Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen
woensdag 18 april 2007 om 00:10
Hallo Allemaal,
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
zaterdag 5 mei 2007 om 12:22
Wat Manu is overkomen is het allerergste wat kan gebeuren, en niemand die dit leest denkt dat het haar zou overkomen.
Maar dat dacht zij ook niet.
Het is een waarschuwing voor iedereen die in een relatie zit dit de verkeerde kant opgaat. Je maakt het altijd minder erg dan het is. Ik heb dat zelf, ik wil heel graag vertellen wat er gebeurde, maar ik wil niet echt opschrijven hoe het was.
Als ik mijn verhaal vergelijk met Manu, denk ik dat het bij ons veel minder erg was. Dat het nooit hierop zou zijn uitgekomen.
Maar wat ik me wel realiseer, is dat er een ernstig ongeluk had kunnen gebeuren. En dat wilde ik toen niet zien, ik kon nog niet kiezen voor mijn veiligheid.
Mijn ex reageerde zich op mij af, wilde laten voelen hoe erg hij zich voelde. Toen hij eens kaarsen omgooide terwijl hij me sloeg, en daarop iets vlamvatte, versterkte hem dat in zijn gekheid en schreeuwde hij dat alles moest branden. Hij was dronken, viel en ik had de kans het vuur te doven. Maar het had ook anders kunnen gaan.
Dat is wat ik bedoel. Hij heeft eens een tegel door de ruit van de achterdeur gegooid toen ik daarachter even op adem kwam, hij heeft dingen naar mijn hoofd gegooid. Hij heeft met mij in de auto gezeten, terwijl hij veel te hard reed en de accu leeg was dus geen licht, midden in de nacht. Hij schreeuwde de meest idiote dingen. Hij heeft me geslagen en getrapt in mijn ribben tot ik geen lucht meer kreeg.
Mijn ex is ziek.
Hij draaide door en wist niet meer wat hij deed, en toch was er nog een grens denk ik. Hij wilde me niet kwijt, wilde me alleen laten voelen.
Ik denk dat hij echt van me gehouden heeft. Als ik bij hem weg ging, deed hij alles om dat te verhinderen. Huilen, smeken, alles beloven, maar ook dreigen, spullen afpakken die belangrijk zijn, mij willen opsluiten, banden leksteken, dreigen met zelfmoord, dat hij niet zonder me kon, hij hield me vast en liet niet los.
Hij had voor mij vriendinnen gehad, bloedmooie veroveringen. Ik pas daar niet bij. Ik denk dat ik echt iets met hem deed. Wij versterkten elkaar op een manier die nooit zou kunnen werken.
Ik hield van hem, verzorgde hem. Ik was bang voor hem en kon toch niet weggaan.
Als je mijn vriend had ontmoet in het begin van de relatie had je nooit gedacht dat hij agressief kon worden. Een innemende, gevoelige, intelligente man.
Ik vond het geweldig dat hij voor mij ging, voelde me echt gevleid. Ik deed alles voor hem, om zijn liefde te behouden. En we hebben het echt heel fijn gehad in het begin.
Ik denk dat zijn problemen steeds groter werden, en dat ik me verschool in dat kleine wereldje waaar ik op een gegeven moment inzat. Hij zat vol met verdriet, met angsten. Hij haatte mij en kon niet zonder mij. Ik denk dat hij me haatte voor wat ik in hem losmaakte.
Hij wilde dat ik zijn angst voelde.
Ik was verlamd van angst, zo werkt het echt ja.
Daymar, bij mij begon het precies zoals hoe jou relatie nu is. Daarom maak ik me zorgen. Maar ik hoop dat je goed opjezelf past, dat je het doorhebt als je wereldje kleiner wordt, als er steeds iets gebeurd wat een tikje erger is als eerder, wat verder gaat en eigenlijk net een beetje over je grens heen.
Wat er kan gebeuren als iemand doordraait is heel eng. Dat heb ik ervaren. Mijn ex schreeuwde zijn gedachten uit, en daar was echt geen touw aan vast te knopen. Hij was niet voor rede vatbaar, en hij was ws onder invloed vaak. Hij wist later niet meer wat er was gebeurd, en wilde er ook niet over praten, maakte wel excuses excuses, maar ging er nooit op in, wilde het niet horen.
Het is heel moeilijk om dit onder ogen te zien, ik zie de fouten die ik zelf zo veel heb gemaakt. Dacht ik nou echt dat het beter ging worden? Mijn vriend gleed steeds verder af, en ik dacht dat we samen gelukkig zouden worden. En ik zakte ook steeds verder weg.
Hij had ook een wens om te verdwijnen met mij, we zouden naar het zuiden gaan, leven van de muziek. Alles, iedereen achter laten. Dat zei hij soms. Hij liep altijd weg voor moeilijkheden.
Wat is het toch lastig om al die kanten van hem te verenigen in 1 persoon die hij was. Wat ik heb nog steeds dat mechanisme om maar een kant tegelijk te zien, want dat is wat mij toen hielp.
Ik zie dat ook bij zijn ouders, die zijn bedreigd, daar zijn ook meubels door de kamer gevlogen, het raam. Zijn zus is heel bang voor hem. En toch is iedereen zo blij als hij even 5 min langskomt, ze helpen hem, hij krijgt spullen en geld als hij dat nodig heeft. Zijn moeder ziet die jongen die in de war is, niet die man die gevaarlijk is.
Ik kan zijn moeder wel begrijpen, dat deed ik zelf ook. Maar het is nu voor mij moeilijk, omdat zij denk ik foto's aan hem geeft van mij en mijn dochtertje, hem verteld hoe het met ons gaat. Zij wilde toen dat hij bij de bevalling kon zijn, toen ze werd geboren. Ze hoopt dat ik sympathie voor hem blijf voelen en hem de kans wil geven straks als hij dat komt vragen.
Maar ik weet echt niet wat ik ermee aan moet.
Lieve Jaschenca *;
Iseo
Maar dat dacht zij ook niet.
Het is een waarschuwing voor iedereen die in een relatie zit dit de verkeerde kant opgaat. Je maakt het altijd minder erg dan het is. Ik heb dat zelf, ik wil heel graag vertellen wat er gebeurde, maar ik wil niet echt opschrijven hoe het was.
Als ik mijn verhaal vergelijk met Manu, denk ik dat het bij ons veel minder erg was. Dat het nooit hierop zou zijn uitgekomen.
Maar wat ik me wel realiseer, is dat er een ernstig ongeluk had kunnen gebeuren. En dat wilde ik toen niet zien, ik kon nog niet kiezen voor mijn veiligheid.
Mijn ex reageerde zich op mij af, wilde laten voelen hoe erg hij zich voelde. Toen hij eens kaarsen omgooide terwijl hij me sloeg, en daarop iets vlamvatte, versterkte hem dat in zijn gekheid en schreeuwde hij dat alles moest branden. Hij was dronken, viel en ik had de kans het vuur te doven. Maar het had ook anders kunnen gaan.
Dat is wat ik bedoel. Hij heeft eens een tegel door de ruit van de achterdeur gegooid toen ik daarachter even op adem kwam, hij heeft dingen naar mijn hoofd gegooid. Hij heeft met mij in de auto gezeten, terwijl hij veel te hard reed en de accu leeg was dus geen licht, midden in de nacht. Hij schreeuwde de meest idiote dingen. Hij heeft me geslagen en getrapt in mijn ribben tot ik geen lucht meer kreeg.
Mijn ex is ziek.
Hij draaide door en wist niet meer wat hij deed, en toch was er nog een grens denk ik. Hij wilde me niet kwijt, wilde me alleen laten voelen.
Ik denk dat hij echt van me gehouden heeft. Als ik bij hem weg ging, deed hij alles om dat te verhinderen. Huilen, smeken, alles beloven, maar ook dreigen, spullen afpakken die belangrijk zijn, mij willen opsluiten, banden leksteken, dreigen met zelfmoord, dat hij niet zonder me kon, hij hield me vast en liet niet los.
Hij had voor mij vriendinnen gehad, bloedmooie veroveringen. Ik pas daar niet bij. Ik denk dat ik echt iets met hem deed. Wij versterkten elkaar op een manier die nooit zou kunnen werken.
Ik hield van hem, verzorgde hem. Ik was bang voor hem en kon toch niet weggaan.
Als je mijn vriend had ontmoet in het begin van de relatie had je nooit gedacht dat hij agressief kon worden. Een innemende, gevoelige, intelligente man.
Ik vond het geweldig dat hij voor mij ging, voelde me echt gevleid. Ik deed alles voor hem, om zijn liefde te behouden. En we hebben het echt heel fijn gehad in het begin.
Ik denk dat zijn problemen steeds groter werden, en dat ik me verschool in dat kleine wereldje waaar ik op een gegeven moment inzat. Hij zat vol met verdriet, met angsten. Hij haatte mij en kon niet zonder mij. Ik denk dat hij me haatte voor wat ik in hem losmaakte.
Hij wilde dat ik zijn angst voelde.
Ik was verlamd van angst, zo werkt het echt ja.
Daymar, bij mij begon het precies zoals hoe jou relatie nu is. Daarom maak ik me zorgen. Maar ik hoop dat je goed opjezelf past, dat je het doorhebt als je wereldje kleiner wordt, als er steeds iets gebeurd wat een tikje erger is als eerder, wat verder gaat en eigenlijk net een beetje over je grens heen.
Wat er kan gebeuren als iemand doordraait is heel eng. Dat heb ik ervaren. Mijn ex schreeuwde zijn gedachten uit, en daar was echt geen touw aan vast te knopen. Hij was niet voor rede vatbaar, en hij was ws onder invloed vaak. Hij wist later niet meer wat er was gebeurd, en wilde er ook niet over praten, maakte wel excuses excuses, maar ging er nooit op in, wilde het niet horen.
Het is heel moeilijk om dit onder ogen te zien, ik zie de fouten die ik zelf zo veel heb gemaakt. Dacht ik nou echt dat het beter ging worden? Mijn vriend gleed steeds verder af, en ik dacht dat we samen gelukkig zouden worden. En ik zakte ook steeds verder weg.
Hij had ook een wens om te verdwijnen met mij, we zouden naar het zuiden gaan, leven van de muziek. Alles, iedereen achter laten. Dat zei hij soms. Hij liep altijd weg voor moeilijkheden.
Wat is het toch lastig om al die kanten van hem te verenigen in 1 persoon die hij was. Wat ik heb nog steeds dat mechanisme om maar een kant tegelijk te zien, want dat is wat mij toen hielp.
Ik zie dat ook bij zijn ouders, die zijn bedreigd, daar zijn ook meubels door de kamer gevlogen, het raam. Zijn zus is heel bang voor hem. En toch is iedereen zo blij als hij even 5 min langskomt, ze helpen hem, hij krijgt spullen en geld als hij dat nodig heeft. Zijn moeder ziet die jongen die in de war is, niet die man die gevaarlijk is.
Ik kan zijn moeder wel begrijpen, dat deed ik zelf ook. Maar het is nu voor mij moeilijk, omdat zij denk ik foto's aan hem geeft van mij en mijn dochtertje, hem verteld hoe het met ons gaat. Zij wilde toen dat hij bij de bevalling kon zijn, toen ze werd geboren. Ze hoopt dat ik sympathie voor hem blijf voelen en hem de kans wil geven straks als hij dat komt vragen.
Maar ik weet echt niet wat ik ermee aan moet.
Lieve Jaschenca *;
Iseo
zaterdag 5 mei 2007 om 12:52
Annemoon, ik moest ineens denken aan het stukje wat je eerder op dit topic had geschreven.
Ik was toen gevallen over dat je zei: 'Meiden, wees blij...' ik dacht toen ik het las, waar moet ik verdomme blij mee zijn?? (en wie luisterde er naar me, als ik niets durfde te zeggen...)
Nou ja, ik had dus niet gereageerd, maar ik nu begrijp ook weer wel wat je misschien bedoelde.
Maar ik wilde alsnog reageren, misschien dat je meeleest.
Het lijkt me heel moeilijk als niemand je gelooft. Dat je je zo in de steek gelaten voelde toen.
Want nu begrijp ik beter wat je bedoelde met die zin waar ik eerst over viel. Want ik denk dat als ik straks zo ver ben, mijn schaamte heb overwonnen en echt ga vertellen aan iemand dichtbij hoe het is geweest, dat ik denk ik wel kan rekenen op begrip. Dus niet op de reactie die jij had gekregen.
Dus er schuilt veel meer achter dat korte stukje wat jij schreef toen.
Mishandeling kent inderdaad vele vormen. Mischien wil je er over schrijven.
veel liefs,
Iseo
(Beetje onhandig geschreven, maar ik hoop dat je snapt wat ik wil zeggen..)
zaterdag 5 mei 2007 om 13:49
Mamzelle, ik haal deze zin er nog even uit, omdat ik denk dat dit ook heel belangrjik is wat je hier aangeeft. Voor Sterre bijvoorbeeld.
Want ik denk dat de angst om erober te praten bij mij ook heel erg werd veroorzaakt door het idee, dat als ik eenmaal begon met het vertellen van wat er gebeurde in de relatie, dat die persoon meteen verwachtte dat er gevolgen aan verbonden zouden worden, dus meteen opstappen. En dat kon ik echt niet.
Wel willen praten, maar bang zijn dat de andere je dan dwingt om meteen die keuze te maken, of dat je diegene om mee te praten ook weer kwijt bent als je nog niet weg kunt gaan.
Het is een proces waar je een tijd mee bezig bent, dat loskomen. En als buitenstaander lijkt het me dat je snel ongeduldig wordt als je ziet dat het maar blijft voortduren, terwijl je vriendin, zus, al aan heeft gegeven dat het niet goed gaat.
ik denk dat het wel heel belangrijk is dat je kunt praten over dat het niet goed gaat, en dat je de tijd hebt om dat zelf ook te bevatten en daarna er zelf uit kunt komen. Want anders ga je toch terug.
Ik ging terug, en het was meteen weer het wij-tegen-de-wereld- gevoel wat we kregen, omdat niemand het ermee eens was. Moest zelfs nog naar het bureau ivm de aangifte en we waren al weer bij elkaar, en dat die agent zo reageerde daarop versterkte dat gevoel ook.
zaterdag 5 mei 2007 om 17:25
zaterdag 5 mei 2007 om 22:04
Suzanne,
*; terug!
Hoe gaat het met je vandaag? We lezen het wel als je wat ruimte voelt om op te schrijven hoe het met je is.
Ben je nog aan het logeren, of ga je naar het appartement terug?
Hij heeft je toch niet gebeld ofzo, hoop ik. Als hij je wil spreken over praktische zaken, zorg dan dat het binnen dat gesprek is afgerond, dus geen dingen open laten zodat je weer een telefoontje in het korte vooruitzicht hebt.
Lukt het een beetje met slapen, eten, heb je een vriendin om bij uit te huilen? Heb je al met je vader kunnen praten?
Je hoeft geen antwoord te geven hoor, maar ik heb met je te doen, liefdesverdriet heb je toch, ook al was het niet fijn meer de laatste tijd. Je denkt toch terug aan de begintijd toen het zo fijn was. Dat heb ik ook nog steeds. Die man die hij toen was zou ik nu graag in mijn leven hebben, ook als de vader van mijn kindje. Maar die man is hij niet meer.
En bij jullie werkte het niet. Maak jezelf in ieder geval niet gek, met alles minder erg maken dan het was, dat kan namelijk nogal eens gebeuren, dat je dingen gaat idealiseren.
Het is nu echt een rottijd, maar het wordt zeker weten beter!
Dan voel je je opgelucht omdat je de juiste beslissing hebt genomen, en hebt voorkomen dat het erger werd, wat geheid zou zijn gebeurd.
Je kunt heel moeilijk van de ene op de andere dag stoppen met van iemand houden, en je kunt ook perfect houden van iemand die niet goed voor je is, (zoals Persephone opmerkte op het vorige topic van DayMar, vond ik zo raak gezegd) wees niet kwaad op jezelf, en laat het je niet verwarren!
Heel veel liefs!
*; terug!
Hoe gaat het met je vandaag? We lezen het wel als je wat ruimte voelt om op te schrijven hoe het met je is.
Ben je nog aan het logeren, of ga je naar het appartement terug?
Hij heeft je toch niet gebeld ofzo, hoop ik. Als hij je wil spreken over praktische zaken, zorg dan dat het binnen dat gesprek is afgerond, dus geen dingen open laten zodat je weer een telefoontje in het korte vooruitzicht hebt.
Lukt het een beetje met slapen, eten, heb je een vriendin om bij uit te huilen? Heb je al met je vader kunnen praten?
Je hoeft geen antwoord te geven hoor, maar ik heb met je te doen, liefdesverdriet heb je toch, ook al was het niet fijn meer de laatste tijd. Je denkt toch terug aan de begintijd toen het zo fijn was. Dat heb ik ook nog steeds. Die man die hij toen was zou ik nu graag in mijn leven hebben, ook als de vader van mijn kindje. Maar die man is hij niet meer.
En bij jullie werkte het niet. Maak jezelf in ieder geval niet gek, met alles minder erg maken dan het was, dat kan namelijk nogal eens gebeuren, dat je dingen gaat idealiseren.
Het is nu echt een rottijd, maar het wordt zeker weten beter!
Dan voel je je opgelucht omdat je de juiste beslissing hebt genomen, en hebt voorkomen dat het erger werd, wat geheid zou zijn gebeurd.
Je kunt heel moeilijk van de ene op de andere dag stoppen met van iemand houden, en je kunt ook perfect houden van iemand die niet goed voor je is, (zoals Persephone opmerkte op het vorige topic van DayMar, vond ik zo raak gezegd) wees niet kwaad op jezelf, en laat het je niet verwarren!
Heel veel liefs!
zondag 6 mei 2007 om 13:55
lieve Mamzelle
Hoe gaat het met jou?
Ik vond dit zo lief van je. Maar toen ik het las dacht ik wel dat ik eigenlijk helemaal geen behoefte heb aan een vriend, aan iemand, die me vasthoudt.
Maar vandaag voel ik me heel goed, vrolijk, en ik weet wel dat er vast gaat komen dat ik het fijn vind om iemand dichtbij te laten komen, om een vriend te krijgen. Ik heb gewoon niet zo'n beste ervaring gehad, maar dat wil niet zeggen dat alle hoop nou meteen over is voor de toekomst natuurlijk. Maar zo voelde het eerst wel.
Ik dacht, ik heb het gewoon gezellig met mijn dochter, wij hebben niemand nodig. Alsof het ook meteen betekent dat je moet inleveren op het moment dat je een nieuwe relatie zou beginnen met iemand. Me niet realiserend, dat het juist iets moet toevoegen, iets extra's kan brengen.
Ik denk niet dat er nu ruimte is om verliefd te worden.
Maar ik voel wel ruimte om verder te gaan, open te staan voor wat de toekomst brengt.
Klinkt misschien een beetje vaag, maar ik wil gewoon graag aan je vertellen dat ik vandaag niet de hele tijd het gevoel heb dat er tranen in mijn ogen prikken. Ik werd vanochtend wakker, voelde me goed. Lekker kalm aan gedaan, samen gegeten met de kleine, beetje gespeeld. Ze ligt nu te slapen. De ramen staan open, ik heb mooie muziek hier aan staan.
Voel me heel erg tevreden en rustig. Ik ga dit gevoel wat ik heb vasthouden. Voel me goed met mezelf.
Wilde ik graag even opschrijven.
Het is echt goed geweest om hier te schrijven, en vandaag voel ik heel sterk dat het klopt. Het was het juiste moment om er aan te beginnen. Ik heb mijn vriendin verteld dat ik graag meer met haar zou willen praten over wat ik heb meegemaakt, dat ik dat heel fijn zou vinden, ze reageerde zo lief en ik vertrouw haar echt. Vertelde dat ik met jullie schreef, dat het me goed doet. Ze weet niet waar ik schrijf ofzo, maar ik heb wel verteld wat het met me doet, en misschien laat ik dit topic wel eens lezen en vertel ik dat ik Iseo ben. Dat weet ik nog niet.
Maar het begin is gemaakt. Ik heb dinsdag een gesprek met mijn therapeut, ik heb nu niet alleen het gevoel dat ik ga vertellen over allemaal treurige dingen, maar ook juist waar ik trots op ben, vragen of hij me wil helpen met wat ik wil leren om verder te komen.
Ik dacht ik schrijf mijn positieve gevoel op hier!
Misschien heb jij, of iemand anders, zin om ook iets te schrijven over de dingen die je sterker maken, over wat helpt om verder te komen. Wat je meeneemt, wat je vertrouwen geeft.
Nou, veel liefs! *;
O+
Iseo
zondag 6 mei 2007 om 15:09
-knip - knip - knip-
Maar ik wilde alsnog reageren, misschien dat je meeleest.
Het lijkt me heel moeilijk als niemand je gelooft. Dat je je zo in de steek gelaten voelde toen.
Want nu begrijp ik beter wat je bedoelde met die zin waar ik eerst over viel. Want ik denk dat als ik straks zo ver ben, mijn schaamte heb overwonnen en echt ga vertellen aan iemand dichtbij hoe het is geweest, dat ik denk ik wel kan rekenen op begrip. Dus niet op de reactie die jij had gekregen.
Dus er schuilt veel meer achter dat korte stukje wat jij schreef toen.
Mishandeling kent inderdaad vele vormen. Mischien wil je er over schrijven.
veel liefs,
Iseo
(Beetje onhandig geschreven, maar ik hoop dat je snapt wat ik wil zeggen..)
Dank je wel Iseo voor je reactie. Misschien schrijf ik het ook wel heel onhandig, en bleef een groot deel van de boodschap tussen de regels. Misschien vertelde ik het vroeger ook al heel onhandig?
Voor mij is het glashelder dat als ik schrijf dat ik tegen mijn wil werd vastgehouden, dat er dan ook wel meer gebeurde. Maar ja, het staat er niet he.
Ik ben uiteindelijk gevlucht. De kreep heeft me nog maanden achtervolgt. Kreeg van de organisatie van het toernooi nog mijn thuisadres ook. Hij heeft me ook zwart gemaakt bij de rest van het sportwereldje. Dat heeft hem dan ook nog wat klappen opgeleverd toen hij 2 jaar later (!) een goede vriend van mij (die het verhaal inmiddels kende en het gelukkig wel geloofde) probeerde wijs te maken dat ik een frigide bitch was.
Hij heeft nog jarenlang jeugdtoernooien kunnen begeleiden. Inmiddels weet ik dat ik niet de enige was. Sterker nog, als mijn vermoedens juist zijn, ben ik zelfs relatief vroeg ontsnapt. Voor zover ik weet is er nooit actie naar hem ondernomen.
Maar wat ik eerder schreef, als je ouders er met hun neus bovenop zitten, het zien, maar niet ingrijpen omdat ze het gewoon niet willen geloven. Dan denk je helemaal dat je gek bent, dat het aan jou ligt. Dan probeer je los te komen en je wordt als de wiedeweerga je hok weer ingeslagen. Niet letterlijk, nee, maar het voelde wel zo.
Dankjewel dat je me hoorde.
Maar ik wilde alsnog reageren, misschien dat je meeleest.
Het lijkt me heel moeilijk als niemand je gelooft. Dat je je zo in de steek gelaten voelde toen.
Want nu begrijp ik beter wat je bedoelde met die zin waar ik eerst over viel. Want ik denk dat als ik straks zo ver ben, mijn schaamte heb overwonnen en echt ga vertellen aan iemand dichtbij hoe het is geweest, dat ik denk ik wel kan rekenen op begrip. Dus niet op de reactie die jij had gekregen.
Dus er schuilt veel meer achter dat korte stukje wat jij schreef toen.
Mishandeling kent inderdaad vele vormen. Mischien wil je er over schrijven.
veel liefs,
Iseo
(Beetje onhandig geschreven, maar ik hoop dat je snapt wat ik wil zeggen..)
Dank je wel Iseo voor je reactie. Misschien schrijf ik het ook wel heel onhandig, en bleef een groot deel van de boodschap tussen de regels. Misschien vertelde ik het vroeger ook al heel onhandig?
Voor mij is het glashelder dat als ik schrijf dat ik tegen mijn wil werd vastgehouden, dat er dan ook wel meer gebeurde. Maar ja, het staat er niet he.
Ik ben uiteindelijk gevlucht. De kreep heeft me nog maanden achtervolgt. Kreeg van de organisatie van het toernooi nog mijn thuisadres ook. Hij heeft me ook zwart gemaakt bij de rest van het sportwereldje. Dat heeft hem dan ook nog wat klappen opgeleverd toen hij 2 jaar later (!) een goede vriend van mij (die het verhaal inmiddels kende en het gelukkig wel geloofde) probeerde wijs te maken dat ik een frigide bitch was.
Hij heeft nog jarenlang jeugdtoernooien kunnen begeleiden. Inmiddels weet ik dat ik niet de enige was. Sterker nog, als mijn vermoedens juist zijn, ben ik zelfs relatief vroeg ontsnapt. Voor zover ik weet is er nooit actie naar hem ondernomen.
Maar wat ik eerder schreef, als je ouders er met hun neus bovenop zitten, het zien, maar niet ingrijpen omdat ze het gewoon niet willen geloven. Dan denk je helemaal dat je gek bent, dat het aan jou ligt. Dan probeer je los te komen en je wordt als de wiedeweerga je hok weer ingeslagen. Niet letterlijk, nee, maar het voelde wel zo.
Dankjewel dat je me hoorde.
zondag 6 mei 2007 om 16:58
Vind ik eigenlijk een hele fijne uitnodiging, Iseo, en weer, jouw verhaal zou het mijne kunnen zijn.
Vandaag is mijn 'ik ben een jaar geleden vertrokken' feestje. Niet dat ik er al dagen naar uitkeek, daarvoor heb ik gelukkig al teveel van een eigen leven, maar vanochtend werd ik wakker met het gevoel dat ik waarschijnlijk al voorbij die dag was, en het is vandaag dus. Van binnen juich ik. Ondanks de koppijn waar ik vanochtend ook mee wakker werd.
Mijn kinderen dwarrelen in en uit het huis en vermaken zich met vriendjes, met de teevee, Oudste heeft voor zichzelf en zijn broertjes brood gesmeerd vanmiddag, ik heb een zwijmelfilm bekeken -gejankt ook- en het voelt goed zo, hier thuis, in mijn huis, met wat ik mijn kinderen mee wil geven in hun leven.
Hier is ook nog niet echt ruimte voor een nieuwe liefde, heb een slecht verleden wat de liefde betreft en ben zo blij dat ik eindelijk ruimte heb om gewoon met mijn kinderen te zijn, zonder een arm om me heen te missen. Alle deuren staan open voor iemand die hier met een goed hart binnen wil dwarrelen maar de kans dat dit gebeurt is niet zo groot, en stel dat het gebeurt, dan zouden toch die laatste deuren, binnenin me, in eerste instantie gesloten blijven. Het zal me best wel wat kosten voordat ik iemand anders durf te vertrouwen, durf dichtbij me te laten komen. Kan ook dat ik gewoon mezelf nog niet voldoende vertrouw.
Alles wat ik hier heb, niemand mag het ooit meer kapotmaken. Liever alleen zijn dan me samen met een man alleen voelen.
Vandaag is mijn 'ik ben een jaar geleden vertrokken' feestje. Niet dat ik er al dagen naar uitkeek, daarvoor heb ik gelukkig al teveel van een eigen leven, maar vanochtend werd ik wakker met het gevoel dat ik waarschijnlijk al voorbij die dag was, en het is vandaag dus. Van binnen juich ik. Ondanks de koppijn waar ik vanochtend ook mee wakker werd.
Mijn kinderen dwarrelen in en uit het huis en vermaken zich met vriendjes, met de teevee, Oudste heeft voor zichzelf en zijn broertjes brood gesmeerd vanmiddag, ik heb een zwijmelfilm bekeken -gejankt ook- en het voelt goed zo, hier thuis, in mijn huis, met wat ik mijn kinderen mee wil geven in hun leven.
Hier is ook nog niet echt ruimte voor een nieuwe liefde, heb een slecht verleden wat de liefde betreft en ben zo blij dat ik eindelijk ruimte heb om gewoon met mijn kinderen te zijn, zonder een arm om me heen te missen. Alle deuren staan open voor iemand die hier met een goed hart binnen wil dwarrelen maar de kans dat dit gebeurt is niet zo groot, en stel dat het gebeurt, dan zouden toch die laatste deuren, binnenin me, in eerste instantie gesloten blijven. Het zal me best wel wat kosten voordat ik iemand anders durf te vertrouwen, durf dichtbij me te laten komen. Kan ook dat ik gewoon mezelf nog niet voldoende vertrouw.
Alles wat ik hier heb, niemand mag het ooit meer kapotmaken. Liever alleen zijn dan me samen met een man alleen voelen.
zondag 6 mei 2007 om 21:41
Lieve Annemoon
Onbegrijpelijk dat niemand jou geloofde, en dat die man nog zo lang heeft kunnen doorgaan ermee.
Dat je ouders je niet geloofden is voor jou het allerergste geweest. Of je het nou wel onhandig hebt gezegd of niet, ze zullen toch aan je gemerkt moeten hebben dat je erg van streek was. Misschien willen sommige mensen het niet zien, dat er iets erg is, heb ik wel eens gehoord. Maar dat is voor jou gewoon dubbelop zo erg. Eerst dat meemaken, en daarna dat er niemand naar je luisterde.
Ik lees nu inderdaad beter tussen de regels door, moest aan je berichtje denken ineens, heb het terug opgezocht. Iedereen moet zich vrij voelen om hier te schrijven, sorry dat er niet gereageerd werd eerder op je verhaal.
Ik kan me toch voorstellen dat je er nog steeds mee rondloopt, ook je kwaadheid ten opzichte van die man, de organisatie van dat toernooi, je ouders.
Hoe gaat het nu met je? En zou je als er actie naar hem wordt ondernomen door een ander slachtoffer, meewerken aan het onderzoek?
Misschien wil je er over schrijven, als het je helpt.
Veel liefs, Iseo
Onbegrijpelijk dat niemand jou geloofde, en dat die man nog zo lang heeft kunnen doorgaan ermee.
Dat je ouders je niet geloofden is voor jou het allerergste geweest. Of je het nou wel onhandig hebt gezegd of niet, ze zullen toch aan je gemerkt moeten hebben dat je erg van streek was. Misschien willen sommige mensen het niet zien, dat er iets erg is, heb ik wel eens gehoord. Maar dat is voor jou gewoon dubbelop zo erg. Eerst dat meemaken, en daarna dat er niemand naar je luisterde.
Ik lees nu inderdaad beter tussen de regels door, moest aan je berichtje denken ineens, heb het terug opgezocht. Iedereen moet zich vrij voelen om hier te schrijven, sorry dat er niet gereageerd werd eerder op je verhaal.
Ik kan me toch voorstellen dat je er nog steeds mee rondloopt, ook je kwaadheid ten opzichte van die man, de organisatie van dat toernooi, je ouders.
Hoe gaat het nu met je? En zou je als er actie naar hem wordt ondernomen door een ander slachtoffer, meewerken aan het onderzoek?
Misschien wil je er over schrijven, als het je helpt.
Veel liefs, Iseo
zondag 6 mei 2007 om 22:01
Lieve Mamzelle
Het was begin Juni, de tweede week geloof ik. Weet het niet meer precies...
Ik herken ook echt zoveel in wat jij schrijft.
Vandaag was echt een fijne dag, we zijn gaan wandelen vanmiddag, en daarna hebben we gegeten, ging mijn dochter in bad, naar bed. Ze was erg moe dus ze slaapt als een roos.
Dit is wat ik heb, dit thuis met haar. En niemand mag dat kapotmaken. Ik heb veel moeite om mensen hier bij ons thuis te ontvangen, behalve mijn familie dan. Ik ga ook niet graag ergens heen. Dit is echt mijn veilige fijne plek.
Wat is het moeilijk om weer vertrouwen te krijgen, ik weet ook niet of ik mezelf helemaal vertrouw maar ik ben door het schrijven hier weer een stuk dichterbij.
Hoe gaat het met je hoofdpijn?
Ik heb een grote liefde gehad, de vader van mijn kind.
Verder heb ik geen goede ervaringen, geen andere relaties gehad.
Wat zal de toekomst brengen, straks ga ik er wel klaar voor zijn, maar het moet wel een heel leuk iemand zijn die bereid is veel moeite te doen, om mijn hart te winnen!
Ik voel me echt superjong aan de ene kant, alsof ik heel lang niet heb deelgenomen aan het gewone leven. Wat ook wel zo is, natuurlijk. Aan de andere kant ben ik wel blij met wat ik nu weet, wat ik belangrijk vind. Met wat jij ook omschrijft, wat ik mijn dochter wil meegeven.
Daarom moet ik me ook uiten nu. Want ik wil echt voorkomen dat ik in iets negatiefs blijf hangen, dat kan ik haar niet aandoen. Ik wil gewoon haar vragen kunnen beantwoorden, ze moet zich vrij voelen om met mij te bespreken waar ze mee zit. Ik wil haar leren dat je zelf er iets moois van kan maken. Dat je veel fijne contacten met mensen kunt hebben, dus ik moet dat zelf ook aangaan.
Ze mag zien dat het soms moeilijk is, maar ze moet dat vertrouwen voelen uiteindelijk.
Nou ja, het is een doel van me, om positief in het leven te staan, willen leren, willen groeien. Ik stond stil op veel gebieden, maar dat rotgevoel ben ik kwijt.
Er is echt iets veranderd nu.
Het was begin Juni, de tweede week geloof ik. Weet het niet meer precies...
Ik herken ook echt zoveel in wat jij schrijft.
Vandaag was echt een fijne dag, we zijn gaan wandelen vanmiddag, en daarna hebben we gegeten, ging mijn dochter in bad, naar bed. Ze was erg moe dus ze slaapt als een roos.
Dit is wat ik heb, dit thuis met haar. En niemand mag dat kapotmaken. Ik heb veel moeite om mensen hier bij ons thuis te ontvangen, behalve mijn familie dan. Ik ga ook niet graag ergens heen. Dit is echt mijn veilige fijne plek.
Wat is het moeilijk om weer vertrouwen te krijgen, ik weet ook niet of ik mezelf helemaal vertrouw maar ik ben door het schrijven hier weer een stuk dichterbij.
Hoe gaat het met je hoofdpijn?
Ik heb een grote liefde gehad, de vader van mijn kind.
Verder heb ik geen goede ervaringen, geen andere relaties gehad.
Wat zal de toekomst brengen, straks ga ik er wel klaar voor zijn, maar het moet wel een heel leuk iemand zijn die bereid is veel moeite te doen, om mijn hart te winnen!
Ik voel me echt superjong aan de ene kant, alsof ik heel lang niet heb deelgenomen aan het gewone leven. Wat ook wel zo is, natuurlijk. Aan de andere kant ben ik wel blij met wat ik nu weet, wat ik belangrijk vind. Met wat jij ook omschrijft, wat ik mijn dochter wil meegeven.
Daarom moet ik me ook uiten nu. Want ik wil echt voorkomen dat ik in iets negatiefs blijf hangen, dat kan ik haar niet aandoen. Ik wil gewoon haar vragen kunnen beantwoorden, ze moet zich vrij voelen om met mij te bespreken waar ze mee zit. Ik wil haar leren dat je zelf er iets moois van kan maken. Dat je veel fijne contacten met mensen kunt hebben, dus ik moet dat zelf ook aangaan.
Ze mag zien dat het soms moeilijk is, maar ze moet dat vertrouwen voelen uiteindelijk.
Nou ja, het is een doel van me, om positief in het leven te staan, willen leren, willen groeien. Ik stond stil op veel gebieden, maar dat rotgevoel ben ik kwijt.
Er is echt iets veranderd nu.
maandag 7 mei 2007 om 11:51
Iseo, hoe gaat het met je? Ik wil je graag iets zeggen, en eigenlijk tegen iedereen die op dit topic schrijft of erover denkt haar verhaal hier op te schrijven. Jij reageert zo uitgebreid op iedereen, met zo veel aandacht. Ik wil graag zeggen dat het ook goed is als je gewoon aandacht voor jezelf vraagt, als je schrijft hoe het met jou gaat. Daarin zit van zichzelf al genoeg wisselwerking met de anderen die hier schrijven, want ieder herkent wel weer iets in wat je schrijft.
Wij hebben, denk ik, allemaal gemeen dat we veel op anderen gericht zijn en daar snel te veel energie in steken. Dat is meestal ook onze fout (geweest) in onze relatie. Dit forum is zo waardevol en ik zou het jammer vinden als mensen zich belemmerd voelen om te schrijven omdat ze denken dat ze elke keer op iedereen moeten reageren. Het van je af schrijven is een doel op zich, wie het wil lezen, leest het, wie niet, laat het liggen. We moeten allemaal spaarzaam omgaan met onze energie, velen van ons houden ons maar amper staande zoals het is. Het is belangrijk dat we onze grens ook daarin aangeven en dat we ook af en toe alleen durven te nemen zonder (actief) te geven.
liefs,
dubio
Wij hebben, denk ik, allemaal gemeen dat we veel op anderen gericht zijn en daar snel te veel energie in steken. Dat is meestal ook onze fout (geweest) in onze relatie. Dit forum is zo waardevol en ik zou het jammer vinden als mensen zich belemmerd voelen om te schrijven omdat ze denken dat ze elke keer op iedereen moeten reageren. Het van je af schrijven is een doel op zich, wie het wil lezen, leest het, wie niet, laat het liggen. We moeten allemaal spaarzaam omgaan met onze energie, velen van ons houden ons maar amper staande zoals het is. Het is belangrijk dat we onze grens ook daarin aangeven en dat we ook af en toe alleen durven te nemen zonder (actief) te geven.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 7 mei 2007 om 14:55
Hey lieve mensen,
Ik vind het toch echt verschrikkelijk om te lezen wat jullie allemaal hebben meegemaakt. Ik kan me dat niet eens voorstellen en hoop dat het mij nooit zal overkomen.
Zijn/ waren jullie vroeger dan ook zo van : dat gebeurt mij niet en ik zal echt weg gaan bij mijn man/ partner als hij me slaat? Want dat zegt toch altijd iedereen he, dat zeg ik ook...
Nog even over mijn zus....denken jullie dat ze zelf beseft dat ze psychisch wordt mishandeld, of is het zoals ze zegt dat ze eraan is gewend en zijn opmerkingen en dat ze ook echt vindt dat hij nu eenmaal zo is.... Meent ze dat echt denken jullie of zegt ze dat alleen omdat ze nu eenmaal niet anders durft te vertellen.
Heb mijn zus helaas niet meer gezien (alleen dan) na mijn stukjes hier. Misschien dat ik morgen even ga buurten (overdag, want dat is man zusSterre er tenminste niet)...
In ieder geval weer even een dikke knuf van mij en ik houd jullie op de hoogte.
Sterre
Ik vind het toch echt verschrikkelijk om te lezen wat jullie allemaal hebben meegemaakt. Ik kan me dat niet eens voorstellen en hoop dat het mij nooit zal overkomen.
Zijn/ waren jullie vroeger dan ook zo van : dat gebeurt mij niet en ik zal echt weg gaan bij mijn man/ partner als hij me slaat? Want dat zegt toch altijd iedereen he, dat zeg ik ook...
Nog even over mijn zus....denken jullie dat ze zelf beseft dat ze psychisch wordt mishandeld, of is het zoals ze zegt dat ze eraan is gewend en zijn opmerkingen en dat ze ook echt vindt dat hij nu eenmaal zo is.... Meent ze dat echt denken jullie of zegt ze dat alleen omdat ze nu eenmaal niet anders durft te vertellen.
Heb mijn zus helaas niet meer gezien (alleen dan) na mijn stukjes hier. Misschien dat ik morgen even ga buurten (overdag, want dat is man zusSterre er tenminste niet)...
In ieder geval weer even een dikke knuf van mij en ik houd jullie op de hoogte.
Sterre
maandag 7 mei 2007 om 15:48
Sterre, je zus beseft 100% zeker niet dat ze psychisch mishandeld wordt. Misschien ergens op een heel onbewust, diep weggestopt niveau, maar zeker niet bewust. Ik begin nu pas langzaam aan toe te geven dat hoe mijn ex mij behandelde feitelijk psychische mishandeling was. Juist die gedachte "dat overkomt mij niet" is heel gevaarlijk in die zin - en daarom is het ook zo belangrijk het verhaal van Manu goed in te prenten. Als je voor jezelf zou toegeven dat het ook jou kan overkomen (dus vóórdat je in zo'n relatie belandt) is de kans groter dat je het weet te vermijden.
Jij zegt dat je ook wel eens dingen pikt van je man die je niet zou moeten pikken. Precies dát gevoel dat jij daarbij hebt, dat is het gevoel dat je zus heeft bij de manier waarop haar man haar behandelt. Het valt best mee, hij is eigenlijk een lieve man, hij maakt het achteraf altijd goed, "ik weet hoe hij eigenlijk is". Hij biedt zijn excuses aan, hij meent het niet zo, ik had zelf ook niet zo moeten zeuren, hij had eigenlijk wel gelijk.
Probeer dat voor ogen te houden. Zij is niet anders dan jij. Haar man is anders dan de jouwe. Het zou jou waarschijnlijk ook kunnen overkomen, want jij kan op het moment dat het aan de hand is niet duidelijk je grenzen aangeven van wat je wel en niet accepteert. Achteraf wel, maar in een relatie zoals die van je zus is het dan al te laat. Dan ben je alweer druk bezig de broze vrede te handhaven en je de volgende strijd te vermijden.
Je kan je zus pas goed begrijpen als je ook echt eerlijk naar jezelf durft te kijken. Vraag jezelf eens af wanneer je weggaat. Na de eerste klap? Als je man je uit de weg duwt om weg te lopen van een ruzie? Als hij jou in een dronken bui uitscheldt? Waar ligt jouw grens? En hoe bereid ben je om die grens een klein beetje op te rekken om hem toch bij je te houden? Welke redenen heb je om hem niet kwijt te willen? Om je zus echt te kunnen helpen, zul je voor jezelf die moeilijke vragen heel eerlijk moeten beantwoorden. Pas dan kun je ook echt open staan voor je zus: dan sta je niet meer aan de zijlijn als de zus die het allemaal wel goed voor elkaar heeft, maar herken je jezelf in haar. En zij zal zichzelf dan ook in jou herkennen, ook al zijn jullie relaties en levens totaal verschillend. Als jij durft toe te geven wat je zwakheden zijn, zal zij dat misschien ook durven.
Liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 7 mei 2007 om 18:50
Hij is nu eenmaal zo, is zo'n rekbaar begrip, blijkt. Ik denk dat er iets in zit van zelf volledig geaccepteerd willen worden als mens, met al je nukken en die paar kwaliteiten die je bezit, en dan in elk geval iemand anders niet willen veroordelen op die nukken die hij heeft, die nukken die overkoombaar lijken te zijn. Die verwensingen zijn in feite kleine dingen, geen mens gaat weg uitsluitend op verwensingen. Klopt dat Dubio, zijn er bij jou alleen verwensingen geweest of is het uiteindelijk alleen de praktische zaken waarop je die relatie bent uitgestapt. Bij mij kreeg ik uiteindelijk best een gladde rug voor al die verwensingen van hem, ze waren ook zo voorspelbaar, als hij eenmaal van leer trok wist je precies wat er komen ging. Ik was vrouws genoeg om te weten dat het nergens op sloeg, dat hij kon praten als Brugman maar dat me dat niet een vreemdganger, een luilak, een .... zou maken.
Ik ben weggegaan omdat er een legioen aan praktische zaken niet in orde was. En omdat hij me in dronkenschap mijn vrijheid ontnam. Niet om de verwensingen, hoe lelijk ze ook waren.
Mijn oma werd altijd afgezeken door haar man 'ach vrouw, daar ben jij te dom voor, daar weet jij niks van'. Dat soort praat. Toch heeft ze van die man gehouden, was hij ook voor ons een aangename opa, is ze hem gaan missen toen hij er niet meer was. Op dat moment kwam op geen enkele manier in mijn hoofd op dat zij een mishandelde vrouw zou zijn. Misschien was ze het wel maar is er zo gewend aan geraakt, misschien wist ze niet beter. Haar kinderen namen hun vader ook gewoon zoals hij was, het was voor niemand een probleem. Als het alleen bij praat blijft is het misschien wel leefbaar, bedoel ik te zeggen.
Ik ben weggegaan omdat er een legioen aan praktische zaken niet in orde was. En omdat hij me in dronkenschap mijn vrijheid ontnam. Niet om de verwensingen, hoe lelijk ze ook waren.
Mijn oma werd altijd afgezeken door haar man 'ach vrouw, daar ben jij te dom voor, daar weet jij niks van'. Dat soort praat. Toch heeft ze van die man gehouden, was hij ook voor ons een aangename opa, is ze hem gaan missen toen hij er niet meer was. Op dat moment kwam op geen enkele manier in mijn hoofd op dat zij een mishandelde vrouw zou zijn. Misschien was ze het wel maar is er zo gewend aan geraakt, misschien wist ze niet beter. Haar kinderen namen hun vader ook gewoon zoals hij was, het was voor niemand een probleem. Als het alleen bij praat blijft is het misschien wel leefbaar, bedoel ik te zeggen.
maandag 7 mei 2007 om 18:59
Tuurlijk zou ik voordat ik deze relatie inging meteen weggaan als een man me zou slaan. Ook: voordat ik deze relatie inging kon ik me niet voorstellen dat ik iemand iets zou aandoen. Had net van een vriendin gehoord dat het op zou luchten om met servies te gooien als je boos was en dan gooide ik eens een bord op de grond, bij ex-voor-deze. Die was stomverbaasd, droeg me op om het op te ruimen en ruimde het toen ik wegliep zelf op. Zo kun je ook omgaan met idioot gedrag, je hoeft als man niet te slaan of zo.
Deze man zag kans om me binnen een week of wat zo ver te drijven dat ik een kop koffie naar hem toe gooide. Ik vocht met hem, ook al binnen de eerste maanden. Leerde dat al snel af want dat deed pijn. Wegrennen, de wereld uit, binnen de eerste drie maanden denk ik. Nu ik dit opschrijf verbaas ik me erover dat mijn grenzen zo rekbaar bleken. Ik bedoel: voordat ik hem leerde kennen vlinderde ik, had vriendjes die ik geen maand volhield vanwege verregaand egoïsme van hen. Denk dat hij me bij zich kon houden met zijn 'mij nodig hebben'. Ik trapte in zijn zielige verhalen. Kon het niet over mijn hart verkrijgen om gewoon de relatie te verbreken toen hij zei 'je hebt een kind van me in je buik, je kunt niet weggaan'. Damn, terwijl hij echt in de eerste maanden zich al als een volstrekte idioot gedroeg. Ik vraag me af of ik het ooit echt zal begrijpen, die wirwar van toen.
Deze man zag kans om me binnen een week of wat zo ver te drijven dat ik een kop koffie naar hem toe gooide. Ik vocht met hem, ook al binnen de eerste maanden. Leerde dat al snel af want dat deed pijn. Wegrennen, de wereld uit, binnen de eerste drie maanden denk ik. Nu ik dit opschrijf verbaas ik me erover dat mijn grenzen zo rekbaar bleken. Ik bedoel: voordat ik hem leerde kennen vlinderde ik, had vriendjes die ik geen maand volhield vanwege verregaand egoïsme van hen. Denk dat hij me bij zich kon houden met zijn 'mij nodig hebben'. Ik trapte in zijn zielige verhalen. Kon het niet over mijn hart verkrijgen om gewoon de relatie te verbreken toen hij zei 'je hebt een kind van me in je buik, je kunt niet weggaan'. Damn, terwijl hij echt in de eerste maanden zich al als een volstrekte idioot gedroeg. Ik vraag me af of ik het ooit echt zal begrijpen, die wirwar van toen.
maandag 7 mei 2007 om 19:32
Lieve Dubio.
Het gaat best goed!
Maar je hebt helemaal gelijk. Weetje, ik vind het heel fijn om echt hier in gesprek te gaan, iets te doen met de dingen die aangegeven worden, heb daar enorm veel behoefte aan. Omdat ik zoek naar antwoorden.
Al kom ik er steeds meer achter dat er niet altijd een antwoord is op sommige van de vragen waar ik mee zit.
Neem als voorbeeld, het topic wat werd geopend over waar voor jou de grens ligt. Ja, iedereen zegt natuurlijk, ik ben weg. Maar ik ben gebleven. Hoe kan het?
Dat zijn die vragen.
Ik baalde ervan dat je mn stukje had geplakt waarin ik voorbeelden gaf over wat er gebeurde. Omdat ik min of meer spijt had dat ik dat had geschreven. Omdat het dan nogal echt waar lijkt te zijn, ik het weer over moet lezen, en dan komt die vraag weer naar voren. Hoe is het mogelijk?
Tegelijk is het juist weer goed, want ik vind het nu nog steeds wel meevallen in mijn gedachten, heb nog steeds dat mechanisme in mij zitten dat het minder erg maakt, dat er een verklaring voor geeft, dat er doorheen wil kijken. (Zelfs nu nog, Sterre)
Voel me nu goed, dus die hele geschiedenis lijkt wel mee te vallen. Ik voel het niet. Precies zoals het toen werkte, zodra het even goed is, voel je er niets meer van.
Maar ik hoop heel erg, dat als iemand anders haar verhaal wil doen, dat ze beseft dat er ruimte is zonder dat jezelf ook hoeft te geven. Dat was er voor mij ook. Zo ongelofelijk fijn, na die eerste post, ik voelde me meteen een stuk lichter.
Hoop dat niemand zich belemmerd voelt om te schrijven...
Het doet je zo goed.
:R
maandag 7 mei 2007 om 23:49
Meen je dat nu echt, dat "alleen praat" wel leefbaar kan zijn? Denk je niet dat de kinderen van je opa er niets van hebben meegekregen, al was het maar dat het normaal is om je vrouw af te zeiken en als een stuk vuil te behandelen? Het klinkt alsof je oma hield van die lieve kant van hem... nou, dat kennen we :( "Hij is eigenlijk heel lief hoor." En hij was vast echt een lieve opa. Zijn de meeste van de exen hier niet heel vriendelijk en zachtmoedig voor de buitenwereld? Maar ondertussen breken ze wel de ribben van hun vrouw :@
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 7 mei 2007 om 23:58
quote: Iseo reageerde
Lieve Dubio.
Het gaat best goed! Fijn!
Maar je hebt helemaal gelijk. Weetje, ik vind het heel fijn om echt hier in gesprek te gaan, iets te doen met de dingen die aangegeven worden, heb daar enorm veel behoefte aan. Omdat ik zoek naar antwoorden.
Al kom ik er steeds meer achter dat er niet altijd een antwoord is op sommige van de vragen waar ik mee zit.
Neem als voorbeeld, het topic wat werd geopend over waar voor jou de grens ligt. Ja, iedereen zegt natuurlijk, ik ben weg. Maar ik ben gebleven. Hoe kan het?
Dat zijn die vragen.
Ik baalde ervan dat je mn stukje had geplakt waarin ik voorbeelden gaf over wat er gebeurde. Omdat ik min of meer spijt had dat ik dat had geschreven. Omdat het dan nogal echt waar lijkt te zijn, ik het weer over moet lezen, en dan komt die vraag weer naar voren. Hoe is het mogelijk?
Het lijkt niet echt waar, het is waar. Hij heeft je in elkaar geslagen. HIj heeft je bijna vermoord. Hij heeft bijna je huis in brand gestoken. Hoe is het mogelijk dat iemand zoiets doet? Maar nee, dat is niet jouw vraag. Jouw vraag is hoe het mogelijk is dat iemand (jij) dat laat gebeuren? Hoe kan iemand zich laten slaan? Hoe kan iemand zich laten verkrachten? Hoe kan iemand zich laten vermoorden? De gedachte die impliciet is in die vraag is dat het slachtoffer er een rol in heeft gespeeld, dat het "laten gebeuren" een actieve bijdrage levert aan het geweld.
Is Annemoon soms medeschuldig aan wat haar in haar jeugd is overkomen? Heeft Manu een rol gespeeld in haar eigen dood door niet eerder te vluchten, door het geweld geen halt toe te roepen? Ben jij schuldig aan het geweld dat hij jou aandeed?
Liefs,
dubio
Lieve Dubio.
Het gaat best goed! Fijn!
Maar je hebt helemaal gelijk. Weetje, ik vind het heel fijn om echt hier in gesprek te gaan, iets te doen met de dingen die aangegeven worden, heb daar enorm veel behoefte aan. Omdat ik zoek naar antwoorden.
Al kom ik er steeds meer achter dat er niet altijd een antwoord is op sommige van de vragen waar ik mee zit.
Neem als voorbeeld, het topic wat werd geopend over waar voor jou de grens ligt. Ja, iedereen zegt natuurlijk, ik ben weg. Maar ik ben gebleven. Hoe kan het?
Dat zijn die vragen.
Ik baalde ervan dat je mn stukje had geplakt waarin ik voorbeelden gaf over wat er gebeurde. Omdat ik min of meer spijt had dat ik dat had geschreven. Omdat het dan nogal echt waar lijkt te zijn, ik het weer over moet lezen, en dan komt die vraag weer naar voren. Hoe is het mogelijk?
Het lijkt niet echt waar, het is waar. Hij heeft je in elkaar geslagen. HIj heeft je bijna vermoord. Hij heeft bijna je huis in brand gestoken. Hoe is het mogelijk dat iemand zoiets doet? Maar nee, dat is niet jouw vraag. Jouw vraag is hoe het mogelijk is dat iemand (jij) dat laat gebeuren? Hoe kan iemand zich laten slaan? Hoe kan iemand zich laten verkrachten? Hoe kan iemand zich laten vermoorden? De gedachte die impliciet is in die vraag is dat het slachtoffer er een rol in heeft gespeeld, dat het "laten gebeuren" een actieve bijdrage levert aan het geweld.
Is Annemoon soms medeschuldig aan wat haar in haar jeugd is overkomen? Heeft Manu een rol gespeeld in haar eigen dood door niet eerder te vluchten, door het geweld geen halt toe te roepen? Ben jij schuldig aan het geweld dat hij jou aandeed?
Liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 8 mei 2007 om 00:13
Een uitgebreide reactie geven lukt me niet zo goed als jij dat hier naar iedereen geeft en meepraat in dit topic.
Maar ik zie dat jij net als ik de goede kant opgaat met er tenminste over praten al verschilt het wat we meegemaakt hebben.
Ik doe het alleen meer in realiteit momenteel dan op deze site, hopelijk lukt het jou ook al om er in realiteit met 1 persoon tenminste erover te praten?.
Bij mezelf merk ik wel dat het mij helpt om er in het echt over te praten in plaats van het te schrijven allemaal.
Maar de ervaring verschilt voor ieder natuurlijk in ervaring in de realiteit *;.
-xxx-
Giz
Maar ik zie dat jij net als ik de goede kant opgaat met er tenminste over praten al verschilt het wat we meegemaakt hebben.
Ik doe het alleen meer in realiteit momenteel dan op deze site, hopelijk lukt het jou ook al om er in realiteit met 1 persoon tenminste erover te praten?.
Bij mezelf merk ik wel dat het mij helpt om er in het echt over te praten in plaats van het te schrijven allemaal.
Maar de ervaring verschilt voor ieder natuurlijk in ervaring in de realiteit *;.
-xxx-
Giz
dinsdag 8 mei 2007 om 00:53
Ik weet het gewoon echt even niet.
Probeer wel op te schrijven wat ik nu denk.
Ik schrik gewoon heel erg nu, krijg het helemaal koud. Voel me zo naar.
Je denkt terug en vraagt aan jezelf had ik die en die keer kunnen verwachten. Achteraf gezien, denk ik ja. Ik voel me stom, alsof ik het over mij zelf heb afgeroepen, ermee in heb gestemd omdat ik bleef.
Dat is denk ik wat jij bedoelt?
Als ik aan Manu denk heb ik helemaal die gedachte niet. Ik vind dat zij niet schuldig is, het is niet wat zij deed, het is wat hij deed. Hij is fout, en zij had vrij geweest moeten zijn om zelf te kiezen waar ze wilde zijn zonder dat zij daarmee het over zich riep wat er met haar gebeurd is. Het gaat niet om wat zij niet deed, maar om wat hij wel deed.
En je kunt het niet inschatten, achteraf kan ik wel terugkijken en het misschien zien aankomen in zaken waarvan je nu weet hoe ze uitwerkten.
Zoals dat ik nu achteraf naar wat er gebeurd is kijk en mij heel rot voel omdat het van een afstand allemaal wel heel logisch lijkt. Steeds een graadje erger, een stapje verder.
Waar ligt de grens? Iemand beantwoordt die vraag zo stellig op dat topic: 'buiten de gebruikelijke redenen zoals mishandeling...'
(om weg te lopen van die relatie)
Dan denk ik, ja, ik had daar al weg moeten zijn. Dus....wat deed ik daar nog, vraag ik er dan niet om om in elkaar geslagen te worden?
Wat is dit een klotevraag zeg, ik zie nu pas een beetje wat die vraag eigenlijk inhoudt.
Dubio, hoe komt het dat jij hier meteen de vinger op legt?
En eerder al, het vorige wat je aandroeg, daar ben ik echt mee aan het worstelen geweest, met een uitkomst waar ik mee verder kan.
De vraag, hoe is het mogelijk dat iemand zoiets doet? is dat dan dezelfde vraag die ik me stelde om het toen te verklaren? Want ik ben gevlucht, maar even later weer teruggekomen. Omdat ik waarschijnlijk dan een goede reden had om toch bij hem te willen zijn. Wat ben ik nu ineens onzeker over wat ik eerder op dit topic schreef.
Is er wel een vraag te stellen, ben ik nu wel op de goede weg?
Help!
Ik denk dat hij het zelf ook niet weet. De wazen uit de titel. Maar wat kan ik daar dan mee?
En het is verdomme nog de vader van mijn kindje... ik ben voor altijd aan hem verbonden, omdat we een prachtige dochter hebben. Niet dat hij dat weet, hij interessert zich lijkt het niet voor een meisje wat zo puur en mooi is, dat ik wel kan janken als ik naar haar kijk. Heel bang dat ik nu niet het juiste doe en voor haar iets neerleg waar zij mee gaat zitten.
Ik ga even rustig nadenken nu want ik kan wel in een kringetje blijven schrijven maar daar kom ik ook niet verder mee.
Probeer wel op te schrijven wat ik nu denk.
Ik schrik gewoon heel erg nu, krijg het helemaal koud. Voel me zo naar.
Je denkt terug en vraagt aan jezelf had ik die en die keer kunnen verwachten. Achteraf gezien, denk ik ja. Ik voel me stom, alsof ik het over mij zelf heb afgeroepen, ermee in heb gestemd omdat ik bleef.
Dat is denk ik wat jij bedoelt?
Als ik aan Manu denk heb ik helemaal die gedachte niet. Ik vind dat zij niet schuldig is, het is niet wat zij deed, het is wat hij deed. Hij is fout, en zij had vrij geweest moeten zijn om zelf te kiezen waar ze wilde zijn zonder dat zij daarmee het over zich riep wat er met haar gebeurd is. Het gaat niet om wat zij niet deed, maar om wat hij wel deed.
En je kunt het niet inschatten, achteraf kan ik wel terugkijken en het misschien zien aankomen in zaken waarvan je nu weet hoe ze uitwerkten.
Zoals dat ik nu achteraf naar wat er gebeurd is kijk en mij heel rot voel omdat het van een afstand allemaal wel heel logisch lijkt. Steeds een graadje erger, een stapje verder.
Waar ligt de grens? Iemand beantwoordt die vraag zo stellig op dat topic: 'buiten de gebruikelijke redenen zoals mishandeling...'
(om weg te lopen van die relatie)
Dan denk ik, ja, ik had daar al weg moeten zijn. Dus....wat deed ik daar nog, vraag ik er dan niet om om in elkaar geslagen te worden?
Wat is dit een klotevraag zeg, ik zie nu pas een beetje wat die vraag eigenlijk inhoudt.
Dubio, hoe komt het dat jij hier meteen de vinger op legt?
En eerder al, het vorige wat je aandroeg, daar ben ik echt mee aan het worstelen geweest, met een uitkomst waar ik mee verder kan.
De vraag, hoe is het mogelijk dat iemand zoiets doet? is dat dan dezelfde vraag die ik me stelde om het toen te verklaren? Want ik ben gevlucht, maar even later weer teruggekomen. Omdat ik waarschijnlijk dan een goede reden had om toch bij hem te willen zijn. Wat ben ik nu ineens onzeker over wat ik eerder op dit topic schreef.
Is er wel een vraag te stellen, ben ik nu wel op de goede weg?
Help!
Ik denk dat hij het zelf ook niet weet. De wazen uit de titel. Maar wat kan ik daar dan mee?
En het is verdomme nog de vader van mijn kindje... ik ben voor altijd aan hem verbonden, omdat we een prachtige dochter hebben. Niet dat hij dat weet, hij interessert zich lijkt het niet voor een meisje wat zo puur en mooi is, dat ik wel kan janken als ik naar haar kijk. Heel bang dat ik nu niet het juiste doe en voor haar iets neerleg waar zij mee gaat zitten.
Ik ga even rustig nadenken nu want ik kan wel in een kringetje blijven schrijven maar daar kom ik ook niet verder mee.
