Onveilig gehecht topic

martje55 schreef: ↑

19-05-2023 13:43

Wat dat betreft heb ik nu een vraag aan jullie. Sinds twee weken heb ik een nieuwe schoonmaakster en ik vind haar echt ontzettend intens. Ze praat veel en het gaat daarbij heel veel over haar. Ook komt ze direct met hele heftige details over een doodgeboren kindje en HELPP syndroom in haar andere zwangerschap. Op deze manier vreet het energie. Maar ik weet ook niet goed hoe ik haar kan begrenzen. Pas achteraf besef ik me ook pas hoe ongepast haar gedrag is. Wat zouden jullie zeggen?

Wat heeft dit te maken met een onveilige hechting?

Snoesje83 schreef: ↑

22-05-2023 02:53

Wat heeft dit te maken met een onveilige hechting?

Dat je altijd aardig gevonden wil worden en anderen niet durft te zeggen wat je echt denkt hoort bij onveilige hechting. Lijkt me duidelijk. En dan nog mogen we onszelf toch veilig voelen hier om wat dan ook met elkaar te bespreken??

@ snoesje en die andere.. Jammer dat er zo op één ding ingezoomd wordt. Indd het niet veilig voelen om en moeite hebben met grenzen stellen en aangeven zijn zo onderdeel van onveilige hechting. Waar iemand met een veilige hechting eerder zal denken ‘ongemakkelijk maar ik doe het, niet het einde van de wereld’ ben ik bijvoorbeeld genegen om helemaal samen te vallen met het probleem. Niet weten of wat ik voel er mag zijn, of ik die grens mag aangeven en vervolgens helemaal samen vallen met de paniek dat ik het fout gedaan kan hebben door iets aan te geven. Het is een verschrikkelijk rotgevoel. Een gevoel wat pas weggaat als het tegendeel bewezen is - de ander is niet boos, de ander praat nog tegen me, of - als er genoeg tijd overheen gegaan is. Tot die tijd durf ik m’n berichtjes niet te openen, blijf ik piekeren en twijfelen, haat ik mezelf voor wat ik gedaan heb. Ik kan mezelf letterlijk slaan om mezelf te straffen. Geloof me, iets moeilijk vinden of er zo door gegijzeld worden zijn twee verschillende dingen. Ik praat nu voor mezelf maar ik vind het jammer dat je doet alsof dit niet bij onveilige hechting kan horen. Ja iedereen kan moeite hebben met grenzen aangeven en bewaren maar zoals ik het ervaar kan het letterlijk voelen als het einde van de wereld..

Ditto* schreef: ↑

22-05-2023 07:56

@ snoesje en die andere.. Jammer dat er zo op één ding ingezoomd wordt. Indd het niet veilig voelen om en moeite hebben met grenzen stellen en aangeven zijn zo onderdeel van onveilige hechting. Waar iemand met een veilige hechting eerder zal denken ‘ongemakkelijk maar ik doe het, niet het einde van de wereld’ ben ik bijvoorbeeld genegen om helemaal samen te vallen met het probleem. Niet weten of wat ik voel er mag zijn, of ik die grens mag aangeven en vervolgens helemaal samen vallen met de paniek dat ik het fout gedaan kan hebben door iets aan te geven. Het is een verschrikkelijk rotgevoel. Een gevoel wat pas weggaat als het tegendeel bewezen is - de ander is niet boos, de ander praat nog tegen me, of - als er genoeg tijd overheen gegaan is. Tot die tijd durf ik m’n berichtjes niet te openen, blijf ik piekeren en twijfelen, haat ik mezelf voor wat ik gedaan heb. Ik kan mezelf letterlijk slaan om mezelf te straffen. Geloof me, iets moeilijk vinden of er zo door gegijzeld worden zijn twee verschillende dingen. Ik praat nu voor mezelf maar ik vind het jammer dat je doet alsof dit niet bij onveilige hechting kan horen. Ja iedereen kan moeite hebben met grenzen aangeven en bewaren maar zoals ik het ervaar kan het letterlijk voelen als het einde van de wereld..

Dit is voor mij echt woord voor woord heel erg herkenbaar.

Ik ben heel benieuwd of jullie dit ook herkennen.

Ik zou heel graag ouders willen die gewoon eens aan mijn kant staan, me vertrouwen. Het heeft me een behoorlijke deuk gegeven dat ik me altijd moet bewijzen en ik merk dat dit me tot op de dag van vandaag achtervolgt. Met als gevolg dat ik me continu wil bewijzen, geloofd wil worden, tot in den treure. Waar iemand anders zijn schouders misschien ophaalt en denkt: "Oké, dan geloof je me niet" is het voor mij een regelrechte ramp. Ik ga daar in therapie ook mee aan de slag, omdat dit een belangrijk stuk is om mee te beginnen volgens de therapeute.

Om een beetje achtergrond te schetsen: Al vanaf kleuter heb ik geleerd van mijn ouders om niets over hen te vertellen. Alles wat in huis gebeurde, bleef binnen vier muren. Het ging niemand iets aan wat mijn ouders voor werk deden, hoe oud ze waren, wat ze gezegd hadden of wat ze binnenshuis deden (ze deden overigens niets bijzonders). Als ze op school toch eens ter sprake gekomen waren (bijvoorbeeld als iemand iets vroeg over mijn ouders) werd ik daar uren (ik overdrijf niet) over verhoord. Mijn moeder vooral wilde precies weten wat er was gezegd, tegen wie en in welke volgorde.

Ze waren heel wantrouwig tegenover anderen, maar ook tegenover mij. Als kind beschuldigde een buurman me eens van het stukmaken van een tuintegel of zoiets. Mijn ouders geloofden hem klakkeloos en ik kreeg gigantisch op mijn kop, ook een pak op mijn broek zoals dat heette. Later bleek dat het twee jongens geweest waren. Mijn ouders hadden wel spijt daarna, ik kreeg een ijsje en een cadeautje. Dus berouw was er wel. Eigenlijk heb ik nog tal van voorbeelden.

Mijn moeder werd altijd intens kwaad als ze vermoedde dat ik loog. Ze benadrukte altijd dat liegen het allerergste was dat iemand kon doen. Als jong kind werd ik al psychopaat genoemd als ik een leugentje om bestwil vertelde (en dan bedoel ik geen grove leugen, maar iets als "nee hoor, ik heb het laatste koekje niet gepakt").

Maar de heftigste gebeurtenis is wel dat ik werd gestalkt door een ex. Mijn ouders legden de volledige verantwoordelijkheid hiervan bij mij neer ("jíj wilde een relatie met deze man"). Op een dag kwam mijn ex aan de deur bij mijn ouders en vertelde allerlei leugens (ik zou hem stalken, ik zou geen aangifte tegen hem hebben gedaan en weet ik veel wat meer). Op hoge poten kwamen mijn ouders naar mijn huis om een kopie van het proces verbaal in te zien. Mijn ex, een leugenachtige drugsgebruiker nota bene, werd klakkeloos boven mij geloofd.

Ik merk dat ik hier in het dagelijks leven nog hinder van ondervind. Ik had per ongeluk een zakelijk mailtje niet verzonden (maar wel geschreven) waardoor hij in mijn concepten stond. Het was voor mijn opdrachtgever helemaal geen probleem en uit niets bleek dat zij me niet geloofde. Toch heb ik een foto gemaakt van het mailtje dat in mijn concepten stond, met datum en tijd erbij omcirkeld, voordat ik het verzond. Ze zei achteraf dat het echt niet nodig was, dat ze geen moment aan me had getwijfeld.

Is dit herkenbaar voor iemand? Ik ben echt blij dat we bij therapie hiermee aan de slag gaan. Ik vind therapie nog steeds fijn (wel zwaar) en kijk er ook steeds naar uit. Wel valt het me soms zwaar dat zoveel dingen in mijn jeugd niet normaal blijken te zijn, terwijl ik ze tot op de dag van vandaag als normaal zie.

@vaniteifear, ‘fijn’ te lezen dat je het herkent. Niet fijn fijn natuurlijk maar wel goed om te lezen dat mijn gedachtes niet voor iedereen wereldvreemd zijn.
Wbt je ouders, ik kan me helemaal voorstellen dat dit een sterke wissel getrokken heeft. Het klinkt als een heel onveilige plek waar geen ruimte was om jezelf te zijn. Om vervolgens ook nog eens door je ouders zo teleurgesteld te worden dat ze je ex eerder geloofden zegt echt alles over hun. Ontzettend triest.. ik snap helemaal je behoefte om jezelf te bewijzen aan andere, als je nooit geloofd werd op je woord is dat natuurlijk heel logisch. Geen tips voor je maar super dapper dat je ermee aan de slag gaat in therapie. Succes

@vega, wat lijkt het me heftig dat je al moest stoppen voordat je er gevoelsmatig aan toe was. Vette respect hoe je erin staat. Overweeg je om het ooit nog eens bij een ander op te pakken? Ik zie mezelf echt totaal niet in staat om het op eigen kracht te doen..
Voor nu bestaan mijn sessies er vooral uit als leren verdragen in het bijzijn van iemand anders, leren denken en woorden geven aan wat ik voel.. hier gaat al zoveel tijd inzitten dat alle trauma’s nog aangepakt moeten worden. Ik merk nu dat waar jij een dagboek gebruikte ik de dingen die in mijn hoofd opkomen tussen sessies door direct gemaild worden naar m’n psych. Voel me echt een last. Het lijkt wel alsof ik pas kan nadenken als ik voet buiten de deur zet. Om er vervolgens dan niet over te willen/kunnen praten in samenzijn weer. Ingewikkeld. Gelukkig hier geen einddatum. Grappen wel eens dat ik tot dr pensioen heb

Ditto* schreef: ↑

22-05-2023 10:35

@vaniteifear, ‘fijn’ te lezen dat je het herkent. Niet fijn fijn natuurlijk maar wel goed om te lezen dat mijn gedachtes niet voor iedereen wereldvreemd zijn.
Wbt je ouders, ik kan me helemaal voorstellen dat dit een sterke wissel getrokken heeft. Het klinkt als een heel onveilige plek waar geen ruimte was om jezelf te zijn. Om vervolgens ook nog eens door je ouders zo teleurgesteld te worden dat ze je ex eerder geloofden zegt echt alles over hun. Ontzettend triest.. ik snap helemaal je behoefte om jezelf te bewijzen aan andere, als je nooit geloofd werd op je woord is dat natuurlijk heel logisch. Geen tips voor je maar super dapper dat je ermee aan de slag gaat in therapie. Succes

Dankjewel. Ja, ik vind het ook fijn om herkenning te vinden, maar tegelijkertijd ook naar dat jij je ook zo voelt.

Wat wereldvreemd betreft, dit hoor ik héél vaak. Hier op Viva en erbuiten. Ik denk ergens dat ik misschien door mijn hechtingsstijl wereldvreemd ben? En omdat mijn ouders geen sociaal netwerk hadden. Ik ben opgegroeid met een paar vaste mensen en verder zag ik niemand. Ik ging wel eens bij vriendinnetjes spelen maar andersom mocht dat nooit bij ons.

Ditto* schreef: ↑

22-05-2023 10:35

@vaniteifear, ‘fijn’ te lezen dat je het herkent. Niet fijn fijn natuurlijk maar wel goed om te lezen dat mijn gedachtes niet voor iedereen wereldvreemd zijn.
Wbt je ouders, ik kan me helemaal voorstellen dat dit een sterke wissel getrokken heeft. Het klinkt als een heel onveilige plek waar geen ruimte was om jezelf te zijn. Om vervolgens ook nog eens door je ouders zo teleurgesteld te worden dat ze je ex eerder geloofden zegt echt alles over hun. Ontzettend triest.. ik snap helemaal je behoefte om jezelf te bewijzen aan andere, als je nooit geloofd werd op je woord is dat natuurlijk heel logisch. Geen tips voor je maar super dapper dat je ermee aan de slag gaat in therapie. Succes

@vega, wat lijkt het me heftig dat je al moest stoppen voordat je er gevoelsmatig aan toe was. Vette respect hoe je erin staat. Overweeg je om het ooit nog eens bij een ander op te pakken? Ik zie mezelf echt totaal niet in staat om het op eigen kracht te doen..
Voor nu bestaan mijn sessies er vooral uit als leren verdragen in het bijzijn van iemand anders, leren denken en woorden geven aan wat ik voel.. hier gaat al zoveel tijd inzitten dat alle trauma’s nog aangepakt moeten worden. Ik merk nu dat waar jij een dagboek gebruikte ik de dingen die in mijn hoofd opkomen tussen sessies door direct gemaild worden naar m’n psych. Voel me echt een last. Het lijkt wel alsof ik pas kan nadenken als ik voet buiten de deur zet. Om er vervolgens dan niet over te willen/kunnen praten in samenzijn weer. Ingewikkeld. Gelukkig hier geen einddatum. Grappen wel eens dat ik tot dr pensioen heb

Herkenbaar hoor, het leren verdragen was bij mij ook het grootste en het moeilijkste.

Ik had trouwens schematherapie, dus kregen al die tegenstrijdige gevoelens een naampje met een bijbehorend script. Wat ik dan kon leren herkennen in mezelf. En het verschil ging ervaren tussen kindgevoelens, overlevingsmodi en mijn echte volwassen zelf, en mijn blije innerlijke kind. Ik was toen alleen maar fulltime in overlevingsmodus, en als ik dat niet was zat ik vol in herbelevingen en kindmodi. Ik dacht dat mijn overlevingsmodus mijn persoonlijkheid was. Maar dat bleek niet de echte ik te zijn. Zo wordt de ene na de andere veilige 'waarheid' onder je vandaan getrapt en blijf je alleen achter met je naakte 'echte ik' en al die gevoelens die je denkt niet aan te kunnen. Dat vond ik het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb moeten doen.

Als kind kon je die gevoelens inderdaad niet aan, daarom heb je ze leren te onderdrukken en ben je gaan overleven. Nu ben je groot en kan je ze wél aan. Dat leer je alleen maar door het te ondergaan. Maar dat is doodeng.

Ik nam destijds valeriaan, ben gestopt met cafeïne, dronk whisky en ik rookte 's avonds voor het slapen wiet, niet handig, maar ik trok het anders niet, ik werd gek van de angst. Ik dacht dat ik dood zou gaan of in mijn wanhoop zelfmoord zou plegen. Hele gesprekken heb ik daar nog over gevoerd, of ik wel of niet psychotisch, wel of niet suïcidaal zou worden.

Mijn therapeut was een stoïcijnse oude man, vrij afstandelijk. Wel met een goed hart. Maar echt zo een van de oude stempel. Dus een warme band hadden we niet zozeer, hem tussendoor mailen had ik nooit gedurfd, ik gedroeg me vrij onderdanig daar. Het was geen leuke therapie dat sowieso, al lachten we soms ook wel, over hoe absurd sommige situaties waren. Het niet kunnen/durven praten, niet over de echte diepere dingen, dat is bij mij tot het einde wel gebleven. Ik ben nogal een onderdrukker dus het verdwijnt vaak al uit mijn bewustzijn voordat ik het kan pakken. Dus er was heel veel herhaling. Opschrijven werkte ook niet altijd, want dan was ik weer niet helemaal open en eerlijk in wat ik schreef. Ik had veel schuldgevoelens en daardoor angst dat iemand in mijn hoofd kon kijken. Dus dan durf je iets ook gewoon niet eens te denken, dan kan je het ook niet schrijven.

Mijn therapie is al 10 jaar geleden. Het leren toelaten, voelen en verdragen was de belangrijkste taak die ik had. En daar werk ik nog steeds aan. Overgave aan wat er is, weg blijven uit strijd, ook strijd in mezelf. Gewoon kijken naar wat je eigenlijk aan het doen bent, zonder oordeel. Daarmee cultiveer je een volwassen zelf en leer je verantwoordelijkheid te nemen. Dat proces is bij mij nog steeds aan de gang. Ik wil nog wel eens in een slachtofferrol kruipen of strijd aanbinden, me afsluiten.

Later ben ik met een haptotherapeut verder aan de slag gegaan met het voelen, op een directe manier en dat helpt me ontzettend. Dat je direct in je lichaam merkt hoe die gevoelens werken. Dus die kon me ook heel goed helpen. Bij haar heb ik pas geleerd hoe ik veiligheid kan creëren in mezelf. Dat had ik best eerder willen leren, want op die manier raak je veel minder ondergedompeld in gevoelens en gaat verwerken veel makkelijker. Er zijn gewoon trucjes voor om je lichaam te leren voelen en te blijven voelen. Ik schakel dat automatisch uit (wist ik ook niet) en dan overkomt alles me steeds.

Heel verhaal maar ik hoop dat het jou iets van herkenning en/of troost biedt, want je zit nu gewoon in een moeilijke tijd. En ook terugvallen horen erbij. Maar je komt er wel doorheen, dat weet ik zeker.

vaniteifear schreef: ↑

22-05-2023 10:21

Is dit herkenbaar voor iemand? Ik ben echt blij dat we bij therapie hiermee aan de slag gaan. Ik vind therapie nog steeds fijn (wel zwaar) en kijk er ook steeds naar uit. Wel valt het me soms zwaar dat zoveel dingen in mijn jeugd niet normaal blijken te zijn, terwijl ik ze tot op de dag van vandaag als normaal zie.

Deels herkenbaar, ik heb ook twee wantrouwende ouders gehad en wat bij ons thuis gebeurde was ook niet normaal (geen grenzen, geen warmte/aandacht, agressie, alleen cynische communicatie). Maar dat zie je als kind natuurlijk niet.

Daar had ik het afgelopen week nog met iemand over, dat ik altijd zo naïef en wereldvreemd ben geweest. Mensen dachten bijvoorbeeld soms dat ik autisme had. Ik kopieerde veel van anderen en in relaties heb ik me laten opvoeden door partners, want ik tastte echt in het duister. Maar die partners waren ook onveilig, dus daar kan je ook weer niet helemaal op bouwen.

Je zelfbeeld en wereldbeeld kloppen niet, daarom heb je geen verbinding met anderen, of alleen met mensen waar 'iets mee is'. Dat is hoe ik het ervaar althans. Ik heb echt moeten leren wat normaal en menselijk is. Ik voelde me altijd een alien tussen de mensen.

Vage schreef: ↑

22-05-2023 11:47

Daar had ik het afgelopen week nog met iemand over, dat ik altijd zo naïef en wereldvreemd ben geweest. Mensen dachten bijvoorbeeld soms dat ik autisme had. Ik kopieerde veel van anderen en in relaties heb ik me laten opvoeden door partners, want ik tastte echt in het duister. Maar die partners waren ook onveilig, dus daar kan je ook weer niet helemaal op bouwen.

Je zelfbeeld en wereldbeeld kloppen niet, daarom heb je geen verbinding met anderen, of alleen met mensen waar 'iets mee is'. Dat is hoe ik het ervaar althans. Ik heb echt moeten leren wat normaal en menselijk is. Ik voelde me altijd een alien tussen de mensen.

Dit exact had ik geschreven kunnen hebben. Wat bizar dat er meer mensen zijn die dit zo ervaren.

Inderdaad alien is het juiste woord, zo voel ik me ook. Compleet anders dan anderen. Vroeger dacht ik dat het kwam omdat beide ouders uit het buitenland komen, maar inmiddels wordt me steeds duidelijker wat de echte oorzaak is.

Autisme denken mensen bij mij ook te merken soms. Maar het is inderdaad het niet weten wat normaal en menselijk is. Misschien dat ik daardoor vaak ook dom gevonden word, traag van begrip en achterlijk in het algemeen. Herken jij dat ook?

Nee, ik kwam altijd superslim over. Ik leefde dan ook 100% op ratio, moest het echt van mijn intellect hebben om iets te bereiken in het leven. De pest is, dat lukt ook best aardig nog. Maar altijd alles met strijd en onbegrip. Ik was geen leuk mens, net zo wantrouwend als mijn ouders en ondertussen emotioneel afhankelijk van anderen (maar dat onkende ik, want ik was heus niet zwak).

Ja dat lijkt me heel verwarrend, als je ouders uit het buitenland komen en je dan denkt dat het daardoor komt. Kan me voorstellen dat je het dan daarop gooit.

Vage schreef: ↑

22-05-2023 12:24

Nee, ik kwam altijd superslim over. Ik leefde dan ook 100% op ratio, moest het echt van mijn intellect hebben om iets te bereiken in het leven. De pest is, dat lukt ook best aardig nog. Maar altijd alles met strijd en onbegrip. Ik was geen leuk mens, net zo wantrouwend als mijn ouders en ondertussen emotioneel afhankelijk van anderen (maar dat onkende ik, want ik was heus niet zwak).

Ja dat lijkt me heel verwarrend, als je ouders uit het buitenland komen en je dan denkt dat het daardoor komt. Kan me voorstellen dat je het dan daarop gooit.

O, dat vind ik heel erg bewonderenswaardig. Komt dat willen bereiken dan ook voort uit een soort prestatiedrang of dat niet?

Je leest vaak dat onveilig gehechte mensen vastlopen in het werk.

Bij mij gaat werk gelukkig ook goed, maar dat is meer toeval dan iets anders.

Wow, wat is er veel geschreven. Even kijken hoe of waar ik in kan haken.
Wat is veel van wat jij schrijft herkenbaar Ditto! En dank je wel voor de uitleg over waarom grenzen aangeven echt een onderdeel is van onveilige hechting.

Één ding wat ik van mezelf van een aantal jaren geleden herken: je bent behoorlijk hard voor jezelf. Dat het raar is of belachelijk of.... De laatste twee jaren heb ik hard gewerkt aan zelfcompassie, dat heeft me echt ontzettend veel gebracht. Ik doe bijna dagelijks een oefening van Kristin Neff om mijn straffende ouder aan de kant te zetten en met de gezonde volwassene mezelf te troosten.

Spiri, ik schrik een beetje van de opdracht die je therapeut jouw gegeven heeft. Heeft diegene eerst goed uitgevraagd dat jij niet bekend bent met dissociatie?
Ik heb diabetes en heb jarenlang mezelf in mijn vingers moeten prikken om bloedglucose te bepalen. Ik merkte dat dat altijd zorgde voor een lichte dissociatie. Ik ben heel blij dat ik nu de Freestyle Libre sensor mag gebruiken.

Ik herken het op zich nemen van de ouder rol ook van schematherapie. Het werd daar heel zorgvuldig opgebouwd en bij het einde van de therapie weer afgebouwd. Ik heb er echt veel aan gehad toendertijd.

Tjeee dat is echt naar Vaniteifair, om nooit door je ouders geloofd te worden.
Ik weet niet of dit aansluit, maar ik vermoed dat je het meeste er aan hebt om je gezonde volwassene te versterken. Dan komt er idd een geloof in jezelf. Wat je eigenlijk van je ouders had moeten krijgen, maar niet hebt gehad.

Wauw, ook veel herkenning in jouw berichten Vage. Ik vind je vaak hele wijze dingen schrijven. Zoals die zin dat je dacht dat de overlevingsstand je persoonlijkheid was. Daar ga ik eens goed over nadenken.

En een haptotherapeut klinkt heel fijn. Ik weet dat ik automatisch een barrière aanbreng tussen mijn hart en mijn bekken. Voor mij zit gevoel in mijn buik, daar voel ik bijna nooit iets.

Ik was net voor het eerst bij een nieuwe haptotherapeut (ben verhuisd). En die zei ook: je bent wel hard voor jezelf zeg.

Sowieso zegt iedereen dat altijd. En dan zeg ik ja, maar dat moet ook, want ik wil nog zoveel leren en anders wordt het niets. No pain no gain.

Maar vandaag brak ik. Ik had er zo geen zin meer in, weer alles uit de kast trekken om 'beter' te worden. Weer oefenen met grenzen, dissocieren, pijn die naar boven komt, en het oordeel van mezelf daarbij, dat ik mezelf heb laten hertraumatiseren door onveilige relaties aan te gaan.

Die schematherapie hadden we het over, en ik kon niet stoppen met janken. Ik heb altijd mezelf verteld dat het goed was, dat ik daar zo aangepakt ben. Het was ook goed, het moest ook anders. Maar ik heb wel een prijs betaald. Door na een jaar maar gewoon de wijde wereld in te trekken terwijl ik mijn zelfbescherming niet meer had. En dat ging ook niet goed. En ik zet nog altijd te veel druk op mezelf, dat ik alles maar moet kunnen.

Als je dan je eigen levensverhaal weer eens op een rijtje ziet staan denk je verdomme, dat kan toch ook allemaal helemaal niet? Dat kan zo'n meisje toch niet in haar eentje allemaal oplossen? En wie zorgt er dan ondertussen voor mij?

Hele dikke knuffel voor jou Vage

Dankjewel.
Ze zei ook: er zit veel angst bij jou.

Dat is ook zo. Ik ben een 'angstige doener', doodsbang maar toch doordrukken, fake it till you make it. Ben daardoor vaak over mijn eigen grenzen gegaan en voel dat ik daardoor gegroeid ben maar ook verkrampt ben geraakt.

Zij wil dat ik het tempo ga aangeven in die therapie en dat is nu net waar ik niet op hoopte, want ik weet dat ik dat niet kan.

Leg ergens een lat neer en ik ga laten zien dat ik er overheen kan, simpel. De vorige was iets meer van het 'proberen' en dan ging ik dus braaf dat doen, en ondertussen dissociëren, mezelf kwijtraken. Waarvan ik dan weer zeg: dat moet, zodat ik ervan kan leren.

Maar dat is ook precies mijn valkuil. Ik heb de vernederingen van mijn ouders altijd geincasseerd onder het mom van: dit moet, zodat ik ervan kan leren. Ex-partners die me vernederd hebben, dat was goed, want dat opende mijn ogen. Want ik was ook niet goed zoals ik was, ik was aan het onderdrukken en overleven.

Deze hapto zegt, er gaat hier helemaal niet geprobeerd en gedissocieerd worden. Alles gaat hier enkel en alleen op basis van jouw gevoel, jouw behoefte en waar jij bent. We gaan weer helemaal terug naar je babytijd want toen heb je al geleerd dat het zo niet werkt in jouw leven, dat jij niet belangrijk bent en dat er niet naar je geluisterd wordt, dat anderen beter weten wat goed voor jou is.

Ik voel weerstand om dit aan te gaan, omdat ik het dus niet kan en omdat het pijn doet, de herinnering aan al die talloze keren dat ik over mijn grenzen heb laten gaan en maar geïncasseerd heb, om 'beter' te worden. Maar het zal ook fijn zijn als ik dat eindelijk kan leren, om trouw te zijn aan mijn eigen grenzen.

Als leerdoel heb ik opgeschreven "dat ik ga geloven dat ik liefde waard ben, zonder er iets voor te doen."

Volgens haar zal dat voor het eind van dit jaar nog niet zover zijn, maar een mooi leerdoel is het wel.

Wauw vage, pijnlijk herkenbaar. Het klinkt als een super mooi leerdoel. Fijn ook dat je hapto zo duidelijk is dat dit een lang traject gaat worden en dat zij je grenzen eindelijk wel lijkt te respecteren en samen met jou stapje voor stapje dit proces aan wil gaan. Goed dat ze jouw grenzen bewaakt. Super spannend om aan te gaan geven wat je zelf wil. Ik snap je helemaal. Knuffel voor jou

sorry

Wat een verhaal joh.
Je bent hoe dan ook geen aansteller. Je bent een overlever. En nu wil je leren leven. Het allermoeilijkste wat er is, iemand dichtbij je laten komen. Je hebt alleen maar geleerd tot nu toe dat mensen zeer onbetrouwbaar zijn en alles wat gevoel is heb je moeten wegstoppen.

Dat vastklampen aan je psych is logisch, en het is niet erg als dat het hele onderwerp is van de therapie. Het is niet dat je 'ondanks' die gedesorganiseerde hechting aan jezelf gaat werken. Die hechting is juist wat je aan het leren kennen bent, in het contact samen met haar.

Ik snap je gevoelens heel goed, dat het bedreigend voor je is en dat vervolgens die gevoelens dan weer een loopje met jou nemen. Waardoor het heel reëel is. Of je niet meer weet wat echt is en wat niet.

Uiteindelijk is het niet de realiteit. Het is alleen maar je angst die het roer overneemt.

Heb je wat dingen kunnen ontdekken die je helpen tijdens zo'n moment, die je kan doen of tegen jezelf kan zeggen? Of gewoon 'het uitzitten'?

Hé, sorry. Had ik niet allemaal moeten sturen. Ik merk dat ik heel wiebelig ben. Vandaar ook m’n van de hak op de tak. Ik probeer mezelf nu op deze manier af te leiden maar ben erg zoekende. Enerzijds probeer ik kalm te blijven anderzijds een nieuw probleem te creëren waar ik m’n onrust door kan laten verklaren. Dat is het eigenlijk constant. Ik heb een innerlijke onrust en ik ben constant externe factoren aan het zoeken die daar verantwoordelijk voor zijn. Terwijl eigenlijk moet ik naar mezelf kijken. Het zit in mij. Ik kan altijd wel redenen vinden wat een probleem kan worden, iemand die boos kan zijn, iets wat ik vergeten ben. Maar niks lost t blijvend op omdat het iets uit m’n verleden is. Een gevoel. Pijnlijk om te realiseren want andere uitspattingen voelen ineens dom. Ik weet hoe t werkt ik kan t alleen nog niet in de praktijk brengen.. hoe kan ik snappen hoe m’n hoofd werkt en toch falen.

En sorry vage, ben erg benieuwd naar hoe de haptonoom jou kan helpen. Teruggaan naar de babytijd schreef je.. hoe moet ik dat voor me zien? Mocht je dat willen delen.. + ik wil nog even terugkomen op wat je eerder stuurde. Erg confronterend, ik heb de afgelopen periode ook een paar keer meegemaakt dat de wanhoop en angst zo hoog opliepen dat ik mezelf wat aan had kunnen doen. Heb gehuild (voor t eerst) dat ik kinderen had en het daarom niet ‘mocht’ doen. Doodeng om zo diep te gaan. Zelfmoord is iets wat te vaak in mijn hoofd oppopt, vind het beangstigend.. ik snap helemaal je behoefte aan middelen om het te doorstaan.. zelf slik ik ad, slaapmedicatie en met vlagen (veel) xanax. Probeer nu minder te slikken maar het is constant zoeken naar een evenwicht die ontzettend wankel is. Blij dat je er nog bent, ik weet (denk ik) hoe diep je gegaan bent. Ik zit er zelf middenin en wat een pijn. Had/heb je iemand waar je echt bij terecht kan?

@martje55, fijn dat je je kon vinden in mijn uitleg. Lastig om voor anderen te spreken maar de herkenning hier voel fijn en laat zien dat ik niet alleen ben in hoe ik dingen ervaar.


Het hard voor mezelf zijn klopt absoluut. Opdracht nmr 1 is zelfcompassie zien te krijgen/kunnen toepassen. Hoe heb jij dat voor elkaar gekregen?

martje55 schreef: ↑

22-05-2023 14:38

Spiri, ik schrik een beetje van de opdracht die je therapeut jouw gegeven heeft. Heeft diegene eerst goed uitgevraagd dat jij niet bekend bent met dissociatie?
Ik heb diabetes en heb jarenlang mezelf in mijn vingers moeten prikken om bloedglucose te bepalen. Ik merkte dat dat altijd zorgde voor een lichte dissociatie. Ik ben heel blij dat ik nu de Freestyle Libre sensor mag gebruiken.

De opdracht is niet zo heftig hoor. Het is gewoon met mijn vinger mijzelf prikken. Dus met mijn vinger duwen op mijn lijf. Daardoor voel ik mijn lijf weer en kom uit mijn hoofd.