Relaties
alle pijlers
Onveilig gehecht topic
dinsdag 20 september 2022 om 11:20
Het leek me fijn om een praat topic te openen over onveilige hechting.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
Er zijn een aantal hechtingsstijlen. Deze hechtingsstijlen bepalen op welke manier je intimiteit in liefdesrelaties waarneemt en erop reageert.
Veilige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind sensitief en responsief heeft gereageerd. Hierdoor
Ontwikkelt het kind een basisvertrouwen.
Angstige hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind onvoorspelbaar is, omdat zij op cruciale momenten niet
aanwezig waren bij of onvoorspelbaar reageerden.
In je latere leven betekent het dat je weliswaar hunkert naar intimiteit, maar dat je tegelijkertijd ook vaak piekert over je relatie en het vermogen van je partner om jouw liefde te beantwoorden.
Vermijdende hechting:
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind vaak afwijzend, zakelijk of weinig sensitief heeft
Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, ook in een liefdesrelatie, nooit echt dichtbij komen.
Angstig vermijdende hechting (gedesorganiseerde hechting):
Deze hechting ontstaat wanneer de verzorgende van het kind inconsequent en onvoorspelbaarhandeld, maar er is vaak
ook sprake van een trauma of andere ingrijpende gebeurtenis.
Maar een heel klein percentage van alle mensen is angstig vermijdend gehecht. Zij wíllen zich wel graag emotioneel binden maar durven het niet als puntje bij paaltje komt. Deze mensen hebben last van bindingsangst.
peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 20-09-2022 18:32
77.59% gewijzigd
maandag 23 januari 2023 om 19:48
Dit topic was aardig gezakt.martje55 schreef: ↑22-01-2023 19:14K vind dit topic pas net, maar wat een gerkenning.
Peanutbutterjelly, wat ik zou doen is al die gedachten en gevoelens delen met hem. Niet om hem de 'schuld' te geven. Maar om je open te stellen en de verbinding proberen te zoeken. In een gezonde relatie kan hij daar naar luisteren zonder dat het op zijn knoppen drukt. En kan hij er voor je zijn.
Dit is allemaal leuke theorie, ik weet het wel, maar mijn eigen liefdesleven is soms ook een zootje.
Ik ben gedesorganiseerd gehecht en heb een relatie met een man die vermijdend gehecht is. Het helpt ontzettend dat we het allebei weten en erkennen. Toch kunnen we bij tijd en wijle zo op elkaars knoppen drukken.
Fijn dat jullie het weten. Maar wat je zegt. Elkaars knoppen indrukken blijft onvermijdelijk. Heb je daar afspraken over gemaakt?
Ik kan het niet meer echt vertellen aan die date. Hij heeft me zojuist aan de kant gezet.
vrijdag 27 januari 2023 om 05:20
Zeer herkenbaar topic. Ook ik ben onveilig gehecht. Ik ben vermijdend gehecht, maar ook angstig. Ik ben nu 5 jaar vrijgezel. Maar ik val alleen maar op mannen die bindingsangst hebben en dan heb ik verlatingsangst. Dit merk ik al snel, waardoor ik meteen het contact afkap of ik vind mannen leuk die mij te graag willen en benauwen. Ook bij deze kap ik het contact snel af. Kan er niet meer mee omgaan. Terwijl ik zo graag weer liefde wil ervaren!
hondenvrouwtje wijzigde dit bericht op 02-08-2023 03:32
0.22% gewijzigd
vrijdag 27 januari 2023 om 07:20
Ik kom dit topic nu pas tegen.
Mijn man is opgegroeid met ouders die hem groot hebben gebracht, niet opgevoed.Hij had een dak boven zijn hoofd, kreeg eten en drinken, moeder heel zwak in de opvoeding (zeer laag iq).
er werd geen affectie getoond. Nooit een compliment als iets goed ging.
Geen begeleiding bij problemen of huiswerk, moest hij allemaal zelf uitzoeken.
Moest Als kind al heel jong taken op zich nemen en verantwoordelijkheid nemen voor zaken waar hij veel te jong voor was.
Hij heeft als volwassene grote moeite met empathie tonen voor zijn medemens. Is lief voor mij maar zodra er een woordenwisseling of ruzie is, verandert hij in een koele kikker die afstand neemt.
Ik heb het altijd moeilijk gevonden, maar ken hem goed genoeg om te weten wat onder die buitenkant zit.
Nu ik hier steeds meer over lees, denk ik echt dat er sprake is van onveilige vermijdende hechting.
Ik blijf meelezen.
Mijn man is opgegroeid met ouders die hem groot hebben gebracht, niet opgevoed.Hij had een dak boven zijn hoofd, kreeg eten en drinken, moeder heel zwak in de opvoeding (zeer laag iq).
er werd geen affectie getoond. Nooit een compliment als iets goed ging.
Geen begeleiding bij problemen of huiswerk, moest hij allemaal zelf uitzoeken.
Moest Als kind al heel jong taken op zich nemen en verantwoordelijkheid nemen voor zaken waar hij veel te jong voor was.
Hij heeft als volwassene grote moeite met empathie tonen voor zijn medemens. Is lief voor mij maar zodra er een woordenwisseling of ruzie is, verandert hij in een koele kikker die afstand neemt.
Ik heb het altijd moeilijk gevonden, maar ken hem goed genoeg om te weten wat onder die buitenkant zit.
Nu ik hier steeds meer over lees, denk ik echt dat er sprake is van onveilige vermijdende hechting.
Ik blijf meelezen.
dinsdag 21 februari 2023 om 15:55
Jeetje! wat een herkenning!AppeltjeEitje3 schreef: ↑27-09-2022 13:45Heel herkenbaar, Peanutbutter. Ik heb ook nog nooit echt een gelijkwaardige relatie gehad. Ik voel me altijd aangetrokken tot types die ook een hechtingsstoornis hebben. En dat resulteert altijd in aantrekken en afstoten. Aan/uit-relaties zijn mij dan ook niet onbekend en kan ik jaren volhouden. De kick van de hoge pieken na een diep dal. Het gevoel van "het moet wel echte liefde zijn als je steeds weer bij elkaar terugkomt". Maar vergeten dat je ook steeds weer uit elkaar gaat. Normale mannen die echt bij mij willen zijn en iets met mij willen opbouwen, zie ik nauwelijks staan, vind ik saai, voel ik me niet toe aangetrokken en parkeer ik in de friendzone. Het je niet normaal voelen, is ook heel herkenbaar. Dus weet dat je zeker niet de enige bent die hiermee worstelt.
Ontzettend knap Vivinnetje, dat het jou wel gelukt is om hieruit te komen. En het biedt hoop dat het dus wel kan! Hoe heb je dat precies gedaan? Met hulp van een therapeut?
Dat aantrekken en afstoten is echt zo ongezond en vermoeiend
Daarbij heb ik me vaak afgevraagd waarom ik geen normale man kon tegenkomen, nou precies zoals jij beschrijft: je parkeert ze in de friendzone.
woensdag 5 april 2023 om 09:45
Ik haal dit topic weer even omhoog. Hoe gaat het met jullie? En met jullie relaties?
Ik was aan het begin van dit jaar flink aan de slag met mijn verlatings/bindingsangst problematiek, en de onveilige hechting. Ik heb echt wel stappen gezet, maar was toch iets te optimistisch. Gisteren een lang gesprek gehad met de man met wie ik nu een tijdje date, en wel ingezien dat we allebei heel sterk in de verlatings/bindingsangst zitten, dat we ook elkaar daar in mee trekken en precies doen wat niet werkt voor elkaar.
Ik baal een beetje, dat ik dacht dat het een stapje beter ging maar eigenlijk het nog gewoon hetzelfde is. Ik weet wel dat het niet zo makkelijk te repareren is, maar toch had ik wel die hoop
Werken jullie vooral alleen aan het bestrijden van je eigen hechtingsangsten, of vooral samen met je partner?
Ik was aan het begin van dit jaar flink aan de slag met mijn verlatings/bindingsangst problematiek, en de onveilige hechting. Ik heb echt wel stappen gezet, maar was toch iets te optimistisch. Gisteren een lang gesprek gehad met de man met wie ik nu een tijdje date, en wel ingezien dat we allebei heel sterk in de verlatings/bindingsangst zitten, dat we ook elkaar daar in mee trekken en precies doen wat niet werkt voor elkaar.
Ik baal een beetje, dat ik dacht dat het een stapje beter ging maar eigenlijk het nog gewoon hetzelfde is. Ik weet wel dat het niet zo makkelijk te repareren is, maar toch had ik wel die hoop
Werken jullie vooral alleen aan het bestrijden van je eigen hechtingsangsten, of vooral samen met je partner?
woensdag 5 april 2023 om 11:22
Ik weet het niet meer Stokbootje, heb jij therapie?
Mij heeft het erg geholpen om me op een veilige manier aan een therapeut te hechten, zodat ik een beetje idee kreeg wat normaal is en wat ietsje minder helpend/gezond/normaal is.
Ik denk dat ik vooral zelf, alleen aan mijn hechtingsdingen werk. Al merk ik de laatste tijd dat als ik wat dat betreft beter in mijn vel zit, dit ook z'n weerslag heeft op mijn man en we samen in een spiraal omhoog gaan.
Blijft wel het verdriet om hoe het had kunnen zijn maar niet is. Ik merk wel dat als ik dat verdriet probeer te verdragen, er ook meer ruimte is om blij te zijn met wat we wel hebben.
Wat voor mij goed werkt is het woord 'verbinding'. Ik snap nu beter waarom ik me bij tijden verschrikkelijk eenzaam voel: dan ben ik uit verbinding. En ik heb ontdekt dat ik de verbinding kan herstellen. Dat is enorm helpend.
Je schrijft dat het allemaal blijkbaar nog hetzelfde is bij jou en je had gedacht dat het beter zou gaan.
Eerlijk gezegd denk ik dat het signaleren van wat niet werkt en daarover praten met je date enorme vooruitgang is. Je herkent nu wat er gebeurt en je herkent het tijdig. Dat vind ik een grote stap.
Als je problemen hebt met hechting, is het geen kwestie van een knop omzetten hè, was het maar zo makkelijk!
Het is een proces wat langzaam gaat, leren verdragen.
Net als wanneer je een beugel moet: de orthodontist kan je tanden in een uur allemaal recht zetten maar dan heeft hij ze uit hun verband getrokken. Een beugel zorgt ervoor dat het proces van verandering rustig gaat zodat je tanden aan hun nieuwe stand kunnen wennen en jij de pijn kunt verdragen.
Het is ook best ingewikkeld om dit in je eentje te doen omdat er zoveel oud zeer bij komt kijken en het haast ondoenlijk is om jezelf te observeren en te weten wat 'oud' is en wat bij nu hoort.
Mij heeft het erg geholpen om me op een veilige manier aan een therapeut te hechten, zodat ik een beetje idee kreeg wat normaal is en wat ietsje minder helpend/gezond/normaal is.
Ik denk dat ik vooral zelf, alleen aan mijn hechtingsdingen werk. Al merk ik de laatste tijd dat als ik wat dat betreft beter in mijn vel zit, dit ook z'n weerslag heeft op mijn man en we samen in een spiraal omhoog gaan.
Blijft wel het verdriet om hoe het had kunnen zijn maar niet is. Ik merk wel dat als ik dat verdriet probeer te verdragen, er ook meer ruimte is om blij te zijn met wat we wel hebben.
Wat voor mij goed werkt is het woord 'verbinding'. Ik snap nu beter waarom ik me bij tijden verschrikkelijk eenzaam voel: dan ben ik uit verbinding. En ik heb ontdekt dat ik de verbinding kan herstellen. Dat is enorm helpend.
Je schrijft dat het allemaal blijkbaar nog hetzelfde is bij jou en je had gedacht dat het beter zou gaan.
Eerlijk gezegd denk ik dat het signaleren van wat niet werkt en daarover praten met je date enorme vooruitgang is. Je herkent nu wat er gebeurt en je herkent het tijdig. Dat vind ik een grote stap.
Als je problemen hebt met hechting, is het geen kwestie van een knop omzetten hè, was het maar zo makkelijk!
Het is een proces wat langzaam gaat, leren verdragen.
Net als wanneer je een beugel moet: de orthodontist kan je tanden in een uur allemaal recht zetten maar dan heeft hij ze uit hun verband getrokken. Een beugel zorgt ervoor dat het proces van verandering rustig gaat zodat je tanden aan hun nieuwe stand kunnen wennen en jij de pijn kunt verdragen.
Het is ook best ingewikkeld om dit in je eentje te doen omdat er zoveel oud zeer bij komt kijken en het haast ondoenlijk is om jezelf te observeren en te weten wat 'oud' is en wat bij nu hoort.
zaterdag 8 april 2023 om 21:02
@zakdoek: Mooi gezegd. Het inderdaad leren verdragen.
Voor mezelf weet ik het even niet meer. Ik weet gewoon niet hoe ik me aan iemand kan binden. Ben nooit lang genoeg bij iemand om het uit te proberen. Het dateleven anno nu vind ik kut. Overal kun je iemand 'krijgen'.
Als ik over mezelf spreek heb ik niet snel een klik. Meer vriendschappelijk. Er is geen vonk. Wil het wel vaak aankijken, misschien ontwikkelt er zich nog wat, alleen merendeel van de keren stop ik het.
Of als ik denk; het klikt dan word ik aan de kant geschoven. Komt wel vaker voor dat ik het stop, want voel gewoon niks meer dan vriendschap.
Voor mezelf weet ik het even niet meer. Ik weet gewoon niet hoe ik me aan iemand kan binden. Ben nooit lang genoeg bij iemand om het uit te proberen. Het dateleven anno nu vind ik kut. Overal kun je iemand 'krijgen'.
Als ik over mezelf spreek heb ik niet snel een klik. Meer vriendschappelijk. Er is geen vonk. Wil het wel vaak aankijken, misschien ontwikkelt er zich nog wat, alleen merendeel van de keren stop ik het.
Of als ik denk; het klikt dan word ik aan de kant geschoven. Komt wel vaker voor dat ik het stop, want voel gewoon niks meer dan vriendschap.
zondag 9 april 2023 om 01:27
Het kan ook moeilijk zijn om een relatievorm te vinden die bij jou past.
Bij sommige mensen knettert het, bij andere mensen kabbelt het.
Het is best lastig om een ideaal te hebben terwijl dat vaak termen zijn die mensen van elkaar napraten (Als een prinses behandeld worden, een vonk die oversloeg, lange, diepe, goede gesprekken, enz).
Misschien wordt het geen 9,5 of een 9 maar krijgt je relatie een 6 of een 6,5. Dan zou je afweging kunnen worden: ga ik voor een voldoende of heb ik dan liever geen relatie.
Er zijn genoeg huwelijken waar mensen als broer en zus of als goede buren samen leven en dat kan heel veilig en prettig zijn. Alleen bekt het niet zo goed en stomend
Ik heb een vriendin die heel graag een relatie wil maar een stabiele man vindt ze te saai. Dus gaat ze van interessante date naar boeiende partner en die blijken dan weer niet zo trouw.
Ik ga voor 'saai' en nee, de vonken vliegen er niet af bij ons. Ik ben soms best jaloers op de interessante gesprekken en leuke dingen die anderen doen. Maar ja, mijn man is wel de rust zelve en de dingen die we samen doen vind ik wel fijn. En met vriendinnen heb ik de lange gesprekken en doe ik de dingen die ik ook graag doe maar hij niet.
Voor ons werkt het maar het is wel belangrijk dat je dan voor jezelf helder hebt wat je minimaal belangrijk vindt. Voor mij is dat trouw, en niet anders hoeven zijn dan ik ben.
Ik mis de goede gesprekken daarover maar ik ben dankbaar voor wat ik heb.
Ik blaat een beetje in de ruimte hoor, relaties zijn gewoon heel ingewikkeld, zeker als je een hechtingsprobleem hebt, want bedenk maar eens wat reëel is en wat niet?! Ik geef het je te doen!
Bij sommige mensen knettert het, bij andere mensen kabbelt het.
Het is best lastig om een ideaal te hebben terwijl dat vaak termen zijn die mensen van elkaar napraten (Als een prinses behandeld worden, een vonk die oversloeg, lange, diepe, goede gesprekken, enz).
Misschien wordt het geen 9,5 of een 9 maar krijgt je relatie een 6 of een 6,5. Dan zou je afweging kunnen worden: ga ik voor een voldoende of heb ik dan liever geen relatie.
Er zijn genoeg huwelijken waar mensen als broer en zus of als goede buren samen leven en dat kan heel veilig en prettig zijn. Alleen bekt het niet zo goed en stomend
Ik heb een vriendin die heel graag een relatie wil maar een stabiele man vindt ze te saai. Dus gaat ze van interessante date naar boeiende partner en die blijken dan weer niet zo trouw.
Ik ga voor 'saai' en nee, de vonken vliegen er niet af bij ons. Ik ben soms best jaloers op de interessante gesprekken en leuke dingen die anderen doen. Maar ja, mijn man is wel de rust zelve en de dingen die we samen doen vind ik wel fijn. En met vriendinnen heb ik de lange gesprekken en doe ik de dingen die ik ook graag doe maar hij niet.
Voor ons werkt het maar het is wel belangrijk dat je dan voor jezelf helder hebt wat je minimaal belangrijk vindt. Voor mij is dat trouw, en niet anders hoeven zijn dan ik ben.
Ik mis de goede gesprekken daarover maar ik ben dankbaar voor wat ik heb.
Ik blaat een beetje in de ruimte hoor, relaties zijn gewoon heel ingewikkeld, zeker als je een hechtingsprobleem hebt, want bedenk maar eens wat reëel is en wat niet?! Ik geef het je te doen!
zakdoek wijzigde dit bericht op 09-04-2023 19:07
Reden: Autocorrect begreep mij niet
Reden: Autocorrect begreep mij niet
0.24% gewijzigd
zondag 9 april 2023 om 17:19
Ik denk dat ik daar wel wat in herken, Zakdoek. Knetteren en vonken, plus alles wat daarbij komt kijken, ik vind het heerlijk, maar ik vond dan geen werkende relatie. Spanning is leuk in het letterlijk en figuurlijk aftasten, de kriebels, maar het bleken voor mij niet de juiste partners. Ik wil best geloven dat zo'n start voor andere mensen wél kan uitmonden in een relatie, maar mij is dat in mijn lange datecarrière - waarin ik ook echt aan mezelf heb gewerkt - niet gebeurd. Ik zie het voor mezelf(!) als levensfase en heb nu een vaste relatie met iemand waar het maatjesgevoel overheerst. Ik vind het nog steeds wel eens eng op momenten dat de vraag me bekeuipt of het genoeg is, maar zeker de laatste tijd lijkt dat vooral iets van 'maatschappelijke druk' te zijn, zoals ik dat ook met de keuze voor kinderen heb ervaren. Ik ben zelf eigenlijk prima tevreden. Dat klinkt niet spannend, maar zeker voor mensen als ik, die op een of andere manier beschadigd zijn, wil ik een lans breken voor 'tevreden' als iets wat niet negatief is. Voor mij is het een soort stabiliteit, en laten we wel wezen: als volwassene moet je dat toch voor jezelf organiseren. En dat is al lastig zat als je geen stabiele jeugd gekend hebt. Trouwens, ik kijk ook niet ver vooruit. Daarbij helpt het niet wensen en dus niet hebben van kinderen natuurlijk wel, realiseer ik me; als ik over vijf of tien jaar toch weer op zoek wil gaan naar vonken en knetteren, kan dat gewoon.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zondag 9 april 2023 om 19:49
Bedankt voor je lieve bericht nav mijn berichtje, zakdoek! Ik had hem gelezen en toen, geheel passend binnen mijn vermijdende natuur, het even laten liggen om terug te schrijven
Ik heb geen therapie. Deels is dat omdat ik het eng vind denk ik, om met iemand te gaan praten, en deels ook omdat ik in het buitenland woon. Dan zou het dus via zoom moeten, met een therapeut praten, en dat lijkt me niet super prettig. Maar ik overweeg steeds sterker het toch wel te doen, daarom mijn bericht nu ook in dit topic, omdat ik daar over na het denken ben.
Fijn om jullie te horen praten over maatjesgevoel, vonken, is prima genoeg, etc. Dat is iets waar ik ook heel veel mee bezig ben geweest. Ik had een lange relatie, die vorig jaar uit is gegaan. Ik heb daar de knoop doorgehakt, omdat ik besloot dat ik voor mezelf meer wilde dan 'voldoende'. Dat hing wel heel sterk samen met kinderen krijgen, dus fijn de herkenning te vinden in dat jij daar ook over begint in die context, canis. Ik wil dus wel kinderen, en dat betekent dan nog 20 jaar met elkaar door moeten willen.. en met dat vooruitzicht besloot ik dat wel oke, niet genoeg was voor mij. Terwijl we denk ik nog jarenlang fijn als maatjes door hadden kunnen kabbelen als die kindvraag niet op was gekomen.
Juist nu ik van een afstandje terug kan kijken, zie ik wel veel beter waar ik aan moet werken in mijn relatie-zelf. Dus wat dat betreft is het ook wel goed dat die relatie voorbij is denk ik, het is super verdrietig maar ook wel een kans om te groeien. Wel met flink wat groeipijn.. want ik vind het niet makkelijk, de copings-mechanismen van me terugtrekken en denken: 'laat ook allemaal maar, ik doe het wel alleen' zijn zo sterk.
Ik heb geen therapie. Deels is dat omdat ik het eng vind denk ik, om met iemand te gaan praten, en deels ook omdat ik in het buitenland woon. Dan zou het dus via zoom moeten, met een therapeut praten, en dat lijkt me niet super prettig. Maar ik overweeg steeds sterker het toch wel te doen, daarom mijn bericht nu ook in dit topic, omdat ik daar over na het denken ben.
Fijn om jullie te horen praten over maatjesgevoel, vonken, is prima genoeg, etc. Dat is iets waar ik ook heel veel mee bezig ben geweest. Ik had een lange relatie, die vorig jaar uit is gegaan. Ik heb daar de knoop doorgehakt, omdat ik besloot dat ik voor mezelf meer wilde dan 'voldoende'. Dat hing wel heel sterk samen met kinderen krijgen, dus fijn de herkenning te vinden in dat jij daar ook over begint in die context, canis. Ik wil dus wel kinderen, en dat betekent dan nog 20 jaar met elkaar door moeten willen.. en met dat vooruitzicht besloot ik dat wel oke, niet genoeg was voor mij. Terwijl we denk ik nog jarenlang fijn als maatjes door hadden kunnen kabbelen als die kindvraag niet op was gekomen.
Juist nu ik van een afstandje terug kan kijken, zie ik wel veel beter waar ik aan moet werken in mijn relatie-zelf. Dus wat dat betreft is het ook wel goed dat die relatie voorbij is denk ik, het is super verdrietig maar ook wel een kans om te groeien. Wel met flink wat groeipijn.. want ik vind het niet makkelijk, de copings-mechanismen van me terugtrekken en denken: 'laat ook allemaal maar, ik doe het wel alleen' zijn zo sterk.
maandag 10 april 2023 om 12:03
Ik wil graag meeschrijven hier. Altijd slechte relaties gehad waar ik veel te lang in bleef hangen. De laatste aan-uit-relatie duurde 15 jaar en is sinds vorig jaar definitief over. Nu heeft hij een ander en de pijn is er nu pas. Het is onverdraaglijk. En bizar. Ik doorgrond de situatie volledig en toch is er die pijn, volledig terug te voeren op de onveilige hechting uit mijn jeugd. Ik vind 'm eigenlijk een vreselijk persoon, de relatie was slecht en gaf mij niets. Maar dat maakt allemaal niet uit, als hij maar van me houdt. Maar dat doet hij niet meer.
maandag 10 april 2023 om 13:59
Pijnlijk Humanista! Frustrerend hè, dat je iets met je verstand helemaal kunt snappen maar dat je gevoel daar niet in mee gaat. Dan lijkt het net of de pijn je eigen schuld is, want je wéét toch...! Ik hoop dat je niet in die valkuil stapt.
Het is ook moeilijk om van jezelf te ontdekken hoe ver je gaat om je maar geliefd te voelen, hoeveel grenzen van jezelf je dan eigenlijk over gaat of laat gaan.
Het maakt ook duidelijk hoe belangrijk het is dat je het verdriet om alles wat er niet was kunt voelen, accepteren, zodat er ruimte kan komen om van jezelf te houden. Dat maakt je, voor jezelf geliefd voelen, minder afhankelijk van een ander.
Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Met je hoofd weet je het allemaal wel...
Het is ook moeilijk om van jezelf te ontdekken hoe ver je gaat om je maar geliefd te voelen, hoeveel grenzen van jezelf je dan eigenlijk over gaat of laat gaan.
Het maakt ook duidelijk hoe belangrijk het is dat je het verdriet om alles wat er niet was kunt voelen, accepteren, zodat er ruimte kan komen om van jezelf te houden. Dat maakt je, voor jezelf geliefd voelen, minder afhankelijk van een ander.
Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Met je hoofd weet je het allemaal wel...
maandag 10 april 2023 om 14:25
Ik was ook onveilig gehecht. Ben een Kopp kind, een kind van ouders met een stoornis.
Inmiddels na jaren therapie, meditatie, naar binnen keren, zelfliefde en zelf compassie toe te passen, heb ik veiligheid in mijzelf gevonden.
Ik hou van mijzelf, dat had ik nooit eerder zo gevoeld.
Nu heb ik een stabiele relatie, met iemand die eenzelfde pad doorlopen heeft. En ook onveilig gehecht was.
We hebben geleerd met emoties om te gaan, emotioneel volwassen geworden.
Het leven is zo anders nu, zoveel rustiger, relaxter. Mijn relaties voorheen bestond uit aantrekken en afstoten. Continu op zoek naar spanning, eigen gecreëerd drama. Dat deed ik niet bewust, dat was het trauma die ik mee droeg.
Dat trauma heb ik durven toelaten, soms was het bijna ondraaglijk hoeveel pijn er naar boven kwam. Maar als ik op de piek was, liet het vanzelf los. En luchtte het ongelooflijk op.
Ik deed breathwork, dat versnelde het proces aanzienlijk. Heel helend.
Nu ik samen met m'n vriend ben, ervaar ik pas echt wat een groei ik heb gemaakt.
Ik deel dit, om te laten weten dat je als onveilig gehecht persoon kan leren veilig te hechten. Keer naar binnen, op andere manieren dan bijvoorbeeld therapie. Wel naast therapie als het nodig is.
Dit kan van alles zijn, wat maar voor jou werkt om diep te gaan.
Heel, leer van jezelf houden, zoek de veilige hechting in jezelf.
Het is echt mogelijk gelukkig.
Sterkte voor jullie allemaal!
Inmiddels na jaren therapie, meditatie, naar binnen keren, zelfliefde en zelf compassie toe te passen, heb ik veiligheid in mijzelf gevonden.
Ik hou van mijzelf, dat had ik nooit eerder zo gevoeld.
Nu heb ik een stabiele relatie, met iemand die eenzelfde pad doorlopen heeft. En ook onveilig gehecht was.
We hebben geleerd met emoties om te gaan, emotioneel volwassen geworden.
Het leven is zo anders nu, zoveel rustiger, relaxter. Mijn relaties voorheen bestond uit aantrekken en afstoten. Continu op zoek naar spanning, eigen gecreëerd drama. Dat deed ik niet bewust, dat was het trauma die ik mee droeg.
Dat trauma heb ik durven toelaten, soms was het bijna ondraaglijk hoeveel pijn er naar boven kwam. Maar als ik op de piek was, liet het vanzelf los. En luchtte het ongelooflijk op.
Ik deed breathwork, dat versnelde het proces aanzienlijk. Heel helend.
Nu ik samen met m'n vriend ben, ervaar ik pas echt wat een groei ik heb gemaakt.
Ik deel dit, om te laten weten dat je als onveilig gehecht persoon kan leren veilig te hechten. Keer naar binnen, op andere manieren dan bijvoorbeeld therapie. Wel naast therapie als het nodig is.
Dit kan van alles zijn, wat maar voor jou werkt om diep te gaan.
Heel, leer van jezelf houden, zoek de veilige hechting in jezelf.
Het is echt mogelijk gelukkig.
Sterkte voor jullie allemaal!
maandag 10 april 2023 om 17:20
Ik heb sinds kort het vermoeden dat ik onveilig gehecht ben dus zou graag meeschrijven.
Mijn moeder is nooit echt een warme, lieve vrouw geweest (dat schoof mijn vader altijd af op haar cultuur, ze is Oost-Europese). De eerste vijf jaar van mijn leven was ze depressief en zorgde mijn vader vooral voor mij. Ik heb nog nooit een knuffel van haar gehad, want daar hield ze niet van. Voor mijn beide ouders was praten over gevoelens taboe, dan waren ik en mijn siblings al snel aanstellers die ook nergens tegen konden.
Mede hierdoor heb ik enorm veel moeite om grenzen aan te geven, omdat ik toch vaak het gevoel heb dat ik me aanstel. Ik ben nu heerlijk rustig single en heb maar 3 serieuze relaties gehad, waarvan een slechte en een goede. De laatste relatie was met de vader van mijn jongste kind, die al getrouwd bleek te zijn en een heel dubbelleven leidde met meerdere dates met allerlei vrouwen, betaald en onbetaald.
Ik word niet snel verliefd, maar als ik dat word is het toch een emotioneel onbereikbaar persoon.
Ik ga binnenkort met schematherapie starten.
Mijn moeder is nooit echt een warme, lieve vrouw geweest (dat schoof mijn vader altijd af op haar cultuur, ze is Oost-Europese). De eerste vijf jaar van mijn leven was ze depressief en zorgde mijn vader vooral voor mij. Ik heb nog nooit een knuffel van haar gehad, want daar hield ze niet van. Voor mijn beide ouders was praten over gevoelens taboe, dan waren ik en mijn siblings al snel aanstellers die ook nergens tegen konden.
Mede hierdoor heb ik enorm veel moeite om grenzen aan te geven, omdat ik toch vaak het gevoel heb dat ik me aanstel. Ik ben nu heerlijk rustig single en heb maar 3 serieuze relaties gehad, waarvan een slechte en een goede. De laatste relatie was met de vader van mijn jongste kind, die al getrouwd bleek te zijn en een heel dubbelleven leidde met meerdere dates met allerlei vrouwen, betaald en onbetaald.
Ik word niet snel verliefd, maar als ik dat word is het toch een emotioneel onbereikbaar persoon.
Ik ga binnenkort met schematherapie starten.
maandag 10 april 2023 om 19:28
Ik kan het vertrouwen snel kwijt zijn in mijn partner. Dan kan ik denken dat hij mij niet meer leuk vind, gaat verlaten, ongelukkig is door mij etc. Ik heb veel bevestiging nodig. Veel knuffels en zien dat er interesse is voor mij. Als ik zo'n bui heb voel ik onmacht. De angst dat er niet van mij gehouden wordt en dat ik het ook niet waard ben om van te houden. Dan kan ik gemeen worden en willen weglopen.
Ouders gehad die zelf psychische problemen hebben. Zij waren niet present. Kon met 14 jaar al de hele nacht weg blijven zonder dat zij zich zorgen maakte. Geen knuffels, kusjes of woorden als "ik hou van je" of "ik ben trots op je". Mijn ouders waren vooral veel met zichzelf bezig. Beide ouders lieten het niet zien als zij verdrietig waren en lieten zich niet troosten. Ik en mijn zusje werden ook niet door hen getroost. Als wij huilden werden onze ouders eerder kwaad op ons. We kregen te horen dat wij ons aanstelde en vervelend zijn als we huilen.
Mijn ouders kunnen er eigenlijk ook niet zoveel aandoen. Het zijn geen slechte mensen. Typisch gevalletje van dat zij ook weer te kort gedaan zijn door hun ouders en daardoor niet wisten hoe zij het bij ons goed moesten doen. Voor mijn ouders vind ik het ook treuriger. Zij konden de cirkel niet doorbreken en ik waarschijnlijk wel. In 2023 is het een stuk gewoonlijker om te leren van andere en psychologische hulp te zoeken
Ouders gehad die zelf psychische problemen hebben. Zij waren niet present. Kon met 14 jaar al de hele nacht weg blijven zonder dat zij zich zorgen maakte. Geen knuffels, kusjes of woorden als "ik hou van je" of "ik ben trots op je". Mijn ouders waren vooral veel met zichzelf bezig. Beide ouders lieten het niet zien als zij verdrietig waren en lieten zich niet troosten. Ik en mijn zusje werden ook niet door hen getroost. Als wij huilden werden onze ouders eerder kwaad op ons. We kregen te horen dat wij ons aanstelde en vervelend zijn als we huilen.
Mijn ouders kunnen er eigenlijk ook niet zoveel aandoen. Het zijn geen slechte mensen. Typisch gevalletje van dat zij ook weer te kort gedaan zijn door hun ouders en daardoor niet wisten hoe zij het bij ons goed moesten doen. Voor mijn ouders vind ik het ook treuriger. Zij konden de cirkel niet doorbreken en ik waarschijnlijk wel. In 2023 is het een stuk gewoonlijker om te leren van andere en psychologische hulp te zoeken
maandag 10 april 2023 om 21:25
canis-felis schreef: ↑09-04-2023 17:19Ik denk dat ik daar wel wat in herken, Zakdoek. Knetteren en vonken, plus alles wat daarbij komt kijken, ik vind het heerlijk, maar ik vond dan geen werkende relatie. Spanning is leuk in het letterlijk en figuurlijk aftasten, de kriebels, maar het bleken voor mij niet de juiste partners. Ik wil best geloven dat zo'n start voor andere mensen wél kan uitmonden in een relatie, maar mij is dat in mijn lange datecarrière - waarin ik ook echt aan mezelf heb gewerkt - niet gebeurd. Ik zie het voor mezelf(!) als levensfase en heb nu een vaste relatie met iemand waar het maatjesgevoel overheerst. Ik vind het nog steeds wel eens eng op momenten dat de vraag me bekeuipt of het genoeg is, maar zeker de laatste tijd lijkt dat vooral iets van 'maatschappelijke druk' te zijn, zoals ik dat ook met de keuze voor kinderen heb ervaren. Ik ben zelf eigenlijk prima tevreden. Dat klinkt niet spannend, maar zeker voor mensen als ik, die op een of andere manier beschadigd zijn, wil ik een lans breken voor 'tevreden' als iets wat niet negatief is. Voor mij is het een soort stabiliteit, en laten we wel wezen: als volwassene moet je dat toch voor jezelf organiseren. En dat is al lastig zat als je geen stabiele jeugd gekend hebt. Trouwens, ik kijk ook niet ver vooruit. Daarbij helpt het niet wensen en dus niet hebben van kinderen natuurlijk wel, realiseer ik me; als ik over vijf of tien jaar toch weer op zoek wil gaan naar vonken en knetteren, kan dat gewoon.
Ik ben nieuw in dit topic en sla hier even op aan.
Ik heb geen diagnose van onveilige hechting. Heb dit nooit laten onderzoeken. Maar herken heel veel. Ook heb ik hier afgelopen jaren veel over gesproken met mijn broers/zussen. Wij ervaren allemaal een onveilige hechting bij beide ouders.
Ik heb een fijne relatie gelukkig. Maar ben nooit knetter verliefd geweest op mijn partner. Hij voelde veilig en stabiel. En dat is voor mij veel belangrijker blijkbaar dan vuurwerk.
Ik houd met heel mijn hart van deze man (al bijna 20 jaar). En gun iedereen verliefdheid etc, maar voor mij hoeft dat niet. Been there, done that en het was geen succes.
She was brave and strong and broken, all at once.
maandag 10 april 2023 om 21:34
Voelt dit niet als een broer-zus relatie voor je?Woez schreef: ↑10-04-2023 21:25Ik ben nieuw in dit topic en sla hier even op aan.
Ik heb geen diagnose van onveilige hechting. Heb dit nooit laten onderzoeken. Maar herken heel veel. Ook heb ik hier afgelopen jaren veel over gesproken met mijn broers/zussen. Wij ervaren allemaal een onveilige hechting bij beide ouders.
Ik heb een fijne relatie gelukkig. Maar ben nooit knetter verliefd geweest op mijn partner. Hij voelde veilig en stabiel. En dat is voor mij veel belangrijker blijkbaar dan vuurwerk.
Ik houd met heel mijn hart van deze man (al bijna 20 jaar). En gun iedereen verliefdheid etc, maar voor mij hoeft dat niet. Been there, done that en het was geen succes.
maandag 10 april 2023 om 21:35
humanista schreef: ↑10-04-2023 12:03Ik doorgrond de situatie volledig en toch is er die pijn, volledig terug te voeren op de onveilige hechting uit mijn jeugd. Ik vind 'm eigenlijk een vreselijk persoon, de relatie was slecht en gaf mij niets. Maar dat maakt allemaal niet uit, als hij maar van me houdt. Maar dat doet hij niet meer.
Herkenbaar, al zijn het bij mij meerdere korte relaties geweest met zo'n patroon. Ben toch maar weer in therapie en zal in ieder geval meelezen hier. Als er naast het eerder genoemde Liefdesbang (waarin ik ben begonnen) nog meer boeken zijn die jullie aanraden, lees ik het graag.
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
maandag 10 april 2023 om 21:43
Verbonden van Amir Levine & Rachel Heller en filmpjes van Lars Faber vind ik verhelderend. Handig voor bewustwording.Murgatroyd schreef: ↑10-04-2023 21:35Als er naast het eerder genoemde Liefdesbang (waarin ik ben begonnen) nog meer boeken zijn die jullie aanraden, lees ik het graag.
Echte veranderingen komen door therapie (emdr/tre/gesprekken). Herken wat Qiya schrijft. Ik zit er nog middenin en pijn van trauma voelt de dagen na een sessie soms tamelijk ondraaglijk. Toch geeft het ook lucht. Volgens mij ga ik er zeker vruchten van plukken.
Sterkte allemaal.
maandag 10 april 2023 om 21:54
Nee gelukkig niet! We hebben een fijn seksleven samen
She was brave and strong and broken, all at once.
maandag 10 april 2023 om 23:11
Precies, hier net zo!En @Stokbroodje: ja, die kinderwens maakt denk ik wel een groot verschil. Ook sowieso hoe je dat beleeft als onveilig gehechte...
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
maandag 10 april 2023 om 23:15
Ik denk ook wel dat verdriet en pijn om het eindigen van een relatie, ook al was deze eerder slecht dan goed voor je, voor veel mensen wel herkenbaar is en dat die deels vergelijkbare worstelingen doormaken. Ze hebben denk ik vooral steviger grond onder de voeten, maat zullen dat ook lang niet altijd zo ervarenzakdoek schreef: ↑10-04-2023 13:59Pijnlijk Humanista! Frustrerend hè, dat je iets met je verstand helemaal kunt snappen maar dat je gevoel daar niet in mee gaat. Dan lijkt het net of de pijn je eigen schuld is, want je wéét toch...! Ik hoop dat je niet in die valkuil stapt.
Het is ook moeilijk om van jezelf te ontdekken hoe ver je gaat om je maar geliefd te voelen, hoeveel grenzen van jezelf je dan eigenlijk over gaat of laat gaan.
Het maakt ook duidelijk hoe belangrijk het is dat je het verdriet om alles wat er niet was kunt voelen, accepteren, zodat er ruimte kan komen om van jezelf te houden. Dat maakt je, voor jezelf geliefd voelen, minder afhankelijk van een ander.
Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Met je hoofd weet je het allemaal wel...
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
maandag 10 april 2023 om 23:21
Hey Woez, welkom! Ik heb het ook niet als diagnose, ik denk eerder dat het iets is wat makkelijk,(er) kan leiden tot bepaalde psychische problematieken. Fijn dat je er goed met je broers/zussen over kunt praten en dat je een fijne relatie hebt!Woez schreef: ↑10-04-2023 21:25Ik ben nieuw in dit topic en sla hier even op aan.
Ik heb geen diagnose van onveilige hechting. Heb dit nooit laten onderzoeken. Maar herken heel veel. Ook heb ik hier afgelopen jaren veel over gesproken met mijn broers/zussen. Wij ervaren allemaal een onveilige hechting bij beide ouders.
Ik heb een fijne relatie gelukkig. Maar ben nooit knetter verliefd geweest op mijn partner. Hij voelde veilig en stabiel. En dat is voor mij veel belangrijker blijkbaar dan vuurwerk.
Ik houd met heel mijn hart van deze man (al bijna 20 jaar). En gun iedereen verliefdheid etc, maar voor mij hoeft dat niet. Been there, done that en het was geen succes.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
