Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

quote: Iseo reageerde

Weetje, MikkieMuis, dit is echt zo mooi om te lezen! Ik merk zelf, dat nu ik er zo mee bezig ben wat er is gebeurd, dat ik ook die gevoelens van opluchting, blij zijn veel sterker ervaar. De afgelopen tijd voelde ik me wel blij, maar dat was door mijn kleine meid, zij maakt me gelukkig. Alles wat er verder nog was, had toch een grijze kleur ofzo.

Maar nu is dat echt anders aan het worden. Alsof ik nu echt rustiger ga worden ook. Niet dat het al heel goed lukt, maar ik voel wat er staat te gebeuren.

Nou ja, klinkt weer lekker vaag, maar ik wil gewoon zeggen dat ik blij ben om te lezen hoe het nu met jou gaat, want daar ga ik ook heen!

Liefs!



Ik hoop dat je er snel zult zijn, Iseo... Ik ken je verhaal niet helemaal, heb wel stukjes gelezen, maar ik geloof dat je het verdient! *;

Veel geschreven hier. Ik was op sportdag met mijn kleintjes.



Suzanne, hoe voel je je nu, zonder drank en pillen? Hoe voelt het om je eigen tekst terug te lezen, de rauwe emoties. Zit je alweer in 'het valt eigenlijk wel mee, is dit een reden om de relatie te beëindigen, nee toch?' Of zit je nog steeds goed in je woede?

Je schrijft dat je ondanks alles nog steeds van hem houdt. Waar houd je van, precies, en is dat echt, of is dat er alleen als hij gedronken heeft? Hoe vaak zegt hij tegen je dat 'ie van je houdt zonder er iets voor terug te verlangen? Hoe lang wil jij nog doorgaan met duizend 'het spijt me's' achter evenzovele vernederingen of verwaarlozingen? En dan is er nog geen lichamelijk geweld bijgekomen, of dat ook al?



Het wordt niet beter. Wat je ook doet of wat je ook laat, dat heb je zelf al geschreven. Maar ben jij al  klaar voor een leven na hem?



Als je in praktische zin helemaal geen mogelijkheden ziet is er altijd nog de vrouwenopvang. Al zal die makkelijker toegankelijk zijn als je kinderen bij je hebt, maar ik heb ook vrouwen alleen in de opvang gezien. Ben je daar en heb je geen goed mw in de opvang, dan kun je je verhaal voorleggen aan mw in de stad waar je naartoe gevlucht bent. En je hoeft niet kapot geslagen te worden om in de vrouwenopvang te belanden, je niet veilig voelen is genoeg.



Iseo, fijn dat je zo midden in de nacht nog wat aan je werkstuk hebt kunnen doen.



Ik: tegen koppijn aan, dus blijf niet te lang achter de computer.

Bedankt voor alle lieve reacties!Ik voel me lichamelijk wat beter nu, wel stevige koppijn, maar ja, geen wonder als ik nu zie wat ik allemaal achterover geslagen heb...Hij zegt dat hij spijt heeft. Ik heb aangegeven dat ik niet verder wil als het zo door gaat. Hij zei vervolgens dat hij dat ook niet wil en vreemd genoeg steekt me dat dan toch. Ik snap mezelf niet :-(Ik heb van de week een weekje vrij genomen, zodat we samen leuke dingen konden gaan doen. F*ck, wat heb ik een spijt.Ik begrijp het niet, we hadden het altijd zo leuk samen (toen we nog niet samenwoonden). Waar is dat gebleven, ik snap het niet! En ik mis het zo verschrikkelijk.Iseo en Mamzelle, bedankt ook voor de praktische tips. Het moet allemaal even bezinken.Ik zal snel weer van me laten horen.Liefs, Suzanne.

Hoi Suzanne, dus je hebt nog even kunnen slapen vanmiddag?

Ik zou je aanraden om zelf voor een paar maanden te stoppen met drinken enzo. Je hoofd helder krijgen, wat energie opdoen. Je staat toch op een belangrijke kruising.

Je bent heel gevoelig voor wat hij zegt.

Je hebt een week vrij toch? Ga er even tussenuit! Echt, als je nu verder gaat zoals anders met je vriend, vervallen jullie zeker weten weer in hetzelfde terug. Probeer te doorbreken wat nu niet goed gaat. Dus misschien juist goed dat je een week voor jezelf hebt en niet hoeft te werken! Kun je wat dingen op een rij gaan zetten.

Wat heeft hij nog meer gezegd, heeft hij het echt goed gemaakt met je? Zo klinkt het niet echt.

Ik vind de vraag die Mamzelle stelt heel goed, kun je daar voor jezelf een antwoord op geven?



Hoe het in het begin was, is geen reden om een relatie voort te zetten die nu echt niet goed zit. Dat is een grote fout die ik zelf maakte.

Je schreef dat je je vriend herkende in wat ik over mijn ex vertelde? Dan zou ik niet wachten en er nu even tussenuit gaan. Maak je hoofd helder, zoek iemand misschien om mee te praten.

Probeer afstand te nemen, denk even niet aan hoe het voelt om hem te missen (want die gedachtes en gevoelens maken het allemaal lastig) maar kijk goed naar wat de relatie echt voorstelt. Je voelde je zo ontzettend klote vannacht! Wat dat betreft is het goed dat je het hier van je hebt afgeschreven, lees het terug.



Over de vrouwenopvang, er zijn echt plaatsen waar je heen kunt als het niet goed gaat thuis en jij je onveilig voelt. Als je geen andere manier ziet en alles verder in werking hebt gezet als woningbouwverenigingen, familieleden waar je kunt logeren,  advertenties, misschien maatschappelijk werker die helpt zoeken (had ik zelf, we gingen alles langs, van vakantiehuisjes tot tijdelijke appartementen etc) kun je nog steeds (nood)opgevangen worden.



Mamzelle, hoe gaat het, nog steeds hoofdpijn?

Ik ga vanavond alles op alles zetten om dat werkstuk af te ronden.



MikkieMuis, dankjewel!

Ik zag dat Iseo zich afvroeg hoe het ging, sorry dat ik nu pas reageer...Ben wel ijverig aan het meelezen, de drama's van suzanne gelezen, Iseo dr werkstuk wat afmoet en mamzelle dr hoofdpijn...Ik ben in een megadip terecht gekomen en ben alleen maar moe..De gedachten over wat nu te doen met ex, het fulltime werken, oudste die aan het puberen is, logistieke problemen en reistijd (werk kost me 3 uur reizen per dag) begint me echt op te breken. De weekenden lukt het me niet om uit te rusten want altijd wel wat aan de hand, zieke kids, autopech, blabla...ik ben het echt ff zat allemaal. Gister zelf ex gebeld omdat ik me zo klote voel...stom natuurlijk, die hakt er op in, op die oververmoeidheid. Zegt dat het beter wordt als hij terugkomt, ik wat meer uit kan rusten en nog meer mooie en loze beloften. Ik heb hem wel gevraagd zijn ogen dicht te doen, daar ver weg in zijn geboorteland, en te denken aan mij en alle ellende die hij mij heeft aangedaan, het geweld, de leugens en vele andere dingen. Vroeg hem zich af te vragen of ik dit echt allemaal verdiend had....Gek is dat he, de momenten dat ik al mijn energie  nodig heb om het hier draaiende te houden, stop ik toch weer energie in hem, wil ik hem de spiegel weer voorhouden.Pfff, ik baal van alles, denk alleen maar met hem was ik niet gelukkig, maar nu ook niet....Sorry van mijn negatieve bericht, ik ben gewoon moe en alles zat, ga lekker naar bed! Veel liefs voor allemaal.....

Besluitloos *;

Dit gaat niet goed. Ik weet hoe dat gaat, dat je hem opbelt. Het is het gevolg van al die tijd.

Je weet dat het echt niet gaat goedkomen als hij terugkomt, maar je bent zo wanhopig en je wilt dan zo graag dat hij ineens het licht ziet.

Oververmoeid, geen overzicht meer kunnen houden, depressieve gevoelens. Dit gaat erger worden als je nu geen actie onderneemt. Voor je het weet is het zo ver dat hij weer terugkomt, en dan ben je meteen weer een heel eind verder van huis...

Dit is echt de tijd waarin het moet gebeuren!

Hoe kunnen we je helpen?



Je schrijft:  denk alleen maar met hem was ik niet gelukkig, maar nu ook niet...

 Maar je bent niet los van hem, het zegt nog niets over hoe het gaat zijn als je echt voor jezelf kiest! Je bent nu niet gelukkig, ik zou  zeggen, je bent nu zowat helemaal overspannen van alles!



Moet even nadenken over wat ik kan schrijven voor je. Moeilijk dit.

Je weet het allemaal, Besluitloos, dat is het niet. Het is dat andere, dat vastzitten wat veroorzaakt dat je hem belt, dat je somber denkt.



Je wilt voor jezelf en de kinderen kiezen, maar je voelt niet wat het gaat brengen, dat is heel eng. Je grijpt dan terug naar wat je kent, naar wat erin zit nu na al die tijd.



Even geknipt uit een eerder posting van je:



Nu pas, nu ik dit schrijf komt de pijn terug. Daarom heb ik besloten om

hier te gaan schrijven, omdat ik mijn pijn en herinneringen moet voelen

voordat ik een verkeerde beslissing maak. Ik vertrouw mezelf nog niet

echt wat hem aangaat. Het is ook nog zo kort geleden allemaal, hij is

nu 4 maanden weg. Echt weg, naar zijn geboorteland, maar hij rekent

erop dat ik hem terughaal hier naar toe, op basis van verblijf bij

partner zeg maar. Dat was ook de bedoeling, maar sinds hij weg is, is

het besef pas gekomen. Het besef van waar ik doorheen ben gegaan, samen

met mn jongens. Het besef dat het niet normaal is om telkens politie

aan de deur te hebben omdat hij je weer in elkaar heeft geslagen, ookal

heb je dat ook zien gebeuren bij je ouders toen je zelf klein was. Ik

ben weer een beetje tot leven gekomen sinds hij weg is, en merk dat ik

langzaam wat meer van me afbijt ook naar anderen. Ik sta alleen mijn

herinneringen niet toe, omdat er geen tijd is voor pijn en verdriet, ik

werk fulltime en zorg voor mn jongens. Maar als ik dat verdriet weg

blijf stoppen, lijkt het alsof er niets is gebeurd, en ben ik bang dat

ik overstag ga, bang dat ik hem dan idd terug laat komen.



Je geeft hier al aan wat je nodig hebt, en voorspelt wat er gaat gebeuren.



Blijf schrijven, Besluitloos. Je zegt het zelf al, je hebt dat nodig want als je in je eigen wereld blijft weet je al wat er gaat gebeuren.

Ik zou echt aanraden om hulp te zoeken, als je niet weet waar je moet beginnen wil ik je helpen. Vraag anders mijn mail-adres aan de angel, en vertel me je provincie. Misschien kan ik dan aan de vrouw die mij heeft geholpen vragen of ze iemand weet voor jou, die bij jou in de buurt zit.



Het is genoeg geweest, B. Het geweld, alles, het moet stoppen. Het zal alleen maar erger worden als je blijft.

@besluitloos

ik denk dat je hulp moet gaan zoeken, maak morgen een afspraak met je huisarts, je klinkt erg overspannen nu en dat is geen tijd om goede beslissingen te nemen.

B, ik denk ook dat je het beste morgen naar de huisarts kunt gaan.

Veel liefs

Hé lieverds,



Ik ben zo onder de indruk van jullie verhalen hier... steeds meer vrouwen die hier herkenning vinden en hun verhaal doen. Alsof de blokkade om te voelen en te zien wat er in hun leven gebeurt opeens wordt weggenomen, alsof ze in een spiegel kijken. Het doet me heel veel om dit te lezen. Ik zou jullie het liefst allemaal een dikke knuffel geven, jullie helpen om de knoop door te hakken, om alle praktische dingen te regelen... Maar ja, dat kan niet. En zelfs als het zou kunnen... ik heb al de handen vol aan mezelf. Ik moest mezelf een dag ziekmelden na een weekend vol verjaardagsfestiviteiten. De dagelijkse routine red ik nog net, maar zodra er iets extra's bij komt, ben ik uit balans en stort ik (eventjes) in.



Suzanne, je klinkt erg paniekerig... probeer eerst eens tot rust te komen. En praat. Praat met je vader en moeder, ga lekker een paar daagjes bij ze logeren. Niet werken, maar wel even weg. Je moet even goed bij jezelf naar binnen kijken. Schrijf of lees hier als je er behoefte aan hebt. Hou die boosheid vast. Je wordt misschien niet vaak echt boos en dan voelt het vreemd, die kwaadheid. Maar geef je er eens helemaal aan over. Dan kom je bij je echte gevoel. Je bent bang, bang hem te verliezen, bang dat er dan niemand van je houdt, bang om alleen te zijn, bang voor de toekomst. 27 voelt dan erg oud.



Ik kan me herinneren dat ik op mijn 28e mijn vriend (later man, nu ex) het huis uit wilde gooien vanwege zijn drankprobleem. Koffer gepakt en klaargezet toen hij thuiskwam uit de kroeg. Maar nee, hij wilde me niet kwijt, hij zou veranderen, we hielden toch van elkaar? En ik wilde hem ook niet kwijt, ik wilde hem er niet uitgooien: ik wilde alleen maar die woorden horen. Ik wilde hem maar dan anders. Ik weet nog dat ik dacht: ik wil niet alleen zijn! Ik ben 28, ik wil een relatie, ik wil kinderen, wie zegt dat dat nog gaat lukken? Ik voelde me met mijn 28 heel oud.



Ik ben ruim 12 jaar bij hem gebleven. We zijn getrouwd, hebben kinderen gekregen, een huis gekocht... De stap om weg te gaan werd alleen maar moeilijker (niet dat ik dat wilde doen hoor, ik was namelijk "perfect gelukkig" in mijn relatie... het drankprobleem en de andere misstanden waren inmiddels vakkundig weggedrukt). Nu ben ik eind 30 en ik heb het gevoel dat mijn leven opnieuw begint. Ik probeer geen spijt te hebben van de jaren dat ik bij hem gebleven ben, al was het maar om de twee prachtige kinderen die dat heeft opgeleverd. Maar nu ben ik niet bang om alleen te zijn. Ja, ik ben wel bang, maar ik overwin die angst. Omdat het me zo veel op zal leveren. Op dagen als vandaag voel ik dat niet zo sterk, maar toch is het dat vertrouwen dat me overeind houdt.



Iseo, ik hoop dat het goed met je gaat O+ Ik bewonder je om je welsprekendheid en de moed om je verhaal hier neer te zetten. Ik weet zeker dat het veel vrouwen helpt. Ook velen die hier alleen meelezen. Ook voor hen een *;



Mamzelle, gaat het weer beter met je?



Besluitloos, ik geloof dat je besluit allang vaststaat. Wat je tegenhoudt is angst. Dat je je ex belt als je het niet meer ziet zitten, is heel normaal. Je bent gewend je tot hem te wenden als je het gevoel hebt zelf te kort te schieten. Dat is de valkuil van dit soort relaties. We maken onszelf wijs dat we niet zonder die man kunnen, dat hij de enige is die die leegte kan opvullen die we in onszelf voelen. De waarheid is dat we dat alleen zelf kunnen. Besluitloos, vraag alsjeblieft andere mensen die je vertrouwt om hulp als het niet gaat. Dat automatisme van hem bellen kun je doorbreken. Je bent je er nu van bewust, dat is stap één. Stap twee is jezelf tegenhouden als je met de telefoon in je handen zit en een ander nummer draaien. Leg een lijstje met een paar telefoonnummers naast je telefoon. Bel een van die nummers.



DayMar, ik mail me binnenkort. Voor jou ook een dikke *; Had je ooit verwacht dat je topic zich zo zou ontwikkelen? Ik vind het heel bijzonder.



Liefs,

dubio

DayMar, ik mail me binnenkort.



Ach ja, een mens wil zelf ook wel eens post ontvangen.  Maar ik mail jou ook! :P

Hoi Dubio!

Heb je dan vandaag wel een beetje bij kunnen komen?

Herken dat goed, ik kan zelf ook weinig hebben. Steeds zoeken naar die balans. Hoe doen andere mensen dat toch? Ik ben helemaal uitgeteld na een dag voor mijn dochter zorgen en het huishouden. Het liefst heb ik dat de dagen een beetje op elkaar lijken. Ik heb het gevoel dat het allemaal maar net lukt. Binnenkort ben ik uitgenodigd voor een feestje, en ik weet nu al niet wat ik er mee aan moet.

En dan mijn huiswerk, ik word er gek van, ben heel erg moe maar het wordt wel nachtwerk.

Ik had het eerst misschien wel een beetje opgegeven, dat ik goed genoeg geleerd heb dit jaar om het examen te halen. Ik kan niets onthouden, en lees alles meerdere keren voor ik het snap. En nu zit ik toch die werkstukken te maken, moet ze vrijdag inleveren, op het allerlaatste moment maar ik wil ineens eigenlijk zo graag het examen halen.

Had het opgegeven, en nu toch ineens weer dat ik het moet halen van mezelf. Volgens mij maak ik er een potje van.

Nou we zien wel.

Vind het moeilijk om er over te praten met de mensen om me heen, want iedereen zegt steeds dat ik dat examen makkelijk haal, ik kon altijd goed leren. Maar ik heb faalangst, voel me heen en weer gaan, kan me niet concentreren.

Zo, even van me afgeschreven...



Dubio, ik hoop dat je je weer snel zo sterk voelt als dat je op mij overkomt.

Dat moment wat je beschrijft, toen je eigenlijk wilde dat hij wegging... En dat hij dan zei wat je zo graag wilde horen. Zo gaat het, je wilt het zo graag. En je hebt ergens wel hoop.

Het is ergens wel een soort van mooi dat je ziet, letterlijk, dat het nu niet goed gaat, maar dat je je kunt overgeven aan een onzekere toekomst omdat je een wens hebt. Ik bedoel dat het vermogen van een mens om toch die weg in te slaan best bijzonder is en ook dapper. Helaas wordt het vertrouwen en de durf op een erge manier beschaamd.

Maar ik verwonder me er nu wel over, nu ik er op terug kijk.



Het ene moment denk ik het wel een beetje te weten, hoe het gaat enzo. Het volgende moment ben ik het kwijt.

Ik ga weer even aan het werk, dochterlief slaapt goed vannacht.



Knuffel terug!

Nachtpost. Ik ben met de kippetjes op stok gegaan.



Suzanne: hij zegt dat hij het ook niet zo wil. Dat wil je graag horen, en maakt je binnen een paar dagen weer week. Helaas 'lukt het hem niet' om ervoor te zorgen dat het niet meer zo gaat tussen jullie en ook helaas is hij waarschijnlijk niet bereid in therapie te gaan daarvoor. Zelfs al zou hij daartoe wel bereid zijn dan blijft je relatie moeizaam, is hij zich hooguit na jaren wat meer bewust van de processen binnenin hem waardoor hij zich zo laat gaan. Meer waarschijnlijk geeft hij al bij aanvang op of haalt er niets uit want hij weet het zelf wel. En blijft alles bij het oude.



Iseo: ben je huiverig voor enige medicinale ondersteuning tijdens je examen, om je faalangst binnen de perken te houden? Of is het niet fysiek, dat je staat te trillen of dichtklapt tijdens je examen?



Besluitloos: zit er ook een lieve kant in hem, waarnaar je je richt, bijv. in dat telefoongesprek? Ik had zelf ook zo'n man die soms heel lief kon zijn, en als 'ie rustig was was 'ie ook aangenaam gezelschap voor me, ik voelde me thuis bij hem. Die donkere kant van hem maakte dat ik kon zeggen ik hou van je en ik haat je naar gelang welke kant hij liet zien. Inmiddels heb ik er bewust voor gekozen om de lieve man met zichzelf te laten, omdat ik niet meer geconfronteerd wil worden met die donkere kant. De vrijheid die dat oplevert is gigantisch, de ruimte om gewoon mezelf te zijn, om zelf te mogen kiezen, om nooit meer verantwoording te hoeven afleggen.

Jouw vriend is behoorlijk gevaarlijk, politie is hier maar twee keer aan de deur geweest in negen jaar en toen waren er geen klappen gevallen. Die zijn sowieso minimaal geweest. Ehm, weer aan het bagatelliseren. Die zijn minimaal geweest vergeleken met andere mishandelde vrouwen. De laatste vier jaar geen geweld meer, en toch benauwde het geestelijk geweld me zo dat ik echt niet meer verder kon met hem. 



Dubio en Iseo, jullie schrijven allebei over dat je maar beperkte energie hebt. Ik herken dat ook, weet wel dat het er al eerder was dan die relatie. Misschien was dat zelfs de reden waarom ik met open ogen die relatie intuinde: toen we elkaar ontmoetten zeiden we tegen elkaar dat we blij waren dat we elkaar gevonden hadden, dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven -in één dag- en dat we rust zochten en gevonden hadden. Rust bleek 'help me, zorg voor me' te zijn, en dat konden we beiden niet waarmaken. 



-schopt zichzelf terug naar bed- Alle kinderen, ze voelden zich niet zo lekker wegens mogelijk hooikoorts en zeker een gekneusde knie, liggen bij mij op de kamer. Heerlijk, het kán zomaar, geen veroordelingen. Toen ik in een opvanghuis was was er een vrouw die altijd samen met haar kinderen sliep. Dát zou ik niet willen maar knus is het wel. Snappen jullie zeker ook wel dat er vooralsnog geen ruimte in mijn leven is voor een man?

Ook nachtpost van Iseo.

Welterusten, Mamzelle, voor nog een paar uurtjes.



Ja, is echt ook fysiek. Trillen, niet meer kunnen nadenken etc. Maar ik doe ademhalingsoefeningen, hopelijk heb ik daar straks ook wat aan. Denk je dat ik even naar de huisarts moet? Heb niet eerder gedacht aan iets kalmerends. Ik zat gewoon op mezelf te mopperen dat er al een heel jaar om is en het lijkt of ik niks in mijn hoofd heb van alle stof die ik moest leren.

Helpt ook niet echt.

Maar het werkstuk is bijna af! Morgenmiddag tijdens het dutje van mijn dochter de laatste tekst schrijven die ik nu al heb voorbereid en dan ben ik klaar.

Wat een opluchting.



Die beperkte energie was er al. Als ik terugdenk aan de tijd dat ik hem ontmoette, ik was erg moe. Kan slecht indrukken verwerken soms. Toen was ik van school gegaan omdat ik echt niet mijn draai kon vinden, ik was ergens naar op zoek en voelde mij niet goed.

Wat jij schrijft over denken dat je die rust bij elkaar vindt herken ik. Het verwarren met iets anders waar je behoefte aan hebt. Het heel snel al samen zijn.



Mijn ex zei ook altijd na een situatie precies wat ik wilde horen in de eerste tijd. Wat je beschrijft aan Suzanne. Hij heeft de therapie die hij volgde ook snel opgegeven. Wist het beter.

Deed die dingen om mij over te halen, of misschien geloofde hij er even zelf in, maar in ieder geval schoot ik er niets mee op.

Gevaarlijk hoe hij precies hetgene kon zeggen wat mij ervan weerhield weg te gaan.

En die lieve kant, opvallend welke momenten die kant wel naar voren kwam. Ik richtte me altijd daar op. Ik geloofde in die man!

Ik dacht dat hij het vreselijk moeilijk had en er wel uit zou komen, dat ik daar belangrijk in zou zijn ofzo...

Na een tijdje had ik die gedachte niet meer, maar zo begon het wel.

Ik was steeds op zoek naar dat gevoel wat ik had toen we net bij elkaar waren. Inderdaad, het aangename gezelschap wat hij echt kon zijn. Maar dat is altijd iets wat hij weggaf, en er dan iets voor terug wilde. Ik denk dat mijn ex het niet uit zichzelf deed, er zat achteraf gezien altijd iets berekends in. Ik weet niet hoe bewust hij daar zelf van was, maar later in de relatie gebruikte hij dat in ieder geval. Ook het ophemelen van mij in het bijzijn van anderen, en dan thuiskomen en ineens een totaal ander verhaal te horen krijgen.

Ik denk dat hij misschien zelf steeds verder verstrikt raakte in die negatieve spiraal. Is hij degene die het uiteindelijk het zwaarst heeft.

Want in het laatste jaar was vrijwel de hele tijd die donkere kant te zien. Hij was gewoon gek aan het worden, zo achterdochtig. Manisch. Hij ging, hoorde ik achteraf van hem in een heel vervelend telefoongesprek, vreemd met andere vrouwen, had waanideeën etc. Knetter.

En ik was echt mezelf niet meer, was heel klein geworden. Letterlijk want ik pakte gisteren de spijkerbroek waarin ik ben weggegaan bij hem en dat is pas echt skinny-jeans.



Besluitloos, hij is echt gevaarlijk, je man. Je moet jezelf tegen hem beschermen. Hij minacht je. De druk die jij ervaart ook al is hij zo ver weg is heel groot.

Hij heeft nu nog een goede reden om zijn best te doen bij jou, maar straks als hij terug is en de papieren zijn geregeld enzo, wat houdt hem dan nog tegen?

Het geestelijk geweld is echt het ergste. De emotionele manipulatie. Kijk hoe jij je nu voelt, zo in de war.... Dat is precies wat het met je doet. Je begrijpt jezelf niet meer, waarom je hem belt, wat je zegt. Waarom je niet voor je kinderen lijkt te kunnen kiezen.. Het hoort allemaal daarbij. Je raakt er totaal overspannen van en lijkt niets meer te kunnen beslissen voor jezelf.

Alsof je op hem wacht om te zien wat het volgende is wat er staat te gebeuren.



Ik zit weer een potje te janken, maar ik ben gewoon kwaad.

Ben goed bezig, maar het is zo frustrerend om het allemaal onder ogen te zien.

Bedtijd.

Morgen is er weer een dag.

Mamzelle *;

en ook voor de rest!

Wat een nachtbrakers allemaal! Ik heb vannacht voor het eerst in lange tijd weer een hele nacht gemaakt. Meestal word ik midden in de nacht wakker en lig dan te piekeren, soms tot de ochtend. Niet goed voor je energieniveau. Ik heb gisteren echt de hele dag geslapen, ik was helemaal op. Ik had toen ik de relatie aanging trouwens helemaal geen energieprobleem, ik bruiste volop. Ik was toen natuurlijk ook wat jonger :) maar ik geloof dat het daar niet mee te maken heeft. Zo'n relatie zuigt je letterlijk leeg. Mijn ex was in alle opzichten een parasiet en dat vreet energie. Uiteindelijk heeft hij me helemaal leeggezogen. Ik had nog net genoeg kracht om eruit te stappen.



Iseo, fijn dat je je werkstuk bijna af hebt! Ik kan me je opluchting levendig voorstellen. De simpelste zaken lijken onoverkomelijk. Ik zou zeker langs je huisarts gaan. Is die op de hoogte van je situatie? Heb je er al eens over nagedacht met een psycholoog te gaan praten? Ik heb daar zelf erg veel baat bij, ik weet niet hoe ik het zonder haar gered zou hebben. Ik zou er zeker veel minder sterk voorstaan nu. Misschien kun je die mogelijkheid eens met je huisarts bespreken. Of is er op je opleiding iemand met je kunt praten.



Mamzelle, ik herken de vrijheid en autonomie die je nu voelt in je eigen huis, en ten opzichte van je kinderen. Ik weet zeker dat het in hun belang is dat hij niet meer hier woont. Hij "verzorgde" de kinderen als ik werkte, maar bij een betaalde oppas/crèche die ze zo verzorgde had ik ze allang weggehaald. Ik accepteerde dat allemaal (niet altijd zonder tegengeluid hoor) omdat ik van hem hield en hij de vader van mijn kinderen was. En omdat ik er niet in slaagde zijn gedrag te veranderen. Uiteindelijk was de beslissing te gaan scheiden de enige manier om een verandering te bewerkstelligen... niet in hem (want hij gaat op de oude voet door) maar wel in de situatie van de kinderen. Ik hoop dat je kinderen gauw weer helemaal gezond zijn! :R



Ik sprak de zus van mijn ex voor het eerst sinds we uit elkaar zijn. Zij wonen aan de andere kant van de wereld (ja, mijn ex is ook buitenlander, maar heeft inmiddels dankzij mij de Nederlandse nationaliteit) en ik had nog geen contact met mijn schoonfamilie gehad. Een heel fijn gesprek, ze begreep precies wat me tot dit besluit gebracht had zonder dat ik een woord had uitgelegd. Zij kent haar broer namelijk. Hij heeft een "speciaal karakter", zei ze. Het was erg fijn die bevestiging en dat begrip te krijgen van iemand die hem erg goed kent. Ik zal ze binnenkort eens een pakketje sturen met foto's en tekeningen van de kinderen, want ik geloof dat ze al twee jaar geen foto's van de kinderen hebben ontvangen. Vooral voor oma niet leuk :(



Liefs,

dubio

wow, wat is er al veel geschreven zeg!!

heb nog niks kunne bijlezen want m'n compi was gecrasht.

ga het zeker lezen (na de vacantie :D)



sterkte voor iedereen van een ervaringsdeskundige *;

Hoi Maria! Hoe is het met je?



Dubio, dus je bent een beetje uitgeruster?

Goh ik voel gewoon de opluchting in dat stukje wat je schrijft over dat je nog net genoeg kracht over had om bij hem weg te gaan. Als ik je verhaal lees, voel ik me opgelucht en blij voor jou en ik ken je niet eens goed. Doet wel veel.

Ik heb ook contact met mijn ex-schoonfamilie. ik doe het zo als ik dat wil, daar voel ik me wel goed over. Het lijkt me belangrijk en waardevol voor mijn dochter. Zij hebben ook veel meegemaakt met mijn ex, toen hij doordraaide. Eigenlijk kan ik nog niet goed met zijn moeder opschieten, maar ik begrijp haar wel. Zij wil ook altijd dat kind blijven zien zoals ze hem kende. Maar het blijft een ingewikkelde relatie van mij met die mensen.

Maar ik krijg nu ook langzaam aan die bevestiging van hun kant. Iedereen heeft daar ook lange tijd ontkent wat er mis ging, hielden hem teveel het hand boven het hoofd in het begin en ze durfden later niet meer de waarheid te zeggen.



Mijn werkstuk is af! Ik heb eigenlijk niet meer geslapen, maar het is af en daar ging het om. Nog een kleine opdracht voor een ander vak en ik ben helemaal klaar.

Ik ga een afspraak maken met de huisarts. Hij weet wel een beetje van alles, toen ik in verwachting was heb ik hem best wat verteld want het ging echt niet goed, ik was overspannen. Daarna heb ik hem niet meer gezien, mijn dochter is kerngezond en ik kom daar nooit in de praktijk. Nu voor mij zelf een afspraak maken.

Een volgende opleiding volgen lijkt me eigenlijk nog teveel van het goede hoewel ik het graag wil. Misschien moet ik iemand zoeken waarmee ik daarnaar toe kan werken. Ben bang dat het zo nog niet helemaal gaat lukken. Heb Qwertu's zin van Gizmo's topic in mijn hoofd, daar moet ik wat mee doen. "kracht is weten wat je zwakte is". Kracht is dat je hulp vraagt bij de dingen waarvan je merkt dat je ze niet alleen kunt.



Mijn dochter heeft haar eerste tekening gemaakt!

Veel liefs Dubiootje, van mij.



Suzanne, heb je een fijn logeeradres gevonden voor deze week? Voel je je al wat rustiger worden? Hoe gaat het nu?



DayMar! kun je nog meelezen, hoe gaat het? Hoop snel weer wat van je te lezen! Gaat het een beetje?



Mylenevalerie, ik zie dat je weer verbinding hebt, ik moet er niet aan denken dat ik nu geen internet zou hebben ineens, ik heb zoveel aan dit topic... 



Zonlicht, hoe is het met jou? Mamzelle, al weer beetje beter?



Ik ga even op de bank liggen, dag! xx

Kan ik met zekerheid zeggen dat mijn ex berekenend was, het zal wel, maar het kost me nog steeds moeite om aan te nemen dat hij bewust aan het manipuleren was. Bij ons was het iedere keer als er geld kwam mis. Al dagen van tevoren was ik aan het stressen over of we onze rekeningen zouden kunnen betalen, of er genoeg zou overblijven voor de maand wat fatsoenlijk door te komen. Hij boos, gekwetst, als ik openlijk twijfelde aan zijn vermogen om normaal met geld om te gaan. Dan als het er eenmaal was, soms nog even snel maandboodschappen doen en dan ging hij zich uitgebreid aankleden, voor een jointje. Neee, natuurlijk zou hij niet naar Andere stad gaan. Ik geïrriteerd over zijn gedoe met kleren, hij geïrriteerd omdat ik hem niet van complimenten wilde voorzien. De grote roze olifant in de kamer beiden niet aanraken. Het kon ook gebeuren dat hij overtuigend beloofde om naar de markt te gaan en ik pas uren later erachter kwam dat hij gewoon weg was, met al het geld. Volgende dag of een dag later terugkomen met precies genoeg geld om de maand door te komen en misschien een sorry. Hij zorgde ook dat er net genoeg geld in huis was dat ik rond kon komen met de kinderen als hij weg was. Als ik boos hem wilde confronteren met zijn gekloot had 'ie koppijn -kater- en moest ik hem niet nu lastigvallen. En de volgende dag of avond was het alweer van 'ik doe het nooit meer, wat ben ik stom geweest'.

Klinkt aardig als manipulatie als ik het hier zo opschrijf. Ik wilde nog geloven dat hij oprecht bezig was en miskleunde.



Schoonfamilie: ik heb ze wel leren kennen, maar dat was ook zo'n grote roze olifant verhaal. Af en toe een flikkering dat iemand wel begreep dat het niet helemaal in orde was met hem, maar niemand praatte openlijk daarover. Hij heeft alweer vier jaar geen contact gehad met hen, en dan zie ik mezelf ook geen contact met hen opnemen. Zijzelf bellen ook niet, als ze al bellen, als ze het nummer nog hebben dan, zullen ze mij bereiken.



De zorg voor de kinderen is duidelijker geworden, toen hij er nog was was hij degene die het voor het zeggen had in huis, en ik degene die de boel moest runnen. Kinderen liepen over me heen, één lachte me bijna vierkant in mijn gezicht uit, achter de rug van zijn niet-oplettende vader. Die vader had het drukker met op mij letten, want ik mocht zijn kinderen zeker niets aandoen, dan op waar zijn kinderen mee bezig waren. Ik moest maar niet zeiken over wat dan ook. Nu heb ik het recht om te zeiken, word af en toe ook nog gehoord, en de dingen lopen zoals ik denk dat ze horen te lopen in een normaal huis. Baal er wel van dat mijn kinderen net als ikzelf niet zullen weten wat het betekent om in een huis op te groeien met een vader en een moeder die gewoon gezamenlijk de opvoeding ter hand nemen.

Bedankt voor jullie belangstelling en jullie verhalen, dat doet me erg goed!Ik lees veel mee, maar het valt me erg zwaar om zelf te schrijven.Hij bood aan om zelf even weg te gaan en zit nu bij zijn ouders. Hij vindt ook wel dat we veel ruzie hebben, maar bij mij blijft het veel langer "hangen" dan bij hem; hij begrijpt dan ook niet echt dat ik me vaak door hem gekwetst voel.Ik denk niet dat ik sterk genoeg ben om er een punt achter te zetten nu. Ergens heb ik toch nog de hoop dat we het leuk gaan krijgen; dat hadden we immers voordat we gingen samenwonen ook altijd. Ik begrijp dan ook niet waarom het zo mis gegaan is. Ik heb m'n eigen huisje er voor opgegeven en het is zo moeilijk om toe te geven dat dat misschien niet de juiste keuze is geweest. Ik had het allemaal zo anders verwacht...Ik probeer voor nu even te genieten van het mooie weer. Vanavond komt er een vriendin eten, dat is wel fijn.Jullie allemaal een fijne dag en een knuffel voor de mensen die dat nodig hebben.

Suzanne, overweeg of LATten iets voor jullie is.



Mijn ex vond ook dat ik me niets aan moest trekken van kwetsende woorden, dat 'ie nu eenmaal zo was, dat 'ie het niet zo bedoelde. Nou ja, ik kan er nu eenmaal niet tegen. Zo iets kun je rustig aan jezelf toegeven, en aan hem melden.



Geniet maar lekker van de zon, en een fijne avond met je vriendin, vanavond.

Suzanne, wat is er nog meer om voor bij hem te blijven, behalve hoe het was in het begin?

Als hij ook niet begrijpt dat jij je vaak gekwetst voelt, probeert hij dan wel om zich in te leven hoe dat voor jou is, hoe dat dan kan?  Wil hij graag dat jij je beter voelt en wat doet hij daarvoor?

Of laat hij het onderwerp even afkoelen, door nu zelf weg te gaan uit logeren. Dan kan hij straks verder zonder dat het is uitgesproken....



Fijn dat je vriendin langskomt!

veel liefs



Mamzelle. Geld ja. Echt een terugkerend verhaal. Maar bij jou moet dat wel heftig zijn geweest, want jij hebt een gezin waar je voor moest zorgen...

Bij ons leverde het veel spanning op. Ben ook erg bezig geweest met het oplossen van geldproblemen. Achteraf gezien ging hij stug door met ze veroorzaken ook.

Wilde met veel dingen graag geloven dat hij oprecht probeerde maar faalde door omstandigheden. Mijn ex had altijd pech. Het werd opvallend hoe vaak hij buiten zijn schuld om volgens hem, in de problemen raakte. Baan kwijt, geldproblemen etc.

Heel onbetrouwbaar gedrag, zo had je net een plan gemaakt en afspraken, zo had hij het ineens allemaal over een andere boeg gegooid.

Ook hier werd geblowd door ex. Veel meer dan ik wist denk ik. Verslavingsgevoelige man ook.

Maar drank gaf het naarste effect. Kwaad worden enzo. Willen afreageren.



Heb echt bewondering voor je hoe je het doet met de kids. Wat moet dat pittig zijn, en dan vooral toen dat jij het weer ging overnemen in huis. Er is vast veel veranderd sinds die tijd.

Ik vind het heel erg dat mijn dochter niet met haar vader opgroeid. Wil zo zo graag een gezin vormen. Maar niet met hem, maar met hem als hoe het zou zijn in mijn droom.

Echt verdrietig vind ik dat.



Moet gaan, veel liefs!!!

Je hele verhaal, Iseo, check, check, check. Pech, dan wou die eindelijk zijn leven beteren en dan zat de soos, zijn werk, zijn collega's, ik, hem weer tegen. Onrealistische plannen en tig keer proberen om illegaal weed te verkopen. Dan ook nog blut thuiskomen want eenmaal dronken kon hij zichzelf niet meer beschermen of in de hand houden en verloor hij zijn weed, of zijn geld. Maar om de zoveel tijd weer opnieuw proberen en als ik dan keek met een 'zal wel' blik dan had ik eigenlijk al bij voorbaat zijn gouden kans verstierd.

Drank was hel. Zonder drank kon hij zichzelf redelijk onder controle houden, was wel heel erg aanwezig, of narrig, of afwezig op een manier dat je hem toch niet kon negeren in huis, maar met drank kwam hij in een wervelwind van emoties, haat en liefde door elkaar heen, en één verkeerd woord betekende eigenlijk gelijk oorlog. Wachten tot hij in godsnaam in slaap zou vallen. Niets zeggen want dat zou hem wakker houden. Maar weggaan was er ook niet bij, hij had me nodig als hij thuiskwam, dronken. De hele tijd in de kroeg had hij zijn mond gehouden en eenmaal thuis, veilig, moesten al die emoties eruit.

Niet dat met hem in een kroeg zijn een pretje was, en daar ben ik op een gegeven moment mee gestopt. We konden nog jaren verder doordat hij in een andere stad ging drinken. Hoopte ik altijd maar dat hij de trein zou missen want hoe nuchterder hij was, hoe minder last ik zou hebben van die dronkenschap. Dat vond ik erger dan het verloren geld.



De kinderen: ik ben nogal een harde tante, en dat kon ik vrijuit zijn vanaf dat hij weg was. Inmiddels heb ik zelf medicatie om enigzins beheerst met ze om te kunnen gaan. Verder zit ik zelf nog steeds te tobben met grenzen, regels, hun de ruimte geven die ze nodig hebben, zelf de ruimte te nemen die ik nodig heb. Per saldo gaat het hier nu relaxter dan toen hij erbij was, maar mss is het uiteindelijk zo dat maar één van de twee narrige personen het veld heeft verlaten. Hoop dat ik ze genoeg leuks en liefs te bieden heb dat ze zich veilig voelen, maar er valt hier meer dan wel eens een onvertogen woord.



Zit erdoor voor vanavond.

De kinderen: ik ben nogal een harde tante, en dat kon ik vrijuit zijn vanaf dat hij weg was. Inmiddels heb ik zelf medicatie om enigzins beheerst met ze om te kunnen gaan. Verder zit ik zelf nog steeds te tobben met grenzen, regels, hun de ruimte geven die ze nodig hebben, zelf de ruimte te nemen die ik nodig heb. Per saldo gaat het hier nu relaxter dan toen hij erbij was, maar mss is het uiteindelijk zo dat maar één van de twee narrige personen het veld heeft verlaten. Hoop dat ik ze genoeg leuks en liefs te bieden heb dat ze zich veilig voelen, maar er valt hier meer dan wel eens een onvertogen woord.



Zit erdoor voor vanavond.

Och Mamzelle, wat je schrijft over je kinderen... zo herkenbaar. Ik ben eerder altijd te zachtmoedig geweest, ik ging mee in de opvoedmethoden van mijn ex die alles wel best vond. Opvoeden is natuurlijk ook veel werk, ze voor de tv zetten met een bak chips is veel makkelijker. Ik ben dus juist strenger geworden nadat we uit elkaar zijn gegaan, ook omdat ik aanvoelde dat ze juist nu veel structuur nodig hebben. Voorspelbaarheid is veiligheid. Maar er is zo verdomd weinig nodig om mij uit balans te brengen en dan doe ik dingen waar ik niet trots op ben. Ik pak ze dan veel te hard aan. Ik voel me soms zo'n ingemene moeder. Ik verontschuldig me wel altijd daarna, ik probeer ze uit te leggen dat ik moe ben of me niet lekker voel en dat het aan mij ligt. Maar ja, we kennen allemaal het effect van achteraf sorry zeggen. Je moet je gedrag ondertussen wel veranderen. Ondertussen probeer ik mezelf maar te vergeven, ik doe wat ik kan. Soms is dat niet zo veel.



Opvoeden is een van de moeilijkste banen die er zijn. Ik krijg af en toe hulp van de psychologe als ik het niet meer weet. Maar ik loop er steeds weer tegenaan. Grenzen aangeven is een van de belangrijkste en moeilijkste dingen. Iets waar velen van ons moeite mee hebben. Ook daarbij vallen we in de valkuil dat we lief gevonden willen worden en geen draak van een moeder willen zijn. Een goede oefening voor het leven, zou ik zeggen :P We moeten ook onze eigen grenzen aangeven in wat we kunnen hebben en een gezonde oplossing zoeken als die grens wordt overschreden. Lastig als je er alleen voorstaat, want dan kun je je niet zo maar terugtrekken.



En drank... het maakt alles kapot wat je lief is. Ik sprak gisteren een andere ex-schoonzus (lief dat ze bellen ), die heb ik wat meer uit de doeken gedaan waarom ik wil scheiden. Ze wist dat niet eens, dacht dat het een huwelijkscrisis was. Ach ja, mijn ex zal zich wel kapotschamen voor zijn familie, althans dat hoop ik. Zijn moeder is ervan overtuigd dat het door hem komt en niet door mij. Dat is zó fijn om te horen, de bevestiging van de vrouw die hem het meest loyaal zou moeten zijn. Maar zij weet ook wat het is om met een alcoholist te leven, dus misschien begrijpt zij me wel beter dan wie dan ook.



Liefs,

dubio

Suzanne, stel jezelf eens de vraag wat je verwacht dat het weer leuk zal maken? Externe of interne veranderingen? Ik bedoel: een verandering in de omstandigheden of een verandering in hem? Dat eerste zal niets veranderen in zijn gedrag, hoogstens tijdelijk maar daarna valt hij weer terug of wordt het nog erger. De enige verandering die wat waard is, is een verandering in hemzelf. Zie je dat gebeuren?



Fijne avond met je vriendin!

*; dubio

Lieve, lieve, sterke vrouwen.



Ik ga dit weekend voor het eerst een feest vieren met mijn dochter, zonder steeds bezig te zijn ex het naar de zin te maken. Gewoon een leuk feest. Vrienden en kennissen, iedereen komt zondag. Gewoon feest! Hoe zou dat zijn! Ik heb er zin in. Ben nooit lichamelijk mishandeld, maar had een mannetje wat geestelijk nogal "lastig" in elkaar zat en deed precies hetzelfde als jullie. Steeds hem naar de zin maken. Altijd dingen doen die hij leuk vindt. Als hij dan weer eens enthousiast was, was ik blij! We waren gelukkig op dat moment!

Ben er nu een half jaar weg. Een half jaar rust aan mijn hoofd, zelf doen wat ik leuk vind, lekker kind in bed, zonder commentaar (dacht ik, maar dat begint nu te komen, omdat hij denkt dat kind daarom niet naar hem toe wil) en gewoon leven. Mijn werk, mijn dingen, mijn omgeving, zonder commentaar, zonder angst om wat hij er wel van zou zeggen, gewoon helemaal niks.

Met mij was alles mis, ik kon niks, ik was dom. Hij deed allles goed. Alles wat hij doet is goed.

Nu wil kind dus niet naar hem toe en is het een drama ieder weekend en dat is natuurlijk ook mijn schuld. HIj doet helemaal niks met zijn kind. NIks! Je kunt toch wel iets doen?? Kinderboerderij, speeltuin, hoeft allemaal geen reet te kosten, alleen een beetje tijd. Nee, hij zit op zijn reet naar de tv te kijken en het is mijn schuld dat kind daar niet heen wil.



Beetje warrig allemaal, ik heb al eens eerder getracht te schrijven op een onderwerp hier, maar ik kan het niet. Zoals nu komen er een paar dingen uit, maar veel is het niet. Ik ben er misschien nog niet klaar voor? Weet het niet, ik hoop toch dat ik net zo ver kom als Iseo en andere meiden hier. Wat heb ik een bewondering voor jullie!!

*; dag lieverds, misschien vind ik nog eens de moed en kan ik meer vertellen dan nu.

Hé Jamie, leuk dat je meeschrijft. Helaas veel herkenning van mijn kant. Ook hier was geen sprake van lichamelijke mishandeling maar ik vind wel dat ik psychisch mishandeld ben. Da's ook al heel wat om te moeten toegeven :( 



Ook mijn ex zet de kinderen het liefst voor de tv. Maar naar het schijnt onderneemt hij nu van alles met ze (zwembad, speelparadijs, park, speeltuin) wat hij eerst nóóit deed. Waarschijnlijk omdat hij geen eigen huis inclusief bank en tv heeft, maar dat maakt niet uit. Ik blijf maar tegen de kinderen zeggen dat het heel leuk is om naar papa te gaan, ook als ze niet willen. Ik ben daar wel heel duidelijk in nu (in het begin niet zo). Dat is wel belangrijk, denk ik. Papa en mama hebben besloten dat je dan en dan naar papa gaat, want dat is belangrijk voor jou én voor papa. En daar wordt niet over onderhandeld. De leeftijd van je kind is natuurlijk wel relevant, de mijne zijn nog klein.



Schrijf maar gewoon wat je kwijt wilt :D Veel plezier op je feest!



liefs,

dubio