Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Ik hoop ook DayMar, dat je blijft lezen.

Toen ik 19 was, was ik twee jaar samen met mijn ex. Mijn eerste grote liefde, en ik wilde ook zo graag een vriend, een relatie, iemand om mee samen te zijn. Hij was het helemaal voor mij. Ook een erg mooie man om te zien, fijne gelaatstrekken, veel uitstraling. Altijd veel aandacht van vrouwen ook. En ik me natuurlijk ook gevleid voelen omdat hij voor mij koos.

Ik was erg eenzaam, en hij was daar ineens. Een moeilijk maar mooi eerste jaar, er gebeurde veel maar de relatie was goed.



Dat eerste jaar heb ik ook altijd in mijn hoofd gehad, als het ware als standaard. Die jaren erna waren steeds slechter, maar ik dacht dat onze relatie was, zoals dat eerste jaar was.

Dat is dus ook een valkuil.

De relatie is ook hoe die vandaag is, hoe die op die hele moeilijke dag was toen hij je in je buik sloeg. Elke dag telt mee. Maar zo zag ik dat toen niet.



Mamzelle, ik weet niet of iemand mij zou herkennen, in ieder geval niet uit het verhaal wat ik over mijn ex vertel tenzij hij het zelf leest dan. 

Mylenevalerie heeft mij inderdaad aangemoedigd maar ik denk niet dat ze weet hoe belangrijk ze was. Kan het moeilijk uitleggen, maar ik zeg het toch even.

Wat fijn dat je begrijpt waar ik nu middenin zit.

Ik voelde me vanmiddag zo heerlijk, we liepen in de zon, en ik dacht bij mezelf, dit is gewoon een nieuwe dag en het voelt zo goed!

Alsof ik met elk woord lichter word.

Ik hoop dat ze snel terug is want ik wil graag nog wat vragen.



Dierbare spullen kapotmaken. Dat is gewoon zoiets ergs, en tegelijk zo'n machtsmiddel. Maar ik ben nog steeds verdrietig dat ik mijn album met het gedichtje van mijn oma erin niet meer heb, om maar eens wat te noemen. Daar kan ik zo kwaad om worden, op mezelf.

Ik heb dat zelf ook nooit gekund, precies zoals jij zegt. Ik kan ook niet schreeuwen, wil geen ruzie maken.

DayMar dat schreef jij ook.

Het erge is inderdaad dat veel van jou in zijn ogen totaal onbelangrijk was. Van spullen tot andere zaken als iemand kunnen zien of opbellen.



Ja, je zou bijna als het ware automatisch dat verhaal ophangen wat hij van je zou verwachten. Maar echt goed dat je toch bij jezelf kon blijven.

Ik heb ook nog een keer geld gegeven, om van hem af te zijn, hij had alweer zo'n waterdicht verhaal over hoe het uiteindelijk mijn schuld was dat hij dat nu nodig had. En weetje, duizenden euro's heb ik aan hem gegeven al. Schulden afbetaald, weet ik veel wat niet. En dat geld had ik nu mooi kunnen gebruiken voor mijn dochtertje, maar goed dat is weg.

Lieve Korenwolf, wat fijn dat je dit schrijft.

Ik voel me vaak overal buiten staan. Alsof ik apart ben van alle anderen.

En nu voel ik me heel anders, en mijn verhaal wordt gelezen...

Bij mij vallen er ook allemaal kwartjes, Dubio kan het ook zo precies opschrijven dat elk woord klopt.

Op het vorige topic stonden ook zoveel berichten die de kern raakten waar het om gaat, in het leven en in relaties met anderen. Dat heeft echt veel met me gedaan.

quote: Iseo reageerde





Mijn ex was op het laatst erg gewelddadig. Maar waar ik nu zelf zo mee zit, is die weg daar naar toe. Ik probeer te begrijpen hoe het zo kan worden, zo naar. Want toen ik mijn vriend net kende, het eerste jaar, had ik nooit geloofd, echt niet, dat het 7 jaar later zo zou kunnen zijn.... Ook als ik naar mezelf kijk niet trouwens...

Ik denk ook dat het een wisselwerking is tussen ons. Hij raakte steeds verder in dat patroon van 'wild om zich heen slaan' en ik raakte steeds verder in mijn patroon van ' niets kan mij meer schelen want het is toch al te laat' ofzo.

Ik geloofde niet meer dat ik nog een andere keuze had. Ik dacht, ik heb hier nu eenmaal voor gekozen, en zeker na die aangifte en ik weer met hem samen was, dacht ik dat er geen weg terug meer was.

Als je niet weet waar je heen moet, of met wie je moet praten ga je elke dag maar weer door.

Achteraf gezien denk ik wel, je had dit of dat kunnen doen. Maar ik wist het toen echt niet.Je maakt de keuzes op dat moment zoals je denkt dat ze goed zijn. Op dat moment weet je echt niet beter. Achteraf is het altijd makkelijk om te kunnen zeggen dat moment had ik juist dat niet moeten doen, maar het is gebeurd. Nu is het anders en krijg je jezelf terug. Je kijkt nu naar jezelf met andere ogen! En ik weet het hoor, dit is de verstandelijke kant, gevoelsmatig voelt het anders. Het moet in evenwicht komen en dat heeft tijd nodig. Gun jezelf die tijd

Ja, de keuzes die je denkt te hebben. En weetje wat denk ik ook zo is, dat de andere kant die je op kunt zo onmogelijk lijkt om aan te beginnen dat je misschien toch de makkelijkste weg lijkt te kiezen door maar weer een dag door te gaan. En die dagen worden uiteidelijk jaren. Ik kon me echt niets voorstellen bij hoe het zou zijn als ik weg zou gaan, ik was zo bang en vreselijk in de war en onzeker. Pas toen ik in verwachting was leek het wel of ik weer helderder kon nadenken.





Dubio jij schrijft dat schaamte en schuldgevoel de twee emoties zijn die verwerking het meest in de weg staan.

Ik denk dat je gelijk hebt. Denk ik ook Ik heb steeds de neiging om als er een herinnering naar boven komt, een gedachte, die weg te duwen. Bij mij waren het eerst alleen maar negatieve gedachten. Inmiddels heb ik ook weer goede gedachten terug aan voor die tijd. En dat geeft rust.

De goede herinneringen, die wil ik heel graag een plaats geven. Want dat is voor mijn dochtertje heel belangrijk denk ik. Het heeft voor haar geen zin, en zal erg pijnlijk zijn als ik alleen negatieve herinneringen heb over haar vader. Ik heb gewoon echt geen zin om negatief over hem te gaan praten, en zij mag gewoon weten dat hij mijn eerste grote liefde was, dat ik zo ontzettend veel van hem heb gehouden!



 In ieder geval er niet over praten, maar er zelf ook niet mee aan de gang. Nu ik zo zit te schrijven hier, lijkt het wel of er met elke zin meer inzicht in die hele rottijd komt. Alsof ik heb besloten nu eens goed naar mijzelf te kijken. Door die rust die is ontstaan krijg en gun je jezelf nu ook de ruimte om met jezelf aan het werk te gaan

Ik wilde er eerst niet aan, maar nu wil ik zo graag met mezelf in het reine komen, er nog wat goeds uithalen. Uit al die jaren...



Schaamte weerhoud mij er echt van. Ik zie mijzelf als heel iemand anders. Niet als iemand met deze herinneringen. Ik wil niet dat mensen dit van mij weten. Maar waarom niet?

Schuldgevoel. Ik heb heel erg het gevoel dat ik het had kunnen voorkomen. Herkenbaar maar dat klopt dus niet helemaal. Je bent in een proces terecht gekomen waarin je min of meer bent gehersenspoeld en je dus ook inderdaad iemand anders dan jezelf bent geworden.

Maar soms lijkt het wel of ik mezelf er ook in wilde verliezen ofzo. Ik begrijp er nog weinig van. Vraag me af hoeveel verschillende kanten ik van mezelf nog kan tegenkomen en dat maakt me onzeker.



 Dat ik beter had moeten weten. Dat niet alleen ik maar ook hij al die jaren heeft verspeeld. Dat ik mensen om mij heen verdriet heb gedaan. Schuldgevoel naar mijn prachtige kindje dat niet opgroeid met haar vader. Maar zonder hem was zij er ook niet. Als er maar iets anders was gelopen had ik haar niet gehad en zij betekent alles voor mij. Ik kan hier maar niet uitkomen. Wil niet te perfect zijn. Als dit niet was gebeurd was er misschien wel iets anders gebeurd wat je had moeten verwerken. Zie het als een ervaring waar je van kan leren. Het maakt je uiteindelijk krachtiger en sterker. Gun jezelf hierin gewoon wat tijd. Ik heb hier ook mee geworsteld en kan dat nu gelukkig wat meer achter me laten.

Dit vind ik echt fijn wat je hier schrijft, ik ga hier nu even aan denken in plaats van die andere gedachten, dank je.



Ik hoor nog steeds zijn stem in mijn hoofd, hoewel ik het negeren wil. Zijn commentaar, zijn manier waarop hij de dingen wilde. Dat lijkt me afschuwelijk, dit herken ik niet. Zeg alsjeblieft steeds tegen jezelf dat zijn commentaar jou niet nogmaals onderuit mag halen. Je hebt nu zelf het recht om te bepalen hoe je je leven wilt leven.

Ja, dit is echt raar. Ik lijk ook wel er erg mee bezig te zijn in kleine dingen. Mijn ex had veel obsessies met hoe bepaalde kleine huishoudelijke dingen bijvoorbeeld, moesten gedaan worden. En die doe ik nu expres anders, alsof ik juist nog weer tegen hem in wil gaan. Echt zonde van de energie, wanneer worden de dingen weer eens gewoon? Wanneer stop ik eens met heel erg blij zijn met hele normale dingen zoals welke muziek ik opzet, want dan denk ik nog steeds aan zijn commentaar. Ook in hoe ik eruit zie, hoe ik iets aanpak.





Ik kon toen ik met hem samen was mijn eigen ruimte echt niet meer afbakenen. Dat wil ik DayMar echt meegeven, meid dat is zo belangrijk. Let daar goed op, bij wie dan ook. Mensen moeten de grenzen die jij aangeeft echt respecteren.

Dat sloop er dus ook in.

Als je kijkt naar de eerste keer, en dan naar hoe het was op het laatst, zit daar een proces van jaren tussen.

En als je het herkend nu, moet je dat voorkomen. Maar ze herkent het nog niet goed genoeg en moet hierin haar eigen weg afleggen. Hoe graag wij ook willen dat ze nu beslissingen neemt.

Ja, dat is waar.Als ik terugdenk aan die tijd, toen het nog niet heel ernstig was/leek, had ik er nog het volste vertrouwen in.

Ben soms ook bang, bijvoorbeeld in het andere topic waar ik in schrijf dat ik dingen zie die er niet hoeven zijn. Dat was ook eens zo, toen ik een tijdje nadat ik weg was bij mijn ex eens bij andere mensen over de vloer was, een stel. En zij hadden een kleine woordenwisseling. maar ik was helemaal in paniek, want ik dacht dat het uit de hand ging lopen en ik wilde al vluchten zogezegd.  Alsof ik niet vertrouw op mijn waarneming.

Ik wil zo graag tegen DayMar zeggen dat ze goed op zichzelf moet passen.



Voorkom dat je niet durft te zeggen dat je iets liever niet wilt. Dat je niet een eigen plek hebt waar je even alleen kunt zijn. Voorkom dat iemand je spullen die je dierbaar zijn kan kapotmaken.



Mamzelle, ik heb ineens zo veel behoefte om alles eruit te gooien.... Maar toch het gevoel of ik teveel ruimte inneem. Maar ik kan het niet alleen in een schriftje schrijven en dan verbranden. Hier heb ik dus ook aan gedacht en dat ga ik dus wel doen, alles wat ik heb geschreven voor mezelf verbranden. Als een afsluiting.Ik wil zo graag dat iemand het weet. DayMar, wat jij er ook mee doet.... En wat hier geschreven wordt, als er ook maar een iemand is die hierdoor wordt geholpen ben ik tevreden.

Lieve zonlicht *;

Lieve schat, het hele idee dat jij 'm met fluwelen handschoentjes moet aanpakken mbt dit onderwerp (de abortus etc.) en zijn onwil om hierover te praten doen bij mij alle alarmbellen rinkelen. Er is duidelijk geen ruimte binnen jullie relatie voor zaken die jij belangrijk vindt; dingen die jou raken.



Een goede relatie bestaat uit tweerichtingsverkeer, niet uit 1-richtingsweg. Je bepaalt SAMEN de richting die jullie opgaan.



Jij hebt niets fout gedaan; jij hoeft je niet te verontschuldigen. Bedenk voor jezelf: wil ik echt een relatie met een man bij wie ik op eieren moet lopen? Iemand tegen wie ik niet open kan zijn over de dingen die mij bezighouden? Iemand die niet de moeite neemt om jou  en je gevoelens te respecteren.



Ik krijg echt zwaar de kriebels van je ''vriend''. Been there, done that. Ik kan je niet overtuigen en voor jou bepalen wat de grenzen zijn. Die moet jij stellen. Ik heb't door schade en schande geleerd; ik hoop met heel m'n hart dat jij dit jezelf bespaart, maar het is natuurlijk jouw leven.



Lieve Daymar, het is hier al vaak gezegd, you can do better. Hetgeen jouw ''vriend'' biedt is geen liefde maar betreft controle en macht. Don't waste your time!

Allereerst, @allemaal: wat fijn dat dit topic zo'n waardevol vervolg krijgt. Mooi om te lezen dat er zulke intense ervaringen worden geschreven en dat de verhalen en de herkenning zo goed doet!



@Iseo: meis, er is echt een proces bij jou op gang gekomen. Logisch dat je daar van in de war kan raken en soms niet meer wat wat je moet denken, maar ik ben blij voor je dàt het op gang komt. Dàt is verwerking. En langzaam zullen de stukjes op hun plaats gaan vallen. Door hier te schrijven, door te lezen wat anderen erover schrijven en door samen met die anderen antwoorden te vinden op jouw vragen en wat jou verwart.

Schrijf maar van je af hoor, en neem je ruimte hier maar in Iseo. Je helpt jezelf èn anderen ermee! Ik vind je heel moedig dat je het durft. *;



@Daymar: die abortus zal je toch eens met je vriend moeten bespreken meis. Tenslotte is het een heel belangrijk punt in jullie relatie. Een breekpunt en dat kun je niet negeren.

Ik vind het zorgwekkend dat je steeds maar sorry blijft zeggen. Zeg es eerlijk: waarvoor zou je sorry moeten zeggen? Sorry voor jouw keuze? Sorry dat je gekozen hebt voor iets dat goed voor JOU is?

Dubio heeft het je al eens gezegd: je hoeft je nooit te verontschuldigen voor iets waar je geen schuld aan hebt. Je zou 'sorry' eigenlijk moeten schrappen uit je woordenboek Daymar. Er is geen reden voor!



En je merkt dat hij met de abortus zit. Waar zit hij dan mee, denk je?

Misschien zou je hem dat kunnen vragen, wat het is dat hem dwarszit.

En laat hem maar praten, laat hem maar uitleggen. Zonder boos te worden.



Ik ben het met de vorige poster eens, dat het niet ok is dat je in je relatie op eieren moet lopen, maar hier hebben we het al vaker over gehad.

Denk nog eens goed na meis, wat jij wilt in een relatie. Wat belangrijk voor je is. Èn of jouw vriend je dat kan geven.....



Ik wens iedereen sterkte en wijsheid.

Jullie zijn geweldige vrouwen!

En je merkt dat hij met de abortus zit. Waar zit hij dan mee, denk je?

Misschien zou je hem dat kunnen vragen, wat het is dat hem dwarszit.

En laat hem maar praten, laat hem maar uitleggen. Zonder boos te worden.

Ik kan het niet beter verwoorden dan dit, DayMar. Als je verder wilt in deze relatie zul je ernaartoe moeten werken dat je beiden een veilige haven hebt, je verhaal kunt doen, misschien best je boosheid uiten -binnen grenzen- maar niet in eindeloze discussies verzanden. Hij zou jou moeten kunnen vertellen waarom het hem pijn doet, in feite heeft hij dat ook al gedaan, en jij zou hem moeten kunnen vertellen waarom je die keuze hebt gemaakt, zonder dat hij dan direct uit zijn slof schiet en de discussie afkapt. Beide verhalen tegelijk: dat lukt meestal niet. Als iemand aan het vertellen is hoort hij de ander niet, of moeilijk, dat geldt al in normale relaties, en zeker bij iemand die een portie inlevingsvermogen mist.



Concreet heb ik op een gegeven moment besloten dat ik mijn partner wilde vertellen dat hij een ziekte had, en als hij uit zijn problemen wilde komen, dat hij daarmee aan de slag zou moeten gaan, deze erkennen. Ik heb niet gewacht tot er een gesprek tussen ons gaande was, zoals ik tot dan toe gewend was, ik ben zelf het gesprek aangegaan. Klinkt dat ook bekend: niets zeggen want anders verpest je een goede sfeer? Tuurlijk had hij er geen oren naar en was het onzin, maar ergens heeft hij het wel geregistreerd en is er ook naar gaan handelen. Okee, hij kwam daar al snel op terug en toen was het allemaal mijn schuld dat hij zo'n label op zich had gekregen, maar vanaf dat moment heb ik niet meer gezwegen over mijn vermoedens, doe me maar wat als het je niet aanstaat wat ik je zeg.

Die omslag zal jij ergens moeten maken, DayMar, vanaf passief ondergaan veranderen naar aktief partner zijn in de relatie, met jouw mening, met jouw gedrag, of hij het nu leuk vindt of niet. En hij zal er alles aan doen om jou weer terug in de passieve stand te duwen, want da's voor hem veel makkelijker, overzichtelijker.



Dat hij er moeite mee zal hebben dat je forumt: been there. Op een gegeven moment wist hij het wel en heeft me daarop behoorlijk afgerekend. Het forum was voor mij een vrijplaats, en ik miste het ook echt, dat ik er niet op kon als hij thuis was, dat ik hele weekenden alleen met mezelf was, of zelfs weken als hij weer eens ziek of werkloos thuis was, terwijl er eigenlijk binnen handbereik een uitlaatklep voor me was, maar ik kon er niet bij. Weet dat je vanaf nu niet meer alleen bent, DayMar, dat je altijd even je hart kunt luchten hier, dat je dan ook gehoord wordt.



Iseo: het was bij mij niet dat ik niet kon kwaad worden, dat kon ik best, en heel intens. Ik durfde het niet aan hem te laten weten, of alleen maar een fractie ervan. Ik durfde zijn woede niet aan.



Zonlicht, je kunt je schrijfsels ook diep in de kelder of op zolder wegbergen. Ik ben schrijfsels uit het eerste jaar kwijt en mis het gewoon fysiek vasthouden, lezen, wat ik toen ervaarde. Dat houvast missen geeft ook weer ruimte om te twijfelen aan je perceptie, om na jaren jezelf af te vragen of het echt zo erg was. Ik heb nog een paar schrijfsels, als het goed is nog een lijstje met punten die hij me kwaad had gedaan, vijf jaar geleden. Ook brieven van hem die hij schreef toen ik weg was. Die dingen zitten ver weg geborgen, maar ze zijn er wel, en ze blijven er, voor zover er geen brand uitbreekt dan.

lieve DayMar

Hoe gaat het met jou zelf? Heb je zelf behoefte om er over te praten, er los van dat hij er zo mee zit?

Je zegt dat je al zo vaak sorry hebt gezegd. Zeg je sorry, omdat je het erg vindt dat hij zo verdrietig is, en dat jij denkt dat jij dat veroorzaakt hebt? Zeg je sorry, omdat je iets verkeerd hebt gedaan en dat goed wil maken? Zeg je sorry, omdat je hoopt dat je daarmee iets kunt bereiken bij hem?

Jij hebt een beslissing genomen die heel moelijk was, in de eerste plaats voor jouzelf heel moeilijk.

Heeft hij, ondanks dat hij het er erg zwaar mee heeft, aan jou gevraagd hoe je je voelt? Hoe het met jou gaat? Want dat doe je namelijk wel voor hem.



Ik begrijp dat je hem de ruimte en tijd wilt geven om het te verwerken, dat je met hem te doen hebt. Ik begrijp dat jij nu een schuldgevoel hebt tegenover hem, en het idee hebt dat je moet laten zien dat je het goedmaakt. Daarom zeg je ook sorry.

Maar dat is niet helemaal zo als het werkt in een fijne relatie, of tussen vrienden. Het lijkt er voor mij op dat dit tussen jullie in zal blijven staan, dat jij hierdoor in de positie zal komen waardoor je ten opzichte van hem iets goed te maken hebt en daardoor een hoek in wordt geduwd. Het begint heel subtiel.

Ik hoop natuurlijk dat ik er naast zit. Dat hij binnenkort samen met jou een open gesprek heeft, waarin jullie naar elkaar kunnen luisteren, elkaar proberen te begrijpen. Waarna jij het gevoel hebt dat hij zich heeft ingeleefd in de moeilijke keuze waar jij voor stond en al je gevoelens er omheen.



Maar mijn ervaring is dus anders.

Waar ik zelf nu steeds meer achterkom, is dat het echt zo heeft gewerkt. Steeds een beetje meer van jezelf inleveren. Niet meer goed kunnen uitspreken waar je mee zit.



Je schrijft dat hij boos wordt als je erover begint. Hoe gaat dat dan? Als jij zegt, ik wil graag met je praten, reageert hij dan boos omdat hij zo emotioneel is dat hij nog niet de juiste woorden kan vinden om eens goed te praten? Dus zich onmachtig voelt maar het eigenlijk wel zou willen, maar dan boos reageert uit frustratie. (Dat het misschien straks wel gaat lukken dus om er eens goed over te praten met zijn twee)

Of reageert hij boos omdat hij zich eraan irriteert dat jij er over begint, dat jij aangeeft dat je hem nodig hebt, dat jij vraagt van hem zich uit te drukken? Dat hij het er helemaal niet meer over wil hebben.

 

En negeren is nooit goed, iemand negeren kan echt niet. Je kunt altijd zeggen dat je er nu niet klaar voor bent, en er op een ander moment op terug wilt komen.

Hij kan het echt niet maken, lieve Daymar om je te gaan negeren.

Ik heb dat zelf ook gepikt, steeds vaker, en op den duur werd dat een manier van hem om mij zo ver te krijgen dat ik maar echt gewoon toegaf, omdat ik er knettergek van werd genegeerd te worden, mijn schuldgevoel naar hem toe daar van groeide, het werd een machtsmiddel om van mij iets gedaan te krijgen. Want ik wilde dan zo graag een woord, een aanraking, dat hij mij weer aandacht gaf....het bouwt zich op.



Alice zegt, een relatie, daarin bepaal je samen welke richting je opgaat.

Jullie zijn vrienden en geliefden. Jullie maken een heftige tijd door, en jullie hebben besloten dat jullie samen verder willen. Dat jullie bij elkaar willen blijven en de abortus, die nu is gedaan en die herinnering gaat niet weg, en alle gevoelens daaromheen, een plek willen geven binnen jullie relatie. Dat jullie elkaar de ruimte geven om het op je eigen manier te verwerken lijkt me alleen maar goed. Maar als je merkt dat er helemaal niet meer over gesproken gaat worden, dat jij het als je het nodig hebt niet kunt maken om erover te beginnen, dan klopt het niet.



Wat Mamzelle zegt, is zo ontzettend belangrijk!!! Dat je er in een relatie samen aan werkt een veilige haven te hebben!!!!



Dit schrijft Mamzelle ook:

Die omslag zal jij ergens moeten maken, DayMar, vanaf passief ondergaan

veranderen naar aktief partner zijn in de relatie, met jouw mening, met

jouw gedrag, of hij het nu leuk vindt of niet. En hij zal er alles aan

doen om jou weer terug in de passieve stand te duwen, want da's voor

hem veel makkelijker, overzichtelijker.



Dit is, zoals ik het nu zie, waar het bij mij in de relatie mis ging.

Ik was geen aktieve partner meer op den duur.

Ik keek, naar hoe is zijn stemming, hoe kan ik hier op inspelen, hoe reageer ik hier op, hoe kan ik dit goedmaken, hoe kan ik hier het beste mee omgaan, hoe kan ik beter mijn best doen????



En zo heb ik het zelf ook laten gebeuren dat de verhoudingen helemaal scheef groeiden.

Korenwolf heeft mij gisteren heel erg aan het denken gezet door er een zin uit te lichten en daar wil ik zo straks nog graag op in gaan, maar ik wil zo veel schrijven dat ik even niet weet hoe ik het allemaal moet vertellen.



Ik wil je nog wat vragen, gewoon voor jezelf om eens over na te denken.

Hoe voel je je als je met je vriend samen bent, en er zijn ook andere mensen bij? Dan bedoel ik dus vrienden, zoals Anna en Mark. Mensen die jou al langer kennen. Kun je dan jezelf zijn? Of merk je dat je het lastig hebt, om de DayMar te zijn zoals je bent met je vriend, en tegelijk ook de DayMar zoals je bent, zoals mensen je kennen?

bij mij waren het steeds meer twee Iseo's die verder uit elkaar gingen staan en ik ging het vermijden om in die situatie te komen dat ik ervan in de war raakte.



Maar goed, je vraagt om een tip hoe je zou kunnen gaan praten met hem.

Ik denk dat je best kunt zeggen, dat je heel graag met hem erover wilt praten, dat je begrijpt dat hij misschien nog wat tijd nodig heeft, maar dat jij er nu zelf ook erg veel behoefte aan hebt.

Dat je graag wilt dat hij vertelt hoe hij zich voelt. Dat je zelf ook graag wilt vertellen hoe het met jou gaat, dat je het belangrijk vindt dat jullie blijven praten met elkaar om er voor elkaar te zijn.



Ik moet even weg, maar ben nog lang niet klaar...

Dag!



Lieve Mamzelle, hoe was de verjaardag gisteren? Ondanks dat het even moeilijk was en vervelend, wat je vertelde,

wel een leuke dag gehad met Oudste?

Lieve ReinaAzura

Ik ben ook erg opgelucht dat het nu zo ver is. Loop de hele tijd te huilen en tegelijk ben ik zo blij, en maak veel plezier met mijn dochter, om dan 's avonds achter de computer te kruipen, of zoals nu als ze slaapt. En dan het maar opschrijven wat ik allemaal denk.

Normaal gesproken heb ik de neiging om mij terug te trekken in mijzelf als het niet goed gaat.

Ik vind het erg moeilijk om iemand op te zoeken als ik me zo voel. Dat was ook een reden waarom ik toen het echt een rottijd was, het steeds moeilijker vond om die stap te nemen om hulp te vragen.



Maar ik realiseer me nu heel goed dat ik verder wil en dat het nodig is om onder ogen te zien wat er is gebeurd.

Wat jij schrijft, over dat de herkenning zo goed doet, is echt waar.

Het is gewoon erg rot om je zo alleen te voelen, en nu heb ik dat niet vaak meer, maar wel als ik denk aan mijn relatie en dan niet weet met wie ik daar over kan praten.



Korenwolf schreef, ergens ook verlangen geen grenzen aan te geven, omdat dat

verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Zo graag willen dat iemand je

nodig heeft, dat je vergeet dat je ook nog zelf iemand bent.

Ik denk dat het bij mij zo gewerkt heeft. Ergens was het ook veiliger om met een idioot van een man samen te wonen en daarin die relatie mijzelf helemaal te verliezen. Veiliger dan mijzelf in de echte werled begeven. Ik ben ontzettend verlegen, voel mij met veel mensen om mij heen totaal verloren, weet me geen houding te geven, weet me geen raad. Ik wilde wel naar school, ik kan goed leren en vind het allemaal interessant, deed Gymnasium. Maar ik zat vast en heb het telkens uitgesteld om mij weer in te schrijven en die opleiding te gaan doen.

Het was een kleine wereld, maar misschien heb ik die daarom zelf ook lang in stand gehouden.

Ik was alleen maar bezig met die dingen die ik moest doen om de dag door te komen.



Ik schrijf wel dat hij een idioot was, maar ergens is het ook een leuke man. Alleen is het niet verstandig geweest alleen die kant van hem te blijven zien. Hij was denk ik ook helemaal de weg kwijt en gefrustreerd met zichzelf door wat hij deed.

Toen ik aangifte had gedaan, is hij opgehaald en heeft hij op het politiebureau zitten huilen en huilen, zei dat hij niets meer wist van wat hij had gedaan, maar dat Iseo niet liegt dus het is allemaal waar....

Vertelde hij me maanden later, toen we weer samen waren en het even goed ging.

Hij had er zo veel verdriet van, wilde mij echt niet kwijt, is in therapie gegaan terwijl hij niet dacht dat ik ooit terug zou komen. Heeft intern gezeten op een afdeling, verslavingszorg en therapie.

Toen ik dat wist kreeg ik er weer vertrouwen in, en overtuigde mijzelf dat het nu echt goed zou komen, we zouden er alles aan doen om aan onszelf te werken.

Alleen sloeg hij om toen het echt moeilijk voor hem werd, en hij niet met alleen mooi praten er door heen kon gaan. Hij moest diep gaan en kwam in opstand. Toen kwam ook die rechtszaak er nog aan, maar ik stond inmiddels al onder druk.

Het was al weer niet goed, en hij nam het mij enorm kwalijk dat hij voor de rechter moest komen, dat is iets, waar ik dus voor DayMar bang voor ben omdat het bij hen zo lijkt te gaan met het feit dat zij abortus heeft gedaan, wat ik als het ware moest goedmaken.

Ik had ook vreselijk veel spijt van die aangifte. Ongelofelijk, maar dat is echt hoe het was. Ik wilde niet meer weten wat er nu was gebeurd, deed zelf ook of het niet bestond.



En toen gebeurde alweer het volgende, en voor ik het wist waren we terug bij hoe het was, alleen dan een graadje erger als daarvoor.



Klotezooi

;(

Heel fijn feest gehad, Iseo, en dat telefoontje kreeg ik s avonds pas, toen de kinderen allang lagen te slapen. Dus was geen domper.

En nu weer terug in de leesstand.

En een *; voor je tranen.

Iseo, een dikke *; Het lijkt wel of alle sluizen opengaan bij jou. Zo veel woorden, zo veel gedachten, zoveel te begrijpen wat bijna niet te begrijpen valt. Je zult wel doodmoe zijn 's avonds met alles wat er overdag door je hoofd gaat. Het is een vermoeiend, zwaar maar ook heel waardevol proces. Ik ben zo blij voor je dat je deze ruimte neemt voor jezelf. Jij hebt daar recht op, jij verdient ruimte, aandacht en een luisterend oor. Of een heleboel, in dit geval :P 



Ik vind het heel knap van je dat je durft toe te geven dat het je ook iets opleverde in de relatie te blijven zitten. Dat is een moeilijke gewaarwording. Vervolgens moet je leren jezelf daar niet om te veroordelen en te beseffen dat het een keuze was die uit een goed hart kwam. Een hart dat te goed was voor je eigen bestwil. Dat is geen misdaad; het is alleen misdadig tegenover jezelf. Maar straf jezelf er niet voor! Accepteer het en verander het en ga door. Er ligt zo'n mooi leven voor je, waarin je nog zo veel kunt doen en worden en beleven. Waarin je je dochter een mooie toekomst kunt bieden.



Iets wat ik ook veel in de verhalen hier zie terugkomen, en ook bij jou Iseo, is na het vertellen over de zwarte kant toch moeten zeggen dat hij ook een heel leuke, lieve kant had. Het lijkt wel alsof je niets negatiefs mag zeggen zonder dat te compenseren met iets positiefs. Maar dat een man negatieve kanten heeft, wil niet zeggen dat hij meteen een klootzak is. Misschien wel, misschien ook niet. Misschien behandelde hij alleen jou als een klootzak en is hij voor de rest van de wereld een superleuke vent. Het gaat er niet om hem weg te zetten als een rotvent: het gaat erom te erkennen dat die zwarte kant er is en dat die deel uitmaakt van wie hij is. DayMar, ben jij in staat om toe te geven tegen jezelf (hoeft niet hier) dat hij een gevaarlijke, agressieve kant heeft, en dat die kant bij hem hoort?



liefs,

dubio

Hallo Dubio!



Sorry, dat het zo lang duurde voordat ik eindelijke antwoord! Eerlijk gezegd, weet mijn vriend niet van dit forum.. Niet van topic en niet van mijn postings.. Ik ben echt bang dat hij over de rooie gaat als hij leest dat ik alles zo maar ergens heb neergezet. Dat hij dat niet kan snappen, dat ik een forum vertrouwd vind. Maar ik heb er eigenlijk niks neergezet waaraan mensen mij kunnen herkennen. Mijn naam niet, alleen mijn leeftijd, en zelfs Anna en Mark zijn verzonnen namen. ( ze weten wel dat ik ze zo hebben genoemd. )



Ik nam wel aan dat je vriend niks van dit forum weet. Ik zou niet graag zien hoe hij reageert als hij erachter komt. Pas je wel goed op dat dat nooit gebeurt (history en cookies deleten na elk forumbezoek)?



Je mag me altijd mailen.. Maar hoe bedoel je dat je emailadres is? dubiootje@hot.. ? of iets anders?



Klopt.

Je mag ook altijd dingen op het forum vragn wat je maar wilt. Ik blijf meelezen, en zodra ik kan en zin heb post ik ook. Mijn vriend slaapt nu dus nu kon ik mooi even op jou berichtje reageren.



Hoe voelt dat, dat je achter zijn rug om moet forummen? Doe je iets fout? Vind jíj dat je iets fout doet, of hoor je zijn stem in je hoofd die de jouwe overstemt? Heb je het gevoel dat je jezelf kan en mag zijn, dat je eerlijk tegen hem en tegen jezelf kan zijn? Is het normaal dat je in een goede relatie dit soort dingen stiekem doet?



Liefs,

dubio

En nog even een stukje..:$



Had vandaag toch een beetje het idee dat hij nog heel erg zat met die abortus en de gebeurtenissen er om heen. Ik wil er eigenlijk wel met hem over praten maar ik weet niet hoe.. Hoe begin ik er over zonder dat hij boos word of iets in die richting?



Jij hebt geen controle over zijn emoties. Zorg ervoor dat je veilig bent als je hierover praat. Dat er andere mensen bij zijn, dat je niet in een kwetsbare positie bent. Je raakt hiermee de kern van het probleem tussen jullie. Hij is ongetwijfeld heel erg kwaad hierover en die boosheid wacht op een uitlaatklep. Creëer de gelegenheid om die te uiten op een plek waar jij beschermd bent, in plaats van te wachten tot hij op een onverwacht moment in een voor jou onveilige situatie ontploft.

Hoi het gaat wel weer :)



Mamzelle, je schrijft aan Zonlicht, over houvast hebben door schrijfsels, dat dat missen weer ruimte geeft om te twijfelen aan je perceptie, om na jaren jezelf af te vragen of het echt zo erg was.

Dat herken ik zo goed. Het gekke is ook dat hoe meer ik nu schrijf, hoe meer herinneringen er terug komen. Vanmiddag ging ik even wat anders doen, met dochterlief op pad, maar ondertussen kwamen steeds meer dingen boven. Hoe hij me bang maakte, vasthield, verhalen vertelde waar ik nu uit kan opmaken dat ze als doel hadden mij angst aan te jagen. Ik vraag mij af of deze man gek is, of bewust ergens mee bezig was. Ik probeerde steeds die herinneringen van mij af te schudden, wilde even niet denken aan hem.

Vanochtend schreef ik dat ik na die aangifte weer hoop had, dat ik doordat hij in behandeling ging, mij zelf ervan overtuigde dat het goed zou komen. Maar ik herinner mij ook de onderliggende angst die ik bleef houden.

Ik snap er echt niets van. Wat vertelde ik mijzelf toen? Hoe kon ik nou denken dat het wel goed zou komen, terwijl ik eigenlijk angstig was, maar dat ontkende voor mezelf.

Ik dacht ook een hele tijd dat het wel meeviel, mijn ex heeft gewoon waarschijnlijk wat problemen, en dat uitte zich in aggressief gedrag, dat dacht ik.

Maar hij gebruikte van alles tegen me, wat hij heel precies had onthouden, betrok mensen die mij dierbaar waren erbij. Kon zich precies gedragen op een manier dat hij iets bereikte, om dan weer controle te hebben over alles.

Ik was zo bang voor die uitbarstingen, die woede. En die woede kwam altijd met een compleet verhaal erbij, waterdicht, een reden een beschuldiging.



Maar goed, over schrijfsels gesproken. Ben gaan zoeken in een doos papieren want heb een kopie van de aangifte liggen. Die had ik eens opnieuw moeten aanvragen om iets aan te tonen vorig jaar.

Zelf toen niet meer gelezen, maar nu dus opgezocht. Het enige wat ik op papier heb van toen. En aardig confronterend.

Wat vergeet je veel. Of wil je veel vergeten.

Iseo, een dikke *; Het lijkt wel of alle sluizen opengaan bij jou. Zo veel woorden, zo veel gedachten, zoveel te begrijpen wat bijna niet te begrijpen valt. Je zult wel doodmoe zijn 's avonds met alles wat er overdag door je hoofd gaat. Het is een vermoeiend, zwaar maar ook heel waardevol proces. Ik ben zo blij voor je dat je deze ruimte neemt voor jezelf. Jij hebt daar recht op, jij verdient ruimte, aandacht en een luisterend oor. Of een heleboel, in dit geval :P 



Ik vind het heel knap van je dat je durft toe te geven dat het je ook iets opleverde in de relatie te blijven zitten. Dat is een moeilijke gewaarwording. Vervolgens moet je leren jezelf daar niet om te veroordelen en te beseffen dat het een keuze was die uit een goed hart kwam. Een hart dat te goed was voor je eigen bestwil. Dat is geen misdaad; het is alleen misdadig tegenover jezelf. Maar straf jezelf er niet voor! Accepteer het en verander het en ga door. Er ligt zo'n mooi leven voor je, waarin je nog zo veel kunt doen en worden en beleven. Waarin je je dochter een mooie toekomst kunt bieden.



Iets wat ik ook veel in de verhalen hier zie terugkomen, en ook bij jou Iseo, is na het vertellen over de zwarte kant toch moeten zeggen dat hij ook een heel leuke, lieve kant had. Het lijkt wel alsof je niets negatiefs mag zeggen zonder dat te compenseren met iets positiefs. Maar dat een man negatieve kanten heeft, wil niet zeggen dat hij meteen een klootzak is. Misschien wel, misschien ook niet. Misschien behandelde hij alleen jou als een klootzak en is hij voor de rest van de wereld een superleuke vent. Het gaat er niet om hem weg te zetten als een rotvent: het gaat erom te erkennen dat die zwarte kant er is en dat die deel uitmaakt van wie hij is. DayMar, ben jij in staat om toe te geven tegen jezelf (hoeft niet hier) dat hij een gevaarlijke, agressieve kant heeft, en dat die kant bij hem hoort?



liefs,

dubio

Bedankt weer voor je reactie, ik heb er echt veel aan, Dubio!

Ik schrijf wel veel he?

Maar straks gaat er zoveel gebeuren in mijn nu zo rustige leventje, krijg door waar ik nu mee bezig ben helemaal het gevoel dat ik daar straks dan ook klaar voor ben.

Begrijp je wat ik bedoel?

Ik wilde vragen aan je hoe het bij jou zit, wanneer heb jij dit doorgemaakt? Je beschrijft het zo helder. Je schreef ook dat je het schuldgevoel wat meer achter je kunt laten, maar ook over het schrift dat je nog wilt verbranden om het af te sluiten, dat betekent dat je er ook nog midden in zit, in het verwerken?



De toekomst ligt inderdaad open. Ik ben verdrietig dat ik al die jaren heb gemist, ben al 27 maar heb het gevoel dat ik nog moet beginnen met dingen waar leeftijdsgenoten al lang klaar mee zijn.

Ik weet wat ik wil voor mijn dochter, en dat is iets wat mij elke dag helpt.



Over het laatste stukje wat je schrijft, dat is zo ja. Ik heb heel erg de neiging om hier ook die andere kant te willen benoemen, misschien om ook te laten weten dat ik echt niet zo stom ben om met zo'n vreselijk iemand een relatie gewild te hebben. Maar omdat ik er nog steeds niet uit ben hoe en waarom het zo ging, wil ik dat dus erbij zeggen. Maar vooral omdat ik er ook nog niet uit ben of het nu echt iemand is voor wie ik bang moet zijn, of iemand met wie ik medelijden heb.

Omdat ik vaak heel laat op blijf, dan het gevoel heb dat ik niet overvallen kan worden door iets plotselings wat gebeurt, dat ik alles in de gaten heb. Dat ik de hele tijd mijn mobieltje controleer of ik die heb, in mijn hand trouwens als ik op straat loop. Dat ik een hond heb, die als eerste alarm slaat als iemand naar binnen wil komen in ons huis.

Allemaal door angst ingegeven, en ik wil daar vanaf, een beetje rustiger worden. Vraag mij dus af of ik overdrijf, en het echt groot maak. Of misschien nog een reactie op alles, maar dat het vast wel minder zal worden in de tijd.

Overdag, als ik lekker met mijn dochter bezig ben, is dat trouwens helemaal niet zo sterk aanwezig, het is vooral laat in de avond.



DayMar, wat Dubio hier schrijft is een heel belangrijke vraag om aan jezelf te stellen. Heeft je vriend een gevaarlijke, agressieve kant?

Ik kan je vertellen dat ik die twee kanten van mijn ex heel goed kon scheiden. Alsof het echt twee verschillende mensen waren lijkt het wel. Dat is dus niet goed, het hoort allemaal bij dezelfde persoon.



Ik hoop dat je hierdoor aan het denken wordt gezet, over wat je graag zou willen. Wat zoek je in een relatie?

Soms fantaseer ik wel eens over een nieuwe relatie, over wie ik graag zou ontmoeten, wat voor man.

Ik zou heel graag weer samen met iemand willen zijn, maar ik denk dat het echt een tijd gaat duren voor ik daar klaar voor ben.

Ik zou graag willen ervaren hoe het is om een fijne, vertrouwde relatie te hebben, hoe dat voelt.

Om te ervaren hoe het is als je alle liefde die je in die vriendschap stopt, terugziet in hoe hecht en fijn de relatie is met je vriend. Hoe heerlijk lijkt me het om samen te praten.



Daymar, hoe ging het vandaag? Hoe voel je je?

Och, lieve Iseo, wat zit de angst nog hoog bij je. Nu, twee jaar later, zou het eigenlijk voldoende moeten zijn dat je weet dat je hond waaks is. Dat je je mobiel gewoon in je zak of tas hebt, als je buiten bent.



De hoogste angst zat bij mij toen hij nog thuis was, toen hij nog heel erg agressief was, want vaak dronken thuiskwam. Dat ik met kleren aan sliep op het bed waar hij allang niet meer sliep, dat ik bang was om een ei te bakken omdat ik ervan overtuigd was dat hij de olie zou pakken en over mij heen storten. Irrelevante angst want hij heeft nooit aanstalten in zulke richtingen gemaakt, hij is niet verder gegaan dan slaan of schoppen of duwen.



Nu een paar maanden terug is het hier geëscaleerd, met politie erbij; ik wilde niet dat hij bij mij thuis zou komen en hij deed het gewoon wel, omdat hij dat wilde, punt. Toen was ik heel bang en inderdaad steeds mijn mobiel bij, alle deuren op slot, niet eens thuis durven zijn. Achteraf blijkt er niets meer gebeurd en inmiddels ben ik weer zo vrij als ik van nature ben, alle deuren open, mobiel op mijn bureau, sleutel weer in de deur in plaats van in mijn achterzak. Die sleutel steek ik nog wel geregeld bij me omdat ik niet wil dat de kinderen de deur voor hem open maken als hij hier zou komen.



Ik kan van hieruit niet bepalen of jouw angst wel of niet terecht is. Ingeval hij niet echt gevaarlijk is zou het mss de moeite zijn om middels therapie te leren durven om je iets vrijer te voelen.

Weet je nog hoe vrij je je voelde voordat je hem leerde kennen? Hoe jíj was?



Ik heb een feestje vandaag dus werp alleen dit bommetje.

Ik lees al een paar dagen met jullie mee...Het eerste topic heb ik nooit gelezen, dus kwam er nieuw in zeg maar. Het moment dat ik dit topic vond zat ik op mn werk, maar mèn...wat moest ik me bedwingen om niet in huilen uit te basten. Wat een herkenning...beschrijvingen van situaties maar zeker ook emoties waar ik zelf ook mee te maken heb gehad, en nog wel een beetje heb. Die continue angst, maar ook de hoop dat het beter wordt, dat ie wel veranderd. Bij ons was echt het sleutelwoord macht...macht wou hij hebben. Ik weet nog dat hij me in elkaar heeft geslagen terwijl ik zwanger was van ons mooie kindje, ik hem het huis uit heb geschopt, en hem 2 maanden later smeekte om weer terug te komen omdat ik bang was, bang dat ik het alleen niet zou redden.Bang dattie gelijk had en dat ik inderdaad stom en lelijk was, en nooit meer een man zou krijgen, zoals hij me dagelijks meedeelde. Uit machtsoogpunt heeft ie me eerst nog een maand in laten bengelen, kwam daarna terug. Maar ook in dit geval veranderde niets. Het werd zelfs erger...........Terwijl ik dit schrijf heb ik wederom tranen in mijn ogen...Ik heb het weggestopt, weiger om er overna te denken omdat ik bang ben dat ik in alle drama blijf hangen. En...naar mate de tijd verstrijkt lijkt het allemaal niet zo erg als dat het was, pas als je echt herinneringen gaat ophalen weet je weer hoe erg het was, komt dat gevoel van angst weer terug.

Een *; voor jou, Besluitloos.

Is ook moeilijk om eraan terug te denken. Terwijl ik nu meeschrijf zit ik echt in een 'op afstand' modus, ik wil niet te dichtbij de herinneringen komen. Veel en veel te blij dat ik eruit ben.

Bedankt voor de knuffel mamzelle...!Zoals de meeste van ons probeer ik niet dagelijks met het verleden bezig te zijn, en op zich gaat me goed af. Ik wil niet alleen maar terugkijken, maar ook vooruit. Ik merk alleen wel dat het verleden me soms inhaalt, omdat ik er niet over praat. Het blijft aan me knagen. Veel plezier trouwens op je feestje mamzelle, en ik hoop dat de andere meiden hier ook genieten van hun zaterdagavond! Trouwens, ik merk aan mezelf dat ik veel meer kan genieten van mn 2 jongens dan voorheen, herkennen jullie dat? Alle energie die ik heb, gaat naar hun, terwijl dat voorheen altijd door hem werd leeggezogen. Dat zijn dingen waar ik zo dankbaar voor ben.....

Lieve Besluitloos, van mij krijg je ook een knuffel *;

Het is een heel proces om een weg te vinden in hoe je ermee omgaat. Het er niet over praten bleek mij echt dwars te gaan zitten.

Hoe gaat het nu met jou en je kindjes?



Ik merk dat ik er nog heel veel mee bezig ben elke dag, vooral omdat ik mij daar nu bewust van wordt door het eens op te schrijven.

Hoewel ik mijn energie inderdaad heel anders kan besteden sinds hij niet meer in de buurt is, dat herken ik helemaal, maar bij mij was het wel zo dat mijn dochter nog niet was geboren toen ik bij hem weg ging. In het begin, de eerste maanden, leek er geen einde aan de dagen te komen, zoveel tijd voor mijzelf.

Dankbaar, heel erg dankbaar dat mijn kindje opgroeit op een plek waar ze zichzelf mag zijn. Ze is echt een heel tof meisje, en ik geniet zo van haar.



Maar, Besluitloos, hoe gaat het nu echt? Je hebt het weggestopt, wilt er niet aan denken, maar nu ervaar je die gevoelens van angst, alle emoties weer.

Ik vind dat zo moeilijk, er komen zoveel vragen naar boven, alsof ik voor alles een reden, een verklaring zoek, omdat ik het gevoel heb zo mijzelf terug te vinden. Hoe ga jij daarmee om?

Ben nog bang om vooruit te kijken, stel beslissingen voor me uit. Weet niet zo goed hoe dat komt.

Het eerste jaar met mijn kind heb ik het zo druk gehad. Nu heb ik wat meer tijd om alles te overdenken, en het lijkt of ik stil sta, in een soort tussen-tijd. Ik wil zo graag verder, maar ben er nog niet helemaal klaar voor.

Wil niet meer overvallen worden door die angst, wil graag stoppen met al die dingen die ik nog (niet) doe vanwege hem.

Ik was ook zo bang dat ik het alleen niet zou redden, maar het gaat goed! Alleen zijn er soms zo veel keuzes te maken dat ik misschien niet goed weet waar te beginnen?

Gek dat het alweer bijna twee jaar geleden is, dat is wel snel gegaan. Heb niet echt het gevoel dat ik zelf ook twee jaar verder opgeschoten ben.

Vind het zo erg wat je hebt meegemaakt, ook wat je vertelt over het in elkaar geslagen worden toen je zwanger was. Wat een verdriet en pijn, wat een verloren gevoel.

Ergens hoop je terwijl je hier je hart lucht dat er niet veel vrouwen zijn die je verhaal herkennen want ik heb me zo eenzaam gevoeld..





Ik zit hier trouwens op de zaterdagavond huiswerk te maken! Ga eigenlijk nooit weg, kan mijn dochter nog niet bij iemand anders laten, maar dat komt vast snel een keertje.



Mamzelle, hoe was het feestje?

Het helpt wat je schrijft. Of de angst wel of niet terecht is, ik wil het anders gaan doen. Moet er nog uitkomen hoe en wat, maar dit gaat zo niet. Besefte het pas toen ik erover schreef, en door jou reactie. Ik laat mijn leven nog zo beheersen door die gedachten, al lijkt het voor mij zelf niet zo, is het meer een automatisme ofzo.

Maar het overvalt me toch vaak genoeg.

Kan een beetje moeilijk bij hoe ik was voordat ik hem leerde kennen. Je vraag is wel een goede, ik dacht hem wel snel te kunnen beantwoorden voor mezelf, maar dat blijkt toch niet zo. Raar is dat zeg. Ik weet wel wat ik deed enzo, maar hoe het voelde kan ik niet goed bij. Heb nog steeds heel erg dat idee dat ikzelf niet dezelfde ben, die twee gezichten.

Vandaag een daad gesteld door schetsboeken en potloden te kopen (wil eigenlijk een schildersezel en verf maar moet daar nog even voor verder sparen haha). Ben al mijn schetsboeken kwijtgeraakt in die tijd, en heb het nooit meer opgepakt, tot nu want waarom doe ik nu niet meer wat ik daarvoor zo graag deed?

Dus!



Mamzelle, ik waardeer het echt heel erg.

*;  voor jullie allemaal.

Lieve Elmervrouw, hoe gaat het met jou?

Je schreef, het gaat niet zo lekker. Toen Pavlova naar je vroeg. Ik weet niet wat je hebt meegemaakt, want je schrijft over verwerking van het verleden, maar ik begrijp dat je het erg moeilijk hebt.

Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven, maar wilde toch aan je vragen hoe het met je is. En een knuffel terug *;, liefs Iseo

Debbie30 *;, als ik je verhaal lees dan heeft het toch je leven getekend. En woorden doen wel pijn. Niet gezien worden, niet erkend worden doet veel pijn. Niet jezelf kunnen zijn is dodelijk. Ondanks wat je zegt, de pijn erover staat in je eigen berichtje. Lees maar na.

Je verwoordt het mooi: het niet gezien worden. Ja zo was het wel voor mij. Mijn problemen waren niet belangrijk op dat moment. Mijn gevoelens ook niet. Maar dat is nu wel anders. Zoals ik eerder heb geschreven : ik had een topic over mijn vriend geopend. En daarin werd ik aangevallen alsof ik het niet snapte en niets wilde aannemen. Maar dat is juist niet het geval. Wil alles aanhoren. Maar ik heb geleerd dat ik niet zomaar andermans mening overneem of dat ik naar andermans denkwijze mijn leven zal invullen. Dat heeft mij nu tot een ander leven gebracht: veel rust in mijn leven. Geestelijk en financieel ( en ja het is raar om te praten over geld ) Maar hoe kan ik de tijd vergeten dat mijn moeder zwanger was en mijn moeder toen op dat moment erg overspannen was en afhankelijk was van mijn vader. En er was geen eten in huis. Jeetje man, ik heb toen echt mijn vader gehaat. Hij woonde toendertijd bij zijn minnares. En hij liet mijn moeder gewoon vallen. Dat wijf van hem belde mijn moeder ook constant op met de mededeling dat het kind niet van hem was. Nou, als je nu naar mijn zusje kijkt..hhahhaa lijkt sprekend op mijn vader...Maar ik was de oudste thuis en ik moest dan alles doen in het huis. Dat maakt je erg zelfstandig. Klote tijd. Sorry voor mijn woorden. Maar het lucht nu wel op.

Maar goed: ik had het over mijn vriend ( toen in mijn topic ) en dat ik hem wilde aanpakken met mijn aanpak. Nu gaat het steeds beter met ons ( mijn vriend en ik ) Maar ik moet wel wat vertellen over mijn vriend. Hij heeft me veel geholpen in de eerste jaren van onze relatie. Op de momenten dat ik het niet kon : hem liefde geven en agressief was was hij er wel. Hij liet me niet vallen ondanks dat hij veel pikte van mij. Zijn geduld was eindeloos. Ik ben hem erg dankbaar voor. Hij was iemand die mij zag als iemand die eigenlijk kwetsbaar was. Hij liet veel dingen van het leven zien. Veel lachmomenten in mijn leven. Veel gelukkige momenten. Maar ook als ik tegen hem tekeerging omdat ik zo altijd was in mijn jeugd ( maar liet dat nooit aan mijn ouders zien ) liet hij mij gaan en daarna ging hij met hem praten. Ben nu veel rustiger en voel me echt goed. Ik kon vroeger niet genieten van rustige momenten. Want dan moest ik denken en dan ging ik denken aan de rottige ellende. Malen in mijn hoofd.