Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen
woensdag 18 april 2007 om 00:10
Hallo Allemaal,
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
vrijdag 27 april 2007 om 22:58
Ik ben thuisblijfmoeder geworden binnen deze relatie, heb tot vijf jaar geleden gewerkt. De eerste tijd had ik het nodig, want overspannen, nu zoek ik al een jaar of twee naar een baan of een leer/werktraject maar vind het niet. Voel me gewoon niet compleet zonder iets buiten de deur, ben niet zo goed in knutselen of huishouden.
vrijdag 27 april 2007 om 23:41
Sinds ik hier heb meegelezen, komt langzaam het besef wat er allemaal is gebeurd. Ben net een borrel wezen drinken met vriendinnejte, en heb er over gepraat. Inderdaad, ik vind het nog steeds stom dat ik het zo ver heb laten komen, maar ik wist het toen niet. Klinkt dat logisch? Ik wist het niet..... grenzen verleggen heb ik hier voorbij zien komen.... ja, misschien wel, maar niet bewust!
4 weken niet aangekeken worden, 4 weken voor mij "weglopen" 4 weken niks zeggen..... en ik wist niet wat er was. Als ik het vroeg was het, er is niks loos. Pas na een week of 4 kwam het hoge woord eruit. En jij loopt 4 weken in het duister te tasten. Wat heb ik nou fout gedaan? Wat was er mis? Wat moet ik doen om het goed te maken.....
Ik zie het nu even zwart. Er klopt iets niet bij die man. Echt niet.
Hoe moet ik nou weten wat ik "fout" doe als hij niks zegt??? En nu doet hij het nog!
Hij kan me nu niet negeren, ik zit niet meer in 1 huis, maar als er iets is met kind, dan moet ik dat oplossen, het is mijn schuld.
Ik hoop echt dat maatschappelijk werk geen grote wachtlijst heeft, ik kan er niet te lang op wachten. Ik moet terugslaan. Hoe dan ook, ik moet hem laten zien dat er ook dingen zijn die hij moet veranderen, maar zonder een backup kan ik dat niet. Hij zegt dan toch dat het niet zo is. Dat het mijn schuld is en dat ik alles fout doe.
4 weken niet aangekeken worden, 4 weken voor mij "weglopen" 4 weken niks zeggen..... en ik wist niet wat er was. Als ik het vroeg was het, er is niks loos. Pas na een week of 4 kwam het hoge woord eruit. En jij loopt 4 weken in het duister te tasten. Wat heb ik nou fout gedaan? Wat was er mis? Wat moet ik doen om het goed te maken.....
Ik zie het nu even zwart. Er klopt iets niet bij die man. Echt niet.
Hoe moet ik nou weten wat ik "fout" doe als hij niks zegt??? En nu doet hij het nog!
Hij kan me nu niet negeren, ik zit niet meer in 1 huis, maar als er iets is met kind, dan moet ik dat oplossen, het is mijn schuld.
Ik hoop echt dat maatschappelijk werk geen grote wachtlijst heeft, ik kan er niet te lang op wachten. Ik moet terugslaan. Hoe dan ook, ik moet hem laten zien dat er ook dingen zijn die hij moet veranderen, maar zonder een backup kan ik dat niet. Hij zegt dan toch dat het niet zo is. Dat het mijn schuld is en dat ik alles fout doe.
vrijdag 27 april 2007 om 23:42
vrijdag 27 april 2007 om 23:55
Mamzelle,
Goh, dat is ook vervelend, dat je al twee jaar op zoek bent. Hoop dat er snel toch een toffe baan op je pad komt
DayMar, hoe gaat het met je? Ik hoop dat je gauw weer mee komt schrijven. Waarom is hij eigenlijk een week thuis? Vakantie, of andere reden? Kun je wel wat bijlezen al?
Pavlova, ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen, maar ik heb gelezen eerder, dat het proces bijna verder gaat. Ik heb je vriendin niet gekend, maar moet toch best vaak aan haar denken. Omdat ik heel erg geschrokken ben van wat je hebt verteld, en ik vind het heel heel erg dat zij zo jong, en op deze manier is overleden. Veel sterkte.
Besluitloos, hoe gaat het met je? Veel liefs
Dubio, je hebt me weer eens goed aan het denken gezet.
En dat nummer kende ik al, maar heb er niet bij stilgestaan waar het eigenlijk over ging.
Jamie, hoe gaat het met de voorbereidingen voor zondag?
Zonlicht, hoe ging het vandaag? Voel je je misschien ietsje beter? Heb je nog wat kunnen slapen nadat je hier gepost had?
Suzanne, hoe was het avondje, met je vriendin?
Maria, fijne vakantie!
MikkieMuis, hoe is het?
Elmervrouw *;
En voor alle anderen, en als ik iemand vergeet sorry, ook een knuffel!
Reina, Mylene
Goh, dat is ook vervelend, dat je al twee jaar op zoek bent. Hoop dat er snel toch een toffe baan op je pad komt
DayMar, hoe gaat het met je? Ik hoop dat je gauw weer mee komt schrijven. Waarom is hij eigenlijk een week thuis? Vakantie, of andere reden? Kun je wel wat bijlezen al?
Pavlova, ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen, maar ik heb gelezen eerder, dat het proces bijna verder gaat. Ik heb je vriendin niet gekend, maar moet toch best vaak aan haar denken. Omdat ik heel erg geschrokken ben van wat je hebt verteld, en ik vind het heel heel erg dat zij zo jong, en op deze manier is overleden. Veel sterkte.
Besluitloos, hoe gaat het met je? Veel liefs
Dubio, je hebt me weer eens goed aan het denken gezet.
En dat nummer kende ik al, maar heb er niet bij stilgestaan waar het eigenlijk over ging.
Jamie, hoe gaat het met de voorbereidingen voor zondag?
Zonlicht, hoe ging het vandaag? Voel je je misschien ietsje beter? Heb je nog wat kunnen slapen nadat je hier gepost had?
Suzanne, hoe was het avondje, met je vriendin?
Maria, fijne vakantie!
MikkieMuis, hoe is het?
Elmervrouw *;
En voor alle anderen, en als ik iemand vergeet sorry, ook een knuffel!
Reina, Mylene
zaterdag 28 april 2007 om 00:10
Lieve Jamie
Helaas moet hij het zelf willen zien. Ik zou je aanraden je echt vooral op jezelf te richten want anders gaat er zoveel energie verloren die je zo hard nodig hebt om alles op de rit te krijgen.
Maatschappelijk werk zal wel een paar weken duren, voor je een intake hebt gehad en eerste gesprek.
Die man is een bodemloze put voor je energie. Je krijgt geen antwoorden van hem waar je wat aan zult hebben. Hij zal zijn fouten niet toegeven. Hij gaat niet veranderen tenzij hij ineens het licht gaat zien, maar dat licht kan jij niet voor hem aansteken.
Ondertussen frustreert hij wel de hele zaak en dat is heel moeilijk voor jou, dus je reactie kan ik volkomen begrijpen. Maar ik denk dat je eerste prioriteit ligt bij het zo snel als het kan zo goed mogelijk loskomen van hem.
Wat ontzettend goed van je dat je met je vriendin hebt gepraat.
En dat van de grenzen... ja dat is een heel lastig verhaal. Je gaat steeds meer zien, weten van hoe het langzaam de verkeerde kant op ging.
Het voorbeeld wat je geeft, wederom helaas herkenbaar, is een goed voorbeeld van hoe het kan gaan dat je energie compleet naar hem gaat. Hij krijgt het voor elkaar dmv manipulatie ofzoiets je volledige aandacht te hebben, voor die hele tijd, en jij maar zoeken en geven en proberen. Dat is een machtsstrijd. Die kan je niet winnen van iemand die dat zo tegen je gebruikt.
Hij zal harder gaan roepen dat het jou schuld is, bereid je maar voor. Weet wat je te wachten staat, het zal niet zo maar gaan dat loskomen.
Ik hoop dat je niet gaat proberen hem te overtuigen van zijn ongelijk, want dan heeft hij je waar je niet wilt zijn, die positie. Jij weet beter, lieve Jamie.
En ik schrijf dit allemaal wel, maar dit vind ik zelf dus echt vreselijk moeilijk....
Veel liefs
*;
Helaas moet hij het zelf willen zien. Ik zou je aanraden je echt vooral op jezelf te richten want anders gaat er zoveel energie verloren die je zo hard nodig hebt om alles op de rit te krijgen.
Maatschappelijk werk zal wel een paar weken duren, voor je een intake hebt gehad en eerste gesprek.
Die man is een bodemloze put voor je energie. Je krijgt geen antwoorden van hem waar je wat aan zult hebben. Hij zal zijn fouten niet toegeven. Hij gaat niet veranderen tenzij hij ineens het licht gaat zien, maar dat licht kan jij niet voor hem aansteken.
Ondertussen frustreert hij wel de hele zaak en dat is heel moeilijk voor jou, dus je reactie kan ik volkomen begrijpen. Maar ik denk dat je eerste prioriteit ligt bij het zo snel als het kan zo goed mogelijk loskomen van hem.
Wat ontzettend goed van je dat je met je vriendin hebt gepraat.
En dat van de grenzen... ja dat is een heel lastig verhaal. Je gaat steeds meer zien, weten van hoe het langzaam de verkeerde kant op ging.
Het voorbeeld wat je geeft, wederom helaas herkenbaar, is een goed voorbeeld van hoe het kan gaan dat je energie compleet naar hem gaat. Hij krijgt het voor elkaar dmv manipulatie ofzoiets je volledige aandacht te hebben, voor die hele tijd, en jij maar zoeken en geven en proberen. Dat is een machtsstrijd. Die kan je niet winnen van iemand die dat zo tegen je gebruikt.
Hij zal harder gaan roepen dat het jou schuld is, bereid je maar voor. Weet wat je te wachten staat, het zal niet zo maar gaan dat loskomen.
Ik hoop dat je niet gaat proberen hem te overtuigen van zijn ongelijk, want dan heeft hij je waar je niet wilt zijn, die positie. Jij weet beter, lieve Jamie.
En ik schrijf dit allemaal wel, maar dit vind ik zelf dus echt vreselijk moeilijk....
Veel liefs
*;
zaterdag 28 april 2007 om 00:14
Hallo
Mijn dubbele gevoel is gelukkig weer verdwenen. Sommige dingen zijn niet leuk en lastig op te lossen, maar het is niet anders. Ik heb alles wel gelezen maar ben nu te moe om te reageren. Moet morgen toch ook weer veel doen en wil nu toch even een redelijke nachtrust maken. Zodra ik weer wat meer tijd heb, zal ik hier ook iets uitgebreider posten.
En het komt echt allemaal goed. Eenmaal de stap gezet, die een hele grote berg lijkt voor je, blijkt het een berg te zijn die je best kunt beklimmen en als je aan de top bent kunt je tevreden zijn met wat je hebt bereikt. En als een gelukkig en tevreden mens de berg rustig afwandelen met vertrouwen in jezelf en anderen.
@Iseo, je merkt vanzelf wanneer je er weer aan toe bent om anderen in jouw wereld toe te laten. Je moet je weer durven openstellen en je goed realiseren dat je toch wel eens weer gekwetst zult worden. Maar juist omdat je het nu onder kunt en wilt zien zal het toch anders zijn, want je laat het je natuurlijk nooit meer een tweede keer gebeuren.
@Mamzelle, wat ontzettend vervelend dat je wel graag werk wilt maar het niet kan vinden. Mijn werk heeft me houvast en stabiliteit in die roerige periode na de scheiding gegeven. Het was echt niet altijd makkelijk maar het verzet wel je zinnen en bovendien maakt het je echt financieel onafhankelijk. Ik hoop dat je snel iets vind, maar heb je wel al eens aan vrijwilligerswerk gedacht? Ook al is het maar voor een paar uurtjes.
En zo is het toch weer langer geworden dan ik dacht.
Mijn dubbele gevoel is gelukkig weer verdwenen. Sommige dingen zijn niet leuk en lastig op te lossen, maar het is niet anders. Ik heb alles wel gelezen maar ben nu te moe om te reageren. Moet morgen toch ook weer veel doen en wil nu toch even een redelijke nachtrust maken. Zodra ik weer wat meer tijd heb, zal ik hier ook iets uitgebreider posten.
En het komt echt allemaal goed. Eenmaal de stap gezet, die een hele grote berg lijkt voor je, blijkt het een berg te zijn die je best kunt beklimmen en als je aan de top bent kunt je tevreden zijn met wat je hebt bereikt. En als een gelukkig en tevreden mens de berg rustig afwandelen met vertrouwen in jezelf en anderen.
@Iseo, je merkt vanzelf wanneer je er weer aan toe bent om anderen in jouw wereld toe te laten. Je moet je weer durven openstellen en je goed realiseren dat je toch wel eens weer gekwetst zult worden. Maar juist omdat je het nu onder kunt en wilt zien zal het toch anders zijn, want je laat het je natuurlijk nooit meer een tweede keer gebeuren.
@Mamzelle, wat ontzettend vervelend dat je wel graag werk wilt maar het niet kan vinden. Mijn werk heeft me houvast en stabiliteit in die roerige periode na de scheiding gegeven. Het was echt niet altijd makkelijk maar het verzet wel je zinnen en bovendien maakt het je echt financieel onafhankelijk. Ik hoop dat je snel iets vind, maar heb je wel al eens aan vrijwilligerswerk gedacht? Ook al is het maar voor een paar uurtjes.
En zo is het toch weer langer geworden dan ik dacht.
zaterdag 28 april 2007 om 00:42
Been there done that.....yes, I have been there.nog nooit is zo iets mij overkomen. Zwanger! Mijn lijf schreeuwt. Ik moet allles doen om een gezond kind te baren! Ga anders eten en ga anders leven. Ik kon niet. Ik wilde niet......... Ik kan niet verwoorden hoe dat bij mij gelopen is. Zeer complex.
Niks is zwart/wit.:R
Niks is zwart/wit.:R
zaterdag 28 april 2007 om 20:41
Hoi,
Ten eerste twijfel...twijfel of ik hier mijn verhaal zal neerschrijven. Heb ik er de energie wel voor. Het gaat toch immers allemaal goed nu? Ik heb nu zelfs het idee dat het niet zo erg is wat mij is overkomen. Noem ik het mishandeling, of is het gewoon af en toe een klap geweest of een dreiging uit onmacht van zijn kant?
Wat mij van dit onderwerp vooral is bijgebleven is het feit dat ik gelezen heb is dat er vrouwen zijn die erover vertellen als ,ach het viel wel mee. Er zijn vrouwen die erger meegemaakt hebben. Dus wat stel ik me aan, waar zal ik me druk om maken. Er zijn inderdaad vrouwen die erger meegemaakt hebben en nog meemaken. Maar ik denk dat er 1 ding is wat ons bindt, en dat is de angst. Ik denk dat dat voor iedereeen die met mishandeling te maken heeft of het nu lichamelijk is of geestelijk, weinig of veel voorkomend, de angst is denk ik hetzelfde.
Je klein willen maken op het moment dat je merkt dat hij boos wordt. Niet wetend of hij je nu wel zal slaan of dat het met een sisser af zal gaan lopen. Je zou willen dat je op dat moment kon oplossen, je zou willen dat je datgene waardoor hij kwaad wordt nooit had gezegd. Of dat je nooit zo had bewogen... Op dat moment denk je.... Had ik maar...was ik maar...... Eigenlijk te gek voor woorden.
Als het moment of de ruzie weer voorbij is en hij is weer vol spijt en hij is weer zo lief, geloof je ook weer dat het niet meer zo snel zal gebeuren. Je blijft hoop houden, je wilt zo graag dat je relatie slaagt. want je schaamt je, voor jezelf omdat je het toelaat, voor de omgeving, want die kennen hem vaak als de leuke, lieve zachtaardige man. Je wilt dat de relatie helemaal je van het is, want je speelt zelf toch ook dat alles in orde is? dat er geen lievere man is, geen betere man is, als die man waarmee je leeft.
Moeilijk is het. Elke keer weer de hoop, elke keer weer de belofte dat het nooit meer zal gebeuren..en elke keer weer die klok die tikt en steeds harder gaat tikken, omdat je de spanning weer langzaam op voelt lopen.Hoe lang zal het nog duren voordat hij zijn geduld verliest, hoe lang zal het nog duren voordat je iets verkeerd zegt of doet?? Ja, de vraag is elke keer hoe lang, en zal het nog geberuen. Doodmoe word je ervan. Het vreet energie.
Ik stop er weer even mee, maar probeer van de week hier mijn verhaal neer te zetten....
Sterkte allemaal voor iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit, of heeft gezeten.
liefs Elf
Ten eerste twijfel...twijfel of ik hier mijn verhaal zal neerschrijven. Heb ik er de energie wel voor. Het gaat toch immers allemaal goed nu? Ik heb nu zelfs het idee dat het niet zo erg is wat mij is overkomen. Noem ik het mishandeling, of is het gewoon af en toe een klap geweest of een dreiging uit onmacht van zijn kant?
Wat mij van dit onderwerp vooral is bijgebleven is het feit dat ik gelezen heb is dat er vrouwen zijn die erover vertellen als ,ach het viel wel mee. Er zijn vrouwen die erger meegemaakt hebben. Dus wat stel ik me aan, waar zal ik me druk om maken. Er zijn inderdaad vrouwen die erger meegemaakt hebben en nog meemaken. Maar ik denk dat er 1 ding is wat ons bindt, en dat is de angst. Ik denk dat dat voor iedereeen die met mishandeling te maken heeft of het nu lichamelijk is of geestelijk, weinig of veel voorkomend, de angst is denk ik hetzelfde.
Je klein willen maken op het moment dat je merkt dat hij boos wordt. Niet wetend of hij je nu wel zal slaan of dat het met een sisser af zal gaan lopen. Je zou willen dat je op dat moment kon oplossen, je zou willen dat je datgene waardoor hij kwaad wordt nooit had gezegd. Of dat je nooit zo had bewogen... Op dat moment denk je.... Had ik maar...was ik maar...... Eigenlijk te gek voor woorden.
Als het moment of de ruzie weer voorbij is en hij is weer vol spijt en hij is weer zo lief, geloof je ook weer dat het niet meer zo snel zal gebeuren. Je blijft hoop houden, je wilt zo graag dat je relatie slaagt. want je schaamt je, voor jezelf omdat je het toelaat, voor de omgeving, want die kennen hem vaak als de leuke, lieve zachtaardige man. Je wilt dat de relatie helemaal je van het is, want je speelt zelf toch ook dat alles in orde is? dat er geen lievere man is, geen betere man is, als die man waarmee je leeft.
Moeilijk is het. Elke keer weer de hoop, elke keer weer de belofte dat het nooit meer zal gebeuren..en elke keer weer die klok die tikt en steeds harder gaat tikken, omdat je de spanning weer langzaam op voelt lopen.Hoe lang zal het nog duren voordat hij zijn geduld verliest, hoe lang zal het nog duren voordat je iets verkeerd zegt of doet?? Ja, de vraag is elke keer hoe lang, en zal het nog geberuen. Doodmoe word je ervan. Het vreet energie.
Ik stop er weer even mee, maar probeer van de week hier mijn verhaal neer te zetten....
Sterkte allemaal voor iedereen die in een ongelijkwaardige relatie zit, of heeft gezeten.
liefs Elf
zaterdag 28 april 2007 om 21:01
Elfje *;
Het kost me moeite om te reageren want dan zou ik echt terug moeten gaan in die momenten, ze als het ware opnieuw beleven. Terwijl ik nu echt zo iets heb van 'het is voorbij, het is echt over, ik hóef er niet meer over na te denken'.
Wat me niet herkenbaar voorkomt is de schaamte, op zich had ik er geen enkele moeite mee dat mensen rondom me wisten dat er iets grondig mis was, ook al hoefden ze niet perse te weten wát er mis was. En wat ik al eerder schreef: ik geloofde al heel snel niet meer in dat het goed zou komen, hoopte alleen dat hij een omslag zou maken, maar ben al die jaren eigenlijk cynisch gebleven, afwachtend, laat me maar zien wat je gaat doen.
Waarom dan toch gebleven, zelfs hem de kans gegeven om terug te keren? Denk toch het vrijwel zeker weten dat hij een psychische stoornis had, iemand die ziek is laat je niet in de steek, zo iets. De vader van een versgeboren baby stuur je niet weg als hij zich dakloos bij je meldt. En in de afgelopen jaren voelde ik me domweg klem zitten: ik was stom geweest dat ik hem weer had binnengelaten, ik had dus voor niets in een opvanghuis gezeten, en als ik los van hem wilde zou ik weer naar een opvanghuis moeten, want uit zichzelf zou hij nooit weggaan. Ik wilde niet meer weg uit mijn huis. Hopen dat ziekteinzicht iets zou veranderen bij hem, maar de mogelijkheid dat hij ziek zou zijn sloeg hij ruw af. Uiteindelijk is het op een incidentje ineens afgelopen, en ben ik toch weggegaan, naar een opvanghuis. Liever nog een keer vluchten, maar dan goed, dan op deze manier oud worden.
Gelukkig kon ik vrij snel terugkeren naar mijn eigen huis, en is hij eruit gegaan. Dat laatste opvanghuis was zo fout, dat ik meteen wist dat ik nooit meer nog eens in een opvanghuis terecht zou moeten komen. Alsof ik nog twijfelde, niet meer dus. Had al veel eerder moeten besluiten om weg te gaan. Aan de andere kant waren dan ook die heerlijke jongste kinderen hier niet geboren.
Het kost me moeite om te reageren want dan zou ik echt terug moeten gaan in die momenten, ze als het ware opnieuw beleven. Terwijl ik nu echt zo iets heb van 'het is voorbij, het is echt over, ik hóef er niet meer over na te denken'.
Wat me niet herkenbaar voorkomt is de schaamte, op zich had ik er geen enkele moeite mee dat mensen rondom me wisten dat er iets grondig mis was, ook al hoefden ze niet perse te weten wát er mis was. En wat ik al eerder schreef: ik geloofde al heel snel niet meer in dat het goed zou komen, hoopte alleen dat hij een omslag zou maken, maar ben al die jaren eigenlijk cynisch gebleven, afwachtend, laat me maar zien wat je gaat doen.
Waarom dan toch gebleven, zelfs hem de kans gegeven om terug te keren? Denk toch het vrijwel zeker weten dat hij een psychische stoornis had, iemand die ziek is laat je niet in de steek, zo iets. De vader van een versgeboren baby stuur je niet weg als hij zich dakloos bij je meldt. En in de afgelopen jaren voelde ik me domweg klem zitten: ik was stom geweest dat ik hem weer had binnengelaten, ik had dus voor niets in een opvanghuis gezeten, en als ik los van hem wilde zou ik weer naar een opvanghuis moeten, want uit zichzelf zou hij nooit weggaan. Ik wilde niet meer weg uit mijn huis. Hopen dat ziekteinzicht iets zou veranderen bij hem, maar de mogelijkheid dat hij ziek zou zijn sloeg hij ruw af. Uiteindelijk is het op een incidentje ineens afgelopen, en ben ik toch weggegaan, naar een opvanghuis. Liever nog een keer vluchten, maar dan goed, dan op deze manier oud worden.
Gelukkig kon ik vrij snel terugkeren naar mijn eigen huis, en is hij eruit gegaan. Dat laatste opvanghuis was zo fout, dat ik meteen wist dat ik nooit meer nog eens in een opvanghuis terecht zou moeten komen. Alsof ik nog twijfelde, niet meer dus. Had al veel eerder moeten besluiten om weg te gaan. Aan de andere kant waren dan ook die heerlijke jongste kinderen hier niet geboren.
zaterdag 28 april 2007 om 23:46
Elfje, ik dacht ook vaak dat het bij mij nog meeviel in vergelijking met wat andere vrouwen meemaken. Toen ik in de relatie zat, in het begin dat het gebeurde, kon ik het niet zien als mishandeling, ik dacht bij dat woord aan vrouwen die bij een man bleven die, zeg maar, de hele tijd door een klootzak was.
En mijn vriend was toch ook erg lief. Wat je beschrijft herken ik dus goed. Het moment dat je gelooft dat het nu wél goed is, goed komt. Want hij heeft heel veel spijt, wil je niet kwijt. Ik dacht echt niet dat het snel weer zou gebeuren, pakte de draad weer op. Want ik had ook allerlei redenen om te willen geloven in deze relatie.
Wat je schrijft, over het moment dat hij boos wordt, herken ik. Je denkt bij jezelf dat je wilde dat je je mond had gehouden, iets niet had gedaan, je voelt het aankomen... Je ziet hem zover komen dat het gaat gebeuren.
Na een tijdje viel me steeds vaker op hoe mijn ex dacht, hij uitte ook meer waarom hij kwaad werd. Er viel soms geen touw aan vast te knopen. Hij had echt last van de wazen uit de topic-titel. Op het ene moment kon je met hem praten en totaal niet geloven dat hij in staat zou zijn tot het in elkaar slaan van zijn vriendin. Op de momenten dat hij het verloor werd ik heel bang. Hij kon dan doordraaien en heel onredelijk kwaad zijn. Gefrustreerd, vol lichamelijke woede die een weg zocht eruit. Was dan kwaad op mezelf voor de aanleiding die ik hem gaf hiervoor, in het begin. Later zag ik wel dat hij er echt naast zat, het was anders. Maar ik wist niet wat te doen. Mijn vriend was gek, en soms ineens heel helder, en zoals ik dan dacht, zichzelf weer.
Toen het zo ver was gekomen, was mijn wereld al heel klein. Was ik al veel gewend wat eigenlijk niet klopt. En het bouwt zich echt op.
Andere problemen waar je ook je handen vol aan hebt, al dan niet veroorzaakt door hem.
De, zoals ik het noem, manische perioden (want ik weet niet of het echt dat is) waren heel bijzonder. Dan was hij wat ik ervan dacht, hoe hij echt was en werd dat zichtbaar. Vol ideeën, liefdevol, beetje gek, bruisend, maar plezierig gezelschap, creatief. Hij sliep weinig maar was bezig met mooie plannen, schreef/speelde muziek (voor mij) enz. Kreeg meteen werk als hij weer op zoek ging naar een baan. En dan kwam ook die periode weer tot een eind, op een rotmanier, waarbij hij oververmoeid was, niet kon volhouden wat hij had opgestart, teleurgesteld, kwaad en depressief. Waarbij in elkaar stortte waar hij mee bezig was geweest, en hij zelf ook.
Dan ging hij slapen en drinken, kreeg wazen en reageerde zich af op elke kleine aanleiding daarvoor.
Steeds meer werd dit een geheel, werden de grenzen onduidelijker, ging het met ons allebei steeds slechter. Mijn ex is een erg sterke man. Ik kon echt niet tegen hem op.
Die angst, waar je het over hebt, die was de hele tijd toen aanwezig. Die voel ik nu nog.
Ik schrijf alles hier op, maar de logica van dit verhaal ontgaat me echt volledig. Ik probeer te beschrijven hoe het was, maar ik raap allemaal stukjes en flarden bij elkaar en vertel zo mijn verhaal.
Er kwam een periode waarin ik heel bang was, en er veel gebeurde. Het werd erger, het gebeurde steeds vaker dat hij zichzelf verloor, en hij was steeds vaker de hele dag kwaad, de hele week kwaad, verloor redelijk denken. Sloeg me, duwde me, gooide met spullen. Maakte veel kapot. Daarna weer een tijdje dat het beter leek te gaan, maar toen stond ik erg onder druk, dreigende sfeer, machtsspelletjes. Ik denk nu dat hij toen zelf heel erg bezig was met bewust manipuleren, hij was echt gemeen, isoleerde me bewust van anderen leek het. Wat eerst leek voort te komen uit angst, wanhopig voelen, achterdochtig, leek nu berekenend te zijn.
Die tijd eindigde toen hij op een avond, na weer zijn baan te zijn kwijt geraakt en ook geld, dronken werd, en midden in de nacht mij helemaal in elkaar schopte, eerst het bed uit, daarna ging hij door terwijl hij vanalles schreeuwde, echt idiote dingen. Toen liep hij heel even weg, de kamer uit, ik rende de gang in, kreeg met moeite de deur open want trilde helemaal, ik ben de straat op gevlucht, stuk gerend en bijna onder een auto gekomen en die jongen heeft me, ik was helemaal overstuur, huilend, van de wereld, maar naar het politiebureau gebracht. Heb daar de rest van de nacht gezeten, koud, op blote voeten, want ik durfde niet naar huis, maar ook geen aangifte te doen. De agenten konden niets doen, lieten me in de wachtkamer zitten, ik kon alleen maar huilen. Ik moest of aangifte doen, of naar huis, en ze zeiden dat het vast wel weer rustig was thuis, want ik wilde niet zeggen wat er was gebeurd. Alles deed zeer aan mijn lijf.
Toen het licht werd naar opvang gegaan, want ik had een nummer gekregen. Ik dacht dat hij me zou vermoorden als hij wist dat ik op het bureau was geweest. Dat had hij er wel ingepeperd, op zijn manier. Toen voelde ik ook pas de pijn, heel raar. Door die mensen werd ik echt super opgevangen. Heb daarna ergens gelogeerd, was o.a. in mijn ribben geschopt dus ik kon me heel slecht bewegen, alles deed pijn, voor best een tijd. Rottijd. Was bij een arts gekomen, die heeft ook met zo'n lamp gekeken en rapport gemaakt.
Aangifte, ook onder druk van anderen, hoewel ik hun niets vertelde over die nacht.
Vriend werd opgenomen.
Sorry, ik zit hier maar te schrijven. Moest, toen ik begon te vertellen net, een van de keren uitschrijven, om het zelf onder ogen te zien. Ik zit te huilen, tril helemaal, schaam me heel erg dat ik dit hier zit te schrijven, want ik praat al een tijdje mee over dit onderwerp, maar bleef toch wel aan de veilige kant ofzo.
Wil niemand ermee lastig vallen, weet niet of ik dit verhaal wel plaats.
Ik schrijf even verder.
Waarom? Omdat ik wil vertellen dat ik dus zo'n vrouw ben blijkbaar die hierna terug gaat naar haar vriend die dit heeft gedaan.
Niet meteen natuurlijk, er ging wel wat aan vooraf, maar wat maakt dat uit als het uiteindelijk zo ver is, dat ik weer met hem samenwoonde. Hij stopte toen ook vrijwel direct met de therapie.
Ik beschouw dit als een keerpunt in de relatie, alsof vanaf toen de toon werd gezet voor de laatste twee jaren.
Daar wil ik niets over schrijven. Maar ik was niets meer waard.
Soms denk ik wel eens, dat ik in die tijd tussendoor, toen ik een eigen plekje had voor een paar maanden, echt hulp nodig had gehad. Maar het leek wel goed te gaan met mij. Had ws alles verdrongen, was aan het overleven ofzo, zou je het zo kunnen noemen? Ik kon een hele dag doen over boodschappen doen, de afwas, weet ik veel, zoiets en dan slapen. Ik was echt niet mezelf, weet niet goed meer terug te denken aan die tijd. Weet niet goed meer hou ik precies weer terug ben gekomen bij hem, ja weet het wel hoe het ging, maar hoe en wat, het is zo raar. Voelde me eenzaam, miste hem die hij kon zijn. Had vertrouwen in de opname, de therapie. Want ik dacht, denk ik, het is iets waar hij vanaf kan komen, en die persoon die erachter zit, die wil ik niet kwijt. In die richting. Maar ik herken mijzelf niet in die tijd.
Waarom vertel ik het allemaal. Het gaat erom dat ik iets wil schrijven over hoe het in het begin was. Voor die aangifte. Over dat je dan denkt dat het geen mishandeling is, die keren dat er wat gebeurde.
Ik kon er van alles van maken, maar kon niet kijken naar wat het echt was. Dat het daarna uit de hand is gelopen, dat ik ben teruggegaan, wat kan ik daar nu mee?
Ik weet het allemaal even niet meer.
Daymar, ik weet niet wat je denkt van mijn verhaal, maar ik hoop dat als je, als je iets herkent van wat ik schrijf over de beginperiode, van wat andere vrouwen schrijven daarover, dat je eerlijk tegenover jezelf durft te zijn, en de juiste beslissing maakt als het moment daarvoor dan zover is.
Want ik wil dus uitleggen, dat je in zo'n relatie samen die negatieve spiraal ingaat. Als je niet ingrijpt, raak je er verder in verstrikt.
Ik schrik van mijn eigen woorden, mijn verhaal, dat hier nu staat, en ik ga toch mijn bericht plaatsen hoewel het ook al een opluchting was om het op te schrijven zonder dat ik het verder hoef terug te zien hier.
Elfje *;, en Mamzelle
Liefs Iseo
En mijn vriend was toch ook erg lief. Wat je beschrijft herken ik dus goed. Het moment dat je gelooft dat het nu wél goed is, goed komt. Want hij heeft heel veel spijt, wil je niet kwijt. Ik dacht echt niet dat het snel weer zou gebeuren, pakte de draad weer op. Want ik had ook allerlei redenen om te willen geloven in deze relatie.
Wat je schrijft, over het moment dat hij boos wordt, herken ik. Je denkt bij jezelf dat je wilde dat je je mond had gehouden, iets niet had gedaan, je voelt het aankomen... Je ziet hem zover komen dat het gaat gebeuren.
Na een tijdje viel me steeds vaker op hoe mijn ex dacht, hij uitte ook meer waarom hij kwaad werd. Er viel soms geen touw aan vast te knopen. Hij had echt last van de wazen uit de topic-titel. Op het ene moment kon je met hem praten en totaal niet geloven dat hij in staat zou zijn tot het in elkaar slaan van zijn vriendin. Op de momenten dat hij het verloor werd ik heel bang. Hij kon dan doordraaien en heel onredelijk kwaad zijn. Gefrustreerd, vol lichamelijke woede die een weg zocht eruit. Was dan kwaad op mezelf voor de aanleiding die ik hem gaf hiervoor, in het begin. Later zag ik wel dat hij er echt naast zat, het was anders. Maar ik wist niet wat te doen. Mijn vriend was gek, en soms ineens heel helder, en zoals ik dan dacht, zichzelf weer.
Toen het zo ver was gekomen, was mijn wereld al heel klein. Was ik al veel gewend wat eigenlijk niet klopt. En het bouwt zich echt op.
Andere problemen waar je ook je handen vol aan hebt, al dan niet veroorzaakt door hem.
De, zoals ik het noem, manische perioden (want ik weet niet of het echt dat is) waren heel bijzonder. Dan was hij wat ik ervan dacht, hoe hij echt was en werd dat zichtbaar. Vol ideeën, liefdevol, beetje gek, bruisend, maar plezierig gezelschap, creatief. Hij sliep weinig maar was bezig met mooie plannen, schreef/speelde muziek (voor mij) enz. Kreeg meteen werk als hij weer op zoek ging naar een baan. En dan kwam ook die periode weer tot een eind, op een rotmanier, waarbij hij oververmoeid was, niet kon volhouden wat hij had opgestart, teleurgesteld, kwaad en depressief. Waarbij in elkaar stortte waar hij mee bezig was geweest, en hij zelf ook.
Dan ging hij slapen en drinken, kreeg wazen en reageerde zich af op elke kleine aanleiding daarvoor.
Steeds meer werd dit een geheel, werden de grenzen onduidelijker, ging het met ons allebei steeds slechter. Mijn ex is een erg sterke man. Ik kon echt niet tegen hem op.
Die angst, waar je het over hebt, die was de hele tijd toen aanwezig. Die voel ik nu nog.
Ik schrijf alles hier op, maar de logica van dit verhaal ontgaat me echt volledig. Ik probeer te beschrijven hoe het was, maar ik raap allemaal stukjes en flarden bij elkaar en vertel zo mijn verhaal.
Er kwam een periode waarin ik heel bang was, en er veel gebeurde. Het werd erger, het gebeurde steeds vaker dat hij zichzelf verloor, en hij was steeds vaker de hele dag kwaad, de hele week kwaad, verloor redelijk denken. Sloeg me, duwde me, gooide met spullen. Maakte veel kapot. Daarna weer een tijdje dat het beter leek te gaan, maar toen stond ik erg onder druk, dreigende sfeer, machtsspelletjes. Ik denk nu dat hij toen zelf heel erg bezig was met bewust manipuleren, hij was echt gemeen, isoleerde me bewust van anderen leek het. Wat eerst leek voort te komen uit angst, wanhopig voelen, achterdochtig, leek nu berekenend te zijn.
Die tijd eindigde toen hij op een avond, na weer zijn baan te zijn kwijt geraakt en ook geld, dronken werd, en midden in de nacht mij helemaal in elkaar schopte, eerst het bed uit, daarna ging hij door terwijl hij vanalles schreeuwde, echt idiote dingen. Toen liep hij heel even weg, de kamer uit, ik rende de gang in, kreeg met moeite de deur open want trilde helemaal, ik ben de straat op gevlucht, stuk gerend en bijna onder een auto gekomen en die jongen heeft me, ik was helemaal overstuur, huilend, van de wereld, maar naar het politiebureau gebracht. Heb daar de rest van de nacht gezeten, koud, op blote voeten, want ik durfde niet naar huis, maar ook geen aangifte te doen. De agenten konden niets doen, lieten me in de wachtkamer zitten, ik kon alleen maar huilen. Ik moest of aangifte doen, of naar huis, en ze zeiden dat het vast wel weer rustig was thuis, want ik wilde niet zeggen wat er was gebeurd. Alles deed zeer aan mijn lijf.
Toen het licht werd naar opvang gegaan, want ik had een nummer gekregen. Ik dacht dat hij me zou vermoorden als hij wist dat ik op het bureau was geweest. Dat had hij er wel ingepeperd, op zijn manier. Toen voelde ik ook pas de pijn, heel raar. Door die mensen werd ik echt super opgevangen. Heb daarna ergens gelogeerd, was o.a. in mijn ribben geschopt dus ik kon me heel slecht bewegen, alles deed pijn, voor best een tijd. Rottijd. Was bij een arts gekomen, die heeft ook met zo'n lamp gekeken en rapport gemaakt.
Aangifte, ook onder druk van anderen, hoewel ik hun niets vertelde over die nacht.
Vriend werd opgenomen.
Sorry, ik zit hier maar te schrijven. Moest, toen ik begon te vertellen net, een van de keren uitschrijven, om het zelf onder ogen te zien. Ik zit te huilen, tril helemaal, schaam me heel erg dat ik dit hier zit te schrijven, want ik praat al een tijdje mee over dit onderwerp, maar bleef toch wel aan de veilige kant ofzo.
Wil niemand ermee lastig vallen, weet niet of ik dit verhaal wel plaats.
Ik schrijf even verder.
Waarom? Omdat ik wil vertellen dat ik dus zo'n vrouw ben blijkbaar die hierna terug gaat naar haar vriend die dit heeft gedaan.
Niet meteen natuurlijk, er ging wel wat aan vooraf, maar wat maakt dat uit als het uiteindelijk zo ver is, dat ik weer met hem samenwoonde. Hij stopte toen ook vrijwel direct met de therapie.
Ik beschouw dit als een keerpunt in de relatie, alsof vanaf toen de toon werd gezet voor de laatste twee jaren.
Daar wil ik niets over schrijven. Maar ik was niets meer waard.
Soms denk ik wel eens, dat ik in die tijd tussendoor, toen ik een eigen plekje had voor een paar maanden, echt hulp nodig had gehad. Maar het leek wel goed te gaan met mij. Had ws alles verdrongen, was aan het overleven ofzo, zou je het zo kunnen noemen? Ik kon een hele dag doen over boodschappen doen, de afwas, weet ik veel, zoiets en dan slapen. Ik was echt niet mezelf, weet niet goed meer terug te denken aan die tijd. Weet niet goed meer hou ik precies weer terug ben gekomen bij hem, ja weet het wel hoe het ging, maar hoe en wat, het is zo raar. Voelde me eenzaam, miste hem die hij kon zijn. Had vertrouwen in de opname, de therapie. Want ik dacht, denk ik, het is iets waar hij vanaf kan komen, en die persoon die erachter zit, die wil ik niet kwijt. In die richting. Maar ik herken mijzelf niet in die tijd.
Waarom vertel ik het allemaal. Het gaat erom dat ik iets wil schrijven over hoe het in het begin was. Voor die aangifte. Over dat je dan denkt dat het geen mishandeling is, die keren dat er wat gebeurde.
Ik kon er van alles van maken, maar kon niet kijken naar wat het echt was. Dat het daarna uit de hand is gelopen, dat ik ben teruggegaan, wat kan ik daar nu mee?
Ik weet het allemaal even niet meer.
Daymar, ik weet niet wat je denkt van mijn verhaal, maar ik hoop dat als je, als je iets herkent van wat ik schrijf over de beginperiode, van wat andere vrouwen schrijven daarover, dat je eerlijk tegenover jezelf durft te zijn, en de juiste beslissing maakt als het moment daarvoor dan zover is.
Want ik wil dus uitleggen, dat je in zo'n relatie samen die negatieve spiraal ingaat. Als je niet ingrijpt, raak je er verder in verstrikt.
Ik schrik van mijn eigen woorden, mijn verhaal, dat hier nu staat, en ik ga toch mijn bericht plaatsen hoewel het ook al een opluchting was om het op te schrijven zonder dat ik het verder hoef terug te zien hier.
Elfje *;, en Mamzelle
Liefs Iseo
zondag 29 april 2007 om 10:28
Lieve allemaal,
Ik heb helaas geen tijd om alles bij te lezen, ben er even snel diagonaal doorheen gegaan maar zou zo graag op iedereen willen ingaan. Een *; voor iedereen die hier haar verhaal durft te doen, ik weet hoe moeilijk het is.
De vraag wat mishandeling inhoudt is denk ik een heel interessante, ik zou daar graag op door willen gaan. Het is voor mij ook nieuw om het zo te noemen en ook naar anderen uit te spreken, maar ook belangrijk. Mis-handelen is niets meer of minder dan slecht behandelen. Iemand niet zo behandelen als hij of zij verdient. Dus als we denken dat er geen sprake is van mishandeling, zeggen we misschien feitelijk wel dat we het toch verdienden?
Ik ben slecht behandeld in mijn relatie. Hij zorgde niet voor mij, eiste te veel van mij, behandelde mij respectloos, alsof ik een klein kind was, liet me stikken als ik het moeilijk had, hij buitte me op alle vlakken uit, manipuleerde en chanteerde mij, intimideerde mij. Angst, ja (Iseo zei het toch?): dat is de grote gemene deler in een "ongezonde" relatie.
Mamzelle, fluistert er niet ergens dat stemmetje in je dat je hem toch weer aan het verdedigen bent? Ik herken die neiging, daarom zeg ik het. Het kan erger... het kan altijd erger, er is Auschwitz, Ruanda, Bosnië, Darfur... Wat mensen daar hebben meegemaakt, dát is mishandeling, geen twijfel over. Maar het feit dat er gradaties in zijn, maakt het niet minder erg als je het meemaakt. Jij hebt tenslotte alleen je eigen leven te leiden, je eigen pijn te voelen, jezelf kapot te zien gaan.
Wat is er zo erg aan het mishandeling te noemen? Mishandeling kan ook zijn je dingen onthouden. Marteling kan zijn geen licht, kleding of genoeg eten krijgen. Mishandeling kan zijn geen aandacht, liefde of zorg krijgen. Een begenadigd martelaar weet precies wat hij zijn slachtoffers moet onthouden om ze gek te maken. Het besef van tijd, de zekerheid dat zijn familie veilig is, het vertrouwen dat vrienden hem niet verraden. Martelaars spelen heel subtiele, heel effectieve psychologische spelletjes. Mishandelaars ook: ze weten precies je zwakke plek te vinden en raken je daar. Bewust of onbewust, dat maakt niet uit. Misschien is het nog wel erger als het onbewust is.
Ik moet stoppen, later hopelijk meer!
Liefs,
dubio
Ik heb helaas geen tijd om alles bij te lezen, ben er even snel diagonaal doorheen gegaan maar zou zo graag op iedereen willen ingaan. Een *; voor iedereen die hier haar verhaal durft te doen, ik weet hoe moeilijk het is.
De vraag wat mishandeling inhoudt is denk ik een heel interessante, ik zou daar graag op door willen gaan. Het is voor mij ook nieuw om het zo te noemen en ook naar anderen uit te spreken, maar ook belangrijk. Mis-handelen is niets meer of minder dan slecht behandelen. Iemand niet zo behandelen als hij of zij verdient. Dus als we denken dat er geen sprake is van mishandeling, zeggen we misschien feitelijk wel dat we het toch verdienden?
Ik ben slecht behandeld in mijn relatie. Hij zorgde niet voor mij, eiste te veel van mij, behandelde mij respectloos, alsof ik een klein kind was, liet me stikken als ik het moeilijk had, hij buitte me op alle vlakken uit, manipuleerde en chanteerde mij, intimideerde mij. Angst, ja (Iseo zei het toch?): dat is de grote gemene deler in een "ongezonde" relatie.
Mamzelle, fluistert er niet ergens dat stemmetje in je dat je hem toch weer aan het verdedigen bent? Ik herken die neiging, daarom zeg ik het. Het kan erger... het kan altijd erger, er is Auschwitz, Ruanda, Bosnië, Darfur... Wat mensen daar hebben meegemaakt, dát is mishandeling, geen twijfel over. Maar het feit dat er gradaties in zijn, maakt het niet minder erg als je het meemaakt. Jij hebt tenslotte alleen je eigen leven te leiden, je eigen pijn te voelen, jezelf kapot te zien gaan.
Wat is er zo erg aan het mishandeling te noemen? Mishandeling kan ook zijn je dingen onthouden. Marteling kan zijn geen licht, kleding of genoeg eten krijgen. Mishandeling kan zijn geen aandacht, liefde of zorg krijgen. Een begenadigd martelaar weet precies wat hij zijn slachtoffers moet onthouden om ze gek te maken. Het besef van tijd, de zekerheid dat zijn familie veilig is, het vertrouwen dat vrienden hem niet verraden. Martelaars spelen heel subtiele, heel effectieve psychologische spelletjes. Mishandelaars ook: ze weten precies je zwakke plek te vinden en raken je daar. Bewust of onbewust, dat maakt niet uit. Misschien is het nog wel erger als het onbewust is.
Ik moet stoppen, later hopelijk meer!
Liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 29 april 2007 om 14:03
Lieve Dubio, sorry voor de (negatieve) toon, ik ben op dit moment heel kwaad op mezelf, op hem.
Ben verdrietig omdat ik mezelf nog steeds niet toesta dit met iemand te bespreken, wil wel graag naar de huisarts maar ik durf de stap nog niet te nemen.
Ik merk dat ik me nu terugtrek, ga niet naar een verjaardag vanavond, wil niet afspreken met vriendin etc.
Wil er heel graag over schrijven hier, maar het wordt wel een beetje veel.
liefs Iseo
:R
zondag 29 april 2007 om 19:46
Lieve Iseo,
Als je een huisarts hebt die je vertrouwt, maak dan een afspraak met hem of haar. Ik ben 2 jaar geleden naar mijn huisarts gegaan met mijn verhaal. Heus het lucht heel erg op. Ik vond het heel moeilijk om mijn verhaal daar te doen. Maar ik moest wel, want ik kreeg lichamelijk klachten omdat het allemaal zo aan mij vrat. Ik kon met mijn emoties geen kant meer op. Ik huilde heel veel, kon haast niet meer eten en zag alle dingen die in de 23 jaar waren gebeurd elke keer als een film voorbij komen. Ik wilde me ook laten onderzoeken omdat ik wilde weten of ik verder in orde was. Ik ben in een paar maanden een kilo of 8 afgevallen van de stress. En niet eens omdat er in mijn relatie op dat moment veel gebeurde qua geweld, maar gewoon omdat je jezelf niet kunt zijn, met emoties loopt waar je op een gegeven moment geen kant meer mee op kan.
Het schrijven op een forum is ook een goede uitlaatklep. Ik ben in november 2005 begonnen met van me afschrijven op de site van de partnermishandeling. Mijn eerste lange verhaal wat ik toen daar heb neergezet heb ik uitgeprint en aan mijn huisarts laten lezen, omdat ik er niet over kon praten zonder te moeten huilen.
Ook heb ik 2 hele goede vriendinnen die ik alles heb verteld elke keer maar weer. Ik heb mijn verhalen maar herhaald en herhaald! Mijn vriendinnen hebben me aangehoord, gesteund en tips gegeven in zoverre dat mogelijk is.
Dat heeft voor mij gersulteerd in veel verwerking en ik heb op een gegeven moment mijn man ermee geconfronteerd dat ik zo niet meer verder wilde en kon. Ik heb hem hetzelfde verhaal laten lezen als dat ik aan mijn huisarts heb laten lezen.
Mijn man is zich er kapot van geschrokken (hier komt dus het onbewuste om de hoek kijken) Hij zegt dat het nooit zijn bedoeling is geweest om mij bang te maken, ook dat het nooit zijn bedoeling is geweest om mij de dingen aan te doen die hij heeft gedaan. Nu is het zover dat ik eindelijk meer kan zeggen als ooit tevoren. Als we nu een keer woorden hebben of boos op elkaar zijn kan ik me nu ook meer uiten als vroeger. Ik ben uiteraard wel argwanend, want wie vertelt me dat het nu blijft zoals het is? Wie vertelt me dat hij zich nu inhoudt omdat hij bang is dat hij me zal verliezen en zich daarom inhoudt? alleen de tijd zal het leren.
Ik weet ook heel eerlijk niet of en hoeveel ik nog van hem hou. Ik vergelijk het met een bord die kapot is gevallen. Het bord is in scherven geweest en de stukjes zijn gelijmd. Alleen het bord kan zo weer barsten. Daarmee wil ik zeggen, als je in een ongelijkwaardige relatie zit, gaat er iets kapot bij je van binnen, is er iets gebroken, en of dat ooit weer helemaal zal helen??? Ik weet het niet.
Ik hoop van wel, want hij heeft ook een hele goede, lieve, zorgzame kant.
Iseo, ik merk dat het toch ook weer een beetje van me af tiepen is geworden. Ik wilde het kort houden met een advies voor jou. Probeer te praten met je huisarts, met een vriendin die je vertrouwt, het helpt in ieder geval je emoties te verwerken, om een beetje opluchting te voelen...en je huisarts kan je doorverwijzen naar maatschappelijk werk. Dat is anoniem , je ontvangt nooi rekeningen en hij of zij kan je verde helpen met verwerking of de dingen op een rijtje te zetten.
Mamzelle,...ik kom jouw naam ook regelmatig tegen bij het andere topic..moegestreden..Jouw antwoorden lees ik altijd goed, ik vind dat jij vaak rake woorden, teksten heb, waarbij ik hier vaak zit van, ja ze heeft gelijk, of ja, zo kan ik het ook zien.
Weet je wat bij mij ook altijd naar boven komt als ik weer is van me afschrijf. Dat mensen die mishandeld worden, lichamelijk of geestelijk, een soort voelsprieten hebben ontwikkeld, een soort 7e zintuig, zo noem ik het ook nog wel, wanneer er weer ongeduld, boosheid aan komt. Nog eerder als dat hij doorheeft dat hij boos of ongeduldig word, heb ik het al gesignaleerd. En dat zijn dingen die ik met name moet proberen af te leren, gewoon omdat het me zover van mezelf afzet. Pas als ik kan reageren vanuit mijn eigen IK, dan pas denk ik dat mijn huwelijk geslaagd is.
Veel liefs en sterkte voor een ieder die hier nog midden inzit, of eruit is gestapt...want ook dan moet je alles maar zien te verwerken.
liefs Elfje....
Als je een huisarts hebt die je vertrouwt, maak dan een afspraak met hem of haar. Ik ben 2 jaar geleden naar mijn huisarts gegaan met mijn verhaal. Heus het lucht heel erg op. Ik vond het heel moeilijk om mijn verhaal daar te doen. Maar ik moest wel, want ik kreeg lichamelijk klachten omdat het allemaal zo aan mij vrat. Ik kon met mijn emoties geen kant meer op. Ik huilde heel veel, kon haast niet meer eten en zag alle dingen die in de 23 jaar waren gebeurd elke keer als een film voorbij komen. Ik wilde me ook laten onderzoeken omdat ik wilde weten of ik verder in orde was. Ik ben in een paar maanden een kilo of 8 afgevallen van de stress. En niet eens omdat er in mijn relatie op dat moment veel gebeurde qua geweld, maar gewoon omdat je jezelf niet kunt zijn, met emoties loopt waar je op een gegeven moment geen kant meer mee op kan.
Het schrijven op een forum is ook een goede uitlaatklep. Ik ben in november 2005 begonnen met van me afschrijven op de site van de partnermishandeling. Mijn eerste lange verhaal wat ik toen daar heb neergezet heb ik uitgeprint en aan mijn huisarts laten lezen, omdat ik er niet over kon praten zonder te moeten huilen.
Ook heb ik 2 hele goede vriendinnen die ik alles heb verteld elke keer maar weer. Ik heb mijn verhalen maar herhaald en herhaald! Mijn vriendinnen hebben me aangehoord, gesteund en tips gegeven in zoverre dat mogelijk is.
Dat heeft voor mij gersulteerd in veel verwerking en ik heb op een gegeven moment mijn man ermee geconfronteerd dat ik zo niet meer verder wilde en kon. Ik heb hem hetzelfde verhaal laten lezen als dat ik aan mijn huisarts heb laten lezen.
Mijn man is zich er kapot van geschrokken (hier komt dus het onbewuste om de hoek kijken) Hij zegt dat het nooit zijn bedoeling is geweest om mij bang te maken, ook dat het nooit zijn bedoeling is geweest om mij de dingen aan te doen die hij heeft gedaan. Nu is het zover dat ik eindelijk meer kan zeggen als ooit tevoren. Als we nu een keer woorden hebben of boos op elkaar zijn kan ik me nu ook meer uiten als vroeger. Ik ben uiteraard wel argwanend, want wie vertelt me dat het nu blijft zoals het is? Wie vertelt me dat hij zich nu inhoudt omdat hij bang is dat hij me zal verliezen en zich daarom inhoudt? alleen de tijd zal het leren.
Ik weet ook heel eerlijk niet of en hoeveel ik nog van hem hou. Ik vergelijk het met een bord die kapot is gevallen. Het bord is in scherven geweest en de stukjes zijn gelijmd. Alleen het bord kan zo weer barsten. Daarmee wil ik zeggen, als je in een ongelijkwaardige relatie zit, gaat er iets kapot bij je van binnen, is er iets gebroken, en of dat ooit weer helemaal zal helen??? Ik weet het niet.
Ik hoop van wel, want hij heeft ook een hele goede, lieve, zorgzame kant.
Iseo, ik merk dat het toch ook weer een beetje van me af tiepen is geworden. Ik wilde het kort houden met een advies voor jou. Probeer te praten met je huisarts, met een vriendin die je vertrouwt, het helpt in ieder geval je emoties te verwerken, om een beetje opluchting te voelen...en je huisarts kan je doorverwijzen naar maatschappelijk werk. Dat is anoniem , je ontvangt nooi rekeningen en hij of zij kan je verde helpen met verwerking of de dingen op een rijtje te zetten.
Mamzelle,...ik kom jouw naam ook regelmatig tegen bij het andere topic..moegestreden..Jouw antwoorden lees ik altijd goed, ik vind dat jij vaak rake woorden, teksten heb, waarbij ik hier vaak zit van, ja ze heeft gelijk, of ja, zo kan ik het ook zien.
Weet je wat bij mij ook altijd naar boven komt als ik weer is van me afschrijf. Dat mensen die mishandeld worden, lichamelijk of geestelijk, een soort voelsprieten hebben ontwikkeld, een soort 7e zintuig, zo noem ik het ook nog wel, wanneer er weer ongeduld, boosheid aan komt. Nog eerder als dat hij doorheeft dat hij boos of ongeduldig word, heb ik het al gesignaleerd. En dat zijn dingen die ik met name moet proberen af te leren, gewoon omdat het me zover van mezelf afzet. Pas als ik kan reageren vanuit mijn eigen IK, dan pas denk ik dat mijn huwelijk geslaagd is.
Veel liefs en sterkte voor een ieder die hier nog midden inzit, of eruit is gestapt...want ook dan moet je alles maar zien te verwerken.
liefs Elfje....
zondag 29 april 2007 om 22:33
Elfje, bedankt. Het gaat nu wel weer, heb vanmiddag nog even heel fijn gewandeld langs het water met mijn dochter, ben weer rustig geworden.
Ik ga naar de huisarts, dat zal ik echt doen. Hij weet wel een beetje wat er gebeurd is, we hebben er tijdens mijn zwangerschap over gesproken omdat ik toen rust moest nemen wegens stress enzo.
Wat is het toch lastig om hierover te praten.
Jouw verhaal, Elfje, ik begrijp dat jij al hele lange tijd te maken hebt gehad met grote problemen, dat je niet jezelf hebt kunnen zijn in de relatie. Maar jullie zijn nog steeds bij elkaar. Wat geeft jou het vertrouwen om door te gaan? Waar haal je dat vandaan? Het is nog maar zo kort geleden dat jij hebt aangegeven dat het zo niet verder kon.
Er gaat toch iets stuk van binnen, dat denk ik ook.
Investeert hij nu net zoveel in de relatie als jij doet, heeft hij oog voor hoeveel jij hebt gegeven om bij elkaar te blijven, hoe ongelooflijk veel hij boft dat jij niet weg bent gegaan?
Ik hoop voor jou dat het wordt wat je graag wilt. Maar ik vind het zelf moeilijk voor te stellen. Ben je niet elke dag toch een paar momenten heel onzeker van alles?
Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt alleen maar nieuwsgierig (en een beetje bezorgd omdat het me heel moeilijk voor jou lijkt).
Je wilde het kort houden, maar hebt toch wat van je af kunnen schrijven, dat is toch fijn? Ik hoop dat je blijft langskomen.
Over je goede raad, je hebt echt gelijk, en ik weet het ook.
Ik heb als het niet goed gaat, heel erg de neiging mij terug te trekken, en me dan weer te laten zien als ik het voor mezelf heb uitgewerkt. Dat is echt een valkuil ook.
Ook tijdens mijn relatie werkte dit, wat typisch voor mij is, ook mee aan het isolement. Ik wilde er echt niet over praten.
Toen ik weg was bij hem, en mijn huisje had gevonden, toen mijn dochter was geboren, en ik werd omringd door allemaal nieuwe (2e hands) spullen, leek het alsof ik zo in dat nieuwe leven ging stappen, niet meer achterom kijken maar genieten van de nieuwe tijd.
Als alles om je heen anders is dan toen word je misschien ook een beetje voor de gek gehouden.
Dat werkt zo niet meer. Alles is wel veranderd nu, maar vanbinnen zit nog die twijfel en pijn en dat duw ik dan weg want dat is uit die andere wereld. Nou ja, het is wel duidelijk dat ik ben begonnen alles te verwerken en wat ben ik blij met jullie hier O+
Elfje, pas goed op jezelf, want dat wat je beschrijft over dat extra zintuig komt me ook weer heel bekend voor. Er zijn vast nog meer dingen die jou heel veel energie kosten, die er niet zouden zijn als de relatie goed had gezeten die jaren.
Ik heb nu wel vaak last van het niet goed kunnen inschatten van mensen. Moet weer wennen af te gaan op mijn gevoel, want ik heb overdreven reacties vanbinnen, weg willen rennen ofzo als iemand een beetje dreigend overkomt en dan hoeft er niets aan de hand te zijn en durf niet goed eerlijk te zeggen wat ik denk omdat ik bang ben dat de sfeer omslaat, nou ja het zal wel bekend klinken voor jou ook.
Poe, ook weer een heel verhaal geworden...
Veel liefs!
Ik ga naar de huisarts, dat zal ik echt doen. Hij weet wel een beetje wat er gebeurd is, we hebben er tijdens mijn zwangerschap over gesproken omdat ik toen rust moest nemen wegens stress enzo.
Wat is het toch lastig om hierover te praten.
Jouw verhaal, Elfje, ik begrijp dat jij al hele lange tijd te maken hebt gehad met grote problemen, dat je niet jezelf hebt kunnen zijn in de relatie. Maar jullie zijn nog steeds bij elkaar. Wat geeft jou het vertrouwen om door te gaan? Waar haal je dat vandaan? Het is nog maar zo kort geleden dat jij hebt aangegeven dat het zo niet verder kon.
Er gaat toch iets stuk van binnen, dat denk ik ook.
Investeert hij nu net zoveel in de relatie als jij doet, heeft hij oog voor hoeveel jij hebt gegeven om bij elkaar te blijven, hoe ongelooflijk veel hij boft dat jij niet weg bent gegaan?
Ik hoop voor jou dat het wordt wat je graag wilt. Maar ik vind het zelf moeilijk voor te stellen. Ben je niet elke dag toch een paar momenten heel onzeker van alles?
Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt alleen maar nieuwsgierig (en een beetje bezorgd omdat het me heel moeilijk voor jou lijkt).
Je wilde het kort houden, maar hebt toch wat van je af kunnen schrijven, dat is toch fijn? Ik hoop dat je blijft langskomen.
Over je goede raad, je hebt echt gelijk, en ik weet het ook.
Ik heb als het niet goed gaat, heel erg de neiging mij terug te trekken, en me dan weer te laten zien als ik het voor mezelf heb uitgewerkt. Dat is echt een valkuil ook.
Ook tijdens mijn relatie werkte dit, wat typisch voor mij is, ook mee aan het isolement. Ik wilde er echt niet over praten.
Toen ik weg was bij hem, en mijn huisje had gevonden, toen mijn dochter was geboren, en ik werd omringd door allemaal nieuwe (2e hands) spullen, leek het alsof ik zo in dat nieuwe leven ging stappen, niet meer achterom kijken maar genieten van de nieuwe tijd.
Als alles om je heen anders is dan toen word je misschien ook een beetje voor de gek gehouden.
Dat werkt zo niet meer. Alles is wel veranderd nu, maar vanbinnen zit nog die twijfel en pijn en dat duw ik dan weg want dat is uit die andere wereld. Nou ja, het is wel duidelijk dat ik ben begonnen alles te verwerken en wat ben ik blij met jullie hier O+
Elfje, pas goed op jezelf, want dat wat je beschrijft over dat extra zintuig komt me ook weer heel bekend voor. Er zijn vast nog meer dingen die jou heel veel energie kosten, die er niet zouden zijn als de relatie goed had gezeten die jaren.
Ik heb nu wel vaak last van het niet goed kunnen inschatten van mensen. Moet weer wennen af te gaan op mijn gevoel, want ik heb overdreven reacties vanbinnen, weg willen rennen ofzo als iemand een beetje dreigend overkomt en dan hoeft er niets aan de hand te zijn en durf niet goed eerlijk te zeggen wat ik denk omdat ik bang ben dat de sfeer omslaat, nou ja het zal wel bekend klinken voor jou ook.
Poe, ook weer een heel verhaal geworden...
Veel liefs!
maandag 30 april 2007 om 10:16
Hoi meiden, voor degenen die nog in zo'n nare relatie zitten: hoop dat jullie koninginnedag toch een fijne dag zal zijn, zonder narigheid.
Voor degenen die al vrij zijn: maak er wat moois van :R
Ik heb nog niets gelezen sinds mijn laatste post, ben gisteren naar de dierentuin geweest en afgepeigerd thuisgekomen, en vandaag wil ik me gewoon heppie de peppie voelen.
Voor degenen die al vrij zijn: maak er wat moois van :R
Ik heb nog niets gelezen sinds mijn laatste post, ben gisteren naar de dierentuin geweest en afgepeigerd thuisgekomen, en vandaag wil ik me gewoon heppie de peppie voelen.
maandag 30 april 2007 om 12:06
dinsdag 1 mei 2007 om 10:50
Iseo, ik wil je even laten weten dat ik je ontzettend moedig vind, dat je hier toch maar je hele verhaal neerplempt, al weken lang inmiddels. Ondanks je schaamte, je reserves. Ik weet niet waar je het beste plekje zult vinden om alles te verwerken. Bij mij in de stad is een vrouwenopvang die af en toe een geweldsgroep draait, ook extern. Duurt maar zes bijeenkomsten dus het is maar zeer de vraag of dat voldoende zou zijn. Ik was zelf zes maanden in die opvang, samen met andere vrouwen, die echt geweld hadden meegemaakt, die zes maanden zijn cruciaal geweest in mijn leven. Heb er ook lichaamsgerichte therapie gehad maar vooral heel veel gesprekken, met de vrouwen, met de leiding. Dat is nu vijf jaar geleden, denk dat ik toen mijn tranen heb gelaten, in elk geval te weten ben gekomen waar ik zelf stond binnen die relatie. Daarna toch nog vier jaar doorgegaan, komt ook omdat ik nog niet los was van hem, ik zei wel dat ik niet meer verder met hem wilde, maar ik handelde er niet naar. Fysiek hadden we nog steeds contact en toen hij me -terwijl ik al in het opvanghuis woonde- weer eens confronteerde met zijn donkere kant was ik nét zwanger, en probeer maar eens weg te gaan van iemand waarvan je net zwanger bent. Nou ja, 't is jou wel gelukt, Iseo, mij dus niet. Wel was vanaf toen alle fysiek contact voorbij, tijdens de zwangerschap, maar ik bleef bij hem komen, opdat de kinderen hun vader zouden zien, omdat ik dacht dat ik het wel aankon als een lat-relatie. Waar ik dus later pas achterkwam is dat je met zo iemand continu op je qui vive moet zijn, dat normale grenzen niet mogelijk zijn. Gewoon op de koffie is al te dichtbij, zelfs gewoon in zijn huis zijn is al te dichtbij, dan kom ik in zijn sfeer en ben ik weer weerloos.
Denk dat dat anders zou zijn geweest als ik geen kinderen had gehad die afhankelijk zijn. Ben één keer idioot in elkaar geslagen en ik durfde het huis niet uit, mijn baby sliep, die kon ik niet achterlaten. En als ik hem op zou pakken zou hij misschien het kindje wat aankon. Dus ik was een boksbal op een etage drie hoog, durfde niet eens te schreeuwen voor de buren. Wat was ik blij dat hij eindelijk in slaap viel. Ben pas drie dagen later, met angst in mijn hart, weggevlucht, met alleen maar een tas met kleren bij me, en naar een uiteinde van het land gevlucht. Waarom ben ik zeven dagen later weer teruggegaan, waarom was dit nog steeds niet genoeg om hem te haten? Waarom had ik medelijden met hem, geloofde ik hem dat het nooit meer zou gebeuren? Waarom kort daarna weer zwanger geraakt, terwijl hij nog steeds gek was, mij de schuld gaf, fysiek ging hij me na een paar maanden alweer duwen -toen was ik zwanger, 'kon niet weg'. Waarom moest ik met mijn stomme kop zwanger raken voordat ik doorkreeg dat het echt fout was tussen ons en niet meer goed zou komen, wel twee keer? Waarom luisterde ik beter naar hem dan naar mezelf?
Altijd maar hopen, geloven zelfs, dat dit dingetje, dat dingetje, als die maar opgelost zouden zijn, dan zou hij zich goed voelen, dan zou het goed zijn.
Ik kan nog niet eens schrijven over die tijd, in elk geval niet samenhangend.
Weet alleen dat op dit moment al mijn hoop dood is, dat ik geen relatie meer in kan zonder heel veel argwaan. Fysiek contact niet aandurf omdat ik ook in die zin niet meer gebonden wil zijn aan iemand anders wensen, en ik me afvraag of ik ooit een gezonde sexuele relatie zou kunnen hebben met iemand. Wie wil er nu een vrouw die alleen maar wil als ze er zin in heeft en anders niet, echt niet. Die nooit meer gebruikt wil worden.
Dubio schreef of ik mezelf onwaardig voel, dat ik daarom niet durf te schrijven over mishandeling. Laat ik het er op houden dat ik mezelf op dit moment onwaardig voel als gezond relatiemateriaal, en in het verleden was ik te afhankelijk om een goede relatie aan te kunnen gaan.
Denk dat dat anders zou zijn geweest als ik geen kinderen had gehad die afhankelijk zijn. Ben één keer idioot in elkaar geslagen en ik durfde het huis niet uit, mijn baby sliep, die kon ik niet achterlaten. En als ik hem op zou pakken zou hij misschien het kindje wat aankon. Dus ik was een boksbal op een etage drie hoog, durfde niet eens te schreeuwen voor de buren. Wat was ik blij dat hij eindelijk in slaap viel. Ben pas drie dagen later, met angst in mijn hart, weggevlucht, met alleen maar een tas met kleren bij me, en naar een uiteinde van het land gevlucht. Waarom ben ik zeven dagen later weer teruggegaan, waarom was dit nog steeds niet genoeg om hem te haten? Waarom had ik medelijden met hem, geloofde ik hem dat het nooit meer zou gebeuren? Waarom kort daarna weer zwanger geraakt, terwijl hij nog steeds gek was, mij de schuld gaf, fysiek ging hij me na een paar maanden alweer duwen -toen was ik zwanger, 'kon niet weg'. Waarom moest ik met mijn stomme kop zwanger raken voordat ik doorkreeg dat het echt fout was tussen ons en niet meer goed zou komen, wel twee keer? Waarom luisterde ik beter naar hem dan naar mezelf?
Altijd maar hopen, geloven zelfs, dat dit dingetje, dat dingetje, als die maar opgelost zouden zijn, dan zou hij zich goed voelen, dan zou het goed zijn.
Ik kan nog niet eens schrijven over die tijd, in elk geval niet samenhangend.
Weet alleen dat op dit moment al mijn hoop dood is, dat ik geen relatie meer in kan zonder heel veel argwaan. Fysiek contact niet aandurf omdat ik ook in die zin niet meer gebonden wil zijn aan iemand anders wensen, en ik me afvraag of ik ooit een gezonde sexuele relatie zou kunnen hebben met iemand. Wie wil er nu een vrouw die alleen maar wil als ze er zin in heeft en anders niet, echt niet. Die nooit meer gebruikt wil worden.
Dubio schreef of ik mezelf onwaardig voel, dat ik daarom niet durf te schrijven over mishandeling. Laat ik het er op houden dat ik mezelf op dit moment onwaardig voel als gezond relatiemateriaal, en in het verleden was ik te afhankelijk om een goede relatie aan te kunnen gaan.
dinsdag 1 mei 2007 om 13:25
Hoi lieve Mamzelle!
Heb je gisteren een leuke dag gehad?
Bedankt, voor wat je schrijft. Ik begrijp het zelf ook niet helemaal, want telkens als ik een berichtje geplaatst heb, krijg ik de zenuwen. Maar toch is het fijn. En ik vind dat als er ergens een plek is waar er open over gesproken kan worden, dat het nu hier is. Hoe moeilijk het ook is om de verhalen van andere vrouwen te lezen. En ik denk aan de vrouwen die er misschien wat mee kunnen. Als ik dit topic zou lezen op het moment dat ik nog in die relatie zat weet ik niet wat ik ermee aan had gemoeten, maar ik hoop dat het helpt.
Het dwingt me om mijzelf antwoord te geven op heel ingewikkelde vragen, en nu na een tijdje hierover schrijven kan ik zeggen dat het me heel wat verder heeft gebracht al.
Bij wat je net schreef zat ik ook weer met tranen in mijn ogen, Mamzelle.
Wat is het toch vreselijk herkenbaar. Wat jij hebt meegemaakt, echt, sommige dingen zijn echt hetzelfde. Ik kan me helemaal in je inleven, in wat je schrijft over het moment dat je net zwanger bent, in hoe moeilijk het is. En wat je zegt, over dat je nu hebt geleerd dat je altijd op moet passen met deze man, altijd op je hoede moet zijn, dat doet iets tot me doordringen. Want ik heb ergens het gevoel, ook al is er zoveel narigheid geweest, dat mijn ex het in zich heeft om mij toch te raken op een gevoelige plek. Dat ik hem misschien dichterbij zou kunnen laten komen als dat ik me nu kan voorstellen. Ik hoop dat hij voor altijd weg blijft, want ik heb twee angsten, de ene is dat hij hier komt en kwaad is, de andere is dat hij hier komt en heel lief is.
Lieve Mamzelle *; het is zo vreselijk om te lezen over die keer die je beschrijft. Wat is het toch erg. En wat je nog meer schrijft, je gedachten, en je baby die je niet achter kunt laten... Ik schrik ervan hoe helder ik het voor me kan zien, wat je gevoeld moet hebben. Zo dichtbij komt het.
Ik vond het ook zo naar om erover te schrijven, een gebeurtenis die ik laatst toch hier wilde vertellen.
Het valt niet uit te leggen, wat er allemaal door je heen gaat. Dat het niet zo simpel is als het kan lijken voor een buitenstaander. Dit topic brengt duidelijkheid over al die achterliggende redenen, gedachten, angsten en twijfels. Al die dingen die het zo verdomd moeilijk maken.
Je schrijft, waarom was het niet genoeg om hem te haten? Dat is wat ik bedoel, je zou denken dat het zo werkt, maar zo is het niet. En leg dat maar eens uit.
Al je vragen, ik herken ze. Ik zit ermee, ze houden me wakker in de nacht. Wil je graag iets zeggen waar je wat aan hebt, maar ik kan alleen maar zeggen dat ik je begrijp.
Het lucht op om te schrijven, om het aan iemand te vertellen wat ik heb meegemaakt. Ik schrijf aan jou, aan de anderen, en ik ben daar heel heel blij mee.
Heb het idee dat ik eerlijker naar mezelf word. Dat is zoiets geweldigs. Alleen kost het nu verdriet om de herinneringen in woorden te zien staan.
Dat heb jij misschien ook, schrijven over de mishandeling zelf is zo pijnlijk. Het is nog steeds veiliger om eromheen te schrijven.
Maar wat goed dat je het toch aandurft, want je weet dat iemand, ik erop zal reageren.
Wel met een knuffel *;, maar toch!
onwaardig voelen heeft er wel mee te maken. om dat je niet wil zien hoe het ging, je hebt nog steeds in je hoofd wat er aan vooraf ging, je gedachten op dat moment, hoe je je voelde, en dat was niet waardig. Je kon jezelf niet verdedigen, niet opstappen, je kon niet weg.
Ik denk telkens, even laten rusten voor een paar dagen, dit topic. Maar ik wil dan die avond al zo graag weer kijken hier, hoe gaat het met jullie, is er wat geschreven?
En dan begin ik zelf alweer met verder schrijven.
Ik hoop van jou te horen, Besluitloos, hoe het met je gaat.
Van de andere vrouwen, Elfje, Suzanne, hoe is het met jullie?
CharlieJo, lees je mee? Begrijp je wat ik bedoel?
Zonlicht, veel liefs!
En Dubio, echt heel lief van je!
Ik heb niet iedereen met naam in mij hoofd, maar ik denk aan jullie allemaal.
Sorry, ik schrijf hier een beetje wat er in me opkomt, misschien wat warrig.
Veel liefs!
Heb je gisteren een leuke dag gehad?
Bedankt, voor wat je schrijft. Ik begrijp het zelf ook niet helemaal, want telkens als ik een berichtje geplaatst heb, krijg ik de zenuwen. Maar toch is het fijn. En ik vind dat als er ergens een plek is waar er open over gesproken kan worden, dat het nu hier is. Hoe moeilijk het ook is om de verhalen van andere vrouwen te lezen. En ik denk aan de vrouwen die er misschien wat mee kunnen. Als ik dit topic zou lezen op het moment dat ik nog in die relatie zat weet ik niet wat ik ermee aan had gemoeten, maar ik hoop dat het helpt.
Het dwingt me om mijzelf antwoord te geven op heel ingewikkelde vragen, en nu na een tijdje hierover schrijven kan ik zeggen dat het me heel wat verder heeft gebracht al.
Bij wat je net schreef zat ik ook weer met tranen in mijn ogen, Mamzelle.
Wat is het toch vreselijk herkenbaar. Wat jij hebt meegemaakt, echt, sommige dingen zijn echt hetzelfde. Ik kan me helemaal in je inleven, in wat je schrijft over het moment dat je net zwanger bent, in hoe moeilijk het is. En wat je zegt, over dat je nu hebt geleerd dat je altijd op moet passen met deze man, altijd op je hoede moet zijn, dat doet iets tot me doordringen. Want ik heb ergens het gevoel, ook al is er zoveel narigheid geweest, dat mijn ex het in zich heeft om mij toch te raken op een gevoelige plek. Dat ik hem misschien dichterbij zou kunnen laten komen als dat ik me nu kan voorstellen. Ik hoop dat hij voor altijd weg blijft, want ik heb twee angsten, de ene is dat hij hier komt en kwaad is, de andere is dat hij hier komt en heel lief is.
Lieve Mamzelle *; het is zo vreselijk om te lezen over die keer die je beschrijft. Wat is het toch erg. En wat je nog meer schrijft, je gedachten, en je baby die je niet achter kunt laten... Ik schrik ervan hoe helder ik het voor me kan zien, wat je gevoeld moet hebben. Zo dichtbij komt het.
Ik vond het ook zo naar om erover te schrijven, een gebeurtenis die ik laatst toch hier wilde vertellen.
Het valt niet uit te leggen, wat er allemaal door je heen gaat. Dat het niet zo simpel is als het kan lijken voor een buitenstaander. Dit topic brengt duidelijkheid over al die achterliggende redenen, gedachten, angsten en twijfels. Al die dingen die het zo verdomd moeilijk maken.
Je schrijft, waarom was het niet genoeg om hem te haten? Dat is wat ik bedoel, je zou denken dat het zo werkt, maar zo is het niet. En leg dat maar eens uit.
Al je vragen, ik herken ze. Ik zit ermee, ze houden me wakker in de nacht. Wil je graag iets zeggen waar je wat aan hebt, maar ik kan alleen maar zeggen dat ik je begrijp.
Het lucht op om te schrijven, om het aan iemand te vertellen wat ik heb meegemaakt. Ik schrijf aan jou, aan de anderen, en ik ben daar heel heel blij mee.
Heb het idee dat ik eerlijker naar mezelf word. Dat is zoiets geweldigs. Alleen kost het nu verdriet om de herinneringen in woorden te zien staan.
Dat heb jij misschien ook, schrijven over de mishandeling zelf is zo pijnlijk. Het is nog steeds veiliger om eromheen te schrijven.
Maar wat goed dat je het toch aandurft, want je weet dat iemand, ik erop zal reageren.
Wel met een knuffel *;, maar toch!
onwaardig voelen heeft er wel mee te maken. om dat je niet wil zien hoe het ging, je hebt nog steeds in je hoofd wat er aan vooraf ging, je gedachten op dat moment, hoe je je voelde, en dat was niet waardig. Je kon jezelf niet verdedigen, niet opstappen, je kon niet weg.
Ik denk telkens, even laten rusten voor een paar dagen, dit topic. Maar ik wil dan die avond al zo graag weer kijken hier, hoe gaat het met jullie, is er wat geschreven?
En dan begin ik zelf alweer met verder schrijven.
Ik hoop van jou te horen, Besluitloos, hoe het met je gaat.
Van de andere vrouwen, Elfje, Suzanne, hoe is het met jullie?
CharlieJo, lees je mee? Begrijp je wat ik bedoel?
Zonlicht, veel liefs!
En Dubio, echt heel lief van je!
Ik heb niet iedereen met naam in mij hoofd, maar ik denk aan jullie allemaal.
Sorry, ik schrijf hier een beetje wat er in me opkomt, misschien wat warrig.
Veel liefs!
dinsdag 1 mei 2007 om 13:43
Hoi allemaal,
Ik lees nog steeds mee, maar het valt me erg zwaar om zelf te schrijven.
Met mij gaat het wel, niet goed en niet slecht. We hebben een goed gesprek gehad en geconcludeerd dat we misschien wel te snel zijn gaan samenwonen. Hoe nu verder weten we niet.
Ik kan alleen maar denken aan de begintijd, toen het allemaal zo leuk was. Alle lieve kaartjes en sms-jes en mailtjes. Ik vind het heel moeilijk om te accepteren dat het over zou kunnen zijn.
Ik loop de hele dag rond met pijn in mijn hart en een steen op mijn maag.
@ Mamzelle & Iseo: ik heb erg veel bewondering voor jullie. Ik hoop dat ik ook ooit nog eens zo sterk word.
Liefs, Suus.
Ik lees nog steeds mee, maar het valt me erg zwaar om zelf te schrijven.
Met mij gaat het wel, niet goed en niet slecht. We hebben een goed gesprek gehad en geconcludeerd dat we misschien wel te snel zijn gaan samenwonen. Hoe nu verder weten we niet.
Ik kan alleen maar denken aan de begintijd, toen het allemaal zo leuk was. Alle lieve kaartjes en sms-jes en mailtjes. Ik vind het heel moeilijk om te accepteren dat het over zou kunnen zijn.
Ik loop de hele dag rond met pijn in mijn hart en een steen op mijn maag.
@ Mamzelle & Iseo: ik heb erg veel bewondering voor jullie. Ik hoop dat ik ook ooit nog eens zo sterk word.
Liefs, Suus.
dinsdag 1 mei 2007 om 14:40
Iseo, ik schrijf nog steeds vanaf afstand. Weet niet wanneer ik mijn tranen gehuild heb, misschien wel vlak na de incidenten, misschien toen in het opvanghuis, maar ze zijn er niet meer. Én ik wil niet al te dichtbij die herinneringen komen. Lijkt wel een mantra zo vaak als ik het hier geschreven heb.
Ik kan terwijl ik aan dit topic deelneem jou een knuffel geven, of ik kan je een verhaal geven. Een verhaal waaruit jij kunt afleiden dat je helemaal normaal bent, in elk geval neem ik zelf aan dat ik helemaal normaal ben en het is me ook overkomen. Iedereen hier zal wel meerdere van die k-tverhalen hebben, sommige fysiek, sommige dat je alleen onvrij bent door je eigen angst. Ik denk zelf dat het bang zijn erger was dan de fysieke uitbarstingen. Als je aangevallen wordt wéét je dat je weg moet, dat dit niet goed is, dat je boos, teleurgesteld, verdrietig, wat dan ook bent, je voelt het. Als je niet aangevallen wordt, alleen maar onder controle gehouden, zit je in een schemergebied tussen zijn normen voor jou en je eigen normen. Blij als het rustig is, hopen dat het snel weer voorbij gaat als het onrustig is. Constant jezelf afvragen hoe je deze relatie leefbaar kunt krijgen terwijl de ander gewoon van dag naar dag vlindert.
Iseo, kun je je je woede van het moment dat er dingen gebeurden herinneren, of de emoties waar je toen doorging? Was er überhaupt woede bij toen?
Suzanne, ooit zal jij ook zo sterk zijn, en vooral, vrij om helemaal jezelf te zijn. Om opnieuw te groeien naar je volledige wezen. Zo erg is het echt, je bent nu aan het overleven. Al je energie zit in blijven bestaan en op een dag zal je jezelf vrijmaken om die energie alleen aan jezelf -heb je een gezin?- en de jouwen te besteden.
Genoeg voor vandaag.
Ik kan terwijl ik aan dit topic deelneem jou een knuffel geven, of ik kan je een verhaal geven. Een verhaal waaruit jij kunt afleiden dat je helemaal normaal bent, in elk geval neem ik zelf aan dat ik helemaal normaal ben en het is me ook overkomen. Iedereen hier zal wel meerdere van die k-tverhalen hebben, sommige fysiek, sommige dat je alleen onvrij bent door je eigen angst. Ik denk zelf dat het bang zijn erger was dan de fysieke uitbarstingen. Als je aangevallen wordt wéét je dat je weg moet, dat dit niet goed is, dat je boos, teleurgesteld, verdrietig, wat dan ook bent, je voelt het. Als je niet aangevallen wordt, alleen maar onder controle gehouden, zit je in een schemergebied tussen zijn normen voor jou en je eigen normen. Blij als het rustig is, hopen dat het snel weer voorbij gaat als het onrustig is. Constant jezelf afvragen hoe je deze relatie leefbaar kunt krijgen terwijl de ander gewoon van dag naar dag vlindert.
Iseo, kun je je je woede van het moment dat er dingen gebeurden herinneren, of de emoties waar je toen doorging? Was er überhaupt woede bij toen?
Suzanne, ooit zal jij ook zo sterk zijn, en vooral, vrij om helemaal jezelf te zijn. Om opnieuw te groeien naar je volledige wezen. Zo erg is het echt, je bent nu aan het overleven. Al je energie zit in blijven bestaan en op een dag zal je jezelf vrijmaken om die energie alleen aan jezelf -heb je een gezin?- en de jouwen te besteden.
Genoeg voor vandaag.
dinsdag 1 mei 2007 om 17:17
@Mamzelle
Wordt het niet eens tijd dat je de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag bij hem laat. Uit je laatste 2 postings lees ik nog steeds dat jij verantwoordelijk bent voor hem en dat is natuurlijk niet zo.
Je bent verantwoordelijk voor jezelf, voor je eigen keuzes. En als je eenmaal in zo'n situatie zit dan kun je geen goede keuzes meer maken. Je bent alleen maar bezig met overleven en daar is je gedrag op gebaseerd. Straf jezelf daar niet voor.
Maar waar is die mamzelle voordat ze die man leerde kennen? Is die er nog en wil je die niet terug. En ja, dat betekent weer vertrouwen krijgen in jezelf. En niet het wantrouwen in jezelf steeds opzoeken. En als je dan weer vertrouwen hebt in jezelf, dan komt het vertrouwen van anderen ook wel.
En wie bepaalt wat erg of erger is. Ik heb gelezen van die situatie in maart en dat is toch echt pure mishandeling hoor. Toegeven dat dat het probleem is is volgens mij de eerste stap naar verwerking. Het is je gebeurd, en het had werkelijk iedereen kunnen overkomen. Het is niet gebeurd omdat jij niet goed, lief, aardig, slim enz. bent, maar het is gebeurd omdat HIJ de keuze gemaakt heeft om je intimideren, mishandelen enz.
En ja, natuurlijk is het moeilijk om weer mensen te vertrouwen. Maar gelukkig zijn er heel veel verschillende mensen en is lang niet iedereen zo onbetrouwbaar als de mannen die wij hebben gekend. Werk aan jezelf en vooral gun jezelf hier ook de tijd voor.
liefs Zonlicht
Wordt het niet eens tijd dat je de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag bij hem laat. Uit je laatste 2 postings lees ik nog steeds dat jij verantwoordelijk bent voor hem en dat is natuurlijk niet zo.
Je bent verantwoordelijk voor jezelf, voor je eigen keuzes. En als je eenmaal in zo'n situatie zit dan kun je geen goede keuzes meer maken. Je bent alleen maar bezig met overleven en daar is je gedrag op gebaseerd. Straf jezelf daar niet voor.
Maar waar is die mamzelle voordat ze die man leerde kennen? Is die er nog en wil je die niet terug. En ja, dat betekent weer vertrouwen krijgen in jezelf. En niet het wantrouwen in jezelf steeds opzoeken. En als je dan weer vertrouwen hebt in jezelf, dan komt het vertrouwen van anderen ook wel.
En wie bepaalt wat erg of erger is. Ik heb gelezen van die situatie in maart en dat is toch echt pure mishandeling hoor. Toegeven dat dat het probleem is is volgens mij de eerste stap naar verwerking. Het is je gebeurd, en het had werkelijk iedereen kunnen overkomen. Het is niet gebeurd omdat jij niet goed, lief, aardig, slim enz. bent, maar het is gebeurd omdat HIJ de keuze gemaakt heeft om je intimideren, mishandelen enz.
En ja, natuurlijk is het moeilijk om weer mensen te vertrouwen. Maar gelukkig zijn er heel veel verschillende mensen en is lang niet iedereen zo onbetrouwbaar als de mannen die wij hebben gekend. Werk aan jezelf en vooral gun jezelf hier ook de tijd voor.
liefs Zonlicht
