Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Debbie *;

Zo eenzaam als kind, wat erg....

Het er niet over kunnen praten is echt heel naar.

Ik voel het ook als een bevrijding om nu eens mijn verhaal te doen. Wat niemand weet.

Tegelijk heb ik het gevoel dat ik te ver ga, dat niemand erop zit te wachten, dat ze me dom vinden, dat ik nu zelf een grens overga.

Maar we hebben afgesproken dat dit een topic is voor iedereen die zich aangesproken voelt, dus misschien kun je ook eens wat opschrijven wat je nu graag eens van je af wilt schrijven. Ik zal het in ieder geval lezen en aan je denken.

Ik ben niet de vrouw die werd mishandeld maar wel het  kind van een mishandelde moeder . Als ik zo vrij mag zijn: misschien dat er meerdere kinderen ( nu volwassen )  zijn die huiselijk geweld  ( ouders ) hebben meegemaakt. Ben er benieuwd naar.

Ben weer ontroerd door alle verhalen!



@Iseo: meis, blijf schrijven. Zet de sluizen maar open, denk dat het goed voor je is! En met je potloden en papier:..., goed idee, misschien kun je een stuk verwerking kwijt in tekenen/schilderen! 



@besluiteloos: hier is een plek waar je je verhaal kwijtkunt. Maak er gebruik maar gebruik van en wie weet helpt het je verder.....



@debbie: ook een kind van een mishandelde vrouw is een slachtoffer. Ik hoop dat je hier lotgenoten aan zult treffen om je ervaringen te delen.



@mamz:  Omdat ik je zo'n fantastisch mens vind! (Doe je de groetjes aan MV? Hoop dat ze zich er internetloos goed doorheen slaat!)



@dubiootje: vrouw, wat kun jij het toch goed verwoorden! Wat moet je gegroeid zijn sinds jouw 'darkest days'! 



@daymar: hoe gaat het meis? Kun je wat met de adviezen die hier geschreven zijn? Zorg je goed voor jezelf?



@pavlova, annemoon en elmervrouw: wens jullie alle sterkte!



Kus van Reina!

Lieve Elmervrouw, hoe gaat het met jou?

Je schreef, het gaat niet zo lekker.

*ik sluip even hier binnen*



Tja, misschien zou ik ook eens een eigen topic kunnen openen om mij uit te spreken, maar op dit forum durf ik niet zo goed omdat er ook behoorlijk vinnige reacties kunnen komen. Het doet me wél goed dat ik 'gezien word'.. 

Misschien zou ik me wat meer kunnen laten zien en horen... 

*sluipt weer weg*

Lieve Elmervrouw

Ik wens je echt veel sterkte met alles.

Ik begrijp wat je bedoelt, en ik hoop dat je vaak hier langs blijft komen, misschien dan dat we elkaar ook steunen, zonder woorden *;

Hoi ReinaAzura, ja ik wil graag meer schrijven. Alleen is het lastig te beginnen. Zoveel gedachten gaan er door me heen.

Ik denk, Daymar, dat ik nog wat meer wil vertellen over hoe langzaam de relatie de verkeerde kant op ging. Misschien als je het herkent, dat je daar wat aan zult hebben om voor jezelf te kunnen vaststellen hoe het met je gaat?

ik schreef hoe verwarrend het op een gegeven moment begon te worden om dezelfde persoon te blijven in zijn bijzijn, als hoe ik bij anderen was. Hij beinvloedde dat ook, als ik daar nu op terug kijk. Altijd toevallig vlak voordat er iets voor mij zou zijn, als een afspraak of een belangrijke dag, was het vlak daarvoor raak. In het begin was dat door dat hij bijvoorbeeld zelf leek in te storten, later was dat doordat ik helemaal in de war was door wat hij tegen mij deed. ik ben vaak niet gegaan, ook omdat je aan mij kon zien dat het niet goed ging, blauw oog, krassen, maar dan was het al wel weer 'goed' maar schaamde ik mij ervoor en ging niet.

Als ik in het begin een uitje had, was het als ik thuis kwam altijd heel ingewikkeld, zelfs nu ik dit opschrijf is het lastig uit te leggen. DayMar, ik probeer het toch omdat ik door wat jij schrijft al denk te proeven dat het bij jullie zo gaat.

Hoe gaat dat bij jou, als je bij vrienden bent geweest? Of een leuk uitje hebt gehad met mensen van school, of familie? vraagt hij dan ook alle aandacht voor zichzelf, gaat het dan toevallig echt niet goed met hem, en is het eigenlijk heel rot van jou dat jij er die dag niet was nu hij je zo graag dichtbij wilde hebben?

Op zo'n manier begon het. Ik kan wel meer voorbeelden geven, maar als je het herkent is het genoeg.

Verder in de tijd, moet ik toegeven dat ik me er min of meer aan over had gegeven. Ik was echt mijzelf niet meer. Als je zo bang bent iets verkeerd te doen omdat er een hele heftige reactie op volgt, ga je aan elke handeling, elk woord twijfelen. En ga je steeds meer verlangen naar die kleine korte momenten dat alles goed lijkt.

Machtsspelletjes, heel subtiel in het begin, maar steeds heviger naar het einde toe. Ik heb mij wel verzet, maar richtte mijn aandacht veel te veel op die keren dat ik mij wilde verdedigen, wilde uitleggen, in plaats van dat ik keek naar het grotere geheel en de lijn die erin zat. Dat is wel iets om echt op te letten, Daymar. Als je merkt dat je steeds maar bezig bent met weer een situatie, sorry zeggen, dat je wilt uitleggen dat het anders is dan hij denkt.

Ik ben echt niet dom, en ging soms ook de strijd aan, door dubbelzinnige opmerkingen, terwijl ik daar steeds minder ver in durfde te gaan. Maar ik merkte wel dat als ik een sterke dag had, hij alles deed om ervoor te zorgen dat ik dat gevoel kwijt raakte.

Wat een nare tijd om aan terug te denken. En wat naar om te beseffen dat ik toen allang had kunnen zien waar dit heen ging...

Maar je raakt jezelf echt kwijt.

Je gaat ook steeds meer wennen aan het geweld. Omdat je al zo'n tijd gewend bent aan de emotionele mishandeling, raakt het fysieke je eigenlijk minder dan je zou denken. Het is een ontploffing ofzo, en daarna wordt alles heel kalm. Je kunt je richten op de pijn, jezelf daar verzorgen, je hoeft niets anders te denken.

Het gevaar is denk ik dat je in steeds kortere stukjes tijd gaat denken. Vergeef me, misschien klink ik erg vaag nu. Maar als je met de dag leeft, kun je een hoop vergeten en wegduwen. En dat geeft dan iets van een veilig gevoel.

Ik ga nu even een kop thee zetten ofzo want ik zit weer helemaal te trillen.

Iseo, volgens mij las ik dat het bij jou inmiddels 2 jaar geleden is, dat je er in zat? Heb je er nooit met vriendinnen over gepraat, en echt alles voor jezelf gehouden, of net als ik, gedeeltes verteld, maar lang niet alles? Voor mezelf wil ik eigenlijk wat dingen hier neer zetten, maar net als bij jou merk ik dat het nogal warrig is....Ik ben 5 jaar samen geweest met hem, aan en uit zeg maar, maar er is zoooo veel gebeurd, dat ik toch ook echt niet zou weten waar te moeten beginnen. Dat ik er mee zit, merk ik aan mn gevoelens die soms in alle hevigheid op komen zetten. Laatst zat ik in de trein naar mn werk, en ik dacht inene aan die keren dat hij me in mn gezicht spuugde, maar voordat hij dat deed, schraapte hij eerst zn keel, zodat het niet alleen maar spuug was. Shit, nu ik dit schrijf zit ik gewoon te huilen en wil dat niet, niet nu terwijl oudste hierzo om me heen aan het spelen is.....Het doet zo'n pijn, voel de vernedering nog als ik er aan denk. Hoewel er ook zoveel fysiek geweld was, zijn de momenten waarin je je echt vernederd voelde zo pijnlijk. Of die keer dat ik oudste in zn pyamatje de kou in moest sturen, omdat hij van mij de buren moest waarschuwen omdat ik dacht dat hij me echt zou vermoorden ofzo.



Nu pas, nu ik dit schrijf komt de pijn terug. Daarom heb ik besloten om hier te gaan schrijven, omdat ik mijn pijn en herinneringen moet voelen voordat ik een verkeerde beslissing maak. Ik vertrouw mezelf nog niet echt wat hem aangaat. Het is ook nog zo kort geleden allemaal, hij is nu 4 maanden weg. Echt weg, naar zijn geboorteland, maar hij rekent erop dat ik hem terughaal hier naar toe, op basis van verblijf bij partner zeg maar. Dat was ook de bedoeling, maar sinds hij weg is, is het besef pas gekomen. Het besef van waar ik doorheen ben gegaan, samen met mn jongens. Het besef dat het niet normaal is om telkens politie aan de deur te hebben omdat hij je weer in elkaar heeft geslagen, ookal heb je dat ook zien gebeuren bij je ouders toen je zelf klein was. Ik ben weer een beetje tot leven gekomen sinds hij weg is, en merk dat ik langzaam wat meer van me afbijt ook naar anderen. Ik sta alleen mijn herinneringen niet toe, omdat er geen tijd is voor pijn en verdriet, ik werk fulltime en zorg voor mn jongens. Maar als ik dat verdriet weg blijf stoppen, lijkt het alsof er niets is gebeurd, en ben ik bang dat ik overstag ga, bang dat ik hem dan idd terug laat komen. Vraag mezelf de hele dag af, ben ik sterk genoeg om dit te doen? Ben ik sterk genoeg om hem daar te laten zitten, terwijl hij erop  rekent dat ik hem weer naar nederland laat komen? Kan ik leven met het schuldgevoel naar mn jongste dat ik papa daar heb laten zitten, en ook zelfs het schuldgevoel naar hem, omdat ik dit wil doen? Zullen er represailles volgen? Daarom heb ik het nodig, om die pijn, verdriet, vernedering  te voelen en hier mee te schrijven, omdat ik het weer moet voelen om te weten dat ik het juiste doe, wat goed voor mij en mn jongens is, en dat ik me niet schuldig hoef te voelen naar hem toe na alles wat hij ons heeft aangedaan.

Lieve Besluitloos

Blijf alsjeblieft hier schrijven!!!

Jij zit er nog middenin...

Laat ons je helpen om voor jezelf te kiezen, voor je kindjes.

Ik begrijp precies wat je bedoelt, met dat je jezelf nog niet kunt vertrouwen. Ik heb er zo dicht tegenaan gezeten tijdens mijn zwangerschap, kan dat niet goed uileggen. Maar ik weet wat er door je heen gaat, kan me dat voorstellen.

Ik denk dat het voor jou misschien nu wel het belangrijkst is, dat we hier schrijven.

Ben zo terug xx

Lieve Besluitloos.

Ja, het is heel warrig, dat heb ik ook.

Bij mij wisten heel weinig mensen heel kleine beetjes. Soms was het veiliger om een bijna vreemde een klein beetje te vertellen.

Na de aangifte heb ik bij familie gelogeerd, ik heb mij weken niet zelf goed kunnen aankleden enzo, dus werd geholpen. Maar toch zelfs toen niet alles verteld.

Ik denk dat het heel moeilijk is om je verhaal op te schrijven, wat bij mij echt helpt zijn de reacties van anderen hier om op te reageren. En het als het ware aan Daymar schrijven. Alhoewel zij misschien lang niet alles herkent, meer als waarschuwing dan, omdat ik mij ernstige zorgen maak.



Maar jouw verhaal is zo heftig, lieverd. Wat een moeilijke periode waar je nu doorheen gaat. Ik ben zo blij dat je nu hier komt....

Om de juiste beslissing nu te kunnen maken, dat je er doorheen moet, die pijn. Wat een verdriet, en het voelt nooit goed lijkt het wel, welke keuze je ook maakt. Maar dat komt omdat je nog echt niet los van hem bent.

En ik denk dat het heel erg zal helpen om daar verder mee te komen op deze manier.

Weet dat je niet alleen bent, lieve Besluitloos.

Lieve Besluitloos, ik zoek naar woorden.

Het is wel duidelijk wat de juiste beslissing is, dat je voor jezelf en je kinderen zult kiezen. Maar ondertussen, al die vragen, die angst. Dat is zo verschrikkelijk moeilijk.

Je hebt het zo druk, met je werk, met je kinderen, en ondertussen ben je ook nog eens de weg kwijt door wat er allemaal gebeurd is wat je amper kunt bevatten en dan wordt er ook heel erg aan je getrokken door je ex.

Jij en je jongens verdienen zoveel meer, en ik voel aan je berichtje dat het je gaat lukken, maar als je zo eenzaam bent weet je het soms echt niet meer.

Wat een geluk dat hij nu echt ver weg zit, dit is de kans die je nodig had om van hem los te gaan raken.



Ja, je bent sterk genoeg!!!!

*;



Ik moet zo weg, en het lukt me niet goed om echt de woorden te vinden.

Ben vanavond terug, veel liefs, iseo.

Besluitloos, wat een ontzettend moeilijke keuze, die je moet maken. Nou ja, eigenlijk is de keuze heel gemakkelijk, maar je durft hem nog niet te maken. Heb je hem beloofd dat je hem terug zou laten komen? Uit vrije wil of onder dwang/manipulatie?

Als hij een verblijfstitel wil krijgen hier kan hij dat ook door aan te tonen dat hij een goede omgang heeft -had- met zijn kind. Is jouw kind door hem erkend?

In dat geval kun je dichter bij jezelf gaan staan en hem gewoon naar de ambassade sturen en daar op eigen kracht laten uitzoeken hoe hij aan zijn verblijfstitel komt.

Represailles kan hij natuurlijk pas uitvoeren als hij terug mag komen, en dat gaat echt niet zo maar. En dan nog: moet je hem verblijfsrecht gunnen uit angst, of moet je hem dat gunnen omdat je gewoon een gezin wilt vormen met hem, wilt dat de vader van jouw kind dichtbij zijn zoon is.

Bij mij wordt 2009 een jaar waarin ik zou kunnen worden aangesproken op beloftes die ik ooit gemaakt heb. Ik ben nu van mening dat ik tegen de IND zal vertellen dat de vader goede omgang heeft met zijn kinderen, maar meer dan dat krijgt 'ie niet van me. En dat is dan nog alleen maar omdat ik niet wil dat iemand anders -de staat- tussen mijn kinderen en hun vader komt. Hoop dat 'ie tegen die tijd een ander lief heeft gevonden, want hoewel hij ontelbaar vaak zei dat 'ie hier weg wilde en nooit meer terugkomen, is die verblijfsvergunning nogal een aantal keer een bron van grote stress geweest bij hem .. en door hem bij mij.



Iseo: uitjes die verpest worden, feestjes die verpest worden - herkenbaar.

Maar hij was er heel dubbel in: aan de ene kant vond hij het fijn als ik met mensen om zou gaan, aan de andere kant kwam hij beloftes om mee te gaan niet na, of kwam er op het moment supreme achter dat hij zich zelf niet goed voelde over die mensen, dat soort gedoe.

Mijn twee gezichten - herkenbaar. Dan maar níet met mensen van mij omgaan in mijn huis, liever dat dan minder dan mezelf te zijn in hun bijzijn.

Elmervrouw, ik hoop dat je het een keer aandurft, je eigen topic, je eigen plekje. Er zullen altijd vinnige reacties kunnen komen maar meestal toch ook heel veel hele lieve, en zinvolle.

Elmervrouw, ik hoop dat je het een keer aandurft, je eigen topic, je eigen plekje. Er zullen altijd vinnige reacties kunnen komen maar meestal toch ook heel veel hele lieve, en zinvolle.

mag ik me hierbij aansluiten. Ik denk dat je de vervelende reakties maar zoveel mogelijk moet negeren en vooral je voordeel doen met de reakties waar je wel wat mee kunt.

Lieve lieve Iseo...bedankt voor je lieve reacties. Ik kan er oprechte bezorgdheid en medeleven uit opmaken en dat raakt me. Het fijne van hier je verhaal doen, is dat de meeste die op dit topic meelezen en schrijven hetzelfde hebben meegemaakt, waardoor ze het gevoel wat je probeert te beschrijven in 1 woord kunnen begrijpen, zoals jij aangaf het te herkennen in de beginfase dat je jezelf niet vertrouwde, wat hem betreft. Zoals ik al zei, ik ben doorgegaan, heb het weggestopt en heb het druk met het leven wat ik leid. Weiger mezelf  te zien als slachtoffer. Maar...om mijn doel te bereiken, hem loslaten, zal ik wel onder ogen moeten zien wat is gebeurd, en ruimte moeten maken voor het verwerkingsproces.



Mamzelle, mijn ex heeft ons kind niet erkend. Dat had wel mogelijk geweest, maar ik ben daar onderuit gekomen. Hij is uit vrije wil terug gegaan naar zijn geboorteland, hij moest daar dingen regelen en we zouden daar gelijk dus een mvv aan koppelen. Slim als ie is heeft ie voordat hij weg ging mij nog redelijk onder druk gezet wat betreft geld, na 100 keer nee gezegd te hebben nog meer druk en manipulaties, waarna ik overstag ben gegaan, anything for a quiet life.....Het geld is zijn achterdeurtje, hij weet dat als hij dat geld niet teruggeeft ik mega in de financiele problemen kom, dus zal hem wel terughalen naar NL.



Ik heb daar alleen niet zoveel zin meer in. Ik wil geen drama's meer. Ik wil geen tranen meer, geen angst.. Ik wil niet meer iemand die zegt dat ik op moet rotten als ik hem smeek me te troosten. Ik ben het reflecteren beu..zo lang heb ik gedacht, er moet een dag komen dat ie zijn fouten inziet. Dat is iets wat ik niet meer doe, dat stuk heb ik al losgelaten.Soms probeer ik hem in gedachten deel uit te laten maken van mijn gezin, maar dat lukt me niet meer, hij past hier niet meer in. Zover ben ik wel al.

Lief van jullie, Mamzelle en Zonlicht.. ik denk erover na.

Weet je wat ik trouwens ook merk aan mezelf, en waar ik dan ook boos over word; ik merk dat ik soms net doe alsof ik geen keus heb, ik vergeet na al die jaren gewoon dat het mijn leven is. Het is MIJN leven, ik bepaal. Zo voelt het vaak nog steeds niet....Ik ben alleen verantwoordelijk voor mijn eigen en mijn jongens hun geluk, maar niet van dat van hem. Ik heb mezelf gewoon zo danig weggecijferd, alles om hem maar gelukkig te maken, dat ik mezelf gewoon ben vergeten. En nu hij weg is, leef ik nog steeds zo. Ik stel de beslissing uit en uit, alsof het niet om mijn leven gaat, maar om dat van iemand anders. Ik vind gewoon dat ik een schop onder mn kont verdien, inplaats van maar zo passief af te gaan zitten wachten tot er iets gebeurd! De aanvraag is al een tijdje de deur uit......Ik zeg al tijden tegen mezelf dat ik deze moet annuleren of iig uitstellen, maar stel de beslissing keer op keer uit. Omdat het dan zo definitief is.....er is dan geen weg meer terug.Maar wil ik terug? Absoluut niet.....maar wel weer dat stemmetje van schuldgevoel wat knaagt naar mijn zoontje en ook wel naar hem.

Lieve Besluitloos

Jouw verhaal raakt mij heel erg.

Je schrijft dat je om je doel te bereiken, hem los te kunnen laten, je onder ogen moet zien wat er is gebeurd en ruimte moet maken voor het verwerkingsproces. Dat is zo herkenbaar. Alleen is het verschil wel dat jij nu ook te maken hebt met hele concrete problemen. Naast die emoties die zo weggestopt zitten en nu naar buiten komen, wat hoe dan ook moest gaan gebeuren...

Ik begrijp wat je zegt, met dat je geen slachtoffer wilt zijn, het moeilijke aan hier schrijven vind ik zelf ook het gevoel van een slachtoffer zijn wat mij dat geeft. Terwijl ik mij nu steeds sterker voel. Het onder ogen zien wat je hebt meegemaakt gaat samen met zoveel tegenstrijdige gevoelens en het roept zoveel vragen op, en het maakt je zo ontzettend verdrietig. Je zelfvertrouwen wat je nu zo probeert op te bouwen en terug te vinden, krijgt het zwaar te verduren met alle herinneringen die weer opkomen.



Het geld als machtsmiddel. Je weet dus al dat je in grote financiele problemen gaat komen. Ik weet niet hoeveel je daarover kunt vertellen, maar dat is echt heel heel vervelend. Zelf ben ik ook veel geld kwijtgeraakt, maar het was voor mij veel geld, er hingen verder geen dingen vanaf. Wat dat betreft kon ik heel goed overnieuw beginnen. Met een klein goedkoop huurhuisje en een bijstandsuitkering (omdat ik totaal overspannen was, en natuurlijk zwanger kwam ik meteen in aanmerking). Maar schulden worden netjes afbetaald.

Ik begrijp dat het voor jou veel ingewikkelder in elkaar zit.

Maar ik kan wel heel makkelijk zeggen dat dat geld niet belangrijk is, het blijft echt een rotstreek om dat als machtsmiddel te hebben ingezet van hem, en jij weet wat je te wachten staat als je hem niet de kans geeft terug te komen.

klote zeg.

Ik hoop dat je nog veel praktische tips zult krijgen.



Mijn dochter is ook niet door haar vader erkend. Dat geeft mij wel rust.

Zoals jij zegt, soms probeer ik het voor me te zien hoe hij deel zou uitmaken van dit gezin. En echt, ik zou het zo graag willen. Maar dan zoals in mijn droom, want die staat mijlenver van de realiteit af.

Het kan niet zo zijn. Hij verandert niet. Hoe kan hij ooit goedmaken wat hij jou heeft aangedaan?

Iemand zei eens tegen me, zolang je hoop hebt ga je door.

Ik denk dat dat zo is. Zolang je hoop hebt dat het nog kan werken, dat hij zijn fouten in kan zien, dat jij kan zien dat jouw harde werken voor de relatie zijn vruchten zou afwerpen...

Maar die hoop is er niet meer. Er is alleen grote druk en machtsmiddelen, dat soort heel erge zaken.

En jij hebt dit stuk, het hoop hebben, dus achter je gelaten nu. Wat een verdriet, lieve B.

Het gaat een hele moeilijke tijd worden, maar het wordt nooit meer zo erg als het was.

Volgens mij ben jij echt supersterk, het is nog maar zo kort geleden en je bent al zo ver.



Ik weet precies wat je bedoelt, met wat je in het laatste stuk schrijft! Alsof het nog niet mijn leven is. Dat gevoel komt nog steeds opzetten, al vind ik van mijzelf dat ik de afgelopen tijd heel goede besluiten heb genomen. Dat is ook iets waar ik zelf heel trots op ben, omdat ik weet hoe ingewikkeld dat ligt.

Hoop heel erg dat het gaat helpen, het schrijven hier, om die beslissingen die je moet nemen, definitief te gaan maken. Het uitstellen ervan, en het op de achtergrond voelen ervan kost zo veel energie.

Weet je wat ik trouwens ook merk aan mezelf, en waar ik dan ook boos over word; ik merk dat ik soms net doe alsof ik geen keus heb, ik vergeet na al die jaren gewoon dat het mijn leven is. Het is MIJN leven, ik bepaal. Dit is heel begrijpelijk hoor. Het kost je tijd om weer anders te leren denken! Gun jezelf die tijd. Zo voelt het vaak nog steeds niet....Ik ben alleen verantwoordelijk voor mijn eigen en mijn jongens hun geluk, maar niet van dat van hem. JIj bent verantwoordelijk voor je eigen geluk en als het je lukt dat weer te vinden dan ben heb je vele stappen vooruit gemaakt. En daar profiteren je jongens dan ook van Ik heb mezelf gewoon zo danig weggecijferd, alles om hem maar gelukkig te maken, dat ik mezelf gewoon ben vergeten.Tsja, moeilijk he, dit accepteren. "gewoon", simpel gezegd hoor, dat je jezelf weer word. En nu hij weg is, leef ik nog steeds zo. Ik stel de beslissing uit en uit, alsof het niet om mijn leven gaat, maar om dat van iemand anders. Ik vind gewoon dat ik een schop onder mn kont verdien, inplaats van maar zo passief af te gaan zitten wachten tot er iets gebeurd! Gun jezelf de tijd. Dit is een heel proces. Je bent niet in 1 dag zo geworden en je kunt ook niet in 1 dag terug veranderen. Maar je herkent het en dat betekent dat je kleine stapjes kunt zetten om het denkproces in je hoofd te veranderen. Stel hierbij jezelf vooral haalbare doelen. Vele kleine stapjes voor uit hebben misschien meer effect dan 1 grote. En soms zul je ook weer een stap terugzetten. Dat hoort er ook bij. De aanvraag is al een tijdje de deur uit......Ik zeg al tijden tegen mezelf dat ik deze moet annuleren of iig uitstellen, maar stel de beslissing keer op keer uit. Omdat het dan zo definitief is.....er is dan geen weg meer terug.Maar wil ik terug? Absoluut niet.....maar wel weer dat stemmetje van schuldgevoel wat knaagt naar mijn zoontje en ook wel naar hem. Schuldgevoel, waarvoor? ik heb ook lang gedacht dat ik de kinderen tekort zou doen. Maar ze zien mij veranderen. Gelukkiger worden en profiteren daar alleen maar van. Ik heb er spijt van dat ik niet veel eerder de stappen gezet. Ze zien uiteindelijk dat er dus wel een keus en dat je niet hoeft te blijven hangen in een situatie die niet goed voor je is.

@mamzelle

ik verbrand die spullen pas als ik er echt aan toe ben hoor en bovendien is er iets gebeurd wat zo diep gegrift zit, wat ik nooit zal kunnen vergeten, daar is geen papier voor nodig. Ik zie het echt als een bevrijding. Als ik in staat ben dat te verbranden ben ik zo los als maar mogelijk is. Helemaal los lukt dus nooit omdat we samen kinderen hebben.





En ik probeer het ook niet meer te zien als verspilde tijd, maar een ervaring die me sterker heeft gemaakt, want dat is absoluut het geval. En een ervaring die me nu in staat stelt hier en daar wat dingen op te schrijven die andere mensen verder kunnen helpen in het verwerken en/of loskomen van een relatie.



Ik zie veel heel herkenbare dingen voorbij komen. Bijvoorbeeld dat alle leuke dingen altijd maar min of meer verpest werden. Waardoor ze niet leuk meer zijn. Het onder ogen moeten zien wat onze eigen rol in dit soort relaties is geweest. Want natuurlijk moet dat ook, hoe moeilijk dat ook is. Het zelfverwijt een plek geven dat ik niet veel eerder ben opgestapt. Het niet luisteren naar je inwendige stem. Het accepteren dat je dus zover bij jezelf vandaan bent geraakt dat je jezelf niet meer terugkent. Dat kost tijd. En praten en schrijven helpt. En weten dat je niet de enige bent die dat is gebeurd en dat het echt iedereen kan overkomen. Dat het draaide om macht en controle en angst. En dat je dus je eigen angst onder ogen moet zien en soms bewust je angstgevoelens moet negeren en niet met wantrouwen naar de rest van de wereld moet gaan leven.



En voor iedereen die het gewoon even nodig heeft een*;

Eenmaal de stap gezet om je los te maken komen er betere tijden. Gewoon omdat je jezelf de kans gunt om tot rust te komen en jezelf weer te zijn

Ik ben ook nog steeds niet helemaal overtuigd dat míjn leven helemaal van míj is. Rationeel wel, het grootste deel van mijn leven leef ik zoals ik dat zelf wil, en alleen maar af en toe kan mijn ex daarop inbreuk maken, en dat blijkt te overzien, nu hij niet meer bij me woont. Maar ergens heb ik zo iets van ik ben alleen maar vrij omdat hij me dit toestaat, omdat hij mij mijn vrijheid niet afneemt. Dat ik gewoon de fysieke kracht niet heb om hem tegen te houden als hij kwaad wil, en dat de politie domweg te laat arriveert, als er hommeles is tussen ons.

Overigens een briefje van de wijkagent gekregen, en ik kan hem toch echt gaan melden dat het rustig is hier, want dat is het ook, mijn laatste akkefietje was begin maart.



Financiële problemen: ik hoop dat je de ruimte hebt om je vaste lasten te voldoen, vanaf nu. Dan kun je daarnaast de schuldhulpverlening in, en ben je in een jaar of vier vanaf je eerste aanmelding uit de financiële zorgen. Niet te lang wachten met jezelf aanmelden, deurwaarders zijn niet zo geduldig zolang je nog niet in een officieel traject zit, gaan pas liggen als er een voorstel tot -gedeeltelijke- afbetaling van het GKB de deur uitgaat. Als je weinig te makken hebt en dit aan kunt tonen kun je ook regelingen treffen van 10 of 20 euro per maand per schuldeiser.



Wat betreft beslissingen nemen over jouw eigen leven: het hoeft niet alles of niets te zijn. Het zou geweldig zijn als je nu de moed kon vinden om de aanvraag mvv in te trekken. Lukt dat niet: zie je dan mogelijkheden om gewoon de deur voor hem te sluiten als hij eenmaal weer in het land is? Kan je het dan uitmaken tussen jullie en hem naar familie of vrienden van hem sturen?

Dat 'ie ver weg is is natuurlijk wel veel makkelijker om los te komen. Lik je financiele wonden, pak morgen de telefoon, en bel die aanvraag af. Nu is hij een verre schim uit je recente verleden, straks is hij weer die gevaarlijke man vlakbij je waar je geen nee tegen durft te zeggen.

Iseo: uitjes die verpest worden, feestjes die verpest worden - herkenbaar.

Maar hij was er heel dubbel in: aan de ene kant vond hij het fijn als ik met mensen om zou gaan, aan de andere kant kwam hij beloftes om mee te gaan niet na, of kwam er op het moment supreme achter dat hij zich zelf niet goed voelde over die mensen, dat soort gedoe.

Mijn twee gezichten - herkenbaar. Dan maar níet met mensen van mij omgaan in mijn huis, liever dat dan minder dan mezelf te zijn in hun bijzijn.

Ja, dit is voor mij ook weer herkenbaar. Na een tijdje werd hij heel onbetrouwbaar als het op afspraken aankwam. Ik kon er nooit van op aan dat hij kwam opdagen, meeging, of datgene deed wat was afgesproken. Maakte mij weer erg onzeker, ook omdat hij voor alles een verklaring had (ook wat jij schrijft ja, dat het ging over andere mensen) waarbij het mij maar niet lukte er tegenin te gaan, of zelfs maar te laten merken hoe ik mij daaronder voelde.

Het werd geleidelijk aan erger, hij vertrouwde ook niemand, zocht zelf overal wat achter. Zoals de waard is... Nooit waren de dingen vanzelfsprekend, hij werd echt onvoorspelbaar.

Ging hij proberen controle uit te oefenen op de dingen waar hij grip op kon krijgen. Ik was gewoon hartstikke bang voor hem, leefde echt niet mijn leven, zoals besluitloos net omschreef.

Het was afwachten wat zijn bui bracht, hoe daar op te reageren, voorkomen dat het die ochtend/middag/avond zou escaleren.



Het onder ogen zien wat mijn eigen rol is geweest in deze relatie, wat is dat confronterend. Het gaat zoals je zegt, Zonlicht, om macht controle en angst.

Het accepteren dat je wereld steeds kleiner werd, maar waarom? Dat houdt me erg bezig nu.

Ik moet mijn angst onder ogen zien, ik wil afrekenen met al die dingen die ik nog steeds wel of niet doe vanwege hem, en dat gaat steeds een stap vooruit.

Wat jij zegt, over dat het je in staat stelt om anderen te helpen, vind ik echt heel mooi. Ik heb namelijk heel veel aan wat je schrijft, en ik weet zeker dat ik niet de enige ben.



Mamzelle, dat is precies hoe ik me nu voel: dat ik me vrij voel omdat hij me dat toestaat.

Ik voel de hele tijd een soort dreiging dat het nog steeds kan omslaan. Als hij kwaad wil, dat ik dan niets kan beginnen ertegen, mijn dochter niet kan beschermen.

Wat ik met deze gevoelens aanmoet weet ik niet zo goed. hij heeft me erg goed duidelijk gemaakt dat het niet klaar was, toen ik niet terugkwam, dat hij me kapot zou maken. Maar er is niets gebeurd.

Is dat weer zo'n machtsspel zodat ik hem niet vergeet?

Allemaal vragen waar je jezelf wel gek mee kan maken, precies de uitwerking zoals ze bedoelt waren waarschijnlijk.



Ik ga wel nu steeds meer leven zoals ik dat wil. Eerst in kleine dingen en vooral in hoe ik mijn huis een thuis maakte. Zometeen ook in grote dingen, opleiding enzo.

quote: mamzelle reageerde



Iseo: uitjes die verpest worden, feestjes die verpest worden - herkenbaar.

Maar hij was er heel dubbel in: aan de ene kant vond hij het fijn als ik met mensen om zou gaan, aan de andere kant kwam hij beloftes om mee te gaan niet na, of kwam er op het moment supreme achter dat hij zich zelf niet goed voelde over die mensen, dat soort gedoe.

Mijn twee gezichten - herkenbaar. Dan maar níet met mensen van mij omgaan in mijn huis, liever dat dan minder dan mezelf te zijn in hun bijzijn. Ja, dit is voor mij ook weer herkenbaar. Na een tijdje werd hij heel onbetrouwbaar als het op afspraken aankwam. Ik kon er nooit van op aan dat hij kwam opdagen, meeging, of datgene deed wat was afgesproken. Maakte mij weer erg onzeker, ook omdat hij voor alles een verklaring had (ook wat jij schrijft ja, dat het ging over andere mensen) waarbij het mij maar niet lukte er tegenin te gaan, of zelfs maar te laten merken hoe ik mij daaronder voelde.

Het werd geleidelijk aan erger, hij vertrouwde ook niemand, zocht zelf overal wat achter. Zoals de waard is... Nooit waren de dingen vanzelfsprekend, hij werd echt onvoorspelbaar.

Ging hij proberen controle uit te oefenen op de dingen waar hij grip op kon krijgen. Ik was gewoon hartstikke bang voor hem, leefde echt niet mijn leven, zoals besluitloos net omschreef.

Het was afwachten wat zijn bui bracht, hoe daar op te reageren, voorkomen dat het die ochtend/middag/avond zou escaleren.



Het onder ogen zien wat mijn eigen rol is geweest in deze relatie, wat is dat confronterend. Het gaat zoals je zegt, Zonlicht, om macht controle en angst.

Het accepteren dat je wereld steeds kleiner werd, maar waarom? Dat houdt me erg bezig nu.Dat houdt je nu bezig omdat je het niet nog een keer wil laten gebeuren. En weet je, juist omdat het je bezig houdt gebeurt het je niet weer. Daar heb ik vandaag nog uitgebreid met iemand over gesproken. Je zal waarschijnlijk weer andere fouten maken, maar je laat je natuurlijk nooit meer isoleren. Het is zoeken naar een nieuwe balans. En die komt er!

Ik moet mijn angst onder ogen zien, ik wil afrekenen met al die dingen die ik nog steeds wel of niet doe vanwege hem, en dat gaat steeds een stap vooruit. Goed zo, doorgaan. Niet teveel tegelijk willen en vooral jezelf belonen voor de dingen die je nu wel lukken.

Wat jij zegt, over dat het je in staat stelt om anderen te helpen, vind ik echt heel mooi. Ik heb namelijk heel veel aan wat je schrijft, en ik weet zeker dat ik niet de enige ben.En daar ben ik erg blij mee. Is het tenminste niet allemaal voor niets geweest.



Mamzelle, dat is precies hoe ik me nu voel: dat ik me vrij voel omdat hij me dat toestaat.

Ik voel de hele tijd een soort dreiging dat het nog steeds kan omslaan. Als hij kwaad wil, dat ik dan niets kan beginnen ertegen, mijn dochter niet kan beschermen.

Wat ik met deze gevoelens aanmoet weet ik niet zo goed. hij heeft me erg goed duidelijk gemaakt dat het niet klaar was, toen ik niet terugkwam, dat hij me kapot zou maken. Maar er is niets gebeurd.

Is dat weer zo'n machtsspel zodat ik hem niet vergeet?

Allemaal vragen waar je jezelf wel gek mee kan maken, precies de uitwerking zoals ze bedoelt waren waarschijnlijk. goede gedachte, dus jullie moeten ervoor zorgen dat die uitwerking anders word. Vanwege herkenbaarheid wil ik hier niet teveel verder over uitweiden maar ik weet zeker dat jullie sterker zijn dan jullie exen. Stijg boven jezelf uit. Het is bij ons niet fysiek geworden, de ene keer dat dat dreigde te gebeuren werd ik dus inderdaad sterker dan hem. Zowel emotioneel als fysiek. Wat voor mij denk ik scheelt is dat ik al tijdens de relatie me heb gerealiseerd dat het niet goed zat maar dat ik niet los kon komen vanwege kinderen en de manipulaties. Ik ben me tijdens de relatie dus al sterker gaan maken om uiteindelijk weg te komen. Wat het gemakkelijker heeft gemaakt is dat er uiteindelijk een derde in betrokken is geraakt. Dat heb ik aangegrepen als kans om de relatie te beëindigen. Het geeft inderdaad rust, want daardoor laat hij mij meer met rust. En was er voor mij direkt tijd om met mezelf de confrontatie aan te gaan.



Ik ga wel nu steeds meer leven zoals ik dat wil. Eerst in kleine dingen en vooral in hoe ik mijn huis een thuis maakte. Zometeen ook in grote dingen, opleiding enzo. En dat verdient een compliment! Want je moet weer verder. Een ervaring als dit maakt je niet zwakker maar sterker. En het blijft een leerproces, wat niet eenvoudig is. Zeker als er kinderen bij zijn betrokken.

Zonlicht *;

Iseo

dank je wel

en wat is het makkelijk om anderen te steuen en wat is het soms lastig je eigen advies op te volgen

Zonlicht, je geeft erg goede adviezen. Ik ben toch een klein dagboekje begonnen en daarin staan al een aantal zinnen die ik hier heb gelezen, omdat ze mij een positief gevoel geven, omdat ze mij op een andere manier laten kijken naar wat ik zo moeilijk vind.

Dat het ook allemaal meetelt met wat ik nu aan het opbouwen ben, en dat je sommige dingen omdat je ze begrijpt kunt gebruiken in hoe je nu in het leven staat.

Ik was vandaag best in de war, voelde me niet zo goed. Had ook niet goed geslapen afgelopen nacht, veel dromen enzo.

 

Ik begrijp wat je hier nu schrijft, maar ik vind het lastig om er iets op terug te zeggen. Ik hoop dat je wel ook blijft vertellen hoe het met jou gaat.

:R

Lieve Iseo

natuurlijk blijf ik schrijven, ik heb er zelf ook veel aan

Ook ik heb vandaag een lastige maar fijne dag gehad,

veel om over na te denken, maakt dat ook ik nu niet kan gaan slapen.

Helaas, want morgen moet er wel gewerkt worden