Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Lieve meiden, wat een emotioneel en waardevol topic is dit aan het worden.

Fijn dat iedereen hier een veilige uitlaatklep vindt en zoveel begrip en respons van anderen!



Voor iedereen een *; en even in het bijzonder Pavlova (meis, wat gruwelijk allemaal) en Suzanne (heel veel sterkte, je komt er wel, schrijf het van je af!)



En nog even een oproepje aan onze TO: Daymar, hoe gaat het met je?

Lees je nog mee? Gaat alles goed met je? Laat je even wat van je horen?



Veel liefs van Reina :R

Ik ben bij hem weggegaan vanavond. M'n vader heeft me opgehaald.



Ik kan het even niet opbrengen om bij te lezen.

Sterkte voor wie het nodig heeft.

Hoe is dit zo gekomen Suzanne? Is er iets gebeurd of was je emmertje gewoon vol?



Je kan hier gewoon van je afschrijven hoor, je hoeft je écht niet verplicht te voelen om op iedereen te reageren en ook iets terug te geven. Soms heb je even niets te geven en heb je zelf hulp nodig. Juist de meiden op dit topic begrijpen dit echt wel! Je moet soms spaarzaam zijn met je energie...



Het lukt mij ook niet om op iedereen te reageren, de verhalen zijn zo zwaar en zo dramatisch dat ik ze niet met een paar woorden wil afdoen. Ik ben stil van het verhaal van Pavlova over Manu... :R



Heel veel sterkte Suzanne, en een *; voor alle vrouwen die hier hun verhaal komen doen. Het is eng hoe "normaal" we blijken te zijn.



liefs,

dubio

Hoi ReinaAzura, hoe gaat het met jou?

Veel liefs!



DayMar, ik hoop ook snel van je te lezen, hoe het gaat met je!



Dubio, hoe is het?

Ik ben veel bezig met wat jij aangeeft hier op het topic. Ik merk dat ik het erg moeilijk vind om dat precies onder woorden te brengen, en ik merk dat ik daardoor veel in herhalingen val, zelfde woordkeus enzo, het lukt niet om het echt te beschrijven hoe ik het ervaar.

Al die gevoelens en herinneringen. En wat zo erg is, als het er staat, is het zo. Begrijp je wat ik bedoel? In mijn hoofd kan ik er nog van alles van maken, als ik het niet wil zien. Maar als ik hier schrijf, open, dan is het echt zo erg geweest.

Vanochtend mijn lieve vriendin aan de telefoon. Mooi gesprek, heel prettig. En ik had zo de behoefte om het eruit te gooien, om te zeggen, ik heb je nodig. Ik wil erover praten. Maar ik kon het niet.

Het lukt nog niet.

Voel me echt rot nu.

Ik wil niet dat zij het weet. Maar ik wil juist met haar praten.

Ze weet dat het niet goed zat, maar om haar echt te vertellen...



Voel me echt ellendig, maar straks is mijn dochter wakker, gaan we lekker naar buiten, wandelen en dan gaat het wel beter, dat weet ik.

Sorry, moest het even kwijt.



Heel veel liefs voor jullie allemaal, want het is gewoon ontzettend klote.

*; voor al deze prachtige vrouwen!



.

Vooral ook het horen en merken dat mensen het wel gezien hebben. Dat het iemand met 2 gezichten was.

Ik pik die zin er even uit. Ik had vaak het gevoel dat ik een Jekyll en Hyde in huis had. Laatst was mijn zus erbij toen ik een discussie met mijn ex had. Ze zei dat ze hem nog nooit zo had gezien (stel je een gezicht met samengeperste lippen en vuurspuwende ogen voor). Ik zei dat dit de persoon was die ik vaak voor me had gehad. En de persoon die ik nog steeds voor me heb als ik het hem niet naar de zin maak - en dat doe ik nu niet meer. Het is dus bijna letterlijk zo dat iemand twee gezichten kan hebben.

quote: zonlicht2 reageerde



Vooral ook het horen en merken dat mensen het wel gezien hebben. Dat het iemand met 2 gezichten was.



Ik pik die zin er even uit. Ik had vaak het gevoel dat ik een Jekyll en Hyde in huis had. Laatst was mijn zus erbij toen ik een discussie met mijn ex had. Ze zei dat ze hem nog nooit zo had gezien (stel je een gezicht met samengeperste lippen en vuurspuwende ogen voor). Ik zei dat dit de persoon was die ik vaak voor me had gehad. En de persoon die ik nog steeds voor me heb als ik het hem niet naar de zin maak - en dat doe ik nu niet meer. Het is dus bijna letterlijk zo dat iemand twee gezichten kan hebben.

Ja, het kan echt. Ik heb dat ook zo ervaren.

Naar de buitenwereld deed hij ook erg zijn best om vol te houden wat hij had gemaakt voor beeld van zichzelf. Ik denk dat maar weinig mensen die andere kant van hem kennen, maar wel iets aanvoelen dan.

Hij begaf zich in het laatste jaar ook steeds minder onder de mensen, omdat hij thuis ook steeds die ander was.

Dubio, hoe is het?

Ik ben veel bezig met wat jij aangeeft hier op het topic. Ik merk dat ik het erg moeilijk vind om dat precies onder woorden te brengen, en ik merk dat ik daardoor veel in herhalingen val, zelfde woordkeus enzo, het lukt niet om het echt te beschrijven hoe ik het ervaar.

Al die gevoelens en herinneringen. En wat zo erg is, als het er staat, is het zo. Begrijp je wat ik bedoel?



Ik begrijp je helemaal. Woorden zijn mijn werk, ik ken hun kracht. Die kracht kun je gebruiken. Elk woord dat je hier schrijft, brengt je een stap verder. Je valt helemaal niet in herhaling. De herhaling zat hem in de dingen die je keer op keer hebt meegemaakt en hebt weggestopt. Jje maakt een heel intensief proces door waarin je zaken op een rijtje zet die je heel lang niet hebt willen zien. Woorden maken die dingen zichtbaar. En hoe vaker je ze schrijft, hoe meer ze waarheid worden. Die woorden prenten zich in je geheugen, in je hoofd en in je hart. Met woorden kun je jezelf als het ware herprogrammeren. Er is hier al meerdere malen het woord hersenspoelen gevallen. Dat hersenspoelen is met woorden gebeurd en kan met woorden ongedaan gemaakt worden. Door je éigen woorden te kiezen, vind je je stem terug. De stem die te lang het zwijgen is opgelegd. Iseo, je vindt echt de woorden, of misschien vinden ze jou. Je weet je gevoelens prachtig onder woorden te brengen.



In mijn hoofd kan ik er nog van alles van maken, als ik het niet wil zien. Maar als ik hier schrijf, open, dan is het echt zo erg geweest.

Vanochtend mijn lieve vriendin aan de telefoon. Mooi gesprek, heel prettig. En ik had zo de behoefte om het eruit te gooien, om te zeggen, ik heb je nodig. Ik wil erover praten. Maar ik kon het niet.

Het lukt nog niet.

Voel me echt rot nu.



Je voelt je rot omdat je jezelf weer niet jezelf liet zijn. Stuur haar nu een sms'je en schrijf haar wat je voelt: ik heb je nodig, ik wil met je praten, maar ik durf niet. Je durfde hier ook je verhaal niet te doen en toch doe je het, met horten en stoten. Steeds kleine beetjes. Je hoeft niet in één keer je hele verhaal te doen. Door met je vriendin te praten, geef je jezelf de ruimte die je verdient. Misschien vind je dat nog moeilijk: dat je ruimte verdient. Je durfde hier ook al amper ruimte in te nemen. Maar jij bent die ruimte (oftewel die aandacht) echt waard Iseo!



*; voor jou en je kleine meid,

dubio

Lieve Sterre,Wat fijn voor zusSterre dat ze zo'n lieve zus heeft :-) Het is denk ik heel erg moeilijk om van buitenaf hulp te bieden. Ik vraag me dit nu ook af: zou ik geluisterd hebben als iemand me had gezegd hoe deze relatie in elkaar stak? Met name één vriendin zegt dat ze het gezegd heeft en dat ik het niet wilde horen of in elk geval er niets mee deed. Je zit in een situatie waar je alleen met enorme oogkleppen in kunt blijven zitten. Die oogkleppen zijn bij mij afgevallen door een reeks kleine dingetjes (de werkelijke katalysator waren heel grote dingen, maar dat zag ik toen nog niet). Mijn moeder heeft daar wel een kleine rol in gespeeld, doordat ze liet doorschemeren dat ze wel doorhad hoe hij mij manipuleerde. Maar ik denk dat die opmerkingen verkeerd gevallen zouden zijn als ik er zelf niet al mee bezig was geweest mijn ogen te openen.Ik denk dat je haar wel kunt helpen, door ervoor te zorgen dat ze weet dat jij haar accepteert zoals ze is. En dat je geen oordeel hebt over haar, over haar man en over hun relatie. Je kan wel degelijk af en toe vragen stellen, maar probeer daar zo veel mogelijk open vragen van te maken (waar je niet met ja of nee op kunt antwoorden). Dus niet "baal je er niet van dat..." maar "hoe voelt dat voor jou als hij..." of "wat vind jij ervan als jij...". Daar zit geen impliciet oordeel in. En verder: gewoon luisteren. Je kunt misschien eens in meer algemene zin praten over wat jullie allebei verwachten van een partner en een relatie. Waarschijnlijk ligt de theorie bij haar ver af van de praktijk. En dan kun je vragen hoe dat in haar relatie zit, of die op dat punt voldoet aan haar verwachtingen. Wat heb je nodig in een relatie, wat maakt je gelukkig, Sta erbij stil dat zij in die 14 jaar een heel sterk ontkenningsmechanisme heeft ontwikkeld: dat houdt haar overeind. Als jij dat langzaam gaat afbreken, zal zij zich daartegen verzetten, want ze zal het gevoel hebben dat haar hele leven dan instort. Ga dus alsjeblieft heel voorzichtig te werk. Laat haar duidelijk voelen dat jij haar steunt, dat ze niet alleen is. Als het mogelijk is, kun je ook proberen een breder vangnet voor haar te activeren, door met andere familieleden of een vriendin van haar (als ze die nog heeft) te praten. Misschien werkt het ook om omgekeerde psychologie toe te passen. Ik zou haar in geen geval het gevoel geven dat je tegen haar man bent of hem niet ziet zitten, want daarmee zou je haar inderdaad van je af kunnen stoten. Zij zal namelijk altijd zijn kant kiezen. Maar je kan het ook anders aanpakken: vragen of zij (of hij!) het niet vervelend vindt hem steeds op zijn werk te bellen of ze weg mag, of hij er niet van baalt dat ze niets zelfstandig kan betalen en voor elk wissewasje zijn pinpas moet vragen, of hij niet liever zou zien dat ze financieel een beetje beter wist wat er gaande was zodat hij niet helemaal voor de financiële administratie hoeft op te draaien. Je laat het dan voorkomen alsof je met hem begaan bent en dit is precies haar denkwijze, dus het kan zijn dat ze daar beter naar luistert dan naar een kritische noot. Met andere woorden: in plaats van zeggen dat hij van de pot gerukt is om te zeggen dat zij een domme koe is, vragen wat je eraan kan doen om haar wat slimmer te maken.Ik weet niet of dit verantwoord is hoor, het laatste wat je wilt is natuurlijk zijn negatieve beeld van haar (dat inmiddels ook haar zelfbeeld is) te bevestigen. Anderzijds is dat beeld zo vast in haar verankerd dat haar dat waarschijnlijk niet eens opvalt. Maar misschien lukt het je toch zo kleine veranderingen in haar manier van denken teweeg te brengen. Als zij met de beste bedoelingen kleine stapjes naar onafhankelijkheid voorstelt en hij reageert daarop door dat direct af te kappen, zal ze misschien steeds meer gaan inzien dat dat niet normaal is. Ik zou haar in elk geval heel vaak gemeende complimenten geven en haar vertellen wat een mooi, intelligent, sociaal voelend (vul zelf maar in) persoon ze is, om tegenwicht te geven aan de stem van haar man die haar voortdurend het tegendeel vertelt. Die stem zit inmiddels in haar hoofd en ze denkt nu dat het haar eigen stem is. Dat is erg verwarrend. Probeer dus haar eigen stem weer naar boven te krijgen. Bijvoorbeeld door te praten over het verleden, hoe het vroeger was, hoe ze zich voelde op bepaalde mooie momenten, hoe het was om vrij te zijn. Misschien krijgt ze daardoor langzaam het besef hoe anders haar heden is en hoeveel ze is kwijtgeraakt.Ik zou in jouw situatie denk ik eens met een psycholoog of maatschappelijk werker gaan praten om te vragen hoe je dit het best kunt aanpakken.Liefs,dubio

Wat is er weer veel geschreven.



Suzanne, hou rekening met een scenario waarbij hij helemaal kapot lijkt van jouw vertrek, en je bezweert dat hij nooit meer zo naar zal doen tegen je.

Bij mij heeft nooit meer twee weken geduurd, op zijn hoogst.

Ik hoop dat dit het begin is van jouw definitieve afscheid van een onmogelijke liefde.

Jamie, heb je de praktische stappen gezet die je had gepland voor deze week?

Besluitloos, heb jij al besluiten durven nemen?

Hoi meiden...

Wat is er weer veel geschreven hierzo, goed zo!! Elke letter hier is weer een stapje in ons verwerkingsproces, en weet van mezelf iig hoeveel goed het me doet. Ten eerste even een hart onder de riem steken voor iedereen hierzo, ik lees de ups en downs, realiseer me door jullie dat het niet vreemd is dat ik het de ene dag meer trek dan de andere. De ene dag is zo vol van herinneringen en emoties dat je er down van wordt, en de andere dag ben je sterker en kan je gevoelsmatig de hele wereld aan.



Aan mezelf merkte ik de laatste tijd dat het totaal niet goed ging. Ik ging uiteraard bewust de strijd met de pijn aan,  maar ik merkte dat hoewel ik het nodig had om het een beetje onder ogen te zien, het me ook heel boos en gefrustreerd maakte op mezelf. Niet op hem, maar op mezelf. Want, ik heb het zover laten komen, en nu liet ik het bijna weer zover komen, en ik stond aan de zijlijn als toeschouwer, alsof het iemand anders zijn leven was. Nachten heb ik nagedacht, herinneringen op papier gezet, de pijn binnengelaten, met maar 1 conclusie als resultaat; dat wou ik nooit meer terug......Ik heb de aanvraag geannulleerd, en het voelde goed, ik voelde me vrij, alsof ik jarenlang in gevangenschap heb geleefd en nu weer vrijheid ervaar. Maar vandaag sloeg de twijfel even toe, de angst, twijfelen of ik het wel alleen kan....hij heeft het er zo ingehamerd dat ik dom, lelijk en so on was, en dat ik het noooooit zou redden zonder hem, dat er dus een lichte vlaag van paniek kwam....Na rationeel nadenken weet ik wel beter, maar vraag me af of dit jullie bekend voorkomt? Het zal wel te maken hebben met het grote onbekende, hoewel ik inmiddels al een aantal maanden zonder hem ben.  Ik merk dat nu mijn besluit vaststaat, ik me ook minder van zijn buien aantrek als hij belt. Gisteren ben ik weer over het geld begonnen wat ik nog van hem krijg, waarop hij zei, als je zo doorgaat hang ik de telefoon op en neem ik niet meer op voor 3 weken.....boeit me totaal niet, terwijl ik nog menig avond kan herinneren waarop ik zo van slag was na zo'n zelfde zin.....



Ik ga nu even een beetje luieren, morgen gelukkig laatste werkdag....

Kus voor iedeeren, en lief dat jullie naar me vragen, altijd afvragend hoe het gaat...fijn is dat, so thanks:)



Trouwens, ik las dat suzanne ook weg is bij partner, goed zo meis...nu volhouden he.....Veel liefs, besluitloos (die na lang wikken en wegen toch niet besluitloos meer was....)

Een kanjer ben je, dat was een heel grote stap om die aanvraag te annuleren.

Toen ik net weg was bij mijn ex viel ik ook even in een diep gat, in plaats van de hele dag bezig zijn met hem, of bezig met overleven in het opvanghuis, had ik opeens niets meer dan me, myself and I. En de kinderen natuurlijk. Een stukje leegte dat moest worden ingevuld. Het heeft gelukkig niet meer dan een maand geduurd voordat ik weer in mijn optimistische 'ik ben eindelijk vrij'-mood was.

Fijn om zo'n goed bericht van je te lezen, Besluitster.

Hoi lieve Besluitloos! Wat fijn om een berichtje van je te lezen!!

Je vraagt of het ons misschien bekend voorkomt, de angst, de twijfel, de paniek? Ja, het is heel erg herkenbaar.

Het is niet makkelijk om daar iets over te vertellen, want ik schaam me heel erg, kan het nog niet goed begrijpen, en ik ben nog steeds gefrustreerd en boos op mezelf. Maar het is wel belangrijk.



Ik was zwanger, was bij hem weggegaan. Na de eerste weken waarin ik in een roes verkeerde, begon ik iets rustiger te worden.

En hij zocht contact. Belde me gewoon op mijn mobiel, waar ik het nummer van nog niet had veranderd, alsof ik er op zat te wachten.

Was heel lief, vroeg hoe het met me ging, praatte op me in dat het toch erg was dat we er niet samen uitkwamen. Geen woord over de zwangerschap, maar wel over dat hij me miste. En ik? Ik was er zo gevoelig voor. Wilde zo graag dat hij zou veranderen, misschien was dit het moment dat hij zag wat hij kwijt zou raken... dat soort gedachten had ik. Ik wilde horen dat hij van me hield, dat hij me niet alleen liet, dat hij er voor me was. Dat we weer terug zouden vinden wat ons in het begin samenbracht.

Ik voelde me al heel verantwoordelijk voor het kindje in mijn buik, maar tegelijk hoopte ik zo dat we samen een gezin zouden kunnen vormen. Ik wist met mijn verstand dat ik dit kind moest beschermen en hard een andere kant moest uitrennen, maar tegelijk verlangde ik heel erg naar de vader... Ik was ook eigenlijk een toeschouwer, aan het afwachten wat er zou gebeuren. Dat is iets wat er al lange tijd inzat, dat afwachten op wat er van zijn kant werd ondernomen.

Ik vergat meteen de opluchting die ik voelde toen ik net weg was, ik vergat wat er nog maar pas was gebeurd, de laatste keer dat hij me in elkaar sloeg, dat hij me wilde dwingen tot een abortus, dat hij de meest idiote dingen uithaalde onder invloed, mij bedreigde, bang maakte. Ineens leek hij weer die lieve man die hij ook kon zijn. En ik wilde dat zo graag geloven!

Liever weer samen komen en erin geloven dat hij weer de oude was, veel liever, dan mij in het onbekende begeven, waar ik niet het gevoel had dat ik het zou redden, dat ik het alleen aankon...

Het gekke was, dat ik die gevoelens meteen kreeg als ik met hem praatte, het is echt bizar hoe snel ik omsloeg, en dat is ook waar ik me voor schaam. Want ik had de juiste keuze gemaakt om weg te gaan. Ik koos voor mijn kind, ik koos voor mijzelf.

En dan toch naar hem terugverlangen? Hoe kon ik nou vergeten wat hij allemaal had gedaan en gezegd? Je geheugen speelt spelletjes met je, op zo'n moment.

Ik wist het allemaal niet meer, en haatte mezelf erom. Weg zelfvertrouwen wat ik net een beetje terug kreeg.

Ik kon echt geen goede moeder zijn, dat dacht ik.

Tot hij in het volgende gesprek dat we hadden, mij verkeerd verstond...dus dacht dat ik tegen hem inging. En hij vroeg dat met zo'n akelige stem, dat ik er bij bleef, met datgene wat hij dacht te horen. Ik voelde dat dit mijn moment was ofzo, om te weten wat er werkelijk was. Hij heeft me toen helemaal verrot gescholden. Ik ging daar tegenin, voor het eerst sinds lange tijd gaf ik hem terug wat hij bij mij deed, en hij werd woest... dreigde me kapot te maken, riep allerlei dingen die hij zou doen, riep wat hij al had gedaan de afgelopen tijd waar ik niets van wist...

Toen wist ik genoeg. Trillend van angst heb ik daar gezeten. Ik zag voorbijflitsen hoe ik zo weer terug had kunnen gaan, als hij maar goed genoeg zijn best deed om mij ervan te overtuigen dat dat de juiste keuze was...

Ik schaam me ervoor, om mijn kind.



Toen begon het proces van afstand nemen pas echt. Lanzaam, heel langzaam aan begon ik er aan te wennen, dat ik ook keuzes maakte, dat ik het aan zou kunnen. Ik voelde me heel sterk als ik aan mijn kind dacht, en kon daarmee verder.

Maar die angst, die twijfel, die zit er echt in. Dat moet slijten.

Ik heb nog vaak die paniek, over hoe het allemaal moet. Ik ben nog steeds bang voor hem, ook omdat ik steeds meer herinneringen terugkrijg en zie wat voor een man hij is...

maar toch gaat het goed, de ene dag heel goed, de andere dag (vandaag) voel ik me niet veel waard. Maar nu gaat het weer wat beter.



Besluitloos, ik vind het echt geweldig hoe je het doet! Dit besluit is het juiste, daar is geen twijfel over mogelijk.

Ik hoop dat je er veel aan hebt om te herkennen bij anderen wat er nu in jou omgaat, en dat dat je helpt om te accepteren dat dat zo is, maar dat je je erdoor niet van je plannen laat afbrengen!

Je wilt nooit meer terug, en dat hoeft ook niet. Die tijd is voorbij, vanaf nu gaat het steeds beter worden.

Lang verhaal, heb ik ook weer wat van me afgeschreven, lieve Besluitloos!



Hoop snel weer van je te lezen *;

Mamzelle!

Hoe gaat het met je?

Ik zit me te bedenken of ik het ooit heb gevoeld, het verlangen om terug bij hem te zijn. Weinig, of niet. Eén keer kan ik me herinneren dat het heel fysiek was. Ik was met een zwangere buik -eerste kindje- weggelopen, niemand had iets aan me, ik zou verdwijnen en ooit wel terugkomen, zou een nieuw leven opbouwen in Frankrijk, druiven gaan plukken of zo om in mijn onderhoud te voorzien -hoe gek wil je ze hebben, by the way-.

Hij had mijn rekening leeggepind dus ik kwam niet verder dan Brussel. Tegen een berg aan gekropen, kón niet verder -ws bloedarmoede- en voelde me zó eenzaam.

Ik ben toen teruggegaan en hij kuste al mijn verdriet weg.

De latere keren dat ik wegging voelde ik geen verlangen om terug te keren, misschien was het angst over het onbekende dat me terugdreef. Ook: zodra hij me aan de telefoon had, had 'ie me weer in zijn greep. Ik kon geen nee zeggen als hij me vroeg om terug te komen maar mss was dat ook omdat de alternatieven zo onaantrekkelijk leken. Bizar genoeg want wat kan er nu onaantrekkelijker zijn dan een gekneusde rib of een striem in mijn nek. Messen die door de eetzaal vlogen, opgevangen worden op een plekje waar je nog helemaal niet te horen krijgt hoe je toekomst eruit zal zien, da's wel vrij onaantrekkelijk. Maar ik ben ook op een veilige plek geweest, nog een andere veilige plek -maar moest mijn zoontje nog van het vliegveld halen, slecht getimed-, bij mijn zus had ik ook kunnen blijven tot ik in een opvang zou komen. Ben bij een vriendin geweest toen ik op het punt stond te bevallen van de eerste.

Ik heb kinderen van iemand anders. Over schaamte gesproken. Ik heb ze naar hun vader laten gaan want zelf kon ik toch niks voor ze, kon ze alleen maar afbijten, of zou ze kwalijk nemen als de relatie tussen mij en de vader van mijn jongste kinderen niet door zou kunnen gaan. Ik was ervan overtuigd dat ik niet in mijn eentje voor die kinderen zou kunnen zorgen, dat ik niet zonder deze laatste ex kon, en op dit moment heb ik geen idee hoe ik zo afhankelijk kon zijn van iemand die niet goed voor me was. Haatte mezelf, dat in elk geval. Ik was, wist ik zeker, een slechte moeder. Ik kon niet tegen eenzaamheid en nu kan ik het wel.

Het was een wirwar van mijn eigen gekte en de zijne.

Teruggedreven worden door angst (voor het onbekende, of ergens anders voor) en terugverlangen naar hem zelf, lijkt voor mij erg op elkaar. Het is heel lastig na te gaan welke gedachte er eerder was, en wat de manier was om er mee om te gaan toen.

Kan ik mezelf nog vertrouwen als ik zie hoe ik in mijn gedachten met dit soort dingen ben omgegaan?

Soms leek het wel of de enige manier om door te gaan was, dat ik iets in mijn hoofd had en daar naar leefde.

Heel verwarrend.

Ik verlangde naar iemand die sterk was. En trof iemand die dat liet voelen. En ik verlangde naar iemand die mij liefde gaf, maar kreeg het niet onvoorwaardelijk.

Ik ben heel bang, en dat moment gaat toch een keer komen, wat er gebeurt als ik hem weer ontmoet. Ten eerste heb ik die angst dat hij ons hier komt opzoeken, en in hoeverre dat echt zou gebeuren dat weet ik niet. Maar hoe zou het zijn als het anders gaat? Ik weet nu dat ik hem niet terug wil, dat is voorbij. Maar wat zal het wel met mij doen? Kan ik met hem in de buurt zo sterk zijn als ik nu ben? Wat zou zijn fysieke aanwezigheid met me doen?

Je kan je wel gek maken met allerlei vragen, maar voor bijvoorbeeld jou, Mamzelle, en Besluitster is dat veel dichter bij.

Goh wat is dit toch ingewikkeld.

Bedankt voor al jullie lieve woorden.



Ineens was m'n emmertje idd vol (ik weet niet meer wie dat zei). Vandaag hebben we nog gepraat, allebei erg emotioneel. Maar het is wel klaar nu, afgelopen. Het is niet iemand die nu nog zielig gaat doen om mij terug te krijgen.



Ik voel me verschrikkelijk ellendig, omdat ik nog veel van hem hou. Het idee dat ik hem niet meer elke dag even spreek of zie... Is dat raar? Ik ben er kapot van.

Ik kreeg valium van m'n huisarts, omdat ik zo over m'n toeren was vanmiddag. Schaam me daar nu een beetje voor, maar ja, gebeurd is gebeurd.



Ik ben al druk bezig met een huisje voor mezelf zoeken, maar het valt niet mee, op de particuliere markt. Woningbouw sta ik te kort ingeschreven om een kans te maken en de huur van ons appartement kan ik in m'n eentej niet opbrengen. Hij heeft wel aangeboden dat ik m'n tijd kan nemen om iets te zoeken en dat hij dan ook meebetaalt (hij gaat zelf terug naar zijn ouders). Maar ik kan er niet tegen om daar nu nog te zijn; we hebben het destijds samen gehuurd en alles herinnert me aan hem. Dat vreet me op en maakt me wanhopig.



Ik hoop dat ik vannacht een beetje slaap. Zou in theorie moeten lukken, want heb afgelopen nacht maar een uurtje gepakt of zo, maar ik voel me niet moe. Eigenlijk voel ik me helemaal niks.

Suus! *;

even lezen, tot zo!

Bedankt voor al jullie lieve woorden.

Hoi Suzanne!!!

Ineens was m'n emmertje idd vol (ik weet niet meer wie dat zei). Vandaag hebben we nog gepraat, allebei erg emotioneel. Maar het is wel klaar nu, afgelopen. Het is niet iemand die nu nog zielig gaat doen om mij terug te krijgen.

Het is echt uit, over. Zal hij je echt zo makkelijk laten gaan? Ik zal er toch niet raar van opkijken als hij gaat proberen het goed te maken, maar dat hoeft natuurlijk niet. Nou ja, wat ik wil zeggen is, zorg dat je je niet overvallen voelt, mocht het gebeuren.

Ik vind het echt zo goed van je, Suzanne! Je hebt voor jezelf gekozen omdat je er niet meer tegen kon, je wilde jezelf weer terugvinden. Het was genoeg, en die eerste keer dat je hier schreef, ik had echt met je te doen. En nu heb je al afstand genomen van iets wat niet goed voor jou was!



Ik voel me verschrikkelijk ellendig, omdat ik nog veel van hem hou. Het idee dat ik hem niet meer elke dag even spreek of zie... Is dat raar? Ik ben er kapot van.

Is helemaal niet raar! Het gaat straks steeds beter. Ontken het niet, het is er. Maar het wordt steeds minder. Je bent echt met hem samen geweest, en nu is ineens alles anders, ook al weet je dat het goed is, het blijft erg verdrietig en moeilijk. Je mist het ook om steeds met iemand samen te zijn, hoe ingewikkeld dat samenzijn ook was. Wat Mamzelle al schreef, er is even een leegte, en die moet zich vullen.

Ik kreeg valium van m'n huisarts, omdat ik zo over m'n toeren was vanmiddag. Schaam me daar nu een beetje voor, maar ja, gebeurd is gebeurd.

Je hoeft je nergens voor te schamen! Je moet deze eerste k*t-periode doorkomen, en als dit vandaag even hielp dan is het maar zo. Ik kan me in ieder geval helemaal voorstellen hoe je je voelt...



Ik ben al druk bezig met een huisje voor mezelf zoeken, maar het valt niet mee, op de particuliere markt. Woningbouw sta ik te kort ingeschreven om een kans te maken en de huur van ons appartement kan ik in m'n eentej niet opbrengen. Hij heeft wel aangeboden dat ik m'n tijd kan nemen om iets te zoeken en dat hij dan ook meebetaalt (hij gaat zelf terug naar zijn ouders)

Ik weet niet in hoeverre de situatie het toelaat, maar ik zou echt proberen om op geen enkele manier nog ergens mee afhankelijk te zijn van hem. En kan het echt niet anders, dan moet hij de sleutel inleveren, moet jij ook heel duidelijk zijn naar hem toe.

Liever ergens logeren, toch? Een huis vinden is lastig, maar dat gaat echt lukken al duurt het even. Waar ben je nu?

Kan je daar even blijven? Je bent nu bij je vader?



. Maar ik kan er niet tegen om daar nu nog te zijn; we hebben het destijds samen gehuurd en alles herinnert me aan hem. Dat vreet me op en maakt me wanhopig.

Snap ik! Is misschien ook wel beter om er helemaal uit te zijn nu. Wegens het verdriet, maar ook omdat nu in meer dingen duidelijk aanvoelt dat er iets groots verandert nu.



Ik hoop dat ik vannacht een beetje slaap. Zou in theorie moeten lukken, want heb afgelopen nacht maar een uurtje gepakt of zo, maar ik voel me niet moe. Eigenlijk voel ik me helemaal niks.

Lieverd, geef jezelf de tijd! Probeer om op normale tijden naar bed te gaan, doe maar de dingen op de auto-piloot, maar ga door.

Wat is het moeilijk, maar lucht je hart hier, praat met je vriendinnen, met degenen die van je houden.

Ik vind het echt supergoed van je, want ik kan me er echt wat bij voorstellen hoe het was voor jou. En nu gaat het beter worden!!!

Heel veel liefs!

Hoi Sterre

Ik zat aan je te denken.

Naar aanleiding van Dubio's posting aan jou, ben ik weer nog even goed gaan terugdenken. Ik vraag me ook af, hoe het zou zijn gegaan als mijn zus of iemand anders wilde praten over mijn relatie, en over hoe het ging. Wat mij wel geholpen zou hebben.

Wat Dubio schrijft over dat sterke ontkenningsmechanisme, dat is echt zo waar. Ik was ontzettend goed in het vermijden van een kant die een gesprek kon uitgaan, van het praten over mijn vriend, over hoe het echt ging met mij. Ik had voor mezelf vanalles in mijn hoofd en leefde daarnaar. Ik denk dat het heel moeilijk is om daar tot door te dringen.

Ik deed het voorkomen of het erg goed ging, als iemand doorvroeg en daarna ging ik die persoon gewoon uit de weg als ik het idee had dat het lastig kon worden.

Mijn zus was voornamelijk kwaad op mij omdat ik steeds vaker afspraken niet na kwam, niet langs was gekomen op dagen die voor haar belangrijk waren enzo. Hoewel ons contact al een tijdje slecht was, voor ik het huis uitging toen ik 17 was.

Zij stelde niet die lastige vragen.

Ik kwam niet opdagen omdat ik mij schaamde voor wat je kon zien aan mijn uiterlijk (van het slaan), of omdat hij me niet liet gaan, op een of andere manier. En ook trok ik me veel liever terug want dat maakte de wereld wel een stuk overzichtelijker.

Vriendinnen probeerden in het begin van de relatie wel te polsen hoe het nou echt zat, maar toen was het nog aardig goed, en later verwaterde het contact, ik woonde ook in een andere stad met hem.



Maar ik heb net zitten denken aan vooral die latere periode, richting het einde van de relatie. Daar kwam het vaak voor dat ik in de nacht over straat liep, op dat moment wel redelijk helder. Want dan had er net weer een hele situatie plaatsgevonden en ik was dan zo verdrietig, liep daar maar een beetje rond, wachtend tot ik weer terug durfde te gaan, als ik dacht dat hij wel zou slapen ofzo.

Op die momenten heb ik wel huilend met mijn mobieltje in mijn handen gestaan, en als ik iemand had gehad die ik op dat moment had kunnen bellen had ik het gedaan.

Als ik iemand had kunnen bellen aan wie ik niet alles helemaal moest uitleggen, of een smoes voor hoefde te verzinnen waarom ik in hemelsnaam midden in de nacht belde, dan had ik het gedaan.

Iemand van wie ik wist dat die mij kwam ophalen, aan wie ik de plekken op mijn lijf van die keer zou kunnen laten zien om mezelf te beschermen meteen weer terug te gaan omdat diegene mij dan zou tegenhouden...

Ik weet niet echt of ik het had gedaan, maar ik weet nog wel dat ik me zo eenzaam voelde op de momenten dat echt tot mij doordrong dat het volledig mis ging allemaal. En ik had niemand die ik durfde te bellen, en dan ging ik nog maar wat rondlopen en zakte ik vanzelf weer terug in die staat waarin ik normaal gesproken inmiddels verkeerde. Met mijn oogkleppen, ontkenningmechanisme, mijn ideeen over hoe hij het niet zo bedoelde maar wat er achter zat, mijn kwaad zijn op mezelf dat ik die situatie weer zover had laten komen want als ik...dit of dat had gedaan....etc etc

En dan weer naar huis, en dan ging alles verder zoals het ging.



Wat ik wil zeggen is, dat als jij op een of andere manier het duidelijk kan maken dat jij diegene bent die midden in de nacht gebeld kan worden, dat dat veel voor haar kan betekenen.

Ik dacht vaak ook dat het voor iemand als een volslagen verrassing zou komen, maar als je zus wel ergens weet dat jij het idee hebt dat het niet allemaal zo ok is als zij wil voordoen, (dit klinkt een beetje tegenstrijdig maar ik bedoel dat het aan de ene kant prettig voelt dat je denkt dat die persoon tegenover je niets weet van hoe klote het thuis is en dat je dat kan volhouden in het gesprekje, maar dat je er tegelijk ook op kunt vertrouwen dat die persoon echt niet gek is en weet dat het niet ok is) dat ze weet dat ze bij jou moet zijn als ze het voelt dat het moment er is om een begin te maken om erover te praten.

Ik leg het hele verhaal er maar bij uit, nogmaals omdat het voor mij goed is om erover te schrijven maar voor jou omdat het misschien wat extra inzicht geeft over hoe het soms kan zijn.(Sorry dat het zo'n treurig verhaal is, sorry lieve zus van haar) Want als buitenstaander lijkt het me allemaal heel moeilijk voor te stellen.

Dat heb ik dus gemerkt als ik er wel eens over wilde praten, zelfs ook met eens maatschappelijk werkster, diegene ging helemaal op mijn eerste verhaal in, wat ik vertelde. En serieuze dingen zeggen over wat niet kon, en wat ik moest doen, terwijl ik alleen maar kon denken, maar ik moet nog veel meer vertellen, dit is nog maar een klein beginnetje, en dan sloeg ik alweer dicht.



En je schaamt je gewoon kapot. Zeker tegenover je eigen zus, die je kent als kleine meid, als tiener.

Toch denk ik dat jij als zus veel kan betekenen. Omdat zussen uiteindelijk gewoon niet weggaan. Vrienden kunnen wel besluiten, van nou dit schiet niet op met haar, we hebben al honderd keer gevraagd hoe het gaat, of ze langskomt etc en ze houdt het af ja dan houdt het misschien toch eens op. Maar van een zus kan je verwachten dat die blijft komen, en ik weet zeker dat zij dat ook voelt, jij gaat niet weg.

En ze zal steeds alles ontkennen, net zolang tot ze er klaar voor is en het onder ogen kan zien, en ze is heel bang om die stappen te maken die dan komen.

Maar als jij er dan voor haar bent, nuchter en liefdevol, en je weet een beetje wat je kunt verwachten van haar strijd om los te komen, zal dat echt een wereld van verschil maken!



Echt zo rot dat je je zoveel zorgen maakt.

Wat Mamzelle zegt, zussen-dingen met haar ondernemen, erop uit gaan, leuke plannetjes bedenken. Hoe gaat dat nu eigenlijk? Gaan jullie er samen wel op uit?

Wat Dubio zegt, tegenwicht geven aan die stem, dat negatieve beeld van hem van haar, wat haar zelfbeeld is geworden, dat vind ik een hele sterke. Want als je je niets waard voelt is het heel moeilijk om voor jezelf op te komen.

Verder veel goede adviezen van haar.

En het is heel moeilijk inschatten, ik zelf had niet veel geaccepteerd, maar op het moment dat ik er klaar voor was, had ik het meteen nodig, iemand die er was.

En in mijn geval was dat een andere mw die mij dat vertrouwen al had kunnen geven, waar ik toen niks mee aan kon. Maar ik kon haar wel opzoeken toen het zover was, en zij keek nergens van op, dus zo kwam ik die eerste dagen door. Zonder veel te praten ofzo.

Dat komt allemaal wel.

Nu ik hier schrijf weet ik ook hoe belangrijk het is om jezelf te herkennen in andere vrouwen, want je voelt je dom etc, en ik schrijf hier met vrouwen die dat echt niet zijn, en dat helpt mij ook om positiever naar mezelf te kijken.

Beetje kort uitgelegd, maar we hadden het er al eerder over dat dat echt helpt.



Nou, ik hoop dat je er weer wat mee kan.

Heel veel liefs van Iseo

Lieve Iseo

Ik heb op dit moment weinig tijd om actief met het forum bezig te zijn. Lees dus ook niet alles, maar zie wel dat jij je plek op dit topic gevonden hebt en je een start gemaakt hebt met de verwerking en het reflecteren van je ervaringen met anderen. Da's hartstikke positief meis!



Kan me voorstellen dat het soms ook wel nare of pijnlijke gevoelens oproept, maar dat hoort bij het proces van verwerking. Je kunt het maar beter doorleven, dan wegstoppen of negeren. Vroeg of laat loop je er toch tegenaan.

En wat een 'zegen' dat er dan een groep vrouwen is, waar je je verhaal aan kan spiegelen, die het herkennen, die je aan kunnen vullen en je misschien op andere gedachten brengen. Van elkaar kun je leren en aan elkaar kun je je optrekken en samen kun je elkaar tot steun en troost zijn.



Mijn pijnlijke periode ligt al heel wat jaren achter me en in die zin heb ik het ook wel verwerkt, maar ik zou willen dat er destijds een topic als deze was geweest. Het zou mijn verwerking ongetwijfeld zo goed hebben gedaan.

Nogmaals Iseo, ik vind je heel dapper dat je 'het' aangaat, dat je durft te kijken naar de pijnlijke periode en je er zo openhartig over schrijft. (En dit geldt trouwens voor alle schrijfsters op dit topic!!)

Het vergt moed om je open te durven stellen, de zwarte bladzijden uit de levensboek te lezen en in alle eerlijkheid te delen met anderen.

Maar uiteindelijk zul je er zelf sterkter, gerijpter en wijzer uitkomen. Dàt is de beloning!



Daarom voor iedereen, een *; en een  voor jullie levensmoed!



Liefs Reina

@ Dubio en Iseo

Hartstikke bedankt voor jullie inbreng. Ben er de laatste dagen weer veel mee bezig en me aan het bedenken wat ik wil, kan en mag doen. Helaas weet mijn zus dat haar man en ik een haat liefde verhouding hebben. Ik kan het haten tot op het bot, maar soms hebben we ook de grootste lol samen. Ik probeer ook altijd langs te gaan bij mijn zus wanneer hij niet thuis is, alleen al omdat ik het niet kan zien hoe hij tegen haar doet. Gisteren zag ik haar weer bij mijn moeder en toen vertelde ze me het volgende: " Ik zeg wel eens in het bijzijn van (naam man) tegen mijn dochtertje: geef mama eens een dikke knuffel, zegt (naam man) altijd " dat kan toch ook niet anders." Mijn zus moest erom lachen, maar voor mij was het weer een bevestiging van wat ik wist, vreesde en dacht. Mijn zus is niet eens heel erg dik, ze is een beetje mollig, altijd al geweest. Ze is echt wel een mooie meid!

En over die complimenten, die maken mijn moeder en ik zat (ik heb het er wel vaker met mams over en die vindt het ook verschrikkelijk). We zeggen constant tegen haar dat ze er leuk uitziet, ze een goede moeder is, etc etc etc. En dan zie je haar ook stralen.

Misschien moet ik wel eens open vragen stellen, maar dan moet er wel iets zijn waarop ik kan inhaken.. Weet je, ik heb al vaker gevraagd of ze het niet rot vindt als hij zulke dingen zegt, niet knuffelt, niets liefs zegt, maar dan zegt ze: ach zo is hij nu eenmaal, daar ben ik aan gewend en als anderen er niet bij zijn is ie wel lief... JA WAT KAN IK DAN NOG MEER ZEGGEN.

Wat jullie idd ook zeggen, ik wil haar niet kwijt. Dat alles, alle woede, die ik in me heb kan ik echt niet tegen hem kwijt, want ik weet dat ik haar dan kwijt ben omdat z altijd zijn kant zal kiezen. Ze weet wel dat ze me altijd kan bellen en dat zeg ik ook wel eens gewoon uit het niets tegen haar......

Ik vind het erg prettig dat jullie jullie verhaal hier opschrijven zodat ik een beetje weet hoe het werkt. Maar jeminee wat lijkt me dat verschrikkelijk zeg. Wat maken jullie mee zeg, ik kan me dat helemaal niet voorstellen. Echter super veel sterkte.

En over het met ene maatschappelijk werkster praten, haha, ik ben er zelf een dus vindt van mezelf dat ik er wel uit moet komen. Lukt alleen niet zo. Het voordeel wat ik heb is dat ik dus wel situaties via mijn werk ken en dus wel een beetje weet hoe het werkt, maar goed hoe als buitenstaander en toch een intiem iemand, er mee om te gaan, is heel lastig, vooral als je weet dat het nog jaren kan duren.

Ohja helemaal vergeten te schrijven: Mijn zus is enkele jaren (misschien 2 a 3 jaar geleden) een tijd (weet niet hoe lang) verliefd geweest op iemand en heeft daar ook iets mee gehad. Nu is vreemdgaan echt niet goed, maar weet je, IK WAS BLIJ TOEN IK DAT HOORDE!!!! Die man was wel lief voor haar etc. Dus ze heeft gezien hoe het ook kan zijn en misschien dat die gedachte haar ogen ook wel opent. En erg fijn dat ze mij dat had verteld (ook alleen maar omdat ik haar ook een " geheim" vertelde, maar goed).



Mijn zus zegt ook vaak over dingen, " wel niet geen man zusSterre zeggen he dat je dat weet, want dat zal hij niet leuk vinden..."

Wat me verder nog stoort, maar ik weet niet of dat er mee te maken heeft. Mijn zus heeft altijd blauwe plekken op haar bovenbenen...... Het zou toch niet.......??? Altijd als ik er naar vraag dan is ze daar heel luchtig over " zal me wel gestoten hebben" of " goh ik weet niet waarom ik die altijd heb" ....

Ik moet er niet aan denken dat hij haar slaat, echt niet....



Pff sorry weer een lang verhaal, maar het doet me zoooo goed om het even kwijt te kunnen....



Thanks en jullie veel sterkte.



Dikke kus Sterre

@ Dubio en Iseo

Hartstikke bedankt voor jullie inbreng. Ben er de laatste dagen weer veel mee bezig en me aan het bedenken wat ik wil, kan en mag doen. Helaas weet mijn zus dat haar man en ik een haat liefde verhouding hebben. Ik kan het haten tot op het bot, maar soms hebben we ook de grootste lol samen.



Misschien kun je dat eens voorzichtig aankaarten: dat je het gevoel hebt dat hij twee verschillende personen kan zijn, soms heel leuk en soms onuitstaanbaar. Hoe zij dat voelt? (open vraag)



Ik probeer ook altijd langs te gaan bij mijn zus wanneer hij niet thuis is, alleen al omdat ik het niet kan zien hoe hij tegen haar doet. Gisteren zag ik haar weer bij mijn moeder en toen vertelde ze me het volgende: " Ik zeg wel eens in het bijzijn van (naam man) tegen mijn dochtertje: geef mama eens een dikke knuffel, zegt (naam man) altijd " dat kan toch ook niet anders." Mijn zus moest erom lachen, maar voor mij was het weer een bevestiging van wat ik wist, vreesde en dacht. Mijn zus is niet eens heel erg dik, ze is een beetje mollig, altijd al geweest. Ze is echt wel een mooie meid!



Wat vreselijk om dat te horen te krijgen en het er ook nog mee eens te zijn! Ik heb een vriendin die zichzelf een nijlpaard noemt... haar man doet dat ook, ik kan dat echt niet aanhoren. Ze is echt veel te dik, maar zoiets zeggen is zo ontzettend beledigend en kleinerend. Bij dat soort dingen kun je misschien ook eens doorvragen wat ze daarvan vindt, of ze het echt grappig vindt of er ook een ander gevoel bij heeft (nogmaals: open vragen! dus niet: vind je het niet vervelend dat... want dan is het antwoord geheid nee).



En over die complimenten, die maken mijn moeder en ik zat (ik heb het er wel vaker met mams over en die vindt het ook verschrikkelijk). We zeggen constant tegen haar dat ze er leuk uitziet, ze een goede moeder is, etc etc etc. En dan zie je haar ook stralen.



Fijn dat ze zo op jou en je moeder kan rekenen. Ik zou zeker proberen om je moeder hier ook bij te betrekken, maar nogmaals: heel voorzichtig en subtiel te werk gaan!



Misschien moet ik wel eens open vragen stellen, maar dan moet er wel iets zijn waarop ik kan inhaken.. Weet je, ik heb al vaker gevraagd of ze het niet rot vindt als hij zulke dingen zegt, niet knuffelt, niets liefs zegt, maar dan zegt ze: ach zo is hij nu eenmaal, daar ben ik aan gewend en als anderen er niet bij zijn is ie wel lief... JA WAT KAN IK DAN NOG MEER ZEGGEN.



Ik denk dat haar verdedigende reactie voortkomt uit het impliciete verwijt in je vraag: vind jij het niet rot dat...? Dat vermijd je (ik val in herhaling :P) met open vragen. Dus: ik ken je als iemand die graag knuffelt: hoe vind jij het dat hij je nooit eens knuffelt waar anderen bij zijn?



Wat jullie idd ook zeggen, ik wil haar niet kwijt. Dat alles, alle woede, die ik in me heb kan ik echt niet tegen hem kwijt, want ik weet dat ik haar dan kwijt ben omdat z altijd zijn kant zal kiezen. Ze weet wel dat ze me altijd kan bellen en dat zeg ik ook wel eens gewoon uit het niets tegen haar......

Ik vind het erg prettig dat jullie jullie verhaal hier opschrijven zodat ik een beetje weet hoe het werkt. Maar jeminee wat lijkt me dat verschrikkelijk zeg. Wat maken jullie mee zeg, ik kan me dat helemaal niet voorstellen. Echter super veel sterkte.

En over het met ene maatschappelijk werkster praten, haha, ik ben er zelf een dus vindt van mezelf dat ik er wel uit moet komen. Lukt alleen niet zo.



Juist als maatschappelijk werkster weet je toch dat je soms met een buitenstaander moet praten die een objectieve blik op je situatie kan werpen? Ik bedoel, artsen gaan toch ook naar de dokter als ze ziek zijn, die kunnen toch zichzelf niet behandelen zodra het ingewikkeld wordt? Jij kan heel goed anderen helpen maar niet jezelf.



Het voordeel wat ik heb is dat ik dus wel situaties via mijn werk ken en dus wel een beetje weet hoe het werkt, maar goed hoe als buitenstaander en toch een intiem iemand, er mee om te gaan, is heel lastig, vooral als je weet dat het nog jaren kan duren.

Ohja helemaal vergeten te schrijven: Mijn zus is enkele jaren (misschien 2 a 3 jaar geleden) een tijd (weet niet hoe lang) verliefd geweest op iemand en heeft daar ook iets mee gehad. Nu is vreemdgaan echt niet goed, maar weet je, IK WAS BLIJ TOEN IK DAT HOORDE!!!! Die man was wel lief voor haar etc. Dus ze heeft gezien hoe het ook kan zijn en misschien dat die gedachte haar ogen ook wel opent. En erg fijn dat ze mij dat had verteld (ook alleen maar omdat ik haar ook een " geheim" vertelde, maar goed).



Grappig, ik heb nu ook twee mensen in vertrouwen genomen over mijn vreemdgaan en ik kreeg meteen van beiden een geheim "terug". Zo toevallig is dat helemaal niet, als iemand jou in vertrouwen neemt, ben je ook eerder geneigd dat andersom te doen. Ik denk dat je daar best eens op terug kan komen, vragen wat ze in die man vond wat ze miste in haar man. En nogmaals: niet (ver)oordelen! Vreemdgaan in zo'n foute relatie kan je inderdaad de ogen openen. Het zal ongetwijfeld veel voor haar betekenen dat je haar niet veroordeeld hebt en haar vertrouwen niet hebt beschaamd.



Mijn zus zegt ook vaak over dingen, " wel niet geen man zusSterre zeggen he dat je dat weet, want dat zal hij niet leuk vinden..."

Wat me verder nog stoort, maar ik weet niet of dat er mee te maken heeft. Mijn zus heeft altijd blauwe plekken op haar bovenbenen...... Het zou toch niet.......??? Altijd als ik er naar vraag dan is ze daar heel luchtig over " zal me wel gestoten hebben" of " goh ik weet niet waarom ik die altijd heb" ....

Ik moet er niet aan denken dat hij haar slaat, echt niet....



Ik hoop het ook voor je Sterre... maar het is wel heel verdacht. Er zijn mannen die precies weten hoe en waar ze een vrouw moeten slaan om geen blauwe plekken op zichtbare plaatsen achter te laten. De bovenbenen zijn normaliter niet voor iedereen zichtbaar. Het lijkt me niet normaal dat je zus daar ALTIJD blauwe plekken heeft.



Liefs,

dubio

Hoi Dubio,



Je kunt je niet voorstellen hoe blij ik ben met jullie reacties en dat terwijl jullie het allemaal duizend keer zwaarder hebben dan dat ik dat heb. Echter super.

Als ik mijn zus weer eens zie (zie haar toch vaak) dan zal ik als het erop aan komt, subtiel dingen (open) vragen.....



Nogmaals bedankt.



*; Sterre

@Sterre,



tijdens mijn relatie heb ik een vriendin gekregen die ook redelijk goed wist hoe het zat. We zijn gelukkig altijd blijven afspreken. En iedere keer kreeg ik de vraag: Hoe gaat het thuis? Die ik dan heel vaak afkapte met iets van, laten we het daar nu maar niet over hebben en gezellig houden. Iets in mij wist wel dat ik stappen moest zetten, maar ik kon het toen gewoon niet. Toen ik eenmaal de stap gezet heb, heeft ze mij door dik en dun gesteund. Dus stel gerust je vragen maar wees niet teleurgesteld als ze daar niet op in gaat. Blijkbaar is ze er zelf dan nog niet aan toe. Het ontkenningsmechanisme is in dit soort gevallen goed ontwikkeld. Geef haar gewoon altijd het gevoel dat ze op jou en je moeder kan terugvallen. Je doet het geweldig als zus!

Ik heb hem vandaag nog even gesproken aan de telefoon, omdat ik er achter kwam dat we de huur niet voor eind oktober op kunnen zeggen (ik heb de makelaar nog gebeld, maar we hebben getekend voor een jaarcontract en kunnen hier niet vanaf). Ik raakte in paniek, omdat dat dat betekent dat ik dus niet iets voor mezelf kan gaan zoeken in die tijd; 2 huizen kan ik niet opbrengen.



Nu betaalt hij tot eind oktober de helft van de huur en blijf ik er wonen. Het moet dan net lukken; alle overige kosten komen natuurlijk voor mijn rekening.

Spaargeld heb ik niet meer; dat is allemaal op gegaan aan spullen enz. voor het huis.



Hij voelde zich goed naar omstandigheden, zei hij, en dacht dat stoppen de juiste beslissing is geweest. En ik maar huilen... Hij zit bij zijn ouders in een megagroot huis en heeft een erg goed salaris. Voor hem is het geen probleem om op de particuliere markt iets te huren.

En eerlijk gezegd wilde ik helemaal niet horen dat hij zich redelijk goed voelde. Ik wilde dat hij, net als ik, met een steen op zijn maag en pijn in zijn hart rondloopt....



Hij zegt dat we even afstand moeten houden, omdat we anders in emotionele toestanden verzeild raken en dat dat het alleen maar moeilijker maakt. En ik weet dat hij gelijk heeft, maar toch... Ik heb het gevoel dat hij al verder is gegaan en ik nog een hele berg moet beklimmen. Dat hij maar even makkelijk over me heen stapt.

Dat ik me daarbij druk moet maken over financiën helpt ook niet echt; dat heb ik m'n hele leven niet hoeven doen, had altijd wel spaargeld, enz.



Sorry voor de klaagzang, maar ik voel me gewoon zó naar nu...