Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen
woensdag 18 april 2007 om 00:10
Hallo Allemaal,
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
maandag 23 april 2007 om 20:47
Zonlicht, ik zie in je profiel geen mail-adres?
Vandaag vond ik een moeilijke dag. Ben het de afgelopen tijd heel erg gewend om opgewekt te zijn, gewoon door te gaan en niet teveel aan al die dingen te denken die er gebeurd zijn. Omdat ik dacht, ik begin opnieuw, met mijn dochter. Alles is ook wel erg nieuw, het lijkt of ik gewoon in een ander leven ben gestapt. Praat er niet over met de mensen om mij heen, misschien ook omdat ik niet geconfronteerd wil worden met die andere kant van mijzelf die ik erg probeer te ontkennen, met die herinneringen. En dat ik wil dat de mensen mij zien zoals ik nu ben, zonder dat ze dat andere weten.
Alleen bleek dat dus niet zo te werken. Ik kan gewoon niet uitleggen wat een opluchting het is om hier te schrijven, ik moet toegeven dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging als ik dacht te kunnen afdwingen door maar te doen alsof het al zo was.
Ik wil vooruit kijken, maar dan wel dat het echt is.
Het is inderdaad zoeken naar een nieuwe balans, in meerdere opzichten.
Maar ik ben nu wel aardig de weg kwijt.
Besluitloos, wat Mamzelle zegt, over dat hij nu ver weg is maar straks weer die gevaarlijke man vlakbij... Ik hoop zo dat het je lukt om nu door te zetten. Je hebt geen keus, maar het is zo zwaar, en alles wat er bij komt kijken.
Je schrijft dat er zoveel gebeurd is in de tijd, dat je niet weet waar je moet beginnen. Het is heel vreemd om te beseffen hoeveel er bijvoorbeeld in een maand voorgevallen kan zijn, dat denk ik nu terwijl ik eens wat op een rij aan het zetten ben. Het is bij elkaar zo'n vreemd verhaal, ik zou niet weten of ik het ooit eens ga vertellen aan vriendin. Ik wil ook niet dat zij er dan bijvoorbeeld op andere momenten aan denkt.
Die vernedering, die je beschrijft, wat vreselijk. Wat is het pijnlijk om zo plotseling weer overvallen te worden door deze herinneringen.
Daarom vind ik deze dagen ook zo verwarrend, ik laat het aan de ene kant toe, maar tegelijk wil ik het niet, wil ik er niet aan denken.
Die blikken van andere mensen als hij iets deed terwijl we niet thuis waren.
Die voorvallen die toen niet veel voorstelden omdat het vaak gebeurde en veel erger kon, maar die nu, nu ik een gewoon leven weer heb, ook pijn doen, alsnog.
Als ik denk aan hoe het voor jou nu is, B. Voor mij is het alweer een tijd verder.
Maar je zult jezelf gaan vertrouwen, je hebt zo'n moeilijke stap al gezet, bent bereid om het aan te gaan met jezelf. Dat gaat je helpen. En het is zo'n eenzaam gevoel, al die vragen, en het verwerken van wat je wel niet hebt meegemaakt, het is nog zo vers.
Wens je echt veel sterkte met alles wat er komen gaat, en als je behoefte hebt aan steun hoop ik dat je hier komt.
Mamzelle, je schreef over 2009, over wat je gaat zeggen. Wat zou het anders maken als je meer zou vertellen dan wat je nu hebt besloten? Ik weet hier heel weinig van. Wat ik wel snap is dat het weer bij jou terugkomt met hoe het met hem gaat. Die stress bijvoorbeeld over de verblijfsvergunning.
De laatste keer dat er wat aan de hand was, is begin maart geweest, vertelde je. Dat is nog niet zo lang geleden, zit je dan eigenlijk niet min of meer toch te wachten op het volgende wat gaat gebeuren?
Ik weet niet hoeveel ik je kan vragen, wat je kwijt wilt? Want ik begrijp wel wat je schreef met dat je afstand houdt. Sorry als je het liever niet hebt.
Ik waardeer heel erg hoe jij precies kunt zeggen hoe het zit, elk woord raak. Ik zit als ik schrijf maar een beetje te zoeken naar hoe ik het moet omschrijven.
Toen ik hoorde dat iemand mijn ex tegen was gekomen een paar maanden geleden in een stad hier vlakbij, heb ik nachten wakker gelegen. Niet de hele tijd aan hem denkend, maar gewoon erg onrustig.
Vandaag heb ik mijn mobiel gewoon in mijn tas gelaten.
Wilde niet echt mensen zien, ben niet boodschappen gaan doen dus we aten uit de kast want het was eigenlijk wel nodig, dan maar pannenkoeken, geen probleem voor dochterlief die zat te smullen! Wel gaan wandelen, even de natuur in, gelukkig weinig mensen tegengekomen.
Vandaag vond ik een moeilijke dag. Ben het de afgelopen tijd heel erg gewend om opgewekt te zijn, gewoon door te gaan en niet teveel aan al die dingen te denken die er gebeurd zijn. Omdat ik dacht, ik begin opnieuw, met mijn dochter. Alles is ook wel erg nieuw, het lijkt of ik gewoon in een ander leven ben gestapt. Praat er niet over met de mensen om mij heen, misschien ook omdat ik niet geconfronteerd wil worden met die andere kant van mijzelf die ik erg probeer te ontkennen, met die herinneringen. En dat ik wil dat de mensen mij zien zoals ik nu ben, zonder dat ze dat andere weten.
Alleen bleek dat dus niet zo te werken. Ik kan gewoon niet uitleggen wat een opluchting het is om hier te schrijven, ik moet toegeven dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging als ik dacht te kunnen afdwingen door maar te doen alsof het al zo was.
Ik wil vooruit kijken, maar dan wel dat het echt is.
Het is inderdaad zoeken naar een nieuwe balans, in meerdere opzichten.
Maar ik ben nu wel aardig de weg kwijt.
Besluitloos, wat Mamzelle zegt, over dat hij nu ver weg is maar straks weer die gevaarlijke man vlakbij... Ik hoop zo dat het je lukt om nu door te zetten. Je hebt geen keus, maar het is zo zwaar, en alles wat er bij komt kijken.
Je schrijft dat er zoveel gebeurd is in de tijd, dat je niet weet waar je moet beginnen. Het is heel vreemd om te beseffen hoeveel er bijvoorbeeld in een maand voorgevallen kan zijn, dat denk ik nu terwijl ik eens wat op een rij aan het zetten ben. Het is bij elkaar zo'n vreemd verhaal, ik zou niet weten of ik het ooit eens ga vertellen aan vriendin. Ik wil ook niet dat zij er dan bijvoorbeeld op andere momenten aan denkt.
Die vernedering, die je beschrijft, wat vreselijk. Wat is het pijnlijk om zo plotseling weer overvallen te worden door deze herinneringen.
Daarom vind ik deze dagen ook zo verwarrend, ik laat het aan de ene kant toe, maar tegelijk wil ik het niet, wil ik er niet aan denken.
Die blikken van andere mensen als hij iets deed terwijl we niet thuis waren.
Die voorvallen die toen niet veel voorstelden omdat het vaak gebeurde en veel erger kon, maar die nu, nu ik een gewoon leven weer heb, ook pijn doen, alsnog.
Als ik denk aan hoe het voor jou nu is, B. Voor mij is het alweer een tijd verder.
Maar je zult jezelf gaan vertrouwen, je hebt zo'n moeilijke stap al gezet, bent bereid om het aan te gaan met jezelf. Dat gaat je helpen. En het is zo'n eenzaam gevoel, al die vragen, en het verwerken van wat je wel niet hebt meegemaakt, het is nog zo vers.
Wens je echt veel sterkte met alles wat er komen gaat, en als je behoefte hebt aan steun hoop ik dat je hier komt.
Mamzelle, je schreef over 2009, over wat je gaat zeggen. Wat zou het anders maken als je meer zou vertellen dan wat je nu hebt besloten? Ik weet hier heel weinig van. Wat ik wel snap is dat het weer bij jou terugkomt met hoe het met hem gaat. Die stress bijvoorbeeld over de verblijfsvergunning.
De laatste keer dat er wat aan de hand was, is begin maart geweest, vertelde je. Dat is nog niet zo lang geleden, zit je dan eigenlijk niet min of meer toch te wachten op het volgende wat gaat gebeuren?
Ik weet niet hoeveel ik je kan vragen, wat je kwijt wilt? Want ik begrijp wel wat je schreef met dat je afstand houdt. Sorry als je het liever niet hebt.
Ik waardeer heel erg hoe jij precies kunt zeggen hoe het zit, elk woord raak. Ik zit als ik schrijf maar een beetje te zoeken naar hoe ik het moet omschrijven.
Toen ik hoorde dat iemand mijn ex tegen was gekomen een paar maanden geleden in een stad hier vlakbij, heb ik nachten wakker gelegen. Niet de hele tijd aan hem denkend, maar gewoon erg onrustig.
Vandaag heb ik mijn mobiel gewoon in mijn tas gelaten.
Wilde niet echt mensen zien, ben niet boodschappen gaan doen dus we aten uit de kast want het was eigenlijk wel nodig, dan maar pannenkoeken, geen probleem voor dochterlief die zat te smullen! Wel gaan wandelen, even de natuur in, gelukkig weinig mensen tegengekomen.
maandag 23 april 2007 om 21:09
Iseo, ik ben een maand of zo geleden in therapie gegaan, en voelde me toen heel erg onderuit gaan, het ging gewoon om mijn hele leven oprakelen, niet alleen de tijd met mijn ex dus, en dat deed zeer. Een week of twee geleden heb ik aangegeven dat ik me niet meer zo naakt wilde voelen en dat ik gewoon aan de slag wil met mijn concrete probleem. Sindsdien voel ik me ook rustiger, terug in het me min of meer in orde voelen waar ik was voordat ik die therapie inging.
Ik denk dat dit wat jij nu meemaakt, vergelijkbaar is: alle sluizen gaan open en daardoor voel je je afglijden, alsof je op drijfzand loopt. Kan je nu dus vertellen dat op het moment dat je kiest om een punt achter dit verhaal te zetten, dat je dan weer gewoon verder gaat, dat je je houvast wat je al had weer vindt. Wetende dat er een diepe wond onder zit die je maar beter niet aanraakt, tenzij je echt wíl.
Wat betreft die verblijfsvergunning: in mijn doemscenario zou hij mij lastig komen vallen daarover, mss proberen om me terug te winnen. Dat scenario is inmiddels toch wel aardig onrealistisch geworden. Denk dat hij niet meer van me zal verwachten dan hetgeen ik eerder schreef. Aan de andere kant: hij heeft het over vrienden die gemakkelijk aan hun exvriendin vragen om WW formulieren voor ze in te vullen terwijl zij zelf in hun eigen land zijn. En als hij ooit zo'n wens heeft zal hij me zeker kwalijk nemen dat ik niet bereid ben om zo'n kleinigheid :? voor hem over te hebben.
Of ik wacht op een volgende uitbarsting: ik heb nu -en daar ben ik behoorlijk verrast door- het gevoel alsof ik meer macht over de situatie heb dan voor begin maart. 'Normaal' zou hij allang flink uitgevallen zijn, of me alsnog zijn komen opzoeken in mijn huis, alleen maar om me te intimideren. Hij heeft het niet gedaan: of schaamte, of dat 'ie ervoor is vervolgd, voor huisvredebreuk, houdt hem tot nu toe weg bij mij.
Mijn taak is nu dus om te zorgen dat die afstand blijft, dat hij niet via een sluipweg weer dichtbij probeert te komen. Dat is hem in het verleden wel gelukt en ik ben niet altijd op mijn qui-vive.
Ik denk dat dit wat jij nu meemaakt, vergelijkbaar is: alle sluizen gaan open en daardoor voel je je afglijden, alsof je op drijfzand loopt. Kan je nu dus vertellen dat op het moment dat je kiest om een punt achter dit verhaal te zetten, dat je dan weer gewoon verder gaat, dat je je houvast wat je al had weer vindt. Wetende dat er een diepe wond onder zit die je maar beter niet aanraakt, tenzij je echt wíl.
Wat betreft die verblijfsvergunning: in mijn doemscenario zou hij mij lastig komen vallen daarover, mss proberen om me terug te winnen. Dat scenario is inmiddels toch wel aardig onrealistisch geworden. Denk dat hij niet meer van me zal verwachten dan hetgeen ik eerder schreef. Aan de andere kant: hij heeft het over vrienden die gemakkelijk aan hun exvriendin vragen om WW formulieren voor ze in te vullen terwijl zij zelf in hun eigen land zijn. En als hij ooit zo'n wens heeft zal hij me zeker kwalijk nemen dat ik niet bereid ben om zo'n kleinigheid :? voor hem over te hebben.
Of ik wacht op een volgende uitbarsting: ik heb nu -en daar ben ik behoorlijk verrast door- het gevoel alsof ik meer macht over de situatie heb dan voor begin maart. 'Normaal' zou hij allang flink uitgevallen zijn, of me alsnog zijn komen opzoeken in mijn huis, alleen maar om me te intimideren. Hij heeft het niet gedaan: of schaamte, of dat 'ie ervoor is vervolgd, voor huisvredebreuk, houdt hem tot nu toe weg bij mij.
Mijn taak is nu dus om te zorgen dat die afstand blijft, dat hij niet via een sluipweg weer dichtbij probeert te komen. Dat is hem in het verleden wel gelukt en ik ben niet altijd op mijn qui-vive.
dinsdag 24 april 2007 om 00:02
Lieve Mamzelle
Ik vind dat een geruststellende gedachte. Dat ik mijn houvast weer terugvind, op het moment dat ik klaar ben met waar ik nu doorheen ga. Hoop dat ik mij straks anders zal voelen, niet meer zo vervreemd van mijzelf als hiervoor.
Al voelde ik mij ook wel min of meer oke, vooral dan omdat het met mijn kind erg goed gaat, daar kan ik me vooral in gesprekken met anderen goed achter verschuilen.
Het is de goede tijd ervoor, merk aan alles dat ik niet bang ben om naar mezelf te kijken. Alleen doet het zo'n pijn nu het pas echt goed tot me doordringt wat er die 8 jaar is gebeurd.
Ken je dat gevoel van naar jezelf kijken vanuit een andere plek? Dat je wel ziet dat jij het bent, maar dat het nog niet rijmt met het echte?
Dat heb ik ook wel met de herinneringen die nu terugkomen. Als ik ze vanaf daar bekijk gaat het ook nog wel. Maar als ik het dan echt zelf ben in die herinnering, dan pas voel ik de angst, zie ik zijn gezicht mij aankijken op het moment dat hij uithaalt.
Mijn ex had twee jaar voorwaardelijk gekregen. Dat is pas geleden afgelopen. Ik dacht wel dat het een reden zou zijn dat ik nog niets van hem hoorde, maar nu begin ik ook wel te denken dat het best rustig kan blijven. Ook een idee dat ik nu zelf veel meer kan doen als het moment toch gaat komen.
Vind het fijner om zo te denken, dan dat overgeven aan wat er zou kunnen gebeuren.
Wat je scenario betreft, ik begrijp vanuit andere voorvallen wat je bedoelt. Zelf veel gehad dat hij een vast plan in zijn hoofd had waaraan ik zou moeten meewerken.
Heb jij niet dat hij misschien soms wel realistisch kan denken, en snappen waar hij staat, maar dat jij bang bent voor de momenten dat hij alle remmen los laat omdat hij zich in het nauw gedreven voelt omdat alles in zijn ogen mislukt, en hij dan een uitweg zoekt door jou onder druk te komen zetten, of zich af te reageren?
Dat is wat ik ken van mijn ex, en daar zit ook een deel van de angst. Dat hij het nu allemaal wel weet, maar dat er een dag komt dat hij niet kan nadenken, en heel impulsief verhaal komt halen of erger.
Ik vind dat een geruststellende gedachte. Dat ik mijn houvast weer terugvind, op het moment dat ik klaar ben met waar ik nu doorheen ga. Hoop dat ik mij straks anders zal voelen, niet meer zo vervreemd van mijzelf als hiervoor.
Al voelde ik mij ook wel min of meer oke, vooral dan omdat het met mijn kind erg goed gaat, daar kan ik me vooral in gesprekken met anderen goed achter verschuilen.
Het is de goede tijd ervoor, merk aan alles dat ik niet bang ben om naar mezelf te kijken. Alleen doet het zo'n pijn nu het pas echt goed tot me doordringt wat er die 8 jaar is gebeurd.
Ken je dat gevoel van naar jezelf kijken vanuit een andere plek? Dat je wel ziet dat jij het bent, maar dat het nog niet rijmt met het echte?
Dat heb ik ook wel met de herinneringen die nu terugkomen. Als ik ze vanaf daar bekijk gaat het ook nog wel. Maar als ik het dan echt zelf ben in die herinnering, dan pas voel ik de angst, zie ik zijn gezicht mij aankijken op het moment dat hij uithaalt.
Mijn ex had twee jaar voorwaardelijk gekregen. Dat is pas geleden afgelopen. Ik dacht wel dat het een reden zou zijn dat ik nog niets van hem hoorde, maar nu begin ik ook wel te denken dat het best rustig kan blijven. Ook een idee dat ik nu zelf veel meer kan doen als het moment toch gaat komen.
Vind het fijner om zo te denken, dan dat overgeven aan wat er zou kunnen gebeuren.
Wat je scenario betreft, ik begrijp vanuit andere voorvallen wat je bedoelt. Zelf veel gehad dat hij een vast plan in zijn hoofd had waaraan ik zou moeten meewerken.
Heb jij niet dat hij misschien soms wel realistisch kan denken, en snappen waar hij staat, maar dat jij bang bent voor de momenten dat hij alle remmen los laat omdat hij zich in het nauw gedreven voelt omdat alles in zijn ogen mislukt, en hij dan een uitweg zoekt door jou onder druk te komen zetten, of zich af te reageren?
Dat is wat ik ken van mijn ex, en daar zit ook een deel van de angst. Dat hij het nu allemaal wel weet, maar dat er een dag komt dat hij niet kan nadenken, en heel impulsief verhaal komt halen of erger.
dinsdag 24 april 2007 om 10:17
Het laatste had ik vooral binnen de relatie, Iseo. Hij wantrouwde en haatte de hele wereld, inclusief mij als ik het waagde om die hele wereld niet met hem te veroordelen. Voelde me dan heel onveilig, omdat ik wel het dichtstbij was van die hele wereld, en dus het meest logische slachtoffer van zijn woede als hij door zou slaan.
Hier 28 uur taakstraf om toch even mijn verhaal te relativeren ten opzichte van jouw verhaal.
Wat betreft van een afstand jezelf beschouwen: bij mij is het dus echt dat ik het verdring, wat er gebeurd is in de donkerste dagen, daar kom ik zelden meer bij. Hoef het niet en wil het niet. Ik weet wel dat het gebeurd is maar ik voel het niet. Dus ik kan ook niet zeggen hoe ik me zou voelen als ik een aantal van die herinneringen echt tot me zou laten doordringen.
Hier 28 uur taakstraf om toch even mijn verhaal te relativeren ten opzichte van jouw verhaal.
Wat betreft van een afstand jezelf beschouwen: bij mij is het dus echt dat ik het verdring, wat er gebeurd is in de donkerste dagen, daar kom ik zelden meer bij. Hoef het niet en wil het niet. Ik weet wel dat het gebeurd is maar ik voel het niet. Dus ik kan ook niet zeggen hoe ik me zou voelen als ik een aantal van die herinneringen echt tot me zou laten doordringen.
dinsdag 24 april 2007 om 13:22
Lieve schatten,
Ik ben jullie zeker niet vergeten. Door een fout bij de profider heb ik (hoorde ik vanochtend) pas donderdag of vrijdag weer internet.
Gelukkig heeft die schat van een Mamzie het hier geloof ik al gezegd. Ik ben maar 3 kwartier in de bieb, langer mag ik niet achter de pc. Ik ga vanavond iets met mijn laptop proberen maar ik ben er zeker vrijdagavond weer. Ik heb nu te weinig tijd om het terug te lezen. Ik denk wel aan jullie. Heel veel liefs en wat een fijn gevoel dat iedereen nog steeds hier zijn ei kwijt kan. Sorry dat ik geen bijdrage kan leveren. Ik heb thuis helemaal geen internet dus heb helemaal niet kunnen meelezen. Maar ben er weer snel.
Voor iedereen op dit topic een dikke knuf. Veel liefs xmv.
Ik ben jullie zeker niet vergeten. Door een fout bij de profider heb ik (hoorde ik vanochtend) pas donderdag of vrijdag weer internet.
Gelukkig heeft die schat van een Mamzie het hier geloof ik al gezegd. Ik ben maar 3 kwartier in de bieb, langer mag ik niet achter de pc. Ik ga vanavond iets met mijn laptop proberen maar ik ben er zeker vrijdagavond weer. Ik heb nu te weinig tijd om het terug te lezen. Ik denk wel aan jullie. Heel veel liefs en wat een fijn gevoel dat iedereen nog steeds hier zijn ei kwijt kan. Sorry dat ik geen bijdrage kan leveren. Ik heb thuis helemaal geen internet dus heb helemaal niet kunnen meelezen. Maar ben er weer snel.
Voor iedereen op dit topic een dikke knuf. Veel liefs xmv.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 24 april 2007 om 22:17
dinsdag 24 april 2007 om 22:27
Hoeveel tijd heb je nog voor het werkstuk?
Lastig want bij bijvoorbeeld willen slapen kun je wel proberen de gedachten weg te duwen, als een mantra 'ga weg', op je ademhaling concentreren, maar bij werk lukt dat echt niet. Is er een mogelijkheid dat je samen met iemand anders aan dat werkstuk gaat werken, of in een andere omgeving - de bieb of zo?
Lastig want bij bijvoorbeeld willen slapen kun je wel proberen de gedachten weg te duwen, als een mantra 'ga weg', op je ademhaling concentreren, maar bij werk lukt dat echt niet. Is er een mogelijkheid dat je samen met iemand anders aan dat werkstuk gaat werken, of in een andere omgeving - de bieb of zo?
dinsdag 24 april 2007 om 22:38
Hoi, het moet deze week af. Misschien wel een goed idee om morgen in de bieb verder te gaan ja.
Dochterlief was ook superdruk vandaag, ze heeft pas leren lopen en ik kan er de hele dag achteraan! Dus dan heb ik de avond om te werken eraan, maar dan is het ook ineens stil in huis als zij slaapt en dan komt er ook weer veel op me af.
dinsdag 24 april 2007 om 22:44
Kun je je dochtertje ergens brengen als je naar de bieb gaat? Pffff, ik kan me nog horrorverhalen herinneren met een klein guppie in de bieb die natúúúrlijk niet stil in zijn buggy wilde wachten op dat ik klaar was.
Kan me ook nog goed voorstellen wat dit soort dingen betekenen voor je studie. Ik ben van huis weggegaan, naar een opvanghuis, terwijl ik bezig was met een studie, en het ging tot dan ook best goed. Heeft maanden gekost voordat ik weer kón studeren. Heb daarvoor - het was een cursus - ook geen huiswerk meer ingeleverd sindsdien, gelukkig wel gehaald ondanks die onderbreking.
Kan me ook nog goed voorstellen wat dit soort dingen betekenen voor je studie. Ik ben van huis weggegaan, naar een opvanghuis, terwijl ik bezig was met een studie, en het ging tot dan ook best goed. Heeft maanden gekost voordat ik weer kón studeren. Heb daarvoor - het was een cursus - ook geen huiswerk meer ingeleverd sindsdien, gelukkig wel gehaald ondanks die onderbreking.
dinsdag 24 april 2007 om 22:53
Zo, goed zeg dat je het toen gehaald hebt!
Ik ga maar eens een plan maken voor morgen, want nu heb ik de hele tijd het gevoel dat het allemaal niet lukt.
Wil wel huilen maar dat heb ik genoeg gedaan de afgelopen dagen, wil nu verder. Die opdracht is belangrijk, het moet gewoon af.
Mijn dochter is niet bepaald een stil, rustig meisje nee! Dat wordt leuk in de bieb met haar! Heb nog steeds moeite met haar achterlaten bij een oppas, maar ik weet dat het wel moet.
Vraag me af hoe het met Besluitloos is...
Ik ga maar eens een plan maken voor morgen, want nu heb ik de hele tijd het gevoel dat het allemaal niet lukt.
Wil wel huilen maar dat heb ik genoeg gedaan de afgelopen dagen, wil nu verder. Die opdracht is belangrijk, het moet gewoon af.
Mijn dochter is niet bepaald een stil, rustig meisje nee! Dat wordt leuk in de bieb met haar! Heb nog steeds moeite met haar achterlaten bij een oppas, maar ik weet dat het wel moet.
Vraag me af hoe het met Besluitloos is...
woensdag 25 april 2007 om 00:11
Iseo
is het een idee om ook eens te gaan praten met een studiebegeleider. Misschien kan ze wat uitstel regelen, natuurlijk is je studie belangrijk maar dit gaat natuurlijk niet lukken als je hoofd er niet helemaal bij is.
Heel herkenbaar hoor en gun jezelf tijd en rust en dan lukt het echt wel weer. Het is nu allemaal heftig omdat er veel tegelijkertijd loskomt, je hebt de sluizen opengezet. Maar dat wordt minder hoor en je leert ervan, wordt er sterker van. Ik heb ervaren dat dit een soort golfbeweging is die afvlakt. Iedere keer dat er iets gebeurt waardoor alles weer boven komt is sneller voorbij, helpt je meer vooruit en wordt je sterker van. En toch als zoiets gebeurt dan ben je wel wat meer met jezelf bezig en is concentratie soms lastig op te brengen. Ook ik merk dat ik bij mezelf toch veel loshaal en daardoor minder goed slaap en dat beinvloed mijn functioneren toch ook. Maar toch, de rust die ik vind doordat ik me steeds beter besef dat ik mezelf weer teruggevonden heb is dat allemaal wel waard.
is het een idee om ook eens te gaan praten met een studiebegeleider. Misschien kan ze wat uitstel regelen, natuurlijk is je studie belangrijk maar dit gaat natuurlijk niet lukken als je hoofd er niet helemaal bij is.
Heel herkenbaar hoor en gun jezelf tijd en rust en dan lukt het echt wel weer. Het is nu allemaal heftig omdat er veel tegelijkertijd loskomt, je hebt de sluizen opengezet. Maar dat wordt minder hoor en je leert ervan, wordt er sterker van. Ik heb ervaren dat dit een soort golfbeweging is die afvlakt. Iedere keer dat er iets gebeurt waardoor alles weer boven komt is sneller voorbij, helpt je meer vooruit en wordt je sterker van. En toch als zoiets gebeurt dan ben je wel wat meer met jezelf bezig en is concentratie soms lastig op te brengen. Ook ik merk dat ik bij mezelf toch veel loshaal en daardoor minder goed slaap en dat beinvloed mijn functioneren toch ook. Maar toch, de rust die ik vind doordat ik me steeds beter besef dat ik mezelf weer teruggevonden heb is dat allemaal wel waard.
woensdag 25 april 2007 om 00:20
@Daymar,
fijn dat je toch nog steeds meeleest maar ik maak me wel zorgen. Het zou niet uit moeten maken of je vriend thuis is. Pas je goed op jezelf?
Ik heb in een van de laatste postings van het vorige deel het woord mishandeling gebruikt. Je reaktie vond ik treffend. Het heeft bij mij ook lang geduurd, pas nadat de relatie beeindigd is, voordat ik aan mezelf wilde toegeven dat er sprake was van emotionele mishandeling. Het is schaamte wat mij ervan weerhouden heeft om onder ogen te zien wat er niet goed was. Het is schuld bij jezelf zoeken wat de relatie in stand houd. Want ja, zoiets overkomt JOU toch niet he. Zo dacht ik voor deze relatie altijd wel, als er zoiets gebeurt stap je op en ga je je eigen weg. Zo werkt het dus niet. En het kan iedereen, echt iedereen overkomen.
Hoe gaat het verder, lukt de studie?
fijn dat je toch nog steeds meeleest maar ik maak me wel zorgen. Het zou niet uit moeten maken of je vriend thuis is. Pas je goed op jezelf?
Ik heb in een van de laatste postings van het vorige deel het woord mishandeling gebruikt. Je reaktie vond ik treffend. Het heeft bij mij ook lang geduurd, pas nadat de relatie beeindigd is, voordat ik aan mezelf wilde toegeven dat er sprake was van emotionele mishandeling. Het is schaamte wat mij ervan weerhouden heeft om onder ogen te zien wat er niet goed was. Het is schuld bij jezelf zoeken wat de relatie in stand houd. Want ja, zoiets overkomt JOU toch niet he. Zo dacht ik voor deze relatie altijd wel, als er zoiets gebeurt stap je op en ga je je eigen weg. Zo werkt het dus niet. En het kan iedereen, echt iedereen overkomen.
Hoe gaat het verder, lukt de studie?
woensdag 25 april 2007 om 00:23
Hoi Zonlicht!
Ik zou wel graag even pauze willen nemen. Helaas kan dat niet omdat ik over twee weken ongeveer examen moet gaan doen. Dit is een van de laatste werkstukken die ik moet inleveren.
Ben er met mijn hoofd niet bij, nee.
Maar ik zie wel hoe het loopt, de zenuwen voor het examen zijn nu wel bijna weg. Ben met heel andere dingen bezig.
Al heb ik net toch even een uurtje zitten schrijven nog.
Ik voel me wel beter als de vorige dagen, heb vandaag goed nagedacht over waar ik precies heen wil. Het helpt echt om mijn doelen wat duidelijker te omschrijven voor mezelf.
Maar bij jou gaat het dus ook op en neer. Wat je zegt klinkt wel zoals het waarschijnlijk is, en dat sterker worden gaat eraan komen, samen met die rust. Ik voel alsof ik ineens toch een eind ben opgeschoten.
Het was wel even schrikken zeg, jemig wat een vreemde dagen zijn dit.
Ik zou wel graag even pauze willen nemen. Helaas kan dat niet omdat ik over twee weken ongeveer examen moet gaan doen. Dit is een van de laatste werkstukken die ik moet inleveren.
Ben er met mijn hoofd niet bij, nee.
Maar ik zie wel hoe het loopt, de zenuwen voor het examen zijn nu wel bijna weg. Ben met heel andere dingen bezig.
Al heb ik net toch even een uurtje zitten schrijven nog.
Ik voel me wel beter als de vorige dagen, heb vandaag goed nagedacht over waar ik precies heen wil. Het helpt echt om mijn doelen wat duidelijker te omschrijven voor mezelf.
Maar bij jou gaat het dus ook op en neer. Wat je zegt klinkt wel zoals het waarschijnlijk is, en dat sterker worden gaat eraan komen, samen met die rust. Ik voel alsof ik ineens toch een eind ben opgeschoten.
Het was wel even schrikken zeg, jemig wat een vreemde dagen zijn dit.
woensdag 25 april 2007 om 00:44
Daymar, dit is bij mij ook zo. Pas nu ik hier schrijf begin ik het bij de naam te noemen. Want het was mishandeling.
Het begon, zoals wat jij meemaakte. Op zo'n manier.
En al een tijdje speelde dat ik niet meer geheel mij zelf kon zijn. Wat jij nu ook hebt, je vriend maakt zoveel uit hoe het gaat in huis, dat jij niet nu kan forummen.
Het sluipt erin. Daarom, pas goed op jezelf, blijf je grenzen goed in de gaten hebben.
Misschien helpt het als je je voorstelt dat je aan ons verteld wat je zoal meemaakt op een dag. Kun je vertellen dat jullie het fijn hebben samen, dat er ruimte is om met elkaar te delen wat jullie de afgelopen tijd allemaal doormaken? Of loop jij op je tenen omdat de sfeer anders omslaat?
Pas je je aan, en hoe gedraagt hij zich?
Het is schaamte, en een soort geloof dat het allemaal wel beter wordt.
Nu, twee jaar later schrijf ik erover, en helpen wildvreemde vrouwen mij om alles een plek te geven. Zo fijn, maar het is zo pijnlijk.
Het was mishandeling. Emotionele chantage, het langzaam isoleren. Steeds minder vrolijk zijn, steeds minder van jezelf kunnen laten zien.
De eerste keer dat ik een duw, een klap kreeg, en ik liet het daarbij omdat erna alles weer goed leek, en rustig. Dus ging ik er niet over praten met hem, wilde dat alles even bleef zoals het dan was, hij maakte het ook wel een beetje goed en was wat liever.
Maar erger werd het. Ik hoop echt dat je goed oplet.
Hebben jullie er nog over gepraat, dat hij jou in je buik sloeg? En heeft hij heel erg geprobeerd om het goed te maken? Jou gerust te stellen dat het een eenmalige en heel erg stomme daad was uit wanhoop en frustratie en dat hij er alles aan doet om dat in de toekomst te voorkomen omdat hij je nooit meer pijn wil doen op die manier?
Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, DayMar.
Ik zou zelf zo graag gewild hebben dat ik eerder in had gegrepen. Duidelijk had gemaakt dat dit echt niet kon. Dat als hij van me hield en zo graag bij me in de buurt wilde zijn, dat hij daar zijn best voor moest doen, mij met respect behandelen. Met liefde.
Voor mezelf opkomen. Sommige dingen kunnen echt niet.
Het werd steeds erger. En uit schaamte, en het gevoel wat ik steeds sterker kreeg dat ik het zelf veroorzaakte, wilde ik niet onder ogen zien wat er werkelijk aan de hand was.
woensdag 25 april 2007 om 01:00
ja hoor, hier gaat het ook op en neer.
Gelukkig heel veel ups en weinig neer, maar als die er dan ook is, pff, weer veel werk aan mezelf.
Over het ontstaan van zo'n neer wil ik hier niet teveel kwijt. Wel dat het gebeurt en dat ik merk dat ik er alleen maar sterker van word. Nog beter weet dat ik een goede keuze heb gemaakt door weg te gaan en ik me ook echt gelukkiger voel.
Gelukkig heel veel ups en weinig neer, maar als die er dan ook is, pff, weer veel werk aan mezelf.
Over het ontstaan van zo'n neer wil ik hier niet teveel kwijt. Wel dat het gebeurt en dat ik merk dat ik er alleen maar sterker van word. Nog beter weet dat ik een goede keuze heb gemaakt door weg te gaan en ik me ook echt gelukkiger voel.
woensdag 25 april 2007 om 01:05
Het is zo moeilijk om erover te praten. Want je wilt niet die vrouw zijn die mishandeld wordt. Je wilt niet die vrouw zijn die een harde duw krijgt als hij erlangs wil. Die tegen de muur wordt geslagen omdat hij zich afreageert en jij degene bent die volgens hem precies het verkeerde zegt of doet of wat dan ook.
Je denkt dat je een vrouw bent die meteen opstapt als er iets in die richting mocht gebeuren.
Maar jaren later moet ik toegeven dat dat dus niet zo is. Ik ben gebleven.
Als er zoiets gebeurt stap je op en ga je je eigen weg, zo zou het moeten gaan. Maar er spelen heel veel dingen mee, zoals ik op dit topic door er over te praten probeer te achterhalen.
Je wilt hem niet kwijt, maar waarom niet? Wat maakt hem zo fijn om mee samen te zijn?
Ik dacht dat wij iets bijzonders hadden, in het begin. Ik dacht dat wij elkaar hadden gevonden. Ik dacht veel te veel in termen als dat je dan altijd bij elkaar blijft.
En als ik weg wilde gaan, heeft hij gesmeekt, gehuild, zijn liefde verklaard. Hij heeft alles gedaan om mij op die momenten te overtuigen te blijven. En ik was daar zo gevoelig voor. Wilde echt het verschil uitmaken in zijn leven.
Ik heb echt vaker op het punt gestaan weg te gaan. Het is niet zo geweest dat ik alles maar liet gebeuren. Ik ben gegaan, en teruggekomen. Ik kon niet praten over mijn relatie, als ik weg was bij hem. Had ik maar iemand in vertrouwen genomen.
Je gaat het idealiseren als je iemand mist. Je stopt dingen weg en denkt alleen aan wat je wel wilt geloven.
Later hoefde hij me niet over te halen om terug te komen. Toen was ik zo bang. Je stelt niets meer voor, als dit jaren zo door gaat. Als je jezelf bent kwijtgeraakt.
Je denkt dat je een vrouw bent die meteen opstapt als er iets in die richting mocht gebeuren.
Maar jaren later moet ik toegeven dat dat dus niet zo is. Ik ben gebleven.
Als er zoiets gebeurt stap je op en ga je je eigen weg, zo zou het moeten gaan. Maar er spelen heel veel dingen mee, zoals ik op dit topic door er over te praten probeer te achterhalen.
Je wilt hem niet kwijt, maar waarom niet? Wat maakt hem zo fijn om mee samen te zijn?
Ik dacht dat wij iets bijzonders hadden, in het begin. Ik dacht dat wij elkaar hadden gevonden. Ik dacht veel te veel in termen als dat je dan altijd bij elkaar blijft.
En als ik weg wilde gaan, heeft hij gesmeekt, gehuild, zijn liefde verklaard. Hij heeft alles gedaan om mij op die momenten te overtuigen te blijven. En ik was daar zo gevoelig voor. Wilde echt het verschil uitmaken in zijn leven.
Ik heb echt vaker op het punt gestaan weg te gaan. Het is niet zo geweest dat ik alles maar liet gebeuren. Ik ben gegaan, en teruggekomen. Ik kon niet praten over mijn relatie, als ik weg was bij hem. Had ik maar iemand in vertrouwen genomen.
Je gaat het idealiseren als je iemand mist. Je stopt dingen weg en denkt alleen aan wat je wel wilt geloven.
Later hoefde hij me niet over te halen om terug te komen. Toen was ik zo bang. Je stelt niets meer voor, als dit jaren zo door gaat. Als je jezelf bent kwijtgeraakt.
woensdag 25 april 2007 om 01:07
Allereerst spijt het me dat ik inbreek. Ik heb niet het hele topic gelezen tot nu toe, tot blz. 3 (en het hele vorige topic). De rest ga ik zodra lezen.Quote van Iseo: Mijn ex had obsessies, angsten, onverwerkt verdriet, weinig zelfvertrouwen maar wel veel ideeen, depressies, kon zich niet beheersen, had dus wazen waarin hij alle redelijkheid verloor en later naar zijn zeggen ook niet meer wist wat hij deed en het zich niet herinnerde. Hij heeft erg veel moeite om structuur te brengen in zijn dag, te luisteren naar wat iemand werkelijk zegt en bedoelt. Hij was erg achterdochtig, vertrouwde niemand en ook zichzelf eigenlijk niet.Had altijd het gevoel dat hem onrecht werd aangedaan.Maar ik bleef zien wie ik dacht daaronder te zien. Hij is intelligent, muzikaal, heeft mooie ideeen over het leven, wensen. Maar kon zich weer niet aan zijn eigen standaard houden van hoe een goed mens moest zijn. Anderen wel bekritiseren, maar niet in de spiegel kunnen kijken.(Ik heb een Apple computer en weet niet goed hoe ik moet quoten, sorry).De quote van Iseo is mijn vriend. En ik kan alleen maar huilen nu.Hij zit in de kamer hiernaast met zijn beste vriend, dronken en stoned. Ik kreeg een sms-je van een mannelijke collega die ik al 8 jaar ken en die afsloot met een "X". Kennelijk weer een reden om onredelijk te doen en me af te straffen door me te negeren.We wonen nu een half jaar samen.Wat heb ik gedaan???
