het aangaan van emoties maar moeilijk vindt.
Wbt je post over werk. Ik denk dat daar meerdere dingen spelen. Voor mezelf werkt het zo dat als ik meer stress heb, dat ik dan meer moeite heb om mijn emoties te reguleren. Dan wordt de innerlijke criticus ook veel sterker.
Tegelijk denk ik dat je je ook bewust kunt zijn van deze processen. En dat je met begeleiding toch die hogere functie misschien wel kunt handelen.
Dat verstijven herken ik ook, gelukkig bij mij niet zo gauw in relaties, maar vooral bij 'authoriteitsfiguren'. Bijvoorbeeld een hulpverlener of iemand bij een instantie waar ik hulp vraag.
woensdag 24 mei 2023 om 09:47
Ditto, knuffel voor jou 
Ik heb ook zeker dagen waarop ik het allemaal niet zie zitten. Me zo wanhopig voel, klein, bang. Na zo'n dag helpt het mij om tegen mezelf te zeggen: het gaat niet om hoe diep het dal is, maar om hoe je er weer uitkomt. Het is nu een dag later en je hebt dit ook weer overleeft.
Ik heb ook zeker dagen waarop ik het allemaal niet zie zitten. Me zo wanhopig voel, klein, bang. Na zo'n dag helpt het mij om tegen mezelf te zeggen: het gaat niet om hoe diep het dal is, maar om hoe je er weer uitkomt. Het is nu een dag later en je hebt dit ook weer overleeft.
woensdag 24 mei 2023 om 12:24
Het hele topic doorgelezen en een 'feest' der herkenning. Ik schrijf graag mee hoewel ik dat ook eng vind, want dan staat het er zo zwart-op-wit. Er is geen diagnose gesteld, maar ik denk dat ik ook onveilig gehecht ben. Ik ben nu net weer voor de derde keer in mijn leven in therapie, aanleiding is gedoe op werk. Ook blijf ik er vaak niet lang. En de rol van mijn moeder in mijn leven. Maar eerst wordt ADHD uitgesloten (of juist niet 
. Het is hier soms net alsof ik mezelf lees, maar dan onder woorden gebracht.
. Het is hier soms net alsof ik mezelf lees, maar dan onder woorden gebracht.
woensdag 24 mei 2023 om 17:38
Welkom Interstellar. Mijn vriend is ook in afwachting op onderzoek adhd. Hij heeft er veel eigenschappen van. Maar ikzelf denk eerder dat hij onveilig gehecht is. Ik ben best benieuwd hoeveel mensen op adhd getest worden terwijl ze gewoon onveilig gehecht zijn (zo ook mijn ex). Ik vind het boek '(h) echt niet' wel verhelderd. Misschien heb je daar iets aan.
woensdag 24 mei 2023 om 17:49
Heeft iemand ervaring met lijfelijk pijn hebben ? Ik ben 13 jaar geleden opnieuw gaan studeren. Maar daarbij kwam zoveel angst boven om niet goed genoeg te zijn dat ik sindsdien met schouderpijn loop (en diarree). Ik ben in een constante fight/ flight modus. Soms is het weg maar meestal is het er. Ik weet gewoon niet wat ik nog moet doen om het weg te krijgen. Ik doe nu mijn uiterste best het te omarmen ipv weg te drukken maar ik vind het lastig.
woensdag 24 mei 2023 om 17:52
Heftig hoor. Helpt het om de boosheid eruit te laten komen? Of komt er dan te veel ellende vrij?Vage schreef: ↑23-05-2023 23:13Heel herkenbaar Ditto. Ik kwam er ook achter dat ik angst projecteer op vanalles om me heen, terwijl het uit mezelf komt. Alsof je een vulkaan bent die angst spuwt.
En dan maar zonder je copingmechanismen het allemaal ondergaan. Lukte mij voor geen meter.
Ik weet nog een dag dat ik naar mijn werk reed (45 minuten), het tot halverwege redde, toen ergens een afslag genomen heb, uitgestapt ben en een bos in gerend ben. Geen idee wat ik ging doen maar ik wilde gewoon vluchten, weg uit mezelf. Ik kreeg geen lucht, dacht dat ik doodging maar ik ging niet dood, maar mijn gevoelens werden ook niet duidelijker en gingen nergens heen. Ik geloof dat ik achteraf heb geconstateerd dat ik toen boosheid in mezelf begon te voelen. Het was een enorme boosheid zelfs, een heel leven aan onderdrukte boosheid. Daar was ik al die tijd voor op de vlucht geweest.
Nouja heftig allemaal dus...
En Anderlicht, respect voor jou ook. Ik duik tot op heden altijd weer ergens in zodra ik bij die leegte uitkom. Ik vind loslaten en onthechten heel eng. Maar uit die leegte zal uiteindelijk iets nieuws ontstaan. Ik ben benieuwd wat het jou gaat brengen.
woensdag 24 mei 2023 om 17:56
Ja, het is tijd voor meer erkenning voor dit fenomeen.Anderlicht schreef: ↑24-05-2023 16:46Gedragskenmerken ( en ontwikkeling) na trauma lijken erg op A(D)HD en autisme
Ik heb veel ADD kenmerken en voorheen ook kenmerken van autisme.
Toch heb ik nooit geloofd dat ik dat heb. Inmiddels heb ik die autistische trekken ook al een tijdje niet meer en de ADD wolk is ook voor een groot deel opgetrokken. Die klachten komen terug zodra ik stress heb.
woensdag 24 mei 2023 om 17:56
Wat fijn te weten nu dat de psych niet stopt. Lijkt me best zwaar altijd in angst te leven. Maar eigenlijk herken ik het (onbewust).Ditto* schreef: ↑23-05-2023 22:13@cappucinno, vage en spiri, thanks voor jullie lieve berichtjes. Doet me goed. En ik weet dat ieder van ons zijn eigen pad bewandeld en dat er geen goed of fout is. Althans dat zou ik moeten weten. Maar ik was ‘goed’ in copingmechanismes inzetten, mezelf afleiden, bagataliseren etc. Nu voelen, verdragen… dat is heel andere koek. Ik merk dat ik wbt emoties ontzettend afhankelijk ben van anderen om dat te reguleren. Ik ben niet in paniek, ik ben paniek. Ik val er compleet mee samen. Ik heb zoveel dingen die ik heb meegemaakt voor mezelf bestempeld als niet erg, overdreven, grappig etc dat het heel moeilijk is om dat los te laten. Dat beschermt me juist, het niet erkennen. En nu moet ik erkennen maar de onrust die ik heb kan ik niet meer toeschrijven aan ‘kleine’ dingen. Dus ik kan het ook niet meer ‘oplossen’ ofzo. Ws vaag maar als ik onrust heb en ik doe alsof het komt omdat t gas misschien niet uit is kan ik dat gas checken en mezelf geruststellen. 2 minuten later is het gevoel er weer en verzin ik iets nieuws. Nu moet ik eraan dat ik die onrust zelf in me heb en niks in het nu dat kan ‘oplossen’. Heel moeilijk. Maar psych stopt er niet mee dus angst is weet iets gedaald. Afwachten waar ik over 5 minuten weer mee kom
woensdag 24 mei 2023 om 17:57
woensdag 24 mei 2023 om 17:58
Ik voel me al een tijdje ook erg add-ig. Heeft inderdaad met stress te maken. Er moet inderdaad eens meer aandacht komen voor onveilige hechting. Er lopen denk ik veel mensen rond met een verkeerde stempel.Vage schreef: ↑24-05-2023 17:56Ja, het is tijd voor meer erkenning voor dit fenomeen.
Ik heb veel ADD kenmerken en voorheen ook kenmerken van autisme.
Toch heb ik nooit geloofd dat ik dat heb. Inmiddels heb ik die autistische trekken ook al een tijdje niet meer en de ADD wolk is ook voor een groot deel opgetrokken. Die klachten komen terug zodra ik stress heb.
woensdag 24 mei 2023 om 18:01
Je bent al zo lang in een constante fight/flightmodus, bedoel je dat?Spiri123 schreef: ↑24-05-2023 17:49Heeft iemand ervaring met lijfelijk pijn hebben ? Ik ben 13 jaar geleden opnieuw gaan studeren. Maar daarbij kwam zoveel angst boven om niet goed genoeg te zijn dat ik sindsdien met schouderpijn loop (en diarree). Ik ben in een constante fight/ flight modus. Soms is het weg maar meestal is het er. Ik weet gewoon niet wat ik nog moet doen om het weg te krijgen. Ik doe nu mijn uiterste best het te omarmen ipv weg te drukken maar ik vind het lastig.
Wat heb je al geprobeerd verder, heb je er hulp voor kunnen vinden?
Ik ga sinds kort naar een fysiotherapeut/masseur die zich heeft gespecialiseerd in fysieke pijn door stress, en dan nog meer specifiek, het niet goed genoeg zijn. Dat helpt mij wel om het los te krijgen. Want na zoveel jaren die spanning erop krijg je dat niet zomaar in ontspannen staat denk ik.
woensdag 24 mei 2023 om 18:19
Ik heb in de tijd toen het nog niet zo lang aan de gang was fysio, accupunctuur, reiki en nog een paar alternatieve therapieen waar ik even de naam niet van weet. Niets hielp. Ik heb de naam van een goede fysio die hierin gespecialiseerd is gehad. Misschien die maar eens proberen. Maar jij bent inmiddels pijnvrij?Vage schreef: ↑24-05-2023 18:01Je bent al zo lang in een constante fight/flightmodus, bedoel je dat?
Wat heb je al geprobeerd verder, heb je er hulp voor kunnen vinden?
Ik ga sinds kort naar een fysiotherapeut/masseur die zich heeft gespecialiseerd in fysieke pijn door stress, en dan nog meer specifiek, het niet goed genoeg zijn. Dat helpt mij wel om het los te krijgen. Want na zoveel jaren die spanning erop krijg je dat niet zomaar in ontspannen staat denk ik.
woensdag 24 mei 2023 om 18:28
Jawel, maar dat was ik al grotendeels. Had alleen recent een stijve nek gekregen. In het verleden had ik meer last van te hoge spierspanning, hoofdpijn/nekpijn, gespannen bekkenbodem, middenrif, darmklachten de hele mikmak. Ik liep thuis altijd rond met zo'n warme pittenzak.Spiri123 schreef: ↑24-05-2023 18:19Ik heb in de tijd toen het nog niet zo lang aan de gang was fysio, accupunctuur, reiki en nog een paar alternatieve therapieen waar ik even de naam niet van weet. Niets hielp. Ik heb de naam van een goede fysio die hierin gespecialiseerd is gehad. Misschien die maar eens proberen. Maar jij bent inmiddels pijnvrij?
Die fysio die ik nu heb verricht wel wonderen op dit gebied, mensen met jarenlange ernstige klachten helpt hij in een paar sessies. Misschien is het wel dezelfde.
Wat vervelend dat je er zo'n last van hebt.
woensdag 24 mei 2023 om 18:48
Ook hier veel herkenning met klachten die ook bij autisme horen. Volgens mijn psych is het zaak eerst het trauma/hechting stukje aan te pakken en dan te zien wat er over blijft. De klachten bij trauma hebben nml een gigantisch overlap met autisme/adhd/add etc.
@spiri, heel fijn om gister die bevestiging te krijgen. Helaas blijft het geloof daarin niet lang aanwezig dus loopt de stress weer op. Zo niet bekend hiermee. Denk dat dat veel zegt over mijn (niet) hechting in real life. Ik ben zoveel, zo nep, vaak zo ver verwijderd van mijn ‘echte’ ik. Nu daar een stukje van laten zien maakt kwetsbaarder dan ik ooit had verwacht. Als ik zelf niet overtuig ben van of dingen erg zijn, of ik schuldig ben en wat er echt gebeurd is en wat ik allemaal kwijt ben (veel gedissocieerd), nu leg ik het bij haar en ik ben doodsbang dat m’n angsten uitkomen. Dat t mijn schuld is, dat ze me niet gelooft etc. Niemand ziet mijn angstige, obsessieve, dwangmatige en weet ik wat nog meer. Ik heb masker op. Bij haar kan dat masker niet op want ze weet wie ik echt ben..
@martje, thanks! Gister indd overleefd. Soms is één dag overleven indd genoeg, hoop alleen dat overleven over niet al te lange tijd overgaat in leven.
En wbt lichamelijke klachten, ik loop al vanaf mijn jeugd met ernstige hoofdpijnen waar niks tegen hielp. Diverse medicatie en fysio geprobeerd maar niks deed iets. Nu sinds een jaar gestart met dry needling en ik had het nooit verwacht maar wat een verschil!!! Er zit ontzettend veel spanning in mijn kaken, nek, schouders en rug. Nu na paar behandeling is het zoveel beter. Aangezien de stress er nog steeds is en door therapie dit ook nog eens verergerd blijft de pijn wel steeds terugkomen maar soms gewoon 2 weken geen hoofdpijn. Ik kan het iedereen aanraden om te proberen. Ik had wel 3 x nodig voordat effect echt duidelijk werd
@spiri, heel fijn om gister die bevestiging te krijgen. Helaas blijft het geloof daarin niet lang aanwezig dus loopt de stress weer op. Zo niet bekend hiermee. Denk dat dat veel zegt over mijn (niet) hechting in real life. Ik ben zoveel, zo nep, vaak zo ver verwijderd van mijn ‘echte’ ik. Nu daar een stukje van laten zien maakt kwetsbaarder dan ik ooit had verwacht. Als ik zelf niet overtuig ben van of dingen erg zijn, of ik schuldig ben en wat er echt gebeurd is en wat ik allemaal kwijt ben (veel gedissocieerd), nu leg ik het bij haar en ik ben doodsbang dat m’n angsten uitkomen. Dat t mijn schuld is, dat ze me niet gelooft etc. Niemand ziet mijn angstige, obsessieve, dwangmatige en weet ik wat nog meer. Ik heb masker op. Bij haar kan dat masker niet op want ze weet wie ik echt ben..
@martje, thanks! Gister indd overleefd. Soms is één dag overleven indd genoeg, hoop alleen dat overleven over niet al te lange tijd overgaat in leven.
En wbt lichamelijke klachten, ik loop al vanaf mijn jeugd met ernstige hoofdpijnen waar niks tegen hielp. Diverse medicatie en fysio geprobeerd maar niks deed iets. Nu sinds een jaar gestart met dry needling en ik had het nooit verwacht maar wat een verschil!!! Er zit ontzettend veel spanning in mijn kaken, nek, schouders en rug. Nu na paar behandeling is het zoveel beter. Aangezien de stress er nog steeds is en door therapie dit ook nog eens verergerd blijft de pijn wel steeds terugkomen maar soms gewoon 2 weken geen hoofdpijn. Ik kan het iedereen aanraden om te proberen. Ik had wel 3 x nodig voordat effect echt duidelijk werd
woensdag 24 mei 2023 om 18:53
Hoi,
Wat een herkenning hier. Ik ben zelf opgegroeid in een gezin waarbij een ouder het grootste gedeelte van mijn jeugd depressief/overspannen was. Ik heb vaak op mijn tenen moeten lopen. Boosheid vanuit de ouder kwam vaak uit het niets waarop ik een professional ben geworden in het aanvoelen van de sfeer die er thuis hing, hier paste ik me dan op aan. Er werden ook vrij hoge eisen aan me gesteld, ik moest dit en ik moest dat. Een eigen keus had ik hier niet in en als ik iets niet goed had gedaan dan was de teleurstelling groot en was er ruzie.
Ik ben vrij vroeg uit huis gegaan, dit heeft mij veel inzichten gegeven en ben er ook sterker van geworden. Heb een hele leuke tijd gehad met veel vrienden. Ik ben wel helemaal los gegaan waarbij er helaas ook vervelende dingen gebeurd zijn.
Ik heb lang geleden met iemand gesproken over mijn jeugd, ik moest met mijn depressieve ouder praten maar dit had vanuit mijn kant niet het gewenste effect.
Nu ben ik zelf moeder en heb ook een fijne relatie. Hoewel mijn partner en ik al lang samen zijn heb ik pas sinds kort het gevoel dat het goed zit, ik heb altijd van hem gehouden maar probeer me meer open te stellen richting hem. Het voelt fijn en stabiel en hij is lief/geduldig en een goede vader. Alleen ik struggle zo erg met de opvoeding van mijn eigen kind…en ben er nu achter dat dat komt omdat ik niet uit een stabiele gezinssituatie kom.
Ik merk in sociale situaties dat ik erg onzeker en zenuwachtig wordt, heb zelf soms het gevoel gehad dat ik kenmerken van autisme heb. Bij drukte op werk raak ik overprikkeld en krijg ik vaak een error. Ik vind het erg lastig om mijn mening te geven omdat ik niet om kan gaan met mensen die hier tegenin gaan. Ik klap dicht bij agressiviteit (waar ik in mijn werk soms mee te maken heb) En ik vind momenteel sociale interactie erg moeilijk, waarom ik hier nu moeite mee heb weet ik echt niet.
Maar goed voor nu lees en schrijf ik hier graag mee.
Wat een herkenning hier. Ik ben zelf opgegroeid in een gezin waarbij een ouder het grootste gedeelte van mijn jeugd depressief/overspannen was. Ik heb vaak op mijn tenen moeten lopen. Boosheid vanuit de ouder kwam vaak uit het niets waarop ik een professional ben geworden in het aanvoelen van de sfeer die er thuis hing, hier paste ik me dan op aan. Er werden ook vrij hoge eisen aan me gesteld, ik moest dit en ik moest dat. Een eigen keus had ik hier niet in en als ik iets niet goed had gedaan dan was de teleurstelling groot en was er ruzie.
Ik ben vrij vroeg uit huis gegaan, dit heeft mij veel inzichten gegeven en ben er ook sterker van geworden. Heb een hele leuke tijd gehad met veel vrienden. Ik ben wel helemaal los gegaan waarbij er helaas ook vervelende dingen gebeurd zijn.
Ik heb lang geleden met iemand gesproken over mijn jeugd, ik moest met mijn depressieve ouder praten maar dit had vanuit mijn kant niet het gewenste effect.
Nu ben ik zelf moeder en heb ook een fijne relatie. Hoewel mijn partner en ik al lang samen zijn heb ik pas sinds kort het gevoel dat het goed zit, ik heb altijd van hem gehouden maar probeer me meer open te stellen richting hem. Het voelt fijn en stabiel en hij is lief/geduldig en een goede vader. Alleen ik struggle zo erg met de opvoeding van mijn eigen kind…en ben er nu achter dat dat komt omdat ik niet uit een stabiele gezinssituatie kom.
Ik merk in sociale situaties dat ik erg onzeker en zenuwachtig wordt, heb zelf soms het gevoel gehad dat ik kenmerken van autisme heb. Bij drukte op werk raak ik overprikkeld en krijg ik vaak een error. Ik vind het erg lastig om mijn mening te geven omdat ik niet om kan gaan met mensen die hier tegenin gaan. Ik klap dicht bij agressiviteit (waar ik in mijn werk soms mee te maken heb) En ik vind momenteel sociale interactie erg moeilijk, waarom ik hier nu moeite mee heb weet ik echt niet.
Maar goed voor nu lees en schrijf ik hier graag mee.
woensdag 24 mei 2023 om 18:58
Wat een heftige ervaring lijkt me dat vage, wel mooi dat je achteraf er een emotie aan toe kon schrijven. Heeft het je geholpen? Dat doorvoelen? Ik ben nog steeds zoekende welke gevoelens horen in het hier en nu en welke bij vroeger. Op dit moment als een gek lava aan het spuwen , angst hoort overal bij in het nu. Projecteer die onrust dan ook overal op. Ik heb zelf ws OCD, althans dat was waar ik in eerste instantie voor aan de bel trok maar kans is groot dat ook dat een uiting is van die paniek. Ik zoek een oorzaak voor onrust en vind dat in bang zijn dat ik iets vergeten ben, gas niet uit, afwasmiddel in de bekers ipv melk etc etc. Vertrouwen in mezelf is moeilijk. Maar hoe doe je dat ook als alles wat je aanraakte stuk ging en als je zoveel kwijt bent dus niet eens op herinneringen kan vertrouwen.Vage schreef: ↑23-05-2023 23:13Heel herkenbaar Ditto. Ik kwam er ook achter dat ik angst projecteer op vanalles om me heen, terwijl het uit mezelf komt. Alsof je een vulkaan bent die angst spuwt.
En dan maar zonder je copingmechanismen het allemaal ondergaan. Lukte mij voor geen meter.
Ik weet nog een dag dat ik naar mijn werk reed (45 minuten), het tot halverwege redde, toen ergens een afslag genomen heb, uitgestapt ben en een bos in gerend ben. Geen idee wat ik ging doen maar ik wilde gewoon vluchten, weg uit mezelf. Ik kreeg geen lucht, dacht dat ik doodging maar ik ging niet dood, maar mijn gevoelens werden ook niet duidelijker en gingen nergens heen. Ik geloof dat ik achteraf heb geconstateerd dat ik toen boosheid in mezelf begon te voelen. Het was een enorme boosheid zelfs, een heel leven aan onderdrukte boosheid. Daar was ik al die tijd voor op de vlucht geweest.
Nouja heftig allemaal dus...
En Anderlicht, respect voor jou ook. Ik duik tot op heden altijd weer ergens in zodra ik bij die leegte uitkom. Ik vind loslaten en onthechten heel eng. Maar uit die leegte zal uiteindelijk iets nieuws ontstaan. Ik ben benieuwd wat het jou gaat brengen.
woensdag 24 mei 2023 om 20:08
Dankje, en ik ga het boek lezen.Spiri123 schreef: ↑24-05-2023 17:38Welkom Interstellar. Mijn vriend is ook in afwachting op onderzoek adhd. Hij heeft er veel eigenschappen van. Maar ikzelf denk eerder dat hij onveilig gehecht is. Ik ben best benieuwd hoeveel mensen op adhd getest worden terwijl ze gewoon onveilig gehecht zijn (zo ook mijn ex). Ik vind het boek '(h) echt niet' wel verhelderd. Misschien heb je daar iets aan.
woensdag 24 mei 2023 om 21:13
Vage, woon je in het westen? Dan wil ik de naam wel van die fysio. Fijn dat het voor jou geholpen heeft.
Ditto, die dryneedling ga ik onthouden.
20meidje20, welkom! Fijn dat je mee schrijft. Autistische trekken kunnen ook goed uit een onveilige hechting komen. We hadden het er net nog over.
Toen ik een paar weken geleden las over onveilige hechting bedacht ik me ook dat ik het een en ander op mijn kinderen overgebracht heb. Daar heb ik nog de beste moeite mee. Maar we doen allemaal ons stinkende best voor onze kinderen. Meer kunnen we niet doen.
Ditto, die dryneedling ga ik onthouden.
20meidje20, welkom! Fijn dat je mee schrijft. Autistische trekken kunnen ook goed uit een onveilige hechting komen. We hadden het er net nog over.
Toen ik een paar weken geleden las over onveilige hechting bedacht ik me ook dat ik het een en ander op mijn kinderen overgebracht heb. Daar heb ik nog de beste moeite mee. Maar we doen allemaal ons stinkende best voor onze kinderen. Meer kunnen we niet doen.
woensdag 24 mei 2023 om 22:20
Spirit123, dankjewel.
interessant zeg. Ik lees het net terug. Ik heb ook het gevoel dat deze kenmerken heviger zijn nu ik ouder ben. Maar misschien komt dat ook wel omdat het gezins- en werkleven mij vrij zwaar vallen waardoor sociale contacten ernaast me soms teveel zijn (dus ik spreek ook zo min mogelijk af)
Ook ik ben bang dat ik het eea overbreng op mijn kind. Ik weet ook totaal niet hoe ik op moet voeden, ik begrijp dat de meeste mensen dat hebben maar ik zou bijvoorbeeld nooit advies vragen aan mijn ouders of dat ik bepaalde dingen mee wil nemen vanuit mijn eigen opvoeding. Ik merk dat ik veel doe vanuit gevoel of dat ik het afkijk bij de ouders van haar vriendinnen. Ik twijfel altijd of ik het goed doe en voel me vaak schuldig richting haar. Ik ben de laatste tijd regelmatig passief en ‘gevoelloos’ Ik zet me hier overheen want ik wil niet dat ze dat voelt (en nu denk ik dat ze dat wel moet voelen want het is niet echt)
interessant zeg. Ik lees het net terug. Ik heb ook het gevoel dat deze kenmerken heviger zijn nu ik ouder ben. Maar misschien komt dat ook wel omdat het gezins- en werkleven mij vrij zwaar vallen waardoor sociale contacten ernaast me soms teveel zijn (dus ik spreek ook zo min mogelijk af)
Ook ik ben bang dat ik het eea overbreng op mijn kind. Ik weet ook totaal niet hoe ik op moet voeden, ik begrijp dat de meeste mensen dat hebben maar ik zou bijvoorbeeld nooit advies vragen aan mijn ouders of dat ik bepaalde dingen mee wil nemen vanuit mijn eigen opvoeding. Ik merk dat ik veel doe vanuit gevoel of dat ik het afkijk bij de ouders van haar vriendinnen. Ik twijfel altijd of ik het goed doe en voel me vaak schuldig richting haar. Ik ben de laatste tijd regelmatig passief en ‘gevoelloos’ Ik zet me hier overheen want ik wil niet dat ze dat voelt (en nu denk ik dat ze dat wel moet voelen want het is niet echt)
donderdag 25 mei 2023 om 10:42
@spiri ik woon niet in het westen dus daar heb je helaas niets aan. Maar misschien is die andere die je getipt kreeg wel goed, misschien proberen dan toch maar..? Krijg je fysiotherapie vergoed door de verzekering?
Ik ben er achter gekomen dat ik het echt niet zonder hulp kan, en zelfs een beetje voor me moet laten zorgen. Door vrienden, familie, betaalde professionals. Dat vond ik altijd een luxe (en het zou me maar zwak maken), maar het is juist een basisbehoefte merk ik nu. Als ik mezelf ben, ben ik echt maar een nietig wezentje, als een kind eigenlijk, en dat voelt heel goed. Maar als 'kind' alleen kan ik het niet. Dus ik val steeds terug op dat ego om sterk te zijn, en de daarbij horende patronen, en dat wil ik niet meer. Ik merk dat met fijne mensen om me heen, het makkelijker is om mezelf te zijn en te blijven en dat ik meer in contact blijf met mijn gevoel. Het zijn alleen andere mensen, dan wie ik voorheen zoal uitnodigde en waar ik op bouwde.
Als kind is er niet zo goed voor mij gezorgd. Dus het helpt me om erachter te komen hoe dat werkt, maar ook om te gaan geloven dat ik liefde en zorg waard ben. En dat mijn grenzen weldegelijk gerespecteerd kunnen/moeten worden door de mensen die dat doen.
Ik heb tot op heden alleen ervaring met 'mezelf uitleveren' en volledig overgeven aan mensen die weten wat goed voor me is. Waarin ze vaak ook vast wel gelijk hadden. Maar ik gaf geen leiding aan mezelf in die contacten en liet ze maar begaan, terwijl ik dat eigenlijk niet wilde of daar nog niet aan toe was. Daar heb ik momenteel best wel verdriet van, dat ik iedereen altijd maar heb laten begaan met mij. Ook al gaf ik wel mijn grenzen aan, dan liet ik hun waarheid alsnog voorgaan op de waarheid van mijn eigen gevoel. Nu komt al dat verdriet eruit en huil ik er elke dag wel om. En ook dan zijn er weer mensen die dat begrijpen, me zien, compassie voelen, en niet vinden dat ik daar iets mee 'moet' of hoef te doen. Dat kende ik niet, en is toch zoiets moois, dat gun ik iedereen.
@Ditto het is zo herkenbaar wat je allemaal doormaakt nu. En ik leef hier op afstand met je mee. En er zit ook een egoïstische kant aan, want de herkenning in jouw verhaal doet me goed, ik herbeleef daardoor ook weer die tijd van de therapie en zie beter dat dat me ook geschaad heeft op een bepaalde manier. Alsof de schrik nog in mijn lijf zit. Dat voelen, voelt alsof ik daarmee een stukje van mezelf terug krijg.
Je OCD klachten herken ik ook. Ik had in die tijd last van intrusies, schrikbeelden in mijn hoofd. Dat als ik een straathoek omliep of door mijn huis liep, iemand me zou aanvallen, ik was bang voor brand, voor het donker. Als reactie daarop had ik allerlei ritueeltjes, vooral schoonmaken. Ik ben blij dat ik niet in een eerstelijns therapie ben gegaan om dat te laten behandelen, ik wist al dat het dieper zou zitten. Vind het echt sterk van je dat jij ook gewoon helemaal all the way gaat. En er gewoon de tijd voor neemt. Ik denk dat dat heel belangrijk is! Ik heb die tijd niet genomen en dat was denk ik niet zo handig.
@20meidje20 en @interstellar, welkom!
Ik ben er achter gekomen dat ik het echt niet zonder hulp kan, en zelfs een beetje voor me moet laten zorgen. Door vrienden, familie, betaalde professionals. Dat vond ik altijd een luxe (en het zou me maar zwak maken), maar het is juist een basisbehoefte merk ik nu. Als ik mezelf ben, ben ik echt maar een nietig wezentje, als een kind eigenlijk, en dat voelt heel goed. Maar als 'kind' alleen kan ik het niet. Dus ik val steeds terug op dat ego om sterk te zijn, en de daarbij horende patronen, en dat wil ik niet meer. Ik merk dat met fijne mensen om me heen, het makkelijker is om mezelf te zijn en te blijven en dat ik meer in contact blijf met mijn gevoel. Het zijn alleen andere mensen, dan wie ik voorheen zoal uitnodigde en waar ik op bouwde.
Als kind is er niet zo goed voor mij gezorgd. Dus het helpt me om erachter te komen hoe dat werkt, maar ook om te gaan geloven dat ik liefde en zorg waard ben. En dat mijn grenzen weldegelijk gerespecteerd kunnen/moeten worden door de mensen die dat doen.
Ik heb tot op heden alleen ervaring met 'mezelf uitleveren' en volledig overgeven aan mensen die weten wat goed voor me is. Waarin ze vaak ook vast wel gelijk hadden. Maar ik gaf geen leiding aan mezelf in die contacten en liet ze maar begaan, terwijl ik dat eigenlijk niet wilde of daar nog niet aan toe was. Daar heb ik momenteel best wel verdriet van, dat ik iedereen altijd maar heb laten begaan met mij. Ook al gaf ik wel mijn grenzen aan, dan liet ik hun waarheid alsnog voorgaan op de waarheid van mijn eigen gevoel. Nu komt al dat verdriet eruit en huil ik er elke dag wel om. En ook dan zijn er weer mensen die dat begrijpen, me zien, compassie voelen, en niet vinden dat ik daar iets mee 'moet' of hoef te doen. Dat kende ik niet, en is toch zoiets moois, dat gun ik iedereen.
@Ditto het is zo herkenbaar wat je allemaal doormaakt nu. En ik leef hier op afstand met je mee. En er zit ook een egoïstische kant aan, want de herkenning in jouw verhaal doet me goed, ik herbeleef daardoor ook weer die tijd van de therapie en zie beter dat dat me ook geschaad heeft op een bepaalde manier. Alsof de schrik nog in mijn lijf zit. Dat voelen, voelt alsof ik daarmee een stukje van mezelf terug krijg.
Je OCD klachten herken ik ook. Ik had in die tijd last van intrusies, schrikbeelden in mijn hoofd. Dat als ik een straathoek omliep of door mijn huis liep, iemand me zou aanvallen, ik was bang voor brand, voor het donker. Als reactie daarop had ik allerlei ritueeltjes, vooral schoonmaken. Ik ben blij dat ik niet in een eerstelijns therapie ben gegaan om dat te laten behandelen, ik wist al dat het dieper zou zitten. Vind het echt sterk van je dat jij ook gewoon helemaal all the way gaat. En er gewoon de tijd voor neemt. Ik denk dat dat heel belangrijk is! Ik heb die tijd niet genomen en dat was denk ik niet zo handig.
@20meidje20 en @interstellar, welkom!
donderdag 25 mei 2023 om 11:36
@Vage, bedankt!
Soms denk ik, trauma? Zo erg was het toch niet wat ik heb meegemaakt? Een trauma klinkt zo heftig. Ligt het niet gewoon aan mij? Stel ik me aan? Overdrijf ik niet een beetje? Maar ik ben wel beschadigd en heb me deels door karakter en deels door allerlei copingmechanismen overeind gehouden. Altijd de sterkste zijn, altijd onafhankelijk, je kent het wel. Ergens om vragen? Haha nee joh.
Of bepalen wie je bent. Wat je grenzen zijn. Wat je voorkeuren zijn. Wie ben ik eigenlijk? Waar ben ik goed in? Is het niet gewoon toeval dat ik die baan heb gekregen? Dat kan toch iedereen? Ja het impostersyndroom. Herkenbaar?
Soms denk ik, trauma? Zo erg was het toch niet wat ik heb meegemaakt? Een trauma klinkt zo heftig. Ligt het niet gewoon aan mij? Stel ik me aan? Overdrijf ik niet een beetje? Maar ik ben wel beschadigd en heb me deels door karakter en deels door allerlei copingmechanismen overeind gehouden. Altijd de sterkste zijn, altijd onafhankelijk, je kent het wel. Ergens om vragen? Haha nee joh.
Of bepalen wie je bent. Wat je grenzen zijn. Wat je voorkeuren zijn. Wie ben ik eigenlijk? Waar ben ik goed in? Is het niet gewoon toeval dat ik die baan heb gekregen? Dat kan toch iedereen? Ja het impostersyndroom. Herkenbaar?
donderdag 25 mei 2023 om 13:04
Ik snap het. Alsof je ervaringen teniet worden gedaan en je dus niet wordt gezien. Ik las je reactie in een ander topic over soort therapie dat je hebt gehad waarbij je er van de therapeut eigenlijk weer niet mocht ‘zijn’. Ontzettend hard en naar lijkt me dat. Vind dat erg om te lezen dat er zo met je om is gegaan.canis-felis schreef: ↑23-05-2023 23:46Met het fotoalbum bedoel ik dat als je puur daar op afgaat er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht leek. En mijn ouders hebben duidelijk hun best gedaan op die albums waardoor ik me weer een slechte dochter voel en/of aan mijn eigen ervaringen van vroeger begin te twijfelen. Daarbij komt dat ik als oudste sommige dingen bewuster heb meegemaakt en er vanuit die positie ook sterker reageerde. De herkenning bij mijn broers/zussen is beperkt. Dat schijnt vaak voor te komen, maar alles bij elkaar, plus het overlijden en alles daaromheen maakt dat mijn hoofd af en toe bijna uit elkaar springt van verwarring.
Dat wat je schrijft over foto album en broers en zussen herken ik van mijn moeder. Zij is misbruikt en de foto’s van vroeger stralen een soort ‘Nutella’ plaatje uit van het ideale gezin terwijl het een grote gekte was. Tja.
voor je hoofd (en gewoon jou) met alles wat er door je heen gaat.
donderdag 25 mei 2023 om 14:59
@vage, wat fijn dat je nu van die fijne mensen om je heen hebt. Iedereen verdient dat.
@interstellar, iedere letter herkenbaar. Ik vraag me af of ik het ooit nog anders ga zien. Ben inmiddels al 45 jaar. Als het nu nog niet anders is denk ik dat het nooit verandert. En dan wordt het tijd voor zelf acceptatie.
@cappucinno, ik herken het dubbele. Maar bij mij zorgt dat ervoor dat ik bevries omdat ik niet kan kiezen tussen verder willen ontwikkelen en doen wat ik aankan of onder mijn niveau gaan werken omdat ik het anders te stressvol vind. Herken je dat ook?
@interstellar, iedere letter herkenbaar. Ik vraag me af of ik het ooit nog anders ga zien. Ben inmiddels al 45 jaar. Als het nu nog niet anders is denk ik dat het nooit verandert. En dan wordt het tijd voor zelf acceptatie.
@cappucinno, ik herken het dubbele. Maar bij mij zorgt dat ervoor dat ik bevries omdat ik niet kan kiezen tussen verder willen ontwikkelen en doen wat ik aankan of onder mijn niveau gaan werken omdat ik het anders te stressvol vind. Herken je dat ook?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
