Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Hey schat, ik zal nog even een belangrijke posting kopieeren.

Lieve DayMarAl een aantal keer ben ik begonnen met het schrijven van een reactie op dit topic. Het maakt zoveel in me los. Ik heb gehuild bij de postings van Qwertu, van anderen. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen.Nog steeds weet niemand wat er echt allemaal gebeurd is. Nog steeds schaam ik me.Ik schrijf op het topic van Klara, en stukje bij beetje doe ik mijn verhaal. Maar hier, dit is allemaal zo herkenbaar, ik merk bij mezelf dat er nu in mij een begin wordt gemaakt alles eens echt op een rij te zetten.De inhoud van veel lieve berichten hier is zo treffend, zo goed geschreven, ik heb er zoveel aan gehad.Ik ben 8 jaar samen geweest met een man die ik leerde kennen toen ik 17 was. Bijna twee jaar geleden, ik was toen net in verwachting zijn we uit elkaar gegaan. Heel heftig.Mijn dochtertje is nu 14 maanden, ze ligt boven te slapen. Het afgelopen jaar heb ik het zo druk gehad met haar verzorgen, gewoon het moederschap, er is nu pas een beetje ruimte gekomen om eens echt bij dingen stil te staan. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen, MyleneV zei, plak je posting naar hier, misschien kun je je verhaal kwijt. Maar dan twijfel ik de hele tijd of ik wel ga reageren, of ik wel wil schrijven. Alles wat hier al eerder door die fijne lieve forummers is beschreven, was ook op mij, mijn relatie van toepassing. Hoe je het zelf niet wilt zien, hoe je denkt het valt wel mee.Dat je spijt hebt als je teveel hebt gezegd, omdat je anderen dan een kijkje geeft in je leven. Hoe je langzaamaan in een isolement raakt, je beste vriendin het opgeeft omdat je zo ver weg bent gaan wonen met hem, en haar advies in de wind slaat, hem blijft verdedigen.Alle vragen die Dubio opschreef, die je jezelf moet stellen, kan ik nu beantwoorden en de uitkomst over hoe de relatie was, die was heel erg slecht (voor mij)Maar toen ik er midden in zat, reageerde ik precies als jij nu doet. Na een paar jaar leefde ik helemaal geisoleerd van alles en iedereen. Ik voelde me zo eenzaam, was alleen nog maar bezig om de dag door te komen. En nog kon ik niet bij hem weggaan.Ook ik zag door alle nare dingen heen, de man die ik dacht dat eronder alles zat. Ik wilde niet zien dat ook wat hij deed van hem was. Mijn vriend had ook last van een waas. De eerste klap, daarna huilen, spijt.De volgende keer, zei ik al sorry, want hij was zo overstuur dat hij zo reageerde. Het ging van kwaad tot erger, en nee ik had de volgende stap (klap) nooit verwacht, nooit gedacht dat het steeds een stukje verder zou gaan.En er zaten hele leuke dagen tussen, periodes waarin ik dacht gelukkig te zijn, met hem. Als ik daar nu op terug kijk.... ik weet niet waar ik zo blij mee was. Misschien inderdaad, zoals jij al schreef Daymar, gewoon door met hem samen te zijn was ik gelukkig.Als het even rustig was, dacht ik dat ik gelukkig was. Ik kan gewoon de woorden niet vinden voor wat ik echt wil zeggen.De anderen hebben het al zo goed beschreven.Er is een stemmetje in je achterhoofd, en ergens weet je het.Maar ik gaf niet op, ik had mijn vriend al zo veel verdedigd, ik geloofde gewoon echt zelfs dat we er zouden komen.er is een rechtszaak geweest, nadat het een keer zo erg uit de hand was gelopen dat ik voor mijn leven heb moeten vluchten. Ik was terecht gekomen bij een politie arts, het was toen officieel, een rapport. De rechtszaak was een tijdje verder, en in de tussentijd had ik een leuke plek om te wonen. Maar ik was zo eenzaam. Verlangde naar contact. Verlangde naar hem. Ik begrijp nu nog niet goed hoe dat dan gaat, als ik terugkijk.Hij vroeg me ten huwelijk. Toen de zaak voorkwam woonden we alweer samen, had ik die brieven al naar de rechter geschreven. Kreeg hij echt een heel lichte taakstraf.En ik was zo bang. Niemand zou me nu meer geloven, ik had mijn kans verkeken. Ik had me erbij neergelegd. Het was een vreselijke tijd. Hij deed echt gestoorde dingen, reed echt heel hard met de auto terwijl ik naast hem zat doodsbang, hij gebruikte drugs, en ik was als verdoofd, ik wist het allemaal niet meer en het kon me niets meer schelen, de mishandeling kon me niets meer schelen, dat al mijn spullen kapot waren kon me niets meer schelen, ik dacht niet meer aan mijn familie, en als die lieve hulpverleenster er niet was geweest had ik het opgegeven.Zij kwam af en toe langs, maakte een praatje met me, won mijn vertrouwen. Ik vertelde nooit echt wat er was, maar zij keek overal doorheen, gaf me het gevoel dat ze er voor me zou zijn.En toen was ik zwanger.En voor het eerst kreeg ik weer zin in de toekomst. Ik wilde heel graag moeder worden, besefte ik me.Ik stopte met roken, ik ging goed eten (ik was echt vreselijk mager), en hij, hij sloeg helemaal door. Hij drong heel erg aan op een abortus. Ik weigerde dat. Ik ging inzien dat dit niet een geschikte plek was voor mijn kindje. Ik ging afstand nemen.En nu gaat het heel goed. Mijn dochter is mijn alles, we hebben een fijn thuis. Maar ik moet toegeven dat ik heel bang ben. Ik weet dat mijn ex, als hij kwaad is doordraait. Hij heeft al eerder therapie gevolgd, maar hij laat alles, echt alles achter zich als hij echt kwaad is.Het lijkt wel alsof ik zit te wachten op die dag, en dat realiseer ik me nu pas nu ik dit opschrijf.Ik wil zo graag dat alles blijft zoals het nu is. Mijn dochter verwondert zich over kleine dingen, weet nog niets van wat dan ook. Ik wil wel voor altijd deze heerlijke tijd met haar beleven, zo trots zijn op mezelf als dat ik nu ben want ik doe een opleiding, heb een echt thuis voor ons gemaakt.Lieve DayMar. Ik hoop heel erg dat je nu hebt gemerkt dat hier vrouwen schrijven die je heel graag willen helpen. Als je het nodig hebt, zullen ze het meteen begrijpen dus wees niet bang om hier op terug te komen als het niet goed gaat met je.Ik wens dat als je hulp zoekt, dat je net zo'n lieve hulpverleenster mag treffen als ik, zij heeft heel veel voor me betekend.Helaas denk ik niet dat je gelukkig kan worden met deze man, ik herken daar teveel in van mijn eigen relatie. En pas nu ik twee jaar verder ben sinds het over is, begin ik het goed te zien allemaal. Ik ben elke dag nog blij, dat hij hier niet in huis is.Ik ben elke dag weer te opgelucht, zo blij met kleine dingen, dat is ook echt niet goed want ik weet bijna niet meer wat normaal is lijkt het wel, zo blij ben ik met alles.Ik weet niet wat je aan mijn verhaal hebt, ik weet nog niet of ik het wel durf te plaatsen. Want meestal doe ik net of er niets aan de hand is. Ik heb weer een heel goed contact met familie, met vrienden. Het lijkt wel of ik er een tijd tussenuit ben geweest, en wat daar is gebeurd wet eigenlijk niemand. Ze zien nu een vrolijke meid met een lief kindje en ik studeer enzo. Maar ik ben zo bang en schaam me zo erg, en weet het even allemaal niet meer, dat ik geeneens durf te reageren op een topic dat wel precies over mij lijkt te gaan. Het was fijn om mijn verhaal te doen, ik zit hier helemaal te huilen.Ik hoop dat je op tijd afstand van hem neemt. Je bent volgens mij zo'n leuke lieve meid, ik gun je een vriend die je op handen draagt en die het fantastisch vindt om je steeds beter te leren kennen zoals jij bent en veel van je houdt.

Oh gaat helemaal verkeerd, De quote is van Iseo.



Iseo, wat wil je zelf, jouw topics onder jouw naam hier? Dat lijkt mij het overzichtelijks. Ik zet deze wel opnieuw onder jouw naam, dit is niet goed. Wat vind jij ?

Hoe het nu is?

Het gaat goed. Zoals je al zegt, alles is in een stroomversnelling gegaan. Ik was ondergedoken ja, ik woon nu een jaar in dit huis. Hij weet niet waar ik woon, maar ik heb wel contact met zijn ouders.

Hij heeft haar 1 keer gezien, en daarna nooit wat van zich laten horen. Met zijn ouders meegekomen op kraamvisite, hij was verlegen en leek helemaal niet op hoe ik hem kende dus ik was er heel erg zenuwachtig van geworden. Alsof je alles kunt verwachten.

Hij is misschien ziek, manisch depressief, gedragsstoornis. Dat denkt zijn familie, want een deel van het verhaal is natuurlijk wel boven water gekomen. Maar ik weet niet wat ik er meer mee moet doen. Nog met zijn ouders praten of niet. Hij is wel even in behandeling gegaan, maar woont overal en nergens en ik vraag er ook niet naar maar zijn moeder zegt soms wel eens iets dus dan weet ik toch weer iets ook al denk ik liever niet aan hem.

Ik ben bang dat hij hier op een dag voor me staat, weer zo geflipt als hij kan zijn. Ik weet niet wat ik er allemaal van moet denken.

Nu mijn dochter wat groter wordt, lijk ik meer tijd te hebben voor mijzelf, om na te denken. En ik zit met zoveel vragen.

Wat op dit topic allemaal is geschreven heeft mij al veel geholpen. Ik vind dat moeilijk uit te leggen.

Het is alsof ik zelf ook twee gezichten heb. De ene kant van mij die dit heeft meegemaakt, zo was. De andere kant die een stoere moeder is, met familie en vrienden. Is verwarrend.



Hij is ook zo'n beetje aparte maar wel leuke man die mensen snel voor zich wint. Al is dat leuke en lieve er af aan het gaan omdat hij ouder wordt en niet meer overal mee wegkomt in het leven.

Hij is niet officieel de vader, ik heb gekozen voor vader onbekend op de papieren.



Mijn vriendinnen van vroeger hebben me opgebeld toen ik hoogzwanger was en we spreken weer af en ze zijn geweldig lief, maar ze weten heel weinig.

Lieve DayMar,

Wat goed dat je toch een topic hebt geopend! Het vorige heb ik geheel gelezen, maar nooit gereageerd. Ik heb bij verschillende postings met kippevel en/of tranen in mijn ogen gezeten.



DayMar, ik begrijp dat je op dit moment niet de behoefte hebt om veel te posten. Maar ik - en ik denk met mij alle anderen - vinden het erg prettig om af en toe iets van jou te horen!



Lieve Iseo,

Wat ben jij sterk! En wat heb jij in korte tijd al veel bereikt! Je mag echt trots op jezelf zijn. En wat dapper dat je dat allemaal met ons wilt delen. Ik hoop dat je met jouw laatste anderhalf jaar (ongeveer) voor andere vrouwen die in een gewelddadige relatie zitten, het welbekende duwtje in de rug kunt zijn!



:R

Ik praat er niet meer over. Ik heb wel hulp, maar dat gaat meer over de keuzes die ik nu moet maken, omdat ik zo veel moeite heb met echt ergens voor te kiezen. Straks bijvoorbeeld examens, en daarna wil ik een Hbo opleiding doen maar ik heb nog steeds niet gekozen welke want ik ben echt heel bang om weer zo veel onder de mensen te komen. (ik studeer nu thuis)

En ik ben nu altijd samen met mijn dochter en ik zie er als een berg tegenop dat zij naar het kdv moet.



Soms wil ik er wel over praten. Maar als ik soms eens iets vertelde was dat al erg, en er was daarna nog veel meer gebeurd wat ik wilde zeggen dat ik het maar voor me hield.

Ik zie mezelf nog steeds niet als iemand die dit heeft meegemaakt, dat ik echt mishandeld ben. Zelfs als ik het hier nu schrijf kan het niet over mij gaan.



Dit topic heeft zoveel impact op me.

Ik wilde ook reageren op die discussie, wat er echt afspeelt achter wat je leest. Het is zoiets moeilijks om je verhaal te doen als je er middenin zit en niet kunt zien waar het heengaat en wat er allemaal gebeurt, ik vind het zelfs zo moeilijk terwijl het al twee jaar over is.



Zelf vind ik wel dat ik heel positief in het leven sta, ik heb goed nagedacht over wat ik mijn dochter zal vertellen als zij vragen gaat stellen. Ik doe wat ik denk dat in haar belang is, daarom ook bv het contact met haar andere opa en oma en ze heeft een hele lieve tante .

Hij had toen wel een voorwaardelijke straf gekregen, en die is nu afgelopen en daar word ik wel zenuwachtig van. Ik kan alles verwachten, of misschien gebeurt er helemaal niets.

Hij heeft vanalles naars over mij gezegd maar daar trek ik me maar niets van aan.

Zijn familie gelooft hem niet nu ze zien hoe het met mij gaat en hoe ik met hen omga.



Ik weet eigenlijk even niet hoe ik me voel, net zat ik heel hard te huilen en alles kwam terug, nu lijkt het weer over iemand anders te gaan.

Jullie zijn geweldig btw.

Alle lieve topics van onze geweldige forummers even achterwegen gelaten. Ze moet hier blijven posten. :D. Nee schat, geweldig dat je het hebt durven zeggen.

Mooie titel Daymar en heel toepasselijk......



Als je nu even niet over jezelf wilt schrijven, is dat natuurlijk prima.

Blijf je wel lezen en je topic een beetje in gaten houden, de komende tijd?



En Iseo, hoop dat je ook hier je ervaringen kwijt kan. Ik snap dat dat nog heel moeilijk is. Twee jaar is nog maar kort en de wonden nog zo vers.

Maar zoals je al veel steun hebt gehad aan het andere forum, zo hoop ik ook dat dit tweede deel voor jou iets goeds kan doen.

En natuurlijk zal dat soms confronterend zijn, maar wellicht helpt het je toch een beetje bij de verwerking.

Hoop dat alle forummers mij vergeven niet alle lieve berichten te hebben kopieerd.





Oke vrij nu



XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Daymar, doe wat je goed denkt. Je ziet een nieuw topic, nieuwe mensen. Ga op je gevoel af. Kom als je zin hebt en anders niet. Het blijft jouw topic.

Dankje MV, mijn kleine meid is wakker, ben zo terug. Even knuffelen met haar.

Een vers topic, dus alle ruimte voor nieuwe lieve, opbeurende, insprirende en hartverwarmende berichten MV!



En Iseo, ik hoop dat jij een inspiratie zult zijn voor alle vrouwen die nog niet zover zijn als jij, maar daar wel over denken.....

Lieve schatten, ik ga ook naar mijn mandje. Ik zal er voor jullie zijn. Heel veel liefs. En schroom niet, jullie kunnen altijd jullie hart luchten. liefs xxxxmv.



Ra *;

Lieve Daymar,



Vooral doen wat jezelf wilt, meelezen of posten maakt niet uit hoor. Dat je weer terug bent betekent voor mij dat je toch wat aan onze postings heb gehad.



En Iseo, wat een verhaal ook. Maar je gaat het echt redden hoor, die studie gaat echt lukken. Je zal merken dat je elke dag beter in je vel komt en weer meer jezelf wordt. Dapper hoor dat je het hebt durven opschrijven. Dat is alweer een hele stap. Ik ben ook pas gaan praten en vertellen en schrijven nadat ik uit mijn relatie ben gestapt. Toen is ook pas de ruimte gekomen om alles op een rijtje te krijgen en me te realiseren wat er gebeurt is in mijn relatie. Die dingen hebben tijd nodig en gelukkig ben je nog jong en kun je nog een heleboel kanten op met je leven

Lieve DayMar

Het liefst zou ik je even heel stevig willen vast pakken, zeggen dat je alsjeblieft goed op jezelf moet passen, een knuffel geven.

Ik zit alweer en hele tijd te denken hoe ik het moet zeggen.

Het is zo herkenbaar wat je schrijft, dat ik me toch zorgen maak.

Lieve ReinaAzura, ik denk dat het veel zal helpen ja. Ik voel me eigenlijk nu wel opgelucht dat ik toch mijn bericht heb geplaatst en dat jij en anderen zo fijn reageerden, en dat DayMar ook blijft lezen.

Ik denk dat je gelijk hebt dat het heel confronterend is, maar het is nu wel tijd. Ik schrijf al een tijdje op een ander topic, en daar ben ik meer degene die meeleeft met wat er met deze twee vrouwen gebeurt die ook middenin een heel moeilijke relatie zitten. Dan houd ik best afstand, probeer te reageren op wat zij schrijven. Dan lijkt het soms wel vanzelf te gaan, wat ik opschrijf.

Ik hoop dat zij ook hebben meegelezen met jouw goede raad en dat van de anderen hier.



Nu ga ik ook slapen, het was een vreemde avond, ben er echt de hele tijd mee bezig.

Lieve mylenevalerie bedankt dat je het eerder tegen me zei, want ik wilde wel maar had dat denk ik even nodig.

Welterusten en nogmaals echt heel fijn hoe je reageerde want ik ben echt blij met al die lieve woorden dat had ik echt nodig.

Iseo, als je zelf voelt dat het tijd is om jezelf voorzichtig te confronteren met wat er gebeurd is, is het inderdaad tijd.

En dit forum en topic is heel mooi om stukje bij beetje je verhaal te doen en te zien wat de reacties met je doen en hoe ze je kunnen helpen verwerken.



Alleen al de wetenschap dat je niet de enige bent die dit overkomen is en dat er eigenlijk helemaal geen reden is om je te schamen, kan al zo'n opluchting zijn.



Ik hoop dat dit topic net zo hartverwarmend en oprecht mag worden als de vorige. Een plek waar iedereen veilig z'n ervaringen kan delen en met respect behandeld wordt.



Slaap lekker Iseo, tot gauw! *;

Daymar,

Wat ben ik blij te lezen dat je toch nog openstaat voor je topic. Ik heb het vanmiddag pas gelezen en ik kan alleen maar hopen dat het snel komt bij je, het inzicht dat je in een hele ongezonde relatie zit. Zelfs met dat inzicht kan het nog jaren duren voordat je de stap zet om eruit te gaan.



Wat me opvalt is dat je steeds zegt 'het is niet zo erg bij mij, bij ons'.

Ik vraag me af of de andere vrouwen op het topic die woorden herkennen.

Ik wel in elk geval. Als ik hem niet tegen een verkeerd been schop, kan ik nog steeds met mijn ex door één deur, is hij innemend, zachtmoedig, wel heel erg veel met zichzelf bezig maar gewoon aangenaam in de omgang.



Het probleem is dat je zo iemand zo makkelijk tegen een verkeerd been kan schoppen. Het grootste probleem, dat heeft  Qwertu al heel duidelijk beschreven, is dat je je gaat aanpassen op zijn buien, dat je heel geleidelijk aan zelf verdwijnt, als hij maar goed is dan ben je tevreden, maar op een gegeven moment vraag je jezelf echt wel af 'waar ben ík nu?'



Ik vraag me af hoe jij je voelt op het moment dat hij je aanraakt. Bij mij waren dat de momenten waarop ik wég wilde, meteen. Kwam er steeds heel snel op terug want hij betuigde spijt, want ik had zijn kindje bij me, want hij was een hoopje ellende zonder mij, zonder ons.



Hij, hij, hij. Die hele relatie draaide om hem. Ik hoop dat jij ergens herkent dat het bij jullie ook zo is. En dat je gelooft in dat er een dag zal zijn waarop je hem niet meer nodig hebt, waarin je eindelijk jezelf en je eigen waarde vindt.

Wat me opvalt is dat je steeds zegt 'het is niet zo erg bij mij, bij ons'.

Ik vraag me af of de andere vrouwen op het topic die woorden herkennen.



Dit zei ik ook vaak, het valt allemaal wel mee.... Het léék toen ook zo.. maar als je er achteraf op terug kijkt...



Ik wel in elk geval. Als ik hem niet tegen een verkeerd been schop



Geldt ook hier. Als ik mij volledig aan hem aanpas en naar zijn pijpen dans dan gaat het goed. ik mocht niet zeuren dat de alimentatie te laat was (gaat nu gelukkig goed), dat mijn vader al 14 maanden lang op geld van hem wacht, dat hij te weinig aandacht aan zijn zoon geeft, etc. Over koetjkes en kalfjes praten gaat redelijk, vooral als het gaat over zijn koetjes en kalfjes, zijn opschepperijen over  van-alles-en-nog-wat. Maar eens over de waarheid praten gaat gewoonweg niet, dan ben ik de gebeten hond.



, kan ik nog steeds met mijn ex door één deur, is hij innemend, zachtmoedig, wel heel erg veel met zichzelf bezig maar gewoon aangenaam in de omgang.



Het probleem is dat je zo iemand zo makkelijk tegen een verkeerd been kan schoppen. Het grootste probleem, dat heeft  Qwertu al heel duidelijk beschreven, is dat je je gaat aanpassen op zijn buien, dat je heel geleidelijk aan zelf verdwijnt, als hij maar goed is dan ben je tevreden, maar op een gegeven moment vraag je jezelf echt wel af 'waar ben ík nu?'



Absoluut, maar ook daar kom je vaak pas achter na het verbreken (definitief) van de relatie. Dan weet je niet meer wat je zelf nu wilde in het leven, je leefde als het ware met hem mee. Je kunt dan opnieuw beginnen met jezelf leren kennen.



Ik vraag me af hoe jij je voelt op het moment dat hij je aanraakt. Bij mij waren dat de momenten waarop ik wég wilde, meteen. Kwam er steeds heel snel op terug want hij betuigde spijt, want ik had zijn kindje bij me, want hij was een hoopje ellende zonder mij, zonder ons.



Hij, hij, hij. Die hele relatie draaide om hem. Ik hoop dat jij ergens herkent dat het bij jullie ook zo is. En dat je gelooft in dat er een dag zal zijn waarop je hem niet meer nodig hebt, waarin je eindelijk jezelf en je eigen waarde vindt.

Veel dingen dringen pas door op het moment dat je écht bij hem weg bent. Tót je dat punt hebt bereikt zit het ergens ver weg achter in je hoofd wel een stemmetje, maar die moet vooral zijn mond houden. Dat is mijn ervaring.



Het is te hopen dat het bij jou niet zo ver komt als bij een aantal van de meiden hier, maar heb er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in.... en één van de zinnen die mij het meeste is bijgebleven uit het vorige topic is "dat hij het wel weer met jou wilde proberen".... rillingen over mijn rug....



Liefs,



Carrrie.

Lieve DayMar, ik sluit me aan bij wat eerdere posters gezegd hebben: blij dat je nog hier bent, en bekijk inderdaad zelf of en wanneer je wil posten. Maar ik vind het altijd heel leuk om iets van je te horen! Gewoon, omdat je als een hele lieve meid overkomt, die misschien nog wel wat onzeker is, maar vooral heel jong. Als je weer een berichtje schrijft, kun je dan eens laten weten hoe het nu met je studie gaat?



En andere posters (en op dit moment Iseo in het bijzonder, maar met terugwerkende kracht ook anderen die hier hun verhaal vertelden), ik ben diep onder de indruk dat je hier zo je verhaal durft te vertellen, zeker als je het tot nu toe voor je hebt gehouden. Dat je jezelf bloot durft te geven om anderen te helpen. :R

Lieve meiden, ik heb op het andere topic nooit mee gelezen en ken de "achtergronden" van jullie ook niet. Nu ik dit topic overlees ( jullie raken me) kan ik alleen maar zeggen dat ik jullie kei-sterke vrouwen vind en voor de toekomst alleen maar al het goede toewens.:R

Iseo,



Wat ben ik blij dat jij er nog steeds bent. En daar bedoel ik mee dat je het er levend vanaf hebt gebracht.



Day Mar,



Heel goed van je dat je een nieuw toppic geopend hebt. En fijn dat je regelmatig even wat van je komt laten horen.



Voor mij is dit toppic inmiddels vrij belangrijk geworden. Ik hoop zo dat er mensen zijn die in vergelijkbare situaties zitten en door dit toppic de kracht en de moed krijgen voor een beter leven te kiezen.



Het vervolg van het proces van Manu komt eraan (1 mei) en ondanks dat ik nog elke dag aan haar denk, maakt dit toch dat het nog weer even  meer gaat spelen.



Het feit dat mensen denken dat het fake is kan ik me op zich wel voorstellen. Ik denk dat als ik Manu niet gekend had, ik mss dezelfde reaktie had gehad. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat mensen 'vrijwillig' in zo'n relatie blijven zitten. Sinds Manu weet ik wel beter. Ik vindt alleen wel dat je heel voorzichtig moet zijn met het uiten van dit soort verdenkingen.



Ik vindt de vrouwen die hier meeschrijven ook erg sterke vrouwen en ik ben er van overtuigd dat dit soort discussies erg belangrijk zijn. Niet alleen voor de verwerking maar ook voor het bewustwordingsproces van vrouwen die regelmatig geestelijk en/of lichamelijk geweld aan den lijven ondervinden.

'Dat hij het wel weer met mij wilde proberen', ik ben ook zo'n bevoorrechte geweest.

Nou had ik hem echt wel iets geflikt dat niet kon. Tweede dag dat we elkaar kenden, ik hoorde een verhaal over hem en ging mee met iemand anders, all the way. De volgende ochtend spijt als haren op mijn hoofd en ik naar hem terug.

Hij 'vergaf' me. Of beter gezegd: op goede momenten kon hij het naast zich neerleggen, en op slechte momenten kreeg ik het voor mijn kiezen. En in het begin van de relatie hing ik, net als jij, Daymar, dramatisch aan hem, had hem nodig, kón niet zonder zijn genegenheid. En hij was de baas over zijn eigen genegenheid, en gaf hem niet, of alleen als ik hem wat gaf.

Het eerste jaar, ik was zwanger van hem, was een wervelwind van haat en liefde. Heb er toen een zwangerschapsboekje van bijgehouden, dat ben ik in de loop van jaren kwijtgeraakt. Dus citeren lukt niet meer. Ik was ervan overtuigd dat hij intens van mij hield en ik was er zeker van dat hij de liefde van mijn leven was. Later, behoorlijk ontnuchterd door wat ik met hem meemaakte, kwam ik erachter dat hij alleen maar liefde betuigde als hij dronken was. Heel af en toe als hij dronken van geluk was, zoals na een bevalling. En ook nadat ik bij hem terugkwam, tijdelijk, als ik weg was geweest.

Het begint met af en toe een schop of een duw, als hij ermee wegkomt gaat het verder met eisen stellen, en dan vooral als hij dronken is die eisen fysiek kracht bijzetten. De paar keer dat ik terugvocht tegen zijn dwang hebben me blauwe plekken opgeleverd. Als je niet kan winnen stop je vanzelf met terugvechten, ik wel tenminste. Op een gegeven moment -ik was écht weggegaan- beloofde hij me dat hij me nooit en te nimmer meer zou aanraken. Is nu zo'n vijf jaar geleden en dat is hem gelukt, op een naar me toe geslingerd bord na. Hij heeft wel nog een keer zijn kind te pakken gehad, duwde hem op bed en die kwam verkeerd terecht. Dit om je te zeggen dat iemand die zijn woede niet kan beheersen ook 'een ongeluk' met zijn kinderen kan hebben.

Mij hoefde hij niet meer te slaan want ik deed, mopperend, toch wel wat 'ie wilde. Nou ja, niet alles, maar wel genoeg voor hem om te blijven en nooit meer weg te gaan. Ik ben zelf dus maar weggegaan.